Lisa Weeda's Blog, page 18

July 10, 2017

Dit is het hele weekend in Groningen! <3 Kom buurten!



Dit is het hele weekend in Groningen!

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 10, 2017 08:02

July 7, 2017

-



-

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 07, 2017 08:13

Z O M E R



Z O M E R

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 07, 2017 03:43

July 6, 2017

July 5, 2017

How to feel on Twitter

imageimageimageimageimageimageimageimageimage
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 05, 2017 04:57

July 3, 2017

July 2, 2017

Mural paintings everywhere


Berlin


Kiev


New York


Kiev


Kiev


Kiev


Amsterdam


Berlin


Rio de Janeiro


barcelona

Mural paintings everywhere

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 02, 2017 04:32

July 1, 2017

Meisjes X

Soms denk ik: ik heb heel veel van je binnenkant gezien maar niet goed opgelet. En met binnenkant bedoel ik niet iets fysieks, iets waar mijn vrienden aan de bar grappen over kunnen maken, nee. Ik bedoel iets metaforisch. Dat als ik tegen die vrienden aan de bar zeg: ‘Nee jongens, Jezus, ik bedoel dat toch godverdomme metaforisch, als een beeld dat staat voor iets anders,’ dat ze dan naar me kijken en fronsen en gewoon over iets anders beginnen. Over politiek of over die seizoenskaart voor die ene voetbalclub, die seizoenskaart die ze net hebben gekocht.

-

Ik droom veel, soms wel drie keer per nacht. Ik droom nooit meer van jou. Niet van je binnenkant, niet van je buitenkant. Niet van je blonde knot en ranke vingers, waarmee je elk instrument feilloos zou kunnen bespelen, waartussen je boeken houdt, waar je anderen mee aanraakt, glazen gin-tonic mee vasthoudt. Niet van je bovenbenen, van dat plukje in je nek dat nooit in een elastiekje te krijgen is. Niets. Ik droom alleen van het meisje waarmee ik je bedroog.

Ik zie haar nooit meer overdag. Nooit meer in het echt. Al lange tijd niet. Ik ben de zee opgesprongen, een vlot op. Ik ben afgedreven en zag haar steeds kleiner worden langs de branding. Of andersom, misschien stond ik wel op die branding. Misschien ben ik niet voldoende verplaatst, misschien heb ik te lang stil gestaan. Maar dat is goed en de bedoeling: wachten, dralen, heen en weer lopen langs de zee. Afscheid nemen. Dan bedoel ik niet van iemand anders, maar van iets van jezelf. Je kunt een vaas breken en de stukken in een krant wikkelen en weggooien; de plek waar die vaas stond is nog steeds de plek waar die vaas stond. Het duurt even voor er iets voor in de plaats komt. Voor je die plek vergeet. En er is ook iets engs: uit je hoofd verdwijnt niemand. Alsof anderen lappen grond in mijn hersenen kunnen kopen en daarvan nooit meer weg verhuizen. Ik kan nog altijd haar handen voor me zien, hoe ze haar schouders naar boven trekt. Ik hoor hoe ze lacht, jong en gemeend. Als iets niet grappig is lacht ze gewoon niet. Dan humt ze een beetje. Tenminste, zo ken ik haar, een schaafsel van de tijd, een mini-partje van wie ze is - dan te bedenken dat iedereen altijd anders is bij iemand anders. Ik val elke nacht in slaap en zij, zij verdwijnt soms om ook weer terug te keren. Ze komt in lege straten en vraagt me haar in dekens te wikkelen. We zwerven samen door verlaten panden en aan het einde van mijn droom vindt iemand ons. Altijd. Lange tijd was jij het. Je schreeuwde en ik huilde en zij keek alleen. Niet dat hummen of dat lachen, ze werd steeds transparanter en aan het einde van de droom waren het alleen jij en ik. Tegenover elkaar. Op de zelfde afstand. Nooit naast elkaar, nooit naar elkaar toe bewegend. Dat verdween. Na maanden. Ergens aan het begin van de lente. Nu komt ze minder vaak en is het haar geliefde die ons aan het einde van de droom vindt. Ik heb hem nooit in het echt gezien. Ik beeld me in dat hij een andere versie van mij is. Een jongen met sterke handen en buikspieren waar je een vuist tegenaan kunt drukken en dat hij dan schamper lacht, zijn rechter lip een beetje omhoog trekt, waardoor je even zijn tanden ziet. Een jongen die de lokken van zijn verder opgeschoren haren naar achter gooit op feestjes. Een jongen die kan dansen, met zijn heupen en zijn voeten los van elkaar kan bewegen. Een jongen waar de meisjes voor vallen omdat hij weinig zegt maar heel veel denkt. Een jongen. Een jongen zoals ik een meisje ben - of nee, zoals ik mijzelf lange tijd zag. En ja, dan zeg ik ‘zag’, want al die opsmuk is het afgelopen jaar wel grandioos in het water gevallen. Niet om er weer uitgehaald te worden, het is gezonken. Ik denk dat we elkaar alleen in onze oogopslag zouden herkennen. Ogenschijnlijk onverschrokken.


-

Ik verhuisde naar een huis waar ik in mijn slaapkamer een spiegel heb. Een spiegel aan de binnenkant van de deur naar het hok voor de wasmachine. Dus het is niet een spiegel die direct in mijn kamer hangt. Je moet moeite doen om jezelf te zien. In de badkamer hangt een brede spiegel boven de wasbak die ik met een goede vriend deel, links mijn tandenborstel, rechts de zijne. We spraken dat niet af, dat gebeurde toen ik hier ging wonen. Dat is een afstand die je niet ziet, die bestaat gewoon.

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 01, 2017 12:52

"Een boek wordt erg kaal als het zich beperkt tot uiterlijke feiten, maar hiertegenover staat het..."

“Een boek wordt erg kaal als het zich beperkt tot uiterlijke feiten, maar hiertegenover staat het gevaar van hineininterpretieren: dat de gevoelens en gedachten die een auteur zijn personages toekent wellicht meer zeggen over de auteur dan over die personages. Daarmee wordt non-fictie al snel fictie. Leuker, mooier, bevredigender. Maar juister?”

- https://www.groene.nl/artikel/nachtmerrie-ddr
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 01, 2017 05:22

Retour en Bourgogne





Retour en Bourgogne

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 01, 2017 02:37

Lisa Weeda's Blog

Lisa Weeda
Lisa Weeda isn't a Goodreads Author (yet), but they do have a blog, so here are some recent posts imported from their feed.
Follow Lisa Weeda's blog with rss.