Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 101

Ο καταναλωτής και ο άνθρωπος

Επί τρεις μέχρι στιγμής ημέρες, και κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμη στο μέλλον, όλος ο πολιτισμένος, προοδευμένος, σπουδαγμένος και τεχνολογικά εξελιγμένος κόσμος των καταναλωτών ψάχνει ένα αεροπλάνο που εξαφανίστηκε σε μία συγκεκριμένη διαδρομή και δεν βρίσκει τίποτε.

Ένα αεροπλάνο. Ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας, το οποίο ανέκαθεν δημιουργούσε δέος στον άνθρωπο παρόλο το γεγονός ότι αποτελεί εν τέλει το ασφαλέστερο όλων μέσον μεταφοράς του!! Το συγκεκριμένο δε μοντέλο ήταν συνώνυμο της ασφάλειας όπως κατά κόρον γράφτηκε τις τελευταίες μέρες, όπως βεβαίως και ο Τιτανικός ήταν αβύθιστος κάποτε.

Το κορυφαίο λοιπόν αυτό των επιτευγμάτων του ανθρώπου, όσον ογκώδες και επιβλητικό κι αν ήταν, αποδείχθηκε ψύλλος στα άχυρα του Χάους του Σύμπαντος Κόσμου, του ίδιου αυτού Χάους που οι ίδιοι αυτοί οι βαυκαλιζόμενοι ως εξελιγμένοι, σπουδαγμένοι, προοδευμένοι, όχι άνθρωποι όμως πλέον αλλά καταναλωτές έχουν στόχο να κυριεύσουν και να χειραγωγήσουν ιδιωτικοποιώντας (!!!), λένε οι θλιβεροί, τους φυσικούς πόρους, κάνοντάς τους δηλαδή ιδιωτική κτήση κάποιου σαπιοκοιλιά καταναλωτή, πετυχημένου επιχειρηματία τον λένε, που θα πεθάνει από ασθένεια την οποία θα του στείλει η μοίρα βέβαια, ή θα σκοτωθεί βίαια σε κάποιο συμβάν, επονομαζόμενο ως δυστύχημα βέβαια, σε χρόνο ντε τε εμπρός στην αιωνιότητα του οικοσυστήματος.

Η ηλιθιότητα του καταναλωτή είναι πλέον η πιο σημαντική συνιστώσα των δυνάμεων του Χάους διότι κατευθύνει την δυναμική τους και την στρέφει ολοένα και πιο γρήγορα, ολοένα και πιο στοχευμένα επί της κεφαλής των ανθρώπων, ονομάζοντας τις συνέπειες αυτής ως κακοτυχία και χτύπημα της μοίρας, ως κακιά ώρα.

Είναι άξιο σχολιασμού επίσης, το πώς ο καταναλωτής μετονομάζεται σε άνθρωπο αμέσως μόλις συμβεί με οποιονδήποτε τρόπο το μοιραίο. Οι καταναλωτές αεροπορικών υπηρεσιών, όπως ακριβώς τους ονομάζει το σύστημα, έγιναν αυτοστιγμεί στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και σε όλες τις παρόμοιες, άνθρωποι που έχασαν την ζωή τους. Το ίδιο και οι καταναλωτές τροφίμων συσκευασμένων, επεξεργασμένων, μαζικά παραγόμενων, όξινων και χημικών μόλις πάθουν την ασθένεια, την οποίαν λαμβάνουν και καλλιεργούν επί χρόνια τρώγοντας, γίνονται ξαφνικά άνθρωποι που αρρώστησαν ή που πέθαναν.

Ο σύγχρονος άνθρωπος εν τέλει, ο οποίος έχει αντικαταστήσει στην φρασεολογία του και στην καθημερινή του διαβίωση όλες τις φυσικές λειτουργίες του, πλην της αφόδευσης αδρανών πλέον υλικών και όχι Ζωής όπως κάνουν όλα τα άλλα ζώα, ως κατανάλωση και αντί να φάει, να πιει, να ερωτευτεί και λοιπά, απλά καταναλώνει τρόφιμα, υγρά, άτομα και ανθρώπους, όταν με την πάροδο κάποιων χρόνων, όχι Ζωής πλέον αλλά Κατανάλωσης, ασθενήσει ή πέσει θύμα κάποιου θανατηφόρου συμβάντος, το οποίον έχει προκαλέσει με την στάση της ζωής του από πριν, τότε ξαναθυμάται ότι πριν γίνει καταναλωτής ήτανε άνθρωπος και ότι η βάση του καταναλωτή που ενσαρκώνει αυτός είναι ανθρώπινη και ότι μόλις πεθάνει ο άνθρωπος, πάει και ο καταναλωτής, εξαφανίστηκε από την αγορά. Ότι δηλαδή το σύστημα το καταναλωτικό που ενσαρκώνει ο ίδιος είναι ένα αεροπλάνο στον ωκεανό του οικοσυστήματος, μια τρίχα στο βουνό, ένας ψύλλος στα άχερα λειμώνα καλοκαιρινού μετά τον θερισμό, παρόλα αυτά έχει την εντύπωση πως κυβερνά τα πάντα.

Προχθές έβγαλε ο ΕΦΕΤ κάποιες ανακοινώσεις για κάποια συσκευασμένα τρόφιμα που απέσυρε από τα ράφια διότι τα βρήκε μουχλιασμένα και λοιπά. Έγραφε λοιπόν στην ανακοίνωσή του ότι ειδοποιεί “τους καταναλωτές που έχουν ήδη προμηθευτεί προϊόντα από τις συγκεκριμένες παρτίδες να μην τα καταναλώσουν”. Στο επίπεδο της Ζωής, το υγιές και ευφυές επίπεδο, εκεί που τα τρόφιμα είναι τροφές φυσικές και οι καταναλωτές άνθρωποι, δεν υπάρχει ανάγκη κάποιου ΕΦΕΤ ούτε τέτοιων και τόσο άθλιων ανακοινώσεων, οι οποίες μαρτυρούν την κατάντια και την ύβρη, την μη ανθρώπινη πλέον υπόσταση των καταναλωτών.

Οι άνθρωποι που έχουν ξεχάσει την ανθρώπινη υπόστασή τους και συμμετέχουν ως καταναλωτές και μόνον στη “ζωή” , σε αυτό το γελοίο δηλαδή καταναλωτικό σύστημα και παιχνίδι, ας πάρουν πρέφα επιτέλους ότι έχουν βάλει ενέχυρο την ίδια την Υγεία και την Ζωή τους, την Ύπαρξή τους, που εξαρτάται από άλλους κάθε στιγμή και ότι έχουν οι ίδιοι μετατρέψει τον εαυτό τους σε αριθμό, γι’ αυτό και το σύστημα το οποίον αποδέχονται και στηρίζουν ενεργά με τον τρόπο της καθημερινής τους διαβίωσης, τους αντιμετωπίζει ως αριθμούς καθημερινά και σε κάθε πτυχή του, ως καταναλωτικά γρανάζια και όχι ως ανθρώπους. Και έτσι θα τους αντιμετωπίζει μέχρι να το διαλύσουν, να διαλύσει ο καθένας τον καταναλωτή εαυτό του, αυτόν τον χαμερπή που όμως τον έχει καβαλήσει και έχει κάτσει πάνω στον άνθρωπο που τον φέρει και τον απομυζεί, τον καταστρέφει μέρα με την ημέρα με ό,τι τρώει, πίνει, σκέφτεται και νιώθει.

Όποιος διαβάζει τέτοιου είδους χυδαίες, όπως το ίδιο το σύστημα καταναλωτικές ανακοινώσεις και νιώθει ότι τον αφορούν, όποιος ακούει τέτοιου είδους μοιρολατρικές ειδήσεις περί δυστυχημάτων και ασθενειών και ιώσεων και λοιπά και νιώθει ότι μπορεί να είναι ένας από τα θύματα, αυτός ακριβώς είναι το σύστημα ολόκληρο.

Οι άλλοι, οι υπόλοιποι, που νιώθουν την γελοιότητα και την ματαιότητά του και έχουν βγει έξω από αυτό ή που ποτέ δεν μπήκαν, είναι τα φυσικά όντα άνθρωποι και τα άλλα πλάσματα, τα οποία κινδυνεύουν κάθε μέρα και περισσότερο από τους καταναλωτές και τον μάταιο βίο τους.

Όποιος καταναλωτής καταφέρει να γίνει άνθρωπος, όχι την ώρα που θα αρρωστήσει ή θα πεθάνει αλλά τώρα, έχει βάλει ένα λιθάρι μεγάλο στην αλλαγή του συστήματος, έχει λάβει μέρος κι αυτός ενεργά στην αλλαγή πορείας της διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων επί της γης

Αδειοδότηση για ένα έργο που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ

Δελτίο Τύπου

«Πολίτες και Ανεμογεννήτριες»

Μη ρεαλιστική η επιδίωξη της Iberdrola-Ρόκας

Να δοθεί τέλος σε μια χωρίς νόημα διαδικασία αδειοδότησης

 

Η εταιρεία Ρόκας Ανανεώσιμες, θυγατρική της πολυεθνικής Iberdrola, δε θέλει να αποδεχθεί το μοιραίο ως προς το φαραωνικό σχέδιο που εξήγγειλε πριν χρόνια, το οποίο αποδεικνύεται από τις εξελίξεις ότι στην πραγματικότητα δεν έχει κάποια βάση. Πιο συγκεκριμένα:

 

1.Στις επίσημες διαβουλεύσεις του φορέα που έχει την ευθύνη σχεδιασμού του εθνικού δικτύου μεταφοράς ενέργειας (ΑΔΜΗΕ), δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος προγραμματισμός γι αυτό που διεκδικεί η εταιρεία Ρόκας. Αυτό παραδέχθηκε και η ίδια η εταιρεία Ρόκας με τον πιο επίσημο τρόπο, καθώς με επιστολή της στον ΑΔΜΗΕ αναγνώρισε ότι ο σχεδιασμός του ΑΔΜΗΕ παρέπεμψε το όποιο σχέδιό της «πέραν του 2023». Ο ΑΔΜΗΕ προχώρησε σε επόμενη φάση της διαβούλευσης, η οποία λήγει άμεσα, στις 17 Μαρτίου. Με βάση το σχεδιασμό του ΑΔΜΗΕ, δεν αναλαμβάνεται καμία συγκεκριμένη δέσμευση ως προς αυτό που διεκδικεί η εταιρεία Ρόκας για την περίοδο 2015-2024. Και με αυτό τον τρόπο αποδεικνύεται ότι αυτό που επιδιώκει η εταιρεία Ρόκας δεν έχει βάση, δεν είναι ρεαλιστικό.

 

2.Τα στοιχεία που παρουσίασε η Ρόκας ως μελέτες έχουν διαψευσθεί τραγικά σε όλα τα οικονομικά τους στοιχεία. Υποτίθεται ότι θα δαπανούσε κάποια δικά της 1.8 δις για μία μόνο γραμμή και εγκατάσταση μερικών εκατοντάδων ΜW. Όποιος όμως έχει πράγματι 1.8 δις για να επενδύσει, μπορεί σήμερα να αγοράσει όλες τις γραμμές του ελληνικού δικτύου μεταφοράς (το πλειοψηφικό πακέτο του υπό ιδιωτικοποίηση ΑΔΜΗΕ) μαζί με το ισοδύναμο χιλιάδων ΜW (το πλειοψηφικό πακέτο της ΔΕΗ ή/και των ΕΛΠΕ). Αποκαλύπτεται λοιπόν και έτσι ότι δεν υπήρχε κάποια ρεαλιστική βάση στις διεκδικήσεις της Ρόκας. Αν πάλι το σχέδιο της ήταν (και παραμένει) να πάρει μια γενική και αόριστη άδεια κατοχής των νησιών για να τα εμπορεύεται (τα μνημεία τους, τη φύση τους, τους ανθρώπους τους) σε άγνωστα χρηματιστήρια του μέλλοντος, τότε ας διεκδικήσει ανοιχτά μια τέτοια άδεια. Και θα πάρει άμεσα την απάντηση από τους πολίτες του Βορείου Αιγαίου και της χώρας.

 

3.Αν κάποτε, μετά το 2024, αλλάξει κάτι, οι ανεμογεννήτριες της Ρόκας θα είναι απαρχαιωμένες (σχεδόν 25 ετών) και προφανώς ακατάλληλες. Επομένως δεν έχει νόημα να της παραχωρηθεί τώρα άδεια για εγκαταστάσεις που κανείς δεν γνωρίζει ποιες θα είναι πραγματικά, σε ένα απροσδιόριστο μέλλον. Από αυτή την άποψη, δεν έχει πλέον νόημα να επιμένει η εταιρεία στη διεκδίκηση μιας άδειας εγκατάστασης, ταλαιπωρώντας τοπικές και κεντρικές υπηρεσίες. Κι αν η Ρόκας έχει δικούς της ιδιωτικούς λόγους για να εμμένει στη διεκδίκηση άδειας (με βάση μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ανεμογεννήτριες του 2002 για εγκατάσταση μετά το 2024), το δημόσιο και οι υπηρεσίες του δεν έχουν κανένα λόγο να ταλαιπωρούνται.

 

4. Η ίδια η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων της Ρόκας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη Χίο, αναφέρεται σε κάτι το οποίο σήμερα δεν υφίσταται. Η καταστροφική πυρκαγιά τον Αύγουστο του 2012, η οποία έκαψε 147.000 στρέμματα, επηρέασε με καταλυτικό τρόπο τους πληθυσμούς των ειδών, την τρωτότητα των βιοτόπων τους, και τη σταθερότητα των πληθυσμών τους. Συνεπώς η εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων του σχεδίου της εταιρείας θα πρέπει να εξετασθεί εξαρχής, με βάση τα νέα δεδομένα. Εξυπακούεται ότι η συνέχιση της διαδικασίας έγκρισης αυτής της ΜΠΕ αναφέρεται σε κάτι άτοπο.

 

5.Είχαμε επισημάνει ότι στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων η Ρόκας υπέθετε ότι τα νησιά του Βορείου Αιγαίου δεν έχουν υψηλή πολιτισμική αξία. Έχει τη σημασία του ότι αυτό εξόργισε κάθε πολίτη των νησιών και το πανελλήνιο. Μια σειρά από φορείς, κατέθεσαν συγκεκριμένα επιχειρήματα που αναδείκνυαν τη συγκεκριμένη πολιτισμική καταστροφή στα νησιά από τις γιγαντιαίες εγκαταστάσεις της Ρόκας. Οι γνωμοδοτήσεις των αρμόδιων τοπικών αρχαιολογικών υπηρεσιών ήλθαν να επιβεβαιώσουν και αυτές την εκτίμηση ότι το Βόρειο Αιγαίο έχει υψηλή πολιτισμική (και εν προκειμένω αρχαιολογική) σημασία.

 

6.Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάποιο ρεαλιστικό προς αδειοδότηση σχέδιο αλλά και ότι τα νησιά έχουν ανεκτίμητα υψηλή αρχαιολογική και γενικότερη πολιτισμική αξία (και φυσικά περιβαλλοντική κτλ), ας σταματήσει εδώ η διαδικασία αδειοδότησης. Ενημερωθήκαμε ότι πριν τις 17 Μαρτίου (ημερομηνία λήξης της διαβούλευσης του ΑΔΜΗΕ), ορίστηκε συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου για να γνωμοδοτήσει επί της διεκδίκησης άδειας. Όπως εξηγήσαμε παραπάνω, δε θα έπρεπε να επιμένει η εταιρεία σε μια άδεια για κάτι που επισήμως κρίνεται μη ρεαλιστικό. Αν όμως επιμένει και αν καταφέρει να εκμεταλλευτεί κάποια προεκλογική ή άλλη συγκυρία για να αποκτήσει μια κάποια άδεια ενάντια στη λογική και την κοινωνία του Βορείου Αιγαίου και της χώρας, είναι προφανές ότι αυτή θα στερείται νοήματος.

 

Απαιτείται αυξημένη ευθύνη από πλευράς όλων. Τόσο για να απεμπλακούμε από μη ρεαλιστικά σχέδια τύπου Ρόκας όσο και για να προχωρήσουμε ως νησιωτικές κοινωνίες σε ρεαλιστικές λύσεις για το ενεργειακό μέλλον των νησιών. Τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ μπορεί να αποδειχθούν μοιραία για τα νησιά. Πρέπει να φροντίσουμε σήμερα για την αποτροπή τους. Όπως πρέπει να φροντίσουμε σήμερα για επιπλέον ρεαλιστικές λύσεις. Ως ‘Πολίτες και Ανεμογεννήτριες’ δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία για διάλογο και προγραμματισμό για την ενεργειακή πολιτική του νησιού σε μια ρεαλιστική βάση, με σεβασμό στο περιβάλλον και τον πολιτισμό των νησιών.

 

Χίος, 9-3-2014, “Πολίτες και Ανεμογεννήτριες»

Ελιά

Σημαδιακό είναι μάλλον. Σήμερα που αραίωνα τα βλαστάρια των κλαδεμένων ελαιόδεντρων και μπόλιαζα κάποια αγρελάκια, βγήκε και η Ελιά στην πιάτσα.

Το ελαιόδεντρο σκάει πάρα πολλά βλαστάρια. Ιδίως άμα είναι γεροδεμένο και κλαδεμένο στο σταυρό, έχει τόσα κουράγια για ζωή ο κορμός του, που φουντώνουν οι ήμεροι βλαστοί πάνω απ’ το μπόλι και οι άγριοι πιο κάτω, στη δε ρίζα του φυτρώνουν οι λαιμάργοι, ευνόητο για ποιον λόγο ονομάζονται έτσι.

Αυτά ήξερα τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Σαν γύρισα όμως στο σπίτι έμαθα ότι υπάρχει μια γέρικη και ασθενική πια Ελιά που από τον κορμό της φυτρώσανε ανάκατα λαιμάργοι με παλιούς και ξεραμένους κλάδους, που κάνουνε μονάχα για καυσόξυλα αλλά πλασάρεται στην πιάτσα των Ελιών σαν νέα και καρπερή.

Άμα φτάσει ο Νοέμβρης θα δούμε πόσα ελίδια βάζει ο σάκος.. Μέχρι τότε όμως μεσολαβεί καλοκαίρι, εποχή πυρκαγιών που εκτός από την καταστροφή φέρνουν και την κάθαρση..

Πανικός

Η σπουδή την οποίαν επιδεικνύουν αναπτυξιολάγνα παλαιοκομματικά σταγονίδια, που καταλαμβάνουν ως καρκινώματα την δημόσια διοίκηση εδώ και χρόνια, ως προς την επίσπευση αποφάσεων μόνο και μόνο για την δημιουργία εντυπώσεων αφού η υλοποίηση των έργων έχει ήδη αποκλειστεί από την δυναμική των τοπικών κοινωνιών που αντιδρούν αλλά και από την αδυναμία του ίδιου αυτού του χωλού συστήματος να τα υποστηρίξει, δείχνει αν μη τι άλλο ότι βρίσκονται σε πανικό .

Οι μέρες τους τελειώνουν και είναι αυτό ολοφάνερο. Το ζήτημα είναι να σωθεί η χώρα. Μην πεθάνει κι αυτή μαζί τους.

 

 

Αναπτυξιολάγνοι από το παρελθόν απειλούν τα νησιά μας

Ένα ανοιξιάτικο ξημέρωμα Σαββάτου πριν από δέκα χρόνια μια ομάδα ανθρώπων παρατάξαμε τα κορμιά μας μπροστά στις μπουλντόζες και τα φορτηγά που με εντολή του τότε τοπικού δημάρχου ξεκινούσαν το παράνομο έργο μπαζώματος της θάλασσας εμπρός από το ενάλιο τείχος του Κάστρου της Χίου για την κατασκευή πρόχειρου χωματόδρομου, έργου αλλοίωσης δηλαδή του ιστορικού χαρακτήρα του μνημείου και μετατροπής αυτού από ενάλιο σε χερσαίο κάστρο.

Το εν λόγω έργο δεν διέθετε φυσικά το σύνολο των αδειών που χρειάζονταν από τα εμπλεκόμενα υπουργεία και υπηρεσίες, είχε όμως την θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ)(!!!) και την εκπεφρασμένη υποστήριξη υψηλόβαθμων κομματικών παραγόντων, οι οποίοι κατείχαν πολιτικές θέσεις στο ΥΠΠΟ (και στο ΚΑΣ) και παρά τις αρνητικές γνωμοδοτήσεις των εφοριών αρχαιοτήτων, βυζαντινών και εναλίων και βεβαίως παρά την με κάθε τρόπο εκπεφρασμένη διαφωνία και αντίδραση των κατοίκων της πόλης Χίου.

Μια ακριβής επανάληψη της ίδιας εκείνης περίπτωσης δεν αποκλείεται να συμβεί σύντομα, αφού την ερχόμενη Τρίτη το ΚΑΣ καλείται να γνωμοδοτήσει περί σχεδιαζόμενου έργου βιομηχανίας ΑΠΕ, το οποίο καταστρέφει ολοσχερώς την σπουδαία  από ιστορικής, περιβαλλοντικής και αρχαιολογικής άποψης περιοχή του Αίπους της Χίου, όπου σχεδιάζεται να αναπτυχθεί η πολυεθνική βιομηχανία.

Το βασικό κοινό στοιχείο της τότε υπόθεσης με την σημερινή και το πλέον βεβαίως ανησυχητικό είναι ότι στις ίδιες ακριβώς πολιτικές θέσεις κλειδιά του υπουργείου πολιτισμού και του ΚΑΣ βρίσκονται τα ίδια ακριβώς πολιτικά πρόσωπα, ψήγματα της εναπομείνουσας κομματικής αναπτυξιολαγνείας που κατέστρεψε την Ελλάδα, συνεχίζουν δε ακόμη, όπως είναι φανερό από το γενικότερο κυβερνητικό τους έργο, ακάθεκτοι την γνωστή, ακόμη πιο ανάλγητη και εναρμονισμένη με τα προτάγματα του καπιταλισμού και του άκρατου καταναλωτισμού πολιτική τακτική τους, της υποστήριξης δηλαδή με κάθε τρόπο μίας λεγόμενης ¨ανάπτυξης” που προελαύνει με ερπύστριες και ισοπεδώνει ανεπίστροφα την φυσιογνωμία και τον πλούτο της πατρίδας μας.

Την ερχόμενη Τρίτη λοιπόν, 11 Μάρτη 2014,  θα γνωμοδοτήσει το ΚΑΣ επί της οφθαλμοφανούς, πρωτοφανούς και προφανούς πλήρους και μη αναστρέψιμης καταστροφής του οροπεδίου του Αίπους της Χίου και ολόκληρου του νησιού (αλλά και των νησιών Λήμνου και Λέσβου) από μία πολυεθνική ρυπαρή και ισοπεδωτική βιομηχανία, παρόλο που η πόντιση του καλωδίου διασύνδεσης των νησιών με τον ηπειρωτικό κορμό, έργο που αποτελεί την απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη τέτοιων βιομηχανιών στα νησιά, μετατέθηκε από τον ΑΔΜΗΕ για μετά το 2025 (είκοσι πέντε).

Οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών του Βορείου Αιγαίου, που νοιαζόμαστε για τα νησιά μας, για το φυσικό περιβάλλον, τα πλάσματα που το κατοικούν, τους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία των τόπων μας, που ενδιαφερόμαστε για την συνέχιση της ζωής στα νησιά, που αγωνιζόμαστε για την μη μετατροπή τους σε πλωτές πλατφόρμες βιομηχανιών ενέργειας και για την υλοποίηση έργων συμβατών με την κλίμακα και τον χαρακτήρα τους, οι κάτοικοι που θα έπρεπε να έχουμε τον πρώτο λόγο για όλα αυτά τα “μεγαλόπνοα” καταστροφικά σχέδια αλλά δεν έχουμε ούτε καν ερωτηθεί ούτε μας δίνεται το δικαίωμα να πούμε θεσμικά την άποψή μας, δεν έχουμε παρά να εκπέμψουμε προς κάθε κατεύθυνση σήμα κινδύνου και να ζητήσουμε από όσους πολιτικούς και θεσμικούς παράγοντες απέμειναν να σέβονται ακόμη αυτή την πατρίδα και μπορούν να σκεφτούν λογικά και να νιώσουν, να ενεργοποιηθούν άμεσα, να συναισθανθούν την μέγιστη ευθύνη τους και να αποτρέψουν με τις πολιτικές αποφάσεις τους την μετατροπή των πολύτιμων νησιών της Ελλάδας σε πλωτές βιομηχανίες ηλεκτρικής ενέργειας.

Με σεβασμό απόλυτο στην μνήμη του ανθρώπου

Αναγνώστες μού στέλνουν σήμερα την παρακάτω είδηση θανάτου ενός νέου ανθρώπου που είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με το δικό μου. Στην Κρήτη με τις τόσες συνωνυμίες και τα τόσα τεράστια σόγια, εκεί που σε κάθε κηδειόχαρτο έχουν και την φωτογραφία του εκλιπόντος, για να μην γίνονται παρανοήσεις και μακάβριες παρεξηγήσεις, βρέθηκε δημοσιογράφος και ενημερωτικό σάιτ που έβαλε τίτλο στην είδηση τον κάτωθι:

http://www.cretalive.gr/crete/view/ef...

“Έφυγε” ο Γιάννης Μακριδάκης

“Σε ηλικία 47 χρόνων άφησε την τελευταία του πνοή – Στον Κρουσώνα το… τελευταίο αντίο

Θλίψη έχει σκορπίσει σε όλο τον Κρουσώνα αλλά και τους εργαζόμενους της Δομικής Κρήτης Α.Ε. η είδηση του αιφνίδιου θανάτου του 47χρονου Ιωάννη Μακριδάκη.

Ο Γιάννης Μακριδάκης, αγαπητός από όλους όσοι τον γνώριζαν, άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Πέμπτης μετά από σοβαρό πρόβλημα υγείας που του δημιουργήθηκε.

Σε βαρύ κλίμα πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι η κηδεία του στον Κρουσώνα.

Ο Γιάννης Μακριδάκης ήταν πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων “Δομική Κρήτη Α.Ε.” με τους εργαζόμενους της εταιρίας και το Εργατικό Κέντρο να εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους.

“Έντιμος, αξιοπρεπείς και μαχητικός αγωνιστής του συνδικαλιστικού κινήματος…”, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο.”

 

Οι τρεις εικασίες

Στις αρχές του 1996, την επομένη των ευχαριστιών που απηύθυνε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Σημίτης από το βήμα της Βουλής προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Κλίντον, για την βοήθειά του στην αποκλιμάκωση της κρίσης στα Ίμια, πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και παρήγγειλα λεξικά και εγχειρίδια εκμάθησης της τουρκικής γλώσσας.

Είχα μόλις τελειώσει την συστημική μου εκπαίδευση, σχολεία, πανεπιστήμια, στρατό και ήμουν άρτι παραδομένος από την πατρίδα ως πολίτης στην κοινωνία, με τις ελπίδες όλων να φανώ αντάξιος των εξόδων και των ετών εκπαίδευσής μου. Απογοητεύτηκαν όλοι παταγωδώς βεβαίως.

Όταν με ρώτησε ο βιβλιοπώλης με μεγάλη έκπληξη τι τα θέλω τα τουρκικά βιβλία, αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχε περίπτωση καμία Έλληνας με σώας τας φρένας να μαθαίνει αυτή την βορβορώδη γλώσσα των εχθρών, πόσω μάλλον κάτοικος ακριτικού νησιού, διατύπωσα την 1η εικασία μου, ότι σε είκοσι (20) χρόνια η Χίος θα ανήκει στον Νομό Ιζμιρ και ότι θέλω να ξέρω την γλώσσα για να μπορώ τότε να συμπληρώνω καμιά αίτηση προς τον Δήμο και το Κράτος. Γέλασε βεβαίως ο βιβλιοπώλης και κούνησε τα χέρια του σαν να λέει τι μας λες τώρα ρε φίλε, δεν έδωσε όμως συνέχεια διότι εκτός των άλλων σήμαινε και έναν κάποιο σεβαστό τζίρο η παραγγελία μου αυτή. Κάθε μέρα ένας τέτοιος παλαβιάρης να μου έρχεται, δεν θέλω τίποτε άλλο, είμαι βέβαιος ότι σκέφτηκε, το έδειχνε το ύφος του.

Μία άλλη άμεση συνέπεια των ημερών εκείνων ήταν ότι λόγω που έτυχε να μετακομίζω, αποφάσισα να μην πάρω στο νέο σπίτι την τηλεόραση, να μην ξαναβάλω ουσιαστικά τηλεόραση στο σπίτι μου και έτσι ακριβώς έκανα, πράγμα που ισχύει ανελλιπώς μέχρι σήμερα.

Όταν το 2001 πτώχευσε η Αργεντινή η οποία είχε συνδέσει σε αναλογία ένα προς ένα το πέσο με το αμερικανικό δολάριο και δεν άντεξε βέβαια η ήδη παραπαίουσα από χρόνια οικονομία της, ήταν η εποχή κατά την οποίαν ετοιμαζόμασταν και εμείς ως κράτος να υιοθετήσουμε το ευρώ για εθνικό μας νόμισμα και να γίνουμε Ευρώπη, όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε λίγο αργότερα πάλι ο Κ. Σημίτης, τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία θα γίνουν καφετέριες, γινόμαστε Ευρώπη, τότε ακριβώς ήταν που υποστήριζα σε κάθε συζήτηση την 2η εικασία μου, ότι σε δέκα (10) χρόνια θα έχουμε γίνει Αργεντινή διότι δεν χρειάζεται να είσαι κανένας σπουδαγμένος στο χάρβαρντ οικονομολόγος για να δεις τις απόλυτες ομοιότητες των δύο περιπτώσεων, αρκεί η μαθηματική λογική την οποίαν μου είχε προσφέρει γενναιόδωρα το σύστημα ως γνώση, βοηθώντας με να το αποδομώ συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, μέχρι σημείου που σκέφτηκα τώρα τελευταία, την 3η εικασία μου, ότι μία των ημερών θα απαγορευτεί από το σύστημα να σπουδάζουν οι άνθρωποι την μαθηματική τέχνη (και τις τέχνες γενικότερα, μεσαίωνας ξανά) , διότι τους βοηθά να συνδυάζουν απόλυτα τον νου με την ψυχή, να συνθέτουν και να αναλύουν την ζωή, σε σημείο να κινδυνεύει το σύστημα απ’ αυτούς, αφού καθένας από μας αποτελεί το σύστημα και όποιος το αμφισβητεί προσωπικά και τραβάει άλλον δρόμο, το έχει αποδομήσει και νικήσει δια παντός.

Τότε ήταν τελείως θεοπάλαβο βεβαίως να υποστηρίζει κάποιος κάτι τέτοιο διότι η Ελλάδα βρισκόταν σε φρενήρη ανάπτυξη προς τους Ολυμπιακούς και τα Γιούρο 2004, ας μην τα ξαναθυμόμαστε αυτά όμως, όποιος πάντως μιλούσε για πτώχευση και για Αργεντινή, ήταν από προδότης της πατρίδας μέχρι τρελός για δέσιμο.

Από την 1η εικασία μου μέχρι την 2η πέρασαν πέντε χρόνια και μέχρι την 3η περίπου δεκαπέντε. Προς το παρόν έχει σχεδόν εκπληρωθεί η 2η εντός του χρονικού ορίζοντα που είχα τότε θέσει, άσχετα ότι με τερτίπια διάφορα, που λέγονται μνημόνια και λοιπά, δεν έγινε ακόμη εδώ ό,τι έλαβε χώρα στην Αργεντινή, η Ελλάδα είναι τελειωμένη έτσι κι αλλιώς και υπόδουλη μέχρι το 2060. Έχει δε ξεπουλήσει και ξεπουλάει ακόμη την δημόσια αλλά και την ιδιωτική περιουσία των πολιτών της, τα εδάφη και την κυριαρχία της δηλαδή, γεγονός που σημαίνει, σε συνδυασμό και με τον επικείμενο πόλεμο ή ψυχρό πόλεμο στην Ουκρανία, με την πλάκα της Ιστορίας που έστειλε έναν ακόμη Βενιζέλο εκεί ως υποστηρικτή των Τραπεζιτών αλλά και με τις παγκόσμιες εθνικές ανακατατάξεις που έρχονται και θα κομματιάσουν όσες χώρες έχουν ασθενείς οικονομίες, σύμφωνα με τα πρότυπα του σύγχρονου καπιταλισμού, όπως κάνουν με τις τράπεζες που τις χωρίζουν σε καλές και κακές, σε υγιείς και μη, τα καλά κομμάτια των οποίων χωρών θα ανήκουν στην Ευρώπη και τα κακά σε έναν αναπτυσσόμενο δορυφόρο της, όπου θα κυριαρχεί η φτώχεια και η ανέχεια, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα εκπληρωθεί πολύ σύντομα και η 1η εικασία μου, ίσως και εντός του χρόνου που είχα θέσει τότε, έως το 2016 δηλαδή που κλείνει η 20ετία.

Για την 3η εικασία βλέπουμε, είμαστε σε “σωστό”, μεσαιωνικό δρόμο

Συμπέρασμα: Η πορεία είναι εύκολα προβλέψιμη και ο κάθε άνθρωπος μπορεί, αν κρατάει το μυαλό του καθαρό από το σύστημα, απέχοντας από τις σειρήνες του, την ενημέρωσή του, τον καταναλωτισμό του, να το αποδομήσει, να ζήσει στο περιθώριο αυτού και έξω απ’ αυτό, αγνοώντας το, μια φυσική υπέροχη ζωή όπως όλα τα πλάσματα και να αφήσει τα αναλώσιμα συστημικά γρανάζια του να φθείρουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους μέσα του.

ΥΓ 1

Υπάρχει κανείς που νομίζει ότι αν τεθεί κάποια στιγμή όρος για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη, θα πρέπει οι φτωχές της Περιφέρειες πχ Ηπείρου, Βορείου Αιγαίου, Θράκης, να πάνε κάπου αλλού, όπως στην λεγόμενη τότε Ευρώπη Β ζώνη ή και εκτός Ευρώπης εντελώς, θα πει κάποια “ελληνική κυβέρνηση” όχι;

ΥΓ 2

Τελικά ήταν ΚΑΙ βλάκας. Ένας βλάκας σε Ποτάμι θα πνιγεί νομίζω, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πορείας

Υπενθύμιση για να μην το χάσετε

http://www.zoelaskari-theatre.gr/




ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ | Του Γιάννη Μακριδάκη από 29 Ιανουαρίου 2014



ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ

Του Γιάννη Μακριδάκη

στη θεατρική σκηνή  ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ

απο 29/1/2014

Σκηνοθεσία Ερμηνεία Θεατρική μεταφορά Βασίλης Βασιλάκης

ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 21:00 ΑΠΟ 29/1/2014

Εισιτήρια: τηλ 2103477878 και στο http://www.viva.gr/tickets/music/ilios-me-dontia/

Τιμή Εισιτηρίου10 €

Θεατρική Σκηνή ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ

Καστοριάς 34 – 36

Βοτανικός

Τηλ. +30 210 3477878

 

 

Μέρα κελαρυστή

Κελαρυστή μέρα σήμερα.

Όλες οι ρεματιές και τα βαθιά λαγκάδια τριγύρω από το χωριό κατεβάζουν νερά και ο ήχος τους κυριαρχεί απόλυτα.

Η γη ήπιε όσο ήθελε, ρούφηξε όσο μπορούσε, γέμισε τις υπόγειες δεξαμενές της, τις οποίες βρίσκουν τα πηγάδια των ανθρώπων και ανεβαίνει η στάθμη τους, ώστε να έχουν άφθονο το καλοκαίρι να ποτίζουν τους μπαξέδες και το υπόλοιπο, το περίσσευμα ξεχειλίζει από κάθε πόρο της γης, είναι ο ίδρος της που τρέχει το δρόμο του τον αρχέγονο κατά τη θάλασσα, να ενωθεί με το αλμυρό, να ξαναγίνει ο κύκλος του μετά με την εξάτμιση, το σύννεφο και τη βροχή και πάει λέγοντας, ένας κύκλος που μάθαμε από μικρά παιδιά στο νηπιαγωγείο αλλά κατόπιν, μεγαλώνοντας και εκπαιδευόμενοι τον λησμονήσαμε εντελώς. Διότι γίναμε καταναλωτές νερού πια και μάθαμε να λέμε ότι πάει χαμένο όσο φεύγει για τη θάλασσα και δεν έρχεται στους νεροχύτες και στα καζανάκια μας. Με άλλα λόγια, αν το μαζέψουμε όλο φέτος με έργα χίλια δυο και δεν αφήσουμε ούτε σταγόνα να πάει στη θάλασσα, να κλείσει τον κύκλο του, θα είναι όλα τέλεια κι εμείς ευχαριστημένοι.Το αν θα έχει βροχή του χρόνου και του αντίχρονου δεν μας απασχολεί, πόσο μάλλον το αν θα έχει βροχή στο μέλλον, μακροπρόθεσμα, δεν μας απασχολεί διότι μάθαμε ότι διότι δεν έχουμε καμία ευθύνη εμείς γι αυτό, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι το νερό είναι στη βρύση μας, το φέρνει η κάθε ευδαπ και άμα έχεις λεφτά έχεις και νερό στο σπίτι σου. Τα υπόλοιπα είναι πρωτογονισμοί και καταστροφολογίες που λένε κάτι πράσινα ανθρωπάκια.

Στην πρωινή μου βόλτα σήμερα για περισυλλογή τροφής συνάντησα και μια κυρία με γαλότσες να έχει γονατίσει πάνω από τα άγρια σέσκουλα που έχω τσεκάρει σε ένα μονοπάτι και κόβω φύλλα κάθε μέρα, να τα κόβει με το μαχαιράκι της τα βλασταράκια και να τα χώνει στην σακούλα της. Μόλις της είπα ότι κάθε μέρα κόβω απ’ αυτά και τρώω, έκανε να σηκωθεί να φύγει, να μην κόψει άλλα, να σου τα αφήσω τότε, μου είπε, εγώ έχω μαζέψει ήδη πολλά, θέλω να κάνω μια πίτα και έχω βρει κι άλλα, μου έδειξε την σακούλα της φίσκα στις ραδίκες. Την πρότρεψα να πάρει όσα αγριοσέσκουλα θέλει αρκεί να μην τα ξεριζώνει για να έχουμε να τρώμε και του χρόνου και έλαβα την απάντηση που μου πρεπε: Ποτέ δεν ξεριζώνουμε τα χόρτα εμείς που ζούμε δίπλα τους. Για να ξαναπεράσουμε σε δέκα μέρες και να ξανακόψουμε απ’ αυτά. Αυτοί που ζούνε στις πολιτείες και βγαίνουνε μια φορά στο τόσο να λεηλατήσουνε, αυτοί τα ξεριζώνουνε, έχω δει κάτι τέτοιες που τα τραβάνε και τα βγάζουνε και με πιάνουνε τα νεύρα μου.

Αυτή είναι χειρότερη από μένα, σκέφτηκα αλλά δεν το έχει ορίσει επακριβώς, όπως εγώ(!), το ζήτημα του ανθρώπου και του καταναλωτή! Την καλημέρισα και συνέχισα το δρόμο μου να γεμίσω τον μικρό κουβά μου με το γεύμα της ημέρας, πήρα και δυο τρία σεσκουλόφυλλα από αυτά που είχε ήδη κόψει.

Η κελαρυστή μέρα συνεχίστηκε και μετά λόγω ανθρώπινης επικοινωνίας συγκινητικής. Ο άγνωστος Π.Π. μου έγραψε μέηλ και με πληροφόρησε ότι η Ελευθεροτυπία αναδημοσίευσε από εδώ την επιστολή αναγνώστριας που ήθελε ένα βιβλίο και δεν είχε τη δυνατότητα να το αγοράσει, κι ο άνθρωπος αυτός μου ζήτησε, με σεβασμό απόλυτο στην αξιοπρέπειά της, να τον φέρω σε επαφή μαζί της και να της στείλει βιβλία, έλαβα και ένα άλλο μέηλ συγκινητικό, από την αναγνώστρια ΔΧ εκ Χανίων, για τον ήλιο με τα δόντια μου γραφε και με έκανε να νιώσω πολύ άβολα για τη λογοτεχνική ακύρωση αυτής της εποχής της δύσκολης, λες και είναι βαλτοί κάποιοι άνθρωποι να σου δείχνουν άλλους δρόμους και άλλες οπτικές στη ζωή, ωραίο και πολύτιμο που υπάρχουν και ευτυχής όποιος τους συναντά.

Κλείνω εδώ με μια πληροφορία τελευταίας εσοδείας. Πιτάκια φαγόπυρου. Το απόλυτο έδεσμα σε γεύση και υγεία. Για πλήρη απεξάρτηση από το αλεύρι το σταρένιο και λοιπά όξινα. Σε λίγες μέρες θα σπείρω κιόλας φαγόπυρο στο χωράφι και ελπίζω το καλοκαίρι όποιοι έρθουν κατά εδώ να τις γευτούν τις πίτες του.

 

Αγρίμια εναντίον καταναλωτών

Σκυμμένος ήτανε μες στο περιβόλι νωρίς το πρωί και μάζευε τα ματσίτικα, που τα ‘χε ρίξει η νοτιά απ’ τις πορτοκαλιές σαν άκουσε τις όρνιθες να κράζουν τρομαγμένες. Γύρισε και τις είδε να τρέχουν αλαφιασμένες προς πάσα κατεύθυνση, οι πιο πολλές ίσια προς το κοτέτσι, να μπούνε μέσα να γλυτώσουν από κάποιον κίνδυνο. Σήκωσε τότε το κεφάλι του ψηλά και είδε τον αετό στα δέκα μέτρα από πάνω να ‘ρχεται, να κάτι φτερούγες είχε, ένα μέτρο η κάθε μια, σκιάχτηκε κι εκείνος αλλά πετάχτηκε αμέσως ολόρθος, στάθηκε στα ποδάρια του και έπιασε να τινάζει τα χέρια του ολάνοιχτα, σαρτοπηδούσε κιόλας να το τρομάξει το πουλί, το έδιωξε τελικά, τις έσωσε τις όρνιθες, προς το παρόν τουλάχιστον, καλά που είχε ρίξει η νοτιαδούρα τα πορτοκάλια κάτω και καθυστέρησα εκεί να τα μαζέψω, αλλιώς θα είχα μπει στο σπίτι και κάποια θα μου άρπαζε ο κερατάς, μου είπε κατόπιν σαν συναντηθήκαμε στην βόλτα μας με τα σκυλιά και έπιασε να μου εξιστορεί την περιπέτειά του.

Το γεράκι ήτανε, εκείνο που πήρε μια δικιά μου κότα χτες, από το μέσα περιβόλι όμως, που είναι μακριά κι απόμερα. Σήμερα δεν άνοιξα το κοτέτσι για να βγουν και ήρθε παρακάτω, φαντάσου πείνα το καημένο, σκέφτηκα, για να ρισκάρει τόσο, να κατέβει μες στα σπίτια και να μη δει τον άνθρωπο κάτω από το δέντρο ή κι αν τον είδε, να αψήφησε τον κίνδυνο.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα πλάσματα της φύσης και τον καταναλωτή της γης. Έχει καταπατήσει τους βιοτόπους τους, έχει αποψιλώσει τα βουνά τους από φυτά και από ζωντανά, με χημικά, με μπουλντόζες, με έργα κάθε είδους ακόμα και με εκείνα τα λεγόμενα της πράσινης ανάπτυξης (!) με την οποίαν αυτοϋπνωτίζονται οι αποβλακωμένοι των πόλεων καταναλωτές, και έτσι, κάνουν πλέον καταδρομικές απεγνωσμένες επιθέσεις μες στην “οργανωμένη κοινωνία τους” για να επιβιώσουν τα αγρίμια. Ώσπου να βρεθεί ένας ηλίθιος από τους τόσους εξ αυτών, που να βαστάει όπλο και να το κατεβάσει το πουλί νεκρό, να το δείχνει στο φέισμπουκ μετά και να ποζάρει πλάι του το άθλιο κορμί του και το κενό κεφάλι του.

Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με τις αλεπούδες και όλα τα άλλα αγρίμια, τα εξαναγκασμένα σε ριψοκίνδυνη ζωή από τους καταναλωτές της γης. Τους τρώνε τα κατσίκια τα μικρά, τους χαλάνε τα κοτέτσια και βάζουν φόλες ύστερα αυτοί για να τα εκδικηθούν, να εξοντώσουν τον εχθρό, για να τους φάνε ύστερα οι ποντικοί και οι όχεντρες ελλείψει των φυσικών κυνηγών τους, να βάλουν τότε οι καταναλωτές φαρμάκια για να γλυτώσουν από αυτά τα τρωκτικά και τα ερπετά, να καταστρέφουν με τα χημικά αυτά τη γη και τα υπόγεια νερά τους, να παθαίνουν καρκίνο τα τέκνα και τα εγγόνια τους ύστερα από χρόνια και να λένε κοίτα τι λαχείο του έτυχε του άτυχου ανθρώπου, και πάει λέγοντας ο κύκλος της ανθρώπινης βλακείας, που αν τον δει κανείς στη βάση του, ξεκινάει από την τελείως λάθος ανταγωνιστική προσέγγιση του ανθρώπου προς τη φύση (του).

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους, όσους έχουνε απομείνει ακόμη στον πλανήτη. Τους ιθαγενείς δηλαδή, σε τόπους που οι καταναλωτές δεν έχουν σε υπόληψη καμία και τους καταστρέφουν ολοσχερώς με την καταναλωτική τους καθημερινότητα και με τη νοοτροπία της μη ευθύνης που έχουν και συνειδητά καλλιεργούν. Το ίδιο κάνουν στον Αμαζόνιο, στις χώρες της Αφρικής και αλλού, τώρα και στην Ελλάδα, στις Σκουριές, στα νησιά του Αιγαίου, σε όλα τα βουνά και κάνουν ρεσάλτα ύστερα οι ιθαγενείς πειρατικά, για να ζήσουνε κι αυτοί, όπως ακριβώς τα αγρίμια. Δεν έχει καμία διαφορά η πίεση που δέχονται τα πλάσματα της φύσης από τον καταναλωτή της γης, είτε αυτά λέγονται αγρίμια του βουνού είτε άνθρωποι, αγρίμια είναι και αυτοί σε σχέση με τα γυάλινα ασθενικά και χημικά ανθρωπάκια των πόλεων με τα ωραία ρούχα και τα γεμάτα αρρώστιες και αλλεργίες κορμάκια από κάτω απ’ τα πανιά . Αυτή είναι όμως η Νέμεσις. Ο θάνατος ο πρόωρος, η ανικανότητα ζωής και απόλαυσης του κόσμου, αυτή και η απόδειξη της μέγιστης βλακείας ενός όντος που είχε όλα τα προσόντα να βιώνει καθημερινά απόλυτη ευφορία, σε έναν πλανήτη παράδεισο, αντ’ αυτού όμως δυστυχεί και φεύγει απ’ τη ζωή με πίκρα, δίχως να έχει ζήσει.

Ο άνθρωπος είναι ο ενορχηστρωτής του Χάους αλλά ποτέ δεν το ‘μαθε αυτό, τόσες χιλιάδες χρόνια επί γης. Όλα τα άλλα πλάσματα και είδη ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους μέχρι θανάτου για να ζήσουν και είναι ο ανταγωνισμός τους ζωογόνος για τη φύση, εξισορροπητικός, όχι θανατερός και στείρος, όπως του καταναλωτή οι επεμβάσεις, που σταματάει τον κύκλο της ζωής με εργαλείο αυτό το χημικό κορμί του κάθε μέρα, ακόμα και άθελά του, δίχως να πράττει τίποτε μπαίνει φραγμός στον κύκλο της ζωής και τον κόβει βίαια, μονάχα τρώγοντας, καταναλώνοντας όπως λέει ο ίδιος πια, νεκρές τροφές και χέζοντας κατόπιν δηλητήρια και αδρανή υλικά.

Ο άνθρωπος αρκεί να συντονίζει και να συνεργάζεται αρμονικά με κάθε πλάσμα γύρω του, να παρατηρεί τη ζωή και την ανάπτυξή τους, ακόμη και τον θάνατό τους που γεννά ζωή, όπως τα κόπρανά τους, δίχως να επεμβαίνει, μονάχα τα οφέλη του παράδεισου αυτού να απολαμβάνει με επεμβάσεις ανεπαίσθητες, συλλεκτικές και εμπλουτιστικές διότι όσο επιτίθεται στη φύση (του) τόσο χαμένος βγαίνει. Ίσως περάσουν μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμα για να το κατανοήσει και να το νιώσει αυτό η ανθρωπότητα, αν μπορεί να νιώθει πια ετούτος ο εσμός των καταναλωτών που απομυζούν τη γη. Μέχρι τότε, έτσι θα πέφτει ο ένας μετά τον άλλον κάτω εξουθενωμένος από τη μάχη του τη μάταιη ενάντια στη φύση, κατατροπωμένος από τα ίδια του τα όπλα, που τα στρέφει κάθε μέρα εναντίον του αλλά νομίζει ότι προοδεύει αφού δεν κόβει ο νους του για να το σκεφτεί αυτό, είναι ψιλά γράμματα κάτι τέτοια και δεν τα μαθαίνουν στα κολέγια, ούτε στα χάρβαρντ που σπουδάζουν οικονομολόγοι και τρώνε στα διαλείμματα χάμπουρκγκερ πλαστικά, πόσω μάλλον στα δημοτικά και στα συστημικά γυμνάσια του συρμού και της αμορφωσιάς που λέγεται εκπαίδευση.

ΥΓ

Τελικά δεν ίσχυσε η νεκρή εβδομάδα των σχολείων μετά την καθαροδευτέρα για να πάνε για σκι οι καθηγητές οι γονείς και οι μαθητές και να αναζωογονηθεί ο κλάδος των τουριστικών επιχειρήσεων στα χειμερινά θέρετρα! Χρειάζεται και άλλη απόδειξη της γελοιότητας αυτού του συστήματος ζωής άραγε;