Yanis Varoufakis's Blog, page 75

The IMF functions like the US-European bankers’ bailiffs – Varoufakis and Rogoff on BBC World Service’s World Business Report

The International Monetary Fund’s latest $56 billion loan to Argentina is at risk of failing again. The Argentinian peso has slumped and opposition leader Alberto Fernandez wants to ditch the austerity conditions attached to IMF bailouts that have so far failed to reduce inflation, stabilise the currency or halt recession. The Washington-based multilateral organisation monitors the global economy and fights the world’s financial fires. But as Argentina struggles to keep its economy together, it appears the IMF has tough questions to answer about its effectiveness. The BBC’s Nigel Cassidy spoke with Yanis Varoufakis, Greece’s former finance minister and the prominent US economist Ken Rogoff, who used to be the chief economist at the IMF.

Tα capital controls τα έφερε η τρόικα, εξ. & εσ. – Συνέντευξη στο ΘΕΜΑ 104.6

Ο γραμματέας του ΜΕΡΑ 25 Γιάνης Βαρουφάκης, μιλώντας στο ΘΕΜΑ 104,6 και στους Γιώργο Πιέρρο και Ελένη Στεργίου, αναφέρθηκε στην άρση των capital controls: «Τα capital controls ήταν αυτό που επέβαλε η τρόικα στη χώρα μας για να μην αποδράσουμε από την χρεοδουλοπαροικία. Εκείνο το πεντάμηνο έγινε μία προσπάθεια, θα ήθελα πάρα πολύ ξέρετε εκείνη η προσπάθεια να είχε γίνει μαζί με τη ΝΔ και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με όλους, γιατί ήταν εθνική υπόθεση. Η ΝΔ εκείνη την εποχή η ΝΔ έλεγε “Βάστα Γερούν” και συνεισέφερε τα μέγιστα για να έρθουν τα capital controls, o ΣΥΡΙΖΑ παράτησε τον αγώνα στη μέση και βρισκόμαστε στην ίδια χρεοδουλοπαροικία εδώ και οχτώ χρόνια» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Βαρουφάκης.

Για τα capital controls και την προστασία προσωπικών δεδομένων – Ομιλία στη Βουλή, 26 ΑΥΓ 2019

Κύριε Μητσοτάκη, κ. Σταϊκούρα, κατανοώ ότι είχατε ανάγκη να έρθετε στη Βουλή για να μιλήσετε για πράγματα άσχετα με το νομοσχέδιο.

Κι εμείς έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για τα capital controls και, ιδίως, την οικονομική λαίλαπα που έρχεται την οποία προφανώς δεν κατανοείτε. Το ότι δεν την βλέπετε να έρχεται φαίνεται από τους εορτασμούς σας για τα χαμηλά επιτόκια που λέτε ότι οφείλονται στην αξιοπιστία σας την ώρα που οφείλονται στην γενικότερη κατάρρευση των επιτοκίων που αφορούν 18 τρις ευρώ χρέους και η οποία, με την σειρά της, οφείλεται στην επερχόμενη επιδύνωση της ύφεσης πανευρωπαϊκά και παγκοσμίως. Είστε το ίδιο αδιάβαστοι όσο ήταν και ο κ. Αλογοσκούφης το 2007/8. Έρχεται αδυσώπητος υφώνας κι εσείς χαίρεστε που άρχισε να φυσάει λιγάκι.

Κύριε Μητσοτάκη, κ. Σταϊκούρα, Με χαροποιεί ιδιαίτερα να σας ακούω να αναφέρεστε στο 2015. Να αναφέρεστε εσείς στον ανένδοτο, όμορφο εκείνο αγώνα για να σωθεί το ΕΚΑΣ, να πάει το πρωτογενές στο 1,5%, να μειωθεί ο ΦΠΑ, να μην έχουμε προπληρωμή φόρου κλπ ως… ΤΥΧΟΔΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ. Ποιοί; Εσείς που τότε λέγατε ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΟΥΝ!

Μας διασκεδάζει να σας ακούμε να θριαμβολογείτε για την άρση των capital controls, για την οποία είχατε εργαστεί τόσο σκληρά. Ξεχάσατε τα στελέχη σας, όπως η κα Μπακογιάννη κι ο κ. Γεωργιάδης, που παρότρυναν τους καταθέτες να τραβάνε τις καταθέσεις τους την ώρα που μας κατηγορούσατε για το bank run που ξεκίνησε ξεδιάντροπα ο δικός σας ο κ. Στουρνάρας τον Δεκέμβρη του 2014 – και το οποίο ξετίναξε ο κ. Ντράγκι στα ουράνια την 4η Φεβρουαρίου κλείνοντας την ρευστότητα στις τράπεζες  μία μόλις μέρα αφού είχα ανεβάσει τις μετοχές των τραπεζών κατά  22%. μετά από επίσκεψή μου στο Σίτι του Λονδίνου;

Επειδή λοιπόν κι εμείς έχουμε την ανάγκη να μιλάμε κάθε βδομάδα στη Βουλή, μια πρόταση: Επαναφέρτε την Ώρα του Πρωθυπουργού! Αν το είχατε κάνει σήμερα, θα σας επέτρεπε να μην υποβαθμίσετε το πολύ σοβαρό νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα για τα προσωπικά δεδομένα. Εμείς τιμάμε τη διαδικασία και για αυτό θα μιλήσω αμέσως για το νομοσχέδιο.

«Ο μεγαλύτερος εχθρός της απαραίτητης αυτής νομοθεσίας; Ανούσια δικαιώματα και ανούσιες απαγορεύσεις που ενισχύουν τους ισχυρούς εξασθενώντας τους ήδη εξασθενημένους μικρομεσαίους»

Όταν ευρωσκεπτικιστές μας προκαλούν να δώσουμε ένα παράδειγμα που η ΕΕ να είναι απαραίτητη, η ανάγκη προστασίας των πολιτών από τους ισχυρούς με πρόσβαση σε ψηφιακές τεχνολογίες είναι ένα από τα παραδείγματα που δίνουμε. Όπως μας κατέδειξαν ο Edward Snowden και πριν από εκείνον το μέλος του ΜέΡΑ25, ο Julian Assange, οι ψηφιακές τεχνολογίες δίνουν σε ιδιώτες και κρατικές υπηρεσίες δυνατότητες φακελλώματός μας που κάνουν την Ασφάλεια των Πέτρινων Χρόνων μας να μοιάζει παιδική απογευματινή.

Με το πρόσχημα μάλιστα των δωρεάν υπηρεσιών, που είναι πράγματι ιδιαίτερα δελεαστικές και χρήσιμες σε όλους μας, οι εταιρείες δεν μας πουλάνε πια προϊόντα – πουλάνε εμάς και τα προσωπικά μας δεδομένα, εμπορευματοποιούν τους χρήστες μετατρέποντάς μας και τα προσωπικά μας δεδομένα στο προϊόν το οποίο, χωρίς να μας ρωτούν, αγοράζουν και πωλούν. Πράγματι, λοιπόν, ο πολίτης χρειάζεται νομοθετική προστασία.

Το ΜέΡΑ25, προφανώς, θεωρεί μια τέτοια νομοθεσία απαραίτητη. Μόνο η πολιτεία μπορεί να μας προστατεύσει. Είναι πράγματι απαράδεκτο ότι πέρασε τόσος καιρός με την Ελλάδα να είναι από τις χώρες που αγρόν ηγόραζαν όσο οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες νομοθετούσαν την οδηγία GDPR. Όμως, όπως συμβαίνει κάθε φορά που η πολιτεία πάει να μας προστατεύσει, εμείς έχουμε υποχρέωση να αναρωτηθούμε: Τί ακριβώς θα προστατευθεί; Ποιοι θα μας προστατεύσουν; Από ποιους; Και – το πιο σημαντικό – ποιός θα μας προστατεύσει από τους προστάτες μας;

Αυτά τα ερωτήματα καλούμαστε να απαντήσουμε σήμερα. Ποιόν και σε τί βαθμό τελικά προστατεύει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Κατ΄αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ώστε να μην έχουμε, ως Βουλή των Ελλήνων, αυταπάτες. Ο νόμος που θα ψηφίσουμε δεν θα μας προστατεύσει από το σύμπλεγμα FAANG– από τα μεγαθήρια: Facebook, Amazon, Apple, Netflix & Google. Ό,τι και να ψηφίσουμε εδώ σήμερα, αυτό το σύμπλεγμα MegaTech θα ρυθμίζεται, όσο ρυθμίζεται, από τα νομοθετήματα χωρών όπως η Γερμανία που έχουν αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο από αυτό που φέρνετε εδώ κυρίες και κύριοι της συμπολίτευσης. Το σημερινό νομοσχέδιο αφορά λοιπόν ελληνικές επιχειρήσεις, ελληνικούς οργανισμούς και τους πολίτες των οποίων τις ζωές αυτοί οι οργανισμοί επηρεάζουν.

Κάθε ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που νομοθετεί την GDPR καλείται να σταθμίσει δύο αντικρουόμενους κινδύνους:

Την υπερβολική αυστηρότητα – που εγγυάται την ακύρωση της νομοθεσίας στην πράξη και, παράλληλα, δίνει τεράστια εξουσία σε ισχυρούς που έχουν τα μέσα και τους πόρους να εκμεταλλευτούν τη νομοθεσία
Την υπερβολική χαλαρότητα, και τις πολλαπλές εξαιρέσεις, που εγγυώνται την ακύρωση της νομοθεσίας καθιστώντας την, όπως έλεγε και ο Σέξπιρ, ενεργή στην παραβίασή της περισσότερο απ’ ότι στην εφαρμογή της (in the breach rather than in the observance)

Επειδή εμείς στο ΜέΡΑ25, λόγω της πανευρωπαϊκής μας παρουσίας ως DiEM25, έχουμε αρχίσει την εφαρμογή της GDPR εδώ και ένα χρόνο σε όλες μας τις εσωτερικές διαδικασίες (ψηφιακές και μη), δηλαδή πολύ πριν ψηφιστούν οι εφαρμοστικοί νόμοι στη Γερμανία και αλλού, πόσο μάλιστα στην Ελλάδα, έχουμε γνώση των δυνατοτήτων καταστολής που δημιουργεί η νομοθεσία. Σας μεταφέρω την άποψη της Judith Meyer, υπευθύνου του DiEM25 για την εφαρμογή του GDPR στο κόμμα μας στη Γερμανία και πανευρωπαϊκά – συμπεριλαμβανομένων της ψηφιακής πλατφόρμας του ΜέΡΑ25:

«Αν ισχυροί παράγοντες το θελήσουν, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον εφαρμοστικό νόμο για να κλείσουν το κόμμα μας – το οποιοδήποτε κόμμα ή οργανισμό. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που δίνει ο νόμος για συνεχή αιτήματα αποστολής δεδομένων και με τεράστια πρόστιμα όταν αιτήματα που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ικανοποιηθούν δεν ικανοποιηθούν. Ένα χρόνο μετά την νομοθέτηση της GDPR στη Γερμανία, ο στόχος της προστασίας της ιδιωτικότητας των δεδομένων δεν έχει προχωρήσει για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή οι επιχειρήσεις παραβιάζουν το νόμο, συνήθως επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Δεύτερον, επειδή οι χρήστες συμφωνούν χωρίς σκέψη, αυτομάτως, χωρίς να διαβάζουν τους όρους, σε οποιοδήποτε αίτημα για συγκατάβασή τους – είτε πρόκειται για popup στην οθόνη είτε για τηλεφωνική συναίνεση.»

Όταν οι εταιρείες αποκτούν ντε φάκτο είτε την συγκατάθεση των πολιτών για ο,τιδήποτε είτε το δικαίωμα να παρανομούν κατά βούληση… Όταν το κράτος αποκτά τη δυνατότητα να χαρακτηρίσει όλους μας παράνομους και να επιλέξει ποιους από εμάς θα κυνηγήσει και ποιους όχι – ιδίως όταν συμπεριλαμβάνονται κόμματα – τότε καταλαβαίνουμε ότι οι πολιτικές ελευθερίες, για να μην μιλήσω για την Δημοκρατία, απειλούνται.

Το πρόβλημα βέβαια δεν λύνεται με κάποιες τροπολογίες καθώς στην παγκοσμιοποιημένη ολιγοπωλιακή νέο-φεουδαρχία στην οποία ζούμε το πρόβλημα είναι εγγενές. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να βοηθήσουν. Προτείνουμε, κατ’ αρχάς, δύο:

Μια προσθήκη ότι οι απαιτήσεις (π.χ. για παροχή στοιχείων) προς οργανισμούς και επιχειρήσεις πρέπει να είναι «εύλογες», ανάλογες δηλαδή με το μέγεθος και τους πόρους των οργανισμών και επιχειρήσεων, και να βασίζονται στην αρχή της αναλογικότητας προβλήματος-απαιτήσεων.
Να μην επιτραπεί η λειτουργία υπηρεσίας/γραμματείας «καλών πρακτικών» με το δικαίωμα να τρέχει στα δικαστήρια τον οποιονδήποτε. Μόνο ιδιώτες να έχουν το δικαίωμα να μηνύουν και μάλιστα μόνο όταν μπορούν να αποδείξουν πως έχουν έννομο συμφέρον.

ΧΡΗΣΤΕΣ-ΠΕΛΑΤΕΣ-ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Οpt-out right: Να έχουν το δικαίωμα της άρνησης συγκατάβασης χωρίς να χάνουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τη βασική υπηρεσία που δεν χρειάζεται τα προσωπικά τους δεδομένα για να λειτουργήσει
Το δικαίωμα να ζητάς ΟΛΕΣ τις πληροφορίες που σε αφορούν
Περιορισμός της συγκομιδής δεδομένων μόνο στα απολύτως απαραίτητα (need to know) για την σχετική υπηρεσία δεδομένα
Περιορισμός της χρήσης δεδομένων: Π.χ. ναι στην ηλεκτρονική αποστολή τιμολογίου, όχι στην μετέπειτα αποστολή διαφήμισης
Opt-in για αποστολή μηνυμάτων: Τέλος τα μαζικά μηνύματα χωρίς πριν ο αποδέκτης να έχει επιλέξει να είναι αποδέκτης

ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΝΟΗΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ (από την γερμανική εμπειρία)

Έχει παρατηρηθεί να πρέπει κάποιος οργανισμός να ζητά συναίνεση για να προβεί στην κίνηση Χ που για την ζητήσει έχει ήδη πράξει το Χ. Π.χ. «Δέχεστε να αποθηκευτούν τα cookies σας ή να καταγραφεί το IP σας;» όταν για να τεθεί το ερώτημα έχουν ήδη καταγραφτεί τα cookies και το IP
H GDPR ορθώς προβλέπει την διαγραφή των δεδομένων σου με μια δική σου αίτηση. Όμως αυτό είναι συχνά αδύνατον όσον αφορά τα πάρα πολλά back ups. Μια λύση είναι να απαιτείται η διαγραφή από τα backups μόνο όταν χρησιμοποιηθούν για ανάταξη/restore

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Μόνο προσωπικά δεδομένα που είναι απολύτως απαραίτητα. Π.χ. τραπεζικός λογαριασμός, αλλά όχι πρόσβαση στους λογαριασμούς social media των υπαλλήλων Π.χ. πόσες μέρες και πότε ο υπάλληλος ήταν σε αναρρωτική άδεια αλλά όχι την ασθένεια από την οποία έπασχε
Γραπτή συγκατάθεση εργαζομένων για να καταγράφονται συνομιλίες ή CCTV
Ορισμός μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις του τι σημαίνει αυτή η «συγκατάθεση» όταν χρησιμοποιείται CCTV ή καταγράφονται οι συνομιλίες
Πλήρης απαγόρευση της χρήσης αυτών των καταγραφών για την αξιολόγηση των υπαλλήλων
Διαγραφή εντός μηνός όλων των καταγραφών για λόγους ασφάλειας τόσο επισκεπτών όσο και εργαζόμενων

****

Κρίνεστε κυρίες και κύριοι της συμπολίτευσης, όπως και το νομοσχέδιό σας, στη βάση του κατά πόσο καταφέρατε να μεταφράσετε την χρήσιμη οδηγία GDPR με τρόπο που, στην ελληνική πραγματικότητα, αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τον μεγαλύτερο εχθρό της απαραίτητης αυτής νομοθεσίας: Ανούσια δικαιώματα και ανούσιες απαγορεύσεις που όμως ενισχύουν τους ισχυρούς εξασθενώντας τους ήδη αδύναμους μικρομεσαίους. Δυστυχώς, με αυτό το κριτήριο, κρίνεστε μετεξεταστέοι.

Boris is doing a troika, not a Varoufakis – IRISH EXAMINER

ATHENS – Ever since Boris Johnson moved into 10 Downing Street vowing to re-negotiate the United Kingdom’s withdrawal agreement with the European Union, the conventional wisdom among many Brexit opponents has been that the UK’s new prime minister is “doing a Varoufakis” and will be crushed in similar fashion.
The BBC’s Katya Adler reported from Brussels that she met with EU officials who spoke of “Varoufakis the sequel” – namely, “lots of pointless meetings with Prime Minister Johnson – as they believe was the case with Greece’s controversial finance minister at the height of the Greek debt crisis.” Lord Adonis, a former Labour transport secretary and schools minister, added to the comparison his admiration for Germany’s Chancellor: “[Angela] Merkel is treating Britain like Greece and Johnson like Varoufakis,” he tweeted.
Johnson must be greatly amused by all this. He knows that in the run-up to the June 2016 Brexit referendum, we were in opposing camps. While he was touring Britain in his infamous bus leading the Leave campaign, I was running up and down the UK alongside politicians like Labour’s John McDonnell and the Greens’ Caroline Lucas, calling on voters to resist the Brexit sirens.
But Johnson is too smart to care. Confirming that hard Brexiteers are far more strategically savvy than Remainers, Johnson, his right-hand man Dominic Cummings, and Michael Gove, a senior cabinet minister and arch-Leaver, know how to divide and rule over their opponents.
Writing for The Times two months before the Brexit referendum in 2016, Gove waxed lyrical about a book in which I sketched the evolution of the EU from a common market into a harsh, anti-democratic monetary union – conveniently neglecting to mention that I opposed Brexit or any other move to break up the EU or the euro. Likewise, a year ago, Johnson, referring to my book Adults in the Room , wrote in his Telegraph column: “As…Varoufakis has explained, the tragedy of the Greeks was that they never had the nerve to tell their EU masters to get lost,” forgetting to mention that Grexit was not my aim.
More recently, the pro-Brexit Telegraph reminded its readers that: “Early on in the Brexit process,…Varoufakis predicted that, if the UK entered negotiations over Brexit, Brussels would seek to browbeat us in the same way and that we would do better just to walk away…”  Then it added: “Boris Johnson…has taken his message on board.”
The only lesson that Johnson seems to have learned from me is that one should never enter into a negotiation unless one is prepared to walk away without a deal. But surely this is a lesson that all sensible people know, with the sad exception, evidently, of Johnson’s predecessor, Theresa May, and former Greek Prime Minister Alexis Tsipras. The bigger lesson that needs to be learned now is that the stand-off between a resolute Johnson and a constitutionally inflexible EU is about to inflict great damage across Europe.
Commentators and politicians love to milk the Brexit-Grexit parallel for all it is worth. The fact that both countries held referenda that went against EU leaders’ wishes makes the parallel easier to peddle. But the analogy is a lazy one that impedes understanding the crucial issues facing our countries, and, worse, could bring a mutually damaging no-deal Brexit closer.
To be clear, I never espoused Grexit (and I have lost countless friends on the left as a result). Greek voters elected us in January 2015 to end the unnecessary misery imposed on them by ridiculous policies that turned an economic recession into a humanitarian crisis. Neither they nor I, as official negotiator with the EU, wanted to clash with the bloc. All we demanded were sensible policies that would allow us to remain in the monetary union viably and with a modicum of dignity.
Three days into my tenure, the president of the Eurogroup of eurozone finance ministers, Jeroen Dijsselbloem, threatened me with Grexit if I insisted on re-negotiating our impossible public debt and the self-defeating austerity that went with it. I replied: Do your worst! It was no bluff. While I did not want Grexit, a majority of Greeks believed, as I still do, that debt bondage within the euro was a worse outcome.
Grexit, in short, was the weapon the EU forged and used to force successive Greek governments into accepting their country’s incarceration in the neoliberal equivalent of a Victorian workhouse. Brexit, by contrast, was a home-grown aspiration, rooted in the structural incompatibility between laissez-faire Anglo-Saxon capitalism and continental corporatism, and invoked by a coalition comprising sections of Britain’s aristocracy that successfully co-opted working-class communities wrecked by Margaret Thatcher’s industrial vandalism. These voters desperately wanted to punish the cosmopolitan London elites for treating them like long-devalued livestock.
Ironically, the EU establishment’s treatment of Greece contributed considerably to Brexit’s wafer-thin majority. Many sympathetic attendees at my anti-Brexit rallies, especially in England’s North, explained why they would ignore my pro-Remain pleas: “After seeing how the EU treated your people, we can’t vote to stay,” many of them told me.
Conflating the two acts of opposing the European establishment is, therefore, pure folly. When Remainers, like Lord Adonis or a BBC journalist embedded in the EU bureaucracy, depict Johnson as the new Varoufakis, they do their cause no favors. Theodore Roosevelt rightly said it was unpatriotic not to oppose a US president who fails his country. Similarly, succumbing to the Eurogroup’s Grexit threat would have been the most anti-European thing I could do. My goal was to strengthen Europe by turning it from an austerity union into a realm of shared prosperity. Unlike Johnson’s government, we had a fresh democratic mandate and a large majority, as evidenced by the July 5, 2015, referendum in favor of a progressive Europeanist strategy that told Europe: we do not want Grexit, but are prepared to take it if necessary.
Had I succeeded, today Europe would be stronger, more united, and better able to oppose Johnson’s natural ally in the White House. But, of course, unlike Johnson, I was a mere finance minister. Tsipras folded, and the result was another four years of crisis, fresh wind in Brexit’s sails, and a weaker EU as comprehensive austerity contributed to the eurozone’s economic malaise.
Those who assume that opposing the EU elite is axiomatically anti-European don’t understand that lazy acquiescence to that elite is a hard Brexiteer’s best ally. They are helping Johnson do a Dijsselbloem, not a Varoufakis.

IRISH EXAMINER website

Originally published at Project Syndicate

 

Για την οργανωτική δομή και τις καθολικές ψηφοφορίες του ΜέΡΑ25 – σκέψεις στο δρόμο για το 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο

Καθώς το ΜέΡΑ25 ανοίγει τις πόρτες του σε όλο και πιο πολλούς νέους συνοδοιπόρους, έχει σημασία να εμπεδώνουμε ξανά και ξανά το δημοκρατικό πνεύμα και τις συμμετοχικές πρακτικές του DiEM25, του οποίου αναπόσπαστο μέρος είναι το ΜέΡΑ25.
Για παράδειγμα, είναι εύλογο ότι κάποια από τα νέα μέλη αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν για τις θέσεις του ΜέΡΑ25 σε καθαρά εθνικά θέματα, π.χ. το ασφαλιστικό ή το Μακεδονικό, να ψηφίζουν γερμανοί ή πολωνοί συνοδοιπόροι. Ή πως και με ποιο σκεπτικό οι θέσεις και προτάσεις που θα διαμορφώσουν οι σύνεδροι στο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25 (που θα λάβει χώρα τον επόμενο Φεβρουάριο) τελικά θα εγκριθούν μέσω καθολικής ψηφοφορίας. Γιατί, ρωτούν, να ψηφίζουν μέλη του DiEM25 που είτε δεν ζουν στην Ελλάδα είτε ζουν εδώ αλλά έχουν επιλέξει (όπως δικαιούνται) να μην είναι μέλη του ΜέΡΑ25; Με τί γνώσεις θα ψηφίζουν, ή θα καταψηφίζουν, τις θέσεις του Διαβουλευτικού Συνεδρίου μέλη που δεν συμμετείχαν σε αυτό; Εμείς, οι παλιότεροι DiEMικοί, έχουμε υποχρέωση να τους απαντάμε πειστικά.
Δύο εναλλακτικές οργανωτικές δομές: Η πυραμιδική και η καθολικά συμμετοχική
Κατ΄αρχάς, έχει σημασία να θυμηθούμε ότι δύο είναι οι εναλλακτικές οργανωτικές δομές. Η μία είναι η πυραμιδική δομή που υιοθέτησαν και εξέλιξαν τα κομμουνιστικά κόμματα, την οποία αργότερα αντέγραψαν όλα τα υπόλοιπα (πρώτα το ΠΑΣΟΚ, στην Ελλάδα, μετά η ΝΔ κλπ). Η άλλη είναι η καθολικά συμμετοχική δομή που δημιουργήσαμε στο DiEΜ25 από τον Φεβρουάριο του 2016 έως σήμερα.
Στο πλαίσιο της κλασικής πυραμιδικής δομής, οι τοπικές οργανώσεις εκλέγουν συνέδρους οι οποίοι, στο συνέδριο, εκλέγουν κεντρική επιτροπή η οποία, με την σειρά της, εκλέγει πρόεδρο και εκτελεστικό/πολιτικό γραφείο. Ακόμα κι όταν η εκλογή προέδρου κάποια στιγμή (π.χ. το 2007 στο ΠΑΣΟΚ) άρχισε να γίνεται με καθολική ψηφοφορία των μελών, η πυραμιδική δομή διατηρήθηκε.
Από την πρώτη στιγμή, όταν ιδρύαμε το DiEM25, αποφανθήκαμε ότι αυτή η πυραμιδική δομή δεν είναι για εμάς. Πρώτον, παράγει ιεραρχίες που σκοτώνουν την εσωτερική δημοκρατία, μετατρέπουν τους συνέδρους σε μεγαλο-παράγοντες, καλλιεργούν τον διαχωρισμό μελών-στελεχών, οδηγούν στον παροπλισμό των απλών μελών. Πέραν τούτου, δεδομένης της φιλοδοξίας του DiEM25 να είναι ενιαίο, πανευρωπαϊκό κίνημα, μια τέτοια πυραμιδική δομή θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα σύγκλισης χιλιάδων μελών σε κάποιο συνεδριακό χώρο ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ακόμα και να βρίσκαμε τον χώρο, θα ερχόντουσαν μόνο όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα και τον δυσεύρετο χρόνο.
Έτσι, αποφασίσαμε η δράση του DiEM25 να είναι αποκεντρωμένη, ο εσωτερικός διάλογος να διεξάγεται στο FORUM μας, η Συντονιστική Επιτροπή να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία και, το πιο σημαντικό, όλα τα μέλη να ψηφίζουν για όλα τα θέματα που προκύπτουν – στη βάση όμως μιας σημαντικής ηθικής δέσμευσης: Δεν ασκούμε το δικαίωμα στην ψήφο παρά μόνο αν έχουμε πρώτα φροντίσει να ενημερωθεί για το θέμα. Π.χ. Όταν ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντζι προκήρυξε δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Ιταλικού Συντάγματος, πήραμε την απόφαση να ψηφίσουν όλα τα μέλη εφόσον δεσμευτούν να το ψάξουν πρώτα το ζήτημα και να ακούσουν προσεκτικά τις απόψεις/εκτιμήσεις των ιταλών συνοδοιπόρων μας. Αυτό, άλλωστε, σημαίνει ενιαίο πανευρωπαϊκό κίνημα.
Ένα χρόνο αργότερα, τέλη του 2017, αποφασίσαμε – όπως πάντα με καθολική πανευρωπαϊκή ψηφοφορία – ότι το DiEM25 θα πρέπει να ιδρύσει κόμματα (εκλογικούς βραχίονες). Π.χ. το Demokratie in Europa, το ΜέΡΑ25 κλπ. Πως όμως θα εξασφαλίζαμε ότι οι θέσεις και δράσεις των κομμάτων αυτών δεν θα αποκολληθούν από το ενιαίο DiEM25; Η απάντηση που δώσαμε, μετά από έντονο διάλογο, ήταν: Τα μέλη των κομμάτων του DiEM25 διαμορφώνουν προγράμματα, το καταστατικό του κόμματος, δρουν στην κοινωνία, προτείνουν υποψήφιους για όλα τα κομματικά όργανα και δημόσια αξιώματα κλπ. Αλλά, τον τελικό λόγο τον έχει το ανώτατο όργανο του DiEM25: το σύνολο των μελών του πανευρωπαϊκά που εκφράζεται μέσω των καθολικών ψηφοφοριών.
Γιατί καθολική ψηφοφορία του ΜέΡΑ25 για εμάς σημαίνει πανευρωπαϊκή ψηφοφορία των μελών του DiEM25
Συνοδοιπόροι εξέφρασαν την εύλογη πρόταση οι τελικές αποφάσεις του Διαβουλευτικού Συνεδρίου του ΜέΡΑ25 (για τις θέσεις, καταστατικό, σύνθεση νέας Πολιτικής Γραμματείας κλπ) να λαμβάνονται μόνο από τα μέλη του ΜέΡΑ25, δηλαδή όχι στο πλαίσιο καθολικής ψηφοφορίας όλων των μελών του DiEM25 πανευρωπαϊκά.
Δύο λόγοι προβλήθηκαν για να υποστηρίξουν την πρόταση αυτή. Ο πρώτος είναι ότι δεν μπορεί να αποφασίζει για τις θέσεις και την στελέχωση του ΜέΡΑ25 μέλος που δεν συμμετείχε στο Συνέδριο, και άρα στερείται της κατάλληλης πληροφόρησης ή «τριβής». Ο δεύτερος ήταν ότι δεν μπορεί έλληνας πολίτης, που επέλεξε να μην είναι μέλος του ΜέΡΑ25 αλλά να είναι μόνο μέλος του DiEM25, να αποφασίζει για τις θέσεις και την στελέχωση του ΜέΡΑ25.
Ο πρώτος λόγος, αν γίνει αποδεκτός, οδηγεί το κόμμα πίσω στην κλασική πυραμιδική οργανωτική δομή – την οποία ως DiEM25 απορρίψαμε. Πράγματι, αν προϋπόθεση για την συμμετοχή στις τελικές αποφάσεις είναι η συμμετοχή στο Συνέδριο, τότε καταργείται η αρχή της ισότιμης, καθολικής συμμετοχής των μελών του ΜέΡΑ25.
Ναι, θα πει κάποιος, ας κρατήσουμε τότε την καθολική συμμετοχή των μελών του ΜέΡΑ25 αλλά όχι και την συμμετοχή, με δικαίωμα ψήφου, σε δανούς ή ιρλανδούς μέλη του DiEM25. Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό: Αν επιλέγαμε την καθολική ψηφοφορία για όλα τα μέλη του ΜέΡΑ25, ανεξάρτητα του βαθμού εμπλοκής τους στις διαδικασίες, θα ήταν σαν να αναγνωρίζαμε το δικαίωμα στην τελική ψήφο μέλους, ας τον ονομάσουμε Ευθύμη, ο οποίος δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την προσυνεδριακή ή συνεδριακή δουλειά. Αυτό είναι το αντίτιμο της (ορθής) απόρριψης της πυραμιδικής κομματικής δομής. Αν όμως, παράλληλα, αποκλείσουμε μέλη του DiEM25 εκτός Ελλάδας αυτό αναγκαστικά συνεπάγεται ότι, την ώρα που ο Ευθύμης θα ψηφίζει, θα στερήσουμε το δικαίωμα ψήφου συνοδοιπόρων γερμανών ή ολλανδών, π.χ. της Judith, που θα έχουν σκύψει με προσοχή, αγάπη και συντροφικότητα στις εργασίες του ΜέΡΑ25 και θα έχουν διαμορφώσει εμπεριστατωμένη άποψη. Αυτό είναι απαράδεκτο για ένα κίνημα που ιδρύθηκε ως ενιαίο, πανευρωπαϊκό, δημοκρατικό.
Η διαδικασία προς το Διαβουλευτικό Συνέδριο
Στο δρόμο προς το Διαβουλευτικό Συνέδριο, μόνο τα μέλη του ΜέΡΑ25 θα έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην διαδικασία επιλογής συνέδρων. Μέσα στο Διαβουλευτικό Συνέδριο, οι εκλεγμένοι σύνεδροι θα διαμορφώνουν όλες τις προτάσεις, διαπιστώνοντας σε ποια σημεία υπάρχουν ανυπέρβλητες διχογνωμίες. Όταν ολοκληρωθεί το Διαβουλευτικό Συνέδριο, τότε και μόνο τότε τα μέλη του DiEM25 από όλη την Ευρώπη, επιβεβαιώνοντας το ενιαίο του κινήματος, θα έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στην καθολική πανευρωπαϊκή ψηφοφορία (εφόσον δεσμεύονται να μην το χρησιμοποιήσουν παρά μόνο αν έχουν ενημερωθεί σχετικά) που θα εγκρίνει τις προτάσεις των συνέδρων και θα επιλέξει μεταξύ των εναλλακτικών προτάσεων που έχουν ήδη διαμορφώσει οι σύνεδροι.
Αυτά ισχύουν τώρα, σύμφωνα με το Καταστατικό του ΜέΡΑ25 και τις Οργανωτικές του DiEM25. Βέβαια, στη δημοκρατία όλα μπορούν να αλλάξουν. Όποιοι συνοδοιπόροι έχουν άλλη άποψη για το πως θα πρέπει να είναι οργανωμένο το κόμμα δεν έχουν παρά να καταθέσουν τις προτάσεις τους στο Διαβουλευτικό Συνέδριο, το οποίο θα προτείνει – έτσι κι αλλιώς – αναθεώρηση του ισχύοντος Καταστατικού. Μια αναθεώρηση που, βέβαια, απαιτεί, όπως όλες οι αποφάσεις του ενιαίου μας πανευρωπαϊκού κινήματος, τελική έγκριση από καθολική ψηφοφορία των μελών του DiEM25.
Ως μέλη του ΜέΡΑ25 νομίζω ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι για την εσωτερική μας δημοκρατία ενώ ταυτόχρονα απαιτείται να πασχίζουμε να την βελτιώσουμε, να την περιφρουρήσουμε, καθώς και να την εξηγήσουμε στους νέους συνοδοιπόρους που, μετά την είσοδό μας στη Βουλή, προσχωρούν συνεχώς στο κόμμα.

Η εσωτερική δημοκρατία του DiEM25-ΜέΡΑ25 στην πράξη

Η κορυφαία καθολική ψηφοφορία των μελών DiEM25-ΜέΡΑ25 για την εκλογή της νέας Συντονιστικής Επιτροπής είναι σε εξέλιξη. Μην ξεχάσεις να ψηφίσεις έως την 28η Αυγούστου
Όταν λέμε ότι το κίνημά μας είναι το πρώτο ενιαίο πανευρωπαϊκό δημοκρατικό κίνημα, το εννοούμε. Ζούμε και βιώνουμε την δημοκρατία στην πράξη. Κάθε εβδομάδα τα μέλη απ΄ όλη την Ευρώπη καλούμαστε να συναποφασίσουμε μέσα από καθολικές ψηφοφορίες για όλα τα θέματα, τόσο εκείνα πανευρωπαϊκής εμβέλειας (π.χ. την θέση μας για την Πράσινη Συμφωνία για την Ευρώπη) όσο και για τις πολιτικές μας επιλογές σε εθνικό επίπεδο (π.χ. την εκλογή της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25 ή του αντίστοιχου εκλογικού μας βραχίονα στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία).
Όμως, κάθε δύο χρόνια, ζούμε μαζί μια κορυφαία στιγμή: Εκλέγουμε την 12μελή Συντονιστική Επιτροπή (Coordinating Collective) του DiEM25, η οποία επιφορτίζεται με την εντολή να συντονίσει την δράση του κινήματος για τα επόμενα δύο χρόνια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η ψηφοφορία, δίνοντάς μας την ευκαιρία και το καθήκον να επιλέξουμε 12 συνοδοιπόρους (6 γυναίκες και 6 άνδρες) από 34 υποψήφιους.
Μην ξεχάσεις λοιπόν να ψηφίσεις έως την 28η Αυγούστου – πηγαίνοντας στην σελίδα μας diem25.org, επιλέγοντας από το μενού ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και, κατόπιν, ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΕΛΩΝ. Εκεί θα βρείς τις υποψηφιότητες (οι οποίες παρατίθενται με τη σειρά ένταξης στο DiEM25), που περιλαμβάνουν βιογραφικό, δήλωση του λόγου για τον οποίο θέτουν υποψηφιότητα και σύντομο βίντεο.
Πρόκειται για κορυφαία στιγμή στη δράση μας ως μέλη του DiEM25 – άλλη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε ότι μια άλλη Ευρώπη είναι ήδη εδώ, στους κόλπους του DiEM25 όπου οι συνοδοιπόροι ψηφίζουν χωρίς να δίνουν σημασία αν οι υποψήφιοι που επιλέγουμε είναι έλληνες, γερμανοί, πορτογάλοι κοκ.

 

Περί ΕΥΠ, Ρήξης, AirBnB, Ασύλου, Ιδιωτικών Πανεπιστημίων & Τοπικής Αυτοδιοίκησης – Συνέντευξη στο ONE

IQ Squared presents Yanis Varoufakis and Brian Eno on Money, Power and a Call for Radical Change – London, 4th November

The liberal order is under threat. Increasing inequality, the rise of far-right nationalism and the climate emergency pose unprecedented challenges. It’s time for some radical thinking. On November 4th Intelligence Squared is bringing to its stage two of the world’s great radicals – Yanis Varoufakis, the former Greek finance minister known for his trademark leather jacket, motorbike and self-described erratic Marxism, and legendary music producer Brian Eno, known for his progressive politics and human rights activism.

Varoufakis and Eno are friends and political allies, both involved in the Democracy in Europe Movement 2025, whose goal is to create a truly democratic European Union, accountable to its people. In conversation with the BBC’s Ritula Shah, they will tackle how our global financial system, with its kleptocrats, money launderers and tax evaders, has established a stranglehold on our society, enriching the few and impoverishing most of the rest. And they will discuss the radical change that is needed in order to achieve a more democratic, egalitarian society.

Since entering politics during the Greek financial crisis in 2015, Varoufakis has become a globally recognised figure, both admired and loathed for his excoriating attacks on the international economic establishment. Eno, one of the world’s most original and influential musicians, began his career playing synth with Roxy Music in the 1970s and has produced music for acts including David Bowie, Talking Heads, U2 and Coldplay. In everything he does his goal is to overturn established ways of thinking and spark creativity, whether in the world of music or in his political activism.

Join us as these two outspoken and original thinkers from very different worlds come together for an evening of provocative argument, insight and progressive ideas.

Yanis Varoufakis and Brian Eno on Money, Power and a Call for Radical Change

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο χρειάζεται Περιφρούρηση, όπως και οι πορείες – Απάντηση στο ΚΚΕ σε 1′

Συνάδελφοι του ΚΚΕ,

Εμείς στο ΜέΡΑ25 εκτιμούμε ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο το ΚΚΕ περιφρουρεί αποτελεσματικά τις πορείες και τις διαδηλώσεις των μελών του στο κέντρο των πόλεων μας. Το κάνετε με υποδειγματικό τρόπο, με συντρόφους σας που φορούν περιβραχιόνια ώστε να αναγνωρίζονται από τους υπόλοιπους διαδηλωτές (μια μορφή διακριτικών, στολής).

Το ΜέΡΑ25 θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι να περιφρουρείται το άσυλο στα πανεπιστήμια με τον ίδιο άρτιο τρόπο με τον οποίο εσείς, συνάδελφοι του ΚΚΕ, περιφρουτείτε τις διαδηλώσεις και τις πορείες.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει υποχρέωση απέναντι στον εαυτό της, απέναντι στους φοιτητές, στους καθηγητές και στους εργαζόμενους που την απαρτίζουν να συστήσει Υπηρεσία Περιφρούρησης Πανεπιστημιακού Ασύλου σε κάθε ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης, μια υπηρεσία που θα αποτελείται από υπαλλήλους του πανεπιστημίου (όπως ακριβώς οι βιβλιοθηκάριοι, το προσωπικό εργαστηρίων κλπ) και η οποία θα λογοδοτεί αποκλειστικά στις πρυτανικές αρχές και στους φοιτητικούς συλλόγους. Είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί το πανεπιστημιακό άσυλο το οποίο έχει βάλει στο στόχαστρό της η ΝΔ με (όχι και τόσο) απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου και την προλεταριοποίηση των παραγωγών γνώσης.

Δεδομένης, λοιπόν, της εκτίμησής μας του τρόπου περιφρούρησης που εσείς αναπτύξατε, θα σας παρακαλούσα οι αναφορές σας στη θέση μας για την περιφρούρηση του ασύλου να είναι αναλόγως συντροφικές.

Το ΜέΡΑ25 καταγγέλει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και απαιτεί την περιφρούρισή του από την πολιτεία

Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι η αιχμή του δόρατος της κανονικοποίησης της αστυνομοκρατίας, της υποβάθμισης  του δημόσιου πανεπιστημίου, και της σταδιακής ιδιωτικοποίησής του (προς όφελος των ψευτο-κολλεγίων).  Σηματοδοτεί την κατάργηση της ουσιαστικής ακαδημαϊκής ελευθερίας – μιας ελευθερίας που πρέπει να προστατεύεται όχι μόνο από τα ΜΑΤ και κάθε μορφή βίας αλλά και από (α) την προλεταριοποίηση των διδασκόντων, και (β) την τυποποίηση της γνώσης . Το ΜέΡΑ25 καταψηφίζει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και προτείνει την ενίσχυση και περιφρούρησή του μέσω ίδρυσης, σε κάθε πανεπιστήμιο, καλά οργανωμένης Υπηρεσίας Περιφρούρισης του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

Κλέων Γρηγοριάδης: Η κατάργηση του ασύλου θα πετύχει ακριβώς τα αντίθετα από τους στόχους της. Μόλις η πρώτη διμοιρία των ματ μπει σε ένα αμφιθέατρο και κάνει χρήση χημικών, τότε ο πανικός και η ένταση θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να ζήσουμε το επόμενο εθνικό μας δράμα.

— ΜέΡΑ25 (@mera25_gr) August 7, 2019

Γ. #Βαρουφάκης: Υπάρχει μια γρήγορη κίνηση που πραγματικά θα έπληττε την ανομία στα πανεπιστήμια: καταργήστε την #ΔΑΠ! Την παράταξη που εκμεταλλεύεται και αναπαράγει την διαπλοκή των κακώς κειμένων στο δημόσιο πανεπιστήμιο γαλουχώντας έτσι τα μελλοντικά στελέχη της παράταξής σας.

— ΜέΡΑ25 (@mera25_gr) August 7, 2019

Από την ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη στη Βουλή (από 9’30”και μετά)

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Επειδή το προσωπικό είναι πολιτικό, όπως μας δίδαξε ο φεμινισμός, ξεκινώ καταθέτοντας προσωπική εμπειρία. Ήταν Δεκέμβρης του 2009. Στο αμφιθέατρο του 5ου ορόφου της Νομικής Σχολής, στην Οδό Σίνα. Το ακροατήριο μικρό καθώς από την προηγούμενη σερνόταν η φήμη επικείμενων επεισοδίων. Κάπου στη μέση του μαθήματος παρατήρησα ότι τα μάτια των φοιτητών μαγνητίζονταν από το τζάμι της πόρτας. Πράγματι διακρίνονταν διάφορες φιγούρες με ρούχα παραλλαγής να κινούνται στον διάδρομο. Ενιωσα τον φόβο των δεκαοκτάχρονων φοιτητών μου. Τους έδωσα την επιλογή να φύγουμε ή να μείνουμε συνεχίζοντας το μάθημα ώστε να περιφρουρήσουμε το άσυλο με αυτό τον τρόπο. Δεν έφυγε κανείς. Εν τέλει, οι εισβολείς μπήκαν στην αίθουσα, μας απείλησαν και, μετά από έντονο διάλογο, αποχωρήσαμε.
Στον δρόμο αναρωτιόμουν: Αν ήμουν ο βασικός εκπρόσωπος του αστικού κράτους που στόχο έχει να καταργήσει στην πράξη το δημόσιο πανεπιστήμιο, να το υποβαθμίσει, να το μετατρέψει σε αποθήκη λανθάνουσας ανεργίας. Αν στόχος μου ήταν να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας στην ιδέα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν αποφάσιζα να τιμωρήσω τους φοιτητές που δεν έχουν τα χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή που, αν και τα έχουν, προτίμησαν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, θα μπορούσα να σκαρφιστώ τίποτα αποτελεσματικότερο από αυτό που συνέβη σήμερα; Δεν ισχυρίζομαι ότι οι καταληψίες είναι εγκάθετοι. Απλά, διαπιστώνω την ειρωνεία του αμφισβητία που, ίσως άθελά του, εξυπηρετεί βέλτιστα τα σχέδια κατάργησης της έλλογης αμφισβήτησης. Αυτά όμως παθαίνει η αμφισβήτηση όταν τη θέση της σκέψης υποκαθιστά τη βία.
Μετά από μερικές μέρες δημοσιεύσα ένα άρθρο για το συμβάν στο οποίο κατέληγα στο συμπέρασμα: «Το άσυλο απαιτεί διαφύλαξη, γιατί αλλιώς μετατρέπεται σε ασυλία εκείνων που στρέφονται εναντίον του πανεπιστημιακού ασύλου.»
Κυρία Υπουργέ, κυρία Κεραμέως, σε τί θα βοηθούσε εκείνο το απόγευμα αν ο προκάτοχός σας είχε καταργήσει, όπως εσείς σήμερα κάνετε, το άσυλο; Σε τίποτα απολύτως.
Η πανεπιστημιακή διαδικασία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί όσο δεν υπάρχει ένα καλά οργανωμένο σώμα περιφρούρισης του ασύλου: ένστολοι υπάλληλοι του πανεπιστημίου, με τα μέσα και την εκπαίδευση που απαιτείται για να προφυλάσσουν την ελευθερία διακίνησης ιδεών και την πανεπιστημιακή περιουσία, που να λογοδοτούν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην διοίκηση του πανεπιστημίου– στις πρυτανικές αρχές και τους φοιτητικούς συλλόγους.
Πρώτη μέριμνα της πολιτείας θα έπρεπε να είναι η χρηματοδότηση της σύστασης αυτού του σώματος – το οποίο διαθέτουν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου (με εξαίρεση τα δικά μας).
Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν σας ενδιέφερε η εξασφάλιση του δημόσιου πανεπιστημίου και του ασύλου θα το είχατε κάνει, αντί να αντιγράφετε το μοντέλο Θάτσερ μετατροπής των ΤΕΙ σε πανεπιστήμια, χωρίς νέους πόρους και με αποσπάσεις καθηγητών 2βάθμιας εκπαίδευσης – κάτι που κάνει κακό στα ΤΕΙ χωρίς βοηθά τα ΑΕΙ. Χάσατε άλλη μια ευκαιρία αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, κάτι που σήμερα η ΝΔ σήμερα εκμεταλλεύεται εναντίον του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το βαθύτερο νόημα του ασύλου που επιτηδείως αγνοεί η ΝΔ
Θέλω όμως τώρα να κλείσω πηγαίνοντας λίγο βαθύτερα στο νόημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν κατοχυρώνεται απλά και μόνο με την εξασφάλιση πως κανείς δεν θα σταματήσει τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα σου.
Όταν μιλάμε για ακαδημαϊκή ελευθερία, για πανεπιστημιακό άσυλο, δεν μιλάμε μόνο για την ελευθερία από την βία ή την καταστολή. Δεν μιλάμε μόνο για την κατάργηση των περιορισμών. Μιλάμε και για κάτι άλλο, κάτι ακόμα πιο σημαντικό:
Μιλάμε για την παροχή εφοδίων, και χρόνου, ώστε η φοιτήτρια, η λέκτορας, η καθηγήτρια να τολμήσει να διανοηθεί να ξεπεράσει την αυτό-λογοκρισία. Να ξεπεράσει τον εαυτό της. Να υπερνικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό της ελευθερίας σκέψης: τις κοινωνικές συμβάσεις μιας πατριαρχικής, συντηρητικής κοινωνίας που θέλει τους πανεπιστημιακούς καθωσπρέπει ανα-παραγωγούς προκαταλήψεων.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αφορά λοιπόν μόνο την προστασία από τους κουκουλοφόρους, παρακρατικούς ή μη. Αφορά την εξασφάλιση οικοσυστήματος στο οποίο φύεται η επικίνδυνη, η δύσκολη γνώση. Κι αυτό απαιτεί ένα δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο να αντιστέκεται στις σειρήνες τόσο του κρατισμού όσο και των αγορών. Ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που, από την μία, προστατεύει τα δημόσια αγαθά – την περιουσία του – και τους ανθρώπους του αλλά, από την άλλη, τους εξασφαλίζει μη αγοραίους πόρους ώστε να μπορούν να σκέφτονται καλά και επικίνδυνα.
Έχει ενδιαφέρον ότι μια παράταξη που έχει κάνει σημαία της το ιδιωτικό πανεπιστήμιο ξεκινά με την νομοθετική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να μην το σκεφτήκατε συνειδητά όμως το υποσυνείδητό σας δουλεύει υπερωρίες κυρίες και κύριοι της ΝΔ.
Οραματίζεστε ιδιωτικά πανεπιστήμια που δεν θα υπάρξουν ποτέ. Ποιος ιδιώτης θα πλήρωνε σοβαρό μισθό σε πανεπιστημιακό για να διδάσκει 6 ώρες τη βδομάδα και να διαβάζει, να γράφει, να πειραματίζεται, να σκέφτεται – χωρίς να παράγει υπεραξία – τις υπόλοιπες 34 ώρες; Κανείς. Χάρβαρντ στην Ελλάδα δεν θα δημιουργηθεί γιατί απλά δεν έχουμε τους ολιγάρχες, τους robber barons, της Αμερικής. Ακόμα και οι λίγοι έλληνες ολιγάρχες που έχουν χρήματα προτιμούν να τα κάνουν χορηγία στο Χάρβαρντ.
Όχι. Όταν μιλάτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια μιλάτε για την χορήγηση ισοτιμίας στα πτυχία των υπαρχόντων κολλεγίων – εκείνων που εκμεταλλεύονται εξαιρετικούς νέους επιστήμονες που δέχονται να διδάσκουν 30 ώρες τη βδομάδα – κάτι που σε 2 ή 3 χρόνια τους έχει εξοντώσει ακαδημαϊκά.
Ακαδημαϊκή ελευθερία δεν σημαίνει απλά να έχεις το δικαίωμα να μιλάς. Σημαίνει να μην υπόκεισαι σε αυτή την προλεταριοποίηση. Πανεπιστημιακό άσυλο δεν σημαίνει απλά προστασία από τη βία του μπαχαλιάκια.
Σημαίνει και προστασία από τη βία του αφεντικού, δημόσιου ή ιδιωτικού, που επιβάλει στον διδάσκοντα και στον φοιτητή μια τυποποιημένη γνώση που ξεπετά την διαδικασία μάθησης, καταργεί τη μόρφωση και εν τέλει συνθλίβει την δημιουργία νέας γνώσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους κ. και κ. της ΝΔ θα μας βρείτε μπροστά σας. Για αυτό όχι μόνο καταψηφίζουμε αλλά θα καταγγέλλουμε το νομοσχέδιό σας.
Φαίνεται πως έχετε πείσει τους εαυτούς σας ότι η κατάργηση του ασύλου είναι η μία, γρήγορη κίνηση που θα κόψει τον Γόρδιο Δεσμό της ανομίας στα πανεπιστήμια. Τίποτα τέτοιο δεν θα κάνει. Απολύτως τίποτα.
Υπάρχει όμως μια γρήγορη κίνηση που πραγματικά θα έπληττε την ανομία, την ασυδοσία, την διαπλοκή στην καρδιά των πανεπιστημίων μας. Μια κίνηση που, ομολογώ, μόνο η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κάνει: ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΑΠ! Την παράταξη που εκμεταλλεύεται και αναπαράγει την διαπλοκή των κακώς κειμένων στο δημόσιο πανεπιστήμιο γαλουχώντας έτσι τα μελλοντικά στελέχη της παράταξής σας.
Θέλετε να αναβαθμίσετε το πανεπιστήμιο; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΑΠ!