iannnnn's Blog, page 6

ทำมือถือให้เล่นโฮโลแกรมล้ำๆ ได้จากปกซีดี

พอดีจะทิ้งซีดีเก่า เลยนึกได้ว่าเคยอ่านบล็อก DIY สักแห่งที่เขาเอามาทำที่ดูโฮโลแกรมบนหน้าจอมือถือ เลยลองทำให้ลูกดู (พร้อมทั้งสอนว่าเราสามารถทำของเล่นจากของที่จะทิ้งแล้วก็ได้นะ ไรงี้)

[image error]

ตอนแรกก็ยังไม่ได้บอกลูกว่าจะทำอะไร หยิบคัตเตอร์ ฟุตเหล็ก แผ่นรองตัด กาว และฝากล่องซีดีเก่ามาทาบๆ วัดๆ ลูกก็มามุงดูด้วยความสนใจ (แค่นี้ก็ถือว่าหลอกเด็กสำเร็จละนะ 555)

อะ วิธีการคือ

[image error]

1. ตัดแผ่นซีดีให้ได้ขนาด

ถ้ามีพลาสติกที่มากับกล่องผลิตภัณฑ์น่าจะใช้ได้เหมือนกัน แต่อันนี้มีซีดีเลยใช้ซีดี

หัวใจคือตัดเป็นสี่เหลี่ยมคางหมู ด้านที่สำคัญคือด้าน 1 ซ.ม. ที่จะเป็นส่วนประกบกับหน้าจอมือถือ (ถ้าใช้แท็บเล็ตก็น่าจะใหญ่กว่านี้) ส่วนที่เหลือผมกะๆ เอา ในภาพคือปากกว้าง 6 ซ.ม. และสูง 3-4 ซ.ม. (คราวหน้าจะลองให้สูงกว่านี้น่าจะดูถนัดขึ้น)

อ้อ ระวังคัตเตอร์ด้วย พลาดมานิ้วแหกเลือกสาด เดี๋ยวจะผิดวัตถุประสงค์ที่ทำให้เด็กกรี๊ดเพราะความตื่นเต้น นี่แม่งกลายเป็นช็อกแทน

ในภาพผมตัดเบี้ยวไปหน่อยนึง เวลาหักแล้วปากมันเบิน ก็เลยเบี้ยวๆ บิดๆ ไม่เป็นไรช่างแม่ง

[image error]

2. ติดกาว ประกอบกันเป็นพีระมิด

ถ้าไม่มีกาวพริตต์หรือยู้ฮูหลอด ก็ใช้เทปใสยังได้ ตรงมุมๆ มันไม่ได้มีผลอะไรมาก

แต่ที่ต้องใส่ใจคือระดับของด้านยอดพีระมิด อันนั้นต้องให้เรียบเสมอกัน ของผมไม่เสมอ เวลาวางหงายกับจอมันเลยเบี้ยว

[image error]

3. เปิดยูทูบ

ค้นพวกคำว่า “hologram clip” อะไรแบบนี้ก็ได้ แล้วเอายอดพีระมิดวางหงายลงไป แล้วก้มดูต่ำๆ

[image error]

4. ฟังเสียงบุตรหลานของท่านกรี๊ดกร๊าด

เราก็ยืด และไปรักษาแผลมีดบาดนิ้ว จบ

The post ทำมือถือให้เล่นโฮโลแกรมล้ำๆ ได้จากปกซีดี appeared first on ไอ้แอนนนนน.คอม.

รสธรรมชาติ: ร้านกาแฟกระต่ายน่ารักที่ราชบุรี

[image error]

เข้าเรื่องเลย ดึกแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ทันตื่นไปส่งลูก

คืองี้ครับ ผมไปเที่ยวเพชรบุรีมา ทีนี้ระหว่างทางก็แวะไปทับแก้ว (นครปฐม) ก่อน ซึ่งเป็นเส้นทางคนละเส้นกับคนที่มุ่งหน้าจะลงเพชรบุรีหัวหินโดยปกติ (เราไปเพชรเกษมเส้นเดิม ส่วนชาวบ้านเขาไปพระรามสอง)

ด้วยนิสัยผมเป็นคนใช้ Google Maps บ่อยมากกกก (เปิดแอปนี้บ่อยกว่าเฟซบุ๊กละกัน) ชอบปักหมุดสถานที่ที่เคยไปจนรึ่มไปหมด ส่วนที่คิดอยากไปมากแต่ยังไม่สบโอกาสก็จะปักไว้อีกสี (Want to go สีเขียวๆ) และรอโอกาสที่จะได้ไปเยือนอีสีเขียวๆ นี่เข้าสักวัน

การผ่านเส้นทางที่ไม่ปกติคราวนี้จึงทำให้ได้เก็บแต้มหมุดเขียวอีกหนึ่งร้าน เป็นร้านเดียวกับที่เคยอ่านกระทู้พันทิปชื่อ “เปลี่ยนสวนหลังบ้านให้เป็นร้านกาแฟในฝันของตัวเอง” (คือตามอ่านหมวดรีโนเวตบ้านอยู่แล้วเจอ 555555) แล้วปักไว้

ตัวกระทู้ว่าด้วยการสร้างสร้านกาแฟในฝันด้วยงบประมาณอันจำกัดมากๆ คอมเมนต์ไม่ค่อยเยอะครับ แต่จุดชี้เป็นชี้ตายคือแฟนเจ้าของกระทู้น่ารักมากบรรยากาศและสถานที่ดูมีเสน่ห์มาก

คือเจ้าของกระทู้ (ต่อไปนี้จะเรียกเจ้าของร้านเลยละกัน) เป็นมนุษย์เงินเดือนน้อย แต่มีฝันไง คือบ้านพ่อแม่แฟนอยู่ที่ราชบุรีอยู่แล้ว มีที่ดินอยู่แปลงนึงที่เอาไว้เลี้ยงวัว ทำการเกษตร ถึงจะไม่ใหญ่มาก และทำเลอยูลึกสักหน่อย แต่พอใจมันรัก คิดหน้าหลังดีแล้ว จึงรื้อถางคอกวัว และถมที่ สร้างเพิง ปลูกหญ้า กลายเป็นร้านกาแฟด้วยงบประมาณไม่แพงเลย (กดอ่านกระทู้ข้างบนได้ครับ คนตอบไม่เยอะนะ แต่เราชอบบีฟอร์และอาฟเตอร์มากจนอยากไปเยือนเข้าสักที)

สิบเอ็ดโมง ท้องฟ้าแจ่มใส บ้านแบนเดินทางไปถึงพอดีตามพิกัดแผนที่ จอดรถปั๊บ เห็นป้ายชวนให้ไปเล่นกระต่าย ก็เลยเดินผ่านเคาน์เตอร์ขายกาแฟเข้าไป (อ้าว) (คือเราไม่กินกาแฟ เมียเราต่างหากที่เสพติด)

[image error]เคาน์เตอร์ขายกาแฟที่ทำง่ายๆ ใช้แผ่นเมทัลชีต มีโครงสร้างเป็นเหล็ก แปะภาพถ่ายจากฝีมือเจ้าของร้าน (เป็นตากล้องด้วย) ทั้งหมดนี้ไม่มีแอร์ ถามมาแล้วค่าใช้จ่ายมีแค่ค่าน้ำ 50 บาทต่อเดือน

[image error]

คุณบุญแต่ง (เจ้าของร้าน) มาต้อนรับด้วยตัวเอง ชวนให้เด็กๆ เข้าไปเล่นกระต่ายในสวน

[image error] [image error]

นี่แหละครับ ลานร่มไผ่ จัดวางในสวน สะอาดและร่มรื่นมาก ยังกะเป็นวัดป่าที่ตอนเช้าเณรและเด็กวัดมากวาดให้เรียบร้อยแล้ว

ข้างในมีครอบครัวกระต่ายอยู่หลายตัว น่ารัก เชื่องด้วย เด็กอย่างฟิน

[image error] [image error] [image error] [image error] [image error]

หญ้าที่ใช้เลี้ยงกระต่ายนั้นก็ตัดมาจากข้างหลังนี่แหละครับ ดังนั้นจึงเรียกได้ว่ามีไม่อั้นจริงๆ ถึงว่าสิ กระต่ายเลยดูแฮปปี้มาก ผมถามเจ้าของร้านว่ากลางคืนกระต่ายนอนในนี้เลยหรือเปล่า น้องแกบอกว่ามีคอนโดกระต่ายไว้นอนครับ ดังนั้นสบายใจได้ เจ้าของเขาเลี้ยงและรักกระต่ายอยู่แล้ว นี่มาเปิดร้านกาแฟเลยเอามาเลี้ยงด้วยไรงี้

 

[image error]

บรรยากาศบริเวณรอบๆ ร่มรื่นมากกก

[image error]

เจ้าของร้านเขามีหัวในการออกแบบดีมากเลยนะ ดูอย่างห้องน้ำนี้สิ เดินข้ามสนามหญ้าจากฝั่งตะกี้มาก็เจอ วางหลบมุมอยู่เงียบๆ แต่ชอบมาก ชอบประตูไม้บานใหญ่มากเต็มผนัง ชอบหลังคาใส ชอบโถฉี่ ที่ล้างมือที่แปะไว้รอบๆ ผนัง ชอบต้นไม้ที่รายล้อม ชอบกว่าเพิงขายกาแฟข้างหน้าอีก 5555555

[image error]

เออใช่ ที่ร้านจะมีมุมวาดภาพระบายสีสำหรับน้องๆ มีภาพพรินต์ใส่กระดาษมาให้วาดกันที่โต๊ะสวนไผ่ ส่วนสาวในภาพคือพรีเซนเตอร์ประจำร้าน คนเดียวกับที่ยืนลุยทุ่งปอเทืองในกระทู้นั่นแล

ช่วงเก็บตก

ปอเทืองจะมาตอนปลายฝนต้นหนาว เป็นฤดูของมัน
ผมและครอบครัวใช้เวลาอยู่ในร้านนี้นานมากๆ เล่นกระต่ายจนฟิน (ขึ้นรถหลับทันทีละกัน)
ภาพวาดระบายสีที่ให้เด็กเล่นนั้นไม่ได้โหลดเถื่อนมาจากเน็ต แต่ให้เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันวาดให้ เฮ้ยอันนี้ดี ชอบในความแคร์
เมียบอกว่ากาแฟอร่อย ของผมเป็นโก้โก้เย็น อร่อยเหมือนกัน ส่วนของทอดเล็กๆ น้อยๆ ของเด็กก็ธรรมดาทั่วไป และทั้งหมดที่ว่ามานี้ จ่ายไป 165 บาท! ถูกมาก!
ในกระทู้บอกว่าตั้งราคาให้ไม่แพงเพราะว่าต้องการให้ชาวบ้านแถวนี้ผ่านมาก็แวะซื้อได้สะดวกใจ
คือข้อเสียก็มี เช่นไม่ค่อยมีเมนูอาหารหรือของว่างอื่นๆ ให้กิน (พูดตรงๆ คือให้เสียตังค์ เราอยากเสียเงินให้คุณกว่านี้อีก แต่ไม่รู้จะซื้ออะไรดี เอาไปหยอดตู้หน้าคอกกระต่ายแทนละกัน)
ที่เซอร์ไพรส์คือกล้วยตาก ซื้อเพิ่มมาอีก 30 บาท แล้วดันโคตรอร่อย ไว้ไปซ้ำใหม่นะ
มีคนแนะนำให้ทำผัดกะเพรา อาหารตามสั่ง ฯลฯ ขาย เอออันนี้ก็แอบเชียร์อยู่เหมือนกัน หาอะไรมาขายเพิ่มเถอะๆ
ร้านเปิดเมื่อกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา เจ้าของร้านไปโพสต์กระทู้พันทิป ได้กระแสเข้ามานิดหน่อยพออยู่ได้ แต่ที่ดีจริงๆ คือสื่อท้องถิ่น (ใครอยู่ต่างจังหวัดจะเห็นสื่อแบบนี้เยอะ พวกพากินพาเที่ยวในจังหวัด มีทั้งฟรีก๊อปปี้ เว็บ เพจ กรุ๊ป ไรงี้) พอลงทีนึงคนมากันร้านแตกเลย หลังจากนั้นก็เรื่อยๆ
อย่างวันนี้ตอนเรากำลังร่ำลาจะกลับ ก็มีอีกครอบครัวนึงจอดรถพอดี มีพ่อ แม่ ลูกสาวที่ถือกรงกระต่ายส่วนตัวเข้ามาด้วย
ไหนๆ ก็ไหนๆ พอคุยติดลมแล้วก็เลยแลกเปลี่ยนกันเรื่องรายได้ พบว่ากำไรสุทธิของร้านไม่สูงเลย แต่ก็นั่นแหละ จ่ายน้อย (ค่าเช่าไม่เสีย มีจ่ายแค่อาหารเม็ดกระต่าย ค่าวัตถุดิบ และค่าน้ำ 50 บาท จบ) พอจ่ายน้อยก็เหลือเยอะ

ย้ำว่าทั้งหมดนี่ทำกันสองคนนะ เนื่องจากทุนสร้างมีจำกัดเลยทำกันแบบง่ายๆ เล็กๆ แต่ดูมีความสุขกันมาก …ที่จริงอันนี้แหละคือความพอเพียงแบบที่เราเห็นกันในโฆษณาก่อนหนังฉาย

เออแปลก พอพูดถึงโฆษณาที่ว่านี้แล้ว คนรอบตัวผมมีแต่ยี้แฮะ บอกว่ามันช่างเฟกจังเล้ย แต่เฮ้ย มันมีคนรู้จักที่ทำแบบที่ว่าจริงๆ นะ เพียงแค่เขาไม่มามัวโฆษณาตัวเองว่าพอยังงั้นเพียงยังงี้ (หรืออาจจะไม่โดนห้างร้านองค์กรเอาไปทำเป็นพรีเซนเตอร์) คือเขาทำเลย ใช้ชีวิตเป็นปกติเลย ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แถมยังแฮปปี้มากๆ ด้วย

เป็นความแฮปปี้แบบเดียวกับที่ผมเห็นจากร้านรสธรรมชาตินี่แหละ

The post รสธรรมชาติ: ร้านกาแฟกระต่ายน่ารักที่ราชบุรี appeared first on ไอ้แอนนนนน.คอม.

ฝันถึงเมียน้อย

บันทึกไว้หน่อย

ในฝันคือเป็นภาพอนาคตที่บิดเบี้ยว คือลูกสองคนยังตัวเล็กๆ เท่านี้นี่แหละ เมียก็อายุเท่านี้ แต่เหตุการณ์ในฝันเหมือนแต่งงานอยู่กินกับเมียมานานกว่าโลกแห่งความจริงเป็นสิบปีเลย (ที่ลูกเมียและเราอายุเท่านี้ในฝันก็คงเพราะว่าเรายังไม่เคยจินตนาการถึงหน้าตาของครอบครัวเราในช่วงวัยที่มากกว่านี้เลย)

สิ่งที่ต่างออกไปก็คือเมียผมที่กลายเป็นคนบ้างานมากๆ มากๆ

โลกแห่งความจริง ณ พ.ศ.นี้ เมียผมก็บ้างานในระดับหนึ่ง ชอบวาร์ปไปอยู่ในงาน เหตุผลก็เพราะเรื่องเงิน เมียผมชอบเงิน แต่เราคุยกันทุกเรื่อง ย้ำว่าทุกเรื่อง อันนี้ทีแรกคิดว่าคู่อื่นเขาก็เป็นกัน แต่พอมารู้ว่าคู่เรามันไม่มีอะไรปิดบังเลย ต่างจากที่เพื่อนฝูงเป็นกัน ก็ถือว่าแปลก แปลกได้ยังไงวะ

แต่ในฝันคือเป็นการเพิ่มเลเวลไปกว่านั้นอีกหลายเท่า คือไม่สนใจกูเลย ทำงานแบบวาร์ปถาวร ไอ้ผัวก็เปลี่ยวเหี่ยวสิครับ โดยเฉพาะไอ้เรื่องอย่างว่านี่เมียในฝันปิดโหมดไปเลย

พอนานๆ เข้าก็เหมือนตัวตนถูกลบให้จืดจางลง และค่อยๆ เฟดหายไป…

อันนี้ในฝันยังวิจารณ์ตัวเองเลยครับว่ามึงออกแบบสถานการณ์ได้เห็นแก่ตัวมาก 5555

ระหว่างนั้นก็มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาครับ

จำชื่อไม่ได้ จำหน้าไม่ได้

มันมีคำอธิบายในทางจิตวิทยาด้วยนะว่าทำไมเราจำหน้าคนที่ไม่มีอยู่จริง (นี่คือออกตัว) ในฝันไม่ได้ แน่นอนว่าคาแรกเตอร์ปูมาให้ตัวละครนี้พัฒนามาสู่ความเป็นเมียน้อยแน่นอน

แต่น้องคนนี้ต่างออกไปนะครับ คือเป็นผู้หญิงน่ารักๆ ธรรมดานี่แหละ ไม่ได้เป็นผู้หญิงแรงๆ ร้ายๆ อะไร คือมีมิติความลึก มีแบ็กกราวด์ มีครอบครัว เป็นพนักงานออฟฟิศสักตำแหน่ง (นึกภาพว่าเป็นเออี) ทำมาหากินใช้ชีวิตปกติ

ที่ไม่ปกติก็คือน้องคนนี้ได้มีโอกาสร่วมงานกันกับผม แล้วดันสารภาพว่าชอบเราเว้ย

55555555555 ไอ้สัส เขียนบทได้แบบ มึงนี่หล่อมาก มีสาวตึงมาชอบ 55555555555 โอ๊ยทำไมของจริงไม่มีงี้มั่งวะ

เนื่องจากตัวเองไม่มีความสามารถในการขยี้บทรักๆ ใคร่ๆ อะไรแบบนี้เท่าไหร่ ในฝันก็เลยสคิปข้ามไป เอาเป็นว่าตอนนี้ผมอยู่บนทางสองแพร่งที่อันตรายต่อชีวิตครอบครัวแล้วล่ะ

ทางที่ผมเลือกก็คือ บอกเมียว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

ด้วยเชื่อว่าการคุยกันทุกเรื่องนั้นแก้ปัญหานี้หรือปัญหาใดๆ ได้ เราเลยมานั่งคุยกันในร้านข้าวริมถนนสักแห่ง

เมียทำละสายตาจากมือถือ หันมาจ้องตาและคุยกับผมจริงจัง มันเป็นใคร หน้าตาเป็นไง เกิดขึ้นนานหรือยัง (ไม่นาน) แล้วชอบเขาไหมล่ะ (เปล่า แต่น้องก็น่ารักอยู่นะ) ได้กันหรือยัง (ยัง!)

และหาทางแก้ไขปัญหา ป้องกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ทุกอย่างจบอย่างเข้าใจในระหว่างรอสั่งข้าว

พอฝันมาถึงตรงนี้ ผมรู้ตัวแล้วว่าฝัน ในฝันเลยหยิบโน้ตบุ๊กมา เปิดเว็บ เขียนบล็อก

ตั้งชื่อหัวข้อว่า “ฝันถึงเมียน้อย”

.

ป.ล.ตื่นมาในโลกแห่งความจริง แน่นอนผมเล่าความฝันนี้ให้เมียฟัง ทำไมเมียทำท่าเหมือนจะหยิบมีดวะ

The post ฝันถึงเมียน้อย appeared first on ไอ้แอนนนนน.คอม.

ดราม่าประจำเดือนมิถุนายน 2560 ของข้าพเจ้า

เราไม่เคยบ่นเรื่องงาน
เราไม่เคยเล่าปัญหาดราม่าของตัวเอง

ทั้งหมดนี้เพราะต้องการสร้างภาพลักษณ์ต่อโลกโซเชียลอันฉาบฉวยว่าฉันเป็นคนตลกและอารมณ์ดี

แต่เคสนี้ขอจดไว้หน่อย

ร้านสกรีนเสื้อเล็กๆ ของผม​ (ทำลิงก์ไว้เพื่อการ SEO) เปิดให้บริการมาสิบกว่าปี ผ่านวิกฤตมาหลายๆ อย่างเล็กบ้างใหญ่บ้าง ประสบการณ์ทำให้เราค่อยๆ เติบโต แต่จะว่ายังไงก็เอาเถอะ ผมตัดสินใจยับยั้งไม่ให้เติบโตเกินไป ขี้เกียจเหนื่อย เลยทำเป็นร้านเล็กๆ แบบนี้ จะได้ลงดีเทลเองได้อย่างละเอียดทุกส่วน และมีความเป็นโฮมเมด ไอ้นี่แหละที่เขาว่ากันว่าเป็นกับดักรายได้ปานกลาง 5555

แต่เผอิ๊ญ ช่วงฝนตกฟ้าร้องฟ้าคะนองที่ผ่านมานี่แหละ เครื่องสกรีนแม่งพัง ไม่ได้พังเครื่องเดียวนะครับ คราวนี้พังทุกเครื่อง ด้วยสาเหตุต่างๆ กัน

ถ้าดูซีรีส์เดอะแฟลชจะเห็นว่าอีตอนที่เมืองของพระเอกเกิดระเบิดวิเศษตูมขึ้นมา ใครที่กำลังทำอะไรอยู่ก็จะได้รับพลังวิเศษอันนั้น เช่นพระเอกโดนฟ้าผ่าอยู่ เลยมีพลังวิ่งเร็วเหมือนสายฟ้า (มึงก็เชื่อมโยง) บางคนกินเกาเหลาหม้อไฟก็น่าจะมีพลังหม้อเป็นไฟ อะไรงี้เป็นต้น

แต่กับเรื่องจริงคือ เครื่องสกรีนที่ร้าน แม่งพัง พังแบบที่กว่าจะงมสาเหตุกันจนได้รู้ว่าสาเหตุคือการที่ไฟกระชากเนี่ย ก็ล่อไป 3 วัน

พร้อมกับออเดอร์ที่ค้างไว้อยู่ในระหว่างการสั่งอีกร้อยกว่าตัว

จากลูกค้า 8 ราย ความดราม่ามีอยู่ 8 เลเวล (อย่าให้เล่าถึงรายที่เป็นเลเวลสูงสุดละกัน)

แน่นอนว่าต้องใช้วิธีการรับมือ 8 ประการ

สิ่งที่ทำคือ เรื่องเครื่องพัง ให้เป็นหน้าที่ของพี่ชายและพี่สะใภ้ ที่ผ่านการซ่อมมาสารพัด เป็นผู้ดำเนินการซ่อมให้อย่างหามรุ่งหามค่ำ คิดว่าน่าจะใช้วิธีแบบคินดะอิจิ ที่เอาอะไหล่จากเครื่องนึงมาใส่อีกเครื่องนึง เพื่อให้ทำงานระยะสั้นได้ แล้วตัดเครื่องที่เจ๊งให้ลอสต์ไป ระหว่างนั้นให้ติดต่อดีลเลอร์ ฯลฯ (ที่จริงมีปัญหากับดีลเลอร์ที่ไม่เป็นมืออาชีพอีก แต่ไม่โฟกัสละกัน ข้ามๆๆ)

ปัจจุบันที่เขียนบล็อกนี้อยู่ สถานการณ์คือ เครื่องสกรีนยังพังเหมือนเดิม แม่ง การตัดต่อปลูกถ่ายอวัยวะไม่เห็นจะง่ายเหมือนใน Doctor K เลยวะ

โอเคแหละ ทำใจได้แล้วว่าเดี๋ยวต้องควักเงินจำนวนไม่น้อยมาทำอะไรในการนี้บ้าง ก็เอาไว้ต่อสู้กันในเฟสถัดไป

แต่เฟสนี้ซึ่งเป็นงานระยะเร่งด่วนก็คือ ต้องรับมือกับสถานการณ์ของเสื้อร้อยกว่าตัวที่มีคนจ่ายเงินเรามาแล้ว และต้องตอบสนองต่อความคาดหวังของเขาให้ได้

ผมในฐานะเจ้าของร้าน บรรจงกลั่นจดหมายขอโทษอย่างยาว อย่างละเอียด และอย่างจริงใจ (คือเกิดอะไรขึ้นก็ต้องบอกไปตามจริง) แล้วส่งให้ลูกค้าทุกคน ด้วยหัวใจระทึกและนิ้วชุ่มเหงื่อ โดยเสนอทางเลือกให้ลูกค้าคือ

1.คืนเงิน

วิธีนี้เสียลูกค้าแน่นอน แต่จบปัญหาทุกอย่างได้เร็วที่สุด (มีลูกค้า 1 เจ้าเลือกวิธีนี้)

2.คืนเงิน และให้ทางร้านแนะนำร้านอื่นให้

วิธีนี้เสียลูกค้าแหละ แต่มีทางออกให้ลูกค้าได้ใช้บริการร้านที่เรา invite ไป

3.ให้ทางร้านดำเนินการผลิตให้ โดยใช้ sub-contract

วิธีนี้ลูกค้ารอเพิ่มอีกหน่อย คือเราไม่ได้ผลิตเอง แต่ไปจ้างที่อื่นทำ แน่นอนว่าเราได้ลูกค้าเหมือนเดิม แม้จะขาดทุน แต่ก็ไม่เป็นไร สิ่งที่ต้องทำคือต้องดูแลควบคุมการผลิตกับโรงงานอื่นที่เราไม่คุ้นเคยกับระบบการดีลของเขา (ลูกค้า 7 เจ้าที่เหลือ เลือกใช้วิธีนี้ ประทับใจและขอบคุณมากๆ)

ทั้งหมดนี้ผมขอโทษและมอบคูปองแสดงความขอโทษให้กับลูกค้าทุกคน และคุยปรึกษาถามตอบ รับมือกับลูกค้าอย่างละเอียด เพื่อให้มั่นใจว่าหมากที่เราเลือกเดินนั้นถูกต้องแล้ว

เพื่อไม่ให้ลงรายละเอียดที่หยุมหยิมมากนัก เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังดำเนินการคุยกับโรงงานอื่นที่สามารถผลิตให้เราได้ตามสเป็กที่ลูกค้าทั้ง 7 รายต้องการ

ตัดภาพมาตอนนี้คือ อะไรวะ! ทำไมบริการของร้านอื่นๆ มันไม่ได้มาตรฐานขนาดนี้ โอ๊ยหงุดหงิด 55555

คือเข้าใจเลยว่ามันต่างกันมากเลย ในการที่ดีลงานกับร้านเล็กๆ ที่วางระบบการทำงานมาดี และใส่ใจลูกค้ามากๆ (อันนี้กล้าอวยตัวเอง) กับร้านใหญ่ที่เครื่องจักรทันสมัย และจ้างลูกจ้างมาเป็นคนดีลกับลูกค้า

ระดับความประทับใจ ความพึงพอใจมันต่างกันมาก

สองสามวันนี้พอได้เห็นระบบการทำงาน ระบบการถามตอบ ระบบการดำเนินการในมุมของลูกค้าแล้ว ก็รู้สึกได้เลยว่างานบริการนั้นความเอาใจใส่ลูกค้าโคตรสำคัญ หรืออย่างน้อยก็รู้สึกดีว่าเฮ้ยที่ผ่านมาเราโคตรให้ความสำคัญกับเรื่องนี้นั้นถูกต้องแล้ว

เครื่องพังก็ช่างกะเครื่องมันสิ ซื้อใหม่ได้ ใช้เงินแก้ปัญหา

แต่ใจนี่แหละที่ต้องไม่พัง เพราะถ้าใจพัง จะเป็นพังใจ เว็บฟังเพลงอินดี้

จำไว้.

The post ดราม่าประจำเดือนมิถุนายน 2560 ของข้าพเจ้า appeared first on ไอ้แอนนนนน.คอม.

เสาเสาเสาและโรงเลื่อย

[image error]

ตอนนี้ผมทำพอดแคสต์ (=วิทยุออนไลน์) อยู่สองรายการ ชื่อ “ยูธูป” และ “เสาเสาเสา” (เออ ว่าจะเขียนเรื่องพอดแคสต์ในประเทศไทยตั้งนานแล้ว นี่ดราฟต์ไว้ยังไม่เสร็จซะที ไว้ก่อนนะๆ) ทั้งสองรายการที่ทำนั้นสังกัดอยู่ในช่อง Get Talks โดยมีฐานอยู่ในซาวด์คลาวด์และทวิตเตอร์ (เหมือนจะเป็นพวกต่อต้านจักรวรรดิเฟซบุ๊ก 5555)

ยูธูป (@youtoopna) เป็นรายการรีวิวของกินที่เอาเรื่องผีมาบังหน้า อันนี้ได้รับการตอบรับอย่างอิ่มหมีไปแล้ว เราจะข้ามไป

ส่วนเสาเสาเสา (@saosaosaona) เป็นรายการพอดแคสต์ที่คุยกันเรื่องสถาปัตยกรรม ที่พยายามจะเล่าเรื่องที่เรารู้ ให้กับคนฟังที่ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้มาก่อน ได้ฟังกันง่ายๆ ย่อยให้ฟังง่ายๆ และเป็นกันเอง

โดยที่เอาจริงๆ แล้ว ผมเองก็ไม่ได้มีความรู้เท่าไหร่ แต่เป็นคนอยากรู้ เลยส่วนใหญ่จะเป็นแผนกถามในรายการนะ ส่วนคนที่คอยตอบก็จะเป็นโบ๊ท น้ำ โอห์มซะเป็นส่วนใหญ่ โดยมีแนทเต้มานั่งถามอีกคน มีตั้งมาคอยช่วยในบางครั้ง และพี่โอเป็นที่ปรึกษาลับๆ อีกที ทำไมทีมงานมันเยอะจังวะ!

เนื่องจากทีมงานเราเยอะใช่มะ การจะนัดคนเหล่านี้ให้มานั้่งทำอะไรพร้อมกันได้นั้นช่างยากเย็นนัก ปกติเราก็เลยนัดหมายกันมานั่งอัดรายการกันสองอาทิตย์ครั้ง — อัดครั้งละสองตอน จะได้ไม่ต้องนัดกันบ่อยๆ แต่อัดทีนึงก็ล่อไปดึกดื่นเที่ยงคืนทุกที โดยที่ทั้งหมดนี้ทำเอาผลงานล้วนๆ

ยังไม่ได้คิดเรื่องเงินๆ ทองๆ เลย เหมือนมานั่งคุยกันเพื่อบำรุงสมองและหัวใจมากกว่า (แต่ถ้าวันนึงมีสปอนเซอร์ได้เราจะดีใจมาก 5555)

แต่เสาเสาเสาอีพีนี้ต่างออกไป หลังจากที่เรานัดอัดกันปกติใช่มะ ดันมีเหตุที่ทำให้ผมกระเหี้ยนกระหือรือ ไปบุกถึงบ้านของแขกรับเชิญ เพื่อขอสัมภาษณ์ในประเด็นที่ตัวเองกระหายใคร่รู้มากๆ

ไอ้ความใคร่รู้เนี่ยนั่นเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ นึกทีไรก็เสียดายว่าทำไมตอนเรียนกูไม่อยากรู้อยากเห็นนั่นนี่เหมือนอย่างทุกวันนี้วะ หรือกบาลมันเพิ่งเปิดตอนลูกสอง

นั่นแหละ เลยอยากให้ฟัง เผื่อจะชอบอย่างที่ผมชอบเนอะ เอ้า เอาคำนำไปอ่านก่อน

คุณผู้ฟังบางท่านที่โตมาพร้อมๆ กับมานีมานะและผองเพื่อน น่าจะจำฉาก “โรงเลื่อยร้าง” ซึ่งเป็นสุดยอดฉากระทึกขวัญเท่าที่เด็ก ป.6 ในยุคนั้นจะได้มีโอกาสอ่าน ภาพความทรงจำของบรรยากาศโรงเลื่อยร้าง ที่พอหมดสัมปทานก็ปิดตัวลง ปล่อยให้เถาวัลย์พันเกี่ยวและเป็นสวรรค์ของเหล่าตัวโกงในตำราเรียน… ยังคงฝังใจมาจนทุกวันนี้

ย่อหน้าตะกี้คือดักแก่ล้วนๆ

ส่วนเนื้อหาของเสาเสาเสาตอนนี้ เราไปสัมภาษณ์คุณติงลี่ แห่ง “โรงเลื่อยจักรไทยนำแสง” เกี่ยวกับการ “ทำไม้” จากท่อนซุงใหญ่ๆ ที่ล่องแม่น้ำเจ้าพระยาเข้ามา จนผ่านกระบวนการกลายเป็นไม้แปรรูปวัสดุก่อสร้างสุดฮิต และยังเอาไปทำนั่นนี่ได้อีกมากมาย จนเราเองก็ตกใจว่าเฮ้ย ทำได้ด้วยเหรอวะ — ได้!

นอกจากนี้แล้วยังมีสาระเรื่องราวเกี่ยวกับไม้ ทั้งชนิด คุณสมบัติ ราคา! (ใช่ เราถามราคาด้วย) แหล่งที่มา กฎหมายที่เกี่ยวข้อง รวมถึงเทคนิคการดูแลรักษา ฯลฯ เท่าที่ความอยากรู้อยากเห็นของเสาเสาเสาจะพาคุณไปถึง

ขอให้สนุกครับ!

ก็นั่นแหละครับ เชิญฟังเสาเสาเสา หนึ่งในอีพีที่ผมชอบที่สุด “รักเธอเลื่อยไปไม้มีวันเปลี่ยน” ได้ที่นี่เลยครับ

ป.ล.

นอกนั้นที่ตัวเองรับผิดชอบในการจัดรายการเอง ก็เป็นเรื่องการซื้อบ้าน กับเรื่องสถาปัตยกรรมกับขี้… ลองกดฟังกันนะ

Galaxy Tab S3: แท็บเล็ตที่วาดรูปได้สนุกสุดเท่าที่เคยมีมา

โอ้โห แค่ตั้งชื่อบล็อกก็กลิ่นอวยเต็มสูบแล้วครับ…

แน่นอนว่าตามมาตรฐานการอวยของข้าพเจ้า เราจะไม่พูดเรื่องสเป็กหรือเทคนิคอื่นๆ ที่หาอ่านได้ตามบล็อกไอทีหรือแหล่งรีวิวอุปกรณ์ทั่วโลกนะ แต่จะพูดแค่เรื่องที่ผมสนใจเท่านั้น นั่นคือการวาดรูปจ้ะ

เอ้า อ่านเลยละกันเนอะ

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

.

อย่างที่บอกเลยครับ การ์ตูนข้างบนนี่ผมจะลองเปิดเครื่องมาแล้ววาดเลยเท่าที่เครื่องมือมีอยู่ แอปที่ใช้วาดคือ Samsung Note (ชื่อเดิมคือ S Note) หัวปากกา default สุดๆ แบบไม่ได้ปรับอะไร คือมันเขียนสนุกมือมาก อยากให้ลองไปจับไปวาดเล่นดูจริงๆ ครับ ตามศูนย์ซัมซุงก็ได้

สำหรับคนไม่เคยใช้โน้ตหรือแท็บเล็ตที่มีปากกาของซัมซุง หรือยี่ห้ออื่นๆ ก็ตามในตระกูลแอนดรอยด์ จะบอกว่าตอนนี้แอปที่ทำมาให้เล่นมีหลายเจ้ามากๆ ทั้งของซัมซุงเองที่ติดมากับเครื่อง (ยุคหลังๆ นั้นแอปที่ติดมากับเครื่องของซัมซุงไม่กากแล้วครับ ใช้ได้ดี โดยเฉพาะแอปที่เล่นกับปากกานี่สุดยอดมาก) และแอปที่โหลดเพิ่มใน Play Store

ความดีของการพกแท็บเล็ตที่มีปากกาก็คือ เวลานึกจะวาดอะไร “แบบจริงจัง” มันสามารถทำได้สะดวก สะดวกเพราะจอมันใหญ่ (9.7 นิ้ว) เวลาวาดไม่ต้องมาคอยเล็งๆ ถ่างๆ แบบใน ​Galaxy Note แต่ก็แลกมาด้วยขนาดเครื่องที่เขื่องกว่า พกใส่กระเป๋ากางเกงไม่ได้งี้

แล้วเดี๋ยวนี้มีโหมดที่ยังไม่ต้องกดปุ่มเปิดเครื่องเลยนะ หยิบมาปับ จ่อปากกา กดปุ่มข้าง วาดได้เลย! ตอบโจทย์คนที่รีบๆ นึกอะไรออกปุบหยิบมาเขียนได้ทันที

ทีนี้… ไหนๆ แล้ว หลังจากลองใช้จริงๆ จังๆ มาหลายวัน ก็พอจะลิสต์ข้อดีข้อเสียอื่นๆ ได้อีกพอสมควร เผื่อใครสนใจนะครับ

ข้อดี

เครื่องเร็ว ฮาร์ดแวร์ดี ซอฟต์แวร์ระบบปฏิบัติการดีมาก (แน่นอนเพราะเราเป็นติ่งแอนดรอยด์)
ประสบการณ์การใช้งานปากกาดีสัสๆ …ดีจนสามารถอวยได้อย่างบริสุทธิ์ใจ ประทับใจที่สุดเท่าที่เคยวาดเล่นมาในอุปกรณ์พกพา ตรงนี้ขีดเส้นใต้และใช้ฟอนต์สีแดงขนาด 50pt เลยครับ
การแสดงผลในจอภาพสวยมาก สีสวย สวยเกินไป ออกตัวเลยละกันว่าความที่จอมันดีเกินไปเนี่ย เป็นข้อเสียตรงที่เวลาวาดรูปแล้วเซฟไปเปิดที่อื่น สีในจออื่นจะหม่นกว่าที่เห็นในต้นฉบับครับ
ดีไซน์ของตัวเครื่องดูหรูดูแพง เผื่อใครซีเรียสเรื่องหน้าตา อันนี้ดูแพงจริงจังมาก

ข้อเสีย

นอกจากจะดูหรูดูแพงแล้ว ราคาค่าตัวแม่งยังแพงจริงๆ นั่นแหละ (ราคาเปิดตัว 24,500 บาท ณ วันที่ 15 พ.ค.60)
จอมันไม่ได้เป็นสัดส่วนมหานิยม เวลาดูยูทูบแล้วเป็นขอบดำๆ (แบบนี้คนใช้ S8 ก็เจอเหอะ)
ขอบข้างจอบางมากๆ เวลาถือแล้วอุ้งมือชอบเผลอไปโดน
ปากกาอ้วนๆ ของมันไม่มีที่เสียบ ต้องเสียตังค์ซื้อเคสมาใส่
วัสดุมันดูหรูเกินไป จนไม่สบายใจเท่าไหร่ถ้าจะวางไว้ส่งเดชเวลากินก๋วยเตี๋ยว
เออ กลัวแตกด้วย …ซื้อเคสมาใส่สิวะ
ใช้งานหนักๆ นานๆ แล้วร้อน (ที่ลองคือนอกห้องแอร์ นั่งวาดในร้านก๋วยเตี๋ยว)

.

สุดท้ายปิดด้วยงานวาดในแอปอื่นดูมั่งครับ นี่วาดด้วยแอป Painter ตอนนั่งประชุมผู้ปกครองโรงเรียนอนุบาลลูกครับ

[image error]

[image error]

จบแล้วจ้ะ สงสัยอะไรหรืออยากให้ลองตรงไหน คอมเมนต์ไว้ข้างล่าง หรือทวีตมาถามได้ที่ @iannnnn ครับ

นิทานสิบช่อง ตอน น้องไม่ยอมช่วย

เมื่อวานนิทานวิ่งไปฟ้องแม่ว่าน้องไม่ยอมช่วยงาน พอถามก็ได้ความดังการ์ตูนต่อไปนี้

ป.ล.คนระบายสีสี่ช่องแรกคือนิทานนี่แหละ พอถึงช่องที่ห้าก็บอกว่าเหนื่อยแล้ว ทำไมมันเยอะจัง พ่อทำเองละกัน

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

คองรักคองข้า

[image error]

ไปดูหนังกับแฟนมาครับ แน่นอนครับ โอกาสพิเศษแบบนี้ทั้งที เลยไปดูลิงยักษ์ถล่มโลกมา…

เรื่องรีวิวหนังไม่ใช่งานถนัดของผม เอาเป็นว่าดูแล้วก็เออ สนุกดีละกัน (ยังยึดมั่นตำราของ บ.ก.โชเน็นจั๊มป์เสมอ ที่บอกว่าการ์ตูนมันต้องสนุก — เท่านั้นแหละ เลยยึดถือเรื่อยมาเวลาใครถามว่าเรื่องนี้เป็นไง ดีไหม ซับซ้อนซ่อนเงื่อนแฝงสัญญะแมวน้ำอะไรไหม เราก็จะเหลือปัญญามาตอบได้แค่สนุกหรือไม่สนุกเท่านั้นเอง จบ)

(อ้อ แต่ถ้าเป็นไปได้ อย่าดูหนังตัวอย่างเลยเหอะ หรือพวกสกู๊ปอะไรๆ ก่อนไปดูจริง โดยเฉพาะพวกรีวิวสัตว์ประหลาดสุดโหด 5 อันดับที่จะมาปรากฏตัวในหนัง มึงเล่าอย่างละเอียดเลยอีเว้ร การรู้อะไรแบบนี้มันคงมีคนที่ชอบอยู่หรอก แต่กับผมแล้วมันทำให้หนังจืดมากอะ พอดูจริงแล้วจะไม่ตื่นเต้นเท่ากับการรู้แค่คร่าวๆ หรือไม่รู้เลยยิ่งดี ความเซอร์ไพรส์มีมูลค่าของมันนะ จำไว้นะ Beauty and the Beast และ Wonder Woman … อ้อ Spider-man เวอร์ชันนู้นด้วย เบื่ออออ)

ทีนี้ พอดูจบเลยนึกถึงหนังแนวที่ตัวเองชอบ แล้วก็ลามเลียไปถึงยุคที่เคยเขียนบล็อกลง blogger.com (โอ้โห เก่าจนแทบจะบรรจุลง #เน็ตเมื่อวานซืน) ตอนนั้นหน้า bio เขาให้ระบุประเภทหนังที่ชอบ ก็นั่งนึกอยู่นานว่าชอบแนวไหน

จึงกรอกไปว่า หนังแมงมุมยักษ์ สัตว์ประหลาด จระเข้ยักษ์ อะไรแบบนี้

ลืมเขียนเรื่องมนุษย์ต่างดาวบุกโลกอีกอย่าง…

ด้วยความสัตย์จริง เออผมก็ชอบดูนี่หว่า ไอ้อะไรที่ว่าเนี่ย แม่งสนุก ยิ่งถ้าเป็นหนังที่มีฉากอยู่ในเมือง หรือมันพอจะมีโอกาสเกิดขึ้นได้กับตัวเองด้วย และยิ่งพล็อตเรื่องเป็นประมาณว่า กูอยู่ของกูดีๆ แล้วโดนไอ้พวกอสุรกายถล่มโลกนี่มารังควานจนต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน จับกลุ่มกับคนรอบข้างแล้วทุลักทุเลพากันหนี หนีอยู่ดีๆ ก็ทยอยตายกันทีละคน มีพระเอกลากนางเอกตึงๆ หน่อย พากันรอดไปจนจบเรื่องไรงี้ ยิ่งรู้สึกอินใหญ่ (มึงอินได้ยังไง)

นี่ถ้าให้นึกถึงหนังที่แว้บเข้ามาตอนพิมพ์บรรทัดนี้แล้วนึกได้ว่าชอบจัดๆ เลย ก็คงเป็น Cloverfield ครับ เรียกได้ว่ารวมฮิตเม็กกะแดนซ์ ครบทุกความกระสันที่ผมต้องการเลย นั่นจึงเป็นโคตรสุดยอดหนังสนุกในดวงใจที่ดูมาแล้วรอบเดียว (อ้าว) เออไว้เดี๋ยวจะหาโอกาสซ้ำอีกที

แล้ววันก่อนก็เพิ่งดูหนังเซอร์ไพรส์เรื่อง 10 Cloverfield Lane อันนี้ไม่บอกละกันว่ามันเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวยังไง เพราะแค่บอกก็ไม่สนุกแล้ว (ที่เพิ่งได้ดูก็เพราะตอนนั้นพลาดการดูในโรง แล้วดันไปอ่านนั่นนี่มาด้วยความที่หนังมันเก่งในด้านการขายแบบยุทธการไวรัสไง ให้เหล่าติ่งหยอดนั่นแปะนี่นิดๆ หน่อยๆ) (ขออีกวงเล็บละกัน ใครยังไม่ได้ดู อย่าดูหนังตัวอย่างเด็ดขาด!!!!!!! ไอ้สัส สปอยล์จนจบเรื่อง แบบเน้นๆ จะจะด้วยนะ อันนี้ก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่ดันไปอ่านสกู๊ปมาแล้วรู้ว่าคนทำหนังกับค่ายแม่งไม่ลงรอยกัน อีค่ายก็จะขาย คนทำหนังก็จะเก็บความลับ พอตัดตัวอย่างออกมาปั๊บ พัง เฉลยตอนจบในนั้น ฆ่าหนังได้ทั้งเรื่อง)

แต่ก็ต้องบอกว่า สนุกดีครับ

แล้วทั้งสองเรื่องก็เป็นเรื่องที่เมียผมไม่ชอบทั้งคู่ 55555555555555 อันแรกเพราะกล้องมันส่าย อันสองคือมันกดดัน 555555555

ตอนดู War of the World นั่นก็ชอบนะ ค่อนข้างลืมไปแล้วว่าตอนนั้นทำไมมีคนวิจารณ์ในทางลบเยอะอยู่ แต่แม่คุณเอ๋ย ฉากที่อีพระเอกหลบหูลู่ไม่ให้มนุษย์ต่างดาวทำร้ายนั่นแหละ คือฉากเดียวกับที่ผมฝันบ่อยๆ

ผมชอบฝันเรื่องหลบๆ หนีๆ ซ่อนๆ ไอ้พวกอสุรกายที่มันจะมาฆ่าเราแบบนี้ (คำว่า “ชอบ” นี่หมายถึงทั้ง like และ usualy)

เป็นความฝันที่ไม่รู้ต้องเตรียมสภาพร่างกายอยู่ในโหมดไหน ถึงจะได้นอนหลับและออกผจญภัยในจินตนาการได้ขนาดนั้น หลายครั้งพล็อตแม่งสนุกมากจนอยากตื่นมาเขียนการ์ตูนไว้กันลืม ยิ่งเป็นช่วงที่โตมาแล้วพานพบประสบการณ์ชีวิตที่มันซับซ้อนกว่าวัยเยาว์แล้วล่ะก็ ฝันแนวหนีตายแบบนี้ก็ดันยิ่งสนุก มีดราม่า มีการผูกเรื่อง

แต่ที่แน่ๆ ทุกครั้งที่ฝันจะมีจุดร่วมคล้ายๆ War of the World และ Cloverfield คือ กูอยู่ของกูดีๆ ก็ต้องมาหนีตาย

ตัดจบเท่านี้.

นี่คือบล็อกการ์ตูนโฆษณามือถือ Samsung Galaxy A7 2017 แบบตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

[image error]



[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

[image error]

รูของทีน

[image error]

เรื่องน่าเศร้าก็คือ นี่เราแก่ป่านนี้แล้วยังจัดลำดับความสำคัญของสิ่งต่างๆ ในชีวิตไม่ถูกเลย ไม่ได้เฉพาะเรื่องงาน แต่เป็น To-do list หลายๆ อย่างในชีวิต

เรียกว่าการบริหารเวลาส่วนตัวพังพินาศเลยก็คงไม่ผิด

ชั่วระยะเวลาที่ผ่านมาก็ลองนึกอยู่ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ก็พอจะเดาได้ว่า ที่ผ่านมาเราเกลียดการทำอะไรแบบรูทีน (รวมถึงการใช้ชีวิตแบบมนุษย์เงินเดือน) ก็เลยหนีรูทีนมา พอหมดข้อจำกัดที่เคยมาฟาดแส้บังคับให้เราทำนั่นนี่ปั๊บ อิสระที่ได้มากลับทำให้วินัยพัง

ไม่ใช่แค่เรื่องงาน เพราะเรื่องงานไม่ค่อยซีเรียส เราห่วงเรื่องเล่นมากกว่า

ทั้งกองการ์ตูนที่วางพะเนิน รอให้เปิดอ่าน (ก่อนหน้านี้ไม่เคยเลยนะ การ์ตูนนี่เป็น priority แรกสุดเสมอไม่ว่าจะยังไงก็ตาม) ตอนนี้ซื้อมาตุนไว้เต็มมุมห้อง นี่ถ้าแอนตอนมัธยมหรือมหาลัยมาเห็นเข้าคงชี้หน้าด่าเหี้ยเลยนะ ถือเป็นปาราชิกขั้นสูงสุด

ขนาดการ์ตูนยังดอง นับประสาอะไรกับหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊กเอย นิตยสารเอย ที่กะว่าเดี๋ยวนี้เราตั้งกฏเหล็ก งดซื้อเล่มที่พิจารณาว่าถ้าซื้อมาแล้วคงยังไม่ได้อ่านทันที (ว่างๆ ค่อยอ่าน ไรงี้) แต่สุดท้าย ทุกเล่มตอนนี้ก็ไปกองอยู่ในโซนว่างๆ ค่อยอ่านไรงี้ทั้งหมด

ไหนจะสีน้ำที่อุปกรณ์พร้อม มิตรสหายร่วมอุดมการณ์ในกรุ๊ปไลน์ก็ขยันเอางานมาอวด

ไหนจะการลุกมาออกกำลังกายทุกวัน วันละนิดหน่อยก็ยังดี ที่ตั้งใจว่าจะเริ่มทันทีหลังจากหายปวดหลังครั้งใหญ่ที่ผ่านมา

ไหนจะการเขียนบล็อกทุกสัปดาห์ (เคยคุยกับพี่ปอง พี่ปองโยนมาประโยคนึง บอกว่าต้องลับสมองด้วยการเขียนซะบ้าง อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้งก็ยังดี อะไรงี้แหละ จำเป๊ะๆ ไม่ได้ นี่ไง สมองไปแล้ว) ที่จริงประเด็นเขียนมีล้นไปหมด อยากเล่านั่นนี่ แบบที่ไม่ต้องห่วงว่าจะมีคนอ่านไหม (เป็นข้อดีของยุคที่แทบไม่มีใครอ่านบล็อกกันแล้ว) — เออ เสริมหน่อยว่า กะว่าจะเขียน Year in Review 2016 แล้วก็ปล่อยไว้นานจนลืม กะว่าจะเขียนอะไรเกี่ยวกับตัวเองในวินาทีแรกที่อายุ 35 แล้วก็ปล่อยไว้นานจนลืม กะว่าจะเขียนการ์ตูนที่ปิ๊งมุกแว้บขึ้นมาแล้วก็ปล่อยไว้นานจนลืม ฯลฯ

ไหนจะการขี่จักรยานเล่นไปเรื่อยๆ แบบร้อนก็ช่างแม่ง

ทั้งหมดนี้นับว่าเหลวสิ้นดี

กลายเป็นว่ากิจกัตรประจำวัน (ไม่นับงานรายวันนะ อันนั้นไม่อยู่ในโฟกัส) ที่ยังทำอย่างแข็งแรงมั่นคง คือตื่นเช้าเสมอ และไปส่งลูกเข้าโรงเรียนให้ทันมาตรฐานเวลาที่ตั้งใจไว้ แล้วก็การจัดรายการพอดแคสต์ที่ตรงเวลาเป๊ะๆ ทีแรกมียูธูปรายการเดียว นี่แม่งงอกเสาเสาเสามาอีกรายการ แล้วเสือกสนุกและมีแนวโน้มจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ด้วย ก็น่าจะทำไปอีกนาน

นอกนั้นพังหมด เปิดฮาวทูของอดีตรัฐมนตรีท่านไหนก็ไม่ช่วย

ลองวิเคราะห์ดูว่าแต่ละวันเราใช้เวลาไปกับอะไร แน่นอน โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ เน้นไปทางการนั่งทำงาน สลับกับเปิดนั่นนี่ดู ต้องบอกไว้นิดนึงว่าถึงจะเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ในใจกลางโซเชียล แต่ไม่เสพติดโซเชียลเท่าไหร่ เสือกไปติดพวกการอ่านข้อมูลล้นเกินมากกว่า เนี่ย เวลาเหลือนิดหน่อยก็ถูกใช้ไปกับสิ่งเหล่านี้ รวมๆ แล้วก็เยอะนะ

จนกลายเป็นว่าวันอาทิตย์หรือวันจันทร์เช้าๆ ที่เคลียร์กองฟีดหมดแล้ว นั่นแหละเป็นเวลาที่เราได้ทำอะไรหลายอย่างที่มองย้อนกลับไปแล้วรู้สึกดี รู้สึกว่าเกิดมาคุ้มค่า ไม่ได้หายใจและขี้ไปวันๆ

แต่เมื่อเทียบกับการเสียเวลาไปอาศัยอยู่บนหน้าจอ ก็ทุเรศตัวเองอยู่ไม่น้อย

ตะกี้พิมพ์แล้วย้อนขึ้นไปอ่านตรงที่บอกว่าไม่เสพติดโซเชียล อันนี้มันแว้บขึ้นมาว่าที่จริงมึงติดนะ ไม่ติดแค่เฟซบุ๊กอย่างเดียว แต่หนักมากในทวิตเตอร์นะ สารภาพเลย เวลาว่างถูกถมไปกับการรูดจอดูคนอื่นเล่นมุก และหักห้ามใจไม่ให้ทวีตวันละเยอะๆ ให้ได้ แต่แม่ง ก็นะ

ไอ้การถมเวลานิดๆ หน่อยๆ ให้หมดไปกับการรูดจอเนี่ย แม่งจั๊งก์ฟู้ดในโลกของการบริหารเวลาเลย

สิ่งนี้ต้องแก้โดยไว และขอบันทึกไว้ตรงนี้.