Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 90

Τέλος εποχής Νο2

Το ότι τελειώνει βεβαίως μια εποχή δεν σημαίνει ότι έρχεται μια άλλη καλύτερη. Συνήθως χειρότερες έρχονται.

Στην Ελλάδα, την εποχή που τελείωσε πριν μερικά χρόνια με γενικευμένες εξεγέρσεις, την διαδέχτηκε η παρούσα, πολύ χειρότερη σε όρους ζωής και πολιτικής, πολύ πιο μαύρη, πολύ πιο κοντά στον μεσαίωνα από ποτέ. Η επερχόμενη εποχή όμως φοβάμαι ότι θα είναι ακόμη χειρότερη.

Διότι η ανθρωπότητα, πόσω μάλλον η ελληνική κοινωνία είναι ακόμη πολύ μακριά από την συνειδητότητα παρ’ όλη την επανάσταση που έχει λάβει χώρα στις συνειδήσεις ενός μεγάλου ποσοστού μελών της τα τελευταία χρόνια της οικονομικής ανέχειας.

Η κρίσιμη μάζα όμως, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δεν αποτελεί ακόμη ορμητικό ρεύμα κι έτσι δεν είναι ικανή να αλλάξει τη ρότα, να αμφισβητήσει εκ βάθρων το σύστημα.

Μια κοινωνία όπως η ελληνική, η οποία αντιπροσωπεύεται και εκφράζεται από μία πολιτική παλέτα, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, προσκολλημένη απόλυτα στο πιο παρωχημένο και αποδεδειγμένα καταστροφικό σύστημα, αυτό του καταναλωτισμού και των αγορών, το οποίον ακολουθεί πράττοντας την μέγιστη των ύβρεων όλος ο δυτικός “πολιτισμός”, δεν είναι δυνατό να οδηγηθεί σύντομα προς κάποιο φωτεινό μονοπάτι.

Φυσικά οι ιδιοτελείς που ονομάζονται παραδοσιακά δεξιοί, ακροδεξιοί και τώρα σε νέα βερσιόν απολιτίκ αλλά φυσικά εμπλουτίζουν σε μεγάλο ποσοστό πλέον και τον χώρο της αριστεράς δεν είναι εύκολο να απαρνηθούν το είναι τους τον τεχνητό εαυτό τους και να εξελιχθούν προς την συνειδητότητα διότι εκτός από συναισθηματικά ανάπηροι οι περισσότεροι είναι και ανίκανοι πλέον να σκεφτούν διότι έχουν τυφλωθεί και ευνουχιστεί εκπαιδευόμενοι και εξειδικευόμενοι ως γρανάζια του συστήματος που ενσαρκώνουν.

Οι άλλοι, οι πιο ανιδιοτελείς και πιο ανήσυχοι είναι στην πλειονότητά τους κι αυτοί, δυστυχώς, πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Διότι έχουν να κάνουν update τουλάχιστον από την εποχή του Λένιν, άλλοι δε βρίσκονται ακόμη στην εποχή του Μαρξ. Ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, τα τελευταία πενήντα των οποίων ως σίφουνας και ως ερπύστρια πάνω από την ζωή στον πλανήτη, η σύγχρονη αριστερά μιλάει ακόμη με όρους χρηματοοικονομικούς, θεωρεί δηλαδή το σύστημα αυτό ως πραγματικότητα, δεν το αμφισβητεί και δεν έχει να προτείνει τίποτε περισσότερο από μια δικαιότερη μοιρασιά του πλούτου δηλαδή του παραγόμενου χρήματος, ψελλίζοντας μονάχα κάτι περί “περιβάλλοντος”, περί αειφόρου ανάπτυξης και λοιπά οπισθοδρομικά και άψυχα κι αυτά, έτσι, διότι το επιβάλλει η εποχή.

Αν πεις π.χ. σε έναν “αριστερό” ότι η ανακύκλωση είναι μια άχρηστη και περιβαλλοντικά επιβαρυντική διαδικασία διότι δαπανά-σπαταλά ενέργεια δηλαδή φυσικούς πόρους για να μετατρέψει άχρηστα αντικείμενα σε άλλα άχρηστα αντικείμενα και ότι η μόνη επιλογή για την ανθρωπότητα είναι η μη παραγωγή άλλων απορριμμάτων πλέον, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο με την αλλαγή τρόπου ζωής και την στροφή προς τον αντικαταναλωτισμό, την μη αγορά και χρήση συσκευασιών, την διατροφή με φυσικές τροφές και όχι με επεξεργασμένα και μαζικά παρασκευασμένα τρόφιμα, τότε ο αριστερός αυτός σε κοιτάζει λοξά και σε κατατάσσει στους αναχωρητές τουλάχιστον, στους μη ρεαλιστές, διότι απλά θεωρεί ρεαλισμό το σύστημα το τεχνητό κι όχι το αυθύπαρκτο. Για τους άλλους, τους ιδιοτελείς, είπα εξαρχής, δεν σηκώνει ούτε να σκεφτούμε οτιδήποτε αφού ενσαρκώνουν την κατάντια της ανθρωπότητας.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε όλα τα θέματα, στα οποία η φυσική ζωή προσφέρει μια πολύ πιο προχωρημένη οπτική από ό,τι η καταναλωτική διαβίωση.

Ένας άνθρωπος που βρίσκεται κοντά στο κέντρο του, που είναι γειωμένος και συνειδητό φυσικό ον δεν μπορεί παρά να απελπίζεται όταν διαπιστώνει πως είναι αναγκασμένος να ζει ανάμεσα σε συστημικούς καταναλωτές όλου του πολιτικού φάσματος, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν συναισθάνονται ούτε σκέφτονται, ούτε καν γνωρίζουν οι περισσότεροι από αυτούς την φυσική τους υπόσταση, τους φυσικούς πόρους και τις συνέπειες της καθημερινής τους διαβίωσης στο ίδιο τους το Είναι.

Δυστυχώς λοιπόν, παρόλο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούνται αυτή την καταλυτική εποχή, είναι σχεδόν απίθανο να δούμε καλύτερες και ανθρωπινότερες, φυσικότερες μέρες στο διάστημα του βραχέως φυσικού μας βίου. Τουλάχιστον θα φύγουμε από τη ζωή, όσοι από εμάς έχουν νιώσει και έχουν αλλάξει ρότα συρρικνώνοντας μέχρις εξαφανίσεως το περιβαλλοντικό τους ίχνος επί της γης, με την ψευδαίσθηση ότι θα έχουν γίνει οδηγοί για κάποιους άλλους ανθρώπους στο εγγύς και απώτερο μέλλον.

Τέλος Εποχής

Κάθε φορά που τελειώνει μια Εποχή τα σημάδια είναι τα ίδια.

Ανικανοποίητοι, πλήρεις απωθημένων, κομπλεξικοί εκφραστές της, οι οποίοι νιώθουν ότι δεν έχουν πολύ χρόνο για να επιτύχουν την πολυπόθητή τους αναγνώριση και να κατευνάσουν κάπως την λιμασμένη ματαιοδοξία τους, δρουν σε δύο επίπεδα ταυτοχρόνως:

Κάποιοι αυτοδιαφημίζονται και αλληλογλύφονται επί σκηνών, στηλών εφημερίδων και τηλεοπτικών παραθύρων, παρουσιαζόμενοι ως φιλόσοφοι, ευέλπιδες ή έμπειροι πολιτικοί, ωραίοι, σωτήρες, εγγυητές της σταθερότητας και μοναδικοί φορείς της ελπίδας για το μέλλον ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι τίποτε παραπάνω από μπάζα πια, αδρανή υλικά, ψυχικά και πνευματικά που οδεύουν ολοταχώς προς την αδρανοποίηση και της ύλης τους σφραγίζοντας την αλλαγή αυτή της Εποχής τους.

Κάποιοι άλλοι, της ιδίας συνομοταξίας και την ίδια απολύτως χρονική και ποιοτική περίοδο του βίου τους διανύοντες, επιδίδονται με μανία στο κυνήγι και στην κατασυκοφάντηση των νέων ανθρώπων, της νέας γενιάς, δηλαδή της νέας Εποχής, που νομοτελειακά έρχεται να αντικαταστήσει την δική τους και νιώθουν την καυτή της ανάσα απειλητική να τους ακουμπά στην πλάτη, που, αν και σάπια, όπως όλο το σύστημα εντός τους και γύρω τους, διαθέτει ακόμη κάποιους νευρώνες και διεγείρεται, κυρίως εξ ενστίκτου αυτοσυντήρησης, το οποίο λειτουργεί ως την τελευταία ώρα βεβαίως και μάλιστα όσο πλησιάζει αυτή, τόσο αυτό  εκφράζεται πιο βίαια, πιο κυνικά, πιο ηλιθιωδώς επικίνδυνα.

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει η λαϊκή σοφία εννοώντας φυσικά ότι ο άνθρωπος όσο γερνάει και οδεύει προς την απόσυρση από τον ενεργό βίο, τότε δείχνει το ποιόν του  Η στερνή του συμπεριφορά θα τιμήσει ή όχι τα προηγούμενα χρόνια του. Το αν και κατά πόσο θα ανοίγει δρόμους, θα σέβεται και θα ενθαρρύνει τους νέους, το αν και κατά πόσο δεν θα φέρεται κομπλεξικά απέναντί τους, το αν και κατά πόσο θα έχει συνείδηση της θέσης και της πορείας του, δεν θα αυτοχρίζεται, αυτοδιαφημίζεται, αυτοπροβάλλεται και τελικά αυτογελοιποιείται.

Τον τελευταίο αυτόν καιρό βλέπουμε σε πλήρη έξαρση τα φαινόμενα αυτά, την πολύ έντονη δράση δηλαδή γηραιών και προς απόσυρση ανθρώπων που μας πετούν κατάμουτρα τον ανικανοποίητο εγωισμό τους, την υπέρμετρη ματαιοδοξία τους, την κυνικότητα της προθανάτιας αίσθησης που τους κατατρώει και συνειδητοποιούν ότι δεν ισχύει η βεβαιότητά με την οποίαν ζούσαν τόσα χρόνια, ότι αυτοί οι ίδιοι είναι το παν και ότι μετά από μετά το τέλος τους το προσωπικό, τελειώνει και ο κόσμος.

Φορτσάρουν με τεντωμένα τα ράμφη τους και εκφράζουν απόλυτα ολόκληρη τη σαπίλα που πεθαίνει επιτέλους.

Στον Βόλο

Προσεχείς εκδηλώσεις

Ξάνθη
Βιβλιοπωλείο “Δύο”
Τρίτη 25 Νοεμβρίου

Καβάλα (ΔΗΠΕΘΕ)
«ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ»
Ένας σπαραχτικός μονόλογος, μία χειμαρρώδης συνειρμική αφήγηση ζωής, που ακροβατεί ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, στο τώρα και στο χθες, με πικρές αναφορές στα ”χρηστά ήθη” της ελληνικής επαρχίας, την υποκρισία, τον μίζερο καθωσπρεπισμό.
Ο Κωνσταντής. Ένα θύμα κοινωνικού ρατσισμού στις αρχές του αιώνα στη Χώρα της Χίου. Ένας άνθρωπος, παράπλευρη απώλεια ενός ιστορικού πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ…

Σκηνοθεσία – Θεατρική μεταφορά: Βασίλης Βασιλάκης

Ερμηνεύει ο Βασίλης Βασιλάκης

Τρίτη 25 – Τετάρτη 26 Νοεμβρίου  στις 21.00
Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου
Τιμές εισιτηρίων: 10€ – 5€ (μαθ.-φοιτ.-ανέργων)

* Την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου, θα βρίσκεται στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου, ο συγγραφέας του έργου κ. Γιάννης Μακριδάκης προκειμένου να συζητήσει με το κοινό για την παράσταση, αμέσως μετά το τέλος της. 

Τρίκαλα
Βιβλιοπωλείο Κλεψύδρα
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου

Βόλος
Βιβλιοπωλείο Χάρτα
Συνάντηση και συζήτηση περί λογοτεχνίας με τους αναγνώστες των βιβλίων. Συντονίζει ο Θωμάς Κοροβίνης
Σάββατο 29 Νοεμβρίου ώρα 12 μεσημέρι

Βόλος
Συμμετοχή στην Πανελλήνια συνάντηση συλλογικοτήτων για το νερό
Σάββατο και Κυριακή 29 και 30 Νοεμβρίου
http://youtu.be/Jm96pHrufLM

Θεσσαλονίκη
Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο “Ακυβέρνητες Πολιτείες”
Παρουσίαση λογοτεχνικού έργου και όχι μόνο. Εκδήλωση στο αμφιθέατρο της ΕΤ3.
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου

Προσεχώς κι άλλες λεπτομέρειες και αφίσες εκδηλώσεων
Καλή αντάμωση

Στοχασμοί επί ελαιών

Σήμερα κατά το μάζεμα της ελιάς ερχόταν επίμονα στον νου μου η πρόσφατη εκδήλωση στο καφέ Πόλις. Σκεφτόμουν τους τόσους ανθρώπους που με τίμησαν με την παρουσία τους εκεί και κατέκλυσαν την ευρύχωρη αίθουσα και το αίθριο για τρεις και πλέον ώρες. Γλύκαινε το είναι μου μέσα στην ψύχρα του βουνού η αγάπη που εισέπραξα με χίλιους δυο τρόπους, ρίγανες και βοτάνια, βιβλία, σπόρια, βλέμματα, λόγια, αγκαλιές, φιλιά και χειραψίες σφιχτές από παλαιούς και νέους συνοδοιπόρους.

(Το βίντεο της βραδιάς θα ανέβει προσεχώς)

Σκέφτηκα σήμερα εκεί, επί του όρους των ελαιών όπου βρισκόμουν, όλους εσάς που με τιμάτε καθημερινά αφιερώνοντας τον χρόνο της ζωής σας στην ταπεινή μου ύπαρξη. Που έρχεστε στις εκδηλώσεις, που διαβάζετε και έχετε φθάσει τα βιβλία μου στο να αναγράφουν πολλές εκδόσεις και πολλές χιλιάδες αντιτύπων, που μπαίνετε σε τούτο εδώ το ιστολόγιο και επικοινωνούμε καθημερινά με μέηλ και μηνύματα.

Όλοι εσείς, όλοι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι αλλάζει το τοπίο. Το καθεστώς της αναξιοπρέπειας και οι εκφραστές του, από τους παπαγάλους του, ηλεκτρονικούς και έντυπους μέχρι το κάθε μικροσύστημα αυτοαποκαλούμενων και αλληλοκαλούμενων, σπουδαίων φυσικά, “καλλιτεχνών” και “συγγραφέων”, αυτό το ανέκαθεν γλοιώδες και δυσώδες έλος, το έχουμε αφήσει πλέον πίσω μας προ πολλού.

Όλοι εσείς, όλοι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι δεν έχει πια καθόλου δύναμη επί της ζωής μας το σύστημα της αναξιοπρέπειας, που έφτιαχνε φίρμες μέχρι πρόσφατα κι ακόμη προσπαθεί αλλά πνέει τα λοίσθια, φίρμες οι οποίες τώρα που καταρρέει προσπαθούν κι αυτές με την σειρά τους να το στηρίξουν με τα λόγια τους τα χυδαία και τις πράξεις τους τις χυδαιότερες, του ανταποδίδουν δηλαδή τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε όπως μπορεί ο καθένας.

Όλοι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι οι άνθρωποι μπορούν καλύτερα να εκτιμούν, να επικοινωνούν και να πορεύονται δίχως κολαούζους και καθοδηγητές, δίχως όλους αυτούς τους “σπουδαίους” κενούς στην ψυχή και στο πνεύμα, που σε κάθε εποχή παίρνουν απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα το μέρος των ισχυρών του “πλούτου” του υλικού.

Οι (“πνευματικοί”) άνθρωποι κάθε εποχής αναγνωρίζονται μετά τον θάνατο της εποχής.

 

ΥΓ

Ο ένας φορτσάρει τεντώνοντας το χέρι του αυταρχικά προς τους φοιτητές και κάνοντας μορφασμούς έμπλεους απολυταρχισμού και μίσους.

Ο άλλος τεντώνει το ράμφος του σε απέλπιδα προσπάθεια να συμπεριληφθεί κι αυτός την τελευταία έστω στιγμή στο πάνθεον των αναγνωρισμένων φιλοσόφων της κατάντιας μας.

Ρηχοί στη σκέψη, ανούσιοι, παρωχημένοι όσο και αστείοι, εκφραστές του απολυταρχισμού και της παρακμής της παραπαίουσας εποχής μας, η οποία τους παίρνει μαζί της.

“Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φιλόσοφοι” του συστήματος. Σημεία των καιρών. Επιτέλους, πιάσαμε πάτο.

Προσεχείς εκδηλώσεις

Όλα ξεκίνησαν εκείνες τις δυο μέρες που ήμουν στην Αθήνα, και όπως πάντα, όταν είμαι στην Αθήνα βρίσκομαι σε αδύναμη φάση. Δέχτηκα λοιπόν δυο προσκλήσεις τηλεφωνικές εκείνες τις μέρες, τη μία πάνω στην άλλη και τις αποδέχτηκα. Κατόπιν, ως συμβαίνει συνήθως το ένα έφερε τ’ άλλο. Από τις 25 του Νοέμβρη λοιπόν έως και την 1η Δεκεμβρίου θα βρεθώ για εκδηλώσεις περί λογοτεχνίας και φυσικής υπόστασης σε Ξάνθη, Καβάλα, Κατερίνη, Τρίκαλα, Βόλο και Θεσσαλονίκη.

Λεπτομέρειες για κάθε εκδήλωση, θα αναρτηθούν προσεχώς. Καλή αντάμωση με όσους βρεθούμε εκεί στα βόρεια

Ανταπόκριση από Καρπενήσι

«Ο συγγραφέας οφείλει να είναι αντισυστημικός». Το Καρπενήσι γνώρισε τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη
Ευρυτανικά Νέα
Την παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη «Του Θεού το μάτι» συνδιοργάνωσαν τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Καρπενησίου και τα Γ.Α.Κ. νομού Ευρυτανίας.

 

Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης και άρχισε λίγο μετά τις 7.00 το απόγευμα.

Τον συντονισμό ανέλαβαν ο κριτικός λογοτεχνίας Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος (φωτο, κέντρο)και η προϊσταμένη των ΓΑΚ κα Μαρία Παναγιωτοπούλου (αριστερά), που έθεσαν ενδιαφέρουσες, επίκαιρες ερωτήσεις στον καταγόμενο από τη Χίο συγγραφέα και φυσικό καλλιεργητή.

Τα βιβλία, η Φύση και οι άνθρωποι

Ο Μακριδάκης μίλησε αρχικά για τη «γλυκιά σχέση» που τον συνδέει με την Ευρυτανία και τους ανθρώπους της, μια σχέση που δεν μπορεί, όπως είπε, να προσδιορίσει με ακρίβεια. Σε ερώτηση σχετικά με τον ρόλο του συγγραφέα τη σημερινή εποχή, ο 43χρονος Χιώτης πεζογράφος σημείωσε ότι ο χαρακτηρισμός «συγγραφέας» δεν μπορεί να αποτελεί ιδιότητα ή επάγγελμα, αλλά «τίτλο τιμής» που κάποιος μπορεί να λάβει μετά το τέλος του έργου και του βίου του. «Δεν μπορεί να υπάρξει συστημικός καλλιτέχνης», συνέχισε· «ο συγγραφέας δρα με την ψυχή του, ασυμβίβαστα, έξω από το συστημικό πλαίσιο, οφείλει να έχει λόγο στα πράγματα», πρόσθεσε, κατηγορώντας όσους σήμερα επιλέγουν τη σιωπή ή ακόμα και τη συνεργασία με το «σύστημα».

Ο ακτιβιστής συγγραφέας άνοιξε διάλογο με το κοινό, μίλησε για τα ερεθίσματα που του δίνουν έμπνευση και ασχολήθηκε με ένα προς ένα τα βιβλία που έχει γράψει, την ιστορία που το καθένα κουβαλά, την πλοκή τους, τους ήρωες των σελίδων του.

Βασική συνισταμένη των έργων του η Φύση, η αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τη Μητέρα – Γη, η ανάγκη να επιστρέψουμε σε έναν πιο απλό, πιο λιτό τρόπο ζωής, μακριά από τον άκρατο καταναλωτισμό, τα αποτέλεσματα του οποίου βιώνουμε άλλωστε με οδυνηρό τρόπο σήμερα. Τάχθηκε ενάντια στα σχέδια της αποκαλούμενης «πράσινης ανάπτυξης», ενάντια στην «ισοπέδωση του τόπου μας» στον βωμό του χρήματος.

«Ευρυτανία. Ένα πεδίο επέλασης της ‘ανάπτυξης’ των διεστραμμένων νόων, οι οποίοι στον βωμό των χρηματικών κουπονιών προσπαθούν και εδώ, όπως και σε όλη την Ελλάδα, να ξεπουλήσουν τα αγέρωχα δασωμένα βουνά και να στήσουν επ’ αυτών βιομηχανικής κλίμακας ανεμογεννήτριες ανασκολωπίζοντάς τα, καταστρέφοντας την υπέροχη φύση της περιοχής, τον διαρκή και αδιαμφισβήτητο πλούτο της», γράφει στην ιστοσελίδα του.

«Στην περίπτωση του Γιάννη Μακριδάκη», ανέφερε ο Κων/νος Καραγιαννόπουλος με αφορμή το πιο πρόσφατο βιβλίο του Χιώτη συγγραφέα ‘Του Θεού το μάτι’, «έχουμε να κάνουμε μ’ έναν συγγραφέα ο οποίος, μέσα από το έργο του, μας φέρνει αντιμέτωπους με τις διαφορετικές πλευρές της πραγματικότητας, της οποίας είμαστε κοινωνοί, βάζοντάς μας σε μια διαδικασία να ψάξουμε δικές μας ευθύνες ή παρελκύσεις από αυτό που θεωρούμε προορισμό μας […].

Έντονα βιωματικός συγγραφέας, καταφέρνει να μας μιλήσει μέσα από εικόνες που όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει. Με κεντρικό άξονα την φύση, πλάθει αυτά που η περιέργεια και το ερευνητικό του πάθος του προτάσσουν. Ήρωες των ιστοριών του είναι άνθρωποι λοξοί… άνθρωποι του περιθωρίου… μοναχικοί τύποι- που παρόλα αυτά, μέσα από την κατρακύλα τους γίνονται θρύλοι… αποκτούν διαχρονικότητα και σημασιολογικό βάθος».

Πράσινοι “ήρωες”

Στην Γαλλία σκοτώθηκε 21χρονος που διαδήλωνε ενάντια στην κατασκευή φράγματος σε κάποια περιοχή στα νότια της χώρας.

Μα γιατί διαδηλώνουν οι άνθρωποι ενάντια σε τέτοιου είδους έργα; Το φράγμα δεν είναι πράσινη ανάπτυξη; Είναι δυνατόν τόσο νερό που τρέχει στα ποτάμια να πηγαίνει χαμένο στη θάλασσα (και όχι να έρχεται στα καζανάκια των διαμερισμάτων μας); Τι επιτέλους θέλουν όλοι αυτοί οι μηδενιστές, οι μόνιμοι διαφωνούντες με όλα και στέκονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη;

Ερωτήματα ασυνείδητων και απαίδευτων που έχουν αυτοαναγορευθεί παράγοντες και μπροστάρηδες της ανεξέλεγκτης πλέον πορείας των καταναλωτών προς την ύβρη και την κατάρρευση.

Προφανώς το εν λόγω φράγμα όπως και όλα τα τέτοιου είδους φράγματα και άλλα παρόμοια έργα εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σταματούν να είναι “πράσινα” όταν η κλίμακά τους ξεπερνά τα όρια αντοχής του τόπου και του τοπίου, όταν, απλούστατα, η καταστροφή που προξενούν για να κατασκευαστούν είναι περισσότερη από το όφελος που θα προσφέρουν αφού και αν λειτουργήσουν.

Αυτή την απλής λογικής και αυτονόητη παράμετρο όμως επιλέγουν να μην την παρουσιάζουν ποτέ οι τιμητές της “πράσινης ανάπτυξης”, είτε επειδή οι ίδιοι είναι αργυρώνητοι πολιτικοί είτε μίσθαρνα εργολάβων και πολυεθνικών δημοσιογραφικά φερέφωνα. Οπότε έχοντας ως πρόσχημα και άλλοθι μιαν ανύπαρκτη πράσινη ανάπτυξη φωνασκούν διαβάλλοντας κινήματα ανθρώπων και σκοτώνουν διαδηλωτές με χειροβομβίδες τα όργανά τους.

Η ανθρωπότητα τώρα που έχει πλέον φτάσει στην μέγιστη ύβρη και παραπαίει ετοιμόρροπη, θα έχει ολοένα και περισσότερες, ολοένα και βιαιότερες τέτοιου είδους συγκρούσεις στα πεδία των μαχών αλλά και στα πεδία της έκφρασης.

Στόχος των μεν η απόλυτη επικράτηση των ασυνείδητων καταναλωτών επί του οικοσυστήματος και η πλήρης άλωσή του που θα επιφέρει φυσικά τον απόλυτο θάνατο και αφανισμό ειδών και ανθρωπότητας, στόχος των δε η αντίσταση και η υπεράσπιση του ανθρώπου και των άλλων πλασμάτων, η αλλαγή κατεύθυνσης στην πορεία της ανθρωπότητας, η σμίκρυνση, η τούβλο προς τούβλο ελεγχόμενη κατακρήμνιση του πύργου της ύβρης πριν την μεγάλη παταγώδη και καταστροφική κατάρρευση που διαφαίνεται ήδη.

Οι βίαιοι θάνατοι υπερασπιστών της ζωής είναι απόδειξη της μαυρίλας που φέρνει η πράσινη ανάπτυξη, όπως την προωθούν τα μεγάλα συμφέροντα των καταναλωτών μέσω της διαπλοκής των κυβερνήσεων και των ΜΜΕ.

Οι βίαιοι θάνατοι των υπερασπιστών της ζωής και οι ολοένα και περισσότερες τέτοιου είδους αντιδράσεις ανθρώπων ενάντια στις πολιτικές αποφάσεις των καταναλωτών και των πολυεθνικών που τους ποδηγετούν και τους εκμεταλλεύονται είναι η υγιής παρακαταθήκη της ανθρωπότητας στην πορεία της προς την συνειδητότητα. Οι νεκροί αυτοί είναι οι πράσινοι “ήρωες” του άμεσου μέλλοντός μας ως ανθρωπότητα.

Γελάω πικρά

Αναγνώστρια μού έστειλε, με σχόλιο μάλλον χιουμοριστικό (ελπίζω), το παρακάτω δημοσίευμα από το Αθηνόραμα, το οποίο αναρτήθηκε προφανώς την παραμονή της πρόσφατης εκδήλωσης στο καφέ Πόλις:

Τρεις γνωστοί συγγραφείς στην πόλη

“”Γιάννης Μακριδάκης: Αφήνει για λίγο το κτήμα του στη Χίο για μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση με τον δημοσιογράφο Άρη Δαβαράκη στο «Polis Art Cafe» (16/10, 8 μ.μ. ). Περί λογοτεχνίας και φυσικής ζωής, κατανάλωσης και αναπλήρωσης φυσικών πόρων, φυσικής καλλιέργειας στη γη και την κοινωνία, οικονομικής πολιτικής και απο-ανάπτυξης.

Βικτόρια Χίσλοπ: Ξέρετε την αγάπη της για την Ελλάδα –και μέσα από τα πολυδιαβασμένα της μυθιστορήματα «Το νησί» και «Το νήμα»–, τις αναγνωστικές της προτιμήσεις όμως; Στο πλαίσιο του φεστιβάλ Art Links, μιλά για τους αγαπημένους της συγγραφείς, τις νέες τάσεις στη λογοτεχνία και δίνει συμβουλές προς… ναυτιλλομένους περί γραφής στο Hub (20/10, 7 μ.μ. ).

Φίλιπ Κερ: Παρέα με τον σταθερό του ήρωα, τον πρώην αστυνομικό Μπέρνι Γκούντερ, και με φόντο μια ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη υπόθεση – τη δολοφονία των Πολωνών στρατιωτικών στο δάσος του Κατίν – ξετυλίγει ο διάσημος σκωτσέζος συγγραφέας νουάρ λογοτεχνίας το νήμα της αφήγησης στο βιβλίο του “Άνθρωπος χωρίς Ανάσα”. Στο Public θα συνομιλήσει σχετικά με τους δημοσιογράφους Αντώνη Πανούτσο και Μάκη Προβατά (20/10, 8.30 μ.μ. )”"

 

Το διάβασα και μου φάνηκε τόσο ξένο και παράξενο και κατόπιν τόσο πικρά αληθινό για τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία των ανθρώπων και των καταναλωτών, μου φάνηκε ως τεκμήριο του τρόπου με τον οποίον κάποιοι επιτήδειοι και κατά κανόνα ατάλαντοι εκμεταλλεύονται καταστάσεις και προωθούν εαυτούς ως συγγραφείς και καλλιτέχνες εν γένει ρητορεύοντας σαχλαμάρες, προϊόντα ασυνειδητότητας και καμαρώνοντας στα γυαλιά, στις φωτό, στα σόσιαλ μίντια και όπου αλλού έχει κόσμο.

Ειδικά για το “συγγραφέας”, το οποίο χρησιμοποιώ στον υπότιτλο του ιστολογίου συμβατικά, για λόγους απλής συνεννόησης, η γνωστή μου και εκφρασμένη από πολύν καιρό πριν άποψη είναι ότι αποτελεί τίτλο τιμής και όχι επαγγελματική ιδιότητα. Αποδίδεται δε ή όχι μετά το τέλος της ζωής ή του έργου κάποιου ανθρώπου και προφανώς συνεκτιμούνται όλα, τα γραπτά του μαζί και οι πράξεις του, η συνέπεια λόγων και έργων, η σκέψη και η ζωή του, η πνευματική προσφορά του στην ανθρωπότητα όσον καιρό την εκπροσωπούσε κι αυτός. Συγγραφέας ήταν κάποιος, δεν είναι. Συγγραφέα τον γράφει η Ιστορία, δεν αυτοαποκαλείται και δεν τον αποκαλούν έτσι οι φίλοι του και τα ΜΜΕ. Δυστυχώς από τέτοιους συγγραφείς έχουμε πάρα πολλούς, γεννημένους και γαλουχημένους όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής νερόβραστης δήθεν ευμάρειας που ισοπέδωσε κάθε αξία. Έχουμε δυστυχώς ακόμη πάρα πολλούς τέτοιους, υβριστές, καθεστωτικούς, ανούσιους, απαίδευτους, ασυνείδητους αυτοαποκαλούμενους και μεταξύ τους αλληλοαποκαλούμενους συγγραφείς, οι οποίοι είτε σιωπούν για να έχουν την εύνοια του συστήματος είτε λαμβάνουν το μέρος του ανοιχτά, είτε θωρούν αλαζονικά τους ανθρώπους και τους υβρίζουν τα τιποτένια αυτά υβρίδια και αυτό σηματοδοτεί την κατάντια της κοινωνίας μας.

Το ταπεινό μου σαρκίο λοιπόν, που όλη μέρα είναι με τα γόνατα στη βρεγμένη γη κόβοντας την ξινίθρα είτε μαζεύοντας την ελιά, χαρακτηρίζεται ως γνωστός συγγραφέας και η έλευσή του στο γήπεδο του καταναλωτισμού αποτελεί (πολιτιστική) είδηση.

Απομυθοποίηση των πάντων, αυτό έχω να δηλώσω “ως γνωστός συγγραφέας”, είναι ανάγκη πάσα να λάβει χώρα αμέσως. Αυτό προέχει για όλους μας. Για να πάρουμε επιτέλους την ευθύνη του φυσικού εαυτού μας στα χέρια μας. Κανείς δεν έχει να μας πει τίποτε πιο πολύ και πιο σπουδαίο από τον φυσικό εαυτό μας και την ψυχή μας την ίδια.

Σας ξαναδείχνω χθεσινή φωτογραφία του γνωστού συγγραφέα μετά από το ξεμάλλιασμα που του έκανε η καρπερή ελιά μήπως πειστείτε πιο εύκολα και γελάω πικρά με όσους παίρνουν στα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους .

 

 

Ήλιος με δόντια στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας

Οκτώ συνολικά παραγωγές θα παρουσιάσει το χειμώνα το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Το πρόγραμμα, που κατήρτισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του δημοτικού θεάτρου της πόλης, Θοδωρής Γκόνης, περιλαμβάνει μετακλήσεις, συμπαραγωγές και καινούριες παιδικές παραστάσεις, οι οποίες θα ανέβουν από τον Οκτώβριο έως και τον Δεκέμβριο του 2014 στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου. Αναλυτικότερα:

«Οδός Πολυδούρη»: Ο μονόλογος της Ρούλας Γεωργακοπούλου, συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας με το Θεατρικό Οργανισμό Ακροπόλ, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη με την Ιωάννα Παππά στο ρόλο της Μαρίας Πολυδούρη. (1 και 2 Οκτωβρίου στις 21.15, 3 έως 5 Οκτωβρίου στις 18.30 και 21.15 στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Εγώ, η Γωγώ»: Ο μονόλογος της Ελένης Γκασούκα με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στο ρόλο της Γωγούς, μιας γυναίκας εγκλωβισμένης στα συντρίμμια του αυτοκινήτου της, μετά από το σοβαρό τροχαίο της. Συμμετέχει ο Νίκος Πιζάνης. (13 και 14 Οκτωβρίου στις 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Σχολείο για κλόουν»: Σε ένα σχολείο για κλόουν, δάσκαλος και μαθητές προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα από καθημερινές συγκρούσεις. Κοινός παρανομαστής τους, η αγάπη τους για τον κόσμο των κλόουν. Το παιδικό έργο του Φρίντριχ Καρλ Βέχτερ, ανεβαίνει σε συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Τη μετάφρασή του υπογράφει η Ξένια Καλογεροπούλου και τη σκηνοθεσία του ο Τάσος Ράτζος. (2 Νοεμβρίου έως 30 Ιανουαρίου του 2015 στις 21.00 στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη»: Σατιρικός πολιτικός μονόλογος του Γεράσιμου Γεννατά και του Γιώργου Γαλίτη, βασισμένος σε ανέκδοτα μελοποιημένα ποιήματα των Μπρεχτ, Μαγιακόφσκι, Έλιοτ και Λασκαράτου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θανάσης Χαλκιάς. Ερμηνεύει ο Γεράσιμος Γεννατάς. (8 και 9 Νοεμβρίου στις 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα»: Το κείμενο του Γάλλου Ζαν-Ρενέ Λεμουάν, σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Λευτέρη Γιοβανίδη, με τη Δήμητρα Ματσούκα να ερμηνεύει την εξόριστη όχι μόνο από την πατρική γη αλλά και από τον ίδιο της τον εαυτό, μονίμως περιπλανώμενη και διαρκώς ξένη, Μήδεια. (17 και 18 Νοεμβρίου στις 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Ήλιος με δόντια»: Ο σπαρακτικός μονόλογος του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη, με τον ίδιο στο ρόλο του Κωνσταντή, ενός άνδρα, παράπλευρή απώλεια ενός πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ. (25 και 26 Νοεμβρίου στις 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Μένγκελε»: Το υπαρξιακό θρίλερ του Θανάση Τριαρίδη, που πραγματεύεται την πιο ακατανόητη κτηνωδία στην ιστορία της Δύσης: το Εργαστήρι Πειραμάτων του Γιόζεφ Μένγκελε στο Άουσβιτς – Μπιρκενάου, με τους Μυρτώ Αλικάκη και Λάζαρο Γεωργακόπουλο, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. (12 και 13 Δεκεμβρίου στις 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).

«Χριστούγεννα: Από τον Κάρολο Ντίκενς στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»: Μια διαφορετική εορταστική πρόταση, αποτελούμενη από ιστορίες παλιές, καινούργιες, σκοτεινές, άγνωστες και αγαπημένες των Κάρολου Ντίκενς, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Τρούμαν Καπότε και Τιμ Μπάρτον. Η σκηνοθετική επιμέλεια ανήκει στον Θοδωρή Γκόνη, ενώ η μουσική επιμέλεια στη Χρυσούλα Μίσχου. Συνδιοργάνωση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας με το Μουσικό Σχολείο Καβάλας. (22 και 23 Δεκεμβρίου στις 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου).