Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 98

Ο Γκάρι Όλντμαν Έχει Ένα Μήνυμα Για Τους Αθλητές Που Παίζουν Σε Ταινίες

Επίσης εδώ που τα λέμε έχει: Δίκιο.

Και Τώρα, Δυο Δίδυμοι Πλανήτες

Εδώ βλέπεις πώς φαίνεται ο πλανήτης Kepler 36c από την επιφάνεια του Kepler 36b. Πρόκειται για δυο πλανήτες που γυρνάν γύρω από ένα αστέρι 1200 έτη φωτός μακριά. Βρίσκονται υπερβολικά κοντά στο αστέρι τους για να μπορούν να έχουν μορφές ζωής απάνω τους (πολλή ζέστη), αλλά το περίεργο είναι το ότι είναι πάρα πολύ κοντά και μεταξύ τους. Αν και πολύ μεγάλοι σε μέγεθος, απέχουν περίπου πέντε φορές την απόσταση της σελήνης απ’ τη Γη.

The inner planet, Kepler-36b, orbits its host star every 13.8 days, and the outer planet, Kepler-36c, every 16.2 days. On their closest approach, the neighboring duo comes within about 1.2 million miles (1.9 million kilometers) of each other. This is only five times the Earth-moon distance and about 20 times closer to each other than any two planets in our solar system.

Τι Σημαίνει Η Ύπαρξη Δισεκατομμυριούχων Για Μια Οικονομία

Να ένα ινφογράφικ και μια συναρπαστική ανάλυση που βάζει κάτω τον αριθμό των υπερ-ζάμπλουτων, μετράει το ποσοστό του πλούτου τους σε σχέση με το ΑΕΠ διαφόρων χωρών, και βγάζει συμπεράσματα για τις οικονομίες αυτών των χωρών. Όπως αντιλαμβάνεσαι, το να συγκεντρώνεται ο πλούτος στα χέρια λίγων -βλέπε Ρωσία- είναι πράγμα πολύ πολύ κακό για όλους εκτός από τους συγκεκριμένους λίγους. Διάβασε, έχει ενδιαφέρον.

Προσοχή: Μην Δείξεις Αυτή Τη Φωτογραφία Στους Ψεκασμένους

Οι συμπολίτες μας που πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα στους ουρανούς μας ψεκάζουν με αέρια, ας μην δουν αυτή την εικόνα από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Δείχνει αυτά τα γαλαζωπά, κυματόμορφα σύννεφα που βρίσκονται σε πάρα πολύ μεγάλο ύψος, στο ψυχρότερο στρώμα της ατμόσφαιρας, και μοιάζουν σαν απόκοσμο πλέγμα τυλιγμένο πάνω απ’ τον πλανήτη.

Ας μην τους τρομάξουμε άλλο αυτούς τους ανθρώπους. Αρκετά έχουν να φοβούνται.

Εκεί Που Γεννήθηκε Η Ατομική Βόμβα

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Το InFocus έχει μαζέψει μερικές φανταστικές φωτογραφίες από την απομονωμένη πόλη Όουκ Ριτζ του Τενεσί, που χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’40 για να φιλοξενήσει το Manhattan Project. Δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες και άλλο υποστηρικτικό προσωπικό μαζεύτηκαν τότε εκεί για να φτιάξουν κάτι πολύ μυστικό και κρίσιμο. Η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν γνώριζαν ότι αυτό που έφτιαχναν ήταν η ατομική βόμβα.

Μόνη Λύση Ο Κομμουνισμός

Διάβασα με κάποια καθυστέρηση τις προεκλογικές προγραμματικές εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης και, με δεδομένα και όσα συνέβησαν στις πρόσφατες εκλογές και τους τελευταίους μήνες γενικότερα, έχω να προτείνω το εξής:

Να το γυρίσουμε στον κομμουνισμό.

