Moonstoey > Recent Status Updates

Bardzo podobają mi się te krótkie wstawki przed rozdziałami, takie jakby „wywiady” oznaczone pod koniec jako #któraśtam nie udana próba, mega oddziaływuje to no moją wyobraźnię. Jestem też fanką wątku Zgiełku i tego, kim stał się Tolliver. Gdy czytam, przez kilka pierwszych stron nie mogę się wciągnąć, ale potem idzie mi bardzo szybko!

No nie wiem, nie czuję się przekonana. Zdaje sobie sprawę, że to reportaż, historia prawdziwa… ale tak jakoś nie czuję się zainteresowana tą książką :(

To będzie ciężka książka i wiem to już teraz. Przerażające, że to prawdziwa historia, która działa się wcale nie tak dawno temu…

Bardzo fascynuje i zachwyca mnie sposób, w jaki pan Jacek Hołub pisze swoje książki. Oddaje głos ludziom, z którymi przeprowadza rozmowy - sam nie zabiera głosu, pozwala mówić tym, którzy mają najwięcej do powiedzenia.
Piękne.

35 stron przeczytałam. 35.
A już wiem, że to będzie bardzo ciekawa, ale i przerażająca książka.

Prawdę mówiąc, chyba się wciągnęłam. Wczoraj mówiłam, że nie jest to nic nowego w literaturze i dalej to podtrzymuję, ale podczas czytania dzisiaj zauważyłam, że mimo wszystko jest to chyba coś nowego w samej twórczości Natashy Preston. Jestem całkiem ciekawa zakończenia, ale nie jest to idealna książka, wiele spraw mnie w niej frustruje, ale no zobaczymy!

Póki co nie widzę w tej książce niczego nowego w literaturze tego typu. Jestem w stanie przymknąć oko na to, że powód dla które przyjaciele podejmują się tych wyzwań jest trochę bez sensu, ale nie mogę przeżyć tego, co postanowili zrobić po wypadku. Ten motyw jest głupi i bardzo popularny w książkach. Ale jestem mega ciekawa relacji Marley i Rheffa, czy jakim mu tam było, nie umiem tego napisać

Dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział „Hej, dziewczyno, zacznij czytać reportaże o północy, przecież to idealne dla ciebie”? Przecież dokładnie tak jest. Ledwie przeczytałam 100 stron a już jestem pełna zachwytu o czytaniu o życiu mieszkańców Grenlandii. Moje myśli krążą wokół - „chciałabym żyć tak jak Ilona Wiśniewska”. Cudowne

To jak ta książka mnie wciągnęła jest niesamowite. Naprawdę świetnie się bawię i mi się podoba. Aurora chyba już mniej mnie irytuje, ale nadal jestem zniesmaczona niektórymi zachowaniami i tekstami bohaterów. Troszkę też mam wrażenie, że jest za dużo pytań i za mało odpowiedzi, co w najbliższym czasie może zacząć mi przeszkadzać.

To jedna z tych książek, w których przez pierwsze 100 stron próbujecie się po prostu zorientować, co się dzieje - tak bardzo rozbudowana jest to fantastyka. Ale powiem szczerze, że póki co naprawdę mi się podoba i bardzo się wciągnęłam. Na razie przeszkadzają mnie trochę niektóre teksty bohaterów, bo są żenujące i się na nie krzywię. I nie jestem też przekonana do jednej z bohaterek, Aurory

Ten jeden zwrot akcji… aż mnie zatkało, to bylo takie genialne posunięcie! Zaczyna się robić jeszcze poważniej i jeszcze ciekawiej. Cmentarzysko i to, co teraz się tam dzieje… ciekawi mnie też Lev. O i bardzo lubię Connora.

Wydaje się być spokojna i zwyczajna, tylko po to, żeby chwilę później uderzyć w nas czymś w stylu: „Mam płat skroniowy innego człowieka i przez to zaczynam zachowywać się tak jak on”. Oczywiście, bohaterowie ciągle uciekają, więc samo to już nie jest normalne, ale takie momenty uświadamiają mnie, przed czym naprawdę uciekają. To jest tak porażające i fascynujące jednocześnie, że szok.

Nie wydarzyło się jeszcze nic takiego, żebym mogła już w jakiś sposób zacząć oceniać tę książkę, ale jestem absolutnie zafascynowana główną ideą, która przyświeca tej historii. Jest ona naprawdę wstrząsająca i dało się to zauważyć już w trakcie tych zaledwie 100 stron. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Obawiam się, że trochę niepotrzebnie poleciałam ją kupić tylko dlatego, że uslyszlaam „mitologia grecka”. Podoba mi się to, że w tej książce Hades nie jest jeszcze podzielony na elizjum czy pola kary, a dopiero ta idea powstaje w głowie Kory i Hadesa… Ale to by było na tyle. Kora jest okropnie irytującą bohaterką, a relacja romantyczna jest tak nieprawdopodobna i po prostu cringe..

Zdaję sobie sprawę, że ledwo ja zaczęłam… ale chciałam się podzielić spostrzeżeniem, że chyba już nie przepadam za główną bohaterką. Jej zachowanie i sposób myślenia już zdążyły mnie zirytować.

Wygląda na to, że już kończę ✨
Właśnie wydarzyło się coś, co może obrócić wszystko do górny nogami i zniszczyć praktycznie idealny świat Kosiarzy i nieśmiertelności. Do tego powrót jednej z najbardziej znienawidzonych postaci, dużo zdrad, nowych sojuszów i… głosowań. Mega ciekawe i bardzo mi się podoba. Zakończenie będzie mocne - tak coś czuję!

Jestem szczerze zafascynowana tą książką i im dalej w nią, tym lepiej. Żałuję, że wzięłam się za drugi tom dopiero teraz, bo jeśli dalej tak będzie, to na spokojnie dam jej conajmniej 4 gwiazdki. Najbardziej fascynuje mnie chyba Thunderhead i jego idea… czego w pierwszym tomie nie było za wiele, z tego co pamiętam.

Szczerze? Po tych 50 stronach jestem zainteresowana tą książką bardziej niż całym pierwszym tomem. Także jest dobrze.

Jako osoba, która na temat tenisa wie tylko tyle (wstyd się przyznawać), że świetnie gra w niego Iga Świątek, jestem tą książką naprawdę zainteresowana. Czytam ją z wielką ochotą i ciekawością, a postać Carrie Soto bardzo mnie intryguje. Lubię jej relacje z ojcem oraz subtelny wątek romantyczny. A nawiązania do innych książek Taylor >>>

Zanim zaczęłam ją czytać, dobrze się nastawiłam, bo myślałam wrażenie, że będzie podobna do Evelyn Hugo. Po pierwszych stu stronach stwierdzam, że nie wiem. I tak i nie? Myślę, że Carrie i Evelyn mają dużo wspólnego, ale nie będą to podobne historie. Na razie nie wiele mogę powiedzieć, historia dopiero się zaczyna, ale kocham relacje Carrie z jej ojcem!

To jest takie dobre…

Niespodziewanie zaczęłam ten reread, ale to była tak dobra decyzja, że szok.
To już na pierwszych pięćdziesięciu stronach widać, że to będzie genialna książka, a osoba Evelyn Hugo jest postacią pokroju Marilyn Monroe - i to robi na czytelniku takie wrażenie…
Zdążyłam się już bardzo wciągnąć, a czym to po raz drugi… dwa lata później.

Proszę mnie nie pytać, który to reread w tym roku. Nie pytajcie, który raz czytam już tę książkę.
Nie mam nic innego, ok?

Waw. Jestem naprawdę pod dużym wrażeniem dla tej książki. Mnóstwo się dzieje, wydarzenia jak i relacje między bohaterami ogromnie mnie interesują, wciągnęłam się i zdarzają się sytuacje, gdzie czytam z zapartym tchem. Do szczęścia potrzebuje jeszcze tylko dobrego zakończenia dla pewnej pobocznej dwójki oraz duecie Marshalla i Bena, Juliette i Romę… 🙏🏼🙏🏼

Ten tom będzie dużo lepszy niż pierwszy. Jak już po długim nieczytaniu się wciągnęłam… Dużo się dzieje i mega mi się podobają te wydarzenia, powrót starych postaci, ciekawe wydarzenia między tymi, których dopiero poznajemy… jestem bardzo ciekawa.

Podoba mi się, ale jestem trochę wystraszona sytuacją między Celią i Olivierem, dajcie mi mój ship ok? Nieciekawie też się robi z tym, że w końcu Rosalind i Celia są po dwóch stronach barykady…