Yanis Varoufakis's Blog, page 57

Η πατριωτική-διεθνιστική θέση-πρόταση του ΜέΡΑ25 για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις: Άμεση Σύγκληση Διάσκεψης Χωρών Αν. Μεσογείου στην Αθήνα

Κάθε φορά που μνημονιακή κυβέρνηση προβαίνει σε κάποια συμφωνία «υπέρ των εθνικών συμφερόντων», ως εκ του θαύματος μόνο η Άγκυρα επωφελείται! Εν αρχή ην η συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα με Ισραήλ και Κύπρο. Από την πρώτη στιγμή, το ΜέΡΑ25 προειδοποιούσε ότι, όχι μόνο ο λαός μας δεν θα ωφελούνταν με ευρώ τσακιστό από πετρέλαια κι αέρια, αλλά ότι επρόκειτο για συμφωνία-αυτογκόλ που έδινε στον Ερντογάν το άλλοθι για να προβεί σε τακτικά βήματα στο πλαίσιο της στρατηγικής του να ηγεμονεύσει στην περιοχή. Πριν αλέκτωρ λαλήσει έστω και άπαξ, η Άγκυρα εκμεταλλεύτηκε το δωράκι του κ. Τσίπρα. Ως ρελάνς στην συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, ανακήρυξε ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης – το πρώτο βήμα πριν στείλει ενόπλους στην Λιβύη και, ουσιαστικά, γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Ανατολική Μεσόγειο.
Παίρνοντας την σκυτάλη από την μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα, η μνημονιακή κυβέρνηση Μητσοτάκη αμέσως υιοθέτησε το αυτογκόλ Τσίπρα (δηλαδή την συμφωνία με Ισραήλ και Κύπρο) και, γρήγορα, προχώρησε σε δύο συμφωνίες για χάραξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) με την Ιταλία και την Αίγυπτο – συμφωνίες οι οποίες ενίσχυσαν περαιτέρω την διαπραγματευτική θέση της Άγκυρας ως εξής:


Στη συμφωνία με την Ιταλία η Αθήνα εδραίωσε την τουρκική θέση ότι, μέσω διμερούς διαπραγμάτευσης, η ΑΟΖ των νησιών περιορίζεται σημαντικά. Μετά από αυτό το, δίχως πίεση, αυτογκόλ της Αθήνας, η Άγκυρα εύλογα θα πει: Αν μόνοι σας παραδέχεστε ότι ακόμα και μεγάλα νησιά, π.χ. η Κεφαλονιά, που βρίσκονται  μάλιστα μακρυά από παράλια άλλης χώρας, έχουν «επήρεια» μόνο 70%, το λιλιπούτειο Καστελόριζο που είναι δίπλα στα τουρκικά παράλια πόση επήρεια είναι λογικό να έχει;


Στο κείμενο της μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο δεν γίνεται αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας αλλά στο διεθνές δίκαιο για την επίλυση διαφορών μεταξύ των δύο μερών – ένα δεύτερο αυτογκόλ της κυβέρνησης.


Κάπως έτσι, οι μνημονιακές κυβερνήσεις άνοιξαν τον δρόμο για διμερείς διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα υπό την επιδιαιτησία του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον και έδωσαν το έναυσμα στον Ερντογάν να προχωρά σε ελεγχόμενες εντάσεις χρησιμοποιώντας το Oruc Reis. Άμεσος στόχος του είναι να βάλει κάποια αιτήματα στο τραπέζι της διμερούς διαπραγμάτευσης που τον ωφελεί πριν αυτή αρχίσει. Έτσι στέλνει το Oruc Reis σε περιοχή κοντά αλλά εκτός της ΑΟΖ που συμφωνήθηκε πρόσφατα με την Αίγυπτο και στο απώτατο όριο της υφαλοκρηπίδας που θα κατοχύρωνε το Δικαστήριο της Χάγης στην Ελλάδα ακόμα κι αν αποδεχόταν εκατό τοις εκατό τα ελληνικά επιχειρήματα.
Κι ενώ τα ΜΜΕ της τρόικας εσωτερικού παραπλανούν τον λαό ότι ο Ερντογάν παραβίασε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα (κάτι που δεν έκανε), οι εθνικιστικοί τους αλαλαγμοί προετοιμάζουν το έδαφος για μία κατά κράτος υποχώρηση υπό την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων. Έτσι όμως δεν γίνεται πάντοτε; Ο εθνικισμός πάντα προετοίμαζε το έδαφος για το ενδοτισμό την ώρα που οι Μεγάλες Δυνάμεις εργάζονταν φιλότιμα εναντίον των λαών της περιοχής.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα κόμματα του Μνημονιακού Δικομματισμού
Ας δούμε τί κάνουν σήμερα οι Μεγάλες Δυνάμεις σε συνεργασία με τα κόμματα του Μνημονιακού Δικομματισμού: Διεμβολίζοντας την ανύπαρκτη ΕΕ, η Ουάσιγκτον έδωσε το πράσινο φως στον κ. Μητσοτάκη να προχωρήσει στη συμφωνία με την Αίγυπτο, η οποία προσέθεσε διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα για την Τουρκία σε εκείνα που είχε ήδη αποφέρει η ελληνο-ιταλική συμφωνία. Με αυτές τις δύο συμφωνίες, ο κ. Μητσοτάκης κατάφερε, την ώρα που αποδυνάμωνε την διαπραγματευτική του θέση με την Άγκυρα, να κερδίζει πόντους (με την βοήθεια, βέβαια, των ΜΜΕ της διαπλοκής) στο εγχώριο παιχνίδι προπαγάνδας.
Η Μέρκελ ξενίστηκε με τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου που υπαγόρευσε η Ουάσιγκτον, αλλά την δέχθηκε. Έτσι, ακολουθώντας γραμμή Τσακαλώτου, κι όχι Τσίπρα (ο οποίος αυτές τις μέρες αναλώνεται υποδυόμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου του «Βυθίσατε το Χόρα», το οποίο, βέβαια, ειπώθηκε όταν υπήρχε μια ισχυρή ΕΣΣΔ), ο κ. Μητσοτάκης προχώρησε ελπίζοντας ότι Αμερική και Γερμανία θα μεσολαβήσουν από κοινού προκειμένου να αποφευχθούν τα θερμά επεισόδια και οι ελληνο-τουρκικές διαφορές να παραπεμφθούν σε διεθνές δικαστήριο.
Πράγματι, αυτό συμβαίνει. Θερμά επεισόδια φαίνεται να αποφεύγονται, με πίεση από ΗΠΑ, Ρωσία και Γερμανία. Όμως, δεδομένου ότι ΗΠΑ, Ρωσία και Γερμανία δεν θα στραφούν ποτέ κατά της Άγκυρας, οι συμφωνίες των μνημονιακών κυβερνήσεων με Ισραήλ, Ιταλία και Αίγυπτο εγκλωβίζουν την Αθήνα. Έχοντας δωρίσει διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα στην Άγκυρα, η φυσική κατάληξη των κινήσεων των μνημονιακών πολιτικών στο Αιγαίο ήταν να συρθούν σε διμερή διάλογο με επιδιαιτησία των Μεγάλων – την χείριστη, δηλαδή, δυνατή εξέλιξη για τους λαούς της περιοχής.
Και τί κέρδισαν οι κυβέρνησεις Τσίπρα-Μητσοτάκη; Τίποτα περισσότερο από πρόσκαιρα επικοινωνιακά κέρδη στο εσωτερικό της χώρας, όσο τα ΜΜΕ τους λιβάνιζαν για τα ερείσματα που, δήθεν, δημιούργησαν για την χώρα χαριεντιζόμενοι με Νετανιάχου, Σίσσι, Μέρκελ, Μακρόν και Τραμπ. Επί πλέον, το ΜέΡΑ25 εκτιμά ότι ο κ. Μητσοτάκης θα θερίσει τις ίδιες θύελλες που θέρισε πριν δυο χρόνια ο κ. Τσίπρας με το Μακεδονικό. Όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε την επιλογή της, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τον ακροδεξιό εταίρο της, να μην ενημερώνει το λαό για την Συμφωνία των Πρεσπών, έτσι σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σπέρνει θύελλες με την επιλογή της, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει την ακροδεξιά της, να μην προετοιμάζει τον κόσμο της για την επερχόμενη συνθηκολόγηση.
Το ΜέΡΑ25 είναι το μοναδικό κόμμα που αξιολογεί ως άκρως επικίνδυνα όχι μόνο για τα σχέδια ΗΠΑ και Γερμανίας αλλά και για τον αντίκτυπο των μεταξύ τους διενέξεων. Π.χ. σε μια διμερή διαπραγμάτευση υπό επιδιαιτησία της κας Μέρκελ, την οποία φαίνεται να επιθυμεί ο κ. Μητσοτάκης, ο Ερντογάν θα έχει τον «αέρα» να προσπαθήσει να «γκριζάρει» περιοχές. Η Ουάσιγκτον θα αρπάξει την ευκαιρία να «ενεργοποιηθεί» καταργώντας την γερμανική πρωτοβουλία διαμεσολάβησης – με απώτερο στόχο να ψαλιδίσει τις φιλοδοξίες του Βερολίνου να αναδειχθεί σε γεωστρατηγικό παίκτη στη Μεσόγειο. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας παρέμβασης των ΗΠΑ, με μαθηματική ακρίβεια, θα ευνοήσει ακόμα περισσότερο την Άγκυρα.
ΜέΡΑ25: Πολυμερής Διάλογος, όχι διμερής διαπραγμάτευση με επιδιαιτητές
Ποια είναι η μόνη εναλλακτική στις εντάσεις και την διμερή διαπραγμάτευση; Η πρόταση του ΜέΡΑ25 ήταν, από καιρό, η Αθήνα να συγκαλέσει Διεθνή Διάσκεψη όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Τουρκίας. Μια τέτοια διάσκεψη αποκλείει τους επιδιαιτητές και, παράλληλα, αναγκάζει την Άγκυρα είτε να αυτο-απομονωθεί (αρνούμενη να προσέλθει επειδή δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία) είτε να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. [Το ότι έτσι πιέζεται και η Λευκωσία να αναγνωρίσει μια μορφή τουρκοκυπριακής εκπροσώπησης, είναι κι αυτό στα θετικά της πρότασης.]
Η προτεινόμενη διάσκεψη θα πρέπει να εξελίσσεται, παράλληλα, σε δύο επίπεδα. Το πρώτο να αφορά τον καθορισμό ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας. Το δεύτερο να αφορά διεθνή συμφωνία απεξάρτησης της περιοχής (εντός των συμφωνηθέντων ΑΟΖ) από τα ορυκτά καύσιμα, την σταδιακή κατάργηση των εξορύξεων και, βέβαια, τη δημιουργία ενός Κοινού Δίκτυου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας με πλωτές ανεμογεννήτριες που απελευθερώνουν τις κοινωνίες της Ανατολικής Μεσογείου τόσο από τα ορυκτά καύσιμα όσο και από τις γιγαντιαίες χερσαίες ανεμογεννήτριες που σπέρνουν οι πολυεθνικές σε νησιά, πεδιάδες και βουνοκορφές.
Επίλογος
Ως πατριώτες, αν χρειαστεί, θα πολεμήσουμε. Επιλέγουμε προσεκτικά τις Θερμοπύλες μας, απορρίπτοντας παράλληλα τις εθνικιστικές κραυγές που (η Ιστορία μας δίδαξε) είναι ο προπομπός της ενδοτικότητας.
Τονίζουμε ότι ο ελληνικός κι ο τουρκικός λαός μόνο να χάσουμε έχουμε τόσο από τον Πόλεμο όσο και από την Συνεκμετάλλευση που απαιτούν οι ολιγάρχες και οι πετρελαϊκές πολυεθνικές. Παράλληλα, δεν θεωρούμε διεθνισμό την συνθηκολόγηση στις εθνικιστικές απαιτήσεις ενός Ερντογάν.
Ποτέ δεν θα διαπραγματευτούμε από φόβο. Αλλά, παράλληλα, δεν θα φοβηθούμε να διαπραγματευτούμε. Γνωρίζουμε ότι βέλτιστη λύση είναι η ειρηνική διευθέτηση των διαφορών με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής μέσω ακηδεμόνευτου, πολυμερούς διαλόγου. Για αυτό εναντιωνόμαστε σε διμερείς διαπραγματεύσεις υπό την επιδιαιτησία «Μεγάλων Δυνάμεων» που στόχο έχουν μια συμφωνία υπέρ των ολιγαρχών, των εμπόρων όπλων και των πετρελαϊκών πολυεθνικών.
Καθώς ο αποδεκατισμένος λαός μας θα συσπειρώνεται εναντίον της λαίλαπας του επερχόμενου 5ου Μνημονίου, κι ο τουρκικός λαός θα βυθίζεται καθημερινά στη φτώχεια, είναι μονόδρομος για τις προοδευτικές ελληνίδες και τους προοδευτικούς έλληνες η πατριωτική-διεθνιστική πρόταση του ΜέΡΑ25 για Διεθνή Περιφερειακή Διάσκεψη στην Ανατολική Μεσόγειο που στόχο έχει να την μετατρέψουμε σε θάλασσα Ειρήνης, Συνεργασίας και Βιώσιμης Κοινής Ευημερίας.

Capitalism is undermining itself. What does this mean for humanity? What comes next?

Ο καπιταλισμός αυτο-υπονομεύεται. Τι σημαίνει αυτό για τους ανθρώπους & το μέλλον;

Γερμανοί, Έλληνες & Τούρκοι μέλη του DiEM25 εναντίον εξορύξεων, εξοπλισμών & εντάσεων και υπέρ της Ειρήνης & της Πράσινης Κοινής Ευημερίας

Πρόκειται για παρέμβαση του DiEM25 (αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι το ΜέΡΑ25) που κάνει όλους εμάς που, από τον Φλεβάρη του 2016, παλεύουμε να χτίσουμε αυτό το μοναδικό, ενιαίο, διεθνικό κίνημα να νιώθουμε βαθιά περήφανοι.
Φέρνοντας μαζί, ως μέλη του ίδιου κινήματος, μέλη και οργανώσεις μας από την Γερμανία, την Ελλάδα ΚΑΙ την Τουρκία, η πιο κάτω Διακήρυξη θυμίζει τα κοινά συμφέροντα των λαών μας κόντρα στην Ολιγαρχία-Χωρίς-Σύνορα, η οποία  βεβαίως απεργάζεται εξορύξεις, εξοπλισμούς, εντάσεις και, στο βάθος, καταστροφική λιτότητα για την πλειοψηφία.
Αντί για τρυπάνια, όπλα, εντάσεις και λιτότητα, το DiEM25 καλεί Γερμανούς, Έλληνες και Τούρκους να αφοσιωθούμε στην Ειρήνη, τη Συνεργασία και την μετατροπή της Αν. Μεσογείου σε θάλασσα Κοινής Πράσινης Ευημερίας.

Κοινή Διακήρυξη των Εθνικών Επιτροπών του DiEM25 Γερμανίας, Ελλάδας και Τουρκίας: Ο Διεθνισμός στην υπηρεσία των λαών
Κάποιοι κλιμακώνουν αυτές τις μέρες την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδίως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Δεν είναι άλλοι από τους συνήθεις κερδοσκόπους των πετρελαϊκών πολυεθνικών, τους εμπόρους οπλικών συστημάτων, τους πολεμοκάπηλους και, βέβαια, τους πολιτικούς που είναι ταγμένοι στην υπέρ πάντων συντήρηση ενός μη βιώσιμου οικονομικού συστήματος.
Αποτελούν μια ανίερη συμμαχία αποφασισμένη να προβεί παντού σε εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα επιφέρουν θανάσιμες επιπτώσεις στο τοπικό περιβάλλον, στο κλίμα του πλανήτη, και στις προοπτικές των λαών της περιοχής για Ειρήνη και Ευημερία. Τίποτα δεν τους κινητοποιεί εκτός από συμφέροντα που συστηματικά και αδιάκοπα βασιλεύουν διαιρώντας τους λαούς για να υφαρπάξουν το μέλλον τους.
Όπως δηλώνουμε και στο μανιφέστο μας, το DiEM25 στοχεύει προς μια Οικολογική Ευρώπη ταγμένη στην παγκόσμια Πράσινη Μετάβαση. Μια Ευρώπη με ιστορική συνείδηση που αναζητά ένα φωτεινό μέλλον χωρίς να κρύβεται από το παρελθόν της. Μια Διεθνιστική Ευρώπη που γνωρίζει ότι κανένας Ευρωπαίος δε μπορεί να είναι ελεύθερος αν ακόμη κι ένας λαός ζει ανελεύθερα. Μια ειρηνική Ευρώπη που αποκλιμακώνει τις εντάσεις στη γειτονιά της και εκτός αυτής.
Είναι επόμενο λοιπόν, σε μια περίοδο αυξανόμενων εντάσεων, το DiEM25 να παλεύει για τη μετατροπή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε Θάλασσα Ειρήνης, Συνεργασίας, Ανανεώσιμης Ενέργειας για Όλους και Κοινής Πράσινης Ευημερίας.
H Εθνική Επιτροπή του DiEM25 Γερμανίας
H Εθνική Επιτροπή του DiEM25 Ελλάδας
H Εθνική Επιτροπή του DiEM25 Τουρκίας

DiEM25 organisations from Germany, Greece & Turkey on Peace & Shared Green Prosperity, instead of War Games & Oil-Gas Drilling, in the Eastern Mediterranean

Deeply proud of DiEM25’s intervention to avert tensions in the E. Mediterranean. Proving there is no clash between nations, DiEM25’s organisations in Germany, Greece & Turkey issued a manifesto for splendid Peace & Shared Green Prosperity in our region:
The perpetrators of war, the profiteers of the fossil fuel industry and political leaders wedded to an unsustainable economic system are, today, escalating tensions in the Eastern Mediterranean — especially between Greece and Turkey.
Intent on drilling for oil and gas everywhere, with lethal effect on the local environment, the earth’s climate and the prospects of peace and prosperity for the peoples of the region, this harmful fusion of oligarchs, warmongers and politicians with vested interests are working diligently toward dividing and ruling over the people so as to rob them of their future.
DiEM25, as we state in our manifesto, is committed to an Ecological Europe engaged in genuine world-wide green transition; a historically conscious Europe that seeks a bright future without hiding from its past;  an Internationalist Europe that knows that no European can be free until humans everywhere are free, a peaceful Europe de-escalating tensions in its neighbourhood and beyond.
That is why at a time of increasing tensions, DiEM25 chooses instead to work towards the conversion of the Aegean and the East Mediterranean into a Sea of Peace, Cooperation, Shared Renewable Energy and shared green prosperity.
Signed
DiEM25’s National Collective in Germany
DiEM25’s National Collective in Greece
DiEM25’s Provisional National Collective in Turkey

Do you want to be informed of DiEM25’s actions? Sign up here

 

Ούτε Πόλεμος Ούτε Συνεκμετάλλευση – Ειρήνη, Συνεργασία & Πράσινη Κοινή Ευημερία: Οι θέσεις του ΜέΡΑ25 & του DiEM25 για την Ειρήνη και την Κοινή Πράσινη Ευημερία στην Αν. Μεσόγειο

Πρόσφατα γιορτάσαμε την 46η Επέτειο από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Το ΜέΡΑ25 τόνισε, με την ευκαιρία της επετείου, ότι οι Έλληνες δημοκράτες έχουμε υποχρέωση να μην ξεχνάμε πως επέστρεψε η Δημοκρατία στην Ελλάδα: Ως απόρροια της Κυπριακής τραγωδίας που έφεραν εθνικιστικές επιλογές ενός ξενοκίνητου ελληνικού καθεστώτος που άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην Κατοχή της Βόρειας Κύπρου.
Από τότε, η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη, ιδίως μετά την αποδυνάμωση της Αιγύπτου, τη διάλυση της Συρίας, του Ιράκ και της Λιβύης, την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διαμορφώσει εξωτερική πολιτική και, βέβαια, την αναδίπλωση των ΗΠΑ από την Μέση Ανατολή. Αντίθετα, η Ελλάδα, λέγοντας συνεχώς «ναι σε όλα», μετετράπη σε θλιβερή Χρεοδουλοπαροικία.
Το εγχείρημα-οπερέτα των μνημονιακών κυβερνήσεων να εγκλωβίσουν την Τουρκία στην ακτογραμμή της, περικυκλώνοντάς την με εξορυκτικά τρυπάνια και πλατφόρμες στο πλαίσιο συμφωνίας με Νετανιάχου, Τραμπ, Μακρόν, Exxon-Mobil-Total και Σια, δεν μπορούσε παρά να καταλήξει σε φιάσκο. Αντί να «θωρακίσει» την Ελλάδα και να δημιουργήσει τα πολυπόθητα «ερείσματα», κατέληξε να απομονώσει την Αθήνα και να καταστήσει τον Ερντογάν ακόμα πιο κυρίαρχο.
Το φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής των μνημονιακών κυβερνήσεων
Το εγχείρημα των κυβερνήσεων Τσίπρα – Μητσοτάκη να απομονώσουν την Τουρκία μέσω στρατηγικών συμμαχιών με Ισραήλ, ΗΠΑ, δικτατορικού καθεστώτος της Αιγύπτου, Exxon-Mobil και Total εξελίχθηκε σε φιάσκο. Αυτό είναι το μόνο ασφαλές συμπέρασμα από τις πρόσφατες εξελίξεις.
Οπως το ΜέΡΑ25 προέβλεπε από το 2018, η προσπάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων να κάνουν «φίλους» τους «εχθρούς» του «εχθρού», τελικά απομόνωσε την ελληνική διπλωματία, απέτυχε να παραγάγει την οποιαδήποτε εξασφάλιση σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο και περιόρισε τις επαφές και σχέσεις που είχαν δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα τόσο στην περιοχή των Βαλκανίων όσο και στον Ευρωπαϊκό Νότο.
Αντίθετα με την ελληνική εξωτερική πολιτική, η οποία χαρακτηρίζεται από πάγια τακτική αλλά ρευστή στρατηγική, η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει πάγια στρατηγική αλλά συνεχώς προσαρμόσιμη στις περιστάσεις τακτική. Το αποτέλεσμα είναι το τουρκικό καθεστώς να έχει πετύχει τον στόχο του: η Τουρκία είναι, σήμερα, η μεγαλύτερη ντε φάκτο περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η κατάρρευση της Αιγύπτου μετά την «αραβική άνοιξη», η διάλυση της Συρίας μετά την εισβολή και διάλυση του Ιράκ, ο εγκλωβισμός της Σαουδικής Αραβίας στον πόλεμο στην Υεμένη, η αποδόμηση της Λιβύης και, τέλος, η αναδίπλωση των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή (στρατηγική επιλογή του Ντ. Τραμπ), έφεραν στην επιφάνεια ένα τρίγωνο ισχύος: Τουρκία – Ιράν – Ισραήλ. Με το Ισραήλ επικεντρωμένο στον ζωτικό του χώρο, ο οποίος περιορίζεται μεταξύ Κύπρου και Ιράν, και με το Ιράν να προετοιμάζεται για επικείμενη σύγκρουση με τις ΗΠΑ, η μόνη περιφερειακή δύναμη με δυνατότητα προβολής της ισχύος της από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία είναι η Τουρκία.
Το εγχείρημα των ελληνικών κυβερνήσεων να περικυκλωθεί η Τουρκία από εξορυκτικά τρυπάνια και πλατφόρμες, στο πλαίσιο της προαναφερθείσας συμφωνίας με Νετανιάχου, Exxon-Mobil και σία, ήταν θείο δώρο για τον Ερντογάν – καθώς του έδωσε εξαιρετική ευκαιρία (α) να ενώσει την τουρκική κοινή γνώμη εναντίον της Ελλάδας, (β) να βγάλει τα δικά του τρυπάνια στα πελάγη της Ανατολικής Μεσογείου και (γ) να χτίσει γέφυρα με τη Λιβύη, κάνοντας ρελάνς στην ελληνική γέφυρα με Ισραήλ.
Πάγιος στόχος του τουρκικού καθεστώτος, τόσο των κεμαλιστών όσο και του Ερντογάν, ήταν και παραμένει η παγίδευση των ελληνικών κυβερνήσεων σε διαπραγματεύσεις για «ρευστές» διεκδικήσεις της Αγκυρας, και όχι μόνο υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Την ευκαιρία που οι ελληνικές κυβερνήσεις δώρισαν στον Ερντογάν, να ρίξει τη γέφυρα προς Λιβύη, την εκμεταλλεύτηκε τα μέγιστα.
Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να «αγκαλιάζει» τον πολέμαρχο Χάφταρ, σε μια άπελπι προσπάθεια διεμβόλισης των τουρκολιβυκών συμφωνιών, αλλά χωρίς βέβαια καμία δυνατότητα παρέμβασης στον λιβυκό εμφύλιο, ο Ερντογάν άρπαξε την ευκαιρία για να αποδείξει ότι τις δικές του επιλογές στη Λιβύη μπορεί να τις στηρίξει στρατιωτικά. Αποτέλεσμα ήταν η Τουρκία να γυρίσει τον πόλεμο εναντίον του Χάφταρ, τον οποίο στηρίζει ο Πούτιν, κι έτσι ο Τούρκος πρόεδρος να κερδίσει την εύνοια του Λευκού Οίκου που με χαρά βλέπει την Τουρκία να περιορίζει τις φιλοδοξίες της Ρωσίας τόσο στη Λιβύη όσο και στη Συρία.
Κάπως έτσι η ελληνική κυβέρνηση έμεινε θλιβερός παρατηρητής, πλήρως απομονωμένη, να βαυκαλίζεται ότι είναι θετικές για την Ελλάδα κάποιες ανούσιες δηλώσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών αξιωματούχων. Κάπως έτσι η χώρα μας έμεινε απροστάτευτη εν μέσω μιας περιφερειακής δίνης που οι άφρονες μνημονιακές κυβερνήσεις βοήθησαν να γιγαντωθεί μέσα από άθλιες συμφωνίες.
«Και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Γερμανία;» θα ρωτήσει κανείς. Ο,τι και να λέει η κυβέρνηση, για τη Γερμανία και εν γένει τους ισχυρούς της Ε.Ε., η Τουρκία παραμένει κορυφαίος εταίρος τους. Οι επαναλαμβανόμενες πανομοιότυπες ανακοινώσεις περί καταδίκης της Τουρκίας σε λεκτικό επίπεδο, είναι στο όριο του γραφικού. Ο Ζοζέπ Μπορέλ ήταν ξεκάθαρος: η Ε.Ε. επιθυμεί αποκλιμάκωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο και διμερή διάλογο Ελλάδας – Τουρκίας.
Όσο για τη Γερμανία, θέλει να τελειώνει με το «αγκάθι» της ελληνοτουρκικής διαφοράς. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας στη συνάντηση Μπορέλ, Δένδια, Χριστοδουλίδη στις Βρυξέλλες. Η δημόσια ανακοίνωση από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών της «μυστικής συνάντησης» δεν έγινε, όπως ερμηνεύτηκε από την Αθήνα, ως κίνηση για τη δημιουργία εσωτερικών πολιτικών αντιθέσεων, αλλά για τη δέσμευση σε διάλογο πέραν υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, με βάση την τουρκική ισχύ.
Και σαν να μην έφτανε το στρατηγικό φιάσκο, είχαμε και μια σειρά από μικρές αλλά σημαντικές αστοχίες. Παραδείγματος χάριν, η ελληνική πλευρά απέτυχε να «διαβάσει» τις προθέσεις και τις κινήσεις του Τούρκου προέδρου προ των συναντήσεων Ερντογάν – Μητσοτάκη. Χαρακτηριστικά, μετά τη συνάντηση της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο του 2019, υπογράφηκαν τα δυο τουρκολιβυκά μνημόνια, ενώ μετά τη συνάντηση του Λονδίνου, ήρθε η ένταση στον Εβρο. Πιο πρόσφατα, λίγο μετά την τηλεφωνική επικοινωνία Μητσοτάκη – Ερντογάν υπογράφηκε το προεδρικό διάταγμα για την αλλαγή του χαρακτήρα της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τέμενος.
Και τώρα; Πολύ φοβόμαστε ότι η κυβέρνηση, προκειμένου να καλλιεργήσει το απαιτούμενο κλίμα για να δεχτεί τον διάλογο με την Τουρκία υπό όρους Βερολίνου, βλέπει με καλό μάτι μια θετικά ελεγχόμενη ένταση με την Τουρκία, ίσως και ένα ήσσονος σημασίας θερμό επεισόδιο – μια δικαιολογία για να αποδεχτεί και δημοσίως τις δεσμεύσεις Μητσοτάκη προς το Βερολίνο. Η σιωπηλή συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτήν την κατεύθυνση ολοκληρώνει το φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Τι πρέπει να γίνει ώστε να απομακρυνθεί ο πόλεμος, να προχωρήσουμε σε πολυμερή διάλογο χωρίς επιδιαιτησία, και να καλλιεργηθεί το έδαφος για την Ειρήνη και την Κοινή Πράσινη Ευημερία στην ευρύτερη περιοχή;
Εκτίμηση του ΜέΡΑ25 είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδίως το Βερολίνο, αλλά και το Παρίσι, θέλουν να τον σύρουν σε διάλογο με την Τουρκία υπό την δικής τους επιδιαιτησία και με ατζέντα που θα συνδιαμορφώσουν εκείνοι με τον Ερντογάν. Με αυτό το σκεπτικό, το ΜέΡΑ25 θεωρεί πως η ελληνική πλευρά πρέπει:


Να χαράξει πραγματικές κόκκινες γραμμές τις οποίες θα είμαστε πραγματικά έτοιμοι να προασπίσουμε όποιο και να είναι το κόστος – καθώς χωρίς τέτοιες, αξιόπιστες, κόκκινες γραμμές, είτε πρόκειται για διαπραγμάτευση με την τρόικα είτε με την Άγκυρα, ο διάλογος καταλήγει στη μία συνθηκολόγηση μετά την άλλη


Να συγκαλέσει Περιφερειακή Διάσκεψη, χωρίς επιδιαιτησία, με την συμμετοχή όλων των χωρών της Αν. Μεσογείου, για τον καθορισμό των ορίων ΑΟΖ των χωρών στην περιοχή στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Μόνο έτσι θα εκτονωθούν οι εντάσεις σε διμερές επίπεδο Ελλάδας-Τουρκίας, θα περιοριστεί ο ρόλος των επιδιαιτητών, και θα ανοίξει θεραπευτικός διάλογος μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας.


Η απάντηση του ΜέΡΑ25 στο δίλημμα «Πόλεμος ή Συνεκμετάλλευση;»: Ούτε Πόλεμος ούτε Συνεκμετάλλευση! Αντ’ αυτών, το Αιγαίο και η Μεσόγειος θάλασσα Ειρήνης, Συνεργασίας και Κοινής Πράσινης Ευημερίας.

 

Κοινή Διακήρυξη των Εθνικών Επιτροπών του DiEM25 Γερμανίας, Ελλάδας και Τουρκίας: Ο Διεθνισμός στην υπηρεσία των λαών
Κάποιοι κλιμακώνουν αυτές τις μέρες την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδίως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Δεν είναι άλλοι από τους συνήθεις κερδοσκόπους των πετρελαϊκών πολυεθνικών, τους εμπόρους οπλικών συστημάτων, τους πολεμοκάπηλους και, βέβαια, τους πολιτικούς που είναι ταγμένοι στην υπέρ πάντων συντήρηση ενός μη βιώσιμου οικονομικού συστήματος.
Αποτελούν μια ανίερη συμμαχία αποφασισμένη να προβεί παντού σε εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα επιφέρουν θανάσιμες επιπτώσεις στο τοπικό περιβάλλον, στο κλίμα του πλανήτη, και στις προοπτικές των λαών της περιοχής για Ειρήνη και Ευημερία. Τίποτα δεν τους κινητοποιεί εκτός από συμφέροντα που συστηματικά και αδιάκοπα βασιλεύουν διαιρώντας τους λαούς για να υφαρπάξουν το μέλλον τους.
Όπως δηλώνουμε και στο μανιφέστο μας, το DiEM25 στοχεύει προς μια Οικολογική Ευρώπη ταγμένη στην παγκόσμια Πράσινη Μετάβαση. Μια Ευρώπη με ιστορική συνείδηση που αναζητά ένα φωτεινό μέλλον χωρίς να κρύβεται από το παρελθόν της. Μια Διεθνιστική Ευρώπη που γνωρίζει ότι κανένας Ευρωπαίος δε μπορεί να είναι ελεύθερος αν ακόμη κι ένας λαός ζει ανελεύθερα. Μια ειρηνική Ευρώπη που αποκλιμακώνει τις εντάσεις στη γειτονιά της και εκτός αυτής.
Είναι επόμενο λοιπόν, σε μια περίοδο αυξανόμενων εντάσεων, το DiEM25 να παλεύει για τη μετατροπή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε Θάλασσα Ειρήνης, Συνεργασίας, Ανανεώσιμης Ενέργειας για Όλους και Κοινής Πράσινης Ευημερίας.
H Εθνική Επιτροπή του DiEM25 Γερμανίας
H Εθνική Επιτροπή του DiEM25 Ελλάδας
H Εθνική Επιτροπή του DiEM25 Τουρκίας

Why Bitcoin is not a socialist’s ally – Reply to Ben Arc

On 15th July, Ben Arc published in Bitcoin Magazine an open letter addressed to me in a bid to convince me that I should re-assess my rejection of Bitcoin as a force for good; as a bulwark for democratising capitalism and paving the ground for socialism. Here is my reply:
Dear Ben Arc,
Thank you for your open letter and your efforts to bring a socialist perspective to bear upon my assessment of Bitcoin.
In my reply below, I shall address you as a fellow socialist, rather than put together a reply meant to address all sorts of different perspectives (e.g. Keynesian, Hayekian, neoclassical)
As you know, I am one of those who, back in 2011, were genuinely intrigued, fascinated even, by the remarkable blockchain algorithm. The prospect of a decentralised ledger controlled by its community of users was mesmerising.
As you also know, I was unimpressed by Bitcoin as an alternative to fiat money that is either likely, or indeed desirable, under our current capitalist predicament.
Having read your open letter, I remain as enthusiastic on blockchain’s capacities and as unimpressed by Bitcoin’s ability to help us either civilise or (as any socialist dreams of) transcend capitalism.
Two propositions support this view. In the hypothetical case where Bitcoin were, under presently-existing capitalism, to replace fiat money: (1) It would lack the mechanism necessary to stop capitalist crises from yielding depressions that benefit only the ultra-right; and, (2) Its community-based, democratic protocols would do little to democratise economic life.
I shall explain my two propositions briefly below. But, before you despair (at my continued negative take on Bitcoin), let me foreshadow the concluding sentence in the Epilogue below: Once (and, of course, if) socialism dawns, money will have to be founded on a distributed-ledger, monetary commons enabling tehnology.
In other words, I shall argue that Bitcoin is not fit for purpose under capitalism, or as a vehicle toward transcending capitalism, but something like Bitcoin will characterise monetary systems in a future world free of private banks and share markets.
OK, let me now support my two propositions:
Proposition 1: Bitcoin lacks the shock absorbers necessary to prevent capitalist crises from doing untold damage to the working class
Consider the Crash of 2008 or the more recent 2020 Covid-19-induced crisis. Suppose that Central Banks did not have the capacity instantly to create trillions of dollars, euros, pounds and yen – and instead had to rely on a spontaneous majority of Bitcoin’s users to agree to a massive increase in the supply of money. The result would be a 1929-like collapse of banks and corporations.
While socialists would shed no tears for the tragedy of the oligarchy, socialists should beware that a 1929-like systemic collapse is bound to strengthen the forces of the ultra-right – not of the socialist left (that has been, since at least 1991, languishing in the doldrums of political paralysis).
Technically, there is of course nothing that would prevent the Bitcoin community from agreeing instantly to even a doubling of the money base. However, the Tragedy of the Commons guarantees that Bitcoin owners will be subject to the usual prisoner’s dilemma dynamic that prevents the boost in the money supply necessary to avert the liquidation of potentially viable businesses and jobs. Moreover, this free-rider problem is made far, far worse by the fact that Bitcoin ownership is very unequally distributed, thus giving the Bitcoin-rich powerful incentives to restrain the growth of the money supply (since such restrictions would boost their private rents at the expense of the public interest).
In short, the free-rider problem that guarantees the maximal reinforcement of any capitalist crisis (in any economy relying on Bitcoin as its main currency) will be turbocharged by the unequal ownership of Bitcoin – which is unavoidable in any monetary system overlaid upon contemporary capitalism.
Proposition 2: Under capitalism, Bitcoin’s dominance will not democratise economic life – or give socialism a chance
Suppose, again, that some magic wand is waved and Bitcoin replaces fiat money under contemporary capitalist conditions. In other words, as Bitcoin replaced dollars, pounds, euros and yen, property rights over land, resources and machines remain as they are while private equity firms and pension funds continue to own the bulk of shares trading in Wall Street, the City etc. All that will have changed is that Central Banks will vanish and the community of Bitcoin users will determine the global money supply (subject to the free-rider problems mentioned above).
At the firm level, nothing will have changed. Jeff Bezos will still control a massive monopsony-cum-monopoly, Facebook will still own the whole marketplace within its platform, Exxon-Mobil will continue to lean on weaker developing country governments to drill for oil and gas that should be left in the Earth’s guts etc.
And what of private banks? They would, make no mistake here, find ways of creating complex derivatives based on Bitcoin – derivatives that will soon (just like Lehman Brothers’ CDOs prior to 2008) function as stores of value and means of exchange; i.e. as private money. Massive bubbles denominated in Bitcoin will build up and they will burst just as they did in the 19th century under the Gold Standard. And then?
In the absence of Central Banks and with the Bitcoin community in the clasps of the aforementioned free-rider problem, depression will follow – as it did before the Fed was instituted in the US. Thus, the tragedy mentioned in Proposition 1 above kicks in.
In short, not only will the democratisation of money via Bitcoin fail to democratise capitalism but it will also give an almighty boost to the forces of regression.
Epilogue
Bitcoin’s great appeal is that it breaks the cronyist chain linking central banks and private bankers. However, it does not undermine the cronyism of the network of bosses, politicians and private bankers.
Lest we forget, 19th Century bimetallic America also lacked a central bank. Under the gold and silver standards, the public money supply was fixed – and could not be easily manipulated by the state (either the government or the, then non-existent, Fed). But that did not stop private bankers from leveraging public money out of thin air to create huge quantities of private money with which to fund the Robber Barons, i.e. the Jeff Bezoses, of the era.
In this sense, replacing fiat money with Bitcoin would take us back to a postmodern version of 19th Century America – not exactly a prospect socialists should go to the barricades for.
In summary, the monetary system is like the dog’s tail. It cannot wag the capitalist dog, in the sense that democratising money by means of a monetary commons will not democratise economic life but, rather, make capitalism uglier, nastier and more dangerous for humanity.
Having said all this, a monetary commons (that may very well rely on something like the blockchain underpinning Bitcoin) will, I have no doubt, be an essential aspect of a democratised economy; of socialism.

Capitalism in crisis – Video by Patreon

What comes next? Yanis Varoufakis on capitalism’s crisis and our duty to plan for postcapitalsim

The EU coronavirus Recovery Fund will take Europe another step towards disintegration – The Guardian

During the early years of the eurozone crisis, I remember gauging its depths by the rapidly diminishing half-life of the celebrations that followed every European Union summit. Premature proclamations that the crisis was over inspired hope, which caused the money markets to rebound. But then, at some point, gloom would unfailingly return. As the years of austerity for the many and socialism for the few ground on, that point arrived sooner after each EU summit.
Could it be that, at long last, this sad pattern has been broken by last week’s summit, which resulted in a brand new, €750bn post-pandemic EU recovery fund?
Ignoring the predictably triumphant reception by the usual EU cheerleaders, hope that this time the EU may have got it right comes from smart critics of the leaders’ track record, such as my friend Shahin Vallée who described the recovery fund as “a leap towards genuine integration”.
It is not the size of the fund that gives commentators like Vallée hope. It is, rather, the fact that for the first time EU leaders seem to have acknowledged the indispensability of a common debt as the glue of any monetary union. True enough, the €750bn will be borrowed jointly by member states in proportion to their capacity so as to be spent in proportion to their need. This has been necessary for years but has been resisted doggedly by the richer countries – until now.
So, why is it that, although I endorse the idea of mutualised debt as a necessary condition for European unity, I believe that the EU’s latest decision is another step in the direction of Europe’s disintegration? For three reasons.
First, the recovery fund is a distraction from the elephant in the room: massive austerity. According to the International Monetary Fund, the eurozone’s total 2020 income will fall by 10%, causing an average budget deficit of more than 11%, with weaker countries such as Italy and Greece facing a much larger drop.
That would not be catastrophic per se, if it were not for the determination of Berlin and other governments to push member states to balance their books by 2021 (as witnessed by the 11 June Eurogroup communique). Even if the nascent recovery brings down, for example, Italy’s budget deficit to, say, 9%, to balance its books Rome must impose a cruel level of austerity equal to a new 9% of GDP in cuts and taxes. Similarly with Greece. Given that even Germany will have to practise austerity to balance its budget, the whole continent will be treated to an intensification of the doom loop between austerity and recession.
Second, the recovery fund is (macroeconomically) puny. For it to defend the union, it should pack a fiscal boost comparable in magnitude to the austerity tsunami down the line. It does not. Take Italy and Greece again, countries that must face down immense austerity. How much of this shock can the recovery fund monies help absorb? Not a lot, is the answer.
To arrive at a precise answer, we must first ignore the new loans on offer from the recovery fund (since new debt has never helped the insolvent) and concentrate exclusively on net grants. Italy has been allocated around €80bn and Greece €23bn. However, every member state must take on part of the new €750bn EU debt. Italy, for example, is liable for just under 13% of this debt while poorer Greece is liable for 1.4%. Once we subtract these new debts, Italy’s and Greece’s net grants come to just over €30bn and €12bn respectively – or 0.6% and 2% of GDP on an annual basis between 2021 and 2023. Compared to the prospect of austerity equivalent to 9% of GDP, which will be required to balance their budgets, these are puny sums.
Third, the political conditions under which the funds will flow are a Eurosceptic’s dream. When a recession hits the UK, the government’s budget deficit rises automatically as benefits flow disproportionately towards the most affected regions. The beauty of such a proper fiscal union is that no politician can decide which region gets which transfer. Imagine the sheer awfulness if parliament had to debate how much would be transferred to Cumbria, to Norfolk or to north Wales from Surrey, Sussex and west London. Britain would be wrecked by divisions that make Brexit look like an amicable affair. And yet this divisiveness has been baked into the EU recovery fund, complete with country allocations drawn up even before we know the effects of the recession on each region. It is almost as if the whole thing were designed by a cunning Eurosceptic.
As if that were not enough, our great and good leaders also decided that each national government will have the right to freeze payments, for up to three months, to any other government while it scrutinises how the money is to be spent. Endless recriminations are guaranteed, as the Dutch lambast the Italian government’s pension payments and Rome returns the favour with reports on the Netherlands’ famous tax loopholes. Imagine the mood in the room when such a challenge is made to, say, Spain, by a prime minister whose government the EU bribed, in the form of Thatcher-like rebates, to get the recovery fund across the line.
Optimists claim that, despite the clumsiness of the redistribution mechanism and its macroeconomic insignificance, the new common debt is creating facts on the ground; that it constitutes a decisive first step towards a proper federation. This is the familiar argument that Europe is moving in the right direction glacially until, when we least expect it, it leaps. Juxtaposed against this happy narrative is my hunch that we are moving in the opposite direction, toward disintegration.
Whether I am wrong (as I hope I am) or not will hinge on whether, by next year, a majority of Europeans feel that the recovery fund helped them recover. If they do, maybe the EU’s common debt can prove itself a harbinger of shared prosperity. For my part, however hard I try, I cannot see how this might be possible.

For the Guardian’s site click here

Η Αλήθεια για τα Δις από το Ταμείο Ανάκαμψης

Τα καθαρά νέα χρήματα που η Ελλάδα θα λάβει από τις Βρυξέλλες το 2021, 2022 και 2023 ανέρχονται συνολικά σε 12,12δις. Ούτε 72δις, ούτε καν 19δις!
Ακαθάριστα, η Ελλάδα θα λάβει 22,4δις, πιο συγκεκριμένα 19δις από το Ταμείο Ανάκαμψης (6,65δις το 2021, 6,65δις το 2022 και άλλα 5,7δις το 2023) συν άλλα περίπου 2δις από μικρή αύξηση ΕΣΠΑ και ΚΑΠ (κονδυλίων για την Κοινή Αγροτική Πολιτική).
Από αυτά περί τα 22,4δις πρέπει να αφαιρεθεί το νέο χρέος που επωμίζεται το Ελληνικό Δημόσιο εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κάτι που «ξεχνούν» να αναφέρουν τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας. Πόσο είναι αυτό το χρέος; Η Ελλάδα αναλαμβάνει να αποπληρώσει το 1,37% των 750δις που θα δανειστεί η Επιτροπή από τις «αγορές» εκ μέρους της Ένωσης – δηλαδή, 10,3δις.
Συμπερασματικά, η χώρα έχει λαμβάνει 12,12 δις (22,4 μείον 10,3). Ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυτά το ποσά είναι κατα τι περισσότερα του 2% και με αυτά θα πρέπει η κυβέρνηση να κλείσει ελλείμματα προϋπολογισμού άνω του 10% του ΑΕΠ. Καθώς αυτό δεν γίνεται, το 5ο Μνημόνιο είναι δεδομένο. Για αυτό το ΜέΡΑ25 καλεί σε παλλαϊκή συστράτευση σε ενότητα και αγώνα.

Πιο αναλυτικά, σε εκατομμύρια ευρώ: