Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 100

Φωτογραφίες Από Τη Γροιλανδία

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Κοίτα τι ωραία, απόκοσμη ομορφιά. Κοιτάς τους πάγους και βγάζει η οθόνη δροσούλα. Τις φωτογραφίες τις τράβηξε αυτός.

via

Ο Τζον Στιούαρτ Για Τις Ελληνικές Εκλογές

Όλος ο κόσμος παρακολούθησε τις ελληνικές εκλογές με θολή και κάπως ακατανόητη αγωνία, πολλοί έγραψαν και σχολίασαν, ε, σιγά που δεν θα ασχολείτο και ο Τζον Στιούαρτ στο The Daily Show. Το σκετσάκι με τα νομίσματα δεν είναι πολύ αστείο, αλλά ο σχολιασμός του χαστουκιού του χρυσαυγίτη στην κομμουνίστρια αξίζει από μόνος του.

Και Τώρα, Ο Τζον Στιούαρτ Για Τις Ελληνικές Εκλογές

Όλος ο κόσμος παρακολούθησε τις ελληνικές εκλογές με θολή και κάπως ακατανόητη αγωνία, πολλοί έγραψαν και σχολίασαν, ε, σιγά που δεν θα ασχολείτο και ο Τζον Στιούαρτ στο The Daily Show. Το σκετσάκι με τα νομίσματα δεν είναι πολύ αστείο, αλλά ο σχολιασμός του χαστουκιού του χρυσαυγίτη στην κομμουνίστρια αξίζει από μόνος του.

Το Βιβλίο Που Δεν Μπορεί Να Περιμένει

Από τη στιγμή που ανοίγεις αυτό το βιβλίο, μια χημική αντίδραση αρχίζει ανάμεσα στο μελάνι και τον αέρα, που σιγά σιγά το σβήνει. Μέσα σε δυο μήνες, οι λέξεις έχουν χαθεί. Πρέπει να προλάβεις να το έχεις διαβάσει ως τότε.

Μια καταπληκτική ιδέα.

via

Η Γη Από Πάνω

Να πώς μοιάζει η Γη, όταν κοιτάς το Βόρειο Πόλο ανφάς.

Παρατήρησε τη διαφορά στο χρώμα του πάγου που καλύπτει τη Γροιλανδία, τη βόρεια Ρωσία και το Βόρειο Καναδά, με το χρώμα του πάγου στο Βόρειο Πόλο, που έχει αποκάτω μόνο θάλασσα.

Δες τη σε τεράστιο μέγεθος εδώ.

Τι Είναι Το Microsoft Surface

Και τώρα, μερικά πράγματα από μιαν αναπάντεχη παρουσίαση της Microsoft που μόλις τελείωσε, γεμάτη εκπλήξεις.

Η Microsoft παρουσίασε δικιά της ταμπλέτα. Όχι ταμπλέτες άλλων εταιριών -δικιά της. Μόνη της θα τη φτιάχνει, όπως φτιάχνει το Xbox και τα πληκτρολόγια.

Η ταμπλέτα έχει οθόνη αφής 10,6 ιντσών και λέγεται Microsoft Surface. Θα κυκλοφορήσει σε δύο εκδοχές. H μία, λεπτή και ελαφριά όσο το iPad, θα είναι κανονική ταμπλέτα, θα τρέχει τα «κουτσουρεμένα» Windows RT και θα παίζει κάποιες συγκεκριμένες εφαρμογές. Η άλλη, όμως, είναι όλο το θέμα.

Η άλλη, λίγο πιο παχιά (14mm) και βαριά (1 κιλό) είναι κανονικός υπολογιστής, με Windows 8 Pro. Έχει θύρα USB. Τρέχει κανονικό Microsoft Office, όλα τα προγράμματα των PC. Είναι κανονικός υπολογιστής σε σχήμα και μέγεθος ταμπλέτας.

Εξίσου εντυπωσιακό: Η Microsoft έφτιαξε ένα μαγνητικό κάλυμα για το Surface (όπως το smart cover του iPad) το οποίο όμως στην απομέσα του πλευρά είναι κανονικό πληκτρολόγιο (είτε αφής, είτε με κουμπάκια, ό,τι θες). Η οθόνη, δε, δέχεται και γραφίδα, Παράλληλα, η ίδια η συσκευή έχει ένα ποδαράκι που της επιτρέπει να στέκεται στο τραπέζι, οπότε voila: Κανονικό μικροσκοπικό λαπτοπάκι που τυχαίνει να έχει και οθόνη αφής.

Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, είναι πολύ ενδιαφέρον. Όταν είχα πρωτοδοκιμάσει το πρώτο iPad είχα γράψει πως ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που τα μηχανήματα αυτά θα γίνουν κανονικοί υπολογιστές, γιατί στην κουτσουρεμένη, απλοϊκή τους μορφή μου είναι λίγοτερο χρήσιμα και απαραίτητα. Μ’ αυτό που έκανε η Microsoft, βγάζοντας δηλαδή ένα κανονικό λειτουργικό σύστημα υπολογιστών προσαρμοσμένο (και) στις οθόνες αφής, και τώρα βγάζοντας και μια κανονική ταμπλέτα που θα το τρέχει, κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι τρομερά ενδιαφέρον.

Βεβαίως, παραμένουν ερωτηματικά. Για παράδειγμα στην παρουσίαση έδειξαν ότι η συσκευή έχει κάτι κενά για τον εξαερισμό. Ποιον εξαερισμό; Θα έχει ανεμιστηράκι μέσα;

Επίσης κρίσιμο είναι το θέμα της τιμής. Γιατί αν είναι ένα τέτοιο μαραφετάκι να κοστίζει παραπάνω από ένα ultrabook, η αγορά του δεν θα έχει πάρα πολύ μεγάλο νόημα.

Αυτά απομένει να τα δούμε. Προς το παρόν η Microsoft έκανε μιαν έκπληξη, παρουσίασε κάτι ενδιαφέρον και φρέσκο. Ετούτο το πράγμα μοιάζει πιο ποθητό και χρήσιμο από οποιαδήποτε Android ταμπλέτα εκεί έξω, αυτό είναι σίγουρο.

Διάβασε περισσότερα για το Microsoft Surface εδώ.

Παρεμπιπτόντως: Τον designer των προϊόντων τον λένε Panos Panay, πράγμα που μοιάζει πολύ με «Πάνος Παναγή», εικάζω Κύπριος. Ήταν υπεύθυνος για το άλλο Surface της Microsoft, εκείνα τα τραπέζια που η επιφάνειά τους ήταν ολόκληρη μια οθόνη αφής. Τα θυμάσαι; Δεν πειράζει.

Και Τώρα, To Blade Runner Με Νερομπογιές

Εδώ, η εισαγωγή της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ με τη μορφή 3285 πινάκων, νερομπογιές σε ακουαρέλα. Είναι κάτι το πολύ περίεργο, ένα πείραμα τέχνης και τεχνικής αλλόκοτο, που δύσκολα βλέπεται (πολύ πιο ενδιαφέρον να δεις τα μεμονωμένα καρέ). Η γνώμη μου ταυτίζεται μάλλον μ’ αυτό το σχόλιο στο YouTube.

via

Το Δελφίνι Και Το Χταπόδι

Εδώ βλέπεις ένα δελφίνι να βουτά έξω απ’ το νερό στον Αμβρακικό κόλπο με ένα χταπόδι σφηνωμένο στη γενετήσια σχισμή. Ο τίτλος που έβαλε στο συγκεκριμένο θέμα το New Scientist:

Greek octopus forms coalition with dolphin’s genitals

Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές ΙΙ

Άλλη μια Κυριακή, άλλη μια εκλογή, άλλη μια ματιά στο Ελληνικό zeitgeist, τον παλμό του λαού αυτού του περήφανου και του αλλοπρόσαλλου, μια ματιά αυτογνωσίας και ουσίας, που προσφέρεται για συμπεράσματα πλούσια, καίτοι τραγικά, μα εν μέρει αναμενόμενα.

Τα πράγματα, βεβαίως, αυτή τη φορά ήταν λιγότερο αθώα. Την προηγούμενη φορά, ελεύθερος κι ανόθευτος, ο λαός έδειξε ποιος πραγματικά είναι. Τώρα μπήκε μέσα η σκοπιμότητα, ο φόβος, αριστεροί ψήφισαν δεξιά, δεξιοί ψήφισαν αριστερά, η βούληση νοθεύτηκε, ή υποτάχθηκε σε ένα συμφέρον θολό, ασαφές.

Και μοιραία κι αναπόφευκτα το εμφυλιοπολεμικό χάσμα ανάμεσα στους Έλληνες σιγά σιγά μορφοποιείται. Τα στρατόπεδα τα είχα περιγράψει πριν από πολύ καιρό, μα τώρα το χάσμα γίνεται ορατό, οφθαλμοφανές. Και ανοίγει.

