Moonstoey > Recent Status Updates

Laska pracująca w więzieniu o zaostrzonym rygorze właśnie uznała, że więźniowe nie wyglądają na przestępców. Ok. It’s not a joke.

Czyta mi się ją naprawdę szybko i przyznam szczerze, że bohaterowie nie denerwują mnie tak strasznie jak wcześniej, nie czuję się obrzydzona co parę stron jak w poprzednich tomach… tylko że ten tom jest taki nudny… fabuły niby jest, ale w sumie to nie, bo wszystko się dzieje na raz, albo nie dzieje się nic. Uhh…

Nadrobiłam wszystkie opowiadania do trzeciego tomu Dory 💪🏻💅

Postanowiłam, że skoro robię Reread Thornverse, to robię to na poważnie i zgodnie z chronologią. Także biorę się za te cegłę… mam do nadrobienia jakieś 7 opowiadań, bo ostatnio skończyłam trzeci tom Dory i mam trochę zaległości, aby być zgodnie z chronologią… oj długo będę to czytać. Ale dam radę 💪🏻

Zaczęłam, a potem mnie olśniło, że miałam czytać co innego. Pozdro.

Nie wiele póki co się wydarzyło, ale jestem bardzo zaintrygowana!! Chociaż trochę niepokoi mnie jak krótki jest ten pierwszy tom.
No i przerwa od Dory Wilk była mi już bardzo potrzebna…

Zdecydowanie wolałam ten nudny i cringowy początek, bo to co się teraz dzieje przechodzi jakiekolwiek pojęcie.. Dora znajdująca sobie przyjaciela we władcy demonów, Dora obiecująca, że zniszczy Archanioła, Dora zabijająca w pełni uzbrojonego i doświadczonego wilka… I jedyny pozytywny akcent tej książki to pojawienie się Nikity, która bardzo lubię. Nie wiem, dlaczego ja to jeszcze czytam, ok?

Było w porządku, serio. Trochę nudno i cringowo, ale obiecałam sobie, że będę silniejsza i to przetrwam. Do momentu, w którym Dora pokonała ANIOŁA ŚMIERCI, Abbadona, dotykając go MAGIĄ MIŁOŚCI. Dziękuję, ale to dla mnie już za wiele, dobranoc.

Teraz, podczas czytania jej już po raz kolejny zaczynam zauważać „błędy” i niektóre absurdalności w tej książce… Ale to nie wpływa na moją ogromną miłość do tej serii.

Nie wiem, po raz który czytam tę książkę…. Ale wiecie co, chyba wolę nie wiedzieć..

Teraz to już w ogóle, główna bohaterka tak się poczuła, że zdecydowanie nie wierzę w tę miłość „gosposi i pana domu”… Ale pojawił się pierwszy rozdział z perspektywy Niny, także ciekawe. Chociaż ja coraz bardziej przestaje wierzyć w to, że to ona w tym małżeństwie jest „nienormalna”.

Podoba mi się wątek Niny, jej postać jest autentycznie niepokojąca i to sprawia, że książka jest ciekawa. Z drugiej strony męczy mnie ten cały wątek romantyczny głównej bohaterki z mężem Niny, nie dość, że taki wątek jest dosłownie w każdej książce/czy filmie o pokojówce, to jeszcze ani trochę w to nie wierzę, a ten mąż to mi śmierdzi na kilometr 🙄

Zaczęłam w audio (🎧). Nie przesłuchałam za wiele, ale jestem już dosyć zainteresowana, ciekawi mnie pracodawczyni naszej głównej bohaterki, bo zdaje się być osobą z poważnymi problemami psychicznymi… dlatego też trochę nie potrafię sobie wyobrazić pokojówki, którą czując że coś jej zagrażają w nowej pracy z niej nie rezygnuje… ale cóż, kryminały chyba już do do siebie mają, prawda?

Spodobał mi się opis, a po za tym olśniło mnie, że Zuza Zaksiążkowana kiedyś polecała - więc zaczęłam. I damn, jestem tak pozytywnie zaskoczona… totalnie się nie spodziewałam, ale to bardzo wciągająca i bardzo dobra historia!! Niby nie mój typ książki, ale jednak… waw, jestem pod wrażeniem.

Intrygujące, zwłaszcza po tym, jak główna bohaterka zaczęła już mówić czytelnikowi, o tym że jest niewinna. Ale poza tym to nie wiem… podobają mi się te przerywniki w postaci wpisów z książek, gazet, artykułów czy nawet skrypty przesłuchań.

Odkąd ta książka miała swoją premierę jestem nią bardzo zainteresowana, i po tych stu stronach, które zdążyłam już przeczytać, nic cię nie zmieniło. Jestem bardzo ciekawa tej historii, chociaż pomysł 16-latki mającej dziecko mnie przeraża (tzn wiem, że takie rzeczy się zdarzają, ale i tak…). Czuję trochę vibe „Monday nie przyjdzie”, a to bardzo dobrze!

Zalet to ta książka ma nie wiele: sporadyczne pojawienie się Katii, Kosmy i Witkacego, wspomnienie o Nikicie oraz całkiem wciągająca, mimo braku fabuły… ale po skończeniu tego tomu będę potrzebowała conajmniej miesięcznej przerwy od tej serii, bo ten chory trójkąt miłosny oraz Dora będąca hybrydą 35 różnych stworzeń oraz mizoginizm u kobiety to już dla mnie za dużo.

Ten tom jest całkiem niezły. Nie wybitny, ale dobry. A jeśli by tak usunąć kilka niepotrzebnych i lekko żenujących rzeczy to mogłaby być z tego naprawdę dobra książka. Kocham świat przedstawiony tej historii, i tego akurat nikt nigdy jej nie odbierze.

Reread, którego wiele osób mi odradza, ale ja muszę po swojemu 💅
A tak na serio to mam zaskakującą wenę na ponowne przeczytanie heksalogii, chociaż po ostatnich doświadczeniach z tą serią obawiam się, że będę żałować. Ale przynajmniej zweryfikuje oceny, bo gdy czytałam to po raz pierwszy byłam w etapie dawania wszystkiemu 3 gwiazdki…

Reread, którego wiele osób mi odradza, ale ja muszę po swojemu 💅
A tak na serio to mam zaskakującą wenę na ponowne przeczytanie heksalogii, chociaż po ostatnich doświadczeniach z tą serią obawiam się, że będę żałować. Ale przynajmniej zweryfikuje oceny, bo gdy czytałam to po raz pierwszy byłam w etapie dawania wszystkiemu 3 gwiazdki…

Czemu ja te książce dałam za pierwszym razem tylko cztery gwiazdki?? Przecież powinnam 5…
To jest naprawdę wspaniała książka, a odkrywanie tajnie ukrytych nawiązań do Żniwarza… kocham!!!!
Po tych trzech latach od pierwszego czytania już nie wiele pamiętałam, także bawię się tak doskonale, jakbym czytała po raz pierwszy.

To reread, a ja właśnie odkryłam, że czytałam tę książkę równe trzy lata temu, także jestem potężnie zaskoczona. Ogólnie to Paulina Hendel jak to ona, pisze świetne książki i ta też bardzo mi się podoba, a nawet się wciągnęłam. A że czytałam to już raz, te trzy lata temu i dałam cztery gwiazdki… teraz pewnie nie będzie inaczej. Swoją drogą, to chyba moja ostatnia książka w tym roku.

Męczę się, strasznie.
Nie wiem co się dzieje, jakoś dam radę, ale jest bardzo ciężko.

Nie odchodziłam do tej książki z szczególnie wielkim entuzjazmem… ale resztki mojego obojętnego dość nastawienia zostały pogrzebane, gdy okazało się, że w tej książce mamy coś na wzór sekty religijnej… nie znoszę tego wątku, więc jest ciężko.

Troszeczkę się nudzę, jeśli miałabym być szczera. Mam wrażenie, że ciągle czytam o tym samym. Chociaż podobała mi się wyprawa Maxa i Livii go serca puszczy, i cała ta konfrontacja między nimi robi całkiem niezłe wrażenie.

Troszeczkę byłam szok, jak Max się dowiedział, że Zimowa Puszcza nie jest tylko nie zwyczajnym cmentarzem Osobliwości, a… wcale nim nie jest. Bardzo intrygujące jest to miejsce, w które udał się Max, lubię takie zimowe, dzikie klimaty. Livii nie lubię, ale jest interesująca. Za to do Maxa mam coraz więcej ciepłych uczuć, cieszę się, że w końcu przestał udawać, że mu nie zależy.

Troszeczkę byłam szok, jak Max się dowiedział, że Zimowa Puszcza nie jest tylko nie zwyczajnym cmentarzem Osobliwości, a… wcale nim nie jest. Bardzo intrygujące jest to miejsce, w które udał się Max, lubię takie zimowe, dzikie klimaty. Livii nie lubię, ale jest interesująca. Za to do Maxa mam coraz więcej ciepłych uczuć, cieszę się, że w końcu przestał udawać, że mu nie zależy.