Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 102

Πούπουλα κομφετί

Σήμερα δεχτήκαμε αεροπορική επίθεση. Κατέβηκε το γεράκι και άρπαξε μιαν όρνιθα. Παρόλο που έχει δέντρα πυκνά το περιβόλι, κατάφερε ο διάολος και έκανε τη βουτιά του τη στιγμή που βοσκούσε το θύμα σ’ ένα ξέφωτο, γέμισε ο κόσμος πούπουλα. Σαν σερπαντίνες και κομφετί σε αποκριάτικο πάρτι παιδικό.

Ο χείμαρρος έτρεξε τελικά λιγάκι το απόγευμα παρόλο που έβρεχε σχεδόν όλη τη νύχτα και έκανε και το πρωί μια τρίωρη και δυνατή βροχή. Όλη την υπόλοιπη μέρα όμως τέρμα τα νερά, ως και λιακάδα έκανε, το ίδιο μου είπε και ο Αλέξανδρος από την Άνδρο, που όποτε καθαρίζει ο ορίζοντας και βλέπει την κορφή του Πελινναίου από το σπίτι του εκεί ψηλά στα ανδριώτικα βουνά που ζει κι αυτός, με παίρνει τηλέφωνο και τα λέμε σαν καλοί γειτόνοι, από το μπαλκόνι του ο καθένας, κοιτώ εγώ κατά τα δυτικά, κοιτά κι αυτός ανατολή και κάπου μες στο πέλαγος ενώνονται οι μιλιές μας.

Σήμερα λέγαμε πάλι για το Χάος που όλα τα ορίζει και για τα πλάσματα που ζούνε φυσική ζωή εναρμονισμένα με Αυτό, και πόσο υποφέρουν λέγαμε, λόγω των καταναλωτών που ζούνε κάτι άλλο, σε μίαν άλλη διάσταση αυτοί, καμία σχέση με ζωή όπως ορίζει η φύση, λέγαμε για το ζήτημα μέσα από το οποίο πριν πολλά χρόνια γνωριστήκαμε, απ’ τους κοινούς αγώνες μας ενάντια στις βιομηχανικές ΑΠΕ, την μπίζνα της πράσινης δήθεν ενέργειας, της παραμύθας των αποκοιμισμένων καταναλωτών που απειλεί να ισοπεδώσει τα βουνά μας, να μολύνει και να καταστρέψει τα νερά μας, να μας διώξει από τα μέρη που ζούμε για να στέλνει ρεύμα ηλεκτρικό, δήθεν καθαρό, στις πόλεις και στους καταναλωτές, που ούτε που φαντάζονται τι συμβαίνει όταν ανάβουνε τις λάμπες και τις συσκευές του βίου τους, όταν πατάνε τα κουμπιά της ζωής τους. Λέγαμε και για τις βροχές που είναι καλοδεχούμενες και πως δεν είναι να της έχει κανείς εμπιστοσύνη της σοροκάδας και πως είναι η λιακάδα τούτη η απρόβλεπτη μια ένδειξη ότι μπορεί να τα πάρει τελικά και να τα πάει αλλού τα πολλά νερά, αυτά που περιμένουμε να ρθούνε πως και πως, τα δίνει το δελτίο για καθαροδευτέρα απόγευμα και βάλε.

Σήμερα τελικά φυτρώσανε και οι πρώτοι ντοματόσποροι που φύτεψε η Ειρήνη, ένα τριήμερο που ήρθε απ’ την Αθήνα, μάλλον τους έθαψε βαθιά και αργήσανε αλλά βγήκαν. Το λέει εξάλλου και ο ποιητής, και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος, φυτρώσανε και οι πρώτες μου κολοκυθιές μέσα σε ποτηράκια και αν πάει καλά η άνοιξη θα φάμε κολοκύθι πρώιμο μεγαλοβδομαδιάτικο.

Αυτά από τον κόσμο των φυτών. Στον κόσμο των ανθρώπων, το χωριό γέμισε για το τριήμερο. Καπνίζουν μπόλικες καμινάδες σήμερα. Στην πλατεία χορεύουν παραδοσιακό δετό και ακούγονται τα τραγούδια τους μέχρι πάνω στο κάστρο. Αύριο δρώμενα υπαίθρια και γεύματα νηστίσιμα απ’ άκρη σ’ άκρη στο νησί, έχουν έρθει πάλι κάτι χιλιάδες Τούρκοι επισκέπτες και βγαίνουν οι μασκαράδες της πολιτικής και λένε για τον τουρισμό από την απέναντι ακτή και χίλιες δυο μεγαλοστομίες, οι ίδιοι που πριν λίγα χρόνια λέγανε τα χειρότερα υποτιμητικά, τέλος πάντων, για γέλια ήτανε πάντοτε οι πολλοί και οι εκπρόσωποί τους στην πολιτική για κλάματα, συσσωρευμένη ηλιθιότητα καταναλωτών, μασκαριλίκια αποκριάτικα. Καλά κούλουμα σε όσους συμμετέχουν σε τέτοια και με ρέγουλα τα αλμυρά.

 

Ημερολόγιο ασήμαντου όντος

Ο Μάρτης μπήκε βρεμένος μέχρι τα γόνατα. Μετά τις ζεστές ανοιξάτικες λιακάδες του Φλεβάρη ήρθε η υγρασία πηχτή και μας τύλιξε.

Το πρωί μόλις βγήκα από το σπίτι πάτησα ένα σαλιγκάρι. Σιχτήρισα τη στραβομάρα μου μόλις άκουσα το σκρατς κάτω από το παπούτσι μου. Αλλά ένα σχεδόν μήνα περάσαμε άνυδρο και ξεχάστηκα. Πιο πολύ για οχιές κοιτάζω, που λέει ο λόγος, παρά για σαλιάκους.

Εδώ που τα λέμε την είδα την οχιά. Πολύ νωρίς φέτος. Η τρίτη μέρα του Φλεβάρη ήτανε, κι αγουροξυπνημένη η κυρία σάλευε αργά επί της ζεστής ασφάλτου, παραλίγο να την πατήσω κι αυτήν αλλά τελευταία στιγμή την πήρε το μάτι μου και έμεινε το πόδι μου να αιωρείται για λίγο ακόμη ώσπου κόντυνα το βήμα μου και πάτησα λίγο πιο πριν. Ταράχτηκα, ταράχτηκε και του λόγου της και έπιασε να χτυπιέται, όπως κάνουν τα οκνά αυτά φίδια όταν νιώσουν κίνδυνο αλλά δεν μπορούν να επιτεθούν και θέλουν να τρέξουν να κρυφτούνε. Έβγαλα το τηλέφωνο και την φωτογράφισα, κοίταξα και την ημερομηνία, ήτανε 3 του Φλεβάρη, ναι, πάρα πολύ νωρίς για να ξυπνήσουν οι οχιές. Πέρσι είχα δει οχιά στις 23 του μήνα, το θυμάμαι καλά, είκοσι μέρες ακριβώς μετά από την φετινή. Ελπίζω να μη δω άλλη αν και φαντάζει αδύνατο αυτό. Θυμήθηκα πάλι τον μαστρο Γιώργη, που του είχα κάνει μια συνέντευξη τότε που έβγαζα το Πελινναίο και πάνω στις ιστορίες που μου έλεγε από τα παλιά, μου είπε και για την εμπειρία του από ένα τσίμπημα οχιάς όταν ήταν μικρός και κλέβανε σύκα ξυπόλητοι όλη η συμμορία των αγοριών του χωριού, όχι για πλάκα αλλά για να χορτάσουν την πείνα τους στην προηγούμενη Κατοχή, από τους προηγούμενους ναζί. Τον σώσανε τον μικρό Γιώργη τότε στο νοσοκομείο, του είπε ο γιατρός ότι μάλλον δεν τον πήρε καλά το φίδι επειδή έτρεχε και την πάτησε ξώφαλτσα, γι αυτό τη γλίτωσε και από τότε, άμα δω οχιά παθαίνω τρακ, μου είπε και τον θυμάμαι κι εγώ όποτε τη δω, χαμογελώ στα λόγια του και μου περνάει το τρακ μου.

Έβρεχε λοιπόν όλη μέρα από το πρωί σήμερα. Ακόμα και τώρα βρέχει, μια βροχή ήρεμη, ποτιστική και θα κατέβει οπωσδήποτε ο χείμαρρος. Αύριο στη βόλτα μας την πρωινή θα πάμε να τον καμαρώσουμε όπως θα κυλάει και θα ρχεται φιδίσιος όμορφος, ένα νερένιο φίδι από το βουνό, θα ξεψυχά στη θάλασσα που θα ‘ναι ακόμα αφρισμένη από τη σοροκάδα όπως ήταν και σήμερα.

Έβαλα τη νιτσεράδα μου την ολόσωμη πάνω από τα ρούχα, συνολάκι πρώτο, παντελόνι και μπουφάν όλα στο σκούρο μπλε, κουκούλα στο κεφάλι, μιαν εικόνα εξωγήινου να περπατά στη γη, δεν με γνωρίσανε οι πάπιες μου που κάθε πρωί με υποδέχονται έξω φωνή, έβγαλα την κουκούλα για να με καταλάβουν και να με υποδεχτούν με τα κραξίματά τους καθώς έφτανα στο κοτέτσι. Τους άνοιξα και βγήκανε, μαζί και οι κότες στο ολόγρο περιβόλι να βοσκήσουνε, τους έριξα και λίγο σιταράκι στο χώμα και ύστερα πήρα το κουβαδάκι μου και πήγα την βόλτα στα δυο χωράφια που έχω σπαρμένα με σβόλους από το Νοέμβρη, μάζεψα τα χορταρικά για το φαϊ, ρόκες, ζοχούς, αντίδια, ραδίκες άγριες, ραπάνια, κρεμμύδια, μαρούλια, παπούλες, σέλινο, μαϊντανό, φρέσκα κουκιά, μάλαθρο, άνηθο, έκοψα και δυο λεμόνια τα ‘χωσα στην τσέπη της νιτσεράδας.

Αυτό ήτανε για σήμερα, τέλος με το χωράφι, πολλή η βροχή, σιτζίμια, που λένε οι τούρκοι, σκοινιά από τον ουρανό κρέμονται και έμεινα να ακούω τον ήχο τους κάτω από το υπόστεγο της αποθήκης. Έβαλα σπόρους πολλούς σε ποτηράκια, μάρτης μπήκε, να μην ξεχνιόμαστε, τον μάη θα μπούνε τα φυντάνια μεγαλωμένα πια στη γη, το καλοκαίρι θα κόβουμε το φαϊ μας, πάντα έτσι μπροστά κοιτούσε και μεριμνούσε ο άνθρωπος, το μυαλό δούλευε, τέλος πάντων, ας μην γκρινιάζω, μελιτζάνες άσπρες, μαύρες, τσακώνικες, πιπεριές καυτερές, γλυκές, φλωρίνης, ντομάτες μεγάλες, κατσαρές, στρογγυλές, καρδιόσχημες, τα πότισα με τη μπουρού και τα σκέπασα με τζάμια, έκανα και μια μεγάλη βόλτα στη βροχή μετά μαζί με τα σκυλιά, κόντεψε να νυχτώσει πια, έπιασα τα αυγά και έκλεισα τις κότες να μην τις βρει η ατσίδα, αυτό ήταν, με το φως που έπεσε, έπεσε κι η αυλαία.

Μια τυπική μέρα ανθρώπου ασήμαντου, πλάσματος φυσικού, ήμερου όχι άγριου, που με τη μέρα βγαίνει και τη νύχτα χώνεται, που δεν πιάνει στα χέρια του λεφτά καθημερινά και είναι ακόμα λέφτερο, που κάνει κινήσεις ανεπαίσθητες επί της γης και δεν την εκβιάζει, που τρώει ό,τι σπέρνει κι ό,τι συλλέγει, ό,τι του δίνει η γη, που όμως σαν γυρνάει σπίτι του μαθαίνει τα νέα του κόσμου, ότι παντού στη γη υπάρχουν καταναλωτές, άνθρωποι, άλλου είδους όμως, που κάνουνε άλλη ζωή σε άλλους βιοτόπους, τεχνητούς τσιμέντινους, που δεν πατάνε χώμα, ούτε το βλέπουνε καθόλου στην μέρα τους μέσα, που δίνουνε καθημερινά μάχες ανταγωνισμού αναμεταξύ τους και κάνουνε πολέμους κάθε τόσο με όπλα καταστροφικά για όλα της γης τα πλάσματα, μαζί και τους ανθρώπους, και που μια μέρα ανθρώπινη φαντάζει πλέον μόνο ως λογοτεχνία τα μάτια τους, κι αυτή ξεπερασμένη, ανιαρή και γλυκερή ίσως να την χαρακτηρίζουνε διότι δεν έχουν ιδέα και δεν μπορύν να νιώσουνε πια τέτοια ερεθίσματα, ούτε καν την ψυχή τους που σκιρτά στο βάθος με τη φύση της, αφύσικοι καταναλωτές έχουν γίνει και τρέχουν μέσα σε κονσερβοκούτια αυτοκινούμενα, ζουν και δουλεύουν σε κλιματιζόμενα και άθλια κουτιά, τρώνε, μάλλον καταναλώνουν όπως λένε οι ίδιοι, κάθε λογής θάνατο, γι αυτό και θάνατο μαρτυρούν σε κάθε πράξη τους, σκοτώνουν τους ασήμαντους, τους αφανίζουν, δεν τους χρησιμεύουν σε τίποτε ούτως ή άλλως αυτοί οι παρωχημένοι, οι οπισθοδρομικοί τύποι, που θέλουν να γυρίσει η ανθρωπότητα στις σπηλιές, ενώ εκείνη τρέχει ολοταχώς προς την ανάπτυξη και την εξέλιξη, προς έναν στείρο θάνατο.

Καλό μήνα σημαντικοί και ασήμαντοι

ΥΓ

Για σκέψου, η Ελλάδα έχει υπουργό εξωτερικών και πάει και στην ουκρανία επειγόντως, να συνομιλήσει με τους ομολόγους του νεοναζί εκεί. Έχετε εμπιστοσύνη στο Χάος, αν είστε βεβαίως απόλυτα εναρμονισμένοι μαζί του. Αλλιώς ρίξτε καμιά κατάρα παραπάνω

Ο τρίτος πόλεμος

Μαζί με τον Μάρτη και τα πολυπόθητα νερά του ήρθε και ο 3ος πόλεμος. Ξανά από την ναζιστική Ευρώπη ξεκίνησε μόλις χθες.

Μόλις χθες που έσπειρα σβόλους στη γη και ετοίμασα το χώμα για τα νέα φυτώρια.

Κοιτάζω τον άλλον Μάρτη, τον σκύλο μου, που είναι χαρούμενος επειδή ξυπνήσαμε πάλι και θα βγούμε βόλτες στα χωράφια, έστω και με βροχή και ντρέπομαι για λογαριασμό αυτού του ανυπόληπτου δίποδου κρέατος, του αναλώσιμου καταναλωτή της γης, που θεωρεί ανώτερο όλων πολιτισμένο ον το πλήρες τοξινών και ασθενειών κορμί του και θυσιάζει αθώο αίμα καθημερινά για να επιβιώνει, τώρα δε που θα αλληλοφαγωθεί για μια φορά ακόμα με τα όπλα, πάλι αθώο αίμα ανθρώπων και πλασμάτων άλλων θα θυσιάσει μαζί με το δικό του το πλαστικό, το άψυχο, το οποίο χαράμι πάει έτσι κι αλλιώς με τον τρόπο που διαχειρίζεται ο ίδιος τη Ζωή του.

Μάλλον δεν θα σωθεί τίποτα απ’ όλα αυτά που γράφουμε εδώ στο διαδίκτυο, ούτε και σε χαρτιά, μετά τον 3ο πόλεμο που έφτασε εμπρός στη γενιά μας. Τώρα κατανοώ απόλυτα το αίσθημα απόλυτης ματαιότητας που νιώθω εδώ και μήνες όσον αφορά στο ζήτημα της συγγραφής έργου λογοτεχνίας.

Πιάστε πόστα καλού θανάτου συναγωνιστές. Όπου θέλετε να παραμείνει η ψυχή σας, εκεί να πάτε. Ξεκινάτε. Η κλεψύδρα αδειάζει

 

Γίνετε μέλη και συνεργάτες

Το τοπίο αλλάζει  

Άσκηση Φυσικής

Από τη γη ερχόμαστε και στη γη καταλήγουμε. Γεννιόμαστε ως πλάσματα φυσικά, γι’ αυτό και μας διέπουν απόλυτα οι νόμοι και οι ρυθμοί του Οικοσυστήματος. Η ύπαρξή μας, κάθε μας κίνηση, δράση ή επέμβασή μας είναι μέρος και συνιστώσα του Χάους που δημιούργησε το Οικοσύστημα και το βαστάει κάθε στιγμή σε ισορροπία.

Όλο αυτό το διάστημα ανάμεσα στον ερχομό και την κατάληξή μας είναι ένα δώρο πολύτιμο, μοναδικό και λέγεται Ζωή, έχει δε ως Λόγο ύπαρξης επίσης έναν, μοναδικό και απόλυτο: Να βλέπουμε, να αγγίζουμε, να ακούμε, να οσφραινόμαστε, να γευόμαστε, να ψυχανεμιζόμαστε, να λογιζόμαστε και να νιώθουμε κάθε στιγμή μέχρι βαθιά μέσα στο κουκούτσι μας το προαιώνιο και συνεχές Θαύμα της Δημιουργίας, τον Κόσμο, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, κόσμημα και η ύπαρξή μας για τα άλλα όντα ολόγυρα. Για κανέναν απολύτως άλλο Λόγο δεν έχουμε γεννηθεί παρά μονάχα για Αυτόν.

Για να μπορέσουμε λοιπόν να είμαστε κάθε στιγμή αντάξιοι του δώρου της Ζωής που μας προσφέρθηκε από τη Φύση, έχουμε ένα Χρέος μοναδικό και απόλυτο: Το Είναι μας ολόκληρο, το σώμα, ο νους και η ψυχή μας  να αποτελούν κάθε στιγμή κρίκο της αλυσίδας της Ζωής. Ζωή να μπαίνει μέσα μας ως ύλη, ως σκέψη και ως αίσθηση και πάλι Ζωή να βγαίνει ως ύλη, ως λόγος και ως πράξη. Έχουμε Χρέος απόλυτο και μοναδικό να μην την σταματούμε με το φθαρτό σαρκίο μας την αέναη συνέχεια των κύκλων της Ζωής, να μην «καταναλώνουμε» Ζωή αφοδεύοντας υλικά, νοητικά και ψυχικά τον Θάνατο.

Και για να φέρνουμε εις πέρας κάθε στιγμή το Χρέος μας τούτο, μία, μοναδική και απόλυτη είναι η Ευθύνη μας: Να αφοδεύουμε σπόρους ζωντανούς καθημερινά στη γη. Είναι η πλέον τρανή απόδειξη Πολιτισμού αυτή αλλά και η μόνη ασφαλείς ένδειξη προσωπικής Υγείας.

Αν φτάσεις στο σημείο αυτό, να παράγεις Ζωή ως ύλη, ως πνεύμα και ως αίσθηση, να την προσλαμβάνεις από τη Φύση γύρω σου, να τρέφεσαι μ’ αυτήν σωματικά, πνευματικά και ψυχικά, να την μεταβολίζεις εντός του φυσικού και ταπεινού σαρκίου σου και να Την αφοδεύεις εν τέλει πάλι πίσω στη γη ως ύλη, λόγους, πράξεις και συναίσθημα, ανταποδίδοντάς της ό,τι αυτή σου πρόσφερε και αναπαράγοντας Ζωή, ανοίγοντας έτσι, άλλους και πάλι κύκλους Της, τότε τελείς πλέον εν Αρμονία απόλυτη με το Σύμπαν και δεν έχεις παρά να εμπιστεύεσαι απόλυτα το Χάος του το Δημιουργικό.

Η μέθοδος για να μπορείς ως Άνθρωπος, ον φυσικό να αντεπεξέλθεις στην Ευθύνη σου, να φέρεις εις πέρας το Χρέος σου, να ζεις κάθε στιγμή τη Ζωή σου τιμώντας τον Λόγο που σού δόθηκε ως δώρο, είναι κι αυτή μία, μοναδική και απόλυτη: Η Φυσική Ζωή. Η Ζωή η βασισμένη στην φιλοσοφία της Μη Επέμβασης, της Ανεπαίσθητης Ύπαρξής σου επί της γης, της Μη Εκβίασης ουδέ στο ελάχιστο των φυσικών ρυθμών και νόμων, της συνύπαρξης και της συνεργασίας σου με τα άλλα πλάσματα, με τα οποία συναποτελείς ισότιμα τον Κόσμο.

Κάθε άλλος τρόπος να ζει ένα φυσικό πλάσμα Άνθρωπος, κυρίως δε αυτός ο σύγχρονος καταναλωτικός βίος, ουδεμίαν σχέση έχει με Ζωή, αποτελεί Ύβρη και οδηγεί μόνο σε Έντρομο Ατομικό Θάνατο, ο οποίος έρχεται ξαφνικά και πρόωρα ως Νέμεσις. Όπως ακριβώς σταματάει την Ζωή κάθε στιγμή με το σαρκίο του ο καταναλωτής της, έτσι ακριβώς και ο Θάνατός του δεν οδηγεί ξανά σε Ζωή, εξ ου και ο Τρόμος που τον συνοδεύει.

Μοναχά κατανοώντας και νιώθοντας ο άνθρωπος ότι οι φυσικοί Νόμοι και οι Ρυθμοί είναι απαράβατοι και απαραβίαστοι από τον ίδιον αφού δημιουργήθηκε, ορίζεται, οριοθετείται και διέπεται από Αυτούς, ότι όλα είναι Ενέργεια και όλα μεταβολές Της, τίποτε δηλαδή δεν κερδίζεται δίχως να χάνεται κάτι ανάλογο κάθε στιγμή, γεγονός που συνεπάγεται ότι κανενός είδους τεχνητή από τον καταναλωτή ζωή, ανάπτυξη, ευφορία, άνεση, βολή, πρόοδος, πολιτισμός και τα λοιπά παρόμοια δεν υφίστανται καν ως έννοιες, ή τουλάχιστον ότι όλα αυτά είναι απολύτως πρόσκαιρα και ουτοπικά, όπως το τεχνητό και χωλό σύστημα εντός του οποίου ορίζονται, αφού στην διάρκεια του χρόνου οι συνέπειές τους, πολλαπλασιάζονται μέσα στο Χάος του μόνου ρεαλιστικού, ως αυθύπαρκτου συστήματος, του Οικοσυστήματος και επιστρέφουν με τη μορφή “θεομηνιών”, ασθενειών και θανάτου σε αυτόν και σε όλα τα άλλα πλάσματα, μονάχα τότε ο άνθρωπος θα αποκτήσει την συνειδητότητα να Ζει κάθε στιγμή.

Θα σταματήσει ίσως τότε να κυβερνά τον Κόσμο και να τον οδηγεί σε μη ζωογόνο θάνατο η απύθμενη ηλιθιότητα του απονεκρωμένου καταναλωτή, του θλιβερού μέλλοντα ανίατα ασθενή ή θύματος θεομηνιών και δυστυχημάτων, που θα πεθάνει έντρομος βίαια και επώδυνα αλλά προσωρινά περνιέται για σπουδαίος, σπουδαγμένος, πολιτισμένος και κύριος των πάντων…

Κατακλείδα έως όποτε..

Ενώ οι προεκλογικές διαδικασίες για τις δημοτικές, περιφερειακές και ευροεκλογές συνεχίζονται καθημερινά με ολοένα αυξανόμενη την παρουσία τους στη ζωή μας, ξεκινήσαμε τις ανοιξιάτικες σπορές.

Τα πρώτα φυντάνια έχουν ξεφυτρώσει μέσα στα σπορεία, οι πρώτοι σβόλοι έπεσαν στο χωράφι, η ξινίθρα του χειμώνα αφαιρέθηκε αλλού κατά βούλησιν και αλλού δια χειρουργικής επεμβάσεως λόγω της γειτνίασής της με κάποια ανεπτυγμένα φυτά μας, κάπου δεν αγγίχτηκε καθόλου αφού η συγκαλλιέργεια επετεύχθη και η όποια διατάραξη της ισορροπίας μόνο ζημιά μπορούσε να προξενήσει.

Διαδικασία ξεχορταριάσματος εδώ και μέρες γονατισμένος στη γη ο άνθρωπος. Για να νιώσει ο αδαής και ανόητος αλαζόνας ότι, παρά τις βεβαιότητές του, είναι άπειρο το ένα τετραγωνικό εκατοστό της γης.

Θα συνεχίσουμε για όλο το διάστημα της άνοιξης να σπέρνουμε σε σπορεία και απευθείας στη γη, δεκάδες είδη φυτών ώστε να κερδίσουμε ακόμη περισσότερο χώρο απ’ τα λεγόμενα ζιζάνια. Αυτό σημαίνει ότι θα συνεχιστεί για όσο πάει η σιωπή και η αποχή από γραψίματα, επικοινωνία και εκδηλώσεις, ενδεχόμενες δε επισκέψεις στην Αθήνα περνούν μόνον ως σκέψεις ανατριχιαστικές από το μυαλό. Χίλια ευχαριστώ σε σας που προτείνετε και προσκαλείτε αλλά δεν δύναμαι, είναι παράδεισος η φύση και οι φυτοκοινωνίες πρόκληση, αμαρτία και ύβρη να τις απαρνιέται κανείς έστω και για λίγες μέρες όταν μπορεί να μην το κάνει.

Και επειδή η πολιτική είναι καθημερινή στάση ζωής και οι επίδοξοι πολιτικοί μας προ(σ)καλούν, ας διώχνουμε από δίπλα μας σαν μύγες ενοχλητικές τους δήθεν ρεαλιστές, εκείνους που θεωρούν το φτιαχτό σύστημα των καταναλωτών ρεαλιστικό και ουτοπία το αυθύπαρκτο, το οικοσύστημα με όλα τα πλάσματά του. Ας γυρνάμε την πλάτη σε όσους συνεχίζουν υπερφίαλοι την στρεβλή των ανθρώπων πολιτική της σύγκρουσης με το οικοσύστημα αντί την αλλαγή πορείας και την προώθηση της συμβίωσης και της συνεργασίας μας με όλα τα άλλα πλάσματα που συναποτελούν τον κόσμο μας.

Ας έχουμε στον νου μας ότι μόνη ανάπτυξη που υφίσταται είναι η αβίαστη φυσική και η μόνη οικονομία, αυτή του οικοσυστήματος, της φύσης.

Ας δούμε επιτέλους το ξεκάθαρο. Ότι κάθε επέμβαση εκβιαστική επί των φυσικών ρυθμών και νόμων έχει μόνο δυσμενείς συνέπειες μακροπρόθεσμα, οι οποίες δια μέσου των χαοτικών δυνάμεων και δυναμικών που δημιουργούν και κρατούν κάθε στιγμή σε ισορροπία το οικοσύστημα, πολλαπλασιάζονται και επιστρέφουν ξανά στην ανθρωπότητα ως πληγές και θάνατος.

Ας συμμετέχουμε λοιπόν σε πολιτικές ομάδες και συνδυασμούς, και όπου δεν υπάρχουν ας κάνουμε προσπάθειες να τις οργανώσουμε, οι οποίες να απαρτίζονται από ανθρώπους και όχι από άτομα καταναλωτές, ανθρώπους που έχουν την ικανότητα την διανοητική και την συναισθηματική νοημοσύνη να ξεχωρίζουν σαφώς το σύστημα ως υποσύνολο από το οικοσύστημα ως γενικό σύνολο, και να έχουν στόχο σαφή την αναστροφή της πορείας της ανθρωπότητας, μιας πορείας που βαδίζει εδώ και αιώνες, αλλά την σύγχρονη εποχή ολοταχώς πλέον, στην πλήρη υποκατάσταση του οικοσυστήματος από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, του ανθρώπου από τον καταναλωτή, οτιδήποτε φυσικού από την κατανάλωση, με άμεση συνέπεια αυτής της πορείας τον αφανισμό όλων των φυσικών πλασμάτων και την εξάντληση κάθε πόρου φυσικού λόγω της πολιτικής της μη ευθύνης με την οποίαν πορεύεται στην καθημερινότητά του το κάθε άτομο καταναλωτής.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη απόλυτη στο Χάος το δημιουργικό και εξισορροπιστικό της φύσης, ας ζούμε ο καθένας μας προσωπικά, όχι ατομικά όπως λένε οι καταναλωτές, ως φυσικά πλάσματα εντός του κύκλου της ζωής και όχι ξεκομμένοι από αυτόν, ας αφοδεύουμε ζωή στη γη ζώντας κοντά της, πατώντας την καθημερινά, τρώγοντας ζωντανές τροφές και όχι νεκρές που είναι και πηγές ασθενειών εκτός όλων των άλλων, ας σταματήσουμε να βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε προοδευμένοι, σπουδαγμένοι και πολιτισμένοι ενώ την ίδια στιγμή τρώμε σκουπίδια και παράγουμε σκουπίδια, φτιάχνουμε χημικά κορμιά και αφοδεύουμε χημικά κόπρανα, σταματούμε τον κύκλο της ζωής όλης της φύσης με το κορμί μας το άθλιο, το άτομό μας το καταναλωτικό γρανάζι, αντί να συμβάλουμε στην αέναη αναγέννησή του και φυσικά πεθαίνουμε από ασθένειες που έρχονται ως συνέπειες ολοένα και πιο τρομακτικές του φαύλου κύκλου των επεμβάσεών μας επί της γης και του οικοσυστήματος. Είναι το μόνο φυσικό πια να πεθαίνουμε αφύσικα, ο χημικός ο θάνατος.

Ας ξαναφέρνουμε λοιπόν τον εαυτό μας στη φυσική του υπόσταση, ας γίνουμε ξανά ο καθένας από μας άνθρωπος και μόνο έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο.

Αυτά. Έτσι ως κατακλείδα. Διότι η λογοτεχνία δεν είναι πια της εποχής, όπως αντιλαμβάνομαι και νιώθω ίσως ούτε εγώ, γι’ αυτό..

Αναγνώστες κρίνουν

Του Θεού το Μάτι: Ενα αριστούργημα του Γιάννη Μακριδάκη.







Ευφυές. Έτσι θα χαρακτήριζα το έργο του Γιάννη Μακριδάκη. Το Μάτι του Θεού (ή “του Θεού το Μάτι”) αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ντοπιολαλιάς σε ένα απροσδιόριστο μέρος της υπαίθρου μας. Έτσι τουλάχιστον μου επιτρέπει η φαντασία μου να προσδιορίσω τοπικά την εξέλιξη της ιστορίας. Μια ιστορίας απλής από άποψης σύλληψης, αλλά ευφυούς από άποψης ανάπτυξης.

Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο ενικό πρόσωπο, εξομολογητικό και απλογητικό συνάμα. Ο ήρωας ξεκινά ένα “διάλογο” με το σκιάχτρο, που έχει στο μποστάνι του, το οποίο προφυλάσσει τη σοδειά από τα αρπακτικά νύχια και ράμφη των πτηνών. Το σκιάχτρο λέγεται Διομήδης και αποτελεί απλώς την αφορμή για συζήτηση πάνω σε θέματα κυρίως πολιτικού χαρακτήρα. Το σκιάχτρο δεν μπορεί να φέρει αντίλογο. Είναι ο ιδανικός συνομιλητής, ο οποίος συμφωνεί και δεν φέρνει αντιρρήσεις. Αποτελεί το σάκο του μποξ, απορροφώντας κάθε σκέψη και κυρίως παράπονο του ήρωα. Ο Διομήδης δίνει πάτημα στον αφηγητή να ξεδιπλώσει τις θέσεις του πάνω σε πολλά ζητήματα, όπως: η συγκαταβατική διαμονή ενός ζεύγους ύστερα από αρκετό καιρό συμβίωσης, η σπουδαιότητα της φιλίας, η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία και η εκφορά πολιτικού λόγου και μάλιστα από έναν άνθρωπο “του χωριού”. Ο ιδιόρρυθμος αυτός διάλογος με δέκτη ένα σκιάχτρο – ουσιαστικά μονόλογος – εκτυλίσσεται συνεχώς γύρω από το ερώτημα αν ο ήρωας πρέπει να πάει να ψηφίσει στις εκλογές του Μαίου του 2012 “το κόμμα”. (Περισσότερα δεν σας αποκαλύπτω, διότι θα χαλάσω τη μαγεία αυτού του λογοτεχνικού αριστουργήματος) Όμως δεν ακούμε μόνο τη φωνή του ήρωα – αφηγητή. Μέσα από την ιδιόμορφη μονολογική  αυτή αφήγηση ακούγονται οι φωνές και άλλων, οι οποίες συχνά εναντιώνονται στην κυρίαρχη ομιλία και υπογραμμίζουν διαλογικά τα συν και τα πλην των διαφορετικών απόψεων

Οι δισημίες πολλές, όπως και οι αλληγορίες. Το σκιάχτρο όμως δεν είναι το μοναδικό αντικείμενο του έργου που προσωποποιείται. Ζώα και φυτά, έχουν ονόματα και συμπεριφέρονται. Παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της άποψης του ήρωα. Αποτελούν μέρος της οικογένειάς του. Ο Μακριδάκης πείθει. Και μάλιστα χρησιμοποιώντας την εσκεμμένη αφέλεια του ήρωα ως εφαλτήριο, αντικατοπτρίζοντας έτσι τον προβληματισμό του μέσου ψηφοφόρου, τη σκέψη ενός εκλογέα – χωρικού, απομακρυσμένου από την πίεση της αστικής καθημερινότητας. Χειριζόμενος άψογα το λόγο και την τοπική διάλεκτο, μεταφέρει τον αναγνώστη στην ιδανική ατμφόσφαιρα, ώστε το αφήγημά του να αναπτυχθεί στο κατάλληλο έδαφος. Η λεπτή ειρωνεία διαπερνά ολόκληρο το κείμενο, τονίζοντας τα “ελαττωματάκια” του έθνους μας.

Πολιτική νουβέλα. Έτσι θα χαρακτήριζα το έργο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Εστία”. Ένα αφήγημα αντί πολιτικού δοκιμίου, ευκολοδιάβαστο από οποιονδήποτε, το οποίο δίνει άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματίζει ακόμη και τον πιο απαθή πολίτη. Ο ρόλος της γυναίκας (τη δική του την αποκαλεί με το συνθηματικό “Νυφίτσα”) και οι γενικότερες κοινωνικές συνιστώσες στη διαμόρφωση της γνώμης του συζύγου – πολίτη θίγονται αριστοτεχνικά. 140 σελίδες περίπου με έκαναν να φανώ αχόρταγος, θέλοντας να διαβάσω κι άλλο και να πω για πολλοστή φορά, όπως έκανα σχεδόν σε κάθε σελίδα: “Να αγιάσει το στόμα σου!”.

Κλείνω με ένα απόσπασμα του έργου, του οποίου το τέλος θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ενέχει μια πεντανόστιμη γουλιά μελαγχολικής ειρωνείας ή ότι είναι ακόμη και άκρως κωμικό. Εξαρτάται από το πώς θα το διαβάσει κανείς. Η τέχνη άλλωστε είναι πλούσια στις ερμηνείες της. Εύχομαι ο καταξιωμένος συγγραφέας από τη Χίο να συνεχίσει να “κεντά” παραπλήσια λογοτεχνικά πονήματα απτόητος: 



“Κι ώσπου να τελειώσουνε όλ’ αυτά, πήγε πια η ώρα δέκα και βρήκα τη Νυφίτσα μονάχη της σαν γύρισα στο καλύβι, να βλέπει τηλεόραση και να ΄ναι και καταχαρούμενη. Εντάξει, με ρωτά, τα κατάφερες; Δεν μίλησα. Πρόφτασες να κάμεις το χρέος σου στην πατρίδα και στο κόμμα; με ξαναρωτά. Πάλι δεν έβγαλα άχνα. Δεν έδωσα καμία σημασία στις ειρωνείες της. Πήγα γραμμή στο κρεβάτι μου κι από την άλλη μέρα το πρωί ίσαμε σήμερα, μια βδομάδα ακριβώς, δεν έχουμε αλλάξει κουβέντα. Γι’  αυτό δεν είπε ούτε καλημέρα τώρα που ήρθε από την εκκλησία.  Μόν’ έκαμε πως δεν μας είδε. Να δούμε πού θα καταλήξει η όλη αυτή υπόθεση, Διομήδη. Έχω μεγάλη περιέργεια. Πάντως το φαί μου στο τραπέζι μού το βάζει ακόμα. Κάτσε να σε σηκώσω τώρα. Να σε στήσω εδώ, μες στη μέση, να δούνε οι κωλοσπουργίτες τι έχουνε να πάθουνε. Και μετά θα σου ζωγραφίσω τη μούρη να με βλέπεις. Μη χάσεις.” 


http://kostasleimonis.blogspot.gr/201...

Αναλώσιμοι καταναλωτές

Πέθανε μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο ένας κορυφαίος του συστήματος καταναλωτής, που είχε κάνει σπουδές σπουδαίες και είχε διατελέσει σε θέσεις προέδρου και διευθύνοντος σε πολλές εταιρίες και επιχειρήσεις, που είχε βραβευθεί επίσης πολλές φορές από το σύστημα, που είχε αναλάβει θέσεις πολιτικές και “υπεύθυνες” και που, όπως όλοι οι καταναλωτές, ανώτερων κλιμακίων σαν του λόγου του αλλά και του συρμού, είχε ξεχάσει προφανώς ότι δεν το λένε το φωτεινό αυτό διάστημα καριέρα και σταδιοδρομία αλλά ζωή και είχε πορευθεί τυφλωμένος εντελώς και αμαθής μέσα στην πλάνη και την ανοησία που του κληροδότησαν οι προηγούμενοι όσον αφορά στα βασικά κυρίως, την διατροφή, την ευθύνη της ζωής και της υγείας, την συνειδητότητα.

Έπεσαν από τα σύννεφα πάλι οι καταναλωτές δημοσιογράφοι με την είδηση του θανάτου ενός κορυφαίου καταναλωτή που έζησε ως στέλεχος και τράφηκε με χημικές τροφές και σκέψεις σε όλη τη ζωή του, όπως ακριβώς κάνει εδώ και κάποιες δεκαετίες το 60% πλέον της παγκόσμιας κοινότητας των ανθρώπων, οι οποίοι είναι πλεόν πρώην άνθρωποι και νυν καταναλωτές, κόπτονται δήθεν για τα όρια συνταξιοδότησής τους δίχως όμως να σκέφτονται καθόλου ότι με τον τρόπο που ζουν δεν θα περνούν πια τα 60 χρόνια ζωής οι πλέον μακροβιότεροι εξ αυτών..

Ακόμη σοκ όμως, όπως αντιλήφθηκα, προκαλούν τέτοιες ειδήσεις στους καταναλωτές των μμε. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν πάρει πρέφα τίποτα. Πιστεύουν ακόμη ότι πορεύονται σωστά ως ανθρωπότητα, ότι πορεύονται προς την ανάπτυξη, την πρόοδο και την εξέλιξη και ότι η ασθένεια είναι θέμα κακής μοίρας και ατυχίας. Σε 20 χρόνια που θα έχουν απομείνει οι μισοί, ακόμη και δίχως πόλεμο, οι παγκόσμιοι καταναλωτές, ίσως να καταλάβει τότε κάτι τις ο σύγχρονος σπουδαγμένος και πολιτισμένος άνθρωπος. Αν μπορεί να νιώθει και να σκέφτεται το ον αυτό ως τότε.

Με τέτοια οπισθοδρόμηση που να θεωρείται κιόλας ανάπτυξη και πρόοδος, με τέτοια αρρώστια στους ανθρώπους, που να θεωρείται κιόλας υγεία, πολιτισμός, εξέλιξη, με τέτοια έλλειψη συνειδητότητας από ένα ον, το οποίον όμως θεωρεί κιόλας με αυτοπεποίθηση το είδος του ως το κορυφαίο όλων, προς το παρόν δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση αλλαγής πορείας και ευημερίας των ανθρώπων επί γης.

Η αλλαγή του αξιακού συστήματος και η επαναφορά των αιξιών και των ευτελειών στην θέση τους την πραγματική, είναι η μόνη λύση για όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας και του οικοσυστήματος γενικότερα, ακόμα και για την κρίση του ανυπόστατου και πλάνου χρηματοοικονομικού συστήματος των αναλώσιμων καταναλωτών

Success story (άνευ σχολίων)

Καλημέρα σας, Είμαι λάτρης των βιβλίων από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Οταν ήμουν μικρή λαχταρούσα να έχω πολλά βιβλία  αλλά οι γονείς μου δεν θεωρούσαν απαραίτητα τα εξωσχολικά βιβλία κι έτσι δεν μου αγόραζαν.Στην ηλικία των 18, όταν ξεκίνησα να εργάζομαι άρχισα ν’ αγοράζω. Εχω διαβάσει πολλά.Τα τελευταία όμως 2,5 χρόνια λόγω της ανεργίας μου, δεν μπορώ να προβώ σε καμία αγορά. Προηγούνται τα πραγματικά άκρως απαραίτητα. Με πονάει πολύ αυτό. Παρά τις 4 ξένες γλώσσες που γνωρίζω και την 20ετή προϋπηρεσία μου, μένω στα αζήτητα. Εχω πέσει σε κατάθλιψη, δεν σας το κρύβω. Ευτυχώς έχω τον 6χρονο γιό μου και τον άντρα μου ο οποίος δυστυχώς  εργάζεται με ημιαπασχόληση οπότε καταλαβαίνετε…. Αυτοί οι 2 είναι η παρηγοριά μου. Αυτή την αγάπη μου για τα βιβλία την έχω εμφυσήσει και στο αγοράκι μου ο οποίος ξεκίνησε φέτος την α΄δημοτικού.

Παίρνω όλο το θάρρος που μου δίνει  η επικοινωνία μου μαζί σας μέσω αυτών των γραμμών και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε τη δυνατότητα να μου δωρίσετε ένα αντίτυπο απο το βιβλίο σας “ Του Θεού το μάτι ”. Εχω διαβάσει πολλά καλά σχόλια και θα ήθελα πάρα πολύ να  το διαβάσω. Αν πραγματικά μπορείτε θα μου δώσετε μεγάλη χαρά. Με συγχωρείτε για το θάρρος μου και συγγνώμη αν σας κούρασα.

Φιλικά

Ρ.Π.

Σχολείο αποεκπαίδευσης

Γράμμα από τα Μέγαρα έλαβα σήμερα:

Χτες έγινε στο Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Σάλτο στα Μέγαραhttps://www.facebook.com/autodiaxeirizomenosteki.salto αυτή η εκδήλωση https://www.facebook.com/events/240348742804812/ .
Ξεκίνησε με την προβολή του ντοκυμαντέρ η Απαγορευμένη εκπαίδευση http://www.youtube.com/watch?v=6RNRRqybUpE . Στη συνέχεια κουβεντιάσαμε πολίτες, γονείς, εκπαιδευτικοί (περίπου 30 άτομα) για το εκπαιδευτικό σύστημα και την ανάγκη της εποχής για νέες εναλλακτικές προτάσεις για την εκπαίδευση. Στο τέλος πήρα την πρωτοβουλία και διάβασα το άρθρο σου για τα απλεπιστήμια και τα σχολεία αποεκπαίδευσης , κι έγινα κατά κάποιο τρόπο η φωνή σου, τη στιγμή μάλιστα που επιλέγεις τη συνειδητή σιωπή…

……………………………………………

Το σχολείο μας εδώ αρχίζει και παίρνει μορφή. Έχουμε βρει έναν πολύ όμορφο χώρο, ένα παλιό νεοκλασικό με πολύ μεγάλο κήπο. Θα μας παραχωρηθεί μέχρι το καλοκαίρι μέχρι να μαζέψουμε κάποια χρήματα να γίνουν κάποιες επισκευές στη στέγη και μετά θα δίνουμε ενοίκιο συμβολικό. Συγκινούμαι στην ιδέα ότι σε λίγο καιρό αυτός ο χώρος θα είναι γεμάτος από ανθρώπους (μικρούς και μεγάλους) που θα αγωνίζονται συνειδητά για την ελευθερία τους!


Αρχίζουν σιγά σιγά λοιπόν δημιουργούνται τα πρώτα σχολεία αποεκπαίδευσης.
Η παρούσα ανάρτηση έγινε επειδή πολλοί άνθρωποι έχετε εκφράσει την επιθυμία σας για ενημέρωση και δικτύωση με άλλους ανθρώπους που έχουν διάθεση και τρέχουν τέτοιου είδους δράσεις.