Lisa Weeda's Blog, page 13

Van liefde moet je uit balans raken.

Van liefde moet je uit balans raken.

“You did what with who?”What good is a ménage à...

“You did what with who?”
What good is a ménage à trois when you have a soulmate?
“You risked that for Blue?”

Maurizio Nannucci

Maurizio Nannucci

1991

Schedels
naast elkaar op planken van stellingkasten. Gaten in het bot. Rond,
precies, ze lijken secuur gemaakt. De mensen passeren de kasten alsof
ze langs marktkramen lopen, alsof ze hun handen langs de stukken bot
willen halen, als hun vingers over de schil van appels, hele broden,
stukken rood vlees. Een oude vrouw met een witte hoofddoek buigt zich
naar een van de hersenkappen. Ze houdt haar handen voor haar buik
gevouwen. Het is een foto van Alexader Chekhmenev, maar ik stel me
voor dat niemand praat. Dat je alleen het geschuifel van voeten
hoort. Af en toe laat iemand lucht uit zijn longen glippen, langs de
stembanden: geen zucht maar ook geen schreeuw. Naast het vrouwtje
staat een man met een zoon en een dochter. Elk kind houdt hij aan één
zijde van zijn lichaam. Hij duwt zijn onderarmen tegen hun schouders.
Ze kijken naar de stellingkast alsof hun moeder daar opgebaard ligt.

Chekhmenev
drukt af. Kan je je lichaam als kunstenaar uit een gebeurtenis halen
als je er bij was? Wat is de waarde van jezelf in of buiten het beeld
plaatsen? Wat is het verschil tussen zien en laten zien? Waar ligt de
spanning in de Fuck
Off serie
van Ai Weiwei, waarbij hij in beeld zijn middelvinger opsteekt naar
het Witte Huis, de Poort van de Hemelse Vrede,
Trump Tower, het Louvre. Wat gaat er verloren als je
toont wat je ziet? Of, wat gaat er verloren als je kiest jezelf uit
het verhaal te halen?

Sophie
Calle maakt een foto van de hotelkamer waar haar geliefde niet
naartoe komt, in plaats van op bed te liggen, te huilen en daar een foto van te maken. De lens, dat glas, die
vierde wand. Chekhmenev, Calle, ik - ik wil niet in dit rijtje, hier pas ik nog niet, maar het gaat me nu om de vergelijking. Het geschreven woord tussen wat
heeft plaatsgevonden en hoe het vorm krijgt op papier. Het schrijven
van de tekst fungeert als de donkere kamer waar het negatief ontwikkeld wordt. Die
stap die ik daar tussen moet nemen, die sprong over een donker en
leeg gat dat ik moet vullen door een reconstructie te maken met
daarin wat ik toevoeg, weglaat en vergeet, benauwt me. Ik streef
ernaar een vorm van waarheid op papier krijgen, maar alles wat ik
probeer vervormt direct, zelfs als ik maling wil hebben aan ‘de
waarheid liegen,’ zoals mijn redacteur dat noemt. Wat is dat dan? Dat
liegen, die waarheid? Is waarheidsvinding niet een herhaling van
zetten, steeds door een ander ingevuld? Alsof we allemaal dezelfde
nog niet ingekleurde kleurplaat krijgen, en al onze eindresultaten
anders zijn? Is dit wat Alexijevitsj probeert te doen? Steeds die
kleurplaat aan iemand anders geven en het tekenen registeren in
tekst?

http://time.com/3800126/the-holy-bibl......

http://time.com/3800126/the-holy-bible-appropriated-an-illustrated-scripture-by-broomberg-and-chanarin/ 

"My favourite word? It’s ‘act’ ."

“My favourite word? It’s ‘act’ .”

- Ai Weiwei - http://theplaidzebra.com/that-time-ai-weiwei-flipped-off-the-worlds-most-important-monuments-to-prove-a-point-photos/

‘En dan natuurlijk niet patronen op het behang.’

‘En dan natuurlijk niet patronen op het behang.’

‘Als je eenzaam bent gaat de tijdlangzamer. Alsof het een postelastiek is dat maar uitrekt en...

‘Als je eenzaam bent gaat de tijd
langzamer. Alsof het een postelastiek is dat maar uitrekt en uitrekt
en uitrekt en uitrekt en in het normale leven staat er een beetje
spanning op dat elastiek en dan duurt een uur gewoon een uur en dan
gaan de wijzers vooruit zoals het hoort. Maar dat elastiek maakt
dagen van uren en ik kan wel naar buiten kijken, naar de auto’s die
bewegen en fietsers die voorbijkomen en een kat die van de ene warme
motorkap naar de andere loopt, maar er komt eigenlijk niets nieuws
bij, alles wat er al was verplaatst gewoon binnen de zelfde ruimte.
Alles staat stil.’

2017 #1

mensen zoeken nieuwe ontbijthypes

autoreclames zijn een b-film romcom

iemand zegt: ‘Ik probeer al niet meer racistisch te zijn, moet ik dan ook nog vegetariër worden?’

vrienden investeren in bitcoin en ethereum, in plaats van geld op hun spaarrekening zonder rente te zetten 

de kersttrend is botanical en er zijn moderne kerststallen verkrijgbaar, waarin Jezus een selfie maakt en de drie wijzen uit het oosten op een segway aan komen rijden

Eengroep vrienden op een terras in Berlijn: een klein hondje,tijgerprint, roze gelakte nagels. Een...

Een
groep vrienden op een terras in Berlijn: een klein hondje,
tijgerprint, roze gelakte nagels. Een van de mannen, kaal, strakke
donkerblauwe polo, spierballen die tegen de binnenkant van zijn
mouwen drukken, in zijn nek de letters AFFA: Angels forever, forever
angels.

/

Een
man in een Volkswagen golf, zijn hond als bijrijder.

/

Een
vrouw die selfies maakt met haar driejarige zoon. Ze staan aan de
waterkant, zij houdt zijn hand vast en leunt tegen de buggy, klemt
haar telefoon in haar handen.
‘Kijk
in de lens schatje. He, schatje, schatje, dropje, kijk maar in de
lens, ja, goed zo. Ja, lachen.’

/

Een
meisje dat videobelt zonder oordopjes in een café.

/

Voetbalhooligans
die om tien over tien ‘s ochtends op een zondag Bacardi Cola
drinken in de trein. De fles gaat de coupé rond. Een jongen haalt
een rookbom uit zijn jaszak. ‘Zullen we hem afsteken,’ schreeuwt hij.
Alle mannen joelen. Niemand pakt een aansteker.

/

Een
meisje in een groep met alleen maar witte mensen in een klaslokaal.
Ze vraagt: ‘Mag ik dan ook geen “blanke vla” meer zeggen?’