Yanis Varoufakis's Blog, page 81

Το 3% του ΜέΡΑ25 ως το τέλος μιας αρχής που είναι η μόνη ελπίδα για τις εθνικές εκλογές

Το 3% με το οποίο τίμησε ο ελληνικός λαός το ΜέΡΑ25 στις ευρωεκλογές είναι η μόνη ηλιαχτίδα ελπίδας σε αυτή την νύχτα που κράτησε πολύ.
Το ΜέΡΑ25 είναι το μόνο κόμμα που ενισχύθηκε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη, κάνοντας ανένδοτο διμέτωπο αγώνα κατά της ολιγαρχίας και της ακροδεξιάς που η τρόικα εξέθρεψε μέσα από τις πολιτικές ενίσχυσης της ολιγαρχίας.


Προσπάθησαν φιλότιμα να μας φορτώσουν το κόστος της τρόικας


Προσπάθησαν φιλότιμα να μας εξαφανίσουν δαιμονοποιώντας την αντίσταση στις τρόικες που έπληξαν τον λαό μας και διέλυσαν την Ευρώπη


Προσπάθησαν φιλότιμα να μην αφήσουν να γίνει προγραμματική συζήτηση για το τί μπορεί και τί πρέπει να γίνει αύριο το πρωί υπέρ των πολλών σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης


Είπαν ότι κατέβηκα στην Γερμανία επειδή δεν τόλμαγα να εκτεθώ στην Ελλάδα


Δεν τα κατάφεραν.
Το 3% απέδειξε πως ο λαός μας είναι έτοιμος να πει ταυτόχρονα ένα μεγάλο ΟΧΙ κι ένα μεγάλο ΝΑΙ. Ένα ΟΧΙ στις τρόικες εσωτερικού κι εξωτερικού που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού παντού. Κι ένα ΝΑΙ σε υπεύθυνο, προγραμματικό λόγο που φέρνει κοντά έλληνες, γερμανούς, δανούς, πορτογάλους κλπ υπό την σκέπη ενός κοινού προγράμματος για τις επενδύσεις, για την φτώχεια, για το χρέος, για την διαφάνεια και τον εκδημοκρατισμό.
Αυτό που κατάφερε το ΜέΡΑ25 είναι μια μικρή πολιτική επανάσταση που ανοίγει τον δρόμο για την προοδευτική μας ατζέντα.
Χτες, είδαμε το τέλος μιας αρχής για το ΜέΡΑ25.
Σήμερα ξεκινά η αρχή της εκστρατείας μας για τις εθνικές εκλογές.
Τις επόμενες μέρες, το ΜέΡΑ25 θα σημάνει προσκλητήριο για όλους εκείνους που θέλουν να συσστρατευτούν ώστε όλοι μαζί να τα βάλουμε με του φωτός το σβήσιμο.

On the campaign trail with Yanis Varoufakis – BBC Newsnight

Κεντρική Ομιλία του Γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη στην Αθήνα, 22/5/2019

Why we are running in this EU election – FORTUNE magazine’s report

Nothing has ever been subtle with Yanis Varoufakis, the leather-jacketed, motorbike-riding economist who was finance minister of Greece for six of the most tumultuous months in that country’s history. Plain-spoken (to say the least) and a self-professed radical, he is, at 58, not nearly done waging war on Europe’s major power players.

This week, he gets his chance to prove whether his ideas have traction among regular Europeans. The European Union’s 500 million citizens go to the polls over the next four days, beginning on Thursday, to elect 751 delegates to the EU Parliament in Brussels, and Varoufakis’s political party is one of the more colorful contenders. Varoufakis’s new group, DiEM25 (short for “Democracy in Europe Movement 2025”), is almost unique among the hundreds of parties across the E.U.’s 28 members in that it’s an international party–running in a total of 11 countries.

HANOVER, GERMANY – MAY 10: Yanis Varoufakis, former Greek finance minister and now candidate for DiEM25, poses for a picture at a campaign stop ahead of European parliamentary elections on May 10, 2019 in Hanover, Germany. DiEM25 describes itself as “a pan-European, cross-border movement of democrats.” Voters across the European Union will go the polls at the end of May to elect a new European parliament. (Photo by Carsten Koall/Getty Images)

The group is likely to gain only a tiny fraction of votes. But that is not the point. To hear Varoufakis describe it, in his typical blunt, mile-a-minute delivery, his new party aims to prove that Europe’s deep problems of stagnation, inequality and high unemployment, can be solved only with Europe-wide solutions, including by stopping Europe’s major corporations from sitting on mountains of cash, and by having central banks boost investment with higher interest rates.

“Europe created in 2008 a postmodern version of the 1930s,” Varoufakis told me during a break in his blizzard of stops around Greece, during the final days of the EU election campaign. “The kneejerk reaction of the establishment was to shift all the financial pain, all the losses from the financial sector, on to the weakest tax payers, beginning with Greece.”

Rewind to the depths of the Greek financial crisis, in 2015: Varoufakis, as the Finance Minister in the far-left Syriza government of Prime Minister Alexis Tsipras, was trying to rescue his country from total economic collapse. Banks were close to running out of cash. Bonds were rated junk.The country barely was able to pay its civil servants and pensioners from month to month.

That July, the so-called troika of creditors, the European Central Bank, the IMF and the European Commission, demanded that Greece drastically cut public spending, prompting countless thousands of Greeks to pour into the streets in protest, and reject the deal—at Varoufakis’s urging—in a referendum. Tsipras, with his country on its knees, signed a troika deal anyway, prompting Varoufakis to quit in fury. “I will wear the creditors’ loathing with pride,” he told Greeks. In the end, the troika’s bailouts for Greece totaled a whopping €289 billion ($322 billion).

Some citizen hold a greek flag in Front of Parliament in Syntagma square to protest against austerity measures and the second part of the vote for the new bail out conditions. The message on the biggest flag means “Greece I love you” Many private and public unions (like PAME or ADEDY) called for a gather in front of the Greek Parliament on Syntagma Square on July, 22nd 2015.Thousands of citizens rallied the square. It was a peaceful demonstration. At the end, 2 petrol bomb were thrown by young anarchist guys. Greek deputies voted the new bailout conditions during the night. On 298 deputies, 230 approved the new bailout, 63 rejected it and 5 deputies didn’t vote. (Photo by Michaud Gael/NurPhoto) (Photo by NurPhoto/NurPhoto via Getty Images)

Varoufakis has since told his side of this Greek tragedy in a bestselling book, “Adults in the Room,” which has been translated into multiple languages. Greece’s GDP shrank by nearly a quarter over a decade, although it exited the bailout program last summer, and is slowly recovering from the dark years.

Varoufakis, however, has hardly mellowed since his tumultuous days in office, as was clear when talking to Fortune. Here is an edited version of our interview:

How should the EU overhaul its economy?

The financial crisis revealed the flimsiness of the European Union, and the fact that we have a common market without a fiscal union. We don’t have a political union, a federation.

Forget Greece for a moment. Greece is in a state of almost permanent, deep insolvency and bankruptcy. But look at Germany. That is far more revealing. Germany is swimming in liquidity. You have the greatest surplus in the history of capitalism: 8.4% of a very large GDP. You have a federal government in surplus, that is being paid by investors who borrow from them in negative interest rates.

You have corporations with hundreds of billions of euros. Corporations should not be saving. They should be borrowing to invest. When they are saving, you know that something is wrong.

So how do you force corporations to stop sitting on their mountain of cash?

They want to invest. But they are caught up in a vortex of fear. Half the population of Germany now has a lower standard of living than they did 15 years ago. Companies think, if we invest money and produce gadgets and services, and then people don’t buy them, we’ll lose our money.

So instead of investing they buy property and push up property prices in Berlin, making inequality worse. And they buy back their own shares. Volkswagen is using its money to buy back its shares, not to invest in electric cars, unlike the Chinese, who are overtaking us. They are still producing the same awful diesel cars, and buying back their own shares because that pushes the share prices up, and the bonuses of executives are linked to the share price.

We have the highest level of savings in the history of Europe, and the lowest level of investment in relation to liquidity in the history of Europe.

So, hence the growing wealth inequality that many see as the root cause for Europe’s populism?

Of course. Negative interest rates destroy the pensions of the middle class. Low levels of investment destroys good jobs. The middle class see that their children will have precarious jobs, they will drive Uber cars, instead of having good quality jobs. They cannot see how they will start a family, how they will invest.

That is the greatest gift to the fascists. I don’t call them populists. I call them fascists, just so we know what we’re talking about.

You’re talking about [French far-right politician] Marine Le Pen, [Italian Interior Minister] Matteo Salvini, et cetera?

Of course. And [German nationalists] Alternative fur Deutschland, [Austrian Chancellor Sebastian] Kurz, [Hungary’s Prime Minister] Viktor Orban, and so on.

So what can you offer Europeans?

It is our view that this is a systemic European crisis with different manifestations around Europe. We need a systematic European answer to this. We need to have one political party. We are the first one. We are trying to run in 11 countries with one program. This has never happened before. All the other parties are competing in the European elections as if they are a dress rehearsal for the national level. So they are ignoring the systemic problems. We are the only ones not ignoring them.

We are saying, we would like a federal Europe. We would like things to be different. But things are not different. And if we go now to voters and say, “Let’s create a federal Europe,” they will say, “Yeah right, I’ll be dead before that happens.” So they will stay at home and not vote.

So we do something much more pragmatic. We say: Here’s what we can do under the existing rules and treaties and use the institutions we already have.

Such as?

Take the European Investment Bank [the E.U.’s lending arm] which is a splendid institution based in Luxembourg. It’s five times the size of the World Bank. This is not some little institution.

We are saying the European Investment Bank should issue €500 billion worth of bonds every year for five years, and sell it to these people who have all this money that is doing nothing or doing damage in the financial sector. With the European Central Bank making one announcement, and that is: If need be, we will buy those bonds on the secondary market to prop up their value. By making this announcement they will not need to. Those who have all this money would love to buy those investment bonds because they are a safe asset.

So suddenly we would have the capacity as Europe to invest in the green transition that is necessary, to electrify transport of cars and railways – which are still not electrified in Eastern and Southern Europe—and of course a green Common Agricultural Policy. We can start tomorrow morning.

