Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 97

Στίγμα

Πλησιάζει η μεγάλη ώρα. Το Σάββατο 10 του Μάη, χάρη στις προσπάθειες των ανθρώπων που αποτελούν τις διοικήσεις των ομάδων Λαίλαπας Χίου και Καρσίγιακά Σμύρνης, ολοκληρώνεται ένα όνειρο, μια ιδέα που μου γεννήθηκε πριν χρόνια, όταν ερευνούσα την εποχή 1912-1940 για να γράψω το βιβλίο “10.516 μέρες, ιστορία της νεοελληνικής Χίου”.

Ο αγώνας που διακόπηκε λόγω καταρρακτώδους βροχής στο 3ο λεπτό του, στις 7 Δεκεμβρίου 1930, συνεχίζεται μεθαύριο, στις 10 Μάη 2014.

84 χρόνια μετά παίζονται τα 87 εναπομείναντα λεπτά της πρώτης σε ελληνικό έδαφος ελληνοτουρκικής φιλικής ποδοσφαιρικής συνάντησης.

Το γεγονός έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις στην γείτονα χώρα. Τηλεοπτικά συνεργεία, όλα τα ΜΜΕ καθώς και ντοκυμαντερίστες έρχονται από Άγκυρα Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη για να καλύψουν το γεγονός καθώς και 2.000 περίπου Σμυρνιοί, οπαδοί της Καρσίγιακά θα κάνουν απόβαση φιλίας και συγκίνησης στη Χίο για το ραντεβού μας με την Ιστορία.

Θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ ένα μικρό ρεπορτάζ για όλα όσα θα κάνουμε και θα ζήσουμε το σαββατοκύριακο

Προς το παρόν ανεβάζω τα φυντάκια μελιτζάνας τσακώνικης και άσπρης που ετοίμασα σήμερα για να τα κατεβάσω στην πόλη το Σάββατο το πρωί, προσφορά σε όποιους θέλουν να βάλουν μπαξέ και περάσουν από το καφενείο να πάρουν. Θα ακολουθήσουν ντομάτες και πιπεριές τις επόμενες μέρες. Είναι ήδη έτοιμα αλλά δεν προλαβαίνω να τα κάνω όλα. Όποιος θέλει, είπαμε, μπορεί να έρθει εδώ να πάρει, να βοηθήσει κιόλας!

Έρχονται κάμποσα μέηλ ενδιαφέροντος σχετικά με την Οικουμενική Αριστερά, με το Απλεπιστήμιο, διοργανώσεις Απλεπιστημίων σε διάφορα μέρη αλλά και προσκλήσεις για διάφορες εκδηλώσεις σχετικές με φυσική καλλιέργεια, ζωή και διατροφή, με την φυσική μας υπόσταση, τον αντικαταναλωτισμό, την λογοτεχνία, τους φυσικούς πόρους, τους φυσικούς ρυθμούς κ.α. Δυστυχώς, όσο και αν θέλω να γνωριστούμε με όλους σας και να συμμετάσχω σε όλα αυτά που ετοιμάζετε, δεν μου είναι καθόλου εύκολο να αφήσω το κτήμα και να ταξιδέψω, ιδίως για την τραγική και ανυπόφορη για μένα εικονική πραγματικότητα της Αθήνας. Θα γνωριστούμε και θα συνεργαστούμε με όσους έρθετε προς τα εδώ καθ’όλο το επόμενο διάστημα και από φθινόπωρο θα αλλάξουν τα δεδομένα. Καλή αντάμωση.

«Κουκιά τρως, κουκιά ομολογάς…»

Μετακόμισα στο καλύβι του χωραφιού. Μακριά από διαδίκτυο και λοιπά, τελείως έξω πλέον από το σύστημα και τελείως μέσα στο οικοσυστημα. Αραιώνουν όπως θα έχετε ήδη καταλάβει οι αναρτήσεις εδώ και πυκνώνουν οι συλλογισμοί και οι συναναστροφές με τα φυτά και τα πουλιά.

Συνέντευξη στην Μ. Πελεβάνη (toperiodiko.gr) 29/04/2014

Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι γνωστός στο αναγνωστικό αλλά και στο πολιτικοποιημένο κοινό. Σπούδασε μαθηματικά, επέλεξε να ζει σε ένα χωριό της Χίου, έχει γράψει εννιά βιβλία που διαβάζονται πολύ, κάνει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας και πολιτικής στάσης ζωής με γνώμονα τον αντικαταναλωτισμό και τη θεωρία της αποανάπτυξης ενώ γενικότερα δεν χάνει ευκαιρία να διαδίδει τις ιδέες του. Η ιδιαίτερη περίπτωσή του μάλιστα, έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον και σε ξένα μέσα ενημέρωσης, όπως στους «Νιου Γιορκ Τάιμς». Ως συνηθίζεται μετά από όλα αυτά, έχει πολλούς φίλους και αρκετούς εχθρούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν ευστοχεί πάντα στο δημόσιο λόγο του. Αυτό συμβαίνει, όμως, όταν κινείται κάποιος εκτός γραμμής κυρίαρχων κύκλων, λογοτεχνικών, κομματικών, κ.ά. Πάντως  ο Γιάννης Μακριδάκης υψώνει μια κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι του, σηκώνει το δικό του μπαϊράκι και φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν.

Από τη μία η φυσική «απομόνωσή» σας στο χωριό, από την άλλη η καθημερινή ή τέλος πάντων πολύ συχνή παρουσία σας στο δημόσιο λόγο, λόγω της καταιγιστικής συγγραφικής αλλά και πολιτικοκοινωνικής σας δράσης και με τη συνέργεια βέβαια της τεχνολογίας.  Z είτε στο περιθώριο του συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος; Επιλέξατε να ζείτε στην άκρη ή να ζείτε ακραία;

Ζω μέσα στο οικοσύστημα, σε φυσικό περιβάλλον, στον βιότοπο δηλαδή κάθε φυσικού πλάσματος και όχι στο τεχνητό αστικό περιβάλλον του καταναλωτικού συστήματος. Ζω στην άκρη του συστήματος εδώ και 17 χρόνια διότι ανέκαθεν ένιωθα ότι υπάρχει κρίση αξιών εντός του και ότι καθόλου δεν με αφορά σχεδόν το σύνολο των «προσφορών» του. Δεν ζω ακραία. Πόσο ακραία μπορεί να ζει ένας άνθρωπος που έχει να κάνει όλη μέρα με ακίνδυνα και ζωογόνα σποράκια και έχει στόχο να εμπλουτίζει χρόνο με τον χρόνο με νέες ζωές ένα μικρό κομμάτι γης;

Μάλλον λαχταράτε να αλλάξει ο κόσμος όλος, όχι μόνο ο δικός σας. Πιστεύετε στην αλλαγή; Αλλάζουμε οι άνθρωποι; Αλλάζει στην ουσία της η κοινωνία μας ή είναι ουτοπία των ρομαντικών; Γιατί δεν καταφέρνουν οι πρωτοπορίες να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα και παραμένουν μειοψηφίες;

Αλλάζουν οι άνθρωποι φυσικά. Όλα αλλάζουν κάθε στιγμή. Ο χρόνος τους αλλάζει τους ανθρώπους, τους φέρνει πιο κοντά στον θάνατο και θωρούν αλλιώς τη ζωή, ωριμάζουν. Ωρίμανση είναι η αποδοχή του απαράβατου και απαραβίαστου των φυσικών νόμων και ρυθμών που μας γέννησαν και μας ορίζουν.

Παρόλα αυτά η κοινωνία, όπως λέτε, γίνεται ολοένα και πιο κυνική διότι έρχονται συνεχώς νέες γενιές να βαδίσουν πάνω στις λάθος ράγες που έστησαν οι παλιοί, και να συνεχίσουν μια ζωή λαθών πάνω στα λάθη. Η κοινωνία δεν αποτελείται πλέον από ανθρώπους συμπληρωματικούς αλλά από άτομα- καταναλωτές ανταγωνιστικούς μεταξύ τους και με όλα τα υπόλοιπα πλάσματα.  Όσο για τους «πρωτοπόρους», έχουν γυρίσει ήδη πολλές φορές τον κόσμο ανάποδα αλλά δεν το έχει αντιληφθεί ακόμη η ανθρωπότητα…

Θεωρείτε δηλαδή το παρελθόν και την παράδοση συνυπεύθυνη για το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα, αν και είστε σχεδόν εμμονικός με τα παλιακά «υλικά». Τι χρεώνετε στον παλιό κόσμο, τι καλούμαστε να αφήσουμε πίσω και ποιες ρίζες να κρατήσουμε;

Όλα λάθος μάς τα δίδαξαν και γι αυτό φτάσαμε ως εδώ. Μας δίδαξαν την μη ευθύνη για τη ζωή μας, για την υγεία μας, για την αναπλήρωση και την φειδωλή χρήση των φυσικών πόρων, μάς δίδαξαν να τρώμε λάθος, να καλλιεργούμε λάθος, να ζούμε λάθος, να θεωρούμε φυσικό πόρο, και μάλιστα μοναδικό, το χρήμα, να θεωρούμε εαυτούς κυρίαρχους της φύσης, να θεωρούμε ανάπτυξη τον γιγαντισμό και κατάρα την αρετή της λιτότητας και της ολιγάρκειας, όλα λάθος, εγωιστικά, αλαζονικά, απαίδευτα, ελαφριά, ασυνείδητα τα έπραξαν και ομοίως μας τα δίδαξαν, τίποτε δεν μας έδειξαν σωστά, με την έννοια του να προάγει η γνώση την υγεία, τον πολιτισμό, τον κύκλο της ζωής στη γη. Μας έμαθαν να τα προσεγγίζουμε όλα στρεβλά, εγωιστικά, να σταματούμε με το σαρκίο μας τη ζωή, να καταναλώνουμε τη γη, να τρεφόμαστε με θάνατο και να αφοδεύουμε αδρανή ύλη, μετά δε, να θεωρούμε ως χτύπημα της μοίρας ή θεομηνία τις συνέπειες των πράξεών μας που πολλαπλασιάζονται μέσα στο χρόνο και επιστρέφουν σε μας.

Καλούμαστε λοιπόν να κρατήσουμε μονάχα τα καλά αγνά υλικά από το παρελθόν, τους φυσικούς πόρους τους ανόθευτους και αυθεντικούς αλλά να τους χρησιμοποιήσουμε με άλλη αντίληψη πλέον, ως σύγχρονοι, μορφωμένοι, πεπαιδευμένοι άνθρωποι, να αλλάξουμε την πορεία της επανάστασης του ανθρώπου επί της γης επιτέλους μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια στρεβλής προσέγγισης

Ο άνθρωπος δεν ήρθε για να επιτίθεται στη φύση και στα άλλα πλάσματα, μαζί με τα οποία συναποτελεί τον κόσμο. Ο ρόλος του είναι οργανωτικός και όχι κατακτητικός, δεν είναι επιδρομέας, είναι μαέστρος ο άνθρωπος, συνεργάτες του είναι όλα τα όντα και η γη, όχι εχθροί και ανταγωνιστές. Χιλιάδες χρόνια η γη τον βάζει κάτω, τον εξουθενώνει, τον κατατροπώνει, τον νικά, τον απορροφά, τον αφομοιώνει αλλά αυτός εκεί, επιμένει ανοήτως να της επιτίθεται ακόμη μάταια, με κάποια πρόσκαιρα ίσως οφέλη αλλά με την τελική του ήττα προδιαγεγραμμένη, αναπότρεπτη και με τις συνέπειες τις ανεπίστροφης καταστροφής να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του.

Χαρακτηρίζετε τη λογοτεχνία σας πολιτική. Μάλιστα λόγω των απόψεών σας έχετε «δεθεί» με ένα κοινό αλλά έχετε απωθήσει ένα άλλο, ίσως μεγαλύτερο. Σας φέρνει σε διλήμματα αυτό;

Δεν έχω κανένα δίλημμα στο να εκφράζομαι ενάντια στον καταναλωτικό τρόπο ζωής και τους φορείς του. Είναι χυδαία στάση ζωής ο καταναλωτισμός, χυδαίοι και οι ενσαρκωτές του. Μόνο η λέξη «κατανάλωση» τα λέει όλα. Όχι απλώς άλωση, αλλά κατανάλωση, δηλαδή το χείριστο, το υπερθετικό, το χυδαίο, η Ύβρις.

Προπαγανδίζετε, διαδίδετε αν προτιμάτε, τις ιδέες σας, δεν τις υπαινίσσεστε, ούτε τις στέλνετε στο αόριστο… Η τέχνη και η πολιτική έλκονται ή απωθούνται; Οι καλλιτέχνες, οι πνευματικοί, λεγόμενοι, άνθρωποι πρέπει να τοποθετούνται άμεσα και παρεμβατικά ή να μιλούν μόνο μέσω του έργου τους;

Όποιος λέει ότι μιλάει με το έργο του μόνο, είναι γελοίος αλαζόνας και σιωπηρός χειροκροτητής της καταναλωτικής χυδαιότητας και του καπιταλιστικού φασισμού με την ελπίδα κάποιας βράβευσης από το σύστημα. Ο καλλιτέχνης αμφισβητεί εκ φύσεως την Εξουσία, συντάσσεται, πάλι εκ φύσεως, με την Ζωή «απ’ όπου κι αν προέρχεται», την νιώθει, την πονά, πνίγεται αν δεν αρθρώνει λόγο και άποψη για να την υπερασπιστεί, είναι μικρόψυχος αν δεν το κάνει, δεν είναι καλλιτέχνης, έχει δεύτερες σκέψεις που σκοτώνουν την Τέχνη, αυτολογοκρίνεται, είναι εντελώς ανάξιος, αναξιοπρεπής και ανυπόληπτος, ένας αυτόχειρας ευνούχος, με απλά λόγια δεν είναι καλλιτέχνης.

Πως μπορεί, όπως συμβαίνει συχνά, να υπάρχει σημαντική απόσταση, ιδεολογική, αισθητική, ακόμη και ηθική, μεταξύ έργου και προσωπικής στάσης και πράξης σε έναν καλλιτέχνη ή διανοούμενο;

Δεν γίνεται. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης ή διανοούμενος, που μεταξύ του έργου και της προσωπικής στάσης του να υπάρχει χάσμα. Δεν λογίζονται καλλιτέχνες ή διανοούμενοι κάτι τέτοιοι. Αυτοαποκαλούνται ως καλλιτέχνες ή διανοούμενοι βέβαια, αλληλοαποκαλούνται μεταξύ τους, βραβευθέντες και βραβευόμενοι πάλι μεταξύ τους, αποτελούν το χυδαίο σύστημα, τους γεννήτορες και τους γόνους του. Ο χρόνος και ο θάνατος όμως τα ορίζουν όλα, ποιος ήταν καλλιτέχνης και ποιος διανοούμενος.

Ασκείτε όμως έντονη κριτική και στην παγκόσμια, σύγχρονη Αριστερά. Τη θεωρείτε εγκλωβισμένη σε σχήματα και «αιτείστε» τον επαναπροσδιορισμό της από ό,τι καταλαβαίνω και κυρίως αξιακά. Θέλετε να μας αναλύσετε λίγο την άποψή σας; 

Η Αριστερά είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού και μέσα στα όριά του κινείται, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν και από την θεώρηση της ζωής μέσα από το πρίσμα του χρηματοοικονομικού συστήματος. Γι’ αυτό φτάσαμε στο σημείο, όπου έγινε κυβέρνηση η λεγόμενη Αριστερά να πράττει με τρόπον όμοιο ακριβώς, να καταστρέφει δηλαδή και να απομυζεί τον πλανήτη για την παραγωγή χρηματικού πλούτου. Μία μόνο διαφορά υπάρχει.

Ενώ οι καπιταλιστές καταστρέφουν τον πλανήτη στο όνομα των Αγορών, οι «Αριστεροί» το κάνουν στο όνομα του φτωχού «Λαού»

Οι Αριστεροί στην Ευρώπη προσβλέπουν να έρθουν στην εξουσία για να δώσουν τέλος στην λιτότητα, έτσι λένε οι ίδιοι, να επαναφέρουν δηλαδή μιαν αλόγιστη κατανάλωση και «ανάπτυξη» στα ίδια με πριν και χειρότερα ίσως πρότυπα αλλά στο όνομα των «Λαών» και όχι των Αγορών. Προσωπικά δεν βλέπω καμία διαφορά στις δύο προσεγγίσεις και πολιτικές, είναι εξίσου καταστροφικές και οι δύο. Η Αριστερά αυτή είναι η συστημική, η καταναλωτική Αριστερά, που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του συστήματος εντός του οποίου δημιουργήθηκε.

Η Οικουμενική Αριστερά είναι ο πολιτικός όρος που έχω προτείνει, μια Αριστερά όχι του χρηματοοικονομικού συστήματος, το οποίον είναι ένα ισχνό και χωλό τεχνητό υποσύνολο, απόλυτα ουτοπικό αλλά μια Αριστερά του γενικού συνόλου, του αυθύπαρκτου και ρεαλιστικού Οικοσυστήματος.  Μια Αριστερά που επαναστήνει το αξιακό μας σύστημα και μιλάει μόνο για τον πραγματικό πλούτο που δεν είναι άλλος από τους φυσικούς πόρους, την υγεία και την ζωή του ανθρώπου αλλά και τον σεβασμό στη ζωή κάθε πλάσματος. Περισσότερα εδώ: http://yiannismakridakis.gr/?p=4048.

Τέχνη ή πολιτική, σώμα ή ψυχή, ύλη ή πνεύμα, επιστήμη ή θρησκεία, τεχνολογία ή ηθική, κ.λπ. Μήπως έχει «σκαλώσει» το ανθρώπινο πνεύμα σε ξεπερασμένες αντιθέσεις, μονοδιάστατες ερμηνείες και εξειδικευμένη στενή γνώση;

Δεν είναι αντίθετα και ανταγωνιστικά όλα αυτά. Είναι συμπληρωματικά. Σε αυτό ακριβώς έχει σκαλώσει η ανθρωπότητα, ότι τα θεωρεί όλα ανταγωνιστικά και δρα επιθετικά, βίαια, με αποτέλεσμα την διατάραξη της ισορροπίας και όχι οργανωτικά, μη επεμβατικά, με στόχο και αποτέλεσμα την αρμονία.

Από αγάπη σπουδάσατε μαθηματικά; Τι σας έμαθαν, τι νόημα δώσανε σε αυτά που βλέπετε αλλά και σε αυτά που δεν βλέπετε;

Τα μαθηματικά είναι η βάση των πάντων, ιδίως της Τέχνης. Η μαθηματική λογική είναι εφόδιο ανεκτίμητο, που σε συνδυασμό με την συναισθηματική νοημοσύνη και την ψυχή μπορούν να παράξουν θαύματα.

Πως μπορούμε τώρα να γράψουμε ιστορία; Πώς να πετάξουμε την άχρηστη κοινωνική δυστυχία;

Αλλάζοντας προσωπική πορεία ο καθένας και διδάσκοντας τις επόμενες γενιές αλλιώς, θέτοντας νέες ράγες για να κινηθεί από εδώ και μπρος επ’ αυτών η ανθρωπότητα μιας και αυτές που μας έθεσαν οι προηγούμενες γενιές οδήγησαν αποδεδειγμένα στην καταστροφή και στον θάνατο. Αν κατανοήσουμε επιτέλους ότι η Ανθρωπότητα είναι ενιαίο σύνολο απαρχής της μέχρις όπου θα φθάσει και ότι ορίζεται και διέπεται από τους φυσικούς ρυθμούς και νόμους, αν νιώσουμε ότι όλα είναι Ενέργεια και όλα μεταβολές της, ότι δεν υπάρχει όφελος δίχως ζημία ταυτόχρονη, θα φτάσουμε στην ποθητή στάση φυσικής ζωής, θα ξαναγίνουμε πλάσματα που ζουν κάθε στιγμή συνειδητά και είναι κρίκοι του κύκλου της ζωής στον πλανήτη, όχι εξολοθρευτές της.

Πως νομίζετε θα γράφατε, αν ζούσατε στην Αθήνα;

Κουκιά τρως, κουκιά ομολογάς…

Έχετε ιδρύσει το Απλεπιστήμιο Βολισσού, μέσα από το οποίο διοργανώνετε σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας, αλκαλικής διατροφής και αντικαταναλωτικής πολιτικής στάσης ζωής. Τι εστί Απλεπιστήμιο; Τα σεμινάρια αυτά έχουν λόγο για τους νέους που θέλουν να ζήσουν με αυτάρκεια αλλά στην πόλη που την αγαπούν;

Οι πόλεις και οι καταναλωτές δεν έχουν μέλλον. Ούτε συλλογικό ούτε ατομικό.  Το χρήμα δεν αποτελεί φυσικό πόρο. Όποιος αγαπάει την πόλη, το σύστημα, όποιος αρέσκεται να ζει καταναλωτικά κυκλοφορώντας το χρήμα, σε περιβάλλοντα μη φυσικά, έχει πάρα πολύ προσωπικό δρόμο ακόμη να διανύσει. Το Απλεπιστήμιο μιλάει για τις κάτω από το χρήμα Αξίες, τις πραγματικές, προς-γειώνει τον καταναλωτή και τον οδηγεί ολοένα εις κατώτερα, να βρει τη βάση και τις ρίζες του για να αποφύγει την μοιραία κατάρρευση από την συνεχόμενη ανοδική πορεία της μη ευθύνης την οποίαν ακολουθεί  οδηγούμενος μοιραία προς έναν στείρο, τρομακτικό θάνατο. Το Απλεπιστήμιο υπενθυμίζει τις Αξίες και τις παραμέτρους της ζωής ως υγιούς πορείας προς έναν ζωογόνο θάνατο.

Τι γίνεται με τον αγώνα που δίνετε με τους κατοίκους στη Χίο για τις επενδύσεις στα αιολικά πάρκα μαμούθ με τις ανεμογεννήτριες;

Οι αντιφάσεις εντός των οποίων είναι μπερδεμένο το χωλό χρηματοοικονομικό σύστημα δεν ευνοούν προς το παρόν και προς το εγγύς μέλλον αυτά τα μεγαλεπίβολα καταστροφικά σχέδια των ανόητων καταναλωτών της γης.

«Αγαπώ τον λόγο γιατί είναι ο φορέας του πνεύματος, το εργαλείο, το αστραφτερό υνί της προόδου» λέει ο Τόμας Μαν στο Μαγικό Βουνό. Συμφωνείτε πως η λογοτεχνία έχει το προβάδισμα, είναι η μόνη τέχνη που δεν μας παρασύρει να επαναπαυθούμε σε αυτήν;

Αυτή την τέχνη του λόγου κατέχει ο άνθρωπος, γι’ αυτό είναι εν δυνάμει διοργανωτής, ενορχηστρωτής, μαέστρος των πάντων, αρκεί να το κατανοήσει επιτέλους και ο ίδιος πως έχει το προβάδισμα και να αλλάξει ρότα.

Τα βιβλία σας διαπνέονται από μιαν πνευματικότητα, «φλερτάρουν» με το θρησκευτικό συναίσθημα, «πειράζοντάς» το. Στο βάθος σε τι πιστεύετε, τι εμπιστεύεστε;

Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος, του οποίου οι δύναμες και οι δυναμικές κρατούν κάθε στιγμή σε ισορροπία το Μέγα Θαύμα της Φύσης.

Βιβλιογραφία:

«Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 – 1946» (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006 και Εστία 2010)

«10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940», ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007)

«Aνάμισης ντενεκές», μυθιστόρημα (Eστία 2008), το οποίο κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά,

«Η δεξιά τσέπη του ράσου», νουβέλα (Εστία 2009),

«Ήλιος με δόντια», μυθιστόρημα (Εστία 2010), το οποίο ανέβηκε στο θέατρο (2012) σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη

«Λαγού μαλλί», νουβέλα (Εστία 2010),

«Η άλωση της Κωσταντίας», μυθιστόρημα (Εστία 2011), το οποίος ανέβηκε στο θέατρο (2012) σε σκηνοθεσία Χρήστου Βαλαβανίδη

«Το ζουμί του πετεινού», νουβέλα (Εστία 2012).

«Του Θεού το μάτι», νουβέλα (Εστία 2013)

Απλεπιστήμιο Βολισσού 2014

Ξεκίνησαν να καταφθάνουν οι συμμετοχές για το Απλεπιστήμιο στη Βολισσό. Φέτος θα συναντηθούμε 18-24 Αυγούστου και θα ασχοληθούμε θεωρητικά και πρακτικά με τους φυσικούς πόρους, την φυσική ζωή, την φυσική διατροφή, την φυσική καλλιέργεια, τον φυσικό εαυτό μας.

Θα συναντηθούμε, θα γνωριστούμε, θα συζητήσουμε, θα συζήσουμε, θα συνεργαστούμε, θα συνομιλήσουμε, θα συνοδοιπορήσουμε, θα συνυπάρξουμε με όλα τα άλλα πλάσματα …

Δηλώσεις συμμετοχών (μέχρι τέλος Ιουνίου για όσους θέλουν να μείνουν σε δωμάτια-σπιτάκια στο χωριό και μέχρι την τελευταία στιγμή για όσους θα κατασκηνώσουν στο Κέντρο Προσκόπων Μανάγρου) στο akridaki@gmail.com

Παρακαλώ να γράφετε στο μέηλ αν επιθυμείτε να μείνετε σε ενοικιαζόμενο σπιτάκι στο χωριό ή αν θα κατασκηνώσετε, για να κανονιστούν τα πρακτικά ζητήματα

ΥΓ

492 κιλά απορρίμματα “παράγει” κατ’ έτος ο κάθε Ευρωπαίος πολιτισμένος καταναλωτής σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε eurostat. Οι πιο συνειδητοποιημένοι από αυτούς κάνουν ανακύκλωση!!! Αναπλήρωση φυσικών πόρων κανείς. Το 70% των ανθρώπων του πλανήτη είναι πια καταναλωτές του, καταναλωτές του εαυτού τους δίχως καμία σχέση με αναπλήρωση ούτε στο ελάχιστον ποσοστό των όσων καταναλώνουν. Ύβρις που οδηγεί σε αδιέξοδο και μάλιστα πολύ σύντομα;

Απλεπιστήμια παντού

Για κοινωνίες Αξιών και όχι ευτέλειας. Για πάταξη του καταναλωτή εαυτού μας. Για πολιτισμό πραγματικό και όχι αυτόν τον δήθεν, του καπιταλισμού, της παραγωγής σκουπιδιών και της απομύζησης του πλανήτη. Για συνύπαρξη και συνεργασία με τα πλάσματα και με τους ανθρώπους και όχι για ανταγωνισμούς και επιθέσεις στο οικοσύστημα.

Βιώματα και θεωρητικές κατευθύνσεις φυσικής ζωής, διατροφής, καλλιέργειας στο Απλεπιστήμιο.

Για αλλαγή πορείας της διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων επί της γης

ΥΓ 2

Κείμενα των περσινών συμμετεχόντων στο Απλεπιστήμιο σχετικά με την εμπειρία που ζήσαμε όλοι μαζί, μπορείτε να διαβάσετε εδω και εδώ και εδώ

Μήνυμα αξιοπρέπειας στις εκλογές

Κανονικά με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια πολιτική που εφαρμόζει αυτά τα δύο χρόνια αλλά και με όσα αναμένεται, ως γνωστόν, να εφαρμόσει, ο Σύριζα θα έπρεπε ήδη να έχει παρελάσει θριαμβευτής και απελευθερωτής στο Σύνταγμα μετά από παλλαϊκό ξεσηκωμό και πτώση της ακροδεξιάς και κατόπιν εκλογών στις οποίες θα ελάμβανε συντριπτική πλειοψηφία και αυτοδυναμία.

Αυτά βεβαίως θα είχαν συμβεί αν ο Σύριζα ήταν αξιοπρεπές κόμμα, ριζοσπαστικό που ενέπνεε και έδινε ελπίδα στους καταληστεμένους και τσαλαπατημένους επί της αξιοπρέπειάς τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όμως ο Σύριζα από τότε που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, άλλαξε και ρότα πολιτικής. Αντί να στέκει με αξιοπρέπεια και σταθερότητα στις θέσεις του, αντί να απευθύνεται ξεκάθαρα στην κοινωνία των πολιτών, αντί να είναι μπροστάρηδες στην πορεία της κοινωνίας προς την ανατροπή του ίδιου του αναξιοπρεπούς και ιδιώτη εαυτού της οι βουλευτές και τα στελέχη του, άρχισαν όλοι μαζί την οικειοθελή βίαιη “ωρίμανσή τους”, την ευθυγράμμισή τους με τις επιταγές του συντηρητισμού για να λάβουν θέση κυβέρνησης εν αναμονή, την καθημερινή ενασχόλησή τους με τα δελτία τύπου των μουρούτηδων που είχαν στόχο να τους τραβήξουν στον βόθρο τους, την τελική διολίσθηση, τις εκπτώσεις, τις απαράδεκτες και ανήθικες δηλώσεις και ενέργειες, τον εναγκαλισμό με ανθρώπους γνωστού αναξιοπρεπούς πολιτικού παρελθόντος, την ανάδειξη πρωτοκλασσάτων στελεχών δουλοπρεπών και ανέντιμων, ανακόλουθων πολιτικάντηδων με προσωπικές οικονομικές επενδύσεις σε πολυεθνικές που απομυζούν και καταστρέφουν τον πλανήτη, έγινε δηλαδή εντός δύο ετών αναμονής εξουσίας ο Σύριζα ένα κόμμα ίδιο και απαράλλαχτο με όσα χείριστα τέτοια μάθαμε να ανεχόμαστε στους κυβερνητικούς θώκους εδώ και δεκαετίες.

Προφανώς αυτή είναι ακόμα η ελληνική κοινωνία, κοινωνία ιδιωτών και όχι πολιτών. Δεν έχει αλλάξει ακόμη η δυναμική της παρ’ όλες τις τεράστιες αλλαγές που έχουν συντελεστεί . Οπότε ένα κόμμα για να λάβει την πλειοψηφία της και να κυβερνήσει πρέπει, σύμφωνα με τα παλαιοπολιτικά δεδομένα, να την εκφράζει, πρέπει να είναι ο καθρέφτης της και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δικαιολογεί συνεργασία ακόμα και με τον διάβολο, όπως αρέσκονταν να λένε τα στελέχη του Σύριζα τότε, στην αρχή αυτής της πορείας ενδοτισμού, τότε που μασούσαν με κάθε τρόπο για να καταπιούν όπως όπως τις εισροές γνωστών για το ποιόν τους πολιτικών προσώπων στον χώρο τους και τον εφεξής συναγελασμό μαζί τους. Διάλεξαν δηλαδή όλοι τους την εύκολη πορεία της προσαρμογής παρά την δύσκολη πορεία της ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου.

Με γεια τους με χαρά τους λοιπόν εκεί στον Σύριζα που το σκέφτηκαν και το σκέφτονται ακόμη έτσι το “πράμα” και έγιναν ένα συμπαγές αναξιόπιστο πράμα, όπως λέει και ο ανεκδιήγητος πολιτικάντης υποψήφιος ευρωβουλευτής τους που κορδίζεται ότι έδιωξε την Σαμπιχά από το ψηφοδέλτιο διότι ήταν ακροδεξιά τσιγγάνα (γελάνε και οι όρνιθες). Με γεια τους με χαρά τους που μετρούν κουκιά και πορεύονται, που θεωρούν δεδομένους ανθρώπους-ψήφους στο σακούλι τους και πάνε να ανοιχτούν συνειδησιακά ολοένα για να προσεταιριστούν και άλλους. Με γεια τους με χαρά τους που δεν έχουν πρόβλημα να αδειάσουν συνεργάτες τους, να εκθέσουν ανθρώπους, να πράξουν αναξιοπρεπώς, να μιλήσουν δουλοπρεπώς, να γίνουν γλίτσες ξεφτίλες ανακόλουθοι και αναξιόπιστοι μόνο και μόνο για να λάβουν την πλειοψηφία στις εκλογές με παλαιοπολιτικά κριτήρια και μεθόδους και όχι με ριζοσπαστισμό και αξιοπρέπεια. Με γεια τους με χαρά τους που διάλεξαν να πορευτούν και πορεύονται ακόμη στον εύκολο απλοϊκό δρόμο που θα έπαιρνε ο κάθε ηλίθιος πολιτικάντης αν έφτανε μέχρις εκεί. Με γεια τους με χαρά τους όλα αυτά αλλά τους αξιοπρεπείς πολίτες, όσους δεν τους αρέσει να νιώθουν ότι τους έχει ο Σύριζα δεδομένους ψήφους δικούς του, όσους δεν ανέχονται την ανηθικότητα, την ιδιοτέλεια, την αναξιοπρέπεια τους χάνει καθημερινά εδώ και δύο χρόνια γι αυτό και προφανώς δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπίσεις αλλά πέφτει κιόλας ύστερα από τόση κοσμοχαλασιά. Επίσης, όπως πολύ ευκρινώς διαφαίνεται, δεν παίρνει ούτε σημαντικό ποσοστό από τους “άλλους”, οι οποίοι προτιμούν βέβαια τους ομοίους τους παρά αυτούς που προσαρμόζονται ως όμοιοί τους. Εξ ου και η εμφάνιση των ποταμιών στην πολιτική ζωή, η ανάδυση των άλλων ακροδεξιών, των καμουφλαρισμένων πίσω το προσωπείο της απολιτίκ ποταμίσιας πέστροφας. Για όλη αυτή την κατάντια είναι συνυπεύθυνος με την ακροδεξιά που κυβερνά, ο Σύριζα που περιμένει και ενδίδει.

Η πιο αξιόπιστη και επίσημη όμως δημοσκόπηση θα είναι οι εκλογές για ευρωβουλή και περιφέρειες. Εκεί ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας πρέπει να λάβουν το μήνυμα της αποτυχίας τους, το οποίο κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τόσον καιρό. Οι αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να τους ψηφίσουν ούτε καν με βαριά καρδιά, για να φύγουν οι άλλοι διότι αν πράξουν έτσι, νιώθουν ότι δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους βουλευτάδες του άθλιου δικομματισμού της ακροδεξιάς, οι οποίοι με βαριά καρδιά κι αυτοί (έλεγαν ότι) ψήφιζαν τα μνημόνια δήθεν για να μην καταρρεύσει η χώρα. Αν η αριστερά θέλει να “ωριμάσει” και να γίνει δεξιά, οι “ανώριμοι” αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να την ακολουθήσουν στην κατηφόρα της.

Κανονικά ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας που τον περιστοιχίζει θα έπρεπε ήδη να έχουν αποδεχτεί την πλήρη και καταφανή αποτυχία τους βλέποντας τα σημάδια της κοινωνίας, η οποία, παρόλα όσα οι ίδιοι αλλά κυρίως οι αντίπαλοί τους πράττουν, δεν τους αποδέχεται, δεν συμβαδίζει με αυτούς, δεν συμμετέχει, δεν τους εμπιστεύεται, το κόμμα δεν έχει μέλη καλά καλά για να στελεχώσει συνδυασμούς αυτοδιοίκησης και τρώει πόρτα από τους πολίτες τους οποίους προσεγγίζει. Αυτό και μόνο είναι η απόδειξη παταγώδους αποτυχίας των πολιτικών επιλογών τους. Οι περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές απλά θα αποδείξουν και θα καταγράψουν επίσημα τα ηλίου φαεινότερα, τα οποία μονάχα οι ενδιαφερόμενοι να τα δουν και να τα αναλύσουν δεν βλέπουν και δεν δύνανται, νοητικά πιθανόν, να εκτιμήσουν.

Όπως ανήγαγαν τις κατά καιρούς απεργίες σε κομβικές ημέρες και εμβληματικές δράσεις για την πτώση της ακροδεξιάς αλλά διαψεύστηκαν όλες τις φορές οικτρά δίχως όμως να κατανοήσουν, όπως φάνηκε, το παραμικρό, με τον ίδιον ακριβώς τρόπο έχουν αναγάγει και τις επερχόμενες εκλογές ως κόμβο στην πορεία της ανατροπής της ακροδεξιάς, μιας πορείας που όμως ουσιαστικά δεν έχει αρχίσει ποτέ. Διότι ο Σύριζα επέλεξε εξ αρχής την πορεία δικής του ωρίμανσης και ενδοτισμού και όχι την πορεία ανατροπής του συστήματος και  των εκφραστών του.

Οι επερχόμενες εκλογές λοιπόν, ευρωεκλογές και περιφερειακές είναι ευκαιρία των πολιτών να δείξουν στο δίπολο της αναξιοπρέπειας, της ακροδεξιάς που κυβερνά και του Σύριζα που αναμένει και εξευτελίζει τις αξίες και την αξιοπρέπειά μας, ότι δεν τους ανεχόμαστε πια. Τους μεν για τον τρόπο που κυβερνούν και ξεπουλούν την Ελλάδα και την ζωή μας, τους δε για τον τρόπο που ωριμάζουν και προοιωνίζονται μια καλή συστημική διαχείριση της κατάντιας μας.

 

ΥΓ

Η Αριστερά όσο συνεχίζει να ασχολείται και να μιλάει για το χρήμα και όχι για τις πραγματικές αξίες, τόσο θα είναι δέσμια του ευτελούς και αναξιοπρεπούς συστήματος που την γέννησε, την ορίζει και την περιορίζει, τόσο θα είναι μια παρωχημένη Αριστερά. Μια Μουσειακή Αριστερά όπως το ΚΚΕ και λοιπές ομοειδείς δυνάμεις ή μια ενδοτική αναξιόπιστη και αναξιοπρεπής συστημική “αριστερά” όπως ο Σύριζα.

Η Αριστερά επιβάλλεται πλέον να μιλήσει με άλλους όρους και να προβάλει στην πολιτική ζωή τις πραγματικές αξίες. Η Οικουμενική Αριστερά είναι η μόνη προοπτική ζωής για το οικοσύστημα και για την ανθρωπότητα.

Κι άλλα ωραία νέα

Καλησπέρα Γιάννη,
πριν από ένα περίπου χρόνο έπεσα τυχαία πάνω στο “Ένα format είναι ρε παιδιά“. Δε θα σου περιγράψω τώρα όλα όσα συνέβησαν από τότε μέχρι σήμερα αλλά σήμερα είμαστε κάπου εδώ :

Τύφλα να χει ο μπαλτάκος

Η κατρακύλα του Σύριζα είναι ατελείωτη. Σε όλα τα επίπεδα. Ανηθικότητα, βλακεία, καιροσκοπισμός…

Ουδεμία σχέση πλέον έχει αυτό το “πράμα” με Αριστερά, έστω και με την παρωχημένη συστημική – γέννημα του καπιταλισμού.

Ανυποψίαστοι ήταν όταν πήραν 27% και από την ώρα εκείνη, που άρχισαν όχι μόνο να υποψιάζονται αλλά και να  παθαίνουν ονειρώξεις με κυβερνητικές καρέκλες, άρχισε ταυτόχρονα και ο ευτελισμός.

Μόνη σταθερά ο γέρων Γλέζος, τον οποίον προφανώς, με την συναίνεσή του βεβαίως ακόμη, χρησιμοποιούν ως λάβαρο στην υποκριτική τους πορεία κουτρουβαληδόν προς την απαξία και το τελικό στραπατσάρισμα στον πάτο της διαδρομής τους.

Το κακό είναι ότι στο τέλος το μόνο που θα καταφέρει ο Τσίπρας και το επιτελείο ανοήτων που τον περιστοιχίζει, είναι να φέρουν στην κυβέρνηση, όποτε γίνουν εκλογές, ξανά τους ακροδεξιούς σε συνεργασία με τους καμουφλαρισμένους κάτω από το προσωπείο της απολιτίκ ποταμίσιας πέστροφας ομοίους τους. Τύφλα να χει ο Μπαλτάκος δηλαδή…

Διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψηφίσει ο νεοέλληνας νοικοκυραίος κάποιους που προσπαθούν, έστω και συνειδητά, έστω και μετά βασάνων και κόπων να του μοιάσουν, όταν υπάρχουν στην πολιτική πιάτσα οι αυθεντικοί δικοί του.

 

 

Ήλιος με δόντια στο Booze Cooperativa

Το Booze Cooperativa παρουσιάζει τον μονόλογο του Βασίλη Βασιλάκη,με τίτλο Ήλιος με δόντια, από την 1η Μαΐου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη για όλο τον Μάιο.

Ένας σπαραχτικός μονόλογος, μία χειμαρρώδης συνειρμική αφήγηση ζωής, που ακροβατεί ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, στο τώρα και στο χθες, με πικρές αναφορές στα “χρηστά ήθη” της ελληνικής επαρχίας, την υποκρισία, τον μιζερο καθωσπρεπισμο.

Ο Κωνσταντής. Ένα θύμα κοινωνικού ρατσισμού στις αρχές του αιώνα στη Χώρα της Χίου. Ένας άνθρωπος, παράπλευρη απώλεια ενός ιστορικού πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ…

Ο Γιάννης Μακριδάκης, συγγραφέας μεγάλων επιτυχιών, ένας πνευματικός άνθρωπος, ερευνητής, μελετητής, που έχει ταράξει τα πολιτιστικά νερά του τόπου του και ο Βασίλης Βασιλάκης, συνεπής για άλλη μία φορά στη θεατρική γραμμή και πορεία που έχει χαράξει,  προσκαλούν το κοινό σε ένα ταξίδι στη βαθειά αλήθεια του θεάτρου.

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο «Ήλιος με δόντια», του Γιάννη Μακριδάκη, Εκδόσεις Εστία

Σκηνοθεσία – Ερμηνεία – Θεατρική μεταφορά: Βασίλης Βασιλάκης

Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Αντώνης Δαγκλίδης

Κοστούμια: Γιούλα Ζωιοπούλου

Video art – Μουσικές επιλογές: Ανέστης Κορνέζος

Φωτογραφία back-stage: Κορίνα Χαριτοπούλου, Πέννυ Κτενά, Χριστίνα Σαρλάμη

Εαρινός εσπερινός

Απόγευμα, απόλυτη γαλήνη στη φύση ολόγυρα. Έβαζα φυτά από νωρίς, είχε φτάσει πια η ώρα της δύσης και φύτευα ακόμη, τις τελευταίες για σήμερα ντοματιές, έτσι τουλάχιστον είχα ορίσει μέσα μου.

Από το χωριό ακουγόταν τα μεγάφωνα του Άη Γιώργη. Εσπερινός. Παραμονή της χάρης του.

Δεν έχω σχέση με εκκλησιές, με χριστιανικές τελετές, εορτές και λοιπά, δεν με ενδιαφέρουν ούτε με αγγίζουν, ούτε μετέχω στα χριστιανικά έθιμα και στις τελετουργίες, μπορώ όμως να τον διακρίνω τον Θεό παντού, στη φύση, στα πλάσματα, στην τέχνη των ανθρώπων.

Μόλις φύτεψα το τελευταίο φυντάνι κατέκλυσε το σύμπαν μου ο Ύμνος. Φως ιλαρόν. Τα ξέμακρα μεγάφωνα φέρνανε ως εμένα γλυκά και χαμηλότονα τη φωνή του ψάλτη του Γιώργου.

Κάθισα στη γη και έκλεισα τα μάτια μου, απόλαυσα τον κορυφαίο των Ύμνων. Γαλήνη και ένα λεπτό άρωμα γαζίας στον αέρα, τα πουλιά υποκλίθηκαν στην τέχνη του ανθρώπου.

Αίσθηση Θείας Χάρης. Η Φύση και η Τέχνη σε στιγμή απόλυτης αρμονίας. Ο Θεός είναι αυτή ακριβώς η στιγμή, η αρμονική συνύπαρξη του Ανθρώπου με τη Φύση, η ανείπωτη γλύκα εντός μας.

 

 

 

Άλλη μια φορά… και που σαι ακόμα…

Η εφημερίδα κιτρινισμένη ήτανε πάτος στο παλιό συρτάρι

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

Ένα μόνο φύλλο της, η Σελίδα 5-6

Η ημισέλιδη διαφήμιση μάς προσδιορίζει τον χρόνο:

“Ο οίκος Ζελιώτου εύχεται εις την πολυπληθή πελατείαν του αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 1929″

Ο τίτλος του κύριου άρθρου στη στήλη Επίκαιρα Ιδικά μας:

Εις τας φυλακάς του Π. Στρατώνος.

Υπότιτλοι: Ένας ολόκληρος κόσμος κλεισμένος εις την φυλακήν διότι δεν έχει να πληρώσει του φόρους. και πρόκειται ως επί το πλείστον δια ποσά εντελώς ασήμαντα. Η φρίκη της φυλακής

Αποσπάσματα από το άρθρο:

… Δεξιά και αριστερά τα φραγμένα με αλύγιστα κάγκελα δωματιάκια ή μάλλον τρώγλες των φυλακισμένων. Εκεί βλέπεις μερικά κεφάλια να κινούνται. Κάτι βαθουλωμένα μάτια καρφώνονται επάνω μου λες και θέλουν να με φάνε. Το τετράγωνο αυτό που στεγάζει δεν ξέρω κι εγώ πόσους υποδίκους και καταδίκους (500-650) περιβάλλον υψηλοί τοίχοι και πάνω από το πηγάδι αυτό του τρόμου φαίνεται ένα τετράγωνο φωτεινού παρήγορου ουρανού, τα χείλη του λαμπρύνονται από τον λίγο ήλιο που φευ δεν φτάνει ποτέ μέχρι την επίγεια αυτή κόλαση για να φωτίσει τα σώματα και τις ψυχές των καταδίκων. Ίσως γι’ αυτό στη φυλακή οι συνειδήσεις των σκοτεινιάζουν περισσότερο, ίσως γι αυτό οι κατάδικοι που μπήκανε στη φυλακή εγκληματίσαντες εξ ανάγκης ή εκ περιπτώσεως εξ εκδικήσεως ή εκ παθολογικών ή φρενολογικών λόγων βγαίνουνε από κει εξ επαγγέλματος εγκληματίαι….

… Στο πάτωμα είναι ξαπλωμένα μερικά ανθρώπινα ράκη ενώ άλλοι τριγυρίζουν εδώ κι εκεί. Τους βλέπεις τώρα έτσι ακουμπισμένους με τα μάτια αχανή σαν να προσπαθούν να εισδύσουν στα αδιόρατα σημάδια του μοιραίου… Ενας από αυτούς φαίνεται σαν δακρυσμένος. Το μελαγχολικό πρόσωπο και τα αθώα σαν μικρού παιδιού χαρακτηριστικά σε κάνουν να αμφιβάλεις αν ο άνθρωπος είναι εγκληματίας. Κλαίει. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Στο πλησίασμά μου σηκώνεται. Δοκιμάζω να τον ρωτήσω γιατί κλαίει αλλά αυτός με προλαμβάνει

-Πώς καταδέχεσαι να μιλάς με έναν εγκληματία; μου λέγει με κάπως παραπονιάρα φωνή. Μιλάει σαν μηχανικώς αλλά η γλώσσα του τρέχει

Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έκαμα καμία ατιμία αλλά είμαι εγκληματίας. Τέτοιον με θέλει το Κράτος. Ναι, εγκλημάτισα γιατί δεν είχα να πληρώσω τους φόρους. Και το Κράτος με έριξε στην φυλακή. Ναι, είναι αλήθεια. Γνώρισα την φυλακή που δεν γνώρισα ποτέ. Τι ειρωνεία.

Ο άνθρωπος κρύβει το κεφάλι στα δυο του χέρια και αρχίζει να κλαίει..

Είχα ένα μαγαζάκι στο Παγκράτι, μου λέγει μόλις συνήλθε από την θλίψιν εις την οποίαν τον έρριψε η σκέψις της θέσεώς του. Εκέρδιζα το ψωμάκι μου και ζούσα ευτυχισμένος με την γυναικούλα μου και τα παιδάκια μου. Όταν μία ημέραν με επισκέφθηκε ένας εφοριακός υπάλληλος. Μου ζητούσε κι εγώ δεν ξέρω τι. Δεν είχα να πληρώσω ούτε μία πεντάρα και μάλιστα αναδρομικούς φόρους. Αλλά το Κράτος δεν εξετάζει αυτά όταν δεν έχεις και μίαν ωραία πρωίαν ήρθε ο αντιπρόσωπος αυτού του ίδιου κράτους για να με παρει στη φυλακή και να μου χαράξει το στίγμα της ατιμίας στο μέτωπο. ναι αυτή είναι η αλήθεια. Η ευτυχία μου και το σπίτι μου διαλύθηκαν επειδή το Κράτος δεν μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό να καταβάλω πόσα νομίζετε; Τριακόσιες δραχμές, που δεν τις χρωστούσα και αυτές αλλά παρανόμως μου τις ζητούσε.

Τον αφήνω και προχωρώ, δεν θέλω να παρατείνω το μαρτύριό του. Περνώ σε έναν άλλο θάλαμο. και σε αυτόν πλανάται το φάσμα της δυστυχίας. Η ίδια κι εκεί σκηνή. Κάποιος διαβάζει. Είναι το αλφάβητο του κομμουνισμού. Εκεί μέσα βρίσκεται το πανεπιστήμιο της εγκλημα- ( Η συνέχεια εις την 7ην σελίδα)

 

Η 7η σελίδα δεν υπάρχει στον πάτο του παλιού συρταριού και έτσι δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω, τι λέει για τους εγκληματίες κομμουνιστές…

Διαβάζω όμως τους τίτλους των υπολοίπων άρθρων της σελίδας 5 και από πίσω, της σελίδας 6

Τα φρικαλέα όργια εις τα μοναστήρια της Δύσεως. Η εποχή των οργιών και της ακολασίας.

Ένα υπέροχο ρομάντσο: Νενέλλα… Σ’ αγάπησα με τα σωστά μου

Οι έρωτες της Μεσσαλίνας. Η οργιώδης ζωή της διαβοήτου αυτοκράτειρας της εκπροσωπούσης την αποκορύφωσιν του εκφυλισμού της ρωμαϊκής παρακμής επί τη βάσει ιστορικών δοκουμέντων.

Τι να σχολιάσει κανείς έπειτα απ΄όλα αυτά. Ίσως μονάχα ότι όποιος δεν διαβάσει και δεν γνωρίσει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Ίσως μονάχα ότι η ανθρωπότητα είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα μάτσο τυφλοί που πάνε πορεία στο χρόνο

Αυτά…

Πρώτο εργαστήριο της φετινής περιόδου

Σήμερα κάναμε το πρώτο μας “μάθημα” για την φετινή περίοδο του Απλεπιστημίου, με ένα γκρουπ “μαθητών” που δημιουργήθηκε αυθορμήτως από πασχαλινούς επισκέπτες, οι οποίοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον περί φυσικής καλλιέργειας και περί κεντρίσματος δέντρων.

Μιλήσαμε για τις σπορές, για την συνεργασία του ανθρώπου με τη φύση και την μη επέμβαση, περπατήσαμε κατόπιν στην περιοχή, βρήκαμε κατάλληλα μπόλια από ελιά χιώτικη θρούμπα και από λεμονιά δίφορη και κάναμε κατόπιν το κέντρισμα μιας αγρελιάς με πένα και μιας νεραντζιάς με μάτι για να έρθουν σε επαφή και με τους δύο τρόπους εμβολιασμού.

Εξαιρετική μέρα με εξαιρετικούς ανθρώπους και εξαιρετικές ασχολίες. Το Απλεπιστήμιο ξεκίνησε δυναμικά την σεζόν!

 

ΥΓ

Οι πραγματικές Αξίες. Η ζωή δίχως χρήμα, δίχως την σκέψη και την προσδοκία του. Η απελευθέρωση από το σύστημα της αναξιοπρέπειας και η μεταφορά στη φύση και στην ανιδιοτελή ενθουσιώδη προσφορά.  Όταν ακούς στο τέλος της μέρας από τα χείλη ανθρώπων ότι μόνο και μόνο για την εμπειρία που βίωσαν σήμερα, άξιζε ολόκληρο το ταξίδι τους στο νησί, έχεις λάβει την πιο σπουδαία ανταμοιβή. Ανταλλαγή συναισθημάτων και κουράγιου, ζωής. Το φέρετρο του καταναλωτή που μας φέρει, τρίζει…