Ούτε 40 μέρες δεν αντέχει ο Έλληνας χωρίς δικομματισμό.

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 17, 2012

Σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα ψήφισε τα λεγόμενα «φιλοευρωπαϊκά» κόμματα, αν έχει αυτός ο χαρακτηρισμός οποιαδήποτε έννοια. Το άλλο μισό ψήφισε τα «αντιμνημονιακά» κόμματα, ένα χαρακτηρισμό που οπωσδήποτε δεν έχει καμία ουσία καθώς περιλαμβάνει τους ψεκασμένους, τους ναζί, το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ ή, όπως το λέμε πλέον, το ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ από τη χώρα των παραμυθιών.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ίσως ο χειρότερος πολιτικός των τελευταίων δεκαετιών (προσωπική μου γνώμη), αναμένεται να γίνει πρωθυπουργός. Η χαρά του ήταν έκδηλη. Δεν τον απασχολεί, προφανώς, το ότι το κόμμα του πέρασε το 20% μόνο και μόνο χάρη στην ψήφο των φοβισμένων απ’ το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τον ψήφιζαν ούτε για διαχειριστή πολυκατοικίας. Η εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν η δεύτερη χειρότερη εκλογική επίδοση στην ιστορία αυτού του κόμματος. Αρχιτέκτων και αυτής και της χειρότερης; Ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλά είναι μες την καλή χαρά, το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα, αυτό είναι που έχει σημασία, ε;

Να θυμίσουμε εδώ ότι αυτές οι εκλογές έγιναν κυρίως επειδή ο Αντώνης ο Σαμαράς ήθελε πάρα πάρα πάρα πολύ να γίνει πρωθυπουργός.

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) May 6, 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να πιστεύει ότι το 17%, που έγινε 27% (με τη συνδρομή του βαθέος ΠΑΣΟΚ αλλά και εισαγωγέων με Rolex) ισοδυναμεί αφ’ ενός στην δική του, παράλληλη πραγματικότητα περίπου με το 137% του Ελληνικού λαού, και είναι όλοι συνειδητοί ιδεολογικοί σύντροφοι της ΚΟΕ και του «Κόκκινο – τροτσκιστές». Περιχαρής ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς έκανε δηλώσεις νίκης κοροϊδεύοντας τους ψηφοφόρους που ψήφισαν κάτι άλλο και καλώντας τα αντιπολιτευόμενα νιάτα του, όψιμα και αιώνια, στη μάχη. Καμία έκπληξη, όλα αναμενόμενα. Ο ένας πόλος είναι σαφής, μορφοποιημένος, πολύ ακραίος, πολύ θυμωμένος, έτοιμος για δράση.

"Δεν είναι όλοι οι 440.000 ναζί" "δεν ξέρουν τι ψηφίζουν" "είναι παραπλανημένοι". Ετοιμάσου, φίλε follower, για ακόμα μία συννεφόπτωση.

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 17, 2012

Οι ναζί πήραν πάλι 7%, το ίδιο ποσοστό που είχαν πάρει και στις προηγούμενες εκλογές, παρ’ όλες τις επιθέσεις σε αλλοδαπούς, τα «εγέρθητι», τα χαστούκια και την κάλυψη από τα media. Όποιος ζει στην Ελληνική κοινωνία δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ο περισσότερος κόσμος ζει πολύ ασφυκτικά κλεισμένος στη φούσκα του και δεν καταλαβαίνει τι υπάρχει παραέξω, έτσι πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα απογοητευμένοι στα timeline. Πάλι. Ίσως τώρα να κατάλαβαν καλύτερα πού ζουν. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα ετούτων των εκλογικών αναμετρήσεων, φρονώ.

Μιας και είπαμε για μάθημα.

Με κάποιον τρόπο το ΠΑΣΟΚ διατήρησε το 12% του και έμεινε τρίτο κόμμα και έτσι ο κάπως κωμικοτραγικά μεγαλομανής αρχηγός του είπε να τα κάνει λίγο μπάχαλο με κάτι μικροπολιτικά τσαλιμάκια περί κυβέρνησης που να έχει μέσα οπωσδήποτε και τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι για να μοιράζεται η ευθύνη, και αποδεικνύεται ότι ένας άνθρωπος σα το Βαγγέλη το Βενιζέλο δεν πρόκειται να πάρει μαθήματα από κανέναν απολύτως, συμπεριλαμβανομένης της πραγματικότητας.