Φτάνει με τις παλινωδίες και τα σούξου μούξου, λέω. Κανονικό κομμουνισμό, κόκκινο, ατόφιο. Αυτή είναι η λύση. Τα πάντα να ανήκουν στο κράτος, ολόκληρη η οικονομία να περνάει από το κράτος και όσοι πληρώνονται να πληρώνονται από το κράτος. Να μην υπάρχει ιδιωτική περιουσία, να μην υπάρχουν ιδιωτικές εταιρίες, να μην εξαρτώμαστε από τις βάναυσες αγορές ή από κανέναν γενικότερα πέρα από το πανίσχυρο, αυτάρκες, παντοδύναμο κράτος.

Είναι μια ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη πρόταση. Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Οι μεσοβέζικες λύσεις μας οδήγησαν στο χάος και εξακολουθούμε να τις δοκιμάζουμε, του κάκου. Όχι. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Πρέπει να αφουγκραστούμε τη βούληση του λαού, να αποδεχτούμε τη θέλησή του και να την υλοποιήσουμε πλήρως και απόλυτα, χωρίς συμβιβασμούς. Κομμουνισμός. Κράτος. Αυτό είναι.

Το καταλαβαίνεις, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το βλέπεις, ο λαός αυτό είναι που λαχταρά. Είναι 2012 και οι Έλληνες πολιτικοί του υπόσχονται παροχές και προσλήψεις και προνόμια ακόμα και μετά τις εκλογές. Το διακύβευμα δεν είναι ότι, ξερωγω, πτώχευσε η χώρα, αλλά πώς θα προστατέψουμε τους κλάδους. Πώς θα μείνει το Δημόσιο ως έχει, απαράλλαχτο, μην το πειράξει κανείς, ποτές.

Το κράτος και τα μάτια μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τους Έλληνες ψηφοφόρους, εκεί ποντάρουν τα κόμματα, εκεί κάνουν τη ρελάνς. Ποιος θα προστατέψει πιο πολύ το κράτος. Αυτό είναι που θέλουμε. Το κράτος.

Την ίδια ώρα 1,2 εκατομμύρια Έλληνες είναι άνεργοι. Φυσικά είναι άνεργοι. Αφού πριν δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα. Τους αξίζει να είναι άνεργοι. Κακώς υπάρχουν.

Ο ιδιωτικός τομέας για τα κόμματα που φιλοδοξούν να κυβερνούν την Ελλάδα, τις Νέες Δημοκρατίες και τις ΣΥΡΙΖΕΣ και τα ΠΑΣΟΚ, είναι κακό πράγμα. Κακώς υφίσταται. Τον αντιπαθούν, τους ενοχλεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν τους νοιάζει. Κυρίως επειδή είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν μπορούν να αγοράσουν απευθείας. Δεν μπορείς να υποσχεθείς στον άλλο «προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα». Πού να τις βρεις; Ούτε μπορείς να του υποσχεθείς και τόσο εύκολα επιδόματα και φοροαπαλλαγές. Πρώτον γιατί τον πληρώνει άλλος, και δεύτερον επειδή ο φόρος του είναι, πρακτικά, το μοναδικό σου έσοδο. Μπορεί να του δώσεις υποσχέσεις, αλλά τις περισσότερες φορές τελικά του τα παίρνεις με χαράτσια και άλλους ευφάνταστους τρόπους. Τι ανάγκη έχει; Ιδιωτικό τομέα μου ήθελε.

Έτσι είναι τα πράγματα. Έτσι είναι δομημένη η κατάσταση. Ο διαλυμένος και εξευτελισμένος Ελληνικός ιδιωτικός τομέας κακώς υπάρχει. Είναι μια ντροπή, ένα απόστημα. Ένα όνειδος. Μας θυμίζει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση του ΠΑΣΟΚ έμεινε ημιτελής. Ότι ο Τσοβόλας δεν τα έδωσε όλα. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι όλοι απολύτως οι Έλληνες δεν τρέφονται από το κράτος απευθείας; Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε. Αυτό το λάθος πρέπει να διορθωθεί.

