Vasileios Diakovasilis's Blog, page 2

Νίκος Καββαδίας - μικρό αφιέρωμα

  Οπρώτος ποιητής που με συνεπήρε αληθινά με τηνπένα του, ήταν ο Νίκος Καββαδίας, τηνίδια εποχή που έγινε γνωστός εξαιτίαςτης μελοποίησης των ποιημάτων του απότον Θάνο Μικρούτσικο το 1979, στο πασίγνωστοέργο του, Ο Σταυρός του Νότου.    Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, που στη βιβλιοθήκητου χωριού μου τότε, βρήκα την κοινή έκδοσητων δύο ποιητικών του συλλογών Μαραμπούκαι Πούσι. Τόσο είχα ενθουσιαστεί, πουέπιασα ένα καθαρό τετράδιο κι αντέγραψαπολλά από τα ποιήματα αυτά σεαυτό.

  Για ποιον λόγο ενθουσιάστηκα τόσο για τα ποιήματάτου; Τότε δεν μπόρεσα να το αξιολογήσω. Απλώς μου άρεσαν! Με το χρόνο, διαβάζοντάςτα και πάλι αλλά κυρίως ακούγοντάς τασε πολλές διαφορετικές εκτελέσεις -είναι αξιοσημείωτο το πως αντέχουν στονχρόνο - πιστεύω ότι έχω ξεκλειδώσει πολλά από μυστικά των ποιημάτων αυτών, τα οποία με ταξίδεψαν σε άγνωστους για μένα τόπους, σκληρούς μα και μεθυστικούς, σε μέρη όπου συχνάζουν πόρνες και κάθε είδους τύποι. Ποιήματα που με έκαναν να νιώσω τις πολλαπλές διαθέσεις της θάλασσας και την αλμύρα στην κουπαστή του πλοίου, από τη σκοπιά ενός ναυτικού.

   Πρώταπρώτα τα ποιήματα αυτά μιλάνε για τις γυναίκες, αγαπημένες,
πληγωμένες, μυστήριες, ικανές τόσο για το καλό όσο και για τοκακό. Για ματαιωμένους έρωτες. Για τηθάλασσα, την ατελείωτη πλανεύτρα θάλασσα,άλλοτε γαλήνια να σου δίνει τη δυνατότητανα αγναντεύεις τις άγνωστες στεριέςκι άλλοτε άγρια, τρομακτική, θανατηφόρα.Για τη ζωή του ναυτικού, που σαν άλλοςΟδυσσέας περιπλανιέται σε όλα τα πλάτηκαι μήκη της Γης, ζώντας απίστευτεςκαταστάσεις με τους συντρόφους του (Το επάγγελμά του ήταν ασυρματιστής του Εμπορικού Ναυτικού). Ακόμακαι η γλώσσα του, στην οποία μπλέκουντα ελληνικά με ναυτικούς όρους καιονομασίες ξένων τόπων, όπως τους λένε οιναυτικοί. Τι παραπάνω νομίζετε ότιχρειάζεται ένας έφηβος, για να αγαπήσειτου στίχους του Νίκου Καββαδία;

  Στησημερινή μου εγγραφή θα μείνω στο έργοτου Μαραμπού*,  και θα προσπαθήσωνα κάνω και πάλι, εκείνο το εφηβικό ταξίδι,με την ωριμότητα των χρόνων που μεβαραίνουν, αναπόφευκτο αυτό το τελευταίο.

  Στοπρώτο ομότιτλο ποίημα της συλλογής αυτής που εξέδωσε το 1933, προσπαθείνα διαλύσει την κακή εικόνα που έχουνγι΄ αυτόν οι συνάδελφοι του. Κι αφηγείταιδιαμέσου των στίχων του την λυπητερή,καλύτερα θα έλεγα, την αποκαρδιωτική,μοναδική ερωτική ιστορία του. Ποιοςμπορεί να μείνει αλώβητος από ένα τέτοιοπαιχνίδι της μοίρας;

Μαραμπού

Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐζήσαμε μαζὶπὼς εἶμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,πὼς τὶς γυναῖκες μ᾿ ἕνα τρόπον ὕπουλο μισῶκι ὅτι μ᾿ αὐτὲς νὰ κοιμηθῶ ποτέ μου δὲν πηγαίνω.

Ἀκόμα, λένε πὼς τραβῶ χασίσι καὶ κοκό,πὼς κάποιο πάθος μὲ κρατεῖ φριχτὸ καὶ σιχαμένο,κι ὁλόκληρο ἔχω τὸ κορμὶ μὲ ζωγραφιὲς αἰσχρές,σιχαμερὰ παράξενες, βαθιὰ στιγματισμένο.

Ἀκόμα, λένε πράματα φριχτὰ πάρα πολύ,ποὺ εἶν᾿ ὅμως ψέματα χοντρὰ καὶ κατασκευασμένα,κι αὐτὸ ποὺ ἐστοίχισε σὲ μὲ πληγὲς θανατερὲςκανεὶς δὲν τό ῾μαθε, γιατὶ δὲν τό ῾πα σὲ κανένα.

Μ᾿ ἀπόψε, τώρα ποὺ ἔπεσεν ἡ τροπικὴ βραδιά,καὶ φεύγουν πρὸς τὰ δυτικὰ τῶν Μαραμποὺ τὰ σμήνη,κάτι μὲ σπρώχνει ἐπίμονα νὰ γράψω στὸ χαρτί,ἐκεῖνο, ποὺ παντοτινὴ κρυφὴ πληγή μου ἐγίνη.

Ἤμουνα τότε δόκιμος σ᾿ ἕνα λαμπρὸ ποστάλκαὶ ταξιδεύαμε Αἴγυπτο γραμμὴ Νότιο Γαλλία.Τότε τὴ γνώρισα -σὰν ἄνθος ἐμοίαζε ἀλπικὸ-καὶ μία στενὴ μᾶς ἔδεσεν ἀδελφικὴ φιλία.

Ἀριστοκρατική, λεπτὴ καὶ μελαγχολική,κόρη ἑνὸς πλούσιου Αἰγύπτιου ὁπού ῾χε αὐτοκτονήσει,ταξίδευε τὴ λύπη της σὲ χῶρες μακρινές,μήπως ἐκεῖ γινότανε νὰ τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδὸν τῆς Μπασκιρτσὲφ κρατοῦσε τὸ Ζουρνάλ,καὶ τὴν Ἁγία της Ἄβιλας παράφορα ἀγαποῦσε,συχνὰ στίχους ἀπάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,κι ὧρες πολλὲς πρὸς τὴ γαλάζιαν ἔκταση ἐκοιτοῦσε.

Κι ἐγώ, ποὺ μόνον ἑταιρῶν ἐγνώριζα κορμιά,κι εἶχα μίαν ἄβουλη ψυχὴ δαρμένη ἀπ᾿ τὰ πελάη,μπροστά της ἐξανάβρισκα τὴν παιδικὴ χαρὰκαί, σὰν προφήτη, ἐκστατικὸς τὴν ἄκουα νὰ μιλάει.

Ἕνα μικρὸ τῆς πέρασα σταυρὸν ἀπ᾿ τὸ λαιμὸκι ἐκείνη ἕνα μοῦ χάρισε μεγάλο πορτοφόλικι ἤμουν ὁ πιὸ δυστυχισμένος ἄνθρωπος τῆς γῆς,ὅταν ἐφθάσαμε σ᾿ αὐτὴν ποὺ θά ῾φευγε, τὴν πόλη.

Τὴν ἐσκεφτόμουνα πολλὲς φορὲς στὰ φορτηγά,ὡς ἕνα παραστάτη μου κι ἄγγελο φύλακά μου,καὶ μία φωτογραφία της στὴν πλώρη ἦταν γιὰ μὲὄαση, ποὺ ἕνας συναντᾶ μὲς στὴν καρδιὰ τῆς Ἄμμου.

Νομίζω πὼς θὲ νά ῾πρεπε νὰ σταματήσω ἐδῶ.Τρέμει τὸ χέρι μου, ὁ θερμὸς ἀγέρας μὲ φλογίζει.Κάτι ἄνθη ἐξαίσια τροπικὰ τοῦ ποταμοῦ βρωμοῦν,κι ἕνα βλακῶδες Μαραμποὺ παράμερα γρυλίζει.

Θὰ προχωρήσω!... Μία βραδιὰ σὲ πόρτο ξενικὸεἶχα μεθύσει τρομερὰ μὲ οὐίσκυ, τζὶν καὶ μπύρα,καὶ κατὰ τὰ μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,τὸ δρόμο πρὸς τὰ βρωμερά, χαμένα σπίτια ἐπῆρα.

Αἰσχρὲς γυναῖκες τράβαγαν ἐκεῖ τους ναυτικούς,κάποια μ᾿ ἅρπαξ᾿ ἀπότομα, γελώντας, τὸ καπέλο(παλιὰ συνήθεια γαλλικὴ τοῦ δρόμου τῶν πορνῶν)κι ἐγὼ τὴν ἀκολούθησα σχεδὸν χωρὶς νὰ θέλω.

Μία κάμαρα στενή, μικρή, σὰν ὅλες βρωμερή,οἱ ἀσβέστες ἀπ᾿ τοὺς τοίχους της ἐπέφτανε κομμάτια,κι αὐτὴ ράκος ἀνθρώπινο ποὺ ἐμίλαγε βραχνά,μὲ σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Τῆς εἶπα κι ἔσβησε τὸ φῶς. Ἐπέσαμε μαζί.Τὰ δάχτυλά μου καθαρὰ μέτρααν τὰ κόκαλά της.Βρωμοῦσε ἀψέντι. Ἐξύπνησα, ὡς λένε οἱ ποιητές,«μόλις ἐσκόρπιζεν ἡ αὐγὴ τὰ ροδοπέταλά της».

Ὅταν τὴν εἶδα καὶ στὸ φῶς τ᾿ ἀχνὸ τὸ πρωινό,μοῦ φάνηκε λυπητερή, μὰ κολασμένη τόσο,ποὺ μ᾿ ἕνα δέος ἀλλόκοτο, σὰ νά ῾χα φοβηθεῖ,τὸ πορτοφόλι μου ἔβγαλα γοργὰ νὰ τὴν πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μὰ ἔβγαλε μία φωνή,κι εἶδα μία ἐμένα νὰ κοιτᾶ μὲ μάτι ἀγριεμένο,καὶ μία τὸ πορτοφόλι μου... Μ᾿ ἀπόμεινα κι ἐγὼἕνα σταυρὸν ἀπάνω της σὰν εἶδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας τὸ καπέλο μου βγῆκα σὰν τὸν τρελό,σὰν τὸν τρελὸ ποὺ ἀδιάκοπα τρικλίζει καὶ χαζεύει,φέρνοντας μέσα στὸ αἷμα μου μία ἀρρώστια τρομερή,ποὺ ἀκόμα βασανιστικὰ τὸ σῶμα μου παιδεύει.

Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐκάμαμε μαζὶπὼς χρόνια τώρα μὲ γυναίκα ἐγὼ δὲν ἔχω πέσει,πῶς εἶμαι παλιοτόμαρο καὶ πὼς τραβάω κοκό.Μ᾿ ἂν ἤξεραν οἱ δύστυχοι, θὰ μ᾿ εἶχαν συχωρέσει...

Τὸ χέρι τρέμει... Ὁ πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ,ἀσάλευτο ἕνα Μαραμποὺ στὴν ὄχθη νὰ κοιτάζω.Κι ἔτσι καθὼς ἐπίμονα κι ἐκεῖνο μὲ κοιτᾶ,νομίζω πὼς στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ βλακεία τοῦ μοιάζω ...
* Το μαραμπού είναι εξωτικό πουλί, συγγενικό με τον πελαργό, που ζει στη Αφρική και την Ασία. Έχει άσπρο γκρίζο φτέρωμα, με γυμνό ροζ λαιμό και κεφάλι.

  Τοεπόμενο ποίημα είναι το πασίγνωστο Το Μαχαίρι,το οποίο όλοι μας πιστεύω ότι κάποιαστιγμή σιγοτραγουδήσαμε, παρά την έντασηκαι τη σκληρή ιστορία, που αφηγείται. Έναμαχαίρι αγορασμένο από κάποιον γέρο έμπορο στο Αλγέρι, το οποίοτο ζώνουν αλλόκοτοι θρύλοι και τώρα πιααυτό που απομένει, είναι εναντίον τίνοςθα στραφεί... Το παρουσιάζω σε εκτέλεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου:

  Συνεχίζω με το ποίημα Mal Du Depart (Νοσταλγία της αναχώρησης), γνωστό ως "Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής" Σε αυτό νιώθουμε τις ενοχές, που αισθάνεται κάποιος νέος άνθρωπος, ο οποίος εγκαταλείπει την οικογένεια του και τις ευκολίες της στεριανής δουλειάς, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του να κάνει μακρινά ταξίδια στους γαλάζιους πόντους (θάλασσες). Συγχρόνως όμως αισθανόμαστε και την απόφασή του ποιητή, να μην υποταχτεί στη μοίρα των πολλών ανθρώπων. 

Mal Du Depart

Στὴν ἀδερφή μου Ζένια

Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴςτῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,καὶ θὰ πεθάνω μία βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Γιὰ τὸ Μαδράς, τὴ Σιγγαπούρ, τ᾿ Ἀλγέρι καὶ τὸ Σφὰξθ᾿ ἀναχωροῦν σὰν πάντοτε περήφανα τὰ πλοῖα,κι ἐγώ, σκυφτὸς σ᾿ ἕνα γραφεῖο μὲ χάρτες ναυτικούς,θὰ κάνω ἀθροίσεις σὲ χοντρὰ λογιστικὰ βιβλία.

Θὰ πάψω πιὰ γιὰ μακρινὰ ταξίδια νὰ μιλῶοἱ φίλοι θὰ νομίζουνε πὼς τά ῾χω πιὰ ξεχάσει,κι ἡ μάνα μου, χαρούμενη, θὰ λέει σ᾿ ὅποιον ρωτᾶ«Ἦταν μία λόξα νεανική, μὰ τώρα ἔχει περάσει...»

Μὰ ὁ ἑαυτός μου μία βραδιὰν ἐμπρός μου θὰ ὑψωθεῖκαὶ λόγο, ὡς ἕνας δικαστὴς στυγνός, θὰ μοῦ ζητήσει,κι αὐτὸ τὸ ἀνάξιο χέρι μου ποὺ τρέμει θὰ ὁπλιστεῖ,θὰ σημαδέψει, κι ἄφοβα τὸ φταίχτη θὰ χτυπήσει.

Κι ἐγώ, ποὺ τόσο ἐπόθησα μία μέρα νὰ ταφῶσὲ κάποια θάλασσα βαθιὰ στὶς μακρινὲς Ἰνδίες,θά ῾χω ἕνα θάνατο κοινὸ καὶ θλιβερὸ πολὺκαὶ μιὰ κηδεία σὰν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων τὶς κηδεῖες.
  Το παρακάτω ολιγόλεπτο βίντεο, είναι το μοναδικό που υπάρχει, το οποίο παρουσιάζει τον Νίκο Καββαδία. Συνέντευξη του  στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου το 1965, το οποίο επιχρωματίστηκε αργότερα. Στην αρχή και το τέλος , ο ίδιος ο ποιητής, απαγγέλει το ποίημα αυτό.


  Και κλείνω αυτό το αφιέρωμά, με ένα ακόμη αγαπημένο μου, μελοποιημένο ποίημα του Καββαδία, Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί. Ένα ποίημα που δείχνει την αγάπη του ποιητή προς τους συναδέλφους του, ανεξαρτήτου χρώματος ή φυλής, από τους οποίους πάντα είχε κάτι να μάθει. Κι ο συγκεκριμένος, ο Γουίλλη, ο μαύρος θερμαστής, με το τεράστιο σώμα και την αθώα καρδιά, κάποια νυχτιά, στο μπαρ Ρετζίνα, στη Μαρσίλια (Μασσαλία), του έσωσε τη ζωή χάνοντας τη δική του.  Το ακούμε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε μια ηχογράφηση του 1983-84, όπου στο πιάνο βρίσκεται ο  Θάνος Μικρούτσικος.

  Βιογραφικά στοιχεία για τον ποιητή στον σύνδεσμο εδώ

Νέμεσις!

 

  Η Ελένη Χρυσίδου, μίααπό τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς τηςεποχής μας, είχε πάντα την ικανότητα ναμαγεύει με τις ερμηνείες της τον κόσμο.Από το 2001 που αποφοίτησε από τη ΔραματικήΣχολή του Θεάτρου Τέχνης, πάντα αναλαμβάνειπρωταγωνιστικούς ρόλους και πάνταεισπράττει την αγάπη του κόσμου. Οιεπιτυχίες της ήταν ισάξιες και στονκινηματογράφο και στο θέατρο και στηντηλεόραση. Όμορφη γυναίκα, ψηλή,καλλίγραμμη, πάντα διέγειρε τον αντρικόπληθυσμό αλλά και οι γυναίκες δεν έμεινανασυγκίνητες. Ή τη ζήλευαν ή την θαύμαζανή τη μισούσαν ή ακόμη, την ερωτεύονταν.

  Η μεγάλη μας ηθοποιόςφτάνοντας στα σαράντα της, τα οποία τα"γιόρτασε" μόνη της, αποφασίζει νααπευθυνθεί στον γνωστό συγγραφέαΑλέξανδρο Τρανό, τον καλύτερο βιογράφοτης πατρίδας μας, ζητώντας του να γράψειτη δική της ιστορία, όπως εκείνη θα τουτην αφηγούνταν. Γιατί; Διότι και ίδιαπια είχε κουραστεί να κρύβει το μεγάλοτης μυστικό. Αυτά όμως δεν ήταν της ώρας,αν έρχονταν σε συμφωνία, τότε δεν θα τουέκρυβε τίποτε απολύτως.

  Το επόμενο πρωί κιόλαςτον επισκέφτηκε στο σπίτι του. Ούτεδίστασε ούτε φοβήθηκε ότι δεν θα γινότανδεκτή. Γνώριζε πολύ καλά ότι και μόνοτο όνομα της να άκουγε κάποιος, θα έτρεχενα της ανοίξει την πόρτα. Ο Τρανός έμενεσε ένα άνετο τριάρι μιας πολυκατοικίαςεπί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Γόνοςπλούσιας οικογένειας, αφιερώθηκε στογράψιμο, ζώντας μια άνετη, κοσμική ζωή,έχοντας πάντα στο πλευρό του κάποιαόμορφη κυρία, η οποία συνήθως προερχόταναπό τους κύκλους που σύχναζε.

  Πράγματι, μόλις οΤρανός άκουσε ποια είναι της άνοιξε τηνπόρτα δίχως δεύτερη σκέψη και φάνηκειδιαιτέρως περιποιητικός απέναντί της. Εξαίρετος βιογράφος αλλά και παρατηρητήςτης ανθρώπινης συμπεριφοράς ακούγονταςτο αίτημά της, ενθουσιάστηκε από τηνιδέα να είναι ο πρώτος, που θα έβγαζεένα βιβλίο για την μοναδική σταρ τηςπατρίδας μας. Ανυπομονούσε να εξερευνήσειτης ζωή της, να την ακούσει να του αφηγείταιόσα ο περισσότερος κόσμος αγνοούσε καινα τα καταγράφει. Της υποσχέθηκε ότι ηαμέσως επόμενη βιογραφία που θα έγραφεθα ήταν η δική της. Την θαύμαζε απόχρόνια, την είχε παρακολουθήσει σχεδόνσε κάθε ρόλο της. Ήταν ευτυχής που του"εμπιστευόταν τη ζωής της" καιδεν της το έκρυψε. Εκείνη του άφησεκάποια πρώτα στοιχεία, όπως το πραγματικότης όνομα κι έκανε κάποιες ελάχιστεςνύξεις για όσα τη βάραιναν, θέτονταςέναν μόνο όρο. Οι συνεντεύξεις θα δίνοντανστο δικό της σπίτι, ένιωθε πιο άνετα στοδικό της χώρο, έτσι του είπε. Εκείνοςδέχτηκε κι έκλεισαν το πρώτο τουςραντεβού για μετά από έναν μήνα.

  Οι πρώτες συναντήσειςτους κύλησαν ομαλά. Η αφήγησή της, όπωςήταν αναμενόμενο, άρχισε από την παιδικήτης ηλικία, η οποία δεν έκρυβε κάτισυνταρακτικό. Εκείνος την άκουγεπροσεκτικά, το καταγραφικό του πάνταανοικτό, παράλληλα σημείωνε και ότι τουέκανε εντύπωση σ' ένα σημειωματάριο.Όσο όμως προχωρούσε προς τα χρόνια τηςεφηβείας της και στη συνέχεια στα χρόνιατης φοίτησης της στη σχολή, ο διάσημοςσυγγραφέας διαισθανόταν ότι αυτά πουκρατούσε στη σκιά η Χρυσίδου, όλο καιπλήθαιναν.

  Δεν απογοητευότανόμως, εμπιστευόταν ακόμη το λόγο,που του είχε πει στην πρώτη τους συνάντηση,ότι ήταν έτοιμη γι΄ αυτό το βήμα και δενθα δίσταζε να αποκαλύψει τα πάντα γιαεκείνην, όσο δύσκολα κι αν της ήταν.Μέχρι την ημέρα, πρέπει να ήταν η τρίτητους συνάντηση, όταν βρήκε την πόρτατης ανοικτή σαν να τον περίμενε. Διάβηκετο κατώφλι και τότε έμεινε εμβρόντητοςδιαπιστώνοντας ότι το δωμάτιο, πουγίνονταν οι συναντήσεις τους μέχριτότε, ήταν εντελώς άδειο, σαν να μην είχεζήσει ποτέ κάποιος εκεί μέσα. Την καλείστο τηλέφωνο που του είχε δώσει, αλλάαυτό φαίνεται νεκρό.

  Αρχικά χάνει τηνεμπιστοσύνη του, η εικόνα του ειδώλουτου κινδυνεύει να διαλυθεί, γυρίζει στοδιαμέρισμα του, είναι έτοιμος να αποδεχτείτην ήττα του, ότι κάποια “έπαιξε” μαζίτου, όσο καμία άλλη δεν τόλμησε ποτέ.Κάθεται στο γραφείο του, βαζει μπροστάτου τις σημειώσεις του, το υλικό πουείχε αρχίσει να μαζεύει από περιοδικάκι εφημερίδες και ανοίγει το καταγραφικότου. Η φωνή της ήρεμη, δίχως καμίασυγκινησιακή φόρτιση, εξιστορούσε ταήσυχα παιδικά της χρόνια στα πατρικότης, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδόΕμμανουήλ Μπενάκη, στο ύψος των Εξαρχείων.Ξαφνικά χάνεται η φωνή κι της ακούγεταιμια παιδική φωνή, να λέει:

  «Γιατί με εγκατέλειψες;Ποτέ δεν θα γίνω όμοιος σου!».

  Πατάει το στοπ, γυρίζειλίγο μπροστά, θέλει να ακούσει και πάλιτη μυστήρια φωνή, αλλά αυτή έχει χαθεί.Επαναλαμβάνει την κίνηση του αρκετέςφορές ακόμη, δεν ακούει τίποτε ξανά,είναι σίγουρος όμως ότι η φωνή που άκουσεδεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του.Εκεί παίρνει την απόφαση να συνεχίσειτην έρευνα του, έως ότου μάθει τι συμβαίνειμε την Έλενα Χρυσίδου, της οποία τοαληθινό όνομα είναι Ελένη Μαυρίδου.

  Φτιάχνειέναν κατάλογο, με κάθε έναν που τηνγνώρισε λίγο ή περισσότερο. Φίλουςσυνεργάτες, δεσμούς. Αρχίζει κιεπισκέπτεται έναν ένα και με μεθοδικότρόπο καταγράφει, ότι του λένε. Κάποιαείναι γνωστά, κάποια δεν διασταυρώνονταιαπό πουθενά κάποια άλλα όμως έχουνιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως ότι στηνπροσωπική της ζωή αυτό που υπερτερούσε,σε αντίθεση με την λαμπρή εικόνα τηςηθοποιού, ήταν η μυστηριώδης παρουσίατης, ο απρόσητος χαρακτήρας της, το ότιχανόταν για μεγάλα διαστήματα από τις επαγγελματικές συναναστροφές τους. Πάντα όμως μετά τις μυστηριώδειςεξαφανίσεις της επέστρεφε στην εργασίατης, επιβλητική, εκθαμβωτική!

  Κάποια στιγμή ο Τρανόςανακάλυψε την πραγματική της διεύθυνση.Δεν ήταν το διαμέρισμα που συναντήθηκανκοντά στη γειτονιά που μεγάλωσε αλλάμία μονοκατοικία σε κάποια πάροδο τηςλεωφόρου Βάρης - Κορωπίου. Πολύ πιοταιριαστό για μια ηθοποιό του βεληνεκούςτης Χρυσίδου σκέφτηκε. Την επισκέπτεταιτην ίδια κιόλας μέρα. Το διώροφο κτίσμαβρισκόταν στη μέση ενός κατάφυτου καιπεριποιημένου κήπου, σημάδι ότι ήτανσίγουρα κατοικήσιμο. Παρά τις συνεχείςκλίσεις του από το θυροτηλέφωνο τηςαυλόπορτας, δεν παίρνει καμία απάντηση.Απευθύνεται στο τοπικό αστυνομικό τμήμακι εκεί μετά από λίγο τον πληροφορούν,ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, η κ.Χρυσίδου είναι καλά στην υγεία της.Τίποτε άλλο!

  Για μία ακόμα φοράαισθάνεται πληγωμένος, απορεί με τηνεπιμονή του σε αυτήν την υπόθεση αλλάκάτι αδιευκρίνιστο μέσα του, τον παρακινείνα συνεχίσει την έρευνα του. Αυτή τηφορά, με τη βοήθεια ενός φίλου τουντέτεκτιβ, αναζητά και βρίσκει συγγενείςτης. Από αυτούς μαθαίνει ότι η μεγάληηθοποιός μεγάλωσε μόνο με τη μητέρατης, διότι ο πατέρας της, ο οποίες παρέμενεγι΄ αυτούς άγνωστος, τους εγκατέλειψεπριν ακόμη γεννηθεί. Πρόσφατα έχασε τηνμητέρα της, ίσως αυτός να ήταν ένας λόγοςπου θέλησε να απευθυνθεί σε εκείνον γιανα γράψει την βιογραφία της στη δεδομένηστιγμή. Ίσως όμως τελικά να το μετάνιωσε.Για ποιον λόγο όμως δεν τον ειδοποίησεότι της ήταν πλεόν δύσκολο να συνεχίσειαυτό που αρχικά είχε αποφασίσει. Θα τηνκαταλάβαινε, δεν ήταν δα και η πρώτηφορά που είχε συναντήσει ανθρώπουςπρόθυμους να του ανοίξουν τη καρδιά τους αλλά στο τέλος, τους ήταν αδύνατον ναξεκλειδώσουν αληθινά όσα μυστικάκρατούσαν μέσα τους.

  Αποφασίζει ναεπισκεφτεί για μία ακόμη φορά το σπίτιτης. Φτάνει εκεί λίγο πριν το μεσημέρικαι βρίσκει έναν νεαρό άντρα, ναπεριποιείται τον κήπο. Τον φωνάζει κιεκείνος τον πλησιάζει.

   - Ζητάτε κάποιον;

  -Θα ήθελα να δω τηνκυρία Χρυσίδου.

  -Η κυρία Χρυσίδου,δεν επιθυμεί να δει κανέναν αυτήν τηνπερίοδο.

  -Πείτε της ότι έξωβρίσκεται ο κύριος Τρανός και μετά αςκάνει ότι θέλει.

  Ο νεαρός χάνεται μέσαστο σπίτι. Τα λεπτά περνούν και δενεμφανίζεται κανένας. Αυτός όμως δενεγκαταλείπει, είναι σίγουρος ότι θαπάρει κάποια απάντηση. Πράγματι μετάαπό δεκαπέντε περίπου λεπτά εμφανίζεταικαι πάλι ο νεαρός, ο οποίος τον πληροφορείότι η κυρία Χρυσίδου, μπορεί να τονδεχτεί για λίγα λεπτά μόνο και τουανοίγει την βαριά καγκελόφραχτηαυλόπορτα. Προχωρά προς τα μέσα, φτάνειστο σπίτι, ανεβαίνει τα λίγα σκαλοπάτιαως την εξώπορτα η οποία τον περιμένειανοιχτή. Ξέρει τι θα της πει, δεν θα τηναφήσει να τον αιφνιδιάσει. Μπαίνει μέσα,το φως είναι ελάχιστο, χρειάστηκε κάποιαδευτερόλεπτα μέχρι να την διακρίνει νακάθεται σε μια πολυθρόνα στο βάθος.Φοράει ένα από τα θεατρικά της κουστούμια,κατακόκκινο με μαύρες κορδέλες ναξεπετάγονται από παντού, ενώ τα μαλλιάτης, σαν να είναι έτοιμη για κάποιαπαράσταση, ορθώνονται ολόγυρα τούφεςτούφες με μυτερή κατάληξη. Η εικόνα τουθυμίζει την Μήδεια, σε μια παράστασηπου είχε δει πριν από χρόνια, σίγουρααπό την ίδια. Του κάνει νόημα να καθίσειαπέναντι της.

  -Αγαπητέ μου! Γιατίτόση αγωνία να με ξαναδείς;

  -Κυρία Χρυσίδου!Είχαμε κάνει μια συμφωνία. Να συνεργαστούμεγια να γράψουμε τη βιογραφία σας. Καιξαφνικά όχι μόνο εξαφανίζεστε αλλάαποδεικνύεται ότι με εμπαίζατε.

  -Ξέρεις, ο εμπαιγμός,είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.Ξέρεις ποια υποδύομαι σήμερα; Σίγουρατο έχεις καταλάβει. Την Μήδεια! Αυτήνκι αν την ενέπαιξε ο μεγάλος της ο έρωτας,ο Ιάσονας, την ξέρετε την ιστορία. Ίσωςκι εσείς κάποτε...

  -Γιατί χαθήκατε; Ανθέλετε να διακόψουμε τη συνεργασία μας,μπορείτε να μου το δηλώσετε. Γίνονταιαυτά στη δουλειά μου! Αν και ήδη έχωμάθει αρκετά για εσάς, ικανά να προχωρήσωκαι μόνος μου στην έκδοση της βιογραφίαςσας.

  -Πιστεύετε ότι έχετεμάθει, όλα όσα ήμουν πρόθυμη να σαςαποκαλύψω;"

  -Γιατί; Δεν είστεπρόθυμη ακόμη, κυρία Χρυσίδου; Μήπως θαθέλατε να μείνω στο Μαυρίδου και τηνταπεινή καταγωγή σας;

  -Μην αυταπατάστεκύριε μου. Τα στοιχεία που γνωρίζετεείναι από τα πλέον εύκολα να αναζητήσεικάποιος. Έχετε σκεφτεί για παράδειγμα,γιατί απευθύνθηκα σε εσάς; Ή για να τοκάνω ακόμη πιο ενδιαφέρον, αν υπάρχεικάποιο άγνωστο με εσάς νήμα, το οποίο,με κάποιον τρόπο μας συνδέει εμάς τουςδύο;

  -Δεν καταλαβαίνω!

  -Αναμενόμενη ηαντίδρασή σας! Αυτά για σήμερα! Απ΄ ότικαταλαβαίνετε, σας έχω δώσω επιπλέονστοιχεία για να συνεχίσετε την έρευνάσας. Αν σας ενδιαφέρει φυσικά ακόμη ηυπόθεσή μου!

  -Υπονοείτε ότι...

  -Πολλά μπορώ να υπονοώ,αλλά δεν θα σας αποκαλύψω τίποτε άλλοσήμερα. Εάν καταλήξετε στην οποιαδήποτεαπάντηση, μπορείτε να με επισκεφτείτεκαι πάλι και τότε τα συζητάμε εκτενέστερα.

  Ο άλλοτε αγέρωχοςΤρανός σηκώθηκε μουδιασμένος, κάτι τουδιέφευγε, μίλησε για κάποια σχέση μαζίτης για την οποία δεν υποψιαζόταν τοπαραμικρό. Κατευθύνθηκε προς την πόρταόταν σκέφτηκε να της ζητήσει κάποιαεπιπλέον βοήθεια, γύρισε αλλά η πολυθρόναπου καθόταν ήταν άδεια.

  Επέστρεψε στοδιαμέρισμά του, με χίλιες σκέψεις νατου πιέζουν το κεφάλι, αδυνατώντας ναβγάλει άκρη απ΄ όσα είχε ακούσει. Κάθισεστο γραφείο του, έπρεπε να αναστοχαστείόσα είχε μάθει γι΄ αυτήν, όσα του είπεκαι όσα είδε. Την αμφίεση της Μήδειαςκυρίως.

  Ο πατέρας της Χρυσίδου ήταν κάποιος άγνωστος, που κανείςδεν γνώριζε. Η ίδια πιθανόν να τον ήξερε,λογικά η μητέρα της κάποια στιγμή, νατης είχε αποκαλύψει την ταυτότητά του.Διόλου απίθανο. Κι αν ο πατέρας της είχεκάποια σχέση με τον ίδιο; Άρχισε νακαταγράφει τα στοιχεία για να εξάγεικάποιο ασφαλές συμπέρασμα.

  Ίσως ο δικός τουπατέρας να ήταν και πατέρας της Χρυσίδου.Τότε οι δύο τους, θα έπρεπε να είναιαδέλφια. Χρονολογικά, μπορούσε να έχεισυμβεί. Δυστυχώς δεν ζούσε, δεν μπορούσενα τον ρωτήσει, ούτε βέβαια τολμούσε ναενοχλήσει τη μητέρα του για μια τέτοιαυπόνοια. Μόνο η Χρυσίδου μπορούσε να τοεπιβεβαιώσει, σίγουρα θα ζητούσε καικάποιο τεστ DNA, ποτέ δεν εμπιστευόταντα λόγια μόνο. Σηκώθηκε, πήγε προς τηνντουλάπα που φύλαγε όλα όσα είχε κρατήσειαπό το αρχείο του πατέρα του, φωτογραφίεςκυρίως και κάποια λίγα έγγραφα. Τα είχεδει πολλές φορές, οι φωτογραφίεςξεκινούσαν από την παιδική του ηλικίακι έφταναν ως λίγα χρόνια πριν το θάνατοτου. Ανάμεσά τους υπήρχαν και πολλέςαπό την ευτυχισμένη συζυγική του ζωή.Τώρα όμως που ήξερε τι αναζητούσε, θατου ήταν πιο εύκολο να εντοπίσει κάποιοενδιαφέρον στοιχείο, αν βέβαια υπήρχε.Στάθηκε σε μια φωτογραφία, όπου έδειχνετους δύο γονείς του, αγκαλιά έξω από έναθέατρο, όπου στην μαρκίζα του διακρίνονταντο όνομα της Ελένης Χρυσίδου. Πρέπει ναήταν από το ξεκίνημα της καριέρας της,κάπου εκεί το προσδιόρισε. Η γραμματοσειράήταν ακόμη μικρή, όπως και πλήθος άλλωνηθοποιών. Σίγουρα δεν ήταν πρωταγωνίστρια.Ίσως όμως αυτή η σύμπτωση να ήταν έναάσχημο παιχνίδι της τύχης. Αναρωτήθηκεαν υπήρχε περίπτωση ο πατέρας του ναήξερε, ότι η Χρυσίδου ήταν το παιδί πουδεν αναγνώρισε ποτέ;

  Το πάλευε για μέρεςστο μυαλό του, δεν κατέληγε σε κανέναασφαλές συμπέρασμα, αμφιταλαντευότανανάμεσα στην εικόνα του πατέρα πουγνώριζε, τρυφερού και καλού οικογενειάρχη,κι ενός άλλου, άπιστου και ανεύθυνου.Τότε λαμβάνει ένα ηχογραφημένο μήνυμαστο κινητό του, από κάποιον άγνωστοπαραλήπτη:

  «Μοναδική μου αγάπη, ποτέδεν θα σε απαρνηθώ!»

  Η φωνή του είναιγνώριμη. Είναι η δική του φωνή σε πολύνεώτερη ηλικία. Μα πως είναι δυνατόν; Τοακούει για μια φορά ακόμα και τότε τομήνυμα χάνεται. Κάποιος τον καθοδηγεί,ποιος όμως και γιατί;

  Σε λίγες μέρεςβρίσκεται και πάλι μπροστά στο σπίτιτης Χρυσίδου. Αυτή τη φορά δεν βρίσκεταικανένας στην αυλή, κτυπάει το κουδούνικαι ακούγεται από το θυροτηλέφωνο μιααντρική φωνή, πρέπει να ήταν του νεαρούπου συνάντησε εκεί την προηγουμένη, πουτου ζητούσε να περιμένει για λίγο. Άλληεπιλογή δεν είχε παρά να περιμένει. Ηαναμονή διήρκεσε αρκετά λεπτά, μέχριπου εμφανίστηκε ο νεαρός, πρέπει να ήτανγύρω στα είκοσι, και τον οδήγησε καιπάλι στον ίδιο χώρο που συνάντησε πριν λίγες μέρες την Χρυσίδου. Μόνο που αυτήτη φορά, το δωμάτιο είναι ολόφωτο, οικουρτίνες διάπλατα ανοικτές κι αυτήκάθεται στην ίδια θέση, κομψή, περιποιημένη,όπως ακριβώς τον δεχόταν στην Αθήνα.Του έκανε νόημα να καθίσει ενώ ο νεαρόςστέκεται παραδίπλα της.

  -Λοιπόν, αγαπητέ μου,μπορέσατε να ανακαλύψετε κάτι, βάση τωνστοιχείων που σας έδωσα;

  -Υποψίες μόνο,αποδείξεις δεν έχω, ούτε είναι δυνατόννα βρω. Βρίσκομαι εδώ αναζητώντας τιςαπαντήσεις από εσάς. Εξάλλου, μου είχατευποσχεθεί ότι δεν θα μου κρύψετε τίποτεόταν ξεκινήσαμε αυτήν την ιστορία. Ανμας συνδέει το οτιδήποτε, το οποίοασφαλώς κι αγνοώ, θα ήθελα να μου τοομολογήσετε τώρα.

  - Τι υποψιάζεστε;

  -Μήπως ο πατέρας μου,κάποια στιγμή είχε κάποια ερωτική σχέσημε την μητέρας σας! Μήπως εμείς είμαστεαδέλφια! Δυστυχώς εκείνος δεν ζει γιανα μου δώσει τις απαντήσεις, πουχρειάζομαι.

  Η Χρυσίδου μετακινήθηκελίγο στην πολυθρόνα της, ένα χαμόγελοαπογοήτευσης διαγράφτηκε στο πρόσωπότης, κοίταξε φευγαλέα τον νεαρό ο οποίοςαμήχανα κοίταζε προς εκείνη.

  -Όχι! Ο πατέρας σαςδεν εμπλέκεται πουθενά στην ιστορίααυτή!

  -Αν δεν υπήρξε καμίασχέση με τον πατέρα μου, τότε με ποιον;Με εμένα;

  Το χαμόγελο τηςάστραψε, όπως κάνει ο δάσκαλος ότανακούει τη σωστή απάντηση από τον καλύτερότου μαθητή. Ο Τρανός αντιλήφθηκε τηναντίδραση της.

  -Αδύνατον! Δεν μπορώνα θυμηθώ το παραμικρό. Σας γνωρίζω ωςηθοποιό, από την απόσταση που ορίζει ησχέση θεατή και σκηνής, μέχρι εκεί.

  -Με γνωρίσατε πρινγίνω γνωστή! Μια απλή, ανόητη μαθήτριαΛυκείου ήμουν. Κι εσείς ένας νέος,εγωιστής και ανεύθυνος.

  -Δεν καταλαβαίνω!

  -Δεν ξέρω αν το κάνατεκαι με άλλες, αν συνεχίζετε να συμπεριφέρεστεμε τον ίδιο τρόπο ακόμη και σήμερα, αλλάεμένα με αντιμετωπίσατε σαν σκουπίδι.Κάτι που σε διαβεβαιώνω ότι δεν είμαι.

  Στο μυαλό του γνωστούσυγγραφέα ήρθε αμέσως η εικόνα του, ότανήταν νεαρός. Ένας ανώριμος άνθρωπος,που διασκέδαζε με τα χρήματα του πατέρατου, που αγνοούσε τα αισθήματα όσωνβρίσκονταν δίπλα του. Ίσως αυτή η γυναίκαπου καθόταν τώρα απέναντι του, να ήτανένα από τα θύματα του. Δυστυχώς, ακόμηκαι μετά από τόσα χρόνια, δεν έχειουσιαστικά αλλάξει. Σε όλες του τιςσχέσεις, αυτό που προτάσσει είναι οεαυτός του και μόνο.

  -Δεν σας θυμάμαι! Η φωνή του ακούστηκε αλλοιωμένη.

  -Λογικό! Ένα απλόπήδημα σε κάποιο νεανικό πάρτι, σίγουραδεν το καταγράψατε πουθενά. Ούτε κανστον εγκέφαλό σας!

  -Έχετε κάποια απόδειξηγια όσα λέτε;

  -Απόδειξη; Και βέβαια!Κοιτάξτε δίπλα μου! Γύρισε και χαμογέλασεπρος τον νεαρό, που όλη αυτήν την ώραέμενε αμίλητος.

  -Τι; Λέτε ότι..

  -Ναι, αυτό ακριβώς!Ότι είναι γιος σας.

  -Μα γιατί δεν μεενοχλήσατε, δεν μου είπατε τίποτε, δενμε αναζητήσατε;

  -Σκέψου και απάντησεμε ειλικρίνεια! Έστω ότι σε έβρισκα καισου έλεγα ότι κρατούσα μέσα μου το παιδίσου, τι θα έκανες; Θα αποδεχόσουν τιςευθύνες σου; Ήταν η πρώτη μου φορά, ήμουνζαλισμένη από το ποτό, επιπλέον έκαμψεςκάθε δισταγμό μου με ένα σωρό ερωτόλογα.Γιατί; Απλώς για να συμπληρώσεις τηλίστα των κατακτήσεων σου με ένα ακόμαεύκολο θύμα! Τι μπορούσα να περιμένωαπό έναν τέτοιο άνθρωπο, ο οποίος παράτις υποσχέσεις του, από την επόμενηκιόλας μέρα είχε εξαφανιστεί;

  -......

  -Δεν έχεις τίποτε ναπεις; Φυσικό είναι, αυτός είναι οχαρακτήρας σου. Ένας αδύναμος και μικρόςάνθρωπος ο οποίος καμώνεται τον σπουδαίο.Και για να τελειώσω! Αυτή είναι η βιογραφίαμου την οποία σου ζήτησα να γράψεις. Αντολμάς, κάνε το! Αν για μια φορά στη ζωήσου, μπορείς να τιμήσεις το όνομά σου, έχεις κάθε ελεύθερο από εμένανα γράψεις όλη την αλήθεια. Κι αν είναιδυνατόν, να αναφέρεις κι όσες άλλεςέχεις συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο.Μην το εκλάβεις αυτό ως κάποια εκδίκησηστο πρόσωπό σου. Δεν μου έκανες κάτικακό για να σε εκδικηθώ. Η περιπέτειααυτή μου χάρισε ένα παλικάρι, που μεφροντίζει, ατσάλωσε τη θέληση μου ναγίνω κάποια και το πέτυχα. Δεν είναιεκδίκηση λοιπόν! Απλώς θέλω κάποιοι σανεσένα, να πάψουν να εμφανίζονται σανσπουδαίοι και τρανοί. Τον γιο μου τονμεγαλώνω με βασική αρχή, την ενσυναίσθηση.Μια έννοια, την οποία εσύ σίγουρα αγνοείς.

  Ο Τρανός ήξερε ότι ηγυναίκα, που καθόταν απέναντι του δενέλεγε ψέματα.

  -Ξέρεις, θα τηνπαρατούσα την ιστορία αυτή από την αρχή.Δύο παράξενα μηνύματα όμως, ένα στοκαταγραφικό και ένα από κινητό μου, μεκράτησαν. Τα οποία και τα δύο μυστηριωδώςεξαφανίστηκαν. Ξέρεις κάτι γι΄ αυτό;Εσύ νεαρέ μου;

  -Νομίζω ότι παραλογίζεσαι!Ο νεαρός λέγεται Νίκος! Και είναι γιοςσου! Βιολογικά μόνο, διότι συναισθηματικάδεν πρόκειται ποτέ να σε πλησιάσει, δενσε χρειάζεται πια. Αν όμως υπάρχει κάποιαελπίδα, να αφήσω για σένα, κάποια ελάχιστηχαραμάδα ανοιχτή στη ζωή του, τότε τοπροαπαιτούμενο είναι αυτό που σουανέφερα προηγουμένως. Ολοκληρώνεις τηβιογραφία μου, με όλη την αλήθεια καιεπιπλέον τοποθετείς σε αυτήν και τοναχρείο εαυτό σου. Όσο για τα μηνύματαπου λες, ποιος ξέρει; Ίσως η αόρατηΝέμεσις, να θέλησε να επαναφέρει μεοποιονδήποτε τρόπο, τη δικαιοσύνη στηναδικία που έχεις σκορπίσει γύρω σου.Τώρα θα ήθελα να φύγεις! Η πόρτα μου θαανοίξει ξανά για σένα, μόνο, αν αποδεχθείςαληθινά τον εαυτό σου. Είμαι σίγουρηόμως ότι δεν έχεις τη δύναμη να φτάσειςως εκεί.

  Οφείλω να ευχαριστήσω τον Giannis Pit. για την ευκαιρία που μου έδωσε, να γράψω μια ιστορία Μυστηρίου, λογοτεχνικό είδος, στο οποίο ομολογώ,  ότι δεν έχω εντρυφήσει. Η πρόταση πάνω στη  οποία πατούμε όλοι οι συμμετέχοντες είναι:

Μια γυναίκα, επισκέπτεται έναν επώνυμο συγγραφέα. Τού κάνει μια ελκυστική πρόταση να της γράψει τη βιογραφία της. Ο συγγραφέας θα την αναζητήσει τις αμέσως επόμενες μέρες για να προχωρήσουν. Η γυναίκα όμως έχει εξαφανιστεί.

Εύχομαι το συγγραφικό δρώμενο το οποίο σκάρωσε και οργανώνει! "Μια ιδέα - μια έμπνευση", να έχει κάθε επιτυχία!!!!
Όλες τις συμμετοχές μπορείτε να τις δείτε από εδώ: Μια ιδέα - Μια έμπνευση

Γυναίκες για την Ειρήνη, μια υπόθεση πολύ παλιά!

   Η παλαιότερη γυναικεία φιλειρηνική οργάνωση είναι η WILPF (Women's  International League for Peace and Freedom). Ιδρύθηκε το 2015, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου με πρώτη έδρα της τη Γενεύη της Ελβετίας, από μαχόμενες πρωτοπόρες φεμινίστριες  (σουφραζέτες) της εποχής, από 12 χώρες. 

  Το1921 είχε επεκταθεί σε 21 χώρες. Η οργάνωσητο 2005 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνηςγια τη διαρκή και αποφασιστική δράσητης για την Ειρήνη και τα δικαιώματατων γυναικών.

Πορεία της οργάνωσης ενάντια
στον πόλεμο του Βιετνάμ ( 1698)  Κάποιααπό τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεταισήμερα είναι ο Πόλεμοςστη Γάζα, ο εμφύλιος στο Σουδάν, οπαγκόσμιος αφοπλισμός, τα ανθρώπιναδικαιώματα, η κλιματική αλλαγή και οισυνέπειες της.Σεκάθε πρωτοβουλία της, προτάσσει τη δεινήθέση της γυναίκας σε κάθε στρατιωτικήσύγκρουση στον πλανήτη μας.

  Είναιγνωστό ότι μεγάλο μέρος των θυμάτωνκάθε σύγκρουσης είναι γυναίκες, οιοποίες μην έχοντας ούτε την εξουσία,ούτε ανάλογη πολιτική δύναμη, υποβιβάζονταιστον άμαχο πληθυσμό, ο οποίος απλώςπλήττεται αδιάκριτα πλέον. Υπομένουντον χαμό ή την αναπηρία των συζύγωντους, των παιδιών τους αλλά και τονστρατεύσιμων (παιδιά τους κι αυτοί),πολλές φορές αδυνατώντας να ξανασηκώσουνκεφάλι στην κοινωνία τους. Διαχρονικάμάχονται για την Ειρήνη,από την ίδρυση της οργάνωσης ως τασήμερα, με παραρτήματα σε πολλές περιοχέςτου κόσμου, όχι μόνο της Δύσης αλλά καιτων εμπόλεμων περιοχών, όπως στηνΠαλαιστίνη.

  Όποιοςθέλεις να δει περισσότερα για τηνοργάνωση, μπορεί να επισκεφτεί τηνιστοσελίδα της οργάνωσης εδώ

  Τοερώτημα που τίθεται, είναι αν οι γυναίκεςέχουν κάποιον παραπάνω λόγο, να μάχονταιγια την Ειρήνη, πέρα απ΄ ότι είναι μάνεςκαι σύζυγοι; Καιη απάντηση είναι σίγουρα ναι, για τουςπαρακάτω λόγους:

1ονΟυσιαστικά είναι απών από τα πολιτικάκαι στρατιωτικά κέντρα αποφάσεων, δενσυμμετέχουν ούτε καν στις ειρηνευτικέςδιαδικασίες, τα αόρατα νήματα κάθεπολέμου τα κινούν άντρες.

2ονΣεμια εμπόλεμη περιοχή γίνονται θύματακάθε είδους βίας. Κακοποιήσεις, εν ψυχρώδολοφονιών, βιασμών που πολλές φορέςείναι εσκεμμένοι, απόρροια μιαςπατριαρχικής λογικής που θέλει ναεπιδείξει υπεροχή έναντι του αντιπάλου.Τα παραπάνω αποτελούν εγκλήματα πολέμου,μόνο όταν γίνονται μαζικά και συστηματικά,έτσι ουσιαστικά οι θύτες μένουν σχεδόνπάντα ατιμώρητοι.

   Η διεκδίκηση της Ειρήνης από τις γυναίκες είναι μια παλιά ιστορία, την οποία ανέδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι. 

Η επέμβαση των Σαβίνων γυναικών -
J.L. David (1748-1799) Μουσείο Λούβρου   ΟιΡωμαίοι με τον μύθο τηςαρπαγής των Σαβίνων γυναικών,ο οποίος ανάγεται στην πρώιμη Ρωμαϊκήιστορία (753 π.Χ.). Σύμφωνα με αυτόν, οβασιλιάς Ρωμύλος αποφάσισε να ενισχύσειτον αναλογικά μικρότερο πληθυσμό τωνγυναικών της Ρώμης, εφαρμόζοντας έναδόλιο σχέδιο. Διοργάνωσε μεγάλη γιορτήγια τον Ποσειδώνα και κάλεσε τουςκατοίκους των γειτονικών πόλεων, νασυμμετάσχουν. Όλοι αποδέχτηκαν τηνπρόσκληση, μεταξύ αυτών και οι Σαβίνοι,οι οποίοι έφεραν και τις οικογένειεςτους μαζί. Με το που ξεκίνησαν οιεορτασμοί, οι νεαροί άγαμοι Ρωμαίοι,όρμησαν εκεί που κάθονταν οι νεοφερμένεςκόρες και τις άρπαξαν, μεταφέροντάς τεςστα σπίτια τους για να τις κάνουν συζύγουςτους. Οι Σαβίνοι έφυγαν ντροπιασμένοι,μετά από λίγα χρόνια μάζεψαν στρατό καιμε επικεφαλής τους αδικημένους πατέρες,ξεκίνησαν εναντίον της Ρώμης. Εκεί τουςπερίμεναν οι Ρωμαίοι. Οι δύο στρατοίπαρατάχθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλοαλλά τη στιγμή, που ο ένας ορμούσε πάνωστον άλλο, χύθηκαν ανάμεσα τους οιΣαβίνες γυναίκες, ζητώντάς τους νασταματήσουν διότι, όπως και να γινόταν,θα χυνόταν συγγενικό τους αίμα. Ή τωνπατεράδων τους ή των αντρών τους ή τωνπαιδιών τους. Η αποφασιστικότητά τουςσυγκίνησε και τις δύο πλευρές και έτσιαποφεύχθηκε η αιματοχυσία.   

Λυσιστράτη (1980) Εθνικό Θέατρο

  Οιαρχαίοι Έλληνες, διαμέσου της πασίγνωστηςκωμωδίας που έγραψε ο Αριστοφάνης το411 π.Χ., τη Λυσιστράτη. Είναι ένα από ταπαλιότερα αντιπολεμικά έργα κι αυτότου προσδίδει ιδιαίτερη αξία. Η υπόθεσηέχει ως εξής: Βρισκόμαστε στα χρόνιατου Πελοποννησιακού Πολέμου και οιγυναίκες των Αθηναίων πολεμιστών, έχουναπαυδήσει από τον συνεχή πόλεμο τωναντρών τους και τη δυστυχία που επιφέρειαυτός σε όλη την κοινωνία. Τότε μια ομάδαγυναικών με πρωτεργάτρια την Λυσιστράτηαποφασίζει να κηρύξει αποχή από τασυζυγικά τους καθήκοντα, η οποία θασταματούσε μόνο, εάν κατέθεταν τα όπλακαι έφερναν την ειρήνη στον τόπο τους.Παράλληλα οι γυναίκες καταλαμβάνουνκαι την Ακρόπολη, όπου βρισκόταν τοθησαυροφυλάκιο των Αθηναίων. Διότι όπωςείναι γνωστό, δίχως χρήματα, πόλεμοςδεν γίνεται. Πολύ γρήγορα στο κίνημααυτό προσχωρούν και οι Σπαρτιάτισσεςκι έτσι αναγκάζονται οι ηγέτες των δύοπόλεων να αναζητήσουν την ειρήνη,κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις. Όταναυτή επιτυγχάνεται το έργο κλείνει μεένα συμπόσιο που προσφέρουν οι γυναίκεςστους άντρες τους, με χορό και τραγούδια.

  Μην μας παραξενεύει λοιπόν η εικόνα των σημερινών αντιπολεμικών εκδηλώσεων, όταν διαπιστώνουμε ότι οι γυναίκες όχι μόνο πρωτοστατούν σε αυτές αλλά πολλές φορές και πλειοψηφούν. Υπάρχει Λόγος! Αντιπολεμική διαδήλωση στην Ουκρανία.Κοινή εκδήλωση - πορεία Ειρήνης, Ισραηλιτισσών και Παλαιστινίων
στη Νεκρά Θάλασσα.  8-10-2017
Αντιπολεμική διαδήλωση στο Ισραήλ.

Οι χοντροί άνθρωποι, ο Fernando Botero και η Ελληνίδα σύζυγός του Σοφία Βάρη.

  Πριν από λίγο καιρό διάβασα, ότι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, τραγουδώντας το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη, Άδωνις, αφαίρεσε τη λέξη "χοντρή", πιθανότατα για να καταδικάσει το body shame. 

  Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης, κατά πόσο δηλαδή στο όνομα της σημερινής πολιτικής ορθότητας, μπορούμε να κοπτοράπτουμε έργα καλλιτεχνών παλαιότερων εποχών, τα οποία δημιουργήθηκαν σε τελείως διαφορετικές συνθήκες από τις τωρινές. Μεγάλο θέμα, θα ασχοληθώ κάποια στιγμή.

Fernando Botero (1932 - 2023)   Την ίδια στιγμή όμως που διάβασα την παραπάνω είδηση, στο μυαλό
μου ήλθαν τα έργα του μεγάλου Κολομβιανού εικαστικού, του Fernando Botero, ο οποίος δημιούργησε ένα ολότελα δικό του στυλ, το boterismo, όπου απεικονίζει ανθρώπους υπερμεγέθεις, που καταλαμβάνουν μεγάλο όγκο, τους οποίους σίγουρα θα τους χαρακτήριζες χοντρούς. Έργα ζωγραφικά και γλυπτικής. Το έκανε για να περιγελάσει τους χοντρούς ανθρώπους; Ο ίδιος απαντούσε ότι ήταν μια καλλιτεχνική φόρμα, που του ταίριαζε και τον βοηθούσε να εκφράσει αυτά που ήθελε να πει.

 Το γεγονός όμως παραμένει. Όλα τα έργα του, απολύτως αναγνωρίσιμα, τα οποία κοσμούν σήμερα, μουσεία, πλατείες κλπ. είναι σε αυτό το στυλ. Δείτε παρακάτω μερικά παραδείγματα:

Ζευγάρι που χορεύει   1982 
Η αρπαγή της Ευρώπης 1995


Γυναίκα με φρούτα, Βαμβέργη Γερμανίας

  Τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε σύμφωνοι με τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας. Μήπως να τα λεπτύνουμε; Να τα κλείσουμε σε κάποια αποθήκη; Ή να τα καταστρέψουμε;  

 

Σοφία Βάρη (1940-2023)  Ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία για τον Botero, βρήκα ότι η τελευταία (τρίτη) σύζυγός του ήταν η καταξιωμένη Ελληνίδα ζωγράφος και γλύπτρια Σοφία Βάρη (Σοφία Κανελλοπούλου). Τα πρώτα της έργα ήταν ζωγραφικά μα στη δεκαετία του 70΄μεταπήδησε  στην γλυπτική, με έργα μεγάλου μεγέθους, τα οποία κοσμούν πολλές περιοχές στον κόσμο.

  Επίμονη, εργασιομανής, δούλευε επτά ημέρες την εβδομάδα και έλεγε ότι η πηγή της έμπνευσής της ήταν τα μεγάλα μουσεία του κόσμου. Έζησε 43 χρόνια με τον Botero, τον οποίο θεωρούσε μεγάλο δάσκαλο, αν και το στυλ της ήταν εντελώς διαφορετικό από το δικό του. Έσπασε την αυστηρή φόρμα των θεμάτων της και επικεντρώθηκε στους όγκους και το υλικό, τα οποία έπαιζαν με το θέμα, τον χώρο και το φως.  Δείτε κάποια από τα έργα της:

Θησέας, Πλατεία Κοτζιά
I love Greece 2011 διαμ. 160εκ
Ο Βασιλιάς, 2000, Μαύρος και κόκκινος μπρούντζος

τοπογραφία....

  Πολλές φορές μου θέτουν το ερώτημα: "ποιος είναι ο τόπος σου;". Και δεν εννοούν την Ελλάδα, αλλά απαιτούν να ονομάσω έναν ορισμένο τόπο της πατρίδας μας, τον οποίο εγώ τοποθετώ πρώτο στην καρδιά και την ψυχή μου.

  Οι περισσότεροι πιθανότατα θεωρούν το ερώτημα αυτό αχρείαστο.Τυχεροί αυτοί! Αγαπούν τον τόπο πουζουν, πιθανόν να γεννήθηκαν και σε αυτόν,ίσως και να μην χρειάστηκε ποτέ να τονεγκαταλείψουν. Άλλοι πάλι έχουν αποδεχτείτον νέο τόπο, ο οποίος τους υποδέχτηκεκαι τους έκανε να νιώθουν κομμάτι του.Κι άλλοι, ζουν παντοτινά με τη νοσταλγίατου γενέθλιου τόπου τους, ορίζονταςαυτόν ως δικό τους.

  Δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, διότι έχω την κατάρα – ίσως να 'ναι κι ευχή – να θεωρώ δικούς μου, περισσότερους του ενός, από τους τόπους που έχω ζήσει ή γνωρίσει. Όχι, δεν αναφέρομαι σε πολλούς, μεγάλους και εξωτικούς τόπους, ούτε έχω αφομοιώσει ποικίλους τρόπους ζωής για να χαρακτηρίζομαι ως πολίτης του κόσμου. Μιλώ για ξέχωρα κομμάτια της πατρίδας μου, τα οποία είχα την χαρά να γνωρίσω, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο καλά.   Ποτέ δεν θα ξεχάσω για παράδειγμα,ένα εικοσιτετράωρο που πέρασα στοΜονοδένδρι, στα Ζαγοροχώρια. Ανάσαινατην πέτρα που σκέπαζε τα πάντα, γευόμουντην καθάρια αύρα της περιοχής, άκουγατη βοή κάτω χαμηλά, εκεί που περνούσεμε ορμή ο Βοϊδομάτης, στάθηκα με δέοςστο ναΐδριο της ΑγίαςΠαρασκευής ενώ η φαντασία μου έφτιαχνε παιχνίδια στον χρονο - χώρο, ησύχασα στη βραδινήσιωπή, που την έκανε πιο έντονη τοσεληνόφως, που αντιφέγγιζε στα γύρωβουνά και δεν χρειάστηκε τίποτεπερισσότερο για να συνειδητοποιήσω,ότι κι αυτός είναι δικός μου τόπος.

 Ή μια άλληφορά, πολλά χρόνια πίσω, όταν βρέθηκαστην Σκιάθο, κι από την παραλία τηςΚαναπίτσας αντίκριζα την απέναντιπλαγιά, ως κάτω στη θάλασσα, όπουτο κύμα σίγουρα θα έγευε με την αλμύρατου τα ξέφτια των δέντρων και τα ακροκέραμα των ελάχιστων κατοικιών. Και τότε πάλι,γεμάτος ενθουσιασμό είπα, ότι σε έναντέτοιο τόπο, με ευχαρίστηση θα ζούσα.Δήλωση σπουδαία αν αναλογιστείς τονεαρό της ηλικίας.

  Το μυαλό μου να αδυνατεί να χωρέσει όλη την ομορφιά, στη Λευκάδα, στους Εγκρεμνούς, όταν πρωί ακόμη βρεθήκαμε στην άδεια παραλία. Κάτασπρα, σμιλεμένα από της θάλασσα βότσαλα να σκεπάζουν απ΄ άκρη σε άκρη παραλία και βυθό, το ξάσπρισμα του γαλάζιου νερού, οι αχτίνες του καλοκαιρινού ήλιου που αστραφτόπαιζαν στην επιφάνεια της ακίνητης θάλασσας και πίσω μας να κρέμεται η γης, Θεέ μου, τι εικόνα ήταν αυτή!

  Κι άλλη μια φορά, τότε που παραδόθηκα στη δροσερή αγκάλη της κρυστάλλινης θάλασσας στο Χορευτό, αφού προηγήθηκε το ανέβασμα και στη συνέχεια το κατέβασμα του μυθικού βουνού τωνΚενταύρων, μια να πλησιάζεις τον ουρανό και την άλλη να κρύβεσαι κάτω από τα πυκνά φυλλώματα, στο ταξίδι μας από το Βόλο, εκεί ένιωσα και πάλι τη χάρη της δικής μου γης. 

 

  Οφείλω όμως να διακόψω την παραπάνω άναρχη περιπλάνηση και να βάλω μια σειρά στις σκέψεις μου. Να χαράξω μια λογική πορεία, ξεκινώντας από την Πατρώα γη των προγόνων μου, την ακριτική Κάρπαθο, την οποία πρόλαβα σε εποχές, όπου ο τουρισμός ελάχιστα την είχε επηρεάσει. Αναβαπτίστηκα σε μαγικές παραλίες, στο Φοινίκι και τον Βρόντη, στην Αμμοοπή και τον Μακρύ Γυαλό, στην Κυρά Παναγιά και τον Λευκό, στα Άπελλα και τον Άγιο Μηνά, στα Φωκιά και τα Καμαράκια, στις οποίες άλλοτε βρίσκαμε προστασία από τον ήλιο κάτω από τα αρμυρίκια κι άλλοτε αψηφούσαμε ολημερίς την κάψα του. Έζησα πανηγύρια σε κάθε χωριό, άλλοτε αυστηρά στα όρια της μυσταγωγίας και άλλοτε ξέφρενα, Διονυσιακά. Διασκέδασα σε πάρτι με φωτορυθμικά και στο τέλος της μέρας παραδόθηκα στην παραλιακή της μικρής πρωτεύουσας, την ώρα που όλα ησύχαζαν μα εμείς συνεχίζαμε να ονειρευόμαστε.

  Το χωριό που μεγάλωσα, το μπονεντινό Όθος,
όπου στου Παπαδάκη το Λακί συμμετείχα σε ιστορικές ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις ανάμεσα στην Κάτω και την Πάνω Γειτονιά. Κάπου εκεί ένα ραδιόφωνο μετέδιδε τα ματς της Κυριακής κι ανάμεσα στο ημίχρονο εκστασιασμένοι ακούγαμε το “Υπάρχω” του Καζαντζίδη. Κι απέναντι  στο Μέγαρο διασκεδάσεων, πόσες αξέχαστες μα και πονεμένες στιγμές έζησα. Πίσω του, χαμηλότερα οι περίφημες Καλύ(β)ες και ακόμα πιο μακριά, η μοναδική κουκουναριά της περιοχής, όπου μια φορά το χρόνο γινόταν περιπετειώδης εξόρμηση για το ποιος θα προλάβει να τρυγήσει τους καλά φυλαγμένους καρπούς της. Με τον Άγιο Παντελεήμονα να βλέπει προς την Ανατολή, τον πιο αγαπημένο απ΄ όλους του Αγίους μας, σηματωρός της γενιάς μας, την Παναγία τη Γυνατού στους ξεχασμένους Εΰρους και τον Χριστό στο έμπα του χωριού, που τότε μου φαινόταν θεόρατος. Μνήμες σκόρπιες, αβίαστες, που πάντα θα με δένουν μαζί του.
  Κι από εκεί στο Απέρι, έξι χρόνια ως έφηβος μαθητής και δέκα ως δάσκαλος. Τα πρώτα εύκολα, χρόνια ανέμελα, μου χάρισαν παντοτινές φιλίες και τρελές ιστορίες, που ίσως στους σημερινούς να ακούγονται σαν παραμύθια. Ποδοσφαιρική αναμέτρηση ομηρικών διαστάσεων, με έπαθλο έναν ντενεκέ μπισκότα Παπαδοπούλου. Εξετάσεις Φεβρουαρίου σε παγωμένη αίθουσα με σφινάκια κονιάκ για να αντέξουμε. Γάμοι και πάρτι, εντός κι εκτός της αυλής του κτιρίου. Και στην τρίτη Λυκείου, εκεί που δίναμε τον αγώνα για την εισαγωγή μας στο Πανεπιστήμιο, ονομαστήκαμε ηθοποιοί  στο Παραμύθι χωρίς όνομα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Στα δεύτερα, λίγα χρόνια μόλις μετά, σήκωνα το βάρος ενός σχολείου, μαθαίνοντας γράμματα και πολιτισμό σε μαθητές πρόθυμους, που με αγάπησαν και τους αγάπησα. Εκεί πρωτοσυνάντησα τη γυναίκα μου, εκεί ξεκίνησα τη δική μου οικογένεια. Πώς να τα βγάλω απ΄ την καρδιά όλα αυτά;
  Έζησα δύο έντονα χρόνια στο Ηράκλειο, ως σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, τα οποία μου έδωσαν την ευκαιρία μέσα από τις σπουδές μου, να αποκτήσω το πτυχίο του Δασκάλου και να ασκήσω ένα επάγγελμα το οποίο υπηρέτησα με όλη τη ψυχή μου. Πέρα από αυτό μου άνοιξαν τους ορίζοντές μου προς κάθε πλευρά, με πολιτικοποίησαν, μου έμαθαν για πρώτη φορά να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις και να τα βγάζω πέρα μόνος μου στις όποιες δυσκολίες. Μια πόλη, όπου μαζευόμαστε στα Λιοντάρια, ξεχυνόμαστε στα γύρω στενά για κρασοκατάνυξη, στην Μαρίνα για καφέ, στο Ενετικό Φρούριο για αγνάντεμα και όνειρα. Γνώρισα καλούς φίλους, τους οποίους διαμέσου των κοινωνικών δικτύων αλληλοπαρακολουθούμαστε ανακαλύπτοντας ότι ο χρόνος τελικά στάθηκε καλός μαζί μας. Δύο χρόνια, βαθιά χαραγμένα μέσα μου.
  Κι ακολουθεί η Αλιστράτη, ο τόπος που ζω τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια, στον οποίο έχω φτιάξει το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα την οικογένεια μου. Τόπος μεσόγειος στις παρυφές του Μενοικίου με τον ορίζοντα να χάνεται πίσω από το άλλοτε χρυσοφόρο Παγγαίο. Τόπος που στηρίζει την ανάπτυξή του στον πλούσιο κάμπο του, ο οποίος κρατά σε εγρήγορση τους ανθρώπους όλον τον χρόνο. Με το ονομαστό πλέον Σπήλαιο και τον Λόφο του Αγίου Κωνσταντίνου, σε πλεονεκτική θέση, ανάμεσα σε τρεις αγαπημένες πόλεις: Τις Σέρρες, τη Δράμα και την Καβάλα. Από το σχολείο της Αλιστράτης αφυπηρέτησα, γνωρίζοντας καλούς συναδέλφους, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή μου, ότι έπραξα ως όφειλα προς την Πολιτεία και τους μαθητές μου. 
  Μα μέρος της καρδιάς μου κρατούν κι άλλοι τόποι της πατρίδας μου. Η Καστοριά με τη λίμνη και την Παλιά της πόλη, με μύθους και ιστορίες για τα γουναράδικα και τις πλάβες, με ναούς βυζαντινούς και αριστοκρατικά οικήματα, που μαρτυρούν το μεγαλείο άλλων εποχών.   Η Ναύπακτος με το γραφικό λιμανάκι της και τις γύρω καφετέριες, να σφύζει από ζωή σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας και να ησυχάζει μόνο τις πολύ πρωινές ώρες. Κι εσύ περιδιαβαίνοντας στα στενά και ανηφορικά δρομάκια της, να αναλογίζεσαι τη βαριά ιστορία του τόπου και τη δύναμη εκείνων που επιβίωσαν ανάμεσα στη θάλασσα και το αγριάδα της περιοχής.   Οι Δελφοί, χαμένοι μέσα σε πράσινες και απόκρημνες πλαγιές, που παραδόξως αντί να σε τρομάζουν, σου χαρίζουν την ομορφιά και τη γαλήνη που ο Απόλλωνας, ο θεός του φωτός, εξέπεμπε προς κάθε κατεύθυνση.  Ο βράχος της Ακρόπολης, στον οποίο η Αθηνά στέφθηκε νικήτρια δίνοντας αίγλη και διαχρονικότητα στην πόλη που τραγούδησε ο Παλαμάς. Που όταν σταθείς μπροστά στα Προπύλαια, στις Καρυάτιδες και τον Παρθενώνα, φουσκώνεις από υπερηφάνεια, αλλά και αναμετράσαι με το σήμερα.  Η Θάσος κρατά πάντα μια θέση στην καρδιά μου για τον απίστευτο συνδυασμό θάλασσας, βουνού και πράσινου. Για τις παραλίες της μα κυρίως για την βραδινή βόλτα στο παλιό λιμάνι του Λιμένα και το ποτό που απόλαυσα στην εκεί απάνεμη παραλία, ενώ απέναντι αναβόσβηνε ο φάρος, παντοτινό σημάδι ασφάλειας και ελπίδας.
  Θα μπορούσα να συνεχίσω κι άλλο τον κατάλογο που άνοιξα. Ανώφελο όμως θα είναι. Γιατί όπως καταλαβαίνετε κάθε κομμάτι της Ελλάδας μας, κάθε γωνιά της, κι αυτές που ανέφερα κι άλλες πολλές που αφήνω, είναι δικές μου, είναι ο δικός μου τόπος, ατελείωτος, ολοφώτιστος, πλάνος μα και τόσο οικείος. 
  Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα (...) και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου.
                                                                                        Διονύσιος Σολωμός

Η εγγονή του Bernhard Schlink

      Η τελευταία μου εγγραφή για το 2023, ήθελα να είναι μία από τις  ΒιβλιοΑναγνώσεις μου. Ένα βιβλίο, που αγάπησα στη χρονιά που μας πέρασε, που με προβλημάτισε αλλά και μου χάρισε την ελπίδα ότι τίποτα απ΄ όσα κάνουμε στον άξονα της ανθρωπίνων αξιών δεν πάει χαμένο.

  Η εγγονή του Γερμανού συγγραφέα, Bernhard Schlink , (γνωστού από το best seller, Διαβάζοντας τη Χάννα) είναι ένα μυθιστόρημα, που μιλά κυρίως για τις σχέσεις των ανθρώπων και πως αυτές επηρεάζονται από τις κυρίαρχες ιδεολογίες κάθε τόπου ή εποχής.   Ο Schlink αριστοτεχνικά τοποθετεί τους ήρωες του στον ιστορικό χρόνο, η πλοκή του έργου είναι συναρπαστική και το απρόσμενα αισιόδοξο τέλος, ικανοποίησε τις προσδοκίες μου.

  Το μυθιστόρημα αυτό χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος μαθαίνουμε για τη γνωριμία του Δυτικογερμανού Κάσπαρ και της Ανατολικογερμανίδας Μπίγκιρτ,  το 1964, στο Ανατολικό Βερολίνο με την ευκαιρία της Γιορτής της Πεντηκοστής, όπου μαζεύονταν νέοι και από τις δύο πλευρές της πόλης. Μαθαίνουμε για τη σφοδρή επιθυμία της Μπίγκιρτ να αποδράσει προς τη Δύση, όπου θα είχε την ελευθερία να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο, για τις ιδιορρυθμίες της αλλά και τη μοναχική της ζωή, παρά την ανιδιοτελή αγάπη, που δέχεται από τον σύζυγό της τον Κάσπαρ.  Μα αυτό που συγκλονίζει τον Κάσπαρ δεν είναι μόνο ο ξαφνικός θάνατος της Μπίγκιρτ, αλλά και η ανακάλυψη του μεγάλου μυστικού της γυναίκας του. Προτού φύγει από την Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, για να ζήσει μαζί του, είχε γεννήσει ένα κοριτσάκι το οποίο εγκατάλειψε σε μια φίλη της με την εντολή να το αφήσει σε κάποιο ίδρυμα ή την εκκλησία. Ζούσε στη σκιά αυτού του γεγονότος, μην τολμώντας να το μαρτυρήσει ούτε στον άντρα της, διστάζοντας να το αναζητήσει, έως ότου έπεσε το τείχος και ενοποιήθηκε και πάλι η Γερμανία. Τότε δειλά δειλά άρχισε την αναζήτηση της κόρης που εγκατέλειψε έχοντας πολλές ενοχές, μα την πρόλαβε ο θάνατος.

Ο Ναζισμός επανακάμπτει στη σημερινή Γερμανία

  Στο δεύτερο μέρος, ο εβδομηντάρης πια Κάσπαρ, με τα ελάχιστα στοιχεία που έχει αφήσει η γυναίκα του, αποφασίζει να ψάξει την χαμένη κόρη της. Με μεθοδικότητα αλλά και τύχη την βρίσκει παντρεμένη, σε μια αγροτική κοινότητα εθνικιστών στην Κάτω Σαξωνία, με ένα κοριτσάκι δεκατεσσάρων ετών, την Ζίγκρουν. Η ζωή τους εμπνέεται από τα ιδεώδη του εθνικοσοσιαλισμού, πιστεύουν "στην ανωτερότητα της Γερμανικής φυλής και ονειρεύονται ότι μια μέρα, το σάπιο κατεστημένο που κυριαρχεί θα καταπέσει και με τη δική τους συνδρομή, για να δημιουργηθεί μία μεγάλη και ισχυρή Γερμανία. Μια Γερμανία όπου κάθε φυλετική ή κοινωνική μειονότητα θα εξαλειφθεί, μια Γερμανία που θα ανήκει στους νόμιμους ιδιοκτήτες της". 

  Ο Κάσπαρ θεωρεί, ότι οφείλει να καταβάλει κάθε προσπάθεια, για να απεγκλωβίσει τη νεαρή Ζίγκρουν, την εγγονή του εξ αγχιστείας, από τις αναχρονιστικές απόψεις με τις οποίες μεγαλώνει. 

  Δεν θα αποκαλύψω αν το κατορθώνει τελικά, ούτε ποια μέθοδο χρησιμοποιεί. Αυτά τα αφήνω για τον μελλοντικό αναγνώστη αυτού του ενδιαφέροντος μυθιστορήματος. Αν και πολλές φορές ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, ο Κάσπαρ, φτάνει στα όρια του, επιδεικνύει αξιοθαύμαστη υπομονή αλλά και επιμονή στην προσπάθεια του αυτή. Εξάλλου όπως καταλαβαίνετε κι εσείς, δεν είναι και πολύ εύκολο ένας εβδομηντάχρονος να  μεταπείσει μία έφηβη, που πέρα από τις παγιωμένες αντιλήψεις της είναι και πολύ έξυπνη. 

  Ο Bernhard Schlink, μέσα από το μυθιστόρημα Η εγγονή, καταπιάνεται με κάποια από τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα της χώρας του, όπως:

 α) Τις δύο μεταπολεμικές Γερμανίες με τα διαφορετικά πολιτικά συστήματα, τα οποία λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους μας. Εντύπωση μου έκανε η πληροφορία, ότι κάποιος μπορούσε να μετακινηθεί από το Δυτικό Βερολίνο προς το Ανατολικό, διαμέσου κάποιας επίσημης πύλης εισόδου, με μόνον περιορισμό ότι έπρεπε να το έχει εγκαταλείψει ως τα μεσάνυχτα. Το αντίθετο δεν επιτρεπόταν, αφού πολλοί Ανατολικογερμανοί επιθυμούσαν να δραπετεύσουν στην Δύση, μην αντέχοντας την έλλειψη των ατομικών ελευθεριών και τον απομονωτισμό τον οποίο έπρεπε να υπομένουν οι κάτοικοι της Λ.Δ.Γ. (όπως και η Μπίγκιρτ).

β) Την υποτίμηση που ένιωθαν οι Ανατολικογερμανοί, από τους Δυτικογερμανούς, όχι μόνο μετά την πτώση του τείχους και την ενοποίηση της χώρας, αλλά και πριν. Η Δυτική Γερμανία, ήταν μια πλούσια βιομηχανική χώρα, με ανεπτυγμένη τεχνολογία, όπου όλα λειτουργούσαν εντός του καπιταλιστικού οικονομικού πλαισίου αλλά με ατομικές ελευθερίες. Τους Ανατολικογερμανούς τους περιφρονούσαν διότι είχαν υποκύψει σε ένα πολιτικό σύστημα, που όσες επιτυχίες κι αν είχε, δεν μπορούσε να τους φτάσει. Αλλά και οι ίδιοι οι Ανατολικογερμανοί ένιωθαν μειονεκτικά έναντι των Δυτικών, βλέποντας την υστέρηση τους σε βασικούς τομείς της οικονομίας, της παιδείας, των ελευθεριών κλπ.

γ) Μια ακροδεξιά που αναπτύχθηκε στην πρώην Ανατολική Γερμανία, κυρίως ως αντίδραση σε εκείνο το πολιτικό σύστημα, που καταδίκασε την μισή Γερμανία, να ζει στη σκιά της άλλης μισής. Μια ακροδεξιά, που στο μυθιστόρημα αυτό είναι υπαρκτή αλλά κατακερματισμένη σε διάφορες ομάδες, σε αντίθεση με αυτό που γίνεται στη σημερινή Γερμανία, όπου το ακροδεξιό κόμμα AFD, έχει το 21% των ψηφοφόρων να το υποστηρίζουν. Μόνο που τώρα αντλεί τη δύναμή του από την απογοήτευση των Bernhard SchlinkΓερμανών από την τρικομματική τους κυβέρνηση, που εμφανίζεται αδύναμη να δώσει λύση στα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας.

  Κλείνοντας θα έλεγα, ότι το μυθιστόρημα αυτό μου άρεσε, διότι ο Schlink  ακουμπά στην ιστορία της σύγχρονης Γερμανίας, για να μας μιλήσει για τον έρωτα, την αληθινή αγάπη, τις δύσκολες σχέσεις (Κάσπαρ - Μπίγκιρτ, Κάσπαρ - Ζίγκρουν), τον πόθο της ελευθερίας και την αξία της πάλης ενάντια στις σκοταδιστικές ακροδεξιές απόψεις, που κατακλύζουν όχι μόνο την Γερμανία αλλά και ολόκληρη  την Ευρώπη πλέον.

Η γέννηση του Χριστού στην Τέχνη

 Η Γέννηση του Χριστού έχει ιστορηθεί πολλές φορές από σημαντικούς καλλιτέχνες. Βασική έμπνευση αποτελούν οι Ευαγγελικές περικοπές. Αν και κάθε ζωγράφος αποδίδει διαφορετικά το ίδιο θέμα, η αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής, αλλά και ο προσκυνητής, είναι η ίδια. Στέκεσαι μπροστά στην κάθε εικόνα με την γλυκύτητα που αρμόζει στη στιγμή, ξεχνώντας προς στιγμή ότι το εικονιζόμενο βρέφος είναι ο μετέπειτα Ιησούς, ο Θεός, ο ιδρυτής μίας θρησκείας, εκείνος που έφερε στον κόσμο ένα νέο, πρωτάκουστο μήνυμα. Μα έτσι δεν γίνεται πάντα με τη γέννηση κάθε νέου ανθρώπου; Χαιρόμαστε την στιγμή, διότι κάθε νεογέννητο εκφράζει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

  Στη σημερινή εγγραφή μου θα σας παρουσιάσω τρεις εικόνες με θέμα τους τη Γέννηση του Χριστού, τις οποίες κατά την προσωπική μου γνώμη συγκαταλέγω μεταξύ των ομορφότερων ζωγραφικών έργων, με το θέμα αυτό.

  Η πρώτη είναι Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, του κρητικού καλλιτέχνη, που μεγαλούργησε στο μακρινό Τολέδο της Ισπανίας. Η εικόνα αυτή, με τίτλο, "Η προσκύνησης των ποιμένων", είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα. Κάτω έχουμε το ανθρώπινο στοιχείο, την Παναγία με τον νεογέννητο Χριστό και τους βοσκούς που μαζεύτηκαν εκεί από την γύρω περιοχή, οι οποίοι έσπευσαν μόλις κατάλαβαν ότι κάτι θαυμαστό γινόταν στην κοντινή τους σπηλιά. Είναι οι πρώτοι που αντιλαμβάνονται ότι κάτι σημαντικό συντελείται εκεί μπροστά τους εκείνη την νύχτα. Βλέπουμε την συντριβή στα πρόσωπά τους και σε όλη τη στάση των σωμάτων τους. Ο Χριστός εκπέμπει το δικό του φως, το οποίο φωτίζει τα πρόσωπα όσων των περιστοιχίζουν και συνδέει την εικόνα της Γέννησης με τις ουράνιες στρατιές των αγγέλων, οι οποίοι από ψηλά (το δεύτερο τμήμα της εικόνας), με όλη την λαμπρότητά τους δοξάζουν τον ερχομό του Θεανθρώπου στον δικό μας κόσμο. 

  Η δεύτερη εικόνα που μου αρέσει, είναι: Η μυστική Γέννηση του Σάντρο Μποτιτσέλι. Είναι στην ίδια λογική με την πρώτη εικόνα, και πάλι το κύριο θέμα είναι η προσκύνηση των βοσκών από την γύρω περιοχή, με πολλούς αγγέλους όχι μόνο πάνω στον ουρανό αλλά και χαμηλότερα από την Φάτνη, που δοξάζουν τον ερχομό του Σωτήρα Ιησού στην Γη. Η εικόνα δεν προκαλεί το δέος, όπως η εικόνα του Ελ Γκρέκο, αλλά είναι πιο ενθουσιώδης, πιο παιχνιδιάρικη θα τολμούσα να πω. Εντύπωση προκαλεί ο Ιωσήφ, ο οποίος κρύβει το πρόσωπό του, ίσως αναλογιζόμενος το βάρος της ευθύνης που έχει επωμιστεί.

  Η τρίτη εικόνα, είναι του Φώτη Κόντογλου, του μεγάλου αυτού Μικρασιάτη συγγραφέα και πρόσφυγα καλλιτέχνη, που επανέφερε την βυζαντινή αυστηρότητα στην αγιογραφία. Δίχως προοπτική αλλά με κάμποσους συμβολισμούς και με έναν ζωγραφικό τύπο, που ακολουθείται αυστηρά ως τις μέρες μας, από τους περισσότερους Έλληνες αγιογράφους. Στην εικόνα που βλέπουμε, το σπήλαιο βρίσκεται στην μέση, κατάμαυρο κι έξω από αυτό βρίσκεται η Παναγία με τον νεογέννητο και φασκιωμένο Χριστό. Η ζωή ξεπροβάλλει από το σκοτάδι, τον θάνατο. Πίσω από το κυρίως θέμα ξεπροβάλλουν οι άγγελοι, οι οποίοι αναγγέλλουν την χαρμόσυνη είδηση στους βοσκούς της γύρω περιοχής, οι οποίοι είναι οι μόνοι μάρτυρες του θαυμαστού αυτού γεγονότος. Κάτω αριστερά ένας ακόμα γέρο βοσκός συνομιλεί με τον Ιωσήφ που φαίνεται να βαραίνει από την ευθύνη, που έχει αναλάβει. Κάτω δεξιά, βλέπουμε δύο γυναίκες να ετοιμάζονται να κάνουν μπάνιο το μωρό  (το φωτοστέφανο δηλώνει ότι είναι ο Χριστός). Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αυτή είναι μία λεπτομέρεια δανεισμένη από τα απόκρυφα Ευαγγέλια.
Καλά Χριστούγεννα, φίλοι μου, είθε η Γέννηση του Χριστού να φέρει την Ειρήνη σε κάθε εμπόλεμη περιοχή του πλανήτη μας!

Η Ελένη του Νάνου Βαλαωρίτη (ως ελάχιστη αποτίμηση τιμής)

  Στην άκρη ενός κλειστού κόλπου, κάπου στα νότια της Μυκόνου, βρίσκεται ένα από τα πολλά ξενοδοχεία των Κυκλάδων. Σε ένα δωμάτιο του μένει η Ελένη, μια γυναίκα που ξέρει να φροντίζει τον εαυτό της, ντυμένη πάντα κομψά, νωχελική μα όχι παραιτημένη, που απολαμβάνει την ανιαρή ζωή των διακοπών της, ανεπηρέαστη απ΄ όσα γίνονται δίπλα της.

Αφήνει τις μέρες να περνούν αβίαστα, χαλαρώνοντας στην πισίνα με θέα το γαλάζιο του Αιγαίου. Αργά το απόγευμα, ξυπόλυτη περπατάει στην άμμο, αφήνοντας τα κύματα να σβήνουν τις πατημασιές που αφήνει πίσω της, ενώ η αύρα του θαλασσινού αέρα χορεύει στα κυματιστά μαλλιά της και οι ακτίνες του ήλιου από τη Δύση αγγίζουν απαλά το πρόσωπό της. Στο δείπνο πάντα είναι μόνη, παραδομένη στην απραξία της ημέρας που μόλις πέρασε, για να καταλήξει στο μπαλκόνι του δωματίου της, σβήνοντας όλα τα φώτα, θέλει να αφήσει τις αισθήσεις της απερίσπαστες σε εκείνα που το σκοτάδι κρύβει.

Για την Ελένη ο έρωτας είναι μια κάποια κατάσταση, η οποία στην παρούσα φάση της ζωής της, την αφήνει αδιάφορη. Προτιμά την ανεπιτήδευτη ευτυχία των μικρών απολαύσεων όπως ένα παγωτό, που της δροσίζει γλυκά τον ουρανίσκο. Ή την ατμόσφαιρα ενός βραδινού περιπάτου στο διπλανό ψαροχώρι ή ακόμη την ανάγνωση ενός βιβλίου κάτω από τη σκιά ενός θαλασσόδεντρου. Παρακολουθεί τα ηλιοβασιλέματα μηχανικά, αγνοώντας τη ρομαντική τους υπόσταση. Αντί να ψάχνει για εντυπωσιακές στιγμές, προτιμά να βυθίζεται στην ηρεμία της σιωπής, ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων και αφήνοντας το μυαλό της να περιπλανιέται ελεύθερο, δίχως κανενός είδους περιορισμούς. Ο έρωτας για εκείνη είναι η ομορφιά, που αναδύεται μέσα από την απλότητα της ζωής.

Όλα αυτά μέχρι την ημέρα, όπου σε μια από τις απογευματινές βόλτες της γνωρίζει έναν άνδρα. Καθόταν με το λινό του κουστούμι στην άμμο πετώντας τακτικά βότσαλα στο νερό. Το λευκό του καπέλο έκρυβε το πρόσωπό του, μέχρι που εκείνη στάθηκε μπροστά. Σήκωσε το κεφάλι του και τότε ανακάλυψε έναν άνδρα αρκετά μεγαλύτερό της, με ασπρισμένο μούσι να ζώνει το πρόσωπό του και μάτια στα οποία αναγνώρισε όλη την ματαιότητα της ζωής. Και της δικής της. Κάθισε δίπλα του, συζήτησαν αβίαστα σαν να γνωρίζονταν από καιρό κι ανακάλυψε ότι κι αυτός, όπως κι εκείνη, εκτιμούσε τα ελάχιστα, υπεραρκετά όμως για να σου χαρίσουν την ευτυχία, έστω της μιας στιγμής μόνο.

Σε αντίθεση με αυτήν όμως, αυτός δεν είχε παραδοθεί ακόμη, δεν είχε κλείσει καμία πόρτα στα κελεύσματα του έρωτα, πάντα του άρεσε η αψάδα, που του προκαλούσε στα σωθικά του, έστω κι αν οι δυνάμεις του τον είχαν προδώσει πια. Πέφτοντας το σκοτάδι της ζήτησε να βουτήξουν στο νερό, αφήνοντας τα ρούχα τους πίσω. Κι εκείνη το μόνο που βρήκε να του πει ήταν:

"Μήπως το νερό είναι κρύο;"

Εκείνος γέλασε κι άρχισε να βγάζει με επιμέλεια ένα ένα τα ρούχα του κι όταν φανερώθηκε η γύμνια του, ευτυχώς το σκοτάδι έκρυβε την φθορά του χρόνου, με σταθερό βηματισμό καλύφθηκε ως το λαιμό στα σκοτεινά νερά. Η Ελένη δεν δίστασε, ακολούθησε τις κινήσεις και τα βήματά του, χάθηκε στην αόρατη απεραντοσύνη της νύχτας, ως που βρήκε το ζεστό σώμα του άγνωστου σε εκείνην, μέχρι πριν λίγες ώρες, άντρα.

Το παραπάνω πεζό είναι ελεύθερη απόδοση του παρακάτω ποιήματος του Νάνου Βαλαωρίτη:

Σώματα χωρίς πρόσωπα συγκεκριμέναΠρόσωπα χωρίς σώματα σχηματισμέναΠου σβήνουν μόλις σβήσει ο ήλιοςΜε το θόρυβο μιας γραφομηχανής
Με μπράτσα γυμνά ρωμαλέα στο πλάι τουςΑντρειωμένοι ροχαλίζουν στον ύπνο τουςΚαι βλέπουν πως το χάος τούς νίκησεΣτα σιδερένια σαλόνια του ύπνου
Εξαϋλωμένα αισθήματα στην παραλίαΤων υπνοδοχείων της Μέσης ΚατηγορίαςΚαμωμένη από χρώματα και αρώματαΗ ωραία Ελένη ντυμένη της μόδας
Ρεμβάζει κι αναρωτιέται τί κάνειΚαθισμένη σ’ ένα τραπέζι με άλλουςΚοιτώντας νωχελικά το αργόσχολοΠλήθος της ζέστης της άσπρης σεζόν
Κι εγώ προσπαθώ να την πείσωΝα κάνουμε μπάνιο τη νύχτα οι δυο μας γυμνοίΑφήνοντας στην παραλία τα ρούχα μαςΚαι με ρωτάει αν το νερό θα’ ναι κρύο.                      Δειπνοσοφιστές,   10.4.1983 – 12.1.1984

ιστορίες ιντερνετικής τρέλας....

  Πριν λίγα χρόνια, το 2018, τότε που πολλοί φίλοι γράφαμε στα blogs του Pathfinder, κάποια στιγμή μας ανακοίνωσαν ότι τα ιστολόγια μας, θα καταργούνταν. Είχαν τουλάχιστον την ευθιξία να μας ειδοποιήσουν έγκαιρα, ώστε να λάβουμε τα μέτρα μας. Στην αρχή επικράτησε ένας σχετικός πανικός, δεν είναι λίγο να αισθάνεσαι ότι εγγραφές χρόνων πρόκειται να χαθούν σε μια στιγμή. Ούτε είναι εύκολο να ξέρεις, ότι μια όμορφη ιντερνετική παρέα που είχε δημιουργηθεί, σύντομα θα δυαλυόταν.

  Ευτυχώς τότε μπορέσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, αλληλο-υποστηριχτήκαμε και αλλάξαμε πλατφόρμα, προλαβαίνοντας να μεταφέρουμε κι ότι θεωρούσαμε σημαντικό. Κάποιοι χαθήκαμε τελικά, βρήκαμε όμως νέους φίλους, τέλος καλά, όλα καλά. (δείτε τι είχα γράψει τότε)

  Πριν λίγες μέρες, ξαφνικά νεκρώνει το Facebook που διατηρώ από το 2013, βγάζοντάς μου το παρακάτω μήνυμα: 

  Αν και έχουν περάσει τέσσερις μέρες, μάλλον το προσωρινά τείνει να γίνει μόνιμο. Αυτά που λέει το μήνυμα δεν έχουν λογική, αφενός διότι δεν έχω κανέναν τέτοιον συνδεδεμένο λογαριασμό, όπως αναφέρει στο instagram και αφετέρου μου διαγράφει το facebook, μαζί και το messenger, αφήνοντας το ένοχο Instagram, στο απυρόβλητο(!)  Επιπλέον, πουθενά δεν υπάρχει κάπου όπου μπορώ να υποβάλλω ένσταση, όσο για τα δικαστήρια, ας το αφήσω καλύτερα ασχολίαστο.

  Πουθενά δεν υπάρχει ένας υπεύθυνος να μιλήσεις μαζί του, ούτε δια ζώσης ούτε ασύγχρονα. Είσαι μόνος σου στο έλεος κάποιων μηχανών, που δουλεύουν με αλγόριθμους, τους οποίους βέβαια τους φτιάχνουν άνθρωποι, αλλά όπως φαίνεται, όχι και τόσο καλά. 

  Χάνω φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που ήθελα να ξέρω τι κάνουν κι αυτοί χαίρονταν με εμένα, ομάδες που συμμετέχω, φωτογραφίες που έχω αναρτήσει, αναμνήσεις, έναν τρόπο επικοινωνίας της δουλειάς μου. Χάνεται επιπλέον κάθε ανάρτηση, κάθε ποστάρισμα, σχόλιο, like, που έχω κάνει, οπουδήποτε αλλού, εντός του fb. Παύω να είμαι διαχειριστής σε ομάδες που συμμετείχα ή ίδρυσα, είναι σαν να μην υπήρξα εκεί μέσα για δέκα ολόκληρα χρόνια, μια ολική ψηφιακή διαγραφή μου. 

Κι όλα αυτά, δίχως καμία ειδοποίηση.

  Δημιουργώ αναγκαστικά νέο λογαριασμό, προσπαθώ να μαζέψω πρώτα πρώτα όλους τους φίλους μου... και γράφω ένα μήνυμα όπου προσπαθώ να εξηγήσω τι έγινε και γιατί φτιάχνω νέο λογαριασμό. Κάνω το λάθος να χρησιμοποιήσω τη λέξη meta (την εταιρία που διαχειρίζεται το instagram και το facebook) και σε λίγη ώρα διαγράφεται η ανάρτησή μου. Θα το έλεγες και ψηφιακή τρομοκρατία ή τουλάχιστον λογοκρισία. Επικαλούνται ότι παραβιάζω τους όρους λειτουργίας του μέσου, και μου δίνουν προειδοποίηση για αυστηρότερη ποινή. Σε λίγη ώρα, πέφτει ο νέος μου λογαριασμός από τον υπολογιστή μου, κάθε λίγες ώρες αλλάζει η δικαιολογία, αλλά λειτουργεί κανονικά στο κινητό (!). Βλέπεις  και οι μηχανές με τους αλγόριθμους κάνουν λάθη, τι πρωτότυπο θα μου πεις! Από χτες λειτουργεί και στον σταθερό μου υπολογιστή αλλά κάθε φορά που το ανοίγω, μου ζητάει να επιλέξω αν θέλω να είμαι απλός (δωρεάν) συνδρομητής η επί πληρωμή (άνευ διαφημίσεων). Το καψόνι συνεχίζεται...

  Τώρα κάποιοι θα πουν, τι το θέλεις το facebook, το messenger και όλα αυτά.... Ενστερνίζομαι την άποψη, ότι είναι ο νέος τρόπος να επικοινωνείς με τον κόσμο, να εκφράζεις την καθημερινότητά σου, στα καλά και τα άσχημα, να γράφεις αυτά που σε απασχολούν. Προσωπικά κοινοποιώ σε μεγαλύτερο ακροατήριο τις εγγραφές του ιστολογίου μου, παρουσιάζω τη συγγραφική δουλειά μου και ενημερώνομαι από ομάδες που με ενδιαφέρουν. Συγχρόνως έχω τη χαρά να βλέπω φίλους και γνωστούς, πολλούς που έχω χρόνια να δω από κοντά, να επικοινωνώ μαζί τους, να γίνομαι συμμέτοχος στις χαρές και τις λύπες τους.    Τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Ίσως αλλάξω λίγο τη θεματολογία του. Περισσότερη έμφαση στη συγγραφική μου δουλειά και λιγότερη στις προσωπικές  μου στιγμές. Σαφώς και θα συνεχίσω να παρουσιάζω αυτά που με ενοχλούν. Και τέτοια υπήρχαν πολλά μέσα στο 2023.
 Το μέσον προσφέρεται δωρεάν, ωραία, το κατανοώ, αλλά από που ως που εκπορεύεται αυτή η παντοδυναμία τους, η ασυδοσία εν πολλοίς και ειδικά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου τα δικαιώματά μας είναι ισχυρά.  Είναι άραγε;

Η Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων κ' Οι χώρες της Επαγγελίας του Jean Michel Guenassia

Jean Michel Guenassia  Αν κάποιος θέλει να διαβάσει ένα μεγάλο μυθιστόρημα, με μία ιστορία ενηλικίωσης, με επεκτάσεις στον ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής που πραγματεύεται (1959 - 1989), με πρωταγωνιστές που ξεκινούν αμφισβητώντας τα πάντα αλλά στο τέλος αγωνίζονται για τη δική τους γη της επαγγελίας, τότε συστήνω ανεπιφύλακτα τα δύο αυτά έργα του Jean Michel Guenassia. Σίγουρα Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων υπερτερεί  του Οι χώρες της Επαγγελίας αλλά το δεύτερο, το οποίο διάβασα μετά από κάποιους μήνες, μου έδωσε τη χαρά να ξανασυντήσω παλιούς γνώριμους και να ακολουθήσω τη μετέπειτα ζωή τους. Διότι είναι γεγονός, ότι αναγνωστικά την ήθελα αυτήν τη συνέχεια, πιστεύω όμως ότι και ο συγγραφέας είχε την ανάγκη, να εξελίξει την πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών του, διότι τελειώνοντας Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, μου άφησε την αίσθηση, ότι δεν μου είχε πει όλα όσα χρειαζόμουν να ακούσω για τη ζωή τους. Σίγουρα όμως και τα δύο μυθιστορήματα μπορεί κάποιος να τα διαβάσει αυτόνομα.     Κεντρικό πρόσωπο των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, είναι ο Μισέλ Μαρινί, όπου το 1959 είναι μόλις δώδεκα χρόνων. Κακός μαθητής στο σχολείο, δίχως κανέναν προσανατολισμό στη ζωή του, μεγαλώνει μέσα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια. Κι όμως είναι μανιώδης αναγνώστης κάθε βιβλίου το οποίο μπορεί και το διαβάζει σε χρόνο ρεκόρ. Στον ελεύθερο χρόνο του συχνάζει στο μπιστρό Balto, όπου συναντιέται με τους φίλους του για να παίξει ποδοσφαιράκι, στο οποίο είναι παιχνίδι είναι ανίκητος. Στην πίσω αίθουσα του μπιστρό, λειτουργεί  μια άτυπη σκακιστική λέσχη, στην οποία κατορθώνει πολύ γρήγορα να γίνει δεκτός ως θεατής. Το ιδιαίτερο σε αυτήν τη λέσχη είναι, ότι εκεί συχνάζουν πολιτικοί πρόσφυγες από τις κομμουνιστικές χώρες, βρισκόμαστε στην εποχή του ψυχρού πολέμου, οι οποίοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους ασμένως εγκατέλειψαν τις οικογένειες τους, μαζί εγκατέλειψαν και τα ιδεώδη με τα οποία μεγάλωσαν και πίστεψαν για να γλιτώσουν τις ζωές τους. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι, ο Ίγκορ, ο Λεονίντ, ο Σάσα, ο Ίμρε και άλλοι, που κάνουν κάθε είδους δουλειές για να επιβιώσουν, φαινομενικά χωρίς κανένα μέλλον, διακρίνονται για την αισιοδοξία τους. Είναι αθεράπευτα αισιόδοξοι. Ο συγχρωτισμός του Μισέλ Μαρινί με αυτούς τους ανθρώπους, είναι η αιτία για να αλλάξουν τα πάντα στη ζωή του. Κοντά στον Σάσα, έναν αποκομμένο απ΄ τους υπόλοιπους πρόσφυγα,  κάνει και τα πρώτα του βήματα στην τέχνη της φωτογραφίας, με την οποία στο μέλλον θα ασχοληθεί επαγγελματικά.  Στις σελίδες των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, θα δούμε τις ανησυχίες της γαλλικής νεολαίας της δεκαετίας του '60, θα νιώσουμε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα του πρωταγωνιστή για τη γυναίκα που τον σημάδεψε για πάντα, την Καμίγ, τις ανησυχίες του ιδεαλιστή αδελφού του Φρανκ αλλά και την ιδιαίτερη  σχέση του Μισέλ με την κοπέλα του Φρανκ, την Σεσίλ και τον αδελφό της. Κι όλα αυτά με φόντο τον Αλγερινο-γαλλικό πόλεμο, που σκίαζε όλη της Γαλλική κοινωνία. Στον πόλεμο αυτόν στέλνεται και ο Φρανκ, ο οποίος μπλέκει σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, από την οποία όπως φαίνεται δεν υπάρχει διαφυγή. Χωρίζει την Σεσίλ με έναν άκομψο τρόπο, γεγονός που αυτή ποτέ δεν του συγχωρεί.    Οι Χώρες της Επαγγελίας ακολουθούν όχι μόνο τον Μισέλ Μαρινί (από τα δεκαεπτά του και μετά) αλλά και τον αδελφό του, τον Φρανκ, ο οποίος βρίσκεται εγκλωβισμένος στην Ελεύθερη πια Αλγερία, έχοντας πείσει τον εαυτό του, ότι εκεί επιτέλους θα οικοδομηθεί ένα νέο, δίκαιο, μα κυρίως σοσιαλιστικό κράτος. Συγχρόνως παρακολουθούμε και τη συνέχεια της ζωής των μελών της Λέσχης των Αθεράπευτα Αισιόδοξων του μπιστρό Batlo. Του Ίγκορ, ο οποίος γεμάτος τύψεις, αποδέχεται ένα έγκλημα το οποίο ουδέποτε διέπραξε. Αφού αποφυλακιστεί μαζί με τον Λεονίντ και τον Μισέλ ταξιδεύουν ως το Ισραήλ. Οι δύο πρώτοι προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους σε μία χώρα που αποδέχεται τον καθένα, φτάνει να δηλώνει Εβραίος και ο Μισέλ για να αναζητήσει την αγαπημένη του Καμίγ, της οποίας έχει χάσει τα ίχνη. Κι από εκεί και πέρα ξεκινά ένα απίστευτο γαϊτανάκι εξελίξεων και συμπτώσεων, τις οποίες ο συγγραφέας με μαεστρία παρουσιάζει, την μία εστιάζοντας στον Μισέλ και την άλλη στον Φράνκ, τα δύο αδέλφια που έχουν χάσει τα ίχνη ο ένας του άλλου.  Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν ανατρέπεται πλήρως το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό, βρίσκουμε τον Φράνκ ως έναν ιδιαίτερα αγαπητό μοναχό στην ενδοχώρα της Ρωσίας. Το αποκορύφωμα έρχεται όταν τα αδέλφια συναντώνται, μαζί τους και η κόρη του Φρανκ και της Σεσίλ, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε έως τότε.
  Και τα δύο μυθιστορήματα διαβάζονται ευχάριστα, κράτησαν το ενδιαφέρον μου αμείωτο σε κάθε στιγμή του, απόλαυσα μια ιστορία με πολλές διαφορετικές παραμέτρους και τελικά με δικαίωσαν,  που τα επέλεξα. Τα πλεονεκτήματά τους είναι ότι κατόρθωσαν να με συμπαρασύρουν σε ένα νοερό ταξίδι στον χρόνο και την εποχή όπου διαδραματίστηκαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα στην ήπειρο μας, να με τοποθετήσουν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές τους, να με κάνουν συμμέτοχο των αγωνιών και των προσδοκιών τους. Ο Γάλλος συγγραφέας  Jean Michel Guenassia, απέδειξε  πόσο μεγάλος συγγραφέας είναι, φτιάχνοντας δύο πολυσέλιδα μυθιστορήματα, τα οποία όχι μόνο δεν σε κουράζουν αλλά τελειώνοντάς τα, αισθάνεσαι εκείνη την ιδιαίτερη ικανοποίηση που αφήνει η ανάγνωση ενός βιβλίου, που σε κάνει σοφότερο άνθρωπο.