Jeyamohan's Blog, page 1033

’ஆமென்பது’- அறிவும் உணர்வும் ஒரு விவாதம்.

ஆமென்பது… [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

‘ஆமென்பது’ என்ற கதை வாசித்ததிலிருந்து மிகவும் தொந்தரவு செய்தது. இக்கதையையொட்டி, கதையைத்தாண்டி, பல சிந்தனைகள். என்னால் என் சிந்தனைகளை கோர்வையாக முன்வைக்கமுடியுமா என்று தெரியவில்லை. இருந்தாலும் மிகவும் சென்சிட்டிவான புள்ளியில் இந்த கதை வந்து அடித்தது. அதை அந்த உணர்வுச்சூட்டோடு ஒரு பதிவுக்காகவாவது எழுதியாகவேண்டும் என்று நினைத்தேன்.

‘வாழ்க்கையே சாவுக்கான காத்திருப்பது. செத்தப்பிறகும் காத்திருப்பதென்றால் எத்தனைப்பெரிய அபத்தம்’ என்கிறார் கதையில் வரும் பிரபானந்தர். வரப்போகாத மகனுக்காக காத்திருப்பு. ‘செண்டிமெண்ட்’ என்று புறம்தள்ளிய மகன் வருகைக்கான கடைசிகால ஏக்கம். இளமையில் வெறுத்தொதுக்கிய தந்தையை வாழ்க்கை முழுவதும் தேடித்தேடி அலைந்து குருவடிவில் தந்தையை – அல்லது தந்தை வடிவில் குருவை – கண்டடைவது.

இருத்தலியல்வாதத்தையும, அபத்தவாதத்தையும் அறிவார்ந்த நிலைப்பாடுகளாகக் கொள்ளும் ஓ.வி.விஜயனை ஒட்டிய கதாபாத்திரத்தின் வாழ்க்கையில் வெளிப்படும் அபத்தங்கள், அசட்டுத்தனங்கள், துணுக்குறவைப்பவை. அறிவார்ந்த தேடல் – intellectual quest – சாராம்சத்தில் மனிதனின் வாழ்க்கைக்கு அளிப்பதுதான் என்ன என்ற கேள்வியில் வந்து முட்டி நிற்க வைக்கிறது.

நோய்களை குறி காணும் மருத்துவருக்கு நோய்வராமல் போகும் என்று எந்த உத்தரவாதமும் இல்லையே. அறிவொன்றும் தடுப்பூசி இல்லையே. சரி, அப்படியென்றால் அறிவின் பயன் தான் என்ன? விஜயனின் வாழ்க்கைக்கு அவர் கண்ட அறிவு என்ன பொருள் கொடுத்தது? பிரபானந்தர் புனைவெழுத்தாளர்களை ஒட்டுமொத்தமாக கழித்துவிட்டுப் பேசிச்செல்லும் வாக்கியம் இங்கே முக்கியமாகிறது. “நான் எதையும் வாசித்ததில்லை. எழுத்தாளர்கள் பரிதாபத்திற்குரியவர்கள். தாங்கள் அறியாத தெய்வங்களை பிடித்து நிறுவிவிடும் துரதிர்ஷ்டம் கொண்டவர்கள் என்று சொன்னேன்.”

பிரபானந்தரின் கோணம் கதையின் இரண்டாம் அடுக்கு. அவர் பார்வையில் எல்லாமே அபத்தம் கொள்கிறது. சடங்குகள், கவலைகள், காத்திருப்புகள், எல்லாம். “சாமியார்கள் பிறப்பு, சாவு, கல்யாணம் எல்லா சடங்குகளிலும் அபத்தமாக தெரிகிறார்கள்” என்று இன்னொரு கதாபாத்திரம் சொல்கிறது.

விஜயன் கதாபாத்திரத்தின் ஒட்டுமொத்தக் கதையைச் சொல்லும் அவர் தங்கையாரின் கோணம் மூன்றாவது அடுக்கு. உண்மையில் இவரது பார்வைக்கோணம் இந்த மொத்த narrative-விலும் என்னை மிக அணுக்கமாக பாதித்தது. ஒரு கவிஞரின், பெண்ணின், தங்கையில், தூய பார்வையாளரின் பார்வை இந்தக் கோணத்தில் வெளிப்படுகிறது. சுற்றிச் சுழன்றுகொண்டிருக்கும் வாழ்க்கை விசைகளின் அச்சாணியில் நின்று பார்ப்பதுபோல் கூறுகிறாள்.

தந்தைக்கும் அண்ணனுக்குமான பிணக்குகளை, அண்ணனுக்குள் ஓடும் அரசியல், அறவியல், அழகியல் சார்ந்த மோதல்களை, அவர் சலனமில்லாமல் அவதானிக்கிறாள்.  வாழ்க்கையையும் அவ்வாறே அந்தப் பெண்மணி அவதானிக்கிறாள், அவள் கவிதையின் ஊற்று அது என்று ஊகிக்கமுடிகிறது. அங்கே அவள் நின்று பேசும் பீடத்தை விஜயன் கதாபாத்திரம் ‘செண்டிமெண்ட்’ என்று கேலி செய்கிறார். “உன் கவிதைகளைப்போல் இருக்கிறது உன் பேச்சு,” என்கிறார்.

ஆனால் தங்கை விட்டுக்கொடுப்பதில்லை. “ உலகமே செண்டிமெண்டுகளால்தான் இயங்குகிறது. நீங்கள் உருவாக்கி வைத்திருக்கும் அசட்டு கருத்துக்களால் அல்ல. அதெல்லாம் சும்மா வாசித்து சுருட்டி பழையபேப்பர் வியாபாரிக்குப் போடும் குப்பைகள்” என்கிறாள். “உங்களுக்கு செண்டிமெண்ட்களை புரிந்துகொள்ளும் வரலாற்று அறிவும் பண்பாட்டு அறிவும் இல்லை என்றால் செண்டிமெண்டுக்கு பொருள் இல்லை என்று ஆவதில்லை” என்கிறாள்.

இவளில் வெளிப்படுவது வாழ்க்கைச்சார்ந்த ஆ யதார்த்த பார்வை ஒன்று. ஆனால் அதை என்னிலையிலும் மறுக்கமுடியவில்லை. ஆணித்தனமாக நிற்கிறது. அதற்கு அத்தாட்சி விஜயன் கதாபாத்திரமே. அவர் வாழ்க்கைக்கொள்ளும் திருப்பமே. சுருக்கமான கார்ட்டூன் கோடுகளாக அவர் வரையும் குழந்தையின் சித்திரம் – அது வளர்ந்த மகன் அல்ல,  காரில் சிரித்துக்கொண்டே ஏறிச்சென்ற அவர் இழந்த குழந்தை – மிகமிக ஆழமான இமேஜ். அந்த கடைசி நாளை அவர் ‘சர்வ சாதரணமாக’ சொல்லிச்செல்லும் இடம், அங்கிருந்து அவர் நகர்ந்து வரும் தூரம், மிகப்பெரிய ஒன்றாக உள்ளே அதிர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது.

அந்தப் பேரிழப்பு. அதற்கு புன்னகையுடன் ‘ததாஸ்து’ சொன்ன கொடுந்தெய்வம். எங்கிருந்து வருகிறது இந்தப் பெருந்துயரம்? ரணவலி? அந்தநாள் விஜயன் எடுத்த முடிவுகளை ‘வீம்பு’ என்றெல்லாம் சொல்ல முடியவில்லை. அதில் அதீத நிலைப்பாடு, கன்விக்‌ஷன் இல்லாமல் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அது அறிவதிகாரத்திலிருந்து பிறப்பது. அறிவென்பது என்ன? ஒரு திறப்பு. ஒரு புரிதல். பிரபானந்தர் அதைத்தான் கதையின் ஆரம்பத்தில் சொல்கிறார். அதை ஒரு வார்த்தை, ஒரு தேவதை, என. நாம் எண்ணத்தில் கண்டுகொண்டுவிட்டால்,  ஒரு வார்த்தையென்று ஆக்கிவிட்டால், எழுத்தென்றோ பொருளென்றோ வடிவம் கொடுத்துவிட்டால், அது இங்கே நிலைகொண்டுவிடுகிறது.

ஆனால் பிரபானந்தர் சொல்வதெல்லாம் எச்சரிக்கைகளே. தேவதையை பின்னால் துறத்திச்செல்லக்கூடாது. அப்படியே விட்டுவிடவேண்டும். அவை திரும்பிப் பார்த்தால் பேயாகிவிடும். மலையின் முகத்தில் காற்று அறைந்து அதை வடித்தெடுக்கிறது. ஆனால் மலை காற்றைப் பற்ற முயல்வதில்லை. அதேபோல் தெய்வங்களையும் பேய்களையும் அப்படியே விட்டுவிடவேண்டும். இல்லையென்றால் அவை ஒருவனை வாழ்னாள் முழுவதும் பலிகேட்டு பலிகேட்டுப் பீடிக்கக்கூடியவை. இருக்கும் தெய்வங்கள் போதும், இனியும் ஒரு தெய்வத்தை இங்கே நிறுத்தாதே, என்பது பிரபானந்தரின் தரப்பு.

அறியமுடியாமை கோடானுகோடிகோடி விதங்களில் இங்கே அறிவாக திறந்துகொள்ளும் சாத்தியம் கொண்டது. அத்தனை சாத்தியங்களையும் மனிதன் இங்கே இழுத்து நிலைத்து வைத்தால் உலகம் தாங்குமா, என்று பிரபானந்தர் கேட்கிறார். இது அறிவுமறுப்புக் கொள்கையா? சொல்லத்தெரியவில்லை. அறிவின் விஸ்தரிப்பை மறுக்கிறது. அல்லது அதன் எல்லைகள் என்ன, ஆபத்துகள் என்ன, என்று எச்சரிக்கிறது. தொடர்ந்து விரியும விஜயனின் வாழ்க்கைக்கதை இந்த சிந்தனைக்கு ஒரு முத்தாய்ப்பாக அமைகிறது.

அதுவும் ஒரு பெரிய அதிர்வுதான். ஏனென்றால் விஜயன் அபத்தத்தை எதிர்நோக்கும் மனிதன் மட்டுமல்ல. சிந்தனையாளன். புனைவுகளை உருவாக்குபவன். அறிவதிகாரத்தில் நம்பிக்கை கொண்டவன். அந்த அறிவின் வெகுமதி அவன் வாழ்க்கையில் என்ன என்று என்னால் வகுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. கதையிலும், கதையைத்தாண்டிய உலகிலும், பெரிய மர்மமாகவே எஞ்சுகிறது.

*

எனக்குள் இருக்கும் ஐயங்களை இவ்வாறு சொல்கிறேன். உலகத்தில் எதுவுமே பிரபானந்தரின் தரப்புக்கு முன் பொருள் கொள்வதில்லை. அது வேதாந்தியின் நெருப்பு. அதற்கு முன்னால் மங்கலமும் அமங்கலமும் அபத்தமாகிறது. தெய்வங்களை உருவாக்காதே என்று அவர் சொல்வதும் ஒரு வித மாயை எதிர்ப்பு வாதம் என்று கொள்ள இடமுள்ளது.

வேதாந்திகளிடம் பொதுவாக மாயையின் இயல்பைப் பற்றி கேள்வி கேட்டால், அதிகமாக விஸ்தாரிக்க மாட்டார்கள் என்பது என் புரிதல். மாயையை ஆராய்ந்துகொண்டிருக்காதே, அதை வெட்டிவிட்டு மேலேச்செல் என்று சொல்வார்கள்.

ஆனால் புனைவெழுத்தோ, மாயைக்குள் மாயையை உருவாக்கியே திளைக்கிறது. அதன் வழியாக மேலும் மேலும் அறிவை சேர்த்துக்கொள்கிறது. புனைவெழுத்தாளனும் வாசகனும் அனுபவம் வழியாக அறிந்தவர்கள் ஆகிறார்கள். ஆனால் இந்த அறிவால் அவர்களுடைய துக்கம் விலகுவதில்லை. ஆகவேதான் இந்தக்கதையில் பிரபானந்தர் எழுத்தாளர்கள் மீது அலட்சியம் கொள்கிறார் என்று நினைக்கிறேன்.

என் ஐயம் இந்தப் புள்ளியில் தான். அறிவுக்கு சாராம்சத்தில் மதிப்பு உண்டா? எங்கு, எதில் உள்ளது? அறிவைப்பெறும் இன்பத்தைத் தாண்டி அதில் சாரமென்று ஏதும் இல்லையா? Pure intellectual quest என்பதற்கு ஓர் எல்லை வரையிலும் தான் அர்த்தமிருக்கிறதா? நீங்கள் இந்தக் கேள்விகளை ஒட்டி நித்ய சைதன்ய யதியுடன் பேசியதுண்டா?

ஏனென்றால் எனக்கு புரிந்த வரையிலும் வேதாந்தத்தின் பாதையும் கலை இலக்கியம் அறிவுச் சேகரிப்பின் பாதையும் நேரெதிரானவை. ஒன்று இருக்கும் உலகையே தாண்டிச்செல்லச் சொல்கிறது. மற்றொன்று அதற்குள் ஏனைய பிரபஞ்சங்களை கண்டடைய முனைகிறது. இந்த முரணை ஒருநோக்காக்கிக் கொள்வது எப்படி? இந்த புள்ளியில் நீங்கள் அதிகம் பொதுவில் பேசமாட்டீர்கள் என்று அறிகிறேன். இருந்தாலும் வலுவாக எனக்குள் இந்த ஐயம் இருப்பதால் இத்தருணத்தில் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்.

இன்னொன்றும் உள்ளது. அறிவின் கோட்பாடுகளை யதார்த்தத்தளத்துக்குக் கொண்டு வந்து வாழ்வதென்பது தான் இலட்சிய வாழ்வு. ஆனால் பலநேரங்களில் நம் பட்டறிவு வேறொன்றை சொல்கிறது. ரமா சொல்வது போல ‘செண்டிமென்டாக’, ஆனால் அது ஆழமானதும் கூட. உண்மையில் எனக்கு அதை ஏற்றுக்கொள்வதில் எந்த பிரச்சனையும் இல்லை, உள்ளுணர்வாக ரமா சொல்வதன் ஆழத்தை அறிகிறேன். ஆனால் அதைப் புறவயமாகச் சொல்ல முடியவில்லை.

கே.வி.ஜயானனும் இந்தக்கதையில் ரமாவின் தரப்புக்கு எதிராக அப்படி ஒரு அறிவார்ந்த முறையையே தன் வாழ்வில் பரிசோதிக்கிறார். பலமாகத் தோல்வியுறுகிறார்.

இதை எப்படி புரிந்துகொள்வது? வாழ்க்கைக்கு வராத அறிவுக்கு என்ன மதிப்பு? அதே சமயம் அறிவு வாழ்வின் உயிர்ப்பையே குலைக்குமென்றால் அந்த அறிவு மனிதனுக்கு கொடுப்பதுதான் என்ன? அதற்காக அறிவே வேண்டாம், லௌகீக யதார்த்த செண்டிமெண்டுகளே போதும் என்றும் இருக்க முடியவில்லையே? அறிவில் ஒன்றை கண்டடைந்து நடத்தையில் வேறொருவிதமாக ஒழுகினால் அது ஹிப்போகிரசி இல்லையா?

ஜெ, உண்மையில் இந்தக்கணம் எனக்குள்ளும் விஜயன், ரமா, பிரபானந்தர் என்று மூன்று குரல்களும் ஒருவரோடொருவர் மோதிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் வலுவான பின்னணி, வாதங்கள் இருக்கின்றன. அதில் எழுந்து வரும் பெரிய கேள்வி, அறிவுக்கு சாராம்சத்தில் மதிப்பு உண்டா?

*

இவ்வரிசைக்கதைகளில் இதுவரை கந்தர்வன் கதையே பேருச்சம் எனக்கு. ஆனால் இந்தக்கேள்விகளை ஒட்டி இந்தக்கதை உருவாக்கிய அதிர்வுகளாலேயே இதை மிகவும் நெருக்கமாக உணர்கிறேன். நன்றி .

ஆர்.

அன்புள்ள ஆர்,

மிக நீண்ட கடிதம். தனிப்பட்ட செய்திகளைச் வெட்டிவிட்டு சுருக்கி இதை வெளியிடுகிறேன். ஏனென்றால் இது எழுப்பும் கேள்வி அடிப்படையான ஒன்று. அதோடு இத்தகைய விஷயங்களை பொதுவில் விவாதிக்கும்போது வரும் புறவயத்தன்மை ஒரு வகையான ஒழுங்கை அளிக்கிறது.

நீங்கள் உணர்ந்தது சரி, நான் சிலவற்றை பொதுவில் விரிவாகப் பேசுவதில்லை. ஏனென்றால் அதனால் குழப்பமே எஞ்சும். குழப்பத்துக்கு ஒருபடி முன்னரே நின்றுவிட முயன்று, கவனமாகவே பேசுவேன். ஆதாரமான விஷயங்களை பேசத்தொடங்கினால் விவாதமாக ஆகும். விவாதத்தால் அறியமுடியாதவையே சாராம்சமானவை.

இரண்டு சிக்கல்கள் உண்டு இதில். ஒன்று, இதற்கு ஒரு கடிதத்தில் முழுமையாகப் பதில் சொல்ல முடியாது. இரண்டு, சொல்லப்படும் பதிலால் இந்த வினா நிறைவுறாது. தானாகக் கண்டடையவேண்டும்.

சொல்லப்படும் பதிலென்பது ஒரு தொடக்கமாக, ஒரு சிந்தனைச்சீண்டலாக மட்டுமே அமைய முடியும். ஆகவே சுருக்கமாகச் சொல்கிறேன். அது இந்தக் கதையை விளக்குவதற்காக அல்ல, உங்கள் கேள்வியை ஒட்டி ஒரு பதில். முழுமையான விளக்கம் அல்ல நீங்கள் சொந்தச் சிந்தனையை முன்னெடுக்கும்பொருட்டு ஒரு குறிப்பு மட்டுமே.

*

‘அறிவார்ந்த’ , ‘உணர்வுசார்ந்த’ என்னும் இரு அணுகுமுறைகளுமே அதீதத்தின் சிக்கல்கள் கொண்டவை. இரு எல்லைகள் அவை. ஆகவே இரண்டுவகை பிழைகள்.

அறிவார்ந்த என்பதில் ’நான்’ என்னும் தற்பிடித்தம் உள்ளது. நாம் ‘என் அறிவு’ என்பதையே பொதுவாக அறிவு என்கிறோம். அந்த தற்பிடித்தமே அறிவுத்தேடல் கொண்டவர்களின் ஆதாரச் சிக்கல்.அறிவை பயனற்றதாக்கும் அம்சம் இதுவே.

நான் நித்யாவிடம் இதைப்பற்றிப் பேசியிருக்கிறேன். அவர் சொன்ன பதிலை எழுதியுமிருக்கிறேன். ‘தானே கண்டறிந்தது என்பதனால் ஒன்று உண்மையாகத்தான் இருக்கும் என்று நம்புவதுதான் அறியாமையின் உச்சம்’ என்று அவர் சொன்ன வரியை பலமுறை மேற்கோள் காட்டியிருக்கிறேன். நாம் நம் அறிவால் அறிவது அனைவருக்குமான உண்மையாக இருக்கவேண்டியதில்லை.ஏன், நமக்கேயான உண்மையாகவும் இருக்கவேண்டியதில்லை. அது வெறுமே தர்க்கபூர்வமானதாகவும், பொருத்தமானதாகவும் மட்டும் இருக்கலாம். தர்க்கபூர்வமானதும் சந்தர்ப்பத்துக்குப் பொருத்தமானதும் உண்மையாக இருக்கவேண்டியதில்லை.

நான் இன்னொருவகையில் அதைச் சொல்வேன். ‘சரியான சொற்களில் சொல்லப்பட்டுவிட்டதனால் மட்டுமே ஒன்று உண்மையென்று நம்புவதைப்போல அறிவின்மை ஏதுமில்லை.’ ஆனால் அந்த மாயை எழுத்தாளர்களுக்கும் தத்துவவாதிகளுக்கும் உரிய சொந்த எலிப்பொறி. [ஈகோ அடிபடுகிறதென்றால் புலிப்பொறி என்று வாசிக்கவும் ]

அறிவை நம்பி, உணர்வை அதற்குமேல் ஏறும் களிம்பென எண்ணி எள்ளி நகையாடி விலக்கி, தூய தர்க்கத்தால் மட்டுமே முடிவுகளை எடுப்பவர்கள் உண்மையில் ஆணவத்தின் விழைவாலேயே அந்த முடிவுகளை எடுக்கிறார்கள். கதையின் கே.வி.ஜயானன் எடுக்கும் எல்லா முடிவுகளும் அப்படித்தான். அவை அறிவார்ந்தவை என அவர் நினைக்கிறார். ஆனால் அவை வெறும் ஆணவநிறைவுக்கான முயற்சிகள், ஆழத்தில் நிறைவேறாத ஏக்கத்தின் வெளிப்பாடுகள் என்றுதான் கே.வி.ரமா சொல்கிறார். அதுதான் கதையின் சாராம்சமே.

இன்னொரு பக்கம் வெறும் உணர்வுரீதியான முடிவுகள் உள்ளன. அறிவார்ந்த ஒருவரால் முற்றாக உணர்வுகளுக்கு ஒப்புக்கொடுத்து வாழமுடியாது. அது காற்றுக்கு சருகு தன்னை அளிப்பதுபோல. வாழலாம், காற்று நம்மை முள்ளில் கொண்டுசென்று குத்தி வைத்தால் புலம்பாமலிருக்க முடியுமென்றால்.

கே.வி.ரமா வெறும் செண்டிமெண்டுகளால் இயக்கப்பட்டு அதைச் சொல்லவில்லை. அவர் மிகக்கூர்ந்த அறிவாற்றலுடன்தான் உணர்வுகளை ஆராய்கிறார் என்பதைக் கதையில் காணலாம்.

அறிவை உணர்வு கட்டுப்படுத்த, உணர்வை அறிவு கண்காணிக்க ஒரு சமநிலைப்பயணமே எவருக்கும் உகந்தது.மிக எளிமையான பதில். ஆனால் எப்போதுமுள்ளது. அத்வைதத்தின் வழி அதுவே- நடுவே உள்ள பாதை. பொன்னிறப்பாதை என்பது அதுதான்.

அறிவால் ஒன்றை கண்டுகொண்டதுமே அதை நம்புவதல்ல சரியான வழி. அது நம் ஆணவத்தின் நிலவொளியால் பொன் என மாற்றப்பட்ட சிப்பியாக இருக்கலாம். அந்தக் கால இடத்தை கடந்தால், அது தன்னுரு வெளிக்காட்டலாம். அறிவின் அறிதல்களை உணர்ச்சிகளால் பரிசீலிக்கவேண்டும். உணர்ச்சிகள் பல. பிறர் தரப்பையும் நோக்கும் அறவுணர்வே ‘செண்டிமெண்டு’களில் முதன்மையானது.பற்று பாசம் என செண்டிமெண்டுகள் ஏராளமாக உள்ளன இவ்வாழ்க்கையில்.

உதாரணமாக, தன் தந்தையை கைவிட்டு விலகிச்சென்று இருத்தலியலில் திளைத்த கே.வி.ஜயானன் அப்போது நித்யசைதன்ய யதியைச் சந்தித்திருந்தால் என்ன சொல்லியிருப்பார்?

‘நீ முற்றிலும் தனியன், நீ உன் வாழ்க்கையை முடிவுசெய்ய முழுஉரிமை கொண்டவன், உன் வாழ்வென்பது நீ உருவாக்கிக்கொள்வது மட்டுமே என நீ எண்ணிக்கொண்டிருப்பதெல்லாம் உன் ஆணவம் அளிக்கும் வசதியான நிலைபாடுகள் மட்டுமே. நீ ஓர் உயிரியியல் தொடர்ச்சி. நீ துண்டித்தாலும் அது உன்னை துண்டித்துக் கொள்ளாது. இங்கே எடுக்கப்பட்டது கொடுக்கப்பட்டாக வேண்டும். 

தந்தையை அளவிடும் அளவுகோல் மைந்தரிடம் இல்லை. மூதாதையரை மதிப்பிடுமளவுக்கு உனக்கு வாழ்க்கை நீளமில்லை. உன் அளவுகோல்களைக் கொண்டு நீ  உன் சொந்த வாழ்க்கையிலேயே எதையும் அறுதியாக மதிப்பிட்டுவிடக் கூடாது. ஆகவே உன் எளிய கோபதாபங்களுக்கு அப்பால் சென்று என்றுமுள்ள உண்மையை தொட முயல்க.

ஒரு கணம் கண்மூடி அமர்ந்து, உன்னை ரத்து செய்துகொள்ள முடிந்தால் உனக்கே தெரியும், நீ இப்புடவியின் உயிர்ப்பெருக்கில் ஒரு வெறும் துளி என. எல்லா உயிருக்கும் உரிய நியதிகளே உனக்கும் என. நீ அரியவன் அல்ல, நீ முற்றிலும் தனித்தன்மையானவனும் அல்ல. உனக்கென்று மட்டும் ஓர் இருத்தல் இல்லை. ஆகவே உனக்கென்று மட்டும் இருத்தலியல் கேள்விகளும் அதற்குரிய விடைகளும் இல்லை. அப்படியொன்றை நீ தேடுவது நான் நான் என எழும் வெற்றாணவத்தால்தான்.  

ஆகவே உன் அப்பாவிடம் சென்று பணிந்து அவர் அந்திமகாலத்தில் விரும்புவதைச் செய். அவருக்கு அளிக்கவேண்டிய அனைத்தையும் அளி. அதற்கு உன் சிறிய ஆணவம் தடையாகக் கூடாது. அதை வென்று செல்க. நீ செய்யவேண்டியதை செய்துவிட்டாய் என்றால் உனக்கு செய்யப்படவேண்டியது செய்யப்படாவிட்டாலும் அதை இயல்பாக எடுத்துக்கொள்ள உன்னால் முடியும். அளிக்கவேண்டியவற்றை அளித்தவர் அவற்றை கடந்துசென்றவராவார். வாழ்க்கையில் எதையும் எச்சம் விட்டு மேலே செல்லாதே. விட்டுவிட்டவை வளரும், விழுங்கும்’

– என்று சொல்லியிருப்பார்.அதாவது, ஒரு செண்டிமெண்டின் ஆழத்தையே சுட்டிக்காட்டியிருப்பார். ஆனால் அது வெறும் உணர்வுநிலை அல்ல. ஒரு முழுமையில் வைத்துப்பார்க்கும் பார்வை.

கே.வி.ஜயானன் அவர் அப்பாவுக்கு கடைசியில் நல்ல மகனாக இருந்திருந்தால் அவருக்கு அந்தத் துயர்கள் அத்தனை பூதாகரமானதாக ஆகியிருக்காது இல்லையா?. அத்தனை அறிவுக்கூர்மையுடனிருந்தவர் அந்த அறிவால் உணர்ச்சிகளை கண்காணித்திருந்தால் தன் செயல்களின் உணர்வுத்தளம் என்ன என்று புரிந்துகொண்டிருப்பார்.அந்த உணர்வுத்தளத்தை அறிவார்ந்து கையாள முடிந்திருக்கும். அது ரகசிய சக்தியாக இருந்து ஆட்டிப்படைத்திருக்காது. அவர் கடைசிவரை அதைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை.

இந்தக்கதை அறிவுக்கு எதிரானது அல்ல. அறிவென நடிக்கும் உணர்வுகளைப் பற்றியது இக்கதை. வஞ்சம் ஏக்கம் போன்றவை அறிவை கருவியெனக் கையாள்வதைப் பற்றியது.

*

வேதாந்தம் அறிவை மறுக்கவில்லை, ஐயப்படவுமில்லை. ஆனால் அறிவு என்பது என்ன என்று அறியவும் வரையறுக்கவும் தொடர்ந்து முயல்கிறது.

அறிவு பயனற்றது அல்ல. இருவகை அறிவுகள் உண்டு. தான் என்பது ஒரு முழுமையின் துளியே என்றும், தன் வாழ்க்கை என்பது இங்குள்ள வாழ்க்கைவலையின் ஒரு கண்ணிதான் என்றும் உணர்வது தன்னறிவு. தன்னறிவு முழுமையறிவுக்கான தொடக்கம்.

மாறாக, தான் தான் என தன் அறிதலையே முழுமை என முன்வைப்பது அறிவாணவம். இரண்டுக்கும் வேறுபாடுண்டு. தன்னறிவு தன் எல்லைகளை, பொறுப்புகளை முதன்மையாகச் சுட்டும். கூடவே தான் என ஒன்றில் சிக்கியிருக்காமலிருக்கவும் செய்யும்.

பிரிவுபட்ட அறிவின் விளைவே அறிவாணவம். ஒரு துறை, ஒரு தளம் சார்ந்த அறிவு. ஒரு தருணம், ஒரு கோணம் சார்ந்த அறிவு. அறிவாணவமே வெறுமையை அளித்து உளச்சோர்வுக்குக் கொண்டுசெல்கிறது.

நீங்கள் ’அறிவென்பது மாயை என்றால் புனைவெழுத்து மாயைக்குள் மாயையை உருவாக்கியே திளைக்கிறது. அதன் வழியாக மேலும் மேலும் அறிவை சேர்த்துக்கொள்கிறது’ என்கிறீர்கள். அப்படி அல்ல. புனைவெழுத்து சரியான கலைத்தன்மையுடன் இருக்கும் என்றால் முழுமையை நோக்கியே சுட்டும்.முழுமையைச் சுட்டும் அறிவு மாயை அல்ல, துண்டுபட்ட உண்மையே மாயை.

அறிவின் படி வாழலாகாதா என்று கேட்டதற்கு இதுவே பதில். பிளவுண்ட அறிவின்படி வாழ்வது இழப்புகளையே அளிக்கும். ஏனென்றால் அந்த அறிவுக்கு இணையான எதிர் அறிவும் இருக்கும். இதைக் கடந்ததுமே அது வந்து முன்னால் நிற்கும். இதற்கு அளிப்பதற்கு இணையாக எதிர் அறிவும் நம்மிடமிருந்து பிடுங்கிக்கொள்ளும். முழுமையறிவையே நாம் நாடவேண்டும். அதைக்கொண்டே முடிவெடுக்கவேண்டும்.

அவ்வண்ணம் முழுமைசார்ந்த ஓர் உள்ளறிதல் நிகழாதபோது உணர்வால் அறிவால் சமன்செய்யப்பட்ட துலாமுள் பாதையே சரியான வழி.மாறாக ஓர் உள்ளறிதலின் ஆணை எழுந்ததென்றால் அதன்பொருட்டு எதையும் இழக்கலாம், கடந்துசெல்லலாம். ஏனென்றால் நாம் நமது சாரமென்ன என்று அறிந்துவிட்டிருக்கிறோம். அதன்பின் நமது இலக்கு, வழி எதைப்பற்றியும் ஐயமில்லை. இன்று எனக்கு ஐயமேதுமில்லை.

நித்யாவின் மாணவனாக கே.வி.ஜயானனுக்கு நான் இப்படிச் சொல்வேன். ’ஒவ்வொரு தெய்வத்துக்கும் அதற்கான கொடைகளை அளி, பலிகளைப் போடு. கையில் குழந்தையுடன் காட்டில் தப்பிச்செல்லும் அன்னை துரத்திவரும் ஓநாய்களுக்கு கையிலுள்ள உணவுகளை வீசுவாள். கடைசியில் தன் தசையையும் வெட்டிவீசுவாள். குழந்தையை கொண்டுசென்று சேர்த்துவிடுவாள்’

*

வேதாந்தம் அறிவின் பாதையை முன்வைக்கவில்லை – பேரறிவின் பாதையை முன்வைக்கிறது. அறிவை மாயை என்று சொல்லவில்லை, முழுமையுடன் இணையாத துண்டுபட்ட அறிவையே மாயை என்கிறது. இந்த உலகில் இதுவரை தோன்றிய ஞானமார்க்கங்களிலேயே கலையிலக்கியத்திற்கு அணுக்கமானது வேதாந்தமேயாகும். ஏனென்றால் அது கலையிலக்கியங்களை மயக்கங்கள், வெற்றுணர்ச்சிகள் என்று சொல்லவில்லை – அவை முழுமையைச் சுட்டுகின்றனவா என்று மட்டுமே நோக்குகிறது.

நாராயண குரு அறிவு என்னும் சிறிய நூலை இயற்றியிருக்கிறார்.அதன் சாராம்சம் இதுவே. அறிவு ஒரு ஓரு தனிப்பிரக்ஞையில்  அதன் விளைச்சலாக நிகழ்கையில் சிற்றறிவு. அதுவே ஆணவஅறிவு.

தன்னறிவு தன்னை ரத்துசெய்து அறிவது .அதை உணர்வால், நுண்ணுணர்வால் கண்காணித்து பெருக்கி அறிந்தறிந்து செல்லுமிடம்தான் பேரறிவு. எந்த ஓடையைத் தொடர்ந்தாலும் கடலைச் சென்றறிவதுபோல.

பேரறிவு என்பது முழுமையறிவு. பிளவற்ற அறிவு. சிற்றறிவின் தளத்தில் அறிவே அறிவுக்கு எதிராக நின்றிருக்கிறது. பேரறிவு ’நமது- பிறிது’ என்ற பிளவற்றது. ஒட்டுமொத்தமானது. அது அறிதலால் மட்டும் ஆவது அல்ல. அறிதலில் அமைவதனாலும் ஆவது.

பொதுவாக இதை இப்படிச் சொல்கிறேன். ‘உரிய முறையில் தியானிக்கப்படாத அறிவு என்பது வெறும் ஆணவமாகவே முடியும். தியானம் என்பது அறிவை, அது எதன் துளியாக இருக்கிறதோ அந்த ஒட்டுமொத்தத்தின் ஒரு பகுதியென உணர்வது. அப்போதுதான் அந்த அறிவுக்கு உண்மையின் பெறுமதி அமைகிறது’.

இது எழுத்தாளனாகிய ஜெயமோகன் சொல்வது அல்ல. அவன் மூளையின் செரட்டோனின் அளிக்கும் தூண்டுதலால் மட்டுமே கதைகளை எழுதிக்கொண்டிருப்பவன். எழுதும்போதிருக்கும் திளைப்புக்கு அப்பால் எதையும் அறியவோ விளக்கவோ செய்யாதவன். இந்தப் பதில் நித்யாவின் மாணவனால், முற்றிலும் வேறொருவனால், எழுதப்படுவது.

ஜெ

விருந்து, ஏழாம் கடல் – கடிதங்கள்

ஏழாம்கடல் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

ஏழாம் கடல் ஒரு சிக்கலான கதை. அந்தக்கதையை சமூகச்சூழல், அரசியல்சூழல், காலகட்டம் எல்லாவற்றிலிருந்தும் விடுவித்துப்பார்த்தாலொழிய புரிந்துகொள்ள முடியாது. அந்தக்கதைக்கு ஃப்ராய்டிசம் எக்ஸிஸ்டென்ஷியலிசம் என்றெல்லாம் விளக்கம் அளித்தாலும் கதை அப்படியே நழுவிச்சென்றுவிடும். அக்கதை மனித மனதின் நஞ்சும் முத்தும் எங்கிருக்கிறது என்று காட்டுகிறது

கதையைப் புரிந்துகொள்ள மிக எளிமையான வழிதான். நம் உறவில், எத்தனை நெருங்கிய உறவாக இருந்தாலும் ஒரு சொட்டு நஞ்சு நமக்கு ஊட்டப்பட்டதில்லையா? நாம் ஊட்டியதில்லையா? அதை கேட்டுக்கொண்டாலே போதும்

ராஜசேகர்

 

ஜெ,

முற்றும் தூய்மையான உறவென்பது மனிதர்களுக்கு சாத்தியமே இல்லாதது. கடலாழத்தில் உள்ள கோடி கோடி முத்துக்கள் நமது எண்ணங்களே தான். கோடி எண்ணங்களில் ஓன்று நஞ்சாக வல்லது. அந்த நஞ்சு யாரிடமிருந்து யாருக்கு சென்றது என்பதே கதை.

ஏழாம்கடல் துரியம் தான். பிள்ளையின் மனமோ வியாகப்பனின் மனமோ அல்ல, மானுடத்துக்குப் பொதுவான முழுமனம் அது. அந்த மனத்தில் இருந்துதான் அனைத்து நஞ்சும் அமுதும் வருகிறது. அதன் ஆழத்துக்கும் தொலைவுக்கும் முடிவே இல்லை. (மண்ணிலயும் விண்ணிலயும் இருக்கப்பட்ட அத்தனையையும் அறிஞ்ச பரிசுத்த ஆவிக்கு மட்டும்தான் அதிலே என்னென்ன எங்கெங்க இருக்குன்னு தெரியும். மத்தவங்களுக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது. மனுசப்பயக்களுக்கு தெரியாது. பரமபிதாவுக்கும் மனுசகுமாரனுக்கும் மாதாவுக்கும்கூட தெரியாது… தெரிஞ்சுகிடவே முடியாது.)

வியாகப்பன், பிள்ளைக்கு கொடுக்க நினைத்தது ஆணிப்பொன் மணிமுத்து, ஆனால் சிக்கியது ஒரு துளி விஷம். வாழ்வின் இனிமையை மட்டுமே அடைய எண்ணி கடையும் பொழுது, கீழ்மைகளும் நஞ்சும் வெளிப்படுவதற்கிணையான மர்மம் இது. இந்த அறியமுடியாமை அல்லது அடையமுடியாமையே மனித குலத்தின் மாபெரும் மர்மங்களில் ஓன்று.

வியாகப்பன் ஒரு மணிமுத்தை பிள்ளைக்கு கொடுத்தும் இருக்கிறார். அந்த முத்தை பிள்ளை ஏன் வியாகப்பனுக்கு காட்டவில்லை? அதை வெள்ளிச் சிமிழில் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பவர், மாதாவிடம் வியாகப்பன் மன்றாடியதை அறியாமலா இருந்திருப்பார்? வியாகப்பனுக்கு, மணிமுத்திற்கும் மேலான ஒன்றை திருப்பி அளிப்பதற்கான வாய்ப்பல்லவா அது?

அந்த நஞ்சும் ஏழாம்கடலிலிருந்து தோன்றியது என்பதாலேயே, அது வியாகப்பனின் நஞ்சும் ஆகும்.

ஒருவேளை வியாகப்பனுக்கு பின்னர் தெரிய வந்திருந்தால் கூட பிள்ளையை வெறுக்க மாட்டார், ‘அப்டி வெறுத்துப்போட்டா பின்ன மனுசப்பிறப்புக்கு அர்த்தமுண்டா?’ என்றே சொல்லி இருப்பார்.

கதையைப் படித்ததும் துலங்கி வந்தது யின் யாங் குறியீடு தான். அமுதத்தில் ஒரு துளி நஞ்சு, நஞ்சில் ஒரு துளி அமுது. இரண்டும் ஒன்றை ஒன்று இட்டு நிரப்பி எய்தும் முழுமை.

அன்புடன்,

கிருஷ்ணபிரபா 

விருந்து [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

விருந்து மீண்டும் ஒரு நெகிழ்வான கதை. எத்தனை கதைகள். எழுதி எழுதித்தீராத கதைகள் இங்கே உள்ளன. கதைகளை நோக்கித் திரும்பிக்கொண்டால்போதும்

ஏன் கதைகள் இப்படி வந்துகொண்டே இருக்கின்றன என்று யோசித்தேன். இதே போன்ற செய்திகளும் நிகழ்வுகளும் நடந்துகொண்டேதானே இருக்கின்றன. அவற்றை எல்லாரும் பார்த்துக்கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்?

செய்திகளையும் நிகழ்ச்சிகளையும் திறக்கவேண்டியிருக்கிறது. ஆர்ட்டிஸ்டிக் எக்ஸ்டென்ஷன் என்பார்கள். அதை கலைரீதியாக நீட்டிக்கொள்ளவேண்டும். அதற்கு தத்துவப் பரிச்சயம், வரலாற்று வாசிப்பு, ஸ்பிரிச்சுவலான ஒரு தேடல் இருக்கவேண்டும். அதைத்தான் கதையை உருவாக்கும் மனநிலை என்று சொல்கிறோம்

இந்தக் கதையில் ஒரு தூக்குமேடைக் கைதி பிரியாணி சமைத்துப்போட்டான், அவ்வளவுதான் கதை என்று சொல்லிவிடலாம். ஆனால் ஆடு இங்கே ஒரு பலி. தன்னைத்தானே பலிகொடுக்கிறான். தன்னையே பிறருக்கு ஊட்டிவிட்டுப்போகிறான் என்று பார்க்க ஒரு தத்துவப்பார்வை வேண்டும்

ஆடு என்பது கிறிஸ்தவ மரபில் ஏசுவின் குறியீடு. திவ்யபலி என்று கிறிஸ்து மரபில் சொல்வார்கள். ஊருக்காக தன்னையே பலிகொடுத்தார். பலிநிறைவேற்றம் என்பார்கள்.அந்தச்சாயலை கதைக்கு கொண்டுவர வரலாற்றுவாசிப்பு வேண்டும். அதெல்லாம் இயல்பாக வந்து படியும்போதுதான் கதை ஆழமானதாக ஆகிறது

எஸ்.ராமச்சந்திரன்

அன்புள்ள ஜெ

விருந்து கதையில் ஆசாரியின் குணாதிசயம் ஆழமாக வெளிப்பட்டுள்ளது. ஆசாரியின் மென்மை, நகைச்சுவை உணர்வு எல்லாமே அழகானவை. அவனை மென்மையானவனாக, புனிதமான பலியாடாக, காட்டியிருக்கிறது கதை. அவன் செய்த கொலையை ஏன் எதற்காக என்று விளக்காமல் விட்டிருப்பதும் அழகு. ஏனென்றால் அதைச் சொல்லியிருந்தால் கதை அங்கே திரும்பிவிடும். அந்த கதை அல்ல முக்கியம், அவனுடைய பலி மட்டும்தான் என்று கதை சொல்கிறது. ஒவ்வொரு டீடெயிலும் மிகச்சரியாக அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது

ஆனந்த்

படையல், தீற்றல் – கடிதங்கள்

படையல் சிறுகதை

அன்புள்ள ஜெ

படையல் கதையின் மையம் என்பது அந்தச் சிவனடியார் ரத்தத்தின் வழியாக மறுபடி பிறந்து எழுந்தது. ரத்தம் வழியாகச் சென்று அண்ணாமலையானை கண்டது. அதுவரை தீயாகத் தெரிந்த லிங்கம் வானமாக மாறியது. ஆனால் அங்கே அந்த கல்மண்டபத்தில் இருப்பவர்கள் ஏற்கனவே அப்படி ஆகிவிட்டவர்கள். அவர்களுக்கு மறுபிறப்பு நடந்துவிட்டது. ஆகவேதான் யானைகள் போரிடும் காட்டுக்குள் அவர்கள் அன்றில்கள்போலப் பறந்தலைகிறார்கள். அவர்களிடம் இருப்பது சிரிப்பு மட்டும்தான்.

அந்த புரிதல்தான் ஆனையப்ப சாமியை அந்த ரத்தச் சோற்றை தின்போம் என்று சொல்லவைக்கிறது. அவர்கள் அந்தச் சிவனடியாருக்குத்தான் ரத்தச் சோற்றை ஊட்டுகிறார்கள். என்ன ஒரு கதை. நவாப்பால் கொல்லப்பட்டவர்களின் ரத்தம் கலந்த சோற்றை மராட்டியரால் கொல்லப்பட்டவர்களின் வழியாக மீண்டவருக்கு ஊட்டுகிறார்கள். பிஸ்மில்லாஹ் சொல்லி அதை வாழ்த்துகிறார் எறும்பு பாவா

இந்த மண்ணிலிருந்த ஒருமைப்பாவனையை, அதை நிலைநிறுதிய சூஃபிகளையும் சாமிகளையும் ஒரே பார்வையில் ஒரே இடத்தில் காட்டிய கதை. ஒரு உச்சகட்ட புனைவு என்று சொல்லமுடியும்

கே.ரவிக்குமார்

அன்புள்ள ஜெ

நலம்தானே? சங்ககாலம் முதலே நமக்கு தெய்வங்களுக்கு குருதிச்சோறு கொடுக்கும் வழக்கம் உண்டு. நெல்லைமாவட்டத்தில் நாங்கள் படப்புச்சோறு என்போம். சோறு பொங்கி அதன்மேல் அறுத்த பலியின் பச்சை ரத்தத்தை விட்டு குழைத்து ஒன்பது உருண்டைகளாக ஆக்கி எட்டுதிசைக்கும் வானத்துக்கும் வீசி படையலிடுவார்கள். சுடலைமாடன் இசக்கி முதலிய தெய்வங்களுக்குரிய பலி அது. அதை முருகனுக்கு வேலன் வெறியாட்டில் செய்ததாக சங்கப்பாட்டிலே பார்க்கிறோம். அந்தச்சடங்குதான் இங்கே நடைபெறுகிறது. அந்தப்பலியை தனக்காக ஏற்றுக்கொள்கிறார் எறும்புபவா. சிவனடியாரும் ஏற்றுக்கொள்ள வைக்கிறார்.அவர்கள் அனைவரும் தெய்வங்கள்போல மனித துக்கங்களுக்கு அப்பால் நின்றிருக்கிறார்கள்

என். காளிமுத்து

தீற்றல் சிறுகதை

அன்புள்ள ஜெ

தீற்றல் ஒரு சிறிய கீறல்போன்ற கதை. மையிடுவது என்பது தமிழகத்தில் எத்தனை ஆயிரமாண்டுகளாக இருக்கிறது. மையுண்டகண்கள், மைவிழி என்றெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறோம். ஆனால் மை பற்றி ஒரு கதை இப்போதுதான் எழுதப்படுகிறது.மையிட்ட கண்களுக்கு பெரிய அளவிலான ஒரு எக்ஸ்பிரஷன் உண்டு. கண்களை பார்ப்பதற்காக மட்டுமல்லாமல் பார்ப்பதற்காக தயாரித்துக்கொள்வது. கண் ஒரு கம்யூனிகேஷன் கருவியாக ஆகிவிடுவது. ஆச்சரியம்தான். நடனக்கலைஞர்கள்போல நம் பெண்கள் கண்களை ஆக்கியிருந்தார்கள். பெண்களுக்கு கல்வி வந்து பொருளாதார விடுதலை வந்து சமூகத்தில் ஓர் இடம் வந்ததுமே அந்த மையிடும் தேவையும் இல்லாமலாகிவிட்டது

எஸ்.ரவிச்சந்திரன்

அன்புள்ள ஜெ

தீற்றல் கதையை வாசிக்கும்வரை நான் பெண்களின் மையிடும் பழக்கத்தில் இவ்வளவுபெரிய மாறுதல் வந்திருப்பதை கவனிக்கவில்லை. உண்மையில் பெண்களின் உடல்களை மூடிமூடி வைத்திருந்த காலகட்டத்தில் கண்கள் அவ்வளவு எக்ஸ்பிரஸிவாக இருந்தன என்று நினைக்கிறேன். இப்போது உடலை மூடுவது குறைவு, கண்கள் மையிடுவது இல்லை. உலகம் முழுக்கவே அதிகமாக கண்களுக்கு மையிடுவது புர்க்கா போடும் பழக்கமுள்ள அரேபியநாடுகளில்தான் அதிகமாக இருக்கிறது.

எழுபதுகளில் பாப் ஸ்டார்கள் கூட பெரிதாக கண்வரைந்திருக்கிறார்கள். எலிசபெத் டெய்லர் படங்களில் அந்தம்மா வாலிட்டு கண் எழுதியிருக்கிறார்கள். அந்த வழக்கம் ஒரு பழைய ஞாபகமாக ஆகிவிட்டது. இன்றைக்கு அதைப்போல பெரிய கண்கள் பரதநாட்டியத்தில் மட்டும்தான் உள்ளன என்பது உண்மைதான்.

அந்த கண்களின் ஓர் அசைவு அவனை பித்தாக்கி அழவைக்கும் இடம் ஆழமானது. அந்த நெகிழ்ச்சி என்னைப்போன்ற அறுபதுவயதுக்காரர்களுக்குத்தான் புரியும்

ஆர்,மாதவன்

கந்தர்வன்,யட்சன் – கடிதங்கள்

கந்தர்வன் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ.,

‘கந்தர்வன்’ உங்களுடைய பல சாதனைக் கதைகளைப் போன்றே, ஒரு குறுநாவல் அளவுக்கே நீண்டிருந்தாலும்,கச்சிதமான, வெகு சுவாரசியமான ஒரு கதை. மொழ மொழவென தொப்பை குலுங்கும் முருகப்பன், வாழைக்குருத்தாய் வள்ளியம்மை, கோயில் காளையாய் அணஞ்சபெருமாள் என்று தெளிவான ஒரு சித்திரத்தை அளித்துவிடுகிறீர்கள். நோயாளிச் சிறுவனைப் போன்ற மன்னர், அவரைச் சுற்றிய சாதீய வட்டங்கள், அதிகார அடுக்கு வரிசைகள், சமூகத்தில் பெண்களின் மீதான ஒடுக்குமுறை என்று காலயந்திரத்தில் ஏற்றி பதினேழாம் நூற்றாண்டு நாஞ்சில் நாட்டில் கொண்டுபோய் இறக்கி விடுகிறீர்கள். கதையின் மைய நிகழ்வுக்கான பின்புலத்தை விளக்கவே வெகுநேரம் எடுத்துக்கொள்கிறீர்கள். ஆனால் அந்த அளவு விரிவாகச் சொல்லவில்லையென்றால் பின்பாதி இவ்வளவு ருசித்திருக்கவும் ருசித்திருக்காது. ‘இந்தா முக்குக் கடைல போயி வாழைப்பழம் வாங்கிட்டு வாலே’ என்பது போல அணஞ்சபெருமாளின் உயிரைக் கேட்டு அனுமதியும் வாங்கி விடுகிறார் மாராயக்குட்டிபிள்ளை.தேவர்களை மிதித்து கோபுரத்தின் மேலேறும் போதே நம் மனதில் கந்தர்வனாய் அமர்ந்து கொள்கிறான் அணஞ்சபெருமாள் .  அதிலிருந்து உச்சக்காட்சி வரை உங்களுடைய ராஜாங்கம்தான்.

அதுவும் மூன்று உச்சக்காட்சிகள். முதல் உச்சக்காட்சி அணஞ்சபெருமாள் கோபுரத்தின் உச்சியில் தோன்றுவது. இரண்டாவது வள்ளியம்மையின் வருகை. மூன்றாவது சிதையேற்றம்.  ‘பெண்ணடிகள் மானமா சீவிக்க வழியில்லையா?’ என்பது முருகப்பனின் பராதி மட்டும்தானா? அணஞ்சபெருமாள் உண்மையிலேயே வள்ளியம்மையை அணஞ்சபெருமாள்தானா? அவன் வாழ்வில் ஒரு வள்ளியம்மைதானா?  சிதையை நோக்கி வள்ளியம்மையைச் செலுத்தியது எது, அணஞ்சபெருமாளின் மீதான காதலா? முருகப்பன் மீதான வன்மமா? என்று விரித்தெடுக்க பல சாத்தியங்கள்.  இதில் வள்ளியம்மையின் பார்வையில் இன்னொரு வெகு சுவாரசியமான கதைக்கு இடமிருக்கிறது.

வரலாற்றில் நிலைபெறும் யோகம் செத்தவன் சாதிக்குக் கிடைக்காமல் வேறு சாதிக்குக்கிடைப்பது, அந்த நிலைப்பேறை சொந்தம் கொண்டாடும் உள்சாதிப் பூசல்கள், ஊர்ப் பூசல்கள் என்று நீங்கள் எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் எழுத்தாளச் சுதந்திரம் அபாரம். கரையாளர்களிடையே நடக்கும் சம்பாஷணைகள் நினைத்து நினைத்துச் சிரிக்கும்படியானவை. ‘அனாதையைப் பலிகுடுக்குததாவே  ஆதிசிவனுக்க வளி’ ஒரு சோறு பதம். ஏனோ நாஞ்சில் நாடனின் முகம் நினைவில் வந்தது. ரசித்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். இந்தக் கதையிலும் இதன் தொடர்ச்சியான ‘யட்ச’னிலும் இடம்பெறும் செட்டியார்கள் குறித்த பழமொழிகள் படிக்கும்போதே தெரிந்தது உங்கள் சொந்தச் சரக்கு என்று. இருந்தாலும் மறுநாள் அரசு நூலகம் சென்றபோது அங்கிருந்த கி.வா.ஜ வின் ‘தமிழ்நாட்டுப் பழமொழிகள்’ தொகுப்பில் இதில் ஏதும் இருக்கிறதா என்று பார்த்தேன். செட்டியார்கள் குறித்த ஐம்பது பழமொழிகள் நூலில் இருந்தன. இதில் ஒன்று கூட இல்லை.

அன்புடன்,

கிருஷ்ணன் சங்கரன்

அன்புள்ள ஜெ

கந்தர்வன் கதையில் அத்தனை பிள்ளைமார்கள் ஏன் வருகிறார்கள், அவர்களுடைய அன்றாடச் சதிகளும், சில்லறைப்பூசல்களும் எதற்காக என்று நான் கதையை வாசித்தபோது யோசித்தேன். கதை மனதில் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. ஒரு கட்டத்தில் சட்டென்று தோன்றியது கதையே அதுதானே? அன்றாடத்தில் திளைக்கும் மிகச்சிறிய மனிதர்களுக்குமேல் எழுந்து நின்றிருக்கும் கந்தர்வனைப் பற்றியதுதானே அந்தக்கதை. அந்தச் சிறியமனிதர்களுக்குமேல் கோபுரத்தில் எழுந்து நிற்பதுபோல நின்றிருக்கிறான் கந்தர்வன்

எஸ்.ரமேஷ்

 

யட்சன் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

கந்தர்வன் கதையை பற்றி எழுதியபோது உண்மையான முருகப்பனின் நிலை என்னவாக இருக்கும், அவன் இவற்றையெல்லாம் எப்படி கடந்திருப்பான் என்பதை கேள்வியாக ஓரிரு வரிகள் எழுதலாம் என்று நினைத்தேன். ஆனால் தொடர்ந்து கதைக்குள் இல்லாத கதையை வாசிக்கிறோமோ என்று நினைத்து விட்டுவிட்டேன்.கந்தர்வன், யட்சன் ஆகிய இரு கதைகளிலும் சாதி குளங்களின் பிரத்தியேக மனநிலைகள், பிளவுகள் தாழ்வுணர்ச்சிகள், திறமைகள், பூசல்கள் அதன் அழகியலோடு வெளிப்படுகிறது. ஒருபுறம் மக்கள் தங்களின் நலனுக்காக தனித்தவர்களை பலி கொடுக்கிறார்கள். அப்படி செய்ததன் குற்றவுணர்வினால் மக்கள் பழிக்கு  பயந்து அவர்களை தெய்வமும் ஆக்கி சரணடைந்துவிடுகிறார்கள். காலம் கடந்து குற்றவுணர்வு நீங்கிய பின் தெய்வங்களை இலகுவாக்கிக் கொண்டு தங்கள் நலனுக்காக மீண்டும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். சித்தன் சிதையில் வந்த ஆடகபொண் முருகையா பதுகிய பொண்னை திருடிய பங்காளி பழிபாவத்திற்கு பயந்து எரியில்  கொண்டு வந்து போட்ட பொண்ணாகவுமிருக்கலாம்.கந்தர்வனும் யட்சனும் இரு எதிர் எதிர் துருவங்களின் கதை. தன்னில் தான் மகிழ்ந்திருக்கும் தெய்வம் ஒன்றும். வெளியே பிறவற்றில் தன் மகிழ்வை தேடும் தெய்வம் இன்னொன்றும். நவீன மொழியில் சொல்வதென்றால் இருவேறு வாழ்கை நோக்கு கொண்ட கலைஞர்கள்.முருகையா முதலிலிருந்து காமத்தில், தன் அழகில் தாழ்வுணர்ச்சி கொண்டவனாக, நிச்சியமின்மை பற்றிய அச்சம் கொண்டவனாக  சித்தரிக்கபடுகிறான். அந்த அக குறையை கடக்கவே அவன் பெண்பித்தனாகிறான், செல்வம் சேர்க்கிறான் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். அவன் இயல்பில் போகி, செல்வத்தை தேடுபவன், தன்னிடமிருந்து எதையும் இழக்க விரும்பாதவன். காலம் காலமாக வரலாறு நெடுகிலும் அவன் இழந்தபடி இருப்பதாலும் அவனிடமிருந்து பரித்துகொள்ளபடுவதாலும் முருகையாவுக்கு அது ரத்ததில் ஊரிய இயல்பாக இருக்கலாம்.நாடு முழுவதும் இருவேறு நிலங்களில் இருவேறு இயல்புடன் பலியிடபட்ட நாட்டார் தெய்வங்கள் இனைந்து கந்தர்வர்களாகவும் யட்சர்களாகவும் ஒரு பொது தொன்மமானார்களா.இறுதியில் பிச்சைகார பாபாவாகி தன்னை யட்சன் என்று அழைத்துக்கொள்ளும் முருகையா களிமாடனுக்கும் உடனுரை நங்கைக்கும் வசை அபிஷேகம் செய்கிறான். கோபுர அடுக்குகளில், அழுது அடங்கும் போது புரியும் எதிர்தரப்பின் நியாயத்துக்கு பின்னும் கந்தர்வர்களோடு சமர்புரிந்தபடி அமர்ந்திருக்கிறார்களா யட்சர்கள்.கந்தர்வன் கதையில் அணஞ்சபெருமாள் ஒன்றிலிருந்து அடுத்த அடுத்த தெய்வமாவதுபோல் இக்கதையிலும் முருகையா  ஒரே இயல்பு கொண்ட ஒரு தெய்வதிலிருந்து அடுத்த தெய்வமாகியபடி இருக்கிறான்.நான் இந்திய மத வரலாற்றையும் தொன்மவியலையும் சமூக வராலாற்றையும் முழுவதுமாக படித்து அறிந்தவனில்லை. அது அனைத்தும் ஆகி நிற்க்கும் இக்கதைகளை முன்னிட்டு புரிந்துகொள்ள வாசித்தவைதான்.யட்சர்கள் இந்து பொளத்த சமண மதங்களின் தெய்வங்கள்,  இறை உருவகங்கள். எதிர் மனநிலை கொண்டவர்கள், போகதின் மீது செல்வத்தின் மீது அளவில்லா ஆசை கொண்டவர்கள், கட்டுக்கடங்காதவர்கள். செல்வங்களின் தெய்வமாகி குபேரனும் யட்சர்களுள் ஒருவராக சொல்லப்படுகின்றான். ஒருவிதத்தில் யட்சர்கள் குழந்தை மனம் படைத்தவர்கள்.இயக்கன் ஆரியர்களை எதிர்க்கும் சாமியாக சொல்லப்படுகிறது. நான் பார்த்தவரை காலம் காலமாக நீளும் சமர் இது என்று தெரிகிறது.முருகன் எதிர்ப்பது முருகனைதான். அது யாருக்கும் தெரிவதில்லை.அதாவது பழைய முருகன், தன் இடத்தை எடுத்து கொண்டதற்காக புது முருகனை எதிர்க்கிறான். மற்றது வலியது என்பதற்காக தன்னைவிட்டு பிரிந்த பெண்னை தன்னுடையவளான வள்ளியையும் எதிர்கிறான். ஆனால் இரண்டு முருகனுக்கும் கந்தர்வர்ளாக யட்சர்களாக அவர்களின் இடம் கோபுரத்தில் கொடுக்கபட்டுள்ளது. மூவரும் நாட்டார் தெய்வங்காளாக வழிபடபடுகிறார்கள். இதுதான் இந்திய சமூகத்தின் அடிப்படை வரலாறு தெய்வங்களின் வரலாறு   என்று இக்கதைகளை புரிந்துக் கொள்ளலாமா.இரண்டு கதைகளிலும் ரத்ததாளும் பழியாலும் சமராளும் தெய்வங்களாலும் ஆன இடியாப்பம் ஒற்றை பிரித்து மீண்டும் இடியாப்பம் ஆக்கியிருக்கிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். உங்கள் மூளையை நினைத்தால்தான் வியப்பாக இருக்கிறது.நன்றிபிரதீப் கென்னடி.அன்புள்ள ஜெ,யக்‌ஷன் கதையின் சித்தரை சித்தரா போகியா பித்தரா என்று கொள்வது கடினம். அனால் இரண்டு மர்மங்கள். ஒன்று அத்தனைபெரிய பொன்குவியலை கையிலேயே வைத்திருக்கிறார். இரண்டு, செத்தவன் தானே என்று நினைக்க ஆரம்பித்துவிடுகிறார். உண்மை கலங்கிவிடுகிறது. பொய்யும் கலங்கிவிடுகிறது. ஆகவே அதற்கு அப்பாலுள்ள ஒன்று அவருக்கு சிக்குகிறதுமகாதேவன்

குமிழிகள், கூர்- கடிதங்கள்

 

குமிழிகள் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

குமிழிகள் கதை விவாதங்களை உருவாக்குவதைக் காண்கிறேன். அவற்றை வெறும் ஒழுக்கவியல் விவாதங்களாக என்னால் காணமுடியவில்லை. அவற்றில் அடிப்படைக் கேள்வி ஒன்று உள்ளது. ஒரு கதை அந்த அடிப்படைக் கேள்வியை சென்று தொடும்போது மட்டும்தான் இத்தனை விவாதங்கள் உருவாகின்றன. அந்த கேள்வியை சரியாக காட்டும் உருவகம் தேவை. அந்த வகையான உருவகம்தான் மார்பகங்கள். என்றுமே மனிதகுலத்துக்கு அது ஒரு அடிப்படையான உருவகமாக இருந்துள்ளன.

சங்க இலக்கியங்களில் பார்த்தால் பெண்ணின் அடையாளமாகவே முலைகள் உள்ளன. இளம்பெண்ணை ஏந்திளமுலை என்று சொல்கிறார்கள். முதியபெண்ணை பொல்லா வறுமுலை என்கிறார்கள். முலை பாலியல் அடையாளமாக மட்டும் இல்லை. பெண்ணடையாளமாகவும் உள்ளது. இந்தியச்சிற்பங்களும் முலைகளின் மேல் பெரும் கவனம் செலுத்தியிருக்கின்றன

ஒர் உறுப்பு இத்தகைய குறியீடாக மாறியிருக்கும்போது அதைப்பற்றிய ஒரு பேச்சு என்பது மிகப்பெரிய கேள்விகளைக் எழுப்புவதாக ஆகிவிட்டிருப்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. இந்த விஷயத்தைப் பேசி முடியாது என்றே நினைக்கிறேன்.

குமிழிகள் கதையில் எழும் கேள்விகள் இரண்டுதான். முலை என்பதற்கான தேவை இரண்டு. குழந்தைக்குப் பாலூட்டுவது. காமத்திற்கான தூண்டுதல். இரண்டுமே சாத்தியமில்லை என்றான பின் அது வெறும் அடையாளமாக ஆனால் அது என்னவாக பொருள்படுகிறது. பாலூட்டவும் முடியாது, தொடவும் முடியாது. பெண்ணுக்கான ஓர் அடையாள அறிவிப்பாக மட்டும் அது ஆகிவிடுமா என்ன?

கார்த்திக்

அன்புள்ள ஜெயமோகன்

தங்களின் தளத்தில் படித்த குமிழிகள் சிறுகதை தொடர்பில் என் கருத்தைப் பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்.

யதார்த்தத்திற்கும்,நவீனத்திற்கும் இடையே உள்ள போராட்டம் தான் கதை.

சாமிநாதன் உலகோடு ஒட்டி வாழ விரும்புவனாக உள்ளான். ஆணும் பெண்ணும் உடம்பாலேதான் உரையாடிக்க முடியும்.அந்த தொடர்பு ரொம்ப டீப்பானது.அதற்கு பல லட்சம் ஆண்டு பரிணாம வரலாறு உள்ளது என்கிறான்.

அதற்கு லிலி அதிலே ஒரு சுரண்டல் இருக்கு. அடிமைத்தனம் இருக்கு. அது வேண்டாம் என்கிறாள்.வேறு வகை  உரையாடல் நடக்கலாமேன்னு சொல்றேன் என்கிறாள்.

குழந் தைத்தனமான மூக்கை ஐரோப்பிய மூக்காக மாற்றம் செய்து கொள்வது மற்றும் செஸ்ட் டெவலப்மெண்ட்  செய்து கொள்வது தொடர்பான விவாதங்களில் அவன் மனது முற்றிலும் காம ம் நோக்கியே சிந்திக்கிறது.

ஆண் ஆதிக்க மனதுக்கு நிகராக பெண் ஆதிக்க மனது இருந்தால் தான் பெண்மை வெல்ல முடியும். அதையே லி லி செய்கிறாள்.   அவள் பெண்ணிற்கே உரிய உரிமைகளை இரு விவாதங்களின் போதும் பின்வருமாறு ஸ்தாபிதம் செய்கிறாள்.

உடம்பு மாறிட்டு இருக்கு.முகம் மாறிட்டு இருக்கு. அதுக்கேத்தாப்ல உன்னோட டேஸ்டும் மாறித்தான் ஆகனும்.

எக்ஸ்பிரசன்னா செக்ஸ் மட்டும் இல்லை. அழகு, திறமை,பலம், இளமை அனைத்தும் தான் என்கிறாள்.

அவள் தன் வேலையைச் செய்து முடிக்க இளமை,துடிப்பு மற்றும் ஹெல்த் முக்கியம் என்கிறாள்.

மேல்வர்க்கத்திலும், மத்திய தர மேல்வர்க்கத்திலும் தற்போது இது சாத்தியம் தான்.  காலம் செல்லச்செல்ல அனைத்து  மக்கள் வர்க்கத்திலும் சாத்தியம் ஆகும் வாய்ப்புகளே அதிகம்.

பாரதிராஜாவின் 16 வயதினிலே வந்த பிறகு தான் பல கிராமங்கள் நகர நாகரிகத்திற்கு பழகின.

தற்போது  இணையம் அனைவருக்கும் அனைத்து வாய்ப்புகளையும் வழங்கி வருவது அனைவரும் அறிந்த ஒன்றே.

இனிவரும் காலங்கள் சில பழமைகளைப் பாதுகாக்க தான் போராட வேண்டி வருமே தவிர இது போன்ற செயல்களில் அனைவரும் தங்களை எளிதாக தகவமைத்துக் கொள்வது சாத்தியமே.

நன்றி

மு.மாணிக்கம் ,

நற்சாந்துபட்டி

புதுக்கோட்டை.

கூர் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

கூர்.

பரியது கூர்ங்கோட்டது ஆயினும் யானை
வெரூஉம் புலிதாக் குறின்

என்பது குறள். எனவே குழந்தைதனமாக இறாய் ஊக்கமுள்ளதுவே என்கிறார் வள்ளுவர்.

நீ என்றோ தாக்கபடலாம் என்பது மட்டுமல்ல. இங்கு உன் கூரால் நீ குத்தமுடியாது வெறுளவும் சில உண்டு என்றும் இக்கதையை வாசிக்கலாம் போல.

நன்றி
பிரதீப் கென்னடி.

அன்புள்ள ஜெ

கூர் போன்ற கதையைப் புரிந்துகொள்வதில் நமக்கு பலவகையான சிக்கல்கள் உள்ளன. இந்த உலகத்தை நாம் இன்னும் அணுக்கமாக தெரிந்துகொள்ளவில்லை. உண்மையில் இங்கே கேஸ்கள் எழுதப்படுவது மிகமிக இயந்திரத்தனமாகத்தான். உண்மையான சிக்கல்களை கோர்ட்டுக்கு கொண்டுவரவே முடியாது. நீதிமன்றத்தில் நிரூபிக்க முடியாது. ஆகவே காலாகாலமாக எப்படி கேஸ் எழுதப்படுமோ அப்படி, அதே வார்த்தைகளிலேயே கேஸை மீண்டும் எழுதுவது வழக்கம். அதுதான் பப்ளிக் பிராசிக்யூட்டருக்கு எளியது. அவர் நன்றாகக் கேசை நடத்தமுடியும். ஆகவே நீதிமன்றத்தில் ஒரு புதியவிஷயம் பேசப்படுவது மிக அபூர்வம்.

ஆனால் போலீஸ் ஸ்டேஷனில் புதியபுதிய செய்திகள் வந்துகொண்டே இருக்கும். ஏராளமான புதிய செய்திகள் வரும். அந்தச் சிறுவனைப்போன்ற ஒருவனை நானே கண்டிருக்கிறேன். அவனுடைய வன்மத்தையும் கண்டிருக்கிறேன். மனிதர்கள் குப்பைக்கூடையில் தூக்கி போடப்படுகிறார்கள் என்பது உண்மை. பைபிளில் அந்த மனிதர்களுக்கான வாசகம் உள்ளது. வேறெந்த மதமும் குப்பைக்கூடைகளில் உள்ள மனிதர்களுக்காகப் பேசவில்லை.

அந்தச் சின்னப்பையன் ஆரீஸ் ஏன் அதைச் செய்கிறான். அவனுக்கு அவனைக் கைவிட்ட சமூகம் மீது வன்மம் உள்ளது. அது அவனுக்கே தெரியாது. அவனுக்கு அவர்கள் எவர் என்றும் தெரியாது. கொலைசெய்ய வாய்ப்பு வரும்போது அதைச் செய்கிறான். அன்புதான் அவனுக்கு கோபம் வரச்செய்கிறது. பிச்சைக்காரர்கள் நிறையப் பிச்சைபோடுபவர்களை வெறுப்பார்கள் என்பதை கண்டிருக்கிறேன். ஞானப்பன் தன் பேரனிடம் அன்பாகப் பேசுவதைக்கண்டு ஆரீஸ் அவனைக் கொல்கிறான். அவனிடமே ஞானப்பன் அன்பாகப்பேசியிருந்தாலும் கொன்றிருப்பான். மக்கா என்று அழைத்ததுமே அந்தப் பிள்ளைகளுக்கு வரும் கோபம் அதைத்தான் காட்டுகிறது

டேவிட் தேவாசீர்வாதம்

 

குமிழிகள், கடிதங்கள் குமிழிகள் -கடிதம்  குமிழிகள்- கடிதங்கள் குமிழிகள்,கடிதங்கள் குமிழிகள்- கடிதங்கள்

ஆமென்பது… [சிறுகதை]

”எண்ணங்களுக்கு வானம் அளவுக்கு சுதந்திரம் உண்டு, சொல்லுக்கு கையளவுக்குச் சுதந்திரம்தான்” பிரபானந்தர் சொன்னார். “சொல்லுக்கு இருக்கும் சுதந்திரம்கூட எழுத்துக்கு இல்லை. ஆகவே நினைப்பதையெல்லாம் சொல்லிவிடக்கூடாது. சொன்னதை எல்லாம் எழுதிவிடக்கூடாது. எண்ணங்களை அப்படியே விட்டுவிட வேண்டும். அவை பறக்கும் தேவதைகள் போல. பின்னால் துரத்திச்செல்லக் கூடாது. சில தேவதைகள் திரும்பிப் பார்க்கும் கணமே பேய்களும் ஆகிவிடும்”

நான்கு நாட்களுக்கு முன்புதான் நாங்கள் ஹைதராபாதுக்கு வந்தோம். அது முதலே அவரைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன். அவர் அதேபோல எதிலும் பட்டுக்கொள்ளாமல் வேறெதையோ பேசிக்கொண்டிருந்தார். நான் கவிஞர் கே.வி.ரமாவை பார்த்தேன். அவர் கைகளை மடியில் ஊன்றி முதுகை குவித்து தலைகுனிந்து மண்ணை நோக்கி அமர்ந்திருந்தார். நான் தூணில் சாய்ந்து நின்றிருந்தேன்.

அது போதானந்த மடத்திற்குச் சொந்தமான விருந்தினர் விடுதி. ஆனால் காவி உடையுடன் பிரபானந்தர் அங்கே பொருந்தாமல் தெரிந்தார்.“வானத்தில் கோடானுகோடி தெய்வங்கள், தேவர்கள், தேவதைகள், பேய்கள், ஆவிகள் நிறைந்திருக்கின்றன. உண்மையில் அதெல்லாம் சொற்கள், நான் அச்சொற்களால் உத்தேசிக்கப்படும் ஒன்றைச் சொல்கிறேன். அவை நம்மை ஒவ்வொரு கணமும் கடந்துசெல்கின்றன. நம்மிலெழும் ஒவ்வொரு எண்ணமும் அவ்வாறு ஒன்று நம்மைக் கடந்துசெல்வதனால் உருவாவது. அவற்றை அப்படியே விட்டுவிடவேண்டும். மலைகளின்மேல் காற்றுபோல அவை சென்றுவிடவேண்டும்” என்றார்.

பித்தர்களுக்குரிய இடம்பொருள் தொடாத ஒரு பாவனை அவரிடமிருந்தது. ”உண்மைதான், காற்று தடம்பதிக்காமல் செல்வதில்லை. மலைகளின் முகங்கள் காற்றால் செதுக்கப்பட்டவை. ஆனால் மலை காற்றை அள்ளிப்பற்ற முயல்வதில்லை. என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்றால் தெய்வங்களையும் பேய்களையும் அப்படியே விட்டுவிடவேண்டும்” என்று அவர் தொடர்ந்தார். “சில தெய்வங்கள் நம்மில் ஒருகணம், கணத்தில் ஆயிரத்திலொரு துளிநேரம் நிலைகொள்கின்றன. சில தெய்வங்கள் சில நிமிடங்கள். சில தெய்வங்கள் மணிக்கணக்கில் நாட்கணக்கில் வாரக்கணக்கில் ஆண்டுக்கணக்கில் நிலைகொள்கின்றன. சில தெய்வங்கள் சிலரை வாழ்க்கை முழுக்க கவ்விக்கொள்கின்றன.”

”அதை நாம் தீர்மானிக்கமுடியாது. அது விதி. அதை அவை தீர்மானிக்கின்றன. அவை இங்கே தங்களை ஊன்றிக்கொள்ள முயல்கின்றன. அவ்வாறுதான் இத்தனை தெய்வங்கள் இங்கே” என்றார் பிரபானந்தர் “பூமியில்தான் எத்தனை கோடி தெய்வங்கள். கொடியும் கோட்டையும் கொண்டு படுத்துக் கிடக்கும் அனந்தபத்மநாப சாமி முதல் வயல் வரப்பில் ஒற்றைக்கல்லாக அமர்ந்திருக்கும் காட்டு மறுதா வரை…அவையெல்லாம் ஒவ்வொரு கணத்தில் மானுட மனத்தை தொட்டவைதான். ஏதோ காரணத்தால் அவற்றை அறிந்தவர்கள் அவற்றை பிடித்து நிறுத்திக்கொண்டார்கள்”

“ஒரு கல்லில் அவற்றை இங்கே நிறுத்திவிடலாம். ஆனால் நிலைகொண்டுவிட்ட தெய்வம் பலி கேட்கிறது. வழிபாடுகளை பூசைகளைக் கோருகிறது. அதற்கு துதியும் தோத்திரமும் தேவைப்படுகிறது. அது ஒருபோதும் நம்மை அதை மறக்கும்படி அனுமதிப்பதில்லை….” கைகளை விரித்து பிரபானந்தர் சொன்னார் “ஆகவேதான் நான் சொல்கிறேன், இருக்கும் தெய்வங்கள் போதும் நமக்கு. தெய்வங்களை அதன் போக்கில் விட்டுவிடுங்கள்… எதையும் பிடித்து நிறுவ முயலாதீர்கள். பிரதிஷ்டிக்காதீர்கள். ஆமாம்,பிரதிஷ்டிக்கவே செய்யாதீர்கள். நான் சொல்லும் ஒரே உபதேசம் அதுதான்”

அவர் ஒரு வகையான ’எக்ஸெண்டிரிக்’ என்று முன்னரே சொல்லியிருந்தார்கள். சூடன்சாமி என்றுதான் அவரைப்பற்றி மடத்திலும் சொன்னார்கள். “… ஆனால் பிரச்சினையற்றவர், அவர் சொல்வதை காதுகொடுத்துக் கேட்காமலிருந்தால் மட்டும் போதும்” என்று திருவனந்தபுரம் தலைமை மடத்தில் சாது சங்கரதாஸ் நாங்கள் கிளம்பும்போது சொன்னார்.

“நேற்று என்னிடம் கௌமுதியிலிருந்து கே.வி.ஜயானனைப்பற்றி கேட்டார்கள். நான் எதையும் வாசித்ததில்லை என்று சொன்னேன். எழுத்தாளர்கள் பரிதாபத்திற்குரியவர்கள். தாங்கள் அறியாத தெய்வங்களை பிடித்து நிறுவிவிடும் துரதிர்ஷ்டம் கொண்டவர்கள் என்று சொன்னேன். அவன் மேற்கொண்டு எதுவும் கேட்கவில்லை. நான் சொன்னது அவனுக்கு புரிந்திருக்காது” என்றார் பிரபானந்தர்.

உள்ளிருந்து அர்ஜுனன் நாயர் வெளியே வந்தார். வாயில் போட்டிருந்த வெற்றிலையை சுவர் மடிப்பில் துப்பிவிட்டு நாவால் பற்களை துழாவியபடி படியேறிவந்தார். வேட்டி நுனியை தூக்கி வாயின் ஓரங்களை துடைத்துக்கொண்டு சுவர் ஓரமாக திண்ணை விளிம்பில் அமர்ந்தார்.

“என்ன ஆயிற்று?”என்று நான் கேட்டேன்.

“இன்னும் திரும்பி வரவில்லை… வந்தால் உடனே சொல்வதாக வீட்டு உரிமையாளர் பெண்மணி சொன்னார்… அதைத்தான் இப்போதும் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார்”

நான் கவிஞர் கே.வி.ரமாவை பார்த்தேன். அவர் முகத்தில் எந்த மாறுதலும் ஏற்படவில்லை.

“அவன் எங்கே போனான் என்று எவருக்குமே தெரியாதா? ஆச்சரியம்தான்”என்று பிரபானந்தர் சொன்னார்.

“அமெரிக்கா அப்படித்தான். தேவையென்றாலும் இல்லாவிட்டாலும் இன்னொருவரைப் பற்றி கவலைப்பட மாட்டார்கள். இன்னொருவரைப் பற்றி அக்கறையே காட்டமாட்டார்கள். எங்கு போகிறீர்கள் என்று கேட்பது இருக்கட்டும், உடம்பு சரியில்லையா என்று கேட்பதெல்லாம்கூட பெரிய உரிமைமீறலாக நினைப்பார்கள்”

“இவன் ஏதோ விளம்பர நிறுவனத்தில்தானே வேலைசெய்கிறான்?” என்றார் பிரபானந்தர்.

“ஆமாம், புகைப்படம் எடுப்பான் என்கிறார்கள்” என்றார் அர்ஜுனன் நாயர் “வயது முப்பத்தாறு ஆகிறது. திருமணம் செய்து விவாகரத்து ஆகிவிட்டது. நல்ல திறமையான ஆள் என்கிறார்கள்… இந்தியாவுக்கு வந்து நாலைந்து ஆண்டுகள் இருக்கும்”

நான் அதில் ஏதும் தலையிட விரும்பவில்லை, வெளியே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன்.

“அவர்கள் அங்கே எப்படித்தான் வாழ்கிறார்கள் என்று சிந்திக்கக்கூட முடியவில்லை. சாதனா இல்லாத தனிமை என்பது ஒருவகை நோய்” என்றார் பிரபானந்தர். “எங்கே போயிருப்பான் அப்படி?”

“ஏதாவது பெண்ணுடன் போயிருப்பான். அவர்களுக்குத்தான் அங்கே காம்பிங், டிரெக்கிங் என்று என்னென்னவோ உண்டே”என்றார் அர்ஜுனன் நாயர்

பிரபானந்தர் சலிப்புடன் “இங்கே இப்படி காத்திருப்பதில் அர்த்தமில்லை. இப்போதே இரண்டு நாட்களாகிவிட்டது. செய்தி அறிந்து கிளம்பி வருவதாக இருந்தாலும் டிக்கெட் கிடைத்து, விமானம் ஏறி, நடுவே ஊர்மாறி வந்துசேர ஒருவாரமாகும்… வாழ்க்கையே சாவுக்கான காத்திருப்பு. செத்தபிறகும் காத்திருப்பதென்றால் பெரிய அபத்தம்” என்றார்.

“ஆனால் அவர் தனக்கு முறையாக இறுதிச்சடங்குகள் செய்யப்படவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டார். தன் மகனே செய்யவேண்டுமென்று விரும்பினார். உயில்கூட எழுதியிருக்கிறார்” என்று நான் சொன்னேன்.

“அதெல்லாம் வெறும் செண்டிமெண்டுகள்”என்றார் பிரபானந்தர் “ஒரு வேதாந்திக்கு சடங்குகள் எல்லாம் குறியீடுகள் மட்டுமே என்று தெரியும். பஞ்சபூதங்களாலானது உடல். மிருண்மய மனோஞ்யம். ஆத்மா அந்த ரதத்தில் ரதன். அவனுடைய வழி வேறு. ரதம் உடைந்தபின் அக்கணமே ரதன் தாவிவிடுகிறான்…” அவர் கைகளை நீட்டி சோம்பல் முறித்தபின் “சடங்கு வேண்டும் என்றால் அதற்குரிய மறுவழிகளைப் பார்க்கலாம். சாஸ்திரப்படி மகனாக எவர் வேண்டுமென்றாலும் நின்று சடங்குகளைச் செய்யலாம்”

”ஆனால் அவர் ஆசைப்பட்டார்…”

”மகன்தான் சடங்குகள் செய்யவேண்டுமென்று சொன்னாரா?”என்று பிரபானந்தர் கேட்டார்

”நான் சொன்னேனே, பலமுறை சொல்லியிருக்கிறார். கடைசியாக எழுதியும் வைத்திருக்கிறார்”

“அதைத்தான் சொன்னேன், வெறும் செண்டிமெண்ட்” என்று பிரபானந்தர் எழுந்துகொண்டார். “சங்ஙம்புழ கிருஷ்ணபிள்ளையின் கவிதை உண்டே. பஞ்சபூதங்களென் காத்ரம்… நல்ல வரிகள்” கொட்டாவி விட்டு “நான் கொஞ்சம் படுக்கவேண்டும்”

காவிமேலாடையை சுழற்றி சுற்றியபடி அவர் உள்ளே செல்வதை நாங்கள் பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தோம்

“சாமியார்கள் பிறப்பு, சாவு, கல்யாணம் எல்லா சடங்குகளிலும் அபத்தமாக தெரிகிறார்கள்” என்றார் அர்ஜுனன் நாயர்

“அவன் வந்து இறுதிச்சடங்குகள் செய்யவில்லை என்றால் அவர் ஏமாந்துதான் போவார்”

“அவர்தான் போய்விட்டாரே”

“போகவில்லை என்பதுதானே நம் நம்பிக்கை? நமக்கு என்ன தெரியும்?”

“இங்கே அலைகிறாரா என்ன?”

“அந்த உடலருகே இருப்பார் என்று சொல்வார்கள்”

“சரிதான்”என்றார் அர்ஜுனன் நாயர் “கடைசிக்காலத்தில் அவர் எழுதிய கதைகள் எல்லாமே இந்தவகையான நம்பிக்கைகள் கொண்டவை. எஸ்.வினோதகிருஷ்ணன் அவற்றை மெட்டஃபிசிக்கல் ரியலிசம் என எழுதியிருக்கிறார். ஆனால் அவை அவருக்கு புனைவுகள் அல்ல, அனுபவ உண்மைகள்…”

நான் புன்னகைசெய்தேன்.

“ஆனால் ஒருகணக்கில் அவர் சொல்வது சரிதான். இது ஒரு சாதாரண மனிதன் என்றால் எத்தனை நாள் வேண்டுமென்றாலும் காத்திருக்கலாம். பிரச்சினை இல்லை. இப்போது மொத்த கேரளமும் காத்திருக்கிறது. நான்குநாட்களாக ஊடகங்களில் பெரிய செய்தியே இதுதான். மறைந்தவர் கேரளத்தின் மிகப்பெரிய எழுத்தாளர்களில் ஒருவர். நாடறிந்த கார்ட்டூனிஸ்ட். அத்தனை பேரின் காத்திருப்பும் ஒன்றாகச் சேரும்போது மலைபோல எடைமிக்கதாக ஆகிவிடுகிறது” என்று அர்ஜுனன் நாயர் சொன்னார்.

“அதற்கென்ன செய்வது? நாம் காத்திருந்துதான் ஆகவேண்டும். அவருடைய ஆசை என்ன என்று இப்போது ஊருக்கே தெரியும்”

“ஆமாம், பார்ப்போம். எப்படியும் இன்று வந்துவிடுவான்”

“மகனுடன் அவருக்கு தொடர்பே இல்லையா?” என்றேன்.

அர்ஜுனன் நாயர் திரும்பி கே.வி.ரமாவைப் பார்த்துவிட்டு குரல் தழைய, “பெரிதாக தொடர்பு இல்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன். போனில் பேசியதாக தெரியவில்லை. கடிதங்களும் போடுவதில்லை. ஒருமுறை அவருக்கு உடல்நிலை கொஞ்சம் மோசமாக ஆனபோது ஃபோனில் அழைத்தோம். பதில் இல்லை….”

கே.வி.ஜயானன் கடைசி ஆறாண்டுகளை போதானந்த மடத்தில்தான் கழித்தார். அவருக்கு என ஒரு குடில் இருந்தது. அதில் தன் பூனையுடன் தனியாக இருந்தார். அவருக்கு பார்க்கின்சன் நோய் இருந்தது. ஆகவே கூடவே ஒரு வேலையாளும் துணையிருந்தார். அறுபது வயதான குஞ்ஞப்பன். ஆனால் குஞ்ஞப்பனுக்கு அவரைப்பற்றி ஒன்றுமே தெரியாது.

”நல்ல ராயல்டி வருமானம் உண்டு. அதையெல்லாம் சட்டப்படி மகனுக்குத்தான் எழுதிவைத்திருக்கிறார்”என்று அர்ஜுனன் நாயர் சொன்னார்.

சற்றுநேரம் மீண்டும் அமைதி நிலவியது. இப்படி அவ்வப்போது உருவாகும் அமைதிகள்தான் பெரிய எடைகொண்டவை. அவற்றை வெல்லத்தான் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அர்த்தமில்லாமல் பேசிக்கொண்டிருந்தாலும் பிரபானந்தர் இருந்தவரை நன்றாகத்தான் இருந்தது என்று தோன்றியது.

வாசற்கதவருகே ஓர் அசைவை கண்டதும் உண்மையில் ஆறுதல்தான் தோன்றியது. தோளில் காமிராவுடன் வந்தவன் பத்திரிகையாளன் என்று தெரிந்தது. பத்திரிகைக்கரானா என்ற எண்ணம் வந்ததுமே நல்லவேளை டிவிக்காரன் இல்லை என்ற நிம்மதியும் உருவாகியது

கருப்பான, குள்ளமான இளைஞன். அருகே வந்து வெளியே தயங்கி நின்றான். அர்ஜுனன் நாயர் “ம்?” என்றார்

“நான் ஜன்மபூமி இதழின் நிருபர் திவாகரன். ஒரு சின்ன பேட்டிக்காக வந்தேன்”

“யாரிடம்?”

”அப்படி இல்லை… பொதுவாக” என அவன் தயங்கி என்னை பார்த்தான்.

“இங்கே நடப்பதைத்தான் டிவியில் காட்டிக்கொண்டே இருக்கிறார்களே”

“ஆமாம். அதனால்தான் கொஞ்சம் ஆழமாக ஒரு ஃபீச்சர் மாதிரி ஏதாவது எடுத்துத் தரச்சொன்னார்கள். நான் அரசியல் நிருபர். இலக்கியம் எல்லாம் தெரியாது. ஆனால் எனக்கு வேறுவழியில்லை”என்றான்.

“பேட்டி கொடுக்கும் சூழல் இல்லை…நாளைக்குப் பார்க்கலாம்”என்றார் அர்ஜுனன் நாயர்.

“அது கவிஞர் கே.வி.ரமா தானே? மறைந்த எழுத்தாளர் கே.வி.ஜயானனின் தங்கைதானே? நான் ஃபோட்டோக்களில் பார்த்திருக்கிறேன்” என்றான். “ஹலோ மேடம் என் பெயர் திவாகரன். ஜன்மபூமி நிருபர். எனக்கு ஒரு ஐந்துநிமிடம் பேட்டி வேண்டும்… ஐந்தே நிமிடம்போதும்”

கே.வி.ரமா கோபமாக ஏதோ சொல்லப்போகிறார் என நான் நினைத்த கணம் அவர் அசைவுகொண்டு கையசைத்து அவனை அருகே அழைத்தார். அவன் அருகே வந்தான்.

“என்ன?”என்றார்.

“ஒரு சின்ன பேட்டி… நாலே நாலு கேள்விகள்”

“கேள்”

“டீச்சர் இப்போது கொஞ்சம் களைப்பாக இருக்கிறார்…”என்று நான் ஊடே புக அவர் பரவாயில்லை என்று கைகாட்டினார். பேசவிரும்புகிறார் என்று தெரிந்தது. அவர் பேசிக்கேட்டே நீண்டநேரம் ஆகிறதென்று எண்ணிக்கொண்டேன்.

“மேடம், நான் இலக்கியத்துக்கு புதியவன். நான் சேகரித்த தகவல்களில் இருந்து கேட்கிறேன். ஒரு தங்கையாக நீங்கள் கே.வி.ஜயானன் அவர்களிடம் நெருக்கமாக இருந்தீர்கள். உங்களுக்கும் இலக்கிய ஆர்வம் இருந்தது. அவரைப்பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?”

தடித்த மூக்குக் கண்ணாடியை சுட்டுவிரலால் தூக்கிவிட்டுக்கொண்டு கே.வி.ரமா சொன்னார், “தாயில்லாக் குழந்தை… ஒருவகையான அனாதை. உணர்வுரீதியாக அலைபாய்ந்து கொண்டே இருந்தார். அவருக்கு அடைக்கலம் தேவைப்பட்டது. எங்காவது ஒண்டிக்கொள்ளவும், எதையாவது பிடித்துக்கொள்ளவும் தவித்துக்கொண்டே இருந்தார்”

“ஓ”என்றான். அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை என்று தெரிந்தது. இவன் எதையும் உருப்படியாக எழுதமாட்டான் என்று புரிந்துகொண்டேன். அது நல்லதுதான். எதைப்பற்றியும் எச்சரிக்கை அடையவேண்டியதில்லை. எனக்குப் புன்னகை வந்தது.

“அவரை நீங்கள்தான் போதானந்தர் மடத்துக்குக் கொண்டுவந்தீர்கள் இல்லையா? நீங்கள் முதலிலேயே இங்கே வந்துவீட்டீர்கள்தானே?” என்றான் திவாகரன்.

“ஆமாம், அவருக்கு தேவை ஒரு தந்தை. போதானந்தரை அவருக்கு தந்தையாகத்தான் அறிமுகம் செய்தேன். அவருக்கு குருவும் தெய்வமும் தேவையில்லை. அவர் தேடியதெல்லாம் தந்தையை மட்டும்தான்”

அவன் முற்றாகவே குழம்பிப்போய் என்னைப் பார்த்தான். ஆனால் கே.வி.ரமா தொடர்ந்து பேச ஆரம்பித்தார்

“எங்கள் அப்பா மலபார் ஸ்பெஷல் போலீஸில் உயரதிகாரி. கம்பீரமானவர், கண்டிப்பானவர். கிழக்குவாதுக்கல் அச்சுதன் வைத்தியன் வேலாயுதன் என்றால் அந்தக்கால பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்தில் அனைவருக்கும் தெரியும். பல முக்கியமான வழக்குகளில் குற்றவாளிகளை பிடித்தவர். ஆகவே நிர்வாகச் சிக்கல்கள் கொண்ட இடங்களுக்கு அவரை மாற்றிக்கொண்டே இருப்பார்கள். பழைய பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்காலத்தில் சென்னை மாகாணம் என்றால் மலபார் முதல் விசாகப்பட்டினம் வரை. அப்பா பெரும்பாலும் தமிழ்நாட்டிலும் பாலக்காட்டிலும்தான் வேலைபார்த்தார்”

“நாங்கள் இளமையில் பதிமூன்று ஆண்டுகள் பாலக்காட்டில்தான் வாழ்ந்தோம்.பாலக்காடு அருகே ஒரு சிறிய ஊர்.விஜயசிருங்கநல்லூர். எங்கள் வீட்டைச்சுற்றி மலையடுக்குகள் சூழ்ந்து நின்றிருக்கும். அமைதியான மலைகள். எதற்காகவோ முடிவில்லாமல் காத்திருப்பவை போன்ற மலைகள். அந்த மலைகள் எங்கள் வாழ்க்கையில் மிகமிக ஆழமான செல்வாக்கைச் செலுத்தியிருக்கின்றன. அண்ணா அந்த மலைகளை கனவில் பார்த்தபடியே இருந்தார். கடைசிநாட்களில் அவர் வரைந்த எல்லா ஓவியங்களிலும் அலையலையாக மலைகள்தான் இருந்தன”

கே.வி.ரமா கண்களைத் தாழ்த்தி நிலத்தைப் பார்த்தபடி சொல்லிக்கொண்டே சென்றார். திவாகரன் தன் ரெக்கார்டரை இயக்கிவிட்டு வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். கே.வி.ரமாவே ஓர் ஒலிக் கருவியாக ஆகிவிட்டதுபோல குரல் சீராக எழுந்தது.

அப்பா எங்களை தொட்டு கொஞ்சி பேசிய நினைவே இல்லை. அவர் வீட்டுக்கே வருவதில்லை. பெரும்பாலும் பயணங்கள். பாலக்காட்டின் மலைப்பகுதிகளில் அன்றைக்கு நாடோடித் திருடர்கள் மிகுதி. கொங்குநாட்டிலிருந்து கணவாய் வழியாக வரும் சரக்குவண்டிகளில் கொள்ளையடிப்பவர்கள். அன்று கொங்குநாட்டில்தான் எல்லா மில்களும் இருந்தன. துணி முழுக்கமுழுக்க அங்கிருந்துதான் வரவேண்டும். கொள்ளைக்காரர்களைப் பிடிக்கச்சென்று ஆங்காங்கே காம்ப் அமைப்பார். அம்மாவும் நாங்களும் உறவினர்களுடனும் வேலைக்காரர்களுடன் தனியாக இருந்தோம். அம்மா இறந்தபின் அப்பா இரண்டாம் திருமணம் செய்துகொண்டார். என்னைவிட எட்டுவயது மூத்தவர் எங்கள் சித்தி. சித்தியும் பெரும்பாலும் அப்பாவுடன் காம்புகளுக்குச் செல்வார்.

அண்ணா குறைப்பிறவியாகப் பிறந்தார். ஏழுமாதத்தில். அவர் ஒரு உள்ளங்கைக்குள் வைக்கும் அளவே இருந்தார் என்பார்கள். அவரை கோயம்புத்தூரில் ஒரு வெள்ளைக்கார டாக்டர்தான் காப்பாற்றினார். ஆனால் அவருடைய நரம்புகள் சரியாக அமையவில்லை. உடம்பின் அசைவுகளில் ஒருமை கூடவே இல்லை. இளமைக்காலம் முழுக்கவே அவர் நோயுற்றிருந்தார். மூட்டுகளின் வீக்கமும் வலியும் உண்டு. அடிக்கடி வலிப்பு வந்து விழுந்து விடுவார்.அவரை பதினான்கு வயதுவரை பள்ளிக்கூடத்துக்கே அனுப்பவில்லை. அவருக்கு வீட்டிலேயே ஆங்கிலமும் பொதுப்பாடமும் சொல்லிக்கொடுத்தார்கள். பதினைந்து வயதில் இ.எஸ்.எஸ்.எல்.சி எழுதி பள்ளிக்குச் சென்றார். அவர் பள்ளியில் மிகச்சிறந்த மாணவர். அவர் அக்காலத்தில் சென்னை பல்கலைக் கழகத்தில் எம்.ஏ இலக்கியத்தில் தங்கப்பதக்கம் வாங்கினார்.

ஆனால் அவர் எப்போதும் பதறிக்கொண்டே இருந்தார். எப்போதாவது அவர் கைகளை தொட்டால் அவர் நடுங்கிக்கொண்டே இருப்பது தெரியும். அவருடைய உள்ளங்கைகள் ஈரமாகவே இருக்கும். உதடுகள் வெளுத்திருக்கும். சிறுவயதிலேயே தடிமனான கண்ணாடி போட்டுவிட்டார். கண்கள் நீருக்குள் மிதந்து அலைவதுபோல தெரியும். உரக்க ஓசை எழுந்தால் அண்ணாவின் உடல் துள்ளிவிழும். எதிர்பாராமல் எதையாவது அவரிடம் சொன்னாலோ, அவர் சொல்லமுயன்றாலோ, வலிப்பு வந்துவிடும். அவரை அவர் பார்க்காதபோது நாம் தொடவே கூடாது. உணர்ச்சிகரமாக ஏதாவது பேசினால் வாய் கோணலாகி, கழுத்து இழுபட்டு திக்கல் வரும்.அண்ணா அணைந்து அணைந்து எரியும் ஒரு தீச்சுடர் போலத்தான் எப்போதும் எனக்குத் தோன்றினார்.

ஆனால் அவர் வாசித்துக்கொண்டே இருந்தார். ஒருநாளில் பத்துப்பன்னிரண்டு மணிநேரம் வாசித்தார். இலக்கியம் ,தத்துவம் ,கலை ,அரசியல், வரலாறு. கணிதமும் அறிவியலும் அவருக்கு கொஞ்சம்கூட பிடிக்கவில்லை. அல்லது அவருக்கு அவை பிடிபடவே இல்லை. பெரும்பாலான நேரம் படித்துக் கொண்டிருப்பார். அப்போது அவருடைய கண்கள் கண்ணாடி வழியாக தனியாகப் பிரிந்து வந்து நிற்கும். மேஜைவிளக்கு மட்டும் எரிய இரவில் அவர் படித்துக்கொண்டிருக்கையில் அவர் மறைய , அவருடைய கண்கள் மட்டும் சுடர்கொண்டிருப்பதுபோல தோன்றும். அவர் தூங்கும்போது அவர் மேஜைமேல் புத்தகங்களுக்கு மீதாக அவருடைய தடித்த கண்ணாடியின் சில்லுகளில் அவருடைய விழிமணிகள் இருக்கும். அவை அப்போதும் வாசித்துக்கொண்டிருக்கும். அல்லது திகைத்து விழித்துக்கொண்டிருக்கும். இரவின் இருளில் அவை அவருடைய மேஜைமேல் தூங்காமல் மின்னிக்கொண்டிருப்பதைக் கண்டிருக்கிறேன்.

அவர் பேசுவதில்லை. அவருக்கு அன்றாடப்பேச்சுக்களில் ஆர்வமே இல்லை. பேச ஆரம்பித்தால் வெறிகொண்டு பேசுவார். பேசிப்பேசி இருமல் வந்து, மூச்சிளைப்புடன் படுப்பதுவரை பேசித்தள்ளுவார். ஆனால் பேச்சு உளறல் அல்ல. அண்ணாவின் மகத்தான பல நூல்கள் அப்படி பேச்சாக காற்றில் கரைந்துவிட்டன என்று எனக்குத் தோன்றியதுண்டு. அண்ணா அப்போது எங்கோ பிறந்துவிட்டிருந்த அவருடைய எதிர்கால வாசகர்களுக்காகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார் என்று இப்போது தோன்றுகிறது.

வெள்ளையனே வெளியேறு போராட்டம் அறைகூவப்பட்டபோது அண்ணாவுக்கு பதிமூன்று வயது. அண்ணா அரசியலை ஆவேசமாகத் தழுவிக்கொண்டது அப்போதுதான். ஒவ்வொருநாளும் வானொலியிலும் நாளிதழ்களிலும் செய்திகளுக்காக அவர் தவித்தார். செய்திகளுடன் சேர்ந்து அவரும் எரிந்தார். உடல் துள்ளிவிழ, திக்கித்திக்கி “சுதந்திரம், சுதந்திரம், சுதந்திரம்” என்று அவர் சொன்னதை நினைவுகூர்கிறேன். அவர் சொன்னது எந்த சுதந்திரம் என்று இன்றுவரை பிடிகிடைக்கவில்லை.

அண்ணா பள்ளிக்கூடம் சென்ற நாட்களில் நாடே எரிந்துகொண்டிருந்தது. பள்ளியில் பெரும்பாலும் போராட்டமும் அடைப்பும்தான். மாணவர்கள் சாலைகளில் இறங்கி சிறிய அளவில் வன்முறையில் ஈடுபட்டனர். கோஷமிட்டபடி ஊர்வலமாகச் சென்றனர். அண்ணா பாதுகாப்பாக ஒரு கான்ஸ்டபிளுடன் பள்ளிக்கு காரில் சென்று திரும்ப கொண்டுவரப்படுபவர். அவரால் எங்கும் செல்லமுடியாது. அவரால் பள்ளிக்குச் சென்ற சில ஆண்டுகளில் சகமாணவர்களுடன் நெருங்கமுடியவில்லை. அவர் பேசுவது அவர்களுக்கு புரியவில்லை. அவர்களின் முரட்டுத்தனமான சுதந்திரம் அவரை அச்சுறுத்தியது.

அவர் பள்ளியில் ஓர் அன்னியராக, ஏளனப்பொருளாகவே இருந்தார். பள்ளியில் அவருக்கு ஆந்தை என்று பட்டப்பெயர் இருந்தது. பகலில் வந்த ஆந்தைபோல வகுப்பில் அமர்ந்திருப்பார். பின்னாளில் அவர் ஆந்தை என்றபெயரில் எழுதியிருக்கிறார். அவருடைய கதைகளிலும் ஆந்தை வந்துகொண்டே இருக்கும். ஆனால் அவர் அவர்களுடைய போராட்டங்களிலும் களியாட்டங்களிலும் மானசீகமாக உடனிருந்தார். பள்ளியில்தான் அவர் தன்னுடைய அறிவே தன் வலிமை என்று உணர்ந்திருக்கவேண்டும். அவருடைய சகமாணவர்களை விட அவர் மிகமிக மேலே இருந்தார்.

அண்ணா கல்லூரிக்குச் சென்றதும் சட்டென்று மாறினார். மெட்ரிக்குலேஷனில் அவர் பெற்ற தங்கப்பதக்கம்தான் அவரை மாற்றியது. அவர் ஒரு மாணவர் தலைவராக ஆனார். ஆனால் அப்போது சுதந்திரம் கிடைத்துவிட்டிருந்தது. காங்கிரஸ் கட்சி புதிதாக வந்த முதலாளிகளாலும் நிலக்கிழார்களாலும் நிரம்பியது. அவர்கள் அதன் முகங்களாக தோன்றலாயினர். அத்தனை அதிகாரப்பதவிகளிலும் அவர்களே அமர்ந்தனர். இளைஞர்களிடம் அவநம்பிக்கை உருவானது. வடக்கே நிகழ்ந்த மதக்கலவரங்கள் அவர்களை காங்கிரஸ் கட்சியின் கொள்கைகள் பயனற்றவை என்று எண்ணச்செய்தன.

அன்று உருவான நாளிதழ்களின் பெருக்கம் அனைவரையும் வாசிக்கச் செய்து கம்யூனிஸ்டுக் கொள்கைகளை நோக்கி தள்ளியது. அண்ணா நீண்ட தடித்த ஜிப்பா அணிய ஆரம்பித்தார். சுருண்ட அடர்ந்த தலைமுடியும் மென்மையான மீசையும் அவருடைய முகமாக ஆயின. கடைசிவரை அவரிடமிருந்த அந்த தோற்றம் அப்போது உருவாயிற்று. அந்த தோற்றத்தில் ரவீந்திரநாத் டாகூரின் செல்வாக்கு உண்டு. அண்ணா மேடையேறி கைசுருட்டி உயர்த்தி அழுத்தமாகப் பேசுவதை நான் கேட்டேன். அது அவர்தானா என்ற பிரமிப்பை அடைந்தேன். அவரால் ஆவேசமாகப் பேசமுடியாது. ஆனால் நையாண்டியாகப் பேசமுடியும். மிகச்சரியான சொற்கள் வழியாக மனங்களை ஊடுருவ முடியும். அண்ணா மிகப்புகழ்பெற்ற பேச்சாளராக இருந்தார் என்று சொன்னால் அவருடைய தீவிர ரசிகர்கள்கூட இன்று நம்பமாட்டார்கள்.

அண்ணாவின் மெலிந்த தோற்றமே அவருக்கு கம்யூனிசச் சூழலில் ஏற்பை உருவாக்கியது. அவர் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றார். சென்னையிலேயே ஒரு கல்லூரியில் உடனடியாக ஆசிரியராக பணியாற்றலானார். அது வரை அவருடைய கம்யூனிச ஈடுபாடு அப்பாவுக்கு தெரியாது. வேலைக்குச் சென்றபின் அண்ணா அப்பாவை முற்றாகவே நிராகரித்தார். தொடர்பையே துண்டித்துக்கொண்டார். அவருடன் தொடர்பிலிருந்தது நான் மட்டுமே. நான் அப்போது கல்லூரி மாணவி.

அப்பாவுக்கு அண்ணாவைப் பிடிக்காது. மகனை அவர் ஒரு பொருட்டாக காட்டிக்கொண்டதே இல்லை. நோயுற்ற மகன்கள் அப்பாவுக்கு இரண்டு எதிர் உச்சங்களை அளிக்கிறார்கள். ஒன்று, அவர்கள் மகன்கள்மேல் பெரும் பித்துகொண்டு இரவுபகலாக பேணுகிறார்கள். அல்லது வெறுத்து ஒதுக்குகிறார்கள். அப்பா ஆணவமும் நிமிர்வும்கொண்டவர். அவருடைய மகன் அப்படி இருப்பது அவரை எவரோ கேலி செய்வதுபோல. அப்பா அண்ணாவைக் கண்டாலே முகம் சுளிப்பார். சுளிப்பதல்ல அது, அறியாமலேயே அந்தச் சுளிப்பு வந்துவிடும். அப்பா அண்ணாவை தொட்டதே இல்லை, ஒரு சொல் அன்பாகப்பேசியதில்லை.

அண்ணா ஆரம்பத்திலெல்லாம் அப்பாவுக்காக ஏங்கினார். அப்பா வீட்டுக்கு வரும் நாட்களை எண்ணி எண்ணிக் கணக்கிட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் அப்பா வீட்டுக்கு வந்தால் மறுநாளே அவர் போனால் போதுமென்று ஆகிவிடும். அப்பா வீட்டை அப்படியே முழுமையாகக் கையில் எடுத்துக்கொள்வார். அவருடைய நெடி வீடெங்கும் நிறைந்திருக்கும். அப்பா பேசுபவர் அல்ல, அதிலும் வீட்டில் அவர் ஓசையே இடுவதில்லை. ஆனால் அவரை நம்மால் எங்கிருந்தாலும் கேட்கமுடியும்.

சிறுவயதில் அண்ணா அப்பாவை வதைப்பதனூடாக மட்டுமே அவரிடம் தொடர்பு கொண்டிருந்தார். அப்பா வரும்போதெல்லாம் அண்ணாவுக்கு வலிப்பு வரும். வாயோரம் நுரை எழ விழுந்து துடிப்பார். போர்வையில் இட்டு தூக்கி காரில் ஏற்றி ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டுசெல்வோம். ஆனால் அப்பா அருகே வந்து அண்ணாவை தொட்டுப்பார்ப்பதுகூட இல்லை. ஆஸ்பத்திரிக்குக் கூட வரமாட்டார். இப்போது ஞாபகம் வருகிறது, அப்பாவைச் சந்திக்க எவராவது முக்கியமானவர் வீட்டுக்கு வந்தால், சின்னம்மாவும் அப்பாவும் சகஜமாக பேசிக்கொண்டிருந்தால் அண்ணாவுக்கு வலிப்பு வரும்.

வளர்ந்தபின் அண்ணா அப்பாவை முழுமையாக நிராகரிக்கவும் மறக்கவும் கற்றுக்கொண்டார். ஊரைவிட்டுச் சென்றபின் அவர் அப்பாவுக்கு ஒரு கடிதம்கூட போட்டதில்லை. உண்மையிலேயே ஒரே ஒரு கடிதம், ஒருவரி குறிப்புகூட எழுதியதில்லை. அண்ணா ஊரில்  அப்பா இருப்பதையே அறியாமல் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்திருக்கிறார். அது அவர் அப்பாவை வதைக்க கண்டறிந்த வழி. அது நன்றாகவே வேலைசெய்தது.

அண்ணாவால் புறக்கணிக்கப்பட்ட அப்பா அண்ணா நினைவாகவே இருந்தார். ஆனால் அண்ணாவைப் பற்றி ஒரு சொல் கேட்கவில்லை. அதனாலேயே அண்ணா அவருக்குள் கான்சர் போல வளர்ந்தார். உண்மை. அப்பாவுக்குள் வளர்ந்த  அண்ணா என்ற நோய்தான் அவரைக் கொன்றது. கடைசிக்காலத்தில் தன்னந்தனிமையில் முற்றிலும் சொல்லின்றி அவர் வாழ்ந்தார். வெற்றிலை அவருடைய வாயை பூட்டியிருந்தது. அவருடைய உள்ளத்தின்மேல் புகையிலைப் போதையின் புகை படர்ந்திருந்தது.

1948 ல் ரணதிவே தீஸிஸின் போதும், முதல் கம்யூனிஸ்டுக் கிளர்ச்சியின்போதும் அண்ணா முழுமூச்சாக கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியில் ஈடுபட்டிருந்தார். ஒருமுறை கட்சி மேடையில் பேச்சின் நடுவிலேயே வலிப்பு வந்து விழுந்துவிட்டார். அந்நாட்களில் அவருடைய உடல் நலிவுற்றிருந்தது. அவரால் அந்தக் காலகட்டத்தின் வேகத்தை தாங்கவே முடியவில்லை. ஆனால் அவர் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது அந்தக் காலகட்டத்தில்தான் என நினைக்கிறேன். அவரை கைதுசெய்ய சென்னை மாகாண அரசில் வாரண்ட் வந்தது. அப்பா தந்திரமாக அவரை மலபாருக்கு கொண்டுவந்து தப்பவைத்தார்.

அப்பாவின் தயவால்தான் சிறைசெல்லாமல் தப்பினோம் என்பது அண்ணாவுக்கு தெரியும். ஆனால் தெரியாதவர் போலவே கடைசிவரை காட்டிக்கொண்டார். சிறை சென்றிருந்தால் அவர் செத்திருப்பார். அப்போது அவருக்கு அனேகமாக தினமும் வலிப்பு வந்துகொண்டிருந்தது. ஆனால் வலிப்புதான் அவருடைய படைப்புத்தன்மைக்கு அடிப்படை என்று அவர் சொல்லுவதுண்டு. அவருக்குள் இருந்த சிறுவனை அழியாமல் பாதுகாத்தது அந்த நோய்தான். “தஸ்தயேவ்ஸ்கிக்கும் வலிப்புநோய் உண்டு. வலிப்பு நோய் என்பது மூளையை நாம் சவுக்காலடித்து சுண்டிவிடுவது. அம்மிக்கல்லால் மாமரத்தை அடித்து சருகுகளையும் வாடிய மாம்பிஞ்சுகளையும் உதிரவைப்பது போன்றது. ஒவ்வொரு வலிப்புக்குப் பின்னரும் நாம் புதிதாகப் பிறக்கிறோம்…” என்று அண்ணா சொல்வார்

கட்சி ஆயுதப்போராட்டத்தை கைவிட்டபோது அண்ணா ஏமாற்றமடைந்தார். சென்னையில் இன்னொரு கல்லூரியில் ஆசிரியரானார். அக்காலத்தில் ஓர் ஆசிரியராக அவர் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தார். அவருக்கு இலக்கியம் கற்பிப்பது பிடித்திருந்தது. அவர் ஐரோப்பிய இலக்கியவாதிகளை ஆழ்ந்து பயின்ற நாட்கள் அவை. அவர் மாப்பசானின், அலக்ஸாண்டர் குப்ரினின், வில்லியம் சரோயனின் ரசிகர். ஆனால் பலருக்கு தெரியாத ஒன்றுண்டு, அவருக்கு அமெரிக்க சாகச நாவல்கள் மிகவும் பிடிக்கும். குறிப்பாக போர்சாகசங்கள். அலிஸ்டெர் மக்லீன் போன்ற புகழ்பெற்றவர்கள் மட்டுமல்ல, கார்னிலியஸ் ரயான் போன்ற யாரென்றே தெரியாதவர்களையெல்லாம் தேடித்தேடி வாசிப்பார்

1956ல் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சி கேரளத்தில் ஆட்சிக்கு வந்தபோது அண்ணா மீண்டும் பெரும் கிளர்ச்சியை அடைந்தார். கம்யூனிச கேரளத்தைப் பார்ப்பதற்காக ரயிலில் மலபாருக்கு வந்ததையும், பாலக்காட்டு எல்லையில் முதல் செங்கொடியைக் கண்டு கண்ணீர் மல்கியதையும் அவர் முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குப்பின்  எழுதியிருக்கிறார்.

’ஒரு குருதித்துளியின் நினைவு’ என்ற அந்த கட்டுரையை அவர் கண்ணீர் சிந்தியபடித்தான் எழுதியிருப்பார். ஏனென்றால் அப்போது சோவியத் ருஷ்யா உடைந்துகொண்டிருந்தது. 1988ல் கிளாஸ்நோஸ்டும் பெரிஸ்ட்ராய்க்காவும் உச்சத்திலிருந்தன. அண்ணா சோவியத் ருஷ்யா உடையும் என்பதை கணித்துவிட்டிருந்தார். அரசியல்நோக்கராக எழுதிக்கொண்டிருந்த அவருக்கு சர்வதேச இதழாளர்களுடனும் டெல்லியின் உயர்வட்ட அதிகாரிகளுடனும் நல்ல தொடர்பு இருந்தது.

தொண்ணூறுகளின் தொடக்கத்தில் கம்யூனிசக் கனவு அண்ணாவிலிருந்து விலகி முப்பதாண்டுகளாகியிருந்தன.அப்போது அவர் கம்யூனிச எதிர்ப்பாளர் என்றே அறியப்பட்டிருந்தார். ஆனாலும் சோவியத் ருஷ்யாவின் உடைவு அவரை நோயுறச் செய்தது. அவர் வலிப்புவந்து விழுந்து நான்கு நாட்கள் ஆஸ்பத்திரியில் இருந்தார். அவர் நீண்டகாலம் சிகிழ்ச்சையில் இருந்தது அப்போதுதான். அவருடைய இயல்பான உடலியக்கம் பெரும்பாலும் இல்லாமலாயிற்று. குச்சி இல்லாமல் நடக்க முடியாது. பேனாவால் எழுத முடியாது. சுட்டுவிரலால் தட்டித்தட்டி டைப் செய்வார். ஆனால் பிரஷ் எடுத்தால் வரைய முடியும். அது எப்படி என்று தெரியவில்லை.

அண்ணா கம்யூனிசத்திலிருந்து வெளியேறியபின் உண்மையில் எப்போதாவது மகிழ்ச்சியாக இருந்திருக்கிறாரா? கேரளத்தில் இ.எம்.எஸ் முதல் கம்யூனிஸ்டு ஆட்சி நடந்த விதமும், அது விமோசன சமரம் என்ற பேரில் பிற்போக்காளர்களால் வீழ்த்தப்பட்டதும், அதைத் தொடர்ந்த கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியின் உட்பூசல்களும் அண்ணாவை ஏமாற்றமடையச் செய்தன.1964 ல் கட்சி உடைந்தபோது அண்ணா ஏற்கனவே கம்யூனிசத்திலிருந்து விலகிச் சென்றிருந்தார். ஏனென்றால் அவர் சோவியத் ருஷ்யாவில் நடந்த ஒடுக்குமுறைகளைப் பற்றியும், சோவியத் ருஷ்

குமிழிகள், கூர் – கடிதங்கள்

குமிழிகள் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

குமிழிகள் கதையின் பல தளங்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். இன்னமும்கூட பேசமுடியும். ஓர் அறிவார்ந்த பிரச்சினையை அக்கதை முன்வைப்பதாக எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஆனால் அந்த உரையாடலால்தான் அப்படி தோன்றுகிறது. படித்த, உயர்பதவி வகிக்கும் அறிவான பெண்ணின் பேச்சு அது, அவ்வளவுதான். பிரச்சினை உணர்ச்சிகரமானது. அவள் ஏன் அதை தன் கணவனிடம் சொல்கிறாள். அவள் கலந்தாலோசிக்கவில்லை. முடிவெடுத்துவிடுகிறாள். ஆனாலும் சொல்கிறாள். ஏனென்றால் அவளுக்கு அதில் ஏதோ ஒரு பிரச்சினை உள்ளது.அந்தப்பிரச்சினைதான் கதையின் மையம் என நினைக்கிறேன்

கே.ராம்குமார்

 

அன்புள்ள ஜெ,

மீண்டும் கதை தொடர்மழைக்கு நன்றி,

என் இரவுகள் எப்போதுமே தூக்கம் கொள்ளாதவை. அந்த நேரத்தை உங்கள் கதைகள்  நிறைவு செய்துகொண்டிருக்கிறது.

குமிழிகள் கதை இவ்வரிசையில் எனக்குப் பிடித்த கதையாகும். படித்து மேல்தட்டுக்கு வந்துவிட்ட பெரும்பாலான பெண்களுக்கு ‘ஆணாதிக்க’ப் போக்கு வந்துவிடும். குறிப்பாக தன்னைவிட குறைந்த வருமானமும் சமூக அந்தஸ்தும் கம்மியான கணவன்மார்களிடம் இந்த’ ஆணாதிக்கப் போக்கு’ தலைகாட்ட ஆரம்பிக்கும். இயல்பாகவே மனைவியை விட கணவன் குறைந்த வருமானம் பெறுபவனாக இருப்பின் அவன் தன் மனைவியை காழ்ப்புணர்ச்சியோடுதான் அணுகுவான். ஆனால் இக்கதை கணவனையின் விட்டுக்கொடுப்பவனாக சகித்துக்கொண்டு வாழ்க்கை நடத்துபவனாக காட்டுகிறீர்கள் . அது அப்பாத்திர வார்ப்புக்கு பொருந்தி வருகிறது.

வயது ஏற ஏற இந்த மெத்தப் படித்து மேல்நிலைக்கு வந்துவிட்ட மனைவி உடல் சார்ந்து தன்னை முன்னெடுத்துக் கொண்டால் சமூக மதிப்பும் மரியாதையும் கூடும் என்று நினைக்கிறாள். அதற்காகவே மூக்கு பிலாஸ்டிக் சர்ஜக்குப் பிறகு  மார்பக லிப்டு( face lift) செய்துகொள்ள ஆயத்தமாகிறாள். அதற்கான முன்னேற்பாடுகள் செய்துகொண்டே கடமைக்காக கணவனிடம் அபிப்பிராயம் கேட்கிறாள். கணவனை அனுமதி கேட்க வேண்டிய அவசியம்கூட அவளுக்கு இல்லை. ஏனெனில் அவனைவிட அவள் உய்ர்ந்துவிட்டவள் என்கின்ற நினைப்பு அவளுக்கு. அந்த விவாதத்தை இருவரிடையே நடக்கும் செறிவான உரையாடலாக நடத்திக் காட்டுகிறீர்கள். அந்த்ஸ்து இருப்பில் மேல்நிலையில் இருக்கும் மனைவியின் குரலே இங்கேயும் ஓங்கி ஒலிக்கிறது. அவன் அந்த மார்பக எழுச்சி வேண்டாமே என்றுதான் அபிப்பிராயப் படுகிறான். அது அவள் உடல் ஸ்பரிஸத்திற்கு இடம் கொடுக்காது என்பதாலும். ஆனால் அவள் திட்டவட்டமாக இருக்கிறாள். தன்னை தகவமைத்துக்கொள்ள கணவன் தொடுதலிலும் உடலறவிலும் இன்பம் சுகிப்பதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அவன் ஏக்கம் கடைசியில் வெளிப்படுவதுதான் கதையின் உச்சமே அடங்கியிருக்கிறது. அவன் வேறென்ன செய்வான் .இனி அவனுக்கு ஆசை வரப்போகும் எல்லா இரவுகளும் போதையில் தவழ்ந்து காகிதத்தில் ஏறிய சித்திர முலைகளை தட்டு இன்புறுவதைத் தவிர்த்து. அட்டகாசம்.

கோ.புண்ணியவான்.

கூர் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

கூர் கதையில் இன்ஸ்பெக்டரின் மனைவி கதாபாத்திரத்தை நான் தனியாகக் கவனித்தேன். அவர் ஆழமான மதநம்பிக்கை கொண்டவராகவும், தீவிரமான அறவுணர்ச்சியை வெளிப்படுத்துபவராகவும் இருக்கிறார். அதை நானும் நிறைய பார்த்திருக்கிறேன். அரசியல்வாதிகள் போலீஸ்காரர்கள் ரவுடிகள் போன்றவர்களின் மனைவிகள் அப்படித்தான் இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு ஒரு குற்றவுணர்ச்சி இருக்கிறது. அதை இப்படி கடக்கிறார்கள். ஆனால் அதற்காக கணவர்களிடம் போராடவோ, அவர்களின் பிரச்சினைகளை தடுக்கவோ ஒன்றும் செய்யமாட்டார்கள்

ஞானப்பனின் மனைவிகூட அப்படித்தான் இருக்கிறாள். வீட்டுக்குள் அவர் வன்முறையைப் பேசக்கூடாது. பிள்ளைகள் முன் அதையெல்லாம் சொல்லக்கூடாது. அவ்வளவுதான். அவர்களின் அறவுணர்ச்சி நிறைவடைந்துவிடுகிறது. அதைத்தான் இன்ஸ்பெக்டர் சொல்கிறார். அந்தப்பையனின் படம் வெளியானால் உடனே அவனை பார்த்து அய்யோ பாவம் என்று சொல்ல ஆரம்பித்துவிடுவார்கள் என்று.

அர்விந்த்

 

அன்புள்ள ஜெ

இந்த சிறுவர்களை ஸ்டேஷனில் விசாரிக்கும் காட்சி ஏற்கனவே ஏழாவது என்ற கதையில் வேறொரு ஆழத்துடன் வந்துவிட்டது. நீங்கள் எழுதிய ஆறுமெழுகுவத்திகள் படத்தில் ஒரு சிறிய காட்சியாக வந்துசெல்கிறது. நீங்கள் முதல்வடிவை எழுதிய ரேனிகுன்டா படத்திலும் உள்ளது. [ஆனால் சினிமாவில் அவை சரியாகக் காட்டப்படவில்லை. சினிமாவுக்கு அந்த நுட்பங்கள் தேவையில்லை என நினைக்கிறார்கள்] இந்த சம்பவத்தை நீங்கள் எங்கேயோ நேரில் பார்த்திருக்கிறீர்கள். அதைத்தான் எழுதி எழுதிப்பார்க்கிறீர்கள் என நினைக்கிறேன்

மதன்குமார்

குமிழிகள், கடிதங்கள் குமிழிகள் -கடிதம்  குமிழிகள்- கடிதங்கள் குமிழிகள்,கடிதங்கள் குமிழிகள்- கடிதங்கள்

படையல்,தீற்றல்- கடிதங்கள்

படையல் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ,

பேதம் ஓங்கி ரத்தமும் நிணமுமாக வழியும் காலகட்டத்தில் எல்லாமே ஒண்ணுதான் என்று அமர்ந்திருக்கும் ஒரு பண்டாரக்கூட்டம். சூஃபி, சிவனடியார், பண்டாரம், மஸ்தான். ஒட்டுமொத்தமாக இந்தியாவின் அரசியல் என்ன ஆன்மிகம் என்ன என்று காட்டிவிடுகிறது இந்தக்கதை. யோசித்துப்பார்த்தால் இது 17 ஆம் நூற்றாண்டுக் கதையே அல்ல. இன்றைக்கும் உள்ள கதை இதுதானே? வெளியே நடந்துகொண்டிருப்பது அந்த ரத்தப்போர் அல்லவா? உள்ளே சாராம்சமாக அத்தனை பேதங்களையும் கடந்த ஒருமையை முன்வைக்கும் ஞானம் நிறைந்திருக்கிறது.

இந்த விசித்திரமான தேசத்தின் சித்திரமே இந்தக்கதையில் உள்ளது. ஒருபக்கம் தீ. இன்னொருபக்கம் அதை அணைக்கும் குளிர்ந்த நீர். வெளியே அந்த கொடுமைகளை வாசிக்கையில் ரத்தம் கொதிக்கிறது. கூடவே ‘ஆறுமுக புருசனென்றால் அடுக்குமோடி எம்மகளே- ஏய்அடுக்குமோடி எம்மகளே?’ என்று கைதட்டிக்கொண்டு ஆடிப்பாடவும் தோன்றுகிறது.

சத்யன் முருகவேல்

அன்புள்ள ஜெ

படையல் கதையை வாசிக்க வாசிக்க மனம் எங்கெங்கோ சென்றுகொண்டிருந்தது. அந்தப்போர்ச்சூழலில் ரத்தச்சோறையே படையலாக ஏற்றுக்கொண்டு பண்டாரங்கள் மெய்ஞானத்தை முன்வைக்கிறார்கள். ‘எல்லாம் ஒண்ணுதான்’ என்ற ஞானம்.

திருவண்ணாமலையில் எரிவதுதான் சிதம்பரத்தில் வானமாக இருக்கிறது என்கிறார் பண்டாரம். பிஸ்மில்லாஹ் சொல்லி அதை ஆமோதிக்கிறார் சூஃபி மெய்ஞானி. வெளியே ரத்தமழையாக கொட்டுவதுதான் உள்ளே பிரசாதமாக வருகிறது

தீயும் வானமும் ஒன்றுதான். வானத்திலே தீ இருக்கிறது என்று கிறிஸ்துவம் சொல்கிறது. வானத்திலிருந்துதான் மழையும் வருகிறது.

ஜான் ஆசீர்

தீற்றல் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

தீற்றல் கதை ஒரு சொந்த அனுபவத்தை நினைவூட்டியது. இது ஒரு இருபதாண்டுகளுக்கு முந்தைய சங்கதி. அன்று ஒரு பெரிய காதல் இருந்தது. வெறிகொண்ட காதல். வேறெந்த நினைப்பும் இல்லாமல் ஒன்றையே நினைத்துக்கொண்டிருந்த காதல் அது. அப்படிப்பட்ட காதலெல்லாம் இன்றைக்கு இருக்க முடியாது. சின்ன ஊர். ஆகவே பார்ப்பது பேசுவதெல்லாம் மிக அபூர்வம். ஆகவேதான் அந்தக்காதல் அத்தனை தீவிரமாக இருந்தது. என்னைவிட ஒருவயது மூத்தவள்.

ஒருமுறை தனியாக ஆற்றங்கரையில் பார்த்ததும் சட்டென்று கையை பிடித்துவிட்டேன். நகத்தால் என் கையை கீறிவிட்டு சிரித்துவிட்டு ஓடிவிட்டாள். கையை கீறியது ஒரு கணம்தன. அப்படி ஈசியாக கீறிவிட்டள். ஆனால் அந்த காயம் ஆர ஒருவாரமாகியது. அந்த தீற்றலின் எரிச்சல் ஒரு இனிய ஞாபகமாக இருந்துகொண்டே இருந்தது. அதை ஒரு அற்புதமான இனிமையாக வைத்திருந்தேன்

இன்றைக்கு அந்த வடுவெல்லாம் இல்லை. ஆனால் ஞாபகத்தில் அந்தத்தீற்றல் இருக்கிறது

 

என்

 

அன்புள்ள ஜெ

காதல், அதிலும் இளமைக்காதல் என்பது ஒரு தீற்றல்தான். விரைவாக அலட்சியமாகப் போடப்படும் ஒரு தீற்றல். ஒரு கணம்தான் அது. அந்தக்கதையில் வரும் வரி. மிகமென்மையானது, ஆனால் மிகக்கூர்மையானது. அதை மெல்லிய குருவி ஒன்றின் இறகுபோல என்கிறீர்கள். அவ்வளவுதான். அன்புள்ள ஜெ, அதைப்பற்றி அவ்வளவுதான் சொல்லமுடியும். சாவு, பயங்கரவசீகரம் எல்லாம் தேவையில்லை. அந்த தீற்றல் என்ற சொல்லே போதும்

 

சாந்தகுமார்

கொதி,வலம் இடம்- கடிதங்கள் தீற்றல்,வலம் இடம்- கடிதங்கள் படையல்- கடிதங்கள் படையல் கடிதங்கள்

கொதி,வலம் இடம்- கடிதங்கள்

கொதி[ சிறுகதை]

அன்பிற்கினிய  ஆசான் ஜெ அவர்களுக்கு, வணக்கம்.

‘கொதி’ கதை என்னைப்போல நூறு கதைகளுக்குப் பிறகு “கொதிகுத்திக்” காத்திருந்தவர்களுக்கு சரியான தீனிதான்.,

நீங்கள் சோற்றைப்பற்றி எத்தனை கதைகள் எழுதினாலும், எப்படி எழுதினாலும் அத்தனையும் எனக்கு ருசிக்கிறது. சோற்றின் ருசியை அறிந்துகொள்ள எனக்கு சற்றேறக்குறைய பத்துவருடங்கள் தேவைப்பட்டிருக்கிறது. இன்றெல்லாம் பசி இல்லை என்கிறார்கள். ஆனால் என்னைப்பொருத்தவரை அடுத்தவர் பசியை உணரும் மனிதர்கள்தான் இல்லை என்பேன். சோறிருந்தும் சாப்பிட இயலாதவர்கள் மத்தியில் இன்றும்கூட சோற்றுக்காய் பரிதவிக்கும் மக்களை எத்துனை பெரிய நகரத்திலும் என்னால் காணமுடிகிறது. கையில் காசு வைத்திருந்தும் உணவகத்திற்குள் நுழைய அனுமதிக்கப்படாத கந்தலாடை மனிதர் முதல், “தல கிறுகிறுன்னு வருது. எனக்கு சாப்பாடு வாங்கித்தாப்பா”.. என உரிமையுடன் கேட்ட அந்த தாய் வரை எத்தனைபேர்! உணவக வாசல்களில் உள்ளே செல்லும்போது ஏதும் கேட்காமல், வெளிவரும்போது ஏந்தப்படுகிற அந்தக் கைகளும், மட்டை வெயிலில் கோவை பாரிஸ் சிக்னலில் முழு உடலும் நடுங்க பேனா விற்றுக்கொண்டிருந்த முதியவரும் அந்த அதலபாதாளத்தை அஞ்சுவிரல் கைப்பிடிகொண்டு நிறையவைக்க முயற்சிப்பவர்களின் பிரதிநிதிகள்தானே!

ஏன் இவர்களுக்கு இத்தனை பசி? கொதி அதற்கு தன்னளவில் ஒரு விடை சொல்கிறது. இது வெறும் வயிற்றுப்பசியல்ல…மனமும் அதைத்தாண்டிய ஆத்மாவும் கொண்ட சூன்யம். இந்த அதலபாதாளத்தை நிறைக்க முயலும் அஞ்சுவிரல் கைப்பிடி.

எது சூன்யம்? எது அஞ்சுவிரல் கைப்பிடி? இது நிறையுமா? அல்லது நிறைவு என்பதே ஒரு நிமித்தம்தானா? எத்தனை கேள்விகள்!!

மனித வாழ்வின் ஆகப்பெரிய சுமை என்பது உடல்தானே! தேவைப்படும்போது கைவிடுவதும், தேவையற்ற பொழுதில் குறுக்கிடுவதும், சோர்வையும், வலியையும் உணர்வதுமாக என்றென்றும் இங்கு மனிதனை கட்டிவைப்பதுமான இந்த உடலுக்கு என்னதான் தேவை? இந்தக் குறுக்கீடுகளும் வேதனைகளும் சோர்வும் உடலால் மட்டும் தான் வருகிறதா என்ன?

ஃபாதர் ஞானையாவின் வார்த்தைகளில் சொன்னால் “பாவப்பெட்ட சனங்க. பசிதான் அவங்களுக்கு எல்லாமே. அது வெறும் சோத்துப்பசி இல்லை. ஒண்ணுமே போய்விழாத அவ்ளவு பெரிய சூனியம் அவங்களுக்கு உள்ளே இருக்கு. அதை நிறைக்கிறதுக்கு உண்டான வெறியைத்தான் பசீன்னு நினைச்சுக்கிடுறானுக. கொண்டா கொண்டான்னு உடம்பும் மனசும் ஆத்மாவும் சத்தம்போடுது. அது அதலபாதாளம், ஆனா அள்ளிப்போடுதது அஞ்சுவிரல் கைப்பிடி…..”

எனது நெருங்கிய உறவினர் ஒருவர் பிரிவினை சபை ஒன்றில் போதகராக இருப்பவர் ஒருமுறை ஆதாம் ஏவாள் செய்த சாவான பாவத்தைப்பற்றி பேசி என்னை “நல்வழிப்படுத்த” முயன்றுகொண்டிருந்தார். நான் கேட்டேன்…”அது சாவான பாவம்னா, பைபிள்ங்குற பட்டயத்த தூக்கிட்டே நடந்துக்கிட்டிருக்கற ரட்சண்ய வீரரே….நீங்க முதலில் அறுத்தெரிய வேண்டியது என்ன சொல்லுங்க?” – அவர் என் உறவை அறுத்து எறிந்து எனக்கு சாத்தான் பட்டமும் கொடுத்துவிட்டுப்போனார்.

சரிதானே? பசிதான் பிரச்சினை என்றால் வாழ்வை முடித்துக்கொள்ளலாம் இல்லையா? எவ்வளவு எளிது! எதை மறக்க பசியை மட்டுமே பிரதானமாக எண்ணி வாழும் வாழ்வை ஏற்கிறோம்? கைநிறைய அள்ளி அள்ளித்தின்றாலும் அடுத்தவேளை என்று ஒன்று வரத்தானே செய்கிறது! வெறும் கொதி. இது சுழல்…மாபெரும் சுழல். எண்ணிப்பார்க்கையில் பசியை மட்டும் எண்ணும்போது, அதற்குப்பின் மறைந்திருக்கும் அதல பாதாளத்தை அந்த சூன்யத்தை எதிர்கொள்ளாமல் முகம்திருப்பிக்கொள்ள முடியுமல்லவா! பசியைத்தாண்டி பார்க்கும் கண்கொண்ட ஒருவன் அதற்கு அடுத்த நிறைவின்மையத்தானே கண்டுகொள்ள முடிகிறது, ஃபாதர் சூசைமரியானைப் போலவும், ஞானையாவைப் போலவும். முன்னவருக்கு விடுதலை இறையியல், பின்னவருக்கு பாவப்பட்ட சனங்களின் வாழ்வு. வருகொதி தீர்ந்து, போக்கொதி நிறைவுறும் வரை எத்தனை எத்தனை வேதனை!

ஆனால் ஃபாதர் ஞானையா அதைத்தாண்டி பார்க்கிறார், தன் மீட்பராகிய ஃபாதர் பிரென்னனைப்போல. புசித்துக் குடித்து மகிழ்ந்திருந்த ஃபாதர் பிரென்னன், இந்த மக்களிடையே பார்த்தது என்ன? மூதாதையர் சொத்தை துறந்து பாவப்பட்ட சனங்களோடு வந்து தங்கி தன் வாழ்வை அர்பணிக்க தூண்டுகோல் என்ன? அவர் கொண்ட கருணை….அவர் வாரிசான ஃபாதர் ஞானையாவிடம் வெளிப்படும் “பாவப்பட்ட சனங்க’’ என்கிற அந்த மகத்தான கருணை. தனது இறையியலை ஒதுக்கி இறைவனுடன் உரையாடும் அந்த இரு மகத்தான மனிதர்களின் சித்திரம் இது.

பசி மட்டுமே பிரதானமாகக்கொண்ட ஞானையா, அதன் மூலம் ருசியையும் தெரிந்து கொள்கிறார். அவருக்கு ஆண்டவர்கூட ருசிக்கும் உணவுதான், கிறிஸ்தவ இறையியலில் இயேசுவின் உடலையும், இரத்தத்தையும் தானே உண்கிறார்கள். பசியறிந்து, அதன் ருசியறிந்து உண்ணும் ஞானையா, கிறிஸ்துவின் துக்கத்தையும் அவரது இரக்கம்மிகுந்த இருதயத்தையும் ருசித்துவிடுகிறார். இறையியல் வழியாக அவர் இறைவனை சென்றடையும் பயணம் அது. நேரெதிராக விடுதலை இறையியலில் இருந்து, கண்ணீருடன் ஓடிவந்து இறையியலில் தஞ்சம் புகும் சூசைமரியானுக்கும் அவர் இறைவனின் ருசியை காட்கிறார். இன்று இங்கு நடப்பதுவும் இதுதானே. இந்த மக்களை மட்டுமல்ல எந்த மக்களையும் மேய்க்க எவரும் வரவேண்டியதில்லை, அவர்களுக்கு கொடுக்க மட்டுமே செய்யவேண்டும் அல்லவா! தடியெடுத்தவன் தண்டல்காரன் என்பதுபோல, இன்று பைபிள் தூக்கியவனல்லாம் பாஸ்டராகிவிடுவது நடக்கிறது.

ஃபாதர் பிரென்னனைப்போல இந்த மக்களின் சுகதுக்கங்கள் புரிந்து, அவர்களின் நம்பிக்கைகளுக்கு மதிப்பளித்து, அவர்களுடன் நடக்கும் போதகர்கள்தானே இன்று தேவை. இன்றுமட்டுமல்ல என்றுமே அவர்கள் மட்டும் தான் தேவை. இதை புரிந்துகொள்ளும் ஞானையாவையும், அவரது ஞானவாரிசான சூசைமரியானையும் போன்றவர்களை இன்று காணவேண்டும் என்பது எனது கொதி.(பலமுறை சாத்தானே என்று அன்போடு அழைக்கப்பட்ட பிறகும்)

மார்வின் ஹாரிஸ் எழுதிய பசுக்கள், பன்றிகள், போர்கள் மற்றும் சூனியக்காரிகள் புத்தக அறிமுகம் உங்கள் தளம் மூலம் எனக்கு ஏற்பட்டது. அதிலுள்ள குறிப்பிட்ட இரண்டு கட்டுரைகளுக்குப் பிறகு, கிறிஸ்தவ இறையியல் மற்றும் கிறிஸ்து குறித்த என் பார்வை வெகுவாக மாற்றம் பெற்றது எனலாம்.(சில கருத்துக்கள் என் தர்க்கத்திற்கு ஏற்புடையதாக இல்லை என்கிறபோதிலும்)

ஃபாதர் ஞானையா சிறில் ஐசக்கிடம் சொல்லும் அந்த வார்த்தைகள் “கடப்பொறம் ஆளாடே – அந்த ஏரியாப்பக்கம் போகாதே. அவனுகளுக்குள்ள ஆயிரம் சண்டை. அதிலே உன்னையும் இளுத்து விட்டிருவானுக… மலைப்பக்கமா போ. பாவப்பெட்ட சனங்களாக்கும் அங்க…”

ஆம் அந்த கடப்பொறம் ஆளின் (புனித இராயப்பர்) வழிவந்தவர்கள், நிச்சயம் நம்மை அவர்களின் சண்டைக்குள் இழுக்கத்தான் செய்வார்கள்.  மலைமேலல்லவா நாம் செல்லவேண்டும்!

ஃபாதர் ஞானையாவுக்கு சங்கீதம் 34:8 என்றால், எனக்கு மத்தேயு 5:48 (“உங்கள் வானகத்தந்தை நிறைவுள்ளவராய் இருப்பதுபோல நீங்களும் நிறைவுள்ளவராயிருங்கள்”). இன்று இயேசுவின் போதனைகளாக நான் மனம் நிறைந்து, கண்கள் பனிக்க ஏற்பது மலைப்பிரசங்கத்தை மட்டும் தான். மற்றவை எனக்கு பெரிதாகப்படவில்லை. அதன் அடிப்படையில் அந்த திரு இருதயத்தை நானும் நேசிக்கிறேன். எரிந்து கொண்டிருப்பதுவும், பிறருக்காக இரத்தம் சிந்திக்கொண்டு, முள்முடியால் நெருக்கப்பட்டிருப்பதுவுமான அந்தத் திரு இருதயம் கிறிஸ்துவத்தின் மையம். முழுவாழ்வையும் பிறரன்புப்பணியில் செலவிட்டு, இறுதிவரை அந்த பாதாளத்தை நிறைக்க முடியாத ஃபாதர் ஞானையாவின் கொதியை, அதைவிட பல மடங்கு கொதி கொண்ட தன்னிடத்தில் எடுத்துக்கொள்ளும் அந்த மாசற்ற திரு இருதயம் எனக்கும் அருளட்டும்.

மனம் நிறைந்த நன்றிகளும், வாழ்த்துக்களும்.

 

அன்புடன்,

பிரபு செல்வநாயகம்.

வலம் இடம் [சிறுகதை]

வணக்கம் ஜெமோ,

1963ல் கி.ரா எழுதிய “குடும்பத்தில் ஒரு நபர்” என்ற சிறுகதைக்கும் நீங்கள் சமீபத்தில் எழுதி “ஓலைச்சுவடி” இணைய இதழில் வெளிவந்த ‘வலம் இடம்’ கதைக்கும் தொடர்புகளும் ஒற்றுமைகளும் இருப்பதாகப்படுகிறது. கி.ராவின் கதை எதார்த்தத்தின் பக்கம் நின்று கதைச் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போது உங்களுடையது மாயத்தோற்றத்தின் பக்கத்தில் நிற்கிறது. அங்கு காளை, இங்கு எருமை. அங்கு மூடநம்பிக்கையின் பின்னணியில் உள்ள ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தின் கதை. இங்கு பிரம்மையினுள் மூழ்கிவிட்டிருக்கும் ஒரு விவசாயி மற்றும் அவனின் பிரக்ஞையின் பிரதிபலிப்பிலிருந்து வெளிப்படும் கதை. தொட்டணன் கவுண்டரைவிட அயிரக்கா பாத்திரப்படைப்பின் நேர்த்தியின் வழியாக காளையின் கதைவடிவம் வெளிவரும். அவளுக்கும் “புல்லை”க்கும் இருக்கக்கூடிய உறவு, அது அப்படியே வாக்கப்பட்டு போகின்ற தொட்டணனின் அகத்திற்குள்ளும் புகுந்துவிடும். மாட்டைக் காப்பாற்ற அவன் எடுக்கும் சிரத்தையையும் மாடு இறந்து போய் இயலாமையில் துவண்டு புலம்பித் தவிக்கின்ற போதும்கூட  செல்லாமாவையும் குமரேசனையும் இங்குப் பொருத்திப் பார்க்கலாம்.  உங்கள் கதையில் மாயை இன்னொரு எருமையாய் காட்சியளித்திருக்கிறது.

செல்லம்மாள், அயிரக்காவின் குணத்தைப் பெற்றிருந்தாலும் அவளுக்குள் தொட்டணனின் ஊற்றே சுரந்துகொண்டிருக்கிறது. குமரேசனின் ஆழ்மனச்சிக்கலில் கிளர்ந்து சுரந்துகொண்டிருக்கும் பிம்பத்தினை நீங்கள் இதற்குமுன் உங்களின் வேறு கதைகளில் கையாண்டிருப்பதாய் எனக்குத் தோன்றினாலும் கதைப்போக்கின் தன்மை உள்ளுக்குள் ஒட்டி நிற்கிறது.  தற்கால கதைகளில் பாத்திரங்களின் உரையாடல்கள் மலிந்து வருகின்றன. என்னைப் பொறுத்தவரை உரையாடல்களே சிறுகதைக்கு வலு சேர்க்கும் அச்சாணி. இந்தக் கதையின் உரையாடல்களே இக்கதையை மீண்டும் படிக்கத் தூண்டுகிறது. கி.ரா, காளை இறப்பதோடு கதையை முடித்துவிடுவார். நீங்கள் இன்னொரு குட்டி எருமையை செத்த எருமையின் உருவில் உயிர்ப்பிக்க செய்வது போன்ற அளவீடைக் கொண்டு முடித்திருக்கிறீர்கள். இது வாசகனுக்குத் தரக்கூடிய முடிவு அல்ல, குமரேசனின் பித்துநிலைக்கு கொடுத்திருக்கும் வைத்தியம்.

– தமிழ்மணி

அருப்புக்கோட்டை.

கொதி,வலம் இடம்- கடிதங்கள் கொதி, வலம் இடம்- கடிதங்கள்  வலம் இடம்,கொதி- கடிதங்கள் கொதி, வலம் இடம்- கடிதங்கள் 3 கொதி -கடிதங்கள்-1 வலம் இடம்- கடிதங்கள் கொதி- கடிதங்கள் 2 கொதி, வலம் இடம்- கடிதங்கள்

ஏழாம் கடல்- கடிதங்கள்

ஏழாம்கடல் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

ஏழாம்கடல் கதையை பெரிதாக விளக்கவேண்டாம் என்றும் விளக்க விளக்க அது மண்ணுக்கு இறங்கிவிடும் என்றும் தோன்றுகிறது. ஏழாம் கடலில் இருக்கிறது முத்தும் விஷமும். அதை மாதாகூட அறியமுடியாது. ஆனால் அதுதான் அத்தனை உறவுகளையும் தீர்மானிக்கிறது. புரிந்துகொள்ளவே முடியாது உறவுகளின் நஞ்சும் அமுதமும். ஒப்புக்கொடுப்பதை தவிர வேறுவழியே இல்லை

ஆர். ஸ்ரீனிவாஸ்

ஆசிரியருக்கு வணக்கம்,

 

ஏழாம் கடல் வாசித்தேன். இணையம் இருப்பதால் கதைகளை தினமும் வாசித்துவிடுகிறேன். நட்பு அப்படிதானே ஜாதி,மதம் எதுவும் பார்ப்பதில்லை.எனது நண்பன் ஜெகனை 1995 ஆம் ஆண்டு பட்டிவீரன் பட்டி என் சி சி முகாமில் சந்தித்தேன்.இருபத்தியைந்து ஆண்டுகள் கடந்து இப்போது அண்ணன் தம்பியாக இருக்கிறோம்.

 

பல வருடங்கள் பொங்கல் திருநாளை குடும்பத்துடன் அவர் வீட்டில் தான் கொண்டாடியிருக்கிறோம்.மாலையில் நாகேர்கோயிலில் இருந்து ரயிலில் ஏறினால் நள்ளிரவு போய் இறங்கும் போது ரயில் நிலையத்தில் காத்திருந்து எங்களை அழைத்துக்கொண்டு மத்திய பேருந்து நிலையத்தில் இரவு ஒரு மணிக்கு மார்வாடி கடையில் சூடாக பாதாம் பால்  வாங்கித்தருவார்.அப்போது ஆரம்பிக்கும் எங்கள் உரையாடல் இரவுகள் உறக்கமின்றி மீண்டும் ரயிலேறும் வரை.இவ்வளவு அணுக்கம் ஆனபின்பும் நான் அவருடன் மட்டும் இன்று வரை வா,போ என பேசியதே இல்லை.அவரும் ஷாகுல் வாங்க போங்க என்று தான்.

 

கடந்த சில ஆண்டுகளுக்கு முன் நண்பனின் திருமணதிற்கு என் குடும்பத்தினர் பதினாறுபேர் ரயிலில் சென்று இறங்கினர்.திருச்சி வயலூர் முருகன் கோயிலில் நடைபெற்ற திருமண  நிகழ்ச்சியில் எங்கள் வீட்டு பெண்கள் அனைவரும் தலையை மறைக்கும் இஸ்லாமிய ஆடையுடன் கோயிலுக்குள் அமர்ந்து கலந்துகொண்டனர்.

 

கடந்த ஆண்டு அதே வயலூர் முருகன் கோயிலில் அவரது தம்பியின் திருமணத்தில் கலந்துகொண்டபோது அவர் சொன்னார் நமது நட்பு அடுத்த தலைமுறைக்கும் தொடர வேண்டும் என.எனது மகன் சல்மானும்,அவரது மகன் ஆதித்யாவும் விளையாடிக்கொண்டிருந்ததை பார்த்துவிட்டு .

 

ஏழாம் கடல் வாசிக்கையில் பிள்ளைவாளும்,வியாக்கப்பனுமாய் மட்டுமே இருந்தேன்.நண்பனின் அம்மா சுத்த சைவம், அவர்கள் என் வீட்டிற்கு வந்தால் தோசை சுட தனியாக ஒரு தோசைக்கல் வாங்கி வைத்திருக்கிறாள் சுனிதா .

 

“முட்ட ஊத்துன கல்லுல்ல,தோசை சுட்டா அம்மாக்கு பிடிக்கதுல்லா” என்பாள் சுனிதா .

 

கதையின் ஆழமான வரிகளில் ஒன்று

 

// “ஆனா ஒண்ணு உண்டு. எனக்க கடலிலே பிள்ளைவாளுக்காக ஒரு முத்து உண்டு… ஒரு அருமுத்து, ஆணிப்பொன் மணிமுத்து. அதை நான் எடுக்கல்லை. ஆனா எனக்கு தெரியும். அப்டி ஒரு முத்து அங்க ஆழத்திலே காத்து இருக்குன்னுட்டு. நான் சிப்பி கொண்டுபோயி குடுக்கிறப்ப அதை திறக்காம குடுக்குறது அதனாலேதான். பிள்ளைவாள் அந்தக் கறிய திங்கிறப்ப அவருக்க வாயிலே ஒருநாள் அது தட்டுபடும்… கையிலே எடுத்து பாப்பாரு. முத்துன்னு தெரிஞ்சிரும். லே, தாயோளி இது உனக்க முத்தில்லாடேன்னு சொல்லுவாரு. என்னென்னமோ மனசிலே நினைச்சுக்கிட்டேன். என்னென்னமோ சொப்பனம் கண்டேன். மாதாகிட்ட அப்டி நடக்கணும்னு நேந்துகிட்டேன்… .//

 

வியாகப்பன் வேண்டிய முத்து பிள்ளைவாளுக்கு கிடைத்தது.

 

“அவருக்கு மேல பேச ஆள் வேணுமுன்னு பெரியவர அப்பா கூட்டிட்டு போய்ட்டார்னு அம்மா சொன்னாள்” என சரவணன் சொன்னது எனக்கு கேட்டது .

 

எனது சகோதரியுடன் பள்ளியில் படித்த மீனவ தோழிகளுடன் இப்போதும் அவளது நட்பு தொடர்கிறது.அவ்வப்போது மீன்களும் வீட்டிற்கு கொடுத்து விடுவார்கள் .எனது சகோதரி உடல் நலமில்லாமல் இருந்தபோது மாதாவிடம் வேண்டி குடும்பத்துடன் மொட்டையடித்து முடி காணிக்கை செலுத்தியவள் ஒருத்தியும் உண்டு.

 

 

ஷாகுல் ஹமீது .

 

அன்புள்ள ஜெ,

 

உறவின் ஆழங்களை வெளியில் இருந்து புரிந்து கொள்வது என்பது எப்பொழுதும் முடியாது என்றே தோன்றுகிறது. அந்த அளவில் சம்மந்தப்பட்ட இருவருக்குமே பெரும்பாலான நேரங்களில் அவர்களின் ஆழம் தெரிவதில்லை என்றே நினைக்கிறேன். அதுவும் நட்ப்பை போன்ற உறவு வேறு அனைத்தையும் விட நுண்ணியதும், அந்தரங்கமும் ஆனது. அந்த உறவில் மனிதன் வேறு ஒருவனாக இருக்கிறான் என்றே தோன்றுகிறது. தன் சமூக அடையாளங்கள், தன் மேல் ஏற்றி வைக்கப்படும் அத்தனை அடுக்குகளையும் களைந்த ஒருவனாக இருக்கிறான். எப்போதும் கண்டிப்புடன் இருக்கும் அப்பா தன் நண்பனிடம் வேறொரு பரிமாணத்தில் இருக்கிறார். தன் தோழிகளை பற்றி பேசும் அம்மா ஒரு குழந்தைக்கான கண்களை கொண்டு விடுகிறாள். ஒட்டு மொத்தத்தில் இது ஒரு அற்புதமான உணர்வு என்றே நினைக்கிறேன்.

 

ஏழாம்கடல் கதையும் அதை போன்ற உணர்வை உரசி சென்றது. நான்காம் வகுப்பு வரையிலான ஒரு இணைவு இறப்பின் கரங்களை பற்றிக்கொள்வது வரை வரும் என்பது ஒரு பெரும் தரிசனம். அவர்கள் பற்றிய ஒரு பின் கதை ஒரு பளிச்சிடும் நினைவுகளுக்கு உரியது. எங்கோ பல ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆரம்பித்த ஆரம்ப பள்ளி நட்பு, அவர்கள் தங்களுக்கு என்று தனித்தனி பாதைகளில் பயணிக்க தொடங்கினாலும், குடும்பம், தொழில் என்று வேறுபட்ட வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாலும் எங்கோ ஆழத்தில் அவர்கள் ஒரு நான்காம் வகுப்பின் சேர்தலை கனவு கொண்டிருப்பார்கள் என்று தோன்றுகிறது. அதற்கான ஒரு தூதுவனாக வந்து சேர்கிறது அந்த சிப்பி. முத்தை கொண்டு வந்த சிப்பியும் நச்சை கொண்டு வந்த சிப்பியும் ஒன்றே. எங்கோ அந்த பரிசுத்த ஆவி மட்டுமே அறிந்த அந்த ஏழாம் கடலில் அவர்கள் இணைந்திருப்பார்கள்.

 

அன்புடன்,

நரேந்திரன்.

 

அன்புள்ள ஆசிரியருக்கு ,

வணக்கம்.

ஏழாம்கடல் சிறுகதையில், //நான் பைக்கை எடுத்து கடுப்புடன் உதைத்து கிளப்பி சாலையில் ஏறி விரைந்தேன். சீரான வேகம் என்னுடைய எரிச்சலையும் பதற்றத்தையும் குறைத்தது.// என் காதுகிழிய கம்யூனிசம் பேசிக்கொண்டே வாட்ச்மேன் சம்பளத்தை குறைக்க பரிந்துரைத்த நண்பர்களை கண்டு நான் எண்ணக்கொதிப்புடன் இருந்த நாட்களில், காத்திருந்து அரசுப்பேருந்துகளில் மட்டுமே சென்றேன். சீரான வேகத்தில் ஒரு ஆறுதல் இருக்கத்தான் செய்தது.

(தீற்றல் சிறுகதையை தொடர்ந்து வந்ததாலோ என்னவோ) ஏழாம்கடல் சிறுகதை ஒரு காதல் கதையின் உருவகமென்றே தோன்றியது.

 

வை. பாலகுமார்