Yanis Varoufakis's Blog, page 77
July 23, 2019
To ΜέΡΑ25 ΓΙΑ ΤΑ 45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Οι αγώνες τους ήταν λιγότερο «δεδομένοι» απ’ όσο δεδομένη ήταν η ανοχή στη Χούντα πολλών από τους αστικούς θεσμούς (π.χ. Ακαδημία) και μιας μεγάλης μερίδας του λαού που, άλλοι φοβισμένοι άλλοι πιο συνειδητά, κοίταζαν τα του οίκου τους.
Τους αγώνες εκείνων που ανέτρεψαν τη Χούντα τους καθιστά σπουδαίους το γεγονός ότι δεν ήταν δεδομένοι. Το ΜέΡΑ25, σήμερα, 45 χρόνια μετά, τιμά τους αγώνες εκείνων που δεν ενέδωσαν κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας στην καθημερινότητα, το ίδιον συμφέρον, τον φόβο.
Τελική νίκη της Δημοκρατίας, βέβαια, δεν υπάρχει. Η πτώση της Χούντας συνέπεσε με την κρίση του διεθνούς μεταπολεμικού καπιταλιστικού μοντέλου (Μπρέττον Γουντς) που έφερε την κατάρρευση της ελληνικής μίνι βιομηχανικής επανάστασης. Ακριβώς την εποχή που αποκαθίστατο η Δημοκρατία στην Ελλάδα, με τις προσδοκίες του λαού να εκτινάσσονται, κατέρρεαν οι βιομηχανίες λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου και της κατάργησης των προστατευτικών δασμών στο πλαίσιο της ένταξής μας στην ΕΟΚ.
Από το 1980, ο εκδημοκρατισμός της χώρας πήγαινε χέρι-χέρι με την ένταξη στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά αλλά και τη μεταφορά των ζημιών (και εργαζόμενων) της καταρρέουσας βιομηχανίας στο δημόσιο. Η εγχώρια παραγωγή μειωνόταν, η οικονομία βασιζόταν όλο και περισσότερο σε ξένα χρήματα (είτε δανεικά είτε κοινοτικά) με αποτέλεσμα τη διόγκωση του χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού).
Η είσοδος στο ευρώ, με τη δραστική μείωση των επιτοκίων, ενίσχυσε εκθετικά τη διαδικασία αυτή και δημιούργησε μια επίπλαστη οικονομική μεγέθυνση. Αυτή η χρεοδίαιτη μεγέθυνση είχε την πολιτιστική και ταξική της διάσταση. Το lifestyle αντικατέστησε τον πολιτισμό κανονικοποιώντας την αισθητική του κιτς και του σεξισμού. Παράλληλα, η μεγάλη διαφορά του υψηλού πληθωρισμού που αντιμετώπιζαν οι φτωχοί πολίτες (π.χ. αυξανόμενα ενοίκια) σε σχέση με τον πληθωρισμό που αντιμετώπιζαν οι ευκατάστατοι (π.χ. μεγάλες μειώσεις στα στεγαστικά των επαύλεών τους) όξυνε τις ανισότητες, την φτώχεια, την ταξική πάλη.
Όταν οι φούσκες του χρέους έσκασαν παγκοσμίως το 2008, έσκασε κι η φούσκα του ελληνικού χρέους. Από τότε η Δημοκρατία μας μπήκε ξανά στο γύψο, σε επιτροπεία δανειστών που έστειλαν την τρόικα να κατασχέσει ό,τι βρει και να εντάξει τους έλληνες στην «Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς».
‘Όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ στην Όπερα της Πεντάρας, γιατί να συνεχίσουν να στέλνουν γκάγκστερς όταν μπορούν να στέλνουν δικαστικούς κλητήρες; Γιατί να στέλνουν τανκς όταν υπάρχουν τα φάντς (ή… μπανκς).
Αντίθετα με τον καιρό της Χούντας, στον καιρό της Χρεοδουλοπαροικίας το Κοινοβούλιο δεν έκλεισε. Απλά εξευτελίζεται 9 συναπτά χρόνια περνώντας τα μέτρα των δανειστών-κατακτητών.
Όπως και στη Χούντα, ο αγώνας εναντίον της υποταγής στη Χρεοδουλοπαροικία δεν ήταν, ούτε είναι, δεδομένος. Κάποιοι αντιστέκονται. Κάποιοι αντιστάθηκαν, π.χ. το 2015, από κυβερνητική θέση τιμώντας τη δημοκρατική εντολή τους να αντισταθούν, και για αυτό χαρακτηρίστηκαν ανεύθυνοι, καταστροφείς.
Όπως και στη Χούντα, πολλοί κοιτάζουν τα του οίκου τους ενδίδοντας στην καθημερινότητα, το ίδιον συμφέρον, τον φόβο. Αυτοί ονομάζονται «υπεύθυνοι» επειδή συμμορφώνονται στις εντολές των δανειστών-κατακτητών.
Ο αγώνας για τη Δημοκρατία λοιπόν συνεχίζεται. Τα 45 χρόνια από την πτώση της Χούντας το ΜέΡΑ25 τα τιμά και τα γιορτάζει ως μεγαλειώδη υπενθύμιση της πιο μεγάλης αλήθειας: Δεν υπάρχει τελική ήττα στον αγώνα για τη Δημοκρατία. Όπως και δεν υπάρχει τελική νίκη.
Προχωράμε!
“Ρήξη θα κάνετε. Με τον λαό και υπέρ της παρασιτικής ολιγαρχίας” – Δευτερολογία στη Βουλή
[Δείτε εδώ για την πρωτολογία που προηγήθηκε]
July 22, 2019
Το ΜέΡΑ25 εναντίον Χρεοδουλοπαροικίας και Κλιματικής Καταστροφής – 1η ομιλία στη νέα Βουλή
Ποτέ, από τη θλιβερή περίοδο της Αποστασίας, η Βουλή των Ελλήνων δεν πληγώθηκε όπως στα χρόνια των Μνημονίων. Ιδίως την τελευταία τετραετία, από τον Ιούλιο του 2015 έως τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, οι πολίτες παρακολουθούν μια φαρσοκωμωδία: Οι βουλευτές της συμπολίτευσης να υπερψηφίζουν Μνημονιακά νομοσχέδια με τα οποία διαφωνούσαν, ενώ οι βουλευτές της ΝΔ τα καταψήφιζαν παρά το γεγονός ότι συμφωνούσαν.
Πρόκειται για έναν πρωτόγνωρο εξευτελισμό της κοινοβουλευτικής διαδικασίας που ρίχνει τη σκιά του και στη σημερινή Βουλή. Ποιες είναι οι προοπτικές αυτής της Βουλής να θέσει τέλος στον εξευτελισμό της Δημοκρατίας μας;
Ακούγοντας κανείς τις προγραμματικές δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού διακρίνει μια ευθυγράμμιση ιδεολογίας και πολιτικών. Πράγματι, ο χείμαρρος νομοσχεδίων που ετοιμάζετε μοιάζουν να συνάδουν με τις πεποιθήσεις σας. Μπορεί. Αυτό που όμως είναι σίγουρο είναι πως δεν συνάδουν με τις εξαγγελίες σας. Γιατί; Επειδή οι υποσχέσεις σας απαιτούν τη ρήξη με τους δανειστές που υπόσχεστε ότι δεν θα κάνετε.
Μιλάτε για μείωση φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και παράλληλα, τη μείωση ουσιαστικά του αφορολόγητου, ιδιαίτερα των φτωχότερων ανθρώπων. Πριν από αυτό όμως δεσμευτήκατε στο 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα και αυτά τα δύο φάσκουν και αντιφάσκουν. Δίνετε υποσχέσεις που απαιτούν ρήξη με τους δανειστές, που ταυτόχρονα υπόσχεστε ότι δεν θα κάνετε. Πρόκειται για μια ιδιότυπη και ιδιόρρυθμη μορφή μνημονιακού λαϊκισμού.
Ποιος είναι ο υπ’ αριθμόν ένα καταστροφέας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Η 100% προπληρωμή φόρου. Το όνειδος αυτό που βάζει λουκέτα και καταδικάζει τα παιδιά μας στη μετανάστευση είναι απόψε ο Ελέφαντας στο Κοινοβούλιο – η εξαγγελία κατάργησής της που λάμπει διά της απουσίας της από τις προγραμματικές δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού.
Στο ΜέΡΑ25 δεσμευόμαστε να φέρουμε τροπολογία για άμεση κατάργηση της προπληρωμής, που βέβαια εσείς δεν θα κάνετε αποδεκτή όχι γιατί διαφωνείτε αλλά γιατί επιλέξατε να είστε δέσμιοι των δανειστών – όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί σας.
Αυτά έχει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της ΝΔ, η συμμόρφωση με το 3ο και κατόπιν με το 4ο Μνημόνιο. Αυτά έχει η δέσμευση να «πηγαίνετε συναινετικά» με τους δανειστές: Θα σας αναγκάζει καθημερινά να αυτο-καταργείστε (όπως ακριβώς αυτό-καταργήθηκαν οι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ). Θα σας αναγκάζει να σερνόσαστε σε αναποτελεσματικές, ολοένα αντι-λαϊκότερες και αυταρχικότερες πολιτικές.
Ο κ. Πρωθυπουργός ονειρεύεται ότι οι δανειστές θα τον εκτιμήσουν περισσότερο από τους προκατόχους του, τους οποίους εξευτέλιζαν κατ’ εξακολούθηση. Υπόσχεται ότι θα τους κερδίσει με την αξιοπιστία του ώστε να του μειώσουν το στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος.
Έχω νέα για σας, κ. Μητσοτάκη: Την αξιοπιστία του κ. Τσίπρα, στα μάτια των δανειστών, δεν θα την φτάσετε ποτέ. Όσο και να προσπαθήσετε, όσο κατακλυσμική κι αν είναι η λαίλαπα νομοσχεδίων των πρώτων σας 100 ημερών, οι Μέρκελ, Σολτζ, Λαγκάρντ, Ντράγκι και Σια θα παραμείνουν πιο εντυπωσιασμένοι από την αποτελεσματικότητα με την οποία ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ έκοψε το ΕΚΑΣ, παρήγαγε υπερ-πλεονάσματα, χάρισε τα αεροδρόμια, τα τραίνα.
Στην καλύτερη, για εσάς, περίπτωση να σας θεωρήσουν άξιο συνεχιστή του κ. Τσίπρα. Πιο αξιόπιστο από εκείνον, ποτέ! Όπερ μεθερμηνευόμενον, τα ματωμένα πλεονάσματα που επέβαλαν στον κ. Τσίπρα θα παραμείνουν, εγγυητές της αναπαραγωγής της Χρεοδουλοπαροικίας η Ελλάς – βασικός λόγος να φύγουν κι άλλα από τα παιδιά μας που δεν έφυγαν ακόμα.
Η επίσπευση της ερημοποίησης και το ψήλωμα των τοίχων της φυλακής του χρέους στην οποία είναι έγκλειστοι οι περισσότεροι διαφαίνεται και από τις ίδιες τις εξαγγελίες σας.
Πάρτε τα κόκκινα δάνεια. Τι προτείνετε; Αντί να μεταφερθούν, όπως προτείνει το ΜέΡΑ25, σε μια δημόσια εταιρεία διαχείρισης των κόκκινων δανείων (ώστε να σταματήσει ο φαύλος κύκλος πώλησης σε αρπακτικά ταμεία στο 8% της ονομαστικής τους αξίας, εξώσεων και πλειστηριασμών που συμπιέζουν τις τιμές των διπλανών ακινήτων με αποτέλεσμα να κοκκινίζουν κι άλλα δάνεια την ώρα που οξύνονται οι κοινωνικές εντάσεις και ανισότητες), προτείνετε επίσπευση των πωλήσεών τους στα αρπακτικά ταμεία, επίσπευση των εξώσεων και των πλειστηριασμών, επιτάχυνση του φαύλου κύκλου, αύξηση της πίεσης για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με νέα δάνεια της τρόικας από το μαξιλαράκι που σας άφησε ο κ. Τσίπρας. Προτείνετε, με άλλα λόγια, μεγέθυνση της χρεοκοπίας τόσο των νοικοκυριών όσο και του κράτους.
Προτείνετε ενίσχυση της Χρεοδουλοπαροικίας με μόνους κερδισμένους τα αρπακτικά ταμεία και τους εγχώριους ατζέντηδές τους που, εύλογα, ζητωκραυγάζουν τη νίκη της ΝΔ.
Πάρτε το ασφαλιστικό, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα εργασιακά, τις θεσμικές αλλαγές. Τι προτείνετε;
Ιδιωτικές επικουρικές συντάξεις, δηλαδή ενίσχυση του ολιγοπωλίου ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και ουσιαστική κατάργηση των επικουρικών για τους γέροντες – καθώς οι νέοι δεν θα συνεισφέρουν στα δημόσια ταμεία.
Αντί για τη μετατροπή ΤΑΙΠΕΔ-Υπερταμείου σε Δημόσια Αναπτυξιακή Τράπεζα, όπως προτείνει το ΜέΡΑ25, που θα χρησιμοποιούσε τη δημόσια περιούσια ως εχέγγυο για να δημιουργεί επενδυτικές ροές, και με τις μετοχές της Αναπτυξιακής Τράπεζας να περνούν στα ασφαλιστικά ταμεία ώστε να αποζημιωθούν μερικώς για την καταστροφή του PSI, προτείνετε περαιτέρω ξεπούλημα – όπως αυτό εκείνο του Ελληνικού, υπέρ της προσοδοφορίας ημετέρων ολιγαρχών και κατά της κοινωνίας.
Αντί να αντισταθμιστεί, όπως προτείνει το ΜέΡΑ25:
o μια γενναία αύξηση στον κατώτατο μισθό
o με την κατάργηση της προπληρωμής του φόρου επιχειρήσεων και την μείωση του συντελεστή των μικρών επιχειρήσεων στο 15%, με τις ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις – π.χ. supermarket – στο 26%
Μαζί με τον ΣΕΒ ονειρεύεστε μισθούς ακόμα «ανταγωνιστικότερους», κωδικός της μεγαλύτερης εξαθλίωσης. Και, για να μην υπάρξει αμφιβολία για τον ακόμα σκοτεινότερο εργασιακό μεσαίωνα που έρχεται, καταργήσατε ήδη την Επιθεώρηση Εργασίας – αρνούμενοι να κατανοήσετε πως στο βωμό της ενίσχυσης της εργοδοσίας η περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα συμπιέζει την ενεργό ζήτηση, τους τζίρους, τα δημόσια έσοδα.
Κύριε Πρωθυπουργέ, αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνεστε ότι είστε ο τυχερότερος πρωθυπουργός της Μνημονιακής Ελλάδας.
Θυμάμαι την έκδηλη ανακούφιση του καλού συναδέλφου κ. Σταϊκούρα όταν, με τον κ. Χαρδούβελη, μου παρέδιδαν το άδειο ταμείο από το οποίο μόνο το 2015 έπρεπε να αποπληρώσω στους δανειστές το εξωφρενικό ποσό των 22 δις. Αντίθετα με τότε, αντίθετα με την κατάσταση που ανέλαβε ο κ. Σαμαράς ή ο κ. Παπανδρέου, αντίθετα από κάθε άλλη κυβέρνηση της «Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς», αν και η χώρα σήμερα είναι πιο πτωχευμένη από ποτέ, εσείς αναλαμβάνετε χωρίς καμία αγωνία για το πώς θα αποπληρώνετε τους δανειστές τα επόμενα δέκα χρόνια.
Αυτό το χρωστάτε στον κ. Τσίπρα, στον κ. Δραγασάκη, στον κ. Τσακαλώτο. Όχι μόνο ανέσυραν την ΝΔ από τον πάτο μιας τεράστιας ήττας το βράδυ του δημοψηφίσματος, ζητώντας την ψήφο σας για να ανατρέψετε από κοινού το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, αλλά δυο χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 2018, υπό την αριστουργηματική προπαγάνδα της δήθεν εξόδου από τα Μνημόνια, υπέγραψαν το 4ο Μνημόνιο, διάρκειας έως το 2060, που εξασφάλισε νέα δάνεια από τα οποία θα προσποιείστε ότι αποπληρώνετε τους δανειστές μέχρι το 2021 και, το πιο σημαντικό, έσπρωξε 100 δις αποπληρωμών που ήταν να γίνουν την δεκαετία του 20 για μετά το 2032, φυσικά τοκιζόμενα. Κανονικά, θα έπρεπε να κάνετε ένα μικρό εικόνισμα στον κ. Τσίπρα καθώς ποτέ στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας απερχόμενος πρωθυπουργός δεν ευεργέτησε τόσο γενναιόδωρα το διάδοχό του. Δυστυχώς, η προσωπική σας τύχη συμπορεύεται με τη δυστυχία των πολλών.
Παράδοξο 1ον: Το κράτος μας είναι πιο πτωχευμένο από ποτέ αλλά, παράλληλα, όσοι αγοράζουν κρατικά ομόλογα κερδίζουν αστρονομικά για την εποχή ποσοστά κέρδους. Πώς συμβαίνει οι κερδοσκόποι να κερδίζουν από το δημόσιο χρέος όταν το κράτος και η κοινωνία είναι στο καναβάτσο; Η απάντηση απλή. Το 85% του δημόσιου χρέους το κατέχει η τρόικα. Όσο ο Μνημονιακός Δικομματισμός καλά κρατεί, το μικρό ποσοστό ομολόγων που διακινείται στην αγορά εξασφαλίζεται και μοσχοπουλιέται.
Το ίδιο και με το ιδιωτικό χρέος: Κάθε κόκκινο δάνειο που πουλιέται σε ξένο αρπακτικό ταμείο προς 8% της ονομαστικής του αξίας καταστρέφει συμπολίτες μας και μειώνει κι άλλο την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το ότι τα όρνια παχαίνουν από το κουφάρι της κοινωνίας μας δεν σημαίνει βέβαια ότι η κοινωνία μας ανακάμπτει. Το αντίθετο σημαίνει.
Αυτό είναι λοιπόν το 1ο Μέγα Παράδοξο στο καιρό του 4ου Μνημονίου: ΠΟΤΕ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΙ ΔΕΝ ΠΛΟΥΤΙΣΑΝ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΣΟ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΤΑΒΑΡΑΘΡΩΝΟΝΤΑΝ!
Το 2ο Μέγα Παράδοξο, που κι αυτό εύκολα εξηγείται, αφορά την αγαστή συνύπαρξη στην κυβέρνησή σας αυτοαποκαλούμενων φιλελεύθερων και ακροδεξιών. Η εξήγηση απλή. Κάποτε, ο εκ των γκουρού του άκρατου φιλελευθερισμού, ο Friedrich von Hayek, είχε πει μια αλήθεια για εμάς τους αριστερούς που πόναγε. «Το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό», είχε πει, «είναι ότι η εφαρμογή του απαιτεί πράξεις που παραβιάζουν τις βασικές αρχές των σοσιαλιστών».
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με εσάς, κύριε Πρωθυπουργέ: Η εφαρμογή αυτών που θεωρείτε φιλελεύθερες πολιτικές, ιδίως σε συνθήκες 4ου Μνημονίου, απαιτεί πράξεις που παραβιάζουν τις βασικές αρχές του φιλελευθερισμού. Η αντιφιλελεύθερη καταστολή, λοιπόν, που ήδη προετοιμάζετε υπό το αφήγημα του Νόμου και της Τάξης, είναι απαραίτητη ώστε να περάσουν τα νομοθετήματά σας υπέρ της ολιγαρχίας.
Δεδομένης λοιπόν της αποδοχής εκ μέρους σας της μονιμοποιημένης λιτότητας του 4ου Μνημονίου, αυτό που ουσιαστικά υπόσχεστε στον ελληνικό λαό είναι «θεάματα χωρίς άρτο». Καταστολή αντί για ανάκαμψη.
Αυτό το έχετε σηματοδοτήσει ήδη επιλέγοντας ως Υπουργό Προστασίας του Πολίτη τέως υπουργό που θα έπρεπε όχι να υπουργοποιηθεί αλλά να λογοδοτήσει για τη μεγαλύτερη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση – τότε, το 2012, που, ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ, δίωξε και διαπόμπευσε οροθετικές γυναίκες. (Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι γιατί τον χωρίσατε από το έτερόν του ήμισυ, από τον κ. Λοβέρδο. Κρίμα δεν είναι;)
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Την 7η Ιουλίου έκλεισε ένα κεφάλαιο της Μνημονιακής Ελλάδας, της Αποικίας Χρέους, της Χρεοδουλοπαροικίας μας και άνοιξε ένα άλλο, ένα σκληρότερο και πολύ φοβάμαι μακροβιότερο που θεμελιώνεται στο 4ου Μνημόνιο της προηγούμενης κυβέρνησης. Όπου και να κοιτάξουμε βλέπουμε τη συνέχεια νυν και προηγούμενης διακυβέρνησης.
Το 2015, με τον Ειδικό Γραμματέα του ΣΔΟΕ, τον Παναγιώτη Δάνη, επαναφέραμε στο ΣΔΟΕ το καθήκον των ελέγχων της αγοράς, που είναι προαπαιτούμενο για τον υγιή ανταγωνισμό, και ξεκινήσαμε τους αλγοριθμικούς ελέγχους για τη φοροδιαφυγή. Μετά την παραίτησή μου, η τρόικα επέβαλε και η κυβέρνηση αποδέχθηκε την απορρόφηση του ΣΔΟΕ στην Αρχή Δημοσίων Εσόδων που βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο της τρόικας, της πιστότερης φίλης των εγχώριων μεγαλο-φοροφυγάδων. Με μια μονοκονδυλιά το κράτος έχασε πολλά δις διαφυγόντων εσόδων.
Τώρα, η ΝΔ έρχεται να καταργήσει το ΣΔΟΕ και τύποις. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ίδρωσε το αυτί τους όταν ο Παναγιώτης Δάνης το καλοκαίρι του 2015 κατήγγειλε τη “δολοφονία” του ΣΔΟΕ, τώρα διαμαρτύρονται για την υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης θανάτου του ΣΔΟΕ από τη ΝΔ.
