iannnnn's Blog, page 10

#หนีกรุง Last Day: เมื่อคืนลืมเขียน

นอนอยู่ดีๆ เมียเรียกแง้วๆ ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ว่าให้ลุกมาดู เลยตื่นมา ก็เจอไอ้แบบนี้เลย โอเคเนอะ ชีวิตดีแล้ว

ไอ้คำว่าชีวิตดีนี่มันเป็นสแลงที่ใช้ในการแซะได้ไงไม่รู้ 5555 แต่เออ มันก็เป็นพัฒนาการต่อเนื่องจากนิสัยร่วมของมนุษย์ออนไลน์ที่ระบบมันเอื้อให้เกิดการอวดกัน มีอวดแล้วก็มีอิจฉาหมั่นไส้อีพวกขี้อวด แล้วก็มีคนที่ออกมาแซะคนที่ไปด่าคนที่หมั่นไส้อีกที ว่าเงินของเขาจะไปเสือกเขาทำไม

โลกแม่งซับซ้อนขึ้นทุกวัน

ชีวิตก็เช่นกัน บทจะง่ายก็ง่าย บทจะซับซ้อนก็ซับซ้อน เมื่อคืนก่อนคุยงานทางโทรศัพท์ (เดือนนี้เพิ่งเคยใช้โทรศัพท์ และอันที่จริง… เพิ่งเคยคุยงาน) ได้รับคำถามที่ตอบยากว่า ตอนนี้ทำอะไร ลาออกมาทำอะไรบ้าง

นึกคำตอบเท่ๆ อยู่นานแต่ก็ไม่รู้จะไปทางไหน ได้แต่บอกว่า ก็ตั้งใจจะเกษียณตัวเองมาเลี้ยงลูก กับรับทำงานกราฟิกกรุบกริบทั่วไป มีเปิดร้านสกรีนเสื้อเล็กๆ แล้วก็ช่วยงานเมียที่ร้านนลินฟ้าเป็นรายได้หลัก อะไรแบบนี้ ดูสล็อตแมชชีนดี

ส่วนวงการเว็บนี่คือวางมือโดยสิ้นเชิงเลย ตอนนี้ความรู้หยุดอยู่แค่ยุคออกแบบเว็บด้วยโฟโต้ช็อปแล้ว (ในขณะที่โลกไปไกลกว่านี้อีกแล้ว บัดซบ) (เออ แต่วันก่อนยังเห็นคนใช้ Dreamweaver เขียนเว็บผ่านตาอยู่เลย) ก็เอาน่า ถ้ามีงานเข้ามาก็โยนสิ่งที่ไม่ถนัดไปให้เพื่อนพี่น้องในวงการต่อไปได้ละกัน

มาเที่ยวทั้งทีดันนึกเรื่องงานทำไม โวะ

แค่จะบอกว่าเช้านี้ตื่นเต้นที่ได้เห็นเมียตื่นเต้นที่ได้เห็นแสงแรกของวัน ที่สวยมากๆ สวยจนคนที่ไม่เคยอะไรกับสุนทรียะทางสายตาอย่างเมียผม ได้แสดงความชื่นชมออกมา

นั่นคงแปลว่าเราน่าจะมาถูกทางแล้วปะ

วันนี้กลับกรุง ไม่สิ ขอแวะแถวๆ ปริมณฑลอีกหน่อย แล้วค่อยกลับบ้าน ไม่รีบเนอะ

ไอ้ที่ดูเด็กจะเป็นความสโลว์ไลฟ์อะไรแบบนี้ไม่มีจริงนะครับ เห็นงี้ก็ทำงานเหมือนกัน แต่แค่วางแผนงานให้คล่องตัวจนสามารถออกแบบวิถีชีวิตให้มันหอบลูกเมียตระเวนไม่ต้องติดบ้านติดที่ทำงานได้ ก็เท่านั้นเอง

#หนีกรุง Day 7: #SleepForMom

นี่เพิ่งตื่น

ปกติกลางคืนจะช่วยกันกับเมีย กล่อมลูกให้หลับทั้งสองตัว แล้วพอหลับสนิทค่อยลุกขึ้นมาทำอะไรกันสองคน (งานน่ะงาน)

แต่นี่เป็นคืนแรกในนับตั้งแต่เร่ร่อนรอนแรมเที่ยวมา 7 คืน ที่หลับสนิทไปกับลูกด้วย แต่ตื่นมาเพราะโทรศัพท์สั่น แล้วก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ตอบลูกค้าประจำวันนี้เลย เลยตัดสินใจลุกขึ้นมาอุ๊จและเขียนบล็อกนี่ก่อน

คงเป็นเพราะฤทธิ์เดชของที่นอนยักษ์กว้าง 3 เมตรและหมอนดูดวิญญาณของห้องแฟมิลี่แห่ง “นอนดี” โรงแรมเล็กๆ ใหม่เอี่ยมแห่งหัวหิน ที่อยู่เยื้องๆ ตลาดจักจั่น (ชิคาดา) ซึ่งเป็นของเพื่อนผมเอง เลยเขียนพิกัดซะละเอียด… เผื่อคราวหน้ามันให้นอนฟรี

เออ เชื่อแล้วว่านอนดีมึง “นอนดี” จริงๆ

ไหนๆ พูดถึงชื่อที่พักชัดๆ เป็นครั้งแรก เลยนึกได้ว่า ที่จริงการมารอนแรมแบบนี้มันเลยได้เปรียบเทียบว่า ธุรกิจรีสอร์ต-โรงแรม-เกสต์เฮาส์ ใน พ.ศ.นี้ ไม่ว่าจะเป็นที่พักแนวป่าเขาหรือแบบสลิ่ม การมาใช้บริการนี่คือเชื่อรีวิวจากพวก Agoda หรือพันทิปซะเป็นส่วนใหญ่ (คงเป็นวิถีปกติของคนเมืองไปแล้ว) และพอมาจริงๆ ก็จะแอบคาดหวังไว้หน่อยและนึกถึงคำโฆษณาจากปากผู้ใช้บริการแวบเข้ามาในหัวเป็นระยะ ซึ่งส่วนใหญ่จะไม่ค่อยผิดหวังนะครับ ไม่รู้เพราะว่ามันเป็นการเที่ยวในวันธรรมดาด้วยหรือเปล่า

และการเที่ยววันธรรมดาก็ให้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่ ที่มีทั้งข้อดีข้อเสียต่างกันออกไป

เอาข้อเสียก่อนละกัน อย่างแก่งกระจานที่ผ่านมานี่เห็นเลยครับว่าวันธรรมดาเป็นวันพักผ่อนของพนักงาน เพราะคนน้อยน่ะนะ เหมือนเราไปรบกวนเขา 5555

ส่วนข้อดีก็คือราคาถูก อันนี้ชัวร์ใช่มะ อีกอย่างคือการได้สัมผัสสถานที่และธรรมชาติรอบๆ โดยไม่มีคู่แข่ง (หมายถึงนักท่องเที่ยวอื่นๆ) มาทำให้เขิน

มีวันนึงที่ตื่นมาปั่นจักรยานสำรวจรีสอร์ตอื่นๆ แถวๆ แก่งกระจาน ก็พบว่าแต่ละรีสอร์ตแทบไม่มีคนเลย ลองแวะๆ เข้าไปดูเจ้าที่อยู่ใกล้กับที่ไป บางทีก็เศร้า คือมึงทำธุรกิจแบบตีหัวเข้าบ้าน ทำที่พักส่งๆ ให้นักท่องเที่ยวเข้ามาเยอะๆ ก่อสร้างต่อเติมแบบไม่แคร์ธรรมชาติ หรือไม่คิดถึงคุณค่าอะไรจากทรัพยากรที่มี

บางแห่งได้ยินชื่อมานานก็แวะเข้าไปดู แล้วก็เหี่ยวใจ โดยเฉพาะเจ้านึงที่ถึงกับติดป้ายโฆษณาไว้ตลอดถนนด้วยสโลแกนประมาณว่า “ท่านกลับไปแล้วจะไม่ผิดหวัง” เอ๊ะทำไมใช้คำที่ให้อรรถรสแปลกๆ เหมือนตีแผ่วงการยังไงอยู่นะ ก็เลยเลี้ยวเข้าไปดู

ริมแม่น้ำสวยๆ พี่ก็เอาสไลเดอร์สีแปร๋นๆ ไปวางยืนลงน้ำเพื่อเอาใจแขก (แปร๋นจริงๆ แล้วแต่ละแห่งนี้แข่งกันแปร๋นมาก เคยล่องแพยางผ่านแล้วหดหู่) ต้นไม้ใหญ่ที่มีก็โค่นซะเหี้ยน เพื่อตั้งบ้านน็อกดาวน์เป็นหลังๆ ขยายบริเวณไปเรื่อยๆ แบบไม่ได้มีการวางแผนที่ดี เห็นแล้วอึนๆ แปลกๆ แต่ก็เข้าใจว่าสำหรับนักท่องเที่ยวหลายๆ คน ไอ้การทำแบบนี้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา คนเที่ยวได้เล่น เจ้าของได้ตังค์ วินวิน แต่มันไม่วินสำหรับสภาพแวดล้อมเลยนะ

ก็พอรู้นะครับว่าเงินมันดี วันหยุดทีนึงคนก็แห่กันมา โกยได้ก็โกย แต่มันสร้างภาพจำที่ไม่ดีกับแหล่งท่องเที่ยวบริเวณนี้ไปเลย

ถึงขนาดคิดว่าถ้ามีตังค์สักสิบยี่สิบล้าน จะเปิดที่พักเก๋ๆ เล็กๆ แต่ใจเขาใจเราแม่งแถวนี้แหละ จะล้างภาพลักษณ์ที่พวกแกทำเอาไว้

เชื่อแล้วว่าพอกลับออกมาแล้วจะไม่ผิดหวัง

และเจ็ดวันที่ผ่านมานี้เองที่ได้ไปเที่ยวแถวบ้านบ้าง แถวอื่นบ้าง แต่โจทย์คือไม่ไปที่ที่เคยไปเลย เหมือนเป็นการสำรวจลงลึกและเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่อาจจะมองข้ามไปก่อนหน้า ซึ่งแบบนี้ก็โอเคนะ

ไม่ได้รักชาติอะไร แต่รู้สึกว่าเมืองไทยเรานี้ยังมีที่ที่น่าไปสัมผัสอีกเยอะมาก คงหาโอกาสเก็บแต้มไปเรื่อยๆ แหละ (ทั้งนี้ต้องเป็นมิตรกับเมียและลูกเล็กด้วย)

ที่ว่ามาทั้งหมดนี้จะบอกว่าปัจจัยในการชอบหรือไม่ชอบที่พักและตัดสินใจจะมาซ้ำในโอกาสถัดไปนั้นมีหลายอย่าง สวย คุ้มค่า บริการโอเค อาหารอร่อย มีดีเทลกุ๊กกิ๊กให้ก๊อป (โดยเฉพาะนอนดีหัวหินนี่ดีเทลสวยๆ เยอะมาก เพราะเจ้าของเป็นแก๊งสถาปนิก)

ฯลฯ

เออ สำคัญที่สุดคือเน็ตต้องไม่กากนะ โอเคนะ

#หนีกรุง Day 6: ตรวจสุขภาพ

ขอบคุณหมอกอล์ฟ และยินดีกับเรื่องนั้นด้วยนะะะะ

#หนีกรุง Day 5: ทะเล/จีน/ต๊าย

และแล้วการเดินทางรอนแรมของบ้านเราในวันนี้ก็เปลี่ยนโหมดแบบหลังตีนเป็นหน้ามือ

ก่อนหน้านี้จะเป็นการด้อมดูสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยในเชิงธรรมชาติและวัฒนธรรมหน่อยๆ ซึ่งเป็นของถนัดของผม แต่นับจากวันนี้ไป เมียคือผู้คุมเกม …เป็นการหนีกรุงที่หนีจากความสลิ่มมาพบความสลิ่มกว่า เป็นสลิ่มแบบเอ็กโซติก

เที่ยวทะเล! เดินห้าง! นอนโรงแรม! กินหรู! อะไรแบบนี้

เริ่มต้นวันนี้ด้วยการมาที่นี่ ที่ที่มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่เกินจินตนาการ แถมยังมีสระเด็ก สระเหลี่ยม สระย่อย สระเลี้ยวลดคดเคี้ยวเลื้อยไปตามห้องพักต่างๆ มากมาย ยาวเลยไปถึงชายหาดของโรงแรมที่เป็นสระเบ้งๆ แบบ โอ้โห พี่ฮะ

ตัดภาพกลับไปหลายวันก่อน ตอนที่ประชุมกับเมียเรื่องแบบบ้าน เมียบอกว่าอยากได้สระว่ายน้ำ เล็กๆ ก็พอ อย่าง 4-5 เมตรคูณ 10 เมตรงี้ ถ้าไม่แพงอย่างที่เขาว่ากัน ก็จะเอา เลยปรึกษาคนนั้นคนนี้ จนได้ข้อสรุปว่าแม่งแพงกว่าที่เขาว่ากันว่าแพงซะอีก โอเค พับ

ทีนี้วันนี้ครับ มันเป็นวันธรรมดา

การเที่ยววันธรรมดา ถ้าเป็นสถานที่อันซีนหน่อย อย่างแก่งกระจานเมื่อเช้าที่ผมปั่นลุยไปดูหลายๆ รีสอร์ตริมน้ำเพชร ก็พบว่า มันคือเมืองร้างชัดๆ ไม่มีนักท่องเที่ยวมาพักเลยครับ

อ่านใหม่นะครับ ไม่มี ≠ แทบไม่มี

อันนี้อยู่ในโหมด “ไม่มี” นี่หมายถึง แม่งไม่มีคนจริงๆ ผมปั่นผ่านถนนลูกรัง เจอวัว เจอควาย เจอหมามากมาย เอ้าเจอม้าที่เขาปล่อยมากินหญ้าข้างถนนก็มี… แต่ ไม่ มี คน

ผิดกับที่นี่ มันเป็นเมืองท่องเที่ยววิถีสลิ่มที่ใกล้กรุงเทพฯ ที่สุดเท่าที่จะนึกออก ดังนั้นวันธรรมดาก็ยังอุดมไปด้วยทัวร์ทั้งไทยเทศ โดยเฉพาะเทศ

ตอนติดต่อล็อบบี้ ผมเห็นทัวร์จีนมาจอด หนึ่งคันรถทัวร์

ไม่หรอกครับ ไอ้ผมน่ะเคยแต่อ่านในเน็ต ว่านักท่องเที่ยวจีนแย่งั้นงี้ ทุกคนที่เคยผ่านประสบการณ์ต่างก็พากันสาปส่งอะไรก็ว่าไป แต่ผมไม่ใช่พวกเหมารวมครับ ไม่ได้แบบหญิงสาวที่โดนผู้ชายเลวหักอกหนึ่งคนแล้วพาลเกลียดผู้ชายและบอกว่าแม่งก็เลวเหมือนกันทั้งโลก

ทัวร์จีนก็เช่นกัน

ให้นึกภาพว่าอย่างน้อยอาหมวยที่เดินลงรถทัวร์มา เดี๋ยวก็จะได้ใช้บริการสระว่ายน้ำยักษ์นี่ คงจัดบิกินีสีส้มสด มีเชือกเส้นจิ๋วๆ รัดแค่ขอบเอว เตรียมมาในกระเป๋าเดินทางเรียบร้อย นี่แหละภาพลักษณ์ของทัวร์จีนในสายตาข้าพเจ้า

พลัน เมื่อหันไปทางสระเด็ก (ที่เตรียมการไว้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ลูกสาวลงไปเล่น) ก็เจอน้องสาวชาวจีนคนนึง คงประมาณประถมปลายหรือ ม.ต้นนี่แหละ ใส่ชุดว่ายน้ำแบบเต็มตัวเหมือนนักประดาน้ำ เดินใส่รองเท้าข้ามจากสนามหญ้า พอดีหญ้ามันชื้น รองเท้าเลยสกปรก

น้องก็เลยเดินไปแกว่งๆ ล้างรองเท้าในสระว่ายน้ำ

ยังไม่สะอาดพอ น้องถอดรองเท้าแล้วแกว่งๆๆ ให้ขี้ดินหลุดออกให้หมด (ก็หลุดกระจายลงในสระนั่นแหละ) พอตีนน้องสะอาดดีแล้วก็เดินออกมาหาแม่มัน เอ๊ยแม่น้อง

เท่านั้นแหละผมก็สรุปได้แล้วว่า กูเกลียดทัวร์จีน

#หนีกรุง Day 4: ดินสอน

ภารกิจหลังกินข้าวเช้า (ไส้กรอก ไข่ดาว แฮม น้ำส้มน้ำสับปะรด นม ชากาแฟ ขนมปัง เนยแจม สลัดผักผลไม้และข้าวต้มอีกนิดหน่อย ทั้งหมดนี้ในวงการเรียกอเมริกันเบรกฟาสต์ได้อย่างไรล่ะหือ) ลูกคนเล็กอายุสิบเอ็ดเดือนก็ง่วงพอดี แม่ของลูกจึงนำไปชาร์จพลังงาน

ส่วนตัวพี่ซึ่งอายุสามขวบสี่เดือนกว่าๆ กลับพลังงานล้นปรี่ ถ้าให้มันอยู่ด้วยกันพี่น้อง รับรองว่าจะไม่เกิดการนอนในเช้าวันนี้ชัวร์ ผมจึงรับหน้าที่พานิทานไปเดินเล่นฆ่าเวลา (ไม่ได้แปลว่าฆ่าเวลา แต่หมายถึงฆ่าเวลาน่ะเข้าใจไหม) โดยมีย่า (เย้ ผมพาแม่มาด้วยน่ะครับ) เดินตามไปคอยแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องต้นไม้ใบหญ้า โชคดีที่ทางรีสอร์ตเขาปลูกต้นไม้เก่ง เก่งจริงๆ เนี่ยเมื่อคืนวานเขียนเรื่องต้นไม้ได้เป็นคุ้งเป็นแควก็เพราะรู้สึกขอบคุณในความร่มรื่นนี้แหละ

ความรู้ใหม่สำหรับเด็กสามชวบในหนึ่งชั่วโมงช่วงเช้าวันนี้ก็คือ อุโมงค์มด / นางพญามดหัวโต / วิธีกระโดดข้ามมด ไม่ต้องกลัว / รู้จักต้นมะเฟือง / ต้นส้มโอ / ต้นกระท้อน / ต้นตีนเป็ด / ลูกตีนเป็ดเอามาทำงานหัตถกรรมได้ / ต้นมะเดื่อ (เคยสอนให้รู้จักทีนึงแล้วแต่ลืม) / หูกระจงยักษ์ / มอสชอบขึ้นที่ชื้น / กิ้งกือขดตัว / ผีเสื้อไม่ยอมให้คนจับ / ใบบัวเนี่ยเขาเอามาห่อข้าวกินได้ หอมอร่อยด้วย / ไม้ไผ่แข็งแรง ลื่น เคาะดังโป๊กๆ / ต้นไผ่เอามาทำเป็นกระบอกน้ำได้ / ต้นไม้บางต้นขรุขระ / การล่าของแมลงช้าง (เดินไปนั่งดูการเชือดมดสดๆ ทีแรกผมว่าจะหยอดมดลงไปในหลุมอเวจีเอง แต่เผอิญมีมดตะนอยชะตาขาดเดินลงไปพอดี โอเคเลย เอ็งซวยเองนะ ข้าไม่บาป) / สัตว์ใหญ่กินสัตว์เล็ก / น้ำเชี่ยว น้ำนิ่ง น้ำไหล / ผักตบ / จิงโจ้น้ำ / แมลงปริศนาสีแดงที่พ่อก็ไม่รู้จักชื่อ / ลำธารแห้งกับลำธารเปียก / ทดลองวิชาฟิสิกส์ด้วยการการปาลูกอะไรสักอย่างคล้ายๆ มะเดื่อลงน้ำรัวๆ กว่า 20 ลูก / หมาขึ้นสะพานอย่างไร / ต้นกระถินไม่ใช่ไมยราพ / กระรอกไม่ชอบให้คนเข้าใกล้ / ศาลาหน้าตาเป็นแบบนี้ / ธรรมชาติคืออะไร (อธิบายศัพท์คำนี้ด้วยการยกตัวอย่างนานมาก) / ไม้สำรวจ (กิ่งไม้ยาวประมาณเมตรครึ่ง ทรงสวยมากๆ เอาให้นิทานถือจนผูกพันมาก จะเอากลับบ้านด้วย) / การหยั่งความลึกของแม่น้ำด้วยกิ่งไม้ / วิธีการเดินบนสะพานไม้ / ความเสื่อมของโครงสร้างไม้ / การทรงตัวในที่แคบ / อากาศดีๆ พอดมแล้วสบายจมูก / อุโมงค์ต้นไม้ / ถ้าจับมือพ่อไว้แล้วจะไม่ตกน้ำ / ฯลฯ

ส่วนความรู้ใหม่สำหรับผมผู้เป็นพ่อ ก็คือ “เด็กควรโดนดินบ่อยๆ” ยิ่งบ่อยยิ่งดี เหมือนเป็นสารอาหารประเภทหนึ่งที่คนกรุงเทพฯ (อย่างลูก) แทบไม่เคยได้กิน อันนี้คงไม่ต้องอธิบายกันแล้วเนอะว่าทำไม :D

คือไอ้พ่อน่ะเล่นดิน อยู่กับดินมาตั้งแต่เกิด เลยรู้สึกอยากครอบงำความคิดนี้ให้ลูกเสียบ้าง ถึงแม่เราจะเจออะไรมาต่างกัน แต่อยากให้ได้สัมผัสความมันส์แบบที่พ่อเคยเจอตอนอายุเท่าเจ้าเสียหน่อย และยินดียิ่งนักเมื่อได้รู้ว่าเจ้าก็โคตรแฮปปี้เลย

ส่วนแม่… ช่างแม่ แม่ชอบกระเป๋ารองเท้าและเงินทองต่อไปนั่นแหละดีแล้ว จะได้ถ่วงดุล

#หนีกรุง Day 3: ถ้ายาง

บล็อกตอนนี้ขอแหกธรรมเนียมของสองวันที่ผ่านมาหน่อย พอดีที่พักวันนี้มันมีห้องสลัวๆ ให้พอใช้มือถือได้ ไม่ต้องแอบเขียนในห้องน้ำอย่างเคย

ด้วยความงูปลา ผมเริ่มสนใจต้นไม้ใหญ่ๆ บ่อยขึ้น เริ่มขับรถและชื่นชมความเจ๋งของต้นไม้ข้างทางให้เมียฟังถี่ขึ้นในระยะหลังๆ

มันคงเริ่มมาจากการอยากครอบครองต้นไม้ทรงสวยๆ เมื่อหลายปีก่อน ซึ่งต้นหูกระจงนั้นตอบโจทย์ ขออนุญาตเอ่ยชื่อ-ผมทวีตคุยกระหนุงกระหนิงกะพี่หนุ่ยอำพลในฐานะที่เป็นคนชอบไม้ยืนต้นเหมือนกัน (สมัยนั้นยังฟอลโลวกัน ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่แล้วก็ไม่รู้ 555)

แน่นอน พอรากหูกระจงหน้าบ้านที่สูงเท่าตึกสามชั้นเริ่มออกอาการระรานโครงสร้าง นั่นก็ทำให้ความรักที่มีต่อมันน้อยลงไปหน่อย คือรู้ว่ามันเป็นต้นไม้ใหม่ ที่คนไทยรู้จักมาแค่ไม่กี่ปี ดังนั้นการที่สถาปนิกเลือกระบุชื่อมันให้เป็นไม้ประดับหน้าบ้านที่เป็นตึกแถว นี่ถ้าพูดว่าคงเป็นความผิดพลาดก็ไม่เกินไปนัก

โอเค ประสบการณ์สอนให้เรารู้แล้วว่าปลูกชิดโครงสร้างแล้วไม่ดี จะให้ดีควรเผื่อที่ให้มันแผ่บารมีเยอะๆ

ดังนั้นในโปรเจกต์หนองแฟบของผม (ทำลิงก์ย้อนไปบอกตอนนู้นไม่ถนัด) เลยปลูกมันลงไปเป็นหูกระจงคู่ ให้ห่างกัน 4 เมตร …ระยะผูกเปลน่ะ ไม่ได้มีภูมิความรู้อะไรหรอก เดี๋ยวค่อยว่ากันว่าพอโตมาแล้วจะยังไงต่อกับมัน แต่ที่แน่ๆ คงไม่ปลูกบ้านไว้ใกล้นัก

นี่ล่าสุดสองต้นนั้นก็สูงเกือบสามเมตรเรียบร้อย ไชโย!

เนื่องจากมันยังใหม่ในไทย ดังนั้นเราจึงไม่เคยเห็นหูกระจงที่โตเต็มที่ แบบที่จงโตไปให้เท่าที่พระเจ้าจะอนุญาต ดังนั้นความสุขเล็กๆ ของผมคือการตามล่า ไม่สิๆ ตามเก็บสถิติส่วนตัวว่าที่ไหนหนอ ที่ปลูกหูกระจงได้ยิ่งใหญ่ที่สุด

ในกรุงเทพฯ เคยเห็นที่โชคชัยสี่ ซอยห้าสิบ ต่อมาก็โดนล้มสถิติโดยอีกต้นที่ใหญ่กว่า และแผ่กิ่งก้านอลังระดับก้ามปูที่ร้านส้มตำลาดปลาเค้าซอย 72 (คุณลุงเจ้าของบอกว่าปลูกมา 15 ปี ไม่เคยตัดเลย โอเคครับ ผมก๊อปสูตรนี้นะ)

แต่สถิติก็มีไว้ทำลาย เมื่อไปเที่ยวจันท์แล้วเจอต้นที่อยู่ริมถนนแถวท่าใหม่ โอ้โห สูงอลังการจนต้องเหลียวหลังตอนขับรถ

และล่าสุด ตอนนี้ผมก็นั่งเขียนบล็อกใต้ร่มสถิติโลก(ส่วนตัว)ล่าสุด อยู่ที่เพชรวารินทร์รีสอร์ต แก่งกระจานนี่เอง พี่เป็นหูกระจงที่เกิดริมแม่น้ำเพชร เลยโตแบบไม้ป่า คือกูต้องชะลูดแข่งกับต้นอื่นๆ ที่สูงสุดแหงนมาก่อน ดังนั้นพี่จึงไม่เน้นแผ่บารมีออกข้าง แต่นี่ออกแนวสูงอย่างเดียว แข่งกับตีนเป็ดที่กลายเป็นไม้ชะลูดได้ไงไม่รู้ เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะขนาดกล้องโกโปรยังเก็บไม่หมด!

แถมแถวนี้ยังมีแบบที่เน้นแผ่ฯ ตามคอนเซปต์อีก คือต้นที่ยืนอยู่ริมแม่น้ำ นี่ถ่ายมาให้ดูด้วย เสียดายในรูปไม่เห็นคนยืน จะได้เทียบสเกลให้รู้ว่ามันใหญ่มาก

หลังจากรู้จักหูกระจง ก็เริ่มสนใจไม้ยืนต้นอื่นๆ เริ่มตั้งแต่มะขามหวาน ที่เป็นต้นไม้ต้นแรกที่ตัวเองปลูกในวัยเด็ก เอ้อ จะพูดว่าปลูกก็คงไม่ใช่ แค่พ่อแม่ซื้อมาแล้วเรากินเสร็จ ถุยเม็ดมันลงดินในตำแหน่งที่ตั้งใจจะให้มันงอกเงย แล้วสิบกว่าปีต่อมามันจึงเป็นต้นไม้ใหญ่ประจำบ้าน ระบบนิเวศสวยงามร่มรื่น เสียดายที่มีดราม่าบางประการ มะขามหวานที่รักต้องมีอันโดนโค่นทิ้งไป …เล่าย้อนให้รู้ว่ามันเป็นพืชที่ปลูกง่ายและสนิทสนมคุ้นเคยกันดีมาแล้ว นี่จึงยังเป็นต้นไม้ที่เป็นตัวเลือกแรกๆ เสมอเวลาอยากผูกเปล

มะม่วงล่ะ ไม่เอา ไม่ปลูกเพิ่มแล้ว โตมากับมัน มีเยอะไปหมด มดแดงเอย กิ่งเอย ยางเอย งูเอย!

ก้ามปู ชอบมาก แต่ไม่ชอบความเปราะของมัน ถ้าวันไหนมีตังค์พอจะเลือกซื้อที่ดินใหญ่ๆ ได้ คงพิจารณาจากการมีก้ามปูเก๋ๆ สักต้นนี่แหละ 5555

แล้วก็มาถึงยางนา (เข้าเรื่องซะที)

ใครมาจากกรุงเทพฯ ก่อนถึงตัวอำเภอท่ายาง จะเห็นว่าอยู่ดีๆ สองข้างทางก็กลายเป็นป่า มีไม้ยืนต้นต้นสูงลิบเท่าตึกสิบยี่สิบชั้นยืนเรียงกันเต็มไปหมด เป็นต้นที่เน้นสูง ลำต้นตั้งตรง กิ่งก้านไม่เยอะ เห็นแล้วน่าหั่นแนวยาวมาทำโต๊ะยักษ์ตามงานเฟอร์นิเจอร์แฟร์

นั่นแหละครับ ต้นยางนา

มีตำนาน (ที่เป็นเรื่องจริง) อยู่ว่า สมัยก่อนในหลวงเคยเสด็จผ่านแล้วเห็นว่ามันเจ๋งมาก ทรงโปรด อนุรักษ์ไว้นะ ไม่ใช่แค่โปรดเปล่าๆ ทรงเอาไปเพาะในแล็บเกษตรส่วนพระองค์อีกด้วย นั่นคงเป็นเหตุให้ป่ายางแถวนี้ยังไม่โดนตัด และอำเภอท่ายางที่มีต้นยางอยู่เต็มไปหมดโดยเฉพาะริมน้ำหรือตามวัดวา ก็เลยยังแฮปปี้กันดี

พออยากได้อยากมี ก็เลยหาอ่านข้อมูลจนรู้ว่าต้นไม้ชนิดนี้มีชะตากรรมแสนอาภัพ คือมี พ.ร.บ. สมัยปี 2484 ระบุไว้ว่ามันเป็นพืชที่ต้องอนุรักษ์ ใครจะปลูก ปลูกได้ แต่ถ้าจะโค่นจะตัดมาแปรรูป ต้องขออนุญาตป่าไม้ก่อนแม้จะอยู่ในที่ดินตัวเองก็ตาม เช่นเดียวกับสักและพะยูง ไม่งั้นโดนโทษหนักไม่รู้ตัว (เป็นแสนนะครับ) และในทางปฏิบัติ เห็นมีแต่เกษตรกรบ่นกันว่าการขออนุญาตกับทางการนั้นยุ่งยากเชื่องช้า จนบางทีโค่นลงมา 2-3 ปีแล้วยังทำเรื่องไม่เสร็จ จะเอามาสร้างบ้านก็ไม่ได้ พร้อมแนบภาพประกอบ

นั่นจึงทำให้ครั้งหนึ่งที่คันนาของเกษตรกรไทยที่เคยปลูกยางนากันเขียวไสวสวยงาม ต้องโดนแอบตัดทิ้งก่อนที่มันจะโต ก็เพราะกลัวซวยนี่เอง หลายคนเรียกว่าเป็นต้นอัปรีย์เลยด้วยซ้ำ เศร้าเนอะ น้ำตากามเทพเลย

แต่เท่าที่อ่านความเห็นของคนรักต้นไม้เขาคุยกัน ทางออกที่ดีก็คือพอจะปลูกก็ไปขึ้นทะเบียนกับป่าไม้จังหวัดไว้ก่อน หรือทำเป็นสวนป่า ต่อไปเวลาจะตัดจะอะไรจะได้ง่าย อันนี้เลยจดเอาไว้เพื่อเตรียมทำเรื่องขอเมีย (เมียอยากได้ลั่นทมมากกว่า)

เออ แล้วเลยได้ข้อคิดจากคุณลุงที่เป็นติ่งยางนา (จำชื่อลุงไม่ได้ครับ ขออภัย) แกบอกว่ามันคือพืชมหัศจรรย์ ปลูกทิ้งขว้างไว้เถอะ หนึ่งต้นช่วยลดอุณหภูมิรอบๆ ได้ถึง 1-2 องศา

โอ้โห เท่านี้ก็พอแล้วครับเหตุผล นึกภาพออกเลยว่าแค่ปลูกทิ้งไว้โดยลงทุนค่ากล้ายางแค่ 10 บาท สิบปีต่อมามันก็กลายเป็นเสมือนแอร์ขนาดใหญ่ (การนอนอยู่บ้านทั้งวันโดยไม่ต้องเปิดแอร์นั้นยังเป็นจริงในโลกนอกกรุงเทพฯ นะครับ)

นอกนั้นเขายังมีสูตรเพาะเห็ดไม่อั้นตรงรากต้นยาง, การนำน้ำยางมาทำเชื้อเพลิงหรือพลังงานทดแทน (อันนี้ล้ำมาก) และถ้าวันนึงจะหั่นมาทำบ้านอะไรก็ทำได้เลย เออดี คุ้มดี แต่ขอเวลาสัก 20 ปีนะ

ต้นไม้ใหญ่ในความคิดของผมคือมันเลยเรื่องเท่ เรื่องความหล่อถ้าพูดถึงอะไรอนุรักษ์ๆ รักษ์โลกๆ ไปไกลแล้ว แต่นี่เราพูดถึงฟังก์ชันล้วนๆ – ครับ ต้นไม้นี่แหละคือสุดยอดฟังก์ชันที่บรรพบุรุษเรารู้กันมาเป็นหมื่นปีแล้ว

เห็นไหมว่าตอนนี้เริ่มพูดเรื่องอะไร 10 ปี 20 ปีบ่อยขึ้นเรื่อยๆ นั่นคงเป็นนิสัยของคนที่สนใจต้นไม้ใหญ่ล่ะมั้ง คือไม่รีบ เรื่อยๆ นะ จะรอดู ตอนเราแก่ๆ คงได้นั่งเก้าอี้โยกดูความร่มรื่นจากพวกแก ถ้าแกไม่โตแบบเท่ๆ ก่อน เราก็ตายก่อน

ก็เท่านี้เอง

ป.ล.

ภาพประกอบบล็อกบนสุด ถ่ายแถวๆ คอชะออม ริมน้ำเพชรอีกแล้ว มีนายแบบตัวน้อยเป็นลูกชายคนรู้จักของแม่ กำลังช่วยผู้ปกครองเข็นรถเข็น เอาใบไม้แห้งไปกองรอเผา และต้นไม้ยักษ์ลิบๆ ข้างหลังนั่นแหละครับ ยางนา

#หนีกรุง Day 2: เพชรบุรีดีเหมือนกัน

“มาจากไหนกันคะ”

พนักงานเกสต์เฮาส์ถาม เราตอบไปด้วยความเคยชินว่ากรุงเทพฯ พลันนึกขึ้นได้ระหว่างคำถามถัดมา

“เคยมาเพชรบุรีไหมคะพี่”

ผมเลยตอบไปว่าเป็นคนเพชรบุรี แบบเขินๆ หน่อย เพราะเอาเข้าจริงแทบไม่มีความรู้อะไรเลยกับโซนเกสต์เฮาส์ย่านริมแม่น้ำเพชรอันเป็นที่ขึ้นชื่อในหมู่ฝรั่งแบ็กแพ็ก (ที่เป็นคนละกลุ่มกับที่เข้าใจว่าไทยแลนด์คือพัฒน์พงศ์ พัทยา หรืออีกประเภทก็เข้าใจว่าประเทศนี้มีแต่ช้าง วัด และจาพนม)

พูดก็พูดเถอะ นี่ถ้าไม่เห็นฝรั่งแววตาอินดี้หลายๆ คนที่เช่าจักรยานปั่นไปมาในซอยแถวนี้ ก็คงนึกไม่ออกว่าเมื่อยี่สิบปีก่อน สมัยมัธยมต้น ผมก็เคยแว้นมาทำกิจกรรมที่โรงเรียน และนึกสนุกเมื่อเห็นแหม่มสาว (น่ารักแหละ) แบกเป้ขนาดควายท้องแก่ เดินงงๆ อยู่แถวหน้าโรงเรียน เดาว่าคงเพิ่งมาจากท่ารถประจำทาง

ไอ้หนุ่มคนนั้นรวบรวมความกล้า เลียบๆ จอดรถข้างๆ และถามแหม่มสาวด้วยภาษาอังกฤษแบบเกร็งแกรมม่าร์ที่สุดเท่าที่จะคิดออก ว่า จะไปไหนครับ ผมไปส่งให้เอาไหม

แหม่มสาวงง (ก็สมควร) แต่เห็นว่าคู่กรณีช่างดูเนิร์ดและตัวเล็กกว่าขนาดนี้ ถ้ามันจะปล้ำก็คงทุ่มกระเป๋าใส่ น่าจะเกิดการไส้แตกกันบ้าง

เหยื่อตกลง “ฉันจะไปเกสต์เฮาส์ริมแม่น้ำ”

แน่นอน ผมฟังไม่รู้เรื่อง (อีห่า ด่าตัวเอง) เลยขอแผนที่ของแหม่มมาดู ได้ความว่า เธอจะเดินมาแถวนี้แหละ …แถวที่พักของผมในอีกยี่สิบปีถัดมานี่แหละ

นั่นเป็นการคุยกับฝรั่งครั้งแรกในชีวิต แล้วก็ลืมไปแล้วว่าแถวนี้มีที่พักราคาหลักร้อยบาทที่มีไว้สำหรับคนสนใจมาเสพวัฒนธรรมแบบง่ายๆ ไม่มีภูเขาทะเลผับบาร์ร้านเหล้าหรืออะไรที่เอ็กโซติกๆ สักอย่าง มีแค่ซอยเล็กๆ ที่มีแต่รั้ววัด อีกฝั่งของแม่น้ำก็เป็นตลาดสด ก็เท่านั้นเอง

เผอิญว่ามันเป็นสถานที่ที่วัฒนธรรมรากเหง้าพื้นถิ่นแข็งปั๋ง แบบที่ไม่ได้ทำมาอวดนักท่องเที่ยวจนเสียความเป็นตัวเอง แต่กลับเป็นแนวที่ชาวบ้านในย่านนี้ต่างก็รู้ว่าตัวเองมีของ มีกลุ่มคนที่มีภูมิปัญญาท้องถิ่นระดับสูงปรี๊ดมาช่วยกันบิ๊วผู้คนให้ตื่นรู้ (นึกภาพว่า อ.ล้อม เพ็งแก้ว แกก็ป้วนเปี้ยนแถวนี้) นั่นทำให้บรรยากาศแห่งวัฒนธรรมที่นี่มันไม่ฉาบฉวยแบบหลอกฟันนักท่องเที่ยว และไม่เสื่อมสลายเพราะไม่มีคนรักษาเป็น

การมานอนกลางเมืองเพชรบุรีในคราวนี้จึงต่างจากทุกครั้งที่เคย

ป.ล.

เคยเขียนเรื่องงานเพชรบุรีดีจัง ซึ่งเป็นงานของคนหัวสมัยใหม่ที่รู้ว่าควรพรีเซนต์อะไรในจังหวัดนี้มาแล้ว (พอดีบล็อกตอนอยู่เขียนในมือถือตอนอุ๊จ เลยทำลิงก์ไปไม่ถนัด) เอาเป็นว่าอวยไส้แตกครับ คนที่ลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้และทำได้ถึงจริงๆ ผมกราบครับ

#หนีกรุง Day 1: สะพานสระแก้ว

เมียบอกว่า รับไม่ได้ ที่การมาเหยียบสะพานสระแก้วคราวนี้จะเป็นระยะเวลา 16 ปีนับตั้งแต่ได้มาทับแก้วครั้งแรก

เอ้า ก็แก่แล้วอะ จะให้เนียนใส่ชุดนักศึกษาปีหนึ่งกระโปรงพลีตมาเดินงี้เหรอ แฟนตาซีไปปะ

แต่ดูแววตาแฮปปี้ของเมีย ผมก็โอเค สบายใจละ หายล้าจากการโหมทำงานล่วงหน้าติดต่อกัน 2-3 วัน เพื่อจะได้ใช้เวลาหยุดยาวประจำปีคราวนี้ หมดไปกับการเดินทางออกจากกรุงเทพฯ แบบยาวๆ (เมียฝากบอกโจรไว้ว่าไม่ต้องห่วงนะ ยังมีคนอยู่บ้านที่ลาดปลาเค้าตลอด 24 ชั่วโมง)

ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ ประสาคนมีลูกเล็ก และมีเมียสลิ่ม ไอ้อะไรยากๆ ลำบากๆ คงกดข้ามไปก่อน รอลูกโตและรอเมียอยากลองอะไรประหลาดๆ ค่อยว่ากัน

ชีวิตเราเป็นหนี้บุญคุณครอบครัวมาตั้งเท่าไหร่ ไอ้การจะหนีเที่ยวลุยๆ แบบสมัยยังโสดนั้นก็ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าอยู่ (มีไฟอยู่นะแต่ไม่มีโอกาส 5555)

ช่วงที่ผ่านมา นิทานกับเวลาต่างหายป่วย RSV (นิทานติดมาจากโรงเรียน แล้วเอามาเผื่อน้อง สรุปป่วยนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ทั้งคู่) ก่อนออกมานี่ แม่มันไปขอสมุดการบ้านจากครูต่าย และขออนุญาตลาหยุดพักฟื้นร่างกายยาวๆ สักสองสัปดาห์ จะได้ไม่ติดเพื่อนด้วย ครูต่ายยินดี  และให้การบ้านระบายสีมาหอบใหญ่

ส่วนผมเอง ดันเป็นตาอักเสบช่วงนี้พอดี (แถมยังโหมงานก่อนพักยาวด้วย เลยยิ่งอักเสบใหญ่) นับเป็นรอบที่สิบกว่าๆ เกือบยี่สิบแล้วมั้ง ประจำปี 2558 ซึ่งก็ไปหาหมอเกือบทุกครั้ง ยกเว้นครั้งที่อาการมันคุ้นจนรู้ว่าไอ้แบบนี้เดี๋ยวก็หาย คือมันอักเสบหลายแบบ หลากหลายกระบวนท่าจนประวัติคนไข้ที่หมอจดไว้ช่างสวยงาม

สำหรับคราวนี้มีอาการปวดหัวร่วมด้วย จะปวดทุกครั้งที่จ้องจอนานๆ จนตาล้า

ซึ่ง… นั่นแหละ เป็นสัญญาณว่ามึงควรพอได้แล้ว ปิดคอม ชาร์จแบตให้ยาวเลย

โอเค ไปนอนละ บั๊ย

ป.ล.จะลองเขียนบล็อกซีรีส์นี้ในมือถือดูว่าจะรอดไหม หวังว่าคงรอด

ดุ่มเดินเดี่ยวด้อมดูดาวดึงษ์

กำลังหาสถานที่ถ่ายแบบเสื้อผ้าของร้านนลินฟ้า) ที่มันดูวินเทจๆ ออกแนวอังกฤษ อิตาลี ยุโรปใดๆ ก็เลยกูเกิลไปเรื่อยๆ (ส่วนมากสู้ราคาไม่ไหว แหะๆ) อยู่ดีๆ ก็เจอที่นี่ เป็นโรงแรม ชื่อ Praya Palazzo เลยกดดูข้อมูล ก็ว่าเอ๊ะคุ้นๆ แฮะ

เจออีกคลิปนึงเป็นรายการนี้ที่ถ่ายทำในปี 2010 ซึ่งเจ้าของโรงแรมบอกว่าเปิดมาได้ปีเดียวเอง

เอ๊ะ ไหนดูอีกคลิปซิ

โอ้ ชัดเลย เลยมาเปิดคอมดูโฟลเดอร์ภาพถ่ายที่เก็บไว้ ก็เจอโฟลเดอร์ชื่อว่า “20030216 – ดุ่มเดินเดี่ยวด้อมดูดาวดึงษ์” (มึงตั้งชื่อซะแบบ…)

เนี่ย เคยถ่ายไว้ด้วย

ในยุคที่ผมยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านท่าช้าง และเช่าหอพัก (ไว้เก็บของซะเป็นส่วนใหญ่) อยู่แถวตีนสะพานพระปิ่นเกล้า ข้างๆ ชุมชนวัดดาวดึงษ์… ใช่แล้ว เป็นถิ่นกำเนิดของเนวัดดาวนั่นเอง พอนึกบรรยากาศออกเลยใช่มะ (ไม่)

คือ เมื่อก่อนไม่มีตังค์ครับ เป็นนักศึกษาบ้านจนพ่อแม่เป็นข้าราชการลูกสี่ มีหนี้สิ้นท่วมบ้านอะไรแบบนั้นแหละ แต่ด้วยกิเลสส่วนตัว อยากได้กล้องถ่ายรูปดิจิทัล จึงรับจ้างออกแบบนั่นนี่ระหว่างเรียน จนเก็บตังค์พอจะซื้อกล้องดิจิทัลได้ เป็นกล้องฟูจิ (เล่นฟูจิก่อนที่มันจะเริ่มฮิปอีก!) แต่เป็นแค่กล้องปัญญาอ่อนรุ่น FinePix 6800z นะ กดดูดีไซน์ของมันได้ พอร์ชดีไซน์เชียวนะะะะะ สมัยนี้ไม่มีใครทำกล้องประหลาดๆ แบบนี้กันแล้ว แต่ 12 ปีที่แล้วผมทุบกระปุกซื้อเพราะความสวยของมันนี่แหละ 5555555 (ซึ่งนิสัยนั้นก็ยังติดตัวมาจนทุกวันนี้ ที่ซื้อ E-P5 ที่ใช้ทำมาหากินทุกวันนี้ก็ไม่ได้สเป็กดีเด่ไปกว่ากล้องกิ๊กก๊อกใน พ.ศ.นี้ แต่นั่นแหละ มันสวย. ฟุลสต็อป)

สมัยนั้นพอว่างจากโปรเจ็กต์เรียนอันหฤโหด มีเวลาได้ไปนอนแผ่สลบอยู่ที่หอ พอตื่นมาบ่ายๆ ก็ชอบเดินหาร้านก๋วยเตี๋ยวหรืออาหารตามสั่งประหลาดๆ ที่ซ่อนอยู่ในชุมชนวัดดาวดึงษ์กิน อร่อยบ้างอี๋บ้าง แต่ถ้าเขาขายได้ เราก็ต้องกินได้

พออิ่มท้องก็เดินถือกล้องนี่แหละ ไปถ่ายรูปเรื่อยๆ… (อะไรนะ ซิตี้สเคปเหรอ ไม่มั้ง มันดูยิ่งใหญ่ไป ที่ทำนี่ไม่ได้มีความงามอะไรหรอก แค่ชอบถ่ายบันทึกไว้ดูตอนแก่ งั้นเรียกว่าถ่ายเรื่อยๆ ละกัน)

เผอิญวันนั้นเดินไปส่งๆ จนทะลุริมฝั่งเจ้าพระยา เป็นท่าเรือเล็กๆ ของวัดดาวดึงษ์ ก็เลี้ยวซ้ายและเดินเละตลิ่งริมน้ำไปเรื่อยๆ ด้วยหวังจะเจออะไรสนุกๆ แล้วก็เจอเข้าจริงๆ

ตอนนั้นตะลึงมากเลยครับ ต้องลองช่วยกันหลับตานึกภาพว่าไอ้นี่เดินๆ อยู่ในชุมชน มีขี้หมา มีเด็กวิ่งไล่กัน มีแม่ค้า มีรถเข็น มอไซค์ คุณยาย ร้านของชำอยู่ดีๆ แล้วเลี้ยวซ้าย ฟึ่บ ทะลุเจ้าพระยา มองไปด้านซ้าย และคุณจะต้องอึ้งเมื่อได้เห็นอะไรอลังการขนาดนี้มาหมกตัวอยู่ในจุดที่ไม่น่าจะมี …ในภาษาของวงการนึงเขาเรียกว่าเป็นช็อกสเปซ

มันเป็นตึกร้างเก่าแก่สไตล์โคโลเนียล อายุอานามน่าจะสมัย ร.5 (เดาเอาเอง) ที่อยู่ติดกับแม่น้ำพอดี คือถ้ามองในมุมของคนชอบสถาปัตยกรรมแบบโคโลเนียลนี่มันเท่มากอะ ส่วนถ้ามองในมุมของพี่ป๋อง …นี่มันน่ามาเดินสายทัวร์ดูผีชะมัด

ทั้งหมดนี้นี่คือปีนกำแพงถ่ายมานะ

เนี่ย แค่เห็นเสาก่ออิฐที่สีมันร่อนออกมาจนเห็นอิฐมอญข้างในก็ว่าโคตรสวยแล้ว ชอบ

สีทาผนังเหลืองๆ ด่างๆ นี่ก็ชอบ บานประตูสีเขียวก็ชอบ (แล้วอะไรคือป้ายที่เขียนว่า “ฝึกฝีมือ”)

เดี๋ยวนะ อันนี้เพิ่งเห็นตอนอัปภาพเขียนบล็อกนี่แหละ ว่ามันมีอะไรสักอย่างอยู่ในห้องมืดด้านซ้ายชั้นบน (น่าจะเป็นกระจกสี) ที่พอมาซูมขยายดูแล้วเหมือนหน้าคน ไม่คนสิ เรียกว่าเจไดใส่หน้ากากจะเท่กว่า (ผีบอกกูเซ็งเลย)

ภาพสุดท้ายนี่คือไปนั่งกับแก๊งเด็กในชุมชน ดูเขาชักว่าวกัน

สรุปว่าบล็อกนี้ไม่มีอไร จะอวดว่าเคยถ่ายตอนมันยังเป็นตึกร้างอยู่เท่านั้นเอง

อ้อ แล้วก็เลยนึกได้ว่าชอบอาคารสไตล์โคโลเนียลแบบนี้มานานแล้ว (ทำไมจบแบบดูจะมีความรู้วะ)

แค่แกะเปลือกอารมณ์ก็เปลี่ยน

นี่มันฤดูอะไรของเราวะ นอกจากจะดองบล็อกผิดปกติแล้ว เหล่าโซเชียลต่างๆ ก็โดนเล่นน้อยลงอย่างมาก

นั่นคงเพราะการเอาตัวเองออกไปข้างนอก ในโลกออฟไลน์ซะเยอะ เลยไม่ได้มาเล่าในนี้

แต่เดี๋ยวก่อน ก่อนที่จะไม่สนิทกับการเขียนบล็อกอย่างที่สมัยก่อนเคยเป็นมาแล้วครั้งนึง หนนั้นเพราะชีวิตเปลี่ยนไปมาก ไม่รู้จะเริ่มยังไง เลยไม่เขียนแม่งซะเลย

หนนี้ก็ไม่แพ้กัน ระยะเวลาแค่ไม่ถึงเดือนที่ผ่านมา มีอะไรเกิดขึ้นเยอะมาก แม้วันๆ จะทำได้แค่ขยับตัวนิดๆ หน่อยๆ และเลี้ยงลูก แต่มวลเมฆที่ก่อตัวขึ้นภายในมันเปลี่ยนวิถีการเดินของชีวิตไปเยอะจนไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงดี

เคยทวีตไว้ว่า

มันยากที่จะเรียบเรียงความฝันของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงให้ใครฟัง แต่พอมานึกดู กูจะต้องบอกคนอื่นทำไม

— 囧 iaиииии (@iannnnn) July 5, 2015

พอผ่านมาหนึ่งอาทิตย์นิดๆ ฝันหลายอย่างเริ่มเปลี่ยนจากแค่นั่งฝันแล้วยิ้ม กลายเป็นการเริ่มลงมือลงแรง ดังนั้นไอ้ที่ฟุ้งๆ มันเลยควบแน่นมาเป็นการต่อสู้เพื่อให้ฝันนั้นเป็นความจริง ตอนนี้ก็เลยกำลังสนุกอยู่กับอะไรไม่รู้ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ลงมือคลุกคลีกับมันจริงๆ

ซึ่งทั้งหมดเป็นเรื่องส่วนตัว 555555555555 ไม่ได้ให้อะไรกับประเทศชาติและสังคมเลย อันนี้รู้สึกผิดหน่อยๆ แต่ก็ไม่มาก มันเป็นช่วงวัยหรือโอกาสกันแน่นะที่ทำให้เราหละหลวมจากอุดมการณ์นั้น ไม่ได้หันเปลี่ยนทิศหรือไปเจอชุดความคิดใหม่ที่ทำให้สิ่งที่ยึดถือมันล่มสลายไป แต่ความเห็นแก่ตัวมันก็ก่อตะกอนตะกรันเป็นเปลือกที่ค่อยๆ ห่อเราหนาขึ้น แน่นขึ้น และเคลือบผิวนอกสุดด้วยภาพลักษณ์ที่พยายามจะบอกคนอื่นว่าสิ่งนี้คือกูเป็น

แต่สุดท้ายมันก็ตกตะกอนออกมาข้นๆ หยดออกมา นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ และจบลงเท่านั้น แน่นอนว่าไม่ได้ให้อะไรกับโลกหรอก แต่กับเราแล้วมันมากพอที่จะทุ่มเทและใส่ใจกับมัน

…สาบานว่าตอนพิมพ์ทั้งหมดนี้ไม่ได้เมากาว

ก่อนจากกันในวันนี้ ขอลงบันทึกไว้หน่อย

โครงการหนองแฟบเดอะโปรเจ็กต์เลื่อนไปอีกหลายปี (ตามดำริของเมีย ซึ่งเราก็โอเคนะ)
ส่วนโครงการใหญ่ที่สุดในชีวิตหลังจากข้อก่อนหน้า ก็ต้องพักไว้ก่อน เพื่อให้สอดรับกับโครงการใหม่ที่กำลังปั้นอยู่
ตั้งแต่พ้นงานหนังสือเป็นต้นมา ตอนนี้พูดเลยว่าเราแม่งขลุกอยู่กับงานออกแบบสถาปัตย์มาก มากๆๆๆ มากกว่าตอนเรียนห้าปีรวมกันซะอีก ถึงจะเป็นโครงการกระจอกๆ ส่วนตัว ไม่ได้ให้อะไรกับใครหรือกับโลกทั้งสิ้น แถมยังตั้งอยู่บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริงอีกก็ตาม 55555
และช่วงเดือนแห่งการเปลี่ยนแปลงนี้ เราได้เห็นพลังงานจากคนที่กำลังมุ่งหน้าทุ่มเท ทำในสิ่งที่เราเคยทำสมัยที่ยังเป็นไอ้บ้าพลังดีดไม่หยุด เห็นเลยว่าเขาดีดกว่าเราเยอะ แถมยังมาสะกิดเราให้ดีดด้วย พอโดนแตะไหล่เท่านั้นแหละ พลังงานมันไหลเข้ามาจนหัวใจเต้นไม่ทัน ขอบคุณที่มาดึงสติ ขอบคุณ

ขอบคุณ