Yanis Varoufakis's Blog, page 54
October 18, 2020
Owen Jones & Yanis Varoufakis to discuss Labour’s 2019 electoral defeat in the context of Owen’s recent book – 7 NOV 2020
The global crisis of COVID-19 presents an opportunity for a radical rethink of Britain as we know it. Join two icons of the Left as they imagine a future for progressive politics.
Whether exposing Britain’s powerful elites in The Establishment or defending the white working class in Chavs, fighting for equality and social justice as a Guardian columnist and broadcaster, Owen Jones may be the most influential and widely respected political journalist of his generation.
In this livestream In Conversation event with world-renowned economist and former Greek finance minister Yanis Varoufakis, he’ll give an unflinchingly honest, insider’s account of Labour’s electoral defeat last year – and explore where the Left can go next in the new world we find ourselves in. We have the opportunity to build a fairer country and a more equal world, but if our time is to come, then we must learn from our past.
Owen says, “if there’s anything I’ve learned from my family’s decades of political commitment, it’s that history is not linear, a tale of victories followed by successes and yet more victories; but often defeats, setbacks, followed by victories, then more defeats and setbacks. Finally, you might get somewhere approximating to where you’re going to. It’s called a struggle for a reason.”
Whether exposing Britain’s powerful elites in The Establishment or defending the white working class in Chavs, fighting for equality and social justice as a Guardian columnist and broadcaster, Owen Jones may be the most influential and widely respected political journalist of his generation.
In this livestream In Conversation event with world-renowned economist and former Greek finance minister Yanis Varoufakis, he’ll give an unflinchingly honest, insider’s account of Labour’s electoral defeat last year – and explore where the Left can go next in the new world we find ourselves in. We have the opportunity to build a fairer country and a more equal world, but if our time is to come, then we must learn from our past.
Owen says, “if there’s anything I’ve learned from my family’s decades of political commitment, it’s that history is not linear, a tale of victories followed by successes and yet more victories; but often defeats, setbacks, followed by victories, then more defeats and setbacks. Finally, you might get somewhere approximating to where you’re going to. It’s called a struggle for a reason.”
This event takes place at 6:30pm GMT and includes access to a replay video available 48 hours after the event to enjoy with no time limit.
John Bolton vs Yanis Varoufakis on “Is Global Stability A Pipe Dream?” – The 2020 Holberg Debate, 5 DEC 2020
At the 2020 Holberg Debate, Amb. John Bolton and Yanis Varoufakis, Member of the Hellenic Parliament, will discuss current threats to regional and global stability. The debate will be a virtual event. Anyone can watch the livestream here. Tweet your questions before or during the event with hashtag #Holberg2020.
JOHN BOLTON is an American attorney, diplomat, Republican consultant and political commentator who served as the 25th United States Ambassador to the United Nations from 2005 to 2006 and as the 27th United States National Security Advisor from 2018 to 2019. He has also served in various positions in the US Administration under Presidents George W. Bush, George H. W. Bush and Ronald Reagan. Amb. Bolton is the author of three books: “Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad” (2007); “How Barack Obama Is Endangering Our National Sovereignty” (2010); and “The Room Where It Happened: A White House Memoir” (2020), where he describes his time as National Security Advisor for U.S. President Donald Trump from April 2018 to September 2019.
YANIS VAROUFAKIS is a member of Greece’s Parliament and parliamentary leader of MeRA25, the Greek political party belonging to DiEM25 – Europe’s first transnational pan-European movement. Previously he served as Greece’s Finance Minister during the first six months of 2015, as a member of Syriza, and he led negotiations with Greece’s creditors during the government-debt crisis. Varoufakis has taught economics at the universities of East Anglia, Cambridge, Sydney, Glasgow, Texas and Athens where he still holds a Chair in Political Economy and Economic Theory. He also holds several honorary professorships. He is the author of a number of best-selling books, including “Adults in the Room: My Battle With Europe’s Deep Establishment” (2017); “Talking to My Daughter About the Economy: A Brief History of Capitalism” (2017), and “And the Weak Suffer What They Must? Europe, Austerity and the Threat to Global Stability” (2016). His latest book is “Another Now: Dispatches from an Alternative Present” (2020).
MODERATOR: SCOTT GATE is an American political scientist and economist based in Norway. He is currently Professor of Political Science at the University of Oslo (UiO), as well as Guest Researcher at UiO’s Department of Economics. Gates is also Research Professor at Peace Research Institute Oslo (PRIO), and he is Editor of the Journal of Peace Research, and of the International Area Studies Review. From 2002 to 2013, Gates was director of PRIO’s Centre for the Study of Civil War. Gates has previously worked at the Norwegian University of Science and Technology (NTNU) and Michigan State University (MSU).
Saturday, 5 December 2020 from 16:00 UTC+02-18:30 UTC+02, Hosted by Holberg Prize
JOHN BOLTON is an American attorney, diplomat, Republican consultant and political commentator who served as the 25th United States Ambassador to the United Nations from 2005 to 2006 and as the 27th United States National Security Advisor from 2018 to 2019. He has also served in various positions in the US Administration under Presidents George W. Bush, George H. W. Bush and Ronald Reagan. Amb. Bolton is the author of three books: “Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad” (2007); “How Barack Obama Is Endangering Our National Sovereignty” (2010); and “The Room Where It Happened: A White House Memoir” (2020), where he describes his time as National Security Advisor for U.S. President Donald Trump from April 2018 to September 2019.
YANIS VAROUFAKIS is a member of Greece’s Parliament and parliamentary leader of MeRA25, the Greek political party belonging to DiEM25 – Europe’s first transnational pan-European movement. Previously he served as Greece’s Finance Minister during the first six months of 2015, as a member of Syriza, and he led negotiations with Greece’s creditors during the government-debt crisis. Varoufakis has taught economics at the universities of East Anglia, Cambridge, Sydney, Glasgow, Texas and Athens where he still holds a Chair in Political Economy and Economic Theory. He also holds several honorary professorships. He is the author of a number of best-selling books, including “Adults in the Room: My Battle With Europe’s Deep Establishment” (2017); “Talking to My Daughter About the Economy: A Brief History of Capitalism” (2017), and “And the Weak Suffer What They Must? Europe, Austerity and the Threat to Global Stability” (2016). His latest book is “Another Now: Dispatches from an Alternative Present” (2020).
MODERATOR: SCOTT GATE is an American political scientist and economist based in Norway. He is currently Professor of Political Science at the University of Oslo (UiO), as well as Guest Researcher at UiO’s Department of Economics. Gates is also Research Professor at Peace Research Institute Oslo (PRIO), and he is Editor of the Journal of Peace Research, and of the International Area Studies Review. From 2002 to 2013, Gates was director of PRIO’s Centre for the Study of Civil War. Gates has previously worked at the Norwegian University of Science and Technology (NTNU) and Michigan State University (MSU).
Saturday, 5 December 2020 from 16:00 UTC+02-18:30 UTC+02, Hosted by Holberg Prize
October 16, 2020
On ABC Radio National’s LNL, discussing my ANOTHER NOW with Phillip Adams
In a new book, entitled ANOTHER NOW: Dispatches from an alternative present (London: The Bodley Head), Yanis Varoufakis gives us a glimpse of what a truly democratised world might look like, and how we might get there.
See also:
ANOTHER NOW: An intimate introduction (video and text)
ANOTHER NOW: Feature in The Guardian
ANOTHER NOW: A discussion with philosopher Srecko Horvat
Duration: 33min 47sec, Broadcast: Thu 15 Oct 2020, 10:20pm. ABC website 
See also:
ANOTHER NOW: An intimate introduction (video and text)
ANOTHER NOW: Feature in The Guardian
ANOTHER NOW: A discussion with philosopher Srecko Horvat
October 13, 2020
Παρεμβάσεις στο debate του BBC1 Question Time περί Πανδημίας, Λιτότητας, Στήριξης Τεχνών & Πολιτών, Τραμπ – 8 OKT 2020
Η βδομαδιάτικη εκπομπή του BBC1 με τίτλο Question Time, είναι η πιο δημοφιλής πολιτική εκπομπή στη Βρετανία. Κάθε Πέμπτη βράδυ διασταυρώνουν τα ξίφη τους εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων μπροστά σε ζωνταντό κοινό. Στις 8 Οκτωβρίου συμμετείχα σε αυτό με τις ακόλουθες παρεμβάσεις: [Το πιο πάνω βίντεο αφορά μόνο τις δικές μου παρεμβάσεις, με ελληνικούς υπότιτλους. Για ολόκληρο το debate, χωρίς υπότλους, πατήστε εδώ.]
ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΑΖΙΚΩΝ ΤΕΣΤ Covid-19: Η Βρετανική κυβέρνηση απέτυχε, όπως κι η ελληνική, στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού δημόσιου συστήματος μαζικών τεστ κορωνοϊού. Στην Βρετανία η κυβέρνηση, αντίθετα με την ελληνική χρεοκοπημένη κυβέρνηση, ξόδεψε ικανά ποσά. Που όμως; Τα έδωσε σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες κι όχι στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που έχει την συσσωρευμένη γνώση και πασχίζει συγκροτημένα και ολιστικά για την δημόσια υγεία. Και τί έκαναν οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες; Προσέλαβαν άλλες εταιρείες (subcontracting) με αποτέλεσμα μια τεράστια αποτυχία συντονισμού κι ένα σύστημα που απλά δεν λειτούργησε. Αυτό ήταν το κοινό της εμπειρίας στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Συμπερασματικά, η αποτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βρετανία οφείλεται στην ιδιωτικομανία των δύο κυβερνήσεων.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ = ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ
Ο ΥπΟικ της Βρετανίας πρόσφατα επανήλθε στη λογική της λιτότητας. Στον καιρό του αποπληθωρισμού και της ύφεσης, αυτή η στροφή του ΥπΟικ όχι μόνο θα μεγεθύνει το δράμα των πιο αναξιοπαθούντων (των νέων, των φτωχών εργαζόμενων, των υπερχρεωμένων) αλλά και θα πλήξει αναίτια τα δημόσια ταμεία της Βρετανίας καθώς, όσο πιο γρήγορα μειώσει τις κρατικές δαπάνες ο ΥπΟικ, τα κρατικά έσοδα θα μειώνονται ακόμα πιο γρήγορα.
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΣΩ ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ ΠΙΣΤΟΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Ερωτώμενος για την ανάγκη ενίσχυσης των καλλιτεχνών, αναφέρθηκα στον Ουίνστον Τσέρτσιλ ο οποίος κάποτε είχε πει: “Δεινά περιμένουν έναν λαό που αποτυγχάνει να χαιρετήσει τις τέχνες με την προσήλωση και την χαρά που τους αξίζει.” Γενικότερα, επανέλαβα την πρόταση του ΜέΡΑ25-DiEM25 για άμεση στήριξη των πολιτών από την Κεντρική Τράπεζα: Αντί να “κόβουν” οροσειρές χρήματος για να τις δίνουν στις τράπεζες ελπίζοντας ότι οι τράπεζες θα τις δίνουν στις μεγάλες επιχειρήσεις, ελπίζοντας ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις θα χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτ’α για να επενδύουν σε καλές θέσεις εργασίας, πρότεινα η Κεντρική Τράπεζα να πιστώνει απ’ ευθείας τον λογαριασμό του κάθε πολίτη.
ΘΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ Η ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ;
Απάντησα πως ο κ. Τραμπ δεν εξασκεί την πολιτική της συμπάθειας. Δεν τον ενδιαφέρει καν να ελκύσει την συμπάθεια των ψηφοφόρων. Αντίθετα, ο κ. Τραμπ επενδύει στην πολιτική της δυσαρέσκειας, του θυμού και της μισαλλοδοξίας. Στους ψηφοφόρους του αντί να τους ζητά συμπάθεια τους λέει: “Δοξάστε με! Ζηλέψτε με! Ακόμα και τον κορωνοϊό νίκησα με φάρμακα που εσείς δεν έχετε στη διάθεσή σας αλλά τα οποία, αν με ψηφίσετε, μπορεί και να σας τα δώσω δωρεάν.” Εκεί έχουμε καταντήσει. Δώδεκα χρόνια τώρα η πολιτική “Σοσιαλισμός για τους Τραπεζίτες και Λιτότητα για τους Πολλούς” γέννησε την απόγνωση, τη δυσαρέσκεια, τον θυμό που τρέφουν τους Τραμπ, Ορμπάν, Μόντι, Μπολσονάρο, Λε Πεν, Σαλβίνι κλπ.
ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΑΖΙΚΩΝ ΤΕΣΤ Covid-19: Η Βρετανική κυβέρνηση απέτυχε, όπως κι η ελληνική, στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού δημόσιου συστήματος μαζικών τεστ κορωνοϊού. Στην Βρετανία η κυβέρνηση, αντίθετα με την ελληνική χρεοκοπημένη κυβέρνηση, ξόδεψε ικανά ποσά. Που όμως; Τα έδωσε σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες κι όχι στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που έχει την συσσωρευμένη γνώση και πασχίζει συγκροτημένα και ολιστικά για την δημόσια υγεία. Και τί έκαναν οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες; Προσέλαβαν άλλες εταιρείες (subcontracting) με αποτέλεσμα μια τεράστια αποτυχία συντονισμού κι ένα σύστημα που απλά δεν λειτούργησε. Αυτό ήταν το κοινό της εμπειρίας στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Συμπερασματικά, η αποτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βρετανία οφείλεται στην ιδιωτικομανία των δύο κυβερνήσεων.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ = ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ
Ο ΥπΟικ της Βρετανίας πρόσφατα επανήλθε στη λογική της λιτότητας. Στον καιρό του αποπληθωρισμού και της ύφεσης, αυτή η στροφή του ΥπΟικ όχι μόνο θα μεγεθύνει το δράμα των πιο αναξιοπαθούντων (των νέων, των φτωχών εργαζόμενων, των υπερχρεωμένων) αλλά και θα πλήξει αναίτια τα δημόσια ταμεία της Βρετανίας καθώς, όσο πιο γρήγορα μειώσει τις κρατικές δαπάνες ο ΥπΟικ, τα κρατικά έσοδα θα μειώνονται ακόμα πιο γρήγορα.
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΣΩ ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ ΠΙΣΤΟΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Ερωτώμενος για την ανάγκη ενίσχυσης των καλλιτεχνών, αναφέρθηκα στον Ουίνστον Τσέρτσιλ ο οποίος κάποτε είχε πει: “Δεινά περιμένουν έναν λαό που αποτυγχάνει να χαιρετήσει τις τέχνες με την προσήλωση και την χαρά που τους αξίζει.” Γενικότερα, επανέλαβα την πρόταση του ΜέΡΑ25-DiEM25 για άμεση στήριξη των πολιτών από την Κεντρική Τράπεζα: Αντί να “κόβουν” οροσειρές χρήματος για να τις δίνουν στις τράπεζες ελπίζοντας ότι οι τράπεζες θα τις δίνουν στις μεγάλες επιχειρήσεις, ελπίζοντας ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις θα χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτ’α για να επενδύουν σε καλές θέσεις εργασίας, πρότεινα η Κεντρική Τράπεζα να πιστώνει απ’ ευθείας τον λογαριασμό του κάθε πολίτη.
ΘΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ Η ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ;
Απάντησα πως ο κ. Τραμπ δεν εξασκεί την πολιτική της συμπάθειας. Δεν τον ενδιαφέρει καν να ελκύσει την συμπάθεια των ψηφοφόρων. Αντίθετα, ο κ. Τραμπ επενδύει στην πολιτική της δυσαρέσκειας, του θυμού και της μισαλλοδοξίας. Στους ψηφοφόρους του αντί να τους ζητά συμπάθεια τους λέει: “Δοξάστε με! Ζηλέψτε με! Ακόμα και τον κορωνοϊό νίκησα με φάρμακα που εσείς δεν έχετε στη διάθεσή σας αλλά τα οποία, αν με ψηφίσετε, μπορεί και να σας τα δώσω δωρεάν.” Εκεί έχουμε καταντήσει. Δώδεκα χρόνια τώρα η πολιτική “Σοσιαλισμός για τους Τραπεζίτες και Λιτότητα για τους Πολλούς” γέννησε την απόγνωση, τη δυσαρέσκεια, τον θυμό που τρέφουν τους Τραμπ, Ορμπάν, Μόντι, Μπολσονάρο, Λε Πεν, Σαλβίνι κλπ.
October 11, 2020
Debating wealth redistribution with Bob Reich vs Larry Summers & Allison Schrager – Bloomberg & intelligence2
Watch the closing arguments in Bloomberg’s debate where Bob Reich and I supported the motion ‘It’s time to redistribute the wealth’ against Larry Summers and Allison Schrager who argued against.
October 9, 2020
Βάλσαμο στην ψυχή των ναζί η θεωρία των δύο άκρων & ο νέος νόμος για την ιθαγένεια – Βουλή, 8 ΟΚΤ 2020
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, χθες ήταν μια κορυφαία στιγμή για την ελληνική Πολιτεία. Από τη Δίκη της Χούντας έχουμε να ζήσουμε μια τέτοια στιγμή. Ας την γιορτάσουμε όλοι μαζί, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Ο λαός έδιωξε το αβγό του φιδιού από το Κοινοβούλιο στις προηγούμενες εκλογές κι οι δικαστές, κάνοντας το καθήκον τους, το έκλεισαν στη φυλακή, όχι για τα πιστεύω τους, αλλά για τα εγκλήματά τους.
Εμείς ως ΜέΡΑ25 είχαμε πει, βδομάδες πριν, ότι όταν θα έρθει η καταδίκη, που ελπίζαμε ότι θα έρθει όπως και ήρθε, θα γιορτάσουμε για πέντε λεπτά της ώρας μόνο γιατί αμέσως μετά θα ξαναρχίσουμε τον αγώνα εναντίον των δηλητηριωδών ιδεών του αβγού του φιδιού της Χρυσής Αυγής που δυστυχώς δεν καταδικάστηκαν, που δυστυχώς δεν εγκλείστηκαν, που δυστυχώς έχουν διαποτίσει όχι μόνο το Κοινοβούλιο, αλλά και την Κυβέρνηση και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Τελικά δεν προλάβαμε να γιορτάσουμε ούτε αυτά τα πέντε λεπτά. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα κράτησε η γιορτή. Το μπλοκ του ΜέΡΑ25 στην περιοχή ήταν ακριβώς απέναντι από το Εφετείο, στη διασταύρωση Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, ακριβώς εκεί που ξεκίνησε -και το δηλώνω κατηγορηματικά- η απροσχημάτιστη και αναίτια διάλυση εκ μέρους της αστυνομίας.
Δηλώνω κατηγορηματικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ήμασταν εκεί, στο σημείο εκείνο που ο λεγόμενος «Αίαντας», η «αύρα» και οι άνδρες των ΜΑΤ άρχισαν παράλληλα τη ρίψη πεπιεσμένου νερού και δακρυγόνων, κάτι που συνέβη σαράντα δευτερόλεπτα ακριβώς μετά την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση. Δεν είχε υπάρξει ούτε μία μολότοφ σε ολόκληρη την περιοχή. Το καταθέτω ενώπιον σας ως μάρτυρας. Δεν υπήρχε κανένας λόγος, καμία ουσιαστική απειλή ούτε απέναντι στο κτίριο της Δικαιοσύνης, ούτε στους αστυνομικούς, ούτε σε πολίτες, ούτε σε περιουσίες.
Όταν καταφέραμε με τη σύζυγό μου να απεγκλωβιστούμε από εκείνο το δύσκολο σημείο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τη Λουκάρεως προς τον Λυκαβηττό με τα ίδια μου τα μάτια είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να ρίχνει δακρυγόνα πισώπλατα στους διαδηλωτές -κάποιοι μεγάλης ηλικίας έκαναν εμετό και προσπαθούσαν να αναπνεύσουν- οι οποίοι προσπαθούσαν να απομακρυνθούν ανηφορίζοντας τη Λουκάρεως προς τον Λυκαβηττό.
Βρισκόμουν στο ίδιο επίπεδο όχι με τον επικεφαλής, αλλά με τον πρώτο άνδρα που βρισκόταν μπροστά από την υπόλοιπη διμοιρία. Πολύ ήρεμα, παρά τα δικά μου αναπνευστικά προβλήματα εκείνη τη στιγμή, τον παρακάλεσα να σταματήσει να ρίχνει χημικά στους ανθρώπους που έφευγαν και δεν αποτελούσαν σε καμία των περιπτώσεων απειλή για κανέναν, πόσω μάλιστα για την αστυνομία ή την περιουσία ανθρώπου. Αφού με εξύβρισε με τον χειρότερο τρόπο, πάλι ήρεμα και όσο μπορούσα πιο ψύχραιμα του κατέστησα γνωστό ότι είμαι Βουλευτής. Και τότε γύρισε και μου είπε: «Ένας ακόμα λόγος να …» συμπληρώνοντας μια απειλή που δεν επιτρέπεται να κοινοποιήσω στο Κοινοβούλιό μας.
Συνάδελφοι της Συμπολίτευσης, προσέξτε, παρακαλώ. Καμία σημασία δεν έχει ο οποιοσδήποτε Βαρουφάκης, ο οποιοσδήποτε Βουλευτής. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, δεν έχει καν σχέση με το κόμμα στο οποίο ανήκω. Δύο πράγματα έχουν σημασία, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης:
Πρώτον -και σκεφτείτε το- αν αστυνομικός την ώρα που υπερβαίνει το καθήκον του νιώθει άνετα να απειλεί Βουλευτή, σε απλούς πολίτες πώς νομίζετε ότι θα συμπεριφερθεί αυτό το όργανο;
Δεύτερο -για σκεφτείτε την πικρή ειρωνεία- την ώρα που οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής καταδικάζονταν εντός του Εφετείου, εντός του δικαστηρίου, οι ιδέες τους και το μίσος τους -όχι προς εμένα, για να μην σας πω ότι θεωρώ ότι δεν γνώρισε καν ποιος είμαι- αλλά το μίσος τους προς τους Βουλευτές, προς τον Κοινοβουλευτισμό, προς την κοινοβουλευτική Δημοκρατία εκφραζόταν χωρίς αναστολές εκείνη τη στιγμή, αυτό το χρυσαυγίτικο μίσος εναντίον του Κοινοβουλευτισμού, απέναντι σε όλους τους Βουλευτές τόσο της συμπολίτευσης, όσο και της αντιπολίτευσης. Σκεφτείτε το αυτό.
Επειδή εμείς στο ΜέΡΑ25 είμαστε καλοπροαίρετοι, ζήτησα να μιλήσω με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Με κάλεσε ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη γνωστή του ευγένεια και μιλήσαμε. Του εξήγησα με μεγαλύτερες λεπτομέρειες αυτά που σας είπα μόλις τώρα. Πραγματικά, προς τιμήν του, μού είπε ότι αυτό είναι απαράδεκτο κι ότι θα επιληφθεί. Θέλει να διερευνήσει τι συνέβη. Ζήτησα, για να μπορεί να γίνει μια τέτοια διοικητική έρευνα, όχι την απόλυση, αλλά την παύση, το να τεθούν δηλαδή σε διαθεσιμότητα ο ένας ή περισσότεροι αξιωματικοί που ήταν υπεύθυνοι για τη συγκεκριμένη διμοιρία. Αλλιώς πώς θα γίνει η ΕΔΕ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι;
Τότε ο κ. Χρυσοχοΐδης γύρισε και μου είπε: «Μα, αυτούς που κράτησαν όρθια την Αθήνα απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να την κάψουν, μου ζητάτε να θέσω σε διαθεσιμότητα;» Με εκείνη τη φράση του, κυρίες και κύριοι, ο κύριος Υπουργός ακύρωσε την ευγένειά του.
Ποιοι κράτησαν όρθια χθες την Αθήνα, κύριε Υπουργέ; Το Όργανο του κράτους που δεν έφερε διακριτικά και που συμμετείχε σε διμοιρία που έριχνε πισώπλατα δακρυγόνα σε ειρηνικούς διαδηλωτές, τη στιγμή που αυτοί -κάποιοι από αυτούς με αναπνευστικά προβλήματα- πάσχιζαν να απομακρυνθούν; Ο αξιωματικός αυτής της διμοιρίας που τους διέταξε να κάνουν κάτι τέτοιο είναι ο άνθρωπος που κράτησε όρθια την Αθήνα χτες;
Μετά από συνομιλία και με τον Αρχηγό της Αστυνομίας μου κατέστησε γνωστό ότι θα προχωρήσουν σε Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Μακάρι να προχωρήσει η απόδοση των ευθυνών. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, όταν ο ίδιος ο Υπουργός ο κ. Χρυσοχοΐδης ακύρωσε την όλη αυτή διαδικασία διοικητικής εξέτασης μέσω τουίτερ αποφαίνοντας μόνος του ότι ήταν εκατόν πενήντα οι μολότοφ και εξακόσιοι οι «μπαχαλάκηδες»;
Εμείς του ΜέΡΑ25 θα περιμένουμε την ΕΔΕ. Έως τότε ερωτώ τόσο τον κύριο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη όσο και τον Πρωθυπουργό που τον διόρισε:
Κύριε Υπουργέ και κύριε Πρωθυπουργέ ελέγχετε τα Σώματα Ασφαλείας ή σας ελέγχουν;
Έγινε με εντολή σας η αδικαιολόγητη διάλυση της ειρηνικής γιορτής σαράντα δευτερόλεπτα μετά την ανάγνωση της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση ή παρά την εντολή σας;
Πείτε μας. Βγήκατε να καλύψετε με ιστορίες φθινοπωρινής πρωίας αστυνόμους που διέσυραν τον θεσμό της Ελληνικής Αστυνομίας και την πλειοψηφία των αστυνομικών και των ανθρώπων των ΜΑΤ που είναι δημοκράτες, που είναι ένστολα, εργαζόμενοι, φτωχά παιδιά του λαού μας ή είχατε σκοπό εξ αρχής αυτήν τη διάλυση και μετά τη συγκάλυψη όσων συνέβησαν;
Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν παραξενευόμαστε με αυτά που βλέπουμε. Άκουσα τον Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του μετά την ανακοίνωση της απόφασης να πασχίζει άλλη μια φορά να επαναφέρει τη λογική των δύο άκρων που καταδικάζει παράλληλα τους χρυσαυγίτες και τους αντιμνημονιακούς.
Κυρίες και κύριοι, ήταν ψεύδος το επιχείρημα των χρυσαυγιτών ότι έκαναν αντίσταση στα μνημόνια. Το ίδιο ψευδές όμως είναι και το επιχείρημά σας ότι τη Χρυσή Αυγή τη γέννησαν οι λαϊκοί αγώνες εναντίον των μνημονίων σας, τα όποια μνημόνιά σας «γονάτισαν» την Ελλάδα, εξευτέλισαν τους Έλληνες και βάθυναν την πτώχευση που οι δικές σας κυβερνήσεις έφεραν το 2010.
Κύριε Πρωθυπουργέ -ελπίζω να με ακούει- κάθε φορά που εξισώνετε τις ειρηνικές λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες (που στόχο είχαν τη δημοκρατική συμμετοχή στη συζήτηση για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση, την κρίση που η ολιγαρχία έφερε όχι οι άνθρωποι στις πλατείες) με το αυγό του φιδιού, γίνεστε υπόλογος στον λαό, γιατί έτσι, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, με την παράλογη λογική των δύο άκρων ξεπλένετε τη Χρυσή Αυγή.
Όχι, κυρίες και κύριοι του μνημονιακού τόξου, δεν θα σταματήσουμε να σας λέμε πως το αφήγημά σας των δύο άκρων είναι βάλσαμο στην ψυχή των ναζί. Δεν θα σταματήσουμε να σας λέμε ότι τους ξεπλένετε, κύριε Πρωθυπουργέ, όταν βάζετε τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής στον ίδιο κάδο με τους δημοκράτες που το μόνο τους έγκλημα ήταν να συζητούν με άψογες δημοκρατικές συμμετοχικές διαδικασίες στις πλατείες για το χρέος, για την ανεργία, για τη φτώχεια που επιδείνωναν τα δικά σας τα μνημόνια.
Λογική δύο άκρων από ποιους; Από τον κ. Μητσοτάκη; Από εσάς που συμμετείχατε σε κυβέρνηση της οποίας ο Γενικός Γραμματέας, ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Μπαλτάκος, αποδεδειγμένα συνεννοείτο μια χαρά με τους Χρυσαυγίτες; Εσείς που παίζατε με την ιδέα (έτσι δεν είναι, αγαπητέ κύριε Μπάμπη Παπαδημητρίου;) μιας συμμαχίας με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή; Ήμουνα στο στούντιο, τον άκουσα το συνάδελφό σας να το λέει. Τολμάτε εσείς να βάζετε στο ίδιο τσουβάλι αντιφασίστες, αντιμνημονιακούς, δημοκράτες με τα αυγά του φιδιού;
Το τολμάτε βέβαια. Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ. Για να αποδομούμε την παράλογη μνημονιακή λογική των δύο άκρων.
Όσο και να μην σας αρέσει, εμείς θα σας το θυμίζουμε: Τη Χρυσή Αυγή την εκκόλαψε η καταστροφική ύφεση που έφεραν τα μνημόνια σας, που με τη σειρά τους αυτά τα μνημόνια ένα στόχο είχαν: Όχι τη διάσωση της χώρας, αλλά τη διάσωση της ολιγαρχίας που έφερε το κραχ το 2010. Αρχικά της ολιγαρχίας των γαλλογερμανικών τραπεζών, πρώτο μνημόνιο Καστελόριζο, αργότερα άλλα τρία μέχρι σήμερα, και το πέμπτο μνημόνιο που έρχεται του χρόνου. Τον ίδιο στόχο θα έχει κι αυτό: την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των παράσιτων εκπροσώπων της ξένης ολιγαρχίας που εσείς εκπροσωπείτε επάξια σ’ αυτό το Κοινοβούλιο.
Χθες καταδικάστηκε, επιτέλους, η Χρυσή Αυγή. Μπράβο, εδώ μπορούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν. Αυτή η καταδίκη είναι και θα παραμείνει ημιτελής όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν, από τη μια μεριά, να υποστηρίζουν τα μνημόνια που εκκόλαψαν τη Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, να καταθέτουν νομοσχέδια διαποτισμένα πέρα για πέρα από τις δηλητηριώδεις ιδέες της Χρυσής Αυγής, παράδειγμα το σημερινό νομοσχέδιο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν οι απανταχού ρατσιστές δεν μπορούν πια να απαγορεύσουν την πολιτογράφηση ξένων στις χώρες τους (είτε μιλάμε για τη Βρετανία είτε για την Αυστραλία είτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες) κάποια στιγμή, όταν δεν μπορούν οι ρατσιστές να σταματήσουν την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες που πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να γίνουν πολίτες, τότε ξέρετε τι κάνουν οι απανταχού ρατσιστές; Επιστρατεύουν «προϋποθέσεις» με τις οποίες χτίζουν τείχη απροσπέλαστα ιδίως προς τους φτωχότερους των ξένων που ζουν στη χώρα και που δικαιούνται την ιθαγένεια.
Αυτό κάνει το νομοσχέδιο «ντροπή» που φέρατε για ψήφιση σήμερα στην Ολομέλεια. Καταρχάς, ας είμαστε ξεκάθαροι ιδίως για τους πολίτες που μας ακούν στο σπίτι τους: Μιλάμε για μετανάστες που πληρούν σύμφωνα με την Κυβέρνηση όλα τα κριτήρια για να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Είναι οι νέοι Έλληνες, οι Έλληνες προ των πυλών, οι νέοι μας συμπολίτες, οι νέοι μας πρεσβευτές, πρεσβευτές της χώρας μας.
Σκεφτείτε -και σας μιλάει κάποιος ο όποιος έχει περάσει αυτήν τη διαδικασία σε άλλη χώρα- πώς μια χώρα, όπως η Αυστραλία, ενδυναμώνεται κάθε φορά που ένας Έλληνας της Αυστραλίας, που έχει περάσει τη διαδικασία πολιτογράφησης στην Αυστραλία, έρχεται στην Ελλάδα, πηγαίνει στην Ιταλία, πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την Αυστραλία.
Ναι, αλλά αυτό, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, προϋποθέτει μια διαδικασία πολιτογράφησης που να του αφήνει αυτού του ανθρώπου μια γλυκιά γεύση, όχι την κατάπικρη πικρία που εσείς σχεδιάζετε για να ικανοποιήσετε τη δική σας ακροδεξιά, η οποία απαιτεί νέα τείχη στο διάβα αυτών των ανθρώπων.
Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής, τα ξέρετε, γιατί συμφωνείτε δυστυχώς με αυτά:
Το υπέρογκο ηλεκτρονικό παράβολο ύψους 550 ευρώ για την υποβολή αίτησης πολιτογράφησης, ενώ στη Γερμάνια είναι 255 ευρώ και για παιδιά κάτω των 16 ετών είναι μόνο 51 ευρώ.
Ένα επιπλέον κόστος 150 ευρώ για απλή εξέταση γνώσεων που γίνεται αυτόματα ηλεκτρονικά χωρίς κανένα ουσιαστικό οριακό κόστος. Στη Γερμανία αυτό είναι 25 ευρώ.
Ζητάτε στις εξετάσεις των πολλαπλών επιλογών η βαθμολογία τους να είναι 70%, ενώ στη Γερμανία αρκεί το 50%.
Προβλέπεται προφορική συνέντευξη σε τρεις υπαλλήλους της Γενικής Γραμματείας Ιθαγένειας που αυθαίρετα και χωρίς καμία απολύτως λογοδοσία μπορούν να απορρίψουν αιτήσεις κόστους 700 ευρώ για φτωχούς ανθρώπους, από ανθρώπους που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια.
Μάλιστα διαβάζουμε στο νομοσχέδιο σας: «Ο Γενικός Γραμματέας Ιθαγένειας αποκτά τη διακριτική ευχέρεια με μια μονοκονδυλιά να απορρίπτονται μαζικά αιτήσεις πολιτογράφησης εν δυνάμει Ελλήνων με καθαρά ταξικά, εισοδηματικά κριτήρια. Πιο συγκεκριμένα ο Γενικός Γραμματέας καθορίζει το ύψος του απαιτούμενου ελάχιστου δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματος, καθώς και τα ειδικότερα στοιχεία που αποτελούν τεκμήρια οικονομικής ένταξης για την εξεταζόμενη ανά περίπτωση χρονική περίοδο».
Με άλλα λόγια τίποτα δεν σταματά τον Γενικό Γραμματέα να θέσει ελάχιστο ετήσιο εισόδημα τέτοιο που μόνο οι πολύ πλούσιοι αλλοδαποί να έχουν το δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια, μια άλλη μορφή golden visa. Αλλά ακόμη και o Γενικός Γραμματέας να είναι ένας καλός άνθρωπος και να θέλει να βοηθήσει, ο νόμος του επιβάλλει να θέσει ελάχιστο ετήσιο εισοδηματικό κριτήριο που λέει ότι δεν μπορεί να είναι κατώτερο από το ετήσιο σύνολο των μηνιαίων αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη.
Κατανοείτε τι πάτε να κάνετε; Πάτε να αποκλείσετε εκ προοιμίου όσους ξένους εργαζόμενους στη χώρα μας έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης των εργοδοτών τους ιδίως μέσα σε συνθήκες ελαστικής εργασίας.
Κύριοι και κυρίες της Συμπολίτευσης, ο κ. Μητσοτάκης, ο Πρωθυπουργός, σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή είπε το εξής: «Ωστόσο, η δίκη του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της βίας μέσα στην κοινωνία παραμένει διαρκής».
Συμφωνώ. Ο κ. Μητσοτάκης συμφωνεί με αυτά τα ωραία λόγια που είπε; Πώς τη μια μέρα, χθες, μιλάτε για διαρκή καταδίκη του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία και την επομένη φέρνετε ένα τέτοιο νομοσχέδιο προς ψήφιση; Συνειδητοποιείτε τι πάτε να κάνετε; Συνειδητοποιείτε ότι κάνετε αδύνατη την απόκτηση ιθαγένειας σε πολλούς μετανάστες και στα παιδιά τους που άλλη πατρίδα πλην της Ελλάδας δεν γνωρίζουν;
Συνειδητοποιείτε ότι σε αυτούς θα περιλαμβάνονταν και ο Σαχζάτ Λουκμάν και ίσως τα παιδιά του αν δεν είχε δολοφονηθεί από τη Χρυσή Αυγή;
Συνειδητοποιείτε ότι η αποτρεπτική και εχθρική φύση των προϋποθέσεων που ορίζει ο νόμος σας για την απόδοση της ιθαγένειας θα δηλητηριάσει την ψυχή των επόμενων Ελλήνων;
Συνειδητοποιείτε ότι αυτή η αποτρεπτική και εχθρική φύση των προϋποθέσεων που εισάγετε εντάσσουν την Κυβέρνησή σας στο ξενοφοβικό πολιτικό τόξο των συνοδοιπόρων της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ευρώπη, της Λε Πεν, του Ορμπάν, του Τραμπ εκτός Ευρώπης, του Σαλβίνι για να γυρίσουμε πιο κοντά και όλων αυτών των συνοδοιπόρων της Χρυσής Αυγής;
Διανοείστε τον καταστροφικό αντίκτυπο για την εικόνα της χώρας, για τα ερείσματα της χώρας σε μια δύσκολη για τα εθνικά μας θέματα περίοδο;
Σκέφτεστε τι αντίκτυπο έχει αυτό το νομοσχέδιο στα μάτια, στην ψυχή, στην καρδιά των Ευρωπαίων δημοκρατών που ανησυχούν με τέτοια φαινόμενα συστημικής ξενοφοβίας και εξόφθαλμων ταξικών διακρίσεων;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κάποιοι που μας παρακολουθούν θα πουν: «Πολύ δεν κόπτεσαι, Βαρουφάκη, για τους ξένους; Για τους Έλληνες τίποτα;».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρόκειται για το τοξικό αφήγημα που άφησε πίσω της η Χρυσή Αυγή, το αφήγημα που μαζί, όλοι μαζί θα ήθελα να δω να ξεριζώνουμε από αυτή την Αίθουσα, από αυτή την κοινωνία.
Επειδή νοιάζομαι για τους Έλληνες, νοιάζομαι για τους μετανάστες.
Ξέρετε γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Επειδή βλέποντας πώς συμπεριφέρεται ένα κράτος στους ασθενέστερους μετανάστες, καταλαβαίνει κανείς τα σχέδια της ολιγαρχίας για τους φτωχότερους των Ελλήνων.
Να γιατί ο αγώνας του ΜέΡΑ25 για τους μη προνομιούχους Έλληνες, για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που δεν τα βγάζουν πέρα, γίνεται «ένα πράγμα» με τον αγώνα μας για ανθρώπινη συμπεριφορά προς τους κατατρεγμένους ξένους.
Ο αγώνας κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και βεβαίως του αυγού του φιδιού είναι ένας. Και είναι συνάμα αγώνας λαϊκός, διεθνικός, εθνικός και πατριωτικός.
Εμείς ως ΜέΡΑ25 είχαμε πει, βδομάδες πριν, ότι όταν θα έρθει η καταδίκη, που ελπίζαμε ότι θα έρθει όπως και ήρθε, θα γιορτάσουμε για πέντε λεπτά της ώρας μόνο γιατί αμέσως μετά θα ξαναρχίσουμε τον αγώνα εναντίον των δηλητηριωδών ιδεών του αβγού του φιδιού της Χρυσής Αυγής που δυστυχώς δεν καταδικάστηκαν, που δυστυχώς δεν εγκλείστηκαν, που δυστυχώς έχουν διαποτίσει όχι μόνο το Κοινοβούλιο, αλλά και την Κυβέρνηση και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Τελικά δεν προλάβαμε να γιορτάσουμε ούτε αυτά τα πέντε λεπτά. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα κράτησε η γιορτή. Το μπλοκ του ΜέΡΑ25 στην περιοχή ήταν ακριβώς απέναντι από το Εφετείο, στη διασταύρωση Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, ακριβώς εκεί που ξεκίνησε -και το δηλώνω κατηγορηματικά- η απροσχημάτιστη και αναίτια διάλυση εκ μέρους της αστυνομίας.
Δηλώνω κατηγορηματικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ήμασταν εκεί, στο σημείο εκείνο που ο λεγόμενος «Αίαντας», η «αύρα» και οι άνδρες των ΜΑΤ άρχισαν παράλληλα τη ρίψη πεπιεσμένου νερού και δακρυγόνων, κάτι που συνέβη σαράντα δευτερόλεπτα ακριβώς μετά την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση. Δεν είχε υπάρξει ούτε μία μολότοφ σε ολόκληρη την περιοχή. Το καταθέτω ενώπιον σας ως μάρτυρας. Δεν υπήρχε κανένας λόγος, καμία ουσιαστική απειλή ούτε απέναντι στο κτίριο της Δικαιοσύνης, ούτε στους αστυνομικούς, ούτε σε πολίτες, ούτε σε περιουσίες.
Όταν καταφέραμε με τη σύζυγό μου να απεγκλωβιστούμε από εκείνο το δύσκολο σημείο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τη Λουκάρεως προς τον Λυκαβηττό με τα ίδια μου τα μάτια είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να ρίχνει δακρυγόνα πισώπλατα στους διαδηλωτές -κάποιοι μεγάλης ηλικίας έκαναν εμετό και προσπαθούσαν να αναπνεύσουν- οι οποίοι προσπαθούσαν να απομακρυνθούν ανηφορίζοντας τη Λουκάρεως προς τον Λυκαβηττό.
Βρισκόμουν στο ίδιο επίπεδο όχι με τον επικεφαλής, αλλά με τον πρώτο άνδρα που βρισκόταν μπροστά από την υπόλοιπη διμοιρία. Πολύ ήρεμα, παρά τα δικά μου αναπνευστικά προβλήματα εκείνη τη στιγμή, τον παρακάλεσα να σταματήσει να ρίχνει χημικά στους ανθρώπους που έφευγαν και δεν αποτελούσαν σε καμία των περιπτώσεων απειλή για κανέναν, πόσω μάλιστα για την αστυνομία ή την περιουσία ανθρώπου. Αφού με εξύβρισε με τον χειρότερο τρόπο, πάλι ήρεμα και όσο μπορούσα πιο ψύχραιμα του κατέστησα γνωστό ότι είμαι Βουλευτής. Και τότε γύρισε και μου είπε: «Ένας ακόμα λόγος να …» συμπληρώνοντας μια απειλή που δεν επιτρέπεται να κοινοποιήσω στο Κοινοβούλιό μας.
Συνάδελφοι της Συμπολίτευσης, προσέξτε, παρακαλώ. Καμία σημασία δεν έχει ο οποιοσδήποτε Βαρουφάκης, ο οποιοσδήποτε Βουλευτής. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, δεν έχει καν σχέση με το κόμμα στο οποίο ανήκω. Δύο πράγματα έχουν σημασία, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης:
Πρώτον -και σκεφτείτε το- αν αστυνομικός την ώρα που υπερβαίνει το καθήκον του νιώθει άνετα να απειλεί Βουλευτή, σε απλούς πολίτες πώς νομίζετε ότι θα συμπεριφερθεί αυτό το όργανο;
Δεύτερο -για σκεφτείτε την πικρή ειρωνεία- την ώρα που οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής καταδικάζονταν εντός του Εφετείου, εντός του δικαστηρίου, οι ιδέες τους και το μίσος τους -όχι προς εμένα, για να μην σας πω ότι θεωρώ ότι δεν γνώρισε καν ποιος είμαι- αλλά το μίσος τους προς τους Βουλευτές, προς τον Κοινοβουλευτισμό, προς την κοινοβουλευτική Δημοκρατία εκφραζόταν χωρίς αναστολές εκείνη τη στιγμή, αυτό το χρυσαυγίτικο μίσος εναντίον του Κοινοβουλευτισμού, απέναντι σε όλους τους Βουλευτές τόσο της συμπολίτευσης, όσο και της αντιπολίτευσης. Σκεφτείτε το αυτό.
Επειδή εμείς στο ΜέΡΑ25 είμαστε καλοπροαίρετοι, ζήτησα να μιλήσω με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Με κάλεσε ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη γνωστή του ευγένεια και μιλήσαμε. Του εξήγησα με μεγαλύτερες λεπτομέρειες αυτά που σας είπα μόλις τώρα. Πραγματικά, προς τιμήν του, μού είπε ότι αυτό είναι απαράδεκτο κι ότι θα επιληφθεί. Θέλει να διερευνήσει τι συνέβη. Ζήτησα, για να μπορεί να γίνει μια τέτοια διοικητική έρευνα, όχι την απόλυση, αλλά την παύση, το να τεθούν δηλαδή σε διαθεσιμότητα ο ένας ή περισσότεροι αξιωματικοί που ήταν υπεύθυνοι για τη συγκεκριμένη διμοιρία. Αλλιώς πώς θα γίνει η ΕΔΕ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι;
Τότε ο κ. Χρυσοχοΐδης γύρισε και μου είπε: «Μα, αυτούς που κράτησαν όρθια την Αθήνα απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να την κάψουν, μου ζητάτε να θέσω σε διαθεσιμότητα;» Με εκείνη τη φράση του, κυρίες και κύριοι, ο κύριος Υπουργός ακύρωσε την ευγένειά του.
Ποιοι κράτησαν όρθια χθες την Αθήνα, κύριε Υπουργέ; Το Όργανο του κράτους που δεν έφερε διακριτικά και που συμμετείχε σε διμοιρία που έριχνε πισώπλατα δακρυγόνα σε ειρηνικούς διαδηλωτές, τη στιγμή που αυτοί -κάποιοι από αυτούς με αναπνευστικά προβλήματα- πάσχιζαν να απομακρυνθούν; Ο αξιωματικός αυτής της διμοιρίας που τους διέταξε να κάνουν κάτι τέτοιο είναι ο άνθρωπος που κράτησε όρθια την Αθήνα χτες;
Μετά από συνομιλία και με τον Αρχηγό της Αστυνομίας μου κατέστησε γνωστό ότι θα προχωρήσουν σε Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Μακάρι να προχωρήσει η απόδοση των ευθυνών. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, όταν ο ίδιος ο Υπουργός ο κ. Χρυσοχοΐδης ακύρωσε την όλη αυτή διαδικασία διοικητικής εξέτασης μέσω τουίτερ αποφαίνοντας μόνος του ότι ήταν εκατόν πενήντα οι μολότοφ και εξακόσιοι οι «μπαχαλάκηδες»;
Εμείς του ΜέΡΑ25 θα περιμένουμε την ΕΔΕ. Έως τότε ερωτώ τόσο τον κύριο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη όσο και τον Πρωθυπουργό που τον διόρισε:
Κύριε Υπουργέ και κύριε Πρωθυπουργέ ελέγχετε τα Σώματα Ασφαλείας ή σας ελέγχουν;
Έγινε με εντολή σας η αδικαιολόγητη διάλυση της ειρηνικής γιορτής σαράντα δευτερόλεπτα μετά την ανάγνωση της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση ή παρά την εντολή σας;
Πείτε μας. Βγήκατε να καλύψετε με ιστορίες φθινοπωρινής πρωίας αστυνόμους που διέσυραν τον θεσμό της Ελληνικής Αστυνομίας και την πλειοψηφία των αστυνομικών και των ανθρώπων των ΜΑΤ που είναι δημοκράτες, που είναι ένστολα, εργαζόμενοι, φτωχά παιδιά του λαού μας ή είχατε σκοπό εξ αρχής αυτήν τη διάλυση και μετά τη συγκάλυψη όσων συνέβησαν;
Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν παραξενευόμαστε με αυτά που βλέπουμε. Άκουσα τον Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του μετά την ανακοίνωση της απόφασης να πασχίζει άλλη μια φορά να επαναφέρει τη λογική των δύο άκρων που καταδικάζει παράλληλα τους χρυσαυγίτες και τους αντιμνημονιακούς.
Κυρίες και κύριοι, ήταν ψεύδος το επιχείρημα των χρυσαυγιτών ότι έκαναν αντίσταση στα μνημόνια. Το ίδιο ψευδές όμως είναι και το επιχείρημά σας ότι τη Χρυσή Αυγή τη γέννησαν οι λαϊκοί αγώνες εναντίον των μνημονίων σας, τα όποια μνημόνιά σας «γονάτισαν» την Ελλάδα, εξευτέλισαν τους Έλληνες και βάθυναν την πτώχευση που οι δικές σας κυβερνήσεις έφεραν το 2010.
Κύριε Πρωθυπουργέ -ελπίζω να με ακούει- κάθε φορά που εξισώνετε τις ειρηνικές λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες (που στόχο είχαν τη δημοκρατική συμμετοχή στη συζήτηση για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση, την κρίση που η ολιγαρχία έφερε όχι οι άνθρωποι στις πλατείες) με το αυγό του φιδιού, γίνεστε υπόλογος στον λαό, γιατί έτσι, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, με την παράλογη λογική των δύο άκρων ξεπλένετε τη Χρυσή Αυγή.
Όχι, κυρίες και κύριοι του μνημονιακού τόξου, δεν θα σταματήσουμε να σας λέμε πως το αφήγημά σας των δύο άκρων είναι βάλσαμο στην ψυχή των ναζί. Δεν θα σταματήσουμε να σας λέμε ότι τους ξεπλένετε, κύριε Πρωθυπουργέ, όταν βάζετε τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής στον ίδιο κάδο με τους δημοκράτες που το μόνο τους έγκλημα ήταν να συζητούν με άψογες δημοκρατικές συμμετοχικές διαδικασίες στις πλατείες για το χρέος, για την ανεργία, για τη φτώχεια που επιδείνωναν τα δικά σας τα μνημόνια.
Λογική δύο άκρων από ποιους; Από τον κ. Μητσοτάκη; Από εσάς που συμμετείχατε σε κυβέρνηση της οποίας ο Γενικός Γραμματέας, ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Μπαλτάκος, αποδεδειγμένα συνεννοείτο μια χαρά με τους Χρυσαυγίτες; Εσείς που παίζατε με την ιδέα (έτσι δεν είναι, αγαπητέ κύριε Μπάμπη Παπαδημητρίου;) μιας συμμαχίας με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή; Ήμουνα στο στούντιο, τον άκουσα το συνάδελφό σας να το λέει. Τολμάτε εσείς να βάζετε στο ίδιο τσουβάλι αντιφασίστες, αντιμνημονιακούς, δημοκράτες με τα αυγά του φιδιού;
Το τολμάτε βέβαια. Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ. Για να αποδομούμε την παράλογη μνημονιακή λογική των δύο άκρων.
Όσο και να μην σας αρέσει, εμείς θα σας το θυμίζουμε: Τη Χρυσή Αυγή την εκκόλαψε η καταστροφική ύφεση που έφεραν τα μνημόνια σας, που με τη σειρά τους αυτά τα μνημόνια ένα στόχο είχαν: Όχι τη διάσωση της χώρας, αλλά τη διάσωση της ολιγαρχίας που έφερε το κραχ το 2010. Αρχικά της ολιγαρχίας των γαλλογερμανικών τραπεζών, πρώτο μνημόνιο Καστελόριζο, αργότερα άλλα τρία μέχρι σήμερα, και το πέμπτο μνημόνιο που έρχεται του χρόνου. Τον ίδιο στόχο θα έχει κι αυτό: την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των παράσιτων εκπροσώπων της ξένης ολιγαρχίας που εσείς εκπροσωπείτε επάξια σ’ αυτό το Κοινοβούλιο.
Χθες καταδικάστηκε, επιτέλους, η Χρυσή Αυγή. Μπράβο, εδώ μπορούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν. Αυτή η καταδίκη είναι και θα παραμείνει ημιτελής όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν, από τη μια μεριά, να υποστηρίζουν τα μνημόνια που εκκόλαψαν τη Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, να καταθέτουν νομοσχέδια διαποτισμένα πέρα για πέρα από τις δηλητηριώδεις ιδέες της Χρυσής Αυγής, παράδειγμα το σημερινό νομοσχέδιο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν οι απανταχού ρατσιστές δεν μπορούν πια να απαγορεύσουν την πολιτογράφηση ξένων στις χώρες τους (είτε μιλάμε για τη Βρετανία είτε για την Αυστραλία είτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες) κάποια στιγμή, όταν δεν μπορούν οι ρατσιστές να σταματήσουν την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες που πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να γίνουν πολίτες, τότε ξέρετε τι κάνουν οι απανταχού ρατσιστές; Επιστρατεύουν «προϋποθέσεις» με τις οποίες χτίζουν τείχη απροσπέλαστα ιδίως προς τους φτωχότερους των ξένων που ζουν στη χώρα και που δικαιούνται την ιθαγένεια.
Αυτό κάνει το νομοσχέδιο «ντροπή» που φέρατε για ψήφιση σήμερα στην Ολομέλεια. Καταρχάς, ας είμαστε ξεκάθαροι ιδίως για τους πολίτες που μας ακούν στο σπίτι τους: Μιλάμε για μετανάστες που πληρούν σύμφωνα με την Κυβέρνηση όλα τα κριτήρια για να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Είναι οι νέοι Έλληνες, οι Έλληνες προ των πυλών, οι νέοι μας συμπολίτες, οι νέοι μας πρεσβευτές, πρεσβευτές της χώρας μας.
Σκεφτείτε -και σας μιλάει κάποιος ο όποιος έχει περάσει αυτήν τη διαδικασία σε άλλη χώρα- πώς μια χώρα, όπως η Αυστραλία, ενδυναμώνεται κάθε φορά που ένας Έλληνας της Αυστραλίας, που έχει περάσει τη διαδικασία πολιτογράφησης στην Αυστραλία, έρχεται στην Ελλάδα, πηγαίνει στην Ιταλία, πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την Αυστραλία.
Ναι, αλλά αυτό, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, προϋποθέτει μια διαδικασία πολιτογράφησης που να του αφήνει αυτού του ανθρώπου μια γλυκιά γεύση, όχι την κατάπικρη πικρία που εσείς σχεδιάζετε για να ικανοποιήσετε τη δική σας ακροδεξιά, η οποία απαιτεί νέα τείχη στο διάβα αυτών των ανθρώπων.
Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής, τα ξέρετε, γιατί συμφωνείτε δυστυχώς με αυτά:
Το υπέρογκο ηλεκτρονικό παράβολο ύψους 550 ευρώ για την υποβολή αίτησης πολιτογράφησης, ενώ στη Γερμάνια είναι 255 ευρώ και για παιδιά κάτω των 16 ετών είναι μόνο 51 ευρώ.
Ένα επιπλέον κόστος 150 ευρώ για απλή εξέταση γνώσεων που γίνεται αυτόματα ηλεκτρονικά χωρίς κανένα ουσιαστικό οριακό κόστος. Στη Γερμανία αυτό είναι 25 ευρώ.
Ζητάτε στις εξετάσεις των πολλαπλών επιλογών η βαθμολογία τους να είναι 70%, ενώ στη Γερμανία αρκεί το 50%.
Προβλέπεται προφορική συνέντευξη σε τρεις υπαλλήλους της Γενικής Γραμματείας Ιθαγένειας που αυθαίρετα και χωρίς καμία απολύτως λογοδοσία μπορούν να απορρίψουν αιτήσεις κόστους 700 ευρώ για φτωχούς ανθρώπους, από ανθρώπους που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια.
Μάλιστα διαβάζουμε στο νομοσχέδιο σας: «Ο Γενικός Γραμματέας Ιθαγένειας αποκτά τη διακριτική ευχέρεια με μια μονοκονδυλιά να απορρίπτονται μαζικά αιτήσεις πολιτογράφησης εν δυνάμει Ελλήνων με καθαρά ταξικά, εισοδηματικά κριτήρια. Πιο συγκεκριμένα ο Γενικός Γραμματέας καθορίζει το ύψος του απαιτούμενου ελάχιστου δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματος, καθώς και τα ειδικότερα στοιχεία που αποτελούν τεκμήρια οικονομικής ένταξης για την εξεταζόμενη ανά περίπτωση χρονική περίοδο».
Με άλλα λόγια τίποτα δεν σταματά τον Γενικό Γραμματέα να θέσει ελάχιστο ετήσιο εισόδημα τέτοιο που μόνο οι πολύ πλούσιοι αλλοδαποί να έχουν το δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια, μια άλλη μορφή golden visa. Αλλά ακόμη και o Γενικός Γραμματέας να είναι ένας καλός άνθρωπος και να θέλει να βοηθήσει, ο νόμος του επιβάλλει να θέσει ελάχιστο ετήσιο εισοδηματικό κριτήριο που λέει ότι δεν μπορεί να είναι κατώτερο από το ετήσιο σύνολο των μηνιαίων αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη.
Κατανοείτε τι πάτε να κάνετε; Πάτε να αποκλείσετε εκ προοιμίου όσους ξένους εργαζόμενους στη χώρα μας έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης των εργοδοτών τους ιδίως μέσα σε συνθήκες ελαστικής εργασίας.
Κύριοι και κυρίες της Συμπολίτευσης, ο κ. Μητσοτάκης, ο Πρωθυπουργός, σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή είπε το εξής: «Ωστόσο, η δίκη του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της βίας μέσα στην κοινωνία παραμένει διαρκής».
Συμφωνώ. Ο κ. Μητσοτάκης συμφωνεί με αυτά τα ωραία λόγια που είπε; Πώς τη μια μέρα, χθες, μιλάτε για διαρκή καταδίκη του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία και την επομένη φέρνετε ένα τέτοιο νομοσχέδιο προς ψήφιση; Συνειδητοποιείτε τι πάτε να κάνετε; Συνειδητοποιείτε ότι κάνετε αδύνατη την απόκτηση ιθαγένειας σε πολλούς μετανάστες και στα παιδιά τους που άλλη πατρίδα πλην της Ελλάδας δεν γνωρίζουν;
Συνειδητοποιείτε ότι σε αυτούς θα περιλαμβάνονταν και ο Σαχζάτ Λουκμάν και ίσως τα παιδιά του αν δεν είχε δολοφονηθεί από τη Χρυσή Αυγή;
Συνειδητοποιείτε ότι η αποτρεπτική και εχθρική φύση των προϋποθέσεων που ορίζει ο νόμος σας για την απόδοση της ιθαγένειας θα δηλητηριάσει την ψυχή των επόμενων Ελλήνων;
Συνειδητοποιείτε ότι αυτή η αποτρεπτική και εχθρική φύση των προϋποθέσεων που εισάγετε εντάσσουν την Κυβέρνησή σας στο ξενοφοβικό πολιτικό τόξο των συνοδοιπόρων της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ευρώπη, της Λε Πεν, του Ορμπάν, του Τραμπ εκτός Ευρώπης, του Σαλβίνι για να γυρίσουμε πιο κοντά και όλων αυτών των συνοδοιπόρων της Χρυσής Αυγής;
Διανοείστε τον καταστροφικό αντίκτυπο για την εικόνα της χώρας, για τα ερείσματα της χώρας σε μια δύσκολη για τα εθνικά μας θέματα περίοδο;
Σκέφτεστε τι αντίκτυπο έχει αυτό το νομοσχέδιο στα μάτια, στην ψυχή, στην καρδιά των Ευρωπαίων δημοκρατών που ανησυχούν με τέτοια φαινόμενα συστημικής ξενοφοβίας και εξόφθαλμων ταξικών διακρίσεων;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κάποιοι που μας παρακολουθούν θα πουν: «Πολύ δεν κόπτεσαι, Βαρουφάκη, για τους ξένους; Για τους Έλληνες τίποτα;».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρόκειται για το τοξικό αφήγημα που άφησε πίσω της η Χρυσή Αυγή, το αφήγημα που μαζί, όλοι μαζί θα ήθελα να δω να ξεριζώνουμε από αυτή την Αίθουσα, από αυτή την κοινωνία.
Επειδή νοιάζομαι για τους Έλληνες, νοιάζομαι για τους μετανάστες.
Ξέρετε γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Επειδή βλέποντας πώς συμπεριφέρεται ένα κράτος στους ασθενέστερους μετανάστες, καταλαβαίνει κανείς τα σχέδια της ολιγαρχίας για τους φτωχότερους των Ελλήνων.
Να γιατί ο αγώνας του ΜέΡΑ25 για τους μη προνομιούχους Έλληνες, για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που δεν τα βγάζουν πέρα, γίνεται «ένα πράγμα» με τον αγώνα μας για ανθρώπινη συμπεριφορά προς τους κατατρεγμένους ξένους.
Ο αγώνας κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και βεβαίως του αυγού του φιδιού είναι ένας. Και είναι συνάμα αγώνας λαϊκός, διεθνικός, εθνικός και πατριωτικός.
October 7, 2020
ANOTHER NOW – An intimate introduction (video&text)
Why did I write ANOTHER NOW? As a critic of capitalism, I have long been painfully aware that critics of capitalism have no real answer to the hard question: “If you don’t like capitalism mate, what’s the alternative?” So, I decided it was time to take on two hard but pressing tasks:
First, to describe convincingly how a technologically advanced, free, and open postcapitalist society might function once work, control over production, land use and decision-making at all levels are authentically democratised. How would corporations, markets, money, housing, international trade & payments work.
Secondly, an even harder task, to demonstrate how such a set of postcapitalist social and economic arrangements might emerge worldwide from the guts of our present circumstances.
Without the capacity to envision alternatives to what we have we are at the mercy of inertia, unable even to make small improvements to our present circumstances.
Why should it be read by those who fancy capitalism?
Capitalism is, as we speak, undermining itself. Never before have profit rates been so low at a time the financiers are laughing so loudly all the way to the bank. Never before has investment been so low relative to available liquidity. The world of money has disconnected from the real economy – a sure sign that we are already in an unsustainable postcapitalist phase.
ANOTHER NOW offers, both, a glimpse of this awful postcapitalist reality as well as a blueprint for a postcapitalist system where markets are freer and healthier than ever because – as opposed to despite – having transcended capitalism.
Even if, in the end, readers disapprove of the market socialism I describe, liberal champions of free market capitalism will, I trust, benefit from becoming acquainted with it – if only because, today, in This Now, capitalism is hampered by the cartels and financial parasites which are trading illicitly in its name.
How I wrote ANOTHER NOW?
I wrote ANOTHER NOW as a political novel using the tools of science fiction.
Why as a novel, rather than a standard essay describing my utopia? Because, as is our duty when it comes to sketching a system in which real people must live, we can’t afford to be dogmatic. We need to allow disagreement within our own thinking. The beauty of a novel-like narrative is that it allowed me to populate it with characters that disagree with one another fiercely, thus allowing me to present some of the contradictory views in my head. As it turned out, the conversation between Iris, Eva and Costa – my three main characters – at some point took a life of its own. At times, while I was writing their dialogues, it felt almost as if I were sitting back, listening to them and, yes, learning from them!
Why science fiction? Because it allowed me to construct an alternative historical trajectory commencing in 2008 that resulted in ANOTHER NOW by 2013 before my characters assess it in… 2025. Thus, I was free to ‘describe’, in effect to imagine, how we could have handled the 2008 financial crisis differently. Of how instead of the Occupy Wall Street type of demonstrations, we might have built a democratic market-socialism worth fighting for.
Why does it matter?
Nothing is more disheartening than the conviction that there exists no alternative to a system in permanent crisis which is crushing our souls and flattening our spirits. This is why writing, or reading, a book like ANOTHER NOW is important to those of us who feel ensnared in a socioeconomic system which, first, holds behind the majority and, second, enriches a tiny proportion who also end up insecure, unhappy and, ultimately, alienated, from a society whose only booming industries are Discontent, Depression and Ecocide.
Even for those who disagree with my assessment of This Now, and who are far more optimistic about it than I am, have much to learn from Another Now in which power, both corporate and state, is substantially curtailed – the result being a world closer to what Adam Smith, their patron saint, was waxing lyrical about than to what passes today as free-market capitalism – and which, in reality, is a species of techno-feudalism.
On a more personal note
For years, I described myself as a Libertarian Marxist. Many, both on the Hard Right and on the Hard Left, mocked me finding rare common ground in the assertion that a libertarian cannot be Marxist and a Marxist must reject liberalism. ANOTHER NOW proves them wrong, I trust. In this I am ably assisted by my three characters and the way their views evolve between the 1980s and the book’s conclusion in 2036. Iris (a feisty Marxist-Feminist anthropologist), Eva (a neoliberal former banker turned academic economist), and Costa (a genius techie) demonstrate that there is no oxymoron here – that the only way one can be truly liberal or libertarian is by seeking to overthrow capitalism and to replace it with a socio-economic system where autonomy and democracy do not stop at the entrance of the corporations dominating our lives.
Postscript
As readers of ANOTHER NOW will discover in the book’s final pages, I have no definitive answer to perhaps the greatest question: “How far are we prepared to go in order to bring about what we consider to be the good society?” The true mark of a genuine enemy of oppression and unfreedom is a readiness endlessly to agonise over this question.
First, to describe convincingly how a technologically advanced, free, and open postcapitalist society might function once work, control over production, land use and decision-making at all levels are authentically democratised. How would corporations, markets, money, housing, international trade & payments work.
Secondly, an even harder task, to demonstrate how such a set of postcapitalist social and economic arrangements might emerge worldwide from the guts of our present circumstances.
Without the capacity to envision alternatives to what we have we are at the mercy of inertia, unable even to make small improvements to our present circumstances.
Why should it be read by those who fancy capitalism?
Capitalism is, as we speak, undermining itself. Never before have profit rates been so low at a time the financiers are laughing so loudly all the way to the bank. Never before has investment been so low relative to available liquidity. The world of money has disconnected from the real economy – a sure sign that we are already in an unsustainable postcapitalist phase.
ANOTHER NOW offers, both, a glimpse of this awful postcapitalist reality as well as a blueprint for a postcapitalist system where markets are freer and healthier than ever because – as opposed to despite – having transcended capitalism.
Even if, in the end, readers disapprove of the market socialism I describe, liberal champions of free market capitalism will, I trust, benefit from becoming acquainted with it – if only because, today, in This Now, capitalism is hampered by the cartels and financial parasites which are trading illicitly in its name.
How I wrote ANOTHER NOW?
I wrote ANOTHER NOW as a political novel using the tools of science fiction.
Why as a novel, rather than a standard essay describing my utopia? Because, as is our duty when it comes to sketching a system in which real people must live, we can’t afford to be dogmatic. We need to allow disagreement within our own thinking. The beauty of a novel-like narrative is that it allowed me to populate it with characters that disagree with one another fiercely, thus allowing me to present some of the contradictory views in my head. As it turned out, the conversation between Iris, Eva and Costa – my three main characters – at some point took a life of its own. At times, while I was writing their dialogues, it felt almost as if I were sitting back, listening to them and, yes, learning from them!
Why science fiction? Because it allowed me to construct an alternative historical trajectory commencing in 2008 that resulted in ANOTHER NOW by 2013 before my characters assess it in… 2025. Thus, I was free to ‘describe’, in effect to imagine, how we could have handled the 2008 financial crisis differently. Of how instead of the Occupy Wall Street type of demonstrations, we might have built a democratic market-socialism worth fighting for.
Why does it matter?
Nothing is more disheartening than the conviction that there exists no alternative to a system in permanent crisis which is crushing our souls and flattening our spirits. This is why writing, or reading, a book like ANOTHER NOW is important to those of us who feel ensnared in a socioeconomic system which, first, holds behind the majority and, second, enriches a tiny proportion who also end up insecure, unhappy and, ultimately, alienated, from a society whose only booming industries are Discontent, Depression and Ecocide.
Even for those who disagree with my assessment of This Now, and who are far more optimistic about it than I am, have much to learn from Another Now in which power, both corporate and state, is substantially curtailed – the result being a world closer to what Adam Smith, their patron saint, was waxing lyrical about than to what passes today as free-market capitalism – and which, in reality, is a species of techno-feudalism.
On a more personal note
For years, I described myself as a Libertarian Marxist. Many, both on the Hard Right and on the Hard Left, mocked me finding rare common ground in the assertion that a libertarian cannot be Marxist and a Marxist must reject liberalism. ANOTHER NOW proves them wrong, I trust. In this I am ably assisted by my three characters and the way their views evolve between the 1980s and the book’s conclusion in 2036. Iris (a feisty Marxist-Feminist anthropologist), Eva (a neoliberal former banker turned academic economist), and Costa (a genius techie) demonstrate that there is no oxymoron here – that the only way one can be truly liberal or libertarian is by seeking to overthrow capitalism and to replace it with a socio-economic system where autonomy and democracy do not stop at the entrance of the corporations dominating our lives.
Postscript
As readers of ANOTHER NOW will discover in the book’s final pages, I have no definitive answer to perhaps the greatest question: “How far are we prepared to go in order to bring about what we consider to be the good society?” The true mark of a genuine enemy of oppression and unfreedom is a readiness endlessly to agonise over this question.
October 6, 2020
How progressives could still win the 21st century – The Correspondent
Our era will be remembered for the triumphant march of authoritarianism in whose wake the vast majority of humanity have experienced unnecessary hardship and the planet’s ecosystem has suffered avoidable climate destruction. For a brief period – a period the British historian Eric Hobsbawm described as “the short 20th century” – establishment forces were united in dealing with challenges to their authority. It was a rare period in which the establishment had to face a variety of progressives, all seeking to change the world: social democrats, communists, self-management experiments, national liberation movements in Africa and Asia, the early, radical, ecologists etc.
I grew up in mid-1960s Greece, governed by a right-wing dictatorship that was instigated by the United States under Lyndon Johnson (whose administration was one of the most progressive domestically, but which nonetheless did not hesitate to prop up fascists in Greece or carpet-bomb Vietnam). The fear and loathing of right-wing populism that can be found today plastered on every page of the New York Times was simply absent back then.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] ©
Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Things changed after 2008, the year the western financial system imploded. Following 25 years of financialisation, Read more in Ann Pettifor’s piece on the global financial systemunder the ideological cloak of neoliberalism, global capitalism had a 1929-like spasm that nearly brought it to its knees. The immediate reaction to this crisis, intended to prop up financial institutions and markets, was to turn on the central banks’ printing presses, and to transfer bank losses to the working and middle classes via so-called “bailouts”.
This combination of socialism for the few and stringent austerity for the masses did two things. First, it depressed real investment globally, as firms could see that the masses had little to spend on new goods and services, producing discontent among the many while the very few received huge doses of “liquidity”.
Secondly, it gave rise initially to progressive uprisings – from the Indignados in Spain and the Aganaktismeni in Greece to Occupy Wall Street and various left-wing forces in Latin America. These movements, however, were relatively short-lived, and they were efficiently dealt with either by the establishment directly ( the crushing of the Greek Spring in 2015, for example) or indirectly (leftist Latin American governments fading as Chinese demand for their exports collapsed).
As progressive causes were snuffed out one by one, the discontent of the masses had to find a political expression. Mimicking the rise of Mussolini in Italy, who promised to look after the weakest and to make them feel proud to be Italian again, we’ve witnessed the rise of, what we can call, the Nationalist International, most clearly expressed in the rightist arguments fuelling Great-Britain’s exit from the European Union and the election successes of right-wing nationalists: Donald Trump in the United States; Jair Bolsonaro in Brazil; Narendra Modi in India; Marine Le Pen in France; Matteo Salvini in Italy and Viktor Orban in Hungary.
This clash between the liberal establishment and the Nationalist International was utterly illusory
And so for the first time since the second world war, the great political clash has shifted from between the establishment and assorted progressives, to one between different parts of the establishment: one part appearing as the stalwarts of liberal democracy, the other as the representatives of illiberal democracy.
Of course, this clash between the liberal establishment and the Nationalist International was utterly illusory. In France, the centrist Macron needed the threat of far-right nationalism under Le Pen, without whom he would never be president. And Le Pen needed Macron and the liberal establishment’s austerity policies that generated the discontent that fed her campaigns. Similarly in the United States, where the policies of the Clintons and the Obamas that bailed out Wall Street fuelled the discontent that gave rise to Donald Trump whose rise, in a never ending circle, shored up Clinton’s and Biden’s defences against someone like Bernie Sanders. It was a reinforcement mechanism between the establishment and the so-called populists that has been replicated across the world.
Nevertheless, the fact that the liberal establishment and Nationalist International are, in reality, codependent does not mean that the cultural and personal clash between them is not authentic. The authenticity of their clash, despite the lack of any real policy difference between them, made it next to impossible for progressives to be heard over the cacophony caused by the clashing variants of authoritarianism.
This is exactly why we need a Progressive International – an international movement of progressives to counter the fake opposition between two variations of globalised authoritarianism (the liberal establishment and the Nationalist International) which trap us in a business-as-usual agenda that destroys life prospects and wastes opportunities to end climate change.
The question then is: what would a Progressive International do? To what purpose? And by which means?
If our Progressive International simply creates space for open discussion in city squares (as Occupy Wall Street did a decade ago) or just seeks to emulate efforts such as the World Social Forum, it will again eventually fizzle out. To succeed we will need a common plan of action and an uncommon campaign strategy to energise progressives around the world to implement that plan. Last but not least, we’ll need the shared will to envision a postcapitalist reality.
Allow me to unpack these three prerequisites one at a time.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still]
© Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 1: A common progressive action plan
The fascists and the bankers have a common programme. Whether you speak to a banker in Chile or to one in Switzerland, to a supporter of Trump in the US or a Le Pen voter in France, you will hear the same narrative. Bankers will say that regulation and capital controls are detrimental to progress; that financial engineering increases the efficiency with which capital flows to the economy; that the private sector is always better at delivering services than the public sector, that minimum wages and trades unions impede growth or that climate change can only be dealt with by the private sector.
For their part, the Nationalist International narrative is as follows: electrified border fences are essential for preserving national sovereignty, migrants threaten local jobs and social cohesion; Muslims in particular cannot be integrated and need to be kept out; foreigners conspire with local liberal elites to weaken the nation; women must be encouraged to raise their children at home; LGBTQ+ rights come at the expense of basic morality and, last but not least: “Give us the power to act in an authoritarian manner and we shall make our country great and you proud again”.
By rebalancing wages, trade and finance at a planetary scale, both involuntary migration and involuntary unemployment will recede
Progressives also need shared narratives. Thankfully, we know what must be done: power generation must shift massively from fossil fuels to renewables, wind and solar primarily; land transport must be electrified while air transport and shipping must turn to new zero-carbon fuels (such as hydrogen); meat production needs to diminish substantially, with greater emphasis on organic crops; and strict limits on physical growth (from toxins to cement) are of the essence.
We also know that all this will cost at least 10% of global income, or nearly $10 trillion, annually – a sum that can be easily mobilised as long as we are ready to create institutions that will coordinate the various works and redistribute the benefits from the global north and the global south. To accomplish this, we need to invoke the spirit of Franklin D Roosevelt’s original New Deal – a policy that succeeded because it inspired people who had given up hope that there are ways of pressing idle resources into public service.
Our International Green New Deal will have to utilise transnational bond instruments and revenue-neutral carbon taxes – so that the money raised from taxing diesel can be returned to the poorest of citizens relying on diesel cars, in order to strengthen them generally and also allow them to buy an electric car. To plough these resources into green investments, a new Organisation for Emergency Environmental Cooperation, is necessary to pool the brainpower of the international scientific community into something like a Green Manhattan Project – one that aims, instead of mass murder, at ending extinction.
Even more ambitiously, our common plan must include an International Monetary Clearing Union, of the type John Maynard Keynes suggested during the Bretton Woods conference in 1944, featuring well-designed restrictions on capital movements. By rebalancing wages, trade and finance at a planetary scale, both involuntary migration and involuntary unemployment will recede, thus ending the moral panic over the human right to move freely about the planet.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] © Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 2: An uncommon campaign
Without this, our common plan, the International Green New Deal, will stay on the drawing table, so here is a campaign idea: let’s identify multinational companies that abuse workers locally and target them globally, utilising the great disparity between the cost to participants of, for example, boycotting Amazon for a day and the costs of such boycotts to targeted firms. Global consumer boycotts are not new but now, using the power of platform megafirms, like Amazon, against them, they can be far more effective. Especially in a second phase, they are combined with local strike action involving the relevant trades unions. Such global action in support of local workers or communities has immense scope. With some clever communication and planning, they can become a popular way people around the world share a feeling that they are helping make the world a freer, fairer place.
Of course, to make this happen, our Progressive International requires a nimble international organisation. The problem with organisations that are capable of global coordination is that they, surreptitiously, reproduce within them bureaucracies, exclusion and power games. How can we prevent neoliberalism and authoritarian nationalism from wrecking the world without creating our very own variety of authoritarianism? Granted, it is harder to find the right answer to this question as progressives who reject hierarchies, bureaucracies and the encroachments of paternalism, but we have a duty to find it nevertheless.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still]
© Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 3: A shared vision of postcapitalism
Consider what happened on 12 August 2020, the day the news broke that the British economy had suffered its greatest slump ever. The London Stock Exchange jumped by more than 2%! Nothing comparable had ever occurred. Similar developments unfolded on Wall Street in the United States.
In essence, when Covid-19 met the gargantuan bubble with which governments and central banks have been zombifying corporations and financial institutions since 2008, financial markets finally decoupled from the underlying capitalist economy.
The result of these remarkable developments is that capitalism has already begun to evolve into a type of technologically advanced feudalism. Neoliberalism is now what Marxism-Leninism used to be during the Soviet 1980s: an ideology utterly at odds even with the regime invoking it. Following the collapse of the Soviet bloc in 1991, and of financialised capitalism in 2008, we are well into a new phase in which capitalism is dying and socialism is refusing to be born.
If I am right in this, even progressives who still entertain hopes of reforming or civilising, capitalism, must consider the possibility that we must look beyond capitalism – indeed, that we must plan for a postcapitalist civilisation. The problem is that, as my great friend Slavoj Zizek has pointed out, most people find it easier to imagine the end of the world than the end of capitalism.
To counter this failure of our collective imagination, in a recent book entitled Another Now: Dispatches from an alternative present, Read about this in my recently published book, Another Now: Dispatches from an alternative presentI try to imagine that my generation had not missed every pivotal moment history presented us with. What if we had seized the 2008 moment to stage a peaceful high-tech revolution that led to a postcapitalist economic democracy? What would it be like?
To be desirable, it would feature markets for goods and services since the alternative – a Soviet-type rationing system that vests arbitrary power in the ugliest of bureaucrats – is too dreary for words. But to be crisis-proof, there is one market that we cannot afford to preserve: the labour market. Why? Because, once labour time has a rental price, the market mechanism inexorably pushes it down while commodifying every aspect of work (and, in the age of Facebook, of our leisure even). The greater the system’s success in doing this, the less the exchange value of each unit of output it generates, the lower the average profit rate and, ultimately, the nearer the next systemic crisis.
Can an advanced economy function without labour markets? Of course it can. Consider the principle of one-employee-one-share-one-vote. Amending corporate law so as to turn every employee into an equal (though not equally remunerated) partner, via granting them a non-tradeable one-person-one-share-one-vote, is as unimaginably radical today as universal suffrage used to be in the 19th century. If, in addition to this pivotal transformation of company ownership, Central Banks were to provide every adult with a free bank account, a postcapitalist market economy would be delivered.
With share markets gone, debt leverage linked to mergers and acquisitions would also become a thing of the past. Goldman Sachs and the financial markets oppressing humanity will suddenly become extinct – without even the need to ban them. Freed from corporate power, unshackled from the indignity imposed upon the needy by the welfare state, and liberated from the tyranny of the profits v wages tug-of-war, persons and communities can begin to imagine new ways of deploying their talents and creativity.
We are at a fork in the road. Postcapitalism is underway, albeit on a path to dystopia. Only a Progressive International can help humanity alter this path.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] © Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
I grew up in mid-1960s Greece, governed by a right-wing dictatorship that was instigated by the United States under Lyndon Johnson (whose administration was one of the most progressive domestically, but which nonetheless did not hesitate to prop up fascists in Greece or carpet-bomb Vietnam). The fear and loathing of right-wing populism that can be found today plastered on every page of the New York Times was simply absent back then.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] ©Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Things changed after 2008, the year the western financial system imploded. Following 25 years of financialisation, Read more in Ann Pettifor’s piece on the global financial systemunder the ideological cloak of neoliberalism, global capitalism had a 1929-like spasm that nearly brought it to its knees. The immediate reaction to this crisis, intended to prop up financial institutions and markets, was to turn on the central banks’ printing presses, and to transfer bank losses to the working and middle classes via so-called “bailouts”.
This combination of socialism for the few and stringent austerity for the masses did two things. First, it depressed real investment globally, as firms could see that the masses had little to spend on new goods and services, producing discontent among the many while the very few received huge doses of “liquidity”.
Secondly, it gave rise initially to progressive uprisings – from the Indignados in Spain and the Aganaktismeni in Greece to Occupy Wall Street and various left-wing forces in Latin America. These movements, however, were relatively short-lived, and they were efficiently dealt with either by the establishment directly ( the crushing of the Greek Spring in 2015, for example) or indirectly (leftist Latin American governments fading as Chinese demand for their exports collapsed).
As progressive causes were snuffed out one by one, the discontent of the masses had to find a political expression. Mimicking the rise of Mussolini in Italy, who promised to look after the weakest and to make them feel proud to be Italian again, we’ve witnessed the rise of, what we can call, the Nationalist International, most clearly expressed in the rightist arguments fuelling Great-Britain’s exit from the European Union and the election successes of right-wing nationalists: Donald Trump in the United States; Jair Bolsonaro in Brazil; Narendra Modi in India; Marine Le Pen in France; Matteo Salvini in Italy and Viktor Orban in Hungary.
This clash between the liberal establishment and the Nationalist International was utterly illusory
And so for the first time since the second world war, the great political clash has shifted from between the establishment and assorted progressives, to one between different parts of the establishment: one part appearing as the stalwarts of liberal democracy, the other as the representatives of illiberal democracy.
Of course, this clash between the liberal establishment and the Nationalist International was utterly illusory. In France, the centrist Macron needed the threat of far-right nationalism under Le Pen, without whom he would never be president. And Le Pen needed Macron and the liberal establishment’s austerity policies that generated the discontent that fed her campaigns. Similarly in the United States, where the policies of the Clintons and the Obamas that bailed out Wall Street fuelled the discontent that gave rise to Donald Trump whose rise, in a never ending circle, shored up Clinton’s and Biden’s defences against someone like Bernie Sanders. It was a reinforcement mechanism between the establishment and the so-called populists that has been replicated across the world.
Nevertheless, the fact that the liberal establishment and Nationalist International are, in reality, codependent does not mean that the cultural and personal clash between them is not authentic. The authenticity of their clash, despite the lack of any real policy difference between them, made it next to impossible for progressives to be heard over the cacophony caused by the clashing variants of authoritarianism.
This is exactly why we need a Progressive International – an international movement of progressives to counter the fake opposition between two variations of globalised authoritarianism (the liberal establishment and the Nationalist International) which trap us in a business-as-usual agenda that destroys life prospects and wastes opportunities to end climate change.
The question then is: what would a Progressive International do? To what purpose? And by which means?
If our Progressive International simply creates space for open discussion in city squares (as Occupy Wall Street did a decade ago) or just seeks to emulate efforts such as the World Social Forum, it will again eventually fizzle out. To succeed we will need a common plan of action and an uncommon campaign strategy to energise progressives around the world to implement that plan. Last but not least, we’ll need the shared will to envision a postcapitalist reality.
Allow me to unpack these three prerequisites one at a time.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still]© Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 1: A common progressive action plan
The fascists and the bankers have a common programme. Whether you speak to a banker in Chile or to one in Switzerland, to a supporter of Trump in the US or a Le Pen voter in France, you will hear the same narrative. Bankers will say that regulation and capital controls are detrimental to progress; that financial engineering increases the efficiency with which capital flows to the economy; that the private sector is always better at delivering services than the public sector, that minimum wages and trades unions impede growth or that climate change can only be dealt with by the private sector.
For their part, the Nationalist International narrative is as follows: electrified border fences are essential for preserving national sovereignty, migrants threaten local jobs and social cohesion; Muslims in particular cannot be integrated and need to be kept out; foreigners conspire with local liberal elites to weaken the nation; women must be encouraged to raise their children at home; LGBTQ+ rights come at the expense of basic morality and, last but not least: “Give us the power to act in an authoritarian manner and we shall make our country great and you proud again”.
By rebalancing wages, trade and finance at a planetary scale, both involuntary migration and involuntary unemployment will recede
Progressives also need shared narratives. Thankfully, we know what must be done: power generation must shift massively from fossil fuels to renewables, wind and solar primarily; land transport must be electrified while air transport and shipping must turn to new zero-carbon fuels (such as hydrogen); meat production needs to diminish substantially, with greater emphasis on organic crops; and strict limits on physical growth (from toxins to cement) are of the essence.
We also know that all this will cost at least 10% of global income, or nearly $10 trillion, annually – a sum that can be easily mobilised as long as we are ready to create institutions that will coordinate the various works and redistribute the benefits from the global north and the global south. To accomplish this, we need to invoke the spirit of Franklin D Roosevelt’s original New Deal – a policy that succeeded because it inspired people who had given up hope that there are ways of pressing idle resources into public service.
Our International Green New Deal will have to utilise transnational bond instruments and revenue-neutral carbon taxes – so that the money raised from taxing diesel can be returned to the poorest of citizens relying on diesel cars, in order to strengthen them generally and also allow them to buy an electric car. To plough these resources into green investments, a new Organisation for Emergency Environmental Cooperation, is necessary to pool the brainpower of the international scientific community into something like a Green Manhattan Project – one that aims, instead of mass murder, at ending extinction.
Even more ambitiously, our common plan must include an International Monetary Clearing Union, of the type John Maynard Keynes suggested during the Bretton Woods conference in 1944, featuring well-designed restrictions on capital movements. By rebalancing wages, trade and finance at a planetary scale, both involuntary migration and involuntary unemployment will recede, thus ending the moral panic over the human right to move freely about the planet.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] © Francis Alÿs Courtesy the artist and David ZwirnerPrerequisite 2: An uncommon campaign
Without this, our common plan, the International Green New Deal, will stay on the drawing table, so here is a campaign idea: let’s identify multinational companies that abuse workers locally and target them globally, utilising the great disparity between the cost to participants of, for example, boycotting Amazon for a day and the costs of such boycotts to targeted firms. Global consumer boycotts are not new but now, using the power of platform megafirms, like Amazon, against them, they can be far more effective. Especially in a second phase, they are combined with local strike action involving the relevant trades unions. Such global action in support of local workers or communities has immense scope. With some clever communication and planning, they can become a popular way people around the world share a feeling that they are helping make the world a freer, fairer place.
Of course, to make this happen, our Progressive International requires a nimble international organisation. The problem with organisations that are capable of global coordination is that they, surreptitiously, reproduce within them bureaucracies, exclusion and power games. How can we prevent neoliberalism and authoritarian nationalism from wrecking the world without creating our very own variety of authoritarianism? Granted, it is harder to find the right answer to this question as progressives who reject hierarchies, bureaucracies and the encroachments of paternalism, but we have a duty to find it nevertheless.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still]© Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 3: A shared vision of postcapitalism
Consider what happened on 12 August 2020, the day the news broke that the British economy had suffered its greatest slump ever. The London Stock Exchange jumped by more than 2%! Nothing comparable had ever occurred. Similar developments unfolded on Wall Street in the United States.
In essence, when Covid-19 met the gargantuan bubble with which governments and central banks have been zombifying corporations and financial institutions since 2008, financial markets finally decoupled from the underlying capitalist economy.
The result of these remarkable developments is that capitalism has already begun to evolve into a type of technologically advanced feudalism. Neoliberalism is now what Marxism-Leninism used to be during the Soviet 1980s: an ideology utterly at odds even with the regime invoking it. Following the collapse of the Soviet bloc in 1991, and of financialised capitalism in 2008, we are well into a new phase in which capitalism is dying and socialism is refusing to be born.
If I am right in this, even progressives who still entertain hopes of reforming or civilising, capitalism, must consider the possibility that we must look beyond capitalism – indeed, that we must plan for a postcapitalist civilisation. The problem is that, as my great friend Slavoj Zizek has pointed out, most people find it easier to imagine the end of the world than the end of capitalism.
To counter this failure of our collective imagination, in a recent book entitled Another Now: Dispatches from an alternative present, Read about this in my recently published book, Another Now: Dispatches from an alternative presentI try to imagine that my generation had not missed every pivotal moment history presented us with. What if we had seized the 2008 moment to stage a peaceful high-tech revolution that led to a postcapitalist economic democracy? What would it be like?
To be desirable, it would feature markets for goods and services since the alternative – a Soviet-type rationing system that vests arbitrary power in the ugliest of bureaucrats – is too dreary for words. But to be crisis-proof, there is one market that we cannot afford to preserve: the labour market. Why? Because, once labour time has a rental price, the market mechanism inexorably pushes it down while commodifying every aspect of work (and, in the age of Facebook, of our leisure even). The greater the system’s success in doing this, the less the exchange value of each unit of output it generates, the lower the average profit rate and, ultimately, the nearer the next systemic crisis.
Can an advanced economy function without labour markets? Of course it can. Consider the principle of one-employee-one-share-one-vote. Amending corporate law so as to turn every employee into an equal (though not equally remunerated) partner, via granting them a non-tradeable one-person-one-share-one-vote, is as unimaginably radical today as universal suffrage used to be in the 19th century. If, in addition to this pivotal transformation of company ownership, Central Banks were to provide every adult with a free bank account, a postcapitalist market economy would be delivered.
With share markets gone, debt leverage linked to mergers and acquisitions would also become a thing of the past. Goldman Sachs and the financial markets oppressing humanity will suddenly become extinct – without even the need to ban them. Freed from corporate power, unshackled from the indignity imposed upon the needy by the welfare state, and liberated from the tyranny of the profits v wages tug-of-war, persons and communities can begin to imagine new ways of deploying their talents and creativity.
We are at a fork in the road. Postcapitalism is underway, albeit on a path to dystopia. Only a Progressive International can help humanity alter this path.
Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] © Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
About the imagesOn April 11, 2002, 500 participants were given shovels and asked to form a single line on the outskirts of Lima, Peru. Their task was to push a 1600ft long sand dune forward by about four inches from its original position; their efforts captured for a film entitled When Faith Moves Mountains by artist Francis Alÿs.Although this collective action created a spectacular, almost biblical image, the visual documentation is not itself the intended work. In the film Alÿs documents the responses from his volunteers to the question he asks about what persuaded them to participate and what they experienced on the day. Each story woven together gives meaning to, and makes concrete, this language – also from the Bible – of one’s faith being able to mountains. (Yara van der Velden, image editor)See more work by Francis Alÿs
FOR THE CORRESPONDENT’S SITE CLICK HERE.
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2351 followers
Yanis Varoufakis isn't a Goodreads Author
(yet),
but they
do have a blog,
so here are some recent posts imported from
their feed.
