Yanis Varoufakis's Blog, page 53

Ποιά η σχέση της υποταγής στους κλινικάρχες και της νέας κρατικοποίησης της Πειραιώς με το Πτωχευτικό & τους πλειστηριασμούς 1ης κατοικίας; Το χρονικό μιας διαρκούς επιδρομής στη Βουλή

Την ίδια στιγμή που βιώνουμε τα αποτελέσματα της άρνησης της κυβέρνησης να δημιουργήσει δημόσιο σύστημα μαζικών τεστ και να ενισχύσει το ΕΣΥ, παρατηρούμε την σπουδή τους να περάσουν τον ληστρικό Πτωχευτικό Νόμο, να καταργήσουν τον Νόμο Κατσέλη, αλλά και να επανα-κρατικοποιήσουν την Πειραιώς; Πως συνδέονται όλα αυτά; Την περασμένη εβδομάδα απάντησα σε αυτό το ερώτημα στην Ολομέλεια της Βουλής κάνοντας μια αναδρομή στην πτώχευση των τραπεζών από το… 2008.
Το ΜέΡΑ25 τον Μάρτιο, στην πρώτη φάση της καραντίνας, στηρίξαμε με όλη μας τη δύναμη τα περιοριστικά μέτρα. Αυτό σημαίνει υπεύθυνη Αντιπολίτευση. Παράλληλα, όμως,  είχαμε προειδοποιήσει. Το θυμάστε. Είχαμε πει ότι η περίοδος της δίμηνης καραντίνας έπρεπε να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να προετοιμαστείτε για την έξοδο από την καραντίνα, ενόψει δεύτερου κύματος και είχαμε πει τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα τα οποία έπρεπε να έχουν γίνει: Πρώτον, δημιουργία ενός πραγματικά δημόσιου συστήματος μαζικών τεστ, με σκοπό να ελέγχεται δωρεάν όλος ο πληθυσμός. Το είχαμε πει από τον Μάρτιο αυτό. Είχαμε πει: «Οργανωθείτε, έχετε δύο μήνες, κάντε το». Δεύτερον, άμεση πρόσληψη επτά χιλιάδων μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών για την πραγματική θωράκιση του εθνικού συστήματος υγείας. Τρίτον, άμεση επίταξη των μονάδων εντατικής θεραπείας των ιδιωτικών κλινικών και ενσωμάτωσή τους στο εθνικό σύστημα υγείας για όσο κρατάει η πανδημία.
Τι κάνατε από αυτά; Μία τρύπα στο νερό! Απολύτως τίποτα! Δεν αποτύχατε απλώς στα τρία αυτά, με αποτέλεσμα το νέο λόκνταουν σήμερα. Όχι. Κυρίες και κύριοι της Νέα Δημοκρατίας, επιλέξατε να μην τα κάνετε, όπως έχω καταγγείλει σε αυτήν την Αίθουσα. Δόλια, σχεδιασμένη υπέρ της ολιγαρχίας αποτυχία, για να μην στενοχωρήσετε τους κλινικάρχες, τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, οι οποίοι δεν σας επιτρέπουν να κάνετε μαζικούς διορισμούς στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Αν δεν ισχύει αυτό, πείτε μου γιατί δεν τους κάνετε. Οι Βρυξέλλες δεν σας λένε ότι τα επιπλέον έξοδα για ζητήματα καταπολέμησης της υγειονομικής πανδημίας -για παράδειγμα διορισμοί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας- δεν εμπίπτουν καν στα υπό αναστολή μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής;
Εχθές το βράδυ, περιμένοντας την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού σήμερα, εμείς βγάλαμε μία ανακοίνωση. Είχαμε πει: Κύριε Μητσοτάκη, σας προειδοποιούμε και σας προκαλούμε, αν στη ανακοίνωση -τη σημερινή, αυτή που ακούσαμε- για τα νέα περιοριστικά μέτρα, δεν περιλάβετε δέσμευση άμεσης υλοποίησης αυτών των τριών πιο βασικών μέτρων, το ΜέΡΑ25 θα σας καταγγείλει ως συνειδητό συνεργό στην υπονόμευση της δημόσιας υγείας. Αυτό κάνουμε σήμερα. Θα στηρίξουμε τα περιοριστικά μέτρα, αλλά το «δις εξαμαρτείν» δεν πρόκειται να το ακολουθήσουμε. Είμαστε ξεκάθαροι. Δεν έχετε τη στήριξή μας, δεν έχετε την ανοχή μας για το  γεγονός ότι δεν εφαρμόζετε αυτά τα τρία βασικά πράγματα:
Δημόσιο σύστημα μαζικών τεστ. Είναι ντροπή σας ότι το έχετε αμελήσει.
Επτά χιλιάδες διορισμοί. Διορίσατε τετρακόσιους προσωπικό στο ΕΣΥ για δύο χρόνια; Είναι ντροπή αυτό. Και είμαι σίγουρος ότι δεν μπορεί, σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να ντρέπεστε.  Ελέγξτε την Κυβέρνησή σας. Δεν έχουν το δικαίωμα να λειτουργούν ως ατζέντηδες των κλινικαρχών.
Και επίταξη ΜΕΘ ιδιωτικών κλινικών. Είναι δυνατόν να τις ενοικιάζετε, διπλασιάζοντας μάλιστα το αντίτιμο, σε μία τέτοια περίοδο; Επίταξη τώρα!
Είστε συνεργοί, λοιπόν, όσο δεν τα κάνετε αυτά, στην υπονόμευση της δημόσιας υγείας. Όπως βέβαια είστε όχι απλώς συνεργοί, αλλά ενορχηστρωτές της υπονόμευσης της οικονομίας, της πλειοψηφίας των επιχειρηματιών και των οικογενειών.
Είστε ενορχηστρωτές μιας μνημονιακής συμφωνικής ορχήστρας που σήμερα εδώ σε αυτήν την Ολομέλεια παρουσιάζει σε πλήρη σύνθεση άλλο ένα έργο στο πλαίσιο αυτού του μεγάλου συμφωνικού έργου λεηλασίας της ιδιωτικής περιουσίας, που έχει τις ρίζες του στο 1ο Μνημόνιο και το οποίο τώρα εμπλουτίζεται με αυτό που εμείς ονομάζουμε 5ο Μνημόνιο», το οποίο ξεκίνησε με τον Πτωχευτικό Νόμο, συνεχίζεται σήμερα με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, και εξελίσσεται.
Έχετε ακούσει φαντάζομαι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι για την επανακρατικοποίηση της «Πειραιώς». Είναι ένα παζλ αυτό, μία σύνθεση. Το  σημερινό νομοσχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τόσο δα κομματάκι του ψηφιδωτού ενός «colpo grosso» εναντίον της μεγάλης πλειοψηφίας, ανθρώπων εκεί έξω που βασίζονται σε εμάς, τους Βουλευτές, για να τους προστατεύουμε. Με τις δικές σας ψήφους, όμως, τους παραδίδετε στη χειρότερη, στην πιο προκλητική επιδρομή της λούμπεν ολιγαρχίας χωρίς σύνορα.
Τι κάνει το νομοσχέδιό σας; Τελειώνει τον «νόμο Κατσέλη» και κατ’ επέκταση την όποια προστασία στους δανειολήπτες αυτός παρέχει. Τον εκκαθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνοντας καθαρό το πεδίο για τον πτωχευτικό νόμο που πρόσφατα ψηφίσατε.
Όμως εμείς στο ΜέΡΑ25 δεν θα σταθούμε στα περιεχόμενα αυτού του συγκεκριμένου νομοσχεδίου σήμερα. Θα σταθούμε σε αυτό που ενισχύει και διευκολύνει αυτά που κάνετε. Τι είναι εκείνο που σας λύνει τα χέρια συνολικά; Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι αρωγοί σας σήμερα στην προσπάθεια να περνούν στα μουλωχτά οι αποφάσεις και τα νομοθετήματα, με τα οποία προχωράει αυτή η μεγάλη ληστεία της περιουσίας των πολλών. Να σας πω τι είναι αυτό που σας λύνει τα χέρια. Είναι η γενικόλογη, αποσπασματική και παραπλανητική αντιπολίτευση του υπόλοιπου μνημονιακού τόξου, του τέως ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ από τους κυβερνητικούς θώκους άνοιγαν τον δρόμο και προδιέγραφαν αυτά που εσείς σήμερα κάνετε, έβαζαν δηλαδή το νερό στο αυλάκι, σήμερα φωνασκούν εναντίον σας για τα επιμέρους, αποσπασματικά, με μοναδικό σκοπό να σας εγκαλούν για τις λεπτομέρειες, χωρίς ποτέ να σας εγκαλέσουν για το γενικό πλάνο στο οποίο ήταν συνέταιροί σας.
Ακούω εσάς του ΣΥΡΙΖΑ, συνάδελφοι, να υπερθεματίζετε για τον «νόμο Κατσέλη» και την ανάγκη να προστατευτεί η πρώτη κατοικία. Δεν μου λέτε, συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν το 2015 ψηφίζατε την πώληση των κόκκινων δανείων που εμπεριείχαν υποθήκες πρώτης κατοικίας, τι νομίζατε ότι κάνατε; Γιατί να αγοράσει ένα αρπακτικό ταμείο ένα κόκκινο δάνειο που έχει μέσα υποθήκη πρώτης κατοικίας αν δεν μπορεί να το πουλήσει;  Κοροϊδεύετε τον εαυτό σας αν νομίζετε ότι αυτό που κάνατε τον Οκτώβριο του 2015 ήταν συμβατό με τον «νόμο Κατσέλη». Η κατάργηση του «νόμου Κατσέλη» ξεκινάει με εκείνη την ψηφοφορία. Από τότε που αποδεχτήκατε τη δημιουργία δευτερογενούς αγοράς κόκκινων δανείων στα οποία εμπεριέχεται η πρώτη κατοικία, τα ακίνητα των μικρομεσαίων. Εσείς δρομολογήσατε την κατάργηση του «νόμου Κατσέλη» σήμερα.
Θα συνεχίζω να αναφέρομαι για πολύ λίγο στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί διάβασα και με ενδιέφερε πάρα πολύ η ανακοίνωση που βγάλανε κάποιοι Βουλευτές σας, εκπρόσωποί σας, για την επανακρατικοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς που δρομολογεί τώρα η Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο κύριος Πρωθυπουργός από ό,τι διαβάζουμε έχει ήδη πάρει την απόφασή του για να προχωρήσει σε αυτή την κρατικοποίηση, χαρίζοντας ουσιαστικά άλλα 2 δισεκατομμύρια στα αρπακτικά ταμεία τα οποία έχουν αρπάξει και την Τράπεζα Πειραιώς. Γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι η Τράπεζα Πειραιώς ανήκει στον κ. Τζον Πόλσον, κάποιον κύριο που θα έπρεπε να είναι φυλακή αυτή τη στιγμή αν δεν τον είχε αφήσει ο Ομπάμα εκτός. Αυτόν τον κύριο έχετε βάλει όλοι εσείς του μνημονιακού τόξου στην Τράπεζα Πειραιώς και αυτόν τον  κύριο θα στηρίξετε τώρα με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο.
Διάβασα την ανακοίνωσή σας. Τι είδα όμως; Ότι κατηγορείτε την Κυβέρνηση για χειρισμούς. Ποιους χειρισμούς; Αυτό που κάνει η Κυβέρνηση σήμερα, την οποία καταδικάζουμε εμείς, αλλά έχουμε το δικαίωμα το ηθικό και το λογικό να το κάνουμε,  είναι αυτό που εσείς προδιαγράψατε. Η δική σας σύμβαση είναι αυτή την οποία ενεργοποιεί ο κ. Μητσοτάκης σήμερα. Αν κάποιος διάβαζε απλά την ανακοίνωσή σας δεν θα καταλάβαινε ότι ήσασταν εσείς στην κυβέρνηση, που ουσιαστικά βάλατε αυτή την Κυβέρνηση να κάνει αυτό που κάνει.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτή είναι η κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουμε. Έχουμε μία Κυβέρνηση η οποία εφαρμόζει ένα πλάνο πολυετές και έχουμε μία μνημονιακή αντιπολίτευση, τόσο το ΚΙΝΑΛ όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ, που χτυπάει την Κυβέρνηση εκεί που δεν πονάει η Κυβέρνηση. Τους χτυπάτε εκεί που δεν πονούν. Ωρύεστε για την κατάργηση του «νόμου Κατσέλη» και την προστασία της πρώτης κατοικίας όταν όλος ο ντουνιάς ξέρει ότι εσείς βάζατε μπροστά τις πωλήσεις των «κόκκινων» δανείων που κατέστησαν νομοτελειακά δεδομένη την κατάργηση του «νόμου Κατσέλη». Η εστίασή σας σε λεπτομέρειες όπως το σημερινό νομοσχέδιο και όπως η κριτική για την επανακρατικοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς έχει στόχο, σε τελική ανάλυση, να κρύβετε από τον κόσμο τη δική σας συμμετοχή στο έγκλημα που επιτελείται σήμερα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το ΜέΡΑ25 δεν πρόκειται να βοηθήσει την κοινή σας προσπάθεια, των τριών μεγάλων κομμάτων, να ρίξετε στάχτη στα μάτια του κόσμου που υποφέρει αυτή τη στιγμή. Δεν θα επικεντρωθώ, λοιπόν, στο σημερινό νομοσχέδιο άρθρο προς άρθρο, δεν θα επικεντρωθώ στα τεχνικά κομμάτια της κρατικοποίησης της Τράπεζας Πειραιώς. Αυτό που σήμερα θα κάνω από τούτο το Βήμα είναι να αποκαλύψω πώς και γιατί το σημερινό νομοσχέδιο, η νέα κρατικοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς, το πτωχευτικό που περάσατε στα μουλωχτά πρόσφατα, πώς όλα αυτά αποτελούν κομμάτια ενός συνολικότερου μνημονιακού πλάνου κατάσχεσης της λιγοστής περιουσίας των πολλών, που ξεκίνησε πριν από μία δεκαετία και σήμερα μπαίνει στην τελική του φάση.
Επιτρέψτε μου ένα χρονικό, γιατί έχει σημασία να μην ξεχνάμε ακόμα και εμείς εδώ οι Βουλευτές της Ολομέλειας και όποιος μας ακούει, οι λίγοι που μας ακούνε από το Κανάλι της Βουλής.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από το 2008 ως το 2015 οι φορολογούμενοι στήριξαν τις τράπεζες με 106 δισεκατομμύρια. Από αυτά 46 δισ. ήταν ζεστό χρήμα που δανείστηκε ο Έλληνας φορολογούμενος από την τρόικα για να τα δώσει στις τράπεζες και τα περίπου 60 δισεκατομμύρια ήταν υπό τη μορφή εγγυήσεων. Με τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 ξένα «αρπακτικά» -αναφέρθηκα σε έναν «εξαιρετικό», περίφημο κύριο, τον κύριο Πόλσον- σε αγαστή συνεργασία με ντόπιους απέκτησαν για το ευτελές ποσό των 8,3 δισεκατομμυρίων τον έλεγχο των τραπεζών. Ερώτημα: γιατί έδωσαν αυτά τα «αρπακτικά» 8,3 δισεκατομμύρια; Ξέρετε, αυτά τα «αρπακτικά» δεν αγοράζουν τράπεζες ποτέ. Δεν τοποθετούνται σε τράπεζες, δεν είναι στρατηγικοί επενδυτές οι κύριοι Τζον Πόλσον και Σία σε τράπεζες πουθενά στον κόσμο. Μόνο εδώ ήρθαν. Γιατί έδωσαν 8,3 δισ. για να αγοράσουν κοψοτιμής τις ελληνικές τράπεζες; Θα σας πω γιατί. Επειδή έχουν βάλει στο μάτι την περιουσία των περισσότερων πολιτών αυτής της χώρας που ξεπερνά, όσον αφορά αντικειμενικές αξίες, τα 400 δισ. Ε, δεν είναι άσχημη επένδυση 8,3 δισεκατομμύρια για να βάλεις στο στόχαστρό σου 400 και μπορεί και περισσότερα, αν υπάρξει κάποια στιγμή -και όλοι το ελπίζουμε- ανάκαμψη.
Το μήνυμα του ΜέΡΑ25 στους πολίτες που μας βλέπουν, στους λίγους, είναι το εξής: κάθε φορά που σας παίρνουν τηλέφωνο εξευτελίζοντάς σας, απειλώντας σας με θεούς και δαίμονες για ένα δάνειο το οποίο δεν μπορείτε να αποπληρώσετε και το οποίο σας πνίγει, θυμηθείτε το εξής. Με μία επένδυση 8,3 δισ. και ενίσχυση από εσάς τους ίδιους τους πολίτες της τάξης των 120 δισ. τα «αρπακτικά» στοχεύουν να αρπάξουν περιουσίες Ελλήνων τουλάχιστον 400 δισ. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, είναι εθνικό το ζήτημα, γιατί είναι πολύ μεγάλο το πλιάτσικο.
Το δεύτερο μήνυμα στους πολίτες από το ΜέΡΑ25 είναι το εξής: κάθε φορά που ακούτε να υπερθεματίζουν ο οικονομικός Τύπος, θεσμικοί παράγοντες, για την καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας την ώρα που εσείς ξέρετε πάρα πολύ καλά, νιώθετε στο πετσί σας την κατάρρευση που επικρατεί παντού, να θυμάστε ότι πουθενά στον κόσμο -και προκαλώ όποιον θέλει να έρθει να μου δώσει διαφορετικά στοιχεία- δεν βγάζουν μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους τα ξένα «αρπακτικά» από ό,τι στη χώρα μας. Πουθενά αλλού στον κόσμο! Αγοράζουν ένα δάνειο των 100 χιλιάδων προς 4 χιλιάρικα για ένα ακίνητο το οποίο, εσύ πολίτη, που είχες αυτό το δάνειο των 100 χιλιάδων μπορεί να έχεις αποπληρώσει και τις 50 χιλιάδες και τις 60 χιλιάδες. Το δάνειο το δικό σου των 100 χιλιάδων το αγοράζουν για 4 χιλιάρικα, βγάζουν στο σφυρί το ακίνητο για 20 και έχουν ένα ποσοστό κέρδους 400%! Τέτοια ποσοστά κέρδους σήμερα, με αρνητικά επιτόκια, σε όλη τη Δύση δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό υπερθεματίζουν για την καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας. Είναι να μην υπερθεματίζουν;
Εσείς όμως εδώ, συνάδελφοι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ιδίως, που είστε στα πράγματα σήμερα, δεν ντρέπεστε να ζητάτε από τους ψηφοφόρους σας να γιορτάζουν μαζί με τα «αρπακτικά» για αυτά τα τεράστια ποσοστά κέρδους των «αρπακτικών» εις βάρος των Ελλήνων, εις βάρος των δικών σας ψηφοφόρων, των λαϊκών τάξεων που ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία;
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, το σημερινό νομοσχέδιο, η επικείμενη κρατικοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς και βέβαια το πτωχευτικό μάς δίνουν την ευκαιρία μαζί να ρίξουμε μια ματιά, να κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, να δούμε το νήμα που διαπερνά και κρύβεται πίσω από όλα αυτά, από όλες αυτές τις εξελίξεις.
Αλλά θα επιμείνω στο χρονικό. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το 2008 πτώχευσαν όλες οι τράπεζες της Δύσης, όλες, η καθεμία. Δεν υπήρξε μία τράπεζα της Δύσης που να μην πτωχεύσει το 2008. Οι ελληνικές που βέβαια είχαν δώσει τόσα «θαλασσοδάνεια», συμπεριλαμβανομένων και αυτών στα κόμματά σας, δεν μπορούσαν φυσικά να γλιτώσουν. Συνοπτικές διαδικασίες ακολουθήθηκαν άμεσα το 2008, με τις οποίες δόθηκαν τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια ρευστότητας στις τράπεζες, με εγγύηση του Δημοσίου. Το γνωρίζετε αυτό εσείς; Γνωρίζετε ότι από την περίοδο του κ. Αλογοσκούφη κάθε Υπουργός Οικονομικών, συμπεριλαμβανομένου και εμού μέχρι και τον κ. Σταϊκούρα σήμερα, το ξέρετε ότι εγγυάστε εσείς, εμείς, το κράτος 56 δισεκατομμύρια αυτή τη στιγμή που μιλάμε για τις τέσσερις τράπεζες; Ξέρετε πώς γίνεται αυτό; Θα σας το πω γιατί μπορεί να μην το ξέρετε. Γιατί, ξέρετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, -και αυτό αποτελεί όνειδος για τον κοινοβουλευτισμό μας, αυτό που σας λέω- η εγγύηση που έχει δοθεί για 56 δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες δεν έχει περάσει ποτέ από τη Βουλή. Το γνωρίζετε αυτό; Νιώθετε καλά που έχουμε δώσει εγγύηση; Θα δίνατε ποτέ σε κάποιον εγγύηση όχι για 56 δισεκατομμύρια αλλά για 560 ευρώ, χωρίς να το ξέρετε ο ίδιος; Αυτό έχει συμβεί εδώ.
Πώς γινόταν; Θα σας πω. Η Τράπεζα Πειραιώς, η Εθνική, έβγαζε ένα IOU κάποιων δισεκατομμυρίων, που βεβαίως ως πτωχευμένη τράπεζα ποιος θα το αγόραζε; Κανένας. Ένα ομόλογο, IOU είναι. Μην μπερδεύεστε, το ίδιο πράγμα είναι, μία υποσχετική ότι ο κάτοχος αυτού του παλιόχαρτου έχει λαμβάνειν από μένα τόσα δισεκατομμύρια. Αυτό είναι το IOU. Αυτό από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Το έπαιρνε η Τράπεζα Πειραιώς, το πήγαινε στον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών, του έβαζε τη βούλα της δημόσιας εγγύησης, το έπαιρνε ο τραπεζίτης, πήγαινε στην κεντρική τράπεζα, το κατέθετε ως εχέγγυο, έπαιρνε ρευστό. Έχουμε αυτή τη στιγμή 50 με 56 δισεκατομμύρια τέτοια εγγυήσεων. Αυτά κανονικά προστίθενται στο ελληνικό χρέος. Το ξέρετε ότι το ΔΝΤ τα προσθέτει στο μυαλό του, λέει «έχετε και αυτά», γιατί και αυτό χρέος είναι. Μην ξεχνάμε ότι σήμερα άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους επειδή έχουν εγγυηθεί τα σπίτια του άλλου.
Απευθύνομαι προς τους πολίτες άλλη μία φορά: όταν σας παίρνουν τηλέφωνο και σας εξευτελίζουν μην το ξεχνάτε αυτό. Από το 2008 τους πληρώνετε με εγγυήσεις. Βέβαια δεν τους έφθαναν αυτά τα δεκάδες δισεκατομμύρια και έτσι ακολούθησε το εξής με το δεύτερο μνημόνιο.
Όμως, ας πάμε και λίγο πριν από το δεύτερο μνημόνιο, γιατί αξίζει να τα θυμηθούμε. Θυμάστε τις κινήσεις του κοινού Ποινικού Δικαίου που έκαναν οι τραπεζίτες μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου; Θυμάστε τον κ. Λαυρεντιάδη, ο οποίος με την ανοχή της «ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» πήρε 600 εκατομμύρια δάνειο από την τράπεζά του και την πτώχευσε, εκ των οποίων 51 εκατομμύρια βρέθηκαν στον δικό του προσωπικό λογαριασμό; Το θυμάστε αυτό;
Θυμάστε τον ιδιοκτήτη της «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» τότε και της «MARFIN» που έδωσαν 110 εκατομμύρια δάνειο ο ένας στον άλλον μέσω των τραπεζών τους και των θυγατρικών των οικογενειών τους στην Κύπρο και τα δάνεια αυτά τα χρησιμοποίησαν για να κρατήσουν τον έλεγχο των τραπεζών αγοράζοντας μετοχές; Και αμέσως μετά τα διέγραψαν, τα έκαναν «κόκκινα» δάνεια και τα πέρασαν στο γκουβέρνο. Το θυμάστε αυτό;
Και πώς τιμωρήθηκε ο κ. Λαυρεντιάδης και ο κ. Σάλλας για όλα αυτά; Πώς τιμωρήθηκαν; Έβαλαν τον Έλληνα φορολογούμενο, εσένα φορολογούμενε, να δανειστεί 1,3 δις από την τρόικα για να διασώσουν την «PROTON» και μετά να τη δώσουν δώρο στην «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» του κ. Σάλλα, στην οποία βεβαίως έδωσαν κι άλλα πράγματα, έτσι; Μην το ξεχνάμε! Έδωσαν ολόκληρη τη «MARFIN EGNATIA», το υγιές μέρος της «ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ», δηλαδή το 1/3 της ελληνικής γης που ήταν υποθηκευμένη στην «ΑΓΡΟΤΙΚΗ» και τα ελληνικά παραρτήματα των κυπριακών τραπεζών. Έχει σημασία αυτό, γιατί πάτε να ξανακρατικοποιήσετε την «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» χωρίς κανένα όφελος για το ελληνικό δημόσιο και χωρίς κανένα όφελος για τους δανειολήπτες, στους οποίους έρχεστε να επιτεθείτε σήμερα με το σημερινό νομοσχέδιο. Γι’ αυτό τα φέρνω όλα μαζί, γιατί η μεγάλη εικόνα είναι αυτή που έχει τη σημασία της.
Και το 2012 δεν έφταναν ούτε αυτά. Με το δεύτερο μνημόνιο και το γνωστό PSI πήρατε 40,6 δις δάνειο από την τρόικα εκ μέρους του ελληνικού λαού και τα δώσατε στους τραπεζίτες. Αυτό ήταν το ένα μέρος του τριπλού εγκλήματος. Ξέρετε ποια ήταν τα άλλα δύο μέρη; Ότι τους χαρίσετε μελλοντικούς φόρους τριακονταετίας ύψους τουλάχιστον 10 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία τους επιτρέψετε μάλιστα να τα υπολογίζουν ως κεφάλαια των τραπεζών. Και παρά το γεγονός, βέβαια, ότι επί της ουσίας κρατικοποιήθηκαν αυτές οι τράπεζες τότε, το 2012, 2013, με 50 δις του ελληνικού λαού, δεν υπήρξε κανένας δημόσιος έλεγχος πάνω στις τράπεζες. Κανένας! Και ήταν νομοθετημένο να μην υπάρχει, κάτι που γνωρίζετε πολύ καλά. Δεν είχαν ψήφο οι μετοχές που πήρε το δημόσιο.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Το χειρότερο είναι ότι δώσατε 50 δις στους τραπεζίτες τότε, το 2012, το 2013, αλλά η κίνηση αυτή θύμιζε το εξής: Ήταν σαν να έχεις ένα τρυπητήρι και να βάζεις νερό από πάνω. Βεβαίως το νερό θα φύγει από κάτω. Τι είναι, λοιπόν, οι τρύπες του τρυπητηριού της «ΠΕΙΡΑΙΩΣ», της «ΕΘΝΙΚΗΣ», της «EUROBANK», της «ALPHA»; Είναι τα «κόκκινα» δάνεια!
Το λέω και σας το ξαναλέω να ρωτήσετε και κάποιον που ξέρει. Τι είναι το κεφάλαιο μιας τράπεζας; Δεν είναι οι καταθέσεις των καταθετών, είναι τα δάνεια που δίνει. Όταν «κοκκινίσουν» τα δάνεια, μετατρέπεται σε τρυπητήρι. Όσα κεφάλαια και να ρίξεις από πάνω, φεύγουν.
Ακούμε εδώ πολύ συχνά Υπουργούς, Πρωθυπουργούς, μέλη του Κοινοβουλίου να ρίχνουν την πτώχευση, τη νέα πτώχευση, την τρίτη πτώχευση των τραπεζών, στην Κυβέρνηση στην οποία συμμετείχα και εγώ με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καταλαβαίνω ότι στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης μπορούμε να πούμε και μια ανοησία. Το ερώτημα είναι αν εσείς πιστεύετε αυτά που λέτε. Εδώ -και θα το καταθέσω στα Πρακτικά- έχω ένα άρθρο του αγαπημένου δημοσιογράφου της τρόικας, του Peter Spiegel, από τους «FINANCIAL TIMES» που δηλώνει ξεκάθαρα -πρόκειται για άρθρο του Φεβρουαρίου του 2014!- ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απορρίπτει την άποψη της Τράπεζας της Ελλάδας του Φεβρουαρίου του 2014, ότι οι τράπεζες είχαν ήδη χάσει τα κεφάλαια που είχατε δώσει Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, των 40,6 δις, των 50 δις και χρειαζόντουσαν, έλεγε η «ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», άλλα 6 δις. Και βγαίνει το ΔΝΤ -και εδώ θα καταθέσω στα Πρακτικά τη συγκεκριμένη αναφορά- και τι λέει; Ήταν τόσο θυμωμένοι οι άνθρωποι της Ουάσιγκτον με εσάς, με το μνημονιακό τόξο, που κρύβετε την έλλειψη κεφαλαίων των τραπεζών. Τον Φλεβάρη του 2014! Και τι λέει το ΔΝΤ; Ότι 20 δισεκατομμύρια χρειαζόντουσαν επανακεφαλαιοποίηση! Αυτό τον Φλεβάρη του 2014! Τα οποία δεν τα έδωσαν. Περίμεναν να έρθει το 2015 για να ρίξουν το κόστος της νέας ανακεφαλαιοποίησης, της νέας πτώχευσης, στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στη διαπραγμάτευση, στο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού.
(Στο σημείο αυτό ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 κ. Γιάνης Βαρουφάκης καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)
Πάμε, λοιπόν, τώρα στο τρίτο μνημόνιο. Αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση του κ. Τσίπρα το βράδυ του δημοψηφίσματος, η τρόικα έβαλε μπρος το σχέδιο που είχε εκπονήσει για τις τράπεζες, για τον πτωχευτικό νόμο, για τον νόμο «Κατσέλη», για τα «κόκκινα» δάνεια, από τότε, από τον Φλεβάρη του 2014.
Ξεκινάει, λοιπόν, άμεσα, τον Οκτώβριο του 2015 -το θυμάστε εσείς του ΣΥΡΙΖΑ- η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών με κρατική επιδότηση. Δεν είναι καταπληκτικό αυτό; Ιδιωτική ιδιωτικοποίηση με κρατική επιδότηση. Για να μειώσουν το ύψος του δανείου που θα έδιναν στο τρίτο μνημόνιο, τι έκαναν; Δύο πράγματα: Πρώτον, έκαναν εκείνο που δεν διανοήθηκαν να κάνουν το 2012, δηλαδή κούρεψαν την αξία των μετοχών των ιδιοκτητών των τραπεζών. Γιατί το έκαναν αυτό; Διότι το 2012 ήταν ιδιώτες και δεν τους άγγιξαν. Το 2015 ήταν το ελληνικό δημόσιο μετά το PSI. Δεν είχαν πρόβλημα να κουρέψουν το ελληνικό δημόσιο, να πάνε το ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών από το 67% περίπου στο 20%. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν.
 Έκαναν και κάτι άλλο το οποίο είναι μπροστά σας αυτή τη στιγμή και σκοτεινιάζει τη δική σας τη ζωή σήμερα. Και αυτό το επέβαλαν στον ΣΥΡΙΖΑ να το κάνει. Έχουμε τα λεγόμενα «Cocos», τις ομολογίες, τα IOUs τα οποία μετατρέπονται σε μετοχές. Τι έκαναν; Η επιδότηση ήταν μόνο 5,4 δις στις τράπεζες για να προσελκύσουν τα αρπακτικά ταμεία, όπως είπα πριν, για να ακούγεται καλό το 5,4 και να μην είναι 7, 8, 10. Τι έκαναν, λοιπόν; Δρομολόγησαν αυτό που κάνετε εσείς τώρα, που σας επιβάλει να κάνετε τώρα το τρίτο μνημόνιο. Το δημόσιο, δηλαδή, έδωσε ένα δάνειο στην «ΠΕΙΡΑΙΩΣ», στην «ΕΘΝΙΚΗ», στις άλλες τράπεζες, το οποίο όμως είχε τέτοιους όρους που ήταν σίγουρο ότι δεν θα αποπληρωθεί.
Και γίνομαι συγκεκριμένος. Αυτά τα ομόλογα, τα IOUs, είχαν τον Οκτώβριο του 2015 τοκογλυφικό επιτόκιο 8%, όταν το επιτόκιο της Κεντρικής Τράπεζας ήταν αρνητικό. Είχε επιτόκιο 8%! Το δημόσιο, δηλαδή, επί ΣΥΡΙΖΑ δάνεισε στην «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» με 8%. Γιατί; Διότι τους το είπε η τρόϊκα. Και γιατί το είπε η τρόικα; Διότι ήξεραν ότι αυτό το δάνειο δεν θα αποπληρωθεί. Και τι κάνουν; Βάζουν μέσα στο συμβόλαιο του συγκεκριμένου δανείου τη ρήτρα ότι αν αυτά τα χρήματα δεν μπορούν να αποπληρωθούν από την Τράπεζα «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ή αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κρίνει ότι δεν πρέπει να την αφήσουν να τα αποπληρώσει, γιατί δεν έχει κεφαλαιακή επάρκεια ή γιατί ήδη ζει από την ελεημοσύνη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τότε θα εξαναγκάσουν εσάς σήμερα να πάτε να πάρετε -που  σας έκαναν να τους χαρίσετε αυτά τα δάνεια- μετοχές σε αναλογία 6 ευρώ για κάθε μετοχή, που σήμερα αν πάτε στο χρηματιστήριο, θα την πάρετε με 60 λεπτά! Μιλάμε για δέκα φορές επάνω!
Με άλλα λόγια, ήταν προσχεδιασμένη από τον Οκτώβριο του 2015 μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από την κυβέρνηση εκ μέρους του ίδιου φορολογούμενου που σήμερα τον παίρνουν τηλέφωνο και τον εξευτελίζουν οι ίδιες οι τράπεζες και τα «αρπακτικά» που έχουν στήσει οι ίδιοι οι τραπεζίτες μαζί με εσάς και την παρέα σας, για να τον εξευτελίσουν και να απαιτήσουν από εκείνον το 100% του δανείου πίσω.
Έτσι λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το 2015 ιδιωτικοποιήθηκαν οι τράπεζες με νέο δημόσιο χρήμα και επιδότηση του δημοσίου ύψους 5 δισεκατομμυρίων, και αν βάλετε και τα «Cocos», 10 δισεκατομμυρίων.
Στόχος για άλλη μια φορά ήταν να προσελκύσουν τα 8 δισεκατομμύρια, τα 8,3 δισεκατομμύρια των «αρπακτικών» που έρχονται στην αγορά των «κόκκινων» δανείων που εσείς στήσατε, με τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες που εσείς φτιάξατε, για να βάλουν χέρι στην ιδιωτική περιουσία, τουλάχιστον 400 δισεκατομμυρίων με νομοθετικά εργαλεία, όπως ο «ΗΡΑΚΛΗΣ» του περασμένου Δεκεμβρίου, όπως ο πτωχευτικός νόμος που φέρατε πριν από δύο εβδομάδες και όπως το σημερινό σας νομοσχέδιο. Αυτό είναι το ψητό, εδώ είναι ουσία! Και βλέπετε πώς συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους. Το δικαίωμα να κυνηγούν σήμερα τα «αρπακτικά» τους πολίτες από το 2008 ως το 2020, ως σήμερα δηλαδή, το αγόρασαν τα «αρπακτικά» με χρήματα του ελληνικού λαού.
Και τώρα θα κλείσω, κύριε Πρόεδρε, με μια αναφορά στο μέλλον, στο τι μέλλει γενέσθαι.
Θυμάστε, θα το πω άλλη μια φορά, τι ήταν αυτό, τι ήταν το μόνο που μπορούσε να κομίσει, να προσφέρει η Ελλάδα, η ελληνική οικονομία στην ευρωζώνη, ιδίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης; Το χαμηλό ιδιωτικό χρέος και το υψηλό ποσοστό ιδιοκτησίας σπιτιών και μαγαζιών.
Δάνεια μας έδιναν, θα θυμάστε, οι γαλλογερμανικές τράπεζες και ιδίως οι γερμανικές τράπεζες αφειδώς, για αγορές των δικών τους προϊόντων. Χρηματοδότηση των εισαγωγών μας από τις βόρειες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω τραπεζικού συστήματος. Γνώριζαν ότι αν χρειαζόταν η Ελλάδα να πτωχεύσει, θα είχαν τουλάχιστον αυτήν την ιδιωτική περιουσία.
Γι’ αυτό που γίνεται σήμερα, το πρόσφατο παρελθόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ένα έδειξε, ότι όσο πιο πτωχευμένες είναι οι ελληνικές τράπεζες τόσο πιο περίπλοκα τα σχέδια με τα οποία τρόικα και ολιγαρχία μεταφέρουν πλούτο από τους πολίτες στα αρπακτικά. Άλλοτε ιδιωτικοποιούν τις πτωχευμένες τράπεζες, άλλοτε τις κρατικοποιούν τις πτωχευμένες τράπεζες, άλλοτε τις ξαναϊδιωτικοποιούν.
Το 2012 με χρήματα των πολιτών κρατικοποίησαν την Τράπεζα Πειραιώς, το 2015 με χρήματα των πολιτών την ιδιωτικοποίησαν, το 2020 με τα χρήματα των πολιτών πάλι την ιδιωτικοποιούν. Του χρόνου, ίσως το 2022, θα την ξαναϊδιωτικοποιήσουν πάλι με ζημία του δημοσίου.
Με κάθε τέτοια κίνηση δημόσιο χρήμα ενισχύει τα αρπακτικά που κρύβονται πίσω από τις τράπεζες και τα φέρνει κοντύτερα στον πολυπόθητο στόχο τους, να σου πάρουν το σπίτι, το μαγαζί, Έλληνα φορολογούμενε, Έλληνα πολίτη.
Η πανδημία σήμερα πετυχαίνει δύο πράγματα: κοκκινίζοντας κι άλλα δάνεια -γιατί αυτό δεν κάνει πανδημία, η οικονομική πανδημία; Κοκκινίζει και άλλα δάνεια- πρώτον, βαθαίνει την πτώχευση των τραπεζών και δεύτερον, δημιουργεί νέο πεδίο δόξης για τα αρπακτικά, καθώς νέες περιουσίες προστίθενται στη στοίβα των κόκκινων δανείων που είναι το πεδίο δόξης λαμπρό των αρπακτικών.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η πανδημία θα ενισχύσει εκθετικά τη δυνατότητα της ολιγαρχίας και των αρπακτικών να αποσπούν δημόσια περιουσία και περιουσία των ιδιωτών μέσω της επιτήδειας εμβάθυνσης της χρεοκοπίας των τραπεζών και του δημοσίου. Πτωχευμένες τράπεζες, όλο και πιο πλούσιοι τραπεζίτες και αρπακτικά που κυκλοφορούν γύρω τους.
Με δύο λέξεις, μάς περιμένει ενισχυμένη χρεοδουλοπαροικία, την οποία σήμερα οικοδομεί στα θεμέλια των νομοθετημάτων σας, αυτά που περνάτε από εδώ, με την κάλυψη που προσφέρει η γενικόλογη αποσπασματική αντιπολίτευση της μείζονος αντιπολίτευσης.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, σήμερα αντιμετωπίζουμε μια νέα αποτυχία στην κυβερνητική αντιμετώπιση της υγειονομικής πανδημίας, επειδή η Κυβέρνηση επέλεξε να μην επενδύσει στα δημόσια αγαθά. Δεν πρόκειται για αστοχίες, αλλά για στοχευμένη επίθεση στα δημόσια αγαθά που εξελίσσεται χέρι-χέρι, παράλληλα με τη στοχευμένη επίθεση κατά των ιδιωτικών περιουσιών των πολλών που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια με όλες τις κυβερνήσεις σας που λιθαράκι-λιθαράκι χτίζουν φυλακή χρέους, στην οποία κλείνονται συστηματικά οι πολίτες αυτής της χώρας.
Εμείς μπήκαμε στη Βουλή για να μην μπορείτε εσείς, οι «αρχιτέκτονες» της νομοθετικής πλευράς της Χρεοδουλοπαροικίας, να παραπλανάτε τους πολίτες, εστιάζοντας στα επιμέρους και μέσα από τις «κοκορομαχίες» σας για τις λεπτομέρειες, να αποκρύπτονται αυτά που οι πολύ λίγοι δρομολογούν εις βάρος των πολλών.

 

Don Milligan reviews ANOTHER NOW in Prometheus

Yanis Varoufakis’s dispatches from an alternative present must be read, reviews and precis will not do. It’s a tough read, not so much a novel, as a meditation on the technical and social impasse we appear to have arrived at. The potential for instituting real change provided by the pandemic is being squandered; investors are making a killing on the markets, while the real economy is disintegrating. It’s enough to send anyone down a rabbit hole. This is precisely what Varoufakis has done, eschewing the sunlit uplands of our old socialist utopias, and the guilty pleasures of dystopian nightmares, he has opted for an extremely difficult struggle with our options, our fundamental desires, and our potential.
Consequently, in this book there are wormholes and fantastical machines, realisations of the merger between bio-tech and info-tech predicted by Yuval Harari in his brief history of tomorrow, Homo Deus. In Varoufakis’s novel, the protagonist, Costa, invents a potentially perilous device which permits a tight group of old friends, to communicate with an alternative reality in which they each have an alter ego, or doppelgänger, who share their DNA. Names have to be changed in order to prevent confusion; Iris, in Our Now, is paired with Siris, in Another Now, and Costa, with Kosti, and so on.
This is not an altogether successful device as weighty discussions ensue, and complex accounts of banking, markets, and share dealing in Our Now are compared with rather more benign versions of these institutions in Another Now.  The people-friendly banks and markets of Another Now have been brought into being by a range of cyber-rebels and their dedicated networks who succeed in suborning the institutions of capitalism with a kind of counter reality of benign markets, benign banks, and special funds which guarantee the welfare of everybody. The society of Another Now is not perfect, many problems remain, however it is decidedly better than Our Now.
And yet . . . and yet . . . it turns out that Another Now continues to deliver less than is hoped for, because the aspirations of Iris in Our Now is for a world without exchange, without surrender to the market, and she discovers that this dream has been sold for what she regards as a ‘mess of potage’. Rather like the gay libbers of old, who boldly wanted nothing to do with equality, but have ended up with marriage, and a warm welcome to share in the confinements of heterosexual life, rather than liberation, the citizens of Another Now have been short-changed.
To be sure, the cyber revolutionaries of Another Now have vanquished capitalism and the capitalist class. They’ve succeeded in corralling us within a new world of benign exchanges. It turns out that this is not good enough for both Iris-Siris, because her deepest aspirations for emancipation have been sequestered, if not entirely crushed. Iris continues to hanker after the communism of Jean-Luc Picard and the starship Enterprise, and when offered the chance to slip through the portal to Another Now she says:


“I prefer to stay in Our horrid Now rather than live in a much better version of it that only makes the prospect of a Star Trek communism further away.”


Siris agrees, and unbeknown to her double, Iris, slips through to Our Now, changes her name to Catherine Beaumont and assumes the role of a retired professor from a community college in Austin, Texas. She has no regrets, “This Now, is my natural habitat – it’s so bloody awful that I feel alive and usefully dangerous.” Just as Dorothy discovers that her journey along the Yellow Brick Road leads only to the charlatan in the Emerald City, Iris-Siris finds her way back, if not to Kansas and Aunt Em, then to the reality of Our Now.
I do not read this as a counsel of despair from the rebel economist – a dismal scientist indeed – but as an injunction to think well beyond alternative realities, a suggestion that we aspire to authentic breaks with Our Now rather than settling for the commercial pastiche achieved by the cyber-rebels of Another Now.
The inspiration of this book is neither utopian or dystopian, it is an attempt at something radically different from either genre. It is not a good novel, but its confusions must be weathered, because like all good books it gives one a lot to think about.
You must read Varoufakis’s Dispatches from an Alternative Present to see what you make of it.

 

Yanis Varoufakis’ Another Now: Dispatches from an Alternative Present, London: The Bodley Head, 2020 is available now. To order a copy go to Penguin.

For the Prometheus Journal site click here.

Συζητώντας (και ξεμπροστιάζοντας) το έκτρωμα του Πτωχευτικού Νόμου – ThePressProject Radio

Ο Θάνος Καμήλαλης και ο Κωνσταντίνος Πουλής συνομιλούν με τον Γιάνη Βαρουφάκη για τον πτωχευτικό νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 τον χαρακτήρισε τον σημαντικότερο νόμο της επόμενης εικοσαετίας. Έστρεψε τα βέλη του προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας τα σημεία στα οποία η προηγούμενη κυβέρνηση είχε φροντίσει για την περιστολή των ελευθεριών του κινήματος εναντίον των πλειστηριασμών αλλά και την πώληση των κατοικιών σε funds. Η συνέντευξη κλείνει με μια σύντομη αναφορά στην ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής.
-Πείτε μας λίγα λόγια για τον πτωχευτικό νόμο
Άλλη μια φορά, ο Όργουελ έχει την τιμητική του μ’ αυτή την κυβέρνηση. Αυτό που είναι ουσιαστικά η στέρηση της δεύτερης ευκαιρίας, ονομάστηκε “δεύτερη ευκαιρία”.
Δεύτερη ευκαιρία υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παράδειγμα, έχεις πάρει ένα δάνειο 500.000 δολάρια για να πάρεις ένα σπίτι, μειώνονται τα εισοδήματά σου, πέφτει η αξία του σπιτιού στα 300.000, δεν έχεις ν’ αποπληρώσεις, φορτώνεις τα συμπράγκαλά σου σ’ ένα απ’ αυτά τα γνωστά φορτηγά που νοικιάζεις, βάζεις την οικογένειά σου και το σκυλί σου μέσα, φεύγοντας από το υποκατάστημα της τράπεζας τους δίνεις το κλειδί του σπιτιού, λες: “ρε παιδιά δε γίνεται, δε μπορώ” και ξεσκαρτάρεις. Κι έχεις δεύτερη ευκαιρία.
Εδώ πέρα, η δεύτερη ευκαιρία, αυτό που ονομάζουν αυτοί για δεύτερη ευκαιρία, είναι ουσιαστικά ότι καταστρέφεσαι. Καταστρέφεσαι, δεν έχεις τίποτα και σ’ εξευτελίζουν κιόλας.
Να δώσω ένα παράδειγμα, Κωνσταντίνε. Γιατί το ‘δωσα και στη Βουλή αλλά όπως γνωρίζεις, αυτό που εμείς λέμε στη Βουλή, δε βγαίνει παρά έξω. Ευτυχώς που υπάρχουν και μέσα, ίσως μέσο σαν το δικό σας…
Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή. Έχεις μία εταιρεία, έτσι; Μια μικρομεσαία εταιρεία. Έχει κάποιους υπαλλήλους, έχει κάποια δάνεια τα οποία χρωστάει, έχει ένα ακίνητο, χρωστάει και στην Εφορία, και κλείνει. Γιατί; Για οποιοδήποτε πράγμα. Δεν έχει σημασία, ας μην το ψάξουμε. Και τι γίνεται; Το ακίνητο το παίρνει το δημόσιο, αλλά ουσιαστικά το παίρνει η Τρόικα, γιατί πάει στο Υπερταμείο, έτσι; δεν το παίρνει καν το δημόσιο, δε δημεύεται…
-Πηγαίνει σίγουρα στο υπερταμείο;
Είναι αυτόματο. Από τότε που πτωχεύσαμε, με τα πρώτα τρία μνημόνια, με το δεύτερο και το τρίτο ιδίως, που ιδρύθηκε αρχικά το ΤΑΥΠΕΔ και μετά μπήκαν όλα αυτά, με το τρίτο μνημόνιο του Τσίπρα στο υπερταμείο, ουσιαστικά όλη η δημόσια περιουσία είναι στα χέρια των θεσμών…
Να σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα; Εντελώς διαφορετικό. Τώρα που θα γίνουν οι δημοπρασίες για 5G, τα χρήματα ξέρετε πού θα πάνε; Όλα στους δανειστές, μέσω της Βρετανίας. Και η τελευταία δεκάρα. Αυτά μου τα ‘λεγε υπουργός της κυβέρνησης. Δεν τα βγάζω εγώ. Λοιπόν, ό,τι δημευτεί, δε θα δημευτεί, θα «τροϊκοποιηθεί» ουσιαστικά.
Αλλά πάμε παρακάτω. Γιατί αυτό που κάνει ο πτωχευτικός νόμος αυτός, είναι ότι βάζει τον εργαζόμενο που του χρωστάει η εταιρεία που έκλεισε, τρίτο και καταϊδρωμένο. Πρώτα είναι οι τράπεζες, μετά είναι το δημόσιο, ό,τι πάρει, ό,τι έχει μείνει, και τρίτος, αν έχει μείνει και κάτι, θα πάρει ο εργαζόμενος. Μ’ άλλα λόγια δεν θα πάρει τίποτα ο εργαζόμενος. Γιατί δε θάχει μείνει τίποτα να πάρει. Οπότε ο εργαζόμενος τελικά δε μπορεί να αποπληρώσει το στεγαστικό του… Οπότε τι γίνεται; Σύμφωνα μ’ αυτό το νόμο, με συνοπτικές διαδικασίες και με την ηλεκτρονική πλατφόρμα που ίδρυσε ο ΣΥΡΙΖΑ, μην το ξεχνάμε αυτό, του το παίρνει το σπίτι. Αλλά λέει ο κύριος Σταϊκούρας, “μην ανησυχείτε, γιατί θα τον αφήσουμε να μένει μέσα αυτός και η οικογένειά του για 12 χρόνια. Και θα πληρώνει λέει ενοίκιο”. Και το ενοίκιο ποιος θα το προσδιορίζει; Α λέει, εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα, θα δημιουργηθεί μία εταιρεία, την οποία ξέρετε ποιος θα την φτιάξει έτσι; Ο μπατζανάκης του τραπεζίτη ή το αρπακτικό ταμείο, αυτός ο κύκλος… θα δημιουργηθεί λέει μία εταιρεία διαχείρισης αυτών των σπιτιών, των κατασχεμένων σπιτιών, και αυτή η εταιρεία θα προσδιορίζει τα ενοίκια, ανάλογα λέει με τα επιτόκια. Χωρίς να μας πει ποια επιτόκια. Γιατί όπως ξέρετε, τα επιτόκια επισήμως είναι αρνητικά. Είναι το αρνητικό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αλλά άμα πας να πάρεις ένα δάνειο, ή αν σου βάλει ένα ενοίκιο η Eurobank ή το αρπακτικό ταμείο της Πειραιώς, το οποίο αντιστοιχεί στα επιτόκια, θα σου το βάλει σύμφωνα με το 20% που σου βάζει να πληρώνεις για την πιστωτική κάρτα, έτσι; Δεν είναι το μείον κάτι της Κεντρικής Τράπεζας. Αυτό το αφήνει πλήρως στην διακριτική ευχέρεια του ταμείου που θα φτιάξει ο φίλος του τραπεζίτη, για να διαχειρίζεται το κατασχεμένο σπίτι από σένα.
Και το πιο εντυπωσιακό και αστείο, το είπα αυτό στη Βουλή, είναι ότι – άμα διαβάσετε προσεκτικά θα δείτε – ότι αυτά τα 12 χρόνια ενοίκιο είναι δεδομένα. Δηλαδή, αν γίνει κάτι, κερδίσεις το λαχείο βρε παιδί μου… λέμε τώρα, έτσι; Ή κληρονομήσεις ένα θείο από την Αμερική. Και μετά από τρεις μήνες που μένεις σ’ αυτό το σπίτι, με το ενοίκιο που σου έχει βάλει το αρπακτικό αυτό, μπορείς να το αποπληρώσεις… Δε μπορείς να φύγεις, πρέπει να δώσεις και τα 12 χρόνια. Να δώσεις και τα 12 χρόνια. Και μετά, μπορείς να επαναγοράσεις το ακίνητο αυτό με μια τιμή που θα σου ορίσουν εκείνοι. Δηλαδή έρχεται η Μαφία, σου παίρνει το σπίτι, και μετά δεν πειράζει λέει, θα μπορείς να το αγοράσεις πίσω από τη Μαφία, σε μια τιμή που θα επιλέξει η Μαφία. Και δεν ντρέπονται.
Αλλά επί της ουσίας ντρέπονται. Κι εκεί θα κλείσω, γιατί αρκετά μίλησα και σας κούρασα, ντρέπονται. Γιατί βλέπετε ότι την Πέμπτη την περασμένη, όταν συζητείτο ο πτωχευτικός νόμος, ο Μητσοτάκης δεν ήρθε στη Βουλή να τον υπερασπιστεί. Έρχεται επί του παντός του επιστητού να μιλήσει, κάποιες φορές έρχεται να μιλήσει όταν δεν υπάρχει καν νομοσχέδιο, να ενημερώσει… σ’ αυτό δεν ήρθε να τον υπερασπιστεί, γιατί ξέρει πάρα πολύ καλά, τι εγκληματικός ήταν.
Και ο κύριος Τσίπρας, με τη δική του τη σειρά, πέταξε τη μπάλα στην κερκίδα, κάνοντας μία απίστευτη κίνηση, να ζητήσει ψηφοφορία, ψήφο δυσπιστίας στο Σταϊκούρα, λες και είναι ο Σταϊκούρας το ζήτημα, δεν είναι συλλογική ευθύνη της κυβέρνησης, και είχαμε αυτό το θέαμα του τριήμερου, τις προηγούμενες τρεις μέρες, να μιλάνε για τα πάντα. Για τον κορωνοϊό, για τα σχολεία, για την παιδεία, για την υγεία, για τα ελληνοτουρκικά, για τα 12 μίλια, για τα 6 μίλια, για την ΑΟΖ… μόνο για τους ορνιθοτρόφους της Λάρισας δεν μίλησαν.
Ήταν απίστευτη η κοινή προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας να μη συζητηθεί η ουσιαστική εκποίηση της περιουσίας του 80% των επιχειρήσεων και 600.000 οικογενειών, που γίνεται στο πλαίσιο του τέταρτου μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ τρίτου και τέταρτου, και βεβαίως του πέμπτου που έχει στα σκαριά ο κύριος Μητσοτάκης.
-Εσείς αποχωρήσατε.
Προφανώς αποχωρήσαμε. Δεν θέλαμε να νομιμοποιήσουμε αυτή την κοκορομαχία τους, που στόχο είχε να μην συζητηθεί το πτωχευτικό.
Ε μα είναι ξεκάθαρο. Όποιος ήταν μέσα στη Βουλή θα το ‘βλεπε. Την Πέμπτη δώσανε οι βουλευτές μας – Μερα25 – δώσαμε μία τεράστια μάχη να αναδείξουμε την αντισυνταγματικότητα του νόμου του πτωχευτικού. Σε σημείο που, κι αυτό ήταν το θετικό, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν, ψήφισαν υπέρ της ένστασης αντισυνταγματικότητας που έκανε εκ μέρους του Μέρα25 η Αγγελική Αδαμοπούλου, η κοινοβουλευτική μας εκπρόσωπος, που είχε δουλέψει μαζί με την Εύα Μπάζη… Είχαμε κάνει πολύ συγκροτημένη νομική δουλειά, για ν’ αποδείξουμε την αντισυνταγματικότητα του νόμου. Γινόταν όλη αυτή η πολύ σημαντική δουλειά και είχαμε την κυβέρνηση στο στόχαστρο. Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνταχθεί σ’ αυτή τη μάχη εναντίον του πτωχευτικού νόμου της κυβέρνησης, έρχεται ο Τσίπρας, μιλάει ελάχιστα για το πτωχευτικό, λέει και δύο ανοησίες περί 12 ναυτικών μιλίων, λες και ήταν το ζήτημα αυτό και κάνει πρόταση δυσπιστίας για τον Σταϊκούρα.
Και μετά μπαίνουμε σε μία διαδικασία τριήμερου αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Να το πω διαφορετικά. Ήταν αποφασισμένος ο Μητσοτάκης την Πέμπτη να μην ανέβει το θέμα στα κανάλια. Αν δείτε τα κανάλια, πριν σηκωθεί ο Τσίπρας να μιλήσει και να καταθέσει την πρόταση δυσπιστίας, θα δείτε ότι τα κανάλια το είχαν αποσιωπήσει. Ο πτωχευτικός δεν αναφερότανε. Μιλούσαν για τον κορωνοϊό, για το ένα, για το άλλο, για τα ελληνοτουρκικά… για το πιο σημαντικό νομοσχέδιο στην ιστορία των επόμενων 20 ετών, που είναι ο πτωχευτικός νόμος, γιατί αυτός θα προσδιορίσει την εξουσία σ’ αυτή τη χώρα, γιατί σε τελική ανάλυση σε μία καπιταλιστική κοινωνία, αυτό που  μετράει είναι ποιος χρωστάει, τι σε ποιον και τι δικαιώματα έχει ο πιστωτής απέναντι σ’ αυτόν που του χρωστάει… η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ το πήγε από 6ο θέμα, σε 10ο θέμα. Ούτε καν 10ο. Δε συζητήθηκε καθόλου ο πτωχευτικός όλες αυτές τις μέρες.
-Δεν βοήθησε η πρόταση δυσπιστίας να συζητηθεί;
Σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν. Όχι σ’ αυτό που ζούμε εμείς. Τις τελευταίες τρεις μέρες μιλούσαν για τα πάντα. Μόνο για το πτωχευτικό δε μίλησαν.
Στο Μέρα25 έχουμε κάνει πρόταση, έχουμε καταθέσει πρόταση για τα κόκκινα δάνεια εδώ και πάρα πολύ καιρό, απ’ την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στη Βουλή, και συνεχώς την καταθέτουμε και την επανακαταθέτουμε… Εμείς τι είπαμε; Εμείς είπαμε να δημιουργηθεί μία δημόσια Εθνική Τράπεζα, μία δημόσια εταιρεία διαχείρισης ειδικού χρέους – έτσι τη λέμε – της δώσαμε και όνομα μάλιστα, “Οδυσσέας”, για να πάμε κόντρα στον απαίσιο “Ηρακλή” της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ουσιαστικά παίρνει τα δάνεια, παίρνει τα σπίτια, και είπαμε το εξής. Όποιος δε μπορεί να εξυπηρετήσει το δάνειό του, την πρώτη κατοικία ή μικρομεσαία επιχείρηση, έχει τρεις εργαζόμενους κάπου, μεταφέρεται ο τίτλος ιδιοκτησίας σ’ αυτή τη δημόσια εταιρεία, η τράπεζα παίρνει μία εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, όπως παίρνει έτσι κι αλλιώς από το 2008 απ’ τον Έλληνα υπουργό οικονομικών, όποιος και να ‘ναι αυτός, απ’ τον Αλογοσκούφη μέχρι και τον Σταϊκούρα, και ο δανειζόμενος παγώνει το δάνειό του και καταβάλει ένα αντίτιμο, πείτε το ενοίκιο, πείτε το πάγιο, πείτε το όπως θέλετε, που να μην ξεπερνάει το ένα τρίτο των διαθέσιμων εισοδημάτων και να προσδιορίζεται ακριβώς το επίπεδο αυτού του ενοικίου, αν το πούμε έτσι, από τη δημοτική αρχή που ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ποια είναι τα εμπορικά ενοίκια στην περιοχή. Αυτή είναι η δική μας πρόταση. Η δική τους πρόταση, ο δικός τους νόμος είναι ξεκάθαρος.
-Και αν η δημοτική αρχή είναι εχθρική; Αν είναι ο σημερινός δήμος Αθηναίων ας πούμε;
Κοιτάξτε, και ως πολίτες ας προσέχουμε ποιους ψηφίζουμε στις Δημοτικές Εκλογές, αλλά έτσι και αλλιώς στη δική μας πρόταση υπάρχει το  ανώτερο πλαφόν του 1/3 των διαθέσιμων εισοδημάτων. Δηλαδή η Δημοτική αρχή προς τα κάτω θα το σπρώξει. Δεν μπορεί να το σπρώξει πάνω από το 1/3 των διαθέσιμων εισοδημάτων. Και είναι πολύ σωστό. Και το 1/3 να είναι των διαθέσιμων εισοδημάτων δεν είναι καταστροφικό. Γιατί αν κάποιος δεν έχει 1000 ευρώ εισόδημα και τους βάλεις ένα 300αρι, 330, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει η Δημοτική αρχή, αλλά η Δημοτική αρχή να ξέρετε, ακόμα και ο Μπακογιάννης να είναι, προς τα κάτω θα το σπρώξει, δεν θα το σπρώξει προς τα πάνω.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στη ΝΔ για τον πτωχευτικό, παρά το ιδιώνυμο και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Κοιτάξτε. Να σας πω, γιατί πραγματικά είναι θλιβερή αυτή η τοποθέτηση. Πρώτον, όταν έρχεται η επονομαζόμενη αριστερά και φτιάχνει ένα ολόκληρο οργανισμό, με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και όχι μόνο όμως, με παράλληλη νομοθεσία ιδιώνυμου για όποιον τολμήσει να διαμαρτυρηθεί εναντίον των πλειστηριασμών. Όταν η αριστερά αρχίζει και κυνηγάει ανθρώπους σαν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που όπως ξέρετε δεν είμαστε φίλοι, αλλά θα σταθώ όρθιος να τον υπερασπιστώ μέχρι τελευταίας ρανίδας, όταν τον κυνηγάνε γιατί πήγε να συμπαρασταθεί στο κίνημα εναντίον των πλειστηριασμών. Και το κάνει αυτό η αριστερά; Σε ποια χώρα; Όχι σε μια χώρα φυσιολογική, αλλά σε μια χώρα που το 80% έχει σπίτια μαγαζιά τα οποία είναι υποθηκευμένα και ετοιμάζονται να τους τα πάρουνε. Και βεβαίως θα βάλουν την αριστερά να το κάνει αυτό, να βγάλει το φίδι από την τρύπα εκ μέρους της ολιγαρχίας. Να αρχίσει το σύστημα όλο αυτό να λέει “εντάξει δεν θα πιάσουμε την πρώτη κατοικία αρχικά” και αφού το στρώσει το σύστημα η Αριστερά και το νομιμοποιήσει και μάλιστα απαγορεύσει ως ιδιώνυμο τις διαμαρτυρίες για τους πλειστηριασμούς που γίνονται και στέλνει τους αστυνομικούς να συλλαμβάνουν τους διαμαρτυρόμενους, τους διαδηλωτές, αυτούς που προσπαθούν να σταματήσουν μια περιουσία ενός ανθρώπου από το να δημευθεί από ένα ταμείο, όλα αυτά… εδώ είναι το μεγαλύτερο έγκλημα και ο λόγος που θεωρώ θλιβερή την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Για σκεφτείτε το επόμενο. Είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Μαζί με όλα αυτά βάλανε μπροστά, δρομολόγησαν την πώληση των κόκκινων δανείων και αυτών που είχαν μέσα τους ως υποθήκη πρώτης κατοικίας στα αρπακτικά ταμεία από το Delaware και το New Jersey. Δεν μου λέτε, ρε σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί να έρθει το ταμείο από το Delaware να αγοράσει ένα κόκκινο δάνειο μέσα στο οποίο εμπεριέχεται υποθήκη πρώτης κατοικίας, αν δεν είναι για να το σκοτώσει και να το πουλήσει και να βγάλει χρήματα στο εξωτερικό; Είσαστε τόσο αφελείς ή νομίζετε ότι είμαστε εμείς τόσο αφελείς;
Όσον αφορά το δεύτερο. Το κάλεσμα σε παλλαϊκή συστράτευση που κάναμε από τον περασμένο Μάρτιο, Απρίλιο, ένα από τα βασικά του εφτά σημεία είναι αυτό. Είναι η αλλαγή του Ηρακλή με τον Οδυσσέα, η δημιουργία της δημόσιας εταιρείας Διαχείρισης και η προστασία όλων των μικρομεσαίων. Όχι μόνο της πρώτης κατοικίας, αλλά και όλων των μικρομεσαίων. Όταν έρχονται και μας λένε “σκέφτεστε μετά τις εκλογές κάποια συνεργασία με οποιονδήποτε;”. Η απάντηση  είναι όποιος δεν συμφωνήσει με αυτό και με άλλα έξι, ένα εκ των οποίων των άλλων έξι είναι βεβαίως η αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους και η μετατροπή του υπερταμείου σε αναπτυξιακή τράπεζα και η διακοπή της εκποίησης της Δημόσιας Περιουσίας εκ μέρους των Δανειστών, όποιος δεν θέλει να να συμφωνήσει σ’ αυτά, εμείς θεωρούμε ότι είναι τάλε κοουάλε με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και το εννοούμε αυτό. Και ας τολμήσει να μας πει κάποιος τι Πλαστήρας τι Παπάγος! Είναι ακριβώς τα ίδια. Δεν μας ενδιαφέρει τι χρώμα είναι το έμβλημα το κομματικό τους, μας ενδιαφέρει αυτό ακριβώς που είπατε. Όποιος δεν συμπαραταχθεί με εμάς στο να σταματήσει αυτό το πλιάτσικο, αυτή η λεηλασία επί της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας αυτής της άμοιρης της χώρας, μετά από τόσα χρόνια λεηλασίας που ήδη έχει επιτευχθεί, απλά είναι απέναντί μας. Όχι απέναντί μας. Απέναντι στον ελληνικό λαό, για τον οποίο εμείς παλεύουμε σ’ αυτό το επίπεδο.
Τώρα, όσον αφορά το πρώτο που είπατε για το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ξέρετε πολύ καλά ότι στο Συμβούλιο της Επικρατείας δεν πάνε τα κόμματα, δεν μπορούμε εμείς να πάμε. Εμείς θα συμπαρασταθούμε σε όποιους πλήττονται, αλλά σε τελική ανάλυση μην ξεχνάμε ότι κακά τα ψέματα η δικαστική εξουσία δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρή σ’ αυτή την χώρα. Άγεται και φέρεται από την εκτελεστική εξουσία και πιο συγκεκριμένα από την ολιγαρχία. Επειδή τώρα το Μέρα25 οργανώνεται πλέον ως κανονικό κόμμα, έχουμε Κεντρική Επιτροπή, έχουμε ομάδες βάσης, που δεν είχαμε πριν από μερικούς μήνες, αυτή τη στιγμή ξεκινάμε μία εκστρατεία διαφώτισης των μελών μας των ίδιων. Να ξέρουμε ακριβώς τι λέει ο πτωχευτικός νόμος, να ξέρουμε ακριβώς τι θα πει ο επόμενος προϋπολογισμός, να ξέρουμε ακριβώς τι λέει το Υπερταμείο, τι είναι στο Υπερταμείο, τι είναι το ΕΤΑΔ, τι είναι το ΤΑΙΠΕΔ. Γιατί έχει σημασία. Ο κόσμος μπερδεύεται με όλα αυτά. Είναι πολύ περίπλοκα τα τερτίπια της ολιγαρχίας και του μνημονιακού τόξου. Και να βγουν στο δρόμο και να διαφωτίσουν τον κόσμο. Ο κόσμος δεν ξέρει. Χθες  βουλευτής μας, έφυγε από τη Βουλή με ταξί και την ρώτησε ο ταξιτζής, είδε κόσμο εκεί στη Βουλή κτλ, λέει “τι κάνετε σήμερα εδώ πέρα”; Δεν ξέρετε λέει το θέμα του πτωχευτικού νόμου κτλ; Δεν είχε ιδέα! Ο ταξιτζής, ο οποίος ακούει όλη μέρα ραδιόφωνο. Αν δεν το ξέρει ο ταξιτζής δεν το ξέρει η μισή Ελλάδα! Εμείς θα τους διαφωτίσουμε.
-Ένα σχόλιο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και για το επεισόδιο με τον αστυνομικό έξω από το κτήριο της Βουλής;
Είμαστε όλοι ευτυχισμένοι που το κεφάλι του φιδιού εγκλωβίστηκε στην φυλακή. Δυστυχώς τα αυγά του συνεχίζουν να γεννιούνται και να εκκολάπτονται από τη φτώχια. Γιατί η η φτώχια  και η απελπισία, η έλλειψη ελπίδας είναι αυτή που ουσιαστικά ανέβασε τη Χρυσή Αυγή μετά το 2011. Εμείς αυτό που λέγαμε πριν την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου, είναι ότι όταν αυτοί θα καταδικαστούν -ελπίζαμε ότι αυτοί θα καταδικαστούν- ότι εμείς θα γιορτάσουμε ακριβώς 5 λεπτά και μετά θα συνεχίσουμε τον αγώνα, γιατί οι ιδέες της Χρυσής Αυγής, η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής δυστυχώς έχουν γίνει mainstream. Αυτά που γίνονται τώρα, που έχεις μία κυβέρνηση που επαναπροωθεί πρόσφυγες, βάζεις τους ανθρώπους μας του λιμενικού ουσιαστικά να διακινδυνεύουν την ζωή των προσφύγων στο Αιγαίο, στις θάλασσες τις φουρτουνιασμένες να τους γυρνάνε πίσω στην Τουρκία, διακινδυνεύοντας να τους πνίξουν. Με τους φράχτες, τα δακρυγόνα στους κατατρεγμένους στον Έβρο..
Όλα αυτά τι είναι; Αυτά θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε το αφήγημα της Χρυσής Αυγής. Το αφήγημα της Χρυσής Αυγής κυριαρχεί παντού. Ουσιαστικά έχει εμπεδωθεί σε μία κοινωνία φοβική, μία κοινωνία που μετά από την ανατροπή του ΟΧΙ του Ιουλίου του 2015, έχει στραφεί στον εαυτό της, έχει εξατομικευτεί, έχει γίνει πλέον ακόμα πιο ανοιχτή στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και γενικά σε όλο το αφήγημα της Χρυσής Αυγής. Μπορεί αυτοί λοιπόν να μπήκανε στην φυλακή αλλά οι ιδέες τους έχουν μεταφερθεί στα νομοσχέδια της κυβέρνησης και μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής και να μην σου πω ότι είναι και πλειοψηφικό ρεύμα οι ιδέες τους. Και μιας και αναφέρθηκες στο περιστατικό, το είδαμε αυτό και μπροστά μας. Δεν ήταν αναπάντεχο. Όποιος έχει πάει σε διαδήλωση στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια το ξέρει αυτό. Απλά όταν ένας αστυνομικός τον ΜΑΤ ο οποίος έριχνε δακρυγόνα στην πλάτη την ώρα που προσπαθούσαν να φύγουν, και μάλιστα άνθρωποι ηλικιωμένοι, οι οποίοι προσπαθούσαν απλά να φύγουν, να πάνε προς τον Λυκαβηττό, να αποφύγουν τα δακρυγόνα, τον σταματάω και του λέω “Μην ρίχνετε, φεύγουν. Σκορπίζουν”. Και γυρνάει και με βρίζει με τον χυδαιότατο τρόπο που περιμένει κανείς, αλλά εντάξει αυτό δεν ήταν το αναπάντεχο, το απρόσμενο. Το ενδιαφέρον ήταν ότι όταν έβγαλα τη μάσκα και του έδειξα ότι είμαι βουλευτής και με την βουλευτική μου ταυτότητα, μου λέει “άλλος ένας λόγος να σε…”. Οπότε, αυτό, η στοχοποίηση του κοινοβουλευτισμού είναι ακρογωνιαίος λίθος του φασισμού και της Χρυσής Αυγής. Και ήταν φοβερή ειρωνεία και πάρα πολύ ενδιαφέρον ότι την ώρα που ανακοινωνόταν η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και ο κόσμος έξω γιόρταζε, γιορτάζαμε, γι’ αυτό είχαμε μαζευτεί, η αστυνομία όχι μόνο χτύπησε, αλλά μέσα από το στόμα αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου των ΜΑΤ, βλέπεις ότι είναι διαποτισμένη η Αστυνομία και το Κράτος και τελικά και η Βουλή, τουλάχιστον η πλειοψηφία της αν κρίνεις από τη Νέα Δημοκρατία με την ιδεολογία του αυγού του φιδιού.

Long, penetrating, discussion of ANOTHER NOW with Amy Mullins on 3RRR Radio’s ‘Uncommon Sense’

Amy Mullins and Yanis Varoufakis in a special conversation about his vision for a post-capitalist society as presented in his new book, Another Now: Dispatches From An Alternative Present.

For 3RRR’s site click here

 

Anjan Basu reviews ANOTHER NOW for The Wire

What would a post-capitalist society look like, if it was to avoid replicating the failed Soviet model? In which, important ways, will its economic and social institutions be dissimilar to modern capitalism’s? Will the market have a place in that society’s scheme of things? If the answer to this last question is yes, and assuming that its market economy will be far removed from what passes for laissez faire, what forces will shape and regulate the market?

What all, if anything, will stay strictly off-limits for markets? What kind of glue will hold together a society that enshrines justice, fairness and equality as its core principles, even as it continues to have markets and competition driving its growth? Yanis Varoufakis’s latest book, Another Now: Dispatches from an Alternative Present, addresses itself to these questions. This is the economist-political activist’s first foray into fiction, to boot, science fiction – although the narrative here both builds on and derives from what clearly is an article of faith with this former Greek finance minister: that there is life after capitalism. In other words, that ‘another now’ is no utopia, and an ‘alternative present’ is well and truly within humankind’s reach today.
But in fleshing out his idea of the alternative present, Varoufakis needed to break much fresh ground: for, although the literature on how capitalism can possibly transition to post-capitalism is admittedly copious, there is very little by way of an explication of the shape of things after the transition. Karl Marx himself abstained from specific comments on the economics and economic institutions of socialism, and said nothing about what communist society would likely look like. Nothing, that is, other than the laconic catchphrase that his Critique of the Gotha Programme popularised — “From each according to their ability, to each according to their needs” – which is fine as an overarching principle, but hardly a workable guide to action.
A very large majority of 20th-century socialists implicitly believed that a post-capitalist society would be based — to quote from the constitution of the British Labour Party — “on the common ownership of the means of production”, generally understood as achievable by nationalising a country’s industries. Every would-be socialist regime began, in its time, to reorganise its economy around this principle which, together with an architecture of centralised planning of virtually all input and output across all the sectors of the economy, served as the prototype of ‘really-existing socialism’. Every other facet of its post-transition society was necessarily improvised by that society according to its own lights and its own special circumstances, and there was precious little that two of such societies had in common, the (then) USSR and China being cases in point.
And the 1980s and 1990s blew really-existing socialism into smithereens. Socialist states imploded, or mutated into pathetic apologies of socialism. Worldwide, if movements for social and economic justice did not fully run out of steam yet (principally in Latin America), they were routinely overwhelmed by both the shrill rhetoric and the predatory practices of neoliberalism. A ‘spanking new spiv capitalism’ managed — thanks to colossal taxpayer-funded bailouts — to shrug off the disaster of the 2008 meltdown, began to pretend nothing had changed, and stepped up the decoupling of financial capital from the real economy — evident in the dizzying rise in many stock market indices despite a crippling COVID-19-induced slowdown.
At the same time, governments everywhere arrogated to themselves massive new powers, ostensibly to combat the epidemic and its fallout, but in effect capitalising on the opportunity to delegitimise dissent and fully disempower the chronically marginalised. The blueprint of a humane alternative to financialised capitalism has, therefore, never been a more pressing need. In Another Now, Varoufakis attempts just that.
A blueprint

Another Now: Dispatches from an Alternative Present

Yanis Varoufakis

Penguin, 2020

The first thing to note about Varoufakis’s blueprint is that the model it foregrounds is one of democratic socialism. Here democracy and socialism not only coexist: they mutually reinforce and deepen each other. The model breaks down into the following main components:

Markets – Markets for goods and services feature prominently in the model, because the markets’ surrogate – a Soviet-style rationing system – is flawed on several counts. One, it vests arbitrary and virtually limitless power in the bureaucracy, rapidly spawning a class of privileged mandarins who become de facto rulers. Two, it fetters growth and prosperity and hence is inefficient. And three, unable to work without artificial price controls, it skews a country’s finances. One kind of market is absent from Another Now’s scheme of things, though: the labour market;
Labour – Even market socialism cannot afford to feature the labour market, because it ceases to be socialist the moment it allows labour power to go on the market. This is so because once labour time has a rental price, the market mechanism inexorably pushes down that price, while also commodifying every facet of labour. Where does labour come in, then? Via what Varoufakis calls corpo-syndicalism;
Corpo-Syndicalism – Here the labour market is substituted by the principle of one-employee-one-share-one-vote. Every employee of a business enterprise acquires a single, voting, non-transferable, non-tradeable share of his firm upon joining it. This elevates him from being a mere cog in the wheel to a part of the very wheel that steers and runs that business. The worker then transmutes into a partner of the business that employs him — an equal partner with respect to every other colleague of his (Equal, but not necessarily equally remunerated, as we will see presently). The distinction between wages and profits thus disappears, and true democracy enters the workplace for the first time. As unimaginably radical as this sounds in ‘our now’ today, it is surely no more radical than the idea of universal suffrage was in the 19th century. And yet, today, in any society, we take everyone’s right to vote as a given. Early 20th century anarcho-syndicalists were champions of the owner-employee concept, but since the initiative in Another Now comes from the business entities themselves, it becomes corpo-syndicalism here;
Democratic Inequality – Every employee of a firm, from its janitor to its senior manager, receives a basic wage plus a bonus. The quantum of the bonus is decided collectively on the basis of merit points that each employee awards (out of a pre-determined total that each is allocated) to all her colleagues in proportion to her perception of each colleague’s contribution to the firm’s business. The merit points thus earned by each employee are then added up to ascertain the eligible amount of her bonus. The bonuses are drawn from the annual corpus of distributable surplus identified by the firm every year. This is how different employees are differently remunerated. But this is a democratic variant of inequality: the employee’s position or power has no bearing upon the bonus she receives;
Small is beautiful – The compensation structures, plus the one-employee-one-share-one-vote rule clearly favour relatively small firms over mega corporations. No wonder, then, that the world of Another Now is made up of modest-sized businesses, clearing the field for competition, and curbing monopolies, cartels and trusts. (The business of managing large utilities is handled by governments on a break-even costing basis.) The fact that smaller businesses are better able to reduce their carbon footprint is another positive weighing in their favour;
The withering–away of finance capital – Businesses owned and held together by non-tradeable shares render stock markets redundant. Again, with the disappearance of giant firms, the need for gargantuan debt to finance mergers and acquisitions vanishes altogether. Big-ticket commercial loans and the whole paraphernalia of project and structured financing are soon forgotten categories. The tyranny of the market-place comes to an end. With it, also the arrogance of finance capital;
The state – The state is neither minimalist nor overbearing, many public works being community-driven. It manages the commons (that is, land which is leased to individuals and communities for time-limited use) and enables the hassle-free and non-discretionary working of public institutions. It is funded by two income streams: a flat 5% tax on raw revenues (not profits) of firms and the lease rentals on land. There are no income,wealth or sales taxes;
Citizens – At birth, every citizen comes into a ‘Legacy’ account opened and funded by the state in her name in the country’s central bank, available to the citizen once she turns 60. The state also opens for her a ‘Dividend’ account into which is deposited every month, through the citizen’s entire adult life, a fixed amount which is in the nature of a universal basic income. As a working adult, the citizen is also entitled to her ‘Accumulation’ account which receives her salaries, bonuses and other income. Since all three types of accounts are held in the central bank, easy audit and full transparency are assured;
The International Monetary Project — The IMP, Another Now’s equivalent of the IMF, holds to a Bretton Woods-type of a convention of maintaining relative parities between different national currencies. It monitors transnational trade, payments and money transfers — all denominated in a digital accounting unit called Kosmos — and corrects incipient imbalances across geographies so as to avoid stresses and crises. Every country running a trade deficit/surplus is required to pay a levy to the IMP. Another levy — something like a surge penalty to discourage speculative cash movements — is charged to a country’s Kosmos account whenever too much money moves too quickly out of, or into, that country (Cash flows from all such levies are redirected to the relatively poorer countries to bolster their economies).

Another Now goes on to draw the contours of the regulatory and judicial systems, too. Special attention is given to delineating the regulatory oversight of the use of shared resources such as land. Everywhere, the emphasis is on simplicity, transparency, and nondiscretionary decision-making. And on the spirit of open democracy that suffuses every public institution.
This is not to say, however, that everything in Another Now functions like clockwork. Checks and balances falter sometimes; powerful people try to manipulate elections just the same; patriarchy refuses to die; sometimes gender and sexual politics still play out in unwholesome ways; migrants in search of better lives are not always welcome. Overall, though, there is strong public opinion in favour of justice and common decency, and nearly every deviant behaviour shows up as an outlier. Be that as it may, that thorny issues can survive broad-spectrum social change is a sobering thought.
Woven around fictionalised characters 
But it will be a mistake to read Another Now as a political treatise, even though its aspirations are clearly political. Varoufakis has crafted an endearing tale around the lives of three very dissimilar, but equally feisty characters: a maverick technologist, a non-dogmatic Marxist-feminist, and a libertarian ex-banker.
Their disagreements and dissatisfactions about 21st century capitalism provide the backdrop against which the book’s socialist blueprint is projected, assessed and finessed. It is their brainstorming sessions and never-flagging dialogic zeal that drives the story forward, but the characterisation is nuanced enough that one looks forward to their animated encounters and interfaces with pleasure. And the story builds up steadily and surely, never ever allowing the momentum to slacken.
At the plot’s core lies an ingenious thought-experiment involving a tiny, subatomic fold in space-time which apparently opens into ‘an Einstein-Rosen wormwhole’, making it possible for our protagonists to communicate seamlessly with ‘another now’, the living utopia around which the story unfolds. The transition from ‘our now’ to ‘another now’ is believed to have taken place through a process which comes across as a tad wishy-washy, but this, after all, is the story of an imagined future, not of our dreary present, and if dreams do not fly on wings of fancy, what will?
The great merit of Another Now lies in the courage of its conviction that a decent, humane future for all of us is not only possible, but it also may really not be very far from us even as we go through our quotidian lives today. By reimagining the future as an altered present — however radically altered it may be in some ways — the book imparts a sense of immediacy to the old but enduring dream of a just society. Written in a crisp, lively idiom, Another Now is not only a marvellously good read — it is a notable addition to the literature of social change.
Anjan Basu writes on a range of issues. He can be reached at basuanjan52@gmail.com. 

For The Wire’s site, where this review was originally published, click here.

Πτωχευτικός Νόμος Μητσοτάκη: Το 1ο Πολυνομοσχέδιο του 5ου Μνημονίου – Ομιλία στη Βουλή

Από καταβολής κοινωνιών, σημασία είχε ποιος χρώσταγε τι σε ποιον και τι βία μπορούσε ο πιστωτής να ασκήσει πάνω στον υπερχρεωμένο ώστε να του πάρει αυτά που έκρινε ότι είχε λαμβάνειν. Πράγματι, κάθε σχέση εξουσίας, κάθε κοινωνική σύγκρουση πλούσιων-φτωχών και εξουσιαστών-εξουσιαζόμενων ανέκαθεν έκρυβε πίσω της τη σύγκρουση πιστωτών-οφειλετών.
Το Πτωχευτικό Δίκαιο μιας χώρας, συνεπώς, αποτυπώνει την φάση, την ισορροπία, αυτής της εξελισσόμενης σύγκρουσης στη συγκεκριμένη φάση της Ιστορίας της χώρας.
Κάθε Πτωχευτικός Νόμος είναι εργαλείο αναδιανομής περιουσιών στα χέρια των ισχυρών, που συνήθως γράφουν τους νόμους.
Ιδίως στις σύγχρονες κοινωνίες της αγοράς, το Πτωχευτικό Δίκαιο είναι ακόμα πιο σημαντικό καθώς το ΧΡΕΟΣ είναι αυτό που κινεί τη ραγδαία Συσσώρευση Κεφαλαίου και για αυτό η Χρεοκοπία για τον καπιταλισμό, είναι ό,τι η Κόλαση για τον Χριστιανισμό, άκρως δυσάρεστη, αλλά και άκρως απαραίτητη – για να το πω απλά, χωρίς χρεοκοπία το καπιταλιστικό σύστημα δεν δουλεύει.
Θυμάστε το δόγμα Σόιμπλε και τρόικας ότι τα χρέη είναι ιερά; Μου επανέλαβε «ένα χρέος είναι ένα χρέος είναι ένα χρέος» και του απάντησα ότι πρόκειται για άποψη που απλά δεν συνάδει με τον καπιταλισμό.
Για σκεφτείτε το έστω ότι ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΣΟΙΜΠΛΕ έτσι που κάθε χρέος αποπληρωνόταν. Ο τραπεζίτης τότε δεν θα είχε λόγο να διστάσει να δίνει δάνεια σε όποιον τα ζήταγε. Τότε το χρέος θα γινόταν βουνό που θα μας πλάκωνε όλους.
Ακριβώς επειδή η συντεταγμένη χρεοκοπία είναι απαραίτητη για την λειτουργία της αγοράς χρήματος, ο καπιταλισμός πήρε «τα πάνω του» μόνο όταν στα μέσα του 19ου αιώνα έκλεισαν οι Φυλακές-Χρέους και εισήχθη η έννοια της ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
ΑΚΟΥΣΤΕ-ΔΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ

Σε καπιταλιστικές χώρες το Πτωχευτικό Δίκαιο έγινε πιο φιλικό προς τους οφειλέτες, ο καπιταλισμός «πέταξε». Παράδειγμα οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Έστω ότι έχεις πάρει στεγαστικό δάνειο 500 χιλιάδες για να αγοράσεις σπίτι των 600 χιλιάδων. Έρχεται μια κρίση, τα εισοδήματά σου μειώνονται, η τιμή του σπιτιού πέφτει στις 300 χιλιάδες κι εσύ δεν μπορείς να αποπληρώσεις το δάνειο ακόμα και να πουλήσεις το σπίτι σου. Αν θέλεις, φορτώνεις τα πράγματά σου σ’ ένα φορτηγό, περνάς από την τράπεζα που σου έδωσε το δάνειο, τους δίνεις τα κλειδιά του σπιτιού λέγοντας «δεν μπορώ να σηκώσω το βάρος αυτού του δανείου» και φεύγεις χωρίς να χρωστάς τίποτα.
Το βασικό; Η τράπεζα δε μπορεί να σε κυνηγά να σου πάρει άλλα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να έχεις. Να γιατί στην Αμερική η οικονομία είναι πιο δυναμική απ’ ότι στην Ευρώπη. Επειδή η πτώχευση δεν είναι καταδίκη να τρέχεις στα δικαστήρια μια ζωή ή απώλεια ό,τι έχεις και δεν έχεις. Έτσι, ο χρεοκοπημένος γυρνά σελίδα κι η οικονομία συνέρχεται πιο γρήγορα.
Στις Προγραμματικές του Δηλώσεις, ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε ότι θα φέρει ένα νέο Πτωχευτικό Νόμο που θα δίνει δεύτερη ευκαιρία. Δυστυχώς, όπως τόσα άλλα, δεν το εννοούσε.
Ας ξεκινήσουμε με το θέμα της συνυπευθυνότητας, αν σας ζητήσω 1 εκ. ευρώ δάνειο και μου το δώσετε τότε η μισή ντροπή δική σου η μισή δική μου, η μισή ευθύνη δική σου η μισή δική μου. Αυτό σημαίνει συνυπευθυνότητα, φρένο στον άκρατο δανεισμό και στην υπερχρέωση.
Πού είναι η συνυπευθυνότητα πιστωτή-οφειλέτη στο Ν/Σ σας; ΑΠΟΥΣΑ!
Αντί ο Νόμος σας να μας οδηγήσει σε μια κατάσταση πιο κοντά εκείνης των ΗΠΑ, κοιτάξτε – σε γενικές γραμμές – τι νόμο πάτε να ψηφίσετε. Ένα νόμο που σε μια χώρα όπου το δημόσιο χρέος το οποίο οι δικές σας κυβερνήσεις, κ.κ. της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γιγάντωσαν, σε μια χώρα που, ως αποτέλεσμα της ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ του Δημοσίου που εσείς φέρατε και την οποία ΕΠΕΚΤΕΙΝΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ, το 2060, με τα 4 δικά σας Μνημόνια, έπεσε στην αυτοτροφοδοτούμενη δίνη του μη βιώσιμου Χρέους, της Υπερφορολόγησης, της Λιτότητας, της Ύφεσης, των Έλλειμμάτων και ενός ακόμα Λιγότερο Βιώσιμου Χρέους.
Σε τούτη τη χώρα, στην οποία ούτε καν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει μετά τη μετατροπή σε Απέραντη Φυλακή Χρέους, σε Χρεοδουλοπαροικία, φέρνετε έναν Νόμο που δημιουργεί σήμερα πολλές, εκατοντάδες μικρές Φυλακές Χρέους, εντός των οποίων κινδυνεύουν να εντοιχιστούν το 81% των επιχειρήσεων και 600 χιλιάδες νοικοκυριά.
Κοιτάξτε – σε γενικές γραμμές – τι νόμο πάτε να ψηφίσετε. Αν υποθέσουμε ότι κλείνει μια μεσαία εταιρεία λόγω της κρίσης με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποπληρώσει όλους σε όσους χρωστά (Εργαζόμενους, Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες), τί επιβάλει ο νόμος σας;
Από όποια αξία έχει απομείνει στην εταιρεία θα πρέπει, λέει, να πληρωθεί πρώτα η ήδη χιλιοπληρωμένη από τους πολίτες τράπεζα και τελευταίος ο εργαζόμενος! Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ο εργαζόμενος δεν έχει να αποπληρώσει – ως αποτέλεσμα του νόμου που τον τοποθετεί τελευταίο στην ουρά – δεν θα μπορεί να αποπληρώσει το στεγαστικό του δάνειο, μετά θα έρθει μια άλλη τράπεζα (μπορεί κι η ίδια) με τις συνοπτικές διαδικασίες του ίδιου νόμου να τον πτωχεύσει και να του πάρει και το σπίτι.
Μην φοβάστε όμως, λέτε: Θα τον αφήσουμε να μείνει στο σπίτι καταβάλλοντας ενοίκιο που θα του επιβάλει ο φίλος του τραπεζίτη που βρήκε κι άλλο τρόπο να πλουτίσει από την χρεοκοπία των πολλών, ιδρύοντας εταιρεία διαχείρισης αυτών των θλιβερών ενοικιαστήριων. Για δώδεκα χρόνια. Και μετά; Θα του επιστρέψουμε, λέτε, να το επαναγοράσει. Σε τί τιμή; Σε τιμή που θα αποφασίσει ο συνέταιρος της τράπεζας.
Σκέφτεστε τί πάτε να ψηφίσετε; Πάτε να ψηφίσετε ένα νόμο που δίνει στους στρατηγικότερους των κακοπληρωτών , δηλαδή στους τραπεζίτες και στους ολιγάρχες, τη δυνατότητα να οικειοποιηθούν βίαια ΟΛΟΚΛΗΡΗ την περιουσία εκείνων, τους οποίους οι ίδιοι οι τραπεζίτες, οι ίδιοι οι ολιγάρχες – επικουρούμενοι από εσάς τους νομοθέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- φέρατε σε κατάσταση γενικευμένης αδυναμίας να τηρήσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις.
Το Αμερικανικό Πτωχ. Δίκαιο, στο οποίο αναφέρθηκα, ΔΕΝ είναι βέβαια ιδανικό – κανένα Δίκαιο δεν μπορεί να ανατρέψει την ροπή οποιασδήποτε μορφής καπιταλισμού προς την βαρβαρότητα.
Μην ξεχνάμε τον Τραμπ ο οποίος πλούτισε και ισχυροποιήθηκε από ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ χρεοκοπιών που τον έκαναν παντοδύναμο, την ώρα που ήταν ο χειρότερος μπαταχτσής απέναντι τόσο στην Deutsche Bank όσο και στους υπαλλήλους του, οι οποίοι τελικά έχασαν τα σπίτια του την ώρα που εκείνος αποκτούσε νέους ουρανοξύστες, νέα καζίνα, νέα δύναμη, νέο πλούτο.
Αλλά ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τα μικρομεσαία θύματά του Τραμπ δεν θα έχουν να ζήσουν υπό τον ζυγό της Ανοικτής Φυλακής Χρέους που οικοδομείτε σήμερα με το άθλιο νομοσχέδιό σας. Ένας Μικρομεσαίος στις ΗΠΑ δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλει υποθήκη το σπίτι του για να πάρει επιχειρηματικό δάνειο.
Εδώ, σήμερα, παίρνετε όχι μόνο το σπίτι εκείνων που το αγόρασαν με στεγαστικό αλλά και το σπίτι ενός μικρομεσαίου που το κληρονόμησε αλλά αναγκάστηκε να το προσημειώσει για να πάρει ένα μικρό επιχειρηματικό δάνειο. Για 30 χιλιάρικα, είτε είναι εργοστάσιο είτε περίπτερο, τους παίρνετε σπίτια ακόμα και των παππούδων τους τιμωρώντας τους που τόλμησαν να ανοίξουν μια επιχείρηση σε χαλεπούς καιρούς.
Ξέρω ότι σας ξενίζει κ.κ. της ΝΔ αλλά το ΜέΡΑ25 δεν θα σταματά να σας θυμίζει την πικρή αλήθεια, δεν είστε ΚΑΝ νεοφιλελεύθεροι, δεν είστε ΚΑΝ θιασώτες του καπιταλισμού – ο οποίος, όπως αποδεικνύει η Αμερικανική εμπειρία, απαιτεί ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ- κινείστε από τα συμφέροντα της παρασιτικής, νεο-φεουδαλιστικής ολιγαρχίας που καλοβλέπει ως λεία τη Λιγοστή Περιουσία που απέμεινε στα θύματα της ίδιας αυτής της Ολιγαρχίας
Κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, το έκτρωμα που σας βάζουν να ψηφίσετε απόψε δεν είναι απλά ένας νόμος, είναι ένα νομοθέτημα-σταθμός για την χώρα που θα μείνει στην ιστορία και θα αποδειχθεί αιτία να σας κυνηγούν οι ερινύες για δεκαετίες.
Για αυτό, επειδή το Ν/Σ αυτός δεν είναι άλλο ένα Ν/Σ θα μου επιτρέψετε κ. Πρόεδρε να είμαι αναλυτικός. Καθώς όλοι μας εδώ μέσα έχουμε ευθύνη για το έκτρωμα που θα ψηφιστεί.
Στην Ελλάδα προ 2010 υπήρχε ένα τσουνάμι χρέους δημόσιου και ιδιωτικού και μια πλειοψηφία πάσχιζε να τα βγάλει πέρα. Ακόμα και τότε στις εποχές του Μεγάλου Φαγοποτιού οι άνθρωποι στα ταμεία των σουπερμάρκετ, οι νοσηλευτές στο ΕΣΥ, οι δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στις βιοτεχνίες πάλευαν να κρατηθούν πάνω από την επιφάνεια του νερού.
Τότε, οι καλοπληρωτές ήταν ο εφιάλτης των τραπεζών. Ποθούσαν μεγάλη μάζα ανθρώπων που αναγκάζονταν να δανείζονται για να τα βγάλουν πέρα και, κατόπιν, με νύχια και με δόντια να αποπληρώνουν αλλά οι οποίοι συχνά χάνουν προθεσμίες, δεν έχουν να καταβάλουν ολόκληρη τη δόση και, έτσι, πέφτουν θύματα νόμιμης τοκογλυφίας.
Ένα Πτωχευτικό Δίκαιο σαν τούτο, τότε, δεν θα ήταν το ίδιο καταστροφικό – καθώς δεν θα αφορούσε το 81% των επιχειρήσεων και 600 χιλιάδες νοικοκυριά. Να το πως αλλιώς: Αν καταστρέψεις τις σωσίβιες λέμβους σε πλοίο που δεν βουλιάζει, αλλά απλά προσάραξε, ναι, κακό είναι. Αλλά ο αριθμός των θυμάτων δεν είναι σημαντικός. Αν τις καταστρέψεις την ώρα ναυαγίου σ’ έναν μανιασμένο Ωκεανό, είσαι κατά συρροήν δολοφόνος.
Στην Ελλάδα όμως μετά το 2010 μετά την ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΚΡΙΣΗ και την ΤΕΤΡΑΠΛΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ (τράπεζες, το Δημόσιο, εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, νοικοκυριά). Κάνοντας την Κρίση ευκαιρία, μονιμοποιείτε την ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ του ΚΡΑΤΟΥΣ & των ΤΡΑΠΕΖΩΝ μέσα από τα Μνημόνιά σας και εφαρμόζετε τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ – διασωληνόνωντάς τους με την ΕΚΤ και τα IOUs που εγγυάται έως σήμερα το ΥπΟικ- και την ΣΤΥΓΝΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ για τους πολλούς.
Η ολιγαρχία-χωρίς-σύνορα πρώτα λεηλάτησε το Ελληνικό Δημόσιο, τόσο την περιουσία του όσο και τα εργαλεία του, την ώρα που συρρίκνωνε βίαια τα εισοδήματα των μικρομεσαίων. Κατόπιν, με την συμμετοχή των συντρόφων μας στο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε το πρότζεκτ της λεηλασίας των ιδιωτικών περιουσιών που κορυφώνεται σήμερα.
Το πρώτο νερό στο αυλάκι για το σημερινό νομοσχέδιο- πλιάτσικο της ιδιωτικής περιουσίας ξεκίνησε με το 3ο Μνημόνιο τότε που εσείς του ΣΥΡΙΖΑ αποδεχθήκατε εκείνο που είχα πει σε Νταισελμπλούμ-Τόμσεν-Βίζερ-Draghi να ξεχάσουν την πώληση των κόκκινων δανείων (τον σημερινό Ηρακλή) και την Ταξική ανακατάταξη στην Κατάταξη πιστωτών (το 2015 με πιστωτές-τράπεζες-εργαζόμενοι και έπειτα το 2018 με το υπερπρονόμιο μόνο στους εργαζόμενους όμως).
Σήμερα η ΝΔ φέρνει το 1ο χτύπημα του 5ου Μνημονίου επιστρέφοντας στην ΤΟΞΙΚΟΤΑΞΙΚΗ κατάταξη πιστωτών του 3ου Μνημονίου. Το ΜέΡΑ25 για αυτό κατέθεσε σχετική τροπολογία και καλούμε και τα άλλα κόμματα να την υπερψηφίσουν.
Το 20 χτύπημα είναι συλλογή Πληροφοριών για ό,τι μπορεί να θέλουν να σου πάρουν το αντίθετο της αμερικανικής 2ης ευκαιρίας όπου μόνο το συμφωνηθέν εχέγγυο «παίζει». ΛΕΗΛΑΣΙΑ δηλαδή ΤΟΥ Ε9 ΜΕΣΑΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ σαν μια περίπτωση επιχειρηματία στη Ρόδο και άλλες. Και με ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΠΡΟΣΗΜΕΙΩΜΕΝΩΝ ΟΙΚΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ. Σας προκαλούμε να διαχωρίσετε το σπίτι που αγοράστηκε με πλέον μη εξυπηρετούμενο στεγαστικό ΑΠΟ άσχετη περιουσία.
30 χτύπημα, ο Ορισμός Συνδίκου επιλογής της μίας πλευράς. Έλεος! Σαν να δίνετε στη μαφία το δικαίωμα να επιλέγει δικαστή σε υπόθεση εναντίον θύματός της. Καταλαβαίνετε τί κάνετε; Σε αυτούς που δάνειζαν χωρίς μέτρο προ Κρίσης φέρνοντας την Κρίση, που δώσατε 56 δις IOUs, που δανειστήκατε εκ μέρους των πολιτών 60 δις για να τους τα χαρίσετε, που τώρα συνεταιρίζονται με αρπακτικά funds που στοχεύουν στα σπίτια και τα μαγαζιά τους και στα οποία funds είστε έτοιμοι, λόγω κατάρρευσης του Ηρακλή, να δώσετε άλλα 12 δις δημόσιου και βέβαια δανεικού χρήματος.
Με άλλα λόγια στους ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΤΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΤΩΝ δίνετε το δικαίωμα να επιλέγουν σύνδικο – δηλαδή τον ιδιώτη που θα αποφασίζει την μεταβίβαση της ιδιοκτησίας των αδύναμων σε αυτούς.
ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ: Αν είχατε δώσει τα μισά από αυτά που δώσατε στους τραπεζίτες στους καταθέτες, οι καταθέτες θα είχαν αποπληρώσει, κόκκινα δάνεια δεν θα υπήρχαν και μια απλή εξυγίανση των τραπεζών θα είχε λήξει τόσο την τραπεζική όσο και την κοινωνική κρίση. Βέβαια, έτσι, δεν θα κέρδιζαν τα αρπακτικά που σήμερα το βράδυ θα ανοίξουν σαμπάνιες!
Και επειδή σας άκουσα το πρωί ΚΥΡΙΕ ΣΤΑΪΚΟΥΡΑ τις τράπεζες μου τις παραδώσατε πτωχευμένες το 2015. Εσείς, αγκαλιά με τον επίορκο Διοικητή της ΤτΕ, ξεκινήσατε την φύγη καταθέσεων όταν βλέπατε ότι χάνετε τις εκλογές.
Έτσι κι αλλιώς τα κεφάλαια των τραπεζών ήταν τα Κόκκινα Δάνεια.
40 χτύπημα η δυνατότητα να μείνουν στην 1η κατοικία για 12 χρόνια. Κάποιο μας λένε: Τί διαφέρει αυτό από την πρόταση του ΜέΡΑ25 για τον «Οδυσσέα»; Α. Ύψος τιμήματος – αποφασίζει ο δανειστής που κερνά και πίνει! Β. Το ίδιο και με την τιμή επαναγοράς – αλήθεια, τέτοια συμφωνία leasing θα κάνατε ποτέ; Ξέρετε κάποιον που θα έλεγε, ωραία, νοικιάζω το αμάξι από σένα για Χ χρόνια με ενοίκιο που εσύ θα αποφασίζεις κατά το δοκούν και μετά από Χ χρόνια θα στο αγοράσω σε τιμή που θα αποφασίσεις εσυ; Αν το κάνετε εκ μέρους της εταιρείας σας θα σας έκλειναν φυλακή. Κι όμως: Τον κατατρεγμένο μικρομεσαίο αυτό του επιβάλετε. Ντροπή σας. Γ. Απώλεια τίτλων – εκμηδενισμός μεριδίου, καμία αποζημίωση σε περίπτωση διακοπής με το παρόν σχέδιο νόμου. Δ. 12 χρόνια ενοικίων ακόμα και αν βρεθούν μέχρι τότε τα χρήματα. Ε. Εξαγωγή Υπεραξιών στο εξωτερικό με το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης. ΜΕΡΑ με την ΝΥΧΤΑ!
5ο χτύπημα στο άρθρο 17, παρ. 3, έστω ότι κάποιος δίνει ένα ακίνητο στην εφορία και ένα άλλο ακίνητο στην τράπεζα λόγω χρεών. Κάποιος άλλος που τον πτωχεύει και ενώ ανακαλείται η συμφωνία με την εφορία για το ακίνητο 1, η συμφωνία με την τράπεζα για το ακίνητο 2 δεν ανακαλείται. Μα, καλά, μάγια σας έκαναν οι τραπεζίτες; Τόσο πολύ πάνω από τα συμφέροντα του Δημοσίου αξιολογείτε τα συμφέροντα των τραπεζιτών;
6ο χτύπημα η δήμευση σε νομικά πρόσωπα μετά από 120 μέρες και άγονο νέο πλειστηριασμό! ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΔΗΜΕΥΣΗ! Πάω στοίχημα πως θα πάει στο Υπερταμείο! Στο εξωτερικό δηλαδή κι αυτή η υπεραξία!
7ο χτύπημα γιατί για 3 χρόνια κρατάτε 540 ευρώ μετά την ανακήρυξη της χρεοκοπίας του και την απώλεια του ό,τι είχε και δεν είχε.
8ο χτύπημα η Κοινωνική Ασφάλιση για τον Χρεοκοπημένο Μικρομεσαίο; ΚΙΧ – ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.
Κυρίες και κύριοι που ακόμα λέτε ότι με τα Μνημόνια σας σώσατε τη χώρα, και που σήμερα τολμάτε να αυτοπαρουσιάζεστε ως πατριώτες, είστε οι ίδιες και οι ίδιοι που από το 2010 καταργήσατε την εθνική κυριαρχία επί του κράτους, παραδίδοντας όλα τα σημαντικά εργαλεία του κι όλη τη δημόσια περιουσία, στην τρόικα. Είστε οι ίδιες κι οι ίδιοι που σήμερα εντάσσετε το 81% των ΜΜΕ και 600 χιλιάδες οικογένειες στο στυγνό business plan των αρπακτικών, που σαν τα κοράκια πέφτουν πάνω στο άψυχο ελέω Μνημονίων σας κορμί της πατρίδας μας – της Χρεοδουλοπαροικίας η Ελλάς.
Ψηφίζετε απόψε, κ.κ. της Συμπολίτευσης, σχέδιο νόμου που καταργεί την εθνική μας κυριαρχία επί των περιουσιακών δικαιωμάτων του ατόμου. Καταλάβετέ το. Είστε άξιοι της ειρωνείας της Ιστορίας.Την περιουσία των μικρομεσαίων δεν θα την δημεύσουν, τελικά, οι κομμουνιστές, όπως τους προειδοποιούσε η Δεξιά, αλλά η Νέα Δημοκρατία στο όνομα φιλελεύθερων, δήθεν, «μεταρρυθμίσεων»!
Δεν μπορώ να κρατηθώ. Νιώθω την ανάγκη να σας συγχαρώ. Τέτοιο ρεσιτάλ ειρωνείας και υποκρισίας δεν συναντά κανείς συχνά. Για πατριώτες, που θεωρείτε τους εαυτούς σας, καλά πάτε. Τα παιδιά σας σε ξένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το ΙΒ, εντός της χώρας μας. Το φορολογικό λογισμικό, την ΑΑΔΕ και τη δημόσια περιουσία στην τρόικα. Και, τώρα, σαν να μην αρκούσαν αυτά παραδίδετε την λιγοστή περιουσία των πολλών στα ξένα αρπακτικά και τους ντόπιους ατζέντηδές τους.
Κυρίες και κύριοι που ακόμα λέτε ότι με τα Μνημόνια σας σώσατε τη χώρα, και που σήμερα τολμάτε να αυτοπαρουσιάζεστε ως δημοκράτες, μερικά λόγια για το τι σημαίνει αυτό το Ν/Σ για την Δημοκρατία μας. Τί είναι ένα χρέος; Είναι ένα πράγμα; Όχι. Είναι απλά μια υπόσχεση. Κι η κοινωνία; Κι αυτή ένα δίκτυο υποσχέσεων δεν είναι, κάποιων οικονομικών, κάποιων πολιτικών, κάποιων ηθικών;
Υποσχέσεων από την κάθε μία και τον καθένα μας προς όλες και όλους τους άλλους. Από τον ΠΘ κι εμάς τα κόμματα προς τους πολίτες, από εμπορική τράπεζα στην ΤτΕ ή στο κράτος – μην ξεχνάτε τα δις IOUs των τραπεζών που εσείς εγγυάστε από τον δανειζόμενο στην τράπεζα από το κράτος στον πολίτη, ακόμα και στον υπερχρεωμένο.
Κι η Κεντρική Τράπεζα τί κάνει; Εκδίδει IOU – δηλαδή ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΩ υποσχέσεις, που κατατίθενται στους λογαριασμούς που τηρούν οι εμπορικές τράπεζες στην Κεντρική Τράπεζα, οι οποίες με τη σειρά τους εκδίδουν αντίστοιχα IOU που δανείζουν στους οφειλέτες, οι οποίοι με αυτά συναλλάσσονται μεταξύ τους.
ΧΡΗΜΑ & ΧΡΕΟΣ: ένα πράγμα είναι στο πλαίσιο ενός δικτύου υποσχέσεων/σχέσεων. Η πτώχευση είναι βασικά πολιτική έννοια και η διαχείρισή της πολιτική διαδικασία με τεράστιες ηθικές διαστάσεις.
Ποια η διαφορά του 2015 από το 2020; Καμία, πέραν της βούλησης της τρόικας το 2015 να πνίξουν μια κυβέρνηση που αρνείτο να τους πουλήσει τα κόκκινα δάνεια των πολιτών και που δεν τους έδινε δωρεάν 14 αεροδρόμια.
Αν το κράτος μας σήμερα δεν θεωρείται διεθνώς πτωχευμένο, αν και είναι πιο βαθιά πτωχευμένο από το 2015, αυτό οφείλεται στο ότι η τρόικα αποφάσισε να ΜΗΝ πνίξει την κυβέρνησή σας, να μην απειλήσει με κλείσιμο τραπεζών, με ανταλλάγματα την λεηλασία των ιδιωτικών περιουσιών μετά την επιτυχή λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.
Αυτό σημαίνει Χρεοδουλοπαροικία!
Τί κάνετε σήμερα με το συγκεκριμένο Νόμο; Παραδέχεστε, κατ΄αρχήν, το προφανές: Όταν αλλάζουν οι συνθήκες, προηγούμενες υποσχέσεις δεν μπορούν να τηρηθούν.
Σε καθεστώς Δημοκρατία όταν η κρίση καθιστά αδύνατη την τήρηση των αρχικών υποσχέσεων όλων προς όλους προφανώς θα έπρεπε, ΟΛΟΙ να έχουν λόγο για το πως μεταβάλλονται οι υποσχέσεις. Αντίθετα, στην αυταρχική, αντιφιλελεύθερη Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς, τους κανόνες τους γράφουν οι ίδιοι ολιγάρχες που έφεραν την αδυναμία των πολλών να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.
Όπως ακριβώς το 2010 θυσιάσατε τη μακροοικονομική βιωσιμότητα της πατρίδας μας υπό τα εντολάς της τρόικας για να διασωθούν οι γαλλο-γερμανικές τράπεζες, έτσι και σήμερα υπό τας εντολάς της ίδιας τρόικας θυσιάζετε ό,τι απέμεινε από τον ιδιωτικό πλούτο των πολλών υπέρ των πολύ ολίγων.
Αν θέλατε να ακολουθήσετε μια Νεοφιλελεύθερη, αμερικανικού τύπου, πτωχευτική πολιτική θα περιορίζατε την ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στα άμεσα εχέγγυα και χωρίς να δίνετε στους πιστωτές και το μαχαίρι και το καρπούζι.
Δεν το θέλατε όμως αυτό. Αποτέλεσμα ένας Πτωχευτικός Νόμος που σκοτώνει την όποια προοπτική ανάκαμψης σε μικροοικονομικό επίπεδο, την ώρα που ετοιμάζεται το 5 Μνημόνιο, η επιστροφή της 100% προπληρωμής φόρου κι η εμπέδωση όλης εκείνης της ασχήμιας που κάνει ακόμα και τον έντιμο νεοφιλελεύθερο να θέλει να ουρλιάξει.
Με την ψήφο σας απόψε βαθαίνετε την Γενικευμένη Πτώχευση, επιβραβεύετε τους κερδοσκόπους εις βάρος των παραγωγών, και εντατικοποιείτε την μεταφορά υπεραξιών στο εξωτερικό, που θα μπορούσε εν δυνάμει να χρηματοδοτήσει επενδύσεις εδώ, στην χώρα μας.
Βέβαια, αντίσταση στην Χρεοδουλοπαροικία δεν είναι απλά ένα ΟΧΙ στις Μνημονιακές πολιτικές εμβάθυνσής της. Χρειάζεται και μια ολοκληρωμένη θεραπευτική πολιτική ατζέντα κόντρα στην ολοκληρωμένη καταστροφική πολιτική ατζέντα, που σας υπαγορεύει η τρόικα και η παρασιτική μας ολιγαρχία.
Αυτό ακριβώς θα καταθέσει το ΜέΡΑ25 με την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ του, που ήδη βρίσκεται σε ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ. Όχι σαν αυτή ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ, φέρνοντας άλλο Ν/Σ στη διαβούλευση κι άλλο στη Βουλή.
Μια ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ για την προστασία των πολιτών, για την αναδιάρθρωση όλων των χρεών και για την πράσινη παραγωγική ανασυγκρότηση – αυτή θα είναι η απάντηση του ΜέΡΑ25 ταυτόχρονα στο σημερινό σας νομοθέτημα και στον επερχόμενο Προϋπολογισμό σας.
Για απόψε, μια πρόβλεψη αρκεί ως περίληψη: Ο ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟΣ σας ΝΟΜΟΣ θα καταγραφεί στην Ιστορία ως το ΠΡΩΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ 5ΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΤΕ!
Το ότι ο ΠΘ επέλεξε να ΜΗΝ είναι εδώ σήμερα παρά την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ της συζήτησης & ψήφισης νέου Πτωχευτικού Νόμου. Το ότι τα ΜΜΕ τα οποία πληρώνει ο κ. Πέτσας έχουν, όπως φαίνεται, ΑΝΩΘΕΝ ΕΝΤΟΛΗ να μην το ανεβάσουν το θέμα αλλά να περάσουν το έκτρωμα που ψηφίζεται σήμερα στα μουλωχτά.
Αυτό εμένα μου λέει κάτι απλό. Ξέρετε τι ποιείτε! Ή τουλάχιστον η ομάδα γύρω από τον κ.λ Μητσοτάκη γνωρίζει τι έγκλημα αποσιωπεί. Κλείνοντας, κ.κ. της Συμπολίτευσης, ο Πτωχευτικός σας Νόμος ένα δίδαγμα φέρνει κατά νου, ποτέ μην αποδώσεις σε συνομωσία αυτό που οφείλεται σε ανοησία αλλά, από την άλλη, ποτέ μην θεωρήσεις ανοησία την επέλαση της ολιγαρχίας στην περιουσία των μη προνομιούχων.
Από καταβολής κοινωνιών, σημασία είχε ποιος χρώσταγε τι σε ποιον και τι βία μπορούσε ο πιστωτής να ασκήσει πάνω στον υπερχρεωμένο ώστε να του πάρει αυτά που έκρινε ότι είχε λαμβάνειν.
Πράγματι, κάθε σχέση εξουσίας, κάθε κοινωνική σύγκρουση πλούσιων-φτωχών και εξουσιαστών-εξουσιαζόμενων ανέκαθεν έκρυβε πίσω της τη σύγκρουση πιστωτών-οφειλετών.
Το Πτωχευτικό Δίκαιο μιας χώρας, συνεπώς, αποτυπώνει την φάση, την ισορροπία, αυτής της εξελισσόμενης σύγκρουσης στη συγκεκριμένη φάση της Ιστορίας της χώρας.
Κάθε Πτωχευτικός Νόμος είναι εργαλείο αναδιανομής περιουσιών στα χέρια των ισχυρών, που συνήθως γράφουν τους νόμους.
Ιδίως στις σύγχρονες κοινωνίες της αγοράς, το Πτωχευτικό Δίκαιο είναι ακόμα πιο σημαντικό καθώς το ΧΡΕΟΣ είναι αυτό που κινεί τη ραγδαία Συσσώρευση Κεφαλαίου και για αυτό η Χρεοκοπία για τον καπιταλισμό, είναι ό,τι η Κόλαση για τον Χριστιανισμό, άκρως δυσάρεστη, αλλά και άκρως απαραίτητη – για να το πω απλά, χωρίς χρεοκοπία το καπιταλιστικό σύστημα δεν δουλεύει.
Θυμάστε το δόγμα Σόιμπλε και τρόικας ότι τα χρέη είναι ιερά; Μου επανέλαβε «ένα χρέος είναι ένα χρέος είναι ένα χρέος» και του απάντησα ότι πρόκειται για άποψη που απλά δεν συνάδει με τον καπιταλισμό.
Για σκεφτείτε το έστω ότι ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΣΟΙΜΠΛΕ έτσι που κάθε χρέος αποπληρωνόταν. Ο τραπεζίτης τότε δεν θα είχε λόγο να διστάσει να δίνει δάνεια σε όποιον τα ζήταγε. Τότε το χρέος θα γινόταν βουνό που θα μας πλάκωνε όλους.
Ακριβώς επειδή η συντεταγμένη χρεοκοπία είναι απαραίτητη για την λειτουργία της αγοράς χρήματος, ο καπιταλισμός πήρε «τα πάνω του» μόνο όταν στα μέσα του 19ου αιώνα έκλεισαν οι Φυλακές-Χρέους και εισήχθη η έννοια της ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
Σε καπιταλιστικές χώρες το Πτωχευτικό Δίκαιο έγινε πιο φιλικό προς τους οφειλέτες, ο καπιταλισμός «πέταξε». Παράδειγμα οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Έστω ότι έχεις πάρει στεγαστικό δάνειο 500 χιλιάδες για να αγοράσεις σπίτι των 600 χιλιάδων. Έρχεται μια κρίση, τα εισοδήματά σου μειώνονται, η τιμή του σπιτιού πέφτει στις 300 χιλιάδες κι εσύ δεν μπορείς να αποπληρώσεις το δάνειο ακόμα και να πουλήσεις το σπίτι σου. Αν θέλεις, φορτώνεις τα πράγματά σου σ’ ένα φορτηγό, περνάς από την τράπεζα που σου έδωσε το δάνειο, τους δίνεις τα κλειδιά του σπιτιού λέγοντας «δεν μπορώ να σηκώσω το βάρος αυτού του δανείου» και φεύγεις χωρίς να χρωστάς τίποτα.
Το βασικό; Η τράπεζα δε μπορεί να σε κυνηγά να σου πάρει άλλα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να έχεις. Να γιατί στην Αμερική η οικονομία είναι πιο δυναμική απ’ ότι στην Ευρώπη. Επειδή η πτώχευση δεν είναι καταδίκη να τρέχεις στα δικαστήρια μια ζωή ή απώλεια ό,τι έχεις και δεν έχεις. Έτσι, ο χρεοκοπημένος γυρνά σελίδα κι η οικονομία συνέρχεται πιο γρήγορα.
Στις Προγραμματικές του Δηλώσεις, ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε ότι θα φέρει ένα νέο Πτωχευτικό Νόμο που θα δίνει δεύτερη ευκαιρία. Δυστυχώς, όπως τόσα άλλα, δεν το εννοούσε.
Ας ξεκινήσουμε με το θέμα της συνυπευθυνότητας, αν σας ζητήσω 1 εκ. ευρώ δάνειο και μου το δώσετε τότε η μισή ντροπή δική σου η μισή δική μου, η μισή ευθύνη δική σου η μισή δική μου. Αυτό σημαίνει συνυπευθυνότητα, φρένο στον άκρατο δανεισμό και στην υπερχρέωση.
Πού είναι η συνυπευθυνότητα πιστωτή-οφειλέτη στο Ν/Σ σας; ΑΠΟΥΣΑ!
Αντί ο Νόμος σας να μας οδηγήσει σε μια κατάσταση πιο κοντά εκείνης των ΗΠΑ, κοιτάξτε – σε γενικές γραμμές – τι νόμο πάτε να ψηφίσετε. Ένα νόμο που σε μια χώρα όπου το δημόσιο χρέος το οποίο οι δικές σας κυβερνήσεις, κ.κ. της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γιγάντωσαν, σε μια χώρα που, ως αποτέλεσμα της ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ του Δημοσίου που εσείς φέρατε και την οποία ΕΠΕΚΤΕΙΝΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ, το 2060, με τα 4 δικά σας Μνημόνια, έπεσε στην αυτοτροφοδοτούμενη δίνη του μη βιώσιμου Χρέους, της Υπερφορολόγησης, της Λιτότητας, της Ύφεσης, των Έλλειμμάτων και ενός ακόμα Λιγότερο Βιώσιμου Χρέους.
Σε τούτη τη χώρα, στην οποία ούτε καν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει μετά τη μετατροπή σε Απέραντη Φυλακή Χρέους, σε Χρεοδουλοπαροικία, φέρνετε έναν Νόμο που δημιουργεί σήμερα πολλές, εκατοντάδες μικρές Φυλακές Χρέους, εντός των οποίων κινδυνεύουν να εντοιχιστούν το 81% των επιχειρήσεων και 600 χιλιάδες νοικοκυριά.
Κοιτάξτε – σε γενικές γραμμές – τι νόμο πάτε να ψηφίσετε. Αν υποθέσουμε ότι κλείνει μια μεσαία εταιρεία λόγω της κρίσης με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποπληρώσει όλους σε όσους χρωστά (Εργαζόμενους, Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες), τί επιβάλει ο νόμος σας;
Από όποια αξία έχει απομείνει στην εταιρεία θα πρέπει, λέει, να πληρωθεί πρώτα η ήδη χιλιοπληρωμένη από τους πολίτες τράπεζα και τελευταίος ο εργαζόμενος! Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ο εργαζόμενος δεν έχει να αποπληρώσει – ως αποτέλεσμα του νόμου που τον τοποθετεί τελευταίο στην ουρά – δεν θα μπορεί να αποπληρώσει το στεγαστικό του δάνειο, μετά θα έρθει μια άλλη τράπεζα (μπορεί κι η ίδια) με τις συνοπτικές διαδικασίες του ίδιου νόμου να τον πτωχεύσει και να του πάρει και το σπίτι.
Μην φοβάστε όμως, λέτε: Θα τον αφήσουμε να μείνει στο σπίτι καταβάλλοντας ενοίκιο που θα του επιβάλει ο φίλος του τραπεζίτη που βρήκε κι άλλο τρόπο να πλουτίσει από την χρεοκοπία των πολλών, ιδρύοντας εταιρεία διαχείρισης αυτών των θλιβερών ενοικιαστήριων. Για δώδεκα χρόνια. Και μετά; Θα του επιστρέψουμε, λέτε, να το επαναγοράσει. Σε τί τιμή; Σε τιμή που θα αποφασίσει ο συνέταιρος της τράπεζας.
Σκέφτεστε τί πάτε να ψηφίσετε; Πάτε να ψηφίσετε ένα νόμο που δίνει στους στρατηγικότερους των κακοπληρωτών , δηλαδή στους τραπεζίτες και στους ολιγάρχες, τη δυνατότητα να οικειοποιηθούν βίαια ΟΛΟΚΛΗΡΗ την περιουσία εκείνων, τους οποίους οι ίδιοι οι τραπεζίτες, οι ίδιοι οι ολιγάρχες – επικουρούμενοι από εσάς τους νομοθέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- φέρατε σε κατάσταση γενικευμένης αδυναμίας να τηρήσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις.
Το Αμερικανικό Πτωχ. Δίκαιο, στο οποίο αναφέρθηκα, ΔΕΝ είναι βέβαια ιδανικό – κανένα Δίκαιο δεν μπορεί να ανατρέψει την ροπή οποιασδήποτε μορφής καπιταλισμού προς την βαρβαρότητα.
Μην ξεχνάμε τον Τραμπ ο οποίος πλούτισε και ισχυροποιήθηκε από ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ χρεοκοπιών που τον έκαναν παντοδύναμο, την ώρα που ήταν ο χειρότερος μπαταχτσής απέναντι τόσο στην Deutsche Bank όσο και στους υπαλλήλους του, οι οποίοι τελικά έχασαν τα σπίτια του την ώρα που εκείνος αποκτούσε νέους ουρανοξύστες, νέα καζίνα, νέα δύναμη, νέο πλούτο.
Αλλά ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τα μικρομεσαία θύματά του Τραμπ δεν θα έχουν να ζήσουν υπό τον ζυγό της Ανοικτής Φυλακής Χρέους που οικοδομείτε σήμερα με το άθλιο νομοσχέδιό σας. Ένας Μικρομεσαίος στις ΗΠΑ δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλει υποθήκη το σπίτι του για να πάρει επιχειρηματικό δάνειο.
Εδώ, σήμερα, παίρνετε όχι μόνο το σπίτι εκείνων που το αγόρασαν με στεγαστικό αλλά και το σπίτι ενός μικρομεσαίου που το κληρονόμησε αλλά αναγκάστηκε να το προσημειώσει για να πάρει ένα μικρό επιχειρηματικό δάνειο. Για 30 χιλιάρικα, είτε είναι εργοστάσιο είτε περίπτερο, τους παίρνετε σπίτια ακόμα και των παππούδων τους τιμωρώντας τους που τόλμησαν να ανοίξουν μια επιχείρηση σε χαλεπούς καιρούς.
Ξέρω ότι σας ξενίζει κ.κ. της ΝΔ αλλά το ΜέΡΑ25 δεν θα σταματά να σας θυμίζει την πικρή αλήθεια, δεν είστε ΚΑΝ νεοφιλελεύθεροι, δεν είστε ΚΑΝ θιασώτες του καπιταλισμού – ο οποίος, όπως αποδεικνύει η Αμερικανική εμπειρία, απαιτεί ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ- κινείστε από τα συμφέροντα της παρασιτικής, νεο-φεουδαλιστικής ολιγαρχίας που καλοβλέπει ως λεία τη Λιγοστή Περιουσία που απέμεινε στα θύματα της ίδιας αυτής της Ολιγαρχίας
Κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, το έκτρωμα που σας βάζουν να ψηφίσετε απόψε δεν είναι απλά ένας νόμος, είναι ένα νομοθέτημα-σταθμός για την χώρα που θα μείνει στην ιστορία και θα αποδειχθεί αιτία να σας κυνηγούν οι ερινύες για δεκαετίες.
Για αυτό, επειδή το Ν/Σ αυτός δεν είναι άλλο ένα Ν/Σ θα μου επιτρέψετε κ. Πρόεδρε να είμαι αναλυτικός. Καθώς όλοι μας εδώ μέσα έχουμε ευθύνη για το έκτρωμα που θα ψηφιστεί.
Στην Ελλάδα προ 2010 υπήρχε ένα τσουνάμι χρέους δημόσιου και ιδιωτικού και μια πλειοψηφία πάσχιζε να τα βγάλει πέρα. Ακόμα και τότε στις εποχές του Μεγάλου Φαγοποτιού οι άνθρωποι στα ταμεία των σουπερμάρκετ, οι νοσηλευτές στο ΕΣΥ, οι δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στις βιοτεχνίες πάλευαν να κρατηθούν πάνω από την επιφάνεια του νερού.
Τότε, οι καλοπληρωτές ήταν ο εφιάλτης των τραπεζών. Ποθούσαν μεγάλη μάζα ανθρώπων που αναγκάζονταν να δανείζονται για να τα βγάλουν πέρα και, κατόπιν, με νύχια και με δόντια να αποπληρώνουν αλλά οι οποίοι συχνά χάνουν προθεσμίες, δεν έχουν να καταβάλουν ολόκληρη τη δόση και, έτσι, πέφτουν θύματα νόμιμης τοκογλυφίας.
Ένα Πτωχευτικό Δίκαιο σαν τούτο, τότε, δεν θα ήταν το ίδιο καταστροφικό – καθώς δεν θα αφορούσε το 81% των επιχειρήσεων και 600 χιλιάδες νοικοκυριά. Να το πως αλλιώς: Αν καταστρέψεις τις σωσίβιες λέμβους σε πλοίο που δεν βουλιάζει, αλλά απλά προσάραξε, ναι, κακό είναι. Αλλά ο αριθμός των θυμάτων δεν είναι σημαντικός. Αν τις καταστρέψεις την ώρα ναυαγίου σ’ έναν μανιασμένο Ωκεανό, είσαι κατά συρροήν δολοφόνος.
Στην Ελλάδα όμως μετά το 2010 μετά την ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΚΡΙΣΗ και την ΤΕΤΡΑΠΛΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ (τράπεζες, το Δημόσιο, εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, νοικοκυριά). Κάνοντας την Κρίση ευκαιρία, μονιμοποιείτε την ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ του ΚΡΑΤΟΥΣ & των ΤΡΑΠΕΖΩΝ μέσα από τα Μνημόνιά σας και εφαρμόζετε τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ – διασωληνόνωντάς τους με την ΕΚΤ και τα IOUs που εγγυάται έως σήμερα το ΥπΟικ- και την ΣΤΥΓΝΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ για τους πολλούς.
Η ολιγαρχία-χωρίς-σύνορα πρώτα λεηλάτησε το Ελληνικό Δημόσιο, τόσο την περιουσία του όσο και τα εργαλεία του, την ώρα που συρρίκνωνε βίαια τα εισοδήματα των μικρομεσαίων. Κατόπιν, με την συμμετοχή των συντρόφων μας στο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε το πρότζεκτ της λεηλασίας των ιδιωτικών περιουσιών που κορυφώνεται σήμερα.
Το πρώτο νερό στο αυλάκι για το σημερινό νομοσχέδιο- πλιάτσικο της ιδιωτικής περιουσίας ξεκίνησε με το 3ο Μνημόνιο τότε που εσείς του ΣΥΡΙΖΑ αποδεχθήκατε εκείνο που είχα πει σε Νταισελμπλούμ-Τόμσεν-Βίζερ-Draghi να ξεχάσουν την πώληση των κόκκινων δανείων (τον σημερινό Ηρακλή) και την Ταξική ανακατάταξη στην Κατάταξη πιστωτών (το 2015 με πιστωτές-τράπεζες-εργαζόμενοι και έπειτα το 2018 με το υπερπρονόμιο μόνο στους εργαζόμενους όμως).
Σήμερα η ΝΔ φέρνει το 1ο χτύπημα του 5ου Μνημονίου επιστρέφοντας στην ΤΟΞΙΚΟΤΑΞΙΚΗ κατάταξη πιστωτών του 3ου Μνημονίου. Το ΜέΡΑ25 για αυτό κατέθεσε σχετική τροπολογία και καλούμε και τα άλλα κόμματα να την υπερψηφίσουν.
Το 20 χτύπημα είναι συλλογή Πληροφοριών για ό,τι μπορεί να θέλουν να σου πάρουν το αντίθετο της αμερικανικής 2ης ευκαιρίας όπου μόνο το συμφωνηθέν εχέγγυο «παίζει». ΛΕΗΛΑΣΙΑ δηλαδή ΤΟΥ Ε9 ΜΕΣΑΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ σαν μια περίπτωση επιχειρηματία στη Ρόδο και άλλες. Και με ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΠΡΟΣΗΜΕΙΩΜΕΝΩΝ ΟΙΚΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ. Σας προκαλούμε να διαχωρίσετε το σπίτι που αγοράστηκε με πλέον μη εξυπηρετούμενο στεγαστικό ΑΠΟ άσχετη περιουσία.
30 χτύπημα, ο Ορισμός Συνδίκου επιλογής της μίας πλευράς. Έλεος! Σαν να δίνετε στη μαφία το δικαίωμα να επιλέγει δικαστή σε υπόθεση εναντίον θύματός της. Καταλαβαίνετε τί κάνετε; Σε αυτούς που δάνειζαν χωρίς μέτρο προ Κρίσης φέρνοντας την Κρίση, που δώσατε 56 δις IOUs, που δανειστήκατε εκ μέρους των πολιτών 60 δις για να τους τα χαρίσετε, που τώρα συνεταιρίζονται με αρπακτικά funds που στοχεύουν στα σπίτια και τα μαγαζιά τους και στα οποία funds είστε έτοιμοι, λόγω κατάρρευσης του Ηρακλή, να δώσετε άλλα 12 δις δημόσιου και βέβαια δανεικού χρήματος.
Με άλλα λόγια στους ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΤΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΤΩΝ δίνετε το δικαίωμα να επιλέγουν σύνδικο – δηλαδή τον ιδιώτη που θα αποφασίζει την μεταβίβαση της ιδιοκτησίας των αδύναμων σε αυτούς.
ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ: Αν είχατε δώσει τα μισά από αυτά που δώσατε στους τραπεζίτες στους καταθέτες, οι καταθέτες θα είχαν αποπληρώσει, κόκκινα δάνεια δεν θα υπήρχαν και μια απλή εξυγίανση των τραπεζών θα είχε λήξει τόσο την τραπεζική όσο και την κοινωνική κρίση. Βέβαια, έτσι, δεν θα κέρδιζαν τα αρπακτικά που σήμερα το βράδυ θα ανοίξουν σαμπάνιες!
Και επειδή σας άκουσα το πρωί ΚΥΡΙΕ ΣΤΑΪΚΟΥΡΑ τις τράπεζες μου τις παραδώσατε πτωχευμένες το 2015. Εσείς, αγκαλιά με τον επίορκο Διοικητή της ΤτΕ, ξεκινήσατε την φύγη καταθέσεων όταν βλέπατε ότι χάνετε τις εκλογές.
Έτσι κι αλλιώς τα κεφάλαια των τραπεζών ήταν τα Κόκκινα Δάνεια.
40 χτύπημα η δυνατότητα να μείνουν στην 1η κατοικία για 12 χρόνια. Κάποιο μας λένε: Τί διαφέρει αυτό από την πρόταση του ΜέΡΑ25 για τον «Οδυσσέα»; Α. Ύψος τιμήματος – αποφασίζει ο δανειστής που κερνά και πίνει! Β. Το ίδιο και με την τιμή επαναγοράς – αλήθεια, τέτοια συμφωνία leasing θα κάνατε ποτέ; Ξέρετε κάποιον που θα έλεγε, ωραία, νοικιάζω το αμάξι από σένα για Χ χρόνια με ενοίκιο που εσύ θα αποφασίζεις κατά το δοκούν και μετά από Χ χρόνια θα στο αγοράσω σε τιμή που θα αποφασίσεις εσυ; Αν το κάνετε εκ μέρους της εταιρείας σας θα σας έκλειναν φυλακή. Κι όμως: Τον κατατρεγμένο μικρομεσαίο αυτό του επιβάλετε. Ντροπή σας. Γ. Απώλεια τίτλων – εκμηδενισμός μεριδίου, καμία αποζημίωση σε περίπτωση διακοπής με το παρόν σχέδιο νόμου. Δ. 12 χρόνια ενοικίων ακόμα και αν βρεθούν μέχρι τότε τα χρήματα. Ε. Εξαγωγή Υπεραξιών στο εξωτερικό με το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης. ΜΕΡΑ με την ΝΥΧΤΑ!
5ο χτύπημα στο άρθρο 17, παρ. 3, έστω ότι κάποιος δίνει ένα ακίνητο στην εφορία και ένα άλλο ακίνητο στην τράπεζα λόγω χρεών. Κάποιος άλλος που τον πτωχεύει και ενώ ανακαλείται η συμφωνία με την εφορία για το ακίνητο 1, η συμφωνία με την τράπεζα για το ακίνητο 2 δεν ανακαλείται. Μα, καλά, μάγια σας έκαναν οι τραπεζίτες; Τόσο πολύ πάνω από τα συμφέροντα του Δημοσίου αξιολογείτε τα συμφέροντα των τραπεζιτών;
6ο χτύπημα η δήμευση σε νομικά πρόσωπα μετά από 120 μέρες και άγονο νέο πλειστηριασμό! ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΔΗΜΕΥΣΗ! Πάω στοίχημα πως θα πάει στο Υπερταμείο! Στο εξωτερικό δηλαδή κι αυτή η υπεραξία!
7ο χτύπημα γιατί για 3 χρόνια κρατάτε 540 ευρώ μετά την ανακήρυξη της χρεοκοπίας του και την απώλεια του ό,τι είχε και δεν είχε.
8ο χτύπημα η Κοινωνική Ασφάλιση για τον Χρεοκοπημένο Μικρομεσαίο; ΚΙΧ – ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.
Κυρίες και κύριοι που ακόμα λέτε ότι με τα Μνημόνια σας σώσατε τη χώρα, και που σήμερα τολμάτε να αυτοπαρουσιάζεστε ως πατριώτες, είστε οι ίδιες και οι ίδιοι που από το 2010 καταργήσατε την εθνική κυριαρχία επί του κράτους, παραδίδοντας όλα τα σημαντικά εργαλεία του κι όλη τη δημόσια περιουσία, στην τρόικα. Είστε οι ίδιες κι οι ίδιοι που σήμερα εντάσσετε το 81% των ΜΜΕ και 600 χιλιάδες οικογένειες στο στυγνό business plan των αρπακτικών, που σαν τα κοράκια πέφτουν πάνω στο άψυχο ελέω Μνημονίων σας κορμί της πατρίδας μας – της Χρεοδουλοπαροικίας η Ελλάς.
Ψηφίζετε απόψε, κ.κ. της Συμπολίτευσης, σχέδιο νόμου που καταργεί την εθνική μας κυριαρχία επί των περιουσιακών δικαιωμάτων του ατόμου. Καταλάβετέ το. Είστε άξιοι της ειρωνείας της Ιστορίας.Την περιουσία των μικρομεσαίων δεν θα την δημεύσουν, τελικά, οι κομμουνιστές, όπως τους προειδοποιούσε η Δεξιά, αλλά η Νέα Δημοκρατία στο όνομα φιλελεύθερων, δήθεν, «μεταρρυθμίσεων»!
Δεν μπορώ να κρατηθώ. Νιώθω την ανάγκη να σας συγχαρώ. Τέτοιο ρεσιτάλ ειρωνείας και υποκρισίας δεν συναντά κανείς συχνά. Για πατριώτες, που θεωρείτε τους εαυτούς σας, καλά πάτε. Τα παιδιά σας σε ξένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το ΙΒ, εντός της χώρας μας. Το φορολογικό λογισμικό, την ΑΑΔΕ και τη δημόσια περιουσία στην τρόικα. Και, τώρα, σαν να μην αρκούσαν αυτά παραδίδετε την λιγοστή περιουσία των πολλών στα ξένα αρπακτικά και τους ντόπιους ατζέντηδές τους.
Κυρίες και κύριοι που ακόμα λέτε ότι με τα Μνημόνια σας σώσατε τη χώρα, και που σήμερα τολμάτε να αυτοπαρουσιάζεστε ως δημοκράτες, μερικά λόγια για το τι σημαίνει αυτό το Ν/Σ για την Δημοκρατία μας. Τί είναι ένα χρέος; Είναι ένα πράγμα; Όχι. Είναι απλά μια υπόσχεση. Κι η κοινωνία; Κι αυτή ένα δίκτυο υποσχέσεων δεν είναι, κάποιων οικονομικών, κάποιων πολιτικών, κάποιων ηθικών;
Υποσχέσεων από την κάθε μία και τον καθένα μας προς όλες και όλους τους άλλους. Από τον ΠΘ κι εμάς τα κόμματα προς τους πολίτες, από εμπορική τράπεζα στην ΤτΕ ή στο κράτος – μην ξεχνάτε τα δις IOUs των τραπεζών που εσείς εγγυάστε από τον δανειζόμενο στην τράπεζα από το κράτος στον πολίτη, ακόμα και στον υπερχρεωμένο.
Κι η Κεντρική Τράπεζα τί κάνει; Εκδίδει IOU – δηλαδή ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΩ υποσχέσεις, που κατατίθενται στους λογαριασμούς που τηρούν οι εμπορικές τράπεζες στην Κεντρική Τράπεζα, οι οποίες με τη σειρά τους εκδίδουν αντίστοιχα IOU που δανείζουν στους οφειλέτες, οι οποίοι με αυτά συναλλάσσονται μεταξύ τους.
ΧΡΗΜΑ & ΧΡΕΟΣ: ένα πράγμα είναι στο πλαίσιο ενός δικτύου υποσχέσεων/σχέσεων. Η πτώχευση είναι βασικά πολι

Discussing ANOTHER NOW and Europe’s post-pandemic future with Pat Kenny on Dublin’s Newstalk radio

You may listen to this interview from Newstalk’s site or on Spotify below

 

ANOTHER NOW reviewed by Luke McCarthy in The Monthly

Politics in a time of pandemic are grim. In the face of such global catastrophe, one that has only exacerbated the extractive, sclerotic nature of our existing economy, those on the left are burdened with the question: is there an alternative? And, if there is, how can we get there? These are the very questions that rogue, heterodox economist Yanis Varoufakis attempts to answer in his latest book, Another Now: Dispatches from an Alternative Present, part speculative fiction and part post-capitalist textbook.
No stranger to metaphor, much of Varoufakis’s appeal can be found in his intuitive and fable-like articulation of economic theory. In past work (such as 2017’s Talking to My Daughter About the Economy and 2011’s The Global Minotaur), he has written in detail on the “magical power” of bankers, who transport interest-infested money from our future to the present. And, in his writing about the human “ghost” in the capitalist “machine”, Varoufakis has shown how our unpredictable nature can haunt the supposedly infallible mechanisms of the free market.
Having risen to prominence during his short time as Greece’s finance minister in 2015, Varoufakis’s tale of the “tumbling mountaineers” is perhaps closest to home: a collective of rock climbers are bound together by a single rope, each falling one after the other in the wake of an earthquake (this being an illustration of the slow, inevitable crash that gradually made its way throughout the European Union post-2008). Rather than simplify the many complex, hard-to-grasp contradictions of our late-capitalist economy, these stories instead work to clarify them.
And so, in a body of work teeming with allusions to both ancient myth and modern legend, it only makes sense that when laying out his blueprint for an egalitarian, post-capitalist economy, Varoufakis would take his storytelling method to its logical conclusion: a genuine work of fiction. Taking place in the year 2025, the narrative of Another Now follows Costa, Iris and Eva, a trio of clashing ideologues (techno-futurist, revolutionary feminist and free-market fundamentalist respectively) who find themselves in communication with their counterparts in what they come to call the “Other Now”.
This Other Now takes the form of an alternate future where, after the global financial crisis of 2008, the world began a slow process of readjustment, a process through which a new, post-capitalist economy came into being. How did this Other Now come about? Through targeted, grassroots action initiated by a collective of intersecting movements that attacked our existing economy’s most unstable handmaidens: the stock market and private investment. Like all good science fiction, the mechanics of exactly how Costa, Iris and Eva come to discover this Other Now are not particularly scientific; instead, they are merely a framework whereby Varoufakis can mount this bold, neo-Socratic thought experiment.
Despite being Socratic in method, the many dialogues between Costa, Iris and Eva never read as schematic. Although the three characters are clearly stand-ins for their respective ideologies – jointly acting as a kind of fictional sounding-board through which Varoufakis can test his proposed vision of a democratic-socialist utopia – there remains a very human, very real sense of history between the three.
Each of the them had, “in their different ways, been lured in and then defeated by modernity”. Costa, a former “tech evangelical”, is haunted by his “badly misplaced faith in the digital revolution’s emancipatory powers”. Iris, a revolutionary Marxist incensed by a “long string of dispiriting leftist calamities”, is sceptical of the idea that any future “revolution” will not simply re-enforce the oppressions of old (“Mark my words. The moment our comrades get a whiff of power they’ll sacrifice every principle they ever held,” she states defiantly). And Eva, a former Wall Street banker, is unable to shake the guilt of peddling “the weapons of mass financial destruction” that tanked the global economy in 2008.
Through Varoufakis’s portrayal of these individuals, one senses a push-and-pull present within the author himself: the tech-utopian, the revolutionary leftist and the rational economist. “Writing this as a manual would have been unbearable,” Varoufakis explained. “It would have forced me to pretend that I have taken sides in arguments that remain unresolved in my head – often in my heart.” At best, the back-and-forth between these three characters reminds one of the effortless, post-dinner to early-morning conversations one has with close friends: a slow unfurling where any idea – however bizarre, ridiculous or tangential – remains up for discussion.
But if this is the framework through which Varoufakis can explore his vision of a potential future, the question still remains: what does this Other Now look like? After stumbling upon his first dispatches from the Other Now, Costa is similarly perplexed. “What had Kosti [the name given to Costa’s alternate-universe twin] meant when he mentioned that the corporation he worked for had no boss? What did he mean when he said there were no longer any banks? That no one owned land or paid taxes?”
“No bosses, no wages, no problem”. This is the subheading that introduces us to what Kosti calls “corpo-syndicalism” (a riff on the term “anarcho-syndicalism”, a method of worker self-governance practised most famously by the Spanish anarchists during the Spanish Civil War). In the Other Now, each worker in their respective corporation or business is given an equal share within the company: “One person, one share, one vote”.
What does this mean? Each worker, regardless of their role, is paid a flat wage, resulting in net-higher wages for everyone without the self-perpetuating hierarchies of upper management. The workers themselves are not forced into specific roles, but are free to leave or switch positions at any given time. Lest anyone talk about a lack of incentive, there remains in the Other Now democratically decided bonuses, which are distributed at the end of each month (this is done in a transparent manner in order to avoid potential bonus-stacking).
Because each individual owns a share within their respective business, this achieves three things. First, each worker within any given company has an equal say over the direction of the profits that they have collectively earned. Second, a system of “one person, one share, one vote” disincentivises the mega-monopolies of our present day, for if each worker has a say about the direction of the business, then the larger a company grows, the more inefficient it is bound to become. And third, if one must work for a company in order to own a share in it, and this share is non-tradeable and non-negotiable, then, in one fell swoop, the stock market has effectively been abolished. No longer can the wealthy profit via speculation, the trading of exorbitantly priced shares being a risky practise that routinely crashes capitalist economies. But workplace democracy is not all that’s on Varoufakis’s agenda here.
What do we do to fight poverty? A universal basic “dividend” is deposited into one’s account at regular intervals, enough money for a person to survive comfortably without being forced into work, paid for with a blanket 5% revenue tax on each and every business.
Can we ensure housing is a human right? Socialised housing is a key feature of the Other Now, the construction and upkeep of which is financed through rent collected within “commercial zones” (land which can be privately rented out by both businesses and the individuals who are willing to pay for it).
How do we begin to reckon with the damage wrought by Western imperialism? Through a worldwide, cooperative currency union, trade levies are paid for by those who profit most from the imbalances of global trade. These levies are then funnelled into free development funds for the countries and regions most in need.
There is something exciting, even invigorating, about envisioning this world alongside Varoufakis. It is a vision that not only inspires, but also works to strengthen one’s critique, for if you can begin to see the world in which you’re fighting for, then it can help to clarify exactly what you’re fighting against.
But not content to merely describe economic utopia, Varoufakis instead makes the very human impact of this potential future his main concern. In foregrounding this impact through the conversations of Costa, Iris and Eva, he wrestles with the many questions that typically fall outside the domain of economics. Of all these questions, the ones raised by Iris and her Other Now counterpart, Siris, are the thorniest.
“Mountains move, banking becomes extinct, even capitalism dies, but patriarchy lives on like a hard-to-kill cockroach,” announces Siris late in the book. For although the Other Now may have done away with economic inequality, true liberation – one that allows us to transcend the toxic grasp of racism, sexism, homophobia and hierarchy – is not a purely economic matter.
There is tragedy in Iris’s realisation that the future she fights for – one where kindness is a “sovereign good” and mutual aid is unconditional – has not yet come to be. This is a tragedy that all radicals must eventually face, and it speaks to Varoufakis’s intellectual humility that in the excitement of envisioning his Other Now he does not fall victim to vulgar economic determinism. Here is a post-capitalist textbook that also asks us: is transcending capitalism enough?
Like all good post-dinner conversations, one finishes Another Now buzzing with a sense of possibility. Varoufakis, having moved past the incisive critique of his previous work, now offers us a workable and articulate blueprint for real-world change. Alongside this buzzing sense of possibility, there is also a sadness, the dawning realisation that these shared moments of inspiration and possibility must inevitably come to an end. Leaving this Other Now, a world that only accentuates the many problems of our own, one cannot help but feel a sense of loss. And yet, by sketching out so clearly what could be, Varoufakis makes our drive to get there grow only greater. Thinking about the future scares me sometimes. Reading Another Now, I am reminded that it doesn’t have to.

LUKE MCCARTHY

Luke McCarthy is a filmmaker, writer and critic living in Naarm / Melbourne. He has written for The Guardian, ABC and The Big Issue, among other publications.

Click here for the original site of The Monthly,  here for a related feature of ANOTHER NOW in The Guardian, and here for an intimate video introduction  to ANOTHER NOW by Yanis Varoufakis.

How worried should Americans be about public debt? My debate with Todd G. Buchholz on pairagraph.com

How worried should Americans (indeed the rest of the world too) be about public debt. In this running exchange Todd G. Buchholz, White House director of economic policy for President George H.W. Bush, financier and author, and Yanis Varoufakis, academic economist, parliamentarian and author, answer the question. Invited to do so by debate forum pairagraph.com, Todd kicked off the debate with this piece (see also below) and Yanis responded thus (also copied below).
TODD G. BUCHHOLZ’s Opening Salvo 



I wish I could believe that the tooth fairy really flies from pillow to pillow, that Elvis still lives, and that government debt doesn’t matter. Some people manage to believe in all three, and I’m sure they sleep better at night. I’m also sure that whenever confronted with absurdities, they can concoct all sorts of theories that seem plausible after a few drinks or puffs of suspect vegetation.

But to the rest of us, the U.S. and many of its G7 cohort look not just ill but veering towards broke. To offset the COVID-induced Great Cessation, the Federal Reserve and Congress have pumped in staggering sums of stimulus, fearing that the economy would otherwise sink like a dense dumpling in a bucket of broth at a 1930s soup kitchen. The 2020 budget deficit will hit about 16 percent of GDP, and the ratio of debt to GDP is hurdling over the 100 percent mark, numbers not seen since Franklin Roosevelt was photographed with a cigarette holder jauntily protruding from his patrician lips.
Assuming we eventually defeat COVID and do not devolve into a dystopic Terminator scene, can we avoid the fiscal cliff? Some people think we should not care about such things and that governments can keep borrowing without limit, as long as the central bank prints money. Such debt apologists are not necessarily original thinkers. They have many forerunners, some of them buried in the rubble of ancient Greece, where 4th century BC municipalities defaulted on debts to the Temple of Delos.
Want a more recent example? Take a flight to broken Venezuela, where debt is twice the GDP level and inflation should be displayed using scientific notation. In the 1960s and 70s, UK officials listened to such advice and recklessly borrowed. The country suffered raging inflation and a sinking currency. It was called the “sick man of Europe” (a phrase first applied by Czar Nicholas I to the crumbling Ottomans). In 1976, in an extraordinary conversion, Labour Prime Minister James Callaghan begged the IMF for a bailout, performed a fiscal about-face and declared to debt apologists, “I tell you in all candour that that option no longer exists.”
The age-old refrain from debt apologists is, “we owe the money to ourselves.” Two replies come to mind. First, we don’t just owe money to ourselves. About one-third of U.S. debt is in the hands of foreigners, including a trillion dollars to the Chinese. Second, even if we look solely at debt held by Americans, we should ask, “Who is we?” The lenders who in good faith bought U.S. Treasuries are not the same individuals who would benefit from tearing up the bonds or stomping their value down to nothing through inflation. This is a fallacy of composition.

A debt is a claim on the future. If you think it is imaginary, ask Elvis to sing Jailhouse Rock when he stops by your place tonight.



YANIS VAROUFAKIS’s Reply


It takes great foolishness to be relaxed about mounting debt. But, then again, smart persons recognise that debt is to capitalism that which hell is to Christianity: Grossly unpleasant but absolutely essential, since without it the system (economic system or Christian belief system) does not work. So, yes, worrying about hell is part and parcel of being devout just as losing sleep over debt is the sensible thing to do under capitalism, especially during a crisis as great as the present one.

But, I am told by believers, freaking out about hell is not the best way to avoid ending up there. Hell, like debt, is a mere symptom of doing the wrong thing. And the wrong thing to do in a great depression, of the sort we are experiencing now, is exactly what Todd Buchholz is doing now: To freak out about public debt, carefully avoiding a single word regarding the private debt menace looming as families and companies face bankruptcy.
Too smart to put it in his own words, Todd whips up fear of public debt hoping that his readers will reach, all by themselves, the ‘obvious’ conclusion that it is time for austerian public spending cuts for the purpose of reining in the budget deficit.
It is not hard to mislead the public into this conclusion. When the going gets tough in our private lives, with our incomes tanking, you and I have a duty to tighten our belts and to say no to new loans. However, private finances are a terrible basis for thinking about public finance.
You and I are blessed with a wonderful independence between our expenses and our income. When, in response to being in the red, we cut down on our expenses, our budget goes back into the black because our income is independent of what we spend. Tragically, the Treasury is not blessed with this splendid independence between its tax revenues and public expenditure.
Suppose Todd succeeded in pushing everyone into an austerian mindset yielding budget cuts. At a time of falling private expenses (both on consumption and, more ominously, on investment), a subsequent reduction in public spending will mean that the sum of private and public expenditure will fall even faster. But what is this sum? National income! Thus, GDP falls faster when states cut spending in a middle of a slump – a catastrophe for families and companies.
So, by all means let’s worry about debt. But let us first understand that, in a recession, debt will drown us if, like Todd, we focus exclusively on public debt. Put differently, the more government tries to balance its books now, the harder it will be for persons and firms to balance theirs and, as a result, total debt will rise faster as total incomes fall further.
For this reason, a special place in hell (and possibly debtor’s prison!) is reserved for those who whip up fear of public debt in order to lure good, unsuspecting people into the fallacy of austerity.

TO BE CONTINUED…

H Θεωρία των 2 Άκρων ξεπλένει την Χρεοδουλοπαροικία, Φιάσκο στα Ελληνοτουρκικά & το Στίγμα του ΜέΡΑ25 – Συνέντευξη στο tvxs.gr

“Nέα Δημοκρατία και ΚΙΝΑΛ οικειοποιούνται την δικαστική απόφαση και, παράλληλα, χρησιμοποιούν την Θεωρία των δύο άκρων για να ξεπλύνουν τον φασισμό» λέει ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης μιλώντας στο tvxs.gr, σχολιάζοντας επίσης πως ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται καν να αναφερθεί στην χρεοδουλοπαροικία που εκκόλαψε και εκκολάπτει το αυγό του φιδιού επειδή μια τέτοια αναφορά θα συγκρουόταν με το αφήγημα του της εξόδου από τα μνημόνια το καλοκαίρι του 2018. Επισημαίνει ταυτόχρονα πως «…το Δόγμα Νόμος και Τάξη ήταν νομοτελειακά δεδομένο από τις αρχές του 2019 ως μια προσπάθεια, από τη μία, αντιπερισπασμού στην αθέτηση των κυβερνητικών υποσχέσεων προς την μικρομεσαία τάξη και, από την άλλη, προετοιμασίας των δυνάμεων φυσικής και ψυχολογικής καταστολής που αργά ή γρήγορα θα απαιτούσε η νέα υφεσιακή υποτροπή που το ΜέΡΑ25 προέβλεψε για το τέλος του 2019». Ο γραμματέας του MέΡΑ 25 μιλάει επίσης στη συνέντευξη που ακολουθεί για τα Ελληνοτουρκικά, τις προϋποθέσεις για ενδεχόμενες συνεργασίες ενόψει των εκλογών με την απλή αναλογική, και τις διαφορές του ΜέΡΑ 25 με το ΚΚΕ και κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. 
Με την καταδίκη της ΧΑ η κυβέρνηση «επέστρεψε» στη θεωρία των δύο άκρων. Δηλώσατε ότι με αυτό τον τρόπο ο πρωθυπουργός ξεπλένει την ΧΑ. Πως ερμηνεύετε αυτή την στάση από την πλευρά της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού; 

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με το ρήμα «επέστρεψε». Η Θεωρία των Δύο Άκρων ποτέ δεν «έφυγε» για να «επιστρέψει». Ήταν το διαχρονικό αφήγημα της άρχουσας τάξης από τις πρώτες μέρες του φασισμού, την περίοδο του Μεσοπόλεμου, όταν τα αστικά καθεστώτα άρχισαν να ξεπλένουν τους φασίστες μέσω της θεωρίας των δύο άκρων, η οποία τσουβάλιαζε φασίστες και αντιφασίστες με στόχο την διατήρηση και αναπαραγωγή της εξουσίας των αστικών καθεστώτων και της καπιταλιστικής διαδικασίας παραγωγής υπεραξίας.

Στην Ελλάδα της Χρεοδουλοπαροικίας, ακριβώς μετά το 1ο Μνημόνιο (Μάιος 2010), η τρόικα εσωτερικού επιστράτευσε την θεωρία των δύο άκρων ώστε, από την μία, να απαξιώσει τη λαϊκή συστράτευση εναντίον των Μνημονίων και, από την άλλη, να αυτό-παρουσιαστεί ως η τελευταία αμυντική γραμμή της δημοκρατίας.

Σήμερα, το Μνημονιακό Τόξο ταμπουρώνεται και πάλι πίσω από αυτή τη θεωρία, για να αναπαράγει την πολιτική του ηγεμονία: Νέα Δημοκρατία και ΚΙΝΑΛΛ οικειοποιούνται την δικαστική απόφαση και, παράλληλα, χρησιμοποιούν την Θεωρία των δύο άκρων  (βλ. αφήγημα Μαρφίν, εξίσωση Κάτω και Πάνω Πλατείας Συντάγματος κλπ) για να ξεπλύνουν τον φασισμό, υιοθετώντας την ξενοφοβία που εκείνος «κανονικοποίησε», και επιστρατεύοντας την βία εναντίον μεταναστών ως επίσημη πολιτική των σωμάτων ασφάλειας (βλ. επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο από το Λιμενικό, δακρυγόνα στον Έβρο και στην Λέσβο). Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιτίθεται μεν στην θεωρία των δύο άκρων και πασχίζει να οικειοποιηθεί το αντιφασιστικό κίνημα, όμως αρνείται καν να αναφερθεί στην Χρεοδουλοπαροικία που εκκόλαψε και εκκολάπτει το αυγό του φιδιού επειδή μια τέτοια αναφορά θα συγκρουόταν με το αφήγημα του της εξόδου από τα μνημόνια το καλοκαίρι του 2018.

Την ημέρα της αναγγελίας της απόφασης ζήσαμε αδικαιολόγητη αστυνομική καταστολή και βία. Έγινε γνωστό καθυστερημένα ότι  τελικά δεν ήταν αλλά περισσότεροι οι μαθητές που κρατήθηκαν τέσσερις μέρες στη ΓΑΔΑ για τη συμμετοχή του στις μαθητικές διαδηλώσεις. Έχει προηγηθεί η περίπτωση Ινδαρέ και όχι μόνο. Ποιο είναι το σχόλιο σας;

Το ΜέΡΑ25 προειδοποιούσε προεκλογικά ότι η επερχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αναγκαζόταν, θέλοντας και μη, να εξαπολύσει κύμα καταστολής και αυταρχισμού. Αυτό το λέγαμε επειδή ήταν αδύνατη η εφαρμογή του 4ου Μνημονίου που κληρονόμησε από τον κ. Τσίπρα χωρίς την δημιουργία μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων, ιδίως μετά την διάψευση του μυθεύματος περί ανάκαμψης και επικείμενης ανάπτυξης που πρώτος εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν υιοθέτησε, υπερθεματίζοντας, η Νέα Δημοκρατία.

Οπότε, το Δόγμα Νόμος και Τάξη ήταν νομοτελειακά δεδομένο από τις αρχές του 2019 ως μια προσπάθεια, από τη μία, αντιπερισπασμού στην αθέτηση των κυβερνητικών υποσχέσεων προς την μικρομεσαία τάξη και, από την άλλη, προετοιμασίας των δυνάμεων φυσικής και ψυχολογικής καταστολής που αργά ή γρήγορα θα απαιτούσε η νέα υφεσιακή υποτροπή που το ΜέΡΑ25 προέβλεψε για το τέλος του 2019.

Κατόπιν, το 2020, με την επιτάχυνση αυτών των εξελίξεων λόγω πανδημίας, ενισχύθηκε και το πρόγραμμα καταστολής των κκ. Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη: Από τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ φτάσαμε ακόμα και στην τετραήμερη κράτηση 14χρονων.

Σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά τον περασμένο Ιούλιο, συνιστούσατε ψυχραιμία και μιλούσατε για ένα τεράστιο διπλωματικό φιάσκο που έχει βοηθήσει τον Ερντογάν να αναδείξει την Τουρκία σε περιφερειακή δύναμη. Συνεχίζετε να έχετε την ίδια άποψη σήμερα και τι σημαίνει για εσάς προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας; 

Δυστυχώς οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν την πρόβλεψή μας για διπλωματικό φιάσκο ολκής. Ήταν, όπως θα θυμάστε, τότε που αντικρίσαμε μπροστά μας τον πολέμαρχο Χαφτάρ στο κτίριο της Βουλής των Ελλήνων (αν είναι δυνατόν!) σε συμμαχία με τον οποίο ο κ. Μητσοτάκης θα… κατατρόπωνε, υποτίθεται, στον κ. Ερντογάν στην Λιβύη. Την θλιβερή εξέλιξη την γνωρίζουμε.

Πέραν του συγκεκριμένου φιάσκου, το ΜέΡΑ25 στηλιτεύει από την ίδρυσή του την ανόητη, ανήθικη και αναποτελεσματική κίνηση των τελευταίων δύο κυβερνήσεων να συμμαχήσουν με τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα της Αν. Μεσογείου (την Αιγυπτιακή δικτατορία του Σίσι και τον ακροδεξιό Νετανιάχου) με στρατηγικό σκοπό την περικύκλωση του Ερντογάν με θαλάσσια τρυπάνια και πλατφόρμες της ExonnMobil και της Total για εξορύξεις ορυκτών καυσίμων.

Επρόκειτο για πραγματικό αυτογκόλ. Από την μία, αυτές οι εξορύξεις, ακόμα και να γίνουν, δεν θα προσφέρουν απολύτως τίποτα στην εθνική μας οικονομία. Από την άλλη, ταύτισαν την Ελλάδα με τον διεθνή Τραμπισμό (στερώντας μας τα πραγματικά ερείσματα μεταξύ των προοδευτικών δημοκρατών ανά τον κόσμο) κι έκαναν το μεγαλύτερο δώρο στον Τούρκο Πρόεδρο: τη δυνατότητα να σταθεροποιήσει το καθεστώς του ενώπιον μιας εξορυκτικής συμμαχίας Ισραήλ-Ελλάδας-Αιγύπτου- ExonnMobil.

Με την επιβεβαίωση της αποτυχίας αυτής της προσπάθειας ενίσχυσης της χώρας μέσω ανίερης συμμαχίας με Νετανιάχου και Σια, ο κ. Μητσοτάκης σύρθηκε σε διμερείς συνομιλίες με επιδιαιτητή την κα Μέρκελ. Αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν θα παράξουν παρά νέο αδιέξοδο που, με την σειρά τους θα φέρει νέες εντάσεις.

Υπάρχει διέξοδος; Για το ΜέΡΑ25 υπάρχει και περνά μέσα από τον διαχωρισμό της χάραξης θαλασσίων ζωνών (υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) από όλα τα υπόλοιπα ελληνοτουρκικά θέματα. Για να γίνει αυτό, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει άμεσα να συγκαλέσει στην Αθήνα Διεθνή Περιφερειακή Διάσκεψη όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου χωρίς επιδιαιτητές, με μοναδικό θέμα συζήτησης την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδων σε όλη την Αν. Μεσόγειο και μοναδικό στόχο τη σύγκληση σε κοινή καταγραφή των διαφωνιών ώστε να καταλήξουμε σε πολλαπλές, κοινώς συμφωνημένες, διμερείς οριοθετήσεις με δυνατότητα κοινής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με το αίτημα της συνεκδίκασης από κοινού, και κατά ζεύγη, των όποιων διαφορών.

Ερχόμενος τώρα στην προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, το ΜέΡΑ25 ξεκάθαρα λέμε πως, αν είναι να φυλάξουμε Θερμοπύλες, ναι, να κάνουμε και πόλεμο. Αλλά να στείλουμε τα παιδιά μας να πολεμήσουν για ανύπαρκτο θησαυρό στις θάλασσες και τους ουρανούς της Μεσογείου, υπέρ χρηματιστών που θησαυρίζουν πουλώντας παράγωγα/futures αξιών που δεν θα προκύψουν, αυτό είναι ο ορισμός του εγκλήματος.

Δηλώσατε με αφορμή το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, ότι έχουμε μια κυβέρνηση που έχει συνταχθεί με το τόξο των συνοδοιπόρων της ΧΑ παγκοσμίως. Ωστόσο υπάρχουν σε παλαιότερες δηλώσεις σας είχατε χαρακτηρίσει συμπαθέστατο τον Κ. Μητσοτάκη λέγοντας ότι έχει έναν πολιτικό πολιτισμό. Δεν περιμένατε την μετέπειτα εξέλιξη;

Όπως σας είπα προηγουμένως, προεκλογικά το ΜέΡΑ25 κι εγώ προσωπικά προειδοποιούσαμε για το κύμα καταστολής, αυταρχισμού και ξενοφοβίας που μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα εξαπέλυε πολύ σύντομα μετά την ανάληψη της εξουσίας. Προφανώς και το περίμενα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρεται πολιτισμένα, σε προσωπικό επίπεδο αλλά και εντός της Βουλής (όπου π.χ. κάθεται να ακούσει όλους τους πολιτικούς αρχηγούς). Θα μου έκανε εντύπωση να διέκρινε κανείς αναντιστοιχία μεταξύ (α) της εκτίμησής μου ότι ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρεται πολιτισμένα σε προσωπικό επίπεδο και (β) της εξαπόλυσης χυδαίας και απροκάλυπτης καταστολής εναντίον όσων αντιστέκονται στην ολιγαρχία την οποία εκπροσωπεί. Να σας θυμίσω ότι δεν πρόκειται για πρωτοτυπία. Παραδείγματος χάριν, όσοι τον γνώρισαν λένε ότι ο Ουίνστον Τσέρτσιλ ήταν εξαιρετικός συζητητής και ευγενέστατος κατ’ ιδίαν με τους αντιπάλους του. Αυτό δεν τον σταμάτησε να εγκληματήσει σχεδιάζοντας και εκκινώντας τον Εμφύλιο Πόλεμο στη χώρα μας – για να μην μιλήσω για τα εγκλήματά του στην Ινδία…

Έχει γραφτεί ότι η αναίτια «επίθεση» που δεχτήκατε από τον υπουργό ναυτιλίας κ. Πλακιωτάκη με πρόφαση το ταξίδι σας στην Αίγινα, συνδέεται με προηγούμενη κριτική σας στην οικογένεια Μητσοτάκη, όταν είπατε πως «η οικογένεια Μητσοτάκη έχει μετοχές σε funds που αγοράζουν κόκκινα δάνεια».. Το ασπάζεστε; Κι αν ναι, τι συμπεραίνετε από αυτό; 

Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω με μια έκφραση μεταφρασμένη από τα αγγλικά: «Έχετε κάθε δικαίωμα να πείτε κάτι τέτοιο αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να το σχολιάσω.»

Το κόμμα σας μιλάει για ρεαλιστική ανυπακοή, την ώρα που βλέπουμε και με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο κορυφής και με αφορμή το προσφυγικό, ότι ακολουθείται  η επιλογή «follow the money» με την παράλληλη εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις. Τι σημαίνει ρεαλιστική ανυπακοή μέσα σε αυτό το πλαίσιο και πως μπορεί ρεαλιστικά -άρα φαντάζομαι και απόλυτα θεσμικά- να δημιουργηθούν ρωγμές σε αυτό το σύστημα και μάλιστα με μια αριστερά κατακερματισμένη;

Ρεαλιστική και υπεύθυνη ανυπακοή σημαίνει δύο πράγματα:

Πρώτον, να ξεκινάς πάντα καταθέτοντας λογικές, αμοιβαίως επωφελείς, και άμεσα εφαρμόσιμες (εντός των ισχυουσών Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) πολιτικές. Το 2015, παραδείγματος χάριν, καμία πρόταση που κατέθετα στα Eurogroup για την αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους (π.χ. ανταλλαγή ομολόγων με ρήτρα αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ, αέναων ομολόγων κλπ) ή του ιδιωτικού χρέους (π.χ. ίδρυση δημόσιας εταιρείας διαχείρισης κόκκινων δανείων) δεν συγκρουόταν είτε με το γράμμα είτε με το πνεύμα του Καταστατικού της ΕΚΤ, της Συνθήκης της Λισαβόνας κλπ.

Δεύτερον, να είσαι έτοιμος να ασκήσεις βέτο μέχρι τέλους σε οποιαδήποτε απαίτηση της τρόικας ή γενικότερα του διευθυντηρίου της ΕΕ (π.χ. την συμφωνία Μέρκελ-Ερντογάν για τους πρόσφυγες) προσκρούει στη βιωσιμότητα της κοινωνίας μας.

Αναφερθήκατε στην «εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις» και θέσατε το καίριο ερώτημα πως μπορούν «να δημιουργηθούν ρωγμές σε αυτό το σύστημα και μάλιστα με μια αριστερά κατακερματισμένη». Ευχαριστώ για το ερώτημα καθώς το θεωρώ ύψιστης σημασίας. Το απαντώ σε δύο δόσεις:

1. H «εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις» είναι απόρροια της ανεύθυνης υπακοής προς την τρόικα ακολουθίας ελληνικών κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και άλλων (Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας και Ισπανίας). Με κάθε ένα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, η εφαρμοζόμενη λιτότητα επιτάχυνε την Μεγάλη Ύφεση των Πολλών στρέφοντάς τους στον θυμό που τρέφει τον νεοφασισμό και καλλιεργεί αυτό που εσείς, ορθά, ονομάσατε «εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις».

2. Aντίθετα, η συνεπής, υπεύθυνη και ρεαλιστική ανυπακοή (όπως εκείνη που δείξαμε στο πρώτο εξάμηνο του 2015) είναι απολύτως ικανή για να δημιουργηθούν «ρωγμές σε αυτό το σύστημα». Ξεχάσαμε την πανευρωπαϊκή ενότητα της Αριστεράς εκείνες τις μέρες που λέγαμε ΟΧΙ στον Ντάιζελμπλουμ και στον Σόιμπλε; Ξεχάσαμε πως η συνθηκολόγηση του κ. Τσίπρα το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν ένας πρωθυπουργός ανέτρεψε έναν λαό, ήταν το χτύπημα που ξανα-κατακερμάτισε την Ευρωπαϊκή, κι όχι μόνο τη Ελληνική, Αριστερά;

Μιλάτε συχνά για δυνάμεις του μνημονιακού δικομματισμού (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) κάνοντας αρκετούς να βλέπουν στη ρητορική σας, χροιά από τον πολιτικό λόγο του ΚΚΕ. Στις επόμενες εκλογές ένας αριστερός ψηφοφόρος που απορρίπτει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί να επιλέξει εσάς κι όχι το παραδοσιακό κόμμα της Κομμουνιστικής Αριστεράς ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για παράδειγμα;

Σε τι διαφέρει το ΜέΡΑ25 από το ΚΚΕ ή άλλες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς; Να σας δώσω έξι παραδείγματα:

Πρώτον, πρεσβεύουμε την υπεύθυνη ανυπακοή προς την τρόικα και όχι (αντίθετα με το ΚΚΕ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεύτερον, δεν αρκούμαστε στο ΟΧΙ αλλά καταθέτουμε τη μία μετά την άλλη συγκεκριμένες θεσμικές προτάσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν αύριο το πρωί, κι όχι μόνο μετά την κατάλυση του αστικού καθεστώτος. Δεν περιμένουμε βέβαια να εφαρμοστούν από τους κυβερνώντες στην Αθήνα ή τους κρατούντες στις Βρυξέλλες αλλά κρίνουμε ότι είναι επαναστατική πράξη το να καταδεικνύουμε στους μη προνομιούχους τις ανακουφιστικές για αυτούς πολιτικές που θα μπορούσαν εν δυνάμει να έχουν εφαρμοστεί υπέρ τους εντός του υπάρχοντος συστήματος – τις οποίες όμως το κατεστημένο επιλέγει να μην εφαρμόσει.

Τρίτον, πιστεύουμε και εφαρμόζουμε στο εσωτερικό του ΜέΡΑ25 καινοτόμες συμμετοχικές, ανοικτές, δημοκρατικές διαδικασίες που κανένα κόμμα της Αριστεράς δεν έχει τολμήσει έως τώρα. Π.χ. ένα μεγάλο ποσοστό των μελών της Κεντρικής μας Επιτροπής, καθώς και δύο μέλη της Πολιτικής Γραμματείας κληρώνονται απ’ όλα τα μέλη του ΜέΡΑ25.

Τέταρτον, λέμε ΟΧΙ σε κάθε εξόρυξη απαιτώντας τα ορυκτά καύσιμα να μείνουν στα έγκατα της Γης και καλούμε τους γειτονικούς λαούς να οικοδομήσουμε από κοινού ένα τεράστιο τεράστιο δίκτυο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πράσινης μετάβασης.

Πέμπτον, το ΜέΡΑ25 δεν είναι απλά ένα ελληνικό κόμμα αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πρώτου στην Ιστορία διεθνικού, πανευρωπαϊκού κινήματος – του DiEM25. Η διαφορά μας από άλλα κόμματα που συμμετέχουν σε υπερεθνικές συνομοσπονδίες (π.χ. το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς ή οι Ευρωπαίοι Πράσινοι) είναι ότι στο ΜέΡΑ25, παραδείγματος χάριν το Καταστατικό αλλά και η στελέχωση των οργάνων μας ψηφίζεται όχι μόνο από τα μέλη μας αλλά και από Γερμανούς, Άγγλους, Ισπανούς, Σέρβους και, ναι, Τούρκους συνοδοιπόρους του DiEM25. Έκτον, το ΜέΡΑ25 είναι ταγμένο στον διεθνισμό στην πράξη, έχοντας συν-ιδρύσει την Προοδευτική Διεθνή που σήμερα βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη παγκοσμίως.

Ενόψη της απλής αναλογικής, θα είσαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες προκειμένου να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Το τελευταίο που χρειάζεται ο λαός μας κι η χώρα μας είναι άλλη μια κυβέρνηση συνεργασίας πολιτικών που βάζουν ως στόχο την υπουργοποίησή τους. Δημιουργήσαμε το ΜέΡΑ25, υπάρχουμε ως κοινοβουλευτικό κόμμα, για να καλούμε τους πολίτες σε παλλαϊκή συστράτευση ώστε να τερματιστεί το καθεστώς της Χρεοδουλοπαροικίας που έχτισαν λίγο-λίγο σειρά κυβερνήσεων, κάποιες εκ των οποίων με «προοδευτικό» πρόσημο. Επί του πρακτέου, από τον περασμένο Απρίλιο προβήκαμε σε ανοικτό κάλεσμα μιας τέτοιας παλλαϊκής συστράτευσης σε όλους τους πολίτες και όλες τις πολιτικές δυνάμεις όχι γενικόλογα αλλά στη βάση ενός κοινού προγράμματος επτά κοινών στόχων – στόχων που, πρέπει να τονίσω, μπορούν να αποδεχθούν μόνο όσες και όσοι δεν κωλύονται να προβούν σε ρήξη με την τρόικα και την εγχώρια ολιγαρχία. Δυστυχώς, κρίνοντας από την περίοδο που ξεκίνησε μετά την 6η Ιουλίου του 2015, είναι αδύνατον να διανοηθούμε πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – μετά από μια πενταετία ρήξης με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Ελλήνων – θα ήταν ανοικτή σε μια τέτοια συστράτευση.

Για την αρχική δημοσίευση στο tvxs δείτε εδώ