Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 85

Η ελπίδα κινεί κλαριά!

Το Πελινναίο κάτασπρο, περιμένει το επόμενο χιόνι. Οι προβλέψεις πολικές για την εβδομάδα που έρχεται. Άμα βλέπεις συννεφιά, έστω και ένα συννεφάκι στον ουρανό να βλέπεις, να μη φοβάσαι, μου είπε σήμερα ο Λύσανδρος. Με είδε να σέρνω μεγάλα κλαριά από ελαιόδεντρα, τα οποία είχε σπάσει ο αέρας των προηγούμενων ημερών και με ρώτησε τι θα τα κάνω. Του είπα ότι σκέφτηκα να καλύψω με αυτά τα φυτά μου για να μην τα κάψει ο παγετός.

Διότι, καλά τα λέει ο Λύσανδρος αλλά συννεφάκι δεν δίνει κανένα τις επόμενες μέρες ο μετεωρολόγος, μόνο λιακάδες, ξαστεριές και μείον θερμοκρασίες.

Το μισό χωράφι λοιπόν, εκεί που είναι τα μεγαλύτερα φυτά καλύφθηκε με κλαριά ελιών. Ολοήμερη η εργασία και κοπιαστική. Η ελπίδα κινεί κλαριά!

Το άλλο μισό χωράφι έμεινε ακάλυπτο, υπό την προστασία βεβαίως της ξινίθρας που περιβάλλει κουβαρντάδικα τα φυτά και ίσως να τα σώσει…

Εκδρομή με το ΠΑΣΟΚ !

Αναδημοσιεύω τιμής ένεκεν για την ίδρυση του νέου κόμματος ΓΑΠ, ένα διήγημα που είχα γράψει τότε, τον Μάρτιο του 2012, όταν το Πασόκ έκανε εσωκομματικές εκλογές για να ανακηρύξει τον Βενιζέλο Πρόεδρο! Σας υπενθυμίζω, για την καλύτερη κατανόηση της ιστορίας, ότι ψήφιζαν τα μέλη του κόμματος σε εκλογικά κέντρα στημένα ειδικά για την περίπτωση και πλήρωναν 2 ευρώ ως ενίσχυση του κόμματος.

Εκδρομή με το Πασόκ

Χτες ήτανε μια πολύ ωραία Κυριακή. Ανοιξιάτικη. Πήρα την οικογένεια και κάναμε μια πολύ ωραία εκδρομή. Αλωνίσαμε το νησί από πάνω ως κάτω. Είχαμε πολύ καιρό να βγούμε να ξεσκάσουμε, όλο το χειμώνα μέσα στο σπίτι τον φάγαμε, ούτε να πάμε σε μια ταβέρνα μια Κυριακή μεσημέρι δεν βγήκαμε ποτέ, κι έτσι, ευκαιρίας δοθείσης με το κόμμα εχτές, το προγραμματίσαμε, καιρού επιτρέποντος είχαμε πει βέβαια, αλλιώς θα πηγαίναμε μονάχα στο εκλογικό κέντρο της πόλης, αλλά μόλις είδαμε την πρωινή λιακάδα, το κάναμε πράξη το σχέδιο και περάσαμε ζάχαρη παρόλο το έξοδο.

Βέβαια σε ταβέρνα πάλι δεν πήγαμε, ένεκα το έξοδο ήτανε πολύ μεγάλο, βενζίνες και τόσα δίευρα, ένα εγώ και ένα η κυρά, σύνολο τέσσερα ευρώπουλα σε κάθε εκλογικό τμήμα, επί οχτώ φορές που ψηφίσαμε, γενικόν σύνολον δεκάξι ευρώ έκαστος, τριάντα δύο οικογενειακώς, μόνο για το κόμμα, και δίχως απόδειξη, βάλε και τις βενζίνες κι από ένα καφέ και δυο γαριδάκια με κοκακόλες που πήρανε τα τέκνα στην πλατεία του Πυργιού σαν κάτσαμε να ξαποστάσουμε και να ξεπιαστούνε τα οπίσθιά μας, πάει το πενηντάρικο.

Δεν πειράζει, επένδυση κάναμε. Όποιος σταθεί Μπάμπη μου κοντά στο κόμμα και στον νέο του αρχηγό δεν θα χάσει, έτσι μου είχε πει τηλεφωνικώς αλλά και προσωπικώς ο Μιχάλης. Δίπλα στο βουλευτή τόσα χρόνια βολοδέρνει, κάτι ξέρει παραπάνω από μένα στα σίγουρα, δέκα δέκα μου το ‘πε και εμπιστευτικά, Μπάμπη, μου ‘πε, μην ακούς αυτά που λένε για μειώσεις στο μισθό και κουραφέξαλα, εσύ την πατρίδα να χεις στο νου σου, την πατρίδα και το κόμμα, ποιος σε έβαλε στη δουλειά πριν δέκα χρόνια, αυτό μονάχα να θυμάσαι και να πας να ψηφίσεις όσο πιο πολλές φορές μπορείς τον αρχηγό την Κυριακή, να καταγραφτεί το όνομά σου στους καταλόγους διότι έρχονται απολύσεις μετά τις εκλογές και ξέρεις ποιοι θα απολυθούνε από το Δήμο μας εδώ ε, μη μου πεις ύστερα πως δε ε προειδοποίησα, έτσι;

Έτσι μου πε ο Μιχαλάκης, ο Θεός να το χει γερό κι ασκόνταφτο το παλικάρι, μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, μου άνοιξε τα μάτια, διότι ομολογώ πως είχα στραβώσει τελευταία με τα καμώματά τους που μου κόψανε τόσα φράγκα από το μηνιάτικο. Τέλος πάντων, αφού μου πε έτι, έτσι έκαμα κι εγώ. Διότι πιο καλά με τον μισθό κουτσουρεμένο παρά απολυμένος, σκέφτηκα.

Οχτώ εκλογικά κέντρα είχε το νησί, σε όλα ψηφίσαμε, σε όλα καταγράφτηκε το όνομά μας, και το δικό μου και της κυράς, παρόλο που εκείνη δεν είναι δημόσια υπάλληλος, τίποτα δεν είναι, οικιακά, την έβαλα όμως να ψηφίσει κι εκείνη, μη γίνει καμιά στραβή και δεν καταγραφτούμε ως οικογένεια στο κόμμα, έχουμε και δυο παιδάκια που πρέπει αύριο μεθαύριο να βγούνε στη ζωή με ένα εφόδιο διάβολε, να ‘χουμε μια μούρη στον Μιχαλάκη, μπας και μεσολαβήσει να μπούνε κάπου τα παιδιά να βγάζουνε τα προς το ζει.

Έτσι σκέφτηκα. Σκέφτηκα βεβαίως και πως αφού μ’ έπιασε επί τούτου ο Μιχαλάκης για να μου τα εξηγήσει ιδιαιτέρως, αυτό σημαίνει πως με έχουνε σε μεγάλη εκτίμηση εκεί στα κεντρικά, με έχουνε και στα υπόψη, και πως θα κοιτάξουνε ειδικότερα άμα κλείσουνε οι κάλπες, να δούνε αν έκαμα το χρέος μου και αν προσήλθα, κι αυτό, πρέπει να ομολογήσω, πως από τη μια με έκαμε λίγο περήφανο κι από την άλλη όμως κομματάκι με τρόμαξε, κι άμα σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και τσεκάρουνε, είπα μέσα μου, απαπαπα, καλύτερα να με βρούνε γραμμένο πως προσήλθα οχτώ φορές οικογενειακώς παρά καμιά και να με διώξουνε από τη δουλειά μου στο Δήμο. Τι θ’ απογίνω τότε; Τούτα τα άμοιρα τα παιδάκια μου τι φταίνε;

Δεν είμαστε για να σηκώνουμε μπαϊράκι, όχι, όχι ακόμα, άσε να μεγαλώσουνε πρώτα τα παιδιά κι άμα δεν τα βάλουνε σε μια θέση, τότε θα ‘χω κάθε λόγο να τους γυρίσω την πλάτη. Τώρα όμως όχι ακόμα, τώρα έχουμε και ένα πιάτο φαί και μια ελπίδα για το μέλλον από δαύτους, μην είμαστε μπιτ αχάριστοι.

Έτσι το προγραμμάτισα κι έκανα όλες τις κινήσεις αποσπερίς. Γέμισα το αμάξι με βενζίνα, χάλασα κι ένα πενηντάρικο στο ψιλικατζίδικο της κυρά Ελπίδας και πήρα εικοσιπέντε δίευρα, έριξα από ένα στον κάθε κουμπαρά των παιδιών για μια ώρα ανάγκης, έδωσα κι ένα στην κυρά για να ανάψει το κεράκι της το πρωί, προτού κινήσουμε για την εκδρομή, που πήγε στην εκκλησιά, και μου μείνανε εικοσιδυό δίευρα στο χέρι. Σαν πόψαλε ο παπάς κι ήρθε στο σπίτι η κυρά, τύλιξα οχτώ δίευρα σ’ ένα χαρτί και της τα πάσαρα να τα χώσει στην τσέπη, έβαλα άλλα οχτώ στη δικιά μου, πάλι σε χαρτάκι καμωμένο μασούρι και μείνανε έξι, φτιάξαμε τα σάντουιτς, οχτώ τον αριθμό, δυο για κάθε έκαστο, πήραμε ένα καφέ και δυο μπουκάλια νερό και κινήσαμε από βορρά προς νότο.

Το κάναμε το χρέος μας παντού. Όπου υπήρχε κάλπη. Ευτυχώς που δουλεύω το Δήμο και είχα μάθει από την Παρασκευή σε ποια χωριά και τοποθεσίες θα λάβουνε χώρα οι εκλογές, κι έτσι έβγαλα ρότα άσφαλτη, από τη μια κάλπη καρφί στην άλλη πηγαίναμε, είδαμε κι όλο το νησί από πάνω ίσαμε κάτω, περάσαμε από κάτι χωριά που είχα να τα δω μπορεί και είκοσι χρόνια, ήτανε και η φύσις σε οργασμό, την καταφχαριστήθηκα την εκδρομή εχτές, έκαμα και το χρέος μου και με το παραπάνω, να μην έχουνε καμιά αφορμή να πούνε κουβέντα για μένα, κι έτσι περάσαμε πολύ όμορφα κι εμείς και τα παιδιά, να ναι καλά ο Μιχαλάκης που μ’ έβαλε στα αίματα.

Και το βράδυ που γυρίσαμε ήμουνα κατάκοπος από τόση οδήγηση, όλο το δρόμο εγώ τον έφαγα στο τιμόνι, η κυρά δεν έμαθε ποτέ της να οδηγεί, δεν ήθελα να γίνει σοφεράτζα και δεν την άφησα, τέλος πάντων, το χω μετανιώσει τώρα αυτό, διότι μετά από τη δουλειά πρέπει να πηγαινοφέρνω εγώ τους σατανάδες στα φροντηστήρια όλο το απόγεμα, άλλη ιστορία όμως αυτή, γυρίσαμε λοιπόν το βράδυ και έμαθα το αποτέλεσμα από την τηλεόραση, πήρε κοντά 97% ο αρχηγός και η συμμετοχή δεν ήτανε και πολύ μεγάλη όπως την προηγούμενη φορά, καλό αυτό για μένα.

Πήγα να κοιμηθώ πολύ ευχαριστημένος και σαν έβγαλα το παντελόνι μου, πέσανε από την τσέπη τρία δίευρα, τα ρέστα από το πενηντάρικο, τα πιασα και τα δωσα στην κυρά. Βάλε τα κάπου γυναίκα για να τα θυμόμαστε, της είπα, αυτά είναι η απόδειξη πως κάναμε το χρέος μας σήμερα στο κόμμα. Άμα τύχει και με ρίξουνε μετά τις εκλογές ο μη γένοιτο, θα πάω και θα τους τα τρίψω στη μούρη, καληνύχτα. Κι έπεσα ξερός στο κρεβάτι.

Μπάμπης Παπασοκράτους

Δημοτικός Υπάλληλος

Ακούστε οπωσδήποτε (6′)

Ένα συγκινητικό κολάζ των μνημονιακών δεινών της Ελλάδας έκανε η εκπομπή Ελληνοφρένεια. Απόλυτο ιστορικό ντοκουμέντο

Ηχογράφηση (2)

Χριστιανιστές

Χριστιανιστές μπορούμε να ορίσουμε τις εν Ελλάδι λιπαρές απομιμήσεις τζιχαντιστών.

Ενδημούν πολιτικά εντός των κόλπων της ακροδεξιάς ΝΔ κυρίως, είναι λάτρεις ταυτοχρόνως του μεσαίωνα και της ευρωζώνης και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι ρυπαίνουν τον δημόσιο λόγο και χώρο με τα όσα εκστομίζουν ως ιδεολογήματα του ανεπαρκούς εγκεφάλου τους, προσβάλλοντας ταυτόχρονα με την νοημοσύνη και την αισθητική μας, το αγνό και άδολο θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων.

Στην Ελλάδα υπήρχαν ανέκαθεν χριστιανιστές, ανήκαν στην ευρύτερη κοινωνική ομάδα των νοικοκυραίων και ασχολιόντουσαν μέχρι πρότινος με τα του οίκου τους αποκλειστικά, με την τσανακολειχία δηλαδή του κάθε γαστεροφόρου πολιτικού τους ρουσφετιού. Κατόπιν όμως, όταν αυτός μάζεψε την τσανάκα από το δάπεδο και τους είπε τέλος, τους κούνησε δε και το δάκτυλο αυστηρά αναφωνώντας ότι μαζί τα φάγανε και πρέπει να πληρώσουν, εγέρθησαν στα γόνατα και άρχισαν να πτύουν όξος και χολή, όχι βεβαίως ενάντια στον ποδηγέτη τους αλλά σε όσους εκ των πλησίον τους καθ’ όλα αυτά τα χρόνια είχαν αξιοπρέπεια…

Στην παρούσα ιστορική περίοδο οι νοικοκυραίοι, έχοντας τους χριστιανιστές μπροστάρηδες και τους πλέον πνευματικά καθυστερημένους εξ αυτών ως ντελάληδες της κατάντιας του ανθρώπινου όντος και της πολιτικής τους, εκποιούν τη χώρα και τον πληθυσμό της, ομοίους τους αλλά και αξιοπρεπείς και επιδίδονται ομαδικώς στην αγαπημένη των εκλεκτών προγόνων τους συνήθεια, την λειχία του κραταιού γερμανικού ράιχ, μήπως και ξαναβρεθούν σε θέση τσανακογλύφτη περίοπτη, τελευταία δε αλυχτούν ασυνάρτητα και απροκάλυπτα, κατειλημμένοι πλήρως από τον φόβο ενδεχόμενου εκπεσμού τους.

Ήταν και είναι πράγματι θλιβεροί. Διότι εκτός των άλλων, δεν έχουν μάθει από την μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας, ότι ποτέ κανείς δεν γλύτωσε από τη ζωή και ότι οι αναξιοπρεπείς γυμνοσάλιακες του είδους τους, ούτως ή άλλως βορά στις όρνιθες και στα πουλιά καταλήγουν γρήγορα ή πιο γρήγορα…

 

2 Ιαν. 2015

Βολισσός

Νερό που πάει χαμένο;;

Το πρωί που αντίκρισα τον Μαλαγκιώτη ποταμό να χύνεται ορμητικός στη θάλασσα και να έχει χρωματίσει καφετί το Αιγαίο πέλαγος, μέχρι σχεδόν εκεί που έφτανε το μάτι, υπέροχο χειμωνιάτικο θέαμα η ροή του.

Δημοσιεύοντας εδώ τις σχετικές φωτογραφίες, ξαναλέω πάλι για να προλάβω τους καταναλωτές και τους χυδαίους πολιτικούς εκπροσώπους τους τα εξής γνωστά σε όποιους είναι τακτικοί σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο:

Οι καταναλωτές των φυσικών πόρων, οι οποίοι αποτελούν πλέον το 70% της ανθρωπότητας, το μόνο που μπορούν πια να σκεφτούν βλέποντας το υπέροχο θέαμα ενός ορμητικού ποταμού, είναι ότι το νερό πάει χαμένο στη θάλασσα, επειδή δεν το μαζεύουν με έργα διάφορα για να το στείλουν στα καζανάκια τους. Ό,τι δεν πάει στο καζανάκι των καταναλωτών δηλαδή, πάει χαμένο. Ούτε ο κύκλος του νερού που έμαθαν στο νηπιαγωγείο δεν τους έχει μείνει ως γνώση βασική. Ας μη μιλήσουμε για το δικαίωμα των άλλων πλασμάτων στο νερό, αυτά είναι υψηλού επιπέδου θεωρίες για τον καταναλωτικό εγκέφαλο, δεν τις αναγνωρίζει πια, δεν αναγνωρίζει ότι το νερό και κάθε φυσικός πόρος είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων και όχι δικαίωμα ατομικό ή κοινωνικό μονάχα των ανθρώπων, πόσω μάλλον εμπόρευμα ιδιωτικό προς χυδαία κατανάλωση από όσους έχουν χρήματα.

Επ’ αυτών των εννοιών και παραμέτρων της σύγχρονης ζωής μας στηρίχτηκε και η εισήγησή μου στην πρόσφατη 2η Πανελλήνια Συνάντηση Συλλογικοτήτων για την διαχείρηση του νερού, η οποία έγινε στον Βόλο. (Μπορείτε να την ακούσετε εδώ από το 36.00 έως το 56.00)

 

Δώρα με το καλημέρα…

Στην πρωτοχρονιάτικη πρωινή μου βόλτα βρήκα δυο λεμόνια και ένα κέρμα των δέκα λεπτών.

Τα λεμόνια τα βρήκα επί της γης καθώς περπατούσα σε μια στενή διαβασιά ανάμεσα στα περιβόλια, στενομπόλι το λέμε εδώ. Τα είχε ρίξει ο ισχυρός βοριάς από το δέντρο και με περίμεναν εκεί. Τα μάζεψα και τα έβαλα στην τσέπη μου.

Το κέρμα το βρήκα μετά από κάμποση ώρα, στην επιστροφή μου για το σπίτι, όχι βέβαια στο χώμα αλλά εκεί όπου του αρμόζει να βρίσκεται, επί ενός τσιμεντόδρομου. Έσκυψα και το έπιασα, το έβαλα κι αυτό στην ίδια τσέπη με τα λεμόνια.

Κατόπιν βγήκα από το τσιμεντένιο οδόστρωμα και πάτησα στο χώμα. Απόθεσα στη γη τα πρωινά μου βρεθήκια και τα φωτογράφισα μαζί.

Σκέφτηκα ότι επειδή έχω απολύτως και σαφώς διαχωρίσει μέσα μου το αληθινό, αυθύπαρκτο οικοσύστημα από το πλαστό, τεχνητό καταναλωτικό σύστημα και επίσης επειδή έχω σαφώς και πλήρως ορίσει και γνωρίσει τις δύο υποστάσεις μου, την φυσική, την οποία προσπαθώ να ζω και να καλλιεργώ κάθε στιγμή και την καταναλωτική, την οποία έχω σχεδόν εκμηδενίσει πλέον, το νέο έτος φρόντισε με το καλημέρα, να μου δώσει δώρα συμβολικά και ανάλογα με την Αξία της κάθε μου υπόστασης…

Ποδαρικό

Το 2015, ας είναι έτος επαναπροσανατολισμού του καθενός από μας από την καταναλωτική προς την φυσική του υπόσταση, ώστε να λάβει χώρα εντός μας και η τόσο αναγκαία επανάστηση του αξιακού μας συστήματος.

Δείτε την ταινία (6′)

Με την αλλαγή του έτους και με την πτώση της κυβέρνησης, με την έναρξη ακόμη μίας προεκλογικής περιόδου βασισμένης στον εκφοβισμό και με το κλείσιμο τεσσάρων ετών οικονομικής κατοχής και εκποίησης των ζωών μας και των φυσικών μας πόρων, έτσι σημαδιακά εντελώς, έρχεται στο διαδίκτυο η ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Μπακόλα, η βασισμένη σε ένα μικρό αφήγημά μου με τίτλο “Δεν θα υποκύψουμε”.

Δείτε την και προωθείστε την για να την δουν και άλλοι, όσο το δυνατόν περισσότεροι. Να είναι η απάντησή μας στον καθεστωτικό εκβιασμό και τον εκφοβισμό καθ’ όλο αυτό διάστημα μέχρι την ώρα της κάλπης αλλά προφανώς και μετά, απέναντι σε κάθε καθεστώς της αναξιοπρέπειας…

 

Ουράνιο τόξο …

Ήλιος με χιονόνερο στη Βολισσό αυτή την ώρα.

Ντύθηκα το πρωί σαν κρεμμύδι να πάω στο χωράφι, μήπως σώσω κάμποσα λεμόνια εν όψει του χιονιού που λένε οι μετεωρολόγοι ότι θα πέσει μέχρι τη θάλασσα απόψε τη νύχτα αλλά είχε τέτοια λιακάδα που ίδρωσα!

Ο Μαλαγκιώτης κατέβαινε όμορφος και ήρεμος σαν μεγάλος ποταμός, δίχως κανένα κόμπλεξ και τα γύρω βουνά ήταν χιονισμένα αλλά μέσα στο μούρκι η λιακάδα έκανε όλα τα φυτά να απλώνουν όλο τους το είναι κατά τον ουρανό για μια ακόμη μέρα

Στην επιστροφή για το χωριό, λίγο πριν αρχίσει να στουπίζει, να σου και το ουράνιο τόξο.

Άμα βλέπεις ουράνιο τόξο πριν τη βροχή να χώνεσαι, άμα το βλέπεις μετά, να βγαίνεις. Να δούμε τι μας περιμένει λοιπόν…