Και βέβαια, ο ιδιωτικός τομέας που επιβίωσε τα τελευταία σαράντα χρόνια, αυτό το μόρφωμα που προέκυψε μέσα από συνθήκες αντίξοες, αφιλόξενες, είναι ήταν ένα τέρας του Φρανκενστάιν, συναρμολογημένο από πτώματα και υπερφίαλες ιδέες. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ήταν κρατικοδίαιτος και διεφθαρμένος (άρα όχι και πολύ «ιδιωτικός») και στο υπόλοιπο αρπακολλατζίδικος και αυτοσχέδιος, κι αυτό είναι δικαιολογημένο καθώς ποτέ δεν αναπτύχθηκε πάνω σε μια πλατφόρμα νομιμότητας και αξιοκρατίας, προϋπόθεση απαραίτητη για τον υγιή ανταγωνισμό, έστω τον υποτυπώδη.

Γι’ αυτό ο ιδιωτικός τομέας έμεινε αδύναμος κι ευάλωτος, παρακατιανός, εξευτελισμένος. Ακόμα και τα χρόνια της ευμάρειας, τα ωραία, ο ιδιωτικός τομέας σερνόταν στα κουτουρού, χαρούμενος και θαμπωμένος από τα λεφτά, που θα ‘μεναν κοντά του μόνο πρόσκαιρα.

Οπότε, λέω, ας τον βγάλουμε απ’ τη μιζέρια του. Ας τον στείλουμε στον άλλο κόσμο να ησυχάσει. Ήδη έχει ψοφήσει, πρακτικά. Ξέρεις τι πρέπει να κάνει ένας Έλληνας επιχειρηματίας για να φτιάξει μια δουλειά και να δώσει δουλειές και σ’ άλλους; Έχεις υπ’ όψιν; Γι’ αυτό σου λέω, ας τον αποτελειώσουμε. Γνωρίζεις ότι σε πολλές αγορές το να φτιάξεις μια εταιρία για να πουλήσεις προϊόντα ή υπηρεσίες νόμιμα χωρις να κλέβεις ή να λαδώνεις είναι εντελώς αδύνατον; Το ξέρεις; Είναι κρίμα να υποφέρει έτσι. Ας κάνουμε το σωστό. Το ανθρωπίνως στοιχειώδες. Ας σηκώσει κάποιος την καραμπίνα.

Αφού υπάρχει η λύση, τη θέλουν όλοι. Αφουγκράσου λίγο. Δες τι λένε όλοι, αριστεροί και δεξιοί, ψεκασμένοι κι αγανακατισμένοι, άκου. Κράτος. Περισσότερο κράτος. Όλοι κράτος.

Δεν χρειάζονται καν οι βίαιες επαναστάσεις οι βγαλμένες από τα υγρά όνειρα του Σλαβόι Ζίζεκ. Καμία βία. Μόνο συναίνεση. Όλοι το ίδιο θέλουν. Δεν βλέπεις; Όλοι το κράτος αγαπούν. Το ΠΑΣΟΚ, ω το ΠΑΣΟΚ, φυσικά το ΠΑΣΟΚ. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που πρεσβεύει το ολόιδιο όραμα, το καρμπόν, το πανομοιότυπο, δες τον ντυμένο με το μανδύα της ελπίδας, όχι επειδή λέει κάτι διαφορετικό -ολόιδια τα λέει, πασοκολόιδια- αλλά επειδή δεν τον λένε «ΠΑΣΟΚ». Δες και τη Νέα Δημοκρατία, που έδειξε έμπρακτα την πενταετία 04′-09′ πως είναι πιο ΠΑΣΟΚ κι απ’ το ΠΑΣΟΚ, ότι μπορεί, πως το «σοσιαλιστική δεξιά» είναι κάτι που υπάρχει, που υπήρξε, αληθινό, αν το θες πραγματικά τον παν μπορεί να γίνει. Δες τους: Όλοι αγαπούν το κράτος. Όλοι θέλουν (να ελέγχουν, να κατέχουν) το κράτος. Όλοι μισούν και απεχθάνονται τις «επενδύσεις» και την «ανάπτυξη» και την «ιδιωτική πρωτοβουλία». Όχι στα λόγια. Στα λόγια μπορεί να μουρμουράν ότι τα θέλουν. Στις πράξεις δες το μίσος. Δες τις πολιτικές και τις πράξεις των τελευταίων 40 χρόνων, διάβασε το μίσος γραμμένο στα ΦΕΚ, άκουσέ το να ξεχειλίζει από τα χείλη υπουργών, πρυτάνεων, βουλευτών, δημάρχων, συνδικαλιστών, Ελλήνων:

Οι επιχειρηματίες είναι εξ’ ορισμού λαμόγια και κλέφτες και πλουτοκρατία. Οι υπάλληλοί τους δεν είναι εργαζόμενοι, είναι σκλάβοι. Δεν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα δικαιούνται να δουλεύουν και να πληρώνονται για πάντα, στον παράδεισο του Δημοσίου, στην αγκαλιά του κράτους, και κάθονται και λιώνουν με τον κίνδυνο της απόλυσης πάνω απ’ τα κεφάλια τους για το κέρδος της πλουτοκρατίας, οι αφελείς.

Αυτό πιστεύουν όλοι.

Είναι προφανές. Είναι καθαρό και ξάστερο.

Οπότε ας το τολμήσουμε.

Αυτό προτείνω.

Ας κάνουμε το μεγάλο βήμα.

Ας γυρίσουμε σελίδα.

Δε γίνεται να έχουμε και μεγάλο παντοδύναμο κράτος που διαχειρίζεται τα λεφτά και στο οποίο ανήκουν όλες οι δομές, και ταυτόχρονα ανταγωνιστικό και υγιή ιδιωτικό τομέα που ακμάζει. Ή το ένα ή το άλλο. Ο λαός έχει ψηφίσει. Έχει αποφασίσει. Αποφασίζει ξανά και ξανά, πότε θα το καταλάβουμε επιτέλους; Δεν θέλει ανταγωνιστικό και υγιή ιδιωτικό τομέα που ακμάζει. Θέλει κράτος.

Ας του γίνει, επιτέλους, το χατήρι.

Ακόμα Χορεύει Ο Ματ

Τα βιντεάκια του Ματ που χορεύει τον αδέξιο χορό του σε δεκάδες χώρες του κόσμου ίσως να τα θυμάσαι. Όχι; Δεν πειράζει. Ε, ο Ματ έχει καινούριο βιντεάκι, φρέσκο, του 2012. Και αυτή τη φορά πήγε σε διάφορα αμφιλεγόμενα hotspots όπως στο Αφγανιστάν, τη Βόρεια Κορέα και την Αθήνα. Χόρεψε κάτω από την αψίδα της αγοράς στο ΟΑΚΑ. Πώς δεν τον πήραμε χαμπάρι.

Η ιδέα πρωτοξεκίνησε το 2006 μ’ αυτό:

Στη συνέχεια ακολούθησε ένα -πολύ καλύτερο- δεύτερο, το 2008:

Ωραία πράγματα.

Η Ειρήνη Στον Κόσμο, 2007-2012

Σε αυτούς τους χάρτες βλέπεις πόση ειρήνη υπήρχε στον κόσμο το 2007 και πόση υπάρχει σήμερα στη Γη. Εμείς είμαστε σταθεροί στο ροζ. Ελπίζω να μην αρχίσουμε να βαθαίνουμε πολύ σύντομα.

via

Λινξ 36: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Γυναίκες, καριέρες, οικογένειες: Οι μύθοι

Να ένα εξαντλητικό κείμενο 12000+ λέξεων για το θέμα της επαγγελματικής επιτυχίας των γυναικών και πώς συνδιάζεται με την οικογενειακή ευτυχία και μια υγιή και ισορροπημένη ζωή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πολύ ενδιαφέρον και εικονοκλαστικό – από το Atlantic.

