Yanis Varoufakis's Blog, page 55

Βάλσαμο στην ψυχή των ναζί η θεωρία των δύο άκρων & ο νέος νόμος για την ιθαγένεια – Βουλή, 8 ΟΚΤ 2020

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, χθες ήταν μια κορυφαία στιγμή για την ελληνική Πολιτεία. Από τη Δίκη της Χούντας έχουμε να ζήσουμε μια τέτοια στιγμή. Ας την γιορτάσουμε όλοι μαζί, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Ο λαός έδιωξε το αβγό του φιδιού από το Κοινοβούλιο στις προηγούμενες εκλογές κι οι δικαστές, κάνοντας το καθήκον τους, το έκλεισαν στη φυλακή, όχι για τα πιστεύω τους, αλλά για τα εγκλήματά τους.
Εμείς ως ΜέΡΑ25 είχαμε πει, βδομάδες πριν, ότι όταν θα έρθει η καταδίκη, που ελπίζαμε ότι θα έρθει όπως και ήρθε, θα γιορτάσουμε για πέντε λεπτά της ώρας μόνο γιατί αμέσως μετά θα ξαναρχίσουμε τον αγώνα εναντίον των δηλητηριωδών ιδεών του αβγού του φιδιού της Χρυσής Αυγής που δυστυχώς δεν καταδικάστηκαν, που δυστυχώς δεν εγκλείστηκαν, που δυστυχώς έχουν διαποτίσει όχι μόνο το Κοινοβούλιο, αλλά και την Κυβέρνηση και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Τελικά δεν προλάβαμε να γιορτάσουμε ούτε αυτά τα πέντε λεπτά. Για την ακρίβεια, σαράντα δευτερόλεπτα κράτησε η γιορτή. Το μπλοκ του ΜέΡΑ25 στην περιοχή ήταν ακριβώς απέναντι από το Εφετείο, στη διασταύρωση Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, ακριβώς εκεί που ξεκίνησε -και το δηλώνω κατηγορηματικά- η απροσχημάτιστη και αναίτια διάλυση εκ μέρους της αστυνομίας.
Δηλώνω κατηγορηματικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ήμασταν εκεί, στο σημείο εκείνο που ο λεγόμενος «Αίαντας», η «αύρα» και οι άνδρες των ΜΑΤ άρχισαν παράλληλα τη ρίψη πεπιεσμένου νερού και δακρυγόνων, κάτι που συνέβη σαράντα δευτερόλεπτα ακριβώς μετά την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση. Δεν είχε υπάρξει ούτε μία μολότοφ σε ολόκληρη την περιοχή. Το καταθέτω ενώπιον σας ως μάρτυρας. Δεν υπήρχε κανένας λόγος, καμία ουσιαστική απειλή ούτε απέναντι στο κτίριο της Δικαιοσύνης, ούτε στους αστυνομικούς, ούτε σε πολίτες, ούτε σε περιουσίες.
Όταν καταφέραμε με τη σύζυγό μου να απεγκλωβιστούμε από εκείνο το δύσκολο σημείο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τη Λουκάρεως προς τον Λυκαβηττό με τα ίδια μου τα μάτια είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να ρίχνει δακρυγόνα πισώπλατα στους διαδηλωτές -κάποιοι μεγάλης ηλικίας έκαναν εμετό και προσπαθούσαν να αναπνεύσουν- οι οποίοι προσπαθούσαν να απομακρυνθούν ανηφορίζοντας τη Λουκάρεως προς τον Λυκαβηττό.
Βρισκόμουν στο ίδιο επίπεδο όχι με τον επικεφαλής, αλλά με τον πρώτο άνδρα που βρισκόταν μπροστά από την υπόλοιπη διμοιρία. Πολύ ήρεμα, παρά τα δικά μου αναπνευστικά προβλήματα εκείνη τη στιγμή, τον παρακάλεσα να σταματήσει να ρίχνει χημικά στους ανθρώπους που έφευγαν και δεν αποτελούσαν σε καμία των περιπτώσεων απειλή για κανέναν, πόσω μάλιστα για την αστυνομία ή την περιουσία ανθρώπου. Αφού με εξύβρισε με τον χειρότερο τρόπο, πάλι ήρεμα και όσο μπορούσα πιο ψύχραιμα του κατέστησα γνωστό ότι είμαι Βουλευτής. Και τότε γύρισε και μου είπε: «Ένας ακόμα λόγος να …» συμπληρώνοντας μια απειλή που δεν επιτρέπεται να κοινοποιήσω στο Κοινοβούλιό μας.
Συνάδελφοι της Συμπολίτευσης, προσέξτε, παρακαλώ. Καμία σημασία δεν έχει ο οποιοσδήποτε Βαρουφάκης, ο οποιοσδήποτε Βουλευτής. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, δεν έχει καν σχέση με το κόμμα στο οποίο ανήκω. Δύο πράγματα έχουν σημασία, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης:
Πρώτον -και σκεφτείτε το- αν αστυνομικός την ώρα που υπερβαίνει το καθήκον του νιώθει άνετα να απειλεί Βουλευτή, σε απλούς πολίτες πώς νομίζετε ότι θα συμπεριφερθεί αυτό το όργανο;
Δεύτερο -για σκεφτείτε την πικρή ειρωνεία- την ώρα που οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής καταδικάζονταν εντός του Εφετείου, εντός του δικαστηρίου, οι ιδέες τους και το μίσος τους -όχι προς εμένα, για να μην σας πω ότι θεωρώ ότι δεν γνώρισε καν ποιος είμαι- αλλά το μίσος τους προς τους Βουλευτές, προς τον Κοινοβουλευτισμό, προς την κοινοβουλευτική Δημοκρατία εκφραζόταν χωρίς αναστολές εκείνη τη στιγμή, αυτό το χρυσαυγίτικο μίσος εναντίον του Κοινοβουλευτισμού, απέναντι σε όλους τους Βουλευτές τόσο της συμπολίτευσης, όσο και της αντιπολίτευσης. Σκεφτείτε το αυτό.
Επειδή εμείς στο ΜέΡΑ25 είμαστε καλοπροαίρετοι, ζήτησα να μιλήσω με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Με κάλεσε ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη γνωστή του ευγένεια και μιλήσαμε. Του εξήγησα με μεγαλύτερες λεπτομέρειες αυτά που σας είπα μόλις τώρα. Πραγματικά, προς τιμήν του, μού είπε ότι αυτό είναι απαράδεκτο κι ότι θα επιληφθεί. Θέλει να διερευνήσει τι συνέβη. Ζήτησα, για να μπορεί να γίνει μια τέτοια διοικητική έρευνα, όχι την απόλυση, αλλά την παύση, το να τεθούν δηλαδή σε διαθεσιμότητα ο ένας ή περισσότεροι αξιωματικοί που ήταν υπεύθυνοι για τη συγκεκριμένη διμοιρία. Αλλιώς πώς θα γίνει η ΕΔΕ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι;
Τότε ο κ. Χρυσοχοΐδης γύρισε και μου είπε: «Μα, αυτούς που κράτησαν όρθια την Αθήνα απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να την κάψουν, μου ζητάτε να θέσω σε διαθεσιμότητα;» Με εκείνη τη φράση του, κυρίες και κύριοι, ο κύριος Υπουργός ακύρωσε την ευγένειά του.
Ποιοι κράτησαν όρθια χθες την Αθήνα, κύριε Υπουργέ; Το Όργανο του κράτους που δεν έφερε διακριτικά και που συμμετείχε σε διμοιρία που έριχνε πισώπλατα δακρυγόνα σε ειρηνικούς διαδηλωτές, τη στιγμή που αυτοί -κάποιοι από αυτούς με αναπνευστικά προβλήματα- πάσχιζαν να απομακρυνθούν; Ο αξιωματικός αυτής της διμοιρίας που τους διέταξε να κάνουν κάτι τέτοιο είναι ο άνθρωπος που κράτησε όρθια την Αθήνα χτες;
Μετά από συνομιλία και με τον Αρχηγό της Αστυνομίας μου κατέστησε γνωστό ότι θα προχωρήσουν σε Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Μακάρι να προχωρήσει η απόδοση των ευθυνών. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, όταν ο ίδιος ο Υπουργός ο κ. Χρυσοχοΐδης ακύρωσε την όλη αυτή διαδικασία διοικητικής εξέτασης μέσω τουίτερ αποφαίνοντας μόνος του ότι ήταν εκατόν πενήντα οι μολότοφ και εξακόσιοι οι «μπαχαλάκηδες»;
Εμείς του ΜέΡΑ25 θα περιμένουμε την ΕΔΕ. Έως τότε ερωτώ τόσο τον κύριο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη όσο και τον Πρωθυπουργό που τον διόρισε:
Κύριε Υπουργέ και κύριε Πρωθυπουργέ ελέγχετε τα Σώματα Ασφαλείας ή σας ελέγχουν;
Έγινε με εντολή σας η αδικαιολόγητη διάλυση της ειρηνικής γιορτής σαράντα δευτερόλεπτα μετά την ανάγνωση της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση ή παρά την εντολή σας;
Πείτε μας. Βγήκατε να καλύψετε με ιστορίες φθινοπωρινής πρωίας αστυνόμους που διέσυραν τον θεσμό της Ελληνικής Αστυνομίας και την πλειοψηφία των αστυνομικών και των ανθρώπων των ΜΑΤ που είναι δημοκράτες, που είναι ένστολα, εργαζόμενοι, φτωχά παιδιά του λαού μας ή είχατε σκοπό εξ αρχής αυτήν τη διάλυση και μετά τη συγκάλυψη όσων συνέβησαν;
Δυστυχώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν παραξενευόμαστε με αυτά που βλέπουμε. Άκουσα τον Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του μετά την ανακοίνωση της απόφασης να πασχίζει άλλη μια φορά να επαναφέρει τη λογική των δύο άκρων που καταδικάζει παράλληλα τους χρυσαυγίτες και τους αντιμνημονιακούς.
Κυρίες και κύριοι, ήταν ψεύδος το επιχείρημα των χρυσαυγιτών ότι έκαναν αντίσταση στα μνημόνια. Το ίδιο ψευδές όμως είναι και το επιχείρημά σας ότι τη Χρυσή Αυγή τη γέννησαν οι λαϊκοί αγώνες εναντίον των μνημονίων σας, τα όποια μνημόνιά σας «γονάτισαν» την Ελλάδα, εξευτέλισαν τους Έλληνες και βάθυναν την πτώχευση που οι δικές σας κυβερνήσεις έφεραν το 2010.
Κύριε Πρωθυπουργέ -ελπίζω να με ακούει- κάθε φορά που εξισώνετε τις ειρηνικές λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες (που στόχο είχαν τη δημοκρατική συμμετοχή στη συζήτηση για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση, την κρίση που η ολιγαρχία έφερε όχι οι άνθρωποι στις πλατείες) με το αυγό του φιδιού, γίνεστε υπόλογος στον λαό, γιατί έτσι, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, με την παράλογη λογική των δύο άκρων ξεπλένετε τη Χρυσή Αυγή.
Όχι, κυρίες και κύριοι του μνημονιακού τόξου, δεν θα σταματήσουμε να σας λέμε πως το αφήγημά σας των δύο άκρων είναι βάλσαμο στην ψυχή των ναζί. Δεν θα σταματήσουμε να σας λέμε ότι τους ξεπλένετε, κύριε Πρωθυπουργέ, όταν βάζετε τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής στον ίδιο κάδο με τους δημοκράτες που το μόνο τους έγκλημα ήταν να συζητούν με άψογες δημοκρατικές συμμετοχικές διαδικασίες στις πλατείες για το χρέος, για την ανεργία, για τη φτώχεια που επιδείνωναν τα δικά σας τα μνημόνια.
Λογική δύο άκρων από ποιους; Από τον κ. Μητσοτάκη; Από εσάς που συμμετείχατε σε κυβέρνηση της οποίας ο Γενικός Γραμματέας, ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Μπαλτάκος, αποδεδειγμένα συνεννοείτο μια χαρά με τους Χρυσαυγίτες; Εσείς που παίζατε με την ιδέα (έτσι δεν είναι, αγαπητέ κύριε Μπάμπη Παπαδημητρίου;) μιας συμμαχίας με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή; Ήμουνα στο στούντιο, τον άκουσα το συνάδελφό σας να το λέει. Τολμάτε εσείς να βάζετε στο ίδιο τσουβάλι αντιφασίστες, αντιμνημονιακούς, δημοκράτες με τα αυγά του φιδιού;
Το τολμάτε βέβαια. Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ. Για να αποδομούμε την παράλογη μνημονιακή λογική των δύο άκρων.
Όσο και να μην σας αρέσει, εμείς θα σας το θυμίζουμε: Τη Χρυσή Αυγή την εκκόλαψε η καταστροφική ύφεση που έφεραν τα μνημόνια σας, που με τη σειρά τους αυτά τα μνημόνια ένα στόχο είχαν: Όχι τη διάσωση της χώρας, αλλά τη διάσωση της ολιγαρχίας που έφερε το κραχ το 2010. Αρχικά της ολιγαρχίας των γαλλογερμανικών τραπεζών, πρώτο μνημόνιο Καστελόριζο, αργότερα άλλα τρία μέχρι σήμερα, και το πέμπτο μνημόνιο που έρχεται του χρόνου. Τον ίδιο στόχο θα έχει κι αυτό: την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των παράσιτων εκπροσώπων της ξένης ολιγαρχίας που εσείς εκπροσωπείτε επάξια σ’ αυτό το Κοινοβούλιο.
Χθες καταδικάστηκε, επιτέλους, η Χρυσή Αυγή. Μπράβο, εδώ μπορούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν. Αυτή η καταδίκη είναι και θα παραμείνει ημιτελής όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν, από τη μια μεριά, να υποστηρίζουν τα μνημόνια που εκκόλαψαν τη Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, να καταθέτουν νομοσχέδια διαποτισμένα πέρα για πέρα από τις δηλητηριώδεις ιδέες της Χρυσής Αυγής, παράδειγμα το σημερινό νομοσχέδιο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν οι απανταχού ρατσιστές δεν μπορούν πια να απαγορεύσουν την πολιτογράφηση ξένων στις χώρες τους (είτε μιλάμε για τη Βρετανία είτε για την Αυστραλία είτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες) κάποια στιγμή, όταν δεν μπορούν οι ρατσιστές να σταματήσουν την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες που πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να γίνουν πολίτες, τότε ξέρετε τι κάνουν οι απανταχού ρατσιστές; Επιστρατεύουν «προϋποθέσεις» με τις οποίες χτίζουν τείχη απροσπέλαστα ιδίως προς τους φτωχότερους των ξένων που ζουν στη χώρα και που δικαιούνται την ιθαγένεια.
Αυτό κάνει το νομοσχέδιο «ντροπή» που φέρατε για ψήφιση σήμερα στην Ολομέλεια. Καταρχάς, ας είμαστε ξεκάθαροι ιδίως για τους πολίτες που μας ακούν στο σπίτι τους: Μιλάμε για μετανάστες που πληρούν σύμφωνα με την Κυβέρνηση όλα τα κριτήρια για να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Είναι οι νέοι Έλληνες, οι Έλληνες προ των πυλών, οι νέοι μας συμπολίτες, οι νέοι μας πρεσβευτές, πρεσβευτές της χώρας μας.
Σκεφτείτε -και σας μιλάει κάποιος ο όποιος έχει περάσει αυτήν τη διαδικασία σε άλλη χώρα- πώς μια χώρα, όπως η Αυστραλία, ενδυναμώνεται κάθε φορά που ένας Έλληνας της Αυστραλίας, που έχει περάσει τη διαδικασία πολιτογράφησης στην Αυστραλία, έρχεται στην Ελλάδα, πηγαίνει στην Ιταλία, πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την Αυστραλία.
Ναι, αλλά αυτό, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, προϋποθέτει μια διαδικασία πολιτογράφησης που να του αφήνει αυτού του ανθρώπου μια γλυκιά γεύση, όχι την κατάπικρη πικρία που εσείς σχεδιάζετε για να ικανοποιήσετε τη δική σας ακροδεξιά, η οποία απαιτεί νέα τείχη στο διάβα αυτών των ανθρώπων.
Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής, τα ξέρετε, γιατί συμφωνείτε δυστυχώς με αυτά:


Το υπέρογκο ηλεκτρονικό παράβολο ύψους 550 ευρώ για την υποβολή αίτησης πολιτογράφησης, ενώ στη Γερμάνια είναι 255 ευρώ και για παιδιά κάτω των 16 ετών είναι μόνο 51 ευρώ.


Ένα επιπλέον κόστος 150 ευρώ για απλή εξέταση γνώσεων που γίνεται αυτόματα ηλεκτρονικά χωρίς κανένα ουσιαστικό οριακό κόστος. Στη Γερμανία αυτό είναι 25 ευρώ.


Ζητάτε στις εξετάσεις των πολλαπλών επιλογών η βαθμολογία τους να είναι 70%, ενώ στη Γερμανία αρκεί το 50%.


Προβλέπεται προφορική συνέντευξη σε τρεις υπαλλήλους της Γενικής Γραμματείας Ιθαγένειας που αυθαίρετα και χωρίς καμία απολύτως λογοδοσία μπορούν να απορρίψουν αιτήσεις κόστους 700 ευρώ για φτωχούς ανθρώπους, από ανθρώπους που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια.


Μάλιστα διαβάζουμε στο νομοσχέδιο σας: «Ο Γενικός Γραμματέας Ιθαγένειας αποκτά τη διακριτική ευχέρεια με μια μονοκονδυλιά να απορρίπτονται μαζικά αιτήσεις πολιτογράφησης εν δυνάμει Ελλήνων με καθαρά ταξικά, εισοδηματικά κριτήρια. Πιο συγκεκριμένα ο Γενικός Γραμματέας καθορίζει το ύψος του απαιτούμενου ελάχιστου δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματος, καθώς και τα ειδικότερα στοιχεία που αποτελούν τεκμήρια οικονομικής ένταξης για την εξεταζόμενη ανά περίπτωση χρονική περίοδο».
Με άλλα λόγια τίποτα δεν σταματά τον Γενικό Γραμματέα να θέσει ελάχιστο ετήσιο εισόδημα τέτοιο που μόνο οι πολύ πλούσιοι αλλοδαποί να έχουν το δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια, μια άλλη μορφή golden visa. Αλλά ακόμη και o Γενικός Γραμματέας να είναι ένας καλός άνθρωπος και να θέλει να βοηθήσει, ο νόμος του επιβάλλει να θέσει ελάχιστο ετήσιο εισοδηματικό κριτήριο που λέει ότι δεν μπορεί να είναι κατώτερο από το ετήσιο σύνολο των μηνιαίων αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη.
Κατανοείτε τι πάτε να κάνετε; Πάτε να αποκλείσετε εκ προοιμίου όσους ξένους εργαζόμενους στη χώρα μας έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης των εργοδοτών τους ιδίως μέσα σε συνθήκες ελαστικής εργασίας.
Κύριοι και κυρίες της Συμπολίτευσης, ο κ. Μητσοτάκης, ο Πρωθυπουργός, σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή είπε το εξής: «Ωστόσο, η δίκη του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της βίας μέσα στην κοινωνία παραμένει διαρκής».
Συμφωνώ. Ο κ. Μητσοτάκης συμφωνεί με αυτά τα ωραία λόγια που είπε; Πώς τη μια μέρα, χθες, μιλάτε για διαρκή καταδίκη του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία και την επομένη φέρνετε ένα τέτοιο νομοσχέδιο προς ψήφιση; Συνειδητοποιείτε τι πάτε να κάνετε; Συνειδητοποιείτε ότι κάνετε αδύνατη την απόκτηση ιθαγένειας σε πολλούς μετανάστες και στα παιδιά τους που άλλη πατρίδα πλην της Ελλάδας δεν γνωρίζουν;
Συνειδητοποιείτε ότι σε αυτούς θα περιλαμβάνονταν και ο Σαχζάτ Λουκμάν και ίσως τα παιδιά του αν δεν είχε δολοφονηθεί από τη Χρυσή Αυγή;
Συνειδητοποιείτε ότι η αποτρεπτική και εχθρική φύση των προϋποθέσεων που ορίζει ο νόμος σας για την απόδοση της ιθαγένειας θα δηλητηριάσει την ψυχή των επόμενων Ελλήνων;
Συνειδητοποιείτε ότι αυτή η αποτρεπτική και εχθρική φύση των προϋποθέσεων που εισάγετε εντάσσουν την Κυβέρνησή σας στο ξενοφοβικό πολιτικό τόξο των συνοδοιπόρων της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ευρώπη, της Λε Πεν, του Ορμπάν, του Τραμπ εκτός Ευρώπης, του Σαλβίνι για να γυρίσουμε πιο κοντά και όλων αυτών των συνοδοιπόρων της Χρυσής Αυγής;
Διανοείστε τον καταστροφικό αντίκτυπο για την εικόνα της χώρας, για τα ερείσματα της χώρας σε μια δύσκολη για τα εθνικά μας θέματα περίοδο;
Σκέφτεστε τι αντίκτυπο έχει αυτό το νομοσχέδιο στα μάτια, στην ψυχή, στην καρδιά των Ευρωπαίων δημοκρατών που ανησυχούν με τέτοια φαινόμενα συστημικής ξενοφοβίας και εξόφθαλμων ταξικών διακρίσεων;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κάποιοι που μας παρακολουθούν θα πουν: «Πολύ δεν κόπτεσαι, Βαρουφάκη, για τους ξένους; Για τους Έλληνες τίποτα;».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρόκειται για το τοξικό αφήγημα που άφησε πίσω της η Χρυσή Αυγή, το αφήγημα που μαζί, όλοι μαζί θα ήθελα να δω να ξεριζώνουμε από αυτή την Αίθουσα, από αυτή την κοινωνία.
Επειδή νοιάζομαι για τους Έλληνες, νοιάζομαι για τους μετανάστες.
Ξέρετε γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Επειδή βλέποντας πώς συμπεριφέρεται ένα κράτος στους ασθενέστερους μετανάστες, καταλαβαίνει κανείς τα σχέδια της ολιγαρχίας για τους φτωχότερους των Ελλήνων.
Να γιατί ο αγώνας του ΜέΡΑ25 για τους μη προνομιούχους Έλληνες, για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που δεν τα βγάζουν πέρα, γίνεται «ένα πράγμα» με τον αγώνα μας για ανθρώπινη συμπεριφορά προς τους κατατρεγμένους ξένους.
Ο αγώνας κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και βεβαίως του αυγού του φιδιού είναι ένας. Και είναι συνάμα αγώνας λαϊκός, διεθνικός, εθνικός και πατριωτικός.

ANOTHER NOW – An intimate introduction (video&text)

Why did I write ANOTHER NOW? As a critic of capitalism, I have long been painfully aware that critics of capitalism have no real answer to the hard question: “If you don’t like capitalism mate, what’s the alternative?” So, I decided it was time to take on two hard but pressing tasks:


First, to describe convincingly how a technologically advanced, free, and open postcapitalist society might function once work, control over production, land use and decision-making at all levels are authentically democratised. How would corporations, markets, money, housing, international trade & payments work.


Secondly, an even harder task, to demonstrate how such a set of postcapitalist social and economic arrangements might emerge worldwide from the guts of our present circumstances.


Without the capacity to envision alternatives to what we have we are at the mercy of inertia, unable even to make small improvements to our present circumstances.
Why should it be read by those who fancy capitalism?
Capitalism is, as we speak, undermining itself. Never before have profit rates been so low at a time the financiers are laughing so loudly all the way to the bank. Never before has investment been so low relative to available liquidity. The world of money has disconnected from the real economy – a sure sign that we are already in an unsustainable postcapitalist phase.
ANOTHER NOW offers, both, a glimpse of this awful postcapitalist reality as well as a blueprint for a postcapitalist system where markets are freer and healthier than ever because – as opposed to despite – having transcended capitalism.
Even if, in the end, readers disapprove of the market socialism I describe, liberal champions of free market capitalism will, I trust, benefit from becoming acquainted with it – if only because, today, in This Now, capitalism is hampered by the cartels and financial parasites which are trading illicitly in its name.
How I wrote ANOTHER NOW?
I wrote ANOTHER NOW as a political novel using the tools of science fiction.
Why as a novel, rather than a standard essay describing my utopia? Because, as is our duty when it comes to sketching a system in which real people must live, we can’t afford to be dogmatic. We need to allow disagreement within our own thinking. The beauty of a novel-like narrative is that it allowed me to populate it with characters that disagree with one another fiercely, thus allowing me to present some of the contradictory views in my head. As it turned out, the conversation between Iris, Eva and Costa – my three main characters – at some point took a life of its own. At times, while I was writing their dialogues, it felt almost as if I were sitting back, listening to them and, yes, learning from them!
Why science fiction? Because it allowed me to construct an alternative historical trajectory commencing in 2008 that resulted in ANOTHER NOW by 2013 before my characters assess it in… 2025. Thus, I was free to ‘describe’, in effect to imagine, how we could have handled the 2008 financial crisis differently. Of how instead of the Occupy Wall Street type of demonstrations, we might have built a democratic market-socialism worth fighting for.
Why does it matter?
Nothing is more disheartening than the conviction that there exists no alternative to a system in permanent crisis which is crushing our souls and flattening our spirits. This is why writing, or reading, a book like ANOTHER NOW is important to those of us who feel ensnared in a socioeconomic system which, first, holds behind the majority and, second, enriches a tiny proportion who also end up insecure, unhappy and, ultimately, alienated, from a society whose only booming industries are Discontent, Depression and Ecocide.
Even for those who disagree with my assessment of This Now, and who are far more optimistic about it than I am, have much to learn from Another Now in which power, both corporate and state, is substantially curtailed – the result being a world closer to what Adam Smith, their patron saint, was waxing lyrical about than to what passes today as free-market capitalism – and which, in reality, is a species of techno-feudalism.
On a more personal note
For years, I described myself as a Libertarian Marxist. Many, both on the Hard Right and on the Hard Left, mocked me finding rare common ground in the assertion that a libertarian cannot be Marxist and a Marxist must reject liberalism. ANOTHER NOW proves them wrong, I trust. In this I am ably assisted by my three characters and the way their views evolve between the 1980s and the book’s conclusion in 2036. Iris (a feisty Marxist-Feminist anthropologist), Eva (a neoliberal former banker turned academic economist), and Costa (a genius techie) demonstrate that there is no oxymoron here – that the only way one can be truly liberal or libertarian is by seeking to overthrow capitalism and to replace it with a socio-economic system where autonomy and democracy do not stop at the entrance of the corporations dominating our lives.
Postscript
As readers of ANOTHER NOW will discover in the book’s final pages, I have no definitive answer to perhaps the greatest question: “How far are we prepared to go in order to bring about what we consider to be the good society?” The true mark of a genuine enemy of oppression and unfreedom is a readiness endlessly to agonise over this question.

How progressives could still win the 21st century – The Correspondent

Our era will be remembered for the triumphant march of authoritarianism in whose wake the vast majority of humanity have experienced unnecessary hardship and the planet’s ecosystem has suffered avoidable climate destruction. For a brief period – a period the British historian Eric Hobsbawm described as “the short 20th century”  – establishment forces  were united in dealing with challenges to their authority. It was a rare period in which the establishment had to face a variety of progressives, all seeking to change the world: social democrats, communists, self-management experiments,  national liberation movements in Africa and Asia, the early, radical, ecologists etc.
I grew up in mid-1960s Greece, governed by a right-wing dictatorship that was instigated by the United States under Lyndon Johnson (whose administration was one of the most progressive domestically, but which nonetheless did not hesitate to prop up fascists in Greece or carpet-bomb Vietnam). The fear and loathing of right-wing populism that can be found today plastered on every page of the New York Times was simply absent back then.

Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] ©

Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Things changed after 2008, the year the western financial system imploded. Following 25 years of financialisation, Read more in Ann Pettifor’s piece on the global financial systemunder the ideological cloak of neoliberalism, global capitalism had a 1929-like spasm  that nearly brought it to its knees. The immediate reaction to this crisis, intended to prop up financial institutions and markets, was to turn on the central banks’ printing presses, and to transfer bank losses to the working and middle classes via so-called “bailouts”.
This combination of socialism for the few and stringent austerity for the masses did two things. First, it depressed real investment globally, as firms could see that the masses had little to spend on new goods and services, producing discontent among the many while the very few received huge doses of “liquidity”.
Secondly, it gave rise initially to progressive uprisings – from the Indignados in Spain and the Aganaktismeni in Greece to Occupy Wall Street and various left-wing forces in Latin America. These movements, however, were relatively short-lived, and they were efficiently dealt with either by the establishment directly ( the crushing of the Greek Spring in 2015,  for example) or indirectly (leftist Latin American governments fading as Chinese demand for their exports collapsed).
As progressive causes were snuffed out one by one, the discontent of the masses had to find a political expression. Mimicking the rise of Mussolini in Italy, who promised to look after the weakest and to make them feel proud to be Italian again, we’ve witnessed the rise of, what we can call, the Nationalist International, most clearly expressed in the rightist arguments fuelling Great-Britain’s exit from the European Union and the election successes of right-wing nationalists: Donald Trump in the United States; Jair Bolsonaro in Brazil; Narendra Modi in India; Marine Le Pen in France; Matteo Salvini in Italy and Viktor Orban in Hungary.
This clash between the liberal establishment and the Nationalist International was utterly illusory
And so for the first time since the second world war, the great political clash has shifted from between the establishment and assorted progressives, to one between different parts of the establishment: one part appearing as the stalwarts of liberal democracy, the other as the representatives of illiberal democracy.
Of course, this clash between the liberal establishment and the Nationalist International was utterly illusory. In France, the centrist Macron needed the threat of far-right nationalism under Le Pen, without whom he would never be president. And Le Pen needed Macron and the liberal establishment’s austerity policies that generated the discontent that fed her campaigns. Similarly in the United States, where the policies of the Clintons and the Obamas that bailed out Wall Street fuelled the discontent that gave rise to Donald Trump whose rise, in a never ending circle, shored up Clinton’s and Biden’s defences against someone like Bernie Sanders. It was a reinforcement mechanism between the establishment and the so-called populists that has been replicated across the world.
Nevertheless, the fact that the liberal establishment and Nationalist International are, in reality, codependent does not mean that the cultural and personal clash between them is not authentic. The authenticity of their clash, despite the lack of any real policy difference  between them, made it next to impossible for progressives to be heard over the cacophony caused by the clashing variants of authoritarianism.
This is exactly why we need a Progressive International – an international movement of progressives to counter the fake opposition between two variations of globalised authoritarianism (the liberal establishment and the Nationalist International) which trap us in a business-as-usual agenda that destroys life prospects and wastes opportunities to end climate change. 
The question then is: what would a Progressive International do? To what purpose? And by which means?
If our Progressive International simply creates space for open discussion in city squares (as Occupy Wall Street did a decade ago) or just seeks to emulate efforts such as the World Social Forum,  it will again eventually fizzle out. To succeed we will need a common plan of action and an uncommon campaign strategy to energise progressives around the world to implement that plan. Last but not least, we’ll need the shared will to envision a postcapitalist reality.
Allow me to unpack these three prerequisites one at a time.

Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still]

© Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 1: A common progressive action plan 
The fascists and the bankers have a common programme. Whether you speak to a banker in Chile or to one in Switzerland, to a supporter of Trump in the US or a Le Pen voter in France, you will hear the same narrative. Bankers will say that regulation and capital controls are detrimental to progress; that financial engineering increases the efficiency with which capital flows to the economy; that the private sector is always better at delivering services than the public sector, that minimum wages and trades unions impede growth or that climate change can only be dealt with by the private sector.
For their part, the Nationalist International narrative is as follows: electrified border fences are essential for preserving national sovereignty, migrants threaten local jobs and social cohesion; Muslims in particular cannot be integrated and need to be kept out; foreigners conspire with local liberal elites to weaken the nation; women must be encouraged to raise their children at home; LGBTQ+ rights come at the expense of basic morality and, last but not least: “Give us the power to act in an authoritarian manner and we shall make our country great and you proud again”.
By rebalancing wages, trade and finance at a planetary scale, both involuntary migration and involuntary unemployment will recede
Progressives also need shared narratives. Thankfully, we know what must be done: power generation must shift massively from fossil fuels to renewables, wind and solar primarily; land transport must be electrified while air transport and shipping must turn to new zero-carbon fuels (such as hydrogen); meat production needs to diminish substantially, with greater emphasis on organic crops; and strict limits on physical growth (from toxins to cement) are of the essence.
We also know that all this will cost at least 10% of global income, or nearly $10 trillion, annually – a sum that can be easily mobilised as long as we are ready to create institutions that will coordinate the various works and redistribute the benefits from the global north and the global south. To accomplish this, we need to invoke the spirit of Franklin D Roosevelt’s original New Deal – a policy that succeeded because it inspired people who had given up hope that there are ways of pressing idle resources into public service.
Our International Green New Deal will have to utilise transnational bond instruments and revenue-neutral carbon taxes – so that the money raised from taxing diesel can be returned to the poorest of citizens relying on diesel cars, in order to strengthen them generally and also allow them to buy an electric car. To plough these resources into green investments, a new Organisation for Emergency Environmental Cooperation, is necessary to pool the brainpower of the international scientific community into something like a Green Manhattan Project – one that aims, instead of mass murder, at ending extinction.
Even more ambitiously, our common plan must include an International Monetary Clearing Union, of the type John Maynard Keynes suggested during the Bretton Woods conference in 1944, featuring well-designed restrictions on capital movements. By rebalancing wages, trade and finance at a planetary scale, both involuntary migration and involuntary unemployment will recede, thus ending the moral panic over the human right to move freely about the planet.

Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] © Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 2: An uncommon campaign
Without this, our common plan, the International Green New Deal, will stay on the drawing table, so here is a campaign idea: let’s identify multinational companies that abuse workers locally and target them globally, utilising the great disparity  between the cost to participants of, for example, boycotting Amazon for a day and the costs of such boycotts to targeted firms. Global consumer boycotts are not new but now, using the power of platform megafirms, like Amazon, against them, they can be far more effective. Especially in a second phase, they are combined with local strike action involving the relevant trades unions. Such global action in support of local workers or communities has immense scope. With some clever communication and planning, they can become a popular way people around the world share a feeling that they are helping make the world a freer, fairer place.
Of course, to make this happen, our Progressive International requires a nimble international organisation. The problem with organisations that are capable of global coordination is that they, surreptitiously, reproduce within them bureaucracies, exclusion and power games. How can we prevent neoliberalism and authoritarian nationalism from wrecking the world without creating our very own variety of authoritarianism? Granted, it is harder to find the right answer to this question as progressives who reject hierarchies, bureaucracies and the encroachments of paternalism, but we have a duty to find it nevertheless.

Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still]

© Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner
Prerequisite 3: A shared vision of postcapitalism
Consider what happened on 12 August 2020, the day the news broke that the British economy had suffered its greatest slump ever.  The London Stock Exchange jumped by more than 2%! Nothing comparable had ever occurred. Similar developments unfolded on Wall Street in the United States.
In essence, when Covid-19 met the gargantuan bubble with which governments and central banks have been zombifying corporations and financial institutions since 2008, financial markets finally decoupled from the underlying capitalist economy.
The result of these remarkable developments is that capitalism has already begun to evolve into a type of technologically advanced feudalism. Neoliberalism is now what Marxism-Leninism used to be during the Soviet 1980s: an ideology utterly at odds even with the regime invoking it. Following the collapse of the Soviet bloc in 1991, and of financialised capitalism in 2008, we are well into a new phase in which capitalism is dying and socialism is refusing to be born.
If I am right in this, even progressives who still entertain hopes of reforming or civilising, capitalism, must consider the possibility that we must look beyond capitalism – indeed, that we must plan for a postcapitalist civilisation. The problem is that, as my great friend Slavoj Zizek has pointed out, most people find it easier to imagine the end of the world than the end of capitalism.
To counter this failure of our collective imagination, in a recent book entitled Another Now: Dispatches from an alternative present, Read about this in my recently published book, Another Now: Dispatches from an alternative presentI try to imagine that my generation had not missed every pivotal moment history presented us with. What if we had seized the 2008 moment to stage a peaceful high-tech revolution that led to a postcapitalist economic democracy? What would it be like?
To be desirable, it would feature markets for goods and services since the alternative – a Soviet-type rationing system that vests arbitrary power in the ugliest of bureaucrats – is too dreary for words. But to be crisis-proof, there is one market that we cannot afford to preserve: the labour market. Why? Because, once labour time has a rental price, the market mechanism inexorably pushes it down while commodifying every aspect of work (and, in the age of Facebook, of our leisure even). The greater the system’s success in doing this, the less the exchange value of each unit of output it generates, the lower the average profit rate and, ultimately, the nearer the next systemic crisis.
Can an advanced economy function without labour markets? Of course it can. Consider the principle of one-employee-one-share-one-vote. Amending corporate law so as to turn every employee into an equal (though not equally remunerated) partner, via granting them a non-tradeable one-person-one-share-one-vote, is as unimaginably radical today as universal suffrage used to be in the 19th century. If, in addition to this pivotal transformation of company ownership, Central Banks were to provide every adult with a free bank account, a postcapitalist market economy would be delivered.
With share markets gone, debt leverage linked to mergers and acquisitions would also become a thing of the past. Goldman Sachs and the financial markets oppressing humanity will suddenly become extinct – without even the need to ban them. Freed from corporate power, unshackled from the indignity imposed upon the needy by the welfare state, and liberated from the tyranny of the profits v wages tug-of-war, persons and communities can begin to imagine new ways of deploying their talents and creativity.
We are at a fork in the road. Postcapitalism is underway, albeit on a path to dystopia. Only a Progressive International can help humanity alter this path.

Francis Alÿs, When Faith Moves Mountains, 2002 [Still] © Francis Alÿs Courtesy the artist and David Zwirner

About the imagesOn April 11, 2002, 500 participants were given shovels and asked to form a single line on the outskirts of Lima, Peru. Their task was to push a 1600ft long sand dune forward by about four inches from its original position; their efforts captured for a film entitled When Faith Moves Mountains by artist Francis Alÿs.

Although this collective action created a spectacular, almost biblical image, the visual documentation is not itself the intended work. In the film Alÿs documents the responses from his volunteers to the question he asks about what persuaded them to participate and what they experienced on the day. Each story woven together gives meaning to, and makes concrete, this language – also from the Bible – of one’s faith being able to mountains. (Yara van der Velden, image editor)See more work by Francis Alÿs 

FOR THE CORRESPONDENT’S SITE CLICK HERE.

 

Από το “Είστε μέσα για εγκληματικές πράξεις, όχι για αντίσταση κ. Κασιδιάρη!” του 2015 στη σημερινή αγωνία του ΜέΡΑ25 για την πολιτική επιτυχία της Χρυσής Αυγής – βίντεο

Το 2015, από τα υπουργικά έδρανα, έλεγα στον Κασιδιάρη πως τα αυγά του φιδιού διώκονται για εγκληματικές πράξεις, όχι για την δήθεν αντίστασή τους στα Μνημόνια. Σήμερα, εν αναμονή της απόφασης του δικαστηρίου, στο ΜέΡΑ25 αγωνιούμε. Αγωνιούμε γιατί ακόμα και να καταδικαστούν, πολλές από τις ιδέες των Χρυσαυγιτών ζουν και βασιλεύουν εντός της Βουλής, εντός της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜέΡΑ25:  H KATAΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ
Καθώς αναμένουμε με κομμένη την ανάσα την καταδίκη των δολοφόνων της «Χρυσής Αυγής», δεν ξεχνάμε την πολιτική επιτυχία τους. Μπορεί, ευτυχώς, να μην τους βλέπουμε πια στα έδρανα της Βουλής, όμως οι βασικές ιδέες που εκείνοι εισήγαγαν στην Βουλή όχι μόνο παραμένουν εντός του Κοινοβουλίου αλλά και πρωταγωνιστούν στο κυρίαρχο αφήγημα κομμάτων εξουσίας.
Την απήχηση της «Χρυσής Αυγής» στους “νοικοκυραίους” ζήλεψαν το 2012 οι υπουργοί, τότε, του ΠΑΣΟΚ κκ. Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος και δεν δίστασαν να παραβιάσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα διασύροντας οροθετικές γυναίκες για να «προστατεύσουν», δήθεν, τους «νοικοκυραίους» που μίσθωναν τα καχεκτικά κορμιά τους.
Την ξενοφοβία της «Χρυσής Αυγής» ,που είχε στοχοποιήσει τους μετανάστες στις γειτονιές μας, δικαιώνει ο κ. Μητσοτάκης όταν δίνει εντολή στα στελέχη του Λιμενικού μας να παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο «επαναπροωθώντας» ετοιμόρροπες βάρκες γεμάτες κατατρεγμένους.
Το ΜέΡΑ25 θα είμαστε έξω από το Δικαστήριο, αναμένοντας μαζί με όλες και όλους τους αντιφασίστες την καταδίκη των δολοφόνων της «Χρυσής Αυγής». Όταν, όπως ελπίζουμε, αυτή ανακοινωθεί, θα γιορτάσουμε για λίγο αλλά αμέσως μετά θα ξαναρχίσουμε τον αγώνα για να ξηλωθούν οι ιδέες των αυγών του φιδιού από το πολιτικό σύστημα.

It is time to prosecute Julian’s persecutors – The Belmarsh Tribunal

This is the time to change tack. We have spent too long defending an innocent man for leaking power’s guilty secrets. We have protested too long against their right to destroy Julian’s body so as to silence his voice. We have pleaded for too long for them to stop torturing a man who dared reveal to us crimes our governments are perpetrating , on our behalf, behind our backs. We have spent too long warning the good people out there who can’t be bothered that first they came for Assange, then they will come for others that reveal their dirty secrets, and that eventually there will be no one to defend them – no one to defend those who, today, can’t be bothered about Julian. We have used too much energy trying to impress journalists who fail so spectacularly to support Julian today that, in so failing, they are jeopardising their own profession, they are neutering themselves, they are allowing themselves to be added to the hit list, that they are consenting to their own emasculation.
ENOUGH!
If we are truly in the business of allowing unalloyed truth to prevail, to have the final word, we must make the transition from defending Julian, from warning against the dire consequences of his extradition for him, for us, for the world, from explaining to the apathetic that their apathy equals their powerlessness, to turning the tables on the criminals that are behind his persecution.
We must turn the current court case into a trial of those who ordered young soldiers to kill civilians, to maim and to murder journalists, to shroud whole communities in tears and in pain.
We must turn Julian’s prosecutors into defendants and allow the grandest of juries out there, a well-informed Demos, to pass fair judgment on them
This is not hard to do: Thanks to Wikileaks, the evidence is at out fingertips, at everyone’s disposal.
Is this not why the guilty are demanding Julian’s extradition? Is this not why the murderers are plotting to entomb Julian in a supermax coffin for 175 years?
Friends, we can do it!
If Dimitrov in his trial, that took place in Nazi Germany itself, could turn the tables against Goring and Goebbels, surely, we can turn the current court case into a trial of the military-industrial-national-security complex. Noting that even the Nazi courts gave Dimitrov greater opportunity to speak in his defence than Julian has inside his glass box, we can nevertheless use what is left of liberal democracy’s instruments to take the fight to his accusers with a Glorious, a Magnificent, a Righteous, a Collective WE ACCUSE YOU!
For this reason, I salute the Belmarsh Tribunal. I salute today’s event. I salute all of you who are part of it either as speakers or as active observers. Above all, I salute Julian – for having sacrificed so much so that we can ACCUSE THOSE WHO TRULY DESERVE TO BE ACCUSED, as is our duty.

Εκτός από την Χρεοδουλοπαροικία υπάρχει κι η Μοναξιά, η Αποξένωση, των συνανθρώπων μας- Εναρκτήρια Ομιλία στην 1η Κεντρική Επιτροπή του ΜέΡΑ25

Σήμερα θα απευθυνθώ σε εσάς που ο κλήρος, η κάλπη, η ιστορική συγκυρία αποφάσισε ότι θα είστε τα μέλη της πρώτης μας Κεντρικής Επιτροπής. Δώσατε, δίνουμε, ένα μάθημα εσωκομματικής συμμετοχικής δημοκρατίας και διαφάνειας. Σήμερα και αύριο, μέσα από τις ασφαλείς, κρυστάλλινα διαφανείς αλλά και μυστικές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες μας δίνουμε κι ένα μάθημα του πως η τεχνολογία μπορεί να γίνει εργαλείο του Δήμου αντί για άλλο ένα όργανο πλουτισμού των ολίγων εις βάρος της Δημοκρατίας.
Είναι κι ένα μήνυμα προς τον Πρόεδρο της Βουλής: Αν ένα μικρό κόμμα αγαπητέ κ. Πρόεδρε μπορεί να διαβουλεύεται σε πλήρη σύνθεση διαδικτυακά, τότε δεν υπάρχει δικαιολογία η Βουλή των Ελλήνων να μην λειτουργεί  σε πλήρη σύνθεση διαδικτυακά θέτοντας σε αδικαιολόγητο  κίνδυνο προσωπικό και βουλευτές, επιμένοντας στις θλιβερές δια ζώσης συνεδριάσεις της ολομέλειας ενώπιον ελάχιστων βουλευτών – μια πρακτική και μια εικόνα που πλήττει τον Κοινοβουλευτισμό.
Φίλες και φίλοι που μας βλέπετε από το σπίτι σας, συνοδοιπόροι μέλη της ΚΕ, η πατρίδα μας, μια χώρα που προ πανδημίας ήταν πιασμένη έτσι κι αλλιώς στις δαγκάνες της χρεοκοπίας, σήμερα βυθίζεται καθημερινά πιο βαθιά σε αυτήν. Κι η κυβέρνηση; Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς του μου έρχεται κατά νου το παλιό εκείνο ανέκδοτο από την εποχή του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου:
Το αρχηγείο του γερμανικού στρατού στέλνει τηλεγράφημα στο αρχηγείο του συμμαχικού του αυστρο-ουγγρικού στρατού. Γράφουν οι γερμανοί στρατηγοί στους αυστριακούς: «Στο δικό μας μέτωπο η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά όχι καταστροφική». Και τότε η Βιέννη απαντά: «Στο δικό μας μέτωπο η κατάσταση είναι καταστροφική αλλά δεν είναι σοβαρή.»
Ακούγοντας τον κ. Μητσοτάκη και τους υπουργούς του να μιλούν για την οικονομία, αλλά και την κατάσταση στην δημόσια υγεία, στην δημόσια παιδεία, στην κοινωνία γενικότερα, είναι σαν να ακούμε τους Βιεννέζους στρατηγούς: «Η κατάσταση είναι καταστροφική αλλά όχι σοβαρή», λένε στον εμβρόντητο λαό. «Την έχουμε υπό έλεγχο», επιμένουν την ώρα που δεν κάνουν τίποτα για να την αντιμετωπίσουν: Ούτε κουρέματα φόρων, δανείων, οφειλών – ούτε θεσμικές αλλαγές – ούτε προσλήψεις στα νοσοκομεία ή στα σχολεία).
Όχι κ. Μητσοτάκη. Οι πολίτες δεν μπορούν να στηριχτούν σε μια κυβέρνηση που επιδίδεται με μανία στην καθυστέρηση της έλευσης των πραγματικών αριθμών για να πείσει ότι η καταστροφική κατάσταση δεν είναι και τόσο σοβαρή. Σε μια κυβέρνηση που αποψιλώνει το δημόσιο ΕΣΥ την ώρα που το εκθειάζει – που στρέφεται εναντίον των δασκάλων και των μαθητών τους οποίους έχει παρατήσει στη μοίρα τους – που δίνει πακτωλούς δημόσιου χρήματος στην ολιγαρχία, στα αρπακτικά ταμεία, στους κλινικάρχες, στους στυγνούς ολιγάρχες – για να μην αναφερθώ και στο δυναμίτη στα θεμέλια της δημοκρατίας – τα μαζικά μέσα αποβλάκωσης.
Σκεφτείτε το φίλες και φίλοι: Μια κυβέρνηση που λαδώνει κατά το δοκούν καναλάρχες με χρήματα των χρεοκοπημένων πολιτών για να παίζουν διαφημίσεις που είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο να παίζουν έτσι κι αλλιώς δωρεάν, είναι μια κυβέρνηση που ολισθαίνει γρήγορα προς τον Ολοκληρωτισμό.
****
Ο λόγος που υπάρχουμε, ο λόγος που οι πολίτες έστειλαν το ΜέΡΑ25 στη Βουλή, είναι ότι, από το βράδυ της 5ης προς την 6η Ιουλίου του 2015, τότε που ο λαός μας ανετράπη από την κυβέρνησή του ακριβώς την στιγμή του θριάμβου του επί του Φόβου, επί της Ταπείνωσης και επί της Ολιγαρχίας-δίχως-σύνορα, μετά από εκείνη τη στιγμή το ΜέΡΑ25 είμαστε η ελπίδα ενός ΟΧΙ στην μονιμοποίηση της Χρεοδουλοπαροικίας και ενός ΝΑΙ σε λογικές, προοδευτικές, άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις εντός του συστήματος που είναι απαραίτητες ΤΩΡΑ ώστε, αμέσως μετά, να προχωρήσουμε στην αμφισβήτηση του συστήματος – στην ρεαλιστική συζήτηση για την απαραίτητη μετάβαση στον μετακαπιταλισμό.
Μέρες πριν τις εκλογές που μας έβαλαν στη Βουλή τον Ιούλιο του 2019, στην Κεντρική Προεκλογική Ομιλία των Αθηνών, είχα δώσει δυο υποσχέσεις:


Πρώτη υπόσχεση ήταν ότι εντός και εκτός Βουλής θα επιδιδόμασταν σε ΜΟΝΟΜΕΤΩΠΟ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΑΓΩΝΑ εναντίον του παρασιτικού καθεστώτος που θα οικοδομήσει η ΝΔ πάνω στο 4ο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πράξαμε. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι δίνουμε καθημερινά αυτό τον αγώνα.


Δεύτερη υπόσχεση ήταν ότι, παράλληλα με τη δουλειά μας εντός και εκτός της Βουλής, το ΜέΡΑ25 θα επανιδρυόταν – πως από μια ομάδα ανθρώπων που δεν δεχθήκαμε να υποταχθούμε θα εξελισσόμασταν σε καλά οργανωμένο, βαθιά συμμετοχικό, ανοικτό, δημοκρατικό κόμμα που σε τίποτα δεν θα θύμιζε τα υπόλοιπα κόμματα.


Νομίζω ότι και οι δύο υποσχέσεις έχουν τηρηθεί.
****
Δε θα το δείτε στα κανάλια της ολιγαρχίας. Όμως η δραστηριότητα του ΜέΡΑ25 ήταν καταιγιστική. Μπορεί άλλοι να έχουν τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως το ΜέΡΑ25 είμαστε αξιωματικά η αντιπολίτευση – τόσο προς την κυβέρνηση όσο και εν γένει απέναντι στο Μνημονιακό Τόξο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ που κυβερνά εκ μέρους της τρόικας που εξυπηρετεί την Ολιγαρχία-Δίχως-Σύνορα.
Εντός Βουλής, αποδείξαμε ότι αυτή η φωνή άξιζε να είναι στη Βουλή. Η Κ.Ο. του ΜέΡΑ25:


Κατέθεσε περισσότερες από 900 Ερωτήσεις και πάνω από 20 Τροπολογίες όπως η κατάργηση της προκαταβολής φόρου, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για τους φτωχότερους με παράλληλη αύξηση για τους κατέχοντες, η μείωση ΦΠΑ, των φόρων στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις


Καταθέσαμε πλήρη πρόταση πραγματικά αναλογικού εκλογικού νόμου την ώρα που είμασταν το μόνο κόμμα που σεβάστηκε τους απόδημους προτείνοντας δημιουργία εκλογικών περιφερειών εξωτερικού


Καταθέσαμε τη μοναδική δίκαιη και τεχνοκρατική λύση για το όνειδος των Κόκκινων Δανείων, την προστασία της 1ης κατοικίας και των μικρομεσαίων και την εκδίωξη από τη χώρα των αρπακτικών ταμείων


Απαιτήσαμε το βέτο της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά όργανα, την ώρα που η κυβέρνηση στέλνει τους υπουργούς της να λένε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ


Προτείναμε την Περιφερειακή Συνδιάσκεψη των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου ως μόνη διέξοδο από τις διμερείς συνομιλίες Αθήνας-Άγκυρας που οδηγούν σε Αδιέξοδο και Περιπέτεια


Καταθέσαμε σε δημόσια διαβούλευση «Ολοκληρωμένη Πρόταση Νόμου για την Προστασία των Πολιτών από τις Επιπτώσεις της Εντεινόμενης Οικονομικής Κρίσης» και από το 5ο Μνημόνιο – μια πραγματική απάντηση του τι θα κάναμε αν είμασταν κυβέρνηση ώστε το Ελληνικό Δημόσιο να επανακτήσει τα απαραίτητα για την προστασία των πολιτών εργαλεία από την τρόικα και την ολιγαρχία


Ήμασταν οι μόνοι που καταψηφίσαμε τις συμβάσεις για τις εξορύξεις, τονίζοντας ότι κάθε εξόρυξη είναι μια πληγή τόσο για την εθνική ασφάλεια όσο και για την προοπτική η χώρα να μην χάσει το τραίνο της Πράσινης Τεχνολογικής Επανάστασης.


Έξω από τους τοίχους της Βουλής, δώσαμε μάχες για την προστασία των αδύναμων από τα αρπακτικά, από την πανδημία, από την απελπισία. Αυτό κι αν δε θα το δείτε στις τηλεοράσεις σας…


Με το ΜέΡΑ Αλληλεγγύης συνεισφέρουμε οικονομικά, από την κρατική επιχορήγηση του κόμματος και τους μισθούς των βουλευτών μας, στα ασθενέστερα θύματα της πανδημίας


Με τη δημοσίευση του Euroleaks φέραμε κάθε πολίτη της ΕΕ μέσα στην αίθουσα της αυθαιρεσίας των Eurogroup


Με το κάλεσμα για Παλλαϊκή Συστράτευση σφυρηλατούμε την ενότητα στη βάση κοινού προγράμματος αντίστασης


Με τις ακριβείς οικονομικές προβλέψεις μας για την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης διαφωτίζουμε την κοινωνία για αυτά που πραγματικά συμβαίνουν – και για το 5ο Μνημόνιο που ετοιμάζεται


Με το podcast 25 λεπτά και το ΜέΡΑTV διεκδικούμε την κάλυψη του κενού πληροφόρησης που επιβάλουν


Ως κόμμα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του μοναδικού πανευρωπαϊκού διεθνικού DiEM25 δεν πάψαμε να συνδέουμε τους αγώνες εναντίον της εγχώριας ολιγαρχίας με τους αγώνες εναντίον της ολιγαρχίας-δίχως-σύνορα. Με τους γερμανούς, βρετανούς, ισπανούς, ναι, με τους τούρκους συνοδοιπόρους μας, συνεργαζόμαστε καθημερινά. Ακούσατε τον συγκινητικό τους χαιρετισμό. Το ίδιο στο πλαίσιο της Προοδευτικής Διεθνούς βαδίζουμε μαζί με τον Τσόμσκι, τον Λούλα, τον Κορρέα, την κορυφαία συγγραφέα Αρουντάτι Ρόι, εφήβους από την Γκάνα και την Κένυα, συνοδοιπόρους στην Ιαπωνία. Μόλις χτες, μαζί με τον Roger Waters, τον Λούλα και άλλους συμμετέχοντες στην ΠΔ διατρανώσαμε τη φωνή μας, ναι, και την φωνή του ΜέΡΑ25, κατά της εξόντωσης του φίλου και συνοδοιπόρου Julian Assange ο οποίος σαπίζει αυτή τη στιγμή στη φυλακή του Μπέλρμας.
Αλλά δεν μένουμε στα διαδικτυακά, στα διεθνή, στα πεδία όπου μας πλαισιώνουν γνωστοί, λαμπεροί άνθρωποι. Το ΜέΡΑ25, ένα χρόνο τώρα, είναι στους δρόμους:


Σταθήκαμε στο πλευρό των φοιτητών που υπερασπίστηκαν το πανεπιστημιακό άσυλο απέναντι στα ΜΑΤ του Χρυσοχοϊδη.


Στηρίξαμε τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στον ΟΤΕ, ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας.


Βαδίσαμε στο πλευρό των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, αντιστεκόμενοι στο ξεπούλημα του ορυκτού μας πλούτουαπό την κυβέρνηση.


Υποστηρίξαμε με την παρουσία μας τους κατοίκους του Πειραιάπου αγωνίζονται ενάντια στο επικίνδυνο έργο επέκτασης του λιμανιού του Πειραιά μέσα στην θάλασσα από την Cosco, καθώς και για την απομάκρυνση των δεξαμενών καυσίμου της Oil One από τη Δραπετσώνα.


Σταθήκαμε απέναντι στο κύμα εθνικισμού και ξενοφοβίας απαιτώντας να πάψει η Ελλάδα να είναι χώρα-δεσμοφύλακας γεμάτη με κλειστά στρατόπεδα που ντροπιάζουν την ανθρωπότητα όπως η Μόρια.


Διαδηλώσαμε ενάντια στο χουντικής έμπνευσης νομοθέτημα για την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων.


Συμμετείχαμε ενεργά στο support art workersπου διεκδίκησε τη στήριξη των καλλιτεχνών από το κράτος τη στιγμή που η κυβέρνηση αδιαφορεί επιδεικτικά για την επιβίωσή τους.


Είμασταν πρωτοπόρο κομμάτι της μεγάλης συγκέντρωσης που ζητούσε την απόσυρση του περιβαλλοντοκτόνου νομοσχέδιου Χατζηδάκη.


Αντιταχθήκαμε στα σχέδια για ΣΔΙΤ στο νερό.


Διεκδικήσαμε τη στήριξη της δημόσιας υγείαςμε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και ενίσχυση του εξοπλισμού των νοσοκομείων, μαζί με όλους τους εργαζόμενους στην Υγεία.


Πιέσαμε σε κάθε επίπεδο για την αυτοοργανωμένη ΒΙΟΜΕ.


Σταθήκαμε στο πλευρό των κατοίκων που δίνουν μάχη για το νερό στις Σταγιάτες Πηλίου, στο πλευρό όσων υπερασπίζονται την ιστορική μνήμη στη μαρτυρική Κάνδανο, και εκείνων που αποκαλύπτουν το έγκλημα της καύσης σκουπιδιών και της αλόγιστης αλλά ιδιαίτερα επικερδούς αποκομιδής απορριμμάτων.


Είμασταν στην πρώτη γραμμή μαζί με το λαό της Κέρκυρας που διαδήλωσε για την προστασία του βιοτόπου του Ερημίτη, που τα αδηφάγα συμφέροντα δε δίστασαν να κάψουν μετά από ένα μήνα.


****
Πράγματι, η πρώτη προεκλογική υπόσχεση, ότι θα επιδιδόμασταν σε ΜΟΝΟΜΕΤΩΠΟ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΑΓΩΝΑ εναντίον του παρασιτικού καθεστώτος που οικοδομεί η ΝΔ πάνω στο 4ο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, τηρήθηκε. Όσο για τη δεύτερη υπόσχεση για τη επανίδρυση, την μετεξέλιξη του ΜέΡΑ25 σε καλά οργανωμένο, βαθιά συμμετοχικό, ανοικτό, δημοκρατικό κόμμα που σε τίποτα δεν θα θύμιζε τα υπόλοιπα κόμματα, τηρείται και αυτή. Ιδίως σήμερα, με την πανηγυρική μας πρώτη Κεντρική Επιτροπή σε εξέλιξη.
Μπορεί ο κορωνοϊός να μας φρέναρε, αλλά δεν μας κατέβαλε. Μπορεί το Συνέδριό μας να αναβλήθηκε ένα χρόνο για τον Μάη του ’21. Όμως, η διαδικασία οικοδόμησης συμμετοχικών, δημοκρατικών διαδικασιών σε όλη τη χώρα, αλλά και εκτός, δεν σταμάτησε.
Συμμετοχικά φτιάξαμε ένα πρωτοποριακό Καταστατικό το οποίο αφού το ψηφίσαμε πανευρωπαϊκά (Ποιο άλλο κόμμα θα σκεφτόταν, θα τόλμαγε, κάτι τέτοιο;), το θέσαμε σε άμεση λειτουργία. Σήμερα γευόμαστε τον γλυκό καρπό αυτής της προσπάθειας. Είχαμε υποσχεθεί ότι θα εντάξουμε στις κομματικές μας διαδικασίες την κληρωτίδα που, όπως στην Αρχαία Αθήνα, σπάει τους ολιγαρχικούς εκλογικούς μηχανισμούς. Το κάναμε: 15 από εσάς είστε εδώ με κλήρωση. Βασιζόμαστε πάνω σας για να μην δημιουργηθούν «μηχανισμοί». Γιατί, ξέρετε συνοδοιπόροι, όπως είχε πει ο Albert Camus: «Ο σκλάβος ξεκινά απαιτώντας ισονομία και καταλήγει να θέλει να φορέσει κορώνα και να κρατήσει σκήπτρο.» Αυτή την τάση στόχο έχει να ακυρώσει η κληρωτίδα. Και δεν σταματάμε στην ΚΕ: 2 μέλη της ΚΕ θα κληρωθείτε για να στελεχώσετε την ΠΓ ενώ άλλοι δύο κληρωτοί ή κληρωτές θα στελεχώσετε την Επιτροπή Δεοντολογίας και Τήρησης του Καταστατικού. Κι όταν έρθει η ώρα του Συνεδρίου, έως και το 40% των συνέδρων θα είναι κληρωτοί!
Και τώρα; Τώρα ήρθε η δική σας ώρα. Ως μέλη της ΚΕ, έχετε ρόλο σημαντικό, μεγάλο, καίριο. Από τη μία, είστε μέλη του ανώτατου οργάνου λήψης αποφάσεων. Αλλά όχι μόνο αυτό. Είστε και κάτι άλλο: Είστε τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας μας. Μπορεί τα κανάλια της Ολιγαρχίας να λειτουργούν – όπως συμβαίνει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα – ως μέσα μαζικής παραπλάνησης, για να μην πω αποβλάκωσης. Εμάς όμως δεν μας πτοούν. Θα ακουστούμε! Αλλά για να ακουστούμε πρέπει εσείς, η κάθε μία σας, ο κάθε ένας σας, να κάνετε σκοπό της καθημερινής σας ζωής η φωνή μας να φτάσει σ’ εκείνους που την έχουν ανάγκη.
****
Σήμερα, δεν θα σας κουράσω με μια εφ’ όλης της ύλης αποτίμηση των προβλημάτων και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Ούτε θα αναφερθώ στις ολοκληρωμένες πολιτικές για την προστασία των πολιτών και την πράσινη τεχνολογική επανάσταση που προτείνει το ΜέΡΑ25. Το έκανα ενδελεχώς στην ομιλία μου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης πριν δεκαπέντε μέρες. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω απλά, άμεσα, στην κάθε μία, στον κάθ’ ένα για ένα και μόνο θέμα:


Πως πρέπει ως μέλη της ΚΕ να προσεγγίζουμε τους λαβωμένους, θυμωμένους, προβληματισμένους συνανθρώπους μας εκεί «έξω». Και,


Πως πρέπει να ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά των ανθρώπων της εξουσίας ώστε να τους απαντάμε χωρίς θυμό αλλά σταθερά και λογικά.


Επιτρέψτε μου να αρχίσω με αυτούς – με τους ανθρώπους που καταλαμβάνουν θέσεις κάποιας εξουσίας.
Το 2015, κοιτάζοντας στα μάτια τους τροϊκανούς, θυμήθηκα τα λόγια της σπουδαίας Χάνα Αρέντ η οποία αφιέρωσε τη ζωή της να αναλύει την λογική και τις πρακτικές του Ναζισμού και εν γένει της Απολυταρχίας. Αντικρύζοντας κτήνη όπως ο Άιχμαν, η Αρέντ τόλμησε να πει μια μεγάλη κουβέντα: Αντίθετα με άλλους, δεν έβλεπε στο πρόσωπό του Άιχμαν το Κακό. Όχι, έβλεπε απλά έναν άνθρωπο μπανάλ – έναν άνθρωπο που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η καριέρα του, το πως δεν θα κάνει το ο,τιδήποτε ξενίσει τους προϊσταμένους του, πως θα φροντίζει ώστε όλα να γίνονται σύμφωνα με τας υποδείξεις – ανεξάρτητα από το πόσα θύματα άφηνε πίσω της η εφαρμογή αυτών των υποδείξεων. Κοιτάζοντας στα μάτια τους τροϊκανούς πράγματι αυτό είδα: Πόσο μπανάλ ήταν.
Αυτό βλέπουμε και σήμερα στα πρόσωπα της τρόικας εσωτερικού, του Μνημονιακού Τόξου, των εκπροσώπων τους είτε είναι στρατευμένοι δήθεν δημοσιογράφοι είτε εκπρόσωποι αρπακτικών ταμείων, είτε αγορητές της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ: Πόσο μπανάλ, πόσο βαρετοί γίνονται έτσι που λειτουργούν ως διεκπεραιωτές ειλημμένων αποφάσεων.
Κι εδώ έγκειται η ομορφιά του ΜέΡΑ25: Κανείς σας δεν ήρθε στο κόμμα μας για τα οφίτσια, για να κάνει καριέρα. Εσείς που εκτεθήκατε ώστε να βρίσκεστε στην ΚΕ μάλλον το αντίθετο υποστήκατε:  Έκλεισαν πόρτες επαγγελματικές για εσάς, μοιραστήκατε μέρος της δαιμονοποίησης που η τρόικα εσωτερικού επιφύλαξε για όσους επέμεναν να κρατάνε ζωντανό εκείνο το ΟΧΙ – να θυμίζουν στην ολιγαρχία εκείνο το 5μηνο που οι ολιγάρχες ένιωσαν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους.
Πάμε τώρα από τους θλιβερούς ανθρώπους της δήθεν εξουσίας στο πως αντιμετωπίζουμε τους λαβωμένους συνανθρώπους μας εκεί «έξω». Πολλοί αναρωτιούνται: Καλά, γιατί τους ψηφίζουν; Πως καταφέρνει να ηγεμονεύει η Νέα Δημοκρατία που έρριξε τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας συνεπικουρούμενη από το ΠΑΣΟΚ; Το μεγαλειώδες εκείνο 62% που εξαφανίστηκε;
Φίλες και φίλοι. Συνοδοιπόροι. Όπως ένα όμορφο λουλούδι, είναι πολύ εύκολο να ποδοπατήσει κανείς μια στιγμή λαϊκής ανάτασης. Το δύσκολο είναι να συμπέσουν όλες οι συνθήκες που χρειάστηκαν για να φυτρώσει και να αναπτυχθεί το λουλούδι αυτό – να συμπέσουν ο σωστός σπόρος, στο σωστό χώμα, με τον σωστό καιρό. Το εύκολο ήταν εκείνο που έκανε ο κ. Τσίπρας εκείνο το βράδυ: Να ποδοπατήσει εκείνο το λουλούδι και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς. Σε μια μόνο στιγμή, οι άνθρωποί μας που μόλις είχαν συνειδητοποιήσει τη δύναμή τους για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, σύρθηκαν λαβωμένοι στις φωλιές του – ιδιωτικοποίησαν τον πόνο τους – σιχάθηκαν, άλλη μια φορά, την πολιτική – και επέστρεψαν στον αγώνα για την επιβίωση γλύφοντας τις πληγές τους, τυλιγμένοι στο μαύρο πέπλο της στενοχώριας.
Το ΜέΡΑ25 δημιουργήθηκε για να σηκώσει αυτό το μαύρο πέπλο από τα πρόσωπα των ανθρώπων, να τους πείσει ότι δεν υπάρχει τελική ήττα, ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ότι μπορούμε . Μπήκαμε στη Βουλή και το κάνουμε. Αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να το πετύχουμε στις γειτονιές, στα σπίτια, στις καρδιές των γνωστών μας, εκεί που άγνωστοί μας παλεύουν να κρατηθούν πάνω από την επιφάνεια ενός βούρκου που τους ρουφά προς τα κάτω.
Αυτός είναι, λοιπόν, ο δικός σας ρόλος. Ο ρόλος του κάθε μέλους της Κεντρικής Επιτροπής μας.
Η στρατηγική του Μνημονιακού Τόξου είναι η εργαλειοποίηση της στενοχώριας. Η δική σας στρατηγική πρέπει να είναι ο θρίαμβος της προσωπικής επαφής επί της στενοχώριας. Ο εκδημοκρατισμός του ατομικού χώρου των ηττημένων συνανθρώπων μας. Χωρίς την παραμικρή διάθεση κατήχησης ή νουθέτησής τους.
Κλειδί για να ξεκλειδώσουμε τις ψυχές τους πρέπει να είναι ο σεβασμός σε αυτόν με τον οποίο διαφωνούμε. Για να δώσω ένα παράδειγμα, πάρτε συμπολίτες μας που διαδηλώνουν ώστε 15χρονα ορφανά προσφυγόπουλα να μην πάνε στο ίδιο σχολειό με τα παιδιά τους. Είναι εύκολο να θυμώσουμε μαζί τους. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα. Πρέπει, πριν τους πούμε τη θέση μας, να αφουγκραστούμε τον καϋμό που τους προκαλεί το συναίσθημα του να είναι κανείς πρόσφυγας στην ίδια του τη χώρα, στην «Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς». Μόνο τότε θα καταφέρουμε να τους πάρουμε μαζί μας, να τους πείσουμε ότι αυτά τα 15χρονα όχι μόνο δεν είναι απειλή αλλά θα γίνουν σύντομα οι καλύτεροι πρεσβευτές της Ελλάδας, οι καλύτεροι φίλοι των παιδιών τους.
Από την Χάνα Αρέντ που προανάφερα έχω μάθει και κάτι άλλο. Προσπαθώντας να αναλύσει πως γεννιέται ο φασισμός, η απολυταρχία, ξεκινά την ανάλυσή της συμβατικά μελετώντας τον ρόλο της προπαγάνδας, τον δηλητηριώδη συνδυασμό της ξενοφοβίας και της μπανάλ γραφειοκρατίας. Αφού τα μελέτησε όλα αυτά, τελικά κατέληξε να διακρίνει τον ένα, τον μεγαλύτερο, τον πιο επικίνδυνο σύμμαχο της απολυταρχίας και του φασισμού: Την Μοναξιά!
 «Η απομόνωση κι η έλλειψη κανονικών κοινωνικών σχέσεων» έγραψε η Χάνα «δημιουργεί την ανάγκη προσχώρησης σε κάποιο ολοκληρωτισμό. Η μοναξιά, ή να το πω διαφορετικά η εμπειρία του να μην ανήκεις καθόλου στον κόσμο που σε περιβάλει είναι η πεμπτουσία  των ολοκληρωτικών κυβερνήσεων. Έτσι κατασκευάζονται οι εκτελεστές. Έτσι προετοιμάζονται τα θύματά τους.» Να προσέξουμε συνοδοιπόροι: Δεν είναι μόνον η Ύφεση που προϋπήρξε της πανδημίας και την οποία η πανδημία γιγάντωσε. Είναι κι η μοναξιά, ιδίως των ηλικιωμένων που σήμερα απομονώνονται στα σπίτια τους, στα γηροκομεία.
Θυμάστε το βράδυ της 3ης Ιουλίου του 2015, τότε που η λαοθάλασσα του ΟΧΙ πλημμύρισε την Πλατεία Συντάγματος; Ξέρετε τί μου έμεινε από εκείνο το βράδυ; Ότι δεν ήμουν μόνος. Το ίδιο συναίσθημα είδα στα μάτια του κάθε συνοδοιπόρου. Έλαμπαν τα μάτια τους. Φώναζαν: Δεν είμαι πια μόνη. Δεν είμαι πια μόνος. Για αυτό τον ένα λόγο δεν θα συγχωρέσουμε ποτέ εκείνους που, δυο βραδιές μετά, συνθηκολόγησαν με την τρόικα κρυπτόμενοι πίσω από το ψεύδος ότι ο λαός δεν ήταν έτοιμος για την ρήξη: Την στιγμή που η συλλογικότητα και ο κοινός αγώνας θριάμβευε ξαναβούτηξαν τον κόσμο μας στον βούρκο της μοναξιάς, της εξατομίκευσης, της ιδιώτευσης.
Νιώθοντας παρατημένοι από εκείνους που τους ξεσήκωσαν στη βάση πανανθρώπινων ιδεωδών, μόνοι τους πια, διπλά ταπεινωμένοι, αντίκρυ σε μια ακόμα σκληρότερη Χρεοδουλοπαροικία αποφασισμένη να τους κάνει να μετανιώσουν που, έστω και για λίγο, σήκωσαν κεφάλι, πολλοί από αυτούς κατέρρευσαν, παραδιδόμενοι λίγο-λίγο σε άλλα αφηγήματα κάποια φοβικά κάποια μισανθρωπικά.
Όπως έλεγε κι η Αρέντ, ο εθνικισμός κάνει ανθρώπους που βρίσκονται στο έλεος της μοναξιάς να νιώθουν έστω και λίγο ότι κάποιος τους ακούει, μιλώντας απ’ ευθείας στους φόβους τους, στο θυμό τους – λέγοντάς τους πως μόνο εκείνος, ο εθνικισμός, τους σκέφτεται – αντίθετα με τους κοσμοπολίτες που νοιάζονται για τους άλλους, τους ξένους. Αυτό έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το βράδυ του Δημοψηφίσματος: παρέδωσε τους ανθρώπους μας από την χαρά του διεθνιστικού πατριωτισμού στην απόγνωση του εθνικιστικού ψευτο-πατριωτισμού. Δεν χρειαζόταν πολύ για να φτάσουμε σήμερα να βρίσκουν μια κάποια ανακούφιση στα μαντάτα ότι η ολιγαρχία αγοράζει Ραφάλ και φρεγάτες – κι ας ξέρουν κατά βάθος ότι αυτή η αγορά θα γιγαντώσει κι άλλο την λιτότητα που τους καταστρέφει χωρίς να κάνει τη χώρα ουσιαστικά ασφαλέστερη.
Αυτό το πλαίσιο που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνο που εκμεταλλεύεται ο κ. Μητσοτάκης σήμερα. Η κυβέρνησή του έχει στη διάθεσή της εξαιρετικούς προπαγανδιστές. Την ώρα που εφαρμόζει πολιτικές που βαθαίνουν την φτώχεια, την ταπείνωση, την μοναξιά, την απαξίωση και την αναξιοπρέπεια των ανθρώπων μας, οι προπαγανδιστές τους ξέρουν πως να μετατρέπουν την Μοναξιά σε τυφλό Θυμό όλων-εναντίον-όλων ιδίως προς τον ξένο, προς τον λίγο πιο σκούρο, προς τους νέους που τολμούν να διαφέρουν ή να διαμαρτύρονται.
Για αυτό το λόγο, η κάθε μία, ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να βγούμε εκεί έξω, στην τοπική κοινωνία, να μιλήσουμε με τους γείτονές μας, με τους περαστικούς που μπορεί να μας συμπαθούν μπορεί και όχι. Αφού πρώτα τους αφουγκραστούμε, αφού τους κοιτάξουμε στα μάτια, να αγγίξουμε την ψυχή τους δίνοντάς τους κουράγιο και μια νέα προοπτική. Εκεί έξω, ανάμεσα στους συμπολίτες μας, θα βρούμε την Ταπείνωση, την Μοναξιά, την Απαξίωση και την Αναξιοπρέπεια να περπατούν ως τραμπούκοι στους δρόμους των πόλεών μας, να ροβολάνε τα μονοπάτια της επαρχίας μας, και να σπέρνουν παντού την Απαισιοδοξία, τη Διχόνοια και τη Δυσαρέσκεια από την οποία μόνο η Ολιγαρχία επωφελείται.
Συνοδοιπόροι, μακρυά από εμάς τα λόγια τα εύκολα, τα λαϊκιστικά, τα μεγάλα. Αντίθετα με τον λόγο των φασιστών, της δήθεν αντιπολίτευσης και της λαϊκιστικής ολιγαρχίας που είναι απλοϊκός λόγος, ο λόγος του ΜέΡΑ25 είναι σύνθετος. Σύνθετος λόγος το ΜέΡΑ25 από την μία, αποκαρδιωμένοι, συγχυσμένοι, ασταθείς αποδέκτες από την άλλη που αφήνονται στο ψέμα ακόμα κι όταν ξέρουν ότι είναι ψέμα. Είναι δύσκολο το εγχείρημά μας. Αυτό όμως έχουμε ταχθεί να κάνουμε: Να εμπλουτίσουμε την πολιτική ζωή με λόγο σύνθετο, ορθό, κατανοητό και ειλικρινή. Με μόνα μέσα μαζικής ενημέρωσης εσάς, τα στελέχη και τα μέλη του ΜέΡΑ25.
Μην σκιάζεστε όμως συνοδοιπόροι. Τελικά, ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ! Αλλά θέλει δουλειά πολλή σε όλες τις γωνιές της χώρας. Ιδίως από τους μόνους πομπούς του μηνύματός μας: Εσάς!
****
Φίλες και φίλοι,
Συνοδοιπόροι,
Στο μικρό χρονικό διάστημα παρουσίας του στα πολιτικά πράγματα, το ΜέΡΑ25 δεν παύει να καταθέτει προτάσεις. Προτάσεις που αποκρύπτονται από τα συστημικά μέσα. Γιατί αν δεν τις κρύψουν, αναπόφευκτα θα εκθέσουν όσα κόμματα κυβέρνησαν, κυβερνούν ή απαιτούν να ξανακυβερνήσουν για να ξανακάνουν τα ίδια.
Εμείς όμως ήρθαμε για να μείνουμε, είτε τους αρέσει είτε όχι. Με τη στήριξη των πολιτών στο ΜέΡΑ25 – και τη στήριξη του ΜέΡΑ25 στην κοινωνία.
Με τα λάθη μας. Με τις παραλείψεις μας. Με την απειρία μας. Αλλά και με το μεράκι μας. Την αγνότητά μας. Την συνέπειά μας. Με το πάθος μας για δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Για την υπεράσπιση των αδύναμων. Για τους ανθρώπους. Όχι για τα αξιώματα.
Γι’ αυτό σας καλώ να κοιτάξετε ψηλά. Προς την νίκη. Ναι, ξέρω, υπάρχει κάτι το ελκυστικό σε μια χαμένη υπόθεση. Τί πιο ρομαντικό από μια μεγαλειώδη ήττα σε πόλεμο που είναι αδύνατον να κερδηθεί; Όχι όμως για εμάς! Εμείς δεν είμαστε από αυτούς τους ρομαντικούς. Είμαστε από τους άλλους. Όπως για τον Πικάσο η ζωγραφική ήταν πολεμικό εργαλείο, έτσι για εμάς ο ρομαντισμός, η πολιτική αξιοπρέπεια κι ο πολιτισμός είναι όπλα που χρησιμοποιούμε για να νικήσουμε.
Στόχος μας δεν είναι το 5% ή το 10%. Στόχος μας είναι να μεταλλάξουμε την κοινωνία. Σκοπός μας είναι το ΜέΡΑ25 να παραδώσει την εξουσία στον Δήμο που η ολιγαρχία έχει αποκλείσει από την δήθεν δημοκρατία της. Για να το πετύχουμε όμως αυτό πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές. Αυτοδύναμα!
Ναι, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Όμως κάθε Μαραθώνιος, κάθε Σπαρτακιάδα, ξεκινά από ένα βήμα.
Το βήμα που κάνετε σήμερα ως μέλη της 1ης μας Κεντρικής Επιτροπής μπορεί να είναι τέτοιο. Από εσάς εξαρτάται να αδράξατε την μέρα, να κάνετε το ΜέΡΑ25 το εργαλείο που για πρώτη φορά θα εντάξει τον ενεργοποιημένο, αυτοδιοικούμενο Δήμο, τους φτωχούς και τους αδύναμους που είναι η πλειοψηφία, στο επίκεντρο της Δημοκρατίας.

Είναι δυνατόν ξένες εταιρείες που δεν γνωρίζουμε καν να μπορούν να “κατεβάσουν” το φορολογικό σύστημα; Από την συζήτηση στη Βουλή περί “Ψηφιακής Διακυβέρνησης”

Είναι δυνατόν σε κυρίαρχη, υποτίθεται, χώρα το φορολογικό λογισμικό να μην το ελέγχει η κυβέρνηση; Είναι δυνατόν να το ελέγχει μια δήθεν ανεξάρτητη φορολογική αρχή (η λεγόμενη ΑΑΔΕ), που είναι ανεξάρτητη μόνον από το ελληνικό κράτος αλλά πλήρως εξαρτημένη από την τρόικα; Είναι δυνατόν η ΑΑΔΕ να αναθέτει το φορολογικό λογισμικό σε ξένες εταιρείες, που ανήκουν σε άλλες ξένες εταιρείες που κανείς μας δεν γνωρίζει ποιες είναι; Είναι δυνατόν να επιτρέπουμε σε τέτοιες ξένες εταιρείες τη δυνατότητα να πατήσουν ένα κουμπί κάπου στην Καλιφόρνια και να χάνει το Ελληνικό Δημόσιο πρόσβαση στα φορολογικά δεδομένα των πολιτών του; Δεν νιώθετε ντροπή εσείς της Νέας Δημοκρατίας που δήθεν κυβερνάτε; Δεν νιώθετε ντροπή εσείς του ΣΥΡΙΖΑ που στις μέρες σας δημιουργήσατε, υπό τα διαταγάς της τρόικας, την ΑΑΔΕ;

 

Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, είστε το ίδιο εξαρτώμενοι από την τρόικα όσο και οι κυβερνητικοί σας συνάδελφοι. Σας προκαλώ: Συμφωνείτε με την πρόταση του ΜέΡΑ25 το φορολογικό λογισμικό να επιστρέψει στον έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου; Δεν το βλέπω. Και δεν το βλέπω επειδή δεν είστε έτοιμοι να έρθετε σε σύγκρουση με την τρόικα για να επανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία επί του φορολογικού μας λογισμικού – μια αδυναμία σας που επιδεικνύετε καθημερινά από τα μεσάνυκτα της 5ης Ιουλίου 2015…

Interviewed on Lebanon, Bankruptcy, Economics & much more by مواطنون ومواطنات في دولة – mmfidawla

Diary entries on Brexit, defending refugees & writing postcapitalist fiction – THE NEWSTATESMAN

Reading the newspapers last Monday, I was reminded that negotiations with Brussels are always an occasion for second-rate theatre. Ultimatums are usually issued by EU negotiators facing UK governments that talk enthusiastically of red lines and sovereignty. But now, if the Telegraph is to be believed, it is Boris Johnson who has given the EU 38 days to propose a postBrexit deal – or else. While history is not on Johnson’s side, there is a difference between him and other premiers who buckled: he is not bluffing. It seems he would like a deal, but is not desperate for one. Let’s see how the EU deals with this in October, when trade talks are supposed to conclude. Setting aside this latest episode of the Brexit saga, I began preparing for a leaders’ debate in Greece’s parliament over our government’s handling of Covid-19. Our party, MeRA25, was not the only one to chastise the government for failing to hire extra doctors and nurses, leaving our national health service in a dilapidated state after a decade of austerity. However, I was the only parliamentary leader to absolve the government of incompetence and instead claim that it was its explicit policy to drive public health into the ground for a parasitic oligarchy seeking to privatise it.
Saddened and angered
Two days later, I awoke to the news that the Moria refugee camp on Lesbos had burned down overnight. Assembled in 2015, when nearly a million people passed through the island, it eventually became an EU-sanctioned prison camp, with 13,000 people packed in a space designed for 1,800. While at first they were free to move in and out of the camp, more recently the gates were locked shut. In response to reports that refugees had started the fires intentionally to burn down the hideous camp, xenophobic yells filled the airwaves. Politicians, bureaucrats and commentators competed to find ways to condemn the “ungrateful” migrants. One minister said the state must not be blackmailed into providing better conditions, and that the refugees should be taught a lesson by being left to suffer in makeshift tents for months. Saddened and angered by this cacophony, I posted the following in my blog: What would you do if you, your family and another 13,000 people were incarcerated in a prison camp built for 1,800 people, without running water, without heating, without knowing when you will be given a hearing to decide between deportation and asylum (some people have been in there for four years) and, to cap it all, you heard that 35 positive Covid-19 tests were returned in an environment where it is impossible to self-isolate and where there are zero doctors to look after you? Would you not try to find a way to break down the gates so that you can escape the living hell? Would it be wrong to start thinking that maybe starting a fire is the answer? No, you would be right. Indeed, it would be your duty to start that fire! Soon, the Greek media were reporting that the leader of MeRA25 was siding with violent foreigners against his own people. Funnily enough, I felt honoured to be on the receiving end of their venom.
Missing main characters
Tuning into Radio 4, I was greeted with the news that Boris Johnson had introduced his “rule of six”. Switching to Greek stations, I heard that hordes of officials and riot police had disembarked on Lesbos intent on “turning the screw on refugees”. I so wished the rule of six applied here too. Trying to turn my thoughts elsewhere, I remembered that it was 10 September, the day my new book (Another Now: Dispatches from an Alternative Present) was released in the UK. Readers would soon be dissecting my first political science-fiction novel. Using that medium proved to be the only way I could do what I spent decades avoiding: sketch a plausible alternative to capitalism. What, I wondered, will people make of Iris, Eva and Costa, the three characters I conjured up to tell the story of how, after the financial crash in 2008, humanity built a type of democratic socialism – characters from whom I ended up learning so much and whom I now miss badly?
The weight of the past
Two awful anniversaries are marked on 11 September; images of the falling twin towers mix with echoes of the 1973 coup d’état that killed Salvador Allende and brought the Butcher of Chile into office. I met Chilean refugee friends at the University of Essex in 1979, and I remember the courage with which they hid their pain. Back in our strange times, the UK commentariat was going ballistic over Johnson’s manoeuvre to threaten the sanctity of his Withdrawal Agreement. Has politics become unbearably dull? Or does the weight of these two anniversaries make it seem so? Before long, the Greek prime minister forced me to refocus. With our public health system and economy in tatters, he gave a speech to fan the flames of nationalism. Greece, he declared, would be buying fighter jets and frigates from France for billions, boosting our already unpayable debt. There we have it: a new arms race with Turkey, which Greece can only lose, is underway – and it will bring more austerity and sink our people deeper into debt bondage.
Entering post-capitalism
On 12 August it was reported that Britain’s economy was in its worst slump since records began as GDP fell by more than 20 per cent over the first half of the year. Half an hour later, the London Stock Exchange shot up, the FTSE100 rising by more than 2 per cent. The world of money had finally decoupled from capitalism. Money markets were divorced from profit. What we now have is a dystopic variety of post-capitalism. Maybe my book saw the light of day at the right time. Then again, maybe not. l Yanis Varoufakis leads MeRA25 in Greece’s Parliament and is a Professor of Economics at the University of Athens.
18-24 SEPTEMBER 2020 | NEW STATESMAN | page 23

LOWY INSTITUDE: Interviewed by Alexandre Dayanton on EUROPE & THE FUTURE OF CAPITALISM

In this episode of COVIDcast, Lowy Institute Research Fellow Alexandre Dayant sat down with Professor Yanis Varoufakis to discuss Europe and the future of capitalism. Yanis is currently a member of the Hellenic Parliament and served as Greece’s minister of finance during the government debt crisis.


ALEXANDRE DAYANT

COVIDcast is a Lowy Institute pop-up podcast for anyone interested in understanding the effect of the COVID-19 pandemic on global politics. In each episode, Lowy Institute experts and invited guests discuss the implications of this crisis for the world.