Rogelio L. Ordoñez's Blog, page 2

Maglulunoy Ako Sa Iyong Mga Alaala

(Tula)

nilalagnat na init ng katanghalian

hininga ng iyong pag-ibig

sa pinakamamahal mong bayan…

rumaragasa ang hangin sa pamamaalam

nang ikaw ay tumimbuwang

sa masukal na kakahuyan.

walang kumikindat ni isang alitaptap

noong gabing nagdarasal

malamlam na mukha ng buwang

nakatitig sa daluhong ng karimlan.

lumuha ang mga damo

nanangis ang mga ibon

sa saliw ng mga putok ng kalaban

at bumulwak sa iyong dibdib

dugo ng lahing kayumangging

hitik sa matimyas na pagmamahal

sa uring alipin at dayukdok

at bansang laging nakalugmok

sa dusa’t alipin ng himutok.

maglulunoy ako sa iyong mga alaala

isisilid sa pulang sutlang supot

nagliliyab kong mga pangarap

buong ingat itatago sa baul ng adhika

lagi iyong tatanuran ng iyong gunita

habang umaali-aligid ulap ng pangamba

at dumaramba mga alon ng inhustisya.

oo, maglulunoy ako sa iyong alaala

kasing tingkad iyon ng pulang mga rosas

sa halamanan ng pagsinta

kasing init iyon

ng lagablab ng pakikibaka

kasing dalisay ng nektar ng gumamela.

maglulunoy akong lagi sa iyong alaala

at laging mag-aalab himagsik ng dugo ko’t diwa!

nilalagnat na init ng katanghalian

hininga ng iyong pag-ibig

sa pinakamamahal mong bayan…

Red Flowers Of My Dreams

(Poem)

i will pluck just a few red flowers

in the desolate garden of my dreams

tenderly, so tenderly,

i will kiss every flower

beneath the glaring high noon sun

and when the dusk caresses

and the cloud smacks

the aghast moon’s face

carefully, so carefully,

i will insert the petals of red flowers

between the pages of a sobbing book

i am the offspring of my history.

just a few red flowers

just a few i need

for my blood to swim in my veins

just a few red flowers

for my heart to beat incessantly

for my mind to be aflame

and let the wind’s wings

carry the rebellious sentiments

of a race being oppressed

while hissing are the bullets

in the bosom of tears and grief.

yes, just a few red flowers

i will pluck and kiss

in the desolate garden of my dreams

for me not to forget

am the offspring of my history!

Pulang Bulaklak Ng Mga Pangarap

(Tula)

pipitas lamang ako

ng ilang pulang bulaklak

sa ulilang hardin ng mga pangarap

buong ingat na sasamyuin

sa nakapapasong katanghalian

at paghimas ng dapithapon

at paghalik ng ulap

sa mukha ng nakatulalang buwan

buong ingat kong isisingit

mga petalya ng pulang bulaklak

sa mga pahina ng lumuluhang aklat

supling ako ng aking kasaysayan.

ilang pulang bulaklak lamang

ilan lamang ang kailangan

upang lumangoy ang dugo sa mga ugat

ilang pulang bulaklak lamang

upang sumikdo ang puso

upang diwa’y maglagablab

at ilulan sa pakpak ng hangin

himagsik ng inaaliping lahi

habang mga punglo’y umaangil

sa sinapupunan ng dusa’t hilahil.

ilang pulang bulaklak lamang

aking pipitasin

sa ulilang hardin ng mga pangarap

upang di ko makalimutang

supling ako ng aking kasaysayan!

Kanino Ko Ibubulong?

(Tula)

kanino ko ibubulong

alimura ng utak na kumukulo

at himagsik ng pusong nagdurugo?

kanino ko ibubulong

himutok at pagdaramdam

ng mga katawang inilugmok ng karimlan

sa mga bangketa ng kalunsuran?

kanino ko ibubulong

hinagpis ng bitukang nabalumbon

tagulaylay ng mga matang luhaan

lagi’t laging nakatitig sa kawalan

ng papawiring walang hanggan?

kanino ko ibubulong

lagutok ng mga buto

ng pawisang katawan ng obrerong

inalipin ng kasakiman?

kanino ko ibubulong

daing ng butuhang mga bisig

ng nakaluhod na sakada sa tubuhan

at bukiring nitso ng mga bituin?

kanino ko ibubulong

hinagpis ng munting mga daliring

nagkakalkal ng basurahan

para magkalaman ang tiyan?

maririnig kaya ito

ng diyos ni abraham

o ng uring mayamang walang pakiramdam?

maulinigan kaya ito ng binging lipunang

namanhid na yata ang budhi’t isipan?

kanino ko nga ba ibubulong

dalamhati ng lahing sumisiksik sa kamalayan

at mga eksena’y nagmamartsa sa kaisipan?

ibulong ko na lamang kaya

sa naglilingkisang cadena de amor

sa limot na’t ulilang libingan

sa ragasa ng marahas na habagat

sa madawag na kaparangan

sa lagaslas ng mga ilog

sa dibdib ng kabundukan

sa mahamog na mga bulaklak

sa pusod ng kagubatan

sa dagundong ng alon

sa naninimdim na pasigan

sa tungayaw ng mga kulog

at sagitsit ng mga kidlat

sa makulimlim na kalawakan?

kanino ko ibubulong ko ang lahat-lahat?

sa singasing ba ng mga punglo

upang malinaw na marinig, maunawaan

ng uring gahaman at tampalasan

litanya ng dusa’t bagabag

ng nakabartolinang mga sawimpalad?

kanino ko nga ba ibubulong

dalamhati ng uring ginagahasa ng lungkot

dahil sa mga diyus-diyosang budhi ay baluktot

walang pakialam sa kinabukasan

ng bansang hinuthot angking kayamanan?

tiyak mga bulong ko’y mauunawaan

ng mga kadugo at kauri lamang

kataling-pusod at kaisang-diwa

sa kalbaryo ng dusa’t dalita

walang hinahangad kundi makalaya

sa tanikala ng pagkatimawa

lagi’t laging bumabangon sa pagkagupiling

upang milyong sulo ay paglagablabin!

Huwag Mo Siyang Ituring Na Baliw

(Tula)

huwag mo siyang ituring na baliw

hitik ang kanyang utak

ng pulang mga bulaklak ng pagliyag

umiindak sa kanyang puso

malagablab na mga dila ng apoy

tutupok sa lipunang nabubulok

x-ray ang kanyang mga titig

naglalagos sa nilulumot na pader

ng inhustisya’t pagsasamantala

sa moog ng mga panginoon ng dusa.

huwag mo siyang ituring na baliw

radar ang kanyang mga tainga

naririnig tagulaylay ng mga nagdurusa

sa kagubatan man o kalunsuran

ng mapang-aliping umiiral na sistema

kumikiwal sa mga ugat ng kanyang bisig

sumisilakbong dugo ng banal na adhika

habang nangalalaglag sa naninilaw na damuhan

at bukiring makulimlim at naninimdim

mga luha ng dalamhati ng lahing dinusta.

huwag mo siyang ituring na baliw

nag-aapoy sa kanyang dila

mga balaraw ng protesta

mga palaso ng pakikibaka

umaalon ang paghihimagsik

sa himaymay ng kanyang laman

laban sa uring naghahari-harian

at nagbebenta ng kinabukasan

ng masang sambayanang

titiguk-tigok ang lalamunan.

oo, huwag mo siyang ituring na baliw

manapa’y buong pagsuyo mo siyang yakapin

kapag nagsalubong ang inyong landas

at mararamdaman mong iisa ang pintig ng inyong puso

magkatalik ang inyong dugo

magkarugtong ang inyong pusod

nag-uusap ang inyong hininga

mga mata’y umaapaw sa pagsinta

sa mahalimuyak na laya’t ligaya

ng nakabartolinang la tierra pobreza.

oo, huwag mo siyang ituring na baliw

manapa’y magkaagapay ninyong tahakin

nagniningning na landas ng mga bituin

at madamdamin ninyong awitin

sa saliw ng koro ng bomba at punglo

“himno ng apoy sa gubat ng dilim”

upang mga nota’y mataginting

na ilulan ng amihang naninimdim

upang gisingin mga nahihimbing

at paliguan ng halik ng araw

bawat dampa ng mga kauring

matagal nang alipin ng dalita’t dusa!

Unan

(Tula)

(masidhing pinapangarap ng isang batang babaing matagal nang nakatira’t natutulog sa bangketa)

totoong unan lamang

laging naglulunoy sa iyong pangarap

sa halos limang taon nang paglalakbay

sa lumuluhang gabi ng dilim at sagimsim

sa bangketa man ng recto o abenida

sa gubat ng lungsod ng dalita’t dusa.

totoong unan lamang

kahit gawa lamang sa lumang basahan

at di sa malambot na bulak ng mayaman

kapiling mong matutulog sa bangketa

bulag na ina at amang lupaypay sa pagpadyak

sa traysikel ng buhay at pag-asa.

oo, isang totoong unan lamang

huwag nang isang parisukat na kuwarto

sa barungbarong man sa gilid ng estero

huwag nang isang tablang bangkinito…

sapat na kapirasong karton at malamig na semento

habang pinaglalaro sa utak

mga lapis at libro

mga papel at kuwaderno

mga letra at numero

hubad na pisara’t daliri ng yeso

mga pandesal at biskotso

at mga ngiti ng kawalang-malay

sa ilang oras na paglalakbay

sa munti’t nakabilanggong mundo.

oo, isang totoong unan lamang

kahit punda’y katsa o kamiseta

isang totoong unan lamang

hindi kapirasong bato

o nilamukot na mga diyaryo

upang mapayapang mahimbing

naglalagalag na isipan

at sandaling matakasan rumaragasang hilahil

sa bawat gabi ng pananagimpan

para sa pagsilay ng umagang makulimlim

at lagi’t laging naninimdim

di matamlay na apuhapin

sa bituka ng nagtatanod na kariton

alinman sa dadalawang unipormeng

halinhinang humahalik sa katawan

sa pagpasok sa pampublikong paaralan

at sa paglalakbay ng isipan

daluhungin man lamang kahit saglit

ng anag-ag ng pag-asa

puso’t diwang nangungulila

sa mailap na mga petalya ng rosas

ng lantay na pagsinta.

oo, isang totoong unan lamang

tangi mong pangarap

sa bawat paghimlay

sa malupit at marahas

madilim na gabi ng buhay!

Plunderers Of Public Fund We Are Not

(Poem)

plunderers of public fund we are not

we did not purchase power

we did not crave for it

though oftentimes rumbling are our bellies

we did not swallow our honor and dignity

we did not masticate our shame

shadows we are holding vigil at night

amidst the glare of the lonely moon

in the hilly forest of liberating dreams

weaving we are the melodies of freedom

for our incarcerated land

in the bastion of lords

of injustices, penury and grief.

plunderers of public fund we are not

inside air-conditioned rooms we are not

that’s why

only the whirling wind

caresses our face and limbs

we have no porcelain plates

we have no expensive goblets

we have no steaming sopa de gallina

succulent pork lechon or sappy steaks

our callous hands are our spoons and forks

for our cold-cooked rice, fishes from creeks

camote and ampalaya shoots

we heartily relish on banana leaves.

plunderers of public fund we are not

that’s why we are always telling the truth

we are not hoodwinking the masses

with outright lies and illusions

of propagandized progress for all

hissing is our rebellious breath

flaming are our hands

seething are our brains

with sacred aspirations

to emancipate, at last, our enslaved land.

yes, plunderers of public fund we are not

like you we are not

pawning our beloved land’s future

just for you to stay in power more and more

we are dedicated warriors of freedom and honor

sacred purpose is our muse

the people’s welfare

our everlasting love

and fervently we cherish only

the yearnings of bleeding hearts

yes, a society not tormented

by the injustices and greed

of the exploitative class!

PANATANG MAKABAYAD

(panunumpa sa tungkulin ng mga pulitikong kawatan)

iniibig ko ang pilipinas

aking lupang ninanakawan

tahanan ng mga kauri kong tulisan

pinahihintulutan akong magnakaw magpakailanman

upang maging mayaman, makapangyarihan at mapanlinlang.

dahil mahal ko ang aking kapakanan

susuwayin ko ang mga batas

at lagi kong pangangalagaan ang aking lukbutan.

tatalikuran ko ang mga adhikaing marangal

kahit magdusa masang sambayanan.

buong sigasig akong magsisikap

na maragdagan pa ang aking kayamanan

kahit ikamatay ng aking nasasakupan.

sa aking buong buhay sa panunungkulan

tatalikuran ko ang karangalan

at magsisikap akong maging ganap na tulisan

sa isip, sa salita, at sa gawa

para sa pananatili ng aking kasakiman.

kasihan at pagpalain nawa ako ni satanas!

Listen To Us, Speaking Are Our Spirits

(Poem}

listen to us

speaking are our spirits…

not the deceiving words

of scheming charlatanic politicians

not the enticing words

of profit-greedy inhumane capitalists

not the drumbeatings

of the exploitative ruling class…

they who are plunderers and crooks

sucking our sweat and blood

they who always masticate

our flesh and limbs.

full of nauseating realities

are our words in a rotten society

paradise of a chosen few.

listen to us

and beware and be shocked…

incarcerated still is our beloved land

rapaciously being raped by your foreign gods

and unscrupulous gluttonous lords.

you bastards always make her suffer

in the calvary of penury and grief

you devils always nail her to the cross

of darkness and fear and hopelessness

you bastards vehemently torture her

our ever suffering la tierra pobreza.

listen to us

speaking are our spirits…

listen you bandits

in the palaces and mansions of power and greed

you with bulging bellies

and mouths always full

with stolen blessings and wealth.

listen to us

we, who have no house, no land, nothing at all

we, who are like rats

dwelling under the bridge

crawling on the estero’s putrid shoulders

meandering in criss-crossing dark alleys

of repugnant city’s intestine and breast.

yes, we also are like slumbering dogs

in parks and sidewalks

scavenging for leftover food

in some forsaken garbage dumps

to appease our empty stomachs

which most often than not

only air and bubbles dwell.

listen to us

speaking are our spirits…

we, who always begged then for pity and care

we, who always stared then

at the twinkling stars on a firmament serene

we, who always conversed then

with dancing fireflies on dark nights

we, who always looked up then

at the moon’s luminous face.

yes, kneeling and praying still we are

before the altar of grease and machines

in enslaving city’s factories of greed

yes, wailing still we are

before swaying stalks of palay

and robust sugarcanes

in haciendas and ricefields of grief

and mixing still our sweat and tears

with the dewdrops of grieving shrubs

as loneliness embraces every blades of grass

being kissed and caressed

by the tender or whirling wind.

when will the dark shadows of despair

vanish on our land’s heaving breast?

listen to us

speaking are our spirits…

seething is our brain

simmering is our blood

revolting is our heart

our eyes see not

even a glimmer of pity and hope

while you continuously exploit us

trampling upon our dignity and rights

incarcerating our future

and selling it more and more.

listen to us

speaking are our spirits…

and beware you exploiters and crooks

we are now praying the new rosary of hope

not the litanies of begging as slaves

but flaming words are now rushing out

from our shivering mouths.

listen to us

speaking are our spirits…

we will sing no more the lyrics of despair

we will recite no more the poem of tender love

will dash out from our mouths

harsh words of unyielding struggle

for the freedom and glory

of our beloved land.

yes, because no more slumbering we are

in the darkness of night

dilated and full of hatred now are our eyes

seeing clearly the deceiving films

you always flash before us…

beware you crooks and exploiters

the hissing of lightning

the yelling of thunder

the wheezing of bullets

will slash to pieces

your face benumbed by slaps of silver and gold.

loathsome and hatred full

the trigger of freedom!

Pakinggan Ninyo Kami, Espiritu Nami’y Nagsasalita

(Tula)

pakinggan ninyo kami

espiritu nami’y nagsasalita…

di ng doble-karang mga pangungusap

ng salamangkerong mga pulitiko

o ng ganid sa tubong kapitalistang hunyango

at iba pang kampon ng uring dorobo

silang lumalaklak sa aming pawis at dugo

ngumangasab sa aming bituka’t laman

manapa, mga salita nami’y hitik

sa nakasusukang reyalidad

ng lipunang bulok at dapat paghimagsikan.

pakinggan ninyo kami

at magimbal sana kayo…

nakakadena pa rin

kahabag-habag naming bayan

ginagahasa ng mga amo ninyong dayuhan

at iilang kabalat na naghahari-harian

lagi ninyong inilalampaso sa kalbaryo

ng dalita’t dusa’t inhustisya

lagi ninyong ibinabayubay sa krus

ng dilim at pangamba’t kawalang-pag-asa

lugami naming la tierra pobreza.

pakinggan ninyo kami

espiritu nami’y nagsasalita…

kayong mga diyus-diyosang

namumuwalan ang bibig

at bundat ang tiyan

sa yaman at grasyang inyong kinamkam.

pakinggan ninyo kami

kaming “walang bahay, walang lupa, walang-wala”

noon pa ma’y sabi nga ng isang makata

para kaming mga dagang naglulungga

sa ilalim ng mga tulay

gumagapang sa balikat ng mga estero

palikwad-likwad sa sanga-sangang eskinita

sa maalingasaw na bituka’t katawan ng kalunsuran

para rin kaming mga asong nakahimlay

sa mga parke, bangketa’t

gilid-gilid ng mga dalampasigan

nag-aabang ng tira-tirang pagkain

at nagbubungkal ng mga basurahan

para magkalaman lamang kumukulong tiyan.

pakinggan ninyo kami

espiritu nami’y nagsasalita…

kaming umaamot ng kalinga’t habag

sa mga bituin sa kalawakan

sa mga alitaptap sa karimlan

at mukha ng buwang malamlam.

nakaluhod kami at nagdarasal

sa mga makina’t grasa’t granahe

ng mapang-aliping pabrika sa kalunsuran

nananambitan kami

sa mabubulas na mga palayan at tubuhan

ng mga asyenda’t bukirin sa kanayunan

at lagi’t laging sumasanib aming pawis at luha

sa hamog ng damuhang nananambitan

dahil yakap-yakap ng kalungkutan

ng habagat man o amihan.

kailan mapapawi ang dilim

sa dibdib ng bayan naming

alipin ng lagim at sagimsim?

pakinggan ninyo kami

espiritu nami’y nagsasalita…

mga utak nami’y kumukulo

sumisilakbo ang aming dugo

naghihimagsik ang aming puso

di man lamang maaninag

ng mga mata namin ang pagsuyo

di man lamang namin marinig

mga bulong ng pag-asa

habang araw-araw

kami’y inyong sinasamantala

dignidad namin ay dinudusta

kinabukasan nami’y ibinabartolina

at walang pakundangang ibinibenta.

pakinggan ninyo kami

espiritu nami’y nagsasalita…

at magimbal sana kayo

nagdarasal na kami ng sariling rosaryo

kaming mga alipin at binubusabos ninyo

di na litanya ng pagmamakaawa

kundi mga butil na ng pagbabanta

naghahabulang mga salita

sa aming nanginginig na bunganga.

pakinggan ninyo kami

espiritu nami’y nagsasalita…

ayaw na naming awitin

kundiman ng pagkabigo

o tulain tagulaylay ng pagsuyo

dadagundong na sa mga bibig namin

mga nota ng magiting na pakikibaka

para sa pinakasisintang la tierra pobreza

at di na mga kuwerdas ng gitara

kakalbitin ng mga daliring

sumawa’t namanhid na sa paghaharana

at sapagkat kami’y namumulat na

at di nahirating humimbing na lamang

sa pusikit na karimlan ng gabi

nanlilisik na kami ngayon

sa mga eksenang mapanlinlang

ng pelikulang lagi’t laging ipinipiring

sa telon ng aming mga matang

matagal nang inulila ng luningning.

magimbal na sana kayo…

sagitsit ng kidlat

tungayaw ng kulog

daluyong ng galit

singasing ng punglo

dudurog sa inyong mukhang

nangapal sa sampal ng pilak at ginto

nagngingitngit na’t nagwawala

gatilyo ng paglaya!