 I still strongly believe that women can “have it all” (and that men can too). I believe that we can “have it all at the same time.” But not today, not with the way America’s economy and society are currently structured. My experiences over the past three years have forced me to confront a number of uncomfortable facts that need to be widely acknowledged—and quickly changed.

2) Τα βίαια οράματα του Σλαβοϊ Ζίζεκ 

Μια αναλυτική και κριτική προσέγγιση στην αλλοπρόσαλλη ιδεολογία του εκκεντρικού Σλοβένου κομμουνιστή φιλοσόφου, από το New York Review of Books.

But to criticize Žižek for neglecting these facts is to misunderstand his intent, for unlike Marx he does not aim to ground his theorizing in a reading of history that is based in facts. (…) In Žižek’s hands, Marxian ideas—which in Marx’s materialist view were meant to designate objective social facts—become subjective expressions of revolutionary commitment. Whether such ideas correspond to anything in the world is irrelevant.

Ο Ζίζεκ έχει γίνει κάτι σαν τοτέμ των Ελλήνων ακρο-αριστερών, που βλέπουν μέσα από την θολή και ασαφή ιδεολογία του μια περιγραφή του (θολού και ασαφούς) επαναστατικού τους οράματος.

Why should anyone adopt Žižek’s project? The question cannot be answered in any simple way, since it is far from clear what Žižek’s revolutionary project consists in. He shows no signs of doubting that a society in which communism was realized would be better than any that has ever existed. On the other hand, he is unable to envision any circumstances in which communism might be realized.

3) Τα ειδικά εφέ του Prometheus

Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι μια μνημειώδης μπούρδα, αλλά οπτικά είναι, ομολογουμένως, ένα υπερθέαμα.  Σ’ αυτό το λινκ θα βρεις μια εξαιρετικά λεπτομερή καταγραφή των ειδικών εφέ της ταινίας, και πώς γυρίστηκαν μερικές από τις σημαντικές σκηνές. Έχει spoilers, προφανώς, αλλά δεν πρέπει να σε νοιάζει και πολύ. Αν δεν την έχεις δει, μη την δεις, ποτέ.

While the exterior of Rapace’s stomach was often projected, the interior and the exterior when the wound was being rapid closed were all digital. “We really wanted to get a sense of these staples being forced in there, being quite visceral and violent,” says Hill. “We changed the design of the stapler a little bit and incorporated a pneumatic drill into it, so that the whole body of it is jumping up and down and forcing and pressing into her body, then it takes a little while for the staples to settle.”

4)  Πόσα λεφτά βγάζουν οι πωλητές στα Apple stores; 

Μια μεγάλη ανάλυση των New York Times εξετάζει τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές των εργαζομένων στα καταστήματα της Apple, που είναι τα πιο επιτυχημένα εμπορικά καταστήματα στη Γη (μετρώντας έσοδα ανά τετραγωνικό μέτρο). Από τους 43.000 εργαζόμενους της Apple, λέει, οι 30.000 δουλεύουν στα καταστήματα, και παρ’ όλο που φέρνουν πολύ περισσότερα χρήματα από τους συναδέλφους τους σε άλλες αλυσίδες, πληρώνονται περίπου το ίδιο, ή και λιγότερο.

5) Όποιος νυστάζει, τρώει

Δυο πρόσφατες έρευνες αποδεικνύουν πως ο νυσταγμένος εγκέφαλος που δεν έχει ξεκουραστεί καλά «αναγκάζει» το σώμα να λαχταρά το φαγητό περισσότερο.

“Calories are energy, and your brain subconsciously knows they will wake you up,” says Marie-Pierre St-Onge of Columbia University, lead investigator of the April study. She likens the superresponsive sleep-poor brain to that of someone who has lost weight on a drastic diet—devouring the first snack you can get your hands on is a “no-brainer.”

Ελλάδα – Γερμανία, Φιλοσοφικό Ντέρμπι

Εν όψει του σημερινού αγώνα για το Euro, ένα άλλο μεγάλο ντέρμπι, από τους Μόντι Πάιθον.