Yanis Varoufakis's Blog, page 82
May 20, 2019
A Greek Canary in a Global Goldmine – Project Syndicate op-ed 17 May 2019
ATHENS – The eurozone country that has become synonymous with insolvency is today proving to be a treasure-trove for some. Traders who bought Greek assets a few years ago have good reason to celebrate, having banked returns that no other market could have provided. But, as is often the case, an opportunity that seems too good to be true probably is. And this one could portend the next phase of our global crisis.
An investor who bought German government bonds in 2013 has, by now, gained a 7% return, whereas a buyer of a Greek government bond issued at the height of the country’s debt crisis in 2012 would have earned a colossal 231% return. Two months ago, the price of the first ten-year bond issued since Greece’s bailout in 2010 surged for seven consecutive days, rising by 2.8% in a week – a better performance than any other government bond issue worldwide. That bond rally created a psychological slipstream, which, in recent months, pulled the Athens Stock Exchange 26% higher, against the background of a European asset market inexorably bleeding capital.
For the rest of the article click here
May 16, 2019
The European elections could be an opportunity for a transnational Green New Deal – Adler & Wargan in The New Statesman
Forget the People’s Vote: the upcoming elections for European Parliament have become the new second referendum. To one side, Nigel Farage hopes to gather the Leave vote behind his new Brexit Party. To the other, a splintered coalition of Greens, Changers, Lib Dems, and Labour candidates are campaigning for Remain. Both sides agree on the primary purpose of these European elections: “vote so you can be heard on Brexit.”
But the European elections are about far more than membership of the European Union. With a continent marred by poverty, strangled by austerity, and standing flat-footed in the face of a climate emergency, the contest for seats in the next European Parliament — and control of the next European Commission — will fundamentally shape the future of Europe for years to come, regardless of the Brexit outcome.
It’s little wonder that this campaign has been the most fractious and contested in the history of the EU: the stakes could not be higher. Either the European Union will continue on its down spiral: austerity producing chronic under-investment, leading to low growth prospects that justify fresh demands for austerity.
Or countries across Europe will collectively endorse a public investment campaign that can both transform the economy and transition it to zero-emissions: a Green New Deal for Europe.
Since 2016, our Democracy in Europe Movement (DiEM25) has campaigned for such a Green New Deal, calling on the European Investment Bank (EIB) to make use of its mandate to plough €500bn each year into Europe’s ecological transition, creating millions of decent jobs in infrastructure, industry, and agriculture along the way.
Now, with two weeks left before the European Parliamentary elections, we are calling on all candidates from all political parties to take the pledge to support a Green New Deal, pushing this proposal to the front of the legislative agenda for the incoming Commission.
Support for this proposal is not a question of Leaving or Remaining. Over the last two decades, the UK’s energy import dependency has skyrocketed. In 1998, the UK net exported 20 per cent of its energy to the EU. By 2014, the UK net imported over 40 per cent of its energy from the EU. No credible government can commit to a transition to renewable energy without a broader European strategy.
Perhaps more obviously, the declaration of a climate emergency in the UK is meaningless in the absence of international efforts. Europe is the world’s third largest emitter of greenhouse gases, after China and the US. If the EU continues to subsidise fossil fuel consumption, a domestic Green New Deal will amount to little more than a drop in the bucket.
Leave or Remain, then, all voters concerned about the future of life on this planet should join the call for a Green New Deal, and demand that Europe accept its historic responsibility to clean up the mess that it has — since the dawn of its industrial era — continued to exacerbate.
The proposal to mobilise the EIB may sound radical, but there is precedent. Since 2015, the European Fund for Strategic Investments—also known as the Juncker Plan—has mobilised investments worth over €392bn, in a desperate attempt to counteract sinking levels of investment across Europe. These funds mainly support local businesses, research and development, and energy. Nearly a million small and medium-sized companies benefitted, and the programme created more than 750,000 jobs by the end of 2017.
“To many, it sounded like a fairy tale,” the European Investment Bank says of the Juncker Plan’s basic Keynesian premise. “You take a bit of money, invest it wisely and within three years it will have multiplied 15 times over.” The programme has been so successful that European lawmakers are now planning to raise the target to at least €500bn, while increasing the focus on sustainable investment and local decision-making.
The Green New Deal for Europe builds on — and radically improves — the Juncker plan in four key ways.
One is size: to combat the climate crisis, we need to invest at least 5 per cent of GDP each year directly into the ecological transition.
Another is design: much of the financing in the Junker Plan was based on a model of public-private partnership, in which investment risk is socialised while private banks keep the gains. The Green New Deal raises its funds through green bond issuances, and ensures that ownership of Europe’s infrastructure remains in public hands.
Third and final is democracy. Under the Juncker Plan, decisions are made by a committee of experts, without reference to the needs, preferences, and dreams of the communities that they affect. The Green New Deal would put investment decisions in the hands of a devolved Public Works Agency, giving meaningful control back to regional, municipal, and local authorities.
There is already a growing well of sympathy inside the EU for something like a Green New Deal. Even Michel Barnier — widely regarded as the lead candidate for the Presidency of the next European Commission — has pledged his support.
But there are real dangers of cooptation afoot. Unless we stand together behind our own detailed proposal for a Green New Deal — one that is democratic, ambitious and justice, and that commits to redressing Europe’s colonial crimes — we risk losing it to technocrats like Barnier and their watered-down ideals.
Our job now is to hold our candidates’ feet to the fire: to take the pledge, commit to the proposal, and put Europe’s institutions to the service of global climate justice.
David Adler is DiEM25 policy coordinator and Pawel Wargan is Green New Deal for Europe campaign coordinator.
Κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, η Χρεοδουλοπαροικία όμως μένει – σπότ του ΜέΡΑ25 για τις ευρωεκλογές
Εμείς απαντάμε με το μοναδικό ρεαλιστικό πρόγραμμα ριζικών αλλά εφαρμόσιμων πολιτικών τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη.
Σε αυτές τις εκλογές ψηφίζουμε ΜέΡΑ25 – Επειδή ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΥ!
May 12, 2019
Should Jeremy Corbyn commit to a second referendum? The Independent
Alas, our circumstances have stopped being “normal” from the moment Leave won the June 2016 referendum.
The strongest evidence that we live in abnormal times is the curious observation that many who lambasted David Cameron for holding the first referendum, and who are generally inimical to the use of referendums in representative democracies, now support a people’s vote to reverse the first one. To complete the paradox, many who are, in general, in favour of referendums today oppose a second vote.
In the interests of full disclosure, I am an enthusiastic supporter of people’s direct votes as long as they are embedded fully into representative democracy, as in Switzerland.
It is a model that has served progressive causes well at many levels. For instance, it is standard practice in labour disputes that, once trade union leaders strike a deal with employers, they put it to their members. European progressives who opposed the Transatlantic Trade and Investment Partnership, Greece’s “bailouts” etc, have always demanded that negotiated international treaties should be put to plebiscites.
From this perspective, under normal circumstances, it would make perfect sense to demand that Jeremy Corbyn commits to a people’s confirmatory vote. The reason why our circumstances are anything but normal, and our political climate so poisoned, is the ticking countdown clock, and the deadline effect that comes attached to Article 50 of the EU’s Lisbon Treaty.
To appreciate the detrimental effect of Article 50’s deadline we need to amend our labour dispute analogy as follows: imagine that a trade union’s leaders and employers are given two years to reach an agreement. During that two-year period no strike or lockout is allowed. If they agree during that fixed period, no production or wages will be lost.
But, if they fail to agree by the end of the two years, the company closes down immediately, damaging both sides (though not symmetrically). Finally, the employer side is allowed, unilaterally, to approve extensions of the two-year period, but only via another fixed deadline.
What would happen under such conditions? When the negotiation endpoint is fixed exogenously (eg by the law), both negotiating sides have a powerful incentive to leave their last concession for that last moment. And when one of the two sides has the monopoly of the right to extend the negotiation, bargaining power tilts in its favour massively.
In such a world, the employers know that the trade union membership’s right to vote on the final offer is irrelevant. Indeed, it would be in their interest to insist on a terrible deal so as to put those members in a bind: “Accept a deal that is awful by design, vote the deal down at the price of retrenchment, or seek an extension during which to reconsider the wisdom of having mandated your leaders to negotiate with us better terms and conditions.”
In short, the effect of the Article 50 deadline was designed to leave no room for a meaningful confirmatory vote, and to railroad a hapless prime minister into a humiliating defeat. While it is technically possible to hold a Final Say referendum before October, when the Article 50 process expires, the result will seem illegitimate in the eyes of a large minority if a fresh referendum is not preceded by a genuine people’s debate.
Whichever side wins, one thing is for certain: it will be the last such referendum we see in the UK for a century. Those of us who think that democracy is an end in itself should be terrified by the idea of a second referendum that becomes the tombstone of all future people’s votes.
But the question remains: should Jeremy Corbyn commit to a second referendum? I think he should. On one condition: that Article 50’s ticking clock has been removed and the all-important people’s debate is given the time and space it needs to unfold. What would that mean in practice? It depends on the situation a future Labour government inherits from the Tories’ calamitous reign.
A Corbyn government forming after a Tory Brexit should immediately kickstart a people’s grand debate on the UK’s business model, internal constitution (eg the Northern Ireland question, and the creation of one or more English assemblies) and, of course, the UK-EU relationship. The new referendum to follow would include the option of the UK rejoining the EU, staying within a Norway-plus arrangement, or going it alone.
And if the new Labour government is elected while Article 50 is still ticking away, it should pave the ground for the same democratic process, either by revoking Article 50 for as long as it is necessary or after first concluding a customs union-based withdrawal agreement. A Corbyn-led Labour Party has the power to rise above the new sectarianism and create the circumstances where people’s votes actually count.
Tageszeitung-TAZ: DiEM25 as the best hope for overcoming Europe’s nationalist resurgence
Europe is in deep political crisis, and without renewal, the Union could soon fall apart. This is shown by Brexit, the strengthening of Euroscepticism in Italy, in Germany and many other countries. Many now rely on the French president as a renewal and saviour. But Emmanuel Macron is not the right person to stop the slow dying of the European Union. He represents that neo-liberal course that destroys the Union from the inside, making the rich wealthier and the poor poorer.Whether Europe survives as a political alliance is not only theoretically important. It is a question of wealth or poverty for us all, and yes, even if it sounds pathetic: it is a question of war and peace.
A glimmer of hope is now coming from Greece, which has suffered the most from the austerity dictatorship dictated by the wealthy EU states: the DiEM25 movement (Democracy in Europe Movement). Former Greek Finance Minister Yanis Varoufakis and his fellow combatants from many countries have launched DiEM25 to make the EU more democratic and fair – and to renew it. This approach is exactly what Europe needs now in order to survive: the concrete utopia of a united continent that overcomes national egoisms, where wealth is evenly distributed and people can have a formal democratic say.
In many countries DiEM25 will take part in the European elections in May 2019, also in Germany. This is not only politically exciting, because enthusiastic Europeans have an alternative to the more or less Europe-defied offers on the ballot. More importantly, the candidacy puts pressure on the Left Party and the SPD, both of which have strong anti-European wings.
Whether or not the movement will fare well in elections is not that crucial. If Varoufakis and his colleagues manage to give new impulse to the discussion about the future of Europe, this is an enormous success. And who knows, maybe the spark will even jump over. Germany lacks a political force that advocates, without any ifs and buts, for a united Europe, which also includes solidarity between poor and rich countries. In the public debate, today, those who have narrow nation-state boundaries prevail. Leaving the field to them would be fatal and dangerous.
Click here for the original in German
May 11, 2019
Συζητώντας με την ομάδα του ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ για όλα
Diem25 και το Μερα25
Το ΜέΡΑ25 πρεσβεύει το ελληνικό πατριωτικό μέτωπο των υπεύθυνα ανυπάκουων ευρωπαϊστών, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του πρώτου στην ιστορία δι-εθνικού πανευρωπαϊκού κινήματος για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης και της κάθε χώρας μας ξεχωριστά – του DiEM25.
Δεν συμμετέχουμε σε όλες τις χώρες με τον ίδιο τρόπο, καθώς δεν ήταν εξαρχής το πλάνο μας να κατέβουμε στις εκλογές. Στόχος μας ήταν να κάνουμε διάλογο με κόμματα που μοιραζόμαστε κοινό όραμα και να τα στηρίξουμε στις εκλογές. Τότε συνειδητοποιήσαμε πως σε πολλές χώρες δεν υπήρχαν κόμματα για να συνεργαστούμε, αφού έμοιαζαν να ενδιαφέρονται μόνο για την αναπαραγωγή κάποιων διαδικασιών τους, οπότε σε κάποιες χώρες αποφασίσαμε πως πρέπει να κατέβουμε ως Diem25. Υπάρχουν χώρες όπως η Ελλάδα, η Γερμανία και το Βέλγιο που ιδρύσαμε δικά μας κόμματα. Σε άλλες χώρες όπως η Δανία, η Ισπανία, η Γαλλία και η Πολωνία τοπικά κόμματα που βρίσκονται στο κοινοβούλιο έχουν προσχωρήσει στο Diem25 και βρισκόμαστε σε συνεχή εξέλιξη.
Στην Ιταλία δεν κατεβαίνουμε λόγω γραφειοκρατικών ιδιαιτεροτήτων στην διαδικασία ίδρυσης ενός κόμματος.
Γιατί στην Γερμανία
Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο της Democratika Europa είναι καθαρά συμβολική, για να δείξουμε πως δεν υπάρχει σύγκρουση λαών, αλλά προοδευτικών προτάσεων και αυταρχισμού, που έχει πολλές μορφές. Τρόικα, IFD, Χρυσή Αυγή, ακόμα και Σύριζα.
Δεν θα μείνω στην Ευρωβουλή ακόμα κι αν με στείλουν οι Γερμανοί ψηφοφόροι αλλά θα παραιτηθώ για να ηγηθώ του ψηφοδελτίου του ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα.
Προβληματισμοί Γερμανών ψηφοφόρων
Όπως κι εδώ έτσι και στην Γερμανία υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτά που ρωτάνε οι δημοσιογράφοι και αυτά που ρωτάνε οι πολίτες και αυτό το χάος είναι ίδιον των καιρών μας, είναι χαρακτηριστικό της κρίσης στην οποία ζούμε. Οι δημοσιογράφοι με ρωτάνε ότι κι εδώ. Οι πολίτες με ρωτάνε, όμως, επί της ουσίας «Τι θα κάνουμε;»: για την μετανάστευση, για τους πρόσφυγες, για τα θέματα που δημιουργούν φυγόκεντρες δυνάμεις που ξεσκίζουν την ΕΕ, που την αποδομούν, αυτά είναι που ρωτάει ο κόσμος. Βέβαια κάποιοι θέλουν να υπερβούν την ανησυχία τους για την παρουσία μου εκεί και με ρωτάνε «πες μας πως δεν είσαι εδώ απλά για να προβοκάρεις κάποιους», κάτι που είναι εύλογη ερώτηση. Αλλά αυτό μου κάνει εντύπωση, το πόσο μεγάλο χάσμα υπάρχει ανάμεσα σε ΜΜΕ και κόσμο.
Παύση πληρωμών, σεισάχθεια και εθνικό νόμισμα
Έχω χάσει πάρα πολλούς φίλους στην αριστερά στην Ελλάδα αλλά και πέρα των ορίων αυτής, επειδή δεν μπαίνω στην διαδικασία αυτής της συζήτησης και ο λόγος είναι ο εξής: σεισάχθεια, κούρεμα χρέους δηλαδή, κάνεις όταν αποφασίσεις να βγεις σε εθνικό νόμισμα. Για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, όπως αναγράφονται και στο μανιφέστο του ΜέΡΑ25, όπου ξεκαθαρίζουμε την θέση μας για το Ευρώ. Δεν έπρεπε να έχουμε μπει στο Ευρώ. `Προσωπικά μιλώντας και ως ακαδημαϊκός, την δεκαετία του ’90 έγραφα πύρινα άρθρα εναντίον της εισόδου μας στο Ευρώ και για να πάμε και πιο πίσω, την δεκαετία του ’70 συμμετείχα σε διαδηλώσεις ενάντιο της εισόδου της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Θεωρώ πως είχα δίκιο, όπως είχαν δίκιο όλοι όσοι είχαν εναντιωθεί τότε, αρχικά στην ΕΟΚ και στην συνέχεια στην νομισματική ένωση. Αλλά επειδή ήμουν τότε εναντίον, αυτό δεν σημαίνει πως πιστεύω ότι σήμερα η λύση είναι να βγούμε από το Ευρώ. Είναι σαν αυτό που λέμε στα μαθηματικά, διαφορά δυναμικής και στατικής ανάλυσης, είναι άλλο να λες που θα ήθελα να είμαι και άλλο να λες πως αν ακολουθήσω αντίστροφη πορεία με αυτή που έκανα για να φτάσω εδώ, θα φτάσω εκεί που ήμουν. Εμείς αυτό που υποστηρίζουμε είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεσίματος με το Ευρώ και την ενιαία αγορά της ΕΕ, το κόστος μια αποχώρησης θα είναι πολύ μεγάλο, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να λέμε σε όλα ναι όταν μας απειλούν για εκπαραθύρωση από την ΕΕ. Ο λόγος για τον οποίον με δαιμονοποιεί το κατεστημένο είναι πως από την μια δεν απείλησα ποτέ με Grexit, από την άλλη όμως δεν ήμουν διατεθειμένος να πάρω τη νέα γενιά των Ελλήνων και να την βάλω στο καλάθι των αχρήστων. Να τους πετάξουμε, δηλαδή, από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να μην μας πετάξουν έξω από Ευρώ.
Εδώ υπάρχουν τρεις καταστάσεις, μια είναι η αναδιάρθρωση δημόσιου και ιδιωτικού χρέους που για μας στο ΜέΡΑ25 είναι το ιδανικό, όμως για άλλους όπως ο συνάδελφος κ. Λαπαβίτσας ή το ΚΚΕ δεν είναι το ιδανικό. Σε αυτό συμφωνεί και το μνημονιακό τόξο και δεν νομίζω πως ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα διαφωνούσε με αυτό. Η διαφορά μας με το μνημονιακό τόξο, στο οποίο έχει ενταχθεί αναφανδόν και ο Σύριζα, αφορά τις άλλες δύο πιθανές καταστάσεις, το Grexit και η χρεοδουλοπαροικία, αυτό που ζούμε τώρα θα ζούμε, σύμφωνα με το μνημόνιο που υπέγραψε ο κ. Τσίπρας και ονόμασε «μεταμνημόνιο» με έναν Οργουελιανό τρόπο, μέχρι το 2040. Για μας στο ΜέΡΑ25, η χρεοδουλοπαροικία, η προοπτική ερημοποίησης της Ελλάδας, να χάσουμε δηλαδή κάθε νέο αυτής της χώρας για τα επόμενα 30-40 χρόνια μας φαίνεται χειρότερη απειλή από το Grexit. Δεν θεωρούμε πως το Grexit δεν θα έχει κόστος, όπως πιστεύουν οι σύντροφοι στη ΛΑΕ. Σαφώς και θα έχει μεγάλο κόστος, ύψους μέχρι και 10% του ΑΕΠ, που δεν είναι ευκαταφρόνητο. Αν συνυπολογίσουμε και το ύψος του ΑΕΠ που έχει ήδη χαθεί, ήμασταν στα 240εκ, πήγαμε στα 175εκ, τώρα είμαστε στα 180εκ. Εγώ θεωρώ πως μπορεί να πέφταμε και στα 155εκ με ένα Grexit. Όμως μέσα σε 18 μήνες θα φτάναμε πάλι στα 180εκ και σήμερα θα «πετάγαμε» με ένα 7%-8% μεγέθυνσης.
Οπότε, δεν δέχομαι ότι έπαιξα την χώρα στα ζάρια, ότι τζόγαρα, γιατί απλά δεν το έκανα. Όταν τζογάρεις, μπλοφάρεις και εγώ δεν έκρυψα τίποτα από την Τρόικα, ότι έλεγα το εννοούσα, δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο κι ούτε φοβόμουν μην αντιληφθούν την στρατηγική μου. Τους έλεγα πως «αν μου ζητάτε να κόψω το ΕΚΑΣ, να θεσπίσω την προκαταβολή φόρου στους ελεύθερος επαγγελματίες, να δώσω το λιμάνι για φραγκοδίφραγκα και τον ΟΣΕ για ποσό μικρότερο από αυτό που θα έπιαναν οι ράγες αν τις πουλούσαμε για σκραπ, για να μη με πετάξετε από το Ευρώ, τότε πετάξτε με» και το εννοούσα.
Γενικά τώρα και Πανευρωπαϊκά, η Αριστερά έχει ορθώς θυμώσει με τον αυταρχισμό των Βρυξελλών, έχει θυμώσει με την κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα γιατί μην ξεχνάμε, όλη η Ευρωπαϊκή Αριστερά, μαζί κι εμείς, είχε βάλει όλα της τα αυγά στο καλάθι του κ. Τσίπρα. Μην ξεχνάμε πως το 2014 ήταν ο υποψήφιος όλων μας για την κομισιόν. Μετά από αυτήν την εξέλιξη πολλοί μέσα από την αριστερά και εύλογα, τάχθηκαν υπέρ της διάλυσης της ΕΕ (L-Exit),αφού δεν την ενδιαφέρουν οι λαοί παρά μόνον οι ολιγαρχίες.
