Lisa Weeda's Blog, page 12

The Growing Block

Volgens
de Growing Block Universe Theory of Time bestaan het heden en het
verleden, maar de toekomst niet.

△

Tom
buigt zich over de bar en kijkt naar de billen van Helena. Hij doet
het terwijl hij zich afvraagt of het mag. Is dit objectiveren of is
dit natuur? Ben ik nu een foute man, mag ik alleen naar de kont van
een vrouw kijken als ze met mij is? Mag het op een eerste date? Waar
kijken vrouwen eigenlijk naar als ze een man aantrekkelijk vinden?

△

Het
heden is een objectieve hoedanigheid, te vergelijken met een
bewegende schijnwerper, die steeds licht op iets nieuws schijnt.

△

Lars
zit alleen op zijn kamer en probeert op te schrijven hoe eenzaamheid
werkt. Je bent het niet alleen als je alleen bent, dat is alleen.
Eenzaamheid is op straat lopen maar er niet zijn, uit je lichaam
verplaatsen alsof er een omhulsel van jou over de stoep loopt en jij
boven jezelf zweeft en enkel naar jezelf kijkt.

△

Door
het verstrijken van tijd ontstaat er meer van de wereld.

△

Hanna
kust Merel in een volle discotheek. Een groep jongens begint te
joelen en selfies te maken met de twee meisjes die hun neuzen tegen
elkaar drukken en hun mond open doen om met elkaar te tongen.

△

Omdat
er door het verstrijken van tijd meer van de wereld ontstaat, wordt
beweerd dat the block
universe groeit.
De groei van dit blok vindt plaats in het heden, een heel dun plakje
ruimtetijd, waar continue meer ruimtetijd ontstaat. Zoals snake
op je Nokia 3310, waar de slang met elke pixel die je aantikte groter
werd, maar dan dat die slang steeds een pixel hapt en daarnaartoe
verspringt, zonder te groeien, maar wel telkens in beweging.

△

Henny
staat met haar rollator op het perron te wachten tot de binnengekomen
trein tot stilstand komt. Iedereen heeft oortjes in, kijkt op zijn
telefoonscherm of praat tegen iemand. Henny kijkt opzij, naar een
meisje in een lange zwarte jas met een sjaal om de capuchon
gewikkeld.
‘Kan jij hem tillen?’
'Wat is het handigst,’
vraagt het meisje.
'Nou, dan ga ik eerst en dan dit ding.’
Het
meisje lacht, de trein stopt, de deuren gaan open. Een vrouw van in
de veertig met een libelle
zomerweek tas
en
een rood modieus mutsje op haar hoofd wil tegen de stroom van
uitstappende passagiers in naar binnen lopen. Een man met een rond
brilletje op zijn neus en een kaal hoofd blijft pal voor haar
stilstaan op de trede van de trein en begint te preken dat ze
achterlijk en asociaal is. Hij zwaait erbij met zijn bruinleren
aktetas.

△

Sommige
filosofen merkten op dat, als het idee van de Growing
Block klopt,
we moeten concluderen dat we niet weten of het nu het nu wel is. In
When Am I? A
tense time for some tense theorists schrijft
Craig Bourne over The
Present Problem: 'Is
there anything more certain than the knowledge we have that we are
present?’

△

Iedereen
haalt zijn dopjes uit zijn oren, een meisje met een bontkraag jas
stopt met bellen – 'schatje er gaat iemand tantoe cray hier op het
perron, Jezâs.’
'Niemand heeft meer geduld, echt helemaal
niemand! Kunt u nu godverredomme met uw dikke reet opzij gaan en
gewoon wachten zoals alle andere mensen en ziet u trouwens niet dat
er een oude dame is die iedereen, JA IEDEREEN, als eerst naar binnen
zou moeten laten stappen.’
Henny kijkt naar de man en de man naar
haar en de vrouw naar Henny en het meisje met de zwarte jas staat met
een rollator in haar handen. Het lijkt erop dat de libelle
zomerweek
vrouw zomaar opeens zou kunnen gaan huilen.

△

'It
would be a scandal if our best theory of time could not guarantee
such knowledge; yet I will argue that at least two recently proposed
theories, namely Tolley’s 'hybrid’ tensed theory and McCall’s
'branching model of the universe’, fail in this regard and so should
be rejected.’

△

'Helena?’
'Tom?’

'Wist
je dat Trump dus aan heel veel vrouwen heeft gezeten, maar wel
president van de Verenigde Staten is?’
'Nee.’
'Vind je dat
niet erg?’
'Ik denk het?’

△

Als
wat er gebeurt in het nu vormt wat dadelijk het nu is, zoals de
schijnwerper die nieuwe delen van ruimtetijd beschijnt, waar kies je
dan heen te bewegen?

△

Hanna
draait zich om en geeft een van de jongens, Elias, die net de
flashlight
functie
van zijn iPhone heeft aangezet om een snapchat verhaal te maken een
knietje in zijn ballen en slaat hem daarna op zijn gezicht met haar
vlakke hand. Elias is al aan het filmen en de video vliegt het
internet op.

△

Als
het nu
een keuze is voor een volgend nu, maar het ook in twijfel kan worden
getrokken, waar doen we het dan allemaal voor.

△ 

Lars belt zijn moeder op en gaat
op bed liggen.
'Mam,’ zegt hij, 'als je eenzaam bent gaat tijd
langzamer. Alsof het een postelastiek is dat maar uitrekt en uitrekt
en uitrekt en uitrekt en in het normale leven staat er een beetje
spanning op dat elastiek en dan duurt een uur gewoon een uur en dan
gaan de wijzers vooruit zoals het hoort. Maar dat elastiek maakt
dagen van uren en ik kan wel naar buiten kijken, naar de auto’s die
bewegen en fietsers die voorbijkomen en een kat die van de ene warme
motorkap naar de andere loopt, maar er komt eigenlijk niets nieuws
bij, alles wat er al was verplaatst zich gewoon binnen de zelfde ruimte.’

△

Wie zet wat in beweging?

–

Ik schreef dit stuk voor de aller aller aller laatste editie van de Titaan. <3 Er staan super veel toffe auteurs in, zoals Roos van Rijswijk, Martijn Neggers, Anneroos Goossen, Joubert Pignon en nog veel meer. KOPEN.

A man in the Leningradskiji café at the station - while waiting for the night train to Saint...

A man in the Leningradskiji café at the station - while waiting for the night train to Saint Petersbourg - tells me the Black Square by Malevich is a painting for stupid people. He likes Bruegel better: ‘look, he can paint the hands, the eyes, that is the craft. I am a teacher at the art academy here you know. I am a sculptor.’ He does not stop talking to us, he does not really ask questions, but just rambles on in our direction. About people fleeing the Soviet-Union, that the country is free now and everyone can do as he or she pleases - ‘as long as you have money, you know, like the Americans say: “for every step another dollar” - and acts all fatherly when it comes to eating and drinking in Russia: ‘they have Kazakhs in the kitchens, maybe they do not wash their hands before cooking. You’d better eat at home, make the food yourselves.’ His friend, next to him, has a long grey orthodox beard and a big leather square case in his lap. He is quiet, observing. He is a writer from Novgorod. ‘I write about what happens in life,’ he says, when I ask him what he does in his daily life. ‘Not fiction. Stories from my life.’ Then it is quiet for a moment. ‘You should go to Novgorod, in a next life,’ the sculptor says. He thinks the Black Square is for stupid people, but believes in lives in the hereafter. I leave it at that.

△

An icy walk to Moscow University. All buildings surrounding this one giant building are impressive as a million bananas on one tree, but more impressive. When you are in a big city, you can hit several places and show of with your videos and pictures, but in Moscow, one is in need of a really big book with a lot of prints, a whole evening of showing off your films. Thank you Stalin, moscovites and soviet builders, for creating all this crazy stuff

△

Alles hier is overdadig, grotesk, schreeuwerig. Het is een kermis on acid, een flipperkast van kleuren, tierelantijnen, vol plakkaten steen, netjes afgepoetste vloeren en goed bewaakte Kremlin ingangen. De metrostations, de gevels van gebouwen, de bontjassen van de vrouwen. Daartussen is het Mausoleum van Lenin - dicht toen we er voorbij liepen - een redelijk rustig gebouw. Eerst was het van hout overigens. Daar lag Lenin in de kluis. Daarna werd hij op de juiste wijze gebalsemd door Boris Iljitsj Zbarskij, die werd beschouwd als de hoofd balsemet van Lenin. Dit werd gedaan onder leiding van Professor Vorobiov, die het project leidde. Her hout uit 1924, het jaar dat Lenin stierf, werd vervangen door graniet tussen 1929 en 1930. Achter het mausoleum is een muur van het Kremlin te zien. Tussen het mausoleum en de muur is een rij gedenkstenen te zien, The Kremlin Wall Necropolis, begonnen in 1917, toen er 240 Bolsjewieken stierven tijdens de Oktober Revolutie. Zij werden in massagraven begraven. Er liggen politici, astronauten en militaire leiders. De laatste begrafenis was die van Konstantin Chernenko in 1985. De Necropolis was toen al elf jaar een beschermd oriëntatiepunt.

△  M O R E    W I L L   A P P E A R   I N    A   N O V E L   S O M E   D A Y 

△

Mooie Woorden is weer helemaal...

Mooie Woorden is weer helemaal online.

http://www.mooiewoorden.org/

Tijdens winternachten 2018 mocht ik twee eindbazen interviewen....

Tijdens winternachten 2018 mocht ik twee eindbazen interviewen. Niemand minder dan Nino Haratischwili en Alain Mabanckou.

Lees hun werk.

Ik meen het.

LEES HUN WERK.

Foto’s: 

Serge Ligtenberg

<3

flard III - beweging

Een jongen wil Julius Eastmans minimale muziekstuk Gay Guerrilla laten horen in zijn geboortedorp. ‘In de neus van Noord-Holland,’ zegt hij. Hij perst zijn duim en wijsvinger op elkaar, het is alsof het dorp slinkt in zijn hand. Ik vergeet de naam ervan, denk alleen aan zijn handen. En aan hoe dat straks zal zijn, hij, in zijn overhemd en pantalon, met zijn net gekamde blonde haren naast een speaker in een dorpsstraat en uit die speaker minimale pianomuziek van een zwarte homoseksuele activist uit de jaren zeventig.

‘Soms past iets niet bij iets anders, maar juist door dat bij elkaar te brengen gebeurt er iets,’ zegt een meisje. Ik ken haar nog niet zo lang, of nouja, er was een tijd dat er tussen ons iets was met niet passen en dan terug komen via een andere ingang. Alsof we heel de tijd door hetzelfde gigantische gebouw hebben gezworven op zoek naar een centrale kamer, een ruimte die nog moet worden in gevuld. Zij zwierf door de ene kant van het gebouw, ik door de andere kant. Een pand vol met hallen en kamers en gangen en deuren die soms op een muur uitkwamen. Liften die wel naar beneden, maar niet naar boven gingen - die je dus maar één keer kon gebruiken als je er mee naar een lagere verdieping was gereisd.

flard II

Ik ben wit en probeer boeken te lezen van schrijvers die niet wit zijn. Oké, opnieuw, dit klinkt alsof het me niet lukt. Ik probeer het niet, ik lees ze, die boeken. Maar een niet-witte schrijver, zoals ik daar in mijn hoofd een beeld van heb, is niet altijd niet-wit. De schrijver kan Wit-Russisch zijn, Georgisch, Oekraïens. Die is wit. Net als ik. Als je naar huidskleur kijkt, bedoel ik. Maar er verschilt iets anders, iets waar ik niet per se aan toe wil geven, waarvan ik hoop dat ik helemaal niet zo kijk - ik zou willen dat ik kon zeggen: ‘een schrijver is een schrijver’, zoals ik zou willen zeggen dat een boek een boek is en het me niet uitmaakt wiens foto op de achterflap staat (dat zouden ze moeten doen!) -, maar wat blijkbaar onderdeel is van de wereld waarin ik ben opgegroeid en leef. Ik ben Westers. Zij zijn dat niet. Of, niet helemaal. Of, ze profileren zich niet als Westers of worden niet uitgegeven als Westerse schrijvers. Zij krijgen een kleur opgelegd die alleen aan een woord verbonden is. Zij krijgen een soort vlies om zich heen, alsof ik een latex pak over hun huid trek.

WESTERS
1) Het westen betreffend 2) Occidentaal 3) Uit het westen 

Het westen betreffend. Als een naar zichzelf wijzend iets, iets wat niet naar buiten kijkt, maar enkel terug slaat op zichzelf. Een geografisch gezien navelstaarderig gebied. Toen ik in Oekraïne, in de stad Dnipro, op de zolder van een oud en vervallen Sovjet-cultuurpaleis stond, hing er aan een wand van die zolder een landkaart. Ik moest er langer naar kijken dan normaal. De wereld was verschoven. Of nee, de nadruk was ergens anders op gelegd: centraal op de kaart lacht de Sovjet-Unie. Een deconstructie van mijn werkelijkheid. Of de constructie van een andere werkelijkheid. Er bestaan meerdere waarheden naast elkaar en geen van beiden is gelogen. We zouden platte wereldkaarten moeten verwijderen uit alle scholen en enkel nog met wereldbollen moeten werken, zoals ik er één op mijn bureau had, met een lampje er in. Westers schuift zichzelf naar links als het om windrichtingen gaat, maar naar het midden als het een kaart betreft, of om ideologieën, overtuigingen, privileges, idealen. We zouden eens meridianen over ons wereldbeeld en dat van anderen moeten leggen. Wie de anderen dan ook mogen zijn. Of is dat dan ‘de Ander’, iemand anders dan de ik, de zelf, of wat hetzelfde is? Dwaal ik af? Moet ik andere boeken lezen? Waarom krijgt niet ieder school kijkt les in deconstructie: ‘jouw gezin is er een met een vader en een moeder, maar een gezin met twee moeders kan ook, twee vaders net zo goed. Dat is niet anders, dat is hetzelfde, gelijk. Zij maken 1+1=2, zoals twee moeders en twee vaders dat ook doen. Groei ik op in een wereld waar alles van waarderingen afhangt? Van binaire scheidingen: goed en kwaad, zwart en wit, man en vrouw. Wat gebeurt er als je daar los van raakt. Kan dat überhaupt of kan je dat alleen proberen?

Er zijn ook schrijvers die daadwerkelijk niet wit zijn, Chimamanda Ngozi Adichie, Teju Cole, Zadie Smith, Angie Thomas. Schrijvers die veel mensen lezen, die populair zijn, wiens werk in witte elite kringen terecht komt, kringen waar ik me tegen af wil zetten. Toch lees ik die boeken. Maak ik dit dan mede mogelijk?

flard

De TL-lamp brandt niet vannacht, jullie hebben een stroboscoop in de kelder neergezet. Elke flits van de lamp loopt gelijk met een knallend rotje ergens boven de grond. Iedereen bestaat uit blokjes fel licht, pixels op een televisiescherm van een oude TV, pixels die aan en uit schieten zoals ze dat doen als je Duck Hunt speelt en de eend met een oranje-grijs Nintendo pistool uit de lucht probeert te schieten. Scherm zwart, één wit stipje, een neerstortende vogel. Jullie zijn spierwitte momentopnamen, mensen die uit een fotomoment proberen te ontsnappen, en schreeuwen naar elkaar, tegen de keihard stampende muziek aan, de bas bonkt tegen de wanden aan. Jullie zinnen vallen uiteen in lege lettergrepen, buchstaben, hapjes verhaal, als een telefoongesprek met iemand die een tunnel inrijdt.

Iemand snuift cocaïne in een hoekje. 

milk

milk:

https://www.npo.nl/holland-doc-oleg-k...-...

https://www.npo.nl/holland-doc-oleg-klimov-brieven-aan-jezelf/11-12-2013/POW_00712706