Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 95

Γεια σου Γιώργη υπέροχε άνθρωπε..

Είδηση από το http://left.gr/news/prosorini-diatagi...

Προσωρινή διαταγή αναστολής των εργασιών της Ελληνικός Χρυσός κέρδισε κάτοικος στις Σκουριές

Μια μικρή αλλά συμβολική νίκη κέρδισε χθες το κίνημα ενάντια στο χρυσό στην Χαλκιδική  απέναντι στην καταστροφή του δάσους από την Eldorado αλλά και την απειλή της καθημερινής ζωής των κατοίκων . Η υπόθεση αφορά τον Γιώργο Καλύβα ο οποίος ζει στις Σκουριές στην τοποθεσία Λάκκος Καρατζά όπου βρίσκεται το μεγάλο ρέμα που τροφοδοτεί με νερό το σύνολο της ΒΑ Χαλκιδικής. Πρόκειται για το μοναδικό σπίτι στην καρδιά του δάσους των Σκουριών το οποίο συνιστά και σύμβολο αντίστασης στην Eldorado Gold.

Η εταιρεία το τελευταίο διάστημα πραγματοποιεί εντατικές εργασίες που στόχο έχουν την κατασκευή φράγματος εναπόθεσης τοξικών αποβλήτων, εργασίες όπου εκτός από την τεράστια αποψίλωση του δάσους έχουν άμεσες συνέπειες και στην ζωή του Γ. Καλύβα.

Συγκεκριμένα το τελευταίο διάστημα η εταιρεία κατασκεύαζε έναν περιφερειακό δρόμο πάνω από το ρέμα «Καρατζά» για να σταματήσει την κυκλοφορία που υπήρχε από κατοίκους προς την περιοχή αυτή . Ο δρόμος αυτός βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κτήμα του κ. Καλύβα και, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι,  φτιάχνεται χωρίς σωστές προδιαγραφές με αποτέλεσμα να πέφτουν βράχοι εντός του κτήματος του κ. Καλύβα. Λόγω της επικινδυνότητας που προέκυπτε καθημερινά από την κατάσταση αυτή ο Γ. Καλύβας κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα τα οποία θα εκδικαστούν στις 31 Ιουλίου. Χθες το Ειρηνοδικείο Αρναίας εξέδωσε προσωρινή διαταγή προς την εταιρεία να απομακρύνει από το σημείο διάνοιξης όλα τα υλικά που προκύπτουν από τη διάνοιξη του δασικού δρόμου, τα υλοτομηθέντα δένδρα, τους ευμεγέθεις λίθους και να τα εναποθέσει σε ασφαλή σημεία και σε ικανή απόσταση από την ιδιοκτησία του κ. Καλύβα.

Ένα παλαιότερο κείμενό μου για τον Γιώργη τον Καλύβα 

 

Μαγεία

Απόψε 12 Ιουνίου 2014 και ώρα 20.27 βρέθηκα στην παραλία βόλτα με τη Μελίνα και πέσαμε πάνω σε ένα εξαιρετικό θέαμα. Δεξιά μας έδυε ο ήλιος και αριστερά μας ανέτειλε ολοστρόγγυλο και τεράστιο το φεγγάρι. Όσο κρυβόταν η μια πύρινη σφαίρα τόσο εμφανιζόταν η άλλη. Τι να μπορέσει να καταγράψει ένα κινητό από όλη αυτή τη μαγεία. Προφανώς τίποτα

 

Ευχαριστώ για τις προσκλήσεις που μου απευθύνετε για τόσα και τόσα σημαντικά φεστιβάλ, οικογιορτές και άλλα υπέροχα έργα και συναντήσεις σε όλη την Ελλάδα.

Τζιτζίκια και σχόλιο από έναν κόσμο μακρινό

Από χθες το απόγευμα 8 Ιουνίου αρχίσανε δειλά δειλά να ακούγονται τα πρώτα τζιτζίκια. Κάποια στιγμή που κάθισα στο χωράφι και αφουγκράστηκα τη φύση ολόγυρα, συνειδητοποίησα ότι μέσα στον χάρτη των ακουσμάτων υπήρχε τόσην ώρα και το τερέρισμά τους. Λίγα ακόμη αλλά αισθητά. Σήμερα ήταν πολύ περισσότερα και κάθε μέρα θα αυξάνεται ολοένα ο πληθυσμός τους ώσπου θα κυριαρχήσουν των ήχων. Το τι λένε τα τζιτζίκια στον άνθρωπο, μέγιστο ζήτημα

Χτες επίσης μου έστειλε η νέα συγγραφέας της Εστίας Μαριλένα Παπαιωάννου την παρακάτω φωτογραφία. Δεν ξέρω πού και πότε γράφτηκε το σχόλιο, έχω πάρα πολύν καιρό να ασχοληθώ με βιβλία, με συγγραφείς, με “συγγραφείς” και γενικά όλον αυτό τον τομέα που ετεροφωτίζεται από τον όρο “νεοελληνική λογοτεχνία” και συνήθως τον απαξιώνει, δεν με ενδιαφέρει καθόλου ουσιαστικά, ούτε ποτέ με ενδιέφερε, είναι ένας κόσμος τελείως μακρινός και ξένος για μένα αλλά αναρτώ εδώ και αυτό το σχόλιο, όπως κάθε τι που μου στέλνουν, έτσι, για την ιστορία.

Ανεχώρησε η “κυρία Μάνια”

Η “κυρία Μάνια” ήταν για μένα ο άνθρωπος, στου οποίου την κρίση και την εμπειρία επί της λογοτεχνίας οφείλω την όποια ύπαρξή μου στα ελληνικά γράμματα. Ήταν εκείνη που διάβασε το πρώτο μου βιβλίο, τον Ανάμιση ντενεκέ και το πρότεινε στην κόρη της την Εύα προς έκδοση από την Εστία. Ήμουν ουσιαστικά η τελευταία της επιλογή από τον μακρύ κατάλογο των συγγραφέων της Εστίας όλα αυτά τα χρόνια που διηύθυνε τον εκδοτικό οίκο ή που, αποτραβηγμένη στο γραφειάκι της, στο βάθος του ιστορικού βιβλιοπωλείου, παρακολουθούσε τα πάντα γύρω από το χώρο των εκδόσεων και της λογοτεχνίας.

Νιώθω πολύ τυχερός που αξιώθηκα να ζήσω την βγαλμένη από μια άλλη Αθήνα ατμόσφαιρα του γραφείου της, να ακούσω τις απόψεις της και τις εμπειρίες της επί των προβληματισμών μου, τις συμβουλές της κάποιες φορές και να γνωρίσω εξαίρετους ανθρώπους που την επισκέπτονταν συνεχώς εκεί. Θυμάμαι με γλύκα τα μεσημεριανά τσίπουρα και τις ρακές με τα ξηροκάρπια άλλοι όρθιοι, άλλοι στα σκαμπουδάκια κι άλλοι βυθισμένοι στις παλιές δερμάτινες πολυθρόνες, θυμάμαι τα περιστέρια, που ήξεραν πια την ώρα άφιξής της στο γραφείο και κατέβαιναν κι αυτά κατά σμήνη, συνοστίζονταν στον ακάλυπτο και στο κασαλίκι του μεγάλου συρόμενου παραθύρου περιμένοντας το σταράκι από τα χέρια της.

Θυμάμαι που έκανε εκείνο τεράστιο ταξίδι με ένα σαπιοκάραβο της άγονης γραμμής από την Λήμνο όπου έκανε διακοπές και ήρθε καταταλαιπωρημένη στη Χίο μαζί με την φίλη της την Ε.Ξ. για να με τιμήσουν στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου, ξαναγύρισαν δε στη Λήμνο με το επόμενο βαπόρι.

Θυμάμαι την τελευταία φορά που πήγαμε μαζί στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, εκεί που συνειδητοποίησα ότι αν έμπαινες μαζί με την κυρία Μάνια από την κεντρική πύλη της έκθεσης, μέχρι να φτάσεις στο βάθος, όπου βρισκόταν συνήθως το περίπτερο της Εστίας, χρειαζόταν σχεδόν μισή μέρα περπάτημα και ορθοστασία αφού από κάθε περίπτερο στη διαδρομή έβγαιναν οι εκδότες και το προσωπικό για να την χαιρετίσουν, να της δηλώσουν τον σεβασμό τους, να την προσκαλέσουν να καθίσει μαζί τους λίγο, να της πουν τα εκδοτικά τους νέα και την ρωτήσουν την γνώμη της. Μου έκανε εντύπωση με πόσο σεβασμό υποκλίνονταν εμπρός της οι άνθρωποι του βιβλίου κι εκείνη πάντα με το γέλιο και την ατάκα του αυτοσαρκασμού στο στόμα έδειχνε κατά βάθος να απολαμβάνει τον άτυπό της τίτλο της μητέρας των εκδοτών

Πολλά ακόμα θυμάμαι από την σχέση μου με την κυρία Μάνια. Τα τηλεφωνήματα που κάπου κάπου μου έκανε, για να μου χτυπήσει καμπανάκι σχετικά με κάποιο πολιτικό μου σχόλιο ή για να μάθει αν γράφω και πότε θα της στείλω να διαβάσει κανένα χειρόγραφο. Πάντα μου έλεγε να κάτσω εκεί που κάθομαι, να μείνω στη Χίο, στο χωριό μαζί με τα φυτά και τα ζώα, μη τυχόν και διανοηθώ να πάω στην Αθήνα και στις συναναστροφές, έτσι μου έλεγε με τον γνωστό σαρκασμό της και το μάτι της έλαμπε, ήταν γνωστή σε όλους η αγάπη της για τα φυτά και τα ζώα, για τα πουλιά, τα λουλούδια.

Ποτέ δεν έχασε το χιούμορ της, ακόμη και τους σωματικούς πόνους με αυτοσαρκασμό και γέλιο γάργαρο τους αντιμετώπιζε, ακόμη και σε αυτή την τελευταία πολύ δύσκολη περίοδο του εγκλεισμού της στο σπίτι στο Ψυχικό, γελούσαμε στις κουβέντες μας, πρώτα απ’ όλα για τον τρόπο που κουβεντιάζαμε γελούσαμε, εγώ μιλούσα κι εκείνη έγραφε, πάντα όμως είχε κάτι να μου πει για να με εμπνέει, να με κάνει να συνεχίζω δίχως ταλάντευση, δίχως αμφιβολία τον δρόμο της αφοσίωσης στη γη και στη συγγραφή.

Η κυρία Μάνια, ο άνθρωπος που ουσιαστικά με έβαλε στα ελληνικά γράμματα ανεχώρησε χθες για άλλους τόπους. Τώρα την αναλαμβάνουν πια τα πουλιά, τα ζωντανά, τα φυτά και τα λουλούδια. Να της ανταποδώσουν την τόση αγάπη που τους πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια της ανθρωπινής της υπόστασης. Είμαι βέβαιος ότι θα ζει μιαν αιώνια άνοιξη πλέον αφού όλα αυτά τα πλάσματα θα χαμογελούν συνέχεια με τις ατάκες της κι έτσι θα γίνει και ο δικός μας κόσμος εδώ κάτω πολύ καλύτερος σύντομα

Καλό ταξίδι κυρία Μάνια, καλά να περνάς εκεί με τις ψυχούλες αυτές γύρω σου και κοίτα να με κάνεις πάλι γραφιά άμα ξανανταμώσουμε, δεν το μετάνιωσα, μ’ άρεσε και σ’ ευχαριστώ από την καρδιά μου.

 

Γράμμα στην Αμαλία Κ.

Αγαπημένη μου Αμαλία

Σήμερα το πρωί μάζευα κάπαρη και πέρασες από το νου μου που αρμένιζε πίσω, σε μιαν αναδρομή στην αρχή του μεγάλου αυτού κύκλου, ο οποίος έκλεισε μόλις προχθές το βράδυ με τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών.

Θυμήθηκα τον Γιώργο, τον σύζυγό σου και πρώτο αιρετό Νομάρχη της Χίου, τον οραματιστή και τόσο αγαπητό, ακόμη και σε εμάς τους “αριστερούς – οικολόγους” που διαφωνούσαμε μαζί του συνεχώς για διάφορα έργα αλλά που νιώθαμε και εκτιμούσαμε απέραντα το όραμα και την ανιδιοτέλειά του, την αγάπη του για τον τόπο και που, νιώθοντας κι εκείνος το όραμα το δικό μας, την αγωνία μας και την αγάπη μας για το νησί, μας έπαιρνε ακούραστος ακόμη και μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα τηλέφωνο για να πάμε στο γραφείο του στη Νομαρχία και να τα συζητήσουμε ξανά και ξανά όλα, να βρούμε πεδίο σύγκλισης, θυμήθηκα λοιπόν σήμερα το πρωί αυτόν τον άνθρωπο που δεν άντεξε στις πιέσεις της πολιτικής αλητείας της εποχής και άφησε την τελευταία του πνοή τον Δεκέμβριο του 2001, σε ηλικία 46 ετών, εν ενεργεία Νομάρχης για δεύτερη 4ετία και εκλεγμένος από την πρώτη κιόλας Κυριακή με 52%.

Από τότε, από τις εκλογές που ακολούθησαν τον θάνατό του, άνοιξε ο κύκλος της παρακμής του νησιού, ένας κύκλος που ακολούθησε βέβαια τον παράλληλο δρόμο ολόκληρης της Ελλάδας, η οποία παραδομένη στην πελατειακή πολιτική του παραδοσιακού δικομματισμού, πέρασε διαμέσου μιας περιόδου κατά την οποίαν κορυφώθηκε η αναπτυξιολαγνεία, η ιδιώτευση, η άκρατη κατανάλωση των πάντων, η ασέβεια προς το φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο του τόπου με κίνητρο το γρήγορο και κατ’ ουσίαν εντελώς μάταιο οικονομικό κέρδος, η διαφθορά, η αδιαφάνεια, η διαπλοκή, η λούμπεν πολιτική και ο τραμπουκισμός, φτάνοντας τελικά μέχρις εδώ, στην απόλυτη χρεοκοπία και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας μας, του μέλλοντος δηλαδή των τέκνων της.

Θυμήθηκα αγαπημένη μου Αμαλία τότε που ήταν πάλι προεκλογική περίοδος και η ορφανή παράταξη του Γιώργου, με επικεφαλής τον συνεργάτη του Γιάννη Γαϊσίδη, ο οποίος αντικατέστησε τον εκλιπόντα Νομάρχη για ένα σχεδόν χρόνο μέχρι να τελειώσει η θητεία του συνδυασμού και ανέλαβε κατόπιν να κατέλθει στις εκλογές για να πάει παρακάτω το όραμα, βρέθηκε να έχει αντίπαλο τον εκπρόσωπο της λούμπεν πολιτικής του πασόκ. Θυμήθηκα την αγωνία όλων να μην περάσει η διοίκηση του νησιού στα χέρια αυτών των ανθρώπων. Θυμήθηκα και το προσωπικό μου δράμα, όταν σε ηλικία τότε 30 ετών και έχοντας κλείσει 5 χρόνια έκδοσης του Πελινναίου, του προσωπικού μου πάθους και οράματος, μου πρότεινε ο Γαϊσίδης να μπω στο ψηφοδέλτιο. Θυμήθηκα τις αναστολές μου, την αναποφασιστικότητά μου, το άγχος μου, το μισερό ναι που του είπα μετά από μεγάλη πάλη μέσα μου και κατόπιν, τελευταία ώρα, το όχι μου, το οποίο ήταν τόσο έντονο και φορτισμένο που τον έκανε να με οδηγήσει, την τελευταία ακριβώς στιγμή της κατάθεσης των συνδυασμών, στο σπίτι του μακαρίτη Νομάρχη, εμπρός σου, όπου και λύγισα στην εικόνα των ματιών σου και στην μία και μόνη φράση σου, στο ότι θα ήθελες πολύ να βοηθήσω κι εγώ στην προσπάθεια που κάνουν οι συνεργάτες του Γιώργου για να συνεχιστεί το έργο του και το όραμά του, να δώσω κι εγώ τη μάχη των εκλογών για να μην περάσει το νησί στην παρακμή που αποδεδειγμένα πια εκπροσωπούσαν οι αντίπαλοί του.

Και είπα το τελικό ναι, εκεί στην κουζίνα του σπιτιού σου και μπήκα στο ψηφοδέλτιο και έγιναν οι εκλογές και χάσαμε και το νησί πέρασε μια ντουζίνα χρόνια υπό διοίκηση πρακτορείου στοιχημάτων ποδοσφαίρου, υπό πολιτική αλητεία, σκοταδισμό, αναπτυξιολαγνεία, ασέβεια σε κάθε τι. Ήταν τα χρόνια της νεοελληνικής ευμάρειας όλα αυτά, του δανεικού χρήματος που έρεε άφθονο και είχαν βγει στον αφρό όλοι αυτοί οι μελλοντικοί παχύδερμοι παγκαλίσκοι για να τα φάνε μαζί με τους συνεργάτες και τους πελάτες τους, τους βολεμένους νεοέλληνες λούμπεν ψηφοφόρους, άλλοι από δαύτους κατά συρροήν και από πάθος και άλλοι, κακομοίρηδες, φοβισμένοι όμηροι για την επιβίωση, εγκλωβισμένοι των πολιτικάντηδων για μια δουλίτσα, μέσα από την οποίαν θα γινόταν στο μέλλον θύματα αλλά και αντικείμενα χλευασμού, ειρωνείας και ενοχής για το ότι συμμετείχαν δήθεν και του λόγου τους στο μέγα φαγοπότι.

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια κράτησε αυτός ο εφιάλτης της επέλασης των απολίτιστων, ανιστόρητων, αμόρφωτων, ανίκανων να εκτιμήσουν το κάλλος και τις αξίες, από τις ζωές μας αγαπημένη μου Αμαλία και έπρεπε να έρθουν τα πάνω κάτω, να εξευτελιστεί η, έτσι κι αλλιώς ξεφτιλισμένη από τότε στα δικά μας μάτια, ευμάρεια των νεοελλήνων, να φτάσει η κρίση αξιών και ηθικής, η κρίση πολιτισμού και πολιτικής να γίνει πλέον και κρίση οικονομική, ώστε να τη δουν και να τη νιώσουν στο πετσί τους όλοι, έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο, στο επίπεδο των πολιτικών κατακαθιών που ανέλαβαν να μας ορίσουν τις ζωές, να τους δούμε μούρη με μούρη, να λερωθούμε και μόνο από την ύπαρξή τους δίπλα μας, ώστε να ξυπνήσουμε πάλι και να αντιδράσουμε, να πάρουμε ξανά την προς τα άνω πορεία, για να γυρίσει κάπως η ζωή, να αναπνεύσουμε αέρα καθαρότερο.

Προχτές το βράδυ λοιπόν έκλεισε ο κύκλος μιας ντουζίνας χρόνων απαξίας της ζωής μας και του τόπου μας αγαπημένη μου Αμαλία και η Χίος βρήκε ξανά την τσαλαπατημένη της αξιοπρέπεια, απέκτησε ξανά για πρώτη φορά μετά από τότε, από τον θάνατο του Γιώργου, Δήμαρχο, Δημοτική Αρχή και Δημοτικό Συμβούλιο που της αξίζουν. Ο Μανώλης Βουρνούς και οι δημοτικοί του σύμβουλοι, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι άνθρωποι, όσοι τουλάχιστον από αυτούς γνωρίζω προσωπικά, η Ερμιόνη Φρεζούλη και η Χιακή Συμπολιτεία με την πολιτική θεώρηση και στάση ζωής τους, την ανιδιοτέλεια και την συλλογικότητα που πρεσβεύουν και προωθούν, ο Μάρκος Σκούφαλος που απέδειξε και στην προηγούμενη θητεία του ως επικεφαλής της ΛΑΣ ότι είναι μία αξιοπρεπής και δυναμική δημοτική παράταξη αποτελούν κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο για την έναρξη αυτής της νέας πορείας προς τα πάνω, την οποίαν παίρνει το νησί, έστω και υπό αυτές τις αντίξοες πανελλαδικά, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια συνθήκες.

Ούτως ή άλλως εμείς γνωρίζουμε καλά ότι το χρήμα δεν έχει καν θέση στο αξιακό μας σύστημα, είναι απλά ένα μέσον ευτελές που αντικατοπτρίζει εντός του καταναλωτικού συστήματος τις πραγματικές αξίες, τον πραγματικό και διαρκή πλούτο μας, το φυσικό και το πολιτισμικό κεφάλαιο του νησιού μας, που δεν χάνεται ούτε υποτιμάται με την πάροδο των ετών, απεναντίας, γίνεται ολοένα και πιο πολύτιμο. Κι αυτό το κεφάλαιο, αυτόν τον διαρκή μας πλούτο, αυτές τις αξίες μας απαιτούμε να προστατέψουν οι νέοι μας άρχοντες, ελπίζουμε δε ότι θα σταθούν στο ύψος της προσωπικής του ο καθένας καλλιέργειας και, έχοντας πάρει μαθήματα από το πρόσφατο κακό παρελθόν, με σύγχρονη αντίληψη για απόλυτα διαφανή διοίκηση και για αξιοπρεπή ανάπτυξη με σεβασμό στην ζωή “απ’ όπου κι αν προέρχεται” και στην κλίμακα του τόπου, θα ξαναβάλουμε τις βάσεις για μια υγιή κοινωνία και μια στέρεη και όχι πλέον δανεική, φρούδα και μάταιη πορεία ζωής.

Είμαι βέβαιος αγαπημένη μου Αμαλία ότι έχεις πει ήδη τα νέα στον Γιώργο, σε είδα άλλωστε την επομένη της πρώτης Κυριακής των εκλογών πρωί πρωί στον δρόμο και κατάλαβα από το βλέμμα σου τη χαρά σου για το προσωρινό εκείνο αποτέλεσμα που οδηγούσε σε δεύτερο γύρο και σε βέβαιη κατάρρευση του δωδεκαετούς καθεστώτος της απαξίας. Σε χαιρετώ και σου εύχομαι υγεία και ηρεμία.

με αγάπη

Γιάννης Μ.

Πορεία στο σούρουπο

Η Ευρώπη σκοτεινιάζει ξανά. Διανύουμε το σούρουπο αυτή την ώρα. Φασίστες, ναζί, εθνικιστές πάσης φυλής πάνε στην ευρωβουλή για να υπηρετήσουν μία δήθεν ένωση ευρωπαϊκών εθνών και συνεργασία διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων … Όσο το καταναλωτικό σύστημα θα πνέει τα λοίσθια λόγω αδυναμίας πλέον του οικοσυστήματος να το υποστηρίζει, τόσο θα αυξάνεται ο εθνικισμός και τόσο θα καλπάζει ο κανιβαλισμός μεταξύ των ανθρώπων.

Στην Ελλάδα το σύστημα καλά κρατεί. Κι όσο η Αριστερά δεν έχει πρόταση θετική αλλά είναι μονάχα μια Αριστερά συστημική απολύτως, της αντίδρασης και της άρνησης, αντιμνημονιακή και αντιμερκελική δεν πρόκειται να εμπνεύσει την κοινωνία που αλλάζει εξ ανάγκης ραγδαία. Η Αριστερά δείχνει ανίκανη να κατανοήσει την τάση της ανθρωπότητας. Προσκολημμένη στο χρήμα και στα “ιδανικά” , στις “αξίες” του συστήματος δείχνει να θέλει να υπηρετήσει και να εκφράσει τους μελλοθάνατους που κατασκεύασε και εξεδίωξε βίαια αυτό και όχι τα αντισώματα της ανθρωπότητας, όχι δηλαδή τους ανθρώπους που ζουν αλλάζοντας το μέλλον. Είναι μια Αριστερά παρωχημένη, την οποίαν χλευάζει, ειρωνεύεται, συκοφαντεί, δεν φοβάται ουσιαστικά το σύστημα μιας και αυτό την ορίζει απόλυτα.

Όσο είναι λοιπόν η Αριστερά εγκλωβισμένη στα όρια και τους όρους του, όσο υπηρετεί την νεογλώσσα και την απολύτως αντεστραμμένη πραγματικότητά του, τόσο θα παραμένει μακριά από την εξουσία, τόσο το σύστημα θα γεννά αποκόμματα, χρυσές αυγές στα ποτάμια με τις ελιές για να αποσυμπιέζει την δυσαρέσκεια των φοβισμένων και πλανημένων πολιτών και να είναι ολοένα πιο λίγοι οι μελλοθάνατοι που βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της.

Η ελληνική Αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει στην Ευρώπη και να επαναστήσει το αξιακό σύστημα και τους ορισμούς της ζωής στην ρεαλιστική τους βάση. Να απεγκλωβιστεί από την πλάνη του χωλού και ατελούς υποσυνόλου και να απελευθερωθεί στον απέραντο, χαοτικό και τέλειο ρεαλισμό του υπερσυνόλου. Να θέσει τους πραγματικούς ορισμούς του πλούτου, της φτώχειας, της αξίας, της ευτέλειας, των φυσικών πόρων, της εξοικονόμησης και της αναπλήρωσης αυτών, της ανάπτυξης και της προόδου, της λιτότητας, της υγείας, της ευθύνης και του πολιτισμού, του ανθρώπου και των πλασμάτων ως όντα και όχι ως άτομα και ως αριθμημένες αναλώσιμες μονάδες.

Η Αριστερά για να δραπετεύσει από την παραδοσιακή, την μουσειακή της πλέον υπόσταση και να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη πανανθρώπινη και οικουμενική πολιτική δύναμη, θα  πρέπει εκτός των άλλων να ξεφύγει και από την ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων. Να περιφρονήσει τον εγωισμό και τον ανταγωνισμό, να διδάξει συνεργασία, αρμονία, συλλογικότητα μεταξύ των ανθρώπων και του οικοσυστήματος.

Με άλλα λόγια η Αριστερά για να κυβερνήσει θα πρέπει να καταργήσει τις κυβερνήσεις εντός της και όχι να τις ονειρεύεται, για να λάβει την εξουσία θα πρέπει να καταργήσει τις εξουσίες, να φέρει τα πάνω κάτω, να επαναστατήσει και να επαναστήσει τα πάντα, να μην ονομάζεται καν Αριστερά πλέον αφού θα έχει αποδείξει στους πάντες το προφανές: Ότι δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση παρά μόνον Αυτή

ΥΓ

Στην πράξη, η δυναμική στάση του Α. Τσίπρα από την επομένη των ευρωεκλογών είναι φυσικά προς την σωστή κατεύθυνση. Επιτέλους ας σταθεί στο ύψος του το κόμμα και ας μην σύρεται πίσω από τον οχετό της ακροδεξιάς, ας βάλει την ατζέντα του ως Αριστερά, ας θέσει τους όρους, τους ορισμούς και τα όριά του

Οι υβριστές (μου) κατέρρευσαν

Στις 15 Απριλίου είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο “Να τους ξαναψηφίσετε” αναφερόμενος στα πολιτικά ρετάλια, τους αχαρακτήριστους και ανεκδιήγητους Δήμαρχο Χίου Π Λαμπρινούδη, Αντιδήμαρχο Αμανής Γ Χρίτη και Αντιπεριφερειάρχη Χίου Κ. Γανιάρη, οι οποίοι κατέθεσαν ενόρκως εναντίον μου με γελοίες καταθέσεις υπερασπιζόμενοι στο δικαστήριο τους υβριστές μου δια του Τύπου.

Το δικαστήριο με δικαίωσε παρά τις προσπάθειές τους

Σήμερα οι πολίτες της Χίου έδωσαν και στους τρεις την καλύτερη απάντηση στην ανώτερη μορφή ηλιθιότητας, στην αλαζονεία τους.Οι εκλογικοί τους συνδυασμοί κατέρρευσαν και είναι πλέον και οι τρεις οριστικά απερχόμενοι, πολιτικά τελειωμένοι, μας αδειάζουν με λίγα λόγια τη γωνιά αυτοί και οι όμοιοί τους, που τόσα χρόνια κρατούσαν το νησί όμηρο της αμορφωσιάς τους και της πολιτικής τους οπισθοδρόμησης.

Ανάμεσα στα πολλά που σημαίνει ο πολιτικός τους εκπεσμός, σημαίνει και (ακόμη μία στην εικοσάχρονη και πλέον πορεία μου ως ενεργός πολίτης) απόλυτη προσωπική μου δικαίωση

Καλή επανεκκίνηση στο νησί

 

 

Νεοναζί ονειρώξεις

Πήγα πρωί πρωί να ψηφίσω για να μην δω μούρες κομματικές και λούμπεν παραταξιακές της διαφθοράς και της ιδιοτέλειας αλλά μου προέκυψαν από εκεί που δεν το περίμενα οι εμετικοί ανθρωποτύποι

Ώρα εφτά και μισή το πρωί και το εκλογικό τμήμα βρίσκονται η δικαστική αντιπρόσωπος με την γραμματέα της και δύο αντιπρόσωποι κομμάτων και συνδυασμών (ΚΚΕ και ενός αυτοδιοικητικού). Μέσα στα δύο παραβάν κάποιοι πολίτες ψηφίζουν και εγώ που αναμένω την σειρά μου, ουδείς άλλος.

Τότε μπαίνει ο αποκτηνωμένος με τα μαύρα ρούχα, δείχνει στην δικαστική αντιπρόσωπο μια εξουσιοδότηση, ελέγχει τα ψηφοδέλτια στο τραπέζι και φεύγει όπως ήρθε, δίχως κουβέντες και δίχως περιττές κινήσεις.

Βγαίνει ο ένας ψηφοφόρος από το παραβάν και μπαίνω. Ενώ είμαι μέσα ακούω την δικαστικό να λέει, προφανώς στην γραμματέα της αλλά φωναχτά και απευθυνόμενη προς όλους τους παριστάμενους, ότι αυτός που ήρθε ήτανε έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα και ότι τον γνωρίζει καλά διότι τον είχε κάποτε αντίδικο και διάφορα άλλα τέτοια με ύφος που δήλωνε την απαρέσκειά της, ίσως να έκανε και τις απαραίτητες χειρονομίες ή γκριμάτσες λέγοντάς τα όλα αυτά, ήμουν όμως πλέον εντός του παραβάν και δεν την έβλεπα.

Βγήκα και έριξα τον έναν φάκελο στην κάλπη. Ξαναμπήκα. Την ώρα που επέλεγα το ψηφοδέλτιο για τον Δήμο και ενώ η κουβέντα απ’ έξω μεταξύ δικαστικού και γραμματέως της περί του αποκτηνωμένου είχε φουντώσει, ρωτούσε η γραμματέας να μάθει με τι ασχολείται αυτός και είναι τόσο σωματώδης, απαντούσε η δικηγόρος ότι είναι παλαιστής ή πυγμάχος, ακούω την γραμματέα να βγάζει ένα αυθόρμητο στεναγμό και να λέει επί λέξη “εμένα πάντως μου φάνηκε καλός”.

Γύρισαν τα μάτια μου ανάποδα, ευτυχώς είχα βρει ήδη το ψηφοδέλτιο και το είχα βάλει στον φάκελο. Της φώναξα τότε μέσα από το παραβάν “άμα σου φάνηκε καλός να τον πάρεις στο κρεβάτι σου” και βγήκα, έριξα τον φάκελο στην κάλπη και ξαναμπήκα για την τρίτη ψηφοφορία.

Άρχισε τότε απ’ έξω η κυρία να διαμαρτύρεται για την συμπεριφορά μου! Επανέλαβα την φράση μου και ξαναβγήκα, ψήφισα για τελευταία φορά και κατευθύνθηκα προς το μέρος της για να πάρω πίσω την ταυτότητά μου και να φύγω όταν η δικαστική αντιπρόσωπος αποφάσισε να επέμβει λέγοντάς μου “απαγορεύεται κύριε να σχολιάζετε, μόνο να ψηφίσετε έχετε δικαίωμα”

Αυτή που άνοιξε τον κύκλο των σχολίων και του κουτσομπολιού, αυτή που κόντεψε να κάνει αναδρομή της δικαστικής της υπόθεσης στην οποίαν τον είχε αντίδικο τον αποκτηνωμένο, αυτή που είχε βοηθό την θεούσα με τις ναζιστικές ονειρώξεις, μου είπε ότι απαγορεύονται τα σχόλια από μέρους μου!!!

Η νεογλώσσα και η νέα πραγματικότητα (τύπου Δένδια και Ξένιου Δία) η διαστρεβλωμένη σε όλο της το μεγαλείο. Όποιος πάρει έστω και την παραμικρή εξουσία, έστω και για τον παραμικρό χρόνο, επί έστω και ενός ανθρώπου, διαστρεβλώνει αμέσως την πραγματικότητα ανάλογα με την στραβομάρα και την τύφλα του

Της επισήμανα της κυρίας βέβαια ότι αυτή και η βοηθός της σχολίασαν και μάλιστα επανειλημμένα και όχι εγώ, επίσης ότι εγώ και οι υπόλοιποι παριστάμενοι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε τον οχετό των ονειρώξεων και των επιθυμιών της ακαλαίσθητης φύσης τους και του ηλίθιου μυαλού τους και έφυγα αφήνοντας την γραμματέα να κοιτάζει με τα χείλη μισάνοιχτα την προϊσταμένη της.

Καλή ψήφο

Το Χρέος της Κυριακής

Αυτή την Κυριακή έχουμε υποχρέωση να ψηφίσουμε ενάντια στην κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων στις ευρωεκλογές αλλά και σε όποιους δήμους – περιφέρειες υπάρχει η δυνατότητα.

Έχουμε υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας και στις γενιές που έρχονται, να κάνουμε τα πάντα για να απαλλαγούμε όσο το δυνατό γρηγορότερα από τους ακροδεξιούς ξεπουλητάδες της χώρας και της ζωής μας.

Αυτή την Κυριακή έχουμε υποχρέωση να ξαναβρούμε ως κοινωνία την τσαλαπατημένη μας αξιοπρέπεια και να πετάξουμε από πάνω μας την σαπίλα που μας απομυζεί τόσα χρόνια τις ζωές, καταψηφίζοντας τα κόμματα της συγκυβέρνησης και όλα τα παράγωγα και τους κλώνους τους.

Αυτή την Κυριακή οι νεοναζί αλλά και οι ναζί των χρηματιστηρίων, οι ενδεδυμένοι με το κοστούμι του ρεαλιστή δημοκράτη, οι ακροδεξιοί και οι λεγόμενες κεντροαριστερές τσόντες τους αλλά και οι καμουφλαρισμένοι με απολιτίκ παρλαπίπα βραχίονες του συστήματος επιβάλλεται να καταποντιστούν.

Μήπως και αλλάξει η ζωή μας επίπεδο. Μήπως και ξανασταθούμε στα πόδια μας και σταματήσουμε την εκποίηση της Ελλάδας.

 

ΥΓ

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η παρωχημένη συστημική αριστερά δεν έχει τα φόντα παρά μονάχα για γίνει ένας συμβιβασμένος διαχειριστής της υπάρχουσας κατάστασης αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να σταματήσουμε εδώ τον κατήφορο προς την εξαθλίωση, την εκπόρνευση, την αναξιοπρέπεια

γύρος 2ος

Τις τελευταίες μέρες μάθαμε ότι μόνο στην Αττική και στον Δήμο της Αθήνας οι εκλογές είναι πολιτικές!  Προφανώς στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν είναι πολιτικές οι εκλογές, είναι μάλλον κάτι σαν τα πανηγύρια του δεκαπενταύγουστου, σαν χοροεσπερίδες και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Αυτά τα λένε κάποιοι λεγόμενοι “αριστεροί”. Αφού είναι λοιπόν πολιτικές οι εκλογές στον Δήμο της Αθήνας και στην Περιφέρεια Αττικής (και μόνον εκεί), οι ψηφοφόροι που συμμετέχουν σε αυτές δηλαδή είναι συνειδητοί, πολιτικοποιημένοι, όχι σαν τους ιθαγενείς της επαρχίας, οι οποίοι ψηφίζουν κάποιον από υποχρέωση αντί να του πάνε ένα κουτί γλυκά, αυτό σημαίνει ότι οι ακροδεξιοί (νδ, πασόκ) και οι ναζί, όλο το σύστημα δηλαδή, καλά κρατούν στην κατά τα άλλα δημοκρατική και προοδευμένη μας πρωτεύουσα. Άρα λοιπόν τι πάνε να κάνουν στον δεύτερο γύρο οι υποψήφιοι της αριστεράς; Να λάβουν ψήφο από ποιους; Από τίποτε ασυνείδητους που θα αλλάξουν την πολιτική επιλογή τους; Ή από κάποιους εντός της ενδιάμεσης εβδομάδας ανανήψαντες;

Με τέτοιο ανόητο και επικίνδυνο σκεπτικό, που, εκτός των άλλων, τοποθετεί στους απολιτίκ, δηλαδή στους εν δυνάμει φασίστες, όλους τους χαμηλής νοημοσύνης επαρχιώτες ψηφοφόρους οι οποίοι ψηφίζουν με κριτήρια προσωπικού συμφέροντός και υποχρεωσούλας (λες και στην Αθήνα δεν υπάρχουν τέτοιοι, είναι όλοι υψηλού αισθήματος και ευθύνης και φυσικά νοημοσύνης), τσουβαλιάζει δε τους πάντες όσους ζουν εκτός Αθηνών υποτιμώντας την κρίση και την ζωή τους, πώς να μην σε μπλέξουν μετά τα ακροδεξιά κατακάθια με τους ναζί, πώς να μη σε συκοφαντήσουν υποστηρίζοντας ότι κάνεις αλισβερίσια μ’ αυτούς για να σε ψηφίσουν και να πάρεις τον Δήμο;

Όταν ταυτίζεις τις εκλογές της αυτοδιοίκησης με τα κόμματα και όταν έχεις τέτοια ανόητη άποψη για το τι εστί και τι δεν εστί πολιτική πράξη, τότε δεν κατέρχεσαι σε δεύτερο γύρο αλλά παραιτείς τους υποψηφίους σου και αποσύρεσαι. Αλλιώς τρως τη λάσπη των ακροδεξιών που ξέρουν καλά ότι ακόμα και η αναξιοπρέπεια αποτελεί πολιτική στάση και κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια όπως συμβαίνει συνήθως…