Yanis Varoufakis's Blog, page 86
March 14, 2019
Der Grieche erklärt Europa – Der Spiegel
In der Nachspielzeit, die “Tagesthemen” warten schon, darf Christian Lindner noch einmal seinen Tweet zu den “Profis” erläutern, denen die Sache mit dem Klimawandel überlassen werden müsste. Wer schlechte Zähne habe, der gehe ja auch zum Zahnarzt. [VIDEO LINK]
Schon freut sich Lindner über seinen späten Punkt, da umdribbelt plötzlich Yanis Varoufakis eine bereits auf glühenden Kohlen sitzende Anne Will und taucht noch einmal im Strafraum auf. Solange eine herrschende Oligarchie daran arbeite, einen braunen statt einen grünen Planeten zu hinterlassen, fahre auch die Wissenschaft gegen die Wand: “Die Orbáns dieser Welt sind ein Symptom für das Scheitern der Union, rational diese Probleme anzugehen.”
Tor und Abpfiff. Was für ein Finale! Zumal der ehemalige griechische Finanzminister und – deutsche – Kandidat der progressiven Kleinstpartei “Demokratie in Europa”, damit in letzter Sekunde den Bogen zurück zum Thema der Sendung schlug:
“Mehr EU oder mehr Nationalstaat?”Diese Dichotomie mochte der Grieche nicht stehen lassen: “Wir brauche ein Europa der besseren Art, der besseren Qualität”. Er ist da “ganz bei”, wie man heute sagt, Christian Lindner, bei dem das so klingt: “Europa da stärker machen, wo nur aus einem gemeinsamen Handeln mehr Stärke erwächst”.
Emmanuel Macron sei mit seinen Impulsen für einen “Neubeginn von Europa” auf dem richtigen Weg, werde aber “zu Tode geliebt”, so Varoufakis. Lindner lindnert, “politisches Handeln und das Zahlen von Politik sollte in einer Hand bleiben”, vermutlich einer starken, eben deutschen Hand.
Nicht mal der Dolmetscher kann Varoufakis folgen
Denn: “Herr Macron ist ein liberaler Franzose”, so Lindner, “aber am Ende ist er eben ein Franzose”, seinem offenbar genetisch und kulturell bedingten Hang zum Zentralismus sei die “soziale Marktwirtschaft” aus teutonischer Qualitätsproduktion entgegenzusetzen.
Die aktuelle FDP-Position, Aktionäre und Inhaber für bankrotte Banken bluten zu lassen, also Schulden nicht zu sozialisieren, kontert Varoufakis mit makroökonomischen Ausführungen zur Währungsunion. So recht er haben mag, es kam ihm kaum jemand folgen – nicht einmal sein Simultandolmetscher.
Manfred Weber von der CSU und Kandidat der konservativen Größtpartei EVP dagegen würde Europa “gerne mal wertschätzen”. Auch er findet, die eigentliche Debatte sei nicht “mehr oder weniger Europa”. Sondern? Sondern die Frage: “Mit was müssen wir uns die nächsten fünf Jahre beschäftigen?”
Der von Weber verbreitete Mehltau verstärkt sich noch, als er auf das Verhältnis seiner Partei zu Viktor Orbán angesprochen wird. Cathrin Kahlweit von der “Süddeutschen Zeitung” meint, der ungarische Ministerpräsident und seine Fidesz-Partei hätte schon längst aus der gemeinsamen EVP-Fraktion ausgeschlossen werden müssen. Orbán sei “von allen europäischen Regierungschefs derjenige, der mit einem kalten Lächeln demokratische Rechte abgebaut hat”.
Weber gibt den Pontifex
Ihre Unterstellung an die Adresse der zaudernden EVP (“Vielleicht brauchen wir den Mann noch mal!”) kann Weber mit dem schwachen Verweis auf anstehende Gespräche nicht wirklich ausräumen. Vielleicht braucht er für seine Wahl zum Kommissionspräsidenten ja wirklich noch die Stimmen der Fidesz-Partei. “Wäre es denn ein besseres Europa?”, wenn Gestalten wie Orbán ausgeschlossen würden. Weber, ganz Pontifex, beantwortet seine rhetorische Frage gleich selbst: “Ich will Brücken bauen.”
Beatrix von Storch hingegen würde Brücken nach Brüssel ganz gerne verbrennen. So schwärmt die stellvertretende Vorsitzende der AfD-Bundestagsfraktion von Ländern, die ihren Kram in die eigene Hand nähmen: “95 Prozent weniger Migranten in Italien” seit Abriegelung der Häfen, ein ganz wunderbares Ergebnis. Freilich auf Kosten von Menschen, die reihenweise im Mittelmeer … aber das ist “eine andere Frage”, jedenfalls keine rechtliche. Rechtlich läuft’s!
“Weil so viel Zeug gesagt wurde”, sagt Beatrix von Storch, würde sie gerne mal etwas über ihre Vision von Europa klarstellen (Will: “Zeug? Hier wurde diskutiert!”) und erklären, wie Demokratie funktioniert. Immerhin kandidiert sie für ein Parlament, das sie abschaffen möchte, wünscht sich einen “Dexit” und eine “geordnete Auflösung” der EU.
Storch beschwert sich über Populismus
Nach ihrem “konstruktiven Beitrag” gefragt, erläutert sie die defizitäre Demokratie in Brüssel. Undemokratisch sei es nämlich, “wenn ich aus Deutschland” nur 96 von 750 Abgeordnete wählen darf. Betretenes Schweigen, bis Varoufakis sich höflich erkundigt: “Wie viele wollen Sie denn? Wollen Sie 700 Abgeordnete?”, worauf die Störchin verwirrt fragt: “Für die AfD?”
Nicht viel besser ergeht es ihr mit dem Versuch, dem Judenhass eines Viktor Orbán den Antisemitismus in Frankreich gegenüberzustellen. “Stimmt, aber der ist nicht staatlich gefördert”, fährt Cathrin Kahlweit scharf dazwischen, wo Weber noch pontifikal interveniert: “Wer glaubt denn, dass die Digitalisierung oder der Kampf gegen Kinderpornografie auf nationaler Ebene zu lösen ist?”
Lindner stellt sich unterdessen mit sichtlichem Vergnügen einen AfD-Wirtschaftsminister vor, der in Peking über Freihandel verhandelt: “So naiv können noch nicht einmal Sie sein!” Storch: “Das ist reiner Populismus!”
Irgendwann wirft Varoufakis ein: “Ich möchte hier etwas einwerfen, da ich der einzige Politiker hier bin”. Man ahnt dunkel, was er damit meint.
Pour un New Deal européen – Liberation
A l’approche des élections européennes, le Printemps européen, coalition transnationale de partis de gauche, présente un programme social et écologique pour dépasser le clivage entre populistes et libéraux. Avec des propositions concrètes : plan de transition écologique de 500 milliards d’euros annuels, Assemblée constituante, fonds citoyen financé par les Gafa…
Yánis Varoufákis pour un New Deal européen
Tribune. L’Union européenne se fracture au moment précis où les Européens ont le plus besoin d’elle. Emmanuel Macron a raison de le souligner. Il a tort, en revanche, de soutenir une stratégie décidée au plus haut niveau, dépourvue de crédibilité, qui méconnaît la précarité sociale et renforce la technocratie de l’Union européenne au lieu d’exiger d’elle une responsabilité démocratique. Le programme d’Emmanuel Macron est porteur d’un réel danger : celui d’aggraver l’insatisfaction nourrissant l’extrême droite à laquelle il prétend s’opposer, en déléguant le renouveau de l’Europe à ses hauts fonctionnaires. Tout agenda de réforme du projet européen doit remplir trois conditions.
Tout d’abord un programme clair établissant des mesures possibles dès demain pour améliorer la vie du plus grand nombre sur le continent, dans le cadre des règles et des institutions existantes. Deuxièmement, que les Européens aient le sentiment de reprendre le contrôle de leur vie, de leurs villes, de leur pays, de ce qui est vraiment leur Europe, en participant à l’élaboration de ce programme. Enfin, une vision à long terme pour une Union démocratique offrant une prospérité partagée et écologiquement soutenable. Pour écrire ce programme, nous avons travaillé avec des centaines de militants et de représentants de la société civile. Il s’intitule «Un New Deal pour l’Europe». Le Printemps européen, coalition transnationale de partis de gauche rassemblés par Diem 25 (le Mouvement pour la démocratie en Europe 2025), le soumettra au vote lors des élections européennes de mai à travers l’ensemble du continent.
Une nouvelle approche politique transnationale
Les groupes politiques du Parlement européen sont aujourd’hui des alliances opportunistes de convenance, composées de forces disparates sans agenda cohérent pour l’Europe. La droite traditionnelle est déchirée entre les modérés tels qu’Angela Merkel et les xénophobes récalcitrants à l’image de Viktor Orbán. Les sociaux-démocrates, qui ont joué un rôle central dans la détérioration de l’Europe au cours des dernières décennies, tentent de tourner le dos à leurs programmes d’austérité mais se laissent entraîner vers une disparition dans les urnes par le premier vice-président de la Commission européenne, Frans Timmermans – un faucon de l’orthodoxie monétaire. Le Parti de la gauche européenne est tiraillé entre factions qui s’opposent farouchement sur l’immigration, l’euro ou leur vision de l’Europe. Les verts européens se divisent sur la politique fiscale comme sur le financement du programme de transition écologique.
Ce qui a réuni le Printemps européen, c’est une tout autre approche de la politique. En mai 2017, nous avons invité les mouvements progressistes européens à dialoguer sur les solutions à apporter aux cinq crises de l’Europe : investissement ridiculement faible dans la transition écologique, montée de la précarité, crise bancaire, niveau himalayen des dettes publiques justifiant les politiques d’austérité et, aussi et surtout, le mépris profond des procédures démocratiques affiché par les centres de décision de l’Union européenne.
A partir de ces échanges, le Printemps européen s’est constitué comme une coalition transnationale et paneuropéenne, véhicule électoral qui présentera notre New Deal aux électeurs en mai dans au moins dix pays. A partir de la vision partagée des défis de l’Union qui nous rassemblait, nous avons invité les citoyens de toute l’Europe à élaborer les politiques permettant de les relever. Notre New Deal pour l’Europe en est le produit : un programme bâti sur 12 piliers, proposant 90 mesures concrètes, adaptées aux besoins des travailleurs, et qui, entre autres, consacrent les droits des femmes et renforcent les initiatives locales.
Le New Deal, germe d’un printemps européen
Que proposons-nous, dès demain, dans le cadre des règles existantes ? En voici quelques exemples. Notre première action, fondamentale, sera de mobiliser 500 milliards d’euros chaque année pour financer un programme de transition écologique européen, pourvoyeur d’emplois qualifiés, sans lever de nouveaux impôts. Comment faire ? Grâce à l’émission d’obligations à hauteur de cette somme par la Banque publique d’investissement et une garantie d’achat par la Banque centrale européenne sur le marché des obligations secondaires – ce que la BCE pratique déjà. Simultanément, les taux d’intérêt applicables aux Etats membres de la zone euro pour leur dette publique autorisée (soit 60 % de leur PIB) seront réduits au niveau des taux débiteurs de la BCE, avec la garantie de cette dernière (mais sans rachat de dette de sa part). Cela réduira drastiquement la dette publique de la zone euro d’environ 3 billions d’euros (soit trois milliards de milliards d’euros), et rendra obsolète l’argumentation en faveur de politiques d’austérité renforcées.
Troisième mesure : nous annoncerons un programme de solidarité pour réorienter les profits des banques centrales européennes – à commencer par la BCE – vers un fonds dédié à la lutte contre la pauvreté.
Notre quatrième action sera la création d’un fonds citoyen où les Gafami (Google, Apple, Facebook, Amazon, Microsoft et IBM) et les multinationales seront énergiquement incités à donner un pourcentage de leurs actions afin de verser un dividende universel de base, en contrepartie des contributions massives de la société civile à leur capital social. En outre, un pacte pour les travailleurs veillera à l’harmonisation des droits, des salaires et des avantages des travailleurs à travers l’Europe.
La seule annonce de ces mesures est à même de modifier le climat politique de l’Europe et d’inverser la marée réactionnaire. Convaincu que les concessions aux xénophobes sont la pire manière de combattre la xénophobie, le Printemps européen propose de mettre à bas la «forteresse Europe», d’en finir avec l’externalisation des frontières de l’UE et d’instaurer une Opération européenne de recherche et de sauvetage engageant l’UE à ce qu’il n’y ait aucun mort en Méditerranée.
Mais le New Deal n’est pas réductible à de grandes idées ambitieuses à l’échelle de l’Europe. Son objectif n’est pas la centralisation accrue de pouvoirs aux mains d’institutions européennes non élues. Il propose au contraire un programme de réformes renforçant la démocratie à tous les niveaux. Nous proposons par exemple une série de règles sur la transparence permettant d’ouvrir au public la «boîte noire» des institutions européennes, à Bruxelles. Autre mesure : le renforcement des cours constitutionnelles dans les Etats membres, avec un organe de surveillance indépendant chargé d’enquêter sur les violations des droits humains. Au niveau local, nous souhaitons réformer le droit européen de la concurrence et les directives sur les services pour une autonomie accrue des collectivités locales.
Cet agenda, porteur d’une nouvelle légitimité pour le projet européen, permettra aux citoyens d’amorcer le débat sur le type de gouvernance européenne qu’ils souhaitent à long terme. Le système des traités – qu’Emmanuel Macron laisserait inchangés – est le pilier du déficit démocratique de l’UE. Le Printemps européen entend mobiliser les citoyens d’Europe au sein d’une Assemblée constituante pour élaborer une nouvelle constitution qui pourra, enfin, assurer une légitimité démocratique à l’Union européenne.
Pour notre Europe, contre cette Europe
Le récit dominant des prochaines élections oppose deux camps : proeuropéens contre europhobes, Emmanuel Macron contre Matteo Salvini, ou les «faux prophètes» contre les «patriotes européens». Un récit qui transforme des alliés objectifs en ennemis. Les figures incarnant l’institution, telles qu’Emmanuel Macron, ont désespérément besoin d’un croque-mitaine populiste pour rallier les électeurs derrière des politiques en échec. Besoin partagé par des nationalistes tels que Salvini auxquels la technostructure européenne permet de s’afficher en dignes rebelles. Populistes et dignitaires politiques s’entraînent mutuellement dans une danse fatale tandis que l’Europe continue à se désintégrer.
La seule issue à cette impasse est d’offrir une véritable alternative au choix qui s’offre aux Européens aujourd’hui. L’Union européenne s’appuie sur sa structure institutionnelle byzantine pour inhiber notre imagination : l’idée qu’«il n’y a pas d’alternative» à ce statu quo en échec essaime sur tout le continent depuis Bruxelles.
L’objectif de notre mouvement est de redonner confiance aux Européens : c’est à nous de reconstruire l’Europe. Autrement dit, nous refusons de nous inscrire dans la dichotomie entre forces dites proeuropéennes et antieuropéennes. Nous sommes pour notre Europe, contre cette Europe.
Les crises de l’Europe – économiques, sociales, politiques et écologiques – ont toutes une portée transnationale. Aucun pays ne peut mettre fin à l’évasion fiscale ni lutter seul contre le changement climatique. L’ancien modèle politique européen – des partis nationaux formant des coalitions de convenance – apparaît au mieux anachronique, au pire réactionnaire.
C’est la raison de notre construction d’un mouvement transnational et de notre invitation lancée à toutes les forces progressistes à faire front commun pour exiger un New Deal pour l’Europe. Les portes de notre coalition restent ouvertes à tous ceux qui partagent notre vision d’une Europe démocratique, durable, prospère et pacifique.
En France, le programme du Printemps européen est porté par Démocratie en Europe ou DémE (aile électorale de DiEM25 en France), Génération·s et Nouvelle Donne.
Traduit par Valérie de Saint-Do.
Yánis Varoufákis ancien ministre grec de l’Economie, du mouvement transnational DiEM25 (diem25.org) , David Adler chercheur en sciences politiques, coordinateur du programme du Printemps européen
Mόνη ρεαλιστική λύση το πρόγραμμα του ΜέΡΑ25 για την Ελλάδα και την Ευρώπη – GRtimes.gr
Συνέντευξη του γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη στην εκπομπή SamTimes και στη δημοσιογράφο Μαρία Σαμολαδά.
A European Spring is possible – The Nation
The 2008 global financial crisis—the modern 1929 crash—set off a vicious chain reaction across Europe. By 2010 it had irreparably damaged the foundations of the eurozone, causing the establishment to bend its own rules and commit crimes against logic in order to bail out its banker friends. By 2013 the neoliberal ideology that had legitimized the EU’s oligarchic technocracy had plunged millions into misery, even through the enactment of official policies: socialism for the financiers and harsh austerity for the many. These policies were practiced as much by conservatives as by social democrats. By 2015 the surrender of the Syriza government in Greece had divided and disheartened the left, robbing Europe of the short-lived hope that progressives’ rising up in the streets would alter the balance of power.
Since then, anger has combined with hopelessness to create a vacuum, soon filled by the organized misanthropy of a Nationalist International triumphing across Europe, and making Donald Trump a very happy man. Against the background of an establishment that increasingly resembles the unhappy Weimar Republic, and of the recalcitrant racists produced by the crisis’s deflationary forces, the European Union is fragmenting. With Angela Merkel on the way out and Emmanuel Macron’s European agenda dead on arrival, the European election in May could prove the last chance progressives have to make a difference at a pan-European level.
Since it was created in 2016, DiEM25 (Democracy in Europe Movement 2025) has resolved to make the most of this opportunity. First we prepared our program, the New Deal for Europe. Then we invited other movements and parties to help develop it and to create, together, our European Spring—the first transnational list pursuing a common policy agenda across Europe. Before discussing this project, the left must address two issues dividing and weakening progressives across Europe: borders and the EU.
BORDERS VS FREE MOVEMENT
Something very odd has been happening in recent years: Many on the left have come to view open borders as bad for the working class. Jean-Luc Mélenchon of La France Insoumise has said several times, “I’ve never been in favor of freedom of arrival.” In a speech on posted workers at the European Parliament in July 2016, he said migrants were “taking the bread out of the mouths” of French workers. He has since regretted this statement, though his views on the impact of migration on French wages have not changed.
This is not new. In 1907 Morris Hillquit, the founder of the Socialist Party of America, tabled a resolution to end “the willful importation of cheap foreign labor,” arguing that migrants were a “pool of unconscious strikebreakers.” What is new is that much of the left seems to have forgotten Lenin’s fierce reaction in 1915 to Hillquit’s call for curbs on migration: “We think that one cannot be internationalist and be at the same time in favor of such restrictions.… Such socialists are in reality jingoists.”
Lenin had provided the context in an article on October 29, 1913: “There can be no doubt that dire poverty alone compels people to abandon their native land, and that the capitalists exploit the immigrant workers in the most shameless manner. But only reactionaries can shut their eyes to the progressivesignificance of this modern migration of nations.… capitalism is drawing the masses of the working people of the whole world…breaking down national barriers and prejudices, uniting workers from all countries…”
DiEM25 adopts Lenin’s apt analysis: Walls that curb the free movement of people and goods are a reactionary response to capitalism. The socialist response is to bring down the walls and allow capitalism to undermine itself, while we organize transnational resistance to capitalist exploitation everywhere. It is not migrants who steal the jobs of native workers but governmental austerity, which is part of the class war waged on behalf of the domestic bourgeoisie.
CURRENT ISSUE
View our current issue
This is why we are adamant that xenophobia-lite must never be allowed to contaminate our agenda. As my friend Slavoj Žižek says, a leftist nationalism is a cruel and inane response to National Socialism. So DiEM25’s position on newcomers is that we refuse to differentiate between migrants and refugees. And we call upon Europe to #LetThemIn.
THE LEFT’S BEST STRATEGY
Comrades from across Europe call us utopian and say the EU cannot be reformed. They may well be right. So for argument’s sake, let us agree that the EU is unreformable. Is progressives’ best response to adopt Lexit (the left-wing campaign for the controlled disintegration of the EU)? Some of my happiest memories are of addressing large audiences in Germany in 2015, soon after Syriza’s surrender to Angela Merkel and the troika (the International Monetary Fund, European Central Bank, and European Commission). They were desperate to convey that what had been done to Greece had not been done in their name, the name of the German people. I remember how relieved they were on hearing the DiEM25 call to form one transnational movement, to unify, to fight together, to seize control of EU institutions—European Investment Bank (EIB), ECB etc—and redeploy them in the interests of all Europeans.
I still feel the elation of our German comrades on hearing our idea to run Greek candidates in Germany and German candidates in Greece to signify that our movement is transnational, that it intends to take over the neoliberal order’s institutions everywhere and at once, not to wreck them but to make them work for the many, in Brussels, Berlin, Athens, Paris. Everywhere.
Compare this with how they would have felt had I told them that the EU was unreformable and must be disbanded; that Greeks must fall back to their nation state and try to build socialism there, while Germans did the same. Once we succeeded, our delegations could meet to discuss collaboration between our newly sovereign progressive states. Our German comrades would undoubtedly have felt deflated, and returned home depressed, thinking that they would have to face the German establishment as Germans, not as part of a transnational movement.
If I am right, it does not matter whether the EU is or isn’t reformable, but it does matter that we put forward concrete proposals on what we would do with EU institutions. Not utopian proposals but complete descriptions of what we would do this week, next month, in the next year, under the existing rules and with the existing instruments—how we would reassign the role of the awful European Stability Mechanism, reorient the ECB’s quantitative easing, and finance immediately, and without new taxes, a green transition and campaign against poverty.
Why such a detailed agenda? To show voters that there is an alternative, even within the rules designed by the establishment to further the interests of the top 1 percent. No one expects the EU institutions to adopt our proposals, least of all us. All we want is for voters to see what could be done, instead of what is being done, so that they can see through the establishment without turning to the xenophobic right. This is the only way the left can escape its confines and build abroad progressive coalition.
TOWARD A DEMOCRATIC CONSTITUTION
DiEM25’s New Deal for Europe aims at this; it shows how the lives of the majority of people can be improved in the short run under existing rules and with the current institutions. And it maps out the transformation of these institutions while charting a constitutional assembly process that will, in the longer run, lead to a democratic European constitution to replace all existing treaties. And it demonstrates how the new mechanisms we will be introducing from day one can help us pick up the pieces if, despite our best efforts, the EU disintegrates.
Everyone talks about the importance of the green transition. What they do not say is where the money will come from and who will plan it. Our answer is clear: Europe needs to invest €2 trillion between 2019 and 2023 in green technologies, energy etc. We propose that the EIB issues an additional volume of its bonds, €500 billion annually for four years, and that the ECB announces that, if their value drops, it will purchase these on the secondary bond market. With that announcement, and the glut of savings around the world, the ECB will not have to spend a single euro, as the EIB bonds will sell out. A new European Green Transition Agency, modeled on the Marshall Plan’s Organization for European Economic Cooperation (the OECD’s precursor), will channel those funds to green projects across the continent.
This proposal requires no new taxes, builds on an existing European bond, and is fully legal under existing rules. The same applies to our other proposals, such as our Anti-Poverty Fund: We propose that the billions of profits of the European System of Central Banks (from assets purchased under the ECB’s quantitative easing or from the Target2 payment system) be used to provide every European under the poverty line with food, shelter, and energy security.
Another example is our plan to restructure the eurozone’s public debt: The ECB mediates between states and money markets to reduce their total debt burden, but without printing money or making Germany pay for, or guarantee, the public debt of the more indebted countries.
As these demonstrate, our New Deal combines technically competent plans, implementable under the EU’s existing framework, with a radical departure from austerity and the troika’s bailout logic. And it goes further by tabling new institutions that prepare for a post-capitalist European future.
A plan for post-capitalism proposes to partly socialize capital and the returns from automation: Big business corporations’ right to operate in the EU will be conditional on transferring a percentage of their shares to a new European Equity Fund. The dividends from these will then fund a Universal Basic Dividend (UBD) to be paid to each European citizen independently of other welfare payments or unemployment insurance.
Our proposals for reforming the euro are another radical change. Before getting bogged down in changing the charter of the ECB, we plan to create a public digital-payments platform in every eurozone country. Using their national tax office’s existing digital platform, taxpayers would have the opportunity to purchase digital tax credits, which they can use to pay one another or to pay future taxes at a substantial discount. These credits would be denominated in euros but transferable only between taxpayers within a single country, so would be impervious to sudden capital flight.
Governments would be able to create a limited number of these fiscal euros, to be given to citizens in need or used for the funding of public projects; fiscal euros would allow stressed governments to stimulate demand, lessen the tax burden, and ultimately reduce the crushing power of the ECB and costs of exiting the euro (or of the euro’s disintegration). In the long term, public digital-payment platforms would form a managed system of country-specific euros that work like an International Clearing Union, a modern version of John Maynard Keynes’s 1944 vision for the Bretton Woods system, which sadly failed to materialize.
Our New Deal for Europe is a comprehensive plan for smartly redeploying existing institutions in the interests of the majority, planning for a radical, post-capitalist green future, and preparing to pick up the pieces if the EU collapses.
A EUROPEAN SPRING IS POSSIBLE
The left’s great foes are disunity and incoherence. Unity is crucial, but it should not be pursued at the expense of coherence. Consider the state of the European Left party: How can it appeal to voters this May when it is represented in Greece by a party that, in government, implements the harshest austerity in the history of capitalism on behalf of the troika, while many of its leading lights in countries like France and Germany are euroskeptic?
Well-meaning left-wing friends ask, “Why doesn’t DiEM25 join up with Jean-Luc Mélenchon’s La France Insoumise or Sahra Wagenknecht and Oskar Lafontaine’s Aufstehen movement in Germany? How can the left make a difference if you fail to unite?” The reason is simple: Our duty is to create unity on a foundation of radical, rational, and internationalist humanism. This means a common agenda for all Europeans and a radical policy of an Open Europe that recognizes borders as scars on the planet and newcomers as welcome. Nothing less will do.
Our bid for unity was based on a simple idea: DiEM25 invited all progressives to participate in the joint authorship of our New Deal for Europe on the basis of radical, humanist Europeanism. Our call was answered. Génération-s (France), Razem (Poland), Alternativet (Denmark), DemA (Italy), MeRA25 (Greece), Demokratie in Europa (Germany), Der Wandel (Austria), Actua (Spain), Livre (Portugal) joined in. More movements are joining now. Together we have formed the European Spring coalition that will run in May in the European Parliament election to push for our project.
Our message to Europe’s authoritarian establishment: We will resist you through a radical program that is technically more sophisticated than yours. Our message to the fascistic xenophobes: We will fight you everywhere. Our message to our comrades of the European left: You can expect unlimited solidarity from us, and one day our paths will converge in the service of a radical, transnational humanism.
Yanis Varoufakis is the former finance minister of Greece and co-founder of the Democracy in Europe Movement 2025.
THE NATION’s website version can be found here.
March 12, 2019
Το Δικαστήριο της ΕΕ επέτρεψε στην ΕΚΤ να κρατά μυστική γνωμοδότηση για την νομιμότητα του κλεισίματος των ελληνικών τραπεζών. Εμείς ασκούμε έφεση!
Τον Iούνιο του 2015, η ΕΚΤ έκλεισε τις ελληνικές τραπεζών, επιβάλλοντας έμμεσα περιορισμούς στις συναλλαγές (capital controls), με ανυπολόγιστο κόστος για την ελληνική οικονομία. Γιατί; Για να εκβιάσει τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, να πνίξει την Ελληνική Άνοιξη, και να επιβάλει στην χώρα το 3ο Μνημόνιο – δηλαδή να μονιμοποιήσει την Χρεοδουλοπαροικία μέσω της νέων υφεσιακών και αντικοινωνικών μέτρων που από το 2019 ερημοποιούν την Ελλάδα.
Η γνωμοδότηση
Το επιχείρημα του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, και του Προέδρου της κ. Μάριο Ντράγκι, ήταν ότι η ΕΚΤ έδρασε νομίμως, τεχνοκρατικά και χωρίς πολιτική σκοπιμότητα. Όμως, όπως έμαθα από πηγές εντός της ΕΚΤ, ο κ. Ντράγκι δεν ήταν σίγουρος για την νομιμότητα των αποφάσεων της ΕΚΤ. Για αυτό τον λόγο παρέκαμψε τις νομικές υπηρεσίες της ΕΚΤ ζητώντας, επί πληρωμή, νομική γνωμάτευση από ιδιωτικό νομικό γραφείο.
Τον Ιούλιο του 2015, με τον συνάδελφο γερμανό ευρωβουλευτή Φάμπιο Ντε Μάσι, ζητήσαμε αντίγραφο εκείνης της νομικής γνωμάτευσης από τον κ. Ντράγκι, δεδομένου ότι συντάχθηκε με χρήματα των ευρωπαίων πολιτών για να ρίξει φως στην νομιμότητα μιας τόσο κρίσιμης απόφασης που θέτει ερωτήματα για την πολιτική ανεξαρτησία της ΕΚΤ και για το κατά πόσον η λαϊκή κυριαρχία χωρών σε «πρόγραμμα» είναι συμβατή με την δυνατότητα της ΕΚΤ να κλείνει τις τράπεζές τους όταν οι κυβερνήσεις τους δεν «συμμορφώνονται» με τις επιταγές της.
Ο κ. Ντράγκι απάντησε εγγράφως ότι αρνείται να δημοσιοποιήσει την εν λόγω νομική γνωμάτευση επικαλούμενος την «υποχρέωσή του να προστατεύσει» την εμπιστευτικότητα της γνωμάτευσης του εν λόγω ιδιωτικού νομικού γραφείου.
Με την παραλαβή της άρνησης του κ. Ντράγκι, αναθέσαμε στον έγκριτο Καθηγητή Δημόσιου, Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου Andreas Fischer-Lescano (Πανεπιστήμιο Bremen, Γερμανία) να μας παράσχει νομική γνωμάτευση με το εξής ερώτημα: «Δικαιολογείται νομικά η άρνηση του κ. Ντράγκι να δημοσιοποιήσει την νομική γνωμάτευση περί της νομιμότητας των αποφάσεων της ΕΚΤ που έφεραν το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών;»
Η γνωμοδότηση του Καθηγητή Fischer-Lescano ήταν κατηγορηματική: Η ΕΚΤ δεν διαθέτει νομικά επιχειρήματα ώστε να μπορεί να αρνηθεί την δημοσιοποίηση των γνωμοδοτήσεων που ζήτησε σχετικά με τις ενέργειές της και, συνεπώς, η άρνηση του κ. Ντράγκι παραβιάζει τις αρχές διαφάνειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφόρηση (freedom of information).
Η καμπάνια μας
Στην βάση της γνωμοδότησης του Καθηγητή Fischer-Lescano, ξεκινήσαμε πανευρωπαϊκή καμπάνια μαζεύοντας πάνω από 30 χιλιάδες υπογραφές.
Με αυτές τις χιλιάδες ευρωπαίων να υποστηρίζουν την καμπάνια μας, υποβάλαμε επίσημο αίτημα (mass freedom of information request) προς την ΕΚΤ και τον Πρόεδρό της για δημοσιοποίηση της σχετικής νομικής γνωμάτευσης. Το αίτημα αυτό το προσυπέγραψαν ο Benoît Hamon, Υποψήφιος τότε του Σοσιαλιστικού κόματος για τη Γαλλική Προεδρία, η Katja Kipping, Συμπρόεδρος, Die Linke, Γερμανία, και η Gesine Schwan, δύο φορές υποψήφια του SPD για την Προεδρία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Πρόεδρος του Viadrina European University. Από τον πανεπιστημιακό χώρο, συνυπέγραψαν οι:
Klaus Dörre, Πανεπιστήμιο Friedrich-Schiller, Jena, Γερμανία
James K. Galbraith, Πανεπιστήμιο του Texas, Austin, ΗΠΑ
Rudolf Hickel, Πανεπιστήμιο Bremen, Γερμανία
Gustav A. Horn, Hans-Böckler-Stiftung, Γερμανία
Aidan Regan, University College Dublin, Ιρλανδία
Jeffrey Sachs, University of Columbia, ΗΠΑ
Joseph Vogl, Πανεπιστήμιο Humboldt, Γερμανία
Arthur Gibson, Πανεπιστήμιο του Cambridge, Βρετανία
Η απάντηση της ΕΚΤ ήταν, και πάλι, αρνητική. Έτσι, μαζί με τον Φάμπιο Ντε Μάζι απευθυνθήκαμε πλέον στο Δικαστήριο της ΕΕ.
Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ
Οι τρεις δικαστές απεφάνθησαν σήμερα, Τρίτη 12 Μαρτίου 2019, ως εξής:
“Αντίθετα με την άποψη των εναγόντων, η ΕΚΤ δικαιολογημένα έλαβε υπ’ όψιν της τον υποθετικό αντίκτυπο που θα είχε η κοινοποίηση της γνωμοδότησης στον “χώρο σκέψης της” [“its space to think”] το 2015 αλλά και μετά το 2015.”
Εν συντομία, οι τρεις δικαστές αποδέχθηκαν πλήρως το σαθρό σκεπτικό της ΕΚΤ, χωρίς την παραμικρή νομική αιτιολόγηση. Το επιχείρημα ότι εάν οι ευρωπαίοι πολίτες διάβαζαν την νομική γνωμοδότηση που πλήρωσαν (περί της νομιμότητας των πράξεων της ΕΚΤ) θα περιορίζονταν η δυνατότητα της ΕΚΤ να.. σκέφτεται δεν μπορεί να αντέξει στο φως ούτε της πιο καλοπροαίρετης κριτικής.
Για αυτό θα ασκήσουμε έφεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015 επιβεβαιώνουν την τερατώδη, και ανάρμοστη, ισχή της ΕΚΤ επί των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, δεδομένης της δυνατότητάς της να κλείνει τις τράπεζες ενός κράτους-μέλους. Η αυθαίρετη και αδιαφανής άσκησή της από μη εκλεγμένους κεντρικούς τραπεζίτες που συσκέπτονται και αποφασίζουν κεκλεισμένων των θυρών να κλείσουν οι τράπεζες ενός κράτους-μέλους καταργεί την δημοκρατία και, έτσι, απαξιώνει την Ευρωπαϊκή Ένωση στα μάτια των λαών της.
Για αυτό τον λόγο, μαζί με τον Φάμπιο Ντε Μάζι, θα ασκήσουμε έφεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε εναντίον του αυταρχισμού τόσο της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας όσο και της Εθνικιστικής Ευρωσκεπτιστικής Διεθνούς που τρέφεται από αυτές τις πρακτικές.
EU Court defends the ECB’s right to cover up its illegal closure of Greece’s banks
On 29th June 2015 the ECB decided to close down Greece’s banks. Why? The ECB acted in a naked attempt to prevent the newly-elected Greek government from renegotiating the country’s public debt, fiscal policy and reform agenda. Using Greece’s banks, instead of its… tanks, the ECB spearheaded a coup d’ etat against a democratically elected pro-European government on behalf of its troika of lenders.
The legal opinion
The ECB must have been so worried about the legality of its heavy-handed actions that it commissioned a legal opinion from a private law firm, which it paid for with public funds.
Our petition
Together with MEP Fabio de Masi, we petitioned the ECB to release this legal opinion. Mr Mario Draghi, ECB President, refused arguing that confidentiality prevented him from releasing the legal opinion. We retorted that confidentiality applies to the law firm but not to its client – the ECB, that commissioned the legal opinion on behalf of Europeans, has a duty to release it. We asked Mr Draghi publicly:
“Mr Draghi, if you acted legally, according to EU Law and the ECB charter, why do you not release the legal opinion you commissioned over the ECB’s actions that led to the closure of Greece’s banks?”
Following the ECB’s continued refusal to release the legal opinion, we took the matter to the EU Court and also began a petition that gathered more than thirty thousand signatures.
The EU Court’s full adoption of the ECB’s refusal – and language
The three judges of the EU Court delivered their verdict on Tuesday 12th March 2019, as follows:
“Contrary to the applicants’ claim, the ECB could legitimately take into account the hypothetical effects that the disclosure of the contested document could have on its space to think in 2015 and also after 2015”
In short, the three judges disgraced themselves by copy-pasting the ECB’s claims as their judicial verdict, without a smidgeon of a legal explanation of the merits of the ECB’s position. The argument that if European citizens could read the legal opinion on the legality of the ECB’s action would limit the ECB’s “space to think” does not deserve even a rebuke.
We shall appeal the verdict and take the matter to the European Court of Justice
What the events of the summer of 2015 reveal is the exorbitant power of the ECB to close down a Eurozone country’s banks. Exercising this power with decisions made behind closed doors and on the basis of undisclosed arguments is inconsistent with European democracy. The least Europeans can expect is access to legal opinions that they have paid for regarding the exercise of the ECB’s enormous power.
This is why MEP Fabio de Masi and myself will appeal the EU Court decision to the European Court of Justice. Failing to do so would be an enormous gift to the eurosceptic Nationalist International that is feeding of the EU’s incompetent authoritarianism.
WATCH THIS SPACE FOR OUR CONTINUED CAMPAIGN IN THE INTERESTS OF TRANSPARENCY AND EUROPEAN DEMOCRACY!
March 11, 2019
The European Spring holds the answer to the fragmenting EU’s plight – The Guardian, 11 MAR 2019
The European Union is fragmenting at a time when Europeans need it the most. Emmanuel Macron is right to point this out. But he is wrong to push another top-down agenda that lacks credibility, fails to speak to European’s concerns, and entrenches the democratic deficit at the heart of the EU. By entrusting Europe’s renewal to its unaccountable bureaucrats, Macron’s programme will only deepen the discontent that has given rise to the ultra-right he claims to oppose.
Over the past 12 months, we have worked with political parties, activists and practitioners to develop a different kind of renewal programme – one that offers immediate solutions to Europe’s overlapping crises, that gives control back to citizens in their communities, and that sets out a long-term vision for our democratic union. It is called a New Deal for Europe and it will be put to voters across the continent in May’s European parliament elections by our European Spring – the transnational coalition of progressive forces brought together by Democracy in Europe Movement (DiEM25).
The current political groupings in the European parliament are cynical alliances of convenience, comprising disparate forces and lacking a coherent agenda for Europe. Traditional conservatives are torn between moderates such as Angela Merkel and recalcitrant xenophobes such as Hungarian prime minister Viktor Orbán. The social democrats are trying to wean themselves off their destructive austerity agenda while being led down the path to electoral oblivion by Frans Timmermans, the Dutch first vice-president of the European commission and austerian hawk. The European Left party contains factions that disagree fiercely among themselves on migration, the euro and their broader attitude toward the EU. The European Greens remain divided on fiscal policy – and even on the funding of their worthy green transition programme.
In 2017, we invited Europe’s progressive movements to an open discussion of what needs to be done to tackle Europe’s five crises: underinvestment in the green transition, rising precariousness in the labour market, the crisis of the banking sector, the mountain of public debt that gave cover to austerity policies and, last but not least, the deep contempt for democracy in the EU’s decision-making centres. That gathering developed organically into the transnational, pan-European coalition we call the European Spring – the electoral vehicle that will present our New Deal to Europe’s voters this coming May in at least 10 countries.
Unlike most electoral manifestos, written in backrooms by special advisers, our New Deal was co-authored via open consultation with citizens and ratified by a transnational democratic vote in which every European could participate. It contains ambitious measures that could be implemented tomorrow morning, such as a Green New Deal that would plough €500bn each year into Europe’s ecological transition and a solidarity programme that would redirect central bank profits to an emergency anti-poverty fund.
But while replete with pan-European “big picture” policies, our New Deal will not result in more centralised power in the hands of unelected European bodies. Instead, by unshackling governments from fiscal constraints and competition directives enforced by Brussels, our New Deal will enhance democratic authority at every level – a sharp contrast to Macron’s “ambitious” agenda. There will be no Jupiterian salvation for the EU – Macron’s tenure has confirmed as much. Only a programme that citizens across Europe devise and implement can restore hope and enthusiasm in their hearts and minds.
May’s European parliament elections are presented as a faceoff between two camps: liberal Europhiles versus illiberal Eurosceptics: Emmanuel Macron versus Matteo Salvini. Or it is the “false prophets” versus the “European patriots”. Alas, this is a misleading account. Establishment figures such as Macron have lost their credibility even with centrist citizens. To rally voters, they rely on the threat that nationalists such as Salvini represent. Equally, strongmen such as the Italian deputy prime minister desperately need a hapless European establishment to fashion themselves as worthy rebels.
The only way to break this repugnant loop-wrecking Europe is a credible New Deal for Europeans – an antidote to the depressing belief that the only alternative to this EU is its breakup. In other words, our position does not fall on either side of the dichotomy between so-called pro-European and anti-European forces. We are for our Europe, but against this Europe. The purpose of European Spring is to revive Europeans’ belief that the EU is ours to shape and that we can start doing this tomorrow morning even within the EU’s current institutional setting – before moving on to transforming and democratising those very institutions in the medium term.
Europe’s crises – economic, social, political, and ecological – are all transnational in scope. No country can end tax evasion or fight climate change on its own. The old model of European politics revolving around national parties that form coalitions of convenience is anachronistic at best, reactionary at worst. That is why we are building a transnational movement, inviting all progressive forces to join us in demanding a New Deal for Europe. The doors of our coalition remain open.
For the The Guardian’s site click here.
Στις αγορές ακόμα πιο πτωχευμένοι – ΕφΣυν 8 ΜΑΡ 2019
Την περασμένη Τρίτη το κράτος μας «βγήκε στις αγορές» δανειζόμενο 2,5 δισ. ευρώ από ιδιώτες μέσω έκδοσης του πρώτου 10ετούς ομόλογου από το 2010. Κυβέρνηση, τραπεζίτες και σύσσωμα τα ΜΜΕ πανηγύρισαν αυτή την «έξοδο». Ο ελληνικός λαός, όμως, και ιδίως η Αριστερά, μόνο θλίψη και αγανάκτηση δικαιούμαστε να νιώσουμε, για τους λόγους που εξηγούσα στο πιο πάνω αναφερθέν άρθρο… πέντε χρόνια πριν.
Το Μνημονιακό Τόξο πασχίζει να μας πείσει πως η έξοδος στις αγορές ήταν ένα γενναίο βήμα που σηματοδοτεί την ανάκαμψη της χώρας. Τα επιχειρήματά τους είναι τρία:
Επιτόκιο δανεισμού 3,9%, το χαμηλότερο από το 2006.
Τετραπλάσια ζήτηση από «επενδυτές» από την ποσότητα ομολόγων που προσφέρθηκαν (11,8 δισ., από τα οποία τελικά δανειστήκαμε τα 2,5 δισ.).
Δανειστήκαμε, παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε ανάγκη άμεση, μόνο και μόνο για να σηματοδοτήσουμε στο παγκόσμιο στερέωμα ότι η Ελλάδα επέστρεψε στις αγορές, ότι γίναμε ξανά «κανονική» χώρα.
Κανένα από αυτά τα τρία επιχειρήματα δεν αντέχει στο φως της λελογισμένης κριτικής. Ας τα πάρουμε ένα ένα.
Πόσο χαμηλό είναι το επιτόκιο δανεισμού;
Πράγματι, επιτόκιο 3,9% είχαμε να δούμε (για 10ετές ομόλογο) από το 2006. Ομως «ξεχνούν» να μας πουν ότι τότε, εν έτει 2006, το αντίστοιχο επιτόκιο με το οποίο δανειζόταν η Γερμανία ήταν 3,6% ενώ σήμερα είναι μόλις 0,13% – όπερ μεθερμηνευόμενον, για κάθε 1.000 ευρώ 10ετών ομολόγων που εκδίδει η Γερμανία (με επιτόκιο 0,13%) επιβαρύνεται με 101 ευρώ, ενώ το ελληνικό χρέος, με επιτόκιο 3,9%, επιβαρύνεται με… 446 ευρώ.
Το καλό της αριθμητικής είναι ότι δεν σηκώνει πολιτικές διαφωνίες: έχουμε ένα βουνό χρέους (περί τα 320 δισ.) και ένα κατά πολύ μικρότερο βουνό συνολικών εισοδημάτων (ΑΕΠ περί τα 180 δισ.). Οσο το βουνό του χρέους ψηλώνει γρηγορότερα απ’ ό,τι ψηλώνει το βουνό του ΑΕΠ, το χρέος γίνεται λιγότερο διαχειρίσιμο. Νέος δανεισμός δεν επιβαρύνει το χρέος μόνο εφόσον το επιτόκιο είναι ίσο με τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Μπορεί το επιτόκιο δανεισμού σήμερα να είναι κοντά σ’ εκείνο του 2006 (3,6% το 2006, 3,9% σήμερα) όμως το ΑΕΠ μας σε τιμές αγοράς το 2006 μεγεθυνόταν κατά 9,8% ενώ σήμερα μεγεθύνεται κατά… 2% με 3% στην καλύτερη περίπτωση.
Συμπερασματικά, και άνευ αμφιβολίας, η πρόσφατη «έξοδος στις αγορές» κατέστησε το ήδη μη διαχειρίσιμο χρέος μας ακόμα λιγότερο διαχειρίσιμο.
Τότε γιατί οι επενδυτές έτρεξαν να μας δανείσουν;
Η κυβέρνηση απαντά ότι η «προαγωγή» της πιστοληπτικής ικανότητας του κράτους από τη Moody’s (στο επίπεδο B1) γέμισε τους επενδυτές με αισιοδοξία για την ανάκαμψη της Ελλάδας και το αξιόχρεο του κράτους μας. Τίποτα δεν απέχει από την αλήθεια περισσότερο.
Η κίνηση της Moody’s να αναβαθμίσει το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά δύο «σκαλιά» δεν αρκεί για να κάνει τις τράπεζες να αγοράσουν το νέο ομόλογο, καθώς η ΕΚΤ απαιτεί άλλα τέσσερα «σκαλιά» αναβάθμισης πριν δώσει το πράσινο φως στις τράπεζες να το αγοράσουν. (Ουσιαστικά, η ΕΚΤ αρνείται στις τράπεζες που θα το αγόραζαν να το χρησιμοποιούν ως εχέγγυο για να δανείζονται από την ΕΚΤ). Ετσι, μόνο τα ιδιωτικά ταμεία υψηλού ρίσκου (hedge funds) αγόρασαν το νέο ομόλογο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν πείστηκαν ότι το χρέος μας έγινε «βιώσιμο». Τότε γιατί το αγόρασαν;
Το αγόρασαν για δύο λόγους: το πολύ υψηλό επιτόκιο (3,9%, όταν τα γερμανικά ομόλογα αποδίδουν 0,13%) και το γεγονός ότι το μεγάλο μέρος του χρέους μας το χρωστάμε στην τρόικα και όχι στους ιδιώτες. Κρίνουν, λοιπόν, ότι όταν θα έρθει η στιγμή για νέο «κούρεμα» (λόγω της συνεχιζόμενης χρεοκοπίας μας), αυτό δεν θα πλήξει τους ίδιους (καθώς προστατεύονται από το αγγλικό δίκαιο στο οποίο υπάγεται –δυστυχώς– το νέο ομόλογο), αλλά τους Ευρωπαίους φορολογούμενους.
Περιληπτικά, τα γνωστά όρνια των αγορών μαζεύτηκαν άλλη μια φορά γύρω από το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας τσιμπολογώντας ό,τι έμεινε, δανείζοντάς μας με επιτόκιο που επιβαρύνει κι άλλο ένα δυσβάστακτο, μη διαχειρίσιμο χρέος.
Δανειστήκαμε παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε ανάγκη να δανειστούμε;
Φέτος, εντός του 2019, το κράτος πρέπει να αποπληρώσει 24 δισ. χρέους, συν άλλα 5 δισ. δανείων από διεθνείς οργανισμούς που «ωριμάζουν». Δηλαδή, 29 δισ. για ένα κράτος με συνολικά έσοδα περί τα 53 δισ. Πρόκειται για συντριπτικούς αριθμούς που αποτυπώνουν τη Χρεοδουλοπαροικία στην οποία ζούμε. Τότε γιατί επιμένει το Μνημονιακό Τόξο ότι δεν είχαμε ανάγκη να δανειστούμε αλλά το κάναμε για να δείξουμε ότι μπορούμε; Ο λόγος είναι ότι η τρόικα θα μας δανείσει περί τα 30 δισ. – το λεγόμενο, κατ’ ευφημισμόν, «μαξιλαράκι» που, στην ουσία, είναι ακάνθινο στεφάνι καθώς κι αυτό το ποσόν θα προστεθεί, τοκιζόμενο, στο μη διαχειρίσιμο χρέος.
Να γιατί η κυβέρνηση εκδίδει ομόλογα: επειδή από του χρόνου θα καλείται να καταβάλλει τοκοχρεολύσια τόσο στην τρόικα όσο και στους ιδιώτες, που θα δανειζόμαστε, αν και πτωχευμένοι, από τις αγορές με τη διαμεσολάβηση της τρόικας. Δηλαδή, ακριβώς όπως έγραφα τον Φεβρουάριο του 2014: «Βουλιάζοντας στον βούρκο της μακροπρόθεσμης πτώχευσης αλλά, βέβαια, παραμένοντας στις αγορές».
Ερωτήματα προς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ
Σε αυτό το σημείο απευθύνω δύο ερωτήματα στους συντρόφους με τους οποίους πορευτήκαμε όλο το 2014 και τους πρώτους μήνες του 2015.
Θυμάστε ότι συμπορευτήκαμε επειδή συμφωνήσατε με την πιο πάνω ανάλυση που καταδείκνυε ότι η έξοδος στις αγορές ενός πτωχευμένου κράτους οδηγεί στη Χρεοδουλοπαροικία; Θυμάστε πως τον Απρίλιο του 2014 συμμεριστήκατε αυτή την κριτική στην έκδοση του ομολόγου του κ. Στουρνάρα, την τότε «έξοδο στις αγορές» που γιόρταζε αμετροεπώς ο κ. Σαμαράς;
Από την 6η Ιουλίου 2015 παραμένετε πιστοί στον πρωθυπουργό στη βάση του επιχειρήματος ότι δεν υπήρχε εναλλακτική στη συνθηκολόγηση με την τρόικα. Ας συμφωνήσουμε ότι σε αυτό διαφωνούμε. Τίθεται όμως το ερώτημα: Δεν καταλαβαίνετε ότι γιορτάζοντας την «έξοδο στις αγορές» υπογράφετε δήλωση μετανοίας για την κριτική στην έξοδο των κ. Σαμαρά – Στουρνάρα, ενώ, παράλληλα, παραδέχεστε ότι κάναμε λάθος το 2014 να θεωρούμε πως μέσα από το Μνημόνιο και τις ευκολίες πληρωμών που μας προσφέρει η τρόικα το χρέος μας δεν μπορεί ποτέ να γίνει διαχειρίσιμο;
Αν αναρωτιέστε γιατί το ΜέΡΑ25 κατεβαίνει στις εκλογές (εθνικές και ευρωπαϊκές), ο λόγος είναι απλός: Επειδή, ως ριζοσπάστες ευρωπαϊστές, δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραβιάσουμε τις αρχές της αριθμητικής ώστε να δικαιολογήσουμε μια διαρκή συνθηκολόγηση με τη Χρεοδουλοπαροικία που ενισχύει καθημερινά την Ερημοποίηση της χώρας.
Για την ιστοσελίδα της ΕφΣυν πατήστε εδώ
March 10, 2019
Debate with Manfred Weber (EPP) and Christian Lindner (ALDE) on Anne Will’s ARD show – 10 MAR 2019
Here is a selection of what the press had to say about this debate:
Berliner Zeitung: https://www.berliner-zeitung.de/politik/rnd/-anne-will–zu-europa-beatrix-von-storch-haelt-emmanuel-macron-fuer-einen–loser–32199838
BILD: https://www.bild.de/politik/inland/politik-inland/anne-will-in-der-ard-afd-frau-beatrix-von-storch-beschimpft-macron-als-verlierer-60594026.bild.html
Elbe-Jeetzel-Zeitung: https://www.ejz.de/blick-in-die-welt/politik/das-establishment-in-deutschland-hat-macrons-ideen-von-europa-ldquoabgestochenrdquo_241_111679328-122-.html
FAZ: https://www.faz.net/aktuell/feuilleton/medien/tv-kritik-zu-anne-will-die-europawahl-und-praesident-macron-16082328.html?printPagedArticle=true#pageIndex_0
Focus: https://www.focus.de/politik/deutschland/bei-anne-will-als-es-um-eu-parlament-geht-argumentiert-sich-beatrix-von-storch-selbst-ins-abseits_id_10436219.html
Huffpost: https://www.huffingtonpost.de/entry/anne-will-varoufakis-entlarvt-mit-einer-einfachen-frage-die-ideenlose-debatte_de_5c8602c5e4b0d93616299711
Merkur: https://www.merkur.de/politik/anne-will-lindner-erntet-shitstorm-und-rechtfertigt-sich-in-ard-sendung-zr-11841663.html
NRZ: https://www.nrz.de/politik/anne-will-beatrix-von-storch-fordert-nach-brexit-dexit-lindner-und-varoufakis-zerlegen-sie-id216634089.html
NTV: https://www.n-tv.de/politik/Wie-europaeisch-wollen-wir-regiert-werden-article20898891.html
RTL: https://www.rtl.de/cms/beatrix-von-storch-giftet-bei-anne-will-macron-ist-ein-loser-4305832.html
Spiegel: http://www.spiegel.de/kultur/tv/anne-will-europa-talk-mit-yanis-varoufakis-christian-lindner-manfred-weber-a-1257162.html
Stern: https://www.stern.de/politik/deutschland/-anne-will—nur-beatrix-von-storch-haelt-macron-fuer-einen–loser–8615508.html
Tagesspiegel: https://www.tagesspiegel.de/gesellschaft/medien/tv-talk-anne-will-zur-europawahl-frau-von-storch-will-sowieso-lieber-den-dexit/24087140.html
T-Online: https://www.t-online.de/nachrichten/deutschland/gesellschaft/id_85384164/tv-kritik-anne-will-dann-ist-orban-nicht-mehr-zu-halten-.html
Web.de: https://web.de/magazine/politik/politische-talkshows/anne-europa-wahl-eu-nationalstaat-33602506
Der Westen: https://www.derwesten.de/panorama/anne-will-ard-christian-lindner-attackiert-beatrix-von-storch-id216634537.html
March 9, 2019
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2451 followers
