Yanis Varoufakis's Blog, page 76

“Στο όνομα του μικρού κράτους χτίζετε σιδηρόφρακτο uber-κράτος υπέρ της ολιγαρχίας, με τις παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση προπομπό”

Φίλτατοι της συμπολίτευσης. Τα πρώτα δείγματα γραφής μιας νέας κυβέρνησης προϊδεάζουν για τις αξίες της. Και τα δικά σας δείγματα από τις παρεμβάσεις σας για το “επιτελικό” κράτος, και ιδίως στην τοπική αυτοδιοίκηση”, είναι ανατριχιαστικά. Πρώτα φέρατε ένα φορολογικό νομοσχέδιο που δεν είπε λέξη για την 100% προπληρωμή φόρου ή τις άλλες πτυχές της υπερ-φορολόγησης που αναπαράγει την Χρεοδουλοπαροικία μας. Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό από μια κυβέρνηση ταμένη να λέει, όπως κι η προηγούμενη, ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους δανειστές. Όμως, στην προσπάθεια να αποδείξετε ότι έχετε κάποιους βαθμούς ελευθερίας από την τρόικα φέρατε 2 νομοσχέδια που σηματοδοτούν την ιδεολογία και τις προθέσεις σας γενικότερα για το κράτος και τους θεσμούς. Και τί καταφέρατε να σηματοδοτήσετε; Ότι ακόμα και σε αυτά που η τρόικα δεν σας πιέζει να συνταχθείτε με τον ασυνάρτητο αυταρχισμό, εσείς σπεύδετε να το κάνετε μόνοι σας.
Ξεκινώ με κάτι που είπε ο υπουργός κ. Γεραπετρίτης χτες το βράδυ σχετικά με το νομοσχέδιό σας περί “επιτλεικού” κράτους . Είπε ότι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, αρχής γενομένης με την πρώτη διδάξασα, την κα Θάτσερ, συρρικνώνουν το κράτος. Ότι ένα κράτος είτε διογκώνεται είτε κινείται προς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, συρρικνούμενο. Στη θεωρία, ίσως. Στην πράξη όμως η κα Θάτσερ ανακάλυψε ότι για να επιβάλει τις πολιτικές συρρίκνωσης του κράτους έπρεπε να καταστείλει έντονες κοινωνικές αντιδράσεις κι αυτό της επέβαλε να διογκώσει το κράτος καταστολής, να υπερ-συγκεντρώσει εξουσίες, να πέσει θύμα της μεγάλης ειρωνείας, του διασκεδαστικού παράδοξου: Για να επιβληθεί ο νεοφιλελεύθερος αντικρατικισμός έπρεπε να χτίσει ένα σιδηρόφρακτο UBER-κράτος.
Πού ξεκίνησε να το χτίζει; Εκεί που βρήκε την μεγαλύτερη κοινωνική αντίσταση: Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με εκατοντάδες νομοθετικές ρυθμίσεις και διατάγματα στέρησε την αυτονομία των δήμων, κατέλυσε την τοπική δημοκρατία, υπερ-συγκέντρωσε εξουσίες στους δημάρχους που ήλεγχε, κατήργησε δήμους που δεν ήλεγχε.
Είναι τυχαίο ότι κι εσείς ξεκινάτε με παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση που αναδρομικά καταργούν το εκλογικό συμβόλαιο δημοτών-δημοτικών αρχών; [Η μόνη διαφορά σας με την κα Θάτσερ είναι ότι εκείνη ήταν πιο «κονόμα» με τα ταμεία του κράτους. Ποτέ δεν θα πούλαγε τον ΟΠΑΠ ή το φυσικό αέριο στη δική σας εξευτελιστική τιμή, ή το Ελληνικό σε μια δημοπρασία με έναν μόνο συμμετέχοντα. Ποτέ δεν θα έλεγε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους αστοιχείωτους δήθεν τεχνοκράτες των Βρυξελλών.]
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ένα σκεπτικό τόσο αποξενωμένο από τη λογική. Καλά τα περί κυβερνησιμότητας. Κατανοούμε τη στάση σας όπως κατανοούμε την απέχθεια προς την αυθεντική δημοκρατία – την καταδίκη της ως αναποτελεσματική από πολιτικούς όπως ο Μουσολίνι, ο Lee Kwan Yew, το ΚΚ Κίνας – ακόμα κι ο κ. Σόιμπλε όταν δήλωνε ότι οι εκλογές δεν επιτρέπεται να αμφισβητούν το Μνημόνιο.
Έστω ακόμα ότι καταλαβαίνουμε την βούλησή σας να δώσετε πραξικοπηματικά την πλειοψηφία των Επιτροπών Οικονομικών και Ποιότητας Ζωής στον εκλεγμένο από τον 2ο γύρο δήμαρχο – αφαιρώντας έδρες στις επιτροπές αυτές από τις υπόλοιπες παρατάξεις που εσείς δίνετε στον μειοψηφούντα δήμαρχο.
Αυτό που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει είναι η έννοια της αμετάκλητης σύμπραξης δημοτικών παρατάξεων. Ποιος ο λόγος που εισάγετε αυτή την τερατώδη έννοια στο ναό της Δημοκρατίας; Τί θα ακολουθήσει κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Συνταγματική αναθεώρηση που καταργεί την αρχή της δεδηλωμένης στο Κοινοβούλιο, μεταφέροντας την τερατώδη ιδέα της αμετάκλητης πλειοψηφίας έτσι ώστε ένας πρωθυπουργός να μην πέφτει ακόμα κι όταν έχει χάσει την πλειοψηφία; Είναι ανατριχιαστική η άνεση με την οποία κουρελιάζετε τη λογική.
Τί θα έπρεπε να γίνει; Ο νόμος Σκουρλέτη αποδεικνύει ότι ο ημι-εκδημοκρατισμός, όπως κι η ημιμάθεια, είναι επικίνδυνος. Το ΜέΡΑ25 ταυτίζει την αρχή της αναλογικότητας με την δημοκρατία. Κανένας δήμος, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνάται δημοκρατικά όταν η πλειοψηφία ψήφισε εναντίον του δημάρχου ή του πρωθυπουργού. Όπως στο Δήμο της Βαρκελώνης, που λειτουργεί άψογα, και υπό την συνοδοιπόρο του ΜέΡΑ25 Ada Colau και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών, τον Jordi Ayala, είναι δείγμα δημοκρατικότητας,  οικονομικής ευρωστίας και κοινωνικής ευαισθησίας, οι δήμαρχοι να εκλέγονται από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Πρόταση του ΜέΡΑ25:


ΑΜΕΣΑ: Διατήρηση του υπάρχοντος νόμου ώστε να επιτραπεί στους δημοτικούς συμβούλους να βρουν κοινό έδαφος στη βάση συναινέσεων και προγραμματικών συγκλίσεων


ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Εκλογή του δημάρχου από το Δημοτικό Συμβούλιο


Στρεφόμενος για ελάχιστο χρόνο στον μακρύ, σχεδόν διασκεδαστικό κατάλογο των γραφείων και φορέων που ιδρύετε, μετονομάζετε και, εν γένει, σκαρφίζεστε, τί να πει κανείς; Προσθέτετε στην προϋπάρχουσα Γενική Γραμματεία Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης των Διαδικασιών Γενική Διεύθυνση Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης Διαδικασιών. Είστε πραγματικά αντάξιοι τόσο του George Orwell όσο και των Monty Python!
Δεν είναι όμως για γέλια αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ο Northcote Parkinson κάποτε είχε σημειώσει πως: «Οι αξιωματούχοι ρέπουν προς τον πολλαπλασιασμό των υφισταμένων τους. Κι οι υφιστάμενοι ρέπουν στο να δημιουργούν αχρείαστες αγγαρείες για τους άλλους υφιστάμενους, τους οποίους έτσι ελέγχουν.» Σήμερα, τον επιβεβαιώνετε. Έως ότου μας πείσετε για το αντίθετο, το ΜέΡΑ25 θα καταψηφίσει όλο τον κατάλογο της δημιουργικής γραφειοκρατίας που, πίσω του, βρίσκεται το πραγματίκό διακύβευμά σας: ένα αυταρχικό, ογκώδες, σιδηρόφρακτο uber-κράτος που στηρίζει την πιο παρασιτική ολιγαρχία της οποίας τα συμφέροντα εξυπηρετείτε.

Τί έγραψα για τον τ. αρχηγό της ΕΥΠ και τον ρόλο του το 2015

Στην χτεσινή μου τοποθέτηση στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης του σχέδιου νόμου της κυβέρνησης περί “επιτελικού κράτους”, ένα από τα ζητήματα που θίχτηκαν αφορούσε την επιλογή του αρχηγού της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Στην αγόρευσή μου ήμουν ιδιαίτερα επικριτικός στην επιλογή του κ. Κοντολέοντα (έως πρότινος διευθυντή της G4S στην Ελλάδα), την οποία χρησιμοποίησα ως παράδειγμα της στροφής προς τον αγοραίο, ταξικό αυταρχισμό της νέας κυβέρνησης. Παράλληλα, αναφέρθηκα στην τοποθέτηση του κ. Τσίπρα που παρουσίαζε εξιδανικευμένη την εικόνα της ΕΥΠ επί της πρωθυπουργίας του και επί της αρχηγίας του κ. Ρουμπάτη. Σε αυτό το πλαίσιο συμβούλευσα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ:
«Μη μιλάτε για την ΕΥΠ. Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην περίοδο του κ. Ρουμπάτη σαν να ήταν η χρυσή περίοδος. Δεν ήταν όμως. Προσωπικά έχω γνώση ότι το σκοτεινό κράτος λειτουργούσε εις βάρος ακόμα και της κυβέρνησής μας. Ας έρθει να με μηνύσει για όσα έγραψα στο βιβλίο μου για τον κ. Ρουμπάτη. Είχατε 4 χρόνια για να βάλετε την ΕΥΠ στην θέση της. Να βάλετε το ΣΔΟΕ σε λειτουργία και στη θέση του τον κ. Λάτση. Όσο για την τερατώδη Προεδρία της Κυβέρνησης που στήνει ο κ. Μητσοτάκης, ξεχάσατε τον κ. Δραγασάκη και την Αντιπροεδρία του – την παράλληλη κυβέρνηση που έστησε;»
Επειδή τα ΜΜΕ φαίνεται έχουν αλλεργία στο να διαβάζουν βιβλία, όσα μέσα αναφέρθηκαν στην αναφορά μου στον κ. Ρουμπάτη και στην ΕΥΠ δεν έκαναν ούτε μια αναφορά στα δύο επίμαχα εδάφια του βιβλίου μου ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ.
Με σκοπό να στερήσω τους διαστρεβλωτές των ΜΜΕ την ευκαιρία να θάψουν τα λόγια μου κάτω από τόνους λάσπης, και με ακόμα καλύτερο σκοπό να διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται τι πραγματικά είχα γράψει (και σε τι ακριβώς αναφέρθηκα στην χτεσινή μου ομιλία στη Βουλή) ακολουθούν τα σχετικά εδάφια:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ “ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ“
Κοιτάζοντας μέσα στην άβυσσο (από το Κεφάλαιο 6, με τίτλο “Ξεκίνημα”, σελ. 267)
Παρότι μικροκαμωμένος, ο Γιάννης Ρουμπάτης εντυπωσιάζει με την παρουσία του. Μιλάει αργά, χαμηλόφωνα, ζυγίζοντας προσεκτικά κάθε του λέξη και αποδεικνύοντας συνεχώς πόσο εξαιρετικός χρήστης είναι τόσο της ελληνικής γλώσσας όσο και του ηχοχρώματος της φωνής του. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, ενώ τη δεκαετία του 1980 διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, προτού εκλεγεί ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1990.
Ο Ρουμπάτης διέθετε και με το παραπάνω τα προσόντα για να ηγηθεί της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της ΕΥΠ, μιας υπηρεσίας πληροφοριών με παρελθούσες «δάφνες» στην αμερικανοκινούμενη υπονόμευση ελλήνων δημοκρατών αλλά χωρίς ούτε μία σοβαρή επιτυχία στην υπεράσπιση της χώρας από ξένους εχθρούς. Ως φοιτητής είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, η οποία εστίαζε στον βαθμό διείσδυσης της CIA στις ελληνικές κυβερνήσεις. Ως κυβερνητικό στέλεχος κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έκανε πολλά για να κόψει τις διασυνδέσεις μεταξύ ξένων μυστικών υπηρεσιών και ελλήνων πρακτόρων.
Από την πρώτη στιγμή ένιωσα άνετα με τον Ρουμπάτη, ή τουλάχιστον όσο άνετα μπορεί κανείς να αισθανθεί με τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάλυσή του για την κατάσταση που αντιμετώπίζε η νέα κυβέρνηση εναρμονιζόταν με τη δική μου. Οι δηλώσεις του περί αφοσίωσης στη νέα μας κυβέρνηση και η διαβεβαίωσή του ότι θα αποτελούσε τον εχέμυθο σύμμαχό μας ήταν ευπρόσδεκτες. Εξίσου ευπρόσδεκτες ήταν οι τεχνικές συμβουλές του για απλά μέτρα που μπορούσα να λαμβάνω ώστε να θέτω εμπόδια στις φιλότιμες προσπάθειες ξένων υπηρεσιών να ξέρουν τι λέμε μεταξύ μας. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκτίμησα την επιβεβαίωση της αίσθησης που είχα για το γεγονός ότι ολόκληρα τμήματα του υπουργείου μου ήταν αλλού «αφοσιωμένα», εκτός επικράτειας, καθώς και για τις καρδιακές σχέσεις στελεχών του κρατικού μηχανισμού, πρώην και νυν, με τους επικεφαλής των τεχνικών κλιμακίων της τρόικας.
Μετά την πρώτη εκείνη συνάντηση θα συναντούσα τον Ρουμπάτη τακτικά στο Μαξίμου, σε γραφείο δίπλα από το πρωθυπουργικό, όπου συχνά περίμενε να συναντήσει τον Αλέξη πριν ή μετά τις τακτικές συ- νεδριάσεις του «πολεμικού» μας συμβουλίου, όπως αποκαλούσαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου τη διαπραγματευτική μας ομάδα. Σε εκείνες τις σχεδόν τυχαίες συναντήσεις ο Ρουμπάτης θα με ενημέρωνε δίνοντας τις τελευταίες πληροφορίες που έπρεπε, κατ’ εκείνον, να γνωρίζω. Όμως, όπως σύντομα θα ανακάλυπτα, ο επικεφαλής των μυστικών μας υπηρεσιών εύκολα, και αθόρυβα, μπορεί να μεταστραφεί από χρήσιμος φίλος σε αμείλικτο, αδήλωτο εχθρό. Όπως είχε πει κάποτε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε, αν κοιτάξεις αρκετή ώρα μέσα στην άβυσσο, είναι πιθανόν να κοιτάξει κι η άβυσσος μέσα σου.

…

Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών (από το Κεφάλαιο 15, με τίτλο “Τέλος Άνοιξης”, σελ. 677-680)
Οι καθεστωτικές επιλογές των διευθυντών της ΕΡΤ και του ΕΜΣΤ δεν προμήνυαν τη στροφή προς την τρόικα μόνο του Παππά και του Σαγιά. Ένα απόγευμα του Μάρτη ο Γιάννης Ρουμπάτης, ο αρχηγός της ΕΥΠ, με πλησίασε στο Μαξίμου. Ήθελε, όπως μου εξήγησε, να μου πει έναν καλό λόγο για τον επικεφαλής της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων (ΕΕΕΠ), της αρχής ελέγχου του τζόγου – του θεσμικού οργάνου με το οποίο στόχευα να περιορίσω την εξάπλωση των VLT (των βιντεολόττο) του ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ. Έχει στενούς δεσμούς με το παλαιό καθεστώς, παραδέχτηκε ο Ρουμπάτης, «όμως πιστεύω πως βρήκε τρόπο να κρατήσει αυτό τον βρόμικο χώρο σχετικά καθαρό. Θα ήταν λάθος να τον απομακρύνεις επειδή δεν είναι δικός μας».
Ήταν μια προαίρεση την οποία μοιραζόμουν με τον Ρουμπάτη. Θεωρούσα απαράδεκτη την πρακτική των νέων κυβερνήσεων που, παραδοσιακά, έμπαιναν στα υπουργεία, έδιωχναν τους ανθρώπους των «προηγούμενων» και τους αντικαθιστούσαν με «δικούς τους». Υπό κανονικές συνθήκες, ο λόγος του Ρουμπάτη θα μου αρκούσε, ιδίως δεδομένης της καλής μας σχέσης και της εκτίμησης την οποία έτρεφα γι’ αυτόν. Στο υπουργείο μου όμως, η ομάδα μου ούτε που ήθελε να το ακούσει. «Αν πρέπει κάποιος να απομακρυνθεί, είναι ο συγκεκριμένος!» μου έλεγαν με μια φωνή για τον άνθρωπο του προηγούμενου καθεστώτος τον οποίο ήθελε ο Ρουμπάτης να κρατήσω. Αφού διερεύνησα τους ισχυρισμούς τους και εξέτασα την κατάσταση προσεκτικά, τελικά τον απομάκρυνα αντικαθιστώντας τον με τον Αντώνη Στεργιώτη.
Με την ανακοίνωση της αλλαγής φρουράς στην ΕΕΕΠ την οποία αποφάσισα, και ιδίως τα μέτρα «μαντρώματος» των VLT του ΟΠΑΠ, ξεκίνησε μια βάναυση καμπάνια εναντίον μου προσωπικά και εναντίον όλων όσους διόρισα στην ΕΕΕΠ. Η καταπληκτική κατηγορία την οποία εκτόξευσαν εναντίον μου ήταν ότι ήμουν ο «Βασιλιάς του Τζόγου» και ότι έκανα ό,τι έκανα στον χώρο επειδή εκπροσωπούσα τα συμφέροντα των παράνομων στοιχημάτων, τα οποία ανταγωνίζονταν τα VLT του ΟΠΑΠ.
Αυτά τα παρατράγουδα ήταν, βέβαια, αναμενόμενα και σχεδόν διασκεδαστικά. Όποιος τα βάζει με τα ιδιωτικά συνδικάτα του τζόγου αυτά παθαίνει. Τιμή μου ήταν. Όμως, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ότι, περίπου την ίδια εποχή, ο Ρουμπάτης σταμάτησε εντελώς να μου δίνει τις χρήσιμες αναφορές και συμβουλές που μου έδινε έως τότε. Τον έβλεπα στο Μαξίμου, ανταλλάσσαμε ένα «γεια», αλλά ως εκεί.
Στο μεταξύ, η συμπεριφορά του Παππά και του Σαγιά προς το πρόσωπό μου χειροτέρευε ραγδαία. Η απόφαση του Αλέξη στις 27 Απριλίου να συμφωνήσει με τις απαιτήσεις του Ντάισελμπλουμ, αντικαθι- στώντας τον Θεοχαράκη με τον Χουλιαράκη, υποσκάπτοντάς με, και αποδεχόμενος πίσω από την πλάτη μου τα πρωτογενή πλεονάσματα που μονιμοποιούσαν τη λιτότητα, πυροδότησε τη συστηματικά αγενή και επιθετική συμπεριφορά τους εναντίον μου. Πριν περάσει ένας μήνας, η συμπεριφορά τους είχε γίνει ξεκάθαρα προσβλητική και απροκάλυπτα επιθετική. Μια μέρα ρώτησα τον Αλέξη αν το είχε προσέξει. Μου απάντησε με απάθεια πως ναι, το πρόσεξε. Του εξέφρασα την ανησυχία μου και την απορία μου για ποιον λόγο συνέβαινε αυτό. Η απάντησή του με σόκαρε:
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Σαγιάς είναι πεπεισμένος πως τα έχεις βρει με τον Σόιμπλε για να μας βγάλεις από το ευρώ. Και νομίζω πως έχει πείσει και τον Παππά.
Γ.Β.: Αυτό πιστεύεις κι εσύ, Αλέξη;
ΤΣΙΠΡΑΣ: Όχι, αλλά αυτοί είναι πεπεισμένοι.
Γ.Β.: Γιατί; Πώς; Σε τι το βασίζουν; Αν έχω πετύχει κάτι, είναι να μπλοκάρω, εκ μέρους σου, τις προσπάθειες του Σόιμπλε για Grexit.
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Ρουμπάτης τους λέει άλλα.
Ενώ το υπόλοιπο πολεμικό συμβούλιο συνέχιζε τη συζήτησή του, προσπάθησα να καταλάβω τι μπορεί να σήμαινε αυτό το νέο εκρηκτικό στοιχείο. Γιατί να με κατηγορεί ο Ρουμπάτης ότι συνωμοτώ με τον Σόιμπλε; Ή μήπως δε μου τα έλεγε καλά ο Αλέξης; Από την άλλη, η μονόπλευρη διακοπή της σχέσης μου με τον Ρουμπάτη και η επιθετικότητα των Σαγιά-Παππά προς το πρόσωπό μου ήταν συμβατές με την πληροφορία του Αλέξη. Όπερ με επανέφερε στο ερώτημα: Γιατί να λέει ξεκάθαρα ψέματα για μένα ο αρχηγός των μυστικών μας υπηρεσιών; Δεν αρκούσεως εξήγηση η μη ικανοποίηση της παράκλησής του να κρατήσω τον πρόεδρο της ΕΕΕΠ .
Πέραν τούτου, αναρωτιόμουν αν κι ο Αλέξης πίστευε ότι είχα γίνει το ανδρείκελο του Σόιμπλε. Αν το πίστευε, γιατί να μου το πει; Σίγουρα θα χρησιμοποιούσε αυτή την πληροφορία για να με ξεζουμίσει όσο του ήμουν χρήσιμος και θα με ξεφορτωνόταν ένα δευτερόλεπτο μετά. Από την άλλη, αν ο Αλέξης δεν το πίστευε, γιατί δεν έπαιρνε το μέρος μου ενάντια στους Σαγιά και Παππά; Μήπως είπε ψέματα ο Αλέξης, και ο Ρουμπάτης δεν με είχε κατηγορήσει ποτέ ως συνεργό του Σόιμπλε; Έπρεπε να ερευνήσω το θέμα όσο μπορούσα. Τουλάχιστον να διακρίνω αν ο Ρουμπάτης είχε πει ψέματα για μένα.
Η ευκαιρία μού παρουσιάστηκε το βράδυ πριν από το Eurogroup της 11ης Μαΐου. Το πολεμικό συμβούλιο είχε αποφασίσει ποια στρατηγική έπρεπε να ακολουθήσω στο Eurogroup και ετοιμαζόταν να λήξει. Ο Ρουμπάτης έτυχε να συμμετέχει τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της συνάντησης. Καθώς σηκωνόμασταν για να φύγουμε, ο Αλέξης στράφηκε προς το μέρος μου και μου είπε ενώπιον όλων: «Αύριο να είσαι ήρεμος. Μη χάσεις την ψυχραιμία σου». Χαμογέλασα και είπα σε ήρεμο τόνο:
«Πάντα είμαι παράδειγμα ψυχραιμίας στο Eurogroup». Και κοιτώντας τον Ρουμπάτη, ρώτησα τον Αλέξη: «Σου έχουν μεταφέρει διαφορετικές πληροφορίες, Αλέξη;» Ο Αλέξης κοίταξε τον Ρουμπάτη παραμένοντας σιωπηλός.
«Έχασες την ψυχραιμία σου στη Ρίγα, Γιάνη», είπε ο Ρουμπάτης κομπιάζοντας.
«Όχι, Γιάννη. Δεν έχασα την ψυχραιμία μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αν έχεις πει κάτι διαφορετικό στους υπόλοιπους», είπα στον Ρουμπάτη δείχνοντας τους άλλους στην αίθουσα, «είτε έλαβες λάθος πληροφορίες από τις “πηγές” σου είτε λες ψέματα».
Η ομίχλη είχε απομακρυνθεί αποκαλύπτοντας μια σκέτη ασχήμια. Καθώς ο Ρουμπάτης ήταν ικανότατος, ήμουν σίγουρος ότι γνώριζε πολύ καλά πόσο ψύχραιμος ήμουν στο Eurogroup της Ρίγας και γενικότερα. Ποτέ του δεν θα με κατηγορούσε μπροστά μου για κάτι που ήξερε ότι δεν αλήθευε. Τότε γιατί το έκανε; Μία μόνο εξήγηση υπήρχε: Είχε ήδη πει στον Αλέξη, στον Σαγιά και στους υπόλοιπους το ψέμα ότι στη Ρίγα είχα χάσει τον έλεγχο. Έτσι, όταν τον προκάλεσα μπροστά σε όλους, δεν μπορούσε να παραδεχθεί την αλήθεια (ότι, δηλαδή, στη Ρίγα είχα χειριστεί τη δύσκολη κατάσταση ψύχραιμα και σωστά), καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εξομολόγηση ότι τους είχε πει ψέματα. Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο: Ο αρχηγός της ΕΥΠ μετέφερε ηθελημένα ψευδείς αναφορές για μένα στον πρωθυπουργό και στα μέλη του πολεμικού μας συμβουλίου. Αν ένιωθε ότι είχε το δικαίωμα να τους πει ψέματα για μένα ως προς το Eurogroup της Ρίγας, γιατί να μην πει ψέματα και για τη σχέση μου με τον Σόιμπλε;
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αποκαλύψω τι πραγματικά είχε συμβεί στη Ρίγα – να μεταφέρω τη γυμνή αλήθεια σε όσους ίσως να είχαν δηλητηριαστεί από τις «αναφορές» Ρουμπάτη. Έτσι, με το που επέστρεψα στο γραφείο μου, κατέβασα από το κινητό μου την ηχογράφηση της Ρίγας στον υπολογιστή. Την αντέγραψα σε στικάκι το οποίο έδωσα στη γραμματέα μου με οδηγίες να αντιγραφεί και να παραδοθεί προσωπικά, με προσωπικά στικάκια, σε όλα τα μέλη του Κυβερνητικού Συμβουλίου (δηλαδή σε όλους τους υπουργούς και τους αναπληρωτές υπουργούς) και σε όλα τα μέλη του πολεμικού συμβουλίου που δεν ήταν υπουργοί, με ένα σημείωμα δικό μου που έλεγε: «Ορίστε τι συνέβη πραγματικά».
Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε ένας από τους παραλήπτες δεν ανέφερε έκτοτε το στικάκι που έλαβε ή την ηχογράφηση που περιείχε. Ούτε ένας! Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω αν ενδιαφέρθηκαν έστω να το ακούσουν.

Η ταξική, ολιγαρχική πολιτική φιλοσοφία πίσω από το επιτελικό κράτος της ΝΔ – ομιλία στη Βουλή

«Ο κ. Μητσοτάκης θα ήθελε να έχει καταγραφεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού σαν μεταρρυθμιστής αλλά διαβάζοντας το νομοσχέδιο νομίζω ότι συμπεριφέρεται ως νεαρός Άγιος Αυγουστίνος που προσευχόταν θερμά στον Θεό λέγοντας «κάνε με αγνό αλλά όχι ακόμη. Βλέπουμε μια σειρά από συνηθισμένες πρακτικές. Νομοσχέδια που ενώ αφορούν ζωτικά ζητήματα είναι αποσπασματικά ή να χρησιμοποιούνται κατεπείγουσες διαδικασίες για επείγουσες ανάγκες αλλά μόνο αυτές δεν εξυπηρετούνται».

«Πίσω από το νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος υπάρχει μια φιλοσοφία. Δεν είναι δική σας, την έχετε δανειστεί από το αγγλοσαξωνικό μοντέλο ίσως. Διαχωρίζετε τις πολιτικές αποφάσεις από την εκτέλεσή τους εκχωρώντας την εκτέλεση σε τεχνοκράτες.»

«Απορρίπτουμε τη φιλοσοφία του νομοσχεδίου για τον εξής λόγο. Στη μηχανολογία όταν πρόκειται να κτίσεις μια γέφυρα την αναθέτεις σε ένα τεχνοκράτη. Μια δημοκρατικά κατασκευασμένη γέφυρα θα καταρρεύσει. Όταν πρόκειται για δημόσια διοίκηση δεν υπάρχει απολίτικη τεχνοκρατική λύση. Η πλάνη της διάκρισης μεταξύ πολιτικού σκοπού και τεχνοκρατικού μέσου βρίσκεται στη βάση του νεοφιλελευθερισμού. Η προσποίηση ότι πολιτικές αποφάσεις μπορούν να γίνουν με απολίτικο τρόπο οδηγεί σε επιλογές πολιτικά ανεπαρκείς, ταξικές και τοξικές. Κάθε φορά που επιβάλλεται το νεοφιλελεύθερο δόγμα του διαχωρισμού πολιτικών σκοπών και τεχνοκρατικών μέσων είναι πάντοτε τεχνικά ανεπαρκείς».

Οι επιλογές αυτές οδηγούν σε μεγαλύτερο, λιγότερο λειτουργικό και αυταρχικό κράτος – στο όνομα ενός μικρού επιτελικού κράτους.

-«Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθούμε να συρρικνώσουμε το κράτος, μεταφέροντας αρμοδιότητες από το επίπεδο της πολιτικής διοίκησης στην υπηρεσιακή διοίκηση», είπε παρεμβαίνοντας ο υπουργός Επικρατείας Γεώργιος Γεραπετρίτης.

-«Νομίζω ότι αυτή είναι πρόθεσή σας. Όμως θα νοιώσετε πολύ μόνος σε αυτή την κυβέρνηση όπως και εγώ ένοιωσα μοναξιά σε μια άλλη κυβέρνηση», απάντησε ο κ. Βαρουφάκης.

«Άλλο ο συντονισμός και άλλο η διόγκωση της εξουσίας του πρωθυπουργού», ανέφερε ο κ. Βαρουφάκης ενώ αναφερόμενος στο θέμα της αξιολόγησης είπε ότι όλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι δάσκαλοι, θέλουμε να αξιολογούμαστε αλλά το ερώτημα είναι πως θα γίνει», είπε ο επικεφαλής του ΜέΡΑ 25 και πρόσθεσε:

«Καταδικάζουμε την ιδέα μιας απολίτικης αξιολόγησης. Προτείνουμε ενδυνάμωση θεσμών και μορφών κοινωνικού ελέγχου που να στηρίζονται σε επιτροπές κρίσης από κληρωτούς δημοσίους υπαλλήλους και κληρωτούς πολίτες».

ΠΡΟΣ ΣΥΡΙΖΑ: «Μην ξαναμιλήσετε για τον ΣΔΟΕ εσείς τον καταργήσατε με εντολή της τρόικας», είπε στο τέλος της ομιλίας του απευθυνόμενος στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.» «Μη μιλάτε για την ΕΥΠ. Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην περίοδο του κ. Ρουμπάτη σαν να ήταν η χρυσή περίοδος. Δεν ήταν όμως. Προσωπικά έχω γνώση ότι το σκοτεινό κράτος λειτουργούσε εις βάρος ακόμα και της κυβέρνησής μας. Ας έρθει να με μηνύσει για όσα έγραψα στο βιβλίο για τον κ. Ρουμπάτη. Είχατε 4 χρόνια για να βάλετε την ΕΥΠ στην θέση της. Να βάλετε το ΣΔΟΕ σε λειτουργία και στη θέση του τον κ. Λάτση. Όσο για την τερατώδη Προεδρία της Κυβέρνησης που στήνει ο κ. Μητσοτάκης, ξεχάσατε τον κ. Δραγασάκη και την Αντιπροεδρία του – την παράλληλη κυβέρνηση που έστησε;»

Όμως το ΜέΡΑ25 δεν είναι εδώ για να κάνει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.

«Το ΜέΡΑ25 είναι εδώ για να αντιπολιτευτεί ανένδοτα τη Νέα Δημοκρατία που σήμερα κτίζει μια νέα παρασιτική ολιγαρχία στο τέταρτο μνημόνιο που οικοδόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το να απελευθερωθεί η ΝΔ από αυτή την παρασιτική ολιγαρχία είναι το ίδιο αδύνατο με το να απελευθερωθούν τα ψάρια από το νερό».

My first speech as MeRA25 leader in Parliament – with English subtitles

MeRA25’s entry into Greece’s Parliament marks the return of anti-austerity, anti-troika, radical europeanism. In this first speech I outlined our campaign to oppose the new parasitic oligarchy that New Democracy will be building on the 4th Bailout deal with the troika that SYRIZA left behind

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι δεσμευμένοι στους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος των δανειστών

«Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεσμευμένοι στους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος των δανειστών – οι οποίοι εμμένουν σε αυτούς για να συνεχιστεί το θέατρο ότι το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο» αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επικεφαλής του ΜέΡΑ 25, Γιάνης Βαρουφάκης. Υποστηρίζει ότι «αν δεν καταργηθεί η προπληρωμή του 100% του φόρου των επιχειρήσεων, δεν πρόκειται να σταματήσει η ύφεση, η μετανάστευση ανθρώπων και επιχειρήσεων, να έρθουν πραγματικές επενδύσεις».
Για το πανεπιστημιακό άσυλο, αναφέρει πως η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τα δημόσια πανεπιστήμια, αλλιώς «θα έπρεπε να αποδεχθεί την πρόταση του ΜέΡΑ25 για τη σύσταση Πανεπιστημιακής Υπηρεσίας Περιφρούρησης του Ασύλου, που να λογοδοτεί στην πανεπιστημιακή κοινότητα».
Αναφερόμενος στη συνεργασία του κόμματος του με το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας, ο κ. Βαρουφάκης λέει πως τα προβλήματα των Ελλήνων «είναι κοινά με τους άλλους λαούς: κόκκινα δάνεια, χαμηλοί μισθοί, υποαπασχόληση, φτώχεια, κλιματική καταστροφή» και επιβάλλουν τη συνεργασία. Επίσης, σημειώνει πως η συνεργασία αυτή θα επεκταθεί και στο πλαίσιο της Προοδευτικής Διεθνούς που ξεκίνησε πέρυσι στις ΗΠΑ με τον Μπέρνι Σάντερς.
Για το ασφαλιστικό σύστημα, τέλος, υποστηρίζει ότι είναι μη βιώσιμο και προτείνει την ενίσχυσή του με πόρους οι οποίοι θα προέλθουν από τη μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ σε Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, τη φορολόγηση των τραπεζών με 0,2% επί των δανείων που λαμβάνουν και την αύξηση του κατώτατου μισθού σε συνδυασμό με την κατάργηση της προπληρωμής του φόρου των επιχειρήσεων.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη:

Ερ.: Κατά την ομιλία σας στη συζήτηση στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ασκήσατε έντονη κριτική τόσο προς την κυβέρνηση για τις προγραμματικές της δηλώσεις όσο και προς τον ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική που έχει εφαρμόσει. Θέσατε μεταξύ των προτεραιοτήτων του κόμματος του οποίου ηγείσθε, τον τερματισμό της «ανεύθυνης», όπως είπατε, υπακοής του ναι σε όλα, ενώ είπατε επίσης, ότι «δεν επιδιώκετε τη ρήξη, αλλά δεν τη φοβάσθε». Μπορούμε να υποθέσουμε ότι σε αυτούς τους άξονες θα στηρίξετε την πολιτική σας στο εξής;

Απ.: Βεβαίως. Η απόδραση από τη φυλακή του χρέους, και η μόνιμη ανάδραση ύφεσης-λιτότητας που αυτή συνεπάγεται, είναι ο λόγος που ιδρύθηκε το ΜέΡΑ25. Πάρτε για παράδειγμα το πρόσφατο φορολογικό: Δεν αναφέρει ούτε λέξη για τον ελέφαντα στο δωμάτιο – την 100% προπληρωμή του φόρου. Όλοι γνωρίζουν, και ο κ. Σταϊκούρας, ότι αν δεν καταργηθεί δεν πρόκειται να σταματήσει η ύφεση, η μετανάστευση ανθρώπων και επιχειρήσεων, να έρθουν πραγματικές επενδύσεις κ.λπ. Γιατί δεν την καταργούν; Επειδή είναι δεσμευμένοι στους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος των δανειστών – οι οποίοι εμμένουν σε αυτούς για να συνεχιστεί το θέατρο ότι το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο. Το ΜέΡΑ25 δεν θα συναινέσει σε αυτή τη διαδικασία. Θα τους θυμίζουμε, τόσο στη ΝΔ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ρήξη είναι δεδομένη. Κι ότι όσο φοβούνται τη ρήξη με τους δανειστές θα συνεχίζουν στον χυδαίο δρόμο της ρήξης με τον ελληνικό λαό – ακόμα και με τις δικές τους υποσχέσεις.

Ερ.: Έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση η διάταξη που εισηγείται η κυβέρνηση για το πανεπιστημιακό άσυλο. Ποια είναι η θέση σας για το θέμα αυτό;

Απ.: Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τα δημόσια πανεπιστήμια. Απλά, χρησιμοποιεί την οικτρή κατάσταση σε αυτά για να οικοδομήσει το δόγμα νόμος και τάξη επειδή γνωρίζει ότι οι πολιτικές της υπέρ της πιο παρασιτικής ολιγαρχίας (όπως το πρόσφατο «δωράκι» στον κ. Λάτση), θα φέρουν κοινωνικές αντιδράσεις, τις οποίες το κράτος της ΝΔ θα προσπαθήσει να καταστείλει εκμεταλλευόμενο τα σώματα ασφαλείας.

Αν ενδιαφερόταν για τα πανεπιστήμια, η κυβέρνηση θα έπρεπε να αποδεχθεί τη δική μας πρόταση: Μια Πανεπιστημιακή Υπηρεσία Περιφρούρησης του Ασύλου, στελεχωμένη με εξειδικευμένο προσωπικό που λογοδοτεί στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Όπως συμβαίνει σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του κόσμου. Η λύση της κυβέρνησης να μπαίνουν τα ΜΑΤ στα πανεπιστήμια μετά από ένα τηλεφώνημα του οποιουδήποτε είναι απαράδεκτη. Το ΜέΡΑ25 θα αντισταθεί σε αυτές τις ανοησίες με όλες του τις δυνάμεις.

Ερ.: Πρόσφατα το κόμμα σας ήρθε σε συμφωνία με το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας και τον ηγέτη του Τζέρεμι Κόρμπιν για συνεργασία στη βάση μιας κοινής ατζέντας για την Ευρώπη. Τι προσδοκάτε από μια τέτοια συνεργασία; Μέχρι πού εκτιμάτε ότι μπορεί να φθάσει;

Απ.: Τα μεγάλα προβλήματα τα λαού μας είναι κοινά με τους άλλους λαούς: κόκκινα δάνεια, χαμηλοί μισθοί, υποαπασχόληση, φτώχεια, κλιματική καταστροφή. Το ΜέΡΑ25 δεν είναι απλά διεθνιστικό κόμμα. Είναι και μέρος του πανευρωπαϊκού DiEM25 το οποίο συνεργάζεται με κόμματα όπως το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας.

Η συγκεκριμένη συνεργασία αφορά κοινές πολιτικές και δράσεις για (α) την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής της ολιγαρχίας, (β) τη δημιουργία νέου πλαισίου περιορισμού του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, (γ) νέες μορφές εκδημοκρατισμού της οικονομίας μέσα από την κοινωνική ιδιοκτησία μέρους των επιχειρήσεων, και (δ) τη χρηματοδότηση των πράσινων επενδύσεων που έχουμε όλοι τόση ανάγκη. Όσο για τις μελλοντικές κοινές φιλοδοξίες μας, σκεφτόμαστε να επεκτείνουμε τη συνεργασία μας στο πλαίσιο της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ που ξεκινήσαμε πέρυσι στις ΗΠΑ με τον Μπέρνι Σάντερς.

Ερ.: Ως υπουργός Οικονομικών το 2015, είχατε υποστηρίξει ότι το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Ποια είναι σήμερα η άποψή σας;

Απ.: Ότι, κάθε μέρα που περνά, η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος (όπως και του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους) χειροτερεύει. Γι’ αυτό το ΜέΡΑ25 προτείνει: (Α) Τη μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ-Υπερταμείου σε Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, της οποίας οι μετοχές να περάσουν στα ασφαλιστικά ταμεία, (Β) Τη φορολόγηση των τραπεζών με 0,2% επί των δανείων που λαμβάνουν, με τα έσοδα να ενισχύουν τα ασφαλιστικά ταμεία, (Γ) Κατάργηση της προπληρωμής φόρου των επιχειρήσεων με αντάλλαγμα μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού, έτσι ώστε οι μισθοί και οι εισφορές στα ταμεία να μεγαλώσουν.Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δύο ασέλγειες της ΝΔ πάνω στον πολιτικό πολιτισμό σε δύο μέρες – Τοποθέτηση επί δώρου στον κ. Λάτση και την υπόθεση Πολάκη

Jeremy Corbyn’s finest hour? IRISH EXAMINER (Project Syndicate)

Jeremy Corbyn must expose Boris Johnson’s no-deal Brexit as a Trump-deal Brexit and put forward Labour’s plan to end the interminable Brexit ordeal immediately, suggests Yanis Varoufakis
Boris Johnson is the first British prime minister in a long time who is free of dilemmas regarding his approach to the European Union.
For better or worse, Johnson’s strategy for attaining power has left him with only one viable option: Forget about negotiating with the EU before the October 31 Brexit deadline, call a general election for that day, seek a popular mandate for a no-ifs-no-buts no-deal divorce from Europe, and then sit back and watch his domestic and foreign adversaries sweat it out.
Setting aside the obvious drawbacks of a no-deal Brexit, Johnson has no workable alternative. Traveling to Brussels to renegotiate his predecessor’s Brexit deal would be a tactical error.
Theresa May’s failure reflected an inability to distinguish between the EU’s broader interests and the specific motivation of its establishment. Given a choice between securing the profits of continental exporters and reaffirming the bureaucracy’s modus operandi, the EU’s chief negotiator, Michel Barnier, and the political leaders behind him will unfailingly opt for the latter. Every proposal of significant changes to the withdrawal agreement negotiated by May’s government, even those in the EU’s long-term interests, will thus be rejected.
Johnson is unlikely to repeat May’s error. To be sure, he may be tempted to try out his rhetorical skills on German Chancellor Angela Merkel and French President Emmanuel Macron. But Dominic Cummings, his effective chief of staff (and the cunning campaign director of Vote Leave in 2016) would undoubtedly remind Johnson that the last thing he needs is to expose the British public to another scene of their prime minister returning from the Continent empty-handed.
Having exploited that sense of humiliation to become prime minister, Johnson would be foolish to perpetuate it.
In the absence of realistic prospects of a meaningful negotiation before October 31, and facing a fractious Parliament that is unable to agree on any Brexit option, Johnson can call a general election to coincide with the October 31 deadline.
Doing so would simultaneously neutralize his rebellious MPs and present voters with a clear challenge: “End this dog’s Brexit process now by backing me, or let this ignominy continue under a Jeremy Corbyn-led Labour government, one that may need the backing of the Scottish Nationalists who want to end the United Kingdom.”
Opposition politicians and commentators who point out that the public are alert to Johnson’s many character flaws seem to underestimate the allure of ending, once and for all, a negotiation that Britons – Leavers and Remainers alike – find mortifying.
A hard-Brexit manifesto would help Johnson destroy the upstart Brexit party and re-unite the Leave constituency for the first time since its June 2016 referendum victory.
Meanwhile, Remainers remain deeply divided not only between the Liberal Democrats and Labour, but also between UK-wide and Scottish and Welsh nationalist parties. Seldom before has a new prime minister, who took over a disordered government and a divided party, had such a clear path to potential dominance.
Despite opinion polls suggesting a Liberal Democrat revival, courtesy of their unambiguous pro-Remain stance, the only impediment to Boris Johnson’s bid for dominance is Corbyn’s Labour Party.
Ardent Remainers have lambasted Corbyn for refusing to turn Labour into the electoral wing of the campaign to reverse Brexit. They cite his criticism of the EU’s inbuilt pro-austerity, oligarchic bias as evidence that he was never serious when, in June 2016, he campaigned to remain in the EU while committing to reform the bloc.
But Corbyn was right to be nuanced in his support of Remain. It was not Vladimir Putin, Facebook, or the Leave campaign’s blatant lies that put Brexit over the top. And it was not the critical stance on the hustings of those of us (including DiEM25) who, like Corbyn, campaigned along the lines of: “In the EU. Against this EU!”
No, the best ally of the Leave campaign were establishment figures, from Tony Blair to Christine Lagarde. They oscillated between Project Fear (warning of post-Brexit Armageddon) and a rosy depiction of the EU that whitewashed its anti-democratic decision-making, its misanthropic handling of the euro crisis, and its readiness to sign trade agreements with the United States that usurped parliaments and threatened some of the EU’s greatest achievements.
Since the 2016 referendum, a civil war-like atmosphere has made it increasingly impossible for Leavers and Remainers to hold a civilized conversation. Corbyn valiantly tried to keep Labour’s Leavers and Remainers together by seeking an honorable compromise: The UK would formally leave the EU, to respect the referendum’s outcome, while remaining in as many of the bloc’s structures as possible – including a customs union.
Instead of applauding Corbyn for this tricky balancing act, his opponents within the Labour Party, together with a liberal establishment unprincipled enough to deliver all Leavers to Nigel Farage and Johnson, attacked him with extraordinary viciousness.
But that was then and this is now. With Johnson as prime minister, and his strategy crystal clear, Corbyn’s task is to expose the truth about Johnson’s no-deal Brexit – namely, that it means a Trump-deal Brexit – and put forward Labour’s plan to end the interminable Brexit ordeal immediately.
Corbyn must first show voters that a Johnson government will turn the UK into a vassal state of a Trumpian US and of the multinationals eager to usurp the country’s cherished institutions (especially the National Health Service).
Johnson will bind the UK to a global alliance of populist/nationalist regimes and destroy Britain’s chances to lead Europe and the world with a Green New Deal that overhauls a failed UK business model based on low taxes, low wages, low investment, zero-hour contracts, and unregulated finance.
Corbyn’s second task is to offer an alternative for ending the humiliation of the ongoing negotiations.
That means committing to revoke Article 50 to allow a Labour government time to implement a green-investment, anti-austerity policy agenda in tune with the party’s progressive internationalism, while simultaneously organizing a Citizens’ Deliberative Assembly to formulate the question(s) to be put to voters in a second Brexit referendum.
A general election fought over these two unequivocal alternatives, Johnson’s and Corbyn’s, would empower the UK’s people, at last, to determine their country’s future.

Copyright: Project Syndicate, 2019. www.project-syndicate.org

For the IRISH EXAMINER site, click here.

Boris Johnson is locked into a No Deal, Trump Deal Brexit – on Radio 4’s BH

Λογικό να µε λένε καταστροφέα οι… «βάστα, Γερούν» – συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ

Το µίσος της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού θα το φέρω στο πέτο µου ως µετάλλιο τιµής, επισηµαίνει ο γραµµατέας του ΜέΡΑ25 και συµπληρώνει: «Προκαλώ τον Μητσοτάκη να στήσει ό,τι δικαστήριο θέλει. Εκεί οι κατήγοροι θα µετατραπούν, επιτέλους, σε κατηγορούµενους»

«Ας στήσει ο Κ. Μητσοτάκης όποιο δικαστήριο θέλει για το πρώτο εξάµηνο του 2015» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο γραµµατέας του ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, απαντώντας στην επίθεση που δέχθηκε από τον πρωθυπουργό στη συζήτηση στη Βουλή για τις προγραµµατικές δηλώσεις. Παράλληλα χαρακτηρίζει «αποεπένδυση» και «ξεπούληµα» τον σχεδιασµό της κυβέρνησης για το Ελληνικό. Οσο για την κοινοβουλευτική παρουσία του ΜέΡΑ25, σηµειώνει ότι οι ιδρυτικές αρχές του κόµµατος είναι το πλαίσιο λειτουργίας της Κοινοβουλευτικής του Οµάδας.

«Καταστροφέας» ο Γιάνης Βαρουφάκης, σύµφωνα µε τα πλέον επίσηµα χείλη, αυτά του πρωθυπουργού, ενώ συνεχίζονται οι κοινοβουλευτικοί ψίθυροι περί εξεταστικής για το α’ εξάµηνο του 2015. Κατά µέτωπον επίθεση;

Είναι λογικό να χαρακτηρίζουν καταστροφέα τον µόνο υπουργό Οικονοµικών που δεν πήρε ούτε ένα ευρώ δανεικών και δεν υπέγραψε µνηµόνιο εκείνοι που κατέστρεψαν τη χώρα διογκώνοντας το χρέος πριν από το 2010 και κλείνοντας κατόπιν τους Ελληνες στο µπουντρούµι της χρεοδουλοπαροικίας. Είναι κατανοητό όσοι έλεγαν «Βάστα, Γερούν» την ώρα που πάσχιζα για την αναδιάρθρωση χρέους, η οποία ήταν, και είναι, προαπαιτούµενο πραγµατικής ανάκαµψης του λαού µας, να µετατρέπουν την ενοχή τους σε κατά µέτωπον επίθεση εναντίον µου. Οσον αφορά εµένα, και όπως είχα πει στην επιστολή παραίτησής µου από το υπουργείο Οικονοµικών το βράδυ του δηµοψηφίσµατος, το µίσος της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού θα το φέρω στο πέτο µου ως µετάλλιο τιµής.

Το µόνο νέο δεδοµένο είναι ότι η υπόσχεση που έδωσε ο κ. πρωθυπουργός κατά τις προγραµµατικές του δηλώσεις για «πολιτικό πολιτισµό» κράτησε δυο µέρες µόλις. Το κατανοώ βέβαια. Από το 2012 έως και τον ∆εκέµβρη του 2014 η τρόικα εξευτέλιζε τον ίδιο και την κυβέρνηση στην οποία συµµετείχε παρά το «ναι σε όλα» που τους έλεγαν. Οταν, λοιπόν, τον Γενάρη του 2015 πήγε στο Eurogroup υπουργός Οικονοµικών και είπε «όχι» στους δανειστές, κάνοντας ακόµα και νεοδηµοκράτες ψηφοφόρους να νιώσουν ανάταση, οι ηγέτες της Ν∆ ένιωσαν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Κι όταν το 62% του λαού στήριξε το «Οχι» εκείνο, οι της Ν∆ βρέθηκαν στο καλάθι των αχρήστων.

Αν και την εποµένη ο κ. Τσίπρας τούς ανέσυρε από εκείνο το καλάθι, ώστε µαζί να ανατρέψουν το «Οχι», θέτοντας έτσι τον κ. Μητσοτάκη σε τροχιά παλιννόστησης, την τροµάρα εκείνη που πέρασε το 2015, την ερήµην του ανάταση του ελληνικού λαού, φαίνεται να µην τη συγχωρεί. Ετσι, άλλη µια φορά, οι ένοχοι απειλούν µε ειδικά δικαστήρια τους πολύ λίγους που τίµησαν τη λαϊκή εντολή. Οπως επαναλαµβάνω συνεχώς από το 2015, τον προκαλώ να στήσει ό,τι δικαστήριο θέλει. Εκεί οι κατήγοροι θα µετατραπούν επιτέλους σε κατηγορούµενους.

Μετά την οµιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή και την καταγγελία για επερχόµενη λιτότητα πολλών δισ., επιµένετε στην εκτίµηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν µπορεί να ασκήσει πραγµατική αντιπολίτευση;

Είναι ηλίου φαεινότερο. Ο κ. Μητσοτάκης οικοδοµεί τη νέα παρασιτική ολιγαρχία πάνω στο θεµέλιο του 3ου και 4ου µνηµονίου του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς µπορούν να εγκαλέσουν τους υπουργούς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η νέα κυβέρνηση είτε απλά συνεχίζει είτε επεκτείνει όσα ψήφιζαν εκείνοι, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τέσσερα συναπτά χρόνια;

Για παράδειγµα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε γην και ύδωρ στον όµιλο Λάτση παραδίδοντάς του το Ελληνικό για ένα κοµµάτι ψωµί, και θυσιάζοντας στην κερδοσκοπική λαίλαπα της τσιµεντοποίησης και καζινοποίησης την τελευταία ευκαιρία για αθηναϊκό µητροπολιτικό πάρκο, πόσο πολύ «πονάει» την κυβέρνηση η κριτική για την επιλογή υφυπουργού που θα ολοκληρώσει το βρώµικο αυτό ντιλ;

Οταν η κυβέρνηση ανακοινώνει την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ, πόσο αξιόπιστες είναι οι ενστάσεις ενός ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ συµµορφούµενος στις προσταγές της τρόικας; Γενικότερα, στο ΜέΡΑ25 δεν αµφιβάλλουµε ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, προσποιούµενοι αµνησία, µπορεί κάλλιστα να αρχίσουν να ζητούν πίσω το ΕΚΑΣ, τα λιµάνια, τα αεροδρόµια, τα τρένα, ή να στηλιτεύουν τα µατωµένα πλεονάσµατα κ.λπ. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι µόνο θλίψη και οίκτο θα προκαλούν.

Το ΜέΡΑ25 αντιτίθεται στην επένδυση στο Ελληνικό που την κατακεραύνωσε η κυρία Σοφία Σακοράφα, η αντιπρόεδρος της Βουλής του ΜέΡΑ25. Λέει όχι στις γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες. Τι είδους ιδιωτικές επενδύσεις επιθυµείτε;

Πραγµατικές επενδύσεις σε µια καλύτερη Ελλάδα, όχι σε ακριβές αποεπενδύσεις που προδιαγράφουν µια απολύτως δυστοπική Ελλάδα. Η πώληση του Ελληνικού στον κ. Λάτση και τους συνεταίρους του, για παράδειγµα, δεν αποτελεί επένδυση. Αποτελεί ξεπούληµα ανεκτίµητης δηµόσιας περιουσίας σε τιµή που κανείς ιδιώτης ιδιοκτήτης δεν θα δεχόταν και µάλιστα µε σκοπό (α) να καταστραφεί η τελευταία ευκαιρία για ένα ικανό πνεύµονα πρασίνου στην τσιµεντούπολη και (β) να κτιστεί ο ορισµός της πιο αντιπαραγωγικής επιχείρησης (ώστε ο νέος ιδιοκτήτης να εισπράττει προσόδους): καζίνο!

Οσο για τους υδρογονάνθρακες, τα χρήµατα που δίνονται για εξορύξεις αποτελούν τεράστια αποεπένδυση. Αν και οι πετρελαϊκές εταιρείες, και οι ντόπιοι ολιγάρχες ατζέντηδές τους, θα κερδίσουν µυθικά ποσά, η χώρα και ο λαός µας θα χάσουµε δισεκατοµµύρια µελλοντικών κερδών από τον καλό τουρισµό που θα διώξουν οι πετρελαιοκηλίδες και το δηλητηριασµένο από τις εξορύξεις ή τους αγωγούς έδαφος.

Επιπλέον, σε έναν πλανήτη όπου όλες οι προοδευτικές δυνάµεις απαιτούν οι υδρογονάνθρακες να µείνουν στα έγκατα της γης, το δέσιµο της Ελλάδας στο άρµα των Exxon-Mobil, Νετανιάχου και Τραµπ αποτελεί αυτογκόλ ολκής στο γεωπολιτικό γήπεδο. Συνεπώς, απαντώντας εν συντοµία το ερώτηµά σας, το ΜέΡΑ25 θα υποστηρίξει όλες εκείνες τις επενδύσεις που θα καταστήσουν την Ελλάδα κέντρο τεχνολογιών και πανευρωπαϊκών δικτύων που βασίζονται 100% σε ανανεώσιµες πηγές ενέργειας, µε αποκεντρωµένη παραγωγή, ηλεκτροκίνηση παντού, µε πολλές καλές θέσεις εργασίας στην προηγµένη πράσινη τεχνολογία.

Σε κάθε Βουλή τίθενται διλήµµατα. Υπάρχει η δέσµευση ότι η ΚΟ του ΜέΡΑ25 θα αποφασίζει συλλογικά. Αυτό σηµαίνει και ενιαία θέση των βουλευτών για όσα αποφασίζονται;

Οι συλλογικές αποφάσεις είναι στο DNA του ΜέΡΑ25. Συναποφασίζουν όχι µόνο οι βουλευτές µας αλλά όλα µας τα µέλη µέσα από συνεχείς ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Θα συνεχίσουµε έτσι. Από την άλλη, αναγνωρίζουµε το δικαίωµα στη διαφοροποίηση µελών µας σε ζητήµατα που δεν προσκρούουν στις αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του ΜέΡΑ25.

Discussing the Green New Deal for Europe – StartupTV

StartupTV presents Yanis Varoufakis, Greek academic, economist and politician, talking about his vision for the future of European politics, including a Green New Deal for Europe. In 2015, Varoufakis launched his own party, The Democracy in Europe Movement, or DiEM25, alongside Croatian philosopher Srećko Horvat.

Varoufakis’ vision for a Green New Deal, financed by green investment bonds issued by the European Investment Bank (EIB), is to unite leftists, greens and liberals across the continent. He wants the movement to transform the economy, create sustainable, secure jobs, and help combat the environmental crisis that faces us today.

The interview was recorded at multicult.fm in March 2019. Click here for the original site.