Τα ίδια βλέπουμε και στο Μεταναστευτικό. Στο όνομα της Αριστεράς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κανονικοποίησε το κολαστήριο της Μόριας δίνοντας, την ευκαιρία στη νέα κυβέρνηση να υιοθετήσει πιο εύκολα την τακτική Σαλβίνι, παραδίδοντας το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στο Προστασίας του Πολίτη, καταργώντας την απόδοση ΑΜΚΑ και συνεπώς την πρόσβαση στις δομές υγείας σε πρόσφυγες, καλλιεργώντας ακόμα πιο εχθρικό κλίμα απέναντι στον ξένο – εκτός κι αν έχει 250 χιλιάδες ευρώ οπότε του χαρίζετε μια Golden Visa ώστε να ζει στο Βερολίνο και να αρμέγει προσόδους από ένα-δυο διαμερίσματα AirBnB στο κέντρο της Αθήνας.
Τα ίδια βλέπουμε και στο Μακεδονικό όπου, αντίθετα με το ΜέΡΑ25, κ. Πρωθυπουργέ, που είχε το σθένος να συναινέσει παρά το πολιτικό κόστος, εσείς εξαπατάτε τους ψηφοφόρους σας αγκαλιάζοντας κυνικά την συμφωνία των Πρεσπών τώρα – μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες.
Τέλος, τα ίδια βλέπουμε στο μείζον θέμα της ενεργειακής και εξωτερικής πολιτικής. Ο αναπάντεχος, ακραίος Ατλαντισμός της προηγούμενης κυβέρνησης σας δημιουργεί πρόβλημα καθώς σας είναι αδύνατον να τους υπερβείτε! Έδεσαν τη χώρα στο άρμα των πολυεθνικών πετρελαίων και στο όραμα μιας Ελλάδας που θα τη διαπερνούν οι αγωγοί φυσικού αερίου στη Βόρεια Ελλάδα, με την Ήπειρο σκαμμένη και το υπέδαφός της κατεστραμμένο ώστε να βγαίνουν στην επιφάνεια ορυκτά καύσιμα που πλουτίζουν τους ολιγάρχες με ελάχιστα οφέλη για τους πολλούς. Μια Ελλάδα που, αγκαλιά με τον κ. Νετανιάχου και τις αμερικανικές πολυεθνικές θα νέμονται την Ανατολική Μεσόγειο δίνοντας εξαιρετική ευκαιρία στον τουρκικό επεκτατισμό να πυροδοτεί εντάσεις στο Αιγαίο, ρυπαίνοντας τη Νότια Κρήτη, συνεισφέροντας στην κλιματική καταστροφή παγκοσμίως, ενισχύοντας τα μέγιστα την παρασιτική ολιγαρχία. Το μόνο που έχει να προσθέσει η ΝΔ σε αυτή τη δυστοπία είναι μία Σαλβινικού τύπου ξενοφοβία.
Κάπως έτσι ερχόμαστε στο 3ο Μέγα Παράδοξο της Εποχής μας: Αυτό-παρουσιάζεστε ως ευρωπαϊστές. Κι όμως, έχετε ήδη παραδοθεί στο ιδεολογικό και οικονομικό άρμα που οδηγούν ο Νετανιάχου, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του, ο Πρόεδρος Τραμπ, και τώρα κι ο Σαλβίνι – του οποίου τη φορολογική και ξενοφοβική ατζέντα αναπαράγετε.
Συνειδητοποιείτε, κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, πως οι κύριοι αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών της Ευρώπης; Οι δυνάμεις που εργάζονται για μια διαλυμένη, διαιρεμένη, αντιδραστική Ευρώπη;
Είστε κυβέρνηση ημερών αλλά προλάβατε ήδη να δείξετε έτοιμοι να υπονομεύσετε τόσο την Ευρώπη όσο και τη χώρα μας κινούμενοι από την αγωνία να ικανοποιήσετε τους ισχυρούς. Ο πρωθυπουργός υπερθεμάτισε λέγοντας ότι οι Βρυξέλλες επ’ ουδενί δεν πρέπει να επαναδιαπραγματευτούν με τον νέο Βρετανό πρωθυπουργό τη συμφωνία του Brexit. Το σκεφτήκατε καλά αυτό πριν το πείτε όταν υποτίθεται ότι ζητάτε από τις Βρυξέλλες την επαναδιαπραγμάτευση των πλεονασμάτων;
Σκεφτήκατε καλά, κ. Πρωθυπουργέ, την επιλογή του επόμενου επιτρόπου μας στην Κομισιόν; Επιλέξατε έναν κύριο του οποίου το μόνο κατόρθωμα ήταν δουλικά να αναμασά, ως εκπρόσωπος της Κομισιόν, την προπαγάνδα με την οποία η τρόικα επένδυε ηχητικά το έργο της καταστροφής της πατρίδας μας που, έμμεσα, δρομολόγησε και την αποδόμηση της Ευρώπης. Αδυνατώ να πιστέψω ότι, απ’ όλους τους νεοδημοκράτες πολιτικούς και τεχνοκράτες, προτιμήσατε τον εν λόγω κύριο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το 2019 θα είναι χρονιά νέας επιδείνωσης της ατελείωτης Κρίσης της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να ασφυκτιά σε μια Ευρώπη που αποδομείται. Κι όσο λαοί όπως ο δικός μας ασφυκτιούν, τόσο περισσότερο η Ευρώπη θα αποδομείται.
Ως το μόνο ενιαίο πανευρωπαϊκό κίνημα, το ΜέΡΑ25 επιφυλάσσεται να επιστρέφει ξανά και ξανά στην υποχρέωση των πραγματικά ευρωπαϊστών να τερματίσουν την ανεύθυνη υπακοή, το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, που ενισχύει τον ευρωσκεπτικισμό πανευρωπαϊκά σκοτώνοντας την ελπίδα μιας κοινής ευημερίας.
Το ΜέΡΑ25 επιφυλάσσεται ακόμα να καταδεικνύει τόσο την τοξικότητα όσο και την ταξικότητα του μη βιώσιμου χρέους που λειτουργεί ως μέσο πειθάρχησης και υποταγής των πολλών. Θα θυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία ότι το 2018 περάσαμε σε μια νέα ακόμα πιο επικίνδυνη φάση της Χρεοδουλοπαροικίας. Έως πέρσι, με εξαίρεση πολύ λίγους ολιγάρχες, όλες οι κοινωνικές τάξεις έχαναν από την κρίση – άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο. Από το 2018 όμως, το 4ο Μνημόνιο δημιούργησε νέες κερδοσκοπικές ευκαιρίες για νέα παρασιτική τάξη που πλουτίζει την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία βουλιάζει όλο και βαθύτερα στην πτώχευση και την αναξιοπρέπεια.
Για σήμερα θα αρκεστώ σε μια πρόβλεψη: Η τρόικα δεν πρόκειται να σας δώσει, κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ούτε τα ελάχιστα που απαιτεί το πρόγραμμά σας για να μην βαθύνει η πτώχευση κράτους, τραπεζών, ανθρώπων, επιχειρήσεων. Δεν ενδιαφέρονται οι δανειστές καν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Όσο Βερολίνο και Παρίσι εμπλέκονται σε τιτάνια διαμάχη η οποία ακυρώνει τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης που ίσως έδιναν μια ευκαιρία στην κοινή ευημερία, το μόνο που ενδιαφέρει τους δανειστές είναι η Ελλάδα να μην τους ενοχλεί – να αποσυρθεί στην γωνία της και να αργοπεθαίνει χωρίς φωνές και φασαρίες, με τα παιδιά της να ψηφίζουν με τα πόδια τους, μεταναστεύοντας.
Ε λοιπόν όχι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Εμείς, το ΜέΡΑ25, δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Είμαστε εδώ για να αναδείξουμε δύο βασικές προτεραιότητες.
Πρώτη βασική προτεραιότητα η απόδραση του λαού μας από την όλο πιο ταξική Χρεοδουλοπαροικία που ερημοποιεί την πατρίδα μας.
Δεύτερη βασική μας προτεραιότητα η κλιματική καταστροφή που απειλεί την ανθρωπότητα και τις επόμενες γενιές. Το ΜέΡΑ25 θεωρεί πως αυτή η Βουλή έχει υποχρέωση να ανακηρύξει ως κύρια προτεραιότητα τη μετάβαση, έως το 2030, σε οικονομία μηδενικής εξάρτησης από ορυκτά καύσιμα, ανατρέποντας τα σχέδια για εξορύξεις στον ελλαδικό χώρο καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο αντιπροτείνοντας πρόγραμμα επενδύσεων σε ηλεκτροκίνηση παντού και σε αποκεντρωμένο, δημόσιο, μη κρατικοδίαιτο σύστημα παραγωγής και διανομής ανανεώσιμης ηλεκτρικής ενέργειας.
Το ΜέΡΑ25 θα κινείται κάθε στιγμή με γνώμονα αυτές τις δύο προτεραιότητες χωρίς τις οποίες ούτε η αποδόμηση της Ευρώπης θα τερματιστεί ούτε η πατρίδα μας θα ανακάμψει, ούτε η Βουλή των Ελλήνων θα καταφέρει να ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια.
Άμεση απάντηση στον κ. Μητσοτάκη μέσα από την Αίθουσα της Βουλής για τα περί δίδυμου της καταστροφής- η ομορφιά του διαδικτύου
Από το 2012 έως και το Δεκέμβρη του 2014 η τρόικα σας εξευτέλιζε παρά το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ που τους λέγατε. Όταν, λοιπόν, τον Γενάρη του 2015 κάποιος μπήκε στο Eurogroup και τους είπε ΟΧΙ, κάνοντας ακόμα και νεοδημοκράτες να νιώσουν ανάταση, εσείς νιώσατε να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σας.
Κι όταν ο λαός στήριξε το ΟΧΙ εκείνο με 62% βρεθήκατε στο καλάθι των αχρήστων. Αν και την επομένη ο κ. Τσίπρας σας ανέσυρε από εκείνο το καλάθι, και μαζί ανατρέψατε το ΟΧΙ (μπαίνοντας έτσι σε τροχιά επιστροφής στην εξουσία), την τρομάρα εκείνη που περάσατε, την ερήμην σας (και εις βάρος σας) ανάταση του ελληνικού λαού, δεν την συγχωρείτε.
Το να με χαρακτηρίζουν “καταστροφέα” εκείνοι που έλεγαν ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΟΥΝ την ώρα που πάσχιζα για την αναδιάρθρωση χρέους που είναι απαραίτητη για την κατάργηση της Χρεοδουλοπαροικίας μας αποτελεί μεγάλη τιμή. Σας ευχαριστώ για αυτήν. Όπως είχα πει στην επιστολή παραίτησής μου, θα φέρω στο πέτο μου το μίσος της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού ως μετάλλειο τιμής.
July 17, 2019
What the Labour Party-DiEM25 collaboration is all about – speech by Yanis Varoufakis, now with video
(Photo taken after the event during a joint interview by Corbyn, McDonnell and Varoufakis)
July 16, 2019
Lagarde at the ECB – my take in The Guardian
Christine Lagarde was a key member of the infamous troika – Greece’s official creditors – who crushed our people’s resistance to perpetual debt bondage. The other key figure alongside the International Monetary Fund’s then managing director was Mario Draghi, president of the European Central Bank, who played a central role in that drama by engineering the closure of Greece’s banks. Now, four years later, Lagarde has been anointed to succeed Draghi at the helm of the ECB.Despite her role, and the dealings we had when I was Greece’s finance minister, not once did I feel animosity towards her. I found her intelligent, cordial, respectful. She even acknowledged, in private at least, that Greece had been given a raw deal and that my campaign to cut our public debt was right and proper. Lagarde’s priority was holding the troika’s line and minimising any challenge to its collective authority.
The question now is whether Lagarde’s skills are in tune with the task of leading the ECB in the post-Draghi era. Much has been made, by supporters and detractors, of both her unquestionable talent for managing complex institutional tensions and her non-existent monetary policy background. Perhaps it is not a coincidence that the two most influential central banks, the Federal Reserve and the ECB, are now to be led by lawyers with no academic monetary background. The shifting consensus on who is best placed to oversee monetary policy reflects a crisis of financialised capitalism that traditional central banking can no longer address.
Lagarde’s greatest challenge is that she is replacing a man credited with saving the eurozone by means of policies that are no longer fit for purpose. If she departs from Draghi’s script, she will face fierce criticism. And if she does not, the eurozone’s never-ending crisis will spin further out of the ECB’s control.
Draghi saved the eurozone by printing trillions of euros to fund the bankrupt banks and to allow Italy, Spain and other stressed states (though not Greece) to roll over their debts. To do this, he needed to skilfully subvert the eurozone’s rules which, in turn, required painstaking work to co-opt Germany’s Angela Merkel in his great clash with both the Bundesbank, Germany’s powerful central bank, and Wolfgang Schäuble, Germany’s finance minister.
While Draghi’s wall of money helped the eurozone perk up, it could not cure its underlying disease and had some pretty nasty side-effects. Stubborn negative interest rates continue to undermine pension funds and insurance companies in Germany and beyond. Rates remain negative because investment is woefully low due to investors’ self-fulfilling pessimism given the prospect of more austerity.
This creates deflationary pressures that eat into the savings of the middle class, replace quality jobs with precarious ones and, thus, beget political monsters across Europe.
Most commentators wonder whether Lagarde will be brave enough to continue with Draghi’s “unconventional” policies. This is the wrong question to ask since his trick for keeping key countries, such as Italy, in the eurozone has reached the end of the road both technically and politically.
Technically, because Draghi’s success in persuading Berlin to let him buy Italian public debt, and thus keep Italy in the eurozone, hinged on the promise to buy debt from each member state in proportion to the size of their economy – ie buying approximately €2 of German debt for every €1 of Italian debt. However, with Germany producing no new public debt, courtesy of running a budget surplus, Draghi’s strategy for buying Italian debt has fizzled out.
And politically, Draghi’s trick has also expired because the deflationary dynamic of the last decade has given birth to a Eurosceptic rightwing Italian government unfazed by the prospect of Italy dropping out of the eurozone.
The pertinent question to ask about Lagarde’s ECB tenure is: can she push Berlin to ditch the eurozone’s suicidal fiscal rules (which reinforce Europe’s deflationary dynamic) and to accept the idea of a common, safe debt? If she does not do so, no matter how energetically she continues to impose Draghi’s policies, she will fail the test of history. To succeed she needs to be subtle, creative and confrontational.
Subtlety requires that she does not ask Berlin explicitly to denounce dogmas that have, over the years, acquired quasi-religious status.
Creativity will help her sell the abandonment of fiscal rules as their reinforcement, via the interest rate mechanism. For example, Lagarde could propose that the ECB help member states refinance their debt, but only the part they were allowed to have according to the eurozone’s own rules – thus, giving Rome a market-based disincentive to borrow excessively. Similarly, there are imaginative ways to create the common debt that Berlin detests but which is essential to the smooth operation of any monetary union – for example, by insisting that the ECB borrows on its own account to roll over Italian, Spanish, German, etc, debt already purchased under Draghi.
Lagarde is certainly smart enough to grasp the necessity of such a feat – and to pull it off if she puts her mind to it. The real question is whether she has the inclination to confront Berlin head-on, to the point of telling the German government that it is her way or, ultimately, the end of the euro and a chaotic return to the deutschmark. The omens, I am afraid, are not good.
During her IMF days in Washington, Lagarde often had to choose between policies that were to Berlin’s liking or in the fund’s interests. The clearest example was over the extending of Greece’s insolvency by a lethal combination of more loans and more income-sapping austerity. While the IMF’s staff were adamant that Greece needed an outright debt reduction, Lagarde repeatedly sided with Berlin. Forced to choose between Berlin’s favouritism and the interests of the institution she led, she unfailingly opted for the former. If she continues this behaviour after her Frankfurt move, her ECB career will prove inauspicious.
For the Guardian site click here
July 14, 2019
Against extractive practices (social & environmental). Interviewed by Kate Aronoff for DISSENT
Kate Aronoff [image error] Summer 2019
Yanis Varoufakis celebrating the anniversary of the Carnation Revolution in Portugal in 2018 (Pedro Ribeiro Simões/Flickr)The last few years have been a bit of a rollercoaster for the European left. Riding up front has been Yanis Varoufakis, the charismatic economist and former Greek finance minister who went to war with the troika—the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund—in 2015 as it sought to inflict brutal austerity as a penalty for his country’s debts and its decision to elect an openly left-wing government headed by Syriza. They lost that fight, but Varoufakis escaped mostly unscathed. Amid Brexit and a wave of Euroskepticism, he went on to found the Democracy in Europe Movement 2025 (DiEM25), pushing for a more democratic and inclusive continent, free of austerity. The group mounted several candidates under the mantle of a European Spring this May, including Varoufakis himself. They failed to gain a single seat, though his vote total came in a hundredth of a percentage point below the 3 percent threshold needed to gain representation. While the center-right faltered in May, so, too, did the left.
Particularly among young voters, progressive and social democratic parties—including those in the DiEM25 orbit—seem to have lost many of their votes to the European Greens, which successfully tapped into the momentum of the youth-led Fridays for Future protests around Europe and Extinction Rebellion in the UK. Voters across the continent now rank the climate crisis among their top concerns. The great irony in left parties’ generally meager showing is that, from La France Insoumise to Labour in the UK, they are greener than they’ve ever been, in many places rejecting the old-school productivism that fueled them through the postwar era.
In Europe, all politics is now climate politics. The question is whether the left can ground the conversation about rising temperatures in a broader egalitarian vision that can counter tepid centrist technocracy and far-right xenophobia alike, and the response of each to the existential threat hurdling toward us. In its push for a Green New Deal, DiEM25 wagers that it can, but it has hit no shortage of road bumps along the way. Engaging in the largely symbolic European Parliament elections was one piece of an effort they’ll continue as the left attempts to craft the kind of systemic and internationalist climate response that science is demanding.
The interview below was recorded a few days before voting began.
Kate Aronoff: DiEM25 and many others are advocating a Green New Deal, something you’ve worked on for several years. What do you think it is about that framing that is grabbing people’s attention, despite it being seemingly so American?
Yanis Varoufakis: What is important about a Green New Deal is that it concentrates the mind on the main task, which is to swiftly and efficiently find massive funding for a cause that is in the public interest. The New Deal began with Roosevelt in the 1930s in the midst of a Great Depression. The innovation of this thinking by Roosevelt, who wasn’t exactly a radical, was to concentrate on the fact that even during the Great Depression—when everybody was short of money—there was a mountain of idle cash, which could be converted into investment. So instead of thinking of a different social system, like changing property rights, he used the toolkit of the federal government, and in particular U.S. Treasury bills, to put billions of dollars into the service of investments in jobs, in building roads and hospitals, even art projects and so on.
Our version of the Green New Deal [in Europe] combines the original aims and inspiration of Franklin Roosevelt. We want governments to use public financial instruments to massively increase investment in good quality jobs, and technologies and facilities that are necessary for green transition in the fields of energy, transport, manufacturing, and agriculture. That is absolutely essential, and this is what we’ve been working on for years now.
Aronoff: As part of that, you’ve also called for refashioning the Bretton Woods institutions and referenced the Marshall Plan, which, as you’ve written, was arrived at for a mixed bag of reasons, a big part of which was U.S. policymakers’ self-interest in having allies around the world in the context of the Cold War. What does refashioning the Bretton Woods institutions look like today? Is there a similar appeal to be made for the sort of self-interest that propelled the Marshall Plan?
Varoufakis: The Bretton Woods system was originally conceived by the New Dealers as the global framework within which Roosevelt’s New Deal in the United States could prevail.
Today, if we want a European Green New Deal, or an American Green New Deal, we will have to look beyond the confines of the borders of our countries to build the circumstances in which the New Deal can go global. It requires something like a new Bretton Woods. If you look at the old Bretton Woods institutions that are still with us, the International Monetary Fund and the World Bank, in the era of financialization, they have become toxic. They have become detrimental to the interests of the multitudes around the world. In DiEM25, but also as part of a progressive international that we are slowly building with our friends and colleagues in the United States, in Japan, in Iceland, in Africa, and so on, we are envisioning a new Bretton Woods that will have a very little to do with the old Bretton Woods, except in the original idea of creating the international framework and the international institutions that are absolutely necessary to maintain an international Green New Deal.
Aronoff: How does that get around some of the problems that have been faced by bodies like the United Nations Framework Conventions on Climate Change in trying to arrive at a global solution to this problem?
Varoufakis: The approaches that you mentioned have so far been approaches focusing on constraints. Now, this is very important, of course: physical limits to growth and setting ceilings for CO2 or methane gases is essential. But the problem with these international agreements is that while all countries around the world would benefit if everybody stood by those constraints, each one of them individually has an incentive to find some pretext, either covertly or directly, to break those commitments. However, if the international agreements on climate change move into creating public financial tools that allow banks to collaborate to issue bonds that soak up the excess liquidity, then suddenly the incentive would be there for countries to opt in. This would be a very large-scale international investment fund from which to create jobs and from which to do good things regarding technologies for renewables and so on. A large-scale, international green investment plan would offer not just sticks, but also carrots for countries to participate in these international agreements—something that has never been attempted before.
Aronoff: Adam Tooze responded to some of your writing on this point by arguing that power isn’t really held in nations as it was toward the end of the Second World War when those institutions were created, and is now concentrated among central bankers, lawyers, and financial economists. How do you respond to that critique in terms of where power is held today?
Varoufakis: I agree with that. We should never underestimate the importance of functionaries, both functionaries who work for the states and functionaries who work for large corporations. But to say that because they are vested with inordinate power, the rest of us should simply throw up our hands in the air and surrender to climate change or to underinvestment or to what Larry Summers refers to as secular stagnation, that is a non sequitur for me. My assessment of Bretton Woods in 1944 is that it was driven by a combination of a very powerful moral commitment by people in the New Dealers’ administration who felt in their bones the inequities and the wretchedness of the Great Depression, and they didn’t want to live to see it again. That moral political force, ideology if you want, was a necessary condition, even though it was not sufficient. As Adam Tooze points out, it took many lawyers and functionaries, who recognized the self-interest in participating in this majestic new internationalist project, to then bring it about. I don’t see why we should not aim to do the same thing at this juncture. The year 2008 was spectacularly similar to 1929.
Aronoff: There’s this tendency to treat climate as something that can be walled off from the financial sector or from issues of immigration. Could you say more specifically about why massive reforms to the financial system are so important to dealing with the climate problem?
Varoufakis: If you look at what’s going on in Wall Street today, it’s as if 2008 never happened. The financial sector is like a driver who was caught doing 130 miles an hour, gets a huge fine, and after half an hour forgets all about the fine and starts speeding again.
As for climate change, in my own country, we have a feast that is being prepared by the oligarchs of the eastern Mediterranean, including the Greek ones, and the American multinational companies that will soon be extracting oil and natural gas from deep sea wells. All that’s being financed by a financial sector that is going haywire yet again as if 2008 never happened.
Aronoff: In the 1930s and ’40s there was this real change in how people were thinking about the role of the state in the economy and what it is governments should be doing and providing. There was a similar paradigm shift in the 1970s that created an opening for neoliberals. Does the climate crisis offer that kind of opportunity today to folks looking to put a new paradigm into place that can actually deal with it?
Varoufakis: I think that this shift has already happened. A majority of people in every country realize that Alan Greenspan’s touching faith in the capacity of markets to self-regulate was nothing but a particularly toxic form of idiocy. The question now, however, is this: how do we go from the serious weakening of the libertarian paradigm to creating a political consensus toward a Green New Deal? This is the task ahead for all of us.
At the moment, instead of progressives getting together and planning a new Bretton Woods, what we have is a neo-fascist international led by people like Matteo Salvini in Italy, Marine Le Pen in France, the Alternative für Deutschland in Germany, Orban in Hungary, Steve Bannon—who is traversing the continent spreading his poison—Donald Trump in the White House, Bolsonaro in Brazil, Modi in India.
We are trying to create a progressive international but we are just at the very, very beginning. And the rallying call of the neo-fascist nationalist international is: Make America Great Again, Make Greece Great Again, Make Italy Great Again. On the one hand they’re saying they are nationalist, but on the other hand, they’re combining forces very efficiently across the world. What we need to do is effectively emulate their success but not by emulating their tactics. They are using xenophobia: they’re blaming Muslims, Jews, Greeks, and all sorts of categories and sets of people and nationalities and religions. They claim to be doing it on behalf of the people, but once in power they employ the worst offenders from Wall Street. Donald Trump took Goldman Sachs personnel and implanted them in the Fed and in the Treasury.
We need to use the Green New Deal as a rallying call across the world. The Green New Deal is a positive message of realism. We have excess liquidity. The world has never had savings as high as we have today. So all we need to do is find ways to turn those savings into good quality green jobs.
Aronoff: There’s this argument that welfare states were contingent on cheap oil. If we need to actually keep fossil fuels in the ground what does it look like to build a low-carbon welfare state?
Varoufakis: I’m not convinced at all that the welfare state was built on cheap energy. The welfare state was simply built as a result of the political pressures upon capital to yield some of its profits in order to stabilize its rule over labor. It was a result of class conflict. Already we see that renewable energy is cheaper than oil. So what seems to me a question that would have been very pertinent in the 1970s—because back then renewables were either not available or very, very expensive—is no longer pertinent. Today all we’re missing is a massive investment in turning existing renewable technologies and technologies that come into existence in the next five years into the mainstay of energy generation.
I reject the argument that we need to go back to a bucolic existence to save the planet. When we talk to people who are struggling to make it until the end of the month, telling them that over the next fifty years we’re going to lose species, they say “I don’t give a damn! I can’t make ends meet today.” We have to talk to people in a way that combines addressing these anxieties with the issues of the environment. Unless we manage to do that, we will fail. But I think we can.
Aronoff: For the last several decades, GDP growth, has been the main metric by which an economy’s health is judged. There is a stubborn relationship between GDP growth and emissions, but it’s also true that GDP growth is not necessarily a great indicator of human well-being, or of many other things we might think are important in an economy. Is growth a useful metric? Should there be others?
Varoufakis: GDP is an awful metric. There’s no doubt that GDP growth is meaningless in terms of human achievements and happiness and success. You burn down a forest, GDP goes up. But we don’t just need a new metric, we need a different system of organizing economic life. We need to transcend capitalism. But as long as we are with capitalism, what is the point? Let’s say I were to design a fantastic new metric that puts a great deal of value in trees and poetry and all the other things that should be valued. If we live in capitalism, it’s irrelevant.
Aronoff: Among economists, the go-to answer for how to deal with climate change for years has been to correct the market failure by making the price of carbon dioxide reflect it’s true value: the social cost of carbon. Do you see that consensus slipping at all?
Varoufakis: Economists are very funny creatures. When economists look at market value, the complete disaster in the environment, or for that matter in the financial markets, isn’t recognized as a market failure. So what are they proposing more of? More markets. They’re hoping that the market will perform its miracle and an emissions trading scheme will create a shadow price for carbon that will make it more likely that humanity will reduce its use of carbon. Now if you are interested in saving free-market ideology from failure and from becoming humiliated by the facts, then of course this is what you do. But if you’re interested in saving humanity, you just remind yourself that you started from the wrong axiom, and the wrong axiom is that the market knows best. The market doesn’t know best.
Aronoff: Now we’re talking a couple of days out from the European elections. However things turn out, what are the next steps?
Varoufakis: When we announced a year ago that we’re going to run in the European elections, we were really clear in saying we don’t consider the European Parliament to be that significant. What we always savored was the process of elections in the same week across Europe that allowed us to put the Green New Deal on the agenda in Poland, Denmark, Portugal, Greece, France, Germany, and Italy. This has been remarkable. So after the election we will take stock of what happened, how successful we were in putting it on the agenda and getting some people elected. We will see what new tools we have, whether we have some new resources as a result of the election or some of us in the European Parliament, how many of those resources there are. The next stage will be national elections in Germany, in Greece, maybe in Italy. This is not going to be an easy struggle, and it’s not going to end anytime soon, and it’s not a discrete event. It’s a continuous campaign.
Kate Aronoff is a fellow at the Type Media Center and a member of Dissent’s editorial board.
Yanis Varoufakis is the cofounder of DiEM25 and the former minister of finance of Greece. He is the author of Adults in the Room and The Global Minotaur, among other books.
What the Labour Party-DiEM25 collaboration is all about – speech (audio) by Yanis Varoufakis
(Photo taken after the event during a joint interview by Corbyn, McDonnell and Varoufakis)
Ένα μικρό δράμα στο αεροδρόμιο του Παρισιού που πολλά λέει για την κατάσταση της Ευρώπης μας
Γάλλος αστυνομικός, αφού έλεγξε και επέστρεψε το διαβατήριο μου, για ακατανόητο λόγο, με έσπρωξε. Όταν διαμαρτυρήθηκα πέρασε στην κατάχρηση εξουσίας: μου απέσπασε το διαβατήριο και αρνήθηκε να μου το επιστρέψει. Έπρεπε να απαιτήσω την παρουσία ανωτέρου του ώστε να τερματιστεί το μικρό αυτό δράμα.
Όπως γράφω στην μηνυτήρια δήλωσή μου (βλ. πιο κάτω την αγγλική της μορφή) που ήδη κατέθεσε στις γαλλικές αρχές ο δικηγόρος μου,
Ως έλληνας πολίτης, κι εκλεγμένος μέλος της Βουλής των Ελλήνων, έχω υποχρέωση να διαμαρτύρομαι απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές που στοχοποιούν τον οποιονδήποτε πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ως ευρωπαίος πολίτης, αρνούμαι να αποδεχθώ την κανονικοποίηση τέτοιων συμπεριφορών στα ευρωπαϊκά σύνορα, ιδίως σε σύνορα εντός της Σένγκεν τα οποία, υποτίθεται, έχουν καταργηθεί.
ΥΓ1. Ευτυχώς, βίντεο που καταγράφηκαν από συνταξιδιώτες (βλ. εδώ και εδώ) δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης του γεγονότος.
ΥΓ2. Αφού δήλωσα την πρόθεσή μου να προβώ σε μήνυση, με διασκέδασε η είδηση ότι ο αστυνομικός-δράστης προτίθεται να με μηνύσει με την σειρά του. Οι αστυνομικοί έχουν υποχρέωση να συλλαμβάνουν πολίτες που παρανομούν. (Αν παρανόμησα, γιατί δεν με συνέλαβε;) Μόνο οι πολίτες μηνύουν αστυνομικούς που κάνουν κατάχρηση αρχής.
OFFICIAL COMPLAINT ON INCIDENT AT CHD AIRPORT
Time: 17.23
Day: Saturday 13th July 2019
Upon arrival at CHD airport, and as I was exiting the airplane (Aegean Airways, A3 612), police officer No. 1059129, standing within the ramp two meters from the airplane door, asked to see my passport.
I presented my passport to him, as instructed. Even though he seemed satisfied that the passport was in good order, he seemed reluctant to return it and had a hostile expression. A few moments later he returned the passport to me but, as I was about to leave, he positioned himself in the middle of the corridor, with his elbows extended rather aggressively, leaving little room to pass him by without touching him.
With my passport in hand, I walked past him on his right, my right elbow touching his right elbow. The moment our elbows touched (an inevitability, given his posture), he reacted violently. I looked at him and said that it was unbecoming of an officer to behave that way to a visitor. In response, he grabbed my passport and asked me to stand against the wall.
I refused and immediately demanded to speak to his superior officer. He reacted even more aggressively, refusing to call upon anyone. At that point I told him that, though his behaviour was unacceptable towards any visitor, regardless of status, I refused to tolerate such behaviour towards all Greek citizens also as a freshly re-elected member of Greek Parliament.
It took more than half an hour for his superior officer to arrive. During that time, the whole airplane walked by me and officer 1059129 maintained his aggression. On a couple of occasions he asked me to follow him. I refused loudly on the grounds that his aggressive behaviour made him a clear and present danger to me and, also, on the strength of my request to speak to his superiors – a request that was being denied on the pretext that there was no superior officer nearby. Surely, I said, in a sensitive facility like an airport it would not be that hard for a more senior officer to be in hand.
In the end, a superior officer (No. 1222366) arrived. Though (unlike officer 1059129), he was not aggressive, he failed to resolve the issue quickly and maintained a rudeness at odds with what one would expect of a senior officer of the French police serving at the nations’ welcoming hub.
After explaining to superior officer No. 1222366 what had happened, I asked for my passport and for an apology. He said he had to talk to his officer first. After speaking with him, he said that his officer wants to lodge a complaint against… me! Meanwhile, officer 1059129 was holding on to my passport. I, thus, demanded of superior officer No. 1222366 that either my passport be returned or I should be arrested. At that point, he seemed to worry sufficiently to return my passport.
In conclusion, with the present letter, I am formally requesting a formal apology from the French police and a reprimand for the officers involved.
As an elected member of Greece’s Parliament, it is incumbent upon me to demonstrate against such behaviour aimed at any citizen of the Republic of Greece.
As a European citizen, I refuse to accept the normalization of such behaviour at any border crossing of the European Union, especially Schengen Treaty borders that the European Union was meant to have done away with.
Yanis Varoufakis
A tiny incident at Paris airport that speaks volumes about our Europe – the whole story
A French policeman, for no obvious reason, took it to himself to be hostile and to manhandle me after having checked and returned my passport. As I conclude in my official complaint (lodged by my lawyers) with the French Police,
As a European citizen, I refuse to accept the normalization of such behaviour at any border crossing of the European Union, especially Schengen Treaty borders that the European Union was meant to have done away with.
As a Greek citizen, and also as an elected member of Greece’s Parliament, it is incumbent upon me to demonstrate against such behaviour aimed at any citizen of the Republic of Greece.
PS1. Thankfully, videos recorded by fellow passengers (see here and here) leave no room for doubt regarding the incident
PS. I was amused to hear that the perpetrator-policeman is planning to… sue me. This is, of course, absurd. For if I had violated the law in any way, he should arrest me. Policemen arrest citizens for legal transgressions and only citizens sue police for abuse of power.
OFFICIAL COMPLAINT ON INCIDENT AT CHD AIRPORT
Time: 17.23
Day: Saturday 13th July 2019
Upon arrival at CHD airport, and as I was exiting the airplane (Aegean Airways, A3 612), police officer No. 1059129, standing within the ramp two meters from the airplane door, asked to see my passport.
I presented my passport to him, as instructed. Even though he seemed satisfied that the passport was in good order, he seemed reluctant to return it and had a hostile expression. A few moments later he returned the passport to me but, as I was about to leave, he positioned himself in the middle of the corridor, with his elbows extended rather aggressively, leaving little room to pass him by without touching him.
With my passport in hand, I walked past him on his right, my right elbow touching his right elbow. The moment our elbows touched (an inevitability, given his posture), he reacted violently. I looked at him and said that it was unbecoming of an officer to behave that way to a visitor. In response, he grabbed my passport and asked me to stand against the wall.
I refused and immediately demanded to speak to his superior officer. He reacted even more aggressively, refusing to call upon anyone. At that point I told him that, though his behaviour was unacceptable towards any visitor, regardless of status, I refused to tolerate such behaviour towards all Greek citizens also as a freshly re-elected member of Greek Parliament.
It took more than half an hour for his superior officer to arrive. During that time, the whole airplane walked by me and officer 1059129 maintained his aggression. On a couple of occasions he asked me to follow him. I refused loudly on the grounds that his aggressive behaviour made him a clear and present danger to me and, also, on the strength of my request to speak to his superiors – a request that was being denied on the pretext that there was no superior officer nearby. Surely, I said, in a sensitive facility like an airport it would not be that hard for a more senior officer to be in hand.
In the end, a superior officer (No. 1222366) arrived. Though (unlike officer 1059129), he was not aggressive, he failed to resolve the issue quickly and maintained a rudeness at odds with what one would expect of a senior officer of the French police serving at the nations’ welcoming hub.
After explaining to superior officer No. 1222366 what had happened, I asked for my passport and for an apology. He said he had to talk to his officer first. After speaking with him, he said that his officer wants to lodge a complaint against… me! Meanwhile, officer 1059129 was holding on to my passport. I, thus, demanded of superior officer No. 1222366 that either my passport be returned or I should be arrested. At that point, he seemed to worry sufficiently to return my passport.
In conclusion, with the present letter, I am formally requesting a formal apology from the French police.
As an elected member of Greece’s Parliament, it is incumbent upon me to demonstrate against such behaviour aimed at any citizen of the Republic of Greece.
As a European citizen, I refuse to accept the normalization of such behaviour at any border crossing of the European Union, especially Schengen Treaty borders that the European Union was meant to have done away with.
Yanis Varoufakis
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2451 followers
