Yanis Varoufakis's Blog, page 54

ANOTHER NOW reviewed by Luke McCarthy in The Monthly

Politics in a time of pandemic are grim. In the face of such global catastrophe, one that has only exacerbated the extractive, sclerotic nature of our existing economy, those on the left are burdened with the question: is there an alternative? And, if there is, how can we get there? These are the very questions that rogue, heterodox economist Yanis Varoufakis attempts to answer in his latest book, Another Now: Dispatches from an Alternative Present, part speculative fiction and part post-capitalist textbook.
No stranger to metaphor, much of Varoufakis’s appeal can be found in his intuitive and fable-like articulation of economic theory. In past work (such as 2017’s Talking to My Daughter About the Economy and 2011’s The Global Minotaur), he has written in detail on the “magical power” of bankers, who transport interest-infested money from our future to the present. And, in his writing about the human “ghost” in the capitalist “machine”, Varoufakis has shown how our unpredictable nature can haunt the supposedly infallible mechanisms of the free market.
Having risen to prominence during his short time as Greece’s finance minister in 2015, Varoufakis’s tale of the “tumbling mountaineers” is perhaps closest to home: a collective of rock climbers are bound together by a single rope, each falling one after the other in the wake of an earthquake (this being an illustration of the slow, inevitable crash that gradually made its way throughout the European Union post-2008). Rather than simplify the many complex, hard-to-grasp contradictions of our late-capitalist economy, these stories instead work to clarify them.
And so, in a body of work teeming with allusions to both ancient myth and modern legend, it only makes sense that when laying out his blueprint for an egalitarian, post-capitalist economy, Varoufakis would take his storytelling method to its logical conclusion: a genuine work of fiction. Taking place in the year 2025, the narrative of Another Now follows Costa, Iris and Eva, a trio of clashing ideologues (techno-futurist, revolutionary feminist and free-market fundamentalist respectively) who find themselves in communication with their counterparts in what they come to call the “Other Now”.
This Other Now takes the form of an alternate future where, after the global financial crisis of 2008, the world began a slow process of readjustment, a process through which a new, post-capitalist economy came into being. How did this Other Now come about? Through targeted, grassroots action initiated by a collective of intersecting movements that attacked our existing economy’s most unstable handmaidens: the stock market and private investment. Like all good science fiction, the mechanics of exactly how Costa, Iris and Eva come to discover this Other Now are not particularly scientific; instead, they are merely a framework whereby Varoufakis can mount this bold, neo-Socratic thought experiment.
Despite being Socratic in method, the many dialogues between Costa, Iris and Eva never read as schematic. Although the three characters are clearly stand-ins for their respective ideologies – jointly acting as a kind of fictional sounding-board through which Varoufakis can test his proposed vision of a democratic-socialist utopia – there remains a very human, very real sense of history between the three.
Each of the them had, “in their different ways, been lured in and then defeated by modernity”. Costa, a former “tech evangelical”, is haunted by his “badly misplaced faith in the digital revolution’s emancipatory powers”. Iris, a revolutionary Marxist incensed by a “long string of dispiriting leftist calamities”, is sceptical of the idea that any future “revolution” will not simply re-enforce the oppressions of old (“Mark my words. The moment our comrades get a whiff of power they’ll sacrifice every principle they ever held,” she states defiantly). And Eva, a former Wall Street banker, is unable to shake the guilt of peddling “the weapons of mass financial destruction” that tanked the global economy in 2008.
Through Varoufakis’s portrayal of these individuals, one senses a push-and-pull present within the author himself: the tech-utopian, the revolutionary leftist and the rational economist. “Writing this as a manual would have been unbearable,” Varoufakis explained. “It would have forced me to pretend that I have taken sides in arguments that remain unresolved in my head – often in my heart.” At best, the back-and-forth between these three characters reminds one of the effortless, post-dinner to early-morning conversations one has with close friends: a slow unfurling where any idea – however bizarre, ridiculous or tangential – remains up for discussion.
But if this is the framework through which Varoufakis can explore his vision of a potential future, the question still remains: what does this Other Now look like? After stumbling upon his first dispatches from the Other Now, Costa is similarly perplexed. “What had Kosti [the name given to Costa’s alternate-universe twin] meant when he mentioned that the corporation he worked for had no boss? What did he mean when he said there were no longer any banks? That no one owned land or paid taxes?”
“No bosses, no wages, no problem”. This is the subheading that introduces us to what Kosti calls “corpo-syndicalism” (a riff on the term “anarcho-syndicalism”, a method of worker self-governance practised most famously by the Spanish anarchists during the Spanish Civil War). In the Other Now, each worker in their respective corporation or business is given an equal share within the company: “One person, one share, one vote”.
What does this mean? Each worker, regardless of their role, is paid a flat wage, resulting in net-higher wages for everyone without the self-perpetuating hierarchies of upper management. The workers themselves are not forced into specific roles, but are free to leave or switch positions at any given time. Lest anyone talk about a lack of incentive, there remains in the Other Now democratically decided bonuses, which are distributed at the end of each month (this is done in a transparent manner in order to avoid potential bonus-stacking).
Because each individual owns a share within their respective business, this achieves three things. First, each worker within any given company has an equal say over the direction of the profits that they have collectively earned. Second, a system of “one person, one share, one vote” disincentivises the mega-monopolies of our present day, for if each worker has a say about the direction of the business, then the larger a company grows, the more inefficient it is bound to become. And third, if one must work for a company in order to own a share in it, and this share is non-tradeable and non-negotiable, then, in one fell swoop, the stock market has effectively been abolished. No longer can the wealthy profit via speculation, the trading of exorbitantly priced shares being a risky practise that routinely crashes capitalist economies. But workplace democracy is not all that’s on Varoufakis’s agenda here.
What do we do to fight poverty? A universal basic “dividend” is deposited into one’s account at regular intervals, enough money for a person to survive comfortably without being forced into work, paid for with a blanket 5% revenue tax on each and every business.
Can we ensure housing is a human right? Socialised housing is a key feature of the Other Now, the construction and upkeep of which is financed through rent collected within “commercial zones” (land which can be privately rented out by both businesses and the individuals who are willing to pay for it).
How do we begin to reckon with the damage wrought by Western imperialism? Through a worldwide, cooperative currency union, trade levies are paid for by those who profit most from the imbalances of global trade. These levies are then funnelled into free development funds for the countries and regions most in need.
There is something exciting, even invigorating, about envisioning this world alongside Varoufakis. It is a vision that not only inspires, but also works to strengthen one’s critique, for if you can begin to see the world in which you’re fighting for, then it can help to clarify exactly what you’re fighting against.
But not content to merely describe economic utopia, Varoufakis instead makes the very human impact of this potential future his main concern. In foregrounding this impact through the conversations of Costa, Iris and Eva, he wrestles with the many questions that typically fall outside the domain of economics. Of all these questions, the ones raised by Iris and her Other Now counterpart, Siris, are the thorniest.
“Mountains move, banking becomes extinct, even capitalism dies, but patriarchy lives on like a hard-to-kill cockroach,” announces Siris late in the book. For although the Other Now may have done away with economic inequality, true liberation – one that allows us to transcend the toxic grasp of racism, sexism, homophobia and hierarchy – is not a purely economic matter.
There is tragedy in Iris’s realisation that the future she fights for – one where kindness is a “sovereign good” and mutual aid is unconditional – has not yet come to be. This is a tragedy that all radicals must eventually face, and it speaks to Varoufakis’s intellectual humility that in the excitement of envisioning his Other Now he does not fall victim to vulgar economic determinism. Here is a post-capitalist textbook that also asks us: is transcending capitalism enough?
Like all good post-dinner conversations, one finishes Another Now buzzing with a sense of possibility. Varoufakis, having moved past the incisive critique of his previous work, now offers us a workable and articulate blueprint for real-world change. Alongside this buzzing sense of possibility, there is also a sadness, the dawning realisation that these shared moments of inspiration and possibility must inevitably come to an end. Leaving this Other Now, a world that only accentuates the many problems of our own, one cannot help but feel a sense of loss. And yet, by sketching out so clearly what could be, Varoufakis makes our drive to get there grow only greater. Thinking about the future scares me sometimes. Reading Another Now, I am reminded that it doesn’t have to.

LUKE MCCARTHY

Luke McCarthy is a filmmaker, writer and critic living in Naarm / Melbourne. He has written for The Guardian, ABC and The Big Issue, among other publications.

Click here for the original site of The Monthly,  here for a related feature of ANOTHER NOW in The Guardian, and here for an intimate video introduction  to ANOTHER NOW by Yanis Varoufakis.

How worried should Americans be about public debt? My debate with Todd G. Buchholz on pairagraph.com

How worried should Americans (indeed the rest of the world too) be about public debt. In this running exchange Todd G. Buchholz, White House director of economic policy for President George H.W. Bush, financier and author, and Yanis Varoufakis, academic economist, parliamentarian and author, answer the question. Invited to do so by debate forum pairagraph.com, Todd kicked off the debate with this piece (see also below) and Yanis responded thus (also copied below).
TODD G. BUCHHOLZ’s Opening Salvo 



I wish I could believe that the tooth fairy really flies from pillow to pillow, that Elvis still lives, and that government debt doesn’t matter. Some people manage to believe in all three, and I’m sure they sleep better at night. I’m also sure that whenever confronted with absurdities, they can concoct all sorts of theories that seem plausible after a few drinks or puffs of suspect vegetation.

But to the rest of us, the U.S. and many of its G7 cohort look not just ill but veering towards broke. To offset the COVID-induced Great Cessation, the Federal Reserve and Congress have pumped in staggering sums of stimulus, fearing that the economy would otherwise sink like a dense dumpling in a bucket of broth at a 1930s soup kitchen. The 2020 budget deficit will hit about 16 percent of GDP, and the ratio of debt to GDP is hurdling over the 100 percent mark, numbers not seen since Franklin Roosevelt was photographed with a cigarette holder jauntily protruding from his patrician lips.
Assuming we eventually defeat COVID and do not devolve into a dystopic Terminator scene, can we avoid the fiscal cliff? Some people think we should not care about such things and that governments can keep borrowing without limit, as long as the central bank prints money. Such debt apologists are not necessarily original thinkers. They have many forerunners, some of them buried in the rubble of ancient Greece, where 4th century BC municipalities defaulted on debts to the Temple of Delos.
Want a more recent example? Take a flight to broken Venezuela, where debt is twice the GDP level and inflation should be displayed using scientific notation. In the 1960s and 70s, UK officials listened to such advice and recklessly borrowed. The country suffered raging inflation and a sinking currency. It was called the “sick man of Europe” (a phrase first applied by Czar Nicholas I to the crumbling Ottomans). In 1976, in an extraordinary conversion, Labour Prime Minister James Callaghan begged the IMF for a bailout, performed a fiscal about-face and declared to debt apologists, “I tell you in all candour that that option no longer exists.”
The age-old refrain from debt apologists is, “we owe the money to ourselves.” Two replies come to mind. First, we don’t just owe money to ourselves. About one-third of U.S. debt is in the hands of foreigners, including a trillion dollars to the Chinese. Second, even if we look solely at debt held by Americans, we should ask, “Who is we?” The lenders who in good faith bought U.S. Treasuries are not the same individuals who would benefit from tearing up the bonds or stomping their value down to nothing through inflation. This is a fallacy of composition.

A debt is a claim on the future. If you think it is imaginary, ask Elvis to sing Jailhouse Rock when he stops by your place tonight.



YANIS VAROUFAKIS’s Reply


It takes great foolishness to be relaxed about mounting debt. But, then again, smart persons recognise that debt is to capitalism that which hell is to Christianity: Grossly unpleasant but absolutely essential, since without it the system (economic system or Christian belief system) does not work. So, yes, worrying about hell is part and parcel of being devout just as losing sleep over debt is the sensible thing to do under capitalism, especially during a crisis as great as the present one.

But, I am told by believers, freaking out about hell is not the best way to avoid ending up there. Hell, like debt, is a mere symptom of doing the wrong thing. And the wrong thing to do in a great depression, of the sort we are experiencing now, is exactly what Todd Buchholz is doing now: To freak out about public debt, carefully avoiding a single word regarding the private debt menace looming as families and companies face bankruptcy.
Too smart to put it in his own words, Todd whips up fear of public debt hoping that his readers will reach, all by themselves, the ‘obvious’ conclusion that it is time for austerian public spending cuts for the purpose of reining in the budget deficit.
It is not hard to mislead the public into this conclusion. When the going gets tough in our private lives, with our incomes tanking, you and I have a duty to tighten our belts and to say no to new loans. However, private finances are a terrible basis for thinking about public finance.
You and I are blessed with a wonderful independence between our expenses and our income. When, in response to being in the red, we cut down on our expenses, our budget goes back into the black because our income is independent of what we spend. Tragically, the Treasury is not blessed with this splendid independence between its tax revenues and public expenditure.
Suppose Todd succeeded in pushing everyone into an austerian mindset yielding budget cuts. At a time of falling private expenses (both on consumption and, more ominously, on investment), a subsequent reduction in public spending will mean that the sum of private and public expenditure will fall even faster. But what is this sum? National income! Thus, GDP falls faster when states cut spending in a middle of a slump – a catastrophe for families and companies.
So, by all means let’s worry about debt. But let us first understand that, in a recession, debt will drown us if, like Todd, we focus exclusively on public debt. Put differently, the more government tries to balance its books now, the harder it will be for persons and firms to balance theirs and, as a result, total debt will rise faster as total incomes fall further.
For this reason, a special place in hell (and possibly debtor’s prison!) is reserved for those who whip up fear of public debt in order to lure good, unsuspecting people into the fallacy of austerity.

TO BE CONTINUED…

H Θεωρία των 2 Άκρων ξεπλένει την Χρεοδουλοπαροικία, Φιάσκο στα Ελληνοτουρκικά & το Στίγμα του ΜέΡΑ25 – Συνέντευξη στο tvxs.gr

“Nέα Δημοκρατία και ΚΙΝΑΛ οικειοποιούνται την δικαστική απόφαση και, παράλληλα, χρησιμοποιούν την Θεωρία των δύο άκρων για να ξεπλύνουν τον φασισμό» λέει ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης μιλώντας στο tvxs.gr, σχολιάζοντας επίσης πως ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται καν να αναφερθεί στην χρεοδουλοπαροικία που εκκόλαψε και εκκολάπτει το αυγό του φιδιού επειδή μια τέτοια αναφορά θα συγκρουόταν με το αφήγημα του της εξόδου από τα μνημόνια το καλοκαίρι του 2018. Επισημαίνει ταυτόχρονα πως «…το Δόγμα Νόμος και Τάξη ήταν νομοτελειακά δεδομένο από τις αρχές του 2019 ως μια προσπάθεια, από τη μία, αντιπερισπασμού στην αθέτηση των κυβερνητικών υποσχέσεων προς την μικρομεσαία τάξη και, από την άλλη, προετοιμασίας των δυνάμεων φυσικής και ψυχολογικής καταστολής που αργά ή γρήγορα θα απαιτούσε η νέα υφεσιακή υποτροπή που το ΜέΡΑ25 προέβλεψε για το τέλος του 2019». Ο γραμματέας του MέΡΑ 25 μιλάει επίσης στη συνέντευξη που ακολουθεί για τα Ελληνοτουρκικά, τις προϋποθέσεις για ενδεχόμενες συνεργασίες ενόψει των εκλογών με την απλή αναλογική, και τις διαφορές του ΜέΡΑ 25 με το ΚΚΕ και κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. 
Με την καταδίκη της ΧΑ η κυβέρνηση «επέστρεψε» στη θεωρία των δύο άκρων. Δηλώσατε ότι με αυτό τον τρόπο ο πρωθυπουργός ξεπλένει την ΧΑ. Πως ερμηνεύετε αυτή την στάση από την πλευρά της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού; 

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με το ρήμα «επέστρεψε». Η Θεωρία των Δύο Άκρων ποτέ δεν «έφυγε» για να «επιστρέψει». Ήταν το διαχρονικό αφήγημα της άρχουσας τάξης από τις πρώτες μέρες του φασισμού, την περίοδο του Μεσοπόλεμου, όταν τα αστικά καθεστώτα άρχισαν να ξεπλένουν τους φασίστες μέσω της θεωρίας των δύο άκρων, η οποία τσουβάλιαζε φασίστες και αντιφασίστες με στόχο την διατήρηση και αναπαραγωγή της εξουσίας των αστικών καθεστώτων και της καπιταλιστικής διαδικασίας παραγωγής υπεραξίας.

Στην Ελλάδα της Χρεοδουλοπαροικίας, ακριβώς μετά το 1ο Μνημόνιο (Μάιος 2010), η τρόικα εσωτερικού επιστράτευσε την θεωρία των δύο άκρων ώστε, από την μία, να απαξιώσει τη λαϊκή συστράτευση εναντίον των Μνημονίων και, από την άλλη, να αυτό-παρουσιαστεί ως η τελευταία αμυντική γραμμή της δημοκρατίας.

Σήμερα, το Μνημονιακό Τόξο ταμπουρώνεται και πάλι πίσω από αυτή τη θεωρία, για να αναπαράγει την πολιτική του ηγεμονία: Νέα Δημοκρατία και ΚΙΝΑΛΛ οικειοποιούνται την δικαστική απόφαση και, παράλληλα, χρησιμοποιούν την Θεωρία των δύο άκρων  (βλ. αφήγημα Μαρφίν, εξίσωση Κάτω και Πάνω Πλατείας Συντάγματος κλπ) για να ξεπλύνουν τον φασισμό, υιοθετώντας την ξενοφοβία που εκείνος «κανονικοποίησε», και επιστρατεύοντας την βία εναντίον μεταναστών ως επίσημη πολιτική των σωμάτων ασφάλειας (βλ. επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο από το Λιμενικό, δακρυγόνα στον Έβρο και στην Λέσβο). Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιτίθεται μεν στην θεωρία των δύο άκρων και πασχίζει να οικειοποιηθεί το αντιφασιστικό κίνημα, όμως αρνείται καν να αναφερθεί στην Χρεοδουλοπαροικία που εκκόλαψε και εκκολάπτει το αυγό του φιδιού επειδή μια τέτοια αναφορά θα συγκρουόταν με το αφήγημα του της εξόδου από τα μνημόνια το καλοκαίρι του 2018.

Την ημέρα της αναγγελίας της απόφασης ζήσαμε αδικαιολόγητη αστυνομική καταστολή και βία. Έγινε γνωστό καθυστερημένα ότι  τελικά δεν ήταν αλλά περισσότεροι οι μαθητές που κρατήθηκαν τέσσερις μέρες στη ΓΑΔΑ για τη συμμετοχή του στις μαθητικές διαδηλώσεις. Έχει προηγηθεί η περίπτωση Ινδαρέ και όχι μόνο. Ποιο είναι το σχόλιο σας;

Το ΜέΡΑ25 προειδοποιούσε προεκλογικά ότι η επερχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αναγκαζόταν, θέλοντας και μη, να εξαπολύσει κύμα καταστολής και αυταρχισμού. Αυτό το λέγαμε επειδή ήταν αδύνατη η εφαρμογή του 4ου Μνημονίου που κληρονόμησε από τον κ. Τσίπρα χωρίς την δημιουργία μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων, ιδίως μετά την διάψευση του μυθεύματος περί ανάκαμψης και επικείμενης ανάπτυξης που πρώτος εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν υιοθέτησε, υπερθεματίζοντας, η Νέα Δημοκρατία.

Οπότε, το Δόγμα Νόμος και Τάξη ήταν νομοτελειακά δεδομένο από τις αρχές του 2019 ως μια προσπάθεια, από τη μία, αντιπερισπασμού στην αθέτηση των κυβερνητικών υποσχέσεων προς την μικρομεσαία τάξη και, από την άλλη, προετοιμασίας των δυνάμεων φυσικής και ψυχολογικής καταστολής που αργά ή γρήγορα θα απαιτούσε η νέα υφεσιακή υποτροπή που το ΜέΡΑ25 προέβλεψε για το τέλος του 2019.

Κατόπιν, το 2020, με την επιτάχυνση αυτών των εξελίξεων λόγω πανδημίας, ενισχύθηκε και το πρόγραμμα καταστολής των κκ. Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη: Από τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ φτάσαμε ακόμα και στην τετραήμερη κράτηση 14χρονων.

Σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά τον περασμένο Ιούλιο, συνιστούσατε ψυχραιμία και μιλούσατε για ένα τεράστιο διπλωματικό φιάσκο που έχει βοηθήσει τον Ερντογάν να αναδείξει την Τουρκία σε περιφερειακή δύναμη. Συνεχίζετε να έχετε την ίδια άποψη σήμερα και τι σημαίνει για εσάς προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας; 

Δυστυχώς οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν την πρόβλεψή μας για διπλωματικό φιάσκο ολκής. Ήταν, όπως θα θυμάστε, τότε που αντικρίσαμε μπροστά μας τον πολέμαρχο Χαφτάρ στο κτίριο της Βουλής των Ελλήνων (αν είναι δυνατόν!) σε συμμαχία με τον οποίο ο κ. Μητσοτάκης θα… κατατρόπωνε, υποτίθεται, στον κ. Ερντογάν στην Λιβύη. Την θλιβερή εξέλιξη την γνωρίζουμε.

Πέραν του συγκεκριμένου φιάσκου, το ΜέΡΑ25 στηλιτεύει από την ίδρυσή του την ανόητη, ανήθικη και αναποτελεσματική κίνηση των τελευταίων δύο κυβερνήσεων να συμμαχήσουν με τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα της Αν. Μεσογείου (την Αιγυπτιακή δικτατορία του Σίσι και τον ακροδεξιό Νετανιάχου) με στρατηγικό σκοπό την περικύκλωση του Ερντογάν με θαλάσσια τρυπάνια και πλατφόρμες της ExonnMobil και της Total για εξορύξεις ορυκτών καυσίμων.

Επρόκειτο για πραγματικό αυτογκόλ. Από την μία, αυτές οι εξορύξεις, ακόμα και να γίνουν, δεν θα προσφέρουν απολύτως τίποτα στην εθνική μας οικονομία. Από την άλλη, ταύτισαν την Ελλάδα με τον διεθνή Τραμπισμό (στερώντας μας τα πραγματικά ερείσματα μεταξύ των προοδευτικών δημοκρατών ανά τον κόσμο) κι έκαναν το μεγαλύτερο δώρο στον Τούρκο Πρόεδρο: τη δυνατότητα να σταθεροποιήσει το καθεστώς του ενώπιον μιας εξορυκτικής συμμαχίας Ισραήλ-Ελλάδας-Αιγύπτου- ExonnMobil.

Με την επιβεβαίωση της αποτυχίας αυτής της προσπάθειας ενίσχυσης της χώρας μέσω ανίερης συμμαχίας με Νετανιάχου και Σια, ο κ. Μητσοτάκης σύρθηκε σε διμερείς συνομιλίες με επιδιαιτητή την κα Μέρκελ. Αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν θα παράξουν παρά νέο αδιέξοδο που, με την σειρά τους θα φέρει νέες εντάσεις.

Υπάρχει διέξοδος; Για το ΜέΡΑ25 υπάρχει και περνά μέσα από τον διαχωρισμό της χάραξης θαλασσίων ζωνών (υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ) από όλα τα υπόλοιπα ελληνοτουρκικά θέματα. Για να γίνει αυτό, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει άμεσα να συγκαλέσει στην Αθήνα Διεθνή Περιφερειακή Διάσκεψη όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου χωρίς επιδιαιτητές, με μοναδικό θέμα συζήτησης την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδων σε όλη την Αν. Μεσόγειο και μοναδικό στόχο τη σύγκληση σε κοινή καταγραφή των διαφωνιών ώστε να καταλήξουμε σε πολλαπλές, κοινώς συμφωνημένες, διμερείς οριοθετήσεις με δυνατότητα κοινής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με το αίτημα της συνεκδίκασης από κοινού, και κατά ζεύγη, των όποιων διαφορών.

Ερχόμενος τώρα στην προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, το ΜέΡΑ25 ξεκάθαρα λέμε πως, αν είναι να φυλάξουμε Θερμοπύλες, ναι, να κάνουμε και πόλεμο. Αλλά να στείλουμε τα παιδιά μας να πολεμήσουν για ανύπαρκτο θησαυρό στις θάλασσες και τους ουρανούς της Μεσογείου, υπέρ χρηματιστών που θησαυρίζουν πουλώντας παράγωγα/futures αξιών που δεν θα προκύψουν, αυτό είναι ο ορισμός του εγκλήματος.

Δηλώσατε με αφορμή το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, ότι έχουμε μια κυβέρνηση που έχει συνταχθεί με το τόξο των συνοδοιπόρων της ΧΑ παγκοσμίως. Ωστόσο υπάρχουν σε παλαιότερες δηλώσεις σας είχατε χαρακτηρίσει συμπαθέστατο τον Κ. Μητσοτάκη λέγοντας ότι έχει έναν πολιτικό πολιτισμό. Δεν περιμένατε την μετέπειτα εξέλιξη;

Όπως σας είπα προηγουμένως, προεκλογικά το ΜέΡΑ25 κι εγώ προσωπικά προειδοποιούσαμε για το κύμα καταστολής, αυταρχισμού και ξενοφοβίας που μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα εξαπέλυε πολύ σύντομα μετά την ανάληψη της εξουσίας. Προφανώς και το περίμενα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρεται πολιτισμένα, σε προσωπικό επίπεδο αλλά και εντός της Βουλής (όπου π.χ. κάθεται να ακούσει όλους τους πολιτικούς αρχηγούς). Θα μου έκανε εντύπωση να διέκρινε κανείς αναντιστοιχία μεταξύ (α) της εκτίμησής μου ότι ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρεται πολιτισμένα σε προσωπικό επίπεδο και (β) της εξαπόλυσης χυδαίας και απροκάλυπτης καταστολής εναντίον όσων αντιστέκονται στην ολιγαρχία την οποία εκπροσωπεί. Να σας θυμίσω ότι δεν πρόκειται για πρωτοτυπία. Παραδείγματος χάριν, όσοι τον γνώρισαν λένε ότι ο Ουίνστον Τσέρτσιλ ήταν εξαιρετικός συζητητής και ευγενέστατος κατ’ ιδίαν με τους αντιπάλους του. Αυτό δεν τον σταμάτησε να εγκληματήσει σχεδιάζοντας και εκκινώντας τον Εμφύλιο Πόλεμο στη χώρα μας – για να μην μιλήσω για τα εγκλήματά του στην Ινδία…

Έχει γραφτεί ότι η αναίτια «επίθεση» που δεχτήκατε από τον υπουργό ναυτιλίας κ. Πλακιωτάκη με πρόφαση το ταξίδι σας στην Αίγινα, συνδέεται με προηγούμενη κριτική σας στην οικογένεια Μητσοτάκη, όταν είπατε πως «η οικογένεια Μητσοτάκη έχει μετοχές σε funds που αγοράζουν κόκκινα δάνεια».. Το ασπάζεστε; Κι αν ναι, τι συμπεραίνετε από αυτό; 

Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω με μια έκφραση μεταφρασμένη από τα αγγλικά: «Έχετε κάθε δικαίωμα να πείτε κάτι τέτοιο αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να το σχολιάσω.»

Το κόμμα σας μιλάει για ρεαλιστική ανυπακοή, την ώρα που βλέπουμε και με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο κορυφής και με αφορμή το προσφυγικό, ότι ακολουθείται  η επιλογή «follow the money» με την παράλληλη εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις. Τι σημαίνει ρεαλιστική ανυπακοή μέσα σε αυτό το πλαίσιο και πως μπορεί ρεαλιστικά -άρα φαντάζομαι και απόλυτα θεσμικά- να δημιουργηθούν ρωγμές σε αυτό το σύστημα και μάλιστα με μια αριστερά κατακερματισμένη;

Ρεαλιστική και υπεύθυνη ανυπακοή σημαίνει δύο πράγματα:

Πρώτον, να ξεκινάς πάντα καταθέτοντας λογικές, αμοιβαίως επωφελείς, και άμεσα εφαρμόσιμες (εντός των ισχυουσών Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) πολιτικές. Το 2015, παραδείγματος χάριν, καμία πρόταση που κατέθετα στα Eurogroup για την αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους (π.χ. ανταλλαγή ομολόγων με ρήτρα αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ, αέναων ομολόγων κλπ) ή του ιδιωτικού χρέους (π.χ. ίδρυση δημόσιας εταιρείας διαχείρισης κόκκινων δανείων) δεν συγκρουόταν είτε με το γράμμα είτε με το πνεύμα του Καταστατικού της ΕΚΤ, της Συνθήκης της Λισαβόνας κλπ.

Δεύτερον, να είσαι έτοιμος να ασκήσεις βέτο μέχρι τέλους σε οποιαδήποτε απαίτηση της τρόικας ή γενικότερα του διευθυντηρίου της ΕΕ (π.χ. την συμφωνία Μέρκελ-Ερντογάν για τους πρόσφυγες) προσκρούει στη βιωσιμότητα της κοινωνίας μας.

Αναφερθήκατε στην «εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις» και θέσατε το καίριο ερώτημα πως μπορούν «να δημιουργηθούν ρωγμές σε αυτό το σύστημα και μάλιστα με μια αριστερά κατακερματισμένη». Ευχαριστώ για το ερώτημα καθώς το θεωρώ ύψιστης σημασίας. Το απαντώ σε δύο δόσεις:

1. H «εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις» είναι απόρροια της ανεύθυνης υπακοής προς την τρόικα ακολουθίας ελληνικών κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και άλλων (Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας και Ισπανίας). Με κάθε ένα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, η εφαρμοζόμενη λιτότητα επιτάχυνε την Μεγάλη Ύφεση των Πολλών στρέφοντάς τους στον θυμό που τρέφει τον νεοφασισμό και καλλιεργεί αυτό που εσείς, ορθά, ονομάσατε «εμμονή σε δεξιές και ακροδεξιές θέσεις».

2. Aντίθετα, η συνεπής, υπεύθυνη και ρεαλιστική ανυπακοή (όπως εκείνη που δείξαμε στο πρώτο εξάμηνο του 2015) είναι απολύτως ικανή για να δημιουργηθούν «ρωγμές σε αυτό το σύστημα». Ξεχάσαμε την πανευρωπαϊκή ενότητα της Αριστεράς εκείνες τις μέρες που λέγαμε ΟΧΙ στον Ντάιζελμπλουμ και στον Σόιμπλε; Ξεχάσαμε πως η συνθηκολόγηση του κ. Τσίπρα το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν ένας πρωθυπουργός ανέτρεψε έναν λαό, ήταν το χτύπημα που ξανα-κατακερμάτισε την Ευρωπαϊκή, κι όχι μόνο τη Ελληνική, Αριστερά;

Μιλάτε συχνά για δυνάμεις του μνημονιακού δικομματισμού (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) κάνοντας αρκετούς να βλέπουν στη ρητορική σας, χροιά από τον πολιτικό λόγο του ΚΚΕ. Στις επόμενες εκλογές ένας αριστερός ψηφοφόρος που απορρίπτει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί να επιλέξει εσάς κι όχι το παραδοσιακό κόμμα της Κομμουνιστικής Αριστεράς ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για παράδειγμα;

Σε τι διαφέρει το ΜέΡΑ25 από το ΚΚΕ ή άλλες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς; Να σας δώσω έξι παραδείγματα:

Πρώτον, πρεσβεύουμε την υπεύθυνη ανυπακοή προς την τρόικα και όχι (αντίθετα με το ΚΚΕ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεύτερον, δεν αρκούμαστε στο ΟΧΙ αλλά καταθέτουμε τη μία μετά την άλλη συγκεκριμένες θεσμικές προτάσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν αύριο το πρωί, κι όχι μόνο μετά την κατάλυση του αστικού καθεστώτος. Δεν περιμένουμε βέβαια να εφαρμοστούν από τους κυβερνώντες στην Αθήνα ή τους κρατούντες στις Βρυξέλλες αλλά κρίνουμε ότι είναι επαναστατική πράξη το να καταδεικνύουμε στους μη προνομιούχους τις ανακουφιστικές για αυτούς πολιτικές που θα μπορούσαν εν δυνάμει να έχουν εφαρμοστεί υπέρ τους εντός του υπάρχοντος συστήματος – τις οποίες όμως το κατεστημένο επιλέγει να μην εφαρμόσει.

Τρίτον, πιστεύουμε και εφαρμόζουμε στο εσωτερικό του ΜέΡΑ25 καινοτόμες συμμετοχικές, ανοικτές, δημοκρατικές διαδικασίες που κανένα κόμμα της Αριστεράς δεν έχει τολμήσει έως τώρα. Π.χ. ένα μεγάλο ποσοστό των μελών της Κεντρικής μας Επιτροπής, καθώς και δύο μέλη της Πολιτικής Γραμματείας κληρώνονται απ’ όλα τα μέλη του ΜέΡΑ25.

Τέταρτον, λέμε ΟΧΙ σε κάθε εξόρυξη απαιτώντας τα ορυκτά καύσιμα να μείνουν στα έγκατα της Γης και καλούμε τους γειτονικούς λαούς να οικοδομήσουμε από κοινού ένα τεράστιο τεράστιο δίκτυο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πράσινης μετάβασης.

Πέμπτον, το ΜέΡΑ25 δεν είναι απλά ένα ελληνικό κόμμα αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πρώτου στην Ιστορία διεθνικού, πανευρωπαϊκού κινήματος – του DiEM25. Η διαφορά μας από άλλα κόμματα που συμμετέχουν σε υπερεθνικές συνομοσπονδίες (π.χ. το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς ή οι Ευρωπαίοι Πράσινοι) είναι ότι στο ΜέΡΑ25, παραδείγματος χάριν το Καταστατικό αλλά και η στελέχωση των οργάνων μας ψηφίζεται όχι μόνο από τα μέλη μας αλλά και από Γερμανούς, Άγγλους, Ισπανούς, Σέρβους και, ναι, Τούρκους συνοδοιπόρους του DiEM25. Έκτον, το ΜέΡΑ25 είναι ταγμένο στον διεθνισμό στην πράξη, έχοντας συν-ιδρύσει την Προοδευτική Διεθνή που σήμερα βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη παγκοσμίως.

Ενόψη της απλής αναλογικής, θα είσαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες προκειμένου να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Το τελευταίο που χρειάζεται ο λαός μας κι η χώρα μας είναι άλλη μια κυβέρνηση συνεργασίας πολιτικών που βάζουν ως στόχο την υπουργοποίησή τους. Δημιουργήσαμε το ΜέΡΑ25, υπάρχουμε ως κοινοβουλευτικό κόμμα, για να καλούμε τους πολίτες σε παλλαϊκή συστράτευση ώστε να τερματιστεί το καθεστώς της Χρεοδουλοπαροικίας που έχτισαν λίγο-λίγο σειρά κυβερνήσεων, κάποιες εκ των οποίων με «προοδευτικό» πρόσημο. Επί του πρακτέου, από τον περασμένο Απρίλιο προβήκαμε σε ανοικτό κάλεσμα μιας τέτοιας παλλαϊκής συστράτευσης σε όλους τους πολίτες και όλες τις πολιτικές δυνάμεις όχι γενικόλογα αλλά στη βάση ενός κοινού προγράμματος επτά κοινών στόχων – στόχων που, πρέπει να τονίσω, μπορούν να αποδεχθούν μόνο όσες και όσοι δεν κωλύονται να προβούν σε ρήξη με την τρόικα και την εγχώρια ολιγαρχία. Δυστυχώς, κρίνοντας από την περίοδο που ξεκίνησε μετά την 6η Ιουλίου του 2015, είναι αδύνατον να διανοηθούμε πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – μετά από μια πενταετία ρήξης με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Ελλήνων – θα ήταν ανοικτή σε μια τέτοια συστράτευση.

Για την αρχική δημοσίευση στο tvxs δείτε εδώ

Owen Jones & Yanis Varoufakis to discuss Labour’s 2019 electoral defeat in the context of Owen’s recent book – 7 NOV 2020

The global crisis of COVID-19 presents an opportunity for a radical rethink of Britain as we know it. Join two icons of the Left as they imagine a future for progressive politics.
Whether exposing Britain’s powerful elites in The Establishment or defending the white working class in Chavs, fighting for equality and social justice as a Guardian columnist and broadcaster, Owen Jones may be the most influential and widely respected political journalist of his generation.
In this livestream In Conversation event with world-renowned economist and former Greek finance minister Yanis Varoufakis, he’ll give an unflinchingly honest, insider’s account of Labour’s electoral defeat last year – and explore where the Left can go next in the new world we find ourselves in. We have the opportunity to build a fairer country and a more equal world, but if our time is to come, then we must learn from our past.
Owen says, “if there’s anything I’ve learned from my family’s decades of political commitment, it’s that history is not linear, a tale of victories followed by successes and yet more victories; but often defeats, setbacks, followed by victories, then more defeats and setbacks. Finally, you might get somewhere approximating to where you’re going to. It’s called a struggle for a reason.”

This event takes place at 6:30pm GMT and includes access to a replay video available 48 hours after the event to enjoy with no time limit.

John Bolton vs Yanis Varoufakis on “Is Global Stability A Pipe Dream?” – The 2020 Holberg Debate, 5 DEC 2020

At the 2020 Holberg Debate, Amb. John Bolton and Yanis Varoufakis, Member of the Hellenic Parliament, will discuss current threats to regional and global stability. The debate will be a virtual event. Anyone can  watch the livestream here.  Tweet your questions before or during the event with hashtag #Holberg2020.

JOHN BOLTON is an American attorney, diplomat, Republican consultant and political commentator who served as the 25th United States Ambassador to the United Nations from 2005 to 2006 and as the 27th United States National Security Advisor from 2018 to 2019. He has also served in various positions in the US Administration under Presidents George W. Bush, George H. W. Bush and Ronald Reagan. Amb. Bolton is the author of three books: “Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad” (2007); “How Barack Obama Is Endangering Our National Sovereignty” (2010); and “The Room Where It Happened: A White House Memoir” (2020), where he describes his time as National Security Advisor for U.S. President Donald Trump from April 2018 to September 2019.
YANIS VAROUFAKIS is a member of Greece’s Parliament and parliamentary leader of MeRA25, the Greek political party belonging to DiEM25 – Europe’s first transnational pan-European movement. Previously he served as Greece’s Finance Minister during the first six months of 2015, as a member of Syriza, and he led negotiations with Greece’s creditors during the government-debt crisis. Varoufakis has taught economics at the universities of East Anglia, Cambridge, Sydney, Glasgow, Texas and Athens where he still holds a Chair in Political Economy and Economic Theory. He also holds several honorary professorships. He is the author of a number of best-selling books, including “Adults in the Room: My Battle With Europe’s Deep Establishment” (2017); “Talking to My Daughter About the Economy: A Brief History of Capitalism” (2017), and “And the Weak Suffer What They Must? Europe, Austerity and the Threat to Global Stability” (2016). His latest book is “Another Now: Dispatches from an Alternative Present” (2020).
MODERATOR: SCOTT GATE is an American political scientist and economist based in Norway. He is currently Professor of Political Science at the University of Oslo (UiO), as well as Guest Researcher at UiO’s Department of Economics. Gates is also Research Professor at Peace Research Institute Oslo (PRIO), and he is Editor of the Journal of Peace Research, and of the International Area Studies Review. From 2002 to 2013, Gates was director of PRIO’s Centre for the Study of Civil War. Gates has previously worked at the Norwegian University of Science and Technology (NTNU) and Michigan State University (MSU).







Saturday, 5 December 2020 from 16:00 UTC+02-18:30 UTC+02, Hosted by Holberg Prize

On ABC Radio National’s LNL, discussing my ANOTHER NOW with Phillip Adams

In a new book, entitled ANOTHER NOW: Dispatches from an alternative present (London: The Bodley Head), Yanis Varoufakis gives us a glimpse of what a truly democratised world might look like, and how we might get there.

Duration: 33min 47sec, Broadcast: Thu 15 Oct 2020, 10:20pm. ABC website 

See also:


ANOTHER NOW: An intimate introduction (video and text)


ANOTHER NOW: Feature in The Guardian


ANOTHER NOW: A discussion with philosopher Srecko Horvat

Παρεμβάσεις στο debate του BBC1 Question Time περί Πανδημίας, Λιτότητας, Στήριξης Τεχνών & Πολιτών, Τραμπ – 8 OKT 2020

Η βδομαδιάτικη εκπομπή του BBC1 με τίτλο Question Time, είναι η πιο δημοφιλής πολιτική εκπομπή στη Βρετανία. Κάθε Πέμπτη βράδυ διασταυρώνουν τα ξίφη τους εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων μπροστά σε ζωνταντό κοινό. Στις 8 Οκτωβρίου συμμετείχα σε αυτό με τις ακόλουθες παρεμβάσεις: [Το πιο πάνω βίντεο αφορά μόνο τις δικές μου παρεμβάσεις, με ελληνικούς υπότιτλους. Για ολόκληρο το debate, χωρίς υπότλους, πατήστε εδώ.]
ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΑΖΙΚΩΝ ΤΕΣΤ Covid-19: Η Βρετανική κυβέρνηση απέτυχε, όπως κι η ελληνική, στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού δημόσιου συστήματος μαζικών τεστ κορωνοϊού.  Στην Βρετανία η κυβέρνηση, αντίθετα με την ελληνική χρεοκοπημένη κυβέρνηση, ξόδεψε ικανά ποσά. Που όμως; Τα έδωσε σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες κι όχι στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που έχει την συσσωρευμένη γνώση και πασχίζει συγκροτημένα και ολιστικά για την δημόσια υγεία. Και τί έκαναν οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες; Προσέλαβαν άλλες εταιρείες (subcontracting) με αποτέλεσμα μια τεράστια αποτυχία συντονισμού κι ένα σύστημα που απλά δεν λειτούργησε. Αυτό ήταν το κοινό της εμπειρίας στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Συμπερασματικά, η αποτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βρετανία οφείλεται στην ιδιωτικομανία των δύο κυβερνήσεων.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ = ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ
Ο ΥπΟικ της Βρετανίας πρόσφατα επανήλθε στη λογική της λιτότητας. Στον καιρό του αποπληθωρισμού και της ύφεσης,  αυτή η στροφή του ΥπΟικ όχι μόνο θα μεγεθύνει το δράμα των πιο αναξιοπαθούντων (των νέων, των φτωχών εργαζόμενων, των υπερχρεωμένων) αλλά και θα πλήξει αναίτια τα δημόσια ταμεία της Βρετανίας καθώς, όσο πιο γρήγορα μειώσει τις κρατικές δαπάνες ο ΥπΟικ, τα κρατικά έσοδα θα μειώνονται ακόμα πιο γρήγορα.
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΣΩ ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ ΠΙΣΤΟΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Ερωτώμενος για την ανάγκη ενίσχυσης των καλλιτεχνών, αναφέρθηκα στον Ουίνστον Τσέρτσιλ ο οποίος κάποτε είχε πει: “Δεινά περιμένουν έναν λαό που αποτυγχάνει να χαιρετήσει τις τέχνες με την προσήλωση και την χαρά που τους αξίζει.” Γενικότερα, επανέλαβα την πρόταση του ΜέΡΑ25-DiEM25 για άμεση στήριξη των πολιτών από την Κεντρική Τράπεζα: Αντί να “κόβουν” οροσειρές χρήματος για να τις δίνουν στις τράπεζες ελπίζοντας ότι οι τράπεζες θα τις δίνουν στις μεγάλες επιχειρήσεις, ελπίζοντας ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις θα χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτ’α για να επενδύουν σε καλές θέσεις εργασίας, πρότεινα η Κεντρική Τράπεζα να πιστώνει απ’ ευθείας τον λογαριασμό του κάθε πολίτη.
ΘΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ Η ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ;
Απάντησα πως ο κ. Τραμπ δεν εξασκεί την πολιτική της συμπάθειας. Δεν τον ενδιαφέρει καν να ελκύσει την συμπάθεια των ψηφοφόρων. Αντίθετα, ο κ. Τραμπ επενδύει στην πολιτική της δυσαρέσκειας, του θυμού και της μισαλλοδοξίας. Στους ψηφοφόρους του αντί να τους ζητά συμπάθεια τους λέει: “Δοξάστε με! Ζηλέψτε με! Ακόμα και τον κορωνοϊό νίκησα με φάρμακα που εσείς δεν έχετε στη διάθεσή σας αλλά τα οποία, αν με ψηφίσετε, μπορεί και να σας τα δώσω δωρεάν.” Εκεί έχουμε καταντήσει. Δώδεκα χρόνια τώρα η πολιτική “Σοσιαλισμός για τους Τραπεζίτες και Λιτότητα για τους Πολλούς” γέννησε την απόγνωση, τη δυσαρέσκεια, τον θυμό που τρέφουν τους Τραμπ, Ορμπάν, Μόντι, Μπολσονάρο, Λε Πεν, Σαλβίνι κλπ.

 

 

 

Για την Χρυσή Αυγή, το νόμο για την ιθαγένεια & την πολιτική κατάσταση σε Ευρώπη και Ελλάδα σήμερα – Kontra News

Debating wealth redistribution with Bob Reich vs Larry Summers & Allison Schrager – Bloomberg & intelligence2

Watch the closing arguments in Bloomberg’s debate where Bob Reich and I supported the motion ‘It’s time to redistribute the wealth’ against Larry Summers and Allison Schrager who argued against.

On the BBC’s Question Time speaking to the privatisation of Covid-19 testing, Rishi Sunak’s vandalism of UK public finances, supporting the arts and Donald Trump’s exploitation of rage & envy