Rafał Kosik's Blog, page 2
September 14, 2023
‘Cyberpunk 2077: No Coincidence’ May Solve The Game’s Peralez Mystery
We’ve seen the world of Cyberpunk 2077 expand in a few ways, most notably through Netflix’s Cyberpunk: Edgerunners, but also some comics. But No Coincidence is a full novel by Rafal Kosik. Like Edgerunners, it follows a Night City gang, but the reveals by the end of the book seem incredibly significant for the world of the game, including possibly solving one of its greatest mysteries.I think you should read the book. (MORE…)
August 23, 2023
Dni Fantastyki 2023
Już w najbliższy piątek wybieram się do Wrocławia na Dni Fantastyki. Zapraszam wszystkich na całą fajną imprezę, nie tylko na moje punkty. Program wydarzeń na stronie organizatora, ale dla ułatwienia w skrócie napiszę, gdzie i kiedy będę.PIĄTEK (Mediateka – Filia nr 58, Plac Teatralny 5):● 19:00 Felix, Net i Nika w krzyżowym ogniu pytań SOBOTA (Zamek):● 14:45 (sala 107) Jak napisać opowiadanie, żeby czytelnik nie zasnął.● 16:15 (sala 101) Czy cyberpunk jest wciąż żywy?● 20:00 (sala 101) Adaptacje i pisanie w światach zastanych (książki, gry, filmy).
Dzień z życia pisarza cyberpunkowego
Doczekałem się filmu dokumentalnego o sobie. Okoń w sieci wzniósł się na wyżyny sztuki filmowej. Podziwiajcie kunszt operatorsko-reżysersko-montażowy.
August 22, 2023
Premiera niemieckiej edycji
Dziś premiera niemieckiej edycji Cyberpunk 2077: Bez przypadku. Jeżeli macie niemieckojęzycznych znajomych, przekażcie im tę radosną nowinę.
Übersetzt von: Maike Hallmann
Welcome to Night City!
»Cyberpunk 2077: No Coincidence« ist der erste offizielle Roman aus der Welt des Games-Bestsellers »Cyberpunk 2077«
Die ebenso glitzernde wie gefährliche Metropole Night City im Kalifornien des Jahres 2077:
Eine bunt zusammengewürfelte Gruppe von sechs Fremden überfällt einen Konvoi, um einen geheimnisvollen Container der Firma Militech zu rauben. Keiner von ihnen ist freiwillig hier, sie alle wurden erpresst, sich an dem Überfall zu beteiligen – und sie haben nicht die leiseste Ahnung, wie weit der Einfluss ihres mysteriösen Auftraggebers reicht oder was sie da eigentlich gestohlen haben. Nur eines ist ihnen vollkommen klar: Wenn sie überleben wollen, müssen sie lernen, ihre Differenzen zu überwinden und zusammenzuarbeiten, bevor ihre nächste Mission beginnt …
Coole Sprüche und heiße Action zeichnen den dystopischen Roman des polnischen Science-Fiction-Autors Rafal Kosik ebenso aus wie den Computerspiel-Hit mit Keanu Reeves in einer der Hauptrollen.
»No Coincidence« ist ein großer Spaß für alle Fans des Games »Cyberpunk 2077« sowie der Netflix-Serie »Cyberpunk: Edgerunners«.
.avia-image-container.av-llmplr2a-299e8577a6c6d02d36d710f...
Dziś premiera niemieckiej edycji Cyberpunk 2077: Bez przypadku. Jeżeli macie niemieckojęzycznych znajomych, przekażcie im tę radosną nowinę.
Übersetzt von: Maike Hallmann
Welcome to Night City!
»Cyberpunk 2077: No Coincidence« ist der erste offizielle Roman aus der Welt des Games-Bestsellers »Cyberpunk 2077«
Die ebenso glitzernde wie gefährliche Metropole Night City im Kalifornien des Jahres 2077:
Eine bunt zusammengewürfelte Gruppe von sechs Fremden überfällt einen Konvoi, um einen geheimnisvollen Container der Firma Militech zu rauben. Keiner von ihnen ist freiwillig hier, sie alle wurden erpresst, sich an dem Überfall zu beteiligen – und sie haben nicht die leiseste Ahnung, wie weit der Einfluss ihres mysteriösen Auftraggebers reicht oder was sie da eigentlich gestohlen haben. Nur eines ist ihnen vollkommen klar: Wenn sie überleben wollen, müssen sie lernen, ihre Differenzen zu überwinden und zusammenzuarbeiten, bevor ihre nächste Mission beginnt …
Coole Sprüche und heiße Action zeichnen den dystopischen Roman des polnischen Science-Fiction-Autors Rafal Kosik ebenso aus wie den Computerspiel-Hit mit Keanu Reeves in einer der Hauptrollen.
»No Coincidence« ist ein großer Spaß für alle Fans des Games »Cyberpunk 2077« sowie der Netflix-Serie »Cyberpunk: Edgerunners«.
August 18, 2023
Kopia zapasowa
Cyfrowa symulacja ludzkiego mózgu to temat, który został już wielokrotnie przepracowany przez twórców science fiction. I odbywało się to na różnych poziomach wiarygodności i naiwności, od Tronu, poprzez Kosiarza umysłów, po Matrix. Sam również sięgnąłem po tę ideę w powieści Cyberpunk 2077: Bez przypadku. Kluczowe pytanie, pozornie banalne, brzmi: „po co to robić?”. Po co nam ludzki mózg w postaci cyfrowej? Odpowiedź „żeby sprawdzić, czy potrafimy” jest jak najbardziej poprawna, jednak niewystarczająco satysfakcjonująca.
Stworzyliśmy maszyny, by wykonywały zadania trudne, niebezpieczne lub nieprzyjemne dla ludzi. To samo dotyczy maszyn przetwarzających informacje. I owszem, te niebezpieczne przetwarzanie również – komputer naprowadzający rakietę powietrze-woda na cel, wykonuje niebezpieczną pracę, analogiczną do tej wykonywanej kiedyś przez pilotów kamikaze. Jednak przecież nie oczekujemy od tych maszyn, by w jakikolwiek sposób były podobne do ludzi. Pisałem o tym już kiedyś, że sumienie jest ostatnią cechą, jaką użytkownik chciałby umieszczać w programie sterującym dronem zabójcą.
Jedyne czego oczekujemy od maszyn, to żeby potrafiły się z ludźmi komunikować jak najbardziej po ludzku. Przez lata to człowiek musiał się do nich dostosowywać i dopiero poważne potraktowanie ergonomii zaczęło tę sytuację zmieniać. W informatyce było tak samo, co doceni każdy użytkownik najnowszego Windowsa albo Androida, posadzony przed komputerem wyposażonym w DOS 6.22. Proces ten zachodzi stale i na upartego już dziś większość podstawowych funkcji smartfona da się obsługiwać słownie. Wprawdzie nadal nie przypomina to normalnej rozmowy, jednak jest zdecydowanie bardziej przyjazne użytkownikowi niż niegdysiejsze przekładanie kart perforowanych.
Mogę sobie oczywiście wyobrazić hodowanie idealnych cyfrowych polityków lub managerów, pozbawionych ludzkich słabości, na które potem narzekają wyborcy bądź podwładni. Mogę sobie wyobrazić program sterujący statkiem kosmicznym, a dokładniej to jego interfejs do komunikacji z załogą, zwany pieszczotliwie „Matką”. Nadal w żadnym z tych przypadków nie chcemy symulacji ludzkiego mózgu, potrzebujemy jedynie czegoś, co komunikuje się „po ludzku”, ale w głębi działa zupełnie inaczej.
Nie, do komunikowania się z maszynami nie potrzebujemy emulacji ludzkiego mózgu. Wystarczy ewolucja obecnych interfejsów. Procesy, jakie będą stały za ludzką twarzą, muszą już być zupełnie obce, żeby poprawnie wykonywały to, czego od nich oczekujemy.
Jeżeli przeczytaliście tytuł felietonu, nie zaskoczę was informacją, jakie zastosowanie digitalizacji ludzkiego mózgu może być pożądane. Niekoniecznie sensowne, ale pożądane. Jeśli umrzesz, to cię nie ma. Nie masz przecież kopii zapasowej. To oczywiste, przerażające i świadczy o dalekiej niedoskonałości biologicznego tworu, jakim jest człowiek. Tylko czy istnieją choćby teoretyczne podstawy, by myśleć o przeniesieniu człowieka do maszyny?
Zadanie jest nie byle jakie, bo ludzki mózg składa się z kilkunastu miliardów neuronów, a każdy z nich wytwarza kilka-kilkanaście tysięcy synaptycznych kontaktów z innymi neuronami. Gęstość połączeń też jest niezwykle duża, bo każdy neuron korowy znajduje się nie dalej niż dwa-trzy połączenia od dowolnego innego. Mózg procesuje i przechowuje ogromną ilość danych. Różne szacunki mówią o wartości od kilku do kilkuset petabajtów i mocy obliczeniowej sięgającej tryliona FLOPS-ów. Być może te dane są mocno przeszacowane. Do tego większa część układu nerwowego zajmuje się obsługą funkcji biologicznego ciała. To można spokojnie pominąć. Po co trzustka w rzeczywistości cyfrowej, gdzie insulina nie jest do niczego potrzebna?
Dalej można o rząd wielkości uprościć emulację, stosując kompresję albo nawet zwykłą konieczną digitalizację analogowych sygnałów przesyłanych między neuronami. Główne ograniczenie to nawet nie tyle wydajność komputera, czy raczej całej sieci, ile fakt, że w idealnej symulacji liczba wątków całego procesu powinna być równa przynajmniej liczbie neuronów. A co z procesami zachodzącymi wewnątrz samych neuronów? Uprościć? Pominąć? Można też pominąć obszary mózgu przydzielone wyłącznie funkcjom fizjologicznym. Jaki to będzie miało efekt dla wierności symulacji? Trudno powiedzieć. Może pozytywny? Jeśli zniknie presja fizjologii na umysł, zniknie lenistwo, zmęczenie i zniecierpliwienie. A skoro ta fizjologia i tak straci rację bytu, oznacza to same korzyści. Czy aby na pewno?
Przyjmijmy na razie, że ogarnęliśmy jakoś temat pojemności i mocy obliczeniowej i odpaliliśmy symulację uproszczonego ludzkiego mózgu (choć zależy nam w sumie na umyśle) i powiedzmy, że to działa. Tylko czy ta symulacja potrafi rzeczywiście procesować świadomość, czy tylko ją emulować. Innymi słowy, czy taki postczłowiek będzie człowiekiem, czy tylko jego funkcjonalną kopią, cyfrowym golemem, tylko z zewnątrz przypominającym człowieka? Czy w ogóle da się to zbadać? To osobny i rozległy temat. Na razie większym problemem jest to, że stworzyliśmy symulację ludzkiego mózgu – jakiegoś, anonimowego – a przecież chodziło nam o konkretny mózg.
To zdecydowanie podnosi poziom trudności, bo trzeba przenieść architekturę, zasoby pamięci, a do tego jeszcze aktualny stan tych wszystkich połączeń synaptycznych w czyjejś głowie. Oczywiście na razie nie mamy pojęcia, jak taki proces sczytania mózgu miałby wyglądać ani w jakiej technologii miałby zostać wykonany. Czy miałby być natychmiastowy (co to właściwie znaczy?), czy rozłożony w czasie na minuty, godziny, dni? Czyja to będzie wówczas kopia? Człowieka wtorkowego, czy sobotniego? I jak emulować hormony i całą chemiczną aktywność mózgu?
Zapewne presja ekonomiczna spowoduje, że poziom wierności kopii będzie zależał od zasobności portfela samego zainteresowanego. Kompresja wspomnień i stanów emocjonalnych będzie analogiczna do spadku jakości filmu streamowanego po wolnym łączu. Tylko czy po takim procesie upraszczania kopia zapasowa nadal będzie miała sens? Czy ktoś się na to zdecyduje? Niech za odpowiedź posłuży analogia do codziennego życia, gdzie większość ludzi bez bólu rezygnuje z jakości muzyki Hi-Fi na rzecz brzęczącego głośniczka bluetooth i zamienia prawdziwe jedzenie na tani i łatwo dostępny substytut z dyskontu.
Jak często trzeba by wykonywać taką kopię, żeby w razie nagłej śmierci nie stracić ostatnich istotnych wspomnień? I najważniejsze – skąd wziąć ciało, do którego można by wpisać dane odzyskane z kopii zapasowej? Skoro umarłeś, to znaczy, że stare ciało nie nadaje się do użytku. A nowych „wolnych” ciał nikt nie produkuje ani nie sprzedaje jak w świecie Altered Carbon. Zresztą proces sczytywania stanów kwantowych wszystkich synaps centralnego układu nerwowego wydaje się przynajmniej wyobrażalny, jeśli do dyspozycji będzie odpowiednio wydajny i precyzyjny sprzęt. Natomiast jak cokolwiek zapisać w żywym mózgu? Tu na szybko trudno wymyślić cokolwiek ponad poziom scenariusza kina klasy B.
Najbardziej logiczna jest więc konkluzja, że po śmierci ciała cyfrowa kopia będzie musiała żyć wyłącznie w świecie cyfrowym. To życie po życiu nie będzie przypominało biologicznych doświadczeń, bo symulacja świata, by w nim umieścić zdigitalizowane umysły, jak w Matrixie, tylko podnosi wymagania sprzętowe o kolejne rzędy wielkości. Digitalizacja umysłu to bilet w jedną stronę, i w dodatku obawiam się, że jest to bilet do piekła.
August 15, 2023
Cyberpunk 2077: No Coincidence – novel
Rafał Kosik’s novel is set in the universe of the bestselling game Cyberpunk 2077, created by the Polish studio CD Projekt Red. It’s being published simultaneously in the United States, the United Kingdom and Poland.
Six losers, on the face of it ordinary people are blackmailed and forced to carry out an impossible heist. They don’t know each other and they don’t know what they’re supposed to steal. We gradually discover who they really are: a former soldier, a nightclub dancer, a corporate negotiator, a six-fingered surgeon, an office worker with dreams of being a gangster, and a teenage nerd. In the shadows of grim neighbourhoods and the bright lights of the luxury tower blocks of Night City they face down brutal criminals whose bodies have been modified with implants, ruthless corporations, and corrupt police.
No Coincidence is a page-turner, an SF thriller full of twists. Rafał Kosik combines cyberpunk with romance and thrills and carries us into the future, where the borders between humans and technology are blurred. He serves up all of today’s hot topics: the dangers of AI, escaping from reality into virtual worlds, the exploration of the limits of human cognition. Kosik shows us that in a world dominated by technology, threatened by war and ecological disasters, a great need for intimacy and love lies dormant inside people.
Cyberpunk 2077: No Coincidence has been published simultaneously by Orbit US and Orbit UK (Hachette), and in Poland by Powergraph.
Cyberpunk 2077: Bez Przypadku – powieść
Powieść osadzona w uniwersum bestsellerowej gry Cyberpunk 2077, stworzonej przez polskie studio CD PROJEKT RED.
Szóstka nieudaczników, na pozór zwykłych ludzi, zostaje zaszantażowana i zmuszona do przeprowadzenia napadu niemożliwego. Nie znają się nawzajem, nie wiedzą, co mają ukraść. Powoli odkrywamy, kim tak naprawdę są: były żołnierz, tancerka z nocnego klubu, korporatka negocjatorka, sześciopalczasty chirurg, marzący o życiu gangstera urzędnik i nastoletni nerd. W mroku złych dzielnic i w jasnych światłach luksusowych wieżowców Night City stają oni przeciwko brutalnym przestępcom o ciałach zmodyfikowanych wszczepami, bezwzględnym korporacjom i skorumpowanej policji.
Bez przypadku to turnpager, pełen zwrotów akcji thriller SF. Rafał Kosik miesza cyberpunk z romansem i sensacją i zabiera nas do przyszłości, w której zacierają się granice pomiędzy człowiekiem a technologią. Porusza najgorętsze dziś tematy: niebezpieczeństw ze strony sztucznej inteligencji, ucieczki od rzeczywistości w światy wirtualne, eksploracji granic ludzkiego poznania. Rafał Kosik pokazuje, że w świecie zdominowanym przez technologie, zagrożonym wojną i katastrofą ekologiczną, w ludziach wciąż drzemie wielka potrzeba bliskości i miłości.
Powieść ukazała się jednocześnie w USA, w Wielkiej Brytanii i w Polsce. Odpowiadają za nią Orbit US, Orbit UK (Hachette) i Powergraph.
August 12, 2023
Cyberpunk 2077 uwodzi retrofuturystyczną nostalgią
Władza w rękach korporacji, nierówności społeczne tak wielkie, że sięgać mogłyby do zasnutego smogiem nieba, rekordowa przestępczość, epidemie uzależnień i oczywiście cyberprzestrzeń. Cyberpunk to obrazek przyszłości tak koszmarnej, że aż ekscytującej.
Może cię to zdziwi, ale okradanie korporacji jest nielegalne. Oczywiście według prawa ustanowionego przez korporacje, bo to samo prawo nie zabrania jednak korporacjom okradać nas – mówi jeden z bohaterów powieści „Bez przypadku” Rafała Kosika (WIĘCEJ…)
August 9, 2023
Kto ma mit, ten ma władzę
Rafał Kosik został poproszony o stworzenie literackiej odsłony gry „Cyberpunk 2077”. Tak powstała powieść „Bez przypadku”. Premiera odbywa się jednocześnie w Polsce, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Bez względu na to, czy chodzi o film, książkę, komiks czy grę, w ostatnich latach przyzwyczailiśmy się, że zamiast skromnych miejsc akcji mamy do czynienia z całymi uniwersami – intertekstualnymi platformami wyobrażeń, które można zwiedzać z przewodnikami w językach różnych tekstów kultury. Te fikcyjne światy najczęściej osadzone są w konkretnych konwencjach zmyśleń. Są science fiction, horror, fantasy, opowieść gotycka, ich podgatunki. (WIĘCEJ…)
Rafał Kosik's Blog
- Rafał Kosik's profile
- 194 followers