Αυτό είναι κάτι με το οποίο διαφωνώ γιατί θεωρώ πως αν πατήσουμε σήμερα ένα κουμπί καιδιαλυθεί η ΕΕ, αύριο το πρωί θα δημιουργηθεί ένα νέο νόμισμα ανατολικά του Ρήνου και δυτικά των Άλπεων. Δηλαδή, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Αυστρία, Πολωνία, Σλοβακία, χώρες της Βαλτικής θα βρίσκονται στην ζώνη του νέου Μάρκου. Αυτό το νέο νόμισμα θα τιναχτεί στα ουράνια, καθώς όλη αυτή η περιοχή είναι μια άκρως πλεονασματική περιοχή όσον αφορά το εμπόριο. Ως αποτέλεσμα αυτού θα μιλάμε για εκτίναξη της ανεργίας, με τους σημερινούς εργαζόμενους φτωχούς να γίνονται άνεργοι φτωχοί. Ποιον θα ωφελήσει αυτό; Τον ναζισμό.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη θα έχουμε συνδυασμό πληθωρισμού και χαμηλών επενδύσεων, που σημαίνει και ελάχιστες θέσεις εργασίας. Ποιος θα ωφεληθεί και εκεί; Εμείς, οι αριστεροί και προοδευτικοί ή ο Σαλβίνι και οι φασίστες του;
Γι’ αυτό δεν μπορώ να ακολουθήσω την ιδέα περί εθνικών νομισμάτων, την ιδέα για διάλυση της ΕΕ. Αυτός είναι ο λόγος που με το Diem25 τρέχουμε ένα διεθνικό, πανευρωπαϊκό πρόγραμμα, γνωρίζοντας πως δεν θα πετύχουμε αλλά το οφείλουμε στους συμπολίτες μας που δεν θέλουν να είναι μόνοι τους απέναντι στις ολιγαρχίες. Οφείλουμε να είμαστε όλοι μαζί πανευρωπαϊκά απέναντι στον κίνδυνο των ναζί που έρχεται.
Παράλληλο σύστημα πληρωμών και Εκουαδόρ
Το παράλληλο σύστημα πληρωμών δεν το σκέφτηκα εγώ αλλά ο Ραφαέλ Κορέα στο Εκουαδόρ, όπου και εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία. Είναι πολύ σημαντικό μια γριά στο Εκουαδόρ να παίρνει στο κινητό της τηλέφωνο 100$ από τον γιό της που βρίσκεται στο Κίτο, χωρίς καμία προμήθεια σε κάποια κεντρική τράπεζα. Είναι μια μεγάλη τομή το σύστημα αυτό και δουλεύει με απλή τεχνολογία.
Την παρουσίαση του συστήματος παράλληλων πληρωμών την έκανα ένα βράδυ του Νοεμβρίου 2014 στο διαμέρισμα του Αλέξη Τσίπρα, παρουσία των Νίκου Παππά και Γιάννη Δραγασάκη (το βράδυ που μου έκαναν την πρόταση ανάληψης του υπουργείου οικονομικών σε περίπτωση εκλογικής νίκης του Σύριζα) και λιγότερο από τρεις μήνες μετά στο υπουργικό συμβούλιο. Το σύστημα αυτό είχε κριθεί ως αυτό που έπρεπε να κάνουμε σε περίπτωση που φτάναμε σε αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς.
Περί μνημονίου
Σε αντίθεση με αυτούς που μου ασκούν κριτική, εγώ το διάβασα το μνημόνιο. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως όταν κάποιος θέλει να σου κάνει κακό, θα γράψει 10 σελίδες όπου οι 7 είναι μια χαρά και οι υπόλοιπες 3 θα είναι τοξικές. Αυτό έγινε και με τους θεσμούς, δεν με ενδιέφεραν αυτά που αφορούσαν π.χ. το κτηματολόγιο αλλά το θέμα της λιτότητας, με την οποία ήμουν πλήρως αντίθετος. Ο διάβολος βρίσκεται στην λεπτομέρεια και αυτό το 30% του μνημονίου είναι που κάνει την Ελλάδα δουλοπαροικία.
Το κόστος Βαρουφάκη για την Ελληνική οικονομία
Κάθε υπουργός οικονομικών πρέπει να κρίνεται από 3 νούμερα: ΑΕΠ, χρέος και ταμειακά του κράτους.
Τα ταμειακά του κράτους όταν παρέδωσα ήταν ελαφρώς καλύτερα από όταν ανέλαβα. Το χρέος ήταν λίγο λιγότερο από αυτό που παρέλαβα και το ΑΕΠ ήταν το ίδιο.
Ο Βίζερ από τους Δελφούς δήλωσε πως «η περίοδος της διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου του 2015 κόστισε τουλάχιστον €200δις», αυτή τη φορά προσέθεσε και το «τουλάχιστον», τα €200δις είναι το πάτωμα. Να θυμίσουμε το ιστορικό του κόστους της διαπραγμάτευσης: €86δις (Γιάννης Στουρνάρας), €100δις (Κλάους Ρέγκλινγκ), €200δις (Τόμας Βίζερ) και τουλάχιστον €200δις (ξανά Βίζερ).
Ο Βίζερ αιτιολόγησε το ποσό της ανόδου από τα €100δις του Ρεγκλινγκ στα €200δις ως απώλεια από το ΑΕΠ των ετών 2015, 16 και 17, την ίδια αιτιολόγηση που είχε δώσει κι ο Τόμας Ρέγκλινγκ στην δική του αναθεώρηση του Γιάννη Στουρνάρα (που ονόμασε το τρίτο μνημονιακό δάνειο ως “κόστος της διαπραγμάτευσης”) ανεβάζοντάς την στα €100δις, δηλαδή κατά €14δις αυξημένο. Άρα μεταξύ εκτίμησης Στουρνάρα και την τελευταία του Τόμας Βίζερ, το κόστος της διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου ανέρχεται σε τουλάχιστον €114δις. Να σημειώσουμε πως 2014 το ΑΕΠ της χώρας έκλεισε στα €185δις. Άρα για να έκλεινε το 2017 με ΑΕΠ 185+114= €299δις. Σε ρυθμούς ανάπτυξης αυτό σημαίνει πως για το έτος 2015 θα έπρεπε να μεγεθυνόμασταν με 14%, το ίδιο το 2016 και 15% το 2017.
Τα capital controls σαφώς και είχαν κόστος για την Ελληνική οικονομία, θα πρέπει να δούμε όμως ποιοι τα έβαλαν. Από το 2013 είχα παρουσιάσει στον Αλέξη Τσίπρα τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αν εκλεγόταν, τα capital controls, με αφορμή αυτά που βλέπαμε πως γινόντουσαν στην Κύπρο. Η λύση ήταν να απειλήσουμε σαν χώρα πως θα κουρέψουμε κι εμείς τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, τα οποία έχει αγοράσει η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Νομικά, ακόμα και 1€ να κουρεύαμε, ο Ντράγκι π.χ. δεν θα μπορούσε να αγοράσει Ιταλικά ομόλογα, άρα η Ιταλία θα έφευγε από το ευρώ και ως συνέπεια η Ευρωζώνη θα κατέρρεε. Αυτό ήταν που λέμε «Ισορροπία τρόμου».
Ως υπουργός οικονομικών, όταν συναντήθηκα τον Φεβρουάριο του 2015 με τον Μάριο Ντράγκιστην Φρανκφούρτη, ζήτησε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως. Σε μια πολύ ιδιωτική συζήτηση που είχαμε, ο Ντράγκι μου είπε πως όταν μιλάμε για κούρεμα ομολόγων του κάνω τον βίο αβίωτοκαι του υποσχέθηκα πως δεν θα αναφερθώ ξανά αν μου υποσχεθεί με την σειρά του πως δεν θα κλείσει τις τράπεζες. Η απάντηση του ήταν πως δεν ήταν στο χέρι του γιατί πιέζεται από τους Γερμανούς αλλά θα προσπαθούσε να μην πάμε σε capital controls. Το διαπραγματευτικό χαρτί όμως του κουρέματος των ομολόγων χάθηκε όταν Δραγασάκης και Χουλιαράκης είπαν στον Ντράγκι «Μην ακούς τον Βαρουφάκη για τα ομόλογα, δεν θα τον αφήσουμε να το κάνει». Τις τράπεζες, λοιπόν, τις έκλεισαν Τσίπρας, Δραγασάκης και Χουλιαράκης.
Αυτό που έλεγα στο πολιτικό συμβούλιο ήταν πως αν μας κλείσουν τις τράπεζες δεν πρέπει να υπογράψουμε την πράξη νομοθετικού περιεχομένου και να τις αφήσουμε να κλείσουν μόνες τους κι εμείς ως κυβέρνηση να είμαστε κινηματικά έξω από τις τράπεζες μαζί με τον λαό εναντίον της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας.
Ο λόγος που δεν παραιτήθηκα ήταν πως ο κόσμος ήταν στους δρόμους υπέρ του όχι και δεν μπορούσα να το κάνω, ήθελα κι εγώ να δώσω την μάχη μου στο πλάι του.
Δικαστική μάχη με τον Μάριο Ντράγκι
Το κλείσιμο των τραπεζών έγινε με εντολή της Τρόικας και πιστεύω κόντρα σε αυτό που ήθελε ο Ντράγκι.
Μερικές εβδομάδες μετά την παραίτηση μου από το Υπουργείο Οικονομικών έλαβα ένα ανώνυμο τηλεφώνημα από στέλεχος της Ευρωπαϊκής τράπεζας, από τον οποίο ενημερώθηκα πως ο Μάριο Ντράγκι είχε μεγάλη ανασφάλεια σχετικά με την νομιμότητα του κλεισίματος των Ελληνικών τραπεζών, και ζήτησε νομική συμβουλή από ιδιωτικό νομικό γραφείο εκτός Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας. Εγώ με την σειρά μου, επικοινώνησα με τον σύντροφο Γερμανό Ευρωβουλευτή Φάμπιο Ντεμάσι και αποφασίσαμε να συντάξουμε κοινή επιστολή ζητώντας την γνωμοδότηση αυτή του νομικού γραφείο επί του θέματος. Η απάντηση που πήραμε ήταν πως υπάρχει γνωμοδότηση αλλά δεν μπορεί να μας δοθεί λόγω απορρήτου, αλλά όχι από την πλευρά του δικηγόρου αλλά του Μάριο Ντράγκι, πράγμα ανήκουστο.
Έτσι, μπήκαμε στην διαδικασία να μαζέψουμε 10.000 υπογραφές βάσει του Freedom of information Act και αφού μαζέψαμε 110.000 υπογραφές, τις καταθέσαμε στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, παίρνοντας βέβαια αρνητική απάντηση.
Εμείς ζητάμε με την προσφυγή μας στο Ανώτατο Ευρωπαϊκό δικαστήριο να μας δοθεί αυτή η γνωμοδότηση και το εντυπωσιακό είναι πως ενώ το κλείσιμο των τραπεζών έγινε εναντίον της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας σφυρίζει αδιάφορα και δεν ασχολείται με το θέμα.
Τα Ελληνικά ομόλογα από τον Σαμαρά το 2014 στο σήμερα
Έχουμε σαν χώρα €368δις χρέος, με το μεγαλύτερο κομμάτι να έχει πάει στην Τρόικα, άρα το υπόλοιπο χρέος είναι απόλυτα διαχειρίσιμο.
Είναι αστείο να θεωρούμε χαμηλό το 3,5% της απόδοσης των Ελληνικών ομολόγων σήμερα, όταν η Γερμανική οικονομία εκδίδει ομόλογα με αρνητικό επιτόκιο. Αυτή η ιστορία ξεκίνησε το 2014 επί Γιάννη Στουρνάρα, όταν εκδώσαμε το πρώτο μας ομόλογο σαν πτωχευμένη χώρα με απώτερο σκοπό την στήριξη στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά από την ΕΕ, λίγο πριν τις Ευρωεκλογές. Ο Ντράγκι ζήτησε από τις μεγάλες εταιρίες των χρηματαγορών να αγοράσουν το ομόλογο, καθώς το στηρίζει η ίδια η ΕΕ και σαφώς το έκαναν, ποιος δεν θα το έκανε;
Δεν είναι τυχαίο που η λέξη παράδοξο είναι Ελληνική. Αυτή την στιγμή έχουμε ένα βαθιά πτωχευμένο κράτος που εκδίδει ομόλογα και μάλιστα ευπώλητα, γιατί απλά έχει γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στο χρέος που έχουν φορτωθεί λαοί και στο άλλο που γίνεται σπέκουλα. Το ότι δανειζόμαστε αυτή την στιγμή είναι λόγος να τα «βάφουμε μαύρα» γιατί όταν είσαι πτωχευμένος δεν πρέπει να δανείζεσαι.
Όταν η μεγέθυνση της Ελληνικής οικονομίας είναι 1,7% και δανειζόμαστε με 3,5%, σημαίνει πως το βουνό του χρέους αυξάνει πιο γρήγορα από το βουνό των εισοδημάτων.
Πολιτική ρήξης και θερμά επεισόδια στο Αιγαίο
Το βράδυ του δημοψηφίσματος δεν παραιτήθηκα επειδή βαρέθηκα, παραιτήθηκα επειδή όταν μπήκα στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα μου είπε «ήρθε η ώρα να συνθηκολογήσουμε», πως μπορούμε να μιλάμε για 17ωρη διαπραγμάτευση όταν το είχε ήδη αποφασίσει και ανακοινώσει στον υπ.Οικονομικών;
Ο Αλέξης Τσίπρας ως πανέξυπνος και οξυδερκής πολιτικός, στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει την συνθηκολόγηση έπαιξε και το χαρτί των γεωπολιτικών επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης ρήξης με την ΕΕ.
Πριν το 2015 ζούσα στις ΗΠΑ, όταν η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα μου ζήτησε βοήθεια στην μάχη εναντίον της Τρόικας. Τότε προσπάθησα να τους φέρω σε επαφή με σχετικά προοδευτικά κομμάτια του κατεστημένου της Ουάσιγκτον, καθώς όπως εξηγούσα στον Αλέξη Τσίπρα δεν γινόταν να είμαστε σε «πόλεμο» και με τις ΗΠΑ, θα έπρεπε να υπήρχε ένα σύμφωνο «μη επίθεσης». Αυτό είναι κάτι που καταφέραμε και αποδεικνύεται από την περίοδο πλέον που ήμασταν κυβέρνηση, όταν τον Απρίλιο του 2015 κι ενώ βρισκόμασταν σε συνομιλίες με τον Ομπάμα και κυρίως με τον ομόλογο μου, όπως ήταν φυσιολογικό, Τζακ Λου, ο τελευταίος, κυνικός όπως είναι σαν άκρως συντηρητικός μου είπε το εξής: «Έχετε δίκιο σε όλα όσα λέτε, αλλά εμείς δεν θα κάνουμε τίποτα για να σας βοηθήσουμε, γιατί βρίσκεστε στην Γερμανική σφαίρα επιρροής.». Πολύ ευθύς και ειλικρινής, όπως και ο Σόιμπλε, ο Τζακ Λου έκλεισε την κουβέντα λέγοντας μου «Εκεί που δεν πρέπει να ανησυχείτε είναι στα γεωπολιτικά θέματα. Όσο δεν φεύγετε από το ΝΑΤΟ και δεν δημιουργείτε προβλήματα στις ΗΠΑ στην εύθραυστη αυτή περιοχή, δεν θα έχετε κανένα θέμα.» Αυτό είναι κάτι που μετέφερα στον Τσίπρα, το γνωρίζαμε πολύ καλά. Οπότε όταν εκείνος δικαιολογούσε την απόφαση του να μην τιμήσει το ΟΧΙ λέγοντας «Θα μου παίρνανε την Ρόδο» αυτό ήταν απλά εκ του πονηρού.
Η συνεργασία με την Lazard και η Έλενα Παναρίτη
Η Έλενα Παναρίτη, η οποία χαρακτηρίστηκε ως άνθρωπος της Ουάσιγκτον και νεοφιλελεύθερο κάθαρμα αυτή την στιγμή βρίσκεται μαζί μας και κλαίμε μαζί για την κατάντια μας, την ώρα που οι άκρως επαναστάτες του Σύριζα υπογράφουν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο και βγάζουν σέλφις με τον Ντάισενμπλουμ.
Αλλά για να εντρυφήσουμε λίγο παραπάνω το θέμα, όταν εμείς πήγαμε να διαπραγματευτούμε με την Τρόικα ή το ΔΝΤ και τους θεσμούς, δεν πήγαμε με σκοπό να τα «σπάσουμε» είχαμε συγκεκριμένες θέσεις: το χρέος θα κουρευτεί, τα κόκκινα δάνεια δεν θα πουλιούνται, το λιμάνι δεν θα το χαρίσουμε κλπ, τα άλλα τα συζητάμε. Όταν, λοιπόν, πας να μπεις σε μια τέτοια σκληρή σύγκρουση, πρέπει να ξέρεις πως λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι κι εγώ είχα ανάγκη ανθρώπους που ξέρουν το κτήνος από μέσα. Η Έλενα Παναρίτη, λοιπόν, ήταν βουλευτής επικρατείας του Γ. Παπανδρέου αλλά μπορείτε να βρείτε δηλώσεις εναντίον της ίδιας της κυβέρνησης της, που λέει χαρακτηριστικά πως «Ούτε η Θάτσερ δεν θα υπέγραφε τέτοιο μνημόνιο», κάτι που βρίσκω εξαιρετικά σημαντικό. Έτσι, όταν ανέλαβα υπ. Οικονομικών και ήρθε και με βρήκε, λέγοντας μου «Γιάννη θέλω σε βοηθήσω» δεν θα μπορούσα να πω όχι.
Αναφορικά με την Lazard, να πούμε πως πρόκειται για την επενδυτική τράπεζα που συνεργάστηκε με τον Ευ. Βενιζέλο στο PSI. Ο ηγέτης της τράπεζας, Daniel Cohen, ήρθε στο γραφείο μου και προσφέρθηκε να βοηθήσει αφιλοκερδώς, καθώς θεωρούσε πως έχουν εγκληματίσει εναντίον της Ελλάδας υπό τις διαταγάς της Τρόικας. Η Lazard, λοιπόν, είχε για 6 μήνες στην διάθεση μου προσωπικό που αποτελούντο από 10-15 τεχνοκράτες και επεξεργαστήκαμε μαζί το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων και κουρέματος του χρέους, κάνοντας εξαιρετική δουλειά. Το όφελος της τράπεζας από αυτό ήταν πως αν πετυχαίναμε το κούρεμα του χρέους θα είχαν συμμετάσχει σε μια πολύ μεγάλη επιτυχία.
Το πόσο καλή δουλειά κάναμε φάνηκε από το γεγονός ότι η Τρόικα αποδέχτηκε τις προτάσεις μας, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα που εκπονήσαμε στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπου το χρέος εκεί, όμως, ήταν προς την Ρωσία.
Brain drain – μετανάστευση των Ελλήνων
Η βασική αιτία της μετανάστευσης είναι πως έχουμε μια πτώχευση την οποία κουκουλώνουν συνεχώς με νέα δάνεια και με όρους περαιτέρω συρρίκνωσης των εισοδημάτων. Ο λόγος που επιμένω στο κούρεμα του χρέους είναι πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αποδράσεις από την χρεοδουλοπαροικία. Δεν μπορείς να αλλάξεις την κατάσταση λέγοντας ναι σε όλα και συμφωνώντας σε πλεονάσματα αυτού του επιπέδου. Και όσο η υψηλή φορολογία των επιχειρήσεων αντί να επανεπενδύεται στην οικονομία, πηγαίνει στους δανειστές, τότε δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει η Ελληνική οικονομία κι έτσι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αναστρέψουμε το brain drain.
Ο φόβος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η ΕΕ σε ρόλο δημοκρατίας της Βαϊμάρης
Θεωρώ πως φοβούνται αλλά δεν έχουν τι να πουν γιατί θυμίζουν την δημοκρατία της Βαϊμάρης, το Χίντενμπουργκ. Ερχόταν το οστικό κύμα του ναζισμού το οποίο τελικά παρέσυρε κι εκείνους και εκείνοι μέχρι τελευταία στιγμή ερωτοτροπούσαν μαζί του, θεωρώντας πως δεν θα τους αγγίξει. Το κατεστημένο της ΕΕ είναι απίστευτο το πόσο φιλότιμες προσπάθειες καταβάλει για να αναπαράγει εκείνη την θλιβερή ιστορία της δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Φασισμός και το διαχρονικό λάθος της Αριστεράς
Το μεγάλος λάθος της Αριστεράς το 1930, βλέποντας το κραχ της Αμερικανικής οικονομίας και το side effect που είχε στις Ευρωπαϊκές οικονομίες, ήταν να πιστέψει πως καταρρέει ο καπιταλισμός και έρχεται ο κομμουνισμός. Αγνόησε τον φασισμό που ερχόταν, ως αποτέλεσμα της ενδογενούς κατάρρευσης του καπιταλισμού και το ίδιο πράγμα συνέβη το 2008, στις σύγχρονες κοινωνίες. Η διαφορά μεταξύ του 1929 και του 2008 είναι πως στην πρώτη περίπτωση οι κεντρικές τράπεζες δεν ήξεραν πώς να χειριστούν την κρίση, ενώ στην δεύτερη, οι τράπεζες παρήγαγαν πολύ χρήμα για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα στην ρίζα του με αυτό τον τρόπο, παρά μόνο λειτούργησε σαν παυσίπονο.
Αν σήμερα πούμε πως καταρρέει ο καπιταλισμός, δυστυχώς η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη δεν είναι έτοιμη να διαχειριστεί την επόμενη μέρα, είναι απολύτως αναξιόπιστη. Και μπορεί να πιστεύουμε πως η επόμενη μέρα σημαίνει σοσιαλισμός, πιθανόν όμως ο μετά-καπιταλισμός να φέρει έναν συνδυασμό φεουδαλισμού και ναζισμού.
Στο Diem25 και στο ΜέΡΑ25 λέμε πως η περίοδος της κατάρρευσης του καπιταλισμού δεν είναι επαναστατική. Γι’ αυτό προτείνουμε μετριοπαθείς πολιτικές για την σταθεροποίηση αυτού του «κτήνους», του οποίου η αποδόμηση μόνο φασιστικά και ναζιστικά μορφώματα ευνοεί σε αυτή την συγκυρία.
Το φόβητρο του φασισμού είναι ένα διαχρονικό εργαλείο του καπιταλισμού, είναι «συνεταιράκια». Ο αυταρχισμός που όλοι εμείς οι προοδευτικοί πολεμάμε στην Ευρώπη, είναι ένα δικέφαλο τέρας, με το ένα κεφάλι να είναι του Μακρόν και το άλλο του Σαλβίνι.
Ο καπιταλισμός δεν εκπολιτίζεται, δεν μπορεί να γίνει ανθρώπινος και πρέπει να σχεδιάσουμε τον μετά-καπιταλισμό ως ουμανισμό. Αυτή η στιγμή όμως δεν είναι η στιγμή για να χτίσουμε τον σοσιαλισμό, πρέπει πρώτα να σταθεροποιήσουμε το «κτήνος» του καπιταλισμού, έτσι ώστε να πάψει η ενίσχυση της ακροδεξιάς και ταυτόχρονα να σχεδιάσουμε το μετά-καπιταλιστικό μέλλον.
Diem 25 και μεταναστευτικό
Οι θέσεις του ΜέΡΑ25 για το μεταναστευτικό είναι πολύ απλές: ανοιχτά σύνορα.
Για 1000 χρόνια η Ευρώπη θεωρεί πως ο υπόλοιπος κόσμος της ανήκει και όλοι μαζί στέλνουμε καραβιές μεταναστών, στρατών και αποικιοκρατών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κι επειδή γερνάμε σαν ήπειρος οι μεταναστευτικές ροές αντιστρέφονται και τις ροές αυτές η Ευρώπη τις χρειάζεται. Αντιδρά όμως, χτίζοντας τείχη και μετατρέποντας την Μεσόγειο σε έναν υγρό τάφο χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Πληρώνουμε €6δις στον Ερντογάν για να μας δίνει το δικαίωμα να καταστρατηγούμε το διεθνές δίκαιο, πληρώνουμε τους εμπόρους ψυχών στην Λιβύη έτσι ώστε να έχουμε 650χιλ ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο της Β. Αφρικής με χρήματα της ΕΕ. Είμαστε κατάπτιστοι.
Η σχέση με τον Julian Assange
Με τον Julian Assange είμαστε φίλοι και όλες οι μυστικές υπηρεσίες που ασχολούνται με το θέμα γνωρίζουν πως τον έχω επισκεφτεί πολλές φορές στην πρεσβεία του Εκουαδόρ, πριν μεταφερθεί στο «Γκουαντάναμο» της Βρετανίας. Ο Julian Assange μας άνοιξε τα μάτια μέσω του Wikileaks. Μας έδωσε την ελπίδα πως ο μεγάλος αδερφός μπορεί να νικηθεί, μπορούμε να πάρουμε την τεχνολογία του, να δημιουργήσουμε από αυτήν έναν τεράστιο καθρέφτη, να στρέψουμε αυτόν τον καθρέφτη στο πρόσωπο του μεγάλου αδελφού και να δούμε τι κάνει εναντίον μας, στο όνομα μας.
Τεχνικά θα μπορούσε να είναι CEO της Google και να έχει δισεκατομμύρια, επέλεξε όμως να είναι στα κάτεργα για να ξέρουμε εμείς για τα εγκλήματα που γίνονται στο όνομα μας, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού.
Ανεξάρτητα τι πιστεύει ο καθένας για τον Assange, έχουμε ιερή υποχρέωση να αντισταθούμε στην μεταγωγή του στις ΗΠΑ, όπου θα ζήσει μια δίκη παρωδία, μη γνωρίζοντας καν το κατηγορητήριο.
Τον Μάρτιο του 2017, έλαβα πρόσκληση από τον Ραφαέλ Κορέα, ως εκπρόσωπος του Julian Assange, για να μιλήσουμε για το θέμα. Η κυβέρνηση του Εκουαδόρ είχε αντισταθεί πλήρως στις ορέξεις των ΗΠΑ, είχε κουρέψει το χρέος της, είχε διώξει τις Αμερικανικές βάσεις και έχει και ένα κοινό με την Ελλάδα, δεν έχει δικό της νόμισμα, καθώς χρησιμοποιεί το δολάριο, όπως εμείς το ευρώ.
Εκείνη την περίοδο είχαν μόλις γίνει εκλογές, τις οποίες είχε κερδίσει ο αντιπρόεδρος του Ραφαέλ Κορέα, ο Λένιν Μορένο, με την υποστήριξη του Κορέα. Στην συνάντηση που είχα με τον Μορένο και το επιτελείο του αντιλήφθηκα πως αυτή η αλλαγή καθεστώτος έφερε και την αλλαγή στην συμπεριφορά απέναντι στον Julian Assange στην πρεσβεία του Εκουαδόρ. Οι εξελίξεις που παρατήρησα αφορούσαν στην σύγκλιση του Μορένο προς την τοπική ολιγαρχία, στην ατζέντα της λιτότητας που άνοιξε ξαφνικά και στην επανεκκίνηση του διαλόγου για επαναφορά των Αμερικάνικων βάσεων στο Εκουαδόρ. Αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν το πρόσφατο δάνειο του Εκουαδόρ από το ΔΝΤ, 3 εβδομάδες πριν την αποπομπή του Julian Assange από την πρεσβεία του Εκουαδόρ, σαν μέρος της συνθηκολόγησης του Μορένο με τον Τραμπ.
Κώστας Γαβράς και “Adults in the room”
Γενικά προσπαθώ να μην μιλάω για την ταινία, γιατί από μικρό παιδί θεωρώ το εαυτό μου ένα σταυροδρόμι αποτυχιών μιας και δεν μπόρεσα να γίνω ούτε μουσικός που ήθελα, ούτε σκηνοθέτης αλλά ούτε και μαθηματικός. Όταν έρχεται ο Κώστας Γαβράς και σου ζητάει να κάνει ταινία το βιβλίο σου δεν μπορείς παρά να νιώσεις τεράστια τιμή.
Η πρόταση έγινε μέσω sms, 10 μόλις ημέρες μετά την παραίτηση μου από υπουργός οικονομικών. Μεταξύ άλλων μου είπε «…πρόκειται για μια ιστορία που αφορά την Ελλάδα αλλά είναι παγκόσμια και θέλω να την κάνω όπως το “12 Angry men”», την ταινία των 12 ενόρκων στο δωμάτιο, «θα σας ενδιέφερε;». Η απάντηση μου ήταν, εκτός από το ότι πρόκειται για μεγάλη τιμή, πως θα χρειαζόντουσαν 3 δωμάτια. Ένα το Euro group, ένα το Μαξίμου και ένα αφηρημένο, ως χώρος συζητήσεων-διαπραγματεύσεων. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας, δουλεύοντας παράλληλα την συγγραφή του βιβλίου από μένα και του σεναρίου από τον Κώστα Γαβρά.
“DiEM25 is something I’m really pouring my heart into and I’m learning every day.” Pamela Anderson in FT Alphaville
For the complete article on FT Alphaville, click here. See also Yanis Varoufakis on “radical Europeanism”, erratic Marxism and… Pamela Anderson
May 8, 2019
Ελαφρύνσεις Τσίπρα: Μονιμοποίηση 4ου Μνημονίου μέσα από την μερική επαναφορά του 2ου Μνημονίου
Ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε τις προεκλογικές «ελαφρύνσεις» με τις οποίες προσπαθεί να αποφύγει την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο συμπεράσματα προκύπτουν μετά από καλόπιστη ανάγνωση των εξαγγελιών αυτών: Πρώτον, μερική επαναφορά στο φοροεισπρακτικό καθεστώς του 2ου Μνημονίου της περιόδου Σαμαρά-Βενιζέλου. Δεύτερον, μονιμοποίηση του καταστροφικού 4ου Μνημονίου. Ας δούμε αναλυτικά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού.
ΦΠΑ και αφορολόγητο
Όσον αφορά τον ΦΠΑ και τον φόρο «αλληλεγγύης», αναγγέλθηκε ότι έως το 2021 οι συντελεστές θα επιστρέψουν εκεί που ήταν τον Αύγουστο του 2015, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στην τιμωρητική διάθεση της τρόικας για νέες αυξήσεις. Ουσιαστικά, αυτοί οι συντελεστές επιστρέφουν εκεί που τους όρισε το 2ο Μνημόνιο επί υπουργίας Βενιζέλου.
Σχετικά με την νέα μείωση του αφορολόγητου το 2020, που αποτελεί νόμο του κράτους, η κυβέρνηση υπόσχεται πως, αν επανεκλεγεί, δεν θα προχωρήσει σε αυτήν. Είναι θετικό αυτό; Υπό μία έννοια, είναι. Είναι σαν να σας υποσχεθεί κάποιος ότι του χρόνου θα σας κλέψει αλλά μετά να σας καθησυχάσει ότι δεν θα το κάνει. Αυτό που δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε είναι ότι, ακόμα και να υλοποιήσει την υπόσχεσή του ο πρωθυπουργός, το αφορολόγητο θα παραμείνει χαμηλότερα από εκεί που το άφησε η κυβέρνηση Σαμαρά, και σαφέστατα κάτω από τα 12 χιλιάδες ευρώ όπου βρισκόταν προ κρίσης.
Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο»: Παραμένει η 100% προπληρωμή φόρου για επιχειρήσεις και μισθωτούς-λάστιχο
Το πιο θλιβερό μέρος των εξαγγελιών του κ. Τσίπρα σχετικά με την φορολογία είναι, βέβαια, η σιωπή του πρωθυπουργού όσον αφορά την προπληρωμή του φόρου επιχειρήσεων και τον συντελεστή του. Όπως είπε ο Σέρλοκ Χολμς, «το ερώτημα είναι γιατί το σκυλί δεν γαύγισε». Ο ένας φορολογικός συντελεστής που δολοφονεί την οικονομική δραστηριότητα, μαζί με το όνειδος της 100% προπληρωμής του φόρου της επόμενης χρονιάς, δεν αναφέρθηκε καν από τον πρωθυπουργό. Ακόμα και το θετικό μέτρο της αύξησης του συντελεστή απόσβεσης επενδύσεων αποτελεί κέρδος μόνο για τους κερδοσκόπους εφόσον διατηρείται το 100% προπληρωμής του φόρου. Περιληπτικά, ένα φορολογικό καθεστώς που σκοτώνει τις επιχειρήσεις θα συνεχίσει, λοιπόν, να κάνει την καταστροφική του δουλειά εναντίον των μικρομεσαίων, των επιχειρήσεων που ιδρύουν νέοι άνθρωποι, του ιδιωτικού τομέα εν γένει.
Δεξιοτεχνική παραπλάνηση Νο.1: Η περίπτωση των στεγαστικών δανείων
Ναι, είναι θετικό μέτρο η εξαίρεση των τόκων των στεγαστικών δανείων από το φορολογητέο εισόδημα. Είναι όμως, δυστυχώς, εκτός θέματος. Η ελληνική κοινωνία αγκομαχεί υπό το βάρος κόκκινων δανείων που η κυβέρνηση πουλά στα αρπακτικά ταμεία καταστρέφοντας τόσο την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών όσο και των ζωών των ανθρώπων που τους κυνηγούν, με απειλές και εξευτελιστικές τακτικές, τα αρπακτικά κερδοσκοπικά ταμεία. Η εξαίρεση των τόκων των στεγαστικών από το φορολογητέο εισόδημα αφορά μόνο τους καλοστεκούμενους που δεν έχουν κόκκινα δάνεια. Πρόκειται για βαθιά ταξική παρέμβαση στην Ελλάδα της Χρεοδουλοποαροικίας.
Δεξιοτεχνική παραπλάνηση Νο.2: Η μονιμοποίηση-νομιμοποίηση της Υπερ-Λιτότητας ως ενίσχυση των εισοδημάτων
Η τακτική των φιλοδωρημάτων στους ανίσχυρους που εφαρμόζει η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια παγιώνεται τώρα μέσα από τα «μέτρα ενίσχυσης των εισοδημάτων». Το πρόβλημα δεν είναι, απλά, ότι η, κατά τα άλλα καλοδεχούμενη, παροχή κάποιων ποσών στους συνταξιούχους δεν αντισταθμίζει τις απώλειες των τελευταίων ετών. Το πρόβλημα είναι ότι η χρηματοδότησή τους προέρχεται από την Υπερ-Επίδοση των μέτρων που περιλαμβάνονται στα μνημόνια. Από την Υπερ-Λιτότητα, με απλά λόγια.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεί την σκληρότερη Λιτότητα που έχει επιβληθεί σε λαό λέγοντας στους πολίτες το εξής:
«Δεν πειράζει που συνθηκολογήσαμε απέναντι στους δανειστές και που αποδεχθήκαμε απάνθρωπη λιτότητα για τον λαό μας. Εμείς θα εφαρμόσουμε ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, ακόμα μεγαλύτερα πλεονάσματα, από τα οποία θα μοιράσουμε (όποτε μας συμφέρει προεκλογικά) μερικά φιλοδωρήματα στα θύματά της. Βέβαια, αν το πλεόνασμα των δανειστών κινδυνεύσει, ακόμα και αυτά θα σας τα πάρουμε πίσω!»
Συμπέρασμα
Η τακτική του κ. Τσίπρα είναι ενδιαφέρουσα. Σηματοδοτεί την μονιμοποίηση του 4ου Μνημονίου μέσα από την επαναφορά κάποιων από τις ηπιότερες διατάξεις του 2ου Μνημονίου αλλά κρατώντας τις πιο σκληρές διατάξεις του 3ου Μνημονίου βαφτίζοντας το όλο πακέτο Μετα-Μνημόνιο και παρουσιάζοντάς το ως δέσμη ελαφρύνσεων που στόχο έχουν να ωθήσουν την κοινή γνώμη να επικεντρώνεται στο πλήθος των διαφορετικών περιπτώσεων και χάνει τη μεγάλη εικόνα – να εστιάζει στο δέντρο για να χάσει το Μνημονιακό δάσος.
Ποτέ δεν ήταν, συνεπώς, πιο επίκαιρη η φωνή και το πρόγραμμα απόδρασης από την Χρεοδουλοπαροικία του ΜέΡΑ25.
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2451 followers
