Moonstoey > Recent Status Updates

No, trochę lepiej się zrobiło. Trochę późno na rozwinięcie jak na mój gust, ale w porządku, damy radę. Ciekawią mnie te backstory bohaterów, które teraz zacznę. I chyba w końcu zaczęłam odczuwać klimat historii, bo wcześniej było z tym ciężko.

Nadszedł ten legendarny dzień, w którym w końcu wzięłam się za robotę i zaczęłam czytać tą książkę, możecie bić brawo. Poświęcam się nawet i słucham słuchowiska (które jest dobre, ale słuchanie sprawia, że spędzę nad tą książką trzy razy więcej czasu). Na razie nie mam nic do powiedzenia, może jedynie to, że mam wrażenie, że wszystko za szybko się dzieje, ale dam radę .

Okej, nie spodziewałam się, jakie to będzie dobre. Ten klimat, sposób, w jaki autor przedstawia postać stopniowo popadającą w obłęd… ta książka jest duszna, czuć w niej grozą, a to, jak autor mąci nam w głowach i sprawia, że sama już nie wiem, o jest prawda, a co nie… Genialne!!

Trochę nie mam czasu, żeby ją czytać, ale niezmiennie ją kocham 🥰🫶🏻

Jak ja kocham sarkazm Maxa i w ogóle jego humor 🙏🏼❤️
Trochę tęsknię za Lawendowym Dworkiem, ale Zimowa Puszcza też daje radę ;)

W pewnym sensie trochę przewidziałam fabułę, ale w sumie wyszło to całkiem w porządku i nie mam żalu. Było trochę wspomnień o Jasonie, chociaż nadal nie w takiej formie, jak bym sobie życzyła… Stworzyłam też PRZEPOTĘŻNĄ teorię, która by pasowała perfekcyjnie… gdyby nie kilka kluczowych kwestii 😂. I jest też szansa na spotkanie starych bohaterów na koniec książki, więc wyczekuję!

Wszystko jest cacy -nawet już się pogodziłam z tym, że to nie jest książka o Percabeth- ale mam jedno ale. Pierwszy przyjaciel Nico niedawno umarł. Dlaczego Nico zachowuje się, jakby o tym w ogóle nie pamiętał? Czemu wszyscy wspominają o nim tylko w ostateczności? Przecież akcja dzieje się dosłownie w jego domu, co jest grane? Czy tylko ja tęsknię za Jasonem 😭? Dajcie trochę żałoby za nim!

Nie wiedziałam, jak bardzo brakuje mi tego uniwersum… i jak zaczęłam to ta tęsknota uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą. Ten świat, klimat, co bohaterowie i humor oraz wspominanie poprzednich czasy… Damn, wróciłam do domu 🥺❤️

Reread
O, w końcu pojawił się ten wątek, o którym od samego początku zastanawiałam się, w której części on był. Pamiętałam go, ale nie mogłam sobie przypomnieć, z której książki on pochodził i nie mogłam przestać się nad tym zastanawiać. Fajnie, że już wiem, bo chyba bym oszalała.

Kiedy słyszę „dystopia” moją reakcją jest „czytam”.

Kiedy słyszę „dystopia” mają reakcją jest „czytam”.

Matko. Czemu nikt mi nie powiedział, jak bardzo to będzie mi się podobało?
Podoba mi się. Bardzo. Nie wiem, dlaczego mi się podoba, ale wiem, że mi się podoba. Czy to ma sens?
Josh, jest moją ulubioną postacią. Ale nie powiem nic więcej, bo mam zamiar zmusić kilka osób do przeczytania tej książki i nie chce spojlerować nikomu.
Ale o BOŻE.

Kocham Norwegię i kocham mitologię nordycką. Jak miałabym nie kochać tej książki?
Wspomnienie Sandefjord-Torp mnie zabiło, bo absurdalnie tęsknię za tym miejscem 😭

Książka dzieje się w Norwegi. Być może tobie reread tej historii tylko po to, żeby się nad sobą trochę poużalać, że właśnie minął drugi rok odkąd byłam w mojej ukochanej Norwegii i na razie nie zapowiada się, żebym tam wróciła? Także użalam się nad sobą i pocieszam nią jednocześnie. A tak poza tym to super się bawię.

Nudziiiiii mi sięeeee

Nie wiem o co biega, ale mam nadzieję, że załapię… poza tym przeżywam trochę szok kulturowy biorąc pod uwagę, że JUŻ powstają książki o koronawirusie… trochę cyrk, no ale zobaczymy.

Jestem zniesmaczona. Chciałam dobrego thrillera, a dostałam książkę o romansie nauczyciela z uczennicą. Zamiast thrillera oblecha, niepokojącą nastolatkę i age gap. Skończę, bo już za dużo przebrnęłam, żeby ją porzucić, albo miło by było, gdyby ta książka przynajmniej spróbowała udawać, że jest thrillerem ;)

Nie mogę się wciągnąć, ale na początku pierwszego tomu też tak miałam. I nie ukrywam, że miło by było, gdybym pamiętała z poprzednio domu przynajmniej najważniejsze wątki… a tak, no cóż.

Ależ się świetnie bawię!
Polecam bardzo wszystkim ;)

🎧🎧🎧

Zaczęłam słuchać w audio i naprawdę dobrze się bawię ;). Podoba mi się narracja głównego bohatera, jego humor, sarkazm i „doświadczenie” przez życie. Lubię też relacje głównych bohaterów, jest bardzo interesująca!!

Jak ja nie mogłam się doczekać czytania tej książki… kocham ją, chociaż nic nie rozumiem, ale buja. I zaczął się też w końcu ten wątek, na którego najbardziej czekałam, odkąd tylko zrozumiałam, że się pojawi… Pynch 😭❤️

Zostało mi jakieś 70 stron do końca, więc oczywiście musiało mi się skończyć Legimi… więc nie wiem, kiedy ją skończę. Ale naprawdę mi się podoba - gdy Paradyzja jest opisywana jako wspaniała, a ja i osoba mówiąc wychwytujemy coraz więcej sygnałów, że coś z tą orbitą i tym społeczeństwem zdecydowanie jest nie tak…

Ciężko było zacząć, ale teraz nie jest już tak źle. Nic specjalnego, ale też nie ma tragedii 🤨

Dotarłam do tego momentu w tej książce, że wszystko tak dobrze się układa, że chciałabym, żeby już się skończyła. Ale zostało mi jeszcze prawie 200 stron, a nawet gdybym nie czytała tego po raz drugi i nie wiedziała, jak się ona skończy, to i tak wiedziałabym, ze nie skończy się dobrze. To jest taki typ książki, że wiesz, że wydarzy się jeszcze całe mnóstwo rozdzierających serce rzeczy..

To jedna z tych książek, które są tak bardzo moje, które tak bardzo kocham i przeżywam, że wypruwają ze mnie wszystkie flaki i żyły. Przysięgam, tego jak bardzo kocham tą serię nie umiem opisać słowami…

Damn, strona 155 to jedna z tych stron, które uderzają inaczej… mocniej.

Spojler!:
„Benij przemierzył cały świat, ale nigdzie nie znalazł miejsca, w którym już nie nienawidziłby samego siebie za to, że nadal kocha Kevina. […] Benji był najlepszym przyjacielem Kevina, a Kevin był miłością jego życia”.

Ja to jestem jednak dobra… mogłam już wcześniej zaspojlerować sobie pół tej książki, a i tak każdy płot całkowicie mnie zaskakuje 😂. Tak jakbym o nim nie wiedziała… Super się bawię więc.

Damn, ale ja się wciągnęłam w tą historię i w tych bohaterów. I ten wątek sportu i drużyny… uwielbiam. Chociaż fakt, że w ostatniej książce, jaką czytałam, która też była o sporcie, Kevin był paskudną i złą postacią, a tutaj Kevin jest moją ulubioną delikatnie mnie dekoncentruje 🤣

No cóż, nie da się ukryć, że to trochę głupiutka historia, jak każda z perspektywy Dory Wilk… ale dobrze się bawię, szybko mi się czyta, pojawiają się też postacie, które lubię, także jakoś to będzie. Reread!