Lisa Weeda's Blog, page 19

[deze gedachte is nog niet af] -Met een groep mensen staan we voor een trap. We kijken omhoog,...

[deze gedachte is nog niet af] 

-

Met een groep mensen staan we voor een trap. We kijken omhoog, schatten in hoe ver het lopen is, hoe lang het duurt, vragen ons af wat daar boven te vinden is. We lopen naar boven. Ergens halverwege houdt driekwart van de mensen stil. Ze kijken naar beneden. Naar alles wat ze kennen, wat ze gewend zijn: hun denkpatronen, hoe ze mensen vasthouden, naar welke kroegen ze fietsen, de liedjes die in hun spotifyplaylist staan, de routes die ze wandelen door hun stad naar de supermarkt, de mensen met wie ze opgroeiden, wat ze weten, wat ze niet begrijpen, waar ze hun grenzen trekken, hoe ze daar soms overheen stappen, wat ze verwachten van de volgende dag, bij wie ze willen blijven. Dat is niet erg, dat is de bedoeling, dat terugkijken. Dat wachten, dat niet verder lopen. Als iedereen verder loopt, zakken de treden in elkaar. Die houden het gewicht van al dat dralen niet. Hoe verder je de trap op gaat, hoe minder hard je loopt. Alsof je eerst al het hout van die treden onder je voeten gevoeld moet hebben voor je naar de volgende trede kunt lopen. De hoeken, de hobbels, waar een splinter naar boven steekt, waar de deuken zitten. Eenzaamheid is een denkoefening of; het constant uitvoeren van denkoefeningen zorgt voor eenzaamheid.

Geen algemene eenzaamheid, het is niet een dagelijks iets. Het is een ander soort eenzaamheid. Een waarin je echt alleen bent.

Een vorm van denken die je niet kunt delen met een ander, die je niet kunt overdragen. Een vorm van denken die je voor iemand op tafel neerlegt, als een spel dat je moet uitleggen en dat de ander dan zegt: ‘sorry, maar wat zijn de regels? Ik begrijp niet wie er wint, of hoe je wint. Ik weet niet eens hoe je begint. Is er geen bord om pionnen op te verplaatsen?’

"Je bent op je best tussen je 17de en je 20ste. Dan heb je nog de fantasie van de jeugd en..."

“Je bent op je best tussen je 17de en je 20ste. Dan heb je nog de fantasie van de jeugd en tegelijkertijd begin je volwassen te worden.”

- Ronnie Flex in Volkskrant

Miriam Rasch - ZWEMMEN IN DE OCEAAN berichten uit een...

Miriam Rasch - ZWEMMEN IN DE OCEAAN berichten uit een postdigitale wereld

Dear White People

Dear White People

1 [… vind je hier …] 2122. Stel vragen22.1 in eerste instantie aan jezelf22.2 dan pas...

1 [… vind je hier …] 21

22. Stel vragen
22.1 in eerste instantie aan jezelf
22.2 dan pas aan de ander
22.3 aan de ander en dan weer aan jezelf, dan weer aan de ander etc.
22.4 aan de ander als je het antwoord niet in zijn of haar ogen ziet
22.5 aan wat achter je ligt: sommige dingen moet je mee nemen en sommige dingen achter laten
22.6 als je bang bent voor het antwoord
22.7 als je de bekende weg denkt te weten 
22.8 wanneer niemand anders de vraag stelt
22.9 aan ouders, broers, zussen, geliefden, onbekenden en aan vrienden, aan al je vrienden, altijd aan je vrienden, vraag vooral aan je vrienden hoe je naar elkaar kijkt en hoe je elkaar ziet en waarom dat zo is en ook hoe het anders kan en of ze met je mee kunnen vragen
22.10 doe het niet alleen
22.11 over wat de ander anders ziet, tot die geen ander meer is

23. Kus
23.1 je vrienden op hun kruinen, hun schouders, wangen
23.2 een onbekende op een feestje niet op de mond maar op de wang voordat je weggaat, opdat je elkaar nooit meer ziet, maar een kus laat dingen achter
23.3 handen - kushanden, de lucht in, blaas het de lucht in - kussen om te vangen of te laten glippen
23.4 een rug - in een meer, zwembad, slaapkamer, open veld, keuken, bed, douch, op een feestje, bank
23.5 met tong, heel lang met tong, doe het rustig, kalm en bezeten en geil en hard en lief en opgewonden en ongeduldig
23.6 kijk de ander aan
23.7 je geliefde altijd als je weg gaat. Doe dat niet vluchtig, neem de tijd, het is een kus die aanhoudt
23.8 alleen op de lippen, lang en rustig, waardoor alles verstilt
23.9 op het voorhoofd, als je het meent

24. Slaap
24.1 soms genoeg
24.2 voldoende
24.3 niet door de dagen heen
24.4 lang wanneer je lichaam op is, slaap heelt verdriet en heelt het boksen van de dagen
24.5 soms met iemand maar dan vooral soms ook alleen
24.6 samen - dat is heel iets anders dan ‘met iemand’
24.7 in treinen, bussen, bedden van vrienden, ouders, hotelbedden, airbnb-bedden, hostelbedden, bedden die geen bed zijn maar een matje, op veldbedden, opblaasbedden, logeerbedden, in tenten, dekenforten, smalle en brede bedden
24.8 met je geliefde alsof het de laatste nacht is dat je samen slaapt: houd vast, kus, kleed uit, raak aan, bekijk, druk huid op huid en probeer wakker te blijven tot het eerste licht of de vogels of het geluid van verkeersdrukte

25. Drink
25.1 in goed gezelschap
25.2 niet te vaak alleen
25.3 of nee, eigenlijk niet alleen, drink maar niet alleen
25.4 behalve als je een hele goede fles whiskey in je bezit hebt
25.5 het betere bier - lees erover
25.6 wijn uit flessen met rare labels

26. Stel meer vragen
26.1 als je ergens mee rondloopt
26.2 omdat je zeker weet dat er nog één vinger extra achter het gordijn kan
26.3 als je daarmee kunt behouden wat je dreigt te verliezen
26.4 aan jezelf

27. Sla je ogen niet naar de grond

28. Pak handen vast

29. Wees niet bang omhelst te worden

30. Wees eerlijk
30.1 en geef meteen toe dat dat best wel moeilijk is
30.2 sterker nog: het is soms verschrikkelijk
30.3 versterk daarmee de ruit in plaats van er een baksteen doorheen te gooien
30.4 besef dat eerlijk iets anders dan oprecht is
30.5 ik bedoel: er bestaan oprechte mensen, maar eerlijke mensen zijn andere mensen
30.6 oprecht is een doel, een staat van zijn, verkeren, iemand kan het belichamen, eerlijk is het middel. Eerlijk kan je dag in dag uit proberen te zijn, oprecht kan je worden
30.7 tegen wie je niet wilt verliezen, niet onnodig wilt kwetsen
30.8 en vergeet niet jezelf soms één op de twintig fouten te vergeven
30.9 maar weet dat voor iedereen eerlijk een andere invulling kent en andersom: jouw eerlijk is anders dan eerlijk voor wie naast of tegenover je staat

31. Lees
31.1 om te leren
31.2 om te zien
31.3 om te begrijpen
31.4 om te voelen
31.5 om ergens anders te zijn, te reizen, deuren open te trappen
31.6 en vraag aan anderen wat zij lezen
31.7 poëzie
31.8 essays
31.9 voor aan vrienden, ouders, geliefden

32. Wacht niet te lang

33. Wees ongeduldig

34. Wees geduldig

35. Duw niet weg en laat je ook niet te snel vallen

36. Ga in de zomer naar buiten als het regent en houd je handen als een kommetje in de lucht, vang het water op

37. Kijk mensen aan
37.1 op straat
37.2 in de bus, de trein, de tram, op de boot, in het vliegtuig
37.3 en vraag de ander jou aan te kijken
37.4 en wees niet bang voor wie er terug kijkt
37.5 als je met iemand slaapt die je liefhebt
37.6 als je vrienden verdriet hebben
37.7 als je vrienden euforisch zijn
37.8 als iets bijna breekt
37.9 zonder met elkaar te spreken

38. Praat minder over jezelf

De kinderen van juf Kiet

De kinderen van juf Kiet

Deardoubt,WeI type ‘we’, so I can blame someone else, anybody, someone, somebody,a group,...

Dear
doubt,

We

I type ‘we’, so I can blame someone else, anybody, someone,
somebody,
a group, collective, the Other, other, the individual
being told
to make this decision,  never myself or maybe never
not myself, but
not me, stop thinking it is me rejecting you,
I am so sorry.

As
if that is a thing we have to do in fiction

well, maybe it
is

We
discovered the experiment of form is a preferred core value when
creating fiction.

at least,
let’s pretend it does. Or is this beyond pretending?
Am I
referring to the experiment of form in this rejectionl etter
to
insert doubt in it anyway? Could doubt be a synonym
of form? Is
form able to create doubt, when applied the right
way in a
narrative, text, play, artwork, video, installation

So
we have to let you go. As we said earlier, we had to choose. Between
you, doubt, and the experiment of form when creating fiction, a
fiction. And yes, we know, choices in itself create the fiction, and
you, doubt always appear on stage before making a decision. We know
you are the catalysator of form, voice, atmosphere, charactar
development. But, you are doubt, so you keep thinking, repeating,
re-repeating, making pro- and con-lists. Do you get it? And we are
sorry to inform you that you, in this case, seem to obstruct fiction,
in a way. Make possible, but obstruct.

Sorry,
can I maybe go back to the start of the process of deciding?

No.

Is
this really what the ‘we’ wants?

Do
you think we did not overthink this decision well enough?

—

I am here since wednesday and it is awesome. There are lectures and workshops and assignments and there is a lot of discussion and conflict. We are getting somewhere and nowhere - that’s where we need to end up, in my opinion - while working towards a new mindset on fiction in the post-truth era. 

Today poet, writer, performer and podcast-producer Dennis Gaens assigned us to write a rejection-letter to something we value in fiction. I rejected doubt over the experiment with form.

‘Het is anders dan ik denk dat ik je bij me hou.’Zomer dansjes....

‘Het is anders dan ik denk dat ik je bij me hou.’

Zomer dansjes. Yezzir.

Midden in de nacht vraag ik haar wat er precies gebeurt wanneer iemand een kogel door zijn hoofd...

Midden in de nacht vraag ik haar wat er precies gebeurt wanneer iemand een kogel door zijn hoofd schiet en dan toch geen pijn voelt.
‘Dat is het zenuwcentrum dat wordt uitgeschakeld,’ antwoordt ze. 
En dan: ‘wil je praten, nu?’ 

-

Haar blik vervangt haar vragen.

Haar lichaam vervangt haar taal. Hoe ze beweegt vervangt hoe ze praat. Als ze mij naar zich toe trekt en met haar palm mijn hele schouder omsluit: ‘blijf’. Als ze me voor het begin van de dag terug het huis in trekt, nog een keer kust: ‘ga zo lang weg als je wilt, dan doe ik dat ook. Daarna komen we terug.’

-

Als ze rondspringt door de volle zaal van een discotheek; tegenover me zit maar de tafel tussen ons in opeens verdwenen lijkt te zijn; een handdoek strak om haar lichaam slaat en ik de contouren blijf zien, van haar borstkas, haar buikspieren, de kuiltjes in haar onderrug;

van haar haren een knot maakt in bed; als ze in de morgen koffie inschenkt; wanneer ze haar benen optrekt op haar bank; zo hard glimlacht dat ik me afvraag of haar gezicht straks in stukken uit elkaar scheurt; op een stoel voor haar huis een boek leest; een kom van haar handen maakt, daar water in laat lopen en haar gezicht wast; aan de andere kant van een museumzaal staat, voorovergebogen naar een foto; als ze een ijsje uitkiest en haar onderarmen op de glazen toog legt. 

-

Een radiomaker vertelde me onlangs: ‘als je iemand kent met wie je stil kunt zijn, dan heb je iets echts gevonden.’ Met die zin in mijn achterzak loop ik een rondje of drie door het duin van het eiland waar ik dan ben. Vogels en zand en wind en helmgras om me heen. Geluiden, maar geen mensenhanden, geen woorden, geen voetafdrukken, behalve die van mij. Ik ben op een plek die mensen als stil omschrijven, maar alles is er. Alles is er al. Ik wil haar opbellen en zeggen: ‘ik heb een plek gevonden waar je past. Het is zoals jij bent: het vraagt niets, maar omsluit je gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.’

Photo