Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 89

Συνέντευξη στον Σαμή Καραμπουγιούκογλου (ΕΡΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ ΔΥΟ 3

Γ. Μακριδάκης: «Πρώτα αλλάζει η κοινωνία και μετά εμφανίζεται η αλλαγή στην πολιτική εκπροσώπησή της και στα κόμματα.»

Τον συγγραφέα και φυσικό καλλιεργητή Γιάννη Μακριδάκη παρουσίασε το βράδυ της Τρίτης στην Ξάνθη το βιβλιοπωλείο «Δύο» σε μια πραγματικά ξεχωριστή βραδιά, με τον φιλοξενούμενο να μαγεύει το κοινό.

Αφορμή για την παρουσίαση στάθηκε το σύνολο του έργου, αλλά και η ξεχωριστή προσωπικότητα του… αναχωρητή Γιάννη Μακριδάκη που επέλεξε να ζει αρμονικά με τον εαυτό του και τη φύση σ’ ένα χωριό της βορειοδυτικής Χίου. Μην έχοντας τηλεόραση αλλά μόνο διαδίκτυο για να ενημερώνεται και ν’ ανταποκρίνεται στα συγγραφικά και αρθρογραφικά καθήκοντά του, κάνει λόγο για απλή ζωή, ανεπεξέργαστες τροφές από τη γη τις οποίες καλλιεργεί μόνος και μια ζωή που κυλάει γύρω από αυτά.

Ξεκινώντας από αυτή την πτυχή της ζωής και της δράσης του, σταχυολογούμε μερικά από τα πολλά που ο ίδιος καταθέτει σε συνομιλία στο περιθώριο της εκδήλωσης: «Όταν κάποιος ζει όπως εγώ, έχει πολύ χρόνο και προλαβαίνει τα πάντα. Από το ‘70 κι έπειτα έχουμε ταυτίσει την ανάπτυξη με τον γιγαντισμό και τη ζωή με την κατανάλωση. Και έχουμε μετατραπεί από φυσικά όντα σε καταναλωτές του οικοσυστήματος, ζούμε την απόλυτη ύβρη. Γιατί η κατανάλωση είναι χυδαία λέξη. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι και αυτοαποκαλείται “καταναλωτής” και αυτό είναι τραγικό. Αν έχουμε το μυαλό μας στους φυσικούς πόρους, μπορούμε να ξεφύγουμε από την ύβρη του καταναλωτή. Προσωπικά το προχώρησα παρακάτω, πηγαίνοντας στη φιλοσοφία της φυσικής καλλιέργειας, της φυσικής διατροφής και της φυσικής ζωής που είναι ένα τρίπτυχο το οποίο σε κάνει να νιώθεις συνεχώς ένα φυσικό ον, κομμάτι του φυσικού περιβάλλοντος κι όχι κάτι ξένο από αυτό. Ένα σημείο του κύκλου της ζωής. Αν διατρέφεσαι με φυσικά προϊόντα, δεν μολύνεις το περιβάλλον με τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τα περιττώματά σου. Συμμετέχεις στην αέναη παραγωγή ζωής. Είναι υγεία και πολιτισμός για όποιον ζει έτσι και στηρίζεται στη μη βία, στη μη επέμβαση. Όσο το δυνατόν μηδενίζουμε το περιβαλλοντικό ίχνος μας».

Εννιά βιβλία, τα δύο ιστορικού περιεχομένου και τα επτά λογοτεχνικά είναι το μέχρι στιγμής έργο του Γιάννη Μακριδάκη. Όλα από τον εκδοτικό οίκο «Εστία», μιας και «δεν του αρέσει να μην είναι πιστός στους συνεργάτες του» όπως δηλώνει. Τα βιβλία του χαρακτηρίζονται από μια συγκεκριμένη στάση ζωής την οποία κρατά και ο ίδιος. Θα μπορούσαν δε να χαρακτηριστούν και πολιτικά, αφού βάζουν τον αναγνώστη να ψαχτεί προς την κατεύθυνση του τρόπου ζωής και της σκέψης του.

«Βγήκε αυθόρμητα το γράψιμο» λέει ο ίδιος. «Μου άρεσε να ακούω ιστορίες και αυτό με έβαλε στη λογοτεχνία. Η οποία απαρτίζεται από πολλούς ανθρώπους γύρω μας που δεν γράφουν ούτε θα γίνουν ποτέ συγγραφείς, ωστόσο μιλάνε εξαιρετικά κάνοντας τρομερή λογοτεχνία. Είχα κάτι μέσα μου, με έσπρωξε κι αυτό, μαζί με μια ερευνητική περιέργεια. Όλα αυτά θέλεις να τα επικοινωνήσεις όσο μαζεύονται, δεν μπορείς να τα κρατήσεις μόνο για σένα. Αν δεν τα πεις ή δεν τα γράψεις, πνίγεσαι».

Δεν διστάζει να δηλώσει ότι «μόνο τα ντουβάρια δεν αλλάζουν οπτική, αν και ίσως ακόμη κι αυτά αναγκάζονται κάποιες φορές», θέλοντας να τονίσει ότι είναι «άλλος άνθρωπος απ’ ό,τι όταν ξεκίνησε το γράψιμο».

Ο Γιάννης Μακριδάκης ονειρεύεται μια ανθρωπότητα που θα φτάσει στη συνειδητότητα, υποστηρίζοντας ότι για χιλιάδες χρόνια ο κόσμος ζει ασυνείδητα. Κάνει λόγο για τη μεγάλη ματαιότητα που συνιστά το κυνήγι του χρήματος, για άσκοπα ξοδεμένη ενέργεια και ζωές. Και λέει ενδεικτικά: «Χρειαζόμαστε αποεκπαίδευση. Άλλο η ζωή κι άλλο αυτό που ζούμε. Ο πλούτος δεν είναι το χρήμα, αλλά οι φυσικοί πόροι και τα προϊόντα που παράγονται από την εργασία των ανθρώπων. Ο άνθρωπος ξέχασε ότι τρέφεται από τη γη, νομίζει ότι τρέφεται από το super market! Πρέπει να αποδομηθεί όλο αυτό που μας έχει γαλουχήσει και να δούμε την πραγματικότητα. Έχουμε αντιστρέψει τους όρους. Η λιτότητα είναι μια αρετή κι εμείς την έχουμε κάνει κατάρα! Παλιά οι άνθρωποι έλεγαν είμαστε πλούσιοι και δεν είχαν λεφτά! Κι εγώ είμαι πλούσιος, αλλά λεφτά δεν πιάνω παρά μόνο όταν πρέπει να πληρώσω λογαριασμούς».

Και συνεχίζει: «Ο άνθρωπος έχει καλλιεργήσει έναν καταναλωτικό κι ένα ψηφιακό εαυτό, αλλά αυτοί οι δύο εαυτοί είναι στερεωμένοι στη φυσική του υπόσταση. Αν αυτή πάθει καρκίνο από τη συμπεριφορά του, πάνε όλα. Αλλά εμείς αυτή τη φυσική υπόσταση τη θεωρούμε δεδομένη και μάλιστα την έχουμε παραδώσει στα χέρια ανήθικων ανθρώπων. Όπως αυτοί που παράγουν την τροφή…».

Πεποίθησή του είναι πως «ήρθαμε στη ζωή μόνο για να βιώσουμε αυτό το θαύμα. Για κανέναν άλλο λόγο». Και, περνώντας από την πολιτική πραγματικότητα των ημερών –και όχι μόνο- κλείνει τη συνομιλία λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πρώτα αλλάζει η κοινωνία και μετά εμφανίζεται η αλλαγή στην πολιτική εκπροσώπησή της και στα κόμματα. Η αριστερά είναι εγκλωβισμένη στο χρηματοοικονομικό σύστημα και δεν μπορεί να δει παραέξω, τον πραγματικό πλούτο. Όταν ακούς αριστερούς να μιλάνε για λεφτά, φύγε μακριά»

πηγη

Από το indexanthi

Γ. Μακριδάκης: «Όταν ακούς αριστερούς να μιλάνε για λεφτά, φύγε μακριά»
Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014 06:36

Τον συγγραφέα και φυσικό καλλιεργητή Γιάννη Μακριδάκη παρουσίασε το βράδυ της Τρίτης στην Ξάνθη το βιβλιοπωλείο «Δύο» σε μια πραγματικά ξεχωριστή βραδιά, με τον φιλοξενούμενο να μαγεύει το κοινό.

Αφορμή για την παρουσίαση στάθηκε το σύνολο του έργου, αλλά και η ξεχωριστή προσωπικότητα του… αναχωρητή Γιάννη Μακριδάκη που επέλεξε να ζει αρμονικά με τον εαυτό του και τη φύση σ’ ένα χωριό της βορειοδυτικής Χίου. Μην έχοντας τηλεόραση αλλά μόνο διαδίκτυο για να ενημερώνεται και ν’ ανταποκρίνεται στα συγγραφικά και αρθρογραφικά καθήκοντά του, κάνει λόγο για απλή ζωή, ανεπεξέργαστες τροφές από τη γη τις οποίες καλλιεργεί μόνος και μια ζωή που κυλάει γύρω από αυτά.

Η αλλιώτικη ζωή του

Ξεκινώντας από αυτή την πτυχή της ζωής και της δράσης του, σταχυολογούμε μερικά από τα πολλά που ο ίδιος καταθέτει σε συνομιλία στο περιθώριο της εκδήλωσης: «Όταν κάποιος ζει όπως εγώ, έχει πολύ χρόνο και προλαβαίνει τα πάντα. Από το ‘70 κι έπειτα έχουμε ταυτίσει την ανάπτυξη με τον γιγαντισμό και τη ζωή με την κατανάλωση. Και έχουμε μετατραπεί από φυσικά όντα σε καταναλωτές του οικοσυστήματος, ζούμε την απόλυτη ύβρη. Γιατί η κατανάλωση είναι χυδαία λέξη. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι και αυτοαποκαλείται “καταναλωτής” και αυτό είναι τραγικό. Αν έχουμε το μυαλό μας στους φυσικούς πόρους, μπορούμε να ξεφύγουμε από την ύβρη του καταναλωτή. Προσωπικά το προχώρησα παρακάτω, πηγαίνοντας στη φιλοσοφία της φυσικής καλλιέργειας, της φυσικής διατροφής και της φυσικής ζωής που είναι ένα τρίπτυχο το οποίο σε κάνει να νιώθεις συνεχώς ένα φυσικό ον, κομμάτι του φυσικού περιβάλλοντος κι όχι κάτι ξένο από αυτό. Ένα σημείο του κύκλου της ζωής. Αν διατρέφεσαι με φυσικά προϊόντα, δεν μολύνεις το περιβάλλον με τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τα περιττώματά σου. Συμμετέχεις στην αέναη παραγωγή ζωής. Είναι υγεία και πολιτισμός για όποιον ζει έτσι και στηρίζεται στη μη βία, στη μη επέμβαση. Όσο το δυνατόν μηδενίζουμε το περιβαλλοντικό ίχνος μας».

Το έργο του

Για τον συγγραφέα μίλησε η φιλόλογος Δήμητρα Σαββατιανού, δίνοντας το έναυσμα για μια γόνιμη συζήτηση την οποία υποδαύλιζε στη συνέχεια με ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και εύστοχες παρεμβάσεις.

Εννιά βιβλία, τα δύο ιστορικού περιεχομένου και τα επτά λογοτεχνικά είναι το μέχρι στιγμής έργο του Γιάννη Μακριδάκη. Όλα από τον εκδοτικό οίκο «Εστία», μιας και «δεν του αρέσει να μην είναι πιστός στους συνεργάτες του» όπως δηλώνει. Τα βιβλία του χαρακτηρίζονται από μια συγκεκριμένη στάση ζωής την οποία κρατά και ο ίδιος. Θα μπορούσαν δε να χαρακτηριστούν και πολιτικά, αφού βάζουν τον αναγνώστη να ψαχτεί προς την κατεύθυνση του τρόπου ζωής και της σκέψης του.

«Βγήκε αυθόρμητα το γράψιμο» λέει ο ίδιος. «Μου άρεσε να ακούω ιστορίες και αυτό με έβαλε στη λογοτεχνία. Η οποία απαρτίζεται από πολλούς ανθρώπους γύρω μας που δεν γράφουν ούτε θα γίνουν ποτέ συγγραφείς, ωστόσο μιλάνε εξαιρετικά κάνοντας τρομερή λογοτεχνία. Είχα κάτι μέσα μου, με έσπρωξε κι αυτό, μαζί με μια ερευνητική περιέργεια. Όλα αυτά θέλεις να τα επικοινωνήσεις όσο μαζεύονται, δεν μπορείς να τα κρατήσεις μόνο για σένα. Αν δεν τα πεις ή δεν τα γράψεις, πνίγεσαι».

Δεν διστάζει να δηλώσει ότι «μόνο τα ντουβάρια δεν αλλάζουν οπτική, αν και ίσως ακόμη κι αυτά αναγκάζονται κάποιες φορές», θέλοντας να τονίσει ότι είναι «άλλος άνθρωπος απ’ ό,τι όταν ξεκίνησε το γράψιμο».

Ένα απαύγασμα από τις ιδέες του

Ο Γιάννης Μακριδάκης ονειρεύεται μια ανθρωπότητα που θα φτάσει στη συνειδητότητα, υποστηρίζοντας ότι για χιλιάδες χρόνια ο κόσμος ζει ασυνείδητα. Κάνει λόγο για τη μεγάλη ματαιότητα που συνιστά το κυνήγι του χρήματος, για άσκοπα ξοδεμένη ενέργεια και ζωές. Και λέει ενδεικτικά: «Χρειαζόμαστε αποεκπαίδευση. Άλλο η ζωή κι άλλο αυτό που ζούμε. Ο πλούτος δεν είναι το χρήμα, αλλά οι φυσικοί πόροι και τα προϊόντα που παράγονται από την εργασία των ανθρώπων. Ο άνθρωπος ξέχασε ότι τρέφεται από τη γη, νομίζει ότι τρέφεται από το super market! Πρέπει να αποδομηθεί όλο αυτό που μας έχει γαλουχήσει και να δούμε την πραγματικότητα. Έχουμε αντιστρέψει τους όρους. Η λιτότητα είναι μια αρετή κι εμείς την έχουμε κάνει κατάρα! Παλιά οι άνθρωποι έλεγαν είμαστε πλούσιοι και δεν είχαν λεφτά! Κι εγώ είμαι πλούσιος, αλλά λεφτά δεν πιάνω παρά μόνο όταν πρέπει να πληρώσω λογαριασμούς».

Και συνεχίζει: «Ο άνθρωπος έχει καλλιεργήσει έναν καταναλωτικό κι ένα ψηφιακό εαυτό, αλλά αυτοί οι δύο εαυτοί είναι στερεωμένοι στη φυσική του υπόσταση. Αν αυτή πάθει καρκίνο από τη συμπεριφορά του, πάνε όλα. Αλλά εμείς αυτή τη φυσική υπόσταση τη θεωρούμε δεδομένη και μάλιστα την έχουμε παραδώσει στα χέρια ανήθικων ανθρώπων. Όπως αυτοί που παράγουν την τροφή…».

Πεποίθησή του είναι πως «ήρθαμε στη ζωή μόνο για να βιώσουμε αυτό το θαύμα. Για κανέναν άλλο λόγο». Και, περνώντας από την πολιτική πραγματικότητα των ημερών –και όχι μόνο- κλείνει τη συνομιλία λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πρώτα αλλάζει η κοινωνία και μετά εμφανίζεται η αλλαγή στην πολιτική εκπροσώπησή της και στα κόμματα. Η αριστερά είναι εγκλωβισμένη στο χρηματοοικονομικό σύστημα και δεν μπορεί να δει παραέξω, τον πραγματικό πλούτο. Όταν ακούς αριστερούς να μιλάνε για λεφτά, φύγε μακριά» (περισσότερες σκέψεις του επί του θέματος εδώ).

Γράμμα από τα βόρεια

Μόλις έφτασα στην Θεσσαλονίκη μετά από μία μικρή περιοδεία για εκδηλώσεις και ομιλίες σε Ξάνθη, Καβάλα, Τρίκαλα και Βόλο.

Σταχυολογώ εντυπώσεις και γεγονότα:

1. Η δίωρη αναμονή μου μετά πριηγήσεως στο αεροδρόμιο Βενιζέλος (φτου!), το οποίο, παρεμπιπτόντως ήταν τελείως έρημο από επιβάτες και αεροπλάνα, έμοιαζε με μία βόλτα σε κάποιο μελλοντικό Μουσείο Καταναλλωτών. Άνθρωποι ίδιοι με πλέυμομπίλ, ντυμένοι με στολές, με φόρμες εργασίας, με κοστουμάκια, με συνολάκια ομοιόμορφα, με πουλοβεράκια, καλοβαλμένοι πίσω από γκισέδες και πάγκους, εμπρός από οθόνες και μηχανές και εμπορεύματα περνούσαν την ζωή τους κάνοντας κάποιες κινήσεις ή αναμένοντας πελάτες ή εξυπηρετώντας ήδη κάποιους οι οποίοι έπιναν και έτρωγαν μέσα από χάρτινες συσκευασίες κάποια τρόφιμα κακής προφανώς ποιότητος. Τελείως παράδοξη η εικόνα για όποιον έχει συνηθίσει να ζει στον ρεαλισμό της φύσης.Μία τρισδιάστατη πραγματικότητα άλλης, ξε-περασμένης εποχής της ανθρωπότητας πριν κατακτήσει την συνηδειτότητα και τον πολιτισμό.

Στα ράφια των βιβλιοπωλείων του αεροδρομίου και στην μοναδική βιβλιοθήκη με τίτλο “ελληνική λογοτεχνία” υπήρχαν μοναχά άρλεκιν “τούβλα” ως να είναι αυτό η λογοτεχνία. Κατάντια και παρακμή που δεν έχει πιο κάτω.

2. Στην Αλεξανδρούπολη όπου έφτασα ώρα μία το μεσημέρι ο 40χρονος περίπου ταξιτζής μου είπε ότι πήγε στο αεροδρόμιο για να πιάσει θέση ώστε να πάρει πελάτη (9ευρώ) από τις 10 το πρωί, κοιμήθηκε και ξανακοιμήθηκε μέσα στο ταξί μέχρι να έρθει η ώρα του αεροπλάνου, μου είπε και άλλα πολλά για την οικονομική δυσπραγία της περιοχής και του κλάδου, στο τέλος όμως κατέληξε λέγοντας “ας μας δίνει τουλάχιστον ο Θεός υγεία”. Δίχως δικά μου σχόλια.

3. Ξάνθη. Ωραία πόλη. Με την μυρωδιά της χοιρινής τσίκνας να την έχει πλέον κατακλύσει από άκρη σε άκρη, κυρίως πέριξ πανεπιστημίου και παλαιάς πόλης. Εξαιρετικά τα παιδιά στο βιβλιοπωλείο Δύο, με χαμόγελο και κριτική σκέψη, όντα πολιτικά και ενημερωμένα, όπως αρμόζει σε πολίτη και σε ασχολούμενο με το βιβλίο. Ωραίο μικρό βιβλιοπωλείο, κάναμε την εκδήλωσή μας παρουσία αρκετών ανθρώπων της πόλης που μας τίμησαν, γνώρισα και τον Σαμή που εργάζεται ακόμη μαχητικά και άνευ μισθού βεβαίως στην ΈΡΑ Κομοτηνής συμβάλλοντας μαζί με τους άλλους συναδέλφους του στο να κρατούν ζωντανή την φωνή της, γνώρισα και άλλους ωραίους ανθρώπους.

Το πρωί της επομένης από την παρουσίαση μέρας και προτού φύγω για Καβάλα είδα στην τηλεόραση του ξενοδοχείου ένα ντοκυμαντέρ που έδειχνε την ερημοποίηση της βόρειας Κίνας, περιοχή Μογγολίας, η οποία μέχρι πριν από 20 χρόνια ήταν καταπράσινη και εύφορη, οι άνθρωποί της μετανάστευαν από εκεί λόγω πλημμυρών και τώρα είναι απολύτως ερημοποιημένη, μία Σαχάρα που έχει ήδη φτάσει 70 χιλιόμετρα έξω από το Πεκίνο και με τις αμμοθύελλες απειλεί να κατακυριεύσει τα πάντα. Αιτία της δημιουργίας της και της ραγδαίας εξάπλωσής της; Φυσικά η εντατική καλλιέργεια με λιπάσματα, συνεχείς αρώσεις και μονοκαλλιέργειες.

3. Στην Καβάλα κάναμε μια ωραία εκδήλωση μετά από την εξαιρετική ερμηνεία του Βασίλη Βασιλάκη του Ηλιου με δόντια στο θέατρο και ευχαριστώ πολύ τον Θοδωρή Γκόνη και τους συνεργάτες του στο ΔΗΠΕΘΕ για την διοργάνωση και την φιλοξενία μου εκεί.

4. Στα Τρίκαλα είδα την ερημοποίηση του Θεσσαλικού κάμπου να βρίσκεται προ των πυλών, έτσι τουλάχιστον ένιωσα κοιτώντας από το τζάμι του λεωφορείου τις αχανείς οργωμένες εκτάσεις της μονοκαλλιέργειας βάμβακος. Το είπα κιόλας σε μία συνέντευξη στο τοπικό tv10 και ήρθε το βράδυ να μου το επιβεβαιώσει στο βιβλιοπωλείο Κηρήθρες, του εξαιρετικού Κώστα Κοτρώνη ένας άνθρωπος-αγρότης από την Λάρισα, ο οποίος με είχε δει το μεσημέρι στην τηλεόραση και μόλις άκουσε την εντύπωσή μου περί ερημοποίησης του κάμπου, λόγω του ότι και εκείνος την ίδια εντύπωση και αίσθηση έχει τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία, όπως μου είπε οι πομώνες δουλεύουν πλέον στα 350 μέτρα βάθος και φέρνουν πάνω θολό νερό.

5. Στον Βόλο γνώρισα τους ανθρώπους από τις συλλογικότητες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και μίλησα τελευταίος κλείνοντας την πρώτη μέρα των εργασιών της συνάντησης. Γνώρισα και εξαίρετους επιστήμονες όπως ο Νικήτας Μυλόπουλος, ο οποίος έκανε μία εξαιρετική εισήγηση επιστημονικής τεκμηρίωσης όλων όσων προσωπικά υποστηρίζω εκ διαίσθησης και εμπειρίας και χάρηκα πολύ που είδα επιστήμονες με πολιτική στάση και προτάσεις, των οποίων η παρουσία στην εκπαίδευση υποδηλώνει μια κάποια διαφορετική μελλοντικά στάση ζωής και προσέγγιση ανάπτυξης των σπουδαγμένων ανθρώπων.

Κάναμε επίσης και μία πολύ ωραία μεσημεριανή εκδήλωση στο βιβλιοπωλείο Χάρτα μαζί με τον αδερφό Θωμά Κοροβίνη, όπου και μας τίμησαν με την παρουσία τους πάρα πολλοί άνθρωποι, γεγονός που επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά την αίσθησή μου για την διαφγοερτική ενέργεια και αγάπη που εισπράττω λόγω της λογοτεχνίας και των άλλων κειμένων μου από τον κόσμο αυτής της πόλης.

Στη Θεσσαλονίκη αύριο Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου και ώρα 19.30 θα τα πούμε με όσους έρθουν στο αμφιθέατρο της ΕΤ3

Γελοίοι και θλιβεροί αντάμα

Όποιος έπεσε από τα σύννεφα με την ποιότητα κάποιων συνεργατών της Εφημερίδας των Συντακτών ή έχει βραχεία μνήμη ή είναι ανενημέρωτος.

Υπενθυμίζω λοιπόν σε κάποιους και ενημερώνω κάποιους άλλους ότι η υπεύθυνη του πολιτιστικού τμήματος (!) της εν λόγω εφημερίδας κυρία Βένα Γεωργακοπούλου έχει αρθρογραφήσει χυδαία αρκετές φορές, έχω δε ως παράδειγμα να σας παρουσιάσω περίπτωση η οποία με αφορά προσωπικά, το προτεινόμενο, συγκεκαλυμμένα βεβαίως, υπό της κυρίας αυτής, των πολιτιστικών υπεύθυνης (!), ξαναλέω, μποϋκοτάζ στο λογοτεχνικό μου έργο και στα βιβλία μου λόγω ενός πολιτικού μου άρθρου το οποίον δεν της άρεσε επειδή έκανε σκληρή κριτική στο κόμμα της την ΔΗΜΑΡ

Την απάντηση βεβαίως στην εν λόγω κυρία -”δημοσιογράφο” έχουν δώσει ήδη πολύ καλύτερα από μένα, η ζωή και η λογοτεχνία και θα την δίνουν εσαεί.

Μία μεγάλη τιμή

Μου το θύμισε φίλος αναγνώστης σήμερα, επέτειος του θανάτου του Χρόνη Μίσσιου, στέλνοντάς μου το απόσπασμα της τελευταίας του συνέντευξης, την οποίαν έδωσε στην Κρυσταλία Πατούλη και δημοσιεύθηκε στο tvxs

Θυμάμαι, τον Βάρναλη… ήμασταν ένα βράδυ στη Βουκουρεστίου και θέλαμε να ανεβούμε στη Δεξαμενή και λέει ο Βάρναλης του Κορνάρου «κουμπάρε περίμενε λιγάκι να περάσει κανένα ταξί να μας πάρει να ανεβούμε πάνω. Ε, περιμέναμε, και σε λίγο βλέπουμε μια ωραία γυναίκα να περπατάει και τότε λέει ο Βάρναλης «κουμπάρε, ήρθε ταξί, πάμε! Άμα βλέπουμε αυτή μπροστά μας… φτάνουμε!». Ο Βάρναλης, ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και διαφορετικός, και δεν υπάρχει άλλος στίχος που να περιγράφει σήμερα την κατάντια του ελληνικού λαού “Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα”. Όπως έχουμε και μεγάλους λογοτέχνες και γυναίκες, τη Σωτηρίου και άλλες. Είχαμε καλή λογοτεχνία. Τώρα δεν έχουμε τίποτα! Α, ο Μακριδάκης είναι καλός.

Οι Podemos και ο θείος τους

Διαβάζοντας χθες το άρθρο του Καρακούση στο Βήμα για την μεγάλη κρίση της δεξιάς παράταξης δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ την ανάλογη μεγάλη κρίση της Αριστεράς. Η οποία μεταλλάχθηκε όπως ήταν φυσικό κι αυτή κατόπιν του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, σε συστημική Αριστερά, με την έννοια ότι είναι εγκλωβισμένη εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς και τις αξίες του, πολιτεύεται δε με στόχο την συντήρηση και την επιβίωσή του και αυτό είναι πασιφανές κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αλλά και απολύτως (φυσιο)λογικό αφού οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούν είναι οι ίδιοι προσωπικά απολύτως εγκλωβισμένοι στο σύστημα ως καταναλωτές.

Έχουμε λοιπόν κατά το πλείστον μία Αριστερά καταναλωτών γαλουχημένων να επιβιώνουν κυκλοφορώντας το χρήμα, μη ικανών να επιβιώσουν απεκδυόμενοι την ιδιότητά τους ως γρανάζια του συστήματος που ζει και ανασαίνει από την κυκλοφορία του, μη γνωριζόντων και μη διανοουμένων καν πολλών από αυτών ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής και θεώρησης του κόσμου, με άλλα ιδανικά, αξίες και ορισμούς. Μία Αριστερά η οποία και λόγω ακριβώς αυτής της σύνθεσης της πλειονότητας των μελών της, άνοιξε τις αγκάλες της από ένστικτο αυτοσυντήρησης συστημικής σε κάθε καρυδιάς καρύδι μετά από την καταβαράθρωση του παραδοσιακού δικομματισμού και ενσωμάτωσε πάντες τους κομματικά ορφανούς ρηχούς, αδαείς, αμόρφωτους, ιδιοτελείς, επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου, καιροσκόπους πολιτικάντηδες και διάφορους άλλους τύπους, οι οποίοι, εκτός των άλλων, λόγω και του ότι θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, καίγονται, όπως αποδεικνύουν περίτρανα οι βλακώδεις κατά καιρούς δηλώσεις τους, τις οποίες ηλιθιωδώς κατόπιν διευκρινίζουν απανωτά, να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους πόθος για αλλαγή πολιτικής φρουράς (και μόνον) και (επ)άνοδό τους στα οφίτσια.

Το άλλο βεβαίως μέρος της Αριστεράς, η εσωτερική της μειονότητα που ανέχεται όλους αυτούς, αποτελεί και αυτό μίαν ακόμη πίκρα. Διότι στην πλειονότητά τους είναι παρωχημένα πλέον πολιτικά όντα, δίχως οικουμενικότητα στοχαστική, ένα κράμα καταναλωτή και παλαιο-σοσιαλιστή, μπερδεμένου απόλυτα, ως είναι φυσικό, ανάμεσα στις αλληλοσυγκρουόμενές του ιδιότητες, εξ ου και οι πολιτικές που προτείνουν είναι παρωχημένες εκτός από αποδεδειγμένα αδιέξοδες, π.χ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προτείνουν εκβιομηχάνιση, επαναφορά δηλαδή στην αποτυχημένη πεπατημένη του παγκοσμίου συστήματος η οποία μας έφερε ως ανθρωπότητα μέχρι εδώ, πρεσβεύουν δηλαδή το πισωγύρισμα του χρόνου και τίποτε παραπάνω.

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά, πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου, μια Αριστερά εκπροσωπούμενη, τουλάχιστον στις θέσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτής, από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να τελούν πλέον υπό πολιτική απόσυρση λόγω ηλικίας τουλάχιστον, αντ’ αυτού όμως κατέχουν θέσεις σημαντικές και επηρεάζουν με την συντηρίλα που αποπνέει ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας τους νεώτερους και την πορεία του χώρου, έχουμε μία Αριστερά ιδεολογικά μεν ρηχή, ανεπαρκή και αραχνιασμένη, εμφανισιακά δε επηρεασμένη, μιμούμενη και απολύτως ομοιάζουσα με την συντηρητική δεξιά δίχως γραβάτα.

Εξ ου και στις πρόσφατες φωτογραφίες από την Ισπανία, ο Αλέξης δίπλα στους Podemos έμοιαζε, λόγω εμφάνισης και γλώσσας του κορμιού του, όπως σχολίασε εύστοχα μία καλή μου φίλη, σαν να ήταν ο Έλληνας θείος τους που ήρθε απ’ τα παλιά.

 

Βίντεο εκδήλωσης στο καφέ Πόλις (Αθήνα 16 Οκτωβρίου 2014)

Μέρος 1ο

Μέρος 2ο

Ελπίδα εν αναμονή

Χθες που κοινωνικοποιήθηκα στην πόλη της Χίου, κατάλαβα σαφέστατα για μια φορά ακόμη ότι για να ασχοληθεί με τα λεγόμενα “Κοινά” οποιασδήποτε βαθμίδας, κάποιος αξιοπρεπής άνθρωπος, κάποιος που διαθέτει εγκύκλια μόρφωση, κριτική ικανότητα, πολιτική άποψη, συναισθηματική νοημοσύνη και οικουμενική όσο το δυνατόν ματιά, το πρώτο που έχει να κάνει είναι ο επαχθής συμβιβασμός του να υποτιμήσει, ίσως και να προσβάλει κάποιες φορές, τον εαυτό του.

Έπεσα λοιπόν χθες πάνω σε μία συγκυρία σπάνια για το νησί αφού βρισκόντουσαν εδώ δύο εκπρόσωποι της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ο υφυπουργός “ανάπτυξης” Ν. Μηταράκης, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, βλέποντας το “μαύρο” που έρχεται ακάθεκτο στην Α’ Αθηνών όπου εκλέχτηκε με την ΝΔ, προαλείφεται τώρα για υποψήφιος βουλευτής της στην Χίο και η υπεύθυνη “παιδείας”, βουλευτής Επικρατείας του Σύριζα Θ. Φωτίου.

Είδα λοιπόν φωτογραφίες και αποσπάσματα μαγνητοσκοπημένα από τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις τους, άκουσα κιόλας τις γνώμες ανθρώπων που παραβρέθηκαν στις εκδηλώσεις και η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήταν ότι δυο άνθρωποι που γνωρίζω πάρα πολύ καλά και εκτιμώ, οι οποίοι πολιτεύονται στο νησί τούτη τη στιγμή, ο ένας μάλιστα είναι ήδη αιρετός στην τοπική αυτοδιοίκηση, υποτίμησαν αισθητά και πιεστικά τον εαυτό τους παρευρισκόμενοι ο μεν ως μουγκός συνοδός της ρηχής (δυστυχώς το έχω διαπιστώσει και σε άλλες περιπτώσεις) Θ. Φωτίου και ως συνομιλητής του αμόρφωτου και χυδαία αναπτυξιολάγνου τζιτζιφιόγκου Ν. Μηταράκη ο έτερος.

Έτσι, αντιλαμβανόμενος για άλλη μια φορά το επίπεδο των εχόντων την εξουσία και των εν αναμονή αυτής, απογοητεύτηκα πλήρως ξανά, ενώ είχα κάπως αποξεχαστεί απασχολούμενος με την συλλογή ελαιοκάρπου τόσον καιρό, παρά το ότι μέσα σε όλον αυτό τον συρφετό που εκφράζει και εκπροσωπεί την κατάντια και την παρακμή της κοινωνίας των νεοελλήνων, υπάρχουν, όπως προανέφερα και λιγοστά πολιτικά όντα, άνθρωποι ξεχωριστοί και άξιοι εκτίμησης παρόλο που υποτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους άτσαλα ευρισκόμενοι εκεί μέσα.

Ίσως τελικά από κάπου εκεί όμως να έρχεται η όποια μας ελπίδα. Αλλά πρέπει να περιμένουμε νομίζω κάμποσο ακόμη, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο, φοβάμαι πάντως πολύ πέραν από τις επόμενες εκλογές…

Προτάσεις τοπικής (τουριστικής και όχι μόνον) ανάπτυξης

Με την ελπίδα ότι η νέα Δημοτική Αρχή θα ανταποκριθεί και θα τα συμπεριλάβει στον σχεδιασμό της, θέτω εν συντομία σε πρώτη δημόσια διαβούλευση τρία κατά την γνώμη μου πολύ σημαντικά για την ισορροπημένη και υγιή ανάπτυξη του νησιού ζητήματα:

1. Χίαθλον
Το Χίαθλον είναι μια ιδέα που γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια όταν με το Πελινναίο, τους αναγνώστες και τους συνεργάτες του πεζοπορούσαμε επί των ορέων και των παλαιών μονοπατιών του νησιού.
Είναι με λίγα λόγια η διοργάνωση ενός ετήσιου θεσμού, ο οποίος θα λαμβάνει χώρα στα τέλη Οκτωβρίου ή στα τέλη Απριλίου και θα αποτελεί έναν “αγώνα” πεζοπορικό με στόχο την διάσχιση του νησιού από βορρά προς νότο.
Η διαδρομή (την οποίαν μπορεί να συγκεκριμενοποιήσει βεβαίως ο εξαιρετικός συνεργάτης και φίλος κ. Γιώργος Χαλάτσης, ο σημαντικός ρόλος του οποίου στην εν λόγω διοργάνωση πρέπει να θεωρείται δεδομένος λόγω του ότι είναι απόλυτος γνώστης των μονοπατιών του νησιού από άκρη σε άκρη), μπορεί να ξεκινάει ενδεικτικά από την παραλία Καμπιών, να ανεβαίνει Πελινναίο και να κατεβαίνει Φυτά όπου θα γίνεται η πρώτη διανυκτέρευση, θα συνεχίζει την επομένη από Φυτά προς Πιτυός, όπου θα γίνεται η δεύτερη διανυκτέρευση, την τρίτη μέρα από Πιτυός προς Ανάβατο μέσω Ανδρόλακκου Μπαμπακιών Εγγύσας, την τέταρτη από Ανάβατο-Νέα Μονή- Λιθί μέσω Φα, την πέμπτη μέρα από Λιθί προς Μεστά ή προς Πυργί με κατάληξη την τελευταία μέρα στην Αγία Δύναμη ή στην Αυλωνιά του Πυργίου, ανάλογα με τα μονοπάτια που τελικώς θα επιλεγούν.
Το Χίαθλον μπορεί να αποτελέσει σπουδαίο θεσμό και να έλκει κάθε χρόνο πάρα πολλούς εραστές της περιπέτειας, της πεζοπορίας και της φύσης παγκοσμίως, θα γίνει δε πολύ σύντομα διεθνώς αναγνωρισμένος θεσμός.

2. Απολιθώματα αμμωνιτών Κορακάρη.
Στον Κορακάρη, επί δύο τεράστιων κόκκινων βράχων πάνω από την περιοχή Ψαρόπετρα, όπου κατασκευάζεται το φράγμα, και με θέα προς την πόλη και τις ακτές της Τουρκίας υπάρχουν τα σπουδαία και γνωστά στην παγκόσμια κοινότητα γεωλόγων και σε όλα τα πανεπιστήμια του πλανήτη απολιθώματα αμμωνιτών της Χίου.
Τα απολιθώματα είναι τα παλαιότερα που συναντώνται στον ελλαδικό χώρο, ηλικίας 250 εκατομμυρίων ετών
Η Χίος γενικότερα είναι ένας σπουδαίος και σπάνιος γεωλογικός παράδεισος αφού έχει να επιδείξει όλων των φάσεων και των ηλικιών τα πετρώματα από το παλαιοζωικό έως τα νεώτερα και αποτελεί τόπο μελέτης των ξένων πανεπιστημίων διαχρονικά.
Ως Πελινναίο πριν μερικά χρόνια, είχαμε σχεδιάσει και δημοσιεύσει με κύριο εμπνευστή, εξερευνητή, σχεδιαστή και αρθρογράφο τον Κώστα Μάγκο ένα πλήρες σχέδιο δημιουργίας Γεωπάρκου Αμμωνιτών στην περιοχή του Κορακάρη. Είχαμε οργανώσει επίσης ομιλία του καθηγητή κ. Τσελεπίδη ο οποίος είχε κάνει το διδακτορικό του στην Γερμανία με θέμα ακριβώς αυτό, δηλαδή τα απολιθώματα αμμωνιτών της Χίου.
Οι πληροφορίες καθώς και τα σχέδια είναι διαθέσιμα, τα δε απολιθώματα αναμένουν επί χρόνια πολλά την προστασία αλλά και την με σεβασμό και θαυμασμό, όπως τους αρμόζει άλλωστε, αξιοποίησή τους από την τοπική πολιτεία προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.

3. Κέντρο Φυσικής Καλλιέργειας στο Λωβοκομείο
Τελειώνοντας, θέτω το ζήτημα της φυσικής καλλιέργειας, της διατήρησης του κεφαλαίου των τοπικών ποικιλιών φυτών, της ανάπτυξης ενός κέντρου που θα εισαγάγει τους ενδιαφερόμενους στην φυσική ζωή, στην φυσική καλλιέργεια και στην φυσική διατροφή, στην φυσική υπόστασή τους και στους φυσικούς πόρους, ένα κέντρο δηλαδή το οποίο θα έχει την δυνατότητα να φιλοξενεί ομάδες ανθρώπων, να προσφέρει γνώσεις και ταυτόχρονα να παράγει καρπούς, φυτά και δέντρα για την πλήρη αναβλάστηση του νησιού και την βελτίωση της βιοποικιλότητάς του.
Όλα αυτά αποτελούν ήδη προτάσεις ζωής της ανθρωπότητας, η οποία έχοντας ζήσει το αδιέξοδο της δήθεν ανάπτυξης του καταναλωτικού τρόπου ζωής στρέφεται ήδη προς την κατεύθυνση της συνεργασίας με το οικοσύστημα και όχι πλέον της απομύζησής του.

Αυτά εν ολίγοις. Προσωπικά είμαι στην διάθεση της δημοτικής αρχής αλλά και της Μητρόπολης στην οποίαν ανήκει το Λωβοκομείο για περαιτέρω συζήτηση και ενέργειες προς επίτευξη αυτών των στόχων.

Γιάννης Μακριδάκης

Περίοδος τραγικής γελοιότητας

Σε αυτή τη μεταβατική φάση της πορείας της προς την συνειδητότητα η ανθρωπότητα φαντάζει τραγικά γελοία. Διότι έχει μπλέξει πλήρως μέσα στις αντιφάσεις της, που αποδεικνύουν καθημερινά όχι μόνον ότι ο βασιλιάς είναι ολόγυμνος “το παίζει ντυμένος”, σφυρίζει δηλαδή αδιάφορα, δήθεν σαν να μην συμβαίνει τίποτε αλλά και ότι δεν υπάρχει “μικρός” για να το φωνάξει!!

Ας επικεντρωθούμε στην Ελλάδα:

1. Αυτές τις μέρες αποκαλύφθηκε ένα ακόμη διεθνές σκάνδαλο φοροαποφυγής μεγάλων εταιριών και πολυεθνικών, με συγκεκριμένες ελληνικές συνιστώσες και πιθανή διαπλοκή συγκεκριμένων κρατικών λειτουργών κατά την πρότερη φάση της καριέρας τους, όταν ήσαν στελέχη του ιδιωτικού τομέα, προτού δηλαδή αναλάβουν τις θέσεις τους στο δημόσιο, το οποίον φυσικά δεν έχουν σε καμίαν εκτίμηση ως φιλελεύθεροι, σπουδαγμένοι αμόρφωτοι και εραστές της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων, ακόμη και των φυσικών πόρων που, όπως έχουμε πει και γράψει πολλές φορές αποτελούν αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος. Βεβαίως, καθ’ όλο το διάστημα το λεγόμενο ως “περίοδος οικονομικής κρίσης” έχουν αποκαλυφθεί και άλλα πολλά τέτοια παρόμοια σκάνδαλα όπως η υπόθεση “λίστα Λαγκαρντ”

2. Αποκαλύφθηκε επίσης ότι εκδότης και ιδιοκτήτης συγκροτήματος ΜΜΕ με, υποκριτική κατά την άποψή μου, αντιμνημονιακή ρητορική και με ρηχό πολιτικό λόγο όλα αυτά τα χρόνια, φέρεται να συμμετείχε σε συγκεκριμένα μικροπολιτικά, και όχι μόνο ίσως, παίγνια, παρέα με γνωστούς επιχειρηματίες – πολιτικάντηδες, στηρίζοντας έμπρακτα και για λόγους δικούς του το σύστημα.

3. Αποκαλύφθηκε επίσης για ακόμη μια φορά στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων των βίαιων ανακατατάξεων ότι οι περισσότεροι των ανθρώπων που φέρουν – είτε αυτοαποκαλούμενοι είτε αλληλοαποκαλούμενοι είτε βεβαίως εκλεγμένοι- κάποιους βαρείς κοινωνικά τίτλους επί του σαρκίου τους, όπως συγγραφείς, φιλόσοφοι, πρυτάνεις, βουλευτές, υπουργοί κ.α. και θεωρούν εαυτούς σπουδαίους και κεφάλαια για την ελληνική κοινωνία, άρα κατ’ επέκταση και για την ανθρωπότητα την οποίαν εκπροσωπούμε όλοι μας στην παρούσα φάση της, δεν είναι τίποτε απολύτως παραπάνω από χυδαίοι, μικρόψυχοι, ρηχοί τω πνεύμα, αμόρφωτοι, φθηνοί, αναξιοπρεπείς και χίλια μύρια όσα συνεπάγονται αυτών.

4. Αποκαλύφθηκε, τέλος, ότι οι περισσότεροι εκ των οποίων αγανακτούν και αντιτάσσονται πολιτικά με όλους τους παραπάνω είναι άμεσα εξαρτημένοι οικονομικά άρα και βιοποριστικά (αφού δεν μπορούν να ζήσουν δίχως χρήμα) από αυτούς που διαπλέκονται στην κορυφή, απεργάζονται και εφαρμόζουν όλες αυτές τις πολιτικές. Π.χ τα ΜΜΕ κουκουλώνουν τα σκάνδαλα διότι παίρνουν διαφήμιση. Στηρίζουν δηλαδή εμπράκτως το σύστημα που τους απομυζεί στο διηνεκές, αυτούς τους ιδίους (εδώ εδράζεται η ανοησία και η αναξιοπρέπειά τους) αλλά και όλη την κοινωνία (εδώ εδράζεται η χυδαιότητά τους) επειδή τους δίνει μια μπουκιά ψωμί στο σήμερα. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, κάποιοι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να κάνουν αξιοπρεπώς την δουλειά τους ενώ γνωρίζουν ότι εργάζονται για διαπλεκόμενους εκδότες και ιδιοκτήτες.  Τέλος, κάποιοι πολιτικοί, οικονομολόγοι και επίδοξοι πολιτικοί, όσοι δηλώνουν αντίθετοι με την χυδαία και ανάλγητη καταναλωτική πολιτική που εφαρμόζεται στο σύστημα, είναι αφενός ικανοποιημένοι οι περισσότεροι λόγω του ότι έχουν προσωπικά εξασφαλίσει προς το παρόν την υλική τους χόρταση μα και την πλήρωση της ματαιοδοξίας τους μέσα από το ισχύον σύστημα, αφετέρου δε είναι ακόμη, σχεδόν στο σύνολό τους, πάρα πολύ πίσω, σε σημείο να υποστηρίζουν ανοιχτά ως εναλλακτική λύση και ως πολιτική για μια νέα πορεία, την εκβιομηχάνιση της χώρας(!!!!!!), δηλαδή την εκ νέου πεπατημένη που μας έφερε ως εδώ ως ανθρωπότητα (κατ’ “επέκταση” και ως κράτος).

Το γελοίο λοιπόν του πράγματος εδράζεται σε όλες αυτές τις αντιφάσεις που έρχονται στο φως καθημερινά και ζητούν επιτακτικά να τις συνειδητοποιήσουμε, να συνειδητοποιηθούμε ως άνθρωποι επιτέλους. Να νιώσουμε ότι θεωρώντας τον εαυτό μας σπουδαίο και πάνω απ’ όλα τα άλλα πλάσματα και ξένο από τη φύση, εμπνευστήκαμε και βάλαμε σε λειτουργία ένα σύστημα το οποίο είναι ατελές ως σύλληψη του ατελούς μας νου και στο οποίο όμως έχουμε οι ίδιοι απολύτως παραδοθεί δίχως ούτε να το αμφισβητούμε, ούτε να μπορούμε πλέον να το καταργήσουμε δίχως να αυτοκαταργηθούμε μαζί του.

Όποιος ζει έξω από αυτό τον γόρδιο δεσμό μες στον οποίον βιώνει τις ημέρες και τις νύχτες της η ανθρωπότητα, το βλέπει ξεκάθαρα το τραγικό και το γελοίο του πράγματος. Η εικόνα του είναι ίδια απολύτως με την εικόνα γραβατωμένου παχύσαρκου σβέρκου που θεωρεί εαυτόν πολιτισμένο και προοδευμένο ενώ την ίδια στιγμή είναι πλήρως εξαρτημένος από τα κουπόνια του χρήματος, απομυζεί το οικοσύστημα χωρίς να έχει την νοητική ικανότητα ούτε καν να σκεφτεί τις πράξεις του και να τις συνδέσει με το αποτέλεσμά τους στον εαυτό του και στον πλανήτη, τρέφεται με περιττώματα, “ζει” με χημική υποστήριξη φαρμάκων και θεωρεί κάθε τι το φυσικό ως “γκουρμεδιά” αν είναι τροφή και ως “απόδραση” αν είναι στιγμή.

Αυτό το ον λοιπόν πιθανότατα ζει την τελευταία του περίοδο επί του πλανήτη. Διότι έτσι συμβαίνει με τους αναξιοπρεπείς. Όσο αισθάνονται το τέλος τους, τόσο πιο τραγικά γελοίοι γίνονται.