Γενικά, το αποτέλεσμα των εκλογών είχε πάθος, σασπένς, αγωνία, ίλιγγο και αναγούλα. Επίσης, δεν είχε και πολύ μεγάλη σημασία. Το ότι βγήκε η Νέα Δημοκρατία πρώτη σημαίνει ότι αύριο δεν θα έχουμε bank run, ότι στιγμιαία θα ανέβει το χρηματιστήριο, ότι κερδίσαμε λίγο χρόνο, και τίποτα άλλο. Δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι «τα πράγματα θα πάνε καλύτερα». Ακόμα κι αν φτιαχτεί κυβέρνηση, κοίτα ποιοι θα την απαρτίζουν. Ρίξε, σε παρακαλώ, μια ματιά στο πολιτικό προσωπικό που θα αναλάβει να επαναδιαπραγματευτεί (ήθελα να ‘ξερα αν γνωρίζουν τι επιδέχεται επαναδιαπραγμάτευσης και τι όχι), και φυσικά δες το πολιτικό προσωπικό που θα αναλάβει να εφαρμόσει μέτρα και να κάνει μεταρρυθμίσεις, και μετά δες απέναντι το ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ από τη χώρα των παραμυθιών, αχαλίνωτο, να κάνει αντιπολίτευση νομίζοντας ότι πλέουν πάνω στο Γκράνμα.

Αρχίσαν ήδη οι πολιτικάντικες παλινωδίες και οι χειροβομβίδες και οι τραμπουκισμοί και η κλωτσοπατινάδα της συμμορίας των Ναζί, και στο τέλος της εβδομάδας παίζουμε και ποδόσφαιρο με τη Γερμανία, οπότε ο οχετός των αγανακτισμένων Ελλήνων, αυτών που κράδαιναν κρεμάλες και έκαιγαν τράπεζες και χαστούκιζαν γυναίκες και ούρλιαζαν και γκρίνιαζαν και μισούσαν και μισούνται, ο υπέροχος Ελληνικός λαός, που χάρη σ’ αυτές τις εκλογές εμείς οι άσχετοι, οι απόμακροι, οι στη φούσκα μας για πρώτη φορά τον μετράμε και καταλαβαίνουμε ποιος στ’ αλήθεια είναι, θα έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει την αισθητική και την ωριμότητά του σε οθόνες και δρόμους.

Είναι προφανές

Τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει απ’ όλα αυτά.

 

Η Αρνητική Ψήφος: Μια Ρηξικέλευθη Ιδέα

Κι όμως, υπάρχει τρόπος να αλλάξει για πάντα το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Μια μικρή αλλαγή χρειάζεται μόνο.

Δεν θα είναι εύκολη, πιθανότατα θα χρειαστεί κάποια νομοθετική ρύθμιση, δεν ξέρω αν πρέπει να πειραχτεί και το Σύνταγμα. Αλλά αφού γίνει, όλα θα γίνουν απλούστερα:

Να καθιερωθεί στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές (τουλάχιστον) η αρνητική ψήφος.

Να μην ψηφίζεις αυτόν που θες να βγει – να ψηφίζεις αυτόν που δεν θες να βγει με τίποτα. Τον χειρότερο. Αυτόν που απεχθάνεσαι πιο πολύ.

Ο Έλλην πολίτης, άλλωστε, έχει πολύ εντονότερο μέσα του το μίσος από την πολιτική βούληση. Ελάχιστοι έχουν στέρεες πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά όλοι κάποιον μισούν. Ε, ας το κάνουμε πιο εύκολο. Ας το κάνουμε πιο πηγαίο, ατόφιο, αντιπροσωπευτικό. Ας ρωτάμε τον πολίτη: Ποιον μισείς; Ποιον δεν αντέχεις καθόλου;

Κι ας ρίχνει ψήφο σ’ αυτόν, ψήφο αρνητική, μαύρη.

Και μετά ας μετρήσουμε μαζί ποιόν μισούμε πιο πολύ, κι ας εκλέξουμε στη Βουλή όχι τον καλύτερο, το βέλτιστο, τον άριστο, αλλά αυτόν με τις λιγότερες αρνητικές ψήφους.

Αυτόν που μπορούμε να ανεχτούμε.