Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 92

Όπου “άνθρωπος” διορθώστε σε “καταναλωτής”. Διότι εξ-αφανίζει και τον άνθρωπο πλέον

Ο άνθρωπος εξαφάνισε τα μισά άγρια ζώα του πλανήτη
Θανάσιμη απειλή

Θανάσιμη για τη ζωή στον πλανήτη αποδεικνύεται η δράση του ανθρώπου, με την οποία κατάφερε το θλιβερό «επίτευγμα» του να εξαφανίσει περισσότερα από τα μισά άγρια ζώα της Γης, μόλις στα 40 τελευταία χρόνια. Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει η μη κυβερνητική οργάνωση WWF (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση), που στην τελευταία της έκθεση καταγράφει πτώση κατά 52% στον δείκτη «Ζωντανός Πλανήτης», που μετρά την εξέλιξη 10.380 πληθυσμών 3.038 ειδών θηλαστικών, πτηνών, ερπετών, αμφιβίων και ψαριών. Την ίδια στιγμή τα στοιχεία δείχνουν πως για τη διατήρηση του σύγχρονου τρόπου ζωής των αναπτυγμένων χωρών, χρειάζονται πολλαπλοί πλανήτες.

 

Οι διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις της ανθρωπότητας σε φυσικούς πόρους και οι αυξανόμενες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ασκούν τεράστιες πιέσεις στη βιοποικιλότητα του πλανήτη μας και απειλούν τη μελλοντική μας ασφάλεια, υγεία και ευημερία. Αυτό αποκαλύπτει ο «Ζωντανός Πλανήτης 2014» που συντάσσεται κάθε δύο χρόνια από την περιβαλλοντική οργάνωση WWF σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Aποτυπώματος (Global Footprint Network). «Σήμερα χρειαζόμαστε τη δημιουργική δυνατότητα μιάμισης Γης για να έχουμε στη διάθεσή μας τις οικολογικές υπηρεσίες που απολαμβάνουμε κάθε χρόνο», τονίζει το WWF.

Σύμφωνα με το WWF η «βιο-ικανότητα», δηλαδή η διαθέσιμη επιφάνεια για να εξαφαλισθούν τα αγαθά και οι υπηρεσίες που χρειάζεται ο σύγχρονος παγκόσμιος πληθυσμός, δεν σταματάει να συρρικνώνεται με την παγκόσμια δημογραφική έκρηξη. Από το 1961 ως το 2010, ο πληθυσμός αυξήθηκε από 3,1 σε σχεδόν 7 δισεκ. κατοίκους και η διαθέσιμη κατά κεφαλήν βιο-ικανότητα από 32 σε 17 στρέμματα παγκοσμίως. Με την ανάλυση των στοιχείων αυτών, η διεθνής οικολογική οργάνωση προειδοποιεί ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός πρόκειται να φθάσει τα 9,6 δισεκ. κατοίκους το 2050 και τα 11 δισεκ. το 2100, με αποτέλεσμα η διαθέσιμη βιο-ικανότητα για καθέναν από εμάς θα συνεχίσει να μειώνεται, σ’ ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από την υποβάθμιση των εδαφών, την έλλειψη πόσιμου νερού και την άνοδο του κόστους της ενέργειας.

Αναφορικά με τις ευθύνες για το «ολοκαύτωμα» της πανίδας, η έκθεση καταδεικνύει τις πλούσιες χώρες ως αυτές που το οικολογικό αποτύπωμα τους ανά κάτοικο είναι το πιο υψηλό. Το «οικολογικό αποτύπωμα», ένας από τους δείκτες υγείας του πλανήτη μας που έχει καθιερωθεί από τη συγκεκριμένη έκθεση και αντιστοιχεί ουσιαστικά στις απαιτήσεις μας σε φυσικούς πόρους, δείχνει ότι και τα 27 κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζουν υπεράνω των ορίων των φυσικών πόρων της Γης, ενώ βασίζονται υπερβολικά σε φυσικούς πόρους άλλων χωρών.

Πατήστε πάνω για μεγέθυνση

Πιο συγκεκριμένα, αν όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη υιοθετούσαν τον τρόπο ζωής των Ευρωπαίων, τότε η ανθρωπότητα θα χρειαζόταν 2,6 πλανήτες για να υποστηρίξει τις ανάγκες της σε φυσικούς πόρους, ενώ αν όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη ζούσαν και κατανάλωναν όπως ο μέσος Έλληνας, θα χρειαζόμασταν τους φυσικούς πόρους 2,5 πλανητών για να επιβιώσουμε.

«Το οικολογικό αποτύπωμα της Ευρώπης είναι μεγάλο. Οι οικονομικές μας δραστηριότητες συμβάλλουν στην απώλεια βιοποικιλότητας και ενδιαιτημάτων, εντός αλλά και εκτός ευρωπαϊκών συνόρων. Υπονομεύουμε το φυσικό κεφάλαιο που μας εξασφαλίζει την τροφή μας, τον αέρα που αναπνέουμε και το σταθερό κλίμα που χρειαζόμαστε», σημειώνει ο Τόνι Λόνγκ, Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Γραφείου Πολιτικής του WWF.

«Πίσω από την οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, ξεδιπλώνεται και μια άλλη λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου καταστροφική περιβαλλοντική κρίση. Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε εις βάρος του φυσικού μας κεφαλαίου και ο υπερ – δανεισμός αυτός θα έχει αρνητικές επιπτώσεις σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Ας αποτελέσει η οικονομική κρίση τουλάχιστον αφορμή για μια εκ βαθέων επανεξέταση των προτύπων ανάπτυξης», υπογραμμίζει με τη σειρά του ο Δημήτρης Καραβέλλας, Διευθυντής του WWF Ελλάς.

Τα πράγματα είναι παρόμοια και στις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρες. Πιο συγκεκριμένα, το 2010 το Κουβέιτ είχε την αρνητική πρωτιά, με το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Δανία, το Βέλγιο, τη Σιγκαπούρη, τις  ΗΠΑ, το Μπαχρέιν και τη Σουηδία να ακολουθούν την καταστροφική για τον πλανήτη πορεία. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει το WWF, η χρήση των φυσικών πόρων και των οικολογικών υπηρεσιών των χωρών με υψηλά εισοδήματα είναι 5 φορές πιο αυξημένη κατά κεφαλήν απ’ ότι στις χώρες με χαμηλά εισοδήματα, με αποτέλεσμα για να διατηρήσουν το βιοτικό επίπεδό τους οι πλούσιες χώρες να εκμεταλλεύονται ευρέως σην βιο-ικανότητα των πιο αδύναμων.

«Οι διάφορες μορφές της ζωής είναι ταυτόχρονα η μήτρα των οικοσυστημάτων που επιτρέπει τη ζωή στη Γη και το βαρόμετρο αυτού που κάνουμε για να ζει ο πλανήτης μας», γράφει ο γενικός διευθυντής του WWF Μάρκο Λαμπερτίνι. «Αδιαφορώντας για την τύχη τους, κάνουμε ένα βήμα προς το χαμό μας», προειδοποιεί.

tvxs.gr

Εικόνες χωραφιού

Εμπρός σε μιαν εικόνα χωραφιού ο καθένας βλέπει ό,τι γνωρίζει.

Άλλος βλέπει χωράφι χορταριασμένο, άλλος χωράφι παρατημένο, άλλος έναν παράδεισο φυσικής καλλιέργειας, άλλος μια όμορφη εικόνα φυτοκοινωνιών σε εξέλιξη και πλήρη ανάπτυξη ανάμεσα σε διαδρόμους πλήρους εδαφοκάλυψης

Ό,τι και αν βλέπετε εσείς, να ξέρετε ότι είναι τμήμα από το χωράφι μου, χωράφι φυσικής καλλιέργειας, ετών μοναχά 2, φωτογραφία τραβηγμένη σήμερα Οκτωβρίου 21η το απόγευμα, μετά το τελευταίο ίσως θαλάσσιο μπάνιο της εφετινής περιόδου, παραμονή της δεύτερης φθινοπωρινής σποράς και των βροχών που έρχονται επιτέλους.

Και βέβαια να ξέρετε ότι στην φωτογραφία χάνει διότι όλα τα χρώματα είναι ισοπεδωμένα και δεν ξεχωρίζει καθόλου η βιοποικιλότητα, τα τόσα είδη των φυτών! Στην πραγματικότητα είναι χίλιες φορές πιο όμορφο! Χίλιες φορές πιο υπέροχο επίσης είναι το να το βλέπεις ζωντανό, το να ξαπλώνεις ανάμεσα στα φυτά και να βοσκάς μαϊντανά, σέλινα, ρόκες, ραπανόφυλλα, καρότα και παντζάρια και τόσα ακόμη άλλα κάθε πρωί με τη δροσιά πάνω στα φυλλαράκια τους

 

Φανταστείτε…

Διάβασα σε ενημερωτική ιστοσελίδα ένα άρθρο από εκείνα τα γνωστά που γράφονται κατά καιρούς και παρουσιάζουν κάποιαν πτυχή του ανθρώπινου προσώπου του Πρωθυπουργού, σε ποιες ταβέρνες πηγαίνει, τι τρώει, πώς συμπεριφέρεται εκεί στους άλλους πελάτες και στο προσωπικό και λοιπά.

Αυτό που με έκανε φυσικά να πατήσω το λινκ και να διαβάσω την είδηση ήταν το γεγονός ότι από τον υπέρτιτλο κιόλας το άρθρο ανακοίνωνε κάποιες από τις γαστρονομικές του συνήθειες και προτιμήσεις. Χοιρινά, μοσχάρια, ψαρικά, γαλακτοκομικά και ζάχαρες είχαν την τιμητική τους στο εν λόγω άρθρο τελικά.

Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι ο ηλικίας 64 ετών Πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι κρεατοφάγος και όξινος. Αλλιώς δεν θα σκεφτόταν με τον τρόπο που σκέφτεται και δεν θα πολιτευόταν με τον τρόπο που πολιτεύεται.

Ξεχνώντας προς στιγμήν το συγκεκριμένο πρόσωπο και μιλώντας για έναν οποιονδήποτε άνθρωπο του δυτικού κόσμου, ο οποίος έχει περάσει τον μισό αιώνα ζωής και δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι με τις διατροφικές του συνήθειες γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο δέσμιος της χημικής βιομηχανίας φαρμάκων αλλά και ότι το να τρέφει τον εαυτό του με χημικές, με επεξεργασμένες και εν γένει με νεκρές τροφές, ζωικής κυρίως προέλευσης, τον καθιστά ασθενή σωματικά, πνευματικά και ψυχικά, χώρια το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που αφήνει και την ανηθικότητα έναντι στα άλλα πλάσματα, είμαστε απολύτως βέβαιοι, σύμφωνα και με τις σύγχρονες τάσεις των δυτικών κοινωνιών, οι οποίες ένιωσαν ήδη από καιρό την αδιέξοδη πορεία τους και ανέκρουσαν πρύμναν αναζητώντας άλλου είδους ζωή και διατροφή με περισσότερη υγεία, ισορροπία και ηθική ότι ο άνθρωπος αυτός είναι παρωχημένος.

Εκπροσωπεί μιαν πολύ περασμένη εποχή. Αυτή των αναπτυξιολάγνων ανθρώπων, οι οποίοι, με κατάλοιπα ανέχειας από την κατοχική και την μετακατοχική περίοδο βγήκαν ορμητικοί στην αγορά σαν τους εδόθη χρήμα και άρχισαν να σαβουριάζουν ό,τι έβρισκαν για να ικανοποιήσουν το ένστικτο αλλά και τα απωθημένα τους

Ότι ακριβώς κάνουν οι Κινέζοι και κάποιοι άλλοι ραγδαία “αναπτυσσόμενοι” λαοί σήμερα, τρέχοντας ολοταχώς και στα τυφλά όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά προς τον καρκίνο και τον πρόωρο θάνατο από ασθένειες αφού θα έχουν πρώτα δαπανήσει στους γιατρούς, στα φάρμακα και στις χημειοθεραπείες όσα χρήματα θα έχουν κατορθώσει να κερδίσουν ατομικά ο καθένας κατά την διάρκεια όλης αυτής της ανήθικης διαδικασίας “ανάπτυξης”. Όπως ακριβώς κάνουν εδώ και δυο γενιές οι δυτικοί καταναλωτές αλλά ακόμη δεν φαίνεται να το έχουν συνειδητοποιήσει σε ποσοστό τέτοιο του πληθυσμού τους, που να μπορεί να αλλάξει την πολιτική τους κουλτούρα και στάση, να αλλάξει ρότα στην εξελικτική πορεία τους.

Ο δυτικός πολιτισμός στηρίζεται ακόμη στον λανθασμένο προσανατολισμό του ανθρώπου. Στον ακαλλιέργητο άνθρωπο ο οποίος τρέφεται με πτώματα και με όξινες τροφές. Γι’ αυτό ο δυτικός πολιτισμός είναι τόσο όξινος, τοξικός και άκρως επικίνδυνος, ένας κατ’ επίφαση πολιτισμός, ένα μοντέλο αποτυχίας πλήρους. Γι’ αυτό δημιουργεί όξινους και τοξικούς βιότοπους εντός των οποίων αναπτύσσεται, μη φυσικούς, γεμάτους ρύπους και σκουπίδια με τα οποία ταυτόχρονα γεμίζει και καταστρέφει και το έξω από αυτούς οικοσύστημα, των υγειών πλασμάτων τους βιότοπους.

Ο δυτικός πολιτισμός, παρ’ όλη την ουσιαστική πρόοδο προς την συνειδητότητα που έχει να επιδείξει από ανθρώπους-μέλη του, τους οποίους ονομάζει στην καλύτερη των περιπτώσεων “εναλλακτικούς” είτε αυτοί είναι επιστήμονες είτε απλοί πολίτες του, ανθρώπους που αμφισβητούν, κατανοούν, νιώθουν το αδιέξοδο, την νομοτέλεια της αυτοκαταστροφής μέσα από αυτή την διαδρομή που τους έχουν διδάξει και ψάχνονται αλλιώς για το δικαίωμά τους να ζήσουν υγιέστερα ψυχικά, πνευματικά και σωματικά, να ζήσουν σε αρμονία με όλα τα άλλα πλάσματα, να ζήσουν πολιτισμένα, δίχως να είναι όμηροι δια βίου φαρμάκων χημικών, να ζήσουν όρθιοι και να πεθάνουν υγιείς και αξιοπρεπείς, κάτι που το έχει πλέον ξεχάσει ο συστημικός άνθρωπος ο οποίος πεθαίνει άρρωστος και με πόνους, ο δυτικός λοιπόν πολιτισμός παρ’ όλην αυτή την πρόοδο που έχει λάβει πλέον διαστάσεις αλλά δεν αρκεί ως φαίνεται, δεν έχει ακόμη καταφέρει να απεμπλακεί από το πρόσφατο ανώριμο παρελθόν του και από τους ασυνείδητους πολίτες και πολιτικούς που ορίζουν την πορεία του προς το μέλλον.

Φανταστείτε όμως έναν Πρωθυπουργό που να τρέφεται φυσικά, με ζωντανές φυτικές ανεπεξέργαστες τροφές, δίχως συσκευασίες, να ζει μέσα σε ένα μικρό κήπο φυσικής καλλιέργειας, να ασχολείται κάθε πρωί μία ωρίτσα με τις φυτοκοινωνίες και με τα έντομά του πριν πάει στο γραφείο του, να ακούει καθημερινά το βουητό της μέλισσας και να πατάει στο χώμα…

 

 

Ακούγοντας το τραγούδι του Κότσυφα

του Ανδρέα Τσελίκα από το alexandria-institute.com

Ολοκληρώθηκαν πριν από λίγες εβδομάδες τα προγράμματα ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού για φέτος. Ήταν ένα γεμάτο καλοκαίρι, με προγράμματα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και με μαθητές από όλα τα μέρη του κόσμου. Το τελευταίο πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε στη Χίο και έληξε την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου. Αποφάσισα να μείνω μια δυο μέρες ακόμα πριν γυρίσω στην Αθήνα. Έτσι λοιπόν κατέβηκα μια βόλτα το Σάββατο το πρωί στη Χώρα, πέρασα από το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Κάστρο, την Απλωταριά και σταμάτησα στο βιβλιοπωλείο Πάπυρος, όπου μπορεί κανείς να βρει στον πάνω όροφο βιβλία σχετικά με τη Χίο. Διαβάζοντας τους τίτλους και ξεφυλλίζοντας μερικά απο αυτά γυρνώ και βλέπω μια γνώριμη μορφή : τον φυσικό καλλιεργητή – συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη. Η πρώτη μου γνωριμία μαζί του έγινε πριν από 3 χρόνια περίπου, όταν διάβασα το μυθιστόρημα ” Ήλιος με δόντια”. Απόλαυσα κάθε του σελίδα: Η γλώσσα, το θέμα, η αφήγηση με συνεπήραν και αναζητούσα έπειτα όλα όσα είχε δημοσιεύσει και συνέχισε να δημοσιεύει: Ανάμισης τενεκές, η δεξιά τσέπη του ράσου, λαγού μαλλί, το ζουμί του πετεινού, η άλωση της Κωνσταντίας, του Θεού το μάτι κ.α.  Κάθε του βιβλίο διαφορετικό, το διάβαζα σχεδόν μονορούφι, ένιωθα να λέει κάτι μέσα μου. Δεν ήταν μόνο οι ποικίλες αφηγηματικές τεχνικές, η πλούσια και μεστή γλώσσα του, οι ιδέες ή οι ιστορίες που διηγούνταν: Όλα μαζί δημιουργούν ένα σύνολο τόσο απλό, ωραίο και ταυτόχρονα δύσκολο να το περιγράψεις  όπως ένα ποτήρι καθαρό, κρυστάλλινο νερό.

Επικοινώνησα μαζί με τον Γιάννη και έτσι πέρυσι προς το τέλος του καλοκαιριού φιλοξένησε στο μούρκι του (στο κτήμα του) εμάς και τους μαθητές μας. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε όχι μόνο για τα βιβλία του αλλά κυρίως για έναν διαφορετικό τρόπο και στάση ζωής, για τα απλά και ταυτόχρονα σημαντικά ζητήματα. Μιλήσαμε από τη μία μεριά για τη φυσική καλλιέργεια, τη Μέθοδο Φουκουόκα, την μαγεία που σου προσφέρει η επαφή με τη φύση, για τη γενναιοδωρία της γης και τα αγαθά που μας παρέχει πλουσιοπάροχα και από την άλλη για τον καταναλωτισμό , την απομύζηση των φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τους ρυθμούς ζωής και εργασίας στα σύγχρονα αστικά κέντρα. Η πρώτη αυτή συνάντηση δεν κράτησε πολύ, όμως οι μαθητές μας και εγώ φύγαμε τότε κρατώντας μέσα μας τις κουβέντες αυτές και τις φυλάξαμε στο μυαλό μας σαν ένα ενθύμιο από ένα όμορφο ταξίδι.

Συναντηθήκαμε μέσα στη χρονιά άλλες φορές τυχαία άλλες φορές σε κάποια συζήτηση ή παρουσίαση των βιβλίων του στην Αθήνα. Και σε αυτές τις συναντήσεις μετέδιδε με πάθος τη φλόγα για την φυσική ζωή και τον επαναπροσανατολισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Ταυτόχρονα, τη χρονιά που πέρασε, κατά τη διάρκεια των μαθημάτων με τους προχωρημένους μαθητές μας,  χρησιμοποίησα πολλές φορές αποσπάσματα από τα βιβλία του αλλά και μικρότερα κείμενα ή διηγήματα που δημοσίευε κατά καιρούς στο μπλογκ του. Ένα από τα κείμενα που με άγγιξε είναι το τραγούδι του κότσυφα. 

Περάσαμε μόνο λίγες ώρες μαζί στο μούρκι του εκείνο το μεσημέρι της τελευταίας μέρας μου στη Χίο λίγο πριν πάρω το πλοίο της επιστροφής για την πόλη. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο όμορφος επίλογος για την φετινή χρονιά. Το μέρος έσφυζε από ζωή, ένιωθα την ομορφιά και τη δύναμη του φυσικού χώρου να με κατακλύζει και τα λόγια του Γιάννη να είναι ένα μέρος, ένα αξεδιάλυτο κομμάτι αυτής της φυσικής ομορφιάς. Μιλήσαμε για την φυσική καλλιέργεια, την αλκαλική διατροφή, τον σύγχρονο άνθρωπο και την καταστροφική καταναλωτική του μανία, το χρήμα,την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των αξιών. Μοιραστήκαμε τα αγαθά που πλουσιοπάροχα προσφέρει το κτήμα του και γίναμε κοινωνοί της ζωτικής ενέργειας που προσφέρει η γη. 

Το γεύμα μας ήταν μία υπέροχη σαλάτα με όλα όσα πρόσφερε το κτήμα και στο μπολ μας είχαμε μία ποικιλία χρωμάτων, γεύσεων και μυρωδιών πρωτόγνωρων για μένα.  Η σαλάτα λοιπόν αυτή είχε: ντομάτες,  ξυλάγγουρο, αβοκάντο,  πιπεριές,  καυτερή κόκκινη πιπεριά,  κολοκύθι,  φύτρες από φακές,  άνηθο,  κουρκουμά,  ρίγανη,  λάδι, λεμόνι, ρόκα, σέσκουλο, μαϊντανό, σέλινο, δυόσμο, βασιλικό, ραπανόφυλλο, καροτόφυλλα και ζοχούς. 

Αυτή η γεμάτη και πρωτοφανής για μένα εμπειρία ήταν ένα πολύ δυνατό χτύπημα. Δεν μπορείς να είσαι πια ο ίδιος, να συνεχίσεις να κάνεις την ίδια ακριβώς ζωή στην πόλη χωρίς να νιώθεις άσχημα. Δεν μπορεί για ένα πιάτο φαγητό να δημιουργείς τόσα σκουπίδια, να καταναλώνεις τόσους φυσικούς πόρους και παράλληλα να μην ξέρεις τι βάζεις μέσα σου, τι τρέφεις εσένα και τους αγαπημένους σου. Τα λόγια λοιπόν του Γιάννη καθώς και η ίδια η συνέπεια με την οποία ο ίδιος ζει λειτουργούν σαν τους σβώλους, που έτσι όπως βλασταίνουν στο χώμα μετά τη βροχή, έτσι ανθίζουν και μέσα στις καρδιές αυτών που είναι έτοιμοι ή που θα ήθελαν να κάνουν την αλλαγή και την επανάσταση μέσα τους. Είναι το τραγούδι του Κότσυφα, το κάλεσμα για να βιώσεις με όλη σου την ύπαρξη την γιορτή και τη χαρά της ζωής καθώς και την ανάγκη να το μοιραστείς με όλον τον κόσμο.

Πήραμε τη ζωή μας λάθος

 

του Άρη Δαβαράκη από toportal.gr

Την Πέμπτη το βράδυ, μετά την εκδήλωση «Εφ’ όλης της ύλης» γύρω από την λογοτεχνία και την «κοσμοθεωρία» του Γιάννη Μακριδάκη, γύρισα σπίτι μου πολύ θετικά φορτισμένος. Στο μεταξύ μεσολάβησαν διάφορες αναστατώσεις που με οδήγησαν κυριολεκτικά στα όριά μου, αλλά, τελικά, μετά από μια τέτοια βραδιά θα ήταν πολύ δύσκολο να επικρατήσει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη. Ήταν τόσο πλούσια η δωρεά αυτής της συνάντησης πολλών και διαφορετικών ανθρώπων με τον Γιάννη, την λογοτεχνία και τον τρόπο που σκέφτεται και ζει, ώστε θα ήταν αχαριστία να επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να φορτώσει σκέψεις αρνητικές για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε.

Όπως θα έχετε παρατηρήσει από το Σαββατοκύριακο που πήγα στη Βολισσό της Χίου και πέρασα δυό μέρες στο μούρκι του Μακριδάκη το μυαλό μου μοιάζει να έχει αποικισθεί από τις καινούργιες σκέψεις και τις ολόφρεσκες ζωντανές ιδέες που έσπειρε στον εγκέφαλό μου κουβεντιάζοντας (ή και σιωπώντας) ο «Φυσικόςκαλλιεργητής και συγγραφέας». Μια ζωή, υποσυνείδητα, ασυνείδητα, προσπαθώ να βρω εκείνες τις συχνότητες με τις οποίες όταν συντονίζομαι νοιώθω μέρος του όλου, κομμάτι του μεγάλου αινίγματος, συντονισμένος με την αρμονία (ή και το χάος, δεν παίζει πολύ ρόλο) του σύμπαντος κόσμου. Όμως η σκέψη μου δεν είχε οδηγηθεί μέχρι τώρα στην επείγουσα προτεραιότητα αυτής της ζωής που ζούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη που μας παρέχει τα πάντα κι’ εμείς τον καταστρέφουμε μ’ ένα παράδοξο πείσμα και μία επιμονή εφιαλτική.

Ζητάμε «ανάπτυξη» και «πρόοδο» και μας έχουν πείσει ότι ανάπτυξη είναι η οικονομική διαδικασία που φέρνει κέρδη και υπεραξίες που τις μετράμε με το χρήμα, με τα «κουπόνια» αυτά όπως τα λέει κι’ ο Μακριδάκης. Αρκεί όμως μια εικόνα όπως αυτή που μας έδωσε ο ίδιος την Πέμπτη το βράδυ, για να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε καταλάβει. Ανεμογεννήτριες, για παράδειγμα. Εγώ τις είχα περί πολλού γιατί μου άρεσε η σκέψη πως με τις ενέργειες του ανέμου και μόνον θα μπορούσαμε να παράγουμε ηλεκτρισμό χωρίς να εξοντώνουμε άλλες πηγές που δεν είναι ανεξάντλητες. Δεν ήξερα όμως πως για να εγκατασταθούν οι ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές της Ευρυτανίας ή της Βορειοδυτικής Χίου όπου έχει και ο Γιάννης το ένα στρέμμα του που τον τρέφει και τον κάνει ευτυχισμένο, πρέπει οι βουνοκορφές να ξυριστούνε από τα αιωνόβια δέντρα, τις λεύκες, τους κέδρους και τα πλατάνια – γιατί για κάθε ανεμογεννήτρια χρειάζεται ένα ολόκληρο στρέμμα καλυμμένο με μπετόν για να την στηρίζει. Αυτό σημαίνει πως θα παρέμβουμε στο οικοσύστημα με τόση βία ώστε χιλιάδες χιλιάδων πουλιά, μικρά και μεγάλα ζώα, ερπετά, έντομα, δέντρα, θάμνοι, φυτά, αμέτρητες μορφές ζωής που συναποτελούν και στηρίζουν το οικοσύστημα αυτό του οποίου και εμείς είμαστε ένα αναπόσπαστο κομμάτι, θα πληρώσουν με την εξαφάνισή τους την κάθε ανεμογεννήτρια. Και εμείς, είτε το ξέρουμε, είτε δεν το ξέρουμε, θα ξεμείνουμε μόνοι στο χάος όταν η φυσική αυτή αλυσίδα σπάσει πιά και διαλυθεί. Τίποτα δεν θα μας σώζει. Ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι «δανειστές» μας, ούτε τα χρήματα που θα έχουμε αποταμιεύσει γκρεμίζοντας ότι μας κρατάει ζωντανούς. Ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα να μάθω στα 60 μου χρόνια ότι ο Άϊνστάϊν έχει πει πως μετά από 4 μέρες χωρίς μέλισσες η μηχανή της φυσικής ζωής στον πλανήτη θα σταματήσει να λειτουργεί.

Έχουμε φτάσει συνάνθρωποι σε εκείνο το σημείο της επιτάχυνσης με στόχο την απόκτηση χρήματος με κάθε τρόπο, ακόμα και με το έγκλημα, ώστε όπου νάναι θα στουκάρουμε πάνω σ’ αυτόν τον τοίχο που δεν βλέπουμε μέσα στην στραβομάρα μας, αλλά είναι κι’ αυτός από μπετόν αρμέ και θα μας εκσφενδονίσει κατακερματισμένους πολύ ψηλά, για να έχουμε την ευκαιρία να σκάσουμε ξανά στο χώμα με αντίστοιχη δυναμική –ώστε να ξεπλυθεί η ύβρις μέσα στην ομαδική και πανανθρώπινη αποτυχία μας.

Εκτός αν το προλάβουμε το κακό, αρχίζοντας από τον ίδιο τον εαυτό μας. Έχουμε γεμίσει καρκίνους και ψυχώσεις, κάθε μέρα πεθαίνουμε σε όλον τον πλανήτη αβοήθητοι μέσα σε αρρώστιες και υπαρξιακά αδιέξοδα – αλλά δεν μας δίνει κάθε μέρα ο Μεγάλος Αδελφός αναφορά για τον αριθμό των ανθρώπων που εγκαταλείπουνε το σώμα τους, το αποικισμένο από τα χημικά απόβλητα που «καταναλώνουμε». Μόνο αν τολμήσουμε και κόψουμε κάτι από τη Γή για να το φάμε και πάθουμε δηλητηρίαση και πεθάνουμε θα γίνουμε πρώτη είδηση.

«Να τρώτε μόνο τα συσκευασμένα που είναι ασφαλή» μας λένε. Και παράλληλα φροντίζουνε να μας εξουθενώνουν με την τηλεοπτική τους τρομοκρατία καθημερινά, ώστε να ασχολούμαστε συνεχώς με τα «σκάνδαλα» και τα «πολιτικά  σενάρια» και τις «δηλώσεις» και τις «αποκαλύψεις» τους. Έτσι αντί να είμαστε συντονισμένοι με το οικοσύστημα, καταντάμε να είμαστε ένα γρανάζι του δικού τους «συστήματος» –το οποίο τρέχει με χίλια προς την αυτοκαταστροφή του.

Αλλά όπως λέει και η Λίνα Νικολακοπούλου σ’ ένα από τα τραγούδια της συνάνθρωποι «δεν είναι ευ ζείν αυτό, αυτό είναι ευθανασία»…

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el...

Καταναλωτική ορολογία

Εξαιρετική η βραδιά στο καφέ Πόλις χθες. Τρεις και πλέον ώρες κράτησε τελικά δίχως να το καταλάβω καθόλου. Σας ευχαριστώ πολύ όλους που με τιμάτε με την πολυάριθμη και πολύ ανθρώπινη παρουσία σας σε κάθε εκδήλωση, είναι πολύ συγκινητικό όλο αυτό που συμβαίνει. Εξαιρετική και η κουβέντα μας, κάποια στιγμή, σύντομα ελπίζω, θα αναρτήσω εδώ όλο το βίντεο της βραδιάς.

Προς το παρόν και εν αναμονή των σχολίων σας (είτε εδώ είτε στο μέηλ) για όλα αυτά που νιώσαμε, που σκεφτήκαμε και που αρθρώσαμε αλλά και για όσα δεν προλάβαμε να πούμε, αναρτώ μία είδηση που βρήκα σήμερα το πρωί (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

“Ένας 63χρονος μοναχός σκήτης του Αγίου Όρους, απεβίωσε μετά από κατανάλωση δηλητηριωδών μανιταριών. Ο μοναχός είχε διακομιστεί την περασμένη Δευτέρα στο νοσοκομείο του Πολύγυρου Χαλκιδικής, αλλά λόγω της σοβαρότητας της κατάστασής του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ όπου και απεβίωσε. Όπως ανέφερε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο διοικητής του νοσοκομείου του Πολύγυρου, Ιωάννης Μπισχινιώτης, ο μοναχός είχε υποστεί μαζική ηπατική καταστροφή από κατανάλωση δηλητηριωδών μανιταριών. “Είναι ο δεύτερος θάνατος από δηλητηριώδη μανιτάρια μέσα σε λίγες ημέρες.Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας έχασε τη ζωή της στο νοσοκομείο Πολύγυρου λόγω δηλητηρίασης από μανιτάρια μια γυναίκα ενώ ο σύζυγός της σώθηκε. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται σε καλή κατάσταση τέσσερις Βούλγαροι εργάτες οι οποίοι επίσης είχαν καταναλώσει δηλητηριώδη μανιτάρια”, πρόσθεσε ο κ Μπισχινιώτης”.

Βλέπετε, πάνω σε ένα από τα ζητήματα που θίξαμε χθες, ότι οι σύγχρονοι αποπροσανατολισμένοι άνθρωποι, είτε είναι σπουδαγμένοι ιατροί είτε δημοσιογράφοι είτε όλοι εμείς στην καθημερινή ζωή μας χρησιμοποιούμε, ως να είναι απολύτως φυσικό πια, το ρήμα “καταναλώνω” για να περιγράψουμε τις φυσικές μας λειτουργίες σε αντικατάσταση των ρημάτων “τρώω” και “πίνω”. Θεωρούμε πλέον τον ανθρώπινο οργανισμό ως μηχάνημα που καταναλώνει και όχι ως φυσικό πλάσμα που τρέφεται. Μονάχα όταν επέλθει το τέλος ή κάποιος κίνδυνος που μπορεί να επιφέρει θάνατο μιλάμε με όρους φυσικούς και με ρήματα όπως “ασθενεί”, απεβίωσε”, “σώθηκε”, ενώ κανονικά και σύμφωνα με την καταναλωτική ορολογία θα έπρεπε η είδηση να συνεχίζει λέγοντας ότι ο εν λόγω μετά την κατανάλωση δηλητηριωδών μανιταριών χάλασε ή καταστράφηκε ή καταστράφηκε ολοσχερώς ή κατέστη ασύμφορη η επισκευή του ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

Επίσης κάτι άλλο που συμπεραίνουμε από την είδηση αυτή και πολλές άλλες παρόμοιες που δημοσιεύονται κατά καιρούς (άνθρωποι που πεθαίνουν από λεπτοσπείρωση την οποίαν κολλούν από ποντίκια κ.α.) είναι ότι το καταναλωτικό σύστημα εμμέσως και σαφώς εκφοβίζει συστηματικά τους καταναλωτές του ενημερώνοντάς τους για τον θάνατο κάποιων που τόλμησαν να “καταναλώσουν” ελεύθερες στη φύση “τροφές” και όχι παρασκευασμένες, επεξεργασμένες, συσκευασμένες, ελεγμένες από το ίδιο αυτό το καταναλωτικό σύστημα και για τα παθήματα κάποιων που τολμούν ακόμη να ζουν έξω από τα ασφαλή γήπεδά του δηλαδή τις πόλεις.

Εκφοβισμός του καταναλωτή και δαιμονοποίηση της φύσης μέσω απειροελάχιστων περιστατικών που οφείλονται στην ανθρώπινη αμέλεια και μόνο, αμέλεια που επιφέρει τον θάνατο σε πολύ περισσότερους ανθρώπους καθημερινά εντός των πόλεων και της καταναλωτικής ζωής απ’ ότι στην φύση και την φυσική ζωή. Το καταναλωτικό σύστημα έχει όμως την φύση απέναντι, την αντιμετωπίζει εχθρικά και ανταγωνιστικά και την συκοφαντεί σε κάθε ευκαιρία με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που τα συστημικά ΜΜΕ του συκοφαντούν και χλευάζουν κάθε αντίθετη με το σύστημα άποψη και στάση ζωής. Αυτό όμως θα το σχολιάσω εκτενέστερα σε κάποιαν άλλη ανάρτηση.

Πλούτος

Διανύουμε αυτές τις μέρες άλλη μία τεχνητή έξαρση της τεχνητής κρίσης. Τεχνητές εξάρσεις και κρίσεις ενός τεχνητού, ατελούς αλλά, το χειρότερο, ανόητου συστήματος, το οποίο, θεμελιωμένο επί του λάθους ορισμού του πλούτου, βρίσκεται δέσμιο στον φαύλο κύκλο των αντιφάσεών του και οδεύει ολοένα και πιο γρήγορα προς την πλήρη κατάρρευση.

Βεβαίως η κατάρρευση αυτή είναι προς το παρόν ελεγχόμενη και μάλιστα συμβαίνει με την μορφή καθίζησης, ώστε όσοι διαθέτουν περισσότερο από αυτόν τον λεγόμενο “πλούτο” χρήματος, να κονιορτοποιηθούν υστερότερα από τους άλλους, τους μη κατέχοντες αυτόν. Εκτός βεβαίως αν συμβούν κάποια φυσικά απρόοπτα, τα οποία όμως, όπως οτιδήποτε φυσικό, δεν αποτελούν πλέον ούτε καν φευγαλέα σκέψη στην καθημερινότητα των αποπροσανατολισμένων ανθρώπων.

Επειδή όμως ο άνθρωπος, λόγω της ξέφρενης εξέλιξής του, την οποίαν επιτυγχάνει έχοντας επικεντρώσει την ενέργειά του προς την λάθος αυτήν κατεύθυνση, έχει αποκτήσει πλέον την δυνατότητα να προξενεί εκτεταμένες και μη αναστρέψιμες καταστροφές στον πλανήτη, ταυτόχρονα με την ελεγχόμενη κατάρρευση της πυραμίδας του χρηματοοικονομικού συστήματος καταρρέει και το οικοσύστημα, ανεξέλεγκτα όμως αυτό λόγω της χαοτικής και ασύληπτης από τον ανθρώπινο νου σύνθεσής του. Γεγονός που καθιστά αδιαμφισβήτητη τελικά την άδοξη αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας αν συνεχίσει για λιγοστό ακόμη χρόνο να πορεύεται στην ίδια διαδρομή, την θεμελιωμένη στο ανόητο παιδαριώδες λάθος.

Την ιστορική λοιπόν αυτή στιγμή της ύπαρξης του γένους των ανθρώπων επί γης, δεν έχουμε περιθώρια καθυστέρησης, ούτε πλέον την πολυτέλεια ανάθεσης ευθύνης.

Ο καθένας από εμάς προσωπικά είναι εκπρόσωπος της ανθρωπότητας και οφείλει να αλλάξει έστω και απειροελάχιστα την πορεία της αλλάζοντας την ρότα της ζωής του, απεγκλωβίζοντάς την από το λάθος το δομικό, διορθώνοντάς το και επικεντρώνοντας κατόπιν την ενέργειά του επί της νέας πορείας.

Το δομικό λάθος είναι βεβαίως ότι ορίσαμε ως πλούτο την συγκέντρωση των κουπονιών τα οποία επινοήσαμε για να μετρούν τον πλούτο και να εξυπηρετούν με ακρίβεια και άκοπα τις μεταξύ μας ανταλλαγές των παραγώγων του πλούτου, ανταλλαγές που αποτελούν βεβαίως δομικά στοιχεία των κοινωνιών και όχι των αγορών.

Πλούτος λοιπόν είναι μονάχα οι πόροι της γης. Οι φυσικοί πόροι που εξασφαλίζουν την ζωή στον άνθρωπο και σε όλα τα άλλα έμβια πλάσματα. Πλούτος είναι μονάχα ο ήλιος, το οξυγόνο, το νερό, οι πρώτες ύλες της γης, οι σπόροι, το χώμα και η μέλισσα.

Δίχως αυτά ούτε Ζωή, ούτε Υβρις.

 

ΥΓ

Μόλις ανήρτησα το παρόν άρθρο, κατέβηκα στην Λ. Αλεξάνδρας και περπατώντας άκουσα μέσα στο βουητό των αυτοκινήτων, από κάπου απέναντι να έρχεται πεντακάθαρη η φωνή ενός τζιτζικιού. 16 Οκτωβρίου τζιτζίκι στην Αθήνα!

Ανέκοψα την πορεία μου και άρχισα να ακολουθώ τους ήχους του περνώντας ανάμεσα από μποτιλιαρισμένα στο φανάρι της Πανόρμου οχήματα

Επί της νησίδας, πάνω στον κορμό μιας λεύκας, έναντι της Σχολής Δημόσιας Υγείας βρήκα το υπέροχο αυτό πλασματάκι που μου άλλαξε ξαφνικά την πορεία μου

Δεν είναι τίποτε να αλλάξει πορεία κάποιος τελικά

 

 

Ανταπόδοση

Από τα τέλη του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1942 χιλιάδες Έλληνες κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου αλλά και της ηπειρωτικής χώρας πέρασαν ως πρόσφυγες πολέμου στις τουρκικές ακτές. Ταξίδεψαν με κίνδυνο της ζωής τους, “παράνομα”, “λαθραία”, διαφεύγοντας των γερμανικών ακταιωρών, κωπηλατώντας όλη νύχτα μέσα σε μικρές βάρκες και καϊκια.

Πολλοί άφησαν την τελευταία τους πνοή στο θαλάσσιο στενό ανάμεσα στα νησιά και την Τουρκία. Άλλοι πάλι στο πέλαγος καθώς προωθούνταν από την Σμύρνη και τον Τσεσμέ στην Κύπρο, στοιβαγμένοι κατά διακοσαριές στα αμπάρια μεγαλύτερων τουρκικών καϊκιών.

Οι πολλοί βεβαίως έφτασαν στους προορισμούς τους. Κύπρος, Συρία, Λίβανος, Πηγές Μωυσέως, Αίγυπτος, μέχρι το Βελγικό Κονγκό έφτασαν οι Έλληνες μεσανατολίτες πρόσφυγες του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Τα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς όπου διέμειναν μέχρι τη λήξη του πολέμου, οι δε άντρες οδηγήθηκαν στην Αίγυπτο, όπου και κατετάγησαν στον ελληνικό στρατό μέσης ανατολής. Επάνδρωσαν το πεζικό, το ναυτικό, την αεροπορία, τον Ιερό Λόχο, πήραν μέρος στις μάχες του Ελ Αλαμέιν και άλλες, στα κονβόγια των πολεμικών και στις αποβάσεις, στους βομβαρδισμούς της Μάλτας, στο Ρίμινι, στις καταδρομικές επιδρομές στα ελληνικά νησιά ενάντια στους γερμανοΙταλούς κατακτητές.

Μετά απ’ όλα αυτά, μετα και από τα γεγονότα που ακολούθησαν στους κόλπους του ελληνικού στρατού, τους έκλεισαν και στα Σύρματα οι Άγγλοι ως κομμουνιστές και στασιαστές. Ασμάρα, Ντεκαμερέ. Ορεινή Αβυσινία. Δύο χρόνια εξόριστοι και έγκλειστοι οι Έλληνες πρόσφυγες στρατιώτες σε τόπους ξένους αφιλόξενους

Τα γυναικόπαιδα όλο αυτό το διάστημα διαβιούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς

Το 1946 όσοι επέζησαν επέστρεψαν στην πατρίδα. Τους έβαλαν οι Άγγλοι στα λίμπερτυ και τους έστειλαν πίσω.

Το 1996, πενήντα χρόνια μετά πήρα τις συνεντεύξεις των Ελλήνων προσφύγων και έγραψα το βιβλίο Συρματένιοι Ξεσυρματένοι, ολοι.

Σήμερα οι βάρκες των προσφύγων ακολουθούν αντίθετη πορεία και έρχονται εδώ. 11.500 πρόσφυγες πολέμου ήρθαν στα ελληνικά νησιά το 2013 και 3.200 μέχρι στιγμής το 2014 μοναχά στη Χίο.

Προφανώς όσοι επιμένουν να μιλούν ακόμη για λαθρομετανάστες και υιοθετούν ακροδεξιές ρητορείες και πολιτικές είναι ανιστόρητοι, απαίδευτοι, αποκτηνωμένοι.

Στους σύγχρονους πρόσφυγες πολέμου που έρχονται στον τόπο μας οφείλουμε μοναχά να ανταποδώσουμε τα όσα οι πρόγονοί τους πρόσφεραν τότε στους δικούς μας προγόνους.

Επειδή δε η ζωή και η ιστορία κάνουν κύκλους και μάλιστα ολοένα και πιο σύντομους όσο πιο γρήγορα τρέχουν οι εποχές, οφείλουμε να τους φερθούμε ανθρώπινα και για έναν άλλον λόγο. Για να ανταποδώσουν και πάλι ύστερα οι ίδιοι ή οι απόγονοί τους την φιλοξενία αυτή στους δικούς μας απογόνους ή και σε εμάς.

Διότι το μέλλον έρχεται γοργά κατά πάνω μας. Και είναι ερεβώδες

Ανταπόδωση

Από τα τέλη του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1942 χιλιάδες Έλληνες κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου αλλά και της ηπειρωτικής χώρας πέρασαν ως πρόσφυγες πολέμου στις τουρκικές ακτές. Ταξίδεψαν με κίνδυνο της ζωής τους, “παράνομα”, “λαθραία”, διαφεύγοντας των γερμανικών ακταιωρών, κωπηλατώντας όλη νύχτα μέσα σε μικρές βάρκες και καϊκια.

Πολλοί άφησαν την τελευταία τους πνοή στο θαλάσσιο στενό ανάμεσα στα νησιά και την Τουρκία. Άλλοι πάλι στο πέλαγος καθώς προωθούνταν από την Σμύρνη και τον Τσεσμέ στην Κύπρο, στοιβαγμένοι κατά διακοσαριές στα αμπάρια μεγαλύτερων τουρκικών καϊκιών.

Οι πολλοί βεβαίως έφτασαν στους προορισμούς τους. Κύπρος, Συρία, Λίβανος, Πηγές Μωυσέως, Αίγυπτος, μέχρι το Βελγικό Κονγκό έφτασαν οι Έλληνες μεσανατολίτες πρόσφυγες του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Τα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς όπου διέμειναν μέχρι τη λήξη του πολέμου, οι δε άντρες οδηγήθηκαν στην Αίγυπτο, όπου και κατετάγησαν στον ελληνικό στρατό μέσης ανατολής. Επάνδρωσαν το πεζικό, το ναυτικό, την αεροπορία, τον Ιερό Λόχο, πήραν μέρος στις μάχες του Ελ Αλαμέιν και άλλες, στα κονβόγια των πολεμικών και στις αποβάσεις, στους βομβαρδισμούς της Μάλτας, στο Ρίμινι, στις καταδρομικές επιδρομές στα ελληνικά νησιά ενάντια στους γερμανοΙταλούς κατακτητές.

Μετά απ’ όλα αυτά, μετα και από τα γεγονότα που ακολούθησαν στους κόλπους του ελληνικού στρατού, τους έκλεισαν και στα Σύρματα οι Άγγλοι ως κομμουνιστές και στασιαστές. Ασμάρα, Ντεκαμερέ. Ορεινή Αβυσινία. Δύο χρόνια εξόριστοι και έγκλειστοι οι Έλληνες πρόσφυγες στρατιώτες σε τόπους ξένους αφιλόξενους

Τα γυναικόπαιδα όλο αυτό το διάστημα διαβιούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς

Το 1946 όσοι επέζησαν επέστρεψαν στην πατρίδα. Τους έβαλαν οι Άγγλοι στα λίμπερτυ και τους έστειλαν πίσω.

Το 1996, πενήντα χρόνια μετά πήρα τις συνεντεύξεις των Ελλήνων προσφύγων και έγραψα το βιβλίο Συρματένιοι Ξεσυρματένοι, ολοι.

Σήμερα οι βάρκες των προσφύγων ακολουθούν αντίθετη πορεία και έρχονται εδώ. 11.500 πρόσφυγες πολέμου ήρθαν στα ελληνικά νησιά το 2013 και 3.200 μέχρι στιγμής το 2014 μοναχά στη Χίο.

Προφανώς όσοι επιμένουν να μιλούν ακόμη για λαθρομετανάστες και υιοθετούν ακροδεξιές ρητορείες και πολιτικές είναι ανιστόρητοι, απαίδευτοι, αποκτηνωμένοι.

Στους σύγχρονους πρόσφυγες πολέμου που έρχονται στον τόπο μας οφείλουμε μοναχά να ανταποδώσουμε τα όσα οι πρόγονοί τους πρόσφεραν τότε στους δικούς μας προγόνους.

Επειδή δε η ζωή και η ιστορία κάνουν κύκλους και μάλιστα ολοένα και πιο σύντομους όσο πιο γρήγορα τρέχουν οι εποχές, οφείλουμε να τους φερθούμε ανθρώπινα και για έναν άλλον λόγο. Για να ανταποδώσουν και πάλι ύστερα οι ίδιοι ή οι απόγονοί τους την φιλοξενία αυτή στους δικούς μας απογόνους ή και σε εμάς.

Διότι το μέλλον έρχεται γοργά κατά πάνω μας. Και είναι ερεβώδες

Συνοδοιπόροι ορεινοί

Βρίσκομαι στην πρωτεύουσα, μετά από ένα ταξίδι τριών ημερών στο Καρπενήσι, προσκεκλημένος της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης και των ΓΑΚ (Γενικά Αρχεία του Κράτους) και ΚΠΕ (Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης) Ευρυτανίας.

Αυτό που παρατήρησα τις πρώτες κιόλας ώρες της ύπαρξής μου στην μεγάλη πόλη είναι ότι ο κυνισμός γίνεται ολοένα και πιο καταφανής και ο κανιβαλισμός βρίσκεται πλέον προ των πυλών.

Έγινα ήδη μάρτυρας επεισοδίων χυδαίας εξύβρισης από τους βιαστικούς και προγραμματισμένους επιβάτες του μετρό μίας γηραιάς κυρίας, η οποία σταμάτησε τον συρμό επειδή της έκλεψαν το πορτοφόλι και τους καθυστερούσε και, το χειρότερο, ενός ανθρώπου που έβηξε κάμποσες φορές ανάμεσά μας και δεν φορούσε, όπως απαιτούσαν οι άλλοι έξαλλοι και αλλόφρονες, μάσκα για τη μη μετάδοση των μικροβίων!

Έφυγα προχθές από την πρωτεύουσα τρέχοντας, ομολογώ, για Καρπενήσι αλλά επέστρεψα σήμερα ξανά αφού την Πέμπτη έχουμε εκδήλωση εφ όλης της ύλης στο καφέ Πόλις.

Το Καρπενήσι και η Ευρυτανία ολόκληρη ένας μικρός παράδεισος. Ο πλούτος της Ελλάδας ο αμύθητος και ο αειφόρος βρίσκεται εκεί σε όλο του το μεγαλείο. Βουνά αγέρωχα, περήφανα, κατάφυτα. Ποτάμια δροσερά και βουερά. Η πρωινή πάχνη να σηκώνεται από τις ρεματιές και να εξυψώνει τον άνθρωπο και όλα τα πλάσματα που είχε τυλιγμένα μέσα της όλη τη νύχτα.

Ευρυτανία. Ένας τόπος υπέροχος, πάμπλουτος και ταυτόχρονα χαρακτηρισμένος από το σύστημα ως νομός ορεινός και προβληματικός αλλά και ως φτωχότερη περιφέρεια της Ευρώπης. Σύμφωνα φυσικά με τις αξίες τις κάλπικες που ορίζουν το εξίσου κάλπικο και χυδαίο σύστημα. Σύμφωνα με τον ορισμό του πλούτου ως συγκέντρωση και κυκλοφορία κουπονιών χρήματος.

Ευρυτανία. Ένα πεδίο επέλασης της “ανάπτυξης” των διεστραμμένων νόων, οι οποίοι στον βωμό των χρηματικών κουπονιών προσπαθούν και εδώ, όπως και σε όλη την Ελλάδα, να ξεπουλήσουν τα αγέρωχα δασωμένα βουνά και να στήσουν επ’ αυτών βιομηχανικής κλίμακας ανεμογεννήτριες ανασκολωπίζοντάς τα, καταστρέφοντας την υπέροχη φύση της περιοχής, τον διαρκή και αδιαμφισβήτητο πλούτο της.

Στο Καρπενήσι γνώρισα ανθρώπους γλυκούς. Αναγνώστες των βιβλίων μου αλλά και συνοδοιπόρους στις ιδέες και την στάση ζωής. Συζητήσαμε, ιδιωτικά και δημόσια στις δύο εκδηλώσεις και στην ραδιοφωνική συνέντευξη, επί όλων των πεδίων. Περί της μόνης υπαρκτής αργής φυσικής ανάπτυξης, περί της φυσικής ζωής, διατροφής και καλλιέργειας, περί του φυσικού εαυτού μας και του οικοσυστήματος αλλά και περί του καταναλωτικού μας εαυτού, αυτού του χυδαίου υβριστή της ζωής, ο οποίος αυτοκαταστρέφεται και καταστρέφει ταυτοχρόνως την πατρίδα μας και όλον τον πλανήτη απομυζώντας τους πόρους του.

“Η Ευρυτανία είναι τα βουνά και τα ποτάμια της. Δεν πωλείται”, έγραφε το πανό έξω από την αίθουσα της Βιβλιοθήκης, όπου έγινε η κεντρική μας εκδήλωση και έγινα κι εγώ εκεί μάρτυρας της αγωνίας των ανθρώπων για την επέλαση των πολυεθνικών που σχεδιάζουν με τις ευλογίες του νεοελληνικού κράτους να ισοπεδώσουν τα βουνά και τα ελατοδάση. Γράψε στο μπλογκ σου για τον αγώνα που δίνουμε ενάντια στα σχέδια αυτά, μου είπαν, να τον γνωρίσουν κι άλλοι άνθρωποι (τον αγώνα), να μην νιώθουμε μόνοι μας. Δεν είναι μόνοι τους στον αγώνα αυτόν οι άνθρωποι του Καρπενησίου βέβαια. Από την Κρήτη μέχρι την Θράκη υπάρχουμε πολλοί που αντιστεκόμαστε ενεργά και δυναμικά στην χυδαιότητα και την ύβρη, υπάρχουμε πάρα πολλοί που δεν έχουμε επιτρέψει ούτε πρόκειται να επιτρέψουμε την ισοπέδωση των τόπων μας σε οποιονδήποτε βωμό, πόσω μάλλον στον βωμό των κουπονιών του χρήματος και της ανυπόστατης βίαιης ανάπτυξης του χρηματοοικονομικού συστήματος..

Όλους αυτούς τους ανθρώπους αλλά και άλλους που έχουν ήδη κάνει την επανάσταση εντός τους και έχουν ήδη στραφεί στις πραγματικές αξίες, έχω στην σκέψη μου γράφοντας αυτές τις γραμμές. Ευχαριστώ από καρδιάς τους ανθρώπους που με προσκάλεσαν, τους ανθρώπους που έσπευσαν να έρθουν στις εκδηλώσεις για να γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε, τους ανθρώπους που με φιλοξένησαν, τον Στέφανο και την Ηώ, στο πρότυπο κτήμα τους, στο χωριό Νόστιμο, όπου κάναμε την Κυριακή μια ανοιχτή δράση γνωριμίας με την φυσική ζωή, την φυσική και την αειφόρο καλλιέργεια αλλά και με την φυσική διατροφή.

Εις το επανιδείν φίλοι μου και συνοδοιπόροι