We have a policy for how to fight poverty across Europe, with a similar program to the American food stamp program, only much more upgraded, using plastic and debit cards, which the European central banks should issue and fund, with the profits of the ECB, which were €91 Billion last year.

Clearly you aren’t about to win the E.U. elections, by your own admission. But do you think you’re opening the path to a new way of doing things?

Absolutely. We have to learn our lesson from the fascists. Marine Le Pen did not need to become French president [she lost the 2017 French elections to Emmanuel Macron] to influence the policies of the French government. The previous French government under President François Hollande introduced a policy giving it the right to remove French citizenship of people with Arab descent. [The law threatened to strip convicted terrorists of their citizenship.] That would never have happened had it not been for the fascists in parliament doing reasonably well.

Let’s get back to the Greek debt crisis. You’ve said in the past that China wanted to lend Greece money but that this was blocked by Europe.

I have written down exactly as it happened in my book “Adults in the Room” which is in every language in the world. The gist is that when we were elected, the party was against the privatization of Piraeus port and the sale to Cosco. [China’s Ocean Shipping Company, also known as Cosco, now owns Athens port, as part of the Belt & Road Initiative.] I was the one who said, hang on a second guys. Let’s think about this. I met the Chinese ambassador and the representatives of Cosco.

I said, Why do you just want the port? You should want more. Let’s get into joint ventures, start producing mobile phones and new technology in Greece. We’d like you to consider building a super-fast railway between Greece and Germany because we really need that.

Instead the troika forced the Greek government after I resigned to sell the railways to the Italians for €43 million which is ridiculous. Let me put it this way: If we had ripped up all the rails and sold them for scrap we would have got more money.

So you blame Europe?

I never blame Europe. I’m a European. I blame [German Chancellor] Angela Merkel, [former Eurogroup President] Jeroen Dijsselbloem… Those people who did so much harm to Europe all those years, including my former Syriza colleagues in the Greek government. This alliance of oligarchs, Eurocrats, Greek government ministers, have really done a great deal of damage to Europe. And even to China, because China is not benefiting from this state of disrepair in which Europe and Greece find themselves.

And yet China is trying to invest more, and is being blocked here and there, also in Greece.

This anti-Chinese wave in Europe is pathetic. The Chinese are minding their own business. They are looking after their self-interest. They are patient investors. That is a good thing. They don’t come in to make a quick buck and leave. If they are making inroads into Eastern Europe, parts of the Eurozone like Slovenia, Slovakia, Italy, Greece, it is because Europe does not have any investment. That is why we’re proposing an investment bond.

There is a vacuum. Money does not like a vacuum. So the Chinese are bringing their money. It is the fault of the official European decision-makers who are making one mistake after another, keeping investment at the slowest level in history, and leaving the Chinese to come in as the only investors.

It seems that in AI and 5G, Europe is so far behind.

That is why we need €500 billion investment every year for five years. And we have a plan to do this without one euro in new taxes.

Interview by VIVIENNE WALT, May 23rd, 2019. Click here for the FORTUNE site.

Οι θέσεις του ΜέΡΑ25 για τις ευρωεκλογές – Διακαναλική Συνέντευξη Τύπου

Συνέντευξη στην ΕφΣυν εν όψει ευρωεκλογών

Πρόκειται πράγματι για το μόνο κόμμα που είναι εθνικό και πανευρωπαϊκό ταυτόχρονα. Από κει και πέρα, τo ΜέΡΑ25 και το DiEΜ25 (σ.σ. το ευρωπαϊκό του όνομα) είναι γνωστό ως το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο ίδιος κατεβαίνει υποψήφιος ευρωβουλευτής στη Γερμανία, έχει δηλώσει πως αν εκλεγεί θα παραδώσει την έδρα του, τάσσεται αναφανδόν υπέρ, όπως μας λέει, ενός «διεθνικού αντισυστημικού ευρωπαϊστικού κινήματος, που μονο αυτό μπορεί να παλέψει ταυτόχρονα τις δύο όψεις του αυταρχισμού που θριαμβεύει: της τρόικας και της ξενοφοβικής ακροδεξιάς» και δηλώνει πως «τα κεντρώα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που συμμετείχαν ενθουσιωδώς στις πολιτικές σοσιαλισμού για τους τραπεζίτες και σκληρής λιτότητας για τους πολλούς, είναι ηθικοί αυτουργοί της ανόδου της ακροδεξιάς και γι’ αυτό εξαφανίζονται όλο και περισσότερο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

• Εχετε δηλώσει ότι «κακώς μπήκαμε στο ευρώ, καλώς δεν βγαίνουμε». Επιμένετε; 

Οι θέσεις μου για το ευρώ είναι ίδιες, σταθερές και απαράλλαχτες από το 1991. Από τότε έλεγα πως καμία χώρα, πόσο μάλιστα η αδύναμη Ελλάδα, δεν έπρεπε να εισέλθει στην ευρωζώνη. Η ευρωζώνη, όπως σχεδιάστηκε και όπως εξακολουθεί να λειτουργεί, ήταν καταδικασμένη να πυροδοτήσει τραπεζικές κρίσεις που θα μετέτρεπαν, όπως κι έγινε, την ευρωζώνη σε σιδερένιο κλουβί αυτο-τροφοδοτούμενης, ταξικά ανάλγητης, λιτότητας με αποτέλεσμα την πολιτική και ηθική απαξίωση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Παράλληλα, όμως, έλεγα σε όσους πρέσβευαν την έξοδό μας από την ευρωζώνη ότι άλλο να λες πως δεν έπρεπε να έχουμε μπει σε αυτήν και άλλο να πρεσβεύεις ότι το ιδανικό θα ήταν να βγούμε. Ο λόγος είναι ότι, βγαίνοντας, δεν καταλήγεις εκεί που θα ήσουν αν δεν είχες εισέλθει.

Ως αποτέλεσμα αυτής της σταθερής θέσης μου, από το 2010 έχω χάσει πολλούς φίλους από την Αριστερά επειδή δεν ασπάζομαι την έξοδο από το ευρώ ως την βέλτιστη στρατηγική επιλογή της χώρας. Την ίδια ώρα, δαιμονοποιούμαι από το Μνημονιακό Τόξο (αρχής γενομένης με τα στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, 2009-2011, της συγκυβέρνησης 2011-2014 και μετά τον Ιούλιο του 2015 της κυβέρνησης Τσίπρα) επειδή τονίζω με όλη μου την δύναμη το εξής απλό: Ναι, το Grexit θα έχει μεγάλο κόστος. Για αυτό δεν το θέλουμε, δεν το προτείνουμε, δεν απειλούμε με Grexit. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν υπογράφουμε καμία συμφωνία αν δεν θέτει πριν και πάνω απ’ όλα το ριζικό κούρεμα του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού. Κι αυτό επειδή έχουμε ιερή υποχρέωση να φοβόμαστε την Χρεοδουλοπαροικία, και την Ερημοποίηση της χώρας που αυτή κινεί (δηλαδή την μετανάστευση των νέων μας) εντός του ευρώ, περισσότερο απ’ όσο φοβόμαστε το Grexit.

Πράγματι, όσο φοβόμαστε το Grexit περισσότερο από την Ερημοποίηση εντός του ευρώ, τόσο οι δανειστές θα επιβάλουν στην χώρα τις συνθήκες της Ερημοποίησής της – όπως πράττουν για μια δεκαετία. Αυτή ήταν η θέση μου από το 2009, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας ενστερνίστηκε πλήρως με αποτέλεσμα την συστράτευσή μας από το 2012 και μετά.

• Αν γυρίζατε πίσω στο χρόνο τι θα κάνατε διαφορετικά εκείνο το κρίσιμο πεντάμηνο του 2015; 

Δεν θα είχα πάρει πάνω μου, κλείνοντας, υπογράφοντας και υποστηρίζοντας, την ενδιάμεση συμφωνία του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου του 2015. Το έκανα, από την μία μεριά, για να δώσω μια ευκαιρία στους δανειστές να διαπραγματευτούν μαζί μας καλή τη πίστει προς την κατεύθυνση μια αμοιβαίως επωφελούς συμφωνίας και, από την άλλη μεριά, ώστε η κυβέρνησή μας να έχει ένα τετράμηνο να προετοιμαστούμε για την ρήξη που ήταν, όπως αποδείχθηκε, αναπόφευκτη για να αποδράσει η χώρα από την Χρεοδουλοπαροικία. Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε το τετράμηνο εκείνο για να προετοιμάσει όχι την ρήξη αλλά την συνθηκολόγηση.

• Σύντροφοι σας στον ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα βρίσκονται σε άλλα κόμματα χαρακτηρίζουν τον Τσίπρα προδότη. Ποια είναι η γνώμη σας; 

Διαφωνώ με τέτοιους χαρακτηρισμούς έντονα. Η Ελλάδα γενικά και η Αριστερά ειδικότερα έχει υποφέρει τα μέγιστα από εμφυλιοπολεμικές συμπεριφορές, από διασπάσεις που οδηγούν συντρόφους στο να χαρακτηρίζουν οι μεν τους δε προδότες, από την τάση στην διχόνοια. Από την στιγμή που ο κ. Τσίπρας έφερε το 3ο Μνημόνιο στην Βουλή τον Αύγουστο του 2015 προσπαθώ να δίνω το παράδειγμα του πως μπορεί κανείς να ασκεί σκληρή κριτική στις εφαρμοζόμενες πολιτικές χωρίς δαιμονοποίηση, χωρίς προσβλητικούς επιθετικούς προσδιορισμούς για συντρόφους. Μάλιστα, αν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το βιβλίο μου για εκείνη την περίοδο, τους «Ανίκητους Ηττημένους», θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνο δεν χρησιμοποιώ προσβλητικούς χαρακτηρισμούς αλλά καταβάλω μεγάλες προσπάθειες να δω τα πράγματα μέσα από τη οπτική εκείνων με τους οποίους οι δρόμοι μας χώρισαν ανεπιστρεπτί.

• Με δεδομένο ότι ο ίδιος σας εμπιστεύτηκε μια ιδιαίτερα υπεύθυνα θέση σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο για τη χώρα και πως είχατε όχι μόνο πολιτικές αλλά και φιλικές σχέσεις, πιστεύετε πως ήταν θεμιτό ή δεοντολογικά ορθό αν θέλετε το ότι μετά την απομάκρυνσή σας από την κυβέρνηση, στραφήκατε εναντίον του αποκαλύπτοντας διαλόγους, συνομιλίες και γεγονότα που αφορούσαν εσάς κι εκείνον; 

Κατ΄ αρχάς, ο κ. Τσίπρας με εμπιστεύτηκε όσο ακριβώς τον εμπιστεύτηκα κι εγώ. Εμπιστευτήκαμε αλλήλους δίνοντας ιερό όρκο ότι, αν εκλεγόμασταν, επ’ ουδενί δεν θα υπογράφαμε μέτρα και συμφωνίες εφόσον δεν προηγείτο το τέλος της Χρεοδουλοπαροικίας, δηλαδή το βαθύ κούρεμα του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού. Μαζί με τον κ. Τσίπρα και τους υπόλοιπους συντρόφους κοιτάξαμε τους πολίτες στα μάτια και τους ζητήσαμε να μας εμπιστευτούν ότι Μνημόνιο εμείς δεν θα υπογράφαμε. Ότι θα μας κοβόταν το χέρι πριν πάρουμε νέα δάνεια χωρίς κούρεμα των προηγούμενων καταργώντας μάλιστα το ΕΚΑΣ, ξεπουλώντας τα τρένα, τα λιμάνια κλπ. Αυτός ήταν ο όρκος μας.

Στην βάση εκείνου του όρκου, έλαβα 140 χιλιάδες σταυρούς στην Β’ Αθηνών. Τον όρκο μου απέναντι στους συμπολίτες εκείνους τον τίμησα. Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας τον πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν μου ανακοίνωσε ότι είχε έρθει η ώρα της συνθηκολόγησης. Ήταν υποχρέωσή μου απέναντι στους ψηφοφόρους που με τίμησαν, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που με είχε αγκαλιάσει, σε όλους του πολίτες της Ελλάδας που ζητωκραύγαζαν το ΟΧΙ την ώρα που ο πρωθυπουργός το μετέτρεπε σε ΝΑΙ, αλλά και στους προοδευτικούς πολίτες της Ευρώπης που είχαν επενδύσει πολλές ελπίδες πάνω μας, να βγω (αφού είχα δώσει όλες τις ευκαιρίες στον κ. Τσίπρα να τιμήσει τον όρκο του) και να εξηγήσω τί είχε γίνει κεκλεισμένων των θυρών πίσω από τις πλάτες τους για πράγματα που δεν αφορούσαν τον κ. Τσίπρα και εμένα (όπως εσφαλμένα λέτε) αλλά για πράγματα που αφορούσαν τις ζωές τους, τον λόγο που τα παιδιά τους έπαιρναν τον δρόμο της ξενιτιάς.

Εν κατακλείδι, είμαι υπερήφανος που κατέστησα την κοινωνία κοινωνό των τεκταινόμενων κεκλεισμένων των θυρών. Χωρίς διαφάνεια στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που καθορίζουν τις ζωές των πολιτών, η δημοκρατία δεν έχει καμία πιθανότητα να επιβιώσει. Άλλωστε, στην Αριστερά πάντα δεν λέγαμε ότι η αλήθεια είναι επαναστατική; Μόνο όταν μια αριστερή κυβέρνηση γίνεται αυταρχική, κι ενσωματώνεται στο σύστημα που εκλέχθηκε να αλλάξει, χαρακτηρίζει «σπιούνο» εκείνον που διαφωτίζει τον λαό για εκείνα που οι κυβερνώντες έκαναν στο όνομά του στην διαδικασία αθέτησης των δεσμεύσεων τους προς αυτόν.

• Οι επικρίσεις σας για τον Αλέξη Τσίπρα, αφορούν και στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, για τον οποίο είχατε πολύ θετική γνώμη κατά την επίμαχη περίοδο; 

Οι επικρίσεις μου αφορούν πολιτικές, όχι πρόσωπα. Ούτε τον κ. Τσίπρα ούτε τον κ. Τσακαλώτο έχω χαρακτηρίσει. Τις πολιτικές τους στηλιτεύω, όπως έχω υποχρέωση. Στον βαθμό που τις συνυπογράφουν, οι επικρίσεις μου αφορούν και τους δύο. Το ότι τις καταθέτω με πόνο ψυχής, λόγω της πρότερης φιλίας και συμπόρευσής μας, δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας.

