Lisa Weeda's Blog, page 16

<3 Dichters in de Prinsentuin

I am quiet, feeling the onset of riotRiots are tiny though,...

I am quiet, feeling the onset of riot
Riots are tiny though, systems are huge
Traffic keeps moving, proving there’s nothing to do
‘Cause it’s big business, baby, and its smile is hideous
Top down violence, a structural viciousness
Your kids are dosed up on medical sedatives
But don’t worry bout that, man, worry 'bout terrorists
The water level’s rising! The water level’s rising!
The animals, the elephants, the polar bears are dying!

copyright warrior at your service

copyright warrior at your service:

Follow this one, don’t let your original work get stolen of plagiarized. 

gebrokenribben:mkui:I. Ik liep haar kamer binnen en ging op de vloer liggen. Ze zette muziek op...

gebrokenribben:

mkui:

I. 
Ik liep haar kamer binnen en ging op de vloer liggen. Ze zette muziek op waar je goed op kunt ademen en zei: ‘Blijf zo lang liggen als je zelf wilt’. Ze dronk van haar thee en las verder in het boek dat ze op schoot had totdat ik weer rustig genoeg was om erover te praten.

II. 
Ik had nieuwe schoenen nodig. Ze vroeg: wat zoek je precies? 
Ik wees naar het versleten paar dat ik aanhad. ‘Dit, maar dan nieuw.’
Ik denk nog heel vaak terug aan wat ze toen tegen me zei.
‘Als iets echt goed is moet je het ook niet veranderen.’

Ik dacht: ‘Goh, waar heb ik dit eerder gelezen?’ - het antwoord is: Nergens, want ik heb het ZELF geschreven. Over mijn huisgenoot. Niet mijn persoonlijke verhaaltjes stelen, mensen. 

Werk van anderen op je pagina posten zonder de originele auteur erbij zetten, you for real? Dacht het even niet. 

mkui:Midden in de nacht vraag ik haar wat er precies gebeurt wanneer iemand een kogel door zijn...

mkui:

Midden in de nacht vraag ik haar wat er precies gebeurt wanneer iemand een kogel door zijn hoofd schiet en dan toch geen pijn voelt. 
‘Dat is het zenuwcentrum dat wordt uitgeschakeld,’ antwoordt ze. 
En dan: ‘wil je praten, nu?’

-


Haar blik vervangt haar vragen. Haar lichaam vervangt haar taal. Hoe ze beweegt vervangt hoe ze praat. Als ze mij naar zich toe trekt en met haar palm mijn hele schouder omsluit: ‘blijf’. Als ze me voor het begin van de dag terug het huis in trekt, nog een keer kust: ‘ga zo lang weg als je wilt, dan doe ik dat ook. Daarna komen we terug.’

-

Als ze rondspringt door de volle zaal van een discotheek; tegenover me zit maar de tafel tussen ons in opeens verdwenen lijkt te zijn; een handdoek strak om haar lichaam slaat en ik de contouren blijf zien, van haar borstkas, haar buikspieren, de kuiltjes in haar onderrug; van haar haren een knot maakt in bed; als ze in de morgen koffie inschenkt; wanneer ze haar benen optrekt op haar bank; zo hard glimlacht dat ik me afvraag of haar gezicht straks in stukken uit elkaar scheurt; op een stoel voor haar huis een boek leest; een kom van haar handen maakt, daar water in laat lopen en haar gezicht wast; aan de andere kant van een museumzaal staat, voorovergebogen naar een foto; als ze een ijsje uitkiest en haar onderarmen op de glazen toog legt.

-

Een radiomaker vertelde me onlangs: ‘als je iemand kent met wie je stil kunt zijn, dan heb je iets echts gevonden.’ Met die zin in mijn achterzak loop ik een rondje of drie door het duin van het eiland waar ik dan ben. Vogels en zand en wind en helmgras om me heen. Geluiden, maar geen mensenhanden, geen woorden, geen voetafdrukken, behalve die van mij. Ik ben op een plek die mensen als stil omschrijven, maar alles is er. Alles is er al. Ik wil haar opbellen en zeggen: ‘ik heb een plek gevonden waar je past. Het is zoals jij bent: het vraagt niets, maar omsluit je gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.’

Ik ben officieel in de millennial wereld beland: mijn werk wordt op pagina’s van anderen geplaatst zonder dat ik word gequote of genoemd.

Ikzie alleen maar vliegers in Rio de Janeiro. Ze zitten klem tussen dewirwar van een oneindig...

Ik
zie alleen maar vliegers in Rio de Janeiro. Ze zitten klem tussen de
wirwar van een oneindig aantal afgetapte stroomkabels in Pavão,
liggen met een scheur in het plastic in de afwatergoten die langs de
traptreden liggen, prijken onder de armen van kinderen die door de
stegen van de morro omhoog
rennen. Ze zweven anoniem boven de daken van Cantagalo – ik zie
niet wie het ding de lucht in heeft gekregen, ik zie alleen de
bewegingen van de vliegers boven de daken van de favela. Als vogels
die kunnen vliegen maar niet ver genoeg, niet vrij, alsof er een lijn
van lijm aan de poten vastzit, een lijn die ergens vast is gelegd aan
een haak in de grond. Op de Copacabana gaan ze omhoog langs de
vloedlijn, ze trekken mee met eb en vloed. Zijn in de handen van
vaders, dochters, zoons, groepen jongens die eerder nog voetbalden op
de branding.

//

Er vliegt een
donkerblauwe politiehelikopter laag over de stranden van Ipanema en
Copacabana, heen en weer tussen de favela Vidigal (zeg: vidzjigal) -
die als een van de meest toegankelijke favela’s wordt beschreven,
waar zelfs gentrification plaatsvindt – en Pavão, Cantagalo,

Pavãozinho. Surfers die in de vroege ochtend les krijgen in de baai van Ipanema, zitten op hun planken op
de deinende golven, drukken hun handen tegen hun voorhoofd als
zonnekleppen en kijken naar boven, volgen de route van de helikopter.

Onder aan de heuvel,
op de stoep voor de ingang van de hoofdweg naar Pavão staan drie
pick-uptrucks van Choque en op de overstaande stoep twee grote zwarte
bussen, ook van de eenheid. Achter in de pick-uptrucks zitten leden
van de eenheid met hun mitrailleurs tussen hun benen geklemd door
facebook- en instagramtijdlijnen te scrollen op hun telefoon. Uit de
wijk klinken schoten, die af en toe ook op het strand te horen zijn.
Bewoners van Pavão staan op de hoek van de straat die hun wijk
scheidt van de Copacabana te wachten. Ze kijken op hun telefoons,
bellen, zetten hun bolsas
met boodschappen naast zich neer, zitten op een vrij betonnen paaltje
naast de stoeprand, drinken een kop koffie bij het barretje op de
hoek. In de kroeg recht tegenover de hoofdweg van Pavão staan mannen
met hun handen in de zij omhoog te kijken. Een van de Choque leden
praat met een vrouwtje dat twee honden uitlaat. Hij houdt zijn geweer
in zijn twee handen, de loop naar beneden gericht, voeten een beetje
uit elkaar op de grond. Onder zijn zwarte baret steken zijn oren uit.

//

Waar in Rio je ook
kijkt, je ziet overal mannen, vrouwen en kinderen in Brasil t-shirts,
op hun ruggen de namen van spelers, meestal Neymar Jr. Achter ramen
hangt soms de Braziliaanse vlag, je ziet stickers op auto’s,
slippers in de kleuren van de vlag, vesten, broeken, tassen. De staat
is failliet, de staat is trots. In welk huishouden in welke wijk je
ook kijkt, geregeld draagt iemand een dergelijk shirt of accessoire.
Brazilië is van iedereen, niet iedereen heeft recht op wat Brazilië
te bieden heeft.

"… we stevenen af op een clusterfuck van wereldhistorische proporties en daar moeten we iets..."

“… we stevenen af op een clusterfuck van wereldhistorische proporties en daar moeten we iets aan doen.”

- https://www.vn.nl/metamodernisme-ironie-en-enthousiasme-tegelijk/

"In feite zijn we voortdurend op de vlucht. De verveling die we ervaren heeft te maken met het broze,..."

“In feite zijn we voortdurend op de vlucht. De verveling die we ervaren heeft te maken met het broze, naakte bestaan zonder afleiding. Dat is het werkelijke motief: broosheid.”

- https://www.brainwash.nl/bijdrage/waarom-wij-oneindig-bedreigd-zijn

Recensie: (Het voordeel van) de twijfel

25 juli 2017 - op de website van Athenaeum Boekhandel

Mijn vader gaf me drie kerstvieringen terug een dik boek: Leven en Lot. Ik bekeek het omslag. De titel in dikke rode letters, een zwart-witfoto van een stoet mensen. Het beeld leek te zeggen: dit wordt zo dramatisch dat je hierna een maand op bed moet liggen. Ik bladerde door het boek, woog het nog eens in mijn handen, las de eerste tien pagina’s en dacht: ja, ik geloof dat ik nog niet aan Vasili Grossman toe ben. Na die kerstviering las ik andere boeken: De rode ruiterij, Het einde van de rode mens, Oorlog en kermis, Sovjetistan, nog één keer een bundel van Charms, Voroshilovgrad, Er was een vrouw die haar buurkind wilde doden. Leven en Lot schoof steeds verder weg op de plank. Nu lees ik Michel Krielaars’ informatiedichte, afstandelijke en waanzinnig interessante Alles voor het moederland. De Stalinterreur ten tijde van Isaak Babel en Vasili Grossman – en wil ik met terugwerkende kracht dichtbij Grossman zijn.

CHECK HIER DE REST: https://www.athenaeum.nl/recensies/2017/het-voordeel-van-de-twijfel/

Je handen onder mijn shirt, eerst langs de zoom, dan langs de randen van mijn spijkerbroek, dan...

Je handen onder mijn shirt, eerst langs de zoom, dan langs de randen van mijn spijkerbroek, dan onder mijn shirt. Alleen je vingertoppen, niet je nagels.
Je handen door mijn haar als ik naast je in de trein zit en jij moe bent. Hoe je je ogen dichtknijpt, je hand van mijn haren naar mijn schouder, mijn bovenarm, onderarm en uiteindelijk mijn hand beweegt. De gracieusheid ervan, hoe mijn handen lomper zijn, rommelig, maar met dezelfde leeftijdskerven, als ringen van een boomstam, maar dan naar buiten gekeerd.
Je handen die om een bierglas bewegen. Vocht op je handpalmen, het hoopt zich op in wat ze je levenslijnen noemen.
Je handen om een wijnglas en dat ik dat glas bij de bolling vasthoud en jij bij de steel. De verfijndheid ervan, jouw verstilling tegenover mijn nonchalance, of, jouw oplettendheid tegenover mijn onhandigheid.
Je hand voor mijn ogen gedrukt, lang, in een bed in de nacht. Hoe je die zelfde hand vervolgens voor je eigen ogen slaat, met de palm naar buiten, alsof je tegen de zon inkijkt. Alsof we in een weide op een berg liggen zonder kleren aan, alsof het bijna zomer is, alsof ik je al jaren ken, onder je vingertoppen leef en verander, ouder word, groei, je probeer vast te pakken als je dreigt weg te rennen met op mijn beurt mijn handen, dat het al jaren dag en dan weer nacht is en ik je bevredig, voel hoe nat je bent, hoe je een stukje bent vergeten te scheren, waar je littekens lopen, of je ooit dunner of dikker was, welke spieren je traint, voel hoe jij je hand in mijn bovenarm klemt als je me wegtrekt van een zebrapad, zegt dat je bijna klaarkomt, me door een club heen sleurt, weghaalt van een feestje als je met me naar huis wilt, met me naar bed, of om een kop thee te drinken, naar een film op de bank, een plek om heen te verhuizen, een trap op, een lift in, een wereld door.
Je handen op een tafelblad in een café. Opengeslagen naar me toe.