Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 103

Ένα Storify Για Το «Φεβρουάριο»

Το Storify είναι μια υπηρεσία που σου επιτρέπει να συγκεντρώνεις αποσπάσματα από όλο το ίντερνετς (βίντεο, tweets, posts, οτιδήποτε) και να φτιάχνεις μια σελίδα που τα δείχνει όλα σε μια ροή, μαζεμένα. Μέχρι τώρα δεν το είχα δοκιμάσει -πολύ κακώς. Να το Storify με όλη την ιστορία του «Φεβρουαρίου«, από την αρχή του πειράματος μέχρι σήμερα. Περιέχει posts, βίντεο, φωτογραφίες, αποσπάσματα από e-mails, ανακοινώσεις και πολλά πολλά tweets. Θα το ανανεώνω καθώς πλησιάζουμε στην κυκλοφορία του βιβλίου, και ύστερα.

[View the story "Φεβρουάριος" on Storify]

Πώς Θα Είναι Ο Ουρανός Σε 4 Δισεκατομμύρια Χρόνια

Έτσι:

Η δεξιά γραμμούλα είναι ο γαλαξίας μας, αυτός που μπορείς να δεις κάπως έτσι αν κοιτάξεις τον ουρανό νύχτες χωρίς φεγγάρι σε μέρη χωρίς φώτα. Το μεγάλο πράγμα αριστερά είναι ο γαλαξίας της Ανδρομέδας που θα έρθει και θα πέσει πάνω μας. Η εικόνα που βλέπεις θα είναι η εικόνα στον ουρανό της Γης σε 3,75 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα, λέει. Στη συνέχεια (δηλαδή 250 εκ. χρόνια αργότερα) ο ουρανός θα γίνει έτσι:

Της μουρλής, δηλαδή. Αστρόσουπα. Να σε ένα βίντεο όλη η εξέλιξη του φαινομένου. Να πούμε εδώ ένα μπράβο στα βουνά, που παραμένουν αναλλοίωτα, δεν παίρνουν χαμπάρι.

Δεν υπάρχει λόγος να εκνευρίζεστε και να αγχώνεστε. Αφού σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια η Ανδρομέδα θα πέσει πάνω μας gizmodo.com/5914702

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 1, 2012

Λινξ 30: 10 Πράγματα Για Την Κρίση Που Πρέπει Να Διαβάσεις Σήμερα

1) Η Αργεντινή 10 χρόνια μετά την πτώχευση

Πολλά λινξ (και στα σχόλια αυτού) σου έχω δώσει για την κατάσταση της Αργεντινής, μιας χώρας που πτώχευσε δέκα χρόνια πριν, και για το τι μπορούμε να μάθουμε από αυτή. Σ’ αυτό εδώ που, από μια άποψη, είναι το πιο δραματικό απ’ όλα, περιγράφεται συνοπτικά η οικονομική κατάσταση της χώρας σήμερα, ξεκινώντας από μια δραματική είδηση: Πλέον όποιος Αργεντίνος θέλει να ταξιδέψει εκτός της χώρας πρέπει να δηλώνει ΑΦΜ, τόπο προορισμού, αιτία ταξιδιού και διάρκεια απουσίας στην τοπική εφορία.

Since the inflation rate is already over 25%, the government is terrified of letting the peso depreciate. Instead, it is resorting to a siege economy.

2) Ακόμα περισσότερη Αργεντινή

Μια ανάλυση της αυριανής μέρας στην Ελλάδα (μετά την πτώχευση) όπως προκύπτει από το παράδειγμα της Αργεντινής.

Paying public sector workers with depreciated neo-drachmas implies a cut in the real wages that they receive. The final step in the process comes with the neo-drachmatization of private-sector wages. Firms again demand it, claiming that otherwise they cannot export. Unions initially oppose it, but eventually give in, spooked by the specter of even greater unemployment. The promise of selective price controls sweetens the deal.

3) H Ελληνική πτώχευση του 1932

Ο Bloomberg αναλύει την κρίση που οδήγησε στην πτώση του Βενιζέλου και τη χούντα του Μεταξά. Ήταν ένας αλλιώτικος κόσμος εκείνος, και η κρίση ήταν διαφορετική πιο εξωγενής (η χώρα είχε τότε πλεόνασμα) πιο «ήπια» από τη σημερινή. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό.

…Venizelos believed that liberal democracy couldn’t withstand the burdens imposed by the international monetary system, and his solution was to exit that system, with unfortunate results. Although to date Greek leaders have made different choices, a black future may still await Venizelos’s country — and Europe – - if Greece and similar small states are left without assistance.

4) 11 Έλληνες οικονομολόγοι γράφουν για την κρίση

Ουσιαστικά ξαναγράφουν αυτό με πιο έγκυρα και τεκμηριωμένα λόγια, για ενήλικους. Απαραίτητη σημείωση: Οι 9 από τους 11 είναι καθηγητές ξένων πανεπιστημίων.

μια οικονομία δεν μπορεί να βρίσκεται σε μια νομισματική ένωση εάν λειτουργεί αναποτελεσματικά και με πολύ ξεπερασμένες ή αντιπαραγωγικές πρακτικές σε σύγκριση με τις άλλες οικονομίες της ένωσης. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να μετασχηματισθεί ουσιαστικά αν πρόκειται να πλησιάσει τον τρόπο λειτουργίας άλλων προηγμένων κρατών όπου η λειτουργία των θεσμών είναι πιο εύρυθμη και το επίπεδο ζωής ανώτερο. Προς το παρόν, όμως, παρουσιάζει την εικόνα χώρας που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αλλάξει.

5) Ο Σλαβοϊ Ζίζεκ για την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο πολύ γνωστός και εκκεντρικός κομμουνιστής Σλοβάκος φιλόσοφος έχει πάρει θέση εδώ στις εκλογές μας, βλέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ μια σπουδαία ελπίδα. Εδώ γράφει στο London Review of Books. Για να καταλάβεις καλύτερα περί τίνος πρόκειται, δες αυτό εδώ το βίντεο: Κουβεντιάζει με τον δεξιό αμερικανό Ντέιβιντ Χόρογουιτς σε μια συζήτηση με το συντονισμό (τρόπος του λέγειν) του Τζουλιαν Ασάνζ.

Here is the paradox that sustains the ‘free vote’ in democratic societies: one is free to choose on condition that one makes the right choice. This is why, when the wrong choice is made (as it was when Ireland rejected the EU constitution), the choice is treated as a mistake, and the establishment immediately demands that the ‘democratic’ process be repeated in order that the mistake may be corrected.

6) Στον πραγματικό κόσμο είμαστε ήδη πτωχευμένοι

Κάτι κοινό που έχουν οι φιλόσοφοι, οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί: Δεν δουλεύουν στον πραγματικό κόσμο. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν στ’ αλήθεια πώς λειτουργεί «η αγορά», η πραγματική οικονομία. Ετούτο εδώ το άρθρο περιγράφει συνοπτικά πώς λειτουργεί η οικονομία στην Ελλάδα σήμερα: Καθόλου.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Μνημόνιο, ούτε το χρέος. Ακόμα και αν αύριο η Καγκελάριος διαγράψει όλο το χρέος και μας καταβάλει αποζημίωση ψυχικής οδύνης 500 δις. ευρώ, είναι βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια θα απευθυνθούμε εκ νέου στη «μαντάμ» Μέρκελ.

7) Η 13η συνιστώσα 

Μια ανάλυση της πραγματικής δύναμης πίσω από την εκλογική ανόρθωση ενός μικρού αριστερού κόμματος: Η 13 συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

…το άλλο ΠΑΣΟΚ, το βαθύ, επιζεί. Απλώς έχει μετακομίσει: από την Ιπποκράτους στην Κουμουνδούρου. Αυτό άρχισε να συμβαίνει τον χειμώνα, με την προσχώρηση στον ΣΥΡΙΖΑ αρκετών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προερχόμενων από αυτή την τάση, αλλά και -εξίσου σημαντικό- με τη μεταγραφή σημαντικών κομματικών στελεχών, αρκετών από το προσωπικό επιτελείο του Ακη Τσοχατζόπουλου.

8) Στο τέλος οι καλοί κερδίζουν

Ένας Έλληνας εντρπρνρ γράφει ένα ημερολόγιο την ιστορία του startup του (στα αγγλικά). Σ’ αυτό το κεφάλαιο εξηγεί γιατί η Ελλάδα, πέρα από τα πολλά πολλά κακά, έχει και κάποια χαρακτηριστικά χρήσιμα σε επιχειρήσεις τεχνολογίας.

Ιt’s possible to build a good lifestyle here. You don’t need to earn a lot to enjoy a nice home, good food, great entertainment options, replenishing weekend breaks from work and good weather most of the time.

9) Εν τω μεταξύ στις Βρυξέλλες οι άνθρωποι νομίζουν ότι όλα καλά πάνε

Μια έκθεση της ΕΕ από ένα παράλληλο σύμπαν.

“I can say the medicine is beginning to work,” said José Manuel Barroso, the commission president. Forget alarms over Greece’s imminent departure and wild oscillations in Spanish bond spreads. The good news is that budget deficits are coming down and other imbalances are being redressed.

10) Εν τω μεταξύ στην Ιρλανδία έκαναν δημοψήφισμα σαν αυτό που πρότεινε ο Παπανδρέου

Ψήφισαν «ΝΑΙ».

Fine Gael junior finance minister Brian Hayes said a majority of the electorate baulked at voting no because they did not want to place Ireland «at the centre of the storm – a bit like what has happened in Greece».

Επίσης: Ακόμα δέκα πράγματα που πρέπει να διαβάσεις για την κρίση

Σε Ένα Μήνα Ακριβώς Έρχεται Ο Φεβρουάριος

Είναι 2 Ιουνίου του σωτήριου έτους 2012. Στις 2 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, σε ένα μήνα ακριβώς δηλαδή, κυκλοφορεί ο «Φεβρουάριος». Μένουν μόνο 30 ημέρες, λιγότερες από τριάντα, 29 και κάτι ώρες. Οι προπαραγγελίες, βεβαίως, συνεχίζονται και θα συνεχιστούν μέχρι λίγες μέρες πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου. Το βιβλίο στη χάρτινη μορφή του θα κοστίζει 15 ευρώ και στην ηλεκτρονική 9,90 (είτε από το e-shop του Καστανιώτη είτε από το iBookstore), αλλά μπορείς να το προπαραγγείλεις με 10 ευρώ συν έξοδα αποστολής και παίρνοντας και τις δύο εκδοχές. Και την ηλεκτρονική, και τη χάρτινη στο σπίτι σου. Για να εκμεταλλευτείς την προσφορά μπαίνεις εδώ και βάζεις στο πεδίο «εκπτωτικό κουπόνι» τον κωδικό «TUVA». Αν θέλεις να παραλάβεις το βιβλίο τη μέρα της κυκλοφορίας του ή εκεί κοντά (ανάλογα με το πού βρίσκεσαι), δε χρειάζεται να στο πω, καταλαβαίνεις: βιάσου.

Διάβασε περισσότερα για το Φεβρουάριο εδώ.

Και Τώρα, Τίτλοι: Σειρές Του ’80

Και τώρα, δέκα σειρές της δεκαετίας του ’80. Αν είσαι άνω των τριάντα και κάτω των πενήντα, μ’ αυτές μεγάλωσες.

1) Αυτός, Αυτή και Τα Μυστήρια

2) Το Πλοίο Της Αγάπης 

3) Ο Ιππότης Της Ασφάλτου 

4) Χαρτ και Χαρτ

5) Μαγκάιβερ

6) Οι Σκληροί Του Μαϊάμι

7) Μια Απίθανη Οικογένεια

8) Ομάδα Δράσης 21

9) Ομάδα Α

10) Το Μπαράκι

Πώς Να Εξηγήσεις Την Ελληνική Κρίση Σε Ένα Πεντάχρονο

Λοιπόν:

Έστω ότι εμείς οι Έλληνες ήμασταν δέκα άνθρωποι όλοι όλοι.

Δέκα εκατομμύρια είμαστε, αλλά έστω ότι είμαστε δέκα, σκέτοι.

Έστω ότι αυτά τα χρόνια δουλεύαμε σκληρά και πολύ και παίρναμε 10 λεφτά ο καθένας για τη δουλειά μας. Σύνολο 100 λεφτά όλοι μαζί.

Η δουλειά μας, όμως, παρήγαγε αγαθά και υπηρεσίες που όλες μαζί άξιζαν 50 λεφτά.

Πολύ δουλεύαμε, καλά τα κάναμε, αλλά αυτά που φτιάχναμε δεν ήταν πράγματα πολύ υψηλής αξίας, κυρίως γιατί ήταν υπηρεσίες που πουλάγαμε μεταξύ μας. Δεν φτιάχναμε αυτοκίνητα ή κομπιούτερ, ας πούμε, που έχουν υψηλή αξία. Δουλεύοντας εξίσου σκληρά με εργαζόμενους σε χώρες που σχεδιάζουν αυτοκίνητα και κομπιούτερ, εμείς παράγαμε προϊόντα χαμηλότερης αξίας. Αξίας 50 λεφτών.

Αλλά πώς παίρναμε 100;

Απλό: Δανειζόμασταν λεφτά από τους ξένους.

Αυτά τα έπαιρνε το κράτος που λεγόταν ΠΑΣΟΚ και το ήλεγχε ένας κύριος που τον λέγαν Ανδρέα Παπανδρέου και τα έδινε σε πολύ κόσμο άμεσα ή έμμεσα, με προσλήψεις στο δημόσιο, επιδόματα, φοροαπαλλαγές, ανοχή της παραοικονομίας, και πολλούς άλλους ευφάνταστους τρόπους. Ο κύριος Ανδρέας τα έδινε στον κόσμο, και αυτός τον ψήφιζε. Ο κύριος Ανδρέας τους αγόραζε, κι αυτοί πουλιόντουσαν. Δεν το έλεγαν μεταξύ τους, όμως, και έτσι μετά από λίγο καιρό έπαψαν να το σκέφτονται έτσι. Συνήθισαν. Μετά ήρθε το άλλο κράτος που λεγόταν Νέα Δημοκρατία και έδινε τα δανεικά και στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι τα 5 που έπρεπε να παίρνει ο καθένας μας γίναν 10. Τα 50 γίναν 100.

Ακόμα και επιχειρηματίες, μεγάλοι άνθρωποι, έξυπνοι, νόμιζαν ότι λειτουργούσε κανονικά αυτό το πράγμα. Ότι δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. «Μα αφού πούλαγαν», μου έλεγαν όταν κουβεντιάζαμε τα βάσανά τους, εννοώντας τα προϊόντα τους.

Το πρόβλημα ήταν ότι τα προϊόντα τους οι Έλληνες καταναλωτές τα αγόραζαν με λεφτά που δεν ήταν δικά τους στην πραγματικότητα. Ήταν ξένα δανεικά. Αυτό φαίνεται θολό και αφηρημένο όταν σου συμβαίνει. Είναι δύσκολο να το καταλάβουν οι άνθρωποι, γιατί πολλοί από αυτούς δούλευαν πραγματικά, δεν κάθονταν, και πληρώνονταν με λεφτά και πολύ φυσιολογικά θεωρούσαν ότι τα αξίζουν και αυτά είναι τα λεφτά που πρέπει να παίρνουν. Ο κάθε ένας κοίταγε πόσο δουλεύει και πόσα λεφτά παίρνει, κοίταγε και πόσα παίρνει ο δίπλα, έβλεπε και τι αμάξι οδηγεί ο τάδε και τι σπίτι χτίζει ο δείνα, και σιγά σιγά όλοι απέκτησαν μια αντίληψη για το πόσα λεφτά αξίζει η δουλειά που έκαναν. Η αντίληψη αυτή ήταν 10. Σύνολικά, δηλαδή, 100.

Τα χρόνια περάσαν, δεκαετίες ολόκληρες, και οι άνθρωποι ξέχασαν ότι στην πραγματικότητα τα πράγματα που έφτιαχναν εξακολουθούσαν να αξίζουν 50 λεφτά. Τα δανεικά δεν χρησμοποιήθηκαν για να φτιαχτεί καλύτερη χώρα και να φτιάχνονται καλύτερα πράγματα εδώ, πράγματα με μεγαλύτερη αξία. Δεν θα μπορούσαμε να φτιάχνουμε αυτοκίνητα και αεροπλάνα και κομπιούτερ, βέβαια, γιατί είμαστε μικρή χώρα και γιατί αυτοί που μας δάνειζαν δεν θα ήθελαν και πολύ να τους ανταγωνιζόμαστε, αλλά δεν έχει σημασία, πολλά πράγματα άλλα θα μπορούσαμε να κάνουμε. Θα μπορούσαν να επενδυθούν τα λεφτά ώστε τα πράγματα που φτιάχναμε ήδη σιγά σιγά να γίνονταν καλύτερα, να άξιζαν 60, 70, ίσως και 80 λεφτά. Γιατί όχι και 110. Επίσης θα μπορούσαμε να μη δανειζόμαστε τόσο πολλά. Δυστυχώς τα δανειστήκαμε και σπαταλήθηκαν για να αγοράζει το κράτος ψηφοφόρους και για να αγοράζουμε ακριβά τις υπηρεσίες μας μεταξύ μας. Πάρα πολύς κόσμος, εξάλλου, έκλεβε αυτά τα λεφτά, λίγα ή πολλά, ανάλογα. Έτσι γινόταν τα πράγματα.

Κάποια στιγμή, οι ξένοι που δάνειζαν, αποφάσισαν να ζητήσουν τα δανεικά τους πίσω. Και η Ελλάδα, που τόσο καιρό μοιραζόταν 100 και έβγαζε 50, δεν είχε να πληρώσει.

Όταν αυτό το κατάλαβαν όλοι, σταμάτησαν να της δανείζουν και η Ελλάδα πτώχευσε.

Αυτή ήταν η Ελληνική κρίση, μια πολύ δύσκολη και επώδυνη στιγμή στην ιστορία αυτής της μικρής χώρας. Τελείωσε το 2010.

Στη συνέχεια, τα τελευταία δύο χρόνια, έγιναν πολλά πράγματα, σχεδόν όλα άσχημα. Άσχημα πράγματα συνεχίζονται να γίνονται κάθε μέρα, πλέον. Είσαι μικρό παιδί αλλά σιγά σιγά πρέπει να αρχίσεις να τα καταλαβαίνεις, γιατί καθώς μεγαλώνεις θα δεις ακόμα χειρότερα. Εμείς οι πιο μεγάλοι υπήρξαμε τυχεροί, ζήσαμε μερικά χρόνια με 10. Εσύ, δυστυχώς, πλέον δεν θα μπορείς να παίρνεις ούτε τα 5  που, θεωρητικά, σου αξίζουν. Έτσι όπως τα κάναμε, δεν θα μπορείς να παίρνεις ούτε 1.

Θα σου εξηγήσω αργότερα τι σημαίνει «υποτίμηση».

Προς το παρόν πρέπει να μάθουμε επειγόντως τις πράξεις. Και πρώτα τον πολλαπλασιασμό.

Να μάθεις να πολλαπλασιάζεις με το 340,75, στην καλύτερη περίπτωση.

Η Ταινία Της Χρονιάς: Κυκλοφόρησε

Ξέρεις την εμμονή που έχω με αυτά τα απίθανα και αψεγάδιαστα timelapse βίντεο που δείχνουν τη φύση και τους ουρανούς με μια ευκρίνεια και μια λαμπρότητα πιο ωραία από την πραγματικότητα, ε, ο μάστορας των timelapses τώρα έφτιαξε μιαν ολόκληρη ταινία γεμάτη ομορφιά και μπορείς να την κατεβάσεις από το iTunes ή το site του. Λέγεται TimeScapes και διατίθεται σε διάφορες μορφές και αναλύσεις, με κορυφαία την έκδοση 4Κ, ναι, 4Κ, ανάλυση 4096 x 2304. Δεν υπάρχουν οθόνες που δείχνουν τέτοια ανάλυση στο εμπόριο, οπότε απευθύνεται μόνο στους πολύ μερακλήδες, οι οποίοι μπορούν να την αγοράσουν σε σκληρό δίσκο (είναι 160GB) για 300 δολάρια.

Εγώ την κατεβάζω σε μια πιο ταπεινή έκδοση (1080p), θα τη δω, και θα σου πω.

Ποτέ Πια Όρθιοι: Honda Uni-Cub

Βρίσκεις το περπάτημα δύσκολο; Θα προτιμούσες να μετακινείσαι εύκολα και γρήγορα χωρίς να χρειάζεται να κουνιέσαι καθόλου; Βρίσκεις ακόμα και την όρθια στάση άβολη και κουραστική; Το Honda Uni-Cub είναι για εσένα. Χάρη στο Honda Uni-Cub, μπορείς να απολαμβάνεις όλες τις χαρές της ζωής ενώ ταυτόχρονα μένεις καθιστός κι ακίνητος για πάντα.

Βεβαίως, όπως έχουμε ξαναπεί, οι έρευνες δείχνουν ότι το καθισιό προκαλεί θάνατο.

Αυτό εννοώ όταν λέω «για πάντα«.

via

Λινξ 29: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Ένας 19χρονος Αιγύπτιος διατύπωσε μια ρηξικέλευθη ιδέα για τα μεγάλα διαστημικά ταξίδια, που εκμεταλλεύεται το φαινόμενο Casimir.

Mustafa invented a way of tapping this quantum effect via what’s known as the dynamic Casimir effect. This uses a «moving mirror» cavity, where two very reflective very flat plates are held close together, and then moved slightly to interact with the quantum particle sea. It’s horribly technical, but the end result is that Mustafa’s use of shaped silicon plates similar to those used in solar power cells results in a net force being delivered. A force, of course, means a push or a pull and in space this equates to a drive or engine.

2) To θέμα των «εξωφύλλων» των ψηφιακών βιβλίων

Αναλύεται σε μια πεντάμορφη μακρουλή σελίδα που αξίζει να τη δεις ακόμα κι αν δεν σ’ ενδιαφέρει να το διαβάσεις. Που θα είναι κρίμα, γιατί έχει ενδιαφέρον. Ο κύριος αυτός αναλύει γιατί τα ψηφιακά βιβλία μεταλλάσσουν την έννοια του «εξωφύλλου». Πάρα πολύ ωραίο.

In iBooks and the iPad Kindle app, covers are reduced to thumbnails barely 200 pixels high. Most typography is rendered nearly illegible. And as certain books become applications, their covers become icons.

3) Αλήθειες για την πτώχευση της Αργεντινής 

Έχω ξαναβάλει λινξ για το θέμα, αλλά είναι σοβαρό θέμα και αξίζει ενασχόληση περισσότερη. Αυτός εδώ ο κύριος γράφει τι έγινε πραγματικά στην Αργεντινή λίγο πριν και μετά από την πτώχευσή της. Μην περιμένεις ενθαρρυντικές αναλογίες με την Ελληνική περίπτωση.

Η εγκληματικότητα είναι υψηλή, όπως και το ποσοστό της φτώχειας (30%), ενώ η μεσαία τάξη διαλύθηκε το 2001 και αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Οι πολύ πλούσιοι αγόρασαν τη χώρα, πρακτικά, τζάμπα.

4)  Έρχονται, λέει, οι μικροεντρπρνρ

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, είναι τάση: Κόσμος θα μπορεί να βγάζει χρήματα χρησιμοποιώντας πράγματα που μέχρι τώρα δεν μπορούσε να αξιοποιήσει (ένα έξτρα δωμάτιο, λίγες ελεύθερες ώρες) με τη βοήθεια της τεχνολογίας.

What defines this new economy is that it’s built on the empowerment of individuals and the technology that enables this. It’s allowing individuals to create their own jobs. It’s a celebration of life and time, and a shift in perspective of money. Technology now provides an opportunity for people anywhere in the world to monetize their passions. And it’s not just the artists and under-employed flocking to these platforms, but professionals who seek a higher quality of life, greater flexibility, and more time with their families.

5) Τέλος, φωτογραφίες από όμορφες λίμνες του Καναδά 

 

Εγώ Θέλω Να Κάνω Θυσίες

Στον αθλητισμό, στη ζωή και στα videogames, όταν χάνεις κάνεις το εξής: Κάθεσαι και σκέφτεσαι γιατί έχασες, τι συνέβη, τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να έχεις κάνει διαφορετικά, και μετά πας και ξαναδοκιμάζεις αλλιώς, πιο σωστά.

Η Ελλάδα έχασε. Είναι ηττημένη. Μετά από 30 χρόνια λαθών, το παιχνίδι τελείωσε. Αυτό δεν έγινε τώρα, το 2010 έγινε. Έκτοτε προσπαθούμε να βρούμε πώς θα ξαναδοκιμάσουμε – αλλά δεν προσπαθούμε και πάρα πολύ, στ’ αλήθεια. Κωλυσιεργούμε παζαρεύοντας δανεικά για να κερδίσουμε χρόνο, αλλά δεν σκεφτόμαστε γιατί χάσαμε, τι συνέβη, τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να έχουμε κάνει διαφορετικά. Και τώρα πάμε να ξαναδοκιμάσουμε κάνοντας ακριβώς τα ίδια.

Άκου να δεις:

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, εγώ θα ψηφίσω αυτούς που θα μου ζητήσουν θυσίες.

Εσύ (κι όταν λέω «εσύ» δεν εννοώ εσένα προσωπικά, αλλά τους άλλους, καταλαβαίνεις ποιους) ψήφισε αυτούς που σου υπόσχονται διορισμό στο δημόσιο και επιστροφή στο 2009 χωρίς καμία συνέπεια και φορολογία των πλούσιων και να βγούμε από το ΝΑΤΟ. Ακολούθησέ τους στο δρόμο προς την κομμουνιστική ουτοπία.

Εγώ είμαι πρόθυμος να κάνω θυσίες γιατί καταλαβαίνω ότι δε γίνεται αλλιώς. Δεν «θέλω», φυσικά, ο τίτλος του post είναι καταφανώς προβοκατόρικος. Κανένας δεν θέλει να κάνει θυσίες. Αλλά αναγνωρίζω ότι σ’ αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι θέμα ρεαλισμού, αντίληψης της πραγματικότητας. Γιατί ετούτη η χώρα καταστράφηκε, πτώχευσε, τελείωσε πριν από δύο χρόνια. Ζούσε με τα ψέματα για δεκαετίες τώρα, και της ήρθε η πραγματικότητα και της έσκασε στα μούτρα. Πτώχευσε. Απέτυχε. Δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό της πια, και ζει με κάτι τελευταία δανεικά από στόκους ξένους με υπομονή που εξαντλείται. Εγώ (κι όταν λέω «εγώ» δεν εννοώ εμένα προσωπικά, αλλά εμάς εδώ) δε φταίω γι’ αυτό καθώς πλήρωνα πάντα τους φόρους μου και δεν πήρα φράγκο από το κράτος και δεν εκμεταλλεύτηκα κανένα και δεν έκλεψα από κανέναν (ή τουλάχιστο δε φταίω άμεσα -γιατί έμμεσα φταίω, όπως όλοι), αλλά ξέρω ότι οι συνέπειες θα επηρεάσουν και εμένα γιατί εδώ δεν ζω μόνος, ζω μαζί με άλλους, και μπορεί μεμονωμένα κάποιοι να μη φταίνε, αλλά είμαστε μια κοινωνία, ένας λαός, και όλοι μαζί φταίμε μαζί, οπότε θα πληρώσουμε μαζί. Δε γίνεται να μην πληρώσουμε. Αποκλείεται να είναι ανώδυνο όλο αυτό. Είναι αδύνατο και το ξέρω.

Εσύ άμα θες ψήφισε αυτούς που σου υπόσχονται δώρα. Έτσι ψήφιζες τόσα χρόνια, άλλωστε. Κι ο κρατικοδίαιτος δικομματισμός μπορεί να πέθανε, αλλά το πνεύμα του ζει, ατόφιο, στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ του 1985 είναι ολόιδια με την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ το 2012. Είναι η ψήφος στα ψέματα και τις μπούρδες και τις υποσχέσεις για ανταλλάγματα ανώδυνα και φανταστικά. Τότε βέβαια και για πολλά χρόνια μετά το ΠΑΣΟΚ και αργότερα και η ΝΔ είχαν τα ξενόφερτα δανεικά για να σου χαρίζουν, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τρισεκατομμύρια πληθωριστικές δραχμές. Δεν είναι το ίδιο, δυστυχώς. Με τις πληθωριστικές δραχμές θα είμαστε κάτι σαν τη Ζιμπάμπουε, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχεις κάνει θυσίες, και δεν θα έχεις κάνει καμία προσπάθεια να αλλάξεις. Ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει, αλλά εσύ θα μείνεις ίδιος, ατόφιος, περήφανος.

Κάποιοι, μια μειοψηφία, αλλιώς έχουν μάθει. Ποτέ δεν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να τους διορίσουν στο δημόσιο. Μοναχοί τους πάλευαν, με τους ευεργετηθέντες από τα δανεικά να αποτελούν μάλλον εμπόδια γι’ αυτούς, τα οποία ωστόσο ανέχονταν, σα βλάκες, σαν ανήμποροι, σαν μειοψηφία αδύναμη, πενιχρή.

Φάνηκε πόσο πενιχρή στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Θα φανεί ξανά στις 17 Ιουνίου.

Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται σ’ αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με «μνημόνια» και άλλα τέτοια τελειωμένα θέματα. Έχει να κάνει με το τι θέλουμε να γίνει σ’ αυτή τη χώρα. Πώς τη θέλουμε να είναι. Και είναι ερώτημα σχετικά απλό. Θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε ένα μεγάλο κράτος που να διαχειρίζεται όλο το χρήμα; Αυτό πρεσβεύει με την αφέλεια του κόμματος του 5% ο ΣΥΡΙΖΑ (και, μέσα στην ψεκασμένη ή ασαφή τους ρητορεία, και τα άλλα «αγανακτισμένα» κόμματα, αλλά μέσα στο DNA τους και τα παραδοσιακά κόμματα του νεκρού δικομματισμού – δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι ψήφιζαν κατά 80% ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τόσα χρόνια). Αυτό είχαμε από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 κι ύστερα. Όλο το χρήμα της Ελλάδας (το οποίο χάρη στα δανεικά ήταν πολύ) πέρναγε από το κράτος. Αυτό θέλεις; Εκλεγμένους διαχειριστές του δημόσιου χρήματος να στο μοιράζουν; Είσαι σίγουρος;

Εγώ, κι όταν λέω εγώ εννοώ εγώ, δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω το κράτος να διαχειρίζεται το χρήμα. Θέλω να βάζει και να επιβάλλει τους κανόνες, να κρατάει ένα μέρος για να φτιάχνει το απαραίτητο μαξιλαράκι για τους φτωχούς (και σ’ αυτό διαφωνώ με κάποιους) και το χρήμα να το διαχειρίζεται ο λαός μόνος του. Έτσι γίνεται στο δυτικό πολιτισμό εδώ και μερικούς αιώνες, αυτό θα ήθελα να ισχύσει κάποτε και στη χώρα μου.

Αλλά οι Έλληνες ψηφοφόροι διαφωνούν. Έχουν εθιστεί στο κράτος-πατερούλη. Όλα τα κράτη-πατερούληδες στον πλανήτη Γη αργά ή γρήγορα αποτυγχάνουν, βεβαίως, δε βγαίνουν, καταρρέουν, αλλά εμάς δε μας νοιάζει. Κι εμείς αποτύχαμε, αλλά αντί να κοιτάμε πώς θα αλλάξουμε, κοιτάμε πώς θα καλύψουμε τη χασούρα από τα δανεικά για να συνεχίσουμε να αποτυγχάνουμε με τον ίδιο τρόπο.

Το ακούς στις φωνές των «αγανακτισμένων». Δεν είναι αγανακτισμένοι επειδή οι πολιτικές δεκαετιών απέτυχαν – είναι αγανακτισμένοι επειδή δεν μπορούμε να τις συνεχίσουμε.

Τους βλέπεις: Όλοι τους ψάχνουν το shortcut. Να κόψουν δρόμο. Να αντικαταστήσουν τα δανεικά που χρηματοδοτούσαν τη σπάταλη ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια, και τα οποία τελείωσαν, με λεφτά από άλλες μαγικές πηγές: Από το πετρέλαιο, άλλο ορυκτό πλούτο, το ευρωομόλογο ή φανταστικά δανεικά από τον Πούτιν ή τους Κινέζους ή τον Άρη. Κανένας δεν θέλει να κάνουμε το άλλο: Να πάψουμε να χρειαζόμαστε δανεικά. Γιατί αυτό προϋποθέτει θυσίες. Προϋποθέτει να αλλάξουμε τη σπάταλη ζωή, τις συνήθειές μας. Να πάψουμε να περιμένουμε λεφτά από το κράτος. Να αλλάξουμε το κράτος το ίδιο, να μεταμορφώσουμε το ρόλο του. Και να αρχίσουμε να προσπαθούμε μόνοι μας.

Εγώ (κι όταν λέω «εγώ» εννοώ πολλοί από εμάς, αλλά όχι αρκετοί) με την ψήφο μου αυτό το πράγμα θέλω να υπερψηφίσω, αυτή την αλλαγή. Κάποιον να μου πει ότι θα αλλάξει τη χώρα, και ότι αυτό αναπόφευκτα θα σημαίνει  θυσίες και πόνο.

Το αν υπάρχει κάποιος τέτοιος, είναι ένα άλλο θέμα.