• Και για να κλείσουμε, σε αυτή τη συνέντευξη, εκείνο το κεφάλαιο, καθώς πολλά λέγονται και ακούγονται, και από σας και από άλλους, μια τελική, ευθεία ερώτηση: αν ο πρωθυπουργός σας άκουγε, και εφάρμοζε όσα λέτε ότι του λέγατε, πιστεύετε ότι θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης του 2015; 

Προφανώς. Για να το πω λίγο διαφορετικά, αν ήξερα ότι θα ακυρώσει όλα μας τα διαπραγματευτικά όπλα, δεν θα είχα συστρατευτεί μαζί του. Αν είχε διαφωνήσει, π.χ., με το σχέδιο αποτροπής του κλεισίματος των τραπεζών και των capital controls, το οποίο του είχα προτείνει από το 2013, δεν θα αποδεχόμουν ποτέ το Υπουργείο Οικονομικών. Όπως το 2013, το 2014, στις αρχές του 2015, έτσι και τώρα παραμένω πεπεισμένος ότι, αν μέναμε πιστοί σε εκείνη την τακτική, η ΕΚΤ δεν θα μας έκλεινε τις τράπεζες και μια έντιμη συμφωνία εντός του ευρώ, με πραγματικό κούρεμα χρέους, θα είχε επιτευχθεί. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που επικρατούσαν σκληροπυρηνικοί τύπου Σόιμπλε (κάτι που θεωρώ απίθανο, καθώς αυτό θα οδηγούσε εκτός ευρώ την Ιταλία), και πάλι σήμερα – μετά μια διετία δύσκολη – η Ελλάδα θα βρισκόταν στον δρόμο της πραγματικής ανάπτυξης, εκτός της αυτό-τροφοδοτούμενης λιτότητας, μακρυά από την ολική επαναφορά της ολιγαρχίας.

• Τι από εκείνη την πολιτική σας κρατάτε έως σήμερα και τι επιπλέον έχετε προσθέσει ως βασικούς άξονες του νέου σας κόμματος; 

Την προτεραιότητα της ριζικής αναδιάρθρωσης του χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) που είναι προαπαιτούμενο για τον τερματισμό της λιτότητας (δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα το πολύ 1,5%), την ανάγκη μεγάλης μείωσης των φορολογικών συντελεστών (π.χ μέγιστος ΦΠΑ στο 18%, άμεση κατάργηση της προπληρωμής φόρων), την δημόσια εταιρεία διαχείρισης των κόκκινων δανείων (με κατάργηση των πωλήσεών τους σε αρπακτικά ταμεία), την μετατροπή ΤΑΙΠΕΔ-Υπερταμείου σε Αναπτυξιακή Τράπεζα (με τερματισμό των εκποιήσεων δημόσιας περιουσίας), και την δημιουργία εξωτραπεζικού, δημόσιου συστήματος πληρωμών.

• Χρεοδουλοπαροικία: Αυτή είναι η Ελλάδα, σύμφωνα με τις αναλύσεις σας. Μπορεί να σπάσει αυτό το καθεστώς με συναινετικές πολιτικές ή απαιτείται σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης; 

Το 2015 η τρόικα απέδειξε, και επιβεβαιώνει καθημερινά, ότι δεν πρόκειται ποτέ να διαπραγματευτεί κακή τη πίστει. Το ΜέΡΑ25 θα νομοθετήσει τις 7 Τομές που προτείνει χωρίς καμία διαπραγμάτευση καθώς πρόκειται για αυτονόητα πράγματα που θα έπρεπε να ισχύουν σε κάθε βιώσιμη χώρα είτε έχει το ευρώ είτε το οποιοδήποτε νόμισμα. Αυτό, σε μια δημοκρατική Ευρώπη, ούτε ρήξη ούτε σύγκρουση θα έπρεπε να σηματοδοτεί. Αν βέβαια οι δανειστές αρχίσουν, όπως είναι αναμενόμενο, να απειλούν με κλείσιμο τραπεζών, με Grexit κλπ τότε εμείς θα τους πούμε: «Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε.» Όπως και να αντιδράσουν, είναι ο μοναδικός τρόπος να αποδράσει η χώρα από την μόνιμη αναξιοπρέπεια, την ερημοποίηση και την φυλακή χρέους στην οποία πολίτες και κράτος έχουν καταδικαστεί.

• Με βάση την ευρωπαϊκή πραγματικότητα μας έχει διαμορφωθεί (με την ακροδεξιά σε κάθε ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αν όχι σε συγκυβέρνηση, με έναν Ορμπαν να μας λέει να στηρίξουμε τον Βέμπερ, με την αριστερά να χάνει συνεχώς έδαφος) πιστεύετε πως για την αρχή μιας αλλαγής στην Ευρώπη θα έπρεπε να ενισχυθούν οι συμμαχίες των αριστερών/κεντρώων κομμάτων; Αν ναι, θα μπορούσατε να συνυπάρξετε σε μία τέτοια συμμαχία ξανά με το ΣΥΡΙΖΑ; 

Τα κεντρώα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συμμετείχαν ενθουσιωδώς στις πολιτικές σοσιαλισμού για τους τραπεζίτες και σκληρής λιτότητας για τους πολλούς. Είναι ηθικοί αυτουργοί της ανόδου της ακροδεξιάς και για αυτό εξαφανίζονται όλο και περισσότερο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015, εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές του Eurogroup έπληξε ανεπανόρθωτα όλη την Ευρωπαϊκή Αριστερά νομιμοποιώντας εξ αριστερών τους διάφορους Ντάιζελμπλουμ, Σόιμπλε, Μακρόν κλπ και χαρίζοντας, έτσι, μέγα δώρο στην Ακροδεξιά: την ευκαιρία να ισχυρίζεται ότι αποτελεί την μοναδική αντισυστημική δύναμη στην Ευρώπη.

To ΜέΡΑ25, και το DiEΜ25 που είναι η πανευρωπαϊκή του έκφανση, αποτελεί το μοντέλο του ευρωπαϊκού διεθνισμού, όπου συναντώνται αντι-συστημικοί αριστεροί, πράσινοι, φιλελεύθεροι κλπ στην βάση ενός, εμπεριστατωμένου, συνεκτικού, κοινού προγράμματος. Μόνο ένα τέτοιο διεθνικό αντισυστημικό ευρωπαϊστικό κίνημα μπορεί να παλέψει ταυτόχρονα τις δύο όψεις του αυταρχισμού που θριαμβεύει: της τρόικας και της ξενοφοβικής ακροδεξιάς. Σε αυτό το κίνημα άνθρωποι που έως τώρα πάλευαν μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ για αυτά που ο λαός μας τίμησε τον Γενάρη του 2015 θα είναι, βεβαίως, καλοδεχούμενοι.

• Ο Γιούνκερ δήλωσε πρόσφατα ότι Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία εμποδίζουν τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης. Συμφωνείτε; 

Ναι, καθώς βάζουν βέτο ακόμα και στις πιο ανούσιες μεταρρυθμίσεις. Όμως, ο μεγαλύτερος εχθρός του εξορθολογισμού της ευρωζώνης είναι πολιτικοί όπως ο κ. Γιούνκερ που, στις κρίσιμες στιγμές, πάλεψαν με νύχια και με δόντια να πνίξουν τις πραγματικές μεταρρυθμιστικές τομές εν τη γενέσει τους.

• Πιστεύτε ότι υπάρχει σήμερα, με δεδομένες τους πολιτικές δυνάμεις και τους συσχετισμούς, αξιόπιστη προοδευτική εναλλακτική στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ; (Υπαρκτή, εννοώ, όχι που να κινείται στο χώρο του οράματος μόνο και των καλών προθέσεων). Και ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει αυτή ώστε να επικρατήσει πριν επικρατήσει εξ’ ολοκλήρου ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά; 

Το ΜέΡΑ25. Το μοναδικό πανευρωπαϊκό κόμμα που κατεβαίνει με το ίδιο πρόγραμμα σε πολλές χώρες ταυτόχρονα – ένα πρόγραμμα που έχουμε καταρτίσει συνεργατικά πάνω από 200 χιλιάδες ευρωπαίοι προοδευτικοί πολίτες από το 2016 έως σήμερα, μέσα από συμμετοχικές, ανοικτές διαδικασίες. Τα βασικά χαρακτηριστικά του προγράμματος αυτού, και του κινήματος που το κομίζει στους πολίτες και στις κάλπες, είναι δύο: Ρεαλιστικές αλλά παράλληλα ριζοσπαστικές πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν αύριο το πρωί (δηλαδή χωρίς αλλαγή Συνθηκών) και, παράλληλα, ανυπακοή στις ανοησίες του ολιγαρχικού κατεστημένου. Μόνο μέσα από αυτή την Υπεύθυνη Ανυπακοή μπορεί να νικηθούν τα δύο πρόσωπα του αυταρχισμού – οι τρόικες και η ακροδεξιά.

• Πιστεύετε, βάσει της εμπειρίας σας από το εξωτερικό, πως πράγματι μπορεί να κινητοποιηθεί ο Ευρωπαίος πολίτης προς την αντίθετη της σημερινής κατεύθυνση; Είναι έτοιμος για τις αλλαγές που προτείνετε; 

Αν μας ακολουθούσατε στις πολιτικές συγκεντρώσεις του DiEM25-MέΡΑ25 ανά την Ευρώπη, ακόμα και στην συντηρητική Βαυαρία παραδείγματος χάριν, θα παίρνατε την θετική απάντηση που όλοι έχουμε ανάγκη. Μια άλλη προοδευτική Ευρώπη δεν είναι απλά εφικτή. Μια άλλη προοδευτική Ευρώπη είναι ήδη εδώ: Στις τάξεις του DiEM25-MέΡΑ25

https://www.efsyn.gr/politiki/synente...

Προεκλογική Ομιλία στα Γιάννενα – Ευρωεκλογές 2019

A Greek Canary in a Global Goldmine – Project Syndicate op-ed 17 May 2019

ATHENS – The eurozone country that has become synonymous with insolvency is today proving to be a treasure-trove for some. Traders who bought Greek assets a few years ago have good reason to celebrate, having banked returns that no other market could have provided. But, as is often the case, an opportunity that seems too good to be true probably is. And this one could portend the next phase of our global crisis.

An investor who bought German government bonds in 2013 has, by now, gained a 7% return, whereas a buyer of a Greek government bond issued at the height of the country’s debt crisis in 2012 would have earned a colossal 231% return. Two months ago, the price of the first ten-year bond issued since Greece’s bailout in 2010 surged for seven consecutive days, rising by 2.8% in a week – a better performance than any other government bond issue worldwide. That bond rally created a psychological slipstream, which, in recent months, pulled the Athens Stock Exchange 26% higher, against the background of a European asset market inexorably bleeding capital.

For the rest of the article click here

 

The European elections could be an opportunity for a transnational Green New Deal – Adler & Wargan in The New Statesman

Forget the People’s Vote: the upcoming elections for European Parliament have become the new second referendum. To one side, Nigel Farage hopes to gather the Leave vote behind his new Brexit Party. To the other, a splintered coalition of Greens, Changers, Lib Dems, and Labour candidates are campaigning for Remain. Both sides agree on the primary purpose of these European elections: “vote so you can be heard on Brexit.”

But the European elections are about far more than membership of the European Union. With a continent marred by poverty, strangled by austerity, and standing flat-footed in the face of a climate emergency, the contest for seats in the next European Parliament — and control of the next European Commission — will fundamentally shape the future of Europe for years to come, regardless of the Brexit outcome.

It’s little wonder that this campaign has been the most fractious and contested in the history of the EU: the stakes could not be higher. Either the European Union will continue on its down spiral: austerity producing chronic under-investment, leading to low growth prospects that justify fresh demands for austerity.

Or countries across Europe will collectively endorse a public investment campaign that can both transform the economy and transition it to zero-emissions: a Green New Deal for Europe.

Since 2016, our Democracy in Europe Movement (DiEM25) has campaigned for such a Green New Deal, calling on the European Investment Bank (EIB) to make use of its mandate to plough €500bn each year into Europe’s ecological transition, creating millions of decent jobs in infrastructure, industry, and agriculture along the way.

Now, with two weeks left before the European Parliamentary elections, we are calling on all candidates from all political parties to take the pledge to support a Green New Deal, pushing this proposal to the front of the legislative agenda for the incoming Commission.

Support for this proposal is not a question of Leaving or Remaining. Over the last two decades, the UK’s energy import dependency has skyrocketed. In 1998, the UK net exported 20 per cent of its energy to the EU. By 2014, the UK net imported over 40 per cent of its energy from the EU. No credible government can commit to a transition to renewable energy without a broader European strategy.

Perhaps more obviously, the declaration of a climate emergency in the UK is meaningless in the absence of international efforts. Europe is the world’s third largest emitter of greenhouse gases, after China and the US. If the EU continues to subsidise fossil fuel consumption, a domestic Green New Deal will amount to little more than a drop in the bucket.

Leave or Remain, then, all voters concerned about the future of life on this planet should join the call for a Green New Deal, and demand that Europe accept its historic responsibility to clean up the mess that it has — since the dawn of its industrial era — continued to exacerbate.

The proposal to mobilise the EIB may sound radical, but there is precedent. Since 2015, the European Fund for Strategic Investments—also known as the Juncker Plan—has mobilised investments worth over €392bn, in a desperate attempt to counteract sinking levels of investment across Europe. These funds mainly support local businesses, research and development, and energy. Nearly a million small and medium-sized companies benefitted, and the programme created more than 750,000 jobs by the end of 2017.

“To many, it sounded like a fairy tale,” the European Investment Bank says of the Juncker Plan’s basic Keynesian premise. “You take a bit of money, invest it wisely and within three years it will have multiplied 15 times over.” The programme has been so successful that European lawmakers are now planning to raise the target to at least €500bn, while increasing the focus on sustainable investment and local decision-making.

The Green New Deal for Europe builds on — and radically improves — the Juncker plan in four key ways.

One is size: to combat the climate crisis, we need to invest at least 5 per cent of GDP each year directly into the ecological transition.

Another is design: much of the financing in the Junker Plan was based on a model of public-private partnership, in which investment risk is socialised while private banks keep the gains. The Green New Deal raises its funds through green bond issuances, and ensures that ownership of Europe’s infrastructure remains in public hands.

Third and final is democracy. Under the Juncker Plan, decisions are made by a committee of experts, without reference to the needs, preferences, and dreams of the communities that they affect. The Green New Deal would put investment decisions in the hands of a devolved Public Works Agency, giving meaningful control back to regional, municipal, and local authorities.

There is already a growing well of sympathy inside the EU for something like a Green New Deal. Even Michel Barnier — widely regarded as the lead candidate for the Presidency of the next European Commission — has pledged his support.

But there are real dangers of cooptation afoot. Unless we stand together behind our own detailed proposal for a Green New Deal — one that is democratic, ambitious and justice, and that commits to redressing Europe’s colonial crimes — we risk losing it to technocrats like Barnier and their watered-down ideals.

Our job now is to hold our candidates’ feet to the fire: to take the pledge, commit to the proposal, and put Europe’s institutions to the service of global climate justice.

David Adler is DiEM25 policy coordinator and Pawel Wargan is Green New Deal for Europe campaign coordinator. 

https://www.newstatesman.com/politics...

Κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, η Χρεοδουλοπαροικία όμως μένει – σπότ του ΜέΡΑ25 για τις ευρωεκλογές

Κάποτε λέγαμε ότι οι κυβερνήσεις φεύγουν – το παρακράτος μένει. Σήμερα βλέπουμε κυβερνήσεις να αλλάζουν – την Χρεοδουλοπαροικία να μένει, τα παιδιά μας να φεύγουν
Εμείς απαντάμε με το μοναδικό ρεαλιστικό πρόγραμμα ριζικών αλλά εφαρμόσιμων πολιτικών τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη.
Σε αυτές τις εκλογές ψηφίζουμε ΜέΡΑ25 – Επειδή ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΥ!