Moonstoey > Recent Status Updates

Zaczęły się rozdziały o komunikacji miejskiej,autobusach , pociągach i o tym, jaki jest problem z dostępnością w Polsce… To akurat trochę mnie nie interesuje, wolałam poprzednie rozdziały, ale okej, takie jak te też są potrzebne.

Trch nudzę się..

Ostatnio nie miałam czasu i zwyczajnie nie chciało mi się czytać, gdyż książka mnie nie interesowała. A potem zabieram się za ten reportaż i nie mogę się oderwać. A jaki to jest fajny temat do rozmów! (Sorki wszystkim, którym mówię, a ich to nie interesuje). Śmieszne reakcje wywołuje ta książka u osób, które pytają mnie co czytam… jej temat. „Dlaczego ty czytasz o ruchu drogowym???”🤪

Szczerze mówiąc, troszeczkę nie zrozumiałam skąd niby w Petersburgu, w mieszkaniu Raskolnikova wziął się ten pan Swidrygajłow.. Czy od dosłownie wszedł mu do domu w środku nocy i przyglądał się jak śpi? + za to, że Dunia pogoniła Pana Łużyna, nie lubię typa.

Przeczytałam ledwo wstęp, ale już jestem niesamowicie zafascynowana tą książką i nie mogę się doczekać dalszego czytania. Piętnaście stron, a autor już wywołał u mnie taką ciekawość.. Dosyć nietypowy temat, ja wiem, ale to co działo się już w samym wstępie przekonuje mnie, że to będzie bardzo dobra, ale i baaardzo ciężka książka. Reportaż, oparty na faktach…to trzeba wziąć pod uwagę

Początek chyba bardziej mi się podobał ;<
Ale póki co i tak nie jest źle!

Trochę chyba zaczynamy odchodzić od tematu zbrodni mam wrażenie?? Halo, czemu tak?

Podoba mi się, mówię z całkowitą powagą! Obserwowanie głównego bohatera i tego, jak się zmienia, jest absolutnie fascynujące…🤫

Naprawdę bardzo chciałabym już skończyć tę książkę. Nie jest zła, ale okropnie mi się dłuży, bo nie mam czasu na czytanie i po prostu zaczyna mnie już poważnie męczyć. Nie pomaga też dwu wątkowa fabuła, bo już nie wiem na czym się skupić… W innym czasie może dałabym jej lepszą ocenę, ale obawiam się, że nic poza 3 gwiazdkami to tu nie przewiduje:(

Nieironicznie, jestem zainteresowana i ciekawa tej książki. Uwielbiam psychologię głównego bohatera 🙈

Tyle się tutaj dzieje, że chyba zaczynam się gubić w tym, co tak właściwie jest tutaj głównym wątkiem. Odnoszę też wrażenie, że fabułka troszeczkę już stoi w miejscu. Ciągle dzieje się to samo i nic nowego nie zostaje wniesione. No nie wiem. Niby ciekawa, ale coś mi tu zgrzyta.

Przeczytałam dzisiaj 100 stron, a wydarzyło się tu tyle rzeczy, że czuję się jakbym przeczytała już znacznie więcej. Dość wciągająca, nie jestem jednak pewna, czy darzę główną bohaterkę sympatią czy wręcz przeciwnie. Jestem bardzo ciekawa co wyniknie z całej tej historii!

Dotarłam do momentu, w którym Jude zostaje
ogłoszona jako prawowita… (Spojler). Cieszę się, że Cardan skończył ze swoimi sztuczkami i jestem bardzo zadowolona z tego, jak zmienia się jego postać. Zaczynamy najlepszą część „trylogii Okrutnego
Księcia.
Aha i jeszcze - IMO, Jude jest elfem bardziej niż wszyscy elfowie razem wzięci. Don’t change my mind.

Zaczęłam, ale niespecjalnie dużo dzisiaj z nią ruszyłam. Bardzo dziwnie i niepokojąco się czuję, gdy czytam myśli Jude na temat Cardana po tym, co stało się w końcówce drugiego tomu. Śmiesznie troszkę. Ale ekscytująco, bo wiem co z tego wyniknie… zachwycam się też dedykacją - „Dla Leigh Bardugo”… autorki mojej ukochanej „Szóstki Wron” 😭❤️.

Kocham. Kocham. Kocham
Pomijając ten jeszcze niewielki, ale ukochany przeze mnie wątek romantyczny, jestem zachwycona fabułą. Intrygą. Elfami. Polityką. Cardanem. Jude. Madokiem.
Cudownie się bawię, reread to był strzał w dziesiątkę.

Bardzo podoba mi się to, w jaką stronę idzie relacja Jude i Cardana. Nie chodzi mi o kwestie romantyczną, ale raczej o to, jaką wyjątkowa jest ona wśród innych relacji w książkach. Jest fascynująca, zdaje się być niezdrowa, ale też nie do końca; magnetyzująca czytelnika tak, że śledzi jej drogę z zapartym tchem. Cała książka przyciąga jak magnez.
A, i jude władająca światem elfów >>>

Trochę jestem zaskoczona jak szybko w tej książce docieramy do tej słynnej koronacji. Miałam wrażenie, że jest ona trochę bardziej pod koniec? A tu do końca jeszcze 150 stron… a przekręt za pięć stron. Szczerze mówiąc, jestem jednak podekscytowana, bo nic nie pamiętam z tych stron. Oprócz oczywiście ostatniej… Baardzo dobrze mi się czyta!

To mój drugi reread tej książki… i w sumie śmieszna sprawa, ale to właśnie teraz, czytając tę książkę po raz trzeci czuję się nią najbardziej zainteresowana. Gdy czytałam ją wcześniej, uważałam za mocno średnią, najgorszą z całej trylogii… a teraz bawię się świetnie, jestem zaangażowana i podekscytowana, że ją czytam. Cieszę się.

No nie wiem. Jest taka… po prostu bardzo przeciętna. Nic mnie tutaj specjalnie nie irytuje, nic mi nie przeszkadza, ale też nic mnie nie interesuje, zachywca. Nie męczę się z nią, ale nie jestem też specjalnie zaangażowana. Taka trochę mrzonka. Średniawka.

Nie powinnam jej póki co oceniać, bo w zasadzie nie wydarzyło się tu jeszcze nic istotnego… Ale mam chyba trochę problem ze stylem pisania. A może i nawet całą książką… nie wiem jak to określić. Wydaje mi się trochę infantylna? Zdania są skonstruowane w dziwny sposób, wychodzą tak trochę sztucznie. Ale sam jej szanse.

Po bardzo słabym pierwszym tomie liczyłam na to, że drugi okaże się lepszy. Niestety się przeliczyłam. Kompletnie nie interesuje mnie fabuła, nie wiem co się tu dzieje, czytam wolno, nie pamiętam kiedy ostatnio szło mi tak opornie jak tutaj. W zasadzie dawno dałabym sobie z nią spokój, gdyby nie pojawianie się i wspominki Cardana i Jude, tylko dla nich usiłuje to przetrwać.

Pierwsze 50 stron to był dla mnie horror, ale im dalej, tym lepiej, bo chociaż nadal nie rozumiałam co się dzieje, to wracaliśmy do fabuły i tego, jaka jest ta seria. Ale strona ok.170 zniszczyła wszystko, bo autorka wprowadziła wątek, który mnie straumatyzował. Jestem przerażona, on może zniszczyć całą moją sympatię do tej seri. Co to do cholery ma być? Obrzydliwe i paskudne, nie wierzę w to…

50 stron, 50. A nie pamiętam, żeby te pięćdziesiąt stron w jakiejkolwiek innej książce wymęczyło mnie tak jak tutaj. Nic nie rozumiem, panuje tu jeden wielki chaos. Mam dosyć, ale ledwo zaczęłam… a jakby tego było mało, nie pamiętam nic, co działo się w poprzednim tomie. Także zapowiada się super, to będzie baaardzo ciężka przeprawa. Powodzenia dla mnie…

Dużo panny Marple, więc super. Podobała mi się wzmianka o Hotelu Bertram. Fabuła dosyć intrygująca i nietypowa, troszeczkę niewiadomo co się dzieje i o co chodzi, ale zdecydowanie jest to ciekawe wyzwanie, które świetnie się ogląda, gdy podejmuje się go moją ulubiona staruszka 🫶🏻

Bardzo lubię książki Agathy Christie, te które są z Panną Marple. Mają kompletnie inny charakter niż książki z Herkulesem Poirotem (którego swoją drogą nie lubię). Żadna z książek z panną Marple nie jest do siebie podobna (w przeciwieństwie do książek z Herkulesem). Podoba mi się!

Całkiem interesujące jest te spotkanie detektywów z Scotland Yard.

Umówmy się, jakie były szanse na to, że ta książka mi się nie spodoba? Jestem nią zachwycona i bardzo podoba mi się to, że jest to książka o Norwegach, o ich tradycjach, historii, a nie o samym kraju. Co prawda, wiele rzeczy o których autorka pisze ja już po prostu wiem, z racji na moje wieloletnie zainteresowanie Skandynawią ale zdarza się coś nowego, interesującego.

Nie sądzę, żeby istniały słowa, którymi byłam w stanie wam przekazać, w jakim szoku i osłupieniu właśnie zostawiły mnie ostatnie wydarzenia w tej książce. Co tu się właśnie wydarzyło? To było tak dobre, tak szokujące, takie wow. Chyba nie potrafię znaleźć żadnych innych słów.