Yanis Varoufakis's Blog, page 84
April 7, 2019
Ναι, ίδιοι δεν είναι. Γίνονται όμως – EφΣυν 6 ΑΠΡ 2019
Ναι, πράγματι, δεν είναι ίδιοι. Οποιος λέει ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα και το αυτό κινείται από ελατήρια εμπάθειας.
Από τη μία, έχουμε ένα κόμμα εκούσια, για να μην πω με ενθουσιασμό, σφιχταγκαλιασμένο με την ξενοφοβία, τον εθνικισμό και όλες τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της Διεθνούς της Ολιγαρχίας. Από την άλλη, μια κυβέρνηση τα μέλη της οποίας έχουν ισχυρά αντισώματα στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία, στην ιδεολογική ταύτιση με τα πολιτικά τέρατα που θρέφει η κρίση του ύστερου καπιταλισμού.
Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, κάτι ανάλογο ίσχυε και προ της κατάρρευσης της χώρας, πριν από το 2010: ήταν εξίσου εμπαθές εν έτει 2004 να πει κανείς ότι Παπανδρέου και Βορίδης, Σημίτης και Σαμαράς, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ήταν ένα και το αυτό.
Οι μεν από συνείδηση αντιπαθούσαν την πατριδοκαπηλία, τον ξενοφοβικό λόγο. Οι δε, της Νέας Δημοκρατίας, δεν δίσταζαν να δαιμονοποιήσουν τους «ξένους», να επενδύσουν σε αυταρχισμό, μισαλλοδοξία, άκρατη στήριξη των πιο επιθετικών εθνικιστών σε Ελλάδα και στα Βαλκάνια και των πιο ιμπεριαλιστικών επιδρομών στη Μέση Ανατολή.
Οπως τότε έτσι και τώρα οι σημαντικές αυτές διαφορές, σε συνδυασμό με τον εκλογικό νόμο, γίνονταν η βάση της λογικής της χαμένης ψήφου. «Δεν αναγνωρίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο πολιτισμένο, λιγότερο εθνικιστικό, φιλικότερο στους μετανάστες, περισσότερο έτοιμο να στηρίξει επιδοματικά τους ασθενέστερους;» ρωτούσαν το 2004 οι ταγοί του ΠΑΣΟΚ. Το αναγνωρίζαμε.
Και με το που λέγαμε ότι το αναγνωρίζουμε, ερχόταν το εκβιαστικό ερώτημα: «Τότε πώς θα πάει το χέρι σας να ψηφίσετε μικρό κόμμα αφήνοντας τη Νέα Δημοκρατία να επιστρέψει στα πράγματα, φέρνοντας τη μισαλλοδοξία και τον δεξιό ρεβανσισμό στην εξουσία; Θα βάλετε την ιδεολογική αγνότητα πάνω από το κοινό καθήκον να μείνει η Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας;»
Τότε, απαντούσαμε μαζί με τους συντρόφους του Συνασπισμού, του ΚΚΕ και των λοιπών μικρότερων κομμάτων της Αριστεράς: Ναι! Θα ψηφίσουμε μικρό κόμμα όχι μόνο για να μείνουμε ιδεολογικά αλέκιαστοι αλλά και επειδή η λογική της χαμένης ψήφου βοηθά στο να συνθλιβούν οι όποιες διαφορές ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.
Οσο το ΠΑΣΟΚ είχε τον προοδευτικό κόσμο σίγουρο τόσο πιο εύκολα παραδόθηκε στη σιδερένια αγκαλιά του Τριγώνου της Αμαρτίας πριν από την κατάρρευση του παρεοκρατικού ελληνικού ψευτο-φεουδαρχο-καπιταλισμού: Εργολάβοι-Τραπεζίτες-ΜΜΕ.
Ακριβώς αυτή η λογική της χαμένης ψήφου οδήγησε την «Κυβερνώσα Σοσιαλδημοκρατία» στη σταδιακή ταύτιση με το ολιγαρχικό Τρίγωνο και, μετά τη Μεγάλη Πτώχευση, στην άμεση ταύτιση με την τρόικα, που ανέλαβε να το χρηματοδοτεί (με δανεικά που φόρτωνε στους πολίτες).
Ετσι και σήμερα επαναλαμβάνεται η ίδια δυναμική με την «Κυβερνώσα Αριστερά»: Η λογική της χαμένης ψήφου εξυπηρετεί την πλήρη παροχή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ αριστερής νομιμοποίησης των πολιτικών και της προπαγάνδας του Μνημονιακού Τόξου. Δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να το διαπιστώσουμε. Η κυβέρνηση κατεβαίνει στις εκλογές με το αφήγημα ότι βγήκαμε από τη Χρεοδουλοπαροικία, ότι η ανάκαμψη έχει ήδη έρθει, ότι όπου να ’ναι απογειωνόμαστε.
Μια ματιά στο διάγραμμα που προκύπτει από στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (εθνικό εισόδημα) και της Τραπέζης της Ελλάδος (χρέος) αυτής της εβδομάδας καταδεικνύει ότι τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Η Χρεοδουλοπαροικία ενισχύεται καθώς η ψαλίδα Χρέους-ΑΕΠ αυξάνεται απομακρύνοντας όλους τους σοβαρούς επενδυτές.
Το μόνο που επιτυγχάνει το αφήγημα κυβέρνησης-τρόικας περί Greekcovery (θυμάστε τον απίθανο όρο του κ. Σαμαρά;) είναι να ελκύει στη χώρα κερδοσκοπικές επενδύσεις, σαν εκείνες στην αγορά ακινήτων που (σε συνδυασμό με το σκάνδαλο των Golden Visa και του AirBnB) οξύνουν την κοινωνική κρίση, προσθέτουν μεγαλύτερες ανισότητες σε μια ήδη κατεστραμμένη κοινωνική οικονομία και εντείνουν τη διχόνοια.
Κι όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς, όπως την προηγούμενη δεκαετία το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της σοσιαλδημοκρατίας και της «Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης», έβαζε πλάτες στο Τρίγωνο της Αμαρτίας και έστρωνε τον δρόμο με τα αγκάθια για τον λαό μας.
Το χειρότερο είναι ότι, όπως με το ΠΑΣΟΚ πριν από μια δεκαετία, η λογική της χαμένης ψήφου μετασχηματίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αντιδραστική δύναμη συνολικά – πέραν δηλαδή των λεγόμενων «μνημονιακών δεσμεύσεων» του πρωθυπουργού.
Οταν ο Εβο Μοράλες ήταν εδώ, στο διάλειμμα των δεξιώσεων και των επίσημων συναντήσεων, έκανε μια σημαντική δήλωση: είπε ότι οι δολοφονίες άοπλων στη Γάζα καθιστούν το Ισραήλ κράτος τρομοκρατικό. Σιγή ιχθύος από το Μαξίμου περί αυτού.
Στον βωμό της ανήθικης και καταστροφικής για τα εθνικά και λαϊκά μας συμφέροντα συμφωνίας συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου με τον κ. Νετανιάχου, ο Αλέξης Τσίπρας άφησε μόνο του τον Εβο Μοράλες να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, επιλέγοντας την ένοχη σιωπή.
Ακριβώς τα ίδια παρατηρούμε στη συνενοχή του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαιώνιση του ονείδους της Μόριας στη Λέσβο, για την αδιαφορία του στην καμπάνια που κάνουν το ΜέΡΑ25 και το DiEM25 ώστε να αναγκάσουμε τον Μάριο Ντράγκι να μοιραστεί με τους Ευρωπαίους πολίτες τη νομική γνωμάτευση που καταδικάζει ως παράνομο το κλείσιμο των τραπεζών που η ΕΚΤ χρησιμοποίησε κόντρα στον ίδιο τον… ΣΥΡΙΖΑ. Κ.λπ. κ.λπ.
Το να έχει κανείς μια φαντασίωση ίσως να είναι ανθρώπινο. Οταν όμως τελεί υπό δύο αντικρουόμενες φαντασιώσεις ταυτόχρονα, τότε έχουμε πρόβλημα. Η πρώτη φαντασίωση του κυβερνώντος κόμματος είναι ότι η οικονομία ανακάμπτει μέσα από την εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων της κυβέρνησης (βλ. το διάγραμμα για άμεση διάψευση).
Η δεύτερη φαντασίωση είναι ότι το κυβερνών κόμμα παραμένει… αριστερό, προοδευτικό. Το πέρασμα του Εβο Μοράλες από το Μαξίμου, όπου η σκιά του Νετανιάχου (για να μη θυμηθώ άλλους, π.χ. τον Ντάισελμπλουμ) σκιάζει ακόμα τα πάντα, συμβολίζει άριστα την ευκολία με την οποία ο πρωθυπουργός φαίνεται να περνά με άνεση από τη μία φαντασίωση στην άλλη, και πάλι στην πρώτη, και ούτω καθεξής.
Αυτή η άνεση του πρωθυπουργού δεν αφορά μόνο τις δημόσιες σχέσεις. Συνδυάζεται άμεσα με την προβολή και την ενίσχυση της λογικής της χαμένης ψήφου που, για τους κυβερνώντες, είναι μοναδικό εργαλείο για να παραμείνουν γαντζωμένοι στα οφίτσιά τους. Εμείς όμως, ανθρωπιστές όντες, είμαστε αποφασισμένοι να τους βοηθήσουμε να απεγκλωβιστούν.
Το ΜέΡΑ25 δεν ζητά από τους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ και να μας ψηφίσουν, να ψηφίσουν κόμματα μικρά που δεν υποκλίθηκαν στο Μνημονιακό Τόξο, μόνο και μόνο για να μπει στο Κοινοβούλιο η φωνή της αλήθειας και της συνέπειας.
Το ζητάμε και για έναν άλλον λόγο: Για να βοηθήσουμε τους τέως συντρόφους μας του ΣΥΡΙΖΑ να διασώσουν όποιο μέρος της αξιοπρέπειάς τους μένει. Μόνο η ήττα τους στις επόμενες εκλογές θα τους βοηθήσει να σώσουν ό,τι απέμεινε από τις ψυχές τους.
April 5, 2019
FT Alphachat 28 MAR 2019: On Democracy, Europe, the UK and Greece
Alphaville’s Jemima Kelly and Izabella Kaminska sat down with Yanis Varoufakis, former finance minister of Greece and current organiser of a trans-European group, DiEM25, of what he calls “radical Europeanists” — in favour of union, without deflation or austerity. Mr Varoufakis answers criticism from the left, pointing out that even if the euro or the EU were poorly conceived, leaving them now would have catastrophic consequences for the poor. He gives a brief history of economic thought, connecting Joseph Schumpeter back to Karl Marx, saying it’s not so clear that leftists know what Marx, a globalist, would be saying today. Oh, and also: Pamela Anderson.
Alphachat is the conversational podcast about business and economics produced by the Financial Times in New York. Each week, FT hosts and guests delve into a new theme, with more wonkiness, humour and irreverence than you’ll find anywhere else
April 4, 2019
March 31, 2019
Brexit: On May’s mistakes and the best road ahead – Financial Times video
BBC Question Time, Sheffield 27th March 2019
March 27, 2019
The swallows of the EUROPEAN SPRING are in full flight. If you missed it, watch the launch of our European Parliament election campaign at the Bozar, Brussels
Why Norway plus gives Britain the time it needs to get out of its Brexit mess – op-ed in The Telegraph
Brexit is, undeniably, important. The Prime Minister’s faulty negotiations have now turned what the majority of the British people considered an opportunity into a national crisis. However, now is perhaps the moment to reflect that, in an era of trade wars, geopolitical realignment and existential threats to our nations’ democracies, Brexit is not as important as we have allowed ourselves to imagine.
Its mishandling has certainly whipped up damaging uncertainty – not helped by the events of the last week. Nevertheless, the decision of Japanese car makers to end production in the UK reflects a broader change in the global division of labour.
Similarly, the role of the City of London in Britain’s future deserves careful reconsideration independently of Brexit.
Turning to constitutional matters, the Irish backstop controversy is a reminder of the incomplete peace achieved in Northern Ireland because London and Dublin abandoned their strict sovereignty claims without completing their worthy efforts with a post-Westphalian joint sovereignty arrangement.
In short, never before have the people of the UK needed more a serious debate on their business model and constitutional arrangements. But never before has, courtesy of Brexit, such a debate been less possible.
Brexit has turned the majority of Britons into hostages of three extreme interest groups labouring under strong motives: hard Remainers hellbent on rescinding the June 2016 verdict; hard Brexiteers for whom a costly clean exit from the EU is a prerequisite for “making Britain great again”, and an EU establishment whose only priority is to demonstrate to Europeans that anyone challenging Brussels’ authority will be ritually humiliated.
Caught up in that three-way feud, Britain’s majority are being denied the opportunity to have a truly vital debate about the country’s future.
Democracies are good at engendering convergence in the face of polarisation. But that requires time. Three conditions are needed to give such a debate a chance in the foreseeable future.
First, the Prime Minister must present the EU with an offer that Brussels cannot refuse before April 12.
Second, this offer cannot be her previous deal, given Parliament’s intense and justifiable opposition to a treaty that only a nation defeated at war would accept.
Third, both the Hard Remainers and Hard Brexiteers must be denied what they seek, at least in the short term.
Either a no-deal Brexit before June or Britain’s participation in the European Parliament elections during a lengthy extension of Article 50 would poison the well of British democracy, by maximising the losing minority’s discontent while disempowering the middle ground who favour a soft Brexit.
Key to finding a way out of the current Brexit impasse is to focus on creating the space for a Great Debate on Britain’s business model and constitution, both of which are in a state of disrepair.
An ideal Brexit is out of reach but a decent medium-term settlement allowing Britons jointly to envision their future is not. And that settlement is none other than a Norway Plus, or a Common Market 2.0, solution for the medium term.
In practical terms, Norway Plus would involve Mrs May ditching her deal and mustering a majority in Parliament in favour of an amended Withdrawal Agreement specifying a short transition period after which Britain will remain indefinitely, but not necessarily forever, in the single market and customs union.
The DUP, Labour and Brussels would have no alternative but to agree to this amended agreement before the April 12 deadline.
Once the gun has been removed from the country’s head, another technical extension of Article 50 would be granted to complete the necessary legislative steps.
At the same time, the House of Commons, Britain’s civil society, chambers of commerce, trades unions, citizens assemblies etc can deliberate on how to bring up to date the UK’s business model and constitutional arrangements, including its long-term relationship with the EU.
The argument that Norway Plus is favoured only by a minority is correct but irrelevant. As no majority exists for any type of Brexit outcome, the aim must be to enable democratic dialogue by minimising the discontent of the most discontented and by satisfying the more numerous middle ground who hold the least intense preferences.
While the UK would have to implement EU rules for an indefinite period, Norway Plus respects the 2016 decision to leave the EU without committing the British government to the humiliation of any backstop.
Having left everyone slightly dissatisfied, but no one terribly incensed, Norway Plus would make possible the much needed Great British Debate that the country needs.
And if this debate leads the people of Britain to conclude that they wish to move toward a “cleaner” outcome, then a second referendum can be held, in the fullness of time, to decide either to re-join in the EU or to leave its single market and the customs union.
After all, no one stops Norway today from leaving the single market if its people so choose.
Why the Deutsche Bank merger with Commerzbank must be stopped – HANDELSBLATT (English & German)
The official story is one of creating a national champion, a German bank large enough to compete with American investment banks. The truth is far less heroic and a lot more sordid than that. Here is why Demokratie in Europa is campaigning against this merger.
Both banks are zombies. Commerzbank has gone through eight years of constant cost-cutting but still delivers profits of less than $1 per share at a time when the European Central Bank is bending over backwards to help Europe’s banks profit. Deutsche Bank is not doing much better. Since 2010 its share price has fallen from $77 to $8, its market value today is lower than it has been since 2008, and its return to equity is… negative.
If Deutsche Bank and Commerzbank merge, we shall have a disaster in our hands. Think about it: Together, the two banks have outstanding loans of $2 trillion. But their market capitalisation, or value, is less than $30 billion. Such a chasm between the merged bank’s value and its loans would be the definition of a gigantic zombie relying on the kindness of the German taxpayer and on the ECB’s readiness to turn a blind eye to its fragility.
This is all well known, as is the simple truth that you cannot create a healthy bank by marrying two zombies. So, the question is: Who is pushing for this merger and why? The answer is seriously disturbing and is one that German citizens must be made aware of: The whole affair is based on a trick that the financial engineers behind the merger are conjuring up, the result of which will be detrimental to the interests of German society. What is that trick? It is called “negative good will”.
In financial markets, the concept of ‘goodwill’ relates to an intangible asset – like buying a dead brand (e.g. NSU in the German car industry or TWA in the airline industry) which has potential for the buyer based on the goodwill toward the brand by customers who remember the dead brand. Normally, the buyer will pay more than the current price of such a brand and this excess payment will be attributed to goodwill. Negative goodwill is an odd concept but, in principle, it reflects the theoretical possibility that you are buying a dead brand for a low, low price. Then, financial accounting rules allow you to record this (negative goodwill) as an ‘asset’ in your books – even though it is an asset that has never been realised in dollar or euro terms.
So here is the key to understanding the push for the Deutsche-Commerz merger: The combined market value of the two banks is much, much lower than their combined audited value; i.e. the value that the German government says that these two banks have. As these lines are written, Deutsche Bank shares sell in Frankfurt’s stock exchange at a price 70% below their official audited value. Commerzbank’s shares are also selling at a price 66% lower than its official, audited level.
If and when Deutsche Bank buys Commerzbank, Deutsche would count as a new, magical asset (negative good will) the difference between the price of Commerzbank’s shares and its audited value. Given that the market value of their combined shares is $30 billion, a negative goodwill of approximately $16 billion will be added, magically, to the books of the new, merged bank. In simpler words, the financial engineers are about to create 50% more value from thin air for the merger – money that does not exist but which will give the new board of directors the opportunity to pretend that their new super-bank is healthier than it is. Guess what they will do immediately afterwards: They will give themselves another pay rise while closing down branches and firing thirty thousand of their much-less-well-paid employees in the name of consolidation and… efficiency.
This is not idle speculation. In 2018, while Deutsche Bank’s investment bank saw its revenues decline sharply, its head more than doubled his salary to €8.6m. The penchant of top managers for profiting at the expense of the rest of society did not stop at the gates of the bank. As top management was boosting its compensation from €29.8m in 2017 to €55.8m in 2018, at the very same time the bonuses going to lowering ranked Deutsche employees was cut by 14 per cent. The extent of this scandalous behaviour can be seen from a startling fact: Overall, in 2018 the bonuses to Deutsche Bank’s management exceeded the pre-tax level of its profits and amounted to more than five times the investment bank’s earnings!
Why is the federal government turning a blind eye to such behaviour and why does it support this dangerous fraud of a merger? The answer is simple: Because it is embarrassed that, ten years after the banking crisis began, Germany’s top banks are still zombies. And because Mrs Merkel’s government does not want to see eurozone banking rules, that her government agreed to, being imposed by the European Central Bank’s Single Supervisory Mechanism on banks like Deutsche Bank and Commerzbank. It is one thing that the eurozone common rules are applied to the Italian and the Greek banks and it is quite another thing, it seems, that they should be applied to Frankfurt-based banks that are, supposedly, national champions.
In short, a sordid political agenda is about to utilise a sordid financial trick in order to conspire against the interests of German taxpayers, bank employees and bank customers. This is why we, at Demokratie in Europa, are opposing the Deutsche-Commerzbank merger.
FOR THE HANDESBLATT SITE, CLICK HERE. Or read on
Die Begründung für die Fusion der Deutschen Bank mit der Commerzbank ist die Gründung eines nationalen Champions, der groß genug sei, um mit amerikanischen Investmentbanken zu konkurrieren. Es folgen die Gründe, warum wir von „Demokratie in Europa“ gegen diese Fusion kämpfen.
Die Commerzbank hat acht Jahre lang kontinuierlich ihre Kosten gesenkt, erzielt aber nur Gewinne von weniger als einem Dollar pro Aktie. Der Aktienkurs der Deutschen Bank ist seit 2010 von 77 auf acht US-Dollar gefallen, der Marktwert ist bis heute niedriger als vor der Bankenkrise, und die Eigenkapitalrendite ist negativ.
Wenn Deutsche Bank und Commerzbank fusionieren, dann stehen wir vor einer potenziellen Katastrophe. Zusammen haben die beiden Banken ausstehende Kredite von zwei Billionen Dollar, während ihr Wert unter 30 Milliarden Dollar liegt. Diese Kluft zwischen dem Wert der fusionierten Bank und ihren Krediten wäre der Beleg für die Erschaffung eines gigantischen „Zombies“.
Die Frage ist: Wer drängt auf diese Fusion und warum? Die Sache basiert auf einem Trick, an dem die Finanzjongleure hinter der Fusion arbeitenund der den Interessen der deutschen Gesellschaft entgegensteht. Was ist das für ein Trick? Er wird als „negativer Goodwill“ bezeichnet
Auf den Finanzmärkten bezieht sich das Konzept des Goodwills auf einen immateriellen Vermögenswert wie etwa den Kauf einer bereits toten Marke (zum Beispiel TWA) – ein Kauf, der für den Käufer aber aufgrund der positiven Einstellung gegenüber der Marke noch Potenzial hat. In der Regel zahlt der Käufer mehr als den aktuellen Preis der Marke, und die Zuzahlung wird dem Firmenwert zugerechnet.
Negativer Goodwill ist ein seltsames Konzept, aber es spiegelt die theoretische Möglichkeit wider, eine tote Marke zu einem sehr niedrigen Preis zu kaufen. Die Regeln der Finanzbuchhaltung ermöglichen es, diesen (negativen) Firmenwert als Vermögenswert in den Büchern zu erfassen.
Hier liegt der Schlüssel zum Verständnis des Vorstoßes hinsichtlich der Fusion: Der gemeinsame Marktwert der beiden Banken ist sehr viel niedriger als ihr kombinierter geprüfter Wert, das heißt der Wert, den diese beiden Banken laut Bundesregierung haben.
Zum Zeitpunkt der Erstellung dieses Artikels werden die Aktien der Deutschen Bank zu einem Preis verkauft, der 70 Prozent unter ihrem geprüften Wert liegt. Auch die Commerzbank-Aktien werden zu einem Preis angeboten, der 66 Prozent niedriger ist als der offizielle geprüfte Wert.
Bei einem Kauf der Commerzbank durch die Deutsche Bank würde diese ein neues, „magisches“ Vermögen hinzugewinnen: die Differenz zwischen dem Kurs der Commerzbank-Aktie und ihrem geprüften Wert. Da der Marktwert der gemeinsamen Aktien 30 Milliarden Dollar beträgt, wird ein negativer Goodwill von rund 16 Milliarden Dollar so wie auf magische Weise in die Bücher der neuen Bank aufgenommen.
Einfacher ausgedrückt: Die Finanzjongleure sind dabei, 50 Prozent mehr Wert aus dem Nichts zu erschaffen – Geld, das es nicht gibt, das aber dem neuen Vorstand die Möglichkeit geben wird, so zu tun, als wäre die neue Bank gesünder, als sie es tatsächlich ist. Es ist einigermaßen absehbar, was darauf folgt: Der Vorstand wird sich selbst eine weitere Gehaltserhöhung verschaffen, indem er Filialen schließt und Mitarbeiter entlässt.
Das ist keine leere Spekulation. Während die Erträge der Investmentsparte der Deutschen Bank im Jahr 2018 stark zurückgingen, verdoppelte ihr Vorsitzender sein Gehalt auf mehr als 8,6 Millionen Euro. Das Topmanagement hat seine Vergütung von 29,8 Millionen im Jahr 2017 auf 55,8 Millionen Euro 2018 erhöht.
Gleichzeitig wurden die Boni, die an die schlechtergestellten Mitarbeiter der Deutschen Bank gehen, um 14 Prozent gekürzt. Insgesamt haben die Boni das Vorsteuerniveau ihres Gewinns überschritten und beliefen sich auf mehr als das Fünffache der Erträge der Investmentsparte!
Warum duldet die Bundesregierung das, und warum unterstützt sie diesen gefährlichen Betrug bei einer Fusion? Die Antwort: weil es ihr peinlich ist, dass die Topbanken Deutschlands zehn Jahre nach der Bankenkrise immer noch Zombies sind. Und weil Angela Merkel die Regelungen zu einer Bankenüberwachung für deutsche Banken durch die Europäische Zentralbank nicht umsetzen möchte, obwohl ihre Regierung den Regelungen zugestimmt hat.
Eine schmutzige politische Agenda ist dabei, einen schmutzigen Finanztrick zu nutzen, um sich gegen die Interessen der deutschen Gesellschaft zu verbünden.
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2351 followers
