Marcel van Marrewijk's Blog, page 141

Hoe kan ik effectief marktonderzoek doen?

Een donkere woensdagavond in het leerhotel. Ons broodfonds Meerwaarde combineert vergaderen met netwerken. Op die manier helpen we elkaar én leren we elkaar beter kennen. Dat maakt schenken persoonlijker in geval van arbeidsongeschiktheid.

In de open space pak ik het podium voor Seats4silence: Startend platform voor werken en ontmoeten in de natuur. Media aandacht gaat goed en de reacties zijn positief. De hoeveelheid gebruikers is nog niet genoeg om een professionaliseringsslag te maken. Hoe kunnen we verder? We zoeken naar meer urgentie om de stad en het eigen kantoor te verlaten. Ideeën genoeg in het netwerk, maar: “Hoe kan ik verschillende ideeën snel toetsen op haalbaarheid?” Dit kwam uit de groep:

Welk probleem los je op met je aanbod?

Bedenk de pijnvragen van je klanten en toets deze bij hen. Als je meerdere doelgroepen hebt moet je dat voor die verschillende doelgroepen apart doen. Kies voor een interview of stuur je lijst problemen die je denkt op te lossen per mail aan iemand die je al kent en tot de doelgroep behoort.

Voorbeeld: Duurzaam leren als niche

Trainers staan aan de lat om het leereffect van hun trainingen te verhogen. Sinds bewezen is dat werknemers het meeste leren tijdens hun werk is het moeilijker om trainingen te verkopen. Maximaal 10% leren werknemers door scholing mits het zo wordt aangeboden dat het beklijft. Duurzaam leren lukt alleen door dingen te doen.

Dat is een mogelijke ingang voor seats4silence locaties. Specialiseren als opleidingslocatie duurzaam leren. De trainer is dan de klant, die zich kan onderscheiden met een actieve benadering in het groen. De kanttekening is dat trainers niet altijd zelf hun locatie mogen kiezen van hun opdrachtgever.

maak het aanbod super concreet

Christian stelt voor: Laat een paar ondernemers samen in beeld brengen wat ze te bieden hebben en vandaaruit bedenken welk probleem ze kunnen oplossen en dat toetsen in hun eigen regio.

Vind een maatje voor de zakelijk kant

Een platform beheren en ontwikkelen is een hele klus, waar je verschillende talenten bij nodig hebt. Ook als je geen mensen kunt inhuren, kun je misschien wel een mede ontwikkelaar of investeerder vinden, die er brood in ziet. Ook meteen een mooie toets.

Andere inzichten

Tineke draait de vraag om: Hoe kun je het je aanbod aantrekkelijker maken? Die vraag kunnen we stellen op niveau van locatie, regio en hele platform.
Carmen focust vooral op naamsbekendheid. Niet alleen in de media, maar ook bij andere bemiddelingsbureaus van vergaderlocaties. Desire tipt het gebruik van add words, bijvoorbeeld op de term “opleiding locaties”.
“De markt is conservatief”, merkt Christian op. Het lastig om een aanbod te toetsen in de bestaande markt als het een heel vernieuwend concept is, zoals de flexwerkende knowmads in nature. Blijf je dan wel bij je oorspronkelijke idee?

Kortom

Wat ik uit deze sessie haal is inzoomen op een kansrijke doelgroep met hun pijnvragen en vervolgens zo concreet mogelijk worden. Ik moet accepteren dat ik niet alles tegelijkertijd kan oplossen. En ik mag mijn netwerk nog actiever en specifieker gebruiken. Een mooie lering in de meerwaarde van mijn broodfonds.

En nu?

Mocht jij nog suggesties en connecties hebben die kunnen helpen de dienstverlening van Seats4silence verder te brengen, dan hoor ik het graag.

 

 

 

The post Hoe kan ik effectief marktonderzoek doen? appeared first on Seats2meet.

Gezocht: ondernemers die met werk impact maken voor jongeren!

Wil jij kans maken op €60.000 investeringsgeld? En ben of ken jij die ondernemer die met een aansprekend product of dienst, werk kan creëren voor jongeren in Utrecht? Werk waarover ze met trots vertellen aan hun vrienden en familie! Doe dan mee met de Impact Challenge FutureSpecs. De komende vier maanden biedende wij een helpende hand bij realiseren van jouw idee. Schrijf je nu in, de deadline is 28 november!

Geïnspireerd op de VPRO Tegenlicht-aflevering ‘Het rendement van geluk’, heeft de gemeente Utrecht de wens uitgesproken om samen met ondernemers werkaanbod te creëren voor jongeren tussen de 16 en 27 jaar zonder startkwalificatie of baan. Deze jongeren missen werkaanbod in lijn met hun verwachtingen en interesses. We zoeken ondernemers die met een commercieel product of dienst, arbeidsplekken creëren voor jongeren die aansluiten bij hun leefwereld. Een inspirerend voorbeeld is Heilige Boontjes uit Rotterdam.

Heb jij een briljant idee waarmee je de markt weet te verleiden om jouw product of dienst af te nemen en daarmee deze jongeren het perspectief op een betaalde baan kan bieden? Doe dan mee met deze Impact Challenge en maak kans op (start)kapitaal, netwerk en begeleiding om jouw idee in Utrecht te gaan realiseren.

Hoe kun je mee doen?

Via deze link kun je aangeven dat je van plan bent een idee in te dienen.
Indienen kan vervolgens door uiterlijk 28 november:
het Lean Canvas in te vullen;
en het idee op hoofdlijnen (maximaal 2 A4) te sturen naar impactchallenge@socialimpactfactory.com. Maak voor de uitwerking van het idee gebruik van de kaders uit de bijlage en beantwoord de vragen op blz. 5 en 6.
Gesprekken met de gemeente Utrecht vinden plaats op 30 november of 1 december tussen 14.00 en 18.00.
Op 15 december mogen 5 ondernemers pitchen voor de jury. 3 ondernemers gaan dan door naar volgende fase en maken kans op een  investeringsbedrag van max. €60.000.

Op onze website staat de volledige informatie over deze challenge. Kunnen we jouw idee verwachten op 28 november? Ken jij een ondernemer voor wie dit interessant is? Deel dit bericht dan gerust. Voor vragen mail naar: impactchallenge@socialimpactfactory.com

The post Gezocht: ondernemers die met werk impact maken voor jongeren! appeared first on Seats2meet.

100 autovrije stadscentra en dorpskernen in 2025: de expeditie van Parkyourcar

Parkyourcar is een deelplatform waarmee onbenutte parkeerplaatsen, zowel particulier, publiek als corporate, kunnen worden gedeeld. Op het Crowd Expedition HQ ging ik in gesprek met co-founder Ronald Zwartkruis over zijn bedrijf, de markt, maatschappelijke betrokkenheid, de uitdagingen en de toekomst.

 

The post 100 autovrije stadscentra en dorpskernen in 2025: de expeditie van Parkyourcar appeared first on Seats2meet.

‘De enige hoop om het onderwijs te veranderen ligt aan de randen van de sector’

Yuri van Geest is specialist op het gebied van Singularity, het samengaan van opkomende technologieën die voor fundamentele veranderingen in de wereld gaan zorgen. In 2014 schreef hij samen met Salim Ismail het boek ‘Exponential Organizations’, over het belang voor organisaties om mee te gaan in die technologische ontwikkelingen. Het onderwijs vormt daar volgens hem geen uitzondering op.

Je hebt gezegd dat radicale innovatie niet werkt bij bedrijven. Geldt dit ook voor het onderwijs?

Als het gaat om onderwijs komt er altijd veel emotie bij kijken. Het gaat om kinderen dus is er veel regelgeving en stuit men vaak op heftige reacties. Veranderen van binnenuit is daarom in het onderwijs, net als bij bedrijven, erg lastig. Het werkt beter om vanaf de randen van de sector naar binnen toe te veranderen. Begin op kleine schaal, met experimenten, maar wel gecontroleerd. Bekijk welke experimenten succesvol zijn en schaal die dan op. Diversiteit is hierbij ook van belang. Er moet ruimte zijn om verschillende dingen te proberen om te zien wat werkt.

Hoe zou een dergelijk experiment in het onderwijs eruit kunnen zien?

Die experimenten zijn er al. Kijk naar het Hyperion Lyceum in Amsterdam, waar men zich richt op de voortdurend ontwikkelende samenleving en docenten en leerlingen ruimte krijgen om te experimenteren, of de iPad-school in Nieuw-West, ook in Amsterdam. Leerlingen worden hier voorbereid op de eisen die toekomstige werkgevers aan hun werknemers zullen eisen.

Een ander citaat: “Als we exponentiële technologie niet omarmen zijn we de sjaak.” Wat is exponentiële technologie en hoe zien we die terug in het onderwijs? 

Exponentiële technologie is technologie die elke 18 maanden verdubbelt in capaciteit en tegelijkertijd halveert in de kosten van de oude capaciteit. Denk hierbij aan biotechnologie, nanotechnologie, kunstmatige intelligentie en 3D-printers. Het aandeel hiervan is in het onderwijs heel groot, wordt alleen maar groter en speelt zich af op meerdere fronten, zoals startups die zich bezighouden met onderwijsvernieuwing, maar ook op hogescholen en universiteiten. Zaken als kunstmatige intelligente, neurotechnologie – waarmee we hersenen kunnen meten – blockchain diploma’s in een centrale database en in mindere mate robotisering zijn allemaal voorbeelden van technologische innovatie die van nut kunnen zijn voor het onderwijs. Het is van groot belang om ons daar verder in te verdiepen en op voor te bereiden.

Zijn er obstakels die deze ontwikkeling in het onderwijs tegenhouden?

Vernieuwing moet goedkoper en schaalbaar worden. De kosten van de goederen en diensten voor het onderwijs zijn gestegen, net als in de zorg en voedselindustrie. Deze sectoren dienen veelal de zwaksten in de samenleving en moeten daarom radicaal goedkoper. Om dat te bewerkstelligen is disruptie nodig. We moeten ons afvragen waarom we al die kantoren en andere fysieke locaties nodig hebben. De kosten moeten niet omlaag met 10%, maar met tientallen procenten. Die disruptie gaat nu plaatsvinden, van buitenaf. We zien al initiatieven als de iPad-school, École 42 (een Franse gratis, non-profit computerschool zonder docenten of diploma’s), peer-2-peer learning, XPRIZE (prijsvragen voor innovatieve ideeën), kinderen die via self-learning leren lezen en rekenen. Die initiatieven spelen zich nu vooral af op lokaal niveau en het is zaak die op te schalen naar globaal niveau.

Wat is daar voor nodig?

De wetgeving in het onderwijs moet flexibeler worden. Je hoort nu vaak ‘we willen wel, maar mogen niet van de minister’. Tegelijkertijd zeggen mensen aan de top dat er onderin niet wordt doorgepakt. Men wijst dus verwijtend naar elkaar, net als in de zorg, en ondertussen gebeurt er niets. Daarom ligt de enige hoop aan de randen van de sector.

Hoe ziet de school van de toekomst er volgens jou uit?

Het fysieke onderwijs zal niet totaal anders worden. Dat is van belang voor het ontwikkelen van zelfkennis, interactie en social modelling. De inhoud is echter te academisch. We moeten van denken naar doen; learning by doing. Het onderwijs is nu verticaal georganiseerd. We moeten naar een horizontaal systeem waarbij wordt lesgegeven rond bepaalde thema’s. Zo leren kinderen beter samenwerken en wat de samenhang tussen verschillende vakken is.

Zoals wat ze nu in Finland willen gaan invoeren?

Precies. En dat beogen we met Singularity University ook. We richten ons op de convergentie van technologieën, vakken en disciplines. Scholen moeten in de toekomst veel opener zijn. Denken en leren is bewegen, dus waarom gaan leerlingen niet staan in de klas? Waarom gaan ze niet vaker naar plekken toe?

Welke invloed heeft dit op de rol van de docent?

Die verandert van top-down naar deels top-down en deels faciliterend. Het gaat om proces, vorm, context, technologie, zelfkennis en het aanleren van toekomstvaste competenties. Nieuwsgierigheid, veerkracht, leren-leren: dat zijn allemaal zaken waar werkgevers nu al op selecteren.

Dus minder inhoudelijke kennis en meer vaardigheden?

Er zal altijd ruimte zijn voor basiskennis, maar het gaat vooral om de skills om nieuwe competenties te leren. Kinderen moeten naar school om uit te vinden wat hun missie is, hun talent en hoe ze dat in de toekomst kunnen blijven toepassen.

Aan jou dezelfde vraag als aan Richard Gerver en Claire Boonstra: wat hoop je dat we bereiken op 23 november?

Awareness. Dit is de toekomst. Er bestaan goede opvattingen over en die gaan we met elkaar bespreken. Maar we moeten vooral ook aan de slag om dit soort experimenten tot uitvoer te brengen. Daarvoor zijn drie kernelementen van belang: wetgeving, budget en acceptatie. Er moet ruimte zijn om te experimenteren. De beste experimenten pik je eruit en pas je toe.

Reinvent the way we work and learn, 23 november, Maassilo Rotterdam

Klik hier voor meer informatie en tickets 

 

The post ‘De enige hoop om het onderwijs te veranderen ligt aan de randen van de sector’ appeared first on Seats2meet.

Eerste editie FuckUp Night Eindhoven op 4 oktober geen FuckUp!

FuckUpHelden: Mascha Geerts Prins, Marieke Gerhards, Paul Kemper en Merien ten Houten.

Het FuckUp-team is ontstaan door een bizarre toevalligheid. Corinne Helmink was in gesprek met Marcel Nicolaas over het organiseren van events bij S2M. Corinne stelde een FuckUp Night voor. Niet zo lang daarna sprak Marcel met Jan Willem Alphenaar en stelde Jan Willem hetzelfde voor. Toeval bestaat niet, het had zo moeten zijn blijkbaar. Ook zeiden we bij de eerste meeting: ‘misschien wordt dit wel de grootste fuckup ever maar fuck it, we gaan het doen!’. En ondertussen is de eerste FuckUp Night Eindhoven een feit!

‘Misschien wordt dit wel de grootse fuckup ever maar fuck it, we gaan het doen!’

Wie maakt er nu geen fouten? Bijna iedereen maar het is zo gek dat hier niet vaak over gesproken wordt. Dit taboe willen wij met de FuckUp Nights doorbreken. Is het een nieuw concept? Nee, een viertal vrienden in Mexico zijn 4 jaar geleden op het idee gekomen om de FuckUp Nights met vrienden te organiseren. Al snel groeide dit event uit en nu worden deze avonden georganiseerd over de hele wereld in meer dan 160 landen.

In de wereld van nu wordt het steeds belangrijker om te presteren, meer meer meer! Het is nooit genoeg. Maar voordat je een succes binnen hebt gaan er eerst een hoop fuckups aan vooraf. Voor de FuckUp-helden is het fijn om te kunnen delen en steun te krijgen van het publiek. Het publiek kan hier weer van leren. Het is een heel leuke en effectieve wisselwerking.

Op 4 oktober was de eerste editie bij S2M in Eindhoven. Vier sprekers deelden hun fouten in uiteenlopende categorieën. Ze vertelden over zakelijke missers, maar ook persoonlijke blunders. Deze ideale mix zorgt ervoor dat het voor iedereen interessant is, en leerzaam tegelijk. En wat wordt er dan zoal als fuckup gezien? Dit kan enorm variëren. De ene vertelt over de miskoop van een veel te duur huis, de ander over een uit de hand gelopen vakantie, of over een faillissement.

Hieronder een korte impressie van onze FuckUp-helden van 4 oktober.

Paul Kemper kocht een huis toen de huizenmarkt maximaal was en zijn eigen inkomen ook. Na een jaar veranderde de situatie. Baan kwijt en een in elkaar gestorte huizenmarkt.

 

 

Mascha Geerts Prins vertelde over haar ervaringen met haar baas. Ze besloot met haar baan te stoppen wat niet echt een goede beslissing bleek als alleenstaande moeder.

 

Marieke Gerhards verloor zichzelf in de Nieuw Zeelandse koeienindustrie. Die (koeien)shit werd haar teveel en kwam met lege handen weer terug naar Nederland.

Er is meer nodig dan een leuk digitaal speeltje om de telefonie en internetmarkt te veroveren, kwam tech-nerd Merien ten Houten achter.

Ook Omroep Brabant deed verslag:

https://t.co/COPLkm8uRJ



Op 13 december vindt de 2e editie plaats van de FuckUp Night Eindhoven, bij Seats2meet Strijp-S. We hebben weer nieuwe FuckUpHelden met wederom interessante FuckUpverhalen. Via Facebook en de website zullen we nu wekelijks een nieuwe spreker voorstellen. Je kunt je kaartje al bestellen, wees er snel bij! Tot 13 december!

 

 

The post Eerste editie FuckUp Night Eindhoven op 4 oktober geen FuckUp! appeared first on Seats2meet.

Claire Boonstra: ‘Waartoe dient het onderwijs?’

Claire Boonstra maakte in 2012 een overstap van het bedrijfsleven naar het onderwijs. In 2013 startte ze Operation Education, waarmee ze kijkt naar leersystemen van de toekomst en het huidige onderwijs bevraagt. ‘Waartoe dient het onderwijs?’ is een van de vragen waarop we 23 november tijdens Reinvent the way we work and learn (deels) een antwoord proberen te formuleren.

– Om maar met de deur in huis te vallen: wat is het doel van onderwijs?

Wat me enorm verbaast is dat we het diep vanbinnen eigenlijk bijna allemaal eens zijn over wat het doel van onderwijs zou moeten zijn. Het zou moeten dienen tot het ontwikkelen van ieders unieke en oneindige potentieel. Kinderen zouden moeten leren hoe een leven lang bij te dragen aan een gezonde, vredige en duurzame samenleving. Toch handelen veel mensen anders en is het onderwijs voornamelijk gericht op het bereiken van succes in onze samenleving en om economisch zo rendabel mogelijk te zijn.

Er is dus een grote ontkoppeling ontstaan tussen wat we willen en wat we doen en daar zijn we ons niet altijd bewust van. Dat moeten we eerst worden, voor we die twee zaken weer bij elkaar kunnen brengen.

– Welke gevolgen heeft deze ontkoppeling?

Die heeft nare effecten. We weten wel wat goed is, maar doen toch iets anders. In het onderwijs gaan we nog steeds uit van hoe het altijd is gegaan, zonder te weten waarom dat eigenlijk zo is. Er zal wel over na zijn gedacht, denken we dan, maar dat valt tegen. Wij proberen met het project ‘Onderwijsvragen’ het systeem te bevragen. Hoe is dit zo gekomen en wat is de wetenschappelijke onderbouwing?

In het boek ‘The End Of Average’ toont Todd Rose aan dat ons huidige systeem gestoeld is op drie principes:

– Het idee van de gemiddelde mens;

– Dat je op basis daarvan een indeling in hoog en laag kunt maken;

– En op basis daarvan een splitsing tussen nadenkende, hoogopgeleide en uitvoerende, laagopgeleide mensen.

Volgens Rose beredeneren we alles naar het gemiddelde: seks, gewicht, leerniveau, en vinden dat we het beter moeten doen. Maar de gemiddelde mens bestaat helemaal niet. Zo werden cockpits in het Amerikaanse leger gebouwd op basis van de gemiddelde lichaamsafmetingen van piloten, maar van de 4.063 piloten voldeed niemand aan die specifieke dimensies. In het onderwijs en de samenleving zie je deze redenering naar het gemiddelde ook. Mensen hebben een oneindig groot spectrum aan motivaties, interesses en persoonlijkheden, maar we zetten tussen hen en de oneindige rollen die ze zouden kunnen spelen in de samenleving een filter en die norm bepaalt of je oké bent of niet. Er is een systeem ontstaan dat meer waarde hecht aan degenen die hoger zitten en de lager ingedeelden minder waardeert. Dat is niet acceptabel.

Die indeling vind je overal terug: hoog- of laagopgeleid, hogere of lagere beroepen, bedrijven die op basis van rankings personeel promoveren of ontslaan. De effecten daarvan zijn heel heftig. We vertellen grote groepen mensen dat ze niet meetellen en dat blijven we doen. Die mensen haken af en voelen zich niet erkend en minderwaardig. Dat is het onderliggende patroon bij Trump en Wilders stemmers, bij de Brexit, radicalisering, IS-strijders: het zijn veelal mensen tegen wie we altijd gezegd hebben: sorry, jij telt niet mee. Mensen die we beoordelen aan de hand van een norm waaraan niemand voldoet.

Op basis hiervan is een hiërarchie ontstaan. De bovengemiddelden sturen processen aan die de ondergemiddelden moeten uitvoeren. Die laatste groep heeft niks te zeggen of willen, onder het mom dat die mensen niet weten wat goed voor ze is. We herkennen dit allemaal, maar het heeft grote effecten op de samenleving. We weten niet goed meer waar het om gaat.

– Waar gaat het dan eigenlijk om?

Aan de ene kant om de ontwikkeling van individuen en aan de andere kant om de samenleving en de planeet. De leer- en werkomgeving begeeft zich daartussen. De school is een oefenplek tussen thuis en de straat waar je leert hoe het is om op een volwassen manier in de wereld te staan. We hebben ons gericht op de vakinhoud, om het juiste antwoord te geven en te voldoen aan een bepaalde norm. Wat het betekent om op een volwassen manier bij te dragen aan de samenleving zijn we kwijtgeraakt. En dat zien we terug in het gedrag van mensen. Aandacht trekken, machtsvertoon, wraakzucht, opgeven: het onderliggende gevoel is ‘Ik wil er gewoon bij horen!’.

– Je ziet dat steeds meer kinderen huiswerk- en studiebegeleiding krijgen. Bijles, remedial teaching, maar ook diagnoses als dyslexie, hoogbegaafdheid en ADHD vliegen je om de oren. Zijn dit symptomen van kinderen die zich stukbijten op deze norm?

Dat is precies wat er gebeurt. We zeggen er is een norm en dit valt erbinnen of -buiten. We hebben het letterlijk over disorders: Autism Spectrum Disorder, Attention Deficit/Hyperactivity Disorder. Dit zijn afwijkingen van het gemiddelde, terwijl het juist die afwijkingen zijn die de samenleving sterk maakt.

Professor Ricardo Hausmann heeft de ‘economic complexity index’ ontwikkeld die aangeeft wanneer een stad of land economisch succesvol is. Hij heeft verschillende factoren bekeken. Het aantal jaren gevolgd onderwijs bleek nauwelijks relevant, vier andere factoren wel: diversiteit, uniciteit, complexiteit en nabijheid van economische activiteit. Hoe meer van deze waardes in een bepaald gebied voorkomen, hoe sterker de economie. Dit geldt ook in de natuur: hoe diverser het ecosysteem, hoe sterker. Het is dus zaak de verschillen te omarmen en ze niet af te wijzen op basis van een standaard.

– We zijn dus eigenlijk afgedreven van onze natuur?

Dat is de ontkoppeling en die vindt overal in de samenleving plaats. In hoe we met de ontwikkeling van jonge mensen omgaan, onze kennis over wat goed is voor de samenleving, de natuur en onszelf. Hoe vaak hoor je mensen niet zeggen: ‘Ik zou eigenlijk voor mezelf willen beginnen, maar ja, dat kan nou eenmaal niet.’ Mensen blijven hangen in een situatie die ze eigenlijk verschrikkelijk vinden en dat is het voorbeeld dat ze meegeven aan hun kinderen.

– Wat kunnen we daaraan doen?

We hebben als taak om ons bewust te worden van die ontkoppeling en vervolgens het gat te dichten. Iedereen die bezig is met de ontwikkeling van mensen moet in staat zijn om educatief leiderschap te tonen, om zelf te bedenken wat nodig is voor de ontwikkeling van zichzelf of de ander. Wat kan ik doen om daaraan bij te dragen? Dat is ons niet geleerd. Die leiders kunnen docenten zijn, politici, ouders, maar ook leerlingen en studenten zelf. Mensen die een rol spelen in de ontwikkeling van jonge mensen. Daarin moeten we stappen zetten en samenwerkingsverbanden opzoeken.

– Zijn mensen bang om die stap te zetten?

Doodsbang. Mensen zijn bang voor de consequenties van het systeem. Wat gebeurt er als ik me niet aan de afspraken houd? In veel scholen is nog geen cultuur aanwezig om een lerende organisatie te kunnen zijn. De lessen spelen zich volgens een methode af in een klaslokaal. Het is organisatorisch moeilijk om daar verandering in te brengen. Sommige scholen doen dit al heel goed, maar dat is een minderheid.

Een andere angst is dat mensen niet weten of ze wel het goede doen. Het gaat toch om kinderen en daar experimenteer je niet mee, is de gedachte. Dat impliceert dat het huidige onderwijssysteem goed is, maar dat is niet altijd zo. Neem bijvoorbeeld zittenblijven – een gewoonte waar bijna de helft van alle leerlingen mee te maken krijgen. Hier is veel onderzoek naar gedaan; op de lange termijn is er geen positief effect gevonden. We durven niet goed af te wijken van de gewoonte maar vragen onszelf ook niet hardop af of wat we nú doen wel goed is.

– Moet dit bewustwordingsproces dan niet in alle lagen van de maatschappij plaatsvinden?

Ja, en gelukkig is dit proces deels al gaande, maar wij richten ons met Operation Education vooral op die groepen mensen die nog niet precies weten welke stappen ze kunnen zetten. We willen ervoor zorgen dat zij zich bekrachtigd voelen om zelf te gaan handelen en ook weten hoe dat te doen. Als mensen zich gesteund en sterk voelen gaan ze dingen regelen. Dat gaat voorbij welk dogma dan ook. Eigenlijk weten we allemaal wel wat goed is, dat is universeel. Dat gaat over de manier waarop wij omgaan met onszelf, elkaar en de planeet.

– Wat hoop je dat we op 23 november bereiken?

Dat mensen door alles wat er die dag gebeurt en wordt gezegd bewust worden van waar het om gaat: de kloof tussen de elite en de rest wordt steeds groter, maar ik ben zelf in staat om te handelen. Niet afwachten tot Den Haag of een ander actie onderneemt, maar ik. Wat ík doe heeft invloed op het systeem.

Reinvent the way we work and learn, 23 november, Maassilo Rotterdam

Klik hier voor meer informatie en tickets 

The post Claire Boonstra: ‘Waartoe dient het onderwijs?’ appeared first on Seats2meet.

De impact van vertrouwen op internet. In gesprek met Ester Keymolen.

In de zoektocht naar betere vragen rondom online reputatie en waardering stuitte ik op een artikel in De Volkskrant met een interview met techniekfilosoof Esther Keymolen. Zij promoveerde eerder dit jaar aan de Erasmus Universiteit Rotterdam met het proefschrift Trust on the Line. A Philosophical Exploration of Trust on the Networked Era.

Met Esther ging ik uitgebreid in gesprek over online identiteit, online vertrouwen, de betrouwbaarheid van deze systemen en de impact van deze systemen op ons als mens.

In het eerste deel van de video is de audio niet optimaal, deze wordt vanzelf beter.

 

 

The post De impact van vertrouwen op internet. In gesprek met Ester Keymolen. appeared first on Seats2meet.

No Such Thing As Free Lunch

Where’s my free lunch? I ask. 

“It never was free. You paid with social capital,” says Nynke Visser, manager of Seats2meet.com Utrecht CS (S2M030).

I don’t believe you. I’m suspicious by nature.

I recently came back from overseas – Australia via Thailand with a stint in Switzerland on my return to The Netherlands – you know the life of a digital nomad. My work moves with me and this is why I fell in love with S2M030 last time I was in Utrecht. It is a haven for freelancers, independent professionals, whatever we are called – at Seats2meet they say ZP’ers for short, which means Zelfstandig Professionals (Independent Professionals in English). You can share in the workspace, Wifi, all-you-can-drink tea and coffee, and of course the almighty lunch buffet. They said I paid for all this with my social capital – just by being me – but I secretly thought they must be harvesting our organs in a backroom or something, to justify all this.

But now the lunch buffet costs 5 euros?

“A monetary contribution helps in part to maintain the services, such as workspace, meeting areas, Wifi and beverages.”

I don’t have euros, only Swiss Francs and Australian dollars.

I’m only testing her, but the tall confident, curly-haired Nynke doesn’t flinch.

“That’s if you choose to contribute in a monetary way.”

You mean there’s another way? Like a kidney? I ask.

“You can provide social capital.”

There are those magic words again. But what do they mean?

What is this sorcery? How do I harness it?

“Well the most direct way is to volunteer for one of the jobs on the board next to the reception.”

Sign me up!

My Dutch is terrible, but I scan the list next to reception and guess that ‘Afwas’ is washing dishes – something I’m qualified to do. At midday I rock-up for my 30-minute job. In the kitchen I’m greeted by the bald-headed, bearded-grin of Ivo. Chefs are supposed to be grumpy and shouting but my time flew past laughing and learning Dutch. Apparently I need to remember something that rhymes with keuken? (Dutch for kitchen) I just nod politely and ask questions – I’m trying to find out how it all began, discover the origins of the social capital lunch.

“Well it all started a few years ago, right here,” explains Ivo. “Seats2meet.com Utrecht CS and Meeting Plaza Utrecht (the original locations of Seats2meet) had leftover food going to waste from their meeting spaces and function room clients. At the time, there were some ZP’ers working at a long table in the lounge (common area) and it was decided the leftovers could be divided amongst them. This abundance was shared. Probably the greatest thing to come out of this was the opportunity to meet and interact over a plate of food. Connections were made, social capital shared, it made life better for everyone.”

So it wasn’t just about the food? There was something else I could be gaining from Seats2meet. I could benefit from other people’s social capital too. Before I leave the kitchen I need to ask what Ivo thinks.

If it was working so well before, why do you think they started to charge 5 euros for the buffet?

“The amount of people in the shared workspaces got so large that we were needing to make so much more extra food to provide for them. So what went from a way to stop food-waste, actually started creating it’s own waste and left-overs. Beside this, there is no abundance anymore and in a world where not all people have enough food, we could not accept that we would be giving food away and create even more food waste because of it.”

I hang up my apron and Ivo hands me a grey coin for the buffet (Grey coins are earned through social capital – and Green coins through monetary payment – both can then be traded for lunch). The buffet looks amazing and I’m excited, having just witnessed the preparation of the fresh, healthy ingredients in the kitchen. The new style buffet is also designed to minimise waste. You can select what you need – from breads, cheeses, meats, and super-lekker (Dutch for yum) organic spreads. You can even create your own salad – with great vegan-friendly ingredients and revolutionary dressings! Since it’s getting colder these days I also take a hot soup and join the others at the communal tables for a munch ‘n a chat (Australian for eating and talking).

Of course I start asking people about the new arrangement for lunch.

Martijn, a freelance App designer, felt the changes were expected. “Some people were arriving just before lunch and leaving right after. It was obvious they weren’t there to offer social capital, or to contribute. I think it works well now. It helps people see this as a community.”

This community he spoke of chatted excitedly around me over lunch about what they were working on. At S2M030 it is actually an ecosystem with people from immensely diverse backgrounds. They offered opinions, advice and introductions to further each other’s work. You could even see where the ZP’ers’ skills overlapped or complemented each other and where future co-productions would develop. The work was inspiring and wide-ranging. I met Drs. Geraldus Horlings, who is finishing up a book to help those who live with people suffering from Borderline Personality Disorder. Ronald Haverman is working on delivering open-share bike locker systems to train stations across The Netherlands. He was introduced to me by Jurjen de Vries from the Permanent Future Lab located at S2M030. I also had a chat with Ton van Son, whose daughter was travelling to Australia, where I’m from, and I was more than happy to offer my help for her trip.

I was starting to see how it all worked – how Seats2meet was an ecosystem moving toward Society 3.0. I am a writer and every person I was meeting g[ave me great ideas for my stories. I was benefitting exponentially from my interactions. Also, there were things I could offer them in return – exchanges or future co-productions.

I decide to ask Nynke if I could use my writing as social capital for my lunch buffet.

“Of course you can. I’d love to see more social capital offered in this way.”

Awesome! And by the way I do have euros as well, I confess.

“Either one is appreciated. But you know it was never really about taking money or social capital off people. These changes are about encouraging interaction and exchanges that will build a strong community for us all – and to make sure it is sustainable. By doing this, the location will become more relevant for people and therefore more valuable. It gives people the opportunity to get involved directly by offering social capital, to think about what they can offer, or to help maintain the services with their 5 euros.”

I’m shocked – my free lunch was never really free! But now there is also a new option for how I can help the great experiment that is S2M030 move forward sustainably. It was about us building a community of the future. It relies on a willingness of people to share. That means both giving and taking – and neither on its own. Either one alone is not sustainable – if you only give it leaves the individual not growing – and only taking will fail the community.

So offer what you can and accept what is offered to you. You can share your social capital (offer that skill which is close to your heart), or do a little job (because you just want to do something with your hands) or pay 5 euros.

Seats2meet only works because of you.

Myself, well I’m going to pretend my lunch is still free! I can’t lie I was always going to give a little back to S2M030, lunch or no lunch (but don’t tell them). And the times I do pay my 5 euros instead, I’m still winning. I’ve tried to make a lunch that great for less money and I can’t. My stomach is now growling just thinking about it. Hopefully you appreciate what I’ve just offered in my way of social capital? If not, you can tell me all about it at the buffet, or over lunch, or even comment below this post.

As long as you share, because that’s what it’s all about.

The post No Such Thing As Free Lunch appeared first on Seats2meet.

Erasmus Entrepreneurs – Waarom jij mee zou moeten doen

Erasmus Entrepreneurs – Waarom jij mee zou moeten doen

In 2014 heb ik meegedaan met het programma Erasmus for Young Entrepreneurs, waarbij er overigens geen leeftijdsgrens geld voor Young. Dus als jij 65 bent en je nog jong voelt mag je ook meedoen. Onlangs heb ik daarbij weer contact gehad met mijn lokale aanspreekpunt, waarbij mij is verteld dat er nog zeer veel geld in deze “subsidiepot” zit en dat het op mag. Vandaar dat mij gevraagd is om dit artikel te schrijven, om daarmee meer animo te creëren.

Aangezien ik zelf zeer enthousiast ben over het programma en er goede ervaringen mee heb, zou ik daarom willen delen waarom jij mee zou moeten doen.

Het levert je een extra inkomstenbron op van circa 900 euro per maand (onbelast) als tegemoetkoming voor onkosten. Indien jij zuinig leeft of winstgevend bent met je bedrijf, zal je er dus waarschijnlijk financieel op voorruit gaan.
Je krijgt coaching van een ervaren MKB ondernemer, welke het is gelukt om een bedrijf op te bouwen. Je zal daarbij niet alleen waardevolle lessen leren over ondernemen, maar ook over het leven.
Er zijn enorme mogelijkheden voor zowel export als import, die je tegen zal komen op het moment dat je op exchange gaat. Dat kan gaan om producten (bijv. kaas, stroopwafels of tulpen), maar ook om diensten. Wat dacht je van alle geweldige apps die we op de NL’se markt hebben (Peerby, Thuisafgehaald, Snappcar) welke een enorme potentie hebben in het buitenland. Indien jij daar de lokale contactpersoon kan zijn kan je enorm veel impact maken.
All you need is Skype. Zorg voor een goede internetconnectie en je kan in contact blijven met je (zaken)partners hier in Nederland. Tevens bereid deze ervaring je voor op het leven als “digital knowmad” en daagt het je uit om te kijken hoe jou business het doet zonder jou (de ultieme test), wat je ook meer forceert na te denken over hoe je een stroom aan passief inkomen genereert.
Het is een zeer avontuurlijke ervaring. Voor mij persoonlijk een ervaring om nooit te vergeten. Daarover hieronder meer.
O tot slot. Als je twijfelt… Inschrijven in de database mag altijd. Je kan dan een goed beeld krijgen van wat voor soort ondernemers meedoen aan het programma en wat voor unieke uitdagingen er zijn binnen de wereld van een entrepreneur. Verder mag je ook meedoen als je nog geen ondernemer bent, maar het wel zou willen worden. Dus ook als je twijfelt, kan je je in elk geval opgeven en aan de gang gaan met de oriëntatie binnen de geweldige grote database van de EU (incl. match making system).

Persoonlijke ervaring: Leerpunten en Succesverhalen

Tijdens mijn persoonlijke exchange heb ik ervoor gekozen om de auto naar Duitsland te gaan, wat voor mij op dat moment geen slechte keuze leek aangezien ik op Exchange ging bij een bedrijf dat actief is in de Automotive Industrie. Hoewel ik met deze auto een geweldige roadtrip heb gehad, en de mogelijkheid heb gehad om veel producten mee te nemen, heeft het me ook de nodige stress bezorgd. Zo was het bijvoorbeeld een drama om te kunnen parkeren in grote steden, kwam ik onderweg altijd uit bij dure hotels en was het na de exchange noodzakelijk om terug te keren naar NL om de auto te verkopen, aangezien bij verkoop in het buitenland importbelasting betaald moet worden (over de nieuwwaarde). Mocht ik de exchange opnieuw doen dan zou ik dus de volgende keer met de trein gaan en overige spullen opsturen per post.

Wat voor mij wel een succes was, is het gebruik van social media. Via Air BNB, Couchsurfing, Facebook e.d. ben ik met heel veel mensen in contact gekomen en heb ik slaapplaatsen en leuke activiteiten kunnen regelen. Verder heb ik er veel nieuwe vrienden aan over gehouden.

Foto – Album

 

 

Verder heb ik hieronder nog een onderdeel gemaakt met FAQ, veelgestelde vragen / argumenten van mensen die hebben aangeven geen zin te hebben in het programma vanwege de volgende redenen, waarop ik graag alvast een antwoord wil geven:

O: Ik heb geen zin om ver van mijn vrienden en familie te zijn

A: Je kan het programma ook vlak over de grens volgen, bijvoorbeeld in België of Duitsland. Je kan dan met gemak elk weekend naar huis.

O: Ik heb geen zin om de stagiaire / secretaresse uit te hangen of om 40 uur per week op kantoor te zitten.

A: Zolang jij hier van te voren goede afspraken over maakt is dit geen enkel probleem. Ik heb persoonlijk tijdens mijn exchange flexibele uren mogen aanhouden en de volledige vrijheid gehad om te gaan en staan waar ik wilde.

Mocht jij verder nog vragen of opmerkingen hebben over het programma, dan kan je gerust contact met mij opnemen via rinogroenenberg@gmail.com of via sociale media. Ik help je graag op weg, onder het mom van “pay it forward”. Ik wens je een heel mooi avontuur toe.

The post Erasmus Entrepreneurs – Waarom jij mee zou moeten doen appeared first on Seats2meet.

8 questions with Richard Gerver

Richard Gerver is the author of the bestselling ‘Creating Tomorrow’s Schools Today’ and an expert on leadership and change. As a former school principle he knows what challenges our education system is facing and how these challenges affect the whole of society. We had the opportunity to talk to him three weeks ahead of ‘Reinvent the way we work and learn’ on November 23rd in Rotterdam, where he will give a keynote speech.

– You’ve said that “The 21st century is done, in terms of education. We’re educating for the 22nd.” Are we?

Two things are important here. The first is that we keep talking about the 21st century like it’s the future. It is happening right now. Kids that are born now will be living in the 22nd century. We’ve got to stop meeting and talking about how we have to educate our children for the future. We have to build capacity in our education system to allow us to continuously change, evolve and develop.

– If we have to stop meeting and talking, then why are you coming to Rotterdam on the 23rd?

Haha, because I was invited! No, in all seriousness, my comment is a wish, really. We’re not there yet, because we are still having to meet. We have to stop looking for the quick answer or a neat package of policy and structure. Policies and structures change nothing, people do. We haven’t worked hard enough to develop the capacity of people to allow us to enter this realm where we are working on continuous evolution and transformation. An environment where that continuous change and action-research is possible.

– One of the things we’re trying to accomplish on the 23rd is to move beyond the talk, with workshops, roundtable discussions and by creating a practical guide for change in the form of a Manifest, thus empowering those who work in education. You’ve stated that teachers feel frustrated and left out of the debate. How do we bring the debate back to them?

We have to have a greater level of confidence in ourselves, in our knowledge, in our experience and the value in the things we do and the things we say. When I look at the medical profession they seem to have a far greater degree of self-confidence in terms of standing up for their beliefs or expertise when politicians try to intervene and therefore politicians try to intervene less. By nature I think many teachers tend to be very giving, empathetic people who don’t like making a fuss. We need to have greater confidence and this is why I think the event on the 23rd is so important, where likeminded people from within and around education will get together and galvanize their opinions and beliefs into something tangible. Then we’re in a very strong position to present an alternative and not just comment on the state of things.

– Comparing it to the medical profession: do we need to give teachers more respect?

We can’t just wait for people to give us respect. Teachers work incredibly hard and are very committed and we need to have the confidence to use that strength and passion outwardly too. Traditionally we have been too passive and accepting, sometimes angrily. We need to be more pro-active and that’s how you change culture. Events like the 23rd allow us to build that momentum.

– Is this why you as a former school principle decided to speak up?

Absolutely. Those years I worked with a team achieving extraordinary things. I felt the need to share those experiences and galvanize others to bring about the same kind of work.

– One of the main themes discussed by educational change makers is moving from a formal and uniform way of teaching to customized learning. How do we bring about this change on such a large scale?

There is no easy answer to this question. It has to begin with a shift in philosophical content, a shift in culture. Our current system was designed perfectly for the culture and society of that time, which was to train people for certainty. There was one narrative in education, if you got on board with that, you would ensure your future. The key issue is not so much teaching children about the change in the world, but about moving away from an education system that is predicated around control to one that is predicated around empowerment. Part of that process means that we have to stop believing that we need to present a system to our children. Children themselves need to be involved as co-creators of their education.

– The word revolution is used often in regard to the educational change that is needed. Do you agree that we need to revolt?

Its historic context deems it right. The start of a revolution is always a couple of people who feel passionately about something. They start meeting, talking and then it gathers momentum. It builds and shift begins to happen. We’ve been meeting for many years now and we need to turn conversation and opinion into action. That’s where the strength of the agenda of the 23rd comes from. The analogy with revolution is a good one in demanding that something happen. It’s about the process of ideas moving to action.

– The central question during ‘Reinvent the way we work and learn’ is: ‘What is the purpose of education?’ What is?

The purpose has never been different. There is a moral obligation to help young people prepare for the challenges of their future. That has never changed. I think we need to do better at creating a system that does it.

The post 8 questions with Richard Gerver appeared first on Seats2meet.