Στοχασμοί επί ελαιών

Σήμερα κατά το μάζεμα της ελιάς ερχόταν επίμονα στον νου μου η πρόσφατη εκδήλωση στο καφέ Πόλις. Σκεφτόμουν τους τόσους ανθρώπους που με τίμησαν με την παρουσία τους εκεί και κατέκλυσαν την ευρύχωρη αίθουσα και το αίθριο για τρεις και πλέον ώρες. Γλύκαινε το είναι μου μέσα στην ψύχρα του βουνού η αγάπη που εισέπραξα με χίλιους δυο τρόπους, ρίγανες και βοτάνια, βιβλία, σπόρια, βλέμματα, λόγια, αγκαλιές, φιλιά και χειραψίες σφιχτές από παλαιούς και νέους συνοδοιπόρους.

(Το βίντεο της βραδιάς θα ανέβει προσεχώς)

Σκέφτηκα σήμερα εκεί, επί του όρους των ελαιών όπου βρισκόμουν, όλους εσάς που με τιμάτε καθημερινά αφιερώνοντας τον χρόνο της ζωής σας στην ταπεινή μου ύπαρξη. Που έρχεστε στις εκδηλώσεις, που διαβάζετε και έχετε φθάσει τα βιβλία μου στο να αναγράφουν πολλές εκδόσεις και πολλές χιλιάδες αντιτύπων, που μπαίνετε σε τούτο εδώ το ιστολόγιο και επικοινωνούμε καθημερινά με μέηλ και μηνύματα.

Όλοι εσείς, όλοι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι αλλάζει το τοπίο. Το καθεστώς της αναξιοπρέπειας και οι εκφραστές του, από τους παπαγάλους του, ηλεκτρονικούς και έντυπους μέχρι το κάθε μικροσύστημα αυτοαποκαλούμενων και αλληλοκαλούμενων, σπουδαίων φυσικά, “καλλιτεχνών” και “συγγραφέων”, αυτό το ανέκαθεν γλοιώδες και δυσώδες έλος, το έχουμε αφήσει πλέον πίσω μας προ πολλού.

Όλοι εσείς, όλοι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι δεν έχει πια καθόλου δύναμη επί της ζωής μας το σύστημα της αναξιοπρέπειας, που έφτιαχνε φίρμες μέχρι πρόσφατα κι ακόμη προσπαθεί αλλά πνέει τα λοίσθια, φίρμες οι οποίες τώρα που καταρρέει προσπαθούν κι αυτές με την σειρά τους να το στηρίξουν με τα λόγια τους τα χυδαία και τις πράξεις τους τις χυδαιότερες, του ανταποδίδουν δηλαδή τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε όπως μπορεί ο καθένας.

Όλοι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι οι άνθρωποι μπορούν καλύτερα να εκτιμούν, να επικοινωνούν και να πορεύονται δίχως κολαούζους και καθοδηγητές, δίχως όλους αυτούς τους “σπουδαίους” κενούς στην ψυχή και στο πνεύμα, που σε κάθε εποχή παίρνουν απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα το μέρος των ισχυρών του “πλούτου” του υλικού.

Οι (“πνευματικοί”) άνθρωποι κάθε εποχής αναγνωρίζονται μετά τον θάνατο της εποχής.

 

ΥΓ

Ο ένας φορτσάρει τεντώνοντας το χέρι του αυταρχικά προς τους φοιτητές και κάνοντας μορφασμούς έμπλεους απολυταρχισμού και μίσους.

Ο άλλος τεντώνει το ράμφος του σε απέλπιδα προσπάθεια να συμπεριληφθεί κι αυτός την τελευταία έστω στιγμή στο πάνθεον των αναγνωρισμένων φιλοσόφων της κατάντιας μας.

Ρηχοί στη σκέψη, ανούσιοι, παρωχημένοι όσο και αστείοι, εκφραστές του απολυταρχισμού και της παρακμής της παραπαίουσας εποχής μας, η οποία τους παίρνει μαζί της.

“Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φιλόσοφοι” του συστήματος. Σημεία των καιρών. Επιτέλους, πιάσαμε πάτο.