Μέρα κελαρυστή

Κελαρυστή μέρα σήμερα.

Όλες οι ρεματιές και τα βαθιά λαγκάδια τριγύρω από το χωριό κατεβάζουν νερά και ο ήχος τους κυριαρχεί απόλυτα.

Η γη ήπιε όσο ήθελε, ρούφηξε όσο μπορούσε, γέμισε τις υπόγειες δεξαμενές της, τις οποίες βρίσκουν τα πηγάδια των ανθρώπων και ανεβαίνει η στάθμη τους, ώστε να έχουν άφθονο το καλοκαίρι να ποτίζουν τους μπαξέδες και το υπόλοιπο, το περίσσευμα ξεχειλίζει από κάθε πόρο της γης, είναι ο ίδρος της που τρέχει το δρόμο του τον αρχέγονο κατά τη θάλασσα, να ενωθεί με το αλμυρό, να ξαναγίνει ο κύκλος του μετά με την εξάτμιση, το σύννεφο και τη βροχή και πάει λέγοντας, ένας κύκλος που μάθαμε από μικρά παιδιά στο νηπιαγωγείο αλλά κατόπιν, μεγαλώνοντας και εκπαιδευόμενοι τον λησμονήσαμε εντελώς. Διότι γίναμε καταναλωτές νερού πια και μάθαμε να λέμε ότι πάει χαμένο όσο φεύγει για τη θάλασσα και δεν έρχεται στους νεροχύτες και στα καζανάκια μας. Με άλλα λόγια, αν το μαζέψουμε όλο φέτος με έργα χίλια δυο και δεν αφήσουμε ούτε σταγόνα να πάει στη θάλασσα, να κλείσει τον κύκλο του, θα είναι όλα τέλεια κι εμείς ευχαριστημένοι.Το αν θα έχει βροχή του χρόνου και του αντίχρονου δεν μας απασχολεί, πόσο μάλλον το αν θα έχει βροχή στο μέλλον, μακροπρόθεσμα, δεν μας απασχολεί διότι μάθαμε ότι διότι δεν έχουμε καμία ευθύνη εμείς γι αυτό, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι το νερό είναι στη βρύση μας, το φέρνει η κάθε ευδαπ και άμα έχεις λεφτά έχεις και νερό στο σπίτι σου. Τα υπόλοιπα είναι πρωτογονισμοί και καταστροφολογίες που λένε κάτι πράσινα ανθρωπάκια.

Στην πρωινή μου βόλτα σήμερα για περισυλλογή τροφής συνάντησα και μια κυρία με γαλότσες να έχει γονατίσει πάνω από τα άγρια σέσκουλα που έχω τσεκάρει σε ένα μονοπάτι και κόβω φύλλα κάθε μέρα, να τα κόβει με το μαχαιράκι της τα βλασταράκια και να τα χώνει στην σακούλα της. Μόλις της είπα ότι κάθε μέρα κόβω απ’ αυτά και τρώω, έκανε να σηκωθεί να φύγει, να μην κόψει άλλα, να σου τα αφήσω τότε, μου είπε, εγώ έχω μαζέψει ήδη πολλά, θέλω να κάνω μια πίτα και έχω βρει κι άλλα, μου έδειξε την σακούλα της φίσκα στις ραδίκες. Την πρότρεψα να πάρει όσα αγριοσέσκουλα θέλει αρκεί να μην τα ξεριζώνει για να έχουμε να τρώμε και του χρόνου και έλαβα την απάντηση που μου πρεπε: Ποτέ δεν ξεριζώνουμε τα χόρτα εμείς που ζούμε δίπλα τους. Για να ξαναπεράσουμε σε δέκα μέρες και να ξανακόψουμε απ’ αυτά. Αυτοί που ζούνε στις πολιτείες και βγαίνουνε μια φορά στο τόσο να λεηλατήσουνε, αυτοί τα ξεριζώνουνε, έχω δει κάτι τέτοιες που τα τραβάνε και τα βγάζουνε και με πιάνουνε τα νεύρα μου.

Αυτή είναι χειρότερη από μένα, σκέφτηκα αλλά δεν το έχει ορίσει επακριβώς, όπως εγώ(!), το ζήτημα του ανθρώπου και του καταναλωτή! Την καλημέρισα και συνέχισα το δρόμο μου να γεμίσω τον μικρό κουβά μου με το γεύμα της ημέρας, πήρα και δυο τρία σεσκουλόφυλλα από αυτά που είχε ήδη κόψει.

Η κελαρυστή μέρα συνεχίστηκε και μετά λόγω ανθρώπινης επικοινωνίας συγκινητικής. Ο άγνωστος Π.Π. μου έγραψε μέηλ και με πληροφόρησε ότι η Ελευθεροτυπία αναδημοσίευσε από εδώ την επιστολή αναγνώστριας που ήθελε ένα βιβλίο και δεν είχε τη δυνατότητα να το αγοράσει, κι ο άνθρωπος αυτός μου ζήτησε, με σεβασμό απόλυτο στην αξιοπρέπειά της, να τον φέρω σε επαφή μαζί της και να της στείλει βιβλία, έλαβα και ένα άλλο μέηλ συγκινητικό, από την αναγνώστρια ΔΧ εκ Χανίων, για τον ήλιο με τα δόντια μου γραφε και με έκανε να νιώσω πολύ άβολα για τη λογοτεχνική ακύρωση αυτής της εποχής της δύσκολης, λες και είναι βαλτοί κάποιοι άνθρωποι να σου δείχνουν άλλους δρόμους και άλλες οπτικές στη ζωή, ωραίο και πολύτιμο που υπάρχουν και ευτυχής όποιος τους συναντά.

Κλείνω εδώ με μια πληροφορία τελευταίας εσοδείας. Πιτάκια φαγόπυρου. Το απόλυτο έδεσμα σε γεύση και υγεία. Για πλήρη απεξάρτηση από το αλεύρι το σταρένιο και λοιπά όξινα. Σε λίγες μέρες θα σπείρω κιόλας φαγόπυρο στο χωράφι και ελπίζω το καλοκαίρι όποιοι έρθουν κατά εδώ να τις γευτούν τις πίτες του.