Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 106

Πολιτικά κατακάθια ξεφτιλίζουν την Αριστερά

Επειδή με ρωτάτε, ένα μικρό σχόλιο, αν και είπα να μην ασχοληθώ με γελοίους δήθεν αριστερούς και λοιπούς του ομοίου φυράματος, που έχουν και θράσος απύθμενο να διεκδικούν θέση κυβερνητική μέσω κόμματος με εσάνς Αριστεράς

Το να είσαι Βουλευτής του Συριζα σε μια χώρα που εκπορνεύεται αφού εξαθλιώθηκε πρώτα και να στηρίζεις με τα λεφτά σου τους γνωστούς πολυεθνικούς δολοφόνους και εκπορνευτές λαών και γης, δεν είναι απλά ανήθικο αλλά αναξιοπρεπές και χυδαίο.

Και προφανώς από τη στιγμή που όλα αυτά δημοσιοποιούνται, η χυδαιότητα μοιράζεται στους χυδαίους που την διαπράττουν και στους χυδαίους, ίσως χυδαιότερους, που την αποδέχονται και συμβιβάζονται μαζί της αφήνοντάς τους στις θέσεις τους, εντός “Αριστεράς”, δίχως να έχουν επανορθώσει καν. Αν και αυτά δεν επανορθώνονται. Η αξιοπρέπεια χάνεται άπαξ. Μετά ό,τι και να κάνεις δεν την αποκτάς ξανά. Είσαι ένας αξιολύπητος γελοίος θλιβερός τίποτας.

Όπως οι σταθακοτσακαλώτοι. Θα πάνε τώρα να κάνουν επίσκεψη στους σεκιουριτάδες υπαλλήλους της πολυεθνικής τους που αναλαμβάνουν εργασία στις Σκουριές άραγε;

Η Αριστερά εξευτελίστηκε κι αυτή μέσα στη γενική εξαθλίωση. Χαμηλώσανε οι καρέκλες της κι αυτής μέσα στο γενικό χαμήλωμα αξιών και κάτσανε κώλοι τέτοιοι. Λεροί και χυδαίοι.

Με Τατσόπουλους Σταθάκηδες Τσακαλώτους και μερικούς ακόμα να την εκπροσωπούν θεσμικά, η Αριστερά ξεφτιλίστηκε και ξεφτιλίζεται κάθε μέρα. Απαξιώνεται κι αυτή όπως κάθε πραγματική Αξία. Αλώνεται από τη χυδαιότητα του συστήματος του χρηματοοικονομικού. Κι αυτό βεβαίως ευνοεί μόνο τον Φασισμό που τρίβει τα χέρια του βλέποντας όλα αυτά τα πολιτικά κατακάθια να το παίζουν Αριστεροί και να αποτελούν το πρελούδιο ενός ακόμα πιο σκληρού Φασισμού που έρχεται ολοταχώς

Και με τους συναδέλφους τους να τους ανέχονται, κάποιοι να τους υπερασπίζονται κιόλας, φοβούμενοι μη διαλυθούν και χάσουνε το έδρανο

Η πολιτική ανηθικότητα, η αναξιοπρέπεια, η ανακολουθία λόγων και έργων έγινε πλέον καθεστώς σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής σε αυτή τη χώρα

Ακολουθεί ο εκπεσμός με πάταγο όλων αυτών

Αυτά, καλημέρα

Χνάρια συνοδοιπόρων…

Σήμερα το πρωί εκεί που περπατούσα στην παραλία είδα ξαφνικά μπροστά μου το Πρόβλημα και τη Λύση

Χνάρια πλασμάτων φυσικών στην αμμουδιά. Πίνακας Τέχνης

Σταμάτησα.

Δεν άντεξα να περπατήσω πάνω τους.

Στάθηκα και τα κοίταζα κάμποση ώρα

Κι ύστερα ένα βήμα μετέωρο έκανα μοναχά και έβαλα το χνάρι μου κι εγώ ανάμεσά τους.

Αφύσικο μου φάνηκε τελείως. Τεχνητό

Αυτό είναι το Πρόβλημα. Καμία Γείωση ο Άνθρωπος δεν έχει πια. Δεν τη νιώθει τη γη κάτω από τα πέλματά του. Κι αν ζει σε πόλεις ούτε καν την αφουγκράζεται

Ξέφυγε από τη Γη κι από τα άλλα Πλάσματα ο Άνθρωπος, όλα να τα κυριεύσει θέλησε και να τα υποτάξει, να τα αφανίσει τελικά, χνάρι αφύσικο στη φύση να αφήσει.

Κι είδα από μέσα μου τότε τη Λύση. Ακόμα και με τα παπούτσια αν μείνεις, ακόμα και με τα πέλματα γυμνά τη γη αν δεν πατάς, άμα τα δεις όλα τριγύρω σου σαν δώρα κι όχι σαν ανταγωνιστές εχθρούς, μπαίνεις κι εσύ στον Πίνακα, σε δέχεται όπως είσαι. Αρκεί να σεβαστείς. Να μην τσαλαπατήσεις. Να πορευτείς κι εσύ μαζί με όλα τ’ άλλα πλάσματα και να συνεργαστείς, να συνοδοιπορήσεις…

Πρωινό φονικό

Σήμερα το πρωί εκτυλίχθηκε μπρος στα μάτια μου μια αποτρόπαιη σκηνή, που όμως δείχνει πεντακάθαρα την Ύβρη, το Μέγα Λάθος από το οποίο ξεκίνησε και επί του οποίου μετά, λάθος πάνω στο λάθος, γενιά με τη γενιά τα πλανεμένα δίποδα που αποτελούν την ανθρωπότητα, αυτό τον εσμό που κατατρώγει τη γη, φτάσανε ως το σήμερα και ως το αδιέξοδο που έρχεται ολοταχώς.

Είχε λιακάδα όμορφη και η θάλασσα ήτανε γαληνεμένη, περπατούσα στην αμμουδιά και ευφραινόταν η ψυχή μου από τη γλύκα της φύσης Δεκέμβρη μήνα, μονάχα τον παφλασμό του νερού άκουγα και τα πουλιά που κάνανε γιορτή ύστερα από τα κρύα, όταν ξαφνικά πετάρισαν μέσα από τις καλαμιές τρομαγμένα από την παρουσία μου ένα κοπάδι θαλασσοπούλια.

Ήτανε μαύρα και μακρύλαιμα, καμιά εικοσαριά, πετάξανε σε σχηματισμό, πάπιες, σκέφτηκα και χαμογέλασα, σταμάτησα με το κεφάλι ψηλά και τις καμάρωνα καθώς πετούσαν και στοιχίζονταν η μια πίσω απ’ την άλλη, για να δώσουνε το γνωστό σχήμα στο κοπάδι τους. Ο νους μου πήγε αμέσως στον Νιλς Χόλγκερσον, πανέμορφα πουλιά, πανέμορφο το πέταγμα, έκπληξη ανεπανάλληπτη και δώρο μέγιστο η πρωινή τους παρουσία στο διάβα μου, δεν πρόλαβα όμως να το χαρώ για πολύ και να χαμογελάσω θαυμάζοντάς τα διότι ήρθε ο νους μου να με βάλει στη θέση μου κι ένα σφίξιμο στην καρδιά να με συνεφέρει και να με προσγειώσει στην πραγματικότητα. Εδώ βρήκατε να έρθετε ρε γαμώτο, ψέλλισα σαν να μιλάω στα πουλιά, και τίναξα το κεφάλι μου για να διώξω την κακιά σκέψη που με κυρίεψε, συνέχισα την βόλτα μου επί της παραλίας.

Δεν είχα προλάβει να φτάσω ως την άκρη της, ήρθαν τα δίποδα με δυο οχήματα και σταματήσανε πάνω στην άμμο. Κατεβήκανε κάτω και στα γρήγορα αρχίσανε τις τουφεκιές. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, εφτά τουφεκιές η μια μετά την άλλη με διαφορά δευτερολέπτου, γύρισα το κεφάλι μου αλαφιασμένος και τους είδα από μακριά, έστρεψα κατά πίσω, μέχρι να πλησιάσω είχανε φορτώσει κάποια πουλιά στα αυτοκίνητα και φεύγανε ολοταχώς, τρία νεκρά κείτονταν μες στη θάλασσα.

Καμιά σημασία δεν έχει ποιοι ήταν και αν τους γνωρίζω. Είναι ο πλανεμένος άνθρωπος. Είναι η κατάντια της ανθρωπότητας που συνεχίζει το ίδιο προαιώνιο Μέγα Λάθος. Καθένας από μας είναι η ανθρωπότητα, όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για όλων την κάθε πράξη.

Αυτό είναι το δίποδο ον το ευφυές και το πολιτισμένο. Αυτή είναι η Ύβρις που διαπράττει από εμφάνισής του επί γης μέχρι και σήμερα. Νομίζει πως είναι κυρίαρχος της πλάσης και πως μπορεί να ξεπατώνει τα πάντα, να καταστρέφει τα πάντα, να σκοτώνει τα πάντα, να τρώει τα πάντα, να θρέφει κοιλιές και να ψοφάει πριν την ώρα του από τα λίπη της “ανάπτυξης”, από την χοληστερίνη του “πολιτισμού” του.

Αυτό είναι το τέλειο ον που κατάντησε γελοίο και πεθαίνει όπως του πρέπει, τρομαγμένο επειδή δεν κατάφερε να ζήσει, γεμάτο καρκίνους και ασθένειες κάθε είδους, αντιπαροχή και αντικαταβολή αναπτύξεως, επικυριαρχίας και βίου βολικού, επειδή νόμισε ότι γεννήθηκε για να ανταγωνιστεί τη φύση, να κυριαρχήσει στη γη αλλά τον τρώει η κοιλιά του και κατόπιν τα σκουλήκια.

Είναι καιρός, τώρα στον τόσο πολιτισμένο πια και εκσυγχρονισμένο 21ο αιώνα, να δούμε πλέον το πρόβλημα της ανθρωπότητας στην πηγή του, βαθιά, στο προαιώνιο Μέγα Λάθος το οποίο τυφλά εκπαιδευόμαστε γενιά τη γενιά να συνεχίζουμε, είναι καιρός να αλλάξουμε πορεία και να συνεργαστούμε πλέον με το υπόλοιπο οικοσύστημα και με τα πλάσματά του. Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως ανθρωπότητα, μόνο με σεβασμό και συνεργασία. Αλλιώς, αν συνεχίζουμε να πορευόμαστε όπως τώρα, δεν θα γλυτώσει κανένας μας διότι ποτέ ως τώρα κανένας δεν γλύτωσε, όλους στο τέλος τους κατατρόπωσε η φύση, τους κατάντησε ανήμπορους όχι μόνο να σκοτώσουν αλλά και να σταθούν στα πόδια τους τα δυο, ακόμα και σε νεαρή ηλικία, την Ύβρη την πληρώνουν, και τους ρουφάει κατόπιν η γη, τους αφομοιώνει για να συνεχίσει να ζει κι αυτοί να μην την νιώθουν.

Όποιος είναι να καταλάβει θα καταλάβει κι όποιος είναι να νιώσει θα νιώσει. Και θα αλλάξει πορεία. Και μαζί του θα αλλάξει πορεία κι η ανθρωπότητα. Προσωπικά διάνυσα πολύ πικρό και δύσκολο δρόμο μέχρι να σταματήσω να βρίζω και να καταριέμαι τους κρετίνους, μου πήρε χρόνια πολλά μέχρι να παραδοθώ σε ένα απόλυτο αίσθημα εμπιστοσύνης στο Χάος. Στο Χάος που ρουφάει κάθε Υβριστή της Ζωής.

Η προαιώνια μάχη του ανθρώπου με τη φύση είναι καιρός πια να λήξει. Πόσες χιλιάδες γενιές επιτέλους πρέπει να γεννηθούνε και να πεθάνουνε με τον ίδιο τρόπο, για να κατανοήσει το ευφυές αυτό δίποδο πως κάτι κάνει λάθος; Πόσες άραγε ακόμα;

 

Ο Ποιητής της Ελιάς

Το ένα πάνω στ’ άλλο πέφτουνε τα καλά νέα μες στο καταχείμωνο που μας πλάκωσε άξαφνα. Τρία χρόνια τώρα δεν ακούμε τίποτα όμορφο, τίποτα αισιόδοξο και τώρα ξαφνικά, μαζί με τα πρώτα χιόνια, να και η άσπρη μέρα που τόσο περιμέναμε!

Ξημερώνει επιτέλους η νέα Ελλάδα, η Ποίηση και η Ελιά την εκφράζουν και πάλι, όπως και τότε μα λίγο διαφορετικά και εκσυγχρονισμένα.

Σήμερα ο Ποιητής δεν είναι άνθρωπος πια αλλά άτομο, αναξιοπρεπής υπηρέτης νεκρού αφέντη είναι, προσηλωμένο στην κυκλοφορία του χρήματος γρανάζι και φερέφωνο, δουλεύει αδιαμαρτύρητα όσο το μπουκώνει με λάδι η μηχανή που κατατρώει τα πλάσματα του κόσμου. Σήμερα ο Ποιητής αντί να εκφράζει αυτά, τα πλάσματα του κόσμου, υμνεί την Ερπύστρια κι αντί να βλέπει Εμπρός, να είναι Προφήτης των Ανθρώπων, είναι μονάχα τωρινός, δέσμιος κουπονιών μισθού και δούλος της κοιλιάς και της αλαζονείας του, δεν τις θωρεί τις αλλαγές τις κοσμογονικές ούτε την ύστατη ώρα, σαν είναι μπρος στα μάτια του, τόσο φτηνός, τόσο πεζός ο ποιητής..

Σήμερα η Ελιά Δέντρο δεν είναι πια αλλά Ντροπή, στο στόμα αναξιοπρεπών υπηρετών νεκρού αφέντη ρόγχος, στη βούληση μεσαζόντων της Ανοησίας και της Ματαιότητας, προσηλωμένων να βγάζουν το Λάδι των Ανθρώπων κάνοντας χάζι αυτοί και γελώντας επί χρόνια εις βάρος τους, τρέφοντας κοιλιές και εγωισμούς και φτάνοντας ολοένα και πιο τρομαγμένοι στο οριστικό τους Τέλος. Σήμερα η Ελιά, η ευλογία της Ανθρωπότητας έγινε  Ύβρις μέγιστη, που την αρθρώνουν νεκροζώντανοι αλαζόνες, που την διαπράττουν αδαείς και ανήθικοι καταναλωτές οτιδήποτε Φυσικού, Πόρων και Αισθημάτων. Μετά απ’ αυτή την Ύβρη πια άλλη δεν έχει, φτάσανε την κορφή του Πύργου του Σαθρού τους, μόνο ο Τρομακτικός τους για τους ίδιους Εκπεσμός, η Κατακρήμνισή τους απομένει πια για να λάβει το Έργο τους και η «Ζωή» τους Τέλος, να φύγουνε απ’ τον Ήλιο μας.

Διότι ξεχάσανε πως ο μοναδικός ο Ποιητής στο διηνεκές είναι ο Άνθρωπος, εκείνος που τούτος δω ο Ποιητής ο εκσυγχρονισμένος τον απαξίωσε εντελώς, εντός του πρώτα κι ύστερα παραδίπλα του, εκείνος, που τούτοι εδώ οι Υβριστές, οι κλάδοι της Ελιάς της Σύγχρονης, ποτέ τους δεν τον πρόσεξαν εντός τους ούτε γύρω τους.

Και τούτος ο Μοναδικός Ποιητής ο Άνθρωπος, πως η Ελιά θέλει Λωλό Αφέντη λέει πια, την έμαθε καλά σε τόσες χιλιετίες, πως την Κλαδεύεις Χαμηλά, ως τον Σταυρό κάθε κάμποσα χρόνια διότι όσο την αφήνεις, εκείνη ακαματεύει και μόνο Ξύλα θρέφει, Καρπό δεν κάνει πια, αρπάζει τώρα ο Ποιητής ο Άνθρωπος λοιπόν, Τέτοιες Εποχές με Κρύο και Ανέχεια, το Πριόνι του και Χυμά απάνω της, κόβει πια τις Κλαδούρες τις παλιές τις δρογκεμένες που έχουνε ρουφήξει και ρουφάνε ακόμα λαίμαργα όλους τους Χυμούς της Γης, κι αφήνει τα Βλαστάρια της τα ολόφρεσκα να βρούνε διάβα σ’ Ηλιο κι Ουρανό, να μεγαλώσουν γρήγορα, να δώσουν τον Καρπό τους, να πάει παρακάτω η Ανθρωπότητα μαζί μ’ όλη τη Φύση.

Συνέντευξη στην Αυγή 8/12/13

 

Γιάννης Μακριδάκης: Να αποδομήσουμε το σύστημα!

“Πιστεύω στον θεό διότι τον βλέπω κάθε μέρα” λέει. Μη φανταστείτε έναν θρησκευόμενο που ξημεροβραδιάζεται στις εκκλησίες. “Μπορείς να τον δεις σε μια κίνηση ενός φυτού, στη ματιά ενός ζώου” εξηγεί. Αποτραβηγμένος στη Βολισσό, ένα μικρό χωριό στη Βορειοδυτική Χίο, αλλά όχι απών από την εποχή του, γράφει τα βιβλία του, καλλιεργεί το χωράφι του, ζει χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος, προσαρμόζει την καθημερινότητά του στους ημερήσιους και ετήσιους κύκλους της φύσης και επιμένει να κρατά κρεμασμένη στο μπαλκόνι του μια κόκκινη σημαία. “Συμβολίζει τη νίκη του ανθρώπου επί του ατόμου… Τη διαρκή επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην κοινωνία μας εδώ και τρία χρόνια και οδηγεί στην αλλαγή της πορείας”.

Ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης δεν μπορεί να φανταστεί τον άνθρωπο ξεκομμένο από το οικοσύστημα. Η αποανάπτυξη γι’ αυτόν δεν είναι ένα λήμμα στο λεξικό, αλλά το μοντέλο με το οποίο επέλεξε να ζήσει. Μιλά ήρεμα όταν προτείνει “να αποδομήσουμε το σύστημα που έχουμε φτιάξει και μας έχει φέρει προ του αδιεξόδου, να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό μας σύστημα, τις έννοιες όλες”. Εξίσου ήρεμα διευκρινίζει “Τα βιβλία μου είναι πολιτικά” όταν επισημαίνουμε ότι κάποιοι τα θεωρούν παλαιϊκά. Και εξηγεί “Παίρνω την αυθεντική γλώσσα και, κυρίως, την ατμόσφαιρα του τόπου που ζω και μέσα απ’ αυτή κοιτώ τον κόσμο γύρω μου σήμερα”. Αυτή η γλώσσα, αυτή η ατμόσφαιρα διαπνέει και το τελευταίο του βιβλίο “Του θεού το μάτι” (εκδ. Εστία) που έδωσε την αφορμή για την κουβέντα μας, λίγο πριν επιστρέψει στη Βολισσό από την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα.

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

 

* Ποιος είναι ο θεός και ποιο το μάτι του;

Ο θεός είναι παντού. Είναι οι δυνάμεις και οι δυναμικές του δημιουργικού χάους που ορίζουν το οικοσύστημα και το βαστούν σε ισορροπία, οπότε μπορείς να τον δεις στην πιο μικρή του έκφανση, σε μια κίνηση ενός φυτού, στη ματιά ενός ζώου. Στο βιβλίο “Του θεού το μάτι” ονομάζονται αλληγορικά τα πετούμενα, τα πουλιά που είναι η συνείδησή μας, αφού πετούν από πάνω μας και μας παρατηρούν, γνωρίζουν την κάθε μας κίνηση.

 

* Πιστεύετε στον θεό;

Πιστεύω, διότι τον βλέπω κάθε μέρα.

 

* Τη συνείδησή μας θεωρείτε ότι την ξεχάσαμε τα τελευταία χρόνια;

Την ανθρώπινη υπόστασή μας ξεχάσαμε, καθώς και οτιδήποτε φυσικό. Είμαστε πλανεμένοι. Έχουμε παραμελήσει τον άνθρωπο και έχουμε αφιερωθεί στο άτομο, στην υπόσταση του ιδιώτη καταναλωτή, που ζει αποξενωμένος από το φυσικό του περίβλημα, μέσα σε τεχνητά περιβάλλοντα, μακριά από το αυθύπαρκτο οικοσύστημα και εντός ενός τεχνητού συστήματος, έχουμε χάσει την επαφή μας με τους φυσικούς πόρους, μας έχει καλλιεργηθεί η μη ευθύνη για οτιδήποτε δεν ορίζεται ως ατομική μας ιδιοκτησία, οπότε ζούμε πλανεμένοι με την ιδέα ότι το σύστημά μας είναι το παν και ότι το χρήμα είναι φυσικός πόρος και μάλιστα ο μοναδικός.

 

* Αυτό που προτείνετε, και μέσα από την ίδια σας τη ζωή και στάση, είναι να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τα ανθρώπινα μεγέθη. Προτείνετε επιπλέον να αρνηθούμε τον κόσμο έτσι όπως τον ξέρουμε ώς σήμερα;

Ένα από τα χαρακτηριστικά του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα είναι ότι το 60% των ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη καταναλώνει φυσικούς πόρους χωρίς να αναπληρώνει ούτε στο ελάχιστο κάποιους απ’ αυτούς. Αυτό είναι ένδειξη ότι βαδίζουμε προς το αδιέξοδο, με δεδομένο ότι ο πλανήτης είναι πεπερασμένος. Αυτό που προτείνω εγώ δεν είναι μια γενικευμένη επιστροφή στο παρελθόν. Το παρελθόν το θεωρώ εξίσου υπεύθυνο για το παρόν αδιέξοδο. Προτείνω μια τάση προς εξισορρόπηση, η οποία θα έρθει μέσα από την επαφή του καθενός μας με τους βασικούς φυσικούς πόρους που εξ’ ορισμού είναι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων. Και επίσης με την καλλιέργεια της προσωπικής ευθύνης για τη διαχείριση και την αναπλήρωσή τους. Τέλος, με την επαφή του ανθρώπου με την ανθρώπινή του υπόσταση και όχι μόνο με την ατομική, έτσι ώστε να στραφεί προς το να συμπεριφέρεται συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά στον συνάνθρωπό του.

Ο τρόπος για να επιτευχθούν όλα αυτά στηρίζεται σε τρεις συνιστώσες που ορίζονται ως φυσική ζωή, φυσική καλλιέργεια, φυσική διατροφή, διότι κάθε φυσικό πλάσμα, όπως ο άνθρωπος, μόνο φυσική ζωή μπορεί να ζήσει, αφού τον διέπουν οι νόμοι της φύσης. Ό,τι πάει να κάνει εκβιαστικά επί των φυσικών ρυθμών και νόμων γυρίζει στο πολλαπλάσιο ως συνέπεια στον ίδιο. Κι όταν λέμε στον ίδιο, εννοούμε την ανθρωπότητα, γιατί η ανθρωπότητα είναι ενιαίο σύνολο.

Επομένως ναι, προτείνω να αποδομήσουμε το σύστημα που έχουμε φτιάξει και μας έχει φέρει προ του αδιεξόδου, να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό μας σύστημα, τις έννοιες όλες, την ανάπτυξη, τη λιτότητα, την κατανάλωση, την αναπλήρωση, τους φυσικούς πόρους και να πορευτούμε πιο κοντά στους νόμους με τους οποίους είμαστε φτιαγμένοι, να δρούμε με όσο το δυνατό μικρότερης κλίμακας επεμβάσεις πάνω στη Γη.

 

* Όλο αυτό προϋποθέτει και μια επαναπροσέγγιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο δεχόμαστε και χρησιμοποιούμε τη γνώση.

Βεβαίως, γι’ αυτό θα πρότεινα όσοι έχουμε υποστεί τη συστημική εκπαίδευση να φοιτήσουμε κάποια διαστήματα σε σχολεία αποεκπαίδευσης και κυρίως τα παιδιά, όχι μόνο εμείς οι μεγάλοι, και να μιλήσουμε κατόπιν για μια παιδεία με άλλους όρους.

 

* Τι εννοείτε όταν λέτε αποεκπαίδευση. Δεν υπάρχει στο λεξικό ακόμα αυτή η λέξη.

Όπως υπάρχει ο όρος ανάπτυξη που περιγράφει μια φυσική διαδικασία εξέλιξης, αλλά το σύστημα τον αλλοίωσε και τον όρισε ως μεγέθυνση, γιγαντισμό και εν τέλη καταστροφή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο όρος αποανάπτυξη για να ισορροπήσει. Έτσι και σχετικά με την εκπαίδευση, επειδή ξέφυγε από τον ορισμό της παιδείας, της καλλιέργειας, της αισθητικής, της επαφής με κάθε τι φυσικό και ορίστηκε ως εκπαίδευση εξειδικευμένων ατόμων-γραναζιών του συστήματος, δημιουργείται πλέον η ανάγκη ενός νέου ορισμού, κατ’ αναλογία με την αποανάπτυξη, που είναι η αποεκπαίδευση. Η παιδεία, στα πρώτα της τουλάχιστον στάδια, να δίνεται δηλαδή βιωματικά και μέσα από την επαφή του νέου ανθρώπου με τον φυσικό του εαυτό και με το φυσικό του περιβάλλον.

 

* Και η γνώση που έχει κατακτηθεί, η τεχνολογία πώς εντάσσονται σ’ αυτό το σκηνικό;

Λόγω του απαράβατου νόμου της αρχής διατήρησης της ενέργειας στη γενικευμένη της μορφή, δεν κατακτάς κάτι χωρίς να χάσεις κάτι ανάλογο. Με άλλα λόγια, η κατάκτηση της γνώσης και της τεχνολογίας κόστισαν την απώλεια άλλων πολύτιμων γνώσεων και ανθρώπινων δεξιοτήτων που υπήρχαν στο παρελθόν, αλλά όχι τώρα. Παρ’ όλα αυτά, τη γνώση και την τεχνολογία που έχουμε στα χέρια μας σήμερα ένας τρόπος μόνο υπάρχει να την κάνουμε χρήσιμη για την ανθρωπότητα και για το οικοσύστημα στο σύνολό του, να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο αλλαγής πορείας, συνεργασίας με το οικοσύστημα και όχι κυριαρχικού ανταγωνισμού.

 

* Πώς αυτό το κινηματικό μοντέλο που έχετε κατά νου μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη;

Έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζεται από νέους ανθρώπους που φτιάχνουν άλλου είδους κοινότητες, μικρότερης κλίμακας και κοντά στις φυσικές αξίες και πόρους, κοντά στη γη και την παραγωγή και αυτό έρχεται ως συνέπεια του ότι η ανθρωπότητα, που ξεκίνησε από τις μικρές κοινότητες κι έχει φτάσει πλέον στις μητροπόλεις, βλέπει το αδιέξοδο εμπρός της και αποκτά αντισώματα, ανθρώπους δηλαδή που αποδομούν όλο αυτό το μοντέλο και πηγαίνουν σε ένα άλλο είδος κοινοτισμού, επιστρέφουν πάλι στις πρωτογενείς αξίες και υλικά, αλλά με σύγχρονους όρους.

 

* Ωστόσο, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό.

Το θέμα δεν είναι να το κάνουν όλοι, γιατί έτσι θα διαταραχθεί και πάλι η ισορροπία. Αν επιστρέψουμε όμως στις ανθρώπινες κλίμακες των κοινοτήτων, θα υπάρχει μεγαλύτερη ποιότητα ζωής παντού.

 

* Μέσα σ’ αυτό το μοντέλο η τέχνη, και εν προκειμένω η λογοτεχνία με την οποία ασχολείστε, ποια θέση κατέχει;

Η τέχνη είναι ένα μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων, απευθύνεται στην ανθρώπινη, όχι στην ατομική υπόσταση, οπότε είναι άρρηκτα δεμένη με τις ζωές των ανθρώπων και μπορεί να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο για τον εξανθρωπισμό των ατόμων. Έχει μεγάλη δύναμη η τέχνη.

 

* Εσείς γιατί γράφετε;

Είναι ανάγκη εσωτερική, λειτουργεί ευεργετικά πάνω μου. Ευτυχώς, μου έρχονται και μηνύματα από αναγνώστες ότι λειτουργεί κάπως έτσι και σ’ αυτούς, οπότε υπάρχει πληρότητα και αρμονία, με την έννοια ότι υπάρχει ένας δίαυλος αμφίδρομης επικοινωνίας.

 

* Τα διαβάσματά σας πού περιστρέφονται;

Δεν έχω σημαντικά, είμαι της βιωματικής προσέγγισης της ζωής. Και τη λογοτεχνία βιωματικά την προσεγγίζω. Με την ακοή, ας πούμε, την προφορική λογοτεχνία. Έχω αντιληφθεί ότι γύρω μας υπάρχουν πάρα πολλοί λογοτέχνες, οι οποίοι δεν θα γίνουν ποτέ συγγραφείς.

 

* Μιλάτε για την αποδόμηση του συστήματος, όμως κι εσείς χρησιμοποιείτε το σύστημα όταν απευθύνεστε σ’ έναν εκδοτικό οίκο που βγάζει τα βιβλία σας, τα οποία πωλούνται στα βιβλιοπωλεία, κάνετε παρουσιάσεις, παίρνετε μέρος δηλαδή στην αγορά και στους κανόνες της.

Σ’ αυτό το μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε για την αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας είναι ανέφικτο ακόμη να είσαι εξολοκλήρου εκτός συστήματος, αλλά είναι εφικτό αυτό που κάνω τη δεδομένη στιγμή, δηλαδή να μην έχω σχεδόν καμία επαφή με το χρήμα στην καθημερινότητά μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν καταναλώνω φυσικούς πόρους και δεν παράγω απορρίμματα. Η έκδοση ενός βιβλίου ή η διοργάνωση μιας εκδήλωσης είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας.

 

* Μπορείτε να μας περιγράψετε μια μέρα σας στη Βολισσό;

Ξυπνάω πριν την αυγή. Γράφω μέχρι τις 8.30-9.00 και μετά πηγαίνω στον Ροδώνα, στο χωράφι. Εκεί, ανάλογα με την εποχή, κάνω κάποιες μικροεπεμβάσεις στη γη, στη λογική της φυσικής καλλιέργειας. Τις περισσότερες ώρες απλώς παρατηρώ τη φυσική ανάπτυξη και βέβαια συλλέγω την τροφή της ημέρας μου. Το χωράφι μου αποτελεί μια πολυκαλλιέργεια που παίρνει μορφή και δίνει καρπούς μετά από αλλεπάλληλες σπορές. Έτσι, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ χρήμα για να εξασφαλίσω την τροφή μου. Κάνω τις βόλτες μου στο βουνό ή στη θάλασσα και γενικώς προσαρμόζομαι ως πλάσμα στους ημερήσιους και ετήσιους κύκλους της φύσης.

 

* Στο καφενείο πηγαίνετε;

Όχι. Είναι περιβάλλοντα όξινα αυτά για μένα.

 

* Μοναξιά υπάρχει στη Βολισσό;

Μοναχικότητα υπάρχει και μοναξιά κάποιους μήνες του χειμώνα. Είναι όμως αναγκαία για να κυλήσει ο ετήσιος κύκλος, μιας και από την άνοιξη και μετά υπάρχει έντονη κινητικότητα και επισκέψεις.

 

* Την κρίση πώς τη βιώνετε στο χωριό;

Μόνο διαδικτυακά και όταν έρθει κάποιος λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος. Πώς αλλιώς να βιώσει μια οικονομική κρίση κάποιος που ζει στο περιθώριο του συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος; Όσο λιγότερη η επαφή με το χρήμα, τόσο πιο υγιής η διαβίωση.

 

* Την κόκκινη σημαία γιατί τη βάλατε στο μπαλκόνι σας;

Συμβολίζει τη νίκη του ανθρώπου επί του ατόμου, τη νίκη των συναισθημάτων επί του νου, τη διαρκή επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην κοινωνία μας εδώ και τρία χρόνια και οδηγεί στην αλλαγή της πορείας, στη συνεργασία πλέον του ανθρώπου με το οικοσύστημα.

 

* Τα βιβλία σας κάποιοι τα θεωρούν παλαιϊκά, τι λέτε γι’ αυτό;

Τα βιβλία μου είναι πολιτικά. Είναι πολιτική λογοτεχνία. Θεωρώ το παρελθόν και την παράδοση συνυπεύθυνη για το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα. Λάθος πάνω στο λάθος χτίστηκε ο σημερινός μας κόσμος και γι’ αυτό το μόνο που πρεσβεύω και κάνω είναι η χρήση παλαιών αγνών υλικών με σύγχρονη προσέγγιση και αντίληψη. Αυτό κάνω και στα βιβλία μου. Παίρνω την αυθεντική γλώσσα και, κυρίως, την ατμόσφαιρα του τόπου που ζω και μέσα απ’ αυτή κοιτώ τον κόσμο γύρω μου σήμερα.

 

* Σας ενοχλεί που λόγω των πολιτικοκοινωνικών απόψεών σας κάποιοι δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσουν βιβλία σας;

Δεν με ενοχλεί τίποτε πια, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χάος.

 

 

http://www.avgi.gr/article/1463062/giannis-makridakis-na-apodomisoume-to-sustima-

Σχόλιο επί σχολίων στο φβ για το ζήτημα της “υποψηφιότητας”

Αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά που γράφετε.Και βέβαια με ενδιαφέρει η πολιτική μιας και ειμαι ον πολιτικό και συνεχώς πολιτικά κείμενα γράφω, και βέβαια με ενδιαφέρει η συμμετοχή και η αλλαγή του τοπίου, εξάλλου καθημερινά αυτό προσπαθώ να κάνω με την στάση ζωής μου αλλά και με τις εκδηλώσεις στις οποίες συμμετέχω, και βέβαια με ενδιαφέρει η Χίος και την έχω μελετήσει, περπατήσει, γνωρίσει και αγαπήσει από την κορφή του Πελινναίου μέχρι τα βάθη των σπηλαίων της, και βέβαια έχω άποψη για την πορεία της ως τόπο και ως κοινωνία. Άλλα από αυτά μέχρι το να με βάζει η ΝΔ (έτσι ακούγεται,ότι είναι της ΝΔ) σε έρευνα για υποψήφιο Δήμαρχο δίχως να έχω εκδηλώσει ενδιαφέρον, δίχως να έχω ερωτηθεί και δίχως καν να έχω ενημερωθεί,αλλά και δίχως ίσως ποτέ να ενημέρωνε κάποιος, υπάρχει ζήτημα τεράστιο και σε αυτό εφιστώ την προσοχή όλων μας, διότι δείχνει πολύ ξεκάθαρα τι κάνει το σύστημα για σένα χωρίς εσένα. Αν δεν βρισκόταν οι δυο τρεις “άνθρωποι-στατιστικά δείγματα”, που σκέφτηκαν να με πάρουν τηλέφωνο να με ενημερώσουν, θα πλανιόταν στην κοινή γνώμη ότι είμαι υποψήφιος Δήμαρχος κι εγώ θα έσπερνα κουκιά ακόμα δίχως να ‘χω ιδέα. Αυτά είναι πρακτικές απαράδεκτες, απαράδεκτων κομματαρχών του παλαιού καιρού. Το τοπίο το αλλάζουμε, η επανάσταση είναι εν εξελίξει, όλοι αυτοί θα γίνουν λίπασμα στη ρίζα του νέου που φουντώνει

Σήμερα έμαθα ότι είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Χίου!

Ωραίο πρωινό συννεφιασμένο δίχως κρύο, ό,τι που είχα κόψει κάμποση ξινίθρα και είχα κάνει χώρο για τα μαρουλάκια, να τα μεταφυτέψω με το μανταφούνι στη γη, έτσι, γονατιστό στην υγρασία της με βρήκε το τηλεφώνημα.

Ήταν ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ για το ήθος του, τις γνώσεις του, την ποιότητα της δουλειάς του στο νησί, αρχιτέκτονας, μικρότερος κάνα δυο χρόνια από μένα, με πήρανε, είπε, τηλέφωνο από την MRB και με ρώτησαν ποιον θα ψήφιζα στις δημοτικές εκλογές κι ανάμεσα στα ονόματα που μου θέσανε ήταν και το δικό σου!

Έμεινα γονατιστός με το στόμα ανοιχτό, δεν είμαστε καλά, άρθρωσα όταν συνειδητοποίησα τι ακούω.

Ρώτησα ποιος παρήγγειλε την έρευνα αλλά δεν ήξερε βεβαίως ο άνθρωπος, ρώτησα ποια άλλα ονόματα περιείχε η έρευνα και μου είπε τους “συνυποψηφίους μου” (!)

Ήταν ο νυν Δήμαρχος, κομματικός του Πασοκ, ο πρώην Δήμαρχος, κομματικός της ΝΔ, ο επικεφαλής του συνδυασμού του ΚΚΕ, ένας πολιτευτής της ΝΔ που είχε ξαναθέσει υποψηφιότητα στον πρώην Δήμο Μαστιχοχωρίων, ένας συνταξιούχος καθηγητής κι αυτός από τη ΝΔ, διατελέσας και διευθυντής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Χίου, ένας πρώην Υπουργός του Πασόκ μετακομίσας προσφάτως στον Σύριζα και εγώ…

Εγώ πάντως χάρηκα, μου είπε ο άνθρωπος που με πληροφόρησε για όλο αυτό το ζήτημα, και βέβαια εσένα ψήφισα σε όλα τα ερωτήματα και τους συνδυασμούς, δεν είμαστε καλά ξαναείπα εγώ και κλείσαμε το τηλέφωνο, τα είχα χαμένα πλήρως.

Κατόπιν τηλεφώνησα σε κάποιους γνωστούς μου που έχουν θέση αιρετή στην Νομαρχιακή του Σύριζα, μπας και ξέρουν κάτι παραπάνω αλλά το μόνο που πληροφορήθηκα είναι ότι είχαν ακουστά πως η ΝΔ ετοιμάζει δημοσκόπηση για να κανονίσει την πορεία της, τίποτε άλλο δεν ήξεραν να μου πουν κι αυτοί.

Κι ώσπου να βάλω τα μαρούλια και να ανέβω στο σπίτι, να γράψω αυτό το κείμενο και να δηλώσω την άγνοιά μου για το θέμα καθώς και τον θυμό μου που αυτό το γελοίο πολιτικάντικο παρελθόν που μας κυβερνά ακόμα, εμπλέκει ανθρώπους στις μεθοδεύσεις του δίχως να γνωρίζουν ούτε καν να έχουν ποτέ ερωτηθεί, ούτε βεβαίως ποτέ δηλώσει ενδιαφέρον για όλα αυτά, ώσπου να προλάβω να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου, να την ενημερώσω, μην τύχει και το μάθει από άλλους και στεναχωρεθεί, χτυπά ξανά το τηλέφωνο και είναι μια κοπέλα γνωστή κι αυτή, και μου λέει πολύ σοβαρά, ρε συ Γιάννη, θα βάλεις για Δήμαρχος; Και μου σκάει κι αυτή κατόπιν την ίδιαν αφήγηση για την εταιρία δημοσκοπήσεων που την πήρε τηλέφωνο και για το δείγμα, το οποίο της είπαν ότι θα είναι 5-10.000 άνθρωποι στο νησί!!

Στα καλά καθούμενα δηλαδή θα βγει η φήμη, έχει ήδη βγει δηλαδή και πλανάται από στόμα σε στόμα αυτές τις ώρες, ότι είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Χίου. Δεν είμαστε καθόλου καλά, μόνο αυτό κατέληξα να λέω από το πρωί ίσαμε τώρα ακόμη, δίχως να μπορώ να αρθρώσω, ούτε να σκεφτώ, ούτε να κάνω κάτι άλλο εκτός από τούτο το κείμενο.

Και ποιος ξέρει τι άλλο θα βγει, δημοσιευμένο επίσημα ή έρπον ως φήμη, μετά την ολοκλήρωση της περιβόητης αυτής έρευνας…

Και για να το κλείσω το θέμα εδώ, έχω να πω μόνο το εξής:

Προσωπικά δεν εκδήλωσα ποτέ μέχρι σήμερα, στο απώτερο ή πρόσφατο παρελθόν, σε κανέναν άνθρωπο επιθυμία να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Χίου. Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή και με εμπλέκουν με το θέμα των δημοτικών εκλογών ως υποψήφιο δήμαρχο, είναι δείγματα της αθλιότητας του πολιτικάντικου συστήματος και των εκπροσώπων του, τοπικής και πανελλαδικής εμβέλειας. Νιώθουν προφανώς ότι τους καταπίνει ο χρόνος και η Ιστορία, νιώθουν ότι επέρχεται ραγδαία η πολιτική τους αποσύνθεση και αναζητούν σπασμωδικά διεξόδους.

Το κοστούμι και το πιρούνι

Επιστρέφοντας από την πόλη στο οικοσύστημα νιώθεις και καταλαβαίνεις ξεκάθαρα πόσο μάταιο και αταίριαστο σε ευφυές ον είναι όλο αυτό που κάνει ο άνθρωπος και έχει καταντήσει έτσι την ζωή του.

Στέκεσαι επιτέλους παραέξω, μεσημέρι με λιακάδα, ανάμεσα στο βουητό των μελισσών που επισκέπτονται τα κίτρινα ανθάκια της ξινίθρας και αναθυμάσαι το βουητό της πόλης, που δουλεύει με γρανάζια ανθρώπινα, μια μηχανή κυκλοφορίας του χρήματος είναι, τότε καταλαβαίνεις πόσο λάθος, πόσο ακαλαίσθητο και πόσο παρωχημένο είναι πια όλο αυτό το πράγμα που ρουφάει τις ζωές των ανθρώπων.

Ο δυτικός κόσμος “προόδευσε” και αυτοκτονεί καθημερινά με όπλα το κουστούμι και το πιρούνι. Θερίζουν οι καρκίνοι από το όξινο περιβάλλον και την υπερόξινη ζωή και διατροφή των πολιτισμένων. Ήδη άρχισαν, και σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ αισθητά τα φαινόμενα μαζικών θανάτων των ανθρώπων-καταναλωτών. Τα υλικά διατροφής και τα χημικά φάρμακα αποδεκατίζουν τους προοδευμένους, και βέβαια το άγχος τους για πρόοδο και ανάπτυξη.

Οι πολιτισμένοι καταναλωτές τη ζωή την αφηγούνται μοναχά ως ανέκδοτο. Όπως εκείνο με τον ψαρά που λιάζεται και περνάει ο γιάπις και αρχίζει να του λέει για επιχειρηματικές κινήσεις, για βάρκες, τράτες, ανεμότρατες, φαλαινοθηρικά, επιχειρήσεις, αγορές, για να καταλήξει να του πει πως στο τέλος πως θα βγάλει τόσο πολλά λεφτά και θα κάθεται αραχτός να χαίρεται τον ήλιο…

Αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα πολιτισμένων δυτικών που θυσιάζουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους καταναλώνοντας ταυτόχρονα φυσικούς πόρους, απομυζώντας τον πλανήτη και γεμίζοντάς τον με χημικά και σκουπίδια, ταγμένοι σε μιαν ανάπτυξη τόσο στραβά ορισμένη.

Όποιος νιώσει και καταλάβει τι κάνει, ακόμα και εξ ανάγκης, αυτή την ύστατη ώρα, λόγω κρίσης οικονομικής και ξεκόψει από αυτό το πράγμα το μάταιο, όποιος γειωθεί ξανά και αλλάξει θεώρηση στη ζωή, όποιος βγάλει τις παρωπίδες και λευτερώσει τη ματιά του και τον εαυτό του στην απεραντοσύνη του οικοσυστήματος, όποιος αλλάξει θεώρηση και δει όλα τα πλάσματα σαν συνεργάτες και όχι πια ως ανταγωνιστής επικυρίαρχος, τότε βλέπει πια πεντακάθαρα πως η μοναδική επένδυση που έχει κάποιο νόημα, η μοναδική ανθρώπινη επέμβαση που μπορεί να φέρει την ανάπτυξη δίχως να προκαλέσει συνέπειες και φαύλο κύκλο προβλημάτων στον πλανήτη και στην ανθρωπότητα, είναι το να κόβεις την ξινίθρα γύρω από τα φυτά σου. Όλα τα υπόλοιπα, τα δήθεν ανώτερα και προοδευμένα, τα δήθεν ψαγμένα, σπουδαγμένα, μελετημένα, είναι απλώς μάταια και καταστροφικά

Εκδήλωση στο θέατρο

Χαλασοχώρηδες και ανδρογυνοχωρίστρες

“Με την προσφορά σας μπορέσαμε να δούμε τέσσερα άτομα μια υπέροχη παράσταση. Χωρίς τα κουπόνια θα δυσκολευόμασταν” μας έλεγε η Αγγελική το Σάββατο το βράδυ, στο διάλειμμα της παράστασης “Χαλασοχώρηδες” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, για την οποία η εφημερίδα μας προσέφερε τη δυνατότητα στους αναγνώστες της να την παρακολουθήσουν αγοράζοντας δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός.

Παρά τη βροχή, που κάποιες στιγμές έγινε καταρρακτώδης, οι αναγνώστες της “Αυγής”, γέμισαν ασφυκτικά το θέατρο “Altera Pars”. Και παρά το περασμένο της ώρας, μετά την παράσταση, δεν αποχώρησαν, αλλά έμειναν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση που έγινε με τους ηθοποιούς και τους δυο εκλεκτούς φίλους της “Αυγής”, αλλά και φανατικούς θεατές της παράστασης, τον Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, που στις δέκα μέρες της παραμονής του στην Αθήνα την είδε δύο φορές, και τον πολιτικό επιστήμονα Ηλία Νικολακόπουλο, που το Σάββατο την παρακολουθούσε τρίτη φορά.

Άναψε η συζήτηση στον απόηχο μιας παράστασης που ομόρφυνε το Σαββατόβραδό μας και πλουτίζει τη θεατρική σκηνή της σήμερον με τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα της.

Η μοναδική πολιτική κωμωδία που έγραψε ο μεγάλος Σκιαθίτης συγγραφέας, αφού διένυσε πάνω από ενός αιώνα διαδρομή σχεδόν στην αφάνεια, βρέθηκε στα χέρια των συντελεστών της παράστασης, επτά νέων ταλαντούχων ηθοποιών, που με τη φρεσκάδα, τη γνώση και τον σεβασμό τους στο έργο, χωρίς να αλλάξουν ούτε λέξη στο παπαδιαμαντικό κείμενο, επέτρεψαν να αναδειχτεί η μεγαλοσύνη του συγγραφέα, αλλά και η διεισδυτική ματιά του στο πολιτικό σύστημα της εποχής του και στα δίπολα που ταλανίζουν την ελληνική πολιτική σκηνή για περισσότερο από έναν αιώνα.

Κυρίως έφεραν στη σκηνή μια ευφάνταστη παράσταση, υψηλής αισθητικής, πρωτότυπη, γεμάτη ζωντάνια, με καταιγιστικούς ρυθμούς, μουσικές, τραγούδια και μπρίο, παιγμένη στην παπαδιαμαντική καθαρεύουσα, η οποία, όπως μας εξηγούσε στη συζήτηση που έγινε μετά την παράσταση ο σκηνοθέτης της και μέλος της ομάδας Κώστας Παπακωνσταντίνου, όχι μόνο δεν δυσκόλεψε αλλά τουναντίον συνέβαλε στον ρυθμό και κυρίως του επέτρεψε να πετύχει την αποστασιοποίηση εκείνη που επιτρέπει στον θεατή να μην ταυτιστεί με τους ρόλους αλλά να εστιάσει στην ιστορία. Στην προκειμένη περίπτωση η ιστορία είναι γνωστή.

Παρ’ ότι γραμμένη ένα χρόνο πριν από την πτώχευση του 1893, είναι σαν να αποτυπώνει την πολιτική σκηνή έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει όλοι μέσα από τον δικομματισμό και τη διαπλοκή. Με τη μόνη διαφορά, όπως μας εξηγούσε ο Ηλίας Νικολακόπουλος στη συζήτηση που κάναμε μετά την παράσταση, ότι τον ρόλο των κομματαρχών, που στο έργο αποτυπώνεται από τους “Χαλασοχώρηδες” και τους “Ανδρογυνοχωρήστρες”, διαδέχτηκε μεταπολιτευτικά η λειτουργία των κομμάτων.

Όταν τέθηκε το ερώτημα στο οποίο παραπέμπει και το συγκεκριμένο έργο του Παπαδιαμάντη, αν έχουμε τελειώσει με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, ο Ηλίας Νικολακόπουλος επιφυλάχθηκε να απαντήσει, δεδομένου ότι όλα βρίσκονται ανοιχτά μπροστά μας. Ο Γιάννης Μακριδάκης, όμως, που έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια να ζει σε ένα πανέμορφο χωριό, στη Βολισσό της Βορειοδυτικής Χίου, γράφοντας τα βιβλία του, καλλιεργώντας τη γη και εφαρμόζοντας στην πράξη το μοντέλο της αποανάπτυξης, ήταν σαφής. “Έχουμε τελειώσει πια μ’ αυτό”.

Μίλησε μάλιστα για τα μικρά ποταμάκια που σχηματίζονται αυτή τη στιγμή στην κοινωνία και συναντιούνται στο ποτάμι ενός διαφορετικού τρόπου θέασης της ζωής, μιας ζωής έξω από αριθμούς, χρήμα, κέρδη, σε συντονισμό με τις επιταγές της φύσης και τον σεβασμό προς τον άνθρωπο. “Να συνεχίσουμε να ρίχνουμε σπόρους όλοι μαζί” είπε. “Αυτή είναι η δουλειά μας, η δική σας στην εφημερίδα, των παιδιών στο θέατρο, του Ηλία στο πανεπιστήμιο, όσων καλλιεργούμε τη γη, όσων παρακολουθήσαμε απόψε την παράσταση” είπε και κανείς δεν διαφώνησε. Τουναντίον…

“Τη χαρήκαμε πολύ την παράσταση, μακάρι να τη δει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται” έλεγε μία εκπαιδευτικός από τις πρώτες σειρές των καθισμάτων. “Τη χαρήκαμε κι εμείς όσο τη φτιάχναμε, τη χαιρόμαστε και πάνω στη σκηνή όσο την παίζουμε” έλεγε ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, ενώ η Ροζαμάλια Κυρίου και η Αγγελική Μαρίνου μετέφεραν την εμπειρία όλου του θιάσου, όταν παρακολουθούν την παράσταση μαθητές από σχολεία όπου τα παιδιά συζητούν μετά με τους συντελεστές και η συνθήκη μοιάζει “με ανοιχτή συνέλευση”.

Κάπως έτσι ήταν και η συζήτησή μας το Σάββατο. Μάλλον δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, με έναν θίασο του οποίου τα μέλη συναποφασίζουν τα πάντα και μοιράζονται τις ευθύνες και τις δουλειές της παράστασης, έναν πολιτικό επιστήμονα και αντιπρόεδρο των ΑΣΚΙ, έναν συγγραφέα θιασώτη της αποανάπτυξης και ένα κοινό αποτελούμενο από αναγνώστες της ιστορικής εφημερίδας της Αριστεράς.

Πόλυ Κρημνιώτη

 

http://www.avgi.gr/article/1416558/xalasoxorides-kai-androgunoxoristres-2

Εκδηλωση στο συνεργατικό καφενείο της Ακαδημίας Πλάτωνα