Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 88

Μία πάντα επίκαιρη, δυστυχώς, αναδημοσίευση

Πριν 2 χρόνια έγραψα το άρθρο ο Δημαρίτης και ο Χρυσαυγίτης, το οποίο τελικά φαίνεται ότι είναι επίκαιρο συνεχώς. Αλλάζει και με το “Ποταμίτης” καθώς μεταλλάσσεται η μούρη και η πολιτική υπόσταση του φασισμού.
Διαβάστε τι είχε δημοσιεύσει τότε κάποιος άγνωστος σε μένα μπλόγκερ για το θέμα που είχε προκύψει,ώστε να θυμηθείτε όσοι το γνωρίζατε αλλά και να ενημερωθείτε όσοι δεν το ξέρατε:

Στην σημερινή συγκυρία βρίσκω πολύ σημαντική την δημόσια συζήτηση, κυρίως για την Χρυσή Αυγή, αλλά και για το ρόλο που παίζει η Δημαρ. Παρακολούθησα τον “διάλογο” που ξεκίνησε μετά τη δημοσίευση άρθρου από τον συγγραφέα και πολιτικό ακτιβιστή Γ. Μακριδάκη με τίτλο “Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης ή αλλιώς θεωρία και πράξη”, όπου θεωρεί και τα 2 αυτά άκρα, ακροδεξιά. Στο άρθρο του αυτό απάντησε με ιταμό, ειρωνικό, απαξιωτικό και εντέλει φασιστικό τρόπο, η μέχρι τώρα ένθερμη οπαδός του λογοτεχνικού του έργου, η Βένα Γεωργακοπούλου.

Προσωπικά αποδέχομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό την άποψη του Μακριδάκη, όμως δεν συμφωνώ πλήρως (κυρίως για τη Δημαρ), γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια δεν είναι τόσο απλή όσο μερικές φορές φαίνεται.

Τις απόψεις που διατυπώνει κάποιος, είτε είναι συγγραφέας, είτε οτιδήποτε άλλο, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς, ή όχι μ’ αυτές, είναι θεμιτές και άρα σεβαστές. Δεν αλλάζει κανείς την έως τώρα άποψή του για τη λογοτεχνική του αξία, εξαιτίας κάποιων πολιτικών ή όχι απόψεων.

Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό εδώ, είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου και συγκεκριμένα της Γεωργακοπούλου, η οποία λέει “όταν με ταυτίζουν, όπως έκανε αυτός, με χρυσαυγίτισσα τα παίρνω στο κρανίο” και φθάνει στο σημείο να λέει ότι “με την τελευταία του, πάντως, άθλια επίθεση στον Κουβέλη, ακούω διάφορους να δηλώνουν ότι θα το ξανασκεφτούν να διαβάσουν τα βιβλία του”.

Αλλά ας κρίνετε οι ίδιοι τα γραφόμενα όλων:

1) Το άρθρο του Γ. Μακριδάκη:

Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης ή αλλιώς θεωρία και πράξη

Τελικά η ιστορία αυτή με τα δύο άκρα ισχύει. Μόνο που είναι και τα δύο ακροδεξιά. Η θεωρία και η πράξη.

Ο Δημαρίτης φοράει κοστούμι και έχει μπροστάρη τον θλιβερό Κουβέλη να υποστηρίζει την θεωρία της άκρας δεξιάς, κορδιζόμενος κιόλας ο άθλιος πως δίχως την συμμετοχή τους, αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταθεί, και ο Χρυσαυγίτης φοράει τις μαύρες μπλούζες και τα άρβυλα, έχει μπροστάρη τον γελοίο Μιχαλολιάκο και κάνει πράξη την θεωρία με στελιάρια και βοθρολύμματα που πηγάζουν από τα έγκατα της ύπαρξής τους.

Όποιος έχει κάποια ένσταση ή αμφιβολία επ’ αυτού ή όποιος το θεωρεί υπερβολική άποψη δεν έχει παρά να σκεφτεί τα εξής:

Η εξαθλίωση μέσω βάρβαρων μέτρων λιτότητας, ο ρατσισμός και το ξεπούλημα των εθνικών πόρων είναι οι τρεις βασικές συνέπειες της εποχής που βιώνουμε.

Ποιος στηρίζει την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά και τους φασίστες με κουκούλα υπουργού, που λέγανε προεκλογικά ότι θα ανακαταλάβουν οι Έλληνες τις πόλεις, ότι οι παιδικοί σταθμοί είναι γεμάτοι παιδιά μεταναστών κι αυτό θα λάβει τέλος και άλλα τέτοια ναζιστικά; Ο Κουβέλης και ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Δημαρίτης. Ποιος κατόπιν βγαίνει στο δρόμο και χτυπάει μετανάστες, ακόμα και με τα νήπια δεν διστάζει να σχηματίσει λίστα για ρατσιστικές εφόδους; Ο Μιχαλολιάκος και κάθε επώνυμος και ανώνυμος Χρυσαυγίτης

Ποιος στηρίζει τα μέτρα εξαθλίωσης του πληθυσμού, βγαίνοντας πού και πού με θεατρινισμούς αντιστασιακού, οι οποίοι ξεφουσκώνουν σε μερικές ώρες για να επέλθει η συμφωνία; Ο Κουβέλης ο θλιβερός και ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Δημαρίτης. Ποιος έχει κατονομάσει άχρηστους που χρίζουν ευθανασίας και θα βγει σε λίγο στο κυνήγι τους (για όσους δεν έχει βγει ακόμα), όλους τους άνεργους, άστεγους, ανάπηρους, ομοφυλλόφιλους κ.α. της εξαθλιωμένης κοινωνίας μας; Ο Μιχαλολιάκος ο γελοίος και ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Χρυσαυγίτης.

Ποιος στηρίζει τα αποικιοκρατικά σχέδια των πολυεθνικών, οι οποίες με μεταλλεία, με ΒΑΠΕ, με εξορύξεις και αντλήσεις διάφορες σε στεριά και θάλασσα έρχονται σαν τα κοράκια να πέσουν πάνω στο πτώμα και καταστρέψουν την Ελλάδα αυξάνοντας μονάχα τα κέρδη τους; Ο Κουβέλης και οι “επιστήμονές” του, αλλά κι ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Δημαρίτης. Ποιος έχει εμφανιστεί ήδη σε κάποιες περιπτώσεις με στελιάρια και σε λίγον καιρό θα εμφανίζεται συνεχώς απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία πολιτών που αντιστέκονται στην καταστροφή του τόπου τους, για να πάρει το μέρος των εταιριών που θα ανοίξουν δήθεν θέσεις εργασίας για Έλληνες κλπ μπούρδες; Να μην το ξαναγράφω και σας κουράζω, ξέρετε ποιος.

Δεν υπάρχει καμία φάση και έκφανση της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας, κατά την οποία να μην βλέπουμε το δίπολο θεωρία-πράξη να αντικατοπτρίζεται εύγλωττα στο δίπολο των νεοεισερχόμενων στη Βουλή κομμάτων, της Δημάρ και της Χρυσής Αυγής.

Και ο εκπορνευμένος και ξεπουλημένος συνειδησιακά επιστήμονας και καθώς πρέπει πολίτης, είναι πιο επικίνδυνος από τον κρετίνο που δέρνει και βρίζει.

Ισχύει τελικά η ιστορία αυτή με τα άκρα αλλά είναι τα δυο άκρα του φασισμού που μας κυβερνά. Η υποκρισία της θεωρίας και η ηλιθιότητα της πράξης.

2) Διαβάστε τι δημοσίευεσε στο protagon.gr η κυρία Β. Γεωργακοπούλου:

Ο νεοσσός

της Βένας Γεωργακοπούλου
Τώρα πάει, πείστηκα. Ο Γιάννης Μακριδάκης κι ας γίνεται όλο και γνωστότερος και πιο εμπορικός ως συγγραφέας (ελπίζω να μη γυρνάει πίσω τα δικαιώματά του στην «Εστία») δεν είναι γιαλαντζί αντιεξουσιαστής. Μπροστά στα πολιτικά του πάθη δεν υπολογίζει καν τους αναγνώστες του, εμένα, ας πούμε, που όταν τον πρωτοανακάλυψα με τα «Ανάμισης ντενεκές» και «Η δεξιά τσέπη του ράσου», μάλλιασε η γλώσσα μου να τον συστήνω. Επισήμως, βέβαια, δεν είμαι Δημαρίτισα. Φίλη, όμως, του Κουβέλη και του πολιτικού του χώρου είμαι και παραείμαι. Κι όταν με ταυτίζουν, όπως έκανε αυτός, με χρυσαυγίτισσα τα παίρνω στο κρανίο.

Πώς το έγραψε στο περίφημο μπλόγκ του, με τη μεγάλη, λέει, επισκεψιμότητα ο Χιώτης οικολόγος και ακτιβιστής του βουνού, του λόγγου και του πελάγου; Ό,τι ,ναι, υπάρχουν, τελικά, τα δύο άκρα. «Μόνο που είναι και τα δυό ακροδεξιά. Ο Δημαρίτης φοράει κοστούμι και έχει μπροστάρη τον θλιβερό Κουβέλη και ο Χρυσαυγίτης φοράει τις μαύρες μπλούζες και τα άρβυλα και έχει μπροστάρη τον γελοίο Μιχαλολιάκο».

Την σύμπτυξα, λίγο, ομολογώ την φράση του, έχει διάφορα κουλτουριάρικα στα ενδιάμεσα περί θεωρίας και πράξης (θεωρία ο Κουβέλης , πράξη ο Μιχαλολιάκος). Σημασία έχει το ζουμί της. Μ’ αυτό θα πορευθούν στο εξής οι νεολαίοι του ΣΎΡΙΖΑ , αφού πρώτα σκίσουν τα πτυχία τους; Διότι τι να σού κάνει πια το μίζερο «Μισθούς και συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη», πού λάνσαραν; Με λίγη βοήθεια από τον Παπαδιαμάντη της Χίου, πού παίζει τη γλώσσα στα δάχτυλά του, μπορούν, όμως, να συνθέσουν κανένα πιο προχωρημένο και ιντελεκτουέλ συνθηματάκι για τα δυό πολιτικά άκρα. Χωρίς γαμοσταυρίδια και τέτοια για τους πρώην συντρόφους τους. Δεν θα τα ενέκρινε και ο Μακριδάκης, πού όλο για παπάδες και μοναστήρια έγραφε κάποτε.

Βέβαια, ο αντιμνημονιακός πρωτογονισμός του ούτε πρωτότυπος είναι στη χώρα του Τράγκα, ούτε καινούργιος, έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται εδώ κα καιρό. Με την τελευταία του, πάντως, άθλια επίθεση στον Κουβέλη, ακούω διάφορους να δηλώνουν ότι θα το ξανασκεφτούν να διαβάσουν τα βιβλία του. Τόχει αυτό το κουσούρι η ακροδεξιά ΔΗΜΑΡ. Τα μέλη, οι ψηφοφόροι και οι φίλοι της, συχνάζουν σε βιβλιοπωλεία. Δεν τρέχουν στα γυμναστήρια να φουσκώσουν σαν μπαλόνι, όπως οι άλλοι ακροδεξιοί σύντροφοί τους.

Ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη πώς θα αντιδράσω ως αναγνώστρια. Έχω ένα βιβλίο του μπροστά μου, πάνω πάνω στο σωρό με τα «απολύτως αναγκαία» . Θα το αφήσω να πιάσει σκόνη; ‘Η θα ακολουθήσω τη συμβολή ,που μού δίνει ο σοφός ήρωας του ωραίου μυθιστορήματος, πού διαβάζω τώρα; «Δεν θέλω να σφίξω το χέρι του Ερζέ, όμως μ’ αρέσει ο Τεντέν».

Τώρα, όμως, που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι οι πολιτικές απόψεις του σε μπλόγκ, συνεντεύξεις και κείμενα σε ξένες εφημερίδες, που απειλούν να συρρικνώσουν το κοινό του. Αν ήταν έτσι, θα είχα κόψει διά παντός τον λατρεμένο μου Μίκη, που έχει πει και γράψει τα τετραπλάσια από τον νεοσσό στην επανάσταση Μακριδάκη. Είναι τα ίδια τα βιβλία του. Ολοένα και συχνότερα μας κουνάνε το δάχτυλο και μας κάνουν μαθήματα κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Ξέρω κι άλλους καλλιτέχνες με ακραίες, ασυνάρτητες απόψεις. Ο αγαπημένος μου, ας πούμε, θεατρικός συγγραφέας είναι θαυμαστής του Κουφοντίνα και εχθρός των μεταναστών! Έχει, όμως τη σοφία όταν κάθεται στο γραφειάκι του, να φιλτράρει την οργή του. Ή μήπως το ταλέντο;

3) Τα σχόλια αναγνωστών και στα 2 άρθρα ήταν πάρα πολλά και σημαντικά.

Δείτε εδώ μερικά σχόλια στο άρθρο της Γεωργακοπούλου. 

Ξεχωρίζω την απάντηση-άρθρο της Κρυσταλίας Πατούλη, την οποία και παραθέτω: 

Κάθε κακοποίηση είναι φασισμός κυρία Βένα. Της Κρυσταλίας Πατούλη

Κακοποιείτε, λοιπόν, κυρία Βένα Γεωργακοπούλου, στο άρθρο σας “Ο νεοσσός“, το όνομα ενός ερευνητή (με 20ετή έργο), ακτιβιστή, ιστορικού συγγραφέα, πολιτικογράφου, και κορυφαίου λογοτέχνη, και μάλιστα, χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, όπως και με έναν κατάπτυστο τίτλο με εσάνς γελοιοποίησης, που καταδεικνύει στην καλύτερη περίπτωση το θράσος της άγνοιάς σας και στη χειρότερη την κακοήθεια, όπως και την χυδαιότητά σας.

Δεν είμαι… εργολάβος υποστηρικτής κανενός και επίσης δεν με  ενδιαφέρει να υποστηρίξω κανέναν με την ιδιότητα του φόλοουερ.

Είμαι όμως, κατά κάθε είδους φασισμού, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται και όσο καμουφλάζ κι αν χρησιμοποιεί… με όποια «πολιτισμένη» προβιά κι αν προσπαθεί –μόνο- να καλύπτεται, μια συμπεριφορά, που δυστυχώς είναι ο κανόνας γύρω μας.

Δεν θέλουμε τέτοια Ελλάδα πια.

Αηδιάσαμε, μπουχτίσαμε και ξεράσαμε -εκτός των άλλων- από την υποκρισία, την απαξίωση, την γελοιοποίηση και την διαστρεβλωση:

Τον καμουφλαρισμένο ουσιαστικά φασισμό της μεταπολίτευσης, που σήμερα, μάλιστα, θεριεύει, στο αναγκαστικό κύκνειο άσμα του, μέσα σε μια κρίση που αναγκάζει όλα να επαναπροσδιορίζονται και να αλλάζουν. Και θεριεύει ο κάθε είδους φασισμός, κυρίως από την ανοχή και την αδιαφορία σε φασιστικές συμπεριφορές και εκδηλώσεις κάθε μορφής.

Ο Μακριδάκης έχει δίκιο, λοιπόν, δυστυχώς, σε αυτά που έγραψε: «Ισχύει τελικά η ιστορία αυτή με τα άκρα αλλά είναι τα δυο άκρα του φασισμού που μας κυβερνά. Η υποκρισία της θεωρίας και η ηλιθιότητα της πράξης» , στο άρθρο του «Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης ή αλλιώς θεωρία και πράξη» που δεν κάνετε τον κόπο να το αναπαράγετε.

Όταν δεν έχει δίκιο, κάποιος, και πάντα κατά τη γνώμη μου, έχω το σθένος να το εκφράζω, και το αυτό συνηθίζω και για τον οποιονδήποτε.

Καλώς ή κακώς, πιστεύω όχι το ρητό που λέει “την αλήθεια κι ας πονάει”, αλλά “την αλήθεια για να μην πονάμε”. Κι όποιος το καταλάβει.

Αλήθεια, ξέρετε τι θα πει αλήθεια; Είναι αυτό που θα ‘πρεπε να αισθάνεστε ότι είστε υποχρεωμένη να ψάχνετε και να υποστηρίζετε. Αλλά, ως φαίνεται, το έχετε ξεχασμένο…

Δεν με εκπλήσσει. Ότι καλό, μόνο, εκπλήσσει, σε αυτή την κοινωνία… Κι αυτό, βρίσκεται μόνο σε ειλικρινά έργα και λόγια σαν του κάθε Μακριδάκη.

Όποιος θέλει να μιλά για ελευθερία και δημοκρατία, είναι αναγκαίο επιτέλους να ενδιαφερθεί γι’ αυτό το τέρας που εκκολάπτεται κυρίως με τη βοήθεια της άγνοιας, της αδιαφορίας, της υποκρισίας, όσο και του φόβου, αλλά και του δήθεν χιούμορ και της δειλής ειρωνείας. Αρχίζοντας από μέσα του.

Κρυσταλία Πατούλη

Υγ. Εντελώς συμπτωματικά και πριν γραφτεί το άρθρο του Μακριδάκη, είχα γράψει ένα άρθρο με ανάλογο προβληματισμό. Όμως, δεν εστίασα μόνο στους Δημαρίτες. Διότι, δυστυχώς η πλειοψηφία γύρω μας, φασίστες είναι. Απλά, οι Δημαρίτες, βρίσκονται στην Κυβέρνηση, κι αυτό τους βαραίνει με πολύ μεγαλύτερη ευθύνη.

*Προς την κυρία Βένα Γεωργακοπούλου και όλους ανεξαιρέτως.

Ο επιθανάτιος ρόγχος

Το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος παραδομένο στην ανοησία, την αναξιοπρέπεια, τον αυταρχισμό και την βαθιά και μη αναστρέψιμη αμορφωσιά των δεξιών αλλά και στην εμφανέστατη ανεπάρκεια των αριστερών, οι πλείστοι των οποίων είτε υποκρίνονται είτε είναι τελείως αλλοτριωμένοι από το σύστημα καταναλωτές και δεν δύνανται να απεγκλωβιστούν από τους δομικούς του ορισμούς και νόμους, βαδίζει προς την εποχή της τελευταίας, όντως, εσωτερικής υποτίμησης αφού κατόπιν αυτής θα αλλάξει, και τυπικά πλέον, χέρια.

Όλοι εμείς, οι εθισμένοι στην ανάθεση των ευθυνών μας σε άλλους, από το να μας δώσουν να φάμε έως το να διαχειριστούν τις τύχες μας προσωπικά και συλλογικά, παρακολουθούμε αδρανείς κάθε μέρα ως σφάγια την θανάτωσή μας, την οποίαν οι δωσίλογοι της ακροδεξιάς διακυβέρνησης διαπραγματεύονται μόνον ως προς τον χρόνο της, ζητούν την άδεια των εντολέων τους δηλαδή να την πράξουν κατόπιν της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και της εξασφάλισης δύο ακόμη ετών στην διακυβέρνηση της χώρας.

Ως συνεπείς ακροδεξιοί οι Σαμαράς Βενιζέλος και Σία (όπου Σία σημαίνει βεβαίως όλα τα ρετάλια της κοινωνίας, τα οποία εμφανίστηκαν στην πολιτική σκηνή από δεξιά και από αριστερά παίζοντας εξαρχής ρόλους καθαρά χρυσαυγίτικους  και τα οποία με αντίτιμο ιταμό, όπως οι ίδιοι, θα δώσουν παράταση στον βίο τους και στον βίο αυτής της κυβέρνησης καθώς και οι παντελώς αναίσχυντοι εναπομείναντες ψηφοφόροι και οπαδοί αυτών και των κομμάτων τους), κοιτάζουν πρώτα απ’ όλα τον εαυτό τους, το ιδιωτικό τους συμφέρον, το οποίον ταυτόχρονα το αναγάγουν στην ρητορική τους και ως συμφέρον της πατρίδας και της δημοκρατίας διότι, ως γνωστόν, ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων αλλά και η επίκληση της Δημοκρατίας το πρώτο και κύριο επιχείρημα των φαιδρών απολυταρχών της νεοφιλελεύθερης αναξιοπρέπειας.

Μέσα σε όλην αυτή την κατάντια των νεοελλήνων, την οποία βεβαίως εκφράζει και εκπροσωπεί απόλυτα η άθλια κοινοβουλευτική εικόνα, ένα παιδί πεθαίνει φρουρούμενο στο νοσοκομείο έξι ακριβώς χρόνια μετά την ουσιαστική του δολοφονία από το άθλιο αυτό κράτος και είναι σαν να εκπροσωπεί Ιστορικά την ίδια την Ελλάδα των εναπομεινάντων αξιοπρεπών ανθρώπων, η οποία ξεψυχάει και αυτή εδώ και πολλά χρόνια, ψυχορραγεί δε τα τελευταία έξι παράλληλα μαζί του, αλλά ούτε ο αγώνας του ούτε ο επικείμενος θάνατός του δείχνουν να μπορούν να ανατρέψουν την γενική αποκτήνωση.

Ο επιθανάτιος ρόγχος μπορεί να είναι κάθε ανάσα πλέον.

 

 

26 χρόνια μετά..

Η καθηγήτριά μου Βήθη Κανούτα, η οποία ήρθε και με συνάντησε στο στούντιο της ΕΡΤ 3 είχε μαζί της το βιβλίο μου “η δεξιά τσέπη του ράσου” και μέσα σ’ αυτό μια μπροσούρα θεατρικής παράστασης.

Δεν μου την έδωσε διότι ήταν το μοναδικό της ενθύμιο από τότε. 1987 Χίος, εγώ μαθητής 2ας τάξης Λυκείου, εκείνη φιλόλογος και οργανώτρια, σκηνοθέτις του έργου μας

Εγώ νόμιζα ότι θα γίνεις ηθοποιός αλλά έγινες συγγραφέας, μου είπε όταν με πλησίασε και πριν προλάβω να αναρωτηθώ ποια είναι και τι λέει, μου συστήθηκε και άνοιξε το βιβλίο, εμφάνισε την μπροσούρα, τα έκανε όλα ταυτόχρονα από την αγωνία της μήπως και δεν την θυμάμαι

Δεν ξεχνιούνται οι Δάσκαλοι όμως…

Μεγάλη αγκαλιά και συγκίνηση τόσα χρόνια μετά

 

Αφιερώσεις

1, Η Βασούλα ζωγράφιζε όσην ώρα μιλούσα στο στούντιο της ΕΡΤ 3 και μετά, λόγω του ότι την πήρε η μαμά της και έφυγαν λίγο πριν τελειώσουμε μιας και το παρατραβήξαμε και η ώρα ήταν περασμένη, το άφησε το έργο της σε άλλους να μου το παραδώσουν! Την ευχαριστώ!

ΤΟ ΒΟΥΝΟ – ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΚΟΡΟΒΙΝΗ




2. Το αφήγημα ”Το βουνό” είναι το 21ο απ’ τη συλλογή “ΤΙ ΠΑΘΟΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ”, με  25 αφηγήματα του Θωμά Κοροβίνη που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.



ΤΟ ΒΟΥΝΟ
–στον Γιάννη Μακριδάκη-
 Με φύτεψαν αιώνες πριν αλογάριαστους χθόνιοι θεοί. Ούτε από πατρικό χάδι ξέρω, ούτε από μητρική στοργή. Έτσι ορφανό κι ολομόναχο πορεύτηκα μέσα στο χρόνο. Πάντα περήφανο κι αγέρωχο και φορτωμένο μπερεκέτια ατέλειωτα που χόρτασαν λαούς και λαούς.
     Οι πιο κοντινοί μου γείτονες είναι οι ουράνιοι θεοί. Εκείνοι ορίζανε παλιά τα πεπρωμένα μου.  Όποτε μου ’κλειναν το μάτι, με φώτιζαν ολόκορμο και μ’ έκαναν ν’ αστράφτω. Όταν είχαν σεκλέτια, με φυλάκιζαν σε καταχνιά απροσπέλαστη. Άλλοτε μ’ έλουζαν με καταρράκτες νερού κι άλλοτε ξεφλούδιζε τη σάρκα μου ο ήλιος κι έμενα φαλακρό κι ολοτσίτσιδο να με δέρνουν τα ξεροβόρια.
   Προτού να φτιάξουν τις πολιτείες οι άνθρωποι, δεν κοτούσαν να με ζυγώσουν, γιατί με λογάριαζαν κι εμένα σαν ένα μικρό αυτεξούσιο και κραταιό θεό. Κι επειδή τους κερνούσα σπάταλα τα δώρα μου, έδιναν ισόβιους όρκους πίστης και σεβασμού ότι ποτέ δε θα με πειράξουν και θα με προστατεύουν σαν ό, τι πιο ιερό στον κόσμο.
   Με τον καιρό, όταν ξεκίνησαν οι μεγάλες φατρίες να μάχονται για την κυριαρχία της γης, οι ταπεινές φυλές εύρισκαν καταφύγιο στις κατωφέρειες, σε απόκρημνες σπηλιές, σε ευρύχωρα λαγούμια και σε απρόσιτες σκάφες στα ριζά μου. Άρχισαν να χτίζουν κατοικίες με πρώτη ύλη απ’ τις δεντρόφυτες πλαγιές μου και φερτή ύλη απ’ τα αστείρευτα ποτάμια μου.
    Οι κρυστάλλινες πηγές μου, γάργαρες και κελαρυστές, μιλούσαν και τραγουδούσαν πιο όμορφα απ’ τους ανθρώπους. Σε μια τέτοια πηγή βάφτισε η Θέτις τον  μοναχογιό της, στο νερό της τ’ αθάνατο, κρατώντας τον αψήφιστα απ’ τη φτέρνα.  Τα ξωτικά κι οι νεράιδες δε μ’ άφησαν ποτέ τις νύχτες της ερημιάς μου ασυντρόφιαστο και τα φεγγάρια, πότε στη χάση, πότε στη φέξη τους, μου ’στελναν στα όνειρά μου τα φιλιά τους και με κρατούσαν  σ’ έναν οίστρο ερωτικό.
   Σιγά σιγά κάποιες φυλές που τις κουμαντάριζαν η αψάδα κι η αχορταγιά μπήκαν στον πειρασμό ν’ ανεβούν πιο ψηλά, να ανακαλύψουν όλα μου τα μυστήρια και να με φτάσουν ως την κορφή. Στην αρχή τρυγούσαν τα φρούτα και ξερίζωναν τα χόρτα μου. Κυνηγούσαν τα ωραία μου ζαρκάδια, τις αλεπούδες και τους σκαντζόχοιρους. Οι αρκούδες μου χτυπήθηκαν στις νεροφαγιές σκύβοντας να ξεδιψάσουν, τα τομάρια τους γδάρθηκαν για να γίνουν ζεστές φορεσιές. Ύστερα τους μιμήθηκαν κι άλλοι, που απέκτησαν τα χούγια τους κι αποθρασύνθηκαν. Τα λημέρια μου πατήθηκαν, οι στέρνες μου μαγαρίστηκαν, οι χείμαρροί μου πήραν να στερεύουν. Οι δρακόλιμνες που βασίλευαν στα οροπέδιά μου φαρμακώθηκαν. Οι καστανιές μου έγιναν έπιπλα για τα σπίτια, τα πλατάνια μου μαδέρια για πλωτά σκάφη, οι οξιές μου μανίκια για κιθαρομπούζουκα. Τα τορνευτά πλευρά μου πελεκήθηκαν, λαξεύτηκαν άτσαλα και μεταμορφώθηκαν σε άγαρμπα νταμάρια. Έχωναν μπαρούτι σε φουρνέλα και τρυπούσαν την ραχοκοκαλιά μου ως το μεδούλι μου. Ποτέ τους δεν αναρωτήθηκαν πως άντεξα σε τόσο πόνο! Όλες αυτές οι πηγές που στάζουν απ’ το σώμα μου είναι οι παλιές μου πληγές που δεν κλείνουν!
   Έβαλα μεράκι βαθύ και μ’ έπαιρνε κάθε τόσο το παράπονο. Πώς να τα βγάλω πέρα με τις άπληστες ορδές των απογόνων εκείνων των πρωτανθρώπων που οι καινούριοι τους έλεγαν άγριους, οι αγριάνθρωποι, και που όταν έκαναν και καμιά ζημιά οι καψεροί, την έκαναν για να παλέψουν με τις μάστιγες των καιρών εκείνων, των τόσο μακρινών, που οι νέοι άνθρωποι με τα εξελιγμένα εργαλεία τους, όσο και να μελετούν, δε θα μπορέσουν να φτάσουν ποτέ στην αρχική φύτρα της γέννησής τους.
   Είμαι ένα απροστάτευτο κι ανυπεράσπιστο βουνό· ένας πανάρχαιος θεός που του έκλεψαν τη δύναμη. Εγώ, που δε με βούλιαξε ούτε ο πιο άγριος κατακλυσμός, δε με γκρέμισε ο πιο θυμωμένος σεισμός, δε μ’ έλιωσε η πιο καυτή ηλιαχτίδα, δε με πλάνεψε το πιο ωραίο φεγγάρι, πάντα κρατούσα βαθιά στα σωθικά μου κάποιο μυστικό αφανέρωτο: το χρυσάφι της γης, σ’ αδιάβατα μονοπάτια. Μα τα πατήσανε κι αυτά, έσκαψαν κι έφτασαν μέσα στα έγκατά μου και βάλθηκαν να ξεπατώσουν τη μαλαματένια μου μήτρα, ν’ αρπάξουν το χρυσάφι μου, που είναι για μένα ίδιο, όπως η λάσπη στον πυθμένα των ποταμών μου.

Δε ζητώ να εκδικηθώ τον άνθρωπο, ούτε εύχομαι να γυρίσει σ’ εκείνα τα πρώτα πρώτα χρόνια που ροβολούσε  τις καταρραχιές μου ολόγυμνος και λυσσασμένος απ’ την πείνα. Μα ας  σταθεί  ως εδώ και ας μ’ αφήσει στη γαλήνη μου, να ξαναγεμίσω δώρα κι ομορφιές, να ζήσω όπως μου έλαχε, όπως μου δόθηκε απ’ τη φύση. Αλλιώς, -ποιος ξέρει!- ίσως και να ήρθε η ώρα της ιερής αράς! Η ώρα του γδικιωμού λόγω της υψίστης Ύβρεως!  Όχι από μένα, η μάνα-φύση είναι πιο δυνατή κι από μένα κι απ’ όλα τα πλάσματα. Ο άνθρωπος, που αποδείχτηκε αχάριστος, μπορεί και να ’ναι μόνο ένα καπρίτσιο της κι εκείνη τώρα πια, με τον πόλεμο που της άνοιξε, να το ’ χει μετανιώσει και να τον τσακίσει για πάντα.

Μια συζήτηση με τον Γιάννη Μακριδάκη

 

Πηγή; microvia.gr

Written by  Χριστίνα Τέντεl 

 

Με αφορμή την εκδήλωση του βιβλιοπωλείου-καφέ “Ακυβέρνητες Πολιτείες” στο χώρο της κατειλημμένης ΕΡΤ3, συναντήσαμε τον φυσικό καλλιεργητή και συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη και κουβεντιάσαμε για την αποανάπτυξη, τις έννοιες “προσωπικότητα/συλλογικότητα” και το φυσικό τρόπο ζωής.

-Πολλοί θεωρητικοί, όπως ο Σερζ Λατούς και ο Μάρεϋ Μπούκτσιν, βλέπουν την αποανάπτυξη ως μια ριζοσπαστική συλλογική – και επαναστατική – διαδικασία. Εσύ όμως την βλέπεις πιο πολύ ως μια προσωπική διαδικασία αλλαγής.

-Βάζω το “προσωπικό”, με την έννοια ότι οι συλλογικότητες στηρίζονται και αποτελούνται από προσωπικότητες. Τα άτομα, τα μόρια της κάθε συλλογικότητας είναι τα πρόσωπα. Για να αλλάξει λοιπόν οπτική μια συλλογικότητα, πρέπει να άλλαξουν οπτική τα πρόσωπα που τη συναποτελούν. Γι’ αυτό μιλάω στον καθένα προσωπικά, γιατί ό καθένας μέσα από την προσωπικότητα και τις συλλογικότητές του στηρίζει και συντηρεί το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Άρα, απευθύνομαι στην προσωπική αλλαγή. Απ’ τη στιγμή όμως που θα κάνεις την προσωπική αλλαγή, συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να είσαι μόνος σου. Χρειάζεσαι άλλα άτομα για ανταλλαγές, βλέπεις ότι είσαι αλληλοσυμπληρούμενος και τελικά συστήνεις ένα μέτωπο. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Ξεκινάς από το άτομο, φτιάχνεις προσωπικότητα και στη συνέχεια στήνεις συλλογικότητες. Τίποτα όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς να προϋπάρξει η προσωπική αλλαγή.

-Και το επόμενο βήμα ποιο είναι; Για τον Λατούς, π.χ., είναι η αμεσοδημοκρατική οργανωση της κοινωνίας.

-Για μένα, το επόμενο βήμα είναι οι μικροκοινωνίες. Αποτελούμενες από ανθρώπους συνειδητοποιημένους και οργανωμένες έτσι, ώστε να συναποφασίζουν οι άνθρωποι την πορεία τους, αλλά και να σέβονται ορισμένους καταστατικούς κανόνες. Για παράδειγμα, να υπάρχει σεβασμός στα άλλα πλάσματα γύρω μας, σεβασμός μας στα έργα των ανθρώπων πριν από μας. Σε γενικές γραμμές, το επόμενο βήμα είναι μια κοινωνία – αποτελούμενη από μικροκοινωνίες – που βασίζεται στην ανάπτυξη με αργούς ρυθμούς, με κινήσεις σμίκρυνσης, όχι με μεγέθυνση, όχι με γιγαντισμό. Επίσης, όχι με ανάθεση ευθυνών και όχι με κεντρική διοίκηση. Η ανάθεση της πολιτικής ευθύνης προήλθε από το γιγαντισμό της κοινωνίας. Μικρές κοινωνίες σε επιμέρους τόπους με αυτοδιαχείριση και αυτοσυντήρηση, που να αλληλοσυμπληρώνονται μέσα από την ανταλλαγή αγαθών. Οι ανταλλαγές είναι το βασικότερο. Δεν μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος μόνος του. Ούτε μια κοινότητα μπορεί να υπάρξει μόνη της, αν δεν έχει άλλες κοινότητες τριγύρω.

-Μιλάς συχνά για τον τρισυπόστατο άνθρωπο που φροντίζει την καταναλωτική του υπόσταση περισσότερο από τις άλλες και αντιπαραβάλεις σ’ αυτό τη φυσική ζωή και την ευζωϊα. Βέβαια, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, τα “προϊόντα ευζωϊας” παίρνουν διαστάσεις lifestyle. Αυτοί που έχουν οικονομική άνεση μπορούν να ψωνίζουν βιολογικά. Ακόμα και ο βεγκανισμός – που είναι μια ριζοσπαστική, επαναστατική στάση ζωής – έχει γίνει lifestyle. Πώς το κρίνεις αυτό και τι απάντηση έχεις να δώσεις;

-Το επόμενο βήμα του συστήματος είναι να μας πλασάρει την αποανάπτυξη ως εναλλακτική. Έτσι, δεν αναπτυσσόμαστε, αλλά αποαναπτυσσόμαστε, πάλι με ραγδαίους ρυθμούς – μιλάμε τότε για μια “αποανάπτυξη μεγάλης κλίμακας”. Και αυτό έχει να κάνει με τα δύο βασικά τουβλάκια που λέγαμε πριν: το πρόσωπο και το αξιακό σύστημα. Αν αποκτήσουμε συνείδηση και επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, τα δήθεν θα καταρρεύσουν. Αυτή τη στιγμή το δήθεν χτίζεται πάνω σ’ ένα σύστημα αξιών που λέει ότι το χρήμα είναι δύναμη. Γι’ αυτό όσοι έχουν χρήμα, μπορούν να αγοράζουν βιολογικά και όλοι οι άλλοι όχι. Η αλλαγή στις προτεραιτότητες θα φέρει στο προσκήνιο τα φυσικά προϊόντα και το φυσικό τρόπο ζωής και το χρήμα από κάτω. Τότε θα καταρρεύσει ο δηθενισμός και θα βγει η ουσία του πράγματος. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος: το σύστημα θέλει αυτούς που έχουν το χρήμα και το κυκλοφορούνε να μπορούν να καταναλώνουν φυσικά προϊόντα, και οι υπόλοιποι να τρώνε σκουπίδια και να φεύγουνε.

-Χωρίς χρήμα μπορούμε να ζήσουμε;

-Το χρήμα δεν είναι κακό απαραίτητα. Το χρήμα είναι μια ευφυέστατη σύλληψη του ανθρώπου για να κάνει ανταλλαγές. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το επαναφέρουμε στη θέση του μέσα στο σύστημα αξιών. Γιατί, τι είναι το χρήμα; Ένα ευτελές κουπόνι, που μετράει κάποιες αξίες. Δεν είναι πλούτος. Πλούτος είναι οι φυσικοί πόροι και τα προϊόντα που παράγονται από τον ανθρώπινο μόχθο. Αν, λοιπόν, επαναφέρουμε το χρήμα στη θέση που θά πρεπε να βρίσκεται, καταλαβαίνουμε ότι δεν γινόμαστε πλούσιοι συγκεντρώνοντας χρήμα αλλά φυσικούς πόρους – αυτοί μας προσφέρουν την “ασφάλεια” για να ζήσουμε. Το χρήμα ως έννοια, βέβαια, πρέπει να υπαρχει. Βλέπεις ότι και οι αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες δεν αμφισβήτησαν το χρήμα ως έννοια, αλλά το επίσημο χρήμα, αφού φτιάξαν δικό τους. Είναι απαραίτητο, αλλά πρέπει να βρίσκεται στη θέση που του αξίζει, στην ευτέλειά του δηλαδή.

-Και η τεχνολογία; Μπορεί να συνδυαστεί με τον φυσικό τρόπο ζωής;

-Βέβαια. Προσωπικά το κάνω. Εξάλλου, σήμερα η τεχνολογία είναι ένας βασικός σπορέας. Μπορεί να κάνει στρατηγική δουλειά στην επανάσταση. Αρκεί να μεταχειριζόμαστε την κατακτημένη γνώση για την τεχνολογία, αφού πρώτα επαναπροσδιορίσουμε – όπως είπα και πριν – τη σχέση μας με το χρήμα. Αν τη μεταχειριζόμαστε έχοντας στο μυαλό μας ότι ο πλούτος είναι χρήμα, τότε τη μεταχειριζόμαστε στραβά. Αν τη μεταχειριζόμαστε, έχοντας στο μυαλό μας ότι είναι εργαλείο διασποράς, τότε βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Το βασικό είναι η αλλαγή του στόχου τον οποίο έχουμε στο μυαλό μας ως άνθρωποι. Η τεχνολογία είναι όπλο για μας. Ο στόχος μας είναι λάθος.

-Στα κείμενά σου επιμένεις πολύ στους μη βίαιους τρόπους πάλης. Παρόλα αυτά, όταν έχεις απέναντί σου ένα πολύ βίαιο, καταπιεστικό και εξουσιαστικό μηχανισμό που λέγεται σύστημα, είναι δυνατό να πεις “όχι” στην άμεση σύκρουση;

-Εγώ μιλάω για το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, για τη μακροπρόθεσμη αλλαγή οπτικής που θα αλλάξει την κοινωνία. Όταν πρεσβεύεις την αλλαγή οπτικής, πρεσβεύεις κάτι προσωπικό Όταν ένας άνθρωπος αλλάξει την οπτική του, θα αναλάβει να το διασπείρει, να αλλάξει και την οπτική των άλλων, συγκροτώντας ένα συλλογικό μέτωπο. Είναι κι αυτή μια συγκρουσιακή μέθοδος, αλλά με πιο αργό τρόπο κι όχι με ευθεία βολή πάνω στο σύστημα. Η δική μου άποψη, λοιπόν, είναι ότι μια συλλογικότητα χρειάζεται ισχυρές, συνειδητοποιημένες προσωπικότητες. Αλλιώς είναι μια συλλογικότητα που διαλύεται στην σύγκρουση, γιατί δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το πολιτικό μας υπόβαθρο. Πρέπει να αμφισβητήσουμε το υπάρχον σύστημα, και μόλις γειωθούμε, ριζωθούμε και ισχυροποιηθούμε συνειδησιακά ο καθένας ως προσωπικότητα (αλλά και μεταξύ μας με ανταλλαγές), θα κάνουμε το ισχυρό μπλοκ της σύγκρουσης με το σύστημα. Θα το έχουμε αποδυναμώσει ήδη, γιατί θα έχουμε αλλάξει οι ίδιοι την οπτική μας. Είναι μια ταυτόχρονη και αλληλοσυμπληρούμενη διαδικασία.

-Αποτάσσεσαι ακόμα και την “αμυντική” βία; Εννοώ τη βία ως “απάντηση” σε ένα σύστημα που προσπαθεί να συντρίψει τις αξίες σου;

-Δεν έχω φτάσει άκομα σ΄αυτό το επίπεδο συνειδητότητας, να γίνω γκουρού ας πούμε. Πιάνω τον εαυτό μου να δέχεται την αμυντική βία. Προσπαθώ να το καταπολεμώ – εξάλλου, ο στόχος είναι να αλλάξουμε συνολικότερα προσέγγιση απέναντι στη ζωή. Παρόλα αυτά, το νιώθω. Και δικαιολογώ τους ανθρώπους που εξεγείρονται απέναντι σε ένα σύστημα που τους καταπιέζει και τους πνίγει. Αλλά βλέπω πολύ καθαρά και το μάταιο αυτής της συνθήκης ζωής. Γιατί η ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια τώρα πορεύεται μέσα από βίαιες συνθήκες πάλης και βλέπεις ότι, μπορεί να φτιάξουν τα πράγματα για λίγο, αλλά μετά θα γίνουν χειρότερα. Έχω απογοητευτεί με τη βία, είτε επιθετική είτε αμυντική. Και μάλιστα, συχνά σκέφτομαι ότι όλα από κει ξεκινούν. Ξεκινούν από την επιθετική που φέρνει την αμυντική. Και όλα αυτά έχουν αντίκτυπο κάπου. Πρέπει να αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας, πρέπει να αναλογιζόμαστε τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις μας (μικρές και μεγάλες), όχι για να νιώθουμε τύψεις, αλλά για να αλλάξουμε οπτική. Είναι δύσκολη διαδικασία, είναι μια αλλαγή status,μια αλλαγή στην κατάσταση της ανθρωπότητας.

-Τα τελευταία χρόνια λειτουργεί στο Βολισσό το Απλεπιστήμιο. Θες να μας εξηγήσεις τι σημαίνει και τι αξίες προάγει;

-Είναι το ανάποδο του πανεπιστημίου. Στο πανεπιστήμιο πας έχοντας περάσει από πολλά χρόνια συστημικής εκπαίδευσης. Έχεις υποστεί ήδη μια εκπαίδευση και από το σχολείο, και από την οικογένεια και από την κοινωνία συνολικά. Μέσα από την εκπαίδευση μάθαμε ότι το χρήμα είναι η βάση και ότι το πανεπιστήμιο είναι αυτό που μας πηγαίνει προς τα πάνω. Εμείς στο Απλεπιστήμιο λέμε ότι πρέπει να πάμε προς τα κάτω, να βρούμε τις ρίζες. Το Απλεπιστήμιο σε στέλνει συνεχώς προς τα κάτω, να γειωθείς, να σκάψεις, να ψάξεις, να βρεις τις ρίζες σου. Να συνδεθείς με τους φυσικούς πόρους και να βρεις τον εαυτό σου, να κάνεις μια φυσική ζωή ως φυσικό ον, να γίνεις κομμάτι του κύκλου της ζωής και όχι ένας καταναλωτής που σταματά τη ζωή, που καταναλώνει νεκρή ύλη και αφοδεύει νεκρή ύλη, που παράγει νεκρά συναισθήματα και κενές σκέψεις – ό,τι τρως, αυτό γίνεσαι. Όλο αυτό, μέσα στο τρίπτυχο “φυσική ζωή – φυσική καλλιέργεια – φυσική διατροφή” και σε απόλυτη αρμονία και επαφή με τους φυσικούς πόρους και τα άλλα πλάσματα του οικοσυστήματος, είναι η ουσία του Απλεπιστήμιου. Κάνουμε σεμινάριο κάθε Αύγουστο στο χωριό, στο Βολισσό, αλλά και οποιαδήποτε άλλη περίοδο έρχονται άνθρωποι στην περιοχή ως επισκέπτες, γίνονται συζητήσεις.

 

 

*Οι φωτογραφίες είναι από την εκδήλωση των Ακυβέρνητων Πολιτειών στην κατειλημμένη τηλεόραση της ΕΡΤ3.

*Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι φυσικός καλλιεργητής, συγγραφέας και ιδρυτής του Κέντρου Χιακών Μελετών. Ζει στη Χίο. Για περισσότερες πληροφορίες: http://yiannismakridakis.gr/

Κάποιος ύποπτος

Μια ανησυχία έπεσε ξαφνικά μέσα στο λεωφορείο. Σούρουπο ήταν, στην γραμμή 78, από Αριστοτέλους είχα επιβιβαστεί με κατεύθυνση προς το αερδρόμιο και μόλις οι πόρτες έκλεισαν και το όχημα συνέχισε την πορεία του ξεκίνησε ένας αναβρασμός στον διάδρομο, κοντά στην δεύτερη πόρτα και προς τα εμπρός. Είχα σταθεί και στηριζόμουν επί της φυσαρμόνικας του λεωφορείου, πιο πίσω και κάπως μακριά δηλαδή από τα γεγονότα και δεν είχα σαφή εικόνα του τι ακριβώς συνέβαινε, ώσπου πήρε το αυτί μου την λέξη “ύποπτος” να ξεχωρίζει ανάμεσα από τα μπερδεμένα και ανήσυχα λόγια των επιβατών αλλά και του οδηγού, ο οποίος κάτι φώναζε κι αυτός μέσα από το κουβούκλιο.

Η περιέργειά μου μεγάλωσε όταν σχεδόν ταυτόχρονα αντιλήφθηκα όλους τους επιβάτες του μπροστινού μέρους να ψαχουλεύουν τις τσέπες τους και να ψάχνουν τις τσάντες τους, ικανοποιήθηκε όμως σύντομα και έδωσε την θέση της σε συναίσθημα απροσδιόριστο, μάλλον ντροπής και αγανάκτησης μαζί για την κατάντια μας ως κοινωνία, όταν ακούστηκε πλέον καθαρά η φωνή του οδηγού και κατόπιν οι φωνές κάποιων κυριών, οι οποίες με υπερβάλλοντα ζήλο προωθούσαν προς το πίσω μέρος του οχήματος το μήνυμα και την σύσταση να ψαχτούμε όλοι, μη τυχόν μας λείπει οτιδήποτε από τις τσέπες και τις τσάντες μας διότι, όπως ακριβώς έλεγαν, εντός του λεωφορείου υπήρχε κάποιος ύποπτος!
Έτσι ακριβώς φώναζαν:
Ψάξτε τις τσέπες και τα πράγματά σας διότι υπάρχει κάποιος ύποτπος μέσα στο λεωφορείο!
Σε λίγο το έκαναν ακόμη πιο δραματικό το διάγγελμά τους:
Ψαχτείτε γρήγορα προτού να φτάσουμε στην στάση, για να ξέρει ο οδηγός, να μην ανοίξει τις πόρτες αν σας λείπει το πορτοφόλι, ψαχτείτε, κυρίως εκεί πίσω, ακούτε όλοι, από εκεί μπήκε ο ύποπτος και ήρθε προς τα εμπρός!!!
Νόμιζα ότι ζω σε ταινία, δεν πίστευα στα αυτιά μου και ώσπου να συνειδητοποιήσω τι ακούω και τι ακριβώς εκτυλίσσεται εντός του λεωφορείου, φτάσαμε στην επόμενη στάση δίχως να αναφερθεί κλοπή από κανέναν, άνοιξαν τότε οι πόρτες και οι ίδιοι επιβάτες που τόσην ώρα κραύγαζαν περί του “κάποιου ύποπτου”, άρχισαν να διαδίδουν ανακουφισμένοι ότι όλα πλέον ήταν εντάξει μέσα στο λεωφορείο και ότι μπορούσαμε εφεξής να ηρεμήσουμε διότι ο ύποπτος είχε μόλις κατέβει, σάλπισαν δε προς όλους εμάς τους υπόλοιπους λήξη συναγερμού.

Ξεκίνησε τότε η επικοινωνία μεταξύ των αποξενωμένων έως εκείνη την στιγμή επιβατών. Εμένα μια μέρα μου έσκισε κάποιος με ξυράφι την τσάντα αλλά τον έπιασα, είπε η διπλανή μου στην διπλανή της, αυτοί είναι ταχυδαχτυλουργοί, μπορεί να σου πάρουν το πορτοφόλι από την τσέπη χωρίς να νιώσεις το παραμικρό, είπε και ο απέναντι στον διπλανό του καθώς έχωνε το χέρι του στη μέσα τσέπη του σακακιού, ψάξου κι εσύ καλά, του συνέστησε.

Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου δεν είχα συνέλθει από όλο αυτό το απίστευτο περιστατικό που βίωσα. Κι ακόμη δε μπορώ να συνειδητοποιήσω όλο το φάσμα των σημαινόντων του για την κοινωνική μας συμπεριφορά, ούτε μπορώ να του προσδώσω κάποιους χαρακτηρισμούς επαρκείς. Δεν το χωράει με λίγα λόγια ο νους μου, με υπερβαίνει.

Είδα ανθρώπους αγνώστους μεταξύ τους, να συνασπίζονται ξαφνικά ενάντια σε κάποιον, επίσης άγνωστον ως πρόσωπο αλλά και ως παρουσία, ευρισκόμενο δήθεν κάπου ανάμεσά τους, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από κάποιους εξ αυτών, των μεταξύ τους αγνώστων, ως “ύποπτος”. Κανείς δεν γνώριζε κανέναν, κανείς δεν γνώριζε ποιος αναγνώρισε ή χαρακτήρισε τον άγνωστο “ύποπτο”, κανείς δεν γνώριζε πού ακριβώς βρισκόταν ο άγνωστος “ύποπτος” αλλά όλοι ένιωσαν υποψήφια θύματά του και αμύνθηκαν, κάποιοι θέλησαν να ενημερώσουν και τους άλλους, δημιούργησαν φημολογία ταχύτατα εξαπλούμενη και ατμόσφαιρα συναγερμού και πανικού, κατόπιν δε όλοι μαζί υπάκουσαν πάλι στους αγνώστους τους, οι οποίοι σφύριξαν λήξη του συναγερμού.

Ομαδική παράνοια; Ίσως. Δείχνει όμως πολύ καλά αν μη τι άλλο, τον φόβο και τον τρόμο, την ανασφάλεια, το άγχος και την καχυποψία των σύγχρονων ανθρώπων αλλά ταυτόχρονα και το πόσο εύκολα ποδηγετούνται, εξουσιάζονται, θυματοποιούνται, αποδίδουν χαρακτηρισμούς και κατηγορίες, δεν ξέρω τι άλλο να πω, σκέφτομαι ότι το περιστατικό αξίζει να μελετηθεί από κοινωνιολόγους αλλά και ανθρωπολόγους.

Το μόνο που μπορώ με βεβαιότητα να συμπεράνω είναι ότι αποτελεί σαφή ένδειξη του πλήρους εκφασισμού της κοινωνίας, του κανιβαλισμού, της παρακμής και της απύθμενης κατάντιας μας.

Βόλος: 2η ΠΣΣ για το νερό

Η εισήγησή μου στην 2η Πανελλαδική Συνάντηση Συλλογικοτήτων για την Διαχείριση του Νερού εδώ από το 36.00′ έως το 56.00 (20 λεπτά)

Συνέντευξη στην Στέλλα Χασάπη (tv10 Τρίκαλα)

Στην κατειλημμένη ΕΡΤ3

Υπέροχη η βραδιά χθες στο κατάμεστο στούντιο της ΕΡΤ3 στην Θεσσαλονίκη. Συγκινήθηκα πολύ με την παρουσία τόσων ανθρώπων αλλά και με την συνάντησή μου ύστερα από 26 χρόνια με την φιλόλογο καθηγήτριά μου στο Λύκειο κ. Βήθη Κανούτα, η οποία μου έφερε και την μπροσούρα θεατρικής παράστασης του έργου Καληνύχτα Μαργαρίτα που ανεβάσαμε τότε, το 1987 με την τάξη και έπαιζα τον Ορέστη. Είναι ό,τι πιο υπέροχο μπορεί να νιώσει κάποιος το να του δηλώνει η καθηγήτριά του μετά από τόσα χρόνια περήφανη γι’ αυτόν, όπως φαντάζομαι ακόμη πιο υπέροχο για τον καθηγητή να του δηλώνει ο παλιός μαθητής του ότι τον σκέφτεται συχνά και ότι έχει γράψει μέσα του με την στάση ζωής και διδασκαλίας του.

Προσεχώς θα αναρτήσω, την μπροσούρα της παράστασης εκείνης, το βίντεο της χθεσινής εκδήλωσης αφότου το προβάλει η ΕΡΤ3 στο τηλεοπτικό της πρόγραμμα, καθώς και την εξαιρετική δημοσιογραφική-ερευνητική προσέγγιση του Απόστολου Λυκεσσά επί του προσωπικού μου λογοτεχνικού έργου και της στάσης ζωής του δημιουργού του.

Προς το παρόν φωτογραφικά τεκμήρια:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το «σύστημα» και το οικοσύστημα

 του Άρη Δαβαράκη

Σήμερα λοιπόν φιλοξενούμε ένα κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη που, όπως είναι φυσικό, πολλούς θα ενοχλήσει και ακόμα περισσότερους θα βάλει σε σκέψεις. Αφορμή για να το γράψει ήταν το άρθρο του Αντώνη Καρακούση που δημοσιεύτηκε στο «BHMA» την Πέμπτη (20 Νοεμβρίου) με τίτλο «Η μεγάλη κρίση της Δεξιάς παράταξης». Το ανεβάζουμε και αυτό το άρθρο, αμέσως μετά το κείμενο του Μακριδάκη, για να γίνουν οι απαραίτητοι συνειρμοί που πάντα είναι χρήσιμοι εφ’ όσον ενεργοποιούν την σκέψη μας. Θα βρείτε ακόμα ένα κείμενο με τίτλο «Τι θα γίνει με τα χρέη της Ελλάδας;» που είναι στην ουσία προδημοσίευση από το βιβλίο των Κέρστιν Γκάμελιν & Ράιμουντ Λεβ και δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr πριν λίγες μέρες και ένα κείμενο του Γιώργου Μπιλλίνη που, κάνοντας μιαν αναδρομή στην πρόσφατη νεοελληνική μας περιπέτεια, καταλήγει και αυτό σε κάποια συμπεράσματα. Τίτλος του: «Όταν παίζεις εκτός έδρας, το πιθανότερο είναι να χάσεις».

Τα τρία από τα τέσσερα κείμενα στα οποία αναφέρθηκα είναι δημοσιευμένα. Αυτό του Μακριδάκη είναι αδημοσίευτο, γραμμένο χτές – και είναι αυτό που, για την αριστερά τουλάχιστον, είναι και το πιο «ενοχλητικό».  Γιατί ο Μακριδάκης βλέπει τα πράγματα από μια οπτική γωνία εντελώς άλλη απ’ αυτήν που έχουμε συνηθίσει να τα παρατηρούμε εμείς οι υπόλοιποι. Εμείς, δεξιοί και αριστεροί, πλούσιοι και φτωχοί, σε όλες τις κλίμακες της κοινωνίας μας και σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχουμε τώρα και δυό-τρείς τουλάχιστον γενιές θεοποιήσει το χρήμα σε τέτοιο βαθμό που μας φαίνεται παράξενο να σκέφτεται κανείς διαφορετικά, τοποθετώντας στο κέντρο του κόσμου του άλλες προτεραιότητες, αξιακές, ηθικές, φιλοσοφικές, επιστημονικές – ή κοινωνικές. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που υπήρχαν ακόμα Έλληνες που βάζανε άλλες αξίες πολύ πιο πάνω απ’ τα «λεφτά».

Έλα όμως που ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα «Τσοβόλα δώστα όλα», ο Σημίτης με τα χρηματιστήρια και την euro-Ελλάδα που εξέθρεψε και κανάκεψε για περισσότερο από μία οκταετία, ο Μητσοτάκης με τον Θατσερισμό και τον νεοφιλελευθερισμό του και όλος αυτός ο επαρχιώτικος μιμητισμός μας στα καμώματα του Lifestyle όπως τα βλέπαμε και τα φαντασιώναμε από μακριά μέσα από τα γυαλιστερά περιοδικά της εποχής, κυριολεκτικά μας «έστειλαν» όλους μαζί, στον βαθμό που μπορούσαμε ο καθένας, ντουγρού σε μια καταναλωτική μανία που έφτανε τον βαθμό της υστερίας κάποιες στιγμές. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο –ούτε καν η «Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος» του (δεξιού και αστού ) Παναγιώτη Κανελλόπουλου που στην εισαγωγή του, αναφερόμενος στην Κύθνο όπου έζησε για τρία χρόνια εξόριστος σημείωνε: «Στη μοναξιά της (δηλαδή της εξορίας απο το 1937-1940)  είδα εμπρός μου την πιο μεγάλη και την πιο σταθερή κοινωνία των πνευμάτων. Δεν την είδα μόνο, την έζησα [...] έκανα δικές μου τις φαινομενικά οξύτατες αντιθέσεις της, και το αμάρτημά μου είναι ότι τ΄ αγάπησα όλα, δηλαδή και κείνα της ιστορίας των πνευμάτων, που μοιάζουν σα να ζουν ασυμφιλίωτα. Με τους κλασικούς αγάπησα το φως, με τους ρομαντικούς τη νύχτα. Με τους λογικούς αγάπησα την ορθογώνια σκέψη, με τους μυστικούς την άδηλη αλήθεια».

Εμείς οι νεοέλληνες Ευρωπαίοι με το euro, την λαμογιά και την κομπίνα ως κύριο εργαλείο επιβίωσης (και όχι αληθινής ζωής βέβαια) δεν βρήκαμε καιρό ούτε καν να την διαβάσουμε την «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος» – δεν είχαμε μυαλό για τέτοια. Στην πλατεία Ομονοίας, εκεί που υπήρχε ένα μεγάλο επταώροφο ξενοδοχείο, υψώσαμε ένα μνημειώδες «Hondos Center» και τρέχανε οι κυρίες μας με πούλμαν από τα χωριά να αγοράσουν με τις πλαστικές τους κάρτες κρέμες νυκτός, κρέμες ημέρας, κρέμες για τις ρυτίδες, κρέμες για αποτρίχωση.  Οι αγροτικές δουλειές στους Αλβανούς, το νοικοκυριό στις Φιλιππινέζες και σ’ όποιες  άλλες φτωχές γυναίκες κατεβαίνανε προς τα μέρη μας μετά την πτώση του τείχους, να βρούνε να φάνε και να ταΐσουν τα παιδιά τους. Είχαμε πολλές διαφωνίες, μπλε και πράσινα καφενεία, το ζήτημα όμως πια ήτανε «τα λεφτά» -  και μόνο αυτά. Να τη χωθούμε σε κάποιο κόμμα (από τα δύο ισχυρά βεβαίως) και «να κάνουμε δουλειές».

Ας μην φλυαρώ με εξυπνακίστικες μάλιστα ευκολίες. Το αποτέλεσμα είναι πως πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά, με συνοπτικές διαδικασίες, γίναμε όλοι «συστημικοί», αποδεχτήκαμε πλήρως την νέα εξέλιξη και σταματήσαμε να σκεφτόμαστε. Ζήσαμε για δεκαετίες σε κενό σκέψης – άλλης από το πώς «θα βγάλουμε λεφτά». Και όταν ήρθε η κρίση, σαν μια πολύ γερή σφαλιάρα, είδαμε τον ουρανό σφοντύλι και καταλάβαμε (αν το καταλάβαμε) ότι ζωή δεν είναι να έχεις λεφτά να ξοδεύεις, ζωή είναι να έχεις συνείδηση του θαύματος αυτού που βιώνεις κάθε μέρα συμμετέχοντας για κάποια χρόνια με το σώμα, το μυαλό και την ψυχή σου, σ’ αυτό το συμπαντικό χάος που δημιουργεί αρμονία και σού δίνει την ευκαιρία να ζήσεις σαν ανθρώπινο πλάσμα δίπλα και μαζί με τα άλλα πλάσματα με τα οποία συναποτελείς ένα θαυμαστό οικοσύστημα όπου όλα είναι πολύτιμα γιατί όλα παίζουν έναν ρόλο σ’ αυτήν την αλυσίδα της ζωής πάνω στον πλανήτη.

Και τώρα; Που βρισκόμαστε -και γιατί κάποιοι, σαν τον Μακριδάκη, ανησυχούν ότι έτσι θα συνεχίσουμε, σαν γρανάζια ενός χρηματοοικονομικού συστήματος και όχι σαν συνειδητοποιημένα ανθρώπινα όντα – ακόμα και αν εκλεγεί «αριστερή» κυβέρνηση στην Ελλάδα;

Ο Μακριδάκης είναι πολύ κοντά στο χώμα, τους σπόρους, τους καρπούς, τα έντομα, τις μέλισσες και τα κοτσύφια γι’ αυτό ανησυχεί ιδιαίτερα. Συγχρόνως είναι και πάρα πολύ κοντά στον Λόγο, αφού του έλαχε να είναι ένας από τους ελάχιστους πια λογοτέχνες που δεν γράφουν «για να πουλήσουν» αλλά γιατί αυτό  του «δόθηκε», να είναι γραφιάς – και να πρέπει να εργάζεται με τις λέξεις  όπως εργάζεται και με το χωράφι του, για να καταφέρει να βγάλει καλό καρπό, αντάξιο του «δώρου» που του χαρίστηκε. Για τον Γιάννη η τέχνη του καλλιεργητή της γής και αυτή του λογοτέχνη δεν διέπονται από άλλες αξίες και προτεραιότητες ούτε είναι η μία πιο «σπουδαία και σοβαρή» από την άλλη. Γι’ αυτό δεν μπορεί να καταλάβει πως η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, ετοιμάζεται να γίνει κυβέρνηση και να μετακομίσει στου Μαξίμου, συνεχίζοντας να στηρίζει αυτό το «σύστημα» που καταστρέφει όλη την ανθρωπότητα – δείχνοντας μόνο κάποια μεγαλύτερη ευαισθησία σε θέματα κοινωνικά, αν το καταφέρει κι’ αυτό και δεν τον μπλοκάρουν οι τρόϊκες και οι ήδη υπογεγραμμένες συμφωνίες. Ανησυχεί διότι δεν βλέπει και δεν ακούει σήματα και σημάδια που να μας δίνουν την ελπίδα πως, αν κερδίσει τις εκλογές η αριστερά, θα προτάξει άλλα ζητήματα, άλλης τάξεως – όχι  χρηματοοικονομικά.

Κι’ εγώ, το ομολογώ, βρίσκομαι στα 61 μου χρόνια με το ένα πόδι στο χωράφι του Γιάννη και με το άλλο στο γραφείο του Αλέξη και έχω και για τους δύο (κι’ ας είναι και οι δύο πολύ νεώτεροι μου) αληθινή εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη. Στον Αλέξη εκτιμώ και θαυμάζω τον απόλυτα «γειωμένο» τρόπο με τον οποίον είναι έτοιμος να σηκώσει την Ελλάδα στην πλάτη του – στην χειρότερη μάλιστα στιγμή της. Είμαι δίπλα του κα θα είμαι δίπλα του με όλες μου τις δυνάμεις –και αν τα γράφω αυτά που γράφω είναι γιατί είμαι δίπλα του. Ο Γιάννης από την άλλη μας δείχνει με επιμονή μεγάλη ένα άλλο μονοπάτι που αν το περπατήσουμε πολλοί μαζί, θα γίνει μια φωτεινή λεωφόρος για να απογειώνουμε και να προσγειώνουμε την ευτυχία που ο καθένας από μας δικαιούται. Λέει όμως (και γράφει) πως αν δεν σκεφτούμε διαφορετικά, εντελώς διαφορετικά, αν δεν διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτόν τον άθλιο μηχανισμό «δουλειάς-αμοιβής-κατανάλωσης», αν δεν πάψουμε να «καταναλώνουμε» τρόφιμα, ανθρώπινες σχέσεις και υποσχέσεις αμάσητες, δεν έχουμε ελπίδα να νοιώσουμε όντα ανθρώπινα, φυσικά όντα, ενταγμένα στο οικοσύστημα που κρατάει αυτόν τον πλανήτη ζωντανό.

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el...