Yanis Varoufakis's Blog, page 75
August 27, 2019
Boris is doing a troika, not a Varoufakis – IRISH EXAMINER
ATHENS – Ever since Boris Johnson moved into 10 Downing Street vowing to re-negotiate the United Kingdom’s withdrawal agreement with the European Union, the conventional wisdom among many Brexit opponents has been that the UK’s new prime minister is “doing a Varoufakis” and will be crushed in similar fashion.
The BBC’s Katya Adler reported from Brussels that she met with EU officials who spoke of “Varoufakis the sequel” – namely, “lots of pointless meetings with Prime Minister Johnson – as they believe was the case with Greece’s controversial finance minister at the height of the Greek debt crisis.” Lord Adonis, a former Labour transport secretary and schools minister, added to the comparison his admiration for Germany’s Chancellor: “[Angela] Merkel is treating Britain like Greece and Johnson like Varoufakis,” he tweeted.
Johnson must be greatly amused by all this. He knows that in the run-up to the June 2016 Brexit referendum, we were in opposing camps. While he was touring Britain in his infamous bus leading the Leave campaign, I was running up and down the UK alongside politicians like Labour’s John McDonnell and the Greens’ Caroline Lucas, calling on voters to resist the Brexit sirens.
But Johnson is too smart to care. Confirming that hard Brexiteers are far more strategically savvy than Remainers, Johnson, his right-hand man Dominic Cummings, and Michael Gove, a senior cabinet minister and arch-Leaver, know how to divide and rule over their opponents.
Writing for The Times two months before the Brexit referendum in 2016, Gove waxed lyrical about a book in which I sketched the evolution of the EU from a common market into a harsh, anti-democratic monetary union – conveniently neglecting to mention that I opposed Brexit or any other move to break up the EU or the euro. Likewise, a year ago, Johnson, referring to my book Adults in the Room , wrote in his Telegraph column: “As…Varoufakis has explained, the tragedy of the Greeks was that they never had the nerve to tell their EU masters to get lost,” forgetting to mention that Grexit was not my aim.
More recently, the pro-Brexit Telegraph reminded its readers that: “Early on in the Brexit process,…Varoufakis predicted that, if the UK entered negotiations over Brexit, Brussels would seek to browbeat us in the same way and that we would do better just to walk away…” Then it added: “Boris Johnson…has taken his message on board.”
The only lesson that Johnson seems to have learned from me is that one should never enter into a negotiation unless one is prepared to walk away without a deal. But surely this is a lesson that all sensible people know, with the sad exception, evidently, of Johnson’s predecessor, Theresa May, and former Greek Prime Minister Alexis Tsipras. The bigger lesson that needs to be learned now is that the stand-off between a resolute Johnson and a constitutionally inflexible EU is about to inflict great damage across Europe.
Commentators and politicians love to milk the Brexit-Grexit parallel for all it is worth. The fact that both countries held referenda that went against EU leaders’ wishes makes the parallel easier to peddle. But the analogy is a lazy one that impedes understanding the crucial issues facing our countries, and, worse, could bring a mutually damaging no-deal Brexit closer.
To be clear, I never espoused Grexit (and I have lost countless friends on the left as a result). Greek voters elected us in January 2015 to end the unnecessary misery imposed on them by ridiculous policies that turned an economic recession into a humanitarian crisis. Neither they nor I, as official negotiator with the EU, wanted to clash with the bloc. All we demanded were sensible policies that would allow us to remain in the monetary union viably and with a modicum of dignity.
Three days into my tenure, the president of the Eurogroup of eurozone finance ministers, Jeroen Dijsselbloem, threatened me with Grexit if I insisted on re-negotiating our impossible public debt and the self-defeating austerity that went with it. I replied: Do your worst! It was no bluff. While I did not want Grexit, a majority of Greeks believed, as I still do, that debt bondage within the euro was a worse outcome.
Grexit, in short, was the weapon the EU forged and used to force successive Greek governments into accepting their country’s incarceration in the neoliberal equivalent of a Victorian workhouse. Brexit, by contrast, was a home-grown aspiration, rooted in the structural incompatibility between laissez-faire Anglo-Saxon capitalism and continental corporatism, and invoked by a coalition comprising sections of Britain’s aristocracy that successfully co-opted working-class communities wrecked by Margaret Thatcher’s industrial vandalism. These voters desperately wanted to punish the cosmopolitan London elites for treating them like long-devalued livestock.
Ironically, the EU establishment’s treatment of Greece contributed considerably to Brexit’s wafer-thin majority. Many sympathetic attendees at my anti-Brexit rallies, especially in England’s North, explained why they would ignore my pro-Remain pleas: “After seeing how the EU treated your people, we can’t vote to stay,” many of them told me.
Conflating the two acts of opposing the European establishment is, therefore, pure folly. When Remainers, like Lord Adonis or a BBC journalist embedded in the EU bureaucracy, depict Johnson as the new Varoufakis, they do their cause no favors. Theodore Roosevelt rightly said it was unpatriotic not to oppose a US president who fails his country. Similarly, succumbing to the Eurogroup’s Grexit threat would have been the most anti-European thing I could do. My goal was to strengthen Europe by turning it from an austerity union into a realm of shared prosperity. Unlike Johnson’s government, we had a fresh democratic mandate and a large majority, as evidenced by the July 5, 2015, referendum in favor of a progressive Europeanist strategy that told Europe: we do not want Grexit, but are prepared to take it if necessary.
Had I succeeded, today Europe would be stronger, more united, and better able to oppose Johnson’s natural ally in the White House. But, of course, unlike Johnson, I was a mere finance minister. Tsipras folded, and the result was another four years of crisis, fresh wind in Brexit’s sails, and a weaker EU as comprehensive austerity contributed to the eurozone’s economic malaise.
Those who assume that opposing the EU elite is axiomatically anti-European don’t understand that lazy acquiescence to that elite is a hard Brexiteer’s best ally. They are helping Johnson do a Dijsselbloem, not a Varoufakis.
Originally published at Project Syndicate
August 23, 2019
Για την οργανωτική δομή και τις καθολικές ψηφοφορίες του ΜέΡΑ25 – σκέψεις στο δρόμο για το 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο
Καθώς το ΜέΡΑ25 ανοίγει τις πόρτες του σε όλο και πιο πολλούς νέους συνοδοιπόρους, έχει σημασία να εμπεδώνουμε ξανά και ξανά το δημοκρατικό πνεύμα και τις συμμετοχικές πρακτικές του DiEM25, του οποίου αναπόσπαστο μέρος είναι το ΜέΡΑ25.
Για παράδειγμα, είναι εύλογο ότι κάποια από τα νέα μέλη αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν για τις θέσεις του ΜέΡΑ25 σε καθαρά εθνικά θέματα, π.χ. το ασφαλιστικό ή το Μακεδονικό, να ψηφίζουν γερμανοί ή πολωνοί συνοδοιπόροι. Ή πως και με ποιο σκεπτικό οι θέσεις και προτάσεις που θα διαμορφώσουν οι σύνεδροι στο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25 (που θα λάβει χώρα τον επόμενο Φεβρουάριο) τελικά θα εγκριθούν μέσω καθολικής ψηφοφορίας. Γιατί, ρωτούν, να ψηφίζουν μέλη του DiEM25 που είτε δεν ζουν στην Ελλάδα είτε ζουν εδώ αλλά έχουν επιλέξει (όπως δικαιούνται) να μην είναι μέλη του ΜέΡΑ25; Με τί γνώσεις θα ψηφίζουν, ή θα καταψηφίζουν, τις θέσεις του Διαβουλευτικού Συνεδρίου μέλη που δεν συμμετείχαν σε αυτό; Εμείς, οι παλιότεροι DiEMικοί, έχουμε υποχρέωση να τους απαντάμε πειστικά.
Δύο εναλλακτικές οργανωτικές δομές: Η πυραμιδική και η καθολικά συμμετοχική
Κατ΄αρχάς, έχει σημασία να θυμηθούμε ότι δύο είναι οι εναλλακτικές οργανωτικές δομές. Η μία είναι η πυραμιδική δομή που υιοθέτησαν και εξέλιξαν τα κομμουνιστικά κόμματα, την οποία αργότερα αντέγραψαν όλα τα υπόλοιπα (πρώτα το ΠΑΣΟΚ, στην Ελλάδα, μετά η ΝΔ κλπ). Η άλλη είναι η καθολικά συμμετοχική δομή που δημιουργήσαμε στο DiEΜ25 από τον Φεβρουάριο του 2016 έως σήμερα.
Στο πλαίσιο της κλασικής πυραμιδικής δομής, οι τοπικές οργανώσεις εκλέγουν συνέδρους οι οποίοι, στο συνέδριο, εκλέγουν κεντρική επιτροπή η οποία, με την σειρά της, εκλέγει πρόεδρο και εκτελεστικό/πολιτικό γραφείο. Ακόμα κι όταν η εκλογή προέδρου κάποια στιγμή (π.χ. το 2007 στο ΠΑΣΟΚ) άρχισε να γίνεται με καθολική ψηφοφορία των μελών, η πυραμιδική δομή διατηρήθηκε.
Από την πρώτη στιγμή, όταν ιδρύαμε το DiEM25, αποφανθήκαμε ότι αυτή η πυραμιδική δομή δεν είναι για εμάς. Πρώτον, παράγει ιεραρχίες που σκοτώνουν την εσωτερική δημοκρατία, μετατρέπουν τους συνέδρους σε μεγαλο-παράγοντες, καλλιεργούν τον διαχωρισμό μελών-στελεχών, οδηγούν στον παροπλισμό των απλών μελών. Πέραν τούτου, δεδομένης της φιλοδοξίας του DiEM25 να είναι ενιαίο, πανευρωπαϊκό κίνημα, μια τέτοια πυραμιδική δομή θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα σύγκλισης χιλιάδων μελών σε κάποιο συνεδριακό χώρο ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ακόμα και να βρίσκαμε τον χώρο, θα ερχόντουσαν μόνο όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα και τον δυσεύρετο χρόνο.
Έτσι, αποφασίσαμε η δράση του DiEM25 να είναι αποκεντρωμένη, ο εσωτερικός διάλογος να διεξάγεται στο FORUM μας, η Συντονιστική Επιτροπή να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία και, το πιο σημαντικό, όλα τα μέλη να ψηφίζουν για όλα τα θέματα που προκύπτουν – στη βάση όμως μιας σημαντικής ηθικής δέσμευσης: Δεν ασκούμε το δικαίωμα στην ψήφο παρά μόνο αν έχουμε πρώτα φροντίσει να ενημερωθεί για το θέμα. Π.χ. Όταν ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντζι προκήρυξε δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Ιταλικού Συντάγματος, πήραμε την απόφαση να ψηφίσουν όλα τα μέλη εφόσον δεσμευτούν να το ψάξουν πρώτα το ζήτημα και να ακούσουν προσεκτικά τις απόψεις/εκτιμήσεις των ιταλών συνοδοιπόρων μας. Αυτό, άλλωστε, σημαίνει ενιαίο πανευρωπαϊκό κίνημα.
Ένα χρόνο αργότερα, τέλη του 2017, αποφασίσαμε – όπως πάντα με καθολική πανευρωπαϊκή ψηφοφορία – ότι το DiEM25 θα πρέπει να ιδρύσει κόμματα (εκλογικούς βραχίονες). Π.χ. το Demokratie in Europa, το ΜέΡΑ25 κλπ. Πως όμως θα εξασφαλίζαμε ότι οι θέσεις και δράσεις των κομμάτων αυτών δεν θα αποκολληθούν από το ενιαίο DiEM25; Η απάντηση που δώσαμε, μετά από έντονο διάλογο, ήταν: Τα μέλη των κομμάτων του DiEM25 διαμορφώνουν προγράμματα, το καταστατικό του κόμματος, δρουν στην κοινωνία, προτείνουν υποψήφιους για όλα τα κομματικά όργανα και δημόσια αξιώματα κλπ. Αλλά, τον τελικό λόγο τον έχει το ανώτατο όργανο του DiEM25: το σύνολο των μελών του πανευρωπαϊκά που εκφράζεται μέσω των καθολικών ψηφοφοριών.
Γιατί καθολική ψηφοφορία του ΜέΡΑ25 για εμάς σημαίνει πανευρωπαϊκή ψηφοφορία των μελών του DiEM25
Συνοδοιπόροι εξέφρασαν την εύλογη πρόταση οι τελικές αποφάσεις του Διαβουλευτικού Συνεδρίου του ΜέΡΑ25 (για τις θέσεις, καταστατικό, σύνθεση νέας Πολιτικής Γραμματείας κλπ) να λαμβάνονται μόνο από τα μέλη του ΜέΡΑ25, δηλαδή όχι στο πλαίσιο καθολικής ψηφοφορίας όλων των μελών του DiEM25 πανευρωπαϊκά.
Δύο λόγοι προβλήθηκαν για να υποστηρίξουν την πρόταση αυτή. Ο πρώτος είναι ότι δεν μπορεί να αποφασίζει για τις θέσεις και την στελέχωση του ΜέΡΑ25 μέλος που δεν συμμετείχε στο Συνέδριο, και άρα στερείται της κατάλληλης πληροφόρησης ή «τριβής». Ο δεύτερος ήταν ότι δεν μπορεί έλληνας πολίτης, που επέλεξε να μην είναι μέλος του ΜέΡΑ25 αλλά να είναι μόνο μέλος του DiEM25, να αποφασίζει για τις θέσεις και την στελέχωση του ΜέΡΑ25.
Ο πρώτος λόγος, αν γίνει αποδεκτός, οδηγεί το κόμμα πίσω στην κλασική πυραμιδική οργανωτική δομή – την οποία ως DiEM25 απορρίψαμε. Πράγματι, αν προϋπόθεση για την συμμετοχή στις τελικές αποφάσεις είναι η συμμετοχή στο Συνέδριο, τότε καταργείται η αρχή της ισότιμης, καθολικής συμμετοχής των μελών του ΜέΡΑ25.
Ναι, θα πει κάποιος, ας κρατήσουμε τότε την καθολική συμμετοχή των μελών του ΜέΡΑ25 αλλά όχι και την συμμετοχή, με δικαίωμα ψήφου, σε δανούς ή ιρλανδούς μέλη του DiEM25. Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό: Αν επιλέγαμε την καθολική ψηφοφορία για όλα τα μέλη του ΜέΡΑ25, ανεξάρτητα του βαθμού εμπλοκής τους στις διαδικασίες, θα ήταν σαν να αναγνωρίζαμε το δικαίωμα στην τελική ψήφο μέλους, ας τον ονομάσουμε Ευθύμη, ο οποίος δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την προσυνεδριακή ή συνεδριακή δουλειά. Αυτό είναι το αντίτιμο της (ορθής) απόρριψης της πυραμιδικής κομματικής δομής. Αν όμως, παράλληλα, αποκλείσουμε μέλη του DiEM25 εκτός Ελλάδας αυτό αναγκαστικά συνεπάγεται ότι, την ώρα που ο Ευθύμης θα ψηφίζει, θα στερήσουμε το δικαίωμα ψήφου συνοδοιπόρων γερμανών ή ολλανδών, π.χ. της Judith, που θα έχουν σκύψει με προσοχή, αγάπη και συντροφικότητα στις εργασίες του ΜέΡΑ25 και θα έχουν διαμορφώσει εμπεριστατωμένη άποψη. Αυτό είναι απαράδεκτο για ένα κίνημα που ιδρύθηκε ως ενιαίο, πανευρωπαϊκό, δημοκρατικό.
Η διαδικασία προς το Διαβουλευτικό Συνέδριο
Στο δρόμο προς το Διαβουλευτικό Συνέδριο, μόνο τα μέλη του ΜέΡΑ25 θα έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην διαδικασία επιλογής συνέδρων. Μέσα στο Διαβουλευτικό Συνέδριο, οι εκλεγμένοι σύνεδροι θα διαμορφώνουν όλες τις προτάσεις, διαπιστώνοντας σε ποια σημεία υπάρχουν ανυπέρβλητες διχογνωμίες. Όταν ολοκληρωθεί το Διαβουλευτικό Συνέδριο, τότε και μόνο τότε τα μέλη του DiEM25 από όλη την Ευρώπη, επιβεβαιώνοντας το ενιαίο του κινήματος, θα έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στην καθολική πανευρωπαϊκή ψηφοφορία (εφόσον δεσμεύονται να μην το χρησιμοποιήσουν παρά μόνο αν έχουν ενημερωθεί σχετικά) που θα εγκρίνει τις προτάσεις των συνέδρων και θα επιλέξει μεταξύ των εναλλακτικών προτάσεων που έχουν ήδη διαμορφώσει οι σύνεδροι.
Αυτά ισχύουν τώρα, σύμφωνα με το Καταστατικό του ΜέΡΑ25 και τις Οργανωτικές του DiEM25. Βέβαια, στη δημοκρατία όλα μπορούν να αλλάξουν. Όποιοι συνοδοιπόροι έχουν άλλη άποψη για το πως θα πρέπει να είναι οργανωμένο το κόμμα δεν έχουν παρά να καταθέσουν τις προτάσεις τους στο Διαβουλευτικό Συνέδριο, το οποίο θα προτείνει – έτσι κι αλλιώς – αναθεώρηση του ισχύοντος Καταστατικού. Μια αναθεώρηση που, βέβαια, απαιτεί, όπως όλες οι αποφάσεις του ενιαίου μας πανευρωπαϊκού κινήματος, τελική έγκριση από καθολική ψηφοφορία των μελών του DiEM25.
Ως μέλη του ΜέΡΑ25 νομίζω ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι για την εσωτερική μας δημοκρατία ενώ ταυτόχρονα απαιτείται να πασχίζουμε να την βελτιώσουμε, να την περιφρουρήσουμε, καθώς και να την εξηγήσουμε στους νέους συνοδοιπόρους που, μετά την είσοδό μας στη Βουλή, προσχωρούν συνεχώς στο κόμμα.
Για παράδειγμα, είναι εύλογο ότι κάποια από τα νέα μέλη αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν για τις θέσεις του ΜέΡΑ25 σε καθαρά εθνικά θέματα, π.χ. το ασφαλιστικό ή το Μακεδονικό, να ψηφίζουν γερμανοί ή πολωνοί συνοδοιπόροι. Ή πως και με ποιο σκεπτικό οι θέσεις και προτάσεις που θα διαμορφώσουν οι σύνεδροι στο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25 (που θα λάβει χώρα τον επόμενο Φεβρουάριο) τελικά θα εγκριθούν μέσω καθολικής ψηφοφορίας. Γιατί, ρωτούν, να ψηφίζουν μέλη του DiEM25 που είτε δεν ζουν στην Ελλάδα είτε ζουν εδώ αλλά έχουν επιλέξει (όπως δικαιούνται) να μην είναι μέλη του ΜέΡΑ25; Με τί γνώσεις θα ψηφίζουν, ή θα καταψηφίζουν, τις θέσεις του Διαβουλευτικού Συνεδρίου μέλη που δεν συμμετείχαν σε αυτό; Εμείς, οι παλιότεροι DiEMικοί, έχουμε υποχρέωση να τους απαντάμε πειστικά.
Δύο εναλλακτικές οργανωτικές δομές: Η πυραμιδική και η καθολικά συμμετοχική
Κατ΄αρχάς, έχει σημασία να θυμηθούμε ότι δύο είναι οι εναλλακτικές οργανωτικές δομές. Η μία είναι η πυραμιδική δομή που υιοθέτησαν και εξέλιξαν τα κομμουνιστικά κόμματα, την οποία αργότερα αντέγραψαν όλα τα υπόλοιπα (πρώτα το ΠΑΣΟΚ, στην Ελλάδα, μετά η ΝΔ κλπ). Η άλλη είναι η καθολικά συμμετοχική δομή που δημιουργήσαμε στο DiEΜ25 από τον Φεβρουάριο του 2016 έως σήμερα.
Στο πλαίσιο της κλασικής πυραμιδικής δομής, οι τοπικές οργανώσεις εκλέγουν συνέδρους οι οποίοι, στο συνέδριο, εκλέγουν κεντρική επιτροπή η οποία, με την σειρά της, εκλέγει πρόεδρο και εκτελεστικό/πολιτικό γραφείο. Ακόμα κι όταν η εκλογή προέδρου κάποια στιγμή (π.χ. το 2007 στο ΠΑΣΟΚ) άρχισε να γίνεται με καθολική ψηφοφορία των μελών, η πυραμιδική δομή διατηρήθηκε.
Από την πρώτη στιγμή, όταν ιδρύαμε το DiEM25, αποφανθήκαμε ότι αυτή η πυραμιδική δομή δεν είναι για εμάς. Πρώτον, παράγει ιεραρχίες που σκοτώνουν την εσωτερική δημοκρατία, μετατρέπουν τους συνέδρους σε μεγαλο-παράγοντες, καλλιεργούν τον διαχωρισμό μελών-στελεχών, οδηγούν στον παροπλισμό των απλών μελών. Πέραν τούτου, δεδομένης της φιλοδοξίας του DiEM25 να είναι ενιαίο, πανευρωπαϊκό κίνημα, μια τέτοια πυραμιδική δομή θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα σύγκλισης χιλιάδων μελών σε κάποιο συνεδριακό χώρο ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ακόμα και να βρίσκαμε τον χώρο, θα ερχόντουσαν μόνο όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα και τον δυσεύρετο χρόνο.
Έτσι, αποφασίσαμε η δράση του DiEM25 να είναι αποκεντρωμένη, ο εσωτερικός διάλογος να διεξάγεται στο FORUM μας, η Συντονιστική Επιτροπή να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία και, το πιο σημαντικό, όλα τα μέλη να ψηφίζουν για όλα τα θέματα που προκύπτουν – στη βάση όμως μιας σημαντικής ηθικής δέσμευσης: Δεν ασκούμε το δικαίωμα στην ψήφο παρά μόνο αν έχουμε πρώτα φροντίσει να ενημερωθεί για το θέμα. Π.χ. Όταν ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντζι προκήρυξε δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Ιταλικού Συντάγματος, πήραμε την απόφαση να ψηφίσουν όλα τα μέλη εφόσον δεσμευτούν να το ψάξουν πρώτα το ζήτημα και να ακούσουν προσεκτικά τις απόψεις/εκτιμήσεις των ιταλών συνοδοιπόρων μας. Αυτό, άλλωστε, σημαίνει ενιαίο πανευρωπαϊκό κίνημα.
Ένα χρόνο αργότερα, τέλη του 2017, αποφασίσαμε – όπως πάντα με καθολική πανευρωπαϊκή ψηφοφορία – ότι το DiEM25 θα πρέπει να ιδρύσει κόμματα (εκλογικούς βραχίονες). Π.χ. το Demokratie in Europa, το ΜέΡΑ25 κλπ. Πως όμως θα εξασφαλίζαμε ότι οι θέσεις και δράσεις των κομμάτων αυτών δεν θα αποκολληθούν από το ενιαίο DiEM25; Η απάντηση που δώσαμε, μετά από έντονο διάλογο, ήταν: Τα μέλη των κομμάτων του DiEM25 διαμορφώνουν προγράμματα, το καταστατικό του κόμματος, δρουν στην κοινωνία, προτείνουν υποψήφιους για όλα τα κομματικά όργανα και δημόσια αξιώματα κλπ. Αλλά, τον τελικό λόγο τον έχει το ανώτατο όργανο του DiEM25: το σύνολο των μελών του πανευρωπαϊκά που εκφράζεται μέσω των καθολικών ψηφοφοριών.
Γιατί καθολική ψηφοφορία του ΜέΡΑ25 για εμάς σημαίνει πανευρωπαϊκή ψηφοφορία των μελών του DiEM25
Συνοδοιπόροι εξέφρασαν την εύλογη πρόταση οι τελικές αποφάσεις του Διαβουλευτικού Συνεδρίου του ΜέΡΑ25 (για τις θέσεις, καταστατικό, σύνθεση νέας Πολιτικής Γραμματείας κλπ) να λαμβάνονται μόνο από τα μέλη του ΜέΡΑ25, δηλαδή όχι στο πλαίσιο καθολικής ψηφοφορίας όλων των μελών του DiEM25 πανευρωπαϊκά.
Δύο λόγοι προβλήθηκαν για να υποστηρίξουν την πρόταση αυτή. Ο πρώτος είναι ότι δεν μπορεί να αποφασίζει για τις θέσεις και την στελέχωση του ΜέΡΑ25 μέλος που δεν συμμετείχε στο Συνέδριο, και άρα στερείται της κατάλληλης πληροφόρησης ή «τριβής». Ο δεύτερος ήταν ότι δεν μπορεί έλληνας πολίτης, που επέλεξε να μην είναι μέλος του ΜέΡΑ25 αλλά να είναι μόνο μέλος του DiEM25, να αποφασίζει για τις θέσεις και την στελέχωση του ΜέΡΑ25.
Ο πρώτος λόγος, αν γίνει αποδεκτός, οδηγεί το κόμμα πίσω στην κλασική πυραμιδική οργανωτική δομή – την οποία ως DiEM25 απορρίψαμε. Πράγματι, αν προϋπόθεση για την συμμετοχή στις τελικές αποφάσεις είναι η συμμετοχή στο Συνέδριο, τότε καταργείται η αρχή της ισότιμης, καθολικής συμμετοχής των μελών του ΜέΡΑ25.
Ναι, θα πει κάποιος, ας κρατήσουμε τότε την καθολική συμμετοχή των μελών του ΜέΡΑ25 αλλά όχι και την συμμετοχή, με δικαίωμα ψήφου, σε δανούς ή ιρλανδούς μέλη του DiEM25. Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό: Αν επιλέγαμε την καθολική ψηφοφορία για όλα τα μέλη του ΜέΡΑ25, ανεξάρτητα του βαθμού εμπλοκής τους στις διαδικασίες, θα ήταν σαν να αναγνωρίζαμε το δικαίωμα στην τελική ψήφο μέλους, ας τον ονομάσουμε Ευθύμη, ο οποίος δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την προσυνεδριακή ή συνεδριακή δουλειά. Αυτό είναι το αντίτιμο της (ορθής) απόρριψης της πυραμιδικής κομματικής δομής. Αν όμως, παράλληλα, αποκλείσουμε μέλη του DiEM25 εκτός Ελλάδας αυτό αναγκαστικά συνεπάγεται ότι, την ώρα που ο Ευθύμης θα ψηφίζει, θα στερήσουμε το δικαίωμα ψήφου συνοδοιπόρων γερμανών ή ολλανδών, π.χ. της Judith, που θα έχουν σκύψει με προσοχή, αγάπη και συντροφικότητα στις εργασίες του ΜέΡΑ25 και θα έχουν διαμορφώσει εμπεριστατωμένη άποψη. Αυτό είναι απαράδεκτο για ένα κίνημα που ιδρύθηκε ως ενιαίο, πανευρωπαϊκό, δημοκρατικό.
Η διαδικασία προς το Διαβουλευτικό Συνέδριο
Στο δρόμο προς το Διαβουλευτικό Συνέδριο, μόνο τα μέλη του ΜέΡΑ25 θα έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην διαδικασία επιλογής συνέδρων. Μέσα στο Διαβουλευτικό Συνέδριο, οι εκλεγμένοι σύνεδροι θα διαμορφώνουν όλες τις προτάσεις, διαπιστώνοντας σε ποια σημεία υπάρχουν ανυπέρβλητες διχογνωμίες. Όταν ολοκληρωθεί το Διαβουλευτικό Συνέδριο, τότε και μόνο τότε τα μέλη του DiEM25 από όλη την Ευρώπη, επιβεβαιώνοντας το ενιαίο του κινήματος, θα έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στην καθολική πανευρωπαϊκή ψηφοφορία (εφόσον δεσμεύονται να μην το χρησιμοποιήσουν παρά μόνο αν έχουν ενημερωθεί σχετικά) που θα εγκρίνει τις προτάσεις των συνέδρων και θα επιλέξει μεταξύ των εναλλακτικών προτάσεων που έχουν ήδη διαμορφώσει οι σύνεδροι.
Αυτά ισχύουν τώρα, σύμφωνα με το Καταστατικό του ΜέΡΑ25 και τις Οργανωτικές του DiEM25. Βέβαια, στη δημοκρατία όλα μπορούν να αλλάξουν. Όποιοι συνοδοιπόροι έχουν άλλη άποψη για το πως θα πρέπει να είναι οργανωμένο το κόμμα δεν έχουν παρά να καταθέσουν τις προτάσεις τους στο Διαβουλευτικό Συνέδριο, το οποίο θα προτείνει – έτσι κι αλλιώς – αναθεώρηση του ισχύοντος Καταστατικού. Μια αναθεώρηση που, βέβαια, απαιτεί, όπως όλες οι αποφάσεις του ενιαίου μας πανευρωπαϊκού κινήματος, τελική έγκριση από καθολική ψηφοφορία των μελών του DiEM25.
Ως μέλη του ΜέΡΑ25 νομίζω ότι πρέπει να είμαστε περήφανοι για την εσωτερική μας δημοκρατία ενώ ταυτόχρονα απαιτείται να πασχίζουμε να την βελτιώσουμε, να την περιφρουρήσουμε, καθώς και να την εξηγήσουμε στους νέους συνοδοιπόρους που, μετά την είσοδό μας στη Βουλή, προσχωρούν συνεχώς στο κόμμα.
Η εσωτερική δημοκρατία του DiEM25-ΜέΡΑ25 στην πράξη
Η κορυφαία καθολική ψηφοφορία των μελών DiEM25-ΜέΡΑ25 για την εκλογή της νέας Συντονιστικής Επιτροπής είναι σε εξέλιξη. Μην ξεχάσεις να ψηφίσεις έως την 28η Αυγούστου
Όταν λέμε ότι το κίνημά μας είναι το πρώτο ενιαίο πανευρωπαϊκό δημοκρατικό κίνημα, το εννοούμε. Ζούμε και βιώνουμε την δημοκρατία στην πράξη. Κάθε εβδομάδα τα μέλη απ΄ όλη την Ευρώπη καλούμαστε να συναποφασίσουμε μέσα από καθολικές ψηφοφορίες για όλα τα θέματα, τόσο εκείνα πανευρωπαϊκής εμβέλειας (π.χ. την θέση μας για την Πράσινη Συμφωνία για την Ευρώπη) όσο και για τις πολιτικές μας επιλογές σε εθνικό επίπεδο (π.χ. την εκλογή της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25 ή του αντίστοιχου εκλογικού μας βραχίονα στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία).
Όμως, κάθε δύο χρόνια, ζούμε μαζί μια κορυφαία στιγμή: Εκλέγουμε την 12μελή Συντονιστική Επιτροπή (Coordinating Collective) του DiEM25, η οποία επιφορτίζεται με την εντολή να συντονίσει την δράση του κινήματος για τα επόμενα δύο χρόνια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η ψηφοφορία, δίνοντάς μας την ευκαιρία και το καθήκον να επιλέξουμε 12 συνοδοιπόρους (6 γυναίκες και 6 άνδρες) από 34 υποψήφιους.
Μην ξεχάσεις λοιπόν να ψηφίσεις έως την 28η Αυγούστου – πηγαίνοντας στην σελίδα μας diem25.org, επιλέγοντας από το μενού ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και, κατόπιν, ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΕΛΩΝ. Εκεί θα βρείς τις υποψηφιότητες (οι οποίες παρατίθενται με τη σειρά ένταξης στο DiEM25), που περιλαμβάνουν βιογραφικό, δήλωση του λόγου για τον οποίο θέτουν υποψηφιότητα και σύντομο βίντεο.
Πρόκειται για κορυφαία στιγμή στη δράση μας ως μέλη του DiEM25 – άλλη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε ότι μια άλλη Ευρώπη είναι ήδη εδώ, στους κόλπους του DiEM25 όπου οι συνοδοιπόροι ψηφίζουν χωρίς να δίνουν σημασία αν οι υποψήφιοι που επιλέγουμε είναι έλληνες, γερμανοί, πορτογάλοι κοκ.
Όταν λέμε ότι το κίνημά μας είναι το πρώτο ενιαίο πανευρωπαϊκό δημοκρατικό κίνημα, το εννοούμε. Ζούμε και βιώνουμε την δημοκρατία στην πράξη. Κάθε εβδομάδα τα μέλη απ΄ όλη την Ευρώπη καλούμαστε να συναποφασίσουμε μέσα από καθολικές ψηφοφορίες για όλα τα θέματα, τόσο εκείνα πανευρωπαϊκής εμβέλειας (π.χ. την θέση μας για την Πράσινη Συμφωνία για την Ευρώπη) όσο και για τις πολιτικές μας επιλογές σε εθνικό επίπεδο (π.χ. την εκλογή της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25 ή του αντίστοιχου εκλογικού μας βραχίονα στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία).
Όμως, κάθε δύο χρόνια, ζούμε μαζί μια κορυφαία στιγμή: Εκλέγουμε την 12μελή Συντονιστική Επιτροπή (Coordinating Collective) του DiEM25, η οποία επιφορτίζεται με την εντολή να συντονίσει την δράση του κινήματος για τα επόμενα δύο χρόνια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η ψηφοφορία, δίνοντάς μας την ευκαιρία και το καθήκον να επιλέξουμε 12 συνοδοιπόρους (6 γυναίκες και 6 άνδρες) από 34 υποψήφιους.
Μην ξεχάσεις λοιπόν να ψηφίσεις έως την 28η Αυγούστου – πηγαίνοντας στην σελίδα μας diem25.org, επιλέγοντας από το μενού ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και, κατόπιν, ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΕΛΩΝ. Εκεί θα βρείς τις υποψηφιότητες (οι οποίες παρατίθενται με τη σειρά ένταξης στο DiEM25), που περιλαμβάνουν βιογραφικό, δήλωση του λόγου για τον οποίο θέτουν υποψηφιότητα και σύντομο βίντεο.
Πρόκειται για κορυφαία στιγμή στη δράση μας ως μέλη του DiEM25 – άλλη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε ότι μια άλλη Ευρώπη είναι ήδη εδώ, στους κόλπους του DiEM25 όπου οι συνοδοιπόροι ψηφίζουν χωρίς να δίνουν σημασία αν οι υποψήφιοι που επιλέγουμε είναι έλληνες, γερμανοί, πορτογάλοι κοκ.
August 9, 2019
IQ Squared presents Yanis Varoufakis and Brian Eno on Money, Power and a Call for Radical Change – London, 4th November
The liberal order is under threat. Increasing inequality, the rise of far-right nationalism and the climate emergency pose unprecedented challenges. It’s time for some radical thinking. On November 4th Intelligence Squared is bringing to its stage two of the world’s great radicals – Yanis Varoufakis, the former Greek finance minister known for his trademark leather jacket, motorbike and self-described erratic Marxism, and legendary music producer Brian Eno, known for his progressive politics and human rights activism.
Varoufakis and Eno are friends and political allies, both involved in the Democracy in Europe Movement 2025, whose goal is to create a truly democratic European Union, accountable to its people. In conversation with the BBC’s Ritula Shah, they will tackle how our global financial system, with its kleptocrats, money launderers and tax evaders, has established a stranglehold on our society, enriching the few and impoverishing most of the rest. And they will discuss the radical change that is needed in order to achieve a more democratic, egalitarian society.
Since entering politics during the Greek financial crisis in 2015, Varoufakis has become a globally recognised figure, both admired and loathed for his excoriating attacks on the international economic establishment. Eno, one of the world’s most original and influential musicians, began his career playing synth with Roxy Music in the 1970s and has produced music for acts including David Bowie, Talking Heads, U2 and Coldplay. In everything he does his goal is to overturn established ways of thinking and spark creativity, whether in the world of music or in his political activism.
Join us as these two outspoken and original thinkers from very different worlds come together for an evening of provocative argument, insight and progressive ideas.
Yanis Varoufakis and Brian Eno on Money, Power and a Call for Radical Change
August 8, 2019
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο χρειάζεται Περιφρούρηση, όπως και οι πορείες – Απάντηση στο ΚΚΕ σε 1′
Συνάδελφοι του ΚΚΕ,
Εμείς στο ΜέΡΑ25 εκτιμούμε ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο το ΚΚΕ περιφρουρεί αποτελεσματικά τις πορείες και τις διαδηλώσεις των μελών του στο κέντρο των πόλεων μας. Το κάνετε με υποδειγματικό τρόπο, με συντρόφους σας που φορούν περιβραχιόνια ώστε να αναγνωρίζονται από τους υπόλοιπους διαδηλωτές (μια μορφή διακριτικών, στολής).
Το ΜέΡΑ25 θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι να περιφρουρείται το άσυλο στα πανεπιστήμια με τον ίδιο άρτιο τρόπο με τον οποίο εσείς, συνάδελφοι του ΚΚΕ, περιφρουτείτε τις διαδηλώσεις και τις πορείες.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει υποχρέωση απέναντι στον εαυτό της, απέναντι στους φοιτητές, στους καθηγητές και στους εργαζόμενους που την απαρτίζουν να συστήσει Υπηρεσία Περιφρούρησης Πανεπιστημιακού Ασύλου σε κάθε ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης, μια υπηρεσία που θα αποτελείται από υπαλλήλους του πανεπιστημίου (όπως ακριβώς οι βιβλιοθηκάριοι, το προσωπικό εργαστηρίων κλπ) και η οποία θα λογοδοτεί αποκλειστικά στις πρυτανικές αρχές και στους φοιτητικούς συλλόγους. Είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί το πανεπιστημιακό άσυλο το οποίο έχει βάλει στο στόχαστρό της η ΝΔ με (όχι και τόσο) απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου και την προλεταριοποίηση των παραγωγών γνώσης.
Δεδομένης, λοιπόν, της εκτίμησής μας του τρόπου περιφρούρησης που εσείς αναπτύξατε, θα σας παρακαλούσα οι αναφορές σας στη θέση μας για την περιφρούρηση του ασύλου να είναι αναλόγως συντροφικές.
August 7, 2019
Το ΜέΡΑ25 καταγγέλει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και απαιτεί την περιφρούρισή του από την πολιτεία
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι η αιχμή του δόρατος της κανονικοποίησης της αστυνομοκρατίας, της υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, και της σταδιακής ιδιωτικοποίησής του (προς όφελος των ψευτο-κολλεγίων). Σηματοδοτεί την κατάργηση της ουσιαστικής ακαδημαϊκής ελευθερίας – μιας ελευθερίας που πρέπει να προστατεύεται όχι μόνο από τα ΜΑΤ και κάθε μορφή βίας αλλά και από (α) την προλεταριοποίηση των διδασκόντων, και (β) την τυποποίηση της γνώσης . Το ΜέΡΑ25 καταψηφίζει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και προτείνει την ενίσχυση και περιφρούρησή του μέσω ίδρυσης, σε κάθε πανεπιστήμιο, καλά οργανωμένης Υπηρεσίας Περιφρούρισης του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Επειδή το προσωπικό είναι πολιτικό, όπως μας δίδαξε ο φεμινισμός, ξεκινώ καταθέτοντας προσωπική εμπειρία. Ήταν Δεκέμβρης του 2009. Στο αμφιθέατρο του 5ου ορόφου της Νομικής Σχολής, στην Οδό Σίνα. Το ακροατήριο μικρό καθώς από την προηγούμενη σερνόταν η φήμη επικείμενων επεισοδίων. Κάπου στη μέση του μαθήματος παρατήρησα ότι τα μάτια των φοιτητών μαγνητίζονταν από το τζάμι της πόρτας. Πράγματι διακρίνονταν διάφορες φιγούρες με ρούχα παραλλαγής να κινούνται στον διάδρομο. Ενιωσα τον φόβο των δεκαοκτάχρονων φοιτητών μου. Τους έδωσα την επιλογή να φύγουμε ή να μείνουμε συνεχίζοντας το μάθημα ώστε να περιφρουρήσουμε το άσυλο με αυτό τον τρόπο. Δεν έφυγε κανείς. Εν τέλει, οι εισβολείς μπήκαν στην αίθουσα, μας απείλησαν και, μετά από έντονο διάλογο, αποχωρήσαμε.
Στον δρόμο αναρωτιόμουν: Αν ήμουν ο βασικός εκπρόσωπος του αστικού κράτους που στόχο έχει να καταργήσει στην πράξη το δημόσιο πανεπιστήμιο, να το υποβαθμίσει, να το μετατρέψει σε αποθήκη λανθάνουσας ανεργίας. Αν στόχος μου ήταν να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας στην ιδέα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν αποφάσιζα να τιμωρήσω τους φοιτητές που δεν έχουν τα χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή που, αν και τα έχουν, προτίμησαν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, θα μπορούσα να σκαρφιστώ τίποτα αποτελεσματικότερο από αυτό που συνέβη σήμερα; Δεν ισχυρίζομαι ότι οι καταληψίες είναι εγκάθετοι. Απλά, διαπιστώνω την ειρωνεία του αμφισβητία που, ίσως άθελά του, εξυπηρετεί βέλτιστα τα σχέδια κατάργησης της έλλογης αμφισβήτησης. Αυτά όμως παθαίνει η αμφισβήτηση όταν τη θέση της σκέψης υποκαθιστά τη βία.
Μετά από μερικές μέρες δημοσιεύσα ένα άρθρο για το συμβάν στο οποίο κατέληγα στο συμπέρασμα: «Το άσυλο απαιτεί διαφύλαξη, γιατί αλλιώς μετατρέπεται σε ασυλία εκείνων που στρέφονται εναντίον του πανεπιστημιακού ασύλου.»
Κυρία Υπουργέ, κυρία Κεραμέως, σε τί θα βοηθούσε εκείνο το απόγευμα αν ο προκάτοχός σας είχε καταργήσει, όπως εσείς σήμερα κάνετε, το άσυλο; Σε τίποτα απολύτως.
Η πανεπιστημιακή διαδικασία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί όσο δεν υπάρχει ένα καλά οργανωμένο σώμα περιφρούρισης του ασύλου: ένστολοι υπάλληλοι του πανεπιστημίου, με τα μέσα και την εκπαίδευση που απαιτείται για να προφυλάσσουν την ελευθερία διακίνησης ιδεών και την πανεπιστημιακή περιουσία, που να λογοδοτούν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην διοίκηση του πανεπιστημίου– στις πρυτανικές αρχές και τους φοιτητικούς συλλόγους.
Πρώτη μέριμνα της πολιτείας θα έπρεπε να είναι η χρηματοδότηση της σύστασης αυτού του σώματος – το οποίο διαθέτουν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου (με εξαίρεση τα δικά μας).
Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν σας ενδιέφερε η εξασφάλιση του δημόσιου πανεπιστημίου και του ασύλου θα το είχατε κάνει, αντί να αντιγράφετε το μοντέλο Θάτσερ μετατροπής των ΤΕΙ σε πανεπιστήμια, χωρίς νέους πόρους και με αποσπάσεις καθηγητών 2βάθμιας εκπαίδευσης – κάτι που κάνει κακό στα ΤΕΙ χωρίς βοηθά τα ΑΕΙ. Χάσατε άλλη μια ευκαιρία αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, κάτι που σήμερα η ΝΔ σήμερα εκμεταλλεύεται εναντίον του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το βαθύτερο νόημα του ασύλου που επιτηδείως αγνοεί η ΝΔ
Θέλω όμως τώρα να κλείσω πηγαίνοντας λίγο βαθύτερα στο νόημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν κατοχυρώνεται απλά και μόνο με την εξασφάλιση πως κανείς δεν θα σταματήσει τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα σου.
Όταν μιλάμε για ακαδημαϊκή ελευθερία, για πανεπιστημιακό άσυλο, δεν μιλάμε μόνο για την ελευθερία από την βία ή την καταστολή. Δεν μιλάμε μόνο για την κατάργηση των περιορισμών. Μιλάμε και για κάτι άλλο, κάτι ακόμα πιο σημαντικό:
Μιλάμε για την παροχή εφοδίων, και χρόνου, ώστε η φοιτήτρια, η λέκτορας, η καθηγήτρια να τολμήσει να διανοηθεί να ξεπεράσει την αυτό-λογοκρισία. Να ξεπεράσει τον εαυτό της. Να υπερνικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό της ελευθερίας σκέψης: τις κοινωνικές συμβάσεις μιας πατριαρχικής, συντηρητικής κοινωνίας που θέλει τους πανεπιστημιακούς καθωσπρέπει ανα-παραγωγούς προκαταλήψεων.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αφορά λοιπόν μόνο την προστασία από τους κουκουλοφόρους, παρακρατικούς ή μη. Αφορά την εξασφάλιση οικοσυστήματος στο οποίο φύεται η επικίνδυνη, η δύσκολη γνώση. Κι αυτό απαιτεί ένα δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο να αντιστέκεται στις σειρήνες τόσο του κρατισμού όσο και των αγορών. Ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που, από την μία, προστατεύει τα δημόσια αγαθά – την περιουσία του – και τους ανθρώπους του αλλά, από την άλλη, τους εξασφαλίζει μη αγοραίους πόρους ώστε να μπορούν να σκέφτονται καλά και επικίνδυνα.
Έχει ενδιαφέρον ότι μια παράταξη που έχει κάνει σημαία της το ιδιωτικό πανεπιστήμιο ξεκινά με την νομοθετική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να μην το σκεφτήκατε συνειδητά όμως το υποσυνείδητό σας δουλεύει υπερωρίες κυρίες και κύριοι της ΝΔ.
Οραματίζεστε ιδιωτικά πανεπιστήμια που δεν θα υπάρξουν ποτέ. Ποιος ιδιώτης θα πλήρωνε σοβαρό μισθό σε πανεπιστημιακό για να διδάσκει 6 ώρες τη βδομάδα και να διαβάζει, να γράφει, να πειραματίζεται, να σκέφτεται – χωρίς να παράγει υπεραξία – τις υπόλοιπες 34 ώρες; Κανείς. Χάρβαρντ στην Ελλάδα δεν θα δημιουργηθεί γιατί απλά δεν έχουμε τους ολιγάρχες, τους robber barons, της Αμερικής. Ακόμα και οι λίγοι έλληνες ολιγάρχες που έχουν χρήματα προτιμούν να τα κάνουν χορηγία στο Χάρβαρντ.
Όχι. Όταν μιλάτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια μιλάτε για την χορήγηση ισοτιμίας στα πτυχία των υπαρχόντων κολλεγίων – εκείνων που εκμεταλλεύονται εξαιρετικούς νέους επιστήμονες που δέχονται να διδάσκουν 30 ώρες τη βδομάδα – κάτι που σε 2 ή 3 χρόνια τους έχει εξοντώσει ακαδημαϊκά.
Ακαδημαϊκή ελευθερία δεν σημαίνει απλά να έχεις το δικαίωμα να μιλάς. Σημαίνει να μην υπόκεισαι σε αυτή την προλεταριοποίηση. Πανεπιστημιακό άσυλο δεν σημαίνει απλά προστασία από τη βία του μπαχαλιάκια.
Σημαίνει και προστασία από τη βία του αφεντικού, δημόσιου ή ιδιωτικού, που επιβάλει στον διδάσκοντα και στον φοιτητή μια τυποποιημένη γνώση που ξεπετά την διαδικασία μάθησης, καταργεί τη μόρφωση και εν τέλει συνθλίβει την δημιουργία νέας γνώσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους κ. και κ. της ΝΔ θα μας βρείτε μπροστά σας. Για αυτό όχι μόνο καταψηφίζουμε αλλά θα καταγγέλλουμε το νομοσχέδιό σας.
Φαίνεται πως έχετε πείσει τους εαυτούς σας ότι η κατάργηση του ασύλου είναι η μία, γρήγορη κίνηση που θα κόψει τον Γόρδιο Δεσμό της ανομίας στα πανεπιστήμια. Τίποτα τέτοιο δεν θα κάνει. Απολύτως τίποτα.
Υπάρχει όμως μια γρήγορη κίνηση που πραγματικά θα έπληττε την ανομία, την ασυδοσία, την διαπλοκή στην καρδιά των πανεπιστημίων μας. Μια κίνηση που, ομολογώ, μόνο η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κάνει: ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΑΠ! Την παράταξη που εκμεταλλεύεται και αναπαράγει την διαπλοκή των κακώς κειμένων στο δημόσιο πανεπιστήμιο γαλουχώντας έτσι τα μελλοντικά στελέχη της παράταξής σας.
Θέλετε να αναβαθμίσετε το πανεπιστήμιο; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΑΠ!
Κλέων Γρηγοριάδης: Η κατάργηση του ασύλου θα πετύχει ακριβώς τα αντίθετα από τους στόχους της. Μόλις η πρώτη διμοιρία των ματ μπει σε ένα αμφιθέατρο και κάνει χρήση χημικών, τότε ο πανικός και η ένταση θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να ζήσουμε το επόμενο εθνικό μας δράμα.
— ΜέΡΑ25 (@mera25_gr) August 7, 2019
Γ. #Βαρουφάκης: Υπάρχει μια γρήγορη κίνηση που πραγματικά θα έπληττε την ανομία στα πανεπιστήμια: καταργήστε την #ΔΑΠ! Την παράταξη που εκμεταλλεύεται και αναπαράγει την διαπλοκή των κακώς κειμένων στο δημόσιο πανεπιστήμιο γαλουχώντας έτσι τα μελλοντικά στελέχη της παράταξής σας.
— ΜέΡΑ25 (@mera25_gr) August 7, 2019
Από την ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη στη Βουλή (από 9’30”και μετά)
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Επειδή το προσωπικό είναι πολιτικό, όπως μας δίδαξε ο φεμινισμός, ξεκινώ καταθέτοντας προσωπική εμπειρία. Ήταν Δεκέμβρης του 2009. Στο αμφιθέατρο του 5ου ορόφου της Νομικής Σχολής, στην Οδό Σίνα. Το ακροατήριο μικρό καθώς από την προηγούμενη σερνόταν η φήμη επικείμενων επεισοδίων. Κάπου στη μέση του μαθήματος παρατήρησα ότι τα μάτια των φοιτητών μαγνητίζονταν από το τζάμι της πόρτας. Πράγματι διακρίνονταν διάφορες φιγούρες με ρούχα παραλλαγής να κινούνται στον διάδρομο. Ενιωσα τον φόβο των δεκαοκτάχρονων φοιτητών μου. Τους έδωσα την επιλογή να φύγουμε ή να μείνουμε συνεχίζοντας το μάθημα ώστε να περιφρουρήσουμε το άσυλο με αυτό τον τρόπο. Δεν έφυγε κανείς. Εν τέλει, οι εισβολείς μπήκαν στην αίθουσα, μας απείλησαν και, μετά από έντονο διάλογο, αποχωρήσαμε.
Στον δρόμο αναρωτιόμουν: Αν ήμουν ο βασικός εκπρόσωπος του αστικού κράτους που στόχο έχει να καταργήσει στην πράξη το δημόσιο πανεπιστήμιο, να το υποβαθμίσει, να το μετατρέψει σε αποθήκη λανθάνουσας ανεργίας. Αν στόχος μου ήταν να καμφθούν οι αντιστάσεις της κοινωνίας στην ιδέα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αν αποφάσιζα να τιμωρήσω τους φοιτητές που δεν έχουν τα χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή που, αν και τα έχουν, προτίμησαν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, θα μπορούσα να σκαρφιστώ τίποτα αποτελεσματικότερο από αυτό που συνέβη σήμερα; Δεν ισχυρίζομαι ότι οι καταληψίες είναι εγκάθετοι. Απλά, διαπιστώνω την ειρωνεία του αμφισβητία που, ίσως άθελά του, εξυπηρετεί βέλτιστα τα σχέδια κατάργησης της έλλογης αμφισβήτησης. Αυτά όμως παθαίνει η αμφισβήτηση όταν τη θέση της σκέψης υποκαθιστά τη βία.
Μετά από μερικές μέρες δημοσιεύσα ένα άρθρο για το συμβάν στο οποίο κατέληγα στο συμπέρασμα: «Το άσυλο απαιτεί διαφύλαξη, γιατί αλλιώς μετατρέπεται σε ασυλία εκείνων που στρέφονται εναντίον του πανεπιστημιακού ασύλου.»
Κυρία Υπουργέ, κυρία Κεραμέως, σε τί θα βοηθούσε εκείνο το απόγευμα αν ο προκάτοχός σας είχε καταργήσει, όπως εσείς σήμερα κάνετε, το άσυλο; Σε τίποτα απολύτως.
Η πανεπιστημιακή διαδικασία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί όσο δεν υπάρχει ένα καλά οργανωμένο σώμα περιφρούρισης του ασύλου: ένστολοι υπάλληλοι του πανεπιστημίου, με τα μέσα και την εκπαίδευση που απαιτείται για να προφυλάσσουν την ελευθερία διακίνησης ιδεών και την πανεπιστημιακή περιουσία, που να λογοδοτούν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην διοίκηση του πανεπιστημίου– στις πρυτανικές αρχές και τους φοιτητικούς συλλόγους.
Πρώτη μέριμνα της πολιτείας θα έπρεπε να είναι η χρηματοδότηση της σύστασης αυτού του σώματος – το οποίο διαθέτουν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου (με εξαίρεση τα δικά μας).
Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν σας ενδιέφερε η εξασφάλιση του δημόσιου πανεπιστημίου και του ασύλου θα το είχατε κάνει, αντί να αντιγράφετε το μοντέλο Θάτσερ μετατροπής των ΤΕΙ σε πανεπιστήμια, χωρίς νέους πόρους και με αποσπάσεις καθηγητών 2βάθμιας εκπαίδευσης – κάτι που κάνει κακό στα ΤΕΙ χωρίς βοηθά τα ΑΕΙ. Χάσατε άλλη μια ευκαιρία αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, κάτι που σήμερα η ΝΔ σήμερα εκμεταλλεύεται εναντίον του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το βαθύτερο νόημα του ασύλου που επιτηδείως αγνοεί η ΝΔ
Θέλω όμως τώρα να κλείσω πηγαίνοντας λίγο βαθύτερα στο νόημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν κατοχυρώνεται απλά και μόνο με την εξασφάλιση πως κανείς δεν θα σταματήσει τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα σου.
Όταν μιλάμε για ακαδημαϊκή ελευθερία, για πανεπιστημιακό άσυλο, δεν μιλάμε μόνο για την ελευθερία από την βία ή την καταστολή. Δεν μιλάμε μόνο για την κατάργηση των περιορισμών. Μιλάμε και για κάτι άλλο, κάτι ακόμα πιο σημαντικό:
Μιλάμε για την παροχή εφοδίων, και χρόνου, ώστε η φοιτήτρια, η λέκτορας, η καθηγήτρια να τολμήσει να διανοηθεί να ξεπεράσει την αυτό-λογοκρισία. Να ξεπεράσει τον εαυτό της. Να υπερνικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό της ελευθερίας σκέψης: τις κοινωνικές συμβάσεις μιας πατριαρχικής, συντηρητικής κοινωνίας που θέλει τους πανεπιστημιακούς καθωσπρέπει ανα-παραγωγούς προκαταλήψεων.
Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αφορά λοιπόν μόνο την προστασία από τους κουκουλοφόρους, παρακρατικούς ή μη. Αφορά την εξασφάλιση οικοσυστήματος στο οποίο φύεται η επικίνδυνη, η δύσκολη γνώση. Κι αυτό απαιτεί ένα δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο να αντιστέκεται στις σειρήνες τόσο του κρατισμού όσο και των αγορών. Ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που, από την μία, προστατεύει τα δημόσια αγαθά – την περιουσία του – και τους ανθρώπους του αλλά, από την άλλη, τους εξασφαλίζει μη αγοραίους πόρους ώστε να μπορούν να σκέφτονται καλά και επικίνδυνα.
Έχει ενδιαφέρον ότι μια παράταξη που έχει κάνει σημαία της το ιδιωτικό πανεπιστήμιο ξεκινά με την νομοθετική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να μην το σκεφτήκατε συνειδητά όμως το υποσυνείδητό σας δουλεύει υπερωρίες κυρίες και κύριοι της ΝΔ.
Οραματίζεστε ιδιωτικά πανεπιστήμια που δεν θα υπάρξουν ποτέ. Ποιος ιδιώτης θα πλήρωνε σοβαρό μισθό σε πανεπιστημιακό για να διδάσκει 6 ώρες τη βδομάδα και να διαβάζει, να γράφει, να πειραματίζεται, να σκέφτεται – χωρίς να παράγει υπεραξία – τις υπόλοιπες 34 ώρες; Κανείς. Χάρβαρντ στην Ελλάδα δεν θα δημιουργηθεί γιατί απλά δεν έχουμε τους ολιγάρχες, τους robber barons, της Αμερικής. Ακόμα και οι λίγοι έλληνες ολιγάρχες που έχουν χρήματα προτιμούν να τα κάνουν χορηγία στο Χάρβαρντ.
Όχι. Όταν μιλάτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια μιλάτε για την χορήγηση ισοτιμίας στα πτυχία των υπαρχόντων κολλεγίων – εκείνων που εκμεταλλεύονται εξαιρετικούς νέους επιστήμονες που δέχονται να διδάσκουν 30 ώρες τη βδομάδα – κάτι που σε 2 ή 3 χρόνια τους έχει εξοντώσει ακαδημαϊκά.
Ακαδημαϊκή ελευθερία δεν σημαίνει απλά να έχεις το δικαίωμα να μιλάς. Σημαίνει να μην υπόκεισαι σε αυτή την προλεταριοποίηση. Πανεπιστημιακό άσυλο δεν σημαίνει απλά προστασία από τη βία του μπαχαλιάκια.
Σημαίνει και προστασία από τη βία του αφεντικού, δημόσιου ή ιδιωτικού, που επιβάλει στον διδάσκοντα και στον φοιτητή μια τυποποιημένη γνώση που ξεπετά την διαδικασία μάθησης, καταργεί τη μόρφωση και εν τέλει συνθλίβει την δημιουργία νέας γνώσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους κ. και κ. της ΝΔ θα μας βρείτε μπροστά σας. Για αυτό όχι μόνο καταψηφίζουμε αλλά θα καταγγέλλουμε το νομοσχέδιό σας.
Φαίνεται πως έχετε πείσει τους εαυτούς σας ότι η κατάργηση του ασύλου είναι η μία, γρήγορη κίνηση που θα κόψει τον Γόρδιο Δεσμό της ανομίας στα πανεπιστήμια. Τίποτα τέτοιο δεν θα κάνει. Απολύτως τίποτα.
Υπάρχει όμως μια γρήγορη κίνηση που πραγματικά θα έπληττε την ανομία, την ασυδοσία, την διαπλοκή στην καρδιά των πανεπιστημίων μας. Μια κίνηση που, ομολογώ, μόνο η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κάνει: ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΑΠ! Την παράταξη που εκμεταλλεύεται και αναπαράγει την διαπλοκή των κακώς κειμένων στο δημόσιο πανεπιστήμιο γαλουχώντας έτσι τα μελλοντικά στελέχη της παράταξής σας.
Θέλετε να αναβαθμίσετε το πανεπιστήμιο; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΔΑΠ!
“Στο όνομα του μικρού κράτους χτίζετε σιδηρόφρακτο uber-κράτος υπέρ της ολιγαρχίας, με τις παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση προπομπό”
Φίλτατοι της συμπολίτευσης. Τα πρώτα δείγματα γραφής μιας νέας κυβέρνησης προϊδεάζουν για τις αξίες της. Και τα δικά σας δείγματα από τις παρεμβάσεις σας για το “επιτελικό” κράτος, και ιδίως στην τοπική αυτοδιοίκηση”, είναι ανατριχιαστικά. Πρώτα φέρατε ένα φορολογικό νομοσχέδιο που δεν είπε λέξη για την 100% προπληρωμή φόρου ή τις άλλες πτυχές της υπερ-φορολόγησης που αναπαράγει την Χρεοδουλοπαροικία μας. Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό από μια κυβέρνηση ταμένη να λέει, όπως κι η προηγούμενη, ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους δανειστές. Όμως, στην προσπάθεια να αποδείξετε ότι έχετε κάποιους βαθμούς ελευθερίας από την τρόικα φέρατε 2 νομοσχέδια που σηματοδοτούν την ιδεολογία και τις προθέσεις σας γενικότερα για το κράτος και τους θεσμούς. Και τί καταφέρατε να σηματοδοτήσετε; Ότι ακόμα και σε αυτά που η τρόικα δεν σας πιέζει να συνταχθείτε με τον ασυνάρτητο αυταρχισμό, εσείς σπεύδετε να το κάνετε μόνοι σας.
Ξεκινώ με κάτι που είπε ο υπουργός κ. Γεραπετρίτης χτες το βράδυ σχετικά με το νομοσχέδιό σας περί “επιτλεικού” κράτους . Είπε ότι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, αρχής γενομένης με την πρώτη διδάξασα, την κα Θάτσερ, συρρικνώνουν το κράτος. Ότι ένα κράτος είτε διογκώνεται είτε κινείται προς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, συρρικνούμενο. Στη θεωρία, ίσως. Στην πράξη όμως η κα Θάτσερ ανακάλυψε ότι για να επιβάλει τις πολιτικές συρρίκνωσης του κράτους έπρεπε να καταστείλει έντονες κοινωνικές αντιδράσεις κι αυτό της επέβαλε να διογκώσει το κράτος καταστολής, να υπερ-συγκεντρώσει εξουσίες, να πέσει θύμα της μεγάλης ειρωνείας, του διασκεδαστικού παράδοξου: Για να επιβληθεί ο νεοφιλελεύθερος αντικρατικισμός έπρεπε να χτίσει ένα σιδηρόφρακτο UBER-κράτος.
Πού ξεκίνησε να το χτίζει; Εκεί που βρήκε την μεγαλύτερη κοινωνική αντίσταση: Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με εκατοντάδες νομοθετικές ρυθμίσεις και διατάγματα στέρησε την αυτονομία των δήμων, κατέλυσε την τοπική δημοκρατία, υπερ-συγκέντρωσε εξουσίες στους δημάρχους που ήλεγχε, κατήργησε δήμους που δεν ήλεγχε.
Είναι τυχαίο ότι κι εσείς ξεκινάτε με παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση που αναδρομικά καταργούν το εκλογικό συμβόλαιο δημοτών-δημοτικών αρχών; [Η μόνη διαφορά σας με την κα Θάτσερ είναι ότι εκείνη ήταν πιο «κονόμα» με τα ταμεία του κράτους. Ποτέ δεν θα πούλαγε τον ΟΠΑΠ ή το φυσικό αέριο στη δική σας εξευτελιστική τιμή, ή το Ελληνικό σε μια δημοπρασία με έναν μόνο συμμετέχοντα. Ποτέ δεν θα έλεγε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους αστοιχείωτους δήθεν τεχνοκράτες των Βρυξελλών.]
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ένα σκεπτικό τόσο αποξενωμένο από τη λογική. Καλά τα περί κυβερνησιμότητας. Κατανοούμε τη στάση σας όπως κατανοούμε την απέχθεια προς την αυθεντική δημοκρατία – την καταδίκη της ως αναποτελεσματική από πολιτικούς όπως ο Μουσολίνι, ο Lee Kwan Yew, το ΚΚ Κίνας – ακόμα κι ο κ. Σόιμπλε όταν δήλωνε ότι οι εκλογές δεν επιτρέπεται να αμφισβητούν το Μνημόνιο.
Έστω ακόμα ότι καταλαβαίνουμε την βούλησή σας να δώσετε πραξικοπηματικά την πλειοψηφία των Επιτροπών Οικονομικών και Ποιότητας Ζωής στον εκλεγμένο από τον 2ο γύρο δήμαρχο – αφαιρώντας έδρες στις επιτροπές αυτές από τις υπόλοιπες παρατάξεις που εσείς δίνετε στον μειοψηφούντα δήμαρχο.
Αυτό που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει είναι η έννοια της αμετάκλητης σύμπραξης δημοτικών παρατάξεων. Ποιος ο λόγος που εισάγετε αυτή την τερατώδη έννοια στο ναό της Δημοκρατίας; Τί θα ακολουθήσει κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Συνταγματική αναθεώρηση που καταργεί την αρχή της δεδηλωμένης στο Κοινοβούλιο, μεταφέροντας την τερατώδη ιδέα της αμετάκλητης πλειοψηφίας έτσι ώστε ένας πρωθυπουργός να μην πέφτει ακόμα κι όταν έχει χάσει την πλειοψηφία; Είναι ανατριχιαστική η άνεση με την οποία κουρελιάζετε τη λογική.
Τί θα έπρεπε να γίνει; Ο νόμος Σκουρλέτη αποδεικνύει ότι ο ημι-εκδημοκρατισμός, όπως κι η ημιμάθεια, είναι επικίνδυνος. Το ΜέΡΑ25 ταυτίζει την αρχή της αναλογικότητας με την δημοκρατία. Κανένας δήμος, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνάται δημοκρατικά όταν η πλειοψηφία ψήφισε εναντίον του δημάρχου ή του πρωθυπουργού. Όπως στο Δήμο της Βαρκελώνης, που λειτουργεί άψογα, και υπό την συνοδοιπόρο του ΜέΡΑ25 Ada Colau και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών, τον Jordi Ayala, είναι δείγμα δημοκρατικότητας, οικονομικής ευρωστίας και κοινωνικής ευαισθησίας, οι δήμαρχοι να εκλέγονται από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Πρόταση του ΜέΡΑ25:
ΑΜΕΣΑ: Διατήρηση του υπάρχοντος νόμου ώστε να επιτραπεί στους δημοτικούς συμβούλους να βρουν κοινό έδαφος στη βάση συναινέσεων και προγραμματικών συγκλίσεων
ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Εκλογή του δημάρχου από το Δημοτικό Συμβούλιο
Στρεφόμενος για ελάχιστο χρόνο στον μακρύ, σχεδόν διασκεδαστικό κατάλογο των γραφείων και φορέων που ιδρύετε, μετονομάζετε και, εν γένει, σκαρφίζεστε, τί να πει κανείς; Προσθέτετε στην προϋπάρχουσα Γενική Γραμματεία Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης των Διαδικασιών Γενική Διεύθυνση Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης Διαδικασιών. Είστε πραγματικά αντάξιοι τόσο του George Orwell όσο και των Monty Python!
Δεν είναι όμως για γέλια αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ο Northcote Parkinson κάποτε είχε σημειώσει πως: «Οι αξιωματούχοι ρέπουν προς τον πολλαπλασιασμό των υφισταμένων τους. Κι οι υφιστάμενοι ρέπουν στο να δημιουργούν αχρείαστες αγγαρείες για τους άλλους υφιστάμενους, τους οποίους έτσι ελέγχουν.» Σήμερα, τον επιβεβαιώνετε. Έως ότου μας πείσετε για το αντίθετο, το ΜέΡΑ25 θα καταψηφίσει όλο τον κατάλογο της δημιουργικής γραφειοκρατίας που, πίσω του, βρίσκεται το πραγματίκό διακύβευμά σας: ένα αυταρχικό, ογκώδες, σιδηρόφρακτο uber-κράτος που στηρίζει την πιο παρασιτική ολιγαρχία της οποίας τα συμφέροντα εξυπηρετείτε.
Ξεκινώ με κάτι που είπε ο υπουργός κ. Γεραπετρίτης χτες το βράδυ σχετικά με το νομοσχέδιό σας περί “επιτλεικού” κράτους . Είπε ότι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, αρχής γενομένης με την πρώτη διδάξασα, την κα Θάτσερ, συρρικνώνουν το κράτος. Ότι ένα κράτος είτε διογκώνεται είτε κινείται προς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, συρρικνούμενο. Στη θεωρία, ίσως. Στην πράξη όμως η κα Θάτσερ ανακάλυψε ότι για να επιβάλει τις πολιτικές συρρίκνωσης του κράτους έπρεπε να καταστείλει έντονες κοινωνικές αντιδράσεις κι αυτό της επέβαλε να διογκώσει το κράτος καταστολής, να υπερ-συγκεντρώσει εξουσίες, να πέσει θύμα της μεγάλης ειρωνείας, του διασκεδαστικού παράδοξου: Για να επιβληθεί ο νεοφιλελεύθερος αντικρατικισμός έπρεπε να χτίσει ένα σιδηρόφρακτο UBER-κράτος.
Πού ξεκίνησε να το χτίζει; Εκεί που βρήκε την μεγαλύτερη κοινωνική αντίσταση: Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Με εκατοντάδες νομοθετικές ρυθμίσεις και διατάγματα στέρησε την αυτονομία των δήμων, κατέλυσε την τοπική δημοκρατία, υπερ-συγκέντρωσε εξουσίες στους δημάρχους που ήλεγχε, κατήργησε δήμους που δεν ήλεγχε.
Είναι τυχαίο ότι κι εσείς ξεκινάτε με παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση που αναδρομικά καταργούν το εκλογικό συμβόλαιο δημοτών-δημοτικών αρχών; [Η μόνη διαφορά σας με την κα Θάτσερ είναι ότι εκείνη ήταν πιο «κονόμα» με τα ταμεία του κράτους. Ποτέ δεν θα πούλαγε τον ΟΠΑΠ ή το φυσικό αέριο στη δική σας εξευτελιστική τιμή, ή το Ελληνικό σε μια δημοπρασία με έναν μόνο συμμετέχοντα. Ποτέ δεν θα έλεγε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους αστοιχείωτους δήθεν τεχνοκράτες των Βρυξελλών.]
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ένα σκεπτικό τόσο αποξενωμένο από τη λογική. Καλά τα περί κυβερνησιμότητας. Κατανοούμε τη στάση σας όπως κατανοούμε την απέχθεια προς την αυθεντική δημοκρατία – την καταδίκη της ως αναποτελεσματική από πολιτικούς όπως ο Μουσολίνι, ο Lee Kwan Yew, το ΚΚ Κίνας – ακόμα κι ο κ. Σόιμπλε όταν δήλωνε ότι οι εκλογές δεν επιτρέπεται να αμφισβητούν το Μνημόνιο.
Έστω ακόμα ότι καταλαβαίνουμε την βούλησή σας να δώσετε πραξικοπηματικά την πλειοψηφία των Επιτροπών Οικονομικών και Ποιότητας Ζωής στον εκλεγμένο από τον 2ο γύρο δήμαρχο – αφαιρώντας έδρες στις επιτροπές αυτές από τις υπόλοιπες παρατάξεις που εσείς δίνετε στον μειοψηφούντα δήμαρχο.
Αυτό που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει είναι η έννοια της αμετάκλητης σύμπραξης δημοτικών παρατάξεων. Ποιος ο λόγος που εισάγετε αυτή την τερατώδη έννοια στο ναό της Δημοκρατίας; Τί θα ακολουθήσει κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Συνταγματική αναθεώρηση που καταργεί την αρχή της δεδηλωμένης στο Κοινοβούλιο, μεταφέροντας την τερατώδη ιδέα της αμετάκλητης πλειοψηφίας έτσι ώστε ένας πρωθυπουργός να μην πέφτει ακόμα κι όταν έχει χάσει την πλειοψηφία; Είναι ανατριχιαστική η άνεση με την οποία κουρελιάζετε τη λογική.
Τί θα έπρεπε να γίνει; Ο νόμος Σκουρλέτη αποδεικνύει ότι ο ημι-εκδημοκρατισμός, όπως κι η ημιμάθεια, είναι επικίνδυνος. Το ΜέΡΑ25 ταυτίζει την αρχή της αναλογικότητας με την δημοκρατία. Κανένας δήμος, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνάται δημοκρατικά όταν η πλειοψηφία ψήφισε εναντίον του δημάρχου ή του πρωθυπουργού. Όπως στο Δήμο της Βαρκελώνης, που λειτουργεί άψογα, και υπό την συνοδοιπόρο του ΜέΡΑ25 Ada Colau και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών, τον Jordi Ayala, είναι δείγμα δημοκρατικότητας, οικονομικής ευρωστίας και κοινωνικής ευαισθησίας, οι δήμαρχοι να εκλέγονται από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Πρόταση του ΜέΡΑ25:
ΑΜΕΣΑ: Διατήρηση του υπάρχοντος νόμου ώστε να επιτραπεί στους δημοτικούς συμβούλους να βρουν κοινό έδαφος στη βάση συναινέσεων και προγραμματικών συγκλίσεων
ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Εκλογή του δημάρχου από το Δημοτικό Συμβούλιο
Στρεφόμενος για ελάχιστο χρόνο στον μακρύ, σχεδόν διασκεδαστικό κατάλογο των γραφείων και φορέων που ιδρύετε, μετονομάζετε και, εν γένει, σκαρφίζεστε, τί να πει κανείς; Προσθέτετε στην προϋπάρχουσα Γενική Γραμματεία Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης των Διαδικασιών Γενική Διεύθυνση Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης Διαδικασιών. Είστε πραγματικά αντάξιοι τόσο του George Orwell όσο και των Monty Python!
Δεν είναι όμως για γέλια αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ο Northcote Parkinson κάποτε είχε σημειώσει πως: «Οι αξιωματούχοι ρέπουν προς τον πολλαπλασιασμό των υφισταμένων τους. Κι οι υφιστάμενοι ρέπουν στο να δημιουργούν αχρείαστες αγγαρείες για τους άλλους υφιστάμενους, τους οποίους έτσι ελέγχουν.» Σήμερα, τον επιβεβαιώνετε. Έως ότου μας πείσετε για το αντίθετο, το ΜέΡΑ25 θα καταψηφίσει όλο τον κατάλογο της δημιουργικής γραφειοκρατίας που, πίσω του, βρίσκεται το πραγματίκό διακύβευμά σας: ένα αυταρχικό, ογκώδες, σιδηρόφρακτο uber-κράτος που στηρίζει την πιο παρασιτική ολιγαρχία της οποίας τα συμφέροντα εξυπηρετείτε.
August 6, 2019
Τί έγραψα για τον τ. αρχηγό της ΕΥΠ και τον ρόλο του το 2015
Στην χτεσινή μου τοποθέτηση στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης του σχέδιου νόμου της κυβέρνησης περί “επιτελικού κράτους”, ένα από τα ζητήματα που θίχτηκαν αφορούσε την επιλογή του αρχηγού της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Στην αγόρευσή μου ήμουν ιδιαίτερα επικριτικός στην επιλογή του κ. Κοντολέοντα (έως πρότινος διευθυντή της G4S στην Ελλάδα), την οποία χρησιμοποίησα ως παράδειγμα της στροφής προς τον αγοραίο, ταξικό αυταρχισμό της νέας κυβέρνησης. Παράλληλα, αναφέρθηκα στην τοποθέτηση του κ. Τσίπρα που παρουσίαζε εξιδανικευμένη την εικόνα της ΕΥΠ επί της πρωθυπουργίας του και επί της αρχηγίας του κ. Ρουμπάτη. Σε αυτό το πλαίσιο συμβούλευσα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ:
«Μη μιλάτε για την ΕΥΠ. Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην περίοδο του κ. Ρουμπάτη σαν να ήταν η χρυσή περίοδος. Δεν ήταν όμως. Προσωπικά έχω γνώση ότι το σκοτεινό κράτος λειτουργούσε εις βάρος ακόμα και της κυβέρνησής μας. Ας έρθει να με μηνύσει για όσα έγραψα στο βιβλίο μου για τον κ. Ρουμπάτη. Είχατε 4 χρόνια για να βάλετε την ΕΥΠ στην θέση της. Να βάλετε το ΣΔΟΕ σε λειτουργία και στη θέση του τον κ. Λάτση. Όσο για την τερατώδη Προεδρία της Κυβέρνησης που στήνει ο κ. Μητσοτάκης, ξεχάσατε τον κ. Δραγασάκη και την Αντιπροεδρία του – την παράλληλη κυβέρνηση που έστησε;»
Επειδή τα ΜΜΕ φαίνεται έχουν αλλεργία στο να διαβάζουν βιβλία, όσα μέσα αναφέρθηκαν στην αναφορά μου στον κ. Ρουμπάτη και στην ΕΥΠ δεν έκαναν ούτε μια αναφορά στα δύο επίμαχα εδάφια του βιβλίου μου ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ.
Με σκοπό να στερήσω τους διαστρεβλωτές των ΜΜΕ την ευκαιρία να θάψουν τα λόγια μου κάτω από τόνους λάσπης, και με ακόμα καλύτερο σκοπό να διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται τι πραγματικά είχα γράψει (και σε τι ακριβώς αναφέρθηκα στην χτεσινή μου ομιλία στη Βουλή) ακολουθούν τα σχετικά εδάφια:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ “ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ“
Κοιτάζοντας μέσα στην άβυσσο (από το Κεφάλαιο 6, με τίτλο “Ξεκίνημα”, σελ. 267)
Παρότι μικροκαμωμένος, ο Γιάννης Ρουμπάτης εντυπωσιάζει με την παρουσία του. Μιλάει αργά, χαμηλόφωνα, ζυγίζοντας προσεκτικά κάθε του λέξη και αποδεικνύοντας συνεχώς πόσο εξαιρετικός χρήστης είναι τόσο της ελληνικής γλώσσας όσο και του ηχοχρώματος της φωνής του. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, ενώ τη δεκαετία του 1980 διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, προτού εκλεγεί ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1990.
Ο Ρουμπάτης διέθετε και με το παραπάνω τα προσόντα για να ηγηθεί της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της ΕΥΠ, μιας υπηρεσίας πληροφοριών με παρελθούσες «δάφνες» στην αμερικανοκινούμενη υπονόμευση ελλήνων δημοκρατών αλλά χωρίς ούτε μία σοβαρή επιτυχία στην υπεράσπιση της χώρας από ξένους εχθρούς. Ως φοιτητής είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, η οποία εστίαζε στον βαθμό διείσδυσης της CIA στις ελληνικές κυβερνήσεις. Ως κυβερνητικό στέλεχος κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έκανε πολλά για να κόψει τις διασυνδέσεις μεταξύ ξένων μυστικών υπηρεσιών και ελλήνων πρακτόρων.
Από την πρώτη στιγμή ένιωσα άνετα με τον Ρουμπάτη, ή τουλάχιστον όσο άνετα μπορεί κανείς να αισθανθεί με τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάλυσή του για την κατάσταση που αντιμετώπίζε η νέα κυβέρνηση εναρμονιζόταν με τη δική μου. Οι δηλώσεις του περί αφοσίωσης στη νέα μας κυβέρνηση και η διαβεβαίωσή του ότι θα αποτελούσε τον εχέμυθο σύμμαχό μας ήταν ευπρόσδεκτες. Εξίσου ευπρόσδεκτες ήταν οι τεχνικές συμβουλές του για απλά μέτρα που μπορούσα να λαμβάνω ώστε να θέτω εμπόδια στις φιλότιμες προσπάθειες ξένων υπηρεσιών να ξέρουν τι λέμε μεταξύ μας. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκτίμησα την επιβεβαίωση της αίσθησης που είχα για το γεγονός ότι ολόκληρα τμήματα του υπουργείου μου ήταν αλλού «αφοσιωμένα», εκτός επικράτειας, καθώς και για τις καρδιακές σχέσεις στελεχών του κρατικού μηχανισμού, πρώην και νυν, με τους επικεφαλής των τεχνικών κλιμακίων της τρόικας.
Μετά την πρώτη εκείνη συνάντηση θα συναντούσα τον Ρουμπάτη τακτικά στο Μαξίμου, σε γραφείο δίπλα από το πρωθυπουργικό, όπου συχνά περίμενε να συναντήσει τον Αλέξη πριν ή μετά τις τακτικές συ- νεδριάσεις του «πολεμικού» μας συμβουλίου, όπως αποκαλούσαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου τη διαπραγματευτική μας ομάδα. Σε εκείνες τις σχεδόν τυχαίες συναντήσεις ο Ρουμπάτης θα με ενημέρωνε δίνοντας τις τελευταίες πληροφορίες που έπρεπε, κατ’ εκείνον, να γνωρίζω. Όμως, όπως σύντομα θα ανακάλυπτα, ο επικεφαλής των μυστικών μας υπηρεσιών εύκολα, και αθόρυβα, μπορεί να μεταστραφεί από χρήσιμος φίλος σε αμείλικτο, αδήλωτο εχθρό. Όπως είχε πει κάποτε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε, αν κοιτάξεις αρκετή ώρα μέσα στην άβυσσο, είναι πιθανόν να κοιτάξει κι η άβυσσος μέσα σου.
Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών (από το Κεφάλαιο 15, με τίτλο “Τέλος Άνοιξης”, σελ. 677-680)
Οι καθεστωτικές επιλογές των διευθυντών της ΕΡΤ και του ΕΜΣΤ δεν προμήνυαν τη στροφή προς την τρόικα μόνο του Παππά και του Σαγιά. Ένα απόγευμα του Μάρτη ο Γιάννης Ρουμπάτης, ο αρχηγός της ΕΥΠ, με πλησίασε στο Μαξίμου. Ήθελε, όπως μου εξήγησε, να μου πει έναν καλό λόγο για τον επικεφαλής της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων (ΕΕΕΠ), της αρχής ελέγχου του τζόγου – του θεσμικού οργάνου με το οποίο στόχευα να περιορίσω την εξάπλωση των VLT (των βιντεολόττο) του ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ. Έχει στενούς δεσμούς με το παλαιό καθεστώς, παραδέχτηκε ο Ρουμπάτης, «όμως πιστεύω πως βρήκε τρόπο να κρατήσει αυτό τον βρόμικο χώρο σχετικά καθαρό. Θα ήταν λάθος να τον απομακρύνεις επειδή δεν είναι δικός μας».
Ήταν μια προαίρεση την οποία μοιραζόμουν με τον Ρουμπάτη. Θεωρούσα απαράδεκτη την πρακτική των νέων κυβερνήσεων που, παραδοσιακά, έμπαιναν στα υπουργεία, έδιωχναν τους ανθρώπους των «προηγούμενων» και τους αντικαθιστούσαν με «δικούς τους». Υπό κανονικές συνθήκες, ο λόγος του Ρουμπάτη θα μου αρκούσε, ιδίως δεδομένης της καλής μας σχέσης και της εκτίμησης την οποία έτρεφα γι’ αυτόν. Στο υπουργείο μου όμως, η ομάδα μου ούτε που ήθελε να το ακούσει. «Αν πρέπει κάποιος να απομακρυνθεί, είναι ο συγκεκριμένος!» μου έλεγαν με μια φωνή για τον άνθρωπο του προηγούμενου καθεστώτος τον οποίο ήθελε ο Ρουμπάτης να κρατήσω. Αφού διερεύνησα τους ισχυρισμούς τους και εξέτασα την κατάσταση προσεκτικά, τελικά τον απομάκρυνα αντικαθιστώντας τον με τον Αντώνη Στεργιώτη.
Με την ανακοίνωση της αλλαγής φρουράς στην ΕΕΕΠ την οποία αποφάσισα, και ιδίως τα μέτρα «μαντρώματος» των VLT του ΟΠΑΠ, ξεκίνησε μια βάναυση καμπάνια εναντίον μου προσωπικά και εναντίον όλων όσους διόρισα στην ΕΕΕΠ. Η καταπληκτική κατηγορία την οποία εκτόξευσαν εναντίον μου ήταν ότι ήμουν ο «Βασιλιάς του Τζόγου» και ότι έκανα ό,τι έκανα στον χώρο επειδή εκπροσωπούσα τα συμφέροντα των παράνομων στοιχημάτων, τα οποία ανταγωνίζονταν τα VLT του ΟΠΑΠ.
Αυτά τα παρατράγουδα ήταν, βέβαια, αναμενόμενα και σχεδόν διασκεδαστικά. Όποιος τα βάζει με τα ιδιωτικά συνδικάτα του τζόγου αυτά παθαίνει. Τιμή μου ήταν. Όμως, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ότι, περίπου την ίδια εποχή, ο Ρουμπάτης σταμάτησε εντελώς να μου δίνει τις χρήσιμες αναφορές και συμβουλές που μου έδινε έως τότε. Τον έβλεπα στο Μαξίμου, ανταλλάσσαμε ένα «γεια», αλλά ως εκεί.
Στο μεταξύ, η συμπεριφορά του Παππά και του Σαγιά προς το πρόσωπό μου χειροτέρευε ραγδαία. Η απόφαση του Αλέξη στις 27 Απριλίου να συμφωνήσει με τις απαιτήσεις του Ντάισελμπλουμ, αντικαθι- στώντας τον Θεοχαράκη με τον Χουλιαράκη, υποσκάπτοντάς με, και αποδεχόμενος πίσω από την πλάτη μου τα πρωτογενή πλεονάσματα που μονιμοποιούσαν τη λιτότητα, πυροδότησε τη συστηματικά αγενή και επιθετική συμπεριφορά τους εναντίον μου. Πριν περάσει ένας μήνας, η συμπεριφορά τους είχε γίνει ξεκάθαρα προσβλητική και απροκάλυπτα επιθετική. Μια μέρα ρώτησα τον Αλέξη αν το είχε προσέξει. Μου απάντησε με απάθεια πως ναι, το πρόσεξε. Του εξέφρασα την ανησυχία μου και την απορία μου για ποιον λόγο συνέβαινε αυτό. Η απάντησή του με σόκαρε:
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Σαγιάς είναι πεπεισμένος πως τα έχεις βρει με τον Σόιμπλε για να μας βγάλεις από το ευρώ. Και νομίζω πως έχει πείσει και τον Παππά.
Γ.Β.: Αυτό πιστεύεις κι εσύ, Αλέξη;
ΤΣΙΠΡΑΣ: Όχι, αλλά αυτοί είναι πεπεισμένοι.
Γ.Β.: Γιατί; Πώς; Σε τι το βασίζουν; Αν έχω πετύχει κάτι, είναι να μπλοκάρω, εκ μέρους σου, τις προσπάθειες του Σόιμπλε για Grexit.
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Ρουμπάτης τους λέει άλλα.
Ενώ το υπόλοιπο πολεμικό συμβούλιο συνέχιζε τη συζήτησή του, προσπάθησα να καταλάβω τι μπορεί να σήμαινε αυτό το νέο εκρηκτικό στοιχείο. Γιατί να με κατηγορεί ο Ρουμπάτης ότι συνωμοτώ με τον Σόιμπλε; Ή μήπως δε μου τα έλεγε καλά ο Αλέξης; Από την άλλη, η μονόπλευρη διακοπή της σχέσης μου με τον Ρουμπάτη και η επιθετικότητα των Σαγιά-Παππά προς το πρόσωπό μου ήταν συμβατές με την πληροφορία του Αλέξη. Όπερ με επανέφερε στο ερώτημα: Γιατί να λέει ξεκάθαρα ψέματα για μένα ο αρχηγός των μυστικών μας υπηρεσιών; Δεν αρκούσεως εξήγηση η μη ικανοποίηση της παράκλησής του να κρατήσω τον πρόεδρο της ΕΕΕΠ .
Πέραν τούτου, αναρωτιόμουν αν κι ο Αλέξης πίστευε ότι είχα γίνει το ανδρείκελο του Σόιμπλε. Αν το πίστευε, γιατί να μου το πει; Σίγουρα θα χρησιμοποιούσε αυτή την πληροφορία για να με ξεζουμίσει όσο του ήμουν χρήσιμος και θα με ξεφορτωνόταν ένα δευτερόλεπτο μετά. Από την άλλη, αν ο Αλέξης δεν το πίστευε, γιατί δεν έπαιρνε το μέρος μου ενάντια στους Σαγιά και Παππά; Μήπως είπε ψέματα ο Αλέξης, και ο Ρουμπάτης δεν με είχε κατηγορήσει ποτέ ως συνεργό του Σόιμπλε; Έπρεπε να ερευνήσω το θέμα όσο μπορούσα. Τουλάχιστον να διακρίνω αν ο Ρουμπάτης είχε πει ψέματα για μένα.
Η ευκαιρία μού παρουσιάστηκε το βράδυ πριν από το Eurogroup της 11ης Μαΐου. Το πολεμικό συμβούλιο είχε αποφασίσει ποια στρατηγική έπρεπε να ακολουθήσω στο Eurogroup και ετοιμαζόταν να λήξει. Ο Ρουμπάτης έτυχε να συμμετέχει τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της συνάντησης. Καθώς σηκωνόμασταν για να φύγουμε, ο Αλέξης στράφηκε προς το μέρος μου και μου είπε ενώπιον όλων: «Αύριο να είσαι ήρεμος. Μη χάσεις την ψυχραιμία σου». Χαμογέλασα και είπα σε ήρεμο τόνο:
«Πάντα είμαι παράδειγμα ψυχραιμίας στο Eurogroup». Και κοιτώντας τον Ρουμπάτη, ρώτησα τον Αλέξη: «Σου έχουν μεταφέρει διαφορετικές πληροφορίες, Αλέξη;» Ο Αλέξης κοίταξε τον Ρουμπάτη παραμένοντας σιωπηλός.
«Έχασες την ψυχραιμία σου στη Ρίγα, Γιάνη», είπε ο Ρουμπάτης κομπιάζοντας.
«Όχι, Γιάννη. Δεν έχασα την ψυχραιμία μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αν έχεις πει κάτι διαφορετικό στους υπόλοιπους», είπα στον Ρουμπάτη δείχνοντας τους άλλους στην αίθουσα, «είτε έλαβες λάθος πληροφορίες από τις “πηγές” σου είτε λες ψέματα».
Η ομίχλη είχε απομακρυνθεί αποκαλύπτοντας μια σκέτη ασχήμια. Καθώς ο Ρουμπάτης ήταν ικανότατος, ήμουν σίγουρος ότι γνώριζε πολύ καλά πόσο ψύχραιμος ήμουν στο Eurogroup της Ρίγας και γενικότερα. Ποτέ του δεν θα με κατηγορούσε μπροστά μου για κάτι που ήξερε ότι δεν αλήθευε. Τότε γιατί το έκανε; Μία μόνο εξήγηση υπήρχε: Είχε ήδη πει στον Αλέξη, στον Σαγιά και στους υπόλοιπους το ψέμα ότι στη Ρίγα είχα χάσει τον έλεγχο. Έτσι, όταν τον προκάλεσα μπροστά σε όλους, δεν μπορούσε να παραδεχθεί την αλήθεια (ότι, δηλαδή, στη Ρίγα είχα χειριστεί τη δύσκολη κατάσταση ψύχραιμα και σωστά), καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εξομολόγηση ότι τους είχε πει ψέματα. Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο: Ο αρχηγός της ΕΥΠ μετέφερε ηθελημένα ψευδείς αναφορές για μένα στον πρωθυπουργό και στα μέλη του πολεμικού μας συμβουλίου. Αν ένιωθε ότι είχε το δικαίωμα να τους πει ψέματα για μένα ως προς το Eurogroup της Ρίγας, γιατί να μην πει ψέματα και για τη σχέση μου με τον Σόιμπλε;
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αποκαλύψω τι πραγματικά είχε συμβεί στη Ρίγα – να μεταφέρω τη γυμνή αλήθεια σε όσους ίσως να είχαν δηλητηριαστεί από τις «αναφορές» Ρουμπάτη. Έτσι, με το που επέστρεψα στο γραφείο μου, κατέβασα από το κινητό μου την ηχογράφηση της Ρίγας στον υπολογιστή. Την αντέγραψα σε στικάκι το οποίο έδωσα στη γραμματέα μου με οδηγίες να αντιγραφεί και να παραδοθεί προσωπικά, με προσωπικά στικάκια, σε όλα τα μέλη του Κυβερνητικού Συμβουλίου (δηλαδή σε όλους τους υπουργούς και τους αναπληρωτές υπουργούς) και σε όλα τα μέλη του πολεμικού συμβουλίου που δεν ήταν υπουργοί, με ένα σημείωμα δικό μου που έλεγε: «Ορίστε τι συνέβη πραγματικά».
Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε ένας από τους παραλήπτες δεν ανέφερε έκτοτε το στικάκι που έλαβε ή την ηχογράφηση που περιείχε. Ούτε ένας! Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω αν ενδιαφέρθηκαν έστω να το ακούσουν.
«Μη μιλάτε για την ΕΥΠ. Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην περίοδο του κ. Ρουμπάτη σαν να ήταν η χρυσή περίοδος. Δεν ήταν όμως. Προσωπικά έχω γνώση ότι το σκοτεινό κράτος λειτουργούσε εις βάρος ακόμα και της κυβέρνησής μας. Ας έρθει να με μηνύσει για όσα έγραψα στο βιβλίο μου για τον κ. Ρουμπάτη. Είχατε 4 χρόνια για να βάλετε την ΕΥΠ στην θέση της. Να βάλετε το ΣΔΟΕ σε λειτουργία και στη θέση του τον κ. Λάτση. Όσο για την τερατώδη Προεδρία της Κυβέρνησης που στήνει ο κ. Μητσοτάκης, ξεχάσατε τον κ. Δραγασάκη και την Αντιπροεδρία του – την παράλληλη κυβέρνηση που έστησε;»
Επειδή τα ΜΜΕ φαίνεται έχουν αλλεργία στο να διαβάζουν βιβλία, όσα μέσα αναφέρθηκαν στην αναφορά μου στον κ. Ρουμπάτη και στην ΕΥΠ δεν έκαναν ούτε μια αναφορά στα δύο επίμαχα εδάφια του βιβλίου μου ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ.Με σκοπό να στερήσω τους διαστρεβλωτές των ΜΜΕ την ευκαιρία να θάψουν τα λόγια μου κάτω από τόνους λάσπης, και με ακόμα καλύτερο σκοπό να διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται τι πραγματικά είχα γράψει (και σε τι ακριβώς αναφέρθηκα στην χτεσινή μου ομιλία στη Βουλή) ακολουθούν τα σχετικά εδάφια:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ “ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ“
Κοιτάζοντας μέσα στην άβυσσο (από το Κεφάλαιο 6, με τίτλο “Ξεκίνημα”, σελ. 267)
Παρότι μικροκαμωμένος, ο Γιάννης Ρουμπάτης εντυπωσιάζει με την παρουσία του. Μιλάει αργά, χαμηλόφωνα, ζυγίζοντας προσεκτικά κάθε του λέξη και αποδεικνύοντας συνεχώς πόσο εξαιρετικός χρήστης είναι τόσο της ελληνικής γλώσσας όσο και του ηχοχρώματος της φωνής του. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, ενώ τη δεκαετία του 1980 διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, προτού εκλεγεί ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1990.
Ο Ρουμπάτης διέθετε και με το παραπάνω τα προσόντα για να ηγηθεί της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της ΕΥΠ, μιας υπηρεσίας πληροφοριών με παρελθούσες «δάφνες» στην αμερικανοκινούμενη υπονόμευση ελλήνων δημοκρατών αλλά χωρίς ούτε μία σοβαρή επιτυχία στην υπεράσπιση της χώρας από ξένους εχθρούς. Ως φοιτητής είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, η οποία εστίαζε στον βαθμό διείσδυσης της CIA στις ελληνικές κυβερνήσεις. Ως κυβερνητικό στέλεχος κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έκανε πολλά για να κόψει τις διασυνδέσεις μεταξύ ξένων μυστικών υπηρεσιών και ελλήνων πρακτόρων.
Από την πρώτη στιγμή ένιωσα άνετα με τον Ρουμπάτη, ή τουλάχιστον όσο άνετα μπορεί κανείς να αισθανθεί με τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάλυσή του για την κατάσταση που αντιμετώπίζε η νέα κυβέρνηση εναρμονιζόταν με τη δική μου. Οι δηλώσεις του περί αφοσίωσης στη νέα μας κυβέρνηση και η διαβεβαίωσή του ότι θα αποτελούσε τον εχέμυθο σύμμαχό μας ήταν ευπρόσδεκτες. Εξίσου ευπρόσδεκτες ήταν οι τεχνικές συμβουλές του για απλά μέτρα που μπορούσα να λαμβάνω ώστε να θέτω εμπόδια στις φιλότιμες προσπάθειες ξένων υπηρεσιών να ξέρουν τι λέμε μεταξύ μας. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκτίμησα την επιβεβαίωση της αίσθησης που είχα για το γεγονός ότι ολόκληρα τμήματα του υπουργείου μου ήταν αλλού «αφοσιωμένα», εκτός επικράτειας, καθώς και για τις καρδιακές σχέσεις στελεχών του κρατικού μηχανισμού, πρώην και νυν, με τους επικεφαλής των τεχνικών κλιμακίων της τρόικας.
Μετά την πρώτη εκείνη συνάντηση θα συναντούσα τον Ρουμπάτη τακτικά στο Μαξίμου, σε γραφείο δίπλα από το πρωθυπουργικό, όπου συχνά περίμενε να συναντήσει τον Αλέξη πριν ή μετά τις τακτικές συ- νεδριάσεις του «πολεμικού» μας συμβουλίου, όπως αποκαλούσαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου τη διαπραγματευτική μας ομάδα. Σε εκείνες τις σχεδόν τυχαίες συναντήσεις ο Ρουμπάτης θα με ενημέρωνε δίνοντας τις τελευταίες πληροφορίες που έπρεπε, κατ’ εκείνον, να γνωρίζω. Όμως, όπως σύντομα θα ανακάλυπτα, ο επικεφαλής των μυστικών μας υπηρεσιών εύκολα, και αθόρυβα, μπορεί να μεταστραφεί από χρήσιμος φίλος σε αμείλικτο, αδήλωτο εχθρό. Όπως είχε πει κάποτε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε, αν κοιτάξεις αρκετή ώρα μέσα στην άβυσσο, είναι πιθανόν να κοιτάξει κι η άβυσσος μέσα σου.
…
Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών (από το Κεφάλαιο 15, με τίτλο “Τέλος Άνοιξης”, σελ. 677-680)
Οι καθεστωτικές επιλογές των διευθυντών της ΕΡΤ και του ΕΜΣΤ δεν προμήνυαν τη στροφή προς την τρόικα μόνο του Παππά και του Σαγιά. Ένα απόγευμα του Μάρτη ο Γιάννης Ρουμπάτης, ο αρχηγός της ΕΥΠ, με πλησίασε στο Μαξίμου. Ήθελε, όπως μου εξήγησε, να μου πει έναν καλό λόγο για τον επικεφαλής της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων (ΕΕΕΠ), της αρχής ελέγχου του τζόγου – του θεσμικού οργάνου με το οποίο στόχευα να περιορίσω την εξάπλωση των VLT (των βιντεολόττο) του ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ. Έχει στενούς δεσμούς με το παλαιό καθεστώς, παραδέχτηκε ο Ρουμπάτης, «όμως πιστεύω πως βρήκε τρόπο να κρατήσει αυτό τον βρόμικο χώρο σχετικά καθαρό. Θα ήταν λάθος να τον απομακρύνεις επειδή δεν είναι δικός μας».
Ήταν μια προαίρεση την οποία μοιραζόμουν με τον Ρουμπάτη. Θεωρούσα απαράδεκτη την πρακτική των νέων κυβερνήσεων που, παραδοσιακά, έμπαιναν στα υπουργεία, έδιωχναν τους ανθρώπους των «προηγούμενων» και τους αντικαθιστούσαν με «δικούς τους». Υπό κανονικές συνθήκες, ο λόγος του Ρουμπάτη θα μου αρκούσε, ιδίως δεδομένης της καλής μας σχέσης και της εκτίμησης την οποία έτρεφα γι’ αυτόν. Στο υπουργείο μου όμως, η ομάδα μου ούτε που ήθελε να το ακούσει. «Αν πρέπει κάποιος να απομακρυνθεί, είναι ο συγκεκριμένος!» μου έλεγαν με μια φωνή για τον άνθρωπο του προηγούμενου καθεστώτος τον οποίο ήθελε ο Ρουμπάτης να κρατήσω. Αφού διερεύνησα τους ισχυρισμούς τους και εξέτασα την κατάσταση προσεκτικά, τελικά τον απομάκρυνα αντικαθιστώντας τον με τον Αντώνη Στεργιώτη.
Με την ανακοίνωση της αλλαγής φρουράς στην ΕΕΕΠ την οποία αποφάσισα, και ιδίως τα μέτρα «μαντρώματος» των VLT του ΟΠΑΠ, ξεκίνησε μια βάναυση καμπάνια εναντίον μου προσωπικά και εναντίον όλων όσους διόρισα στην ΕΕΕΠ. Η καταπληκτική κατηγορία την οποία εκτόξευσαν εναντίον μου ήταν ότι ήμουν ο «Βασιλιάς του Τζόγου» και ότι έκανα ό,τι έκανα στον χώρο επειδή εκπροσωπούσα τα συμφέροντα των παράνομων στοιχημάτων, τα οποία ανταγωνίζονταν τα VLT του ΟΠΑΠ.
Αυτά τα παρατράγουδα ήταν, βέβαια, αναμενόμενα και σχεδόν διασκεδαστικά. Όποιος τα βάζει με τα ιδιωτικά συνδικάτα του τζόγου αυτά παθαίνει. Τιμή μου ήταν. Όμως, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ότι, περίπου την ίδια εποχή, ο Ρουμπάτης σταμάτησε εντελώς να μου δίνει τις χρήσιμες αναφορές και συμβουλές που μου έδινε έως τότε. Τον έβλεπα στο Μαξίμου, ανταλλάσσαμε ένα «γεια», αλλά ως εκεί.
Στο μεταξύ, η συμπεριφορά του Παππά και του Σαγιά προς το πρόσωπό μου χειροτέρευε ραγδαία. Η απόφαση του Αλέξη στις 27 Απριλίου να συμφωνήσει με τις απαιτήσεις του Ντάισελμπλουμ, αντικαθι- στώντας τον Θεοχαράκη με τον Χουλιαράκη, υποσκάπτοντάς με, και αποδεχόμενος πίσω από την πλάτη μου τα πρωτογενή πλεονάσματα που μονιμοποιούσαν τη λιτότητα, πυροδότησε τη συστηματικά αγενή και επιθετική συμπεριφορά τους εναντίον μου. Πριν περάσει ένας μήνας, η συμπεριφορά τους είχε γίνει ξεκάθαρα προσβλητική και απροκάλυπτα επιθετική. Μια μέρα ρώτησα τον Αλέξη αν το είχε προσέξει. Μου απάντησε με απάθεια πως ναι, το πρόσεξε. Του εξέφρασα την ανησυχία μου και την απορία μου για ποιον λόγο συνέβαινε αυτό. Η απάντησή του με σόκαρε:
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Σαγιάς είναι πεπεισμένος πως τα έχεις βρει με τον Σόιμπλε για να μας βγάλεις από το ευρώ. Και νομίζω πως έχει πείσει και τον Παππά.
Γ.Β.: Αυτό πιστεύεις κι εσύ, Αλέξη;
ΤΣΙΠΡΑΣ: Όχι, αλλά αυτοί είναι πεπεισμένοι.
Γ.Β.: Γιατί; Πώς; Σε τι το βασίζουν; Αν έχω πετύχει κάτι, είναι να μπλοκάρω, εκ μέρους σου, τις προσπάθειες του Σόιμπλε για Grexit.
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Ρουμπάτης τους λέει άλλα.
Ενώ το υπόλοιπο πολεμικό συμβούλιο συνέχιζε τη συζήτησή του, προσπάθησα να καταλάβω τι μπορεί να σήμαινε αυτό το νέο εκρηκτικό στοιχείο. Γιατί να με κατηγορεί ο Ρουμπάτης ότι συνωμοτώ με τον Σόιμπλε; Ή μήπως δε μου τα έλεγε καλά ο Αλέξης; Από την άλλη, η μονόπλευρη διακοπή της σχέσης μου με τον Ρουμπάτη και η επιθετικότητα των Σαγιά-Παππά προς το πρόσωπό μου ήταν συμβατές με την πληροφορία του Αλέξη. Όπερ με επανέφερε στο ερώτημα: Γιατί να λέει ξεκάθαρα ψέματα για μένα ο αρχηγός των μυστικών μας υπηρεσιών; Δεν αρκούσεως εξήγηση η μη ικανοποίηση της παράκλησής του να κρατήσω τον πρόεδρο της ΕΕΕΠ .
Πέραν τούτου, αναρωτιόμουν αν κι ο Αλέξης πίστευε ότι είχα γίνει το ανδρείκελο του Σόιμπλε. Αν το πίστευε, γιατί να μου το πει; Σίγουρα θα χρησιμοποιούσε αυτή την πληροφορία για να με ξεζουμίσει όσο του ήμουν χρήσιμος και θα με ξεφορτωνόταν ένα δευτερόλεπτο μετά. Από την άλλη, αν ο Αλέξης δεν το πίστευε, γιατί δεν έπαιρνε το μέρος μου ενάντια στους Σαγιά και Παππά; Μήπως είπε ψέματα ο Αλέξης, και ο Ρουμπάτης δεν με είχε κατηγορήσει ποτέ ως συνεργό του Σόιμπλε; Έπρεπε να ερευνήσω το θέμα όσο μπορούσα. Τουλάχιστον να διακρίνω αν ο Ρουμπάτης είχε πει ψέματα για μένα.
Η ευκαιρία μού παρουσιάστηκε το βράδυ πριν από το Eurogroup της 11ης Μαΐου. Το πολεμικό συμβούλιο είχε αποφασίσει ποια στρατηγική έπρεπε να ακολουθήσω στο Eurogroup και ετοιμαζόταν να λήξει. Ο Ρουμπάτης έτυχε να συμμετέχει τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της συνάντησης. Καθώς σηκωνόμασταν για να φύγουμε, ο Αλέξης στράφηκε προς το μέρος μου και μου είπε ενώπιον όλων: «Αύριο να είσαι ήρεμος. Μη χάσεις την ψυχραιμία σου». Χαμογέλασα και είπα σε ήρεμο τόνο:
«Πάντα είμαι παράδειγμα ψυχραιμίας στο Eurogroup». Και κοιτώντας τον Ρουμπάτη, ρώτησα τον Αλέξη: «Σου έχουν μεταφέρει διαφορετικές πληροφορίες, Αλέξη;» Ο Αλέξης κοίταξε τον Ρουμπάτη παραμένοντας σιωπηλός.
«Έχασες την ψυχραιμία σου στη Ρίγα, Γιάνη», είπε ο Ρουμπάτης κομπιάζοντας.
«Όχι, Γιάννη. Δεν έχασα την ψυχραιμία μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αν έχεις πει κάτι διαφορετικό στους υπόλοιπους», είπα στον Ρουμπάτη δείχνοντας τους άλλους στην αίθουσα, «είτε έλαβες λάθος πληροφορίες από τις “πηγές” σου είτε λες ψέματα».
Η ομίχλη είχε απομακρυνθεί αποκαλύπτοντας μια σκέτη ασχήμια. Καθώς ο Ρουμπάτης ήταν ικανότατος, ήμουν σίγουρος ότι γνώριζε πολύ καλά πόσο ψύχραιμος ήμουν στο Eurogroup της Ρίγας και γενικότερα. Ποτέ του δεν θα με κατηγορούσε μπροστά μου για κάτι που ήξερε ότι δεν αλήθευε. Τότε γιατί το έκανε; Μία μόνο εξήγηση υπήρχε: Είχε ήδη πει στον Αλέξη, στον Σαγιά και στους υπόλοιπους το ψέμα ότι στη Ρίγα είχα χάσει τον έλεγχο. Έτσι, όταν τον προκάλεσα μπροστά σε όλους, δεν μπορούσε να παραδεχθεί την αλήθεια (ότι, δηλαδή, στη Ρίγα είχα χειριστεί τη δύσκολη κατάσταση ψύχραιμα και σωστά), καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εξομολόγηση ότι τους είχε πει ψέματα. Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο: Ο αρχηγός της ΕΥΠ μετέφερε ηθελημένα ψευδείς αναφορές για μένα στον πρωθυπουργό και στα μέλη του πολεμικού μας συμβουλίου. Αν ένιωθε ότι είχε το δικαίωμα να τους πει ψέματα για μένα ως προς το Eurogroup της Ρίγας, γιατί να μην πει ψέματα και για τη σχέση μου με τον Σόιμπλε;
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αποκαλύψω τι πραγματικά είχε συμβεί στη Ρίγα – να μεταφέρω τη γυμνή αλήθεια σε όσους ίσως να είχαν δηλητηριαστεί από τις «αναφορές» Ρουμπάτη. Έτσι, με το που επέστρεψα στο γραφείο μου, κατέβασα από το κινητό μου την ηχογράφηση της Ρίγας στον υπολογιστή. Την αντέγραψα σε στικάκι το οποίο έδωσα στη γραμματέα μου με οδηγίες να αντιγραφεί και να παραδοθεί προσωπικά, με προσωπικά στικάκια, σε όλα τα μέλη του Κυβερνητικού Συμβουλίου (δηλαδή σε όλους τους υπουργούς και τους αναπληρωτές υπουργούς) και σε όλα τα μέλη του πολεμικού συμβουλίου που δεν ήταν υπουργοί, με ένα σημείωμα δικό μου που έλεγε: «Ορίστε τι συνέβη πραγματικά».
Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε ένας από τους παραλήπτες δεν ανέφερε έκτοτε το στικάκι που έλαβε ή την ηχογράφηση που περιείχε. Ούτε ένας! Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω αν ενδιαφέρθηκαν έστω να το ακούσουν.
Η ταξική, ολιγαρχική πολιτική φιλοσοφία πίσω από το επιτελικό κράτος της ΝΔ – ομιλία στη Βουλή
«Ο κ. Μητσοτάκης θα ήθελε να έχει καταγραφεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού σαν μεταρρυθμιστής αλλά διαβάζοντας το νομοσχέδιο νομίζω ότι συμπεριφέρεται ως νεαρός Άγιος Αυγουστίνος που προσευχόταν θερμά στον Θεό λέγοντας «κάνε με αγνό αλλά όχι ακόμη. Βλέπουμε μια σειρά από συνηθισμένες πρακτικές. Νομοσχέδια που ενώ αφορούν ζωτικά ζητήματα είναι αποσπασματικά ή να χρησιμοποιούνται κατεπείγουσες διαδικασίες για επείγουσες ανάγκες αλλά μόνο αυτές δεν εξυπηρετούνται».
«Καταδικάζουμε την ιδέα μιας απολίτικης αξιολόγησης. Προτείνουμε ενδυνάμωση θεσμών και μορφών κοινωνικού ελέγχου που να στηρίζονται σε επιτροπές κρίσης από κληρωτούς δημοσίους υπαλλήλους και κληρωτούς πολίτες».
«Το ΜέΡΑ25 είναι εδώ για να αντιπολιτευτεί ανένδοτα τη Νέα Δημοκρατία που σήμερα κτίζει μια νέα παρασιτική ολιγαρχία στο τέταρτο μνημόνιο που οικοδόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το να απελευθερωθεί η ΝΔ από αυτή την παρασιτική ολιγαρχία είναι το ίδιο αδύνατο με το να απελευθερωθούν τα ψάρια από το νερό».
«Πίσω από το νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος υπάρχει μια φιλοσοφία. Δεν είναι δική σας, την έχετε δανειστεί από το αγγλοσαξωνικό μοντέλο ίσως. Διαχωρίζετε τις πολιτικές αποφάσεις από την εκτέλεσή τους εκχωρώντας την εκτέλεση σε τεχνοκράτες.»
«Απορρίπτουμε τη φιλοσοφία του νομοσχεδίου για τον εξής λόγο. Στη μηχανολογία όταν πρόκειται να κτίσεις μια γέφυρα την αναθέτεις σε ένα τεχνοκράτη. Μια δημοκρατικά κατασκευασμένη γέφυρα θα καταρρεύσει. Όταν πρόκειται για δημόσια διοίκηση δεν υπάρχει απολίτικη τεχνοκρατική λύση. Η πλάνη της διάκρισης μεταξύ πολιτικού σκοπού και τεχνοκρατικού μέσου βρίσκεται στη βάση του νεοφιλελευθερισμού. Η προσποίηση ότι πολιτικές αποφάσεις μπορούν να γίνουν με απολίτικο τρόπο οδηγεί σε επιλογές πολιτικά ανεπαρκείς, ταξικές και τοξικές. Κάθε φορά που επιβάλλεται το νεοφιλελεύθερο δόγμα του διαχωρισμού πολιτικών σκοπών και τεχνοκρατικών μέσων είναι πάντοτε τεχνικά ανεπαρκείς».
Οι επιλογές αυτές οδηγούν σε μεγαλύτερο, λιγότερο λειτουργικό και αυταρχικό κράτος – στο όνομα ενός μικρού επιτελικού κράτους.
-«Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθούμε να συρρικνώσουμε το κράτος, μεταφέροντας αρμοδιότητες από το επίπεδο της πολιτικής διοίκησης στην υπηρεσιακή διοίκηση», είπε παρεμβαίνοντας ο υπουργός Επικρατείας Γεώργιος Γεραπετρίτης.
-«Νομίζω ότι αυτή είναι πρόθεσή σας. Όμως θα νοιώσετε πολύ μόνος σε αυτή την κυβέρνηση όπως και εγώ ένοιωσα μοναξιά σε μια άλλη κυβέρνηση», απάντησε ο κ. Βαρουφάκης.
«Άλλο ο συντονισμός και άλλο η διόγκωση της εξουσίας του πρωθυπουργού», ανέφερε ο κ. Βαρουφάκης ενώ αναφερόμενος στο θέμα της αξιολόγησης είπε ότι όλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι δάσκαλοι, θέλουμε να αξιολογούμαστε αλλά το ερώτημα είναι πως θα γίνει», είπε ο επικεφαλής του ΜέΡΑ 25 και πρόσθεσε:
«Καταδικάζουμε την ιδέα μιας απολίτικης αξιολόγησης. Προτείνουμε ενδυνάμωση θεσμών και μορφών κοινωνικού ελέγχου που να στηρίζονται σε επιτροπές κρίσης από κληρωτούς δημοσίους υπαλλήλους και κληρωτούς πολίτες».
ΠΡΟΣ ΣΥΡΙΖΑ: «Μην ξαναμιλήσετε για τον ΣΔΟΕ εσείς τον καταργήσατε με εντολή της τρόικας», είπε στο τέλος της ομιλίας του απευθυνόμενος στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.» «Μη μιλάτε για την ΕΥΠ. Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην περίοδο του κ. Ρουμπάτη σαν να ήταν η χρυσή περίοδος. Δεν ήταν όμως. Προσωπικά έχω γνώση ότι το σκοτεινό κράτος λειτουργούσε εις βάρος ακόμα και της κυβέρνησής μας. Ας έρθει να με μηνύσει για όσα έγραψα στο βιβλίο για τον κ. Ρουμπάτη. Είχατε 4 χρόνια για να βάλετε την ΕΥΠ στην θέση της. Να βάλετε το ΣΔΟΕ σε λειτουργία και στη θέση του τον κ. Λάτση. Όσο για την τερατώδη Προεδρία της Κυβέρνησης που στήνει ο κ. Μητσοτάκης, ξεχάσατε τον κ. Δραγασάκη και την Αντιπροεδρία του – την παράλληλη κυβέρνηση που έστησε;»
Όμως το ΜέΡΑ25 δεν είναι εδώ για να κάνει αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
«Το ΜέΡΑ25 είναι εδώ για να αντιπολιτευτεί ανένδοτα τη Νέα Δημοκρατία που σήμερα κτίζει μια νέα παρασιτική ολιγαρχία στο τέταρτο μνημόνιο που οικοδόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το να απελευθερωθεί η ΝΔ από αυτή την παρασιτική ολιγαρχία είναι το ίδιο αδύνατο με το να απελευθερωθούν τα ψάρια από το νερό».
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2351 followers
Yanis Varoufakis isn't a Goodreads Author
(yet),
but they
do have a blog,
so here are some recent posts imported from
their feed.
