Vasileios Diakovasilis's Blog, page 8

Ελβετία...ÎµÎ½Ï„Ï Ï€ÏŽÏƒÎµÎ¹Ï‚! (μέρος 1ον)

Ζυρίχη, φαίνεται το περίφημο ρολόι
του προτεσταντικού Ναού
του Αγίου Πέτρου. Είναι το μεγαλύτερο
 ÏƒÏ„ην Ευρώπη, με διάμετρο 8,7 μ.  Î ÏÏŒÏƒÏ†Î±Ï„α είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την Ελβετία, φιλοξενούμενος για λίγες Î¼Î­ÏÎµÏ‚ και έτσι να μπορέσω να γνωρίσω αρκετές πτυχές της πλούσιας Î±Ï…τής χώρας, της κεντρικής Ευρώπης. Μια χώρα που η ουδετερότητά της, της έχει χαρίσει 200 χρόνια ειρήνης, με τις ισχυρές τράπεζες της, όπου φυλάσσεται μεγάλο μέρος της παγκόσμιας ρευστότητας (νόμιμης και κρυφής), με το απίστευτο σιδηροδρομικό της δίκτυο, που φτάνει - στην κυριολεξία - παντού, με τις όμορφες εικόνες των καταπράσινων λιβαδιών και των πολλών λιμνών, με την ανεπτυγμένη κτηνοτροφία και την άνθηση του τουρισμού της  κλπ κλπ. Σε αυτή την εγγραφή μου θα περιοριστώ σε κάποια μόνο από αυτά που μου έκαναν εντύπωση, από την δική μου σκοπιά.  Παλιά πόλη του Sankt Gallen  Î¤Î¿ Sankt Gallen είναι το σημαντικότερο οικονομικό κέντρο  της ανατολικής Ελβετίας. Πόλη με 80.000 κατοίκους περίπου, παρουσιάζει ιδιαίτερη τουριστική κίνηση εξαιτίας της παλιάς της πόλης που διατηρείται αναλλοίωτη όπως τον 18ο αιώνα, τότε που άκμασε λόγω της ανάπτυξης της κλωστοϋφαντουργίας σε αυτήν και του συγκροτήματος του Αββαείου του Αγίου Γάλλου, που η σημερινή του μορφή χρονολογείται από το 1750 περίπου, όπως βέβαια και από την Βιβλιοθήκη της, ίσως η παλιότερη σωζόμενη της Ευρώπης, από το 720 μ.Χ. Άποψη του ιστορικού κέντρου από ψηλά, με το πράσινο να το περιστοιχίζει.
Το ιστορικό κέντρο είναι όλο πεζοδρομημένο, με πολλά καταστήματα όλων των ειδών, σε όλους τους δρόμους του, με τα παραδοσιακά του κτίσματα άριστα διατηρημένα, καθαριότητα η οποία επιτυγχάνεται αβίαστα από τους ίδιους τους κατοίκους αλλά και από τον τοπικό δήμο καθώς και την απόλυτη αίσθηση ότι τίποτε δεν είναι αφημένο στην τύχη του. Άποψη της πλατείας Gallusplatz
Στη συνέχεια θα παραθέσω κάποιες φωτογραφίες, με ιδιαίτερες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, που αξίζει ο επισκέπτης να προσέξει. 






Και μια φωτογραφία από την καθημερινή κίνηση σε ένα από τους πεζόδρομους της πόλης (Marktgasse).
Αββαείο του Αγίου ΓάλλουΤο συγκρότημα αποτελείται από πολλά κτίσματα στα οποία πέρα από το Ιστορικό Μουσείο της πόλης, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γάλλου και την περίφημη Βιβλιοθήκη, στεγάζονται και αρκετές δημόσιες υπηρεσίες. Ο αύλειος χώρος του αποτελεί σημείο αναψυχής για τους κατοίκους της πόλης, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου γίνεται το περίφημο φεστιβάλ του Σανκτ Γκάλεν  ή από παρέες νέων ανθρώπων, που απολαμβάνουν την ηρεμία της περιοχής.  Το διπλό Καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού
Εσωτερικό του Αγίου Γάλλου, ο οποίο έδρασε στη περιοχή
 ÎºÎ±Ï„ά τον 6ο αιώνα και η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Οκτωβρίου (από Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθόδοξους)

Είσοδος στη Βιβλιοθήκη με την ελληνική επιγραφή: ΨΥΧΉΣ ΙΑΤΡΕΙΟΝ. 
Η βιβλιοθήκη έχει διασώσει πολλά έργα των αρχαίων Î•Î»Î»Î®Î½Ï‰Î½,
τα οποία μεταφράστηκαν στα Λατινικά. Μέσα είναι εντυπωσιακή, με τις βαριές, καλά προστατευμένες ξύλινες προθήκες γεμάτες σπάνια χειρόγραφα και βιβλία. Λεπτομέρεια: Για να προστατευτεί το ξύλινο δάπεδο από τους χιλιάδες επισκέπτες που δέχεται κάθε χρόνο, φοράς παντόφλες κάτω από τα παπούτσια σου, προτού εισέλθεις. Περιέργεια σου προκαλούν οι αιγυπτιακές μούμιες που εκτίθενται μαζί με μια τεράστια υδρόγειο σφαίρα.
Τμήμα του αύλειου χώρου με παρέες παρέες νεαρών να απολαμβάνουν
τη συζήτησή τους στην απογευματινή ηρεμία της περιοχής.

Μετακινήσεις  ÎœÎ­ÏƒÎ± στις πόλεις τους, δεν υπάρχει το κυκλοφοριακό κουμφούζιο, στο οποίο είμαστε εμείς συνηθισμένοι. Ελάχιστα αυτοκίνητα θα περάσουν από το κέντρο, οι διαβάσεις πεζών (με έντονη κίτρινη διαγράμμιση) είναι ιερές για όλους, τόσο που περνάς δίχως να ελέγξεις αν έρχεται αυτοκίνητο. Απλώς περνάς. Αν έρχεται αυτοκίνητο εκείνο σταματά πολύ πιο πριν. Γενικά οι Ελβετοί διακρίνονται για την ηρεμία τους, δεν βιάζονται, όλα όμως γίνονται στον χρόνο τους. Κορνάρισμα δεν ακούγεται πουθενά. Βέβαια η εικόνα αυτή αλλάζει όταν βγεις στους κεντρικούς αυτοκινητόδρομους, όπου υπάρχει κίνηση, σε άριστους δρόμους όμως από κάθε πλευρά και με απόλυτη τήρηση του ΚΟΚ.  Τα κύρια μεταφορικά τους μέσα είναι το τρένο, ηλεκτροκίνητο, το οποίο φτάνει όμως παντού, ακόμα και στα πιο ορεινά χωριά. Το τραμ και τα λεωφορεία εντός του αστικού ιστού και το ποδήλατο. Ειδικά για το τελευταίο θα δείτε ποδήλατα κάθε τύπου, ηλεκτροκίνητα, mountain, πόλης να κυκλοφορούν παντού, ακόμα και με ειδικά διαμορφωμένα τρέιλερ όπου σέρνουν τα παιδιά τους. Αντίθετα τα μηχανάκια είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Το γεγονός αποκτά ιδιαίτερη αξία αν αναλογιστούμε ότι η Ελβετία είναι μια ορεινή χώρα και οι πόλεις της κάθε άλλο από πεδινές είναι. Οι ανηφόρες και οι κατηφόρες βρίσκονται σε κάθε διαδρομή. Τρένο, που περνά κατά μήκος της παραλιακής πόλης του
Rorschach (δίπλα στη λίμνη Κωνστάντζα)
Τουριστικά βαγόνια για διαδρομή στη γύρω περιοχή,
συνδυασμός λιμναίας κα ορεινής διαδρομής.
Ζυρίχη: Το τραμ δίπλα δίπλα με τα ποδήλατα.
(συνεχίζεται...)

Ελβετία...ÎµÎ½Ï„Ï Ï€ÏŽÏƒÎµÎ¹Ï‚! ( μέρος 1ον)

Ζυρίχη, φαίνεται το περίφημο ρολόι
του προτεσταντικού Ναού
του Αγίου Πέτρου. Είναι το μεγαλύτερο
 ÏƒÏ„ην Ευρώπη, με διάμετρο 8,7 μ.  Î ÏÏŒÏƒÏ†Î±Ï„α είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την Ελβετία, φιλοξενούμενος για λίγες Î¼Î­ÏÎµÏ‚ και έτσι να μπορέσω να γνωρίσω αρκετές πτυχές της πλούσιας Î±Ï…τής χώρας, της κεντρικής Ευρώπης. Μια χώρα που η ουδετερότητά της, της έχει χαρίσει 200 χρόνια ειρήνης, με τις ισχυρές τράπεζες της, όπου φυλάσσεται μεγάλο μέρος της παγκόσμιας ρευστότητας (νόμιμης και κρυφής), με το απίστευτο σιδηροδρομικό της δίκτυο, που φτάνει - στην κυριολεξία - παντού, με τις όμορφες εικόνες των καταπράσινων λιβαδιών και των πολλών λιμνών, με την ανεπτυγμένη κτηνοτροφία και την άνθηση του τουρισμού της  κλπ κλπ. Σε αυτή την εγγραφή μου θα περιοριστώ σε κάποια μόνο από αυτά που μου έκαναν εντύπωση, από την δική μου σκοπιά.  Παλιά πόλη του Sankt Gallen  Î¤Î¿ Sankt Gallen είναι το σημαντικότερο οικονομικό κέντρο  της ανατολικής Ελβετίας. Πόλη με 80.000 κατοίκους περίπου, παρουσιάζει ιδιαίτερη τουριστική κίνηση εξαιτίας της παλιάς της πόλης που διατηρείται αναλλοίωτη όπως τον 18ο αιώνα, τότε που άκμασε λόγω της ανάπτυξης της κλωστοϋφαντουργίας σε αυτήν και του συγκροτήματος του Αββαείου του Αγίου Γάλλου, που η σημερινή του μορφή χρονολογείται από το 1750 περίπου, όπως βέβαια και από την Βιβλιοθήκη της, ίσως η παλιότερη σωζόμενη της Ευρώπης, από το 720 μ.Χ. Άποψη του ιστορικού κέντρου από ψηλά, με το πράσινο να το περιστοιχίζει.
Το ιστορικό κέντρο είναι όλο πεζοδρομημένο, με πολλά καταστήματα όλων των ειδών, σε όλους τους δρόμους του, με τα παραδοσιακά του κτίσματα άριστα διατηρημένα, καθαριότητα η οποία επιτυγχάνεται αβίαστα από τους ίδιους τους κατοίκους αλλά και από τον τοπικό δήμο καθώς και την απόλυτη αίσθηση ότι τίποτε δεν είναι αφημένο στην τύχη του. Άποψη της πλατείας Gallusplatz
Στη συνέχεια θα παραθέσω κάποιες φωτογραφίες, με ιδιαίτερες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, που αξίζει ο επισκέπτης να προσέξει. 






Και μια φωτογραφία από την καθημερινή κίνηση σε ένα από τους πεζόδρομους της πόλης (Marktgasse).
Αββαείο του Αγίου ΓάλλουΤο συγκρότημα αποτελείται από πολλά κτίσματα στα οποία πέρα από το Ιστορικό Μουσείο της πόλης, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γάλλου και την περίφημη Βιβλιοθήκη, στεγάζονται και αρκετές δημόσιες υπηρεσίες. Ο αύλειος χώρος του αποτελεί σημείο αναψυχής για τους κατοίκους της πόλης, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου γίνεται το περίφημο φεστιβάλ του Σανκτ Γκάλεν  ή από παρέες νέων ανθρώπων, που απολαμβάνουν την ηρεμία της περιοχής.  Το διπλό Καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού
Εσωτερικό του Αγίου Γάλλου, ο οποίο έδρασε στη περιοχή
 ÎºÎ±Ï„ά τον 6ο αιώνα και η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Οκτωβρίου (από Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθόδοξους)

Είσοδος στη Βιβλιοθήκη με την ελληνική επιγραφή: ΨΥΧΉΣ ΙΑΤΡΕΙΟΝ. 
Η βιβλιοθήκη έχει διασώσει πολλά έργα των αρχαίων Î•Î»Î»Î®Î½Ï‰Î½,
τα οποία μεταφράστηκαν στα Λατινικά. Μέσα είναι εντυπωσιακή, με τις βαριές, καλά προστατευμένες ξύλινες προθήκες γεμάτες σπάνια χειρόγραφα και βιβλία. Λεπτομέρεια: Για να προστατευτεί το ξύλινο δάπεδο από τους χιλιάδες επισκέπτες που δέχεται κάθε χρόνο, φοράς παντόφλες κάτω από τα παπούτσια σου, προτού εισέλθεις. Περιέργεια σου προκαλούν οι αιγυπτιακές μούμιες που εκτίθενται μαζί με μια τεράστια υδρόγειο σφαίρα.
Τμήμα του αύλειου χώρου με παρέες παρέες νεαρών να απολαμβάνουν
τη συζήτησή τους στην απογευματινή ηρεμία της περιοχής.

Μετακινήσεις  ÎœÎ­ÏƒÎ± στις πόλεις τους, δεν υπάρχει το κυκλοφοριακό κουμφούζιο, στο οποίο είμαστε εμείς συνηθισμένοι. Ελάχιστα αυτοκίνητα θα περάσουν από το κέντρο, οι διαβάσεις πεζών (με έντονη κίτρινη διαγράμμιση) είναι ιερές για όλους, τόσο που περνάς δίχως να ελέγξεις αν έρχεται αυτοκίνητο. Απλώς περνάς. Αν έρχεται αυτοκίνητο εκείνο σταματά πολύ πιο πριν. Γενικά οι Ελβετοί διακρίνονται για την ηρεμία τους, δεν βιάζονται, όλα όμως γίνονται στον χρόνο τους. Κορνάρισμα δεν ακούγεται πουθενά. Βέβαια η εικόνα αυτή αλλάζει όταν βγεις στους κεντρικούς αυτοκινητόδρομους, όπου υπάρχει κίνηση, σε άριστους δρόμους όμως από κάθε πλευρά και με απόλυτη τήρηση του ΚΟΚ.  Τα κύρια μεταφορικά τους μέσα είναι το τρένο, ηλεκτροκίνητο, το οποίο φτάνει όμως παντού, ακόμα και στα πιο ορεινά χωριά. Το τραμ και τα λεωφορεία εντός του αστικού ιστού και το ποδήλατο. Ειδικά για το τελευταίο θα δείτε ποδήλατα κάθε τύπου, ηλεκτροκίνητα, mountain, πόλης να κυκλοφορούν παντού, ακόμα και με ειδικά διαμορφωμένα τρέιλερ όπου σέρνουν τα παιδιά τους. Αντίθετα τα μηχανάκια είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Το γεγονός αποκτά ιδιαίτερη αξία αν αναλογιστούμε ότι η Ελβετία είναι μια ορεινή χώρα και οι πόλεις της κάθε άλλο από πεδινές είναι. Οι ανηφόρες και οι κατηφόρες βρίσκονται σε κάθε διαδρομή. Τρένο, που περνά κατά μήκος της παραλιακής πόλης του
Rorschach (δίπλα στη λίμνη Κωνστάντζα)
Τουριστικά βαγόνια για διαδρομή στη γύρω περιοχή,
συνδυασμός λιμναίας κα ορεινής διαδρομής.
Ζυρίχη: Το τραμ δίπλα δίπλα με τα ποδήλατα.
(συνεχίζεται...)

Flashmob

 

  Flash mob.. Î‘νακάλυψα τον όρο στο YouTube, καθώς έβλεπα κάποια πολύ όμορφα και ευφάνταστα, Î±Ï€ÏÏŒÏƒÎ¼ÎµÎ½Î± δρώμενα δρόμου. Έτσι θα τα έλεγα εγώ, αλλά ήδη ο ξενικός όρος έχει καθιερωθεί παντού, οπότε μένω κι εγώ σε αυτόν.

Σύμφωνα με την Βικιπαίδια, flashmob νοείται μια σύντομη εκδήλωση σε δημόσιο χώρο, από ομάδα ανθρώπων, που ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά, και μετά το δρώμενο τους διαλύονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Επιτυχημένο θεωρείται αν φανεί αυθόρμητο και προκαλέσει την έκπληξη στους τυχόν θεατές τους. 

  Στο YouTube, κυκλοφορούν εκατοντάδες σχετικά βίντεο, άλλα πρόχειρα, άλλα που φαίνεται ότι από πίσω τους υπάρχουν πολλές ώρες πρόβας, άλλα όμορφα και άλλα αδιάφορα, από ερασιτέχνες ή επαγγελματίες καλλιτέχνες. Μάλιστα, τώρα τελευταία, την μόδας ήταν οι προτάσεις γάμου, με τρόπο που αφήνει σίγουρα άφωνη την υποψήφια νύφη. 

  Αλλά η σημερινή μου εγγραφή δεν χρειάζεται πολλά λόγια, καλύτερα είναι να σας παρουσιάσω κάποια από αυτά, που εμένα μου άρεσαν περισσότερο:

 Î¤Î¿ πρώτο είναι από την Ottava του Καναδά, γίνεται με την ευκαιρία του τοπικού ελληνικού φεστιβάλ το 2011 ÎºÎ±Î¹ έχει θέμα το κλασσικό συρτάκι Zorbas.  Το ωραίο εδώ είναι ότι και οι "άσχετοι" θεατές, στο τέλος γίνονται συμμετέχοντες.

  Το δεύτερο είναι από το παλιό λιμάνι των Χανίων το 2014, όπου όλα φαίνονται φυσιολογικά, οι άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους χαλαρά, όταν από το πουθενά ξεκινά ένας απίστευτος πεντοζάλης από όλον τον κόσμο. Προσέξτε την λεπτομέρεια του μικρού στην αρχή, που δίνει το σύνθημα με το νταούλι, για να ξεκινήσει όλο το δρώμενο. 


  Το τρίτο γίνεται στην Ισπανία 2012, στα πλαίσια του εορτασμού των 130 χρόνων από την ίδρυση της της τράπεζας Sabadell με τίτλο "είμαστε όλοι Sabatell". Συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα Valles, τα μέλη της όπερας Amics και η ομάδα Coral Belles Arts. Το μουσικό κομμάτι είναι το γνωστό όλους μας: Η ωδή στη χαρά που μελοποίησε ο Μπετόβεν σε στίχους του Φρίντριχ Σίλερ.
   Î¤Î¿ τέταρτο είναι από τη Βερόνα της Ιταλίας, του 2014, με τη συμμετοχή τοπικών συγκροτημάτων πάνω στο πολύ γνωστό: "Peter Gunn Theme" των Blues Brothers. Η πολύ μεγάλη οργάνωση είναι εμφανής αλλά εξίσου και το άριστο αποτέλεσμα.
  Αυτά λοιπόν είναι κάποια παραδείγματα, ενός πολύ όμορφου δρώμενου, που το συναντάμε σε όλον τον κόσμο. Μου έκαναν εντύπωση στα σχόλια που διάβασα, κάτω από το τρίτο βίντεο (μπορείτε να τα δείτε κι εσείς), όπου πολύς κόσμος νοσταλγεί τις ημέρες εκείνες που μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερος στις πλατείες των πόλεων του και αν ήταν τυχερός να απολαύσει ένα τέτοιο δρώμενο. Άλλοι πάλι συγκινούνται διότι ήταν εκεί και άλλοι απλώς και μόνο με την απίστευτη αίσθηση που προσλαμβάνουν από την παρακολούθηση του βίντεο.   ÎŒÏ€Ï‰Ï‚ κι εγώ, πιστεύω κι εσείς, βλέποντάς τα, θαυμάζω και τους συντελεστές τους αλλά και τον άνθρωπο που είναι ικανός να δημιουργεί πέρα από τα καθιερωμένα, που είναι ικανός να προωθεί τον πολιτισμό  του και να τον κάνει προσιτό στον καθένα, με τρόπο όμορφο, με τρόπο που τιμά τον ίδιο. Η δύναμη της ειρηνικής συνύπαρξης όλων μας είναι αυτή.

Το σπίτι της σιωπής Ï„Î¿Ï ÎŸÏÏ‡Î¬Î½ Παμούκ

Orhan Pamuk   Î— ανάγνωση για δεύτερη φορά ενός μυθιστορήματος, αν και οι περισσότεροι δεν το κάνουμε συχνά, μπορεί να αποδειχθεί μια πράξη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ειδικά αν αυτή γίνει σε χρόνο, που να απέχει αρκετά από την πρώτη φορά. Αυτό συνέβη και σε μένα, με το βιβλίο του Ορχάν Παμούκ, "Το σπίτι της σιωπής" του μόνου Τούρκου συγγραφέα βραβευμένου με ÎÏŒÎ¼Ï€ÎµÎ».   Î ÏÏŽÏ„α πρώτα γιατί με έφερε και πάλι κοντά στον Τουρκικό Λαό, μου θύμισε ότι κι αυτοί στην καθημερινότητά τους, λίγο πολύ, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, έστω κι αν οι κυρίαρχες πολιτικές επιλογές της γειτονικής χώρας  μας δημιουργούν καθημερινά προβλήματα. Ο δεύτερος λόγος, είναι ο τρόπος που γράφει. Προσωπικά η γραφή του με αιχμαλωτίζει, με κάνει να ακολουθώ πειθήνια τους πρωταγωνιστές του, να πιάνομαι από τις κουβέντες τους ακόμα και τις φαινομενικά πιο ασήμαντες, Î½Î± ακολουθώ αγόγγυστα την αργή ροή της ιστορίας που θέλει να μου διηγηθεί, διότι ο χρόνος έχει την δική του αξία και αυτό φροντίζει ο συγγραφέας να μου το κάνει ξεκάθαρο. Υπάρχουν συχνές επαναλήψεις γεγονότων και καταστάσεων ενώ οι νέες πληροφορίες προστίθενται αβίαστα. Κι όμως, οι αγωνίες των πρωταγωνιστών του, η απελπισία τους, η φαινομενική αδράνεια τους, τα όνειρά τους, όταν φανερώνονται, με κάνουν να συμπάσχω μαζί τους.
  "Το σπίτι της σιωπής" είναι το δεύτερο Î¼Ï…θιστόρημα του Παμούκ, κυκλοφόρησε στην Τουρκία του 1983 και διαπραγματεύεται, μεταξύ των άλλων, ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα του συγγραφέα, που είναι την πάλη της σύγχρονης Τουρκίας ανάμεσα στο ανατολίτικο παρελθόν της από τη μία και την προσπάθεια της από την άλλη να ενταχθεί πολιτισμικά στον δυτικό κόσμο.  Για να ακριβολογώ, την πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνων Ï€Î¿Ï… οραματίζεται μία Τουρκία ως μια σύγχρονη χώρα του Δυτικού ÎºÏŒÏƒÎ¼Î¿Ï… και εκείνων που αρνούνται να εγκαταλείψουν ÏŒÏƒÎ± κουβαλούν μαζί τους από τα χρόνια της ένδοξης Οθωμανικής περιόδου. Κι αν αυτή η διαμάχη ήταν ξεκάθαρη όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο του, σήμερα μετά από δεκαοχτώ χρόνια Ερντογανικής εξουσίας, δεν ξέρω καν πόσες δυνάμεις έχουν απομείνει σε εκείνους Ï€Î¿Ï… πιστεύουν στο όραμα της Δύσης. Ο ίδιος ο συγγραφέας επιλέγοντας να ζει στην Κωνσταντινούπολη, την αγαπημένη του πόλη, σιωπά. Όχι αδίκως, αν σκεφτείς την μοίρα όλων εκείνων που τόλμησαν να αντιταχθούν στην ισλαμιστική στροφή που έχει επιφέρει ο πρόεδρος της στην γείτονα και τα μεγαλοϊδεατικά του οράματα. Και να μην ξεχνάμε βέβαια ότι στην Τουρκία, υπάρχει μια ιδιότυπη Î´Î¹ÎºÏ„ατορία, η οποία παλαιότερα ελεγχόταν από τις δυνάμεις του βαθέως ÎšÎµÎ¼Î±Î»Î¹ÎºÎ¿Ï κράτους αλλά σήμερα ελέγχεται πλήρως από τις δυνάμεις που υποστηρίζουν τον νυν πρόεδρο. 
    Η ιστορία εξελίσσεται στο Τσενέχτισαρ, ένα ταχέως αναπτυσσόμενο προάστιο της Κωνσταντινούπολης, όπου μέρα με την μέρα, σηκώνονται πολυτελείς οικοδομές για να φιλοξενήσουν τους πλούσιους αστούς της Πόλης, αλλάζοντας όλη την γεωμορφολογία της περιοχής. Το παλιό, ξύλινο σπίτι, άλλοτε αρχοντικό, στο οποίο κατοικεί Î· γιαγιά Φατμά με τον πιστό της υπηρέτη, τον Ρετζέπ, στέκει ακόμα παρά τη φθορά του χρόνου και ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την εικόνα του πολύ επιδέξια, για να δείξει την επιμονή της ιδιοκτήτριας του, να μένει δέσμια του δικού της παρελθόντος. "Τα ξύλα του ξεβαμμένα, ο κισσός από τον πλαϊνό τοίχο έχει περάσει στην πρόσοψη, η σκιά της συκιάς πέφτει στα κλειστά παντζούρια της γιαγιάς, τα σιδερένια κάγκελα, στα παράθυρα του κάτω πατώματος έχουν σκουριάσει. ... Θυμήθηκα το γεμάτο σκόνη φως που τρύπωνε στο σπίτι από τα παντζούρια, τη μυρωδιά της μούχλας..."  Î¤Î¿Î½ Ρετζέπ, η Φατμά τον καλεί με το όνομά του αλλά γι΄ αυτήν πάντα θα είναι ο Τζουτζές της, με όλη την υποτιμητική σημασία της λέξης (τζουτζές: νάνος, γελωτοποιός). Αυτό που την συνδέει επιπλέον με τον Ρετζέπ, είναι ότι είναι νόθος γιος του μακαρίτη του άντρα της. Η Φατμά, όλη την ημέρα κάθεται στο δωμάτιο Ï„ης, το βράδυ δεν κοιμάται παρά μόνο την αυγή, χαμένη στις σκέψεις της και τις μνήμες της άχαρης ζωής της. Μόνη της συντροφιά ο Τζουτζές της, τον οποίο μισεί, και αυτό το μίσος μεγαλώνει μέρα με την μέρα όσο αισθάνεται την όλο και μεγαλύτερη ÎµÎ¾Î¬ÏÏ„ηση της από αυτόν. Ο μακαρίτης ο άντρας της, ο οραματιστής γιατρός, Σελάχαντιν, "σκότωσε" την προίκα της,  ώστε απερίσπαστος να συγγράψει την "σπουδαιότατη εγκυκλοπαίδεια Ï„ου" η οποία θα άνοιγε τα μάτια του αμόρφωτου Λαού, θα τον έβγαζε από την απάθεια του και την αποδοχή της μοίρας του και θα τον έφερνε κοντά στην πρόοδο της Δύσης, την οποία θαύμαζε απεριόριστα. Από την άλλη, αυτός είχε παραδοθεί στη δική του μοίρα, μένοντας Î¼Îµ μια γυναίκα με την οποία το μόνο που τον συνέδεε ήταν τα χρυσά κοσμήματα της, τα οποία τους συντηρούσαν, αρνούμενος να δουλέψει, αρνούμενος να ενταχθεί στην αληθινή κοινωνία που άλλαζε δραματικά μετά την επικράτηση του Κεμάλ, αιχμάλωτος ενός έργου το οποίο ποτέ δεν θα τελείωνε,  βυθισμένος στην λυτρωτική επίδραση του ποτού. Με τον θάνατο του, η Φατμά επιτέλους αισθάνθηκε λυτρωμένη από έναν μεγάλο βραχνά της ζωής της, η πρώτη της πράξη ήταν να κατέβη στο γραφείο-εργαστήριο του και να καταστρέψει κάθε χειρόγραφο της εγκυκλοπαίδειας του, που βρήκε. Έναν γιο είχαν μόνο, τον Ντογάν, ο οποίος πέθανε μη μπορώντας να αντέξει τον θάνατο της αγαπημένης του συζύγου.
  Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται την περίοδο πριν από την δικτατορία του Εβρέν (1980), όταν οι διαμάχη των αριστερών με τους ακροδεξιούς είχε εκτραχυνθεί, αφήνοντας δεκάδες νεκρούς καθημερινά πίσω της. Σε μια περίοδο λίγων ημερών μόνο, όταν αρχές του καλοκαιριού επισκέπτονται την γιαγιά Φατμά τα τρία εγγόνια της, για το ετήσιο μνημόσυνο των γονιών τους.  Ο μεγαλύτερος, ο Φαρούκ, ιστορικός, που όμως δεν βρίσκει κανένα ενδιαφέρον πια στην επιστήμη του, μπερδεμένος ανάμεσα στις δύο πολιτισμικές ταυτότητες του (Δυτικός και Οθωμανός) σε μια στιγμή λέει: "Παραδίδομαι επειδή δεν αντέχω να ζω με δύο ψυχές. Σου συμβαίνει αυτό καμιά φορά: είναι φορές που νομίζω ότι είμαι δύο άνθρωποι μαζί."  Χωρισμένος από την γυναίκα του, με μόνη του παρηγοριά το ποτό. Το ποτό ως γνωστό είναι απαγορευμένο στους Μουσουλμάνους, αλλά οι νεο-αστοί Τούρκοι, δεν τον ακολουθούν αυτόν τον κανόνα.  Η Νιλγκιούν, φοιτήτρια της Κοινωνιολογίας, κομμουνίστρια, η οποία ακολουθεί ένα αυστηρό Î·Î¼ÎµÏÎ®ÏƒÎ¹Î¿ πρόγραμμα απομόνωσης, σαν να μην την αφορά ο κόσμος του κοσμοπολίτικου θέρετρου που βρίσκεται.   Και ο μικρότερος, ο Μετίν, ο οποίος ονειρεύεται να βρεθεί στην Αμερική, όπου εκεί θα μπορέσει να ξεφύγει από τη μιζέρια και να φτιάξει τη χλιδάτη ζωή που ονειρεύεται. Πνίγεται κι αυτός (όπως ο παππούς του) απ΄ ότι του θυμίζει τις τουρκικές του ρίζες. Είναι ο μόνος όμως που τολμά, αν και μεθυσμένος, να ζητήσει από την γιαγιά του να δώσει την αγαπημένη της μονοκατοικία, ως αντιπαροχή για να πάρουν κι αυτοί τα διαμερίσματα που τους αναλογούν. Προσπαθεί να ενταχθεί στις παλιές παρέες του με τους γόνους των πλούσιων μεγαλοαστών, που όπως φαίνεται  ζουν άνευ ορίων τον εκδυτικοποιημένο τρόπο ζωής τους. Ο Μετίν προσπαθεί να φανεί "ισάξιος" τους, το διαβατήριο του είναι κάποιες χιλιάδες λίρες, που με πολύ κόπο δούλεψε το προηγούμενο διάστημα, αυτό όμως είναι ένα μυστικό του, που κανένας δεν πρέπει να μάθει.  Στον αντίποδα του Μετίν, βρίσκεται ο Χασάν, ανιψιός του Ρετζέπ, ο οποίος είναι ενταγμένος στην ακροδεξιά παράταξη. Προσπαθεί ακόμα να αποδείξει την πίστη του στους τοπικούς ηγετίσκους, συγχέοντας την επιθυμία του να ξεφύγει από τη μιζέρια της δικής του οικογένειας, με την επιθυμία του πατέρα του- επίσης νόθος του Σελάχαντιν- να μορφωθεί,  και το όνειρό του μια μέρα να διαπρέψει( στην παράταξη, στην κοινωνία;) όλα είναι μπερδεμένα μέσα του. Και γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν διαπιστώνει ότι οι παλιοί του φίλοι, τα εγγόνια της Φατμά, που μικροί έπαιζαν όλοι μαζί στην αυλή του σπιτιού τους, κάνουν ότι δεν τον γνωρίζουν. Αυτό, στο τέλος θα έχει τραγική κατάληξη και για τις δυο οικογένειες.
  Πιστεύω ότι ο κύριος χαρακτήρας του  μυθιστορήματος: Το Σπίτι της Σιωπής του Ορχάν Παμούκ, είναι η Φατμά και η δυστυχία που την ακολούθησε μετά τον γάμο που της επέβαλαν οι γονείς της, με τον γιατρό Σελάχαντιν.   Δεν μιλά, ποτέ δεν μιλούσε, ούτε στον άντρα της, ούτε όταν της ξόδεψε όλη την προίκα της, ούτε όταν εκείνος συνήψε σχέση με την παραδουλεύτρα τους. Ούτε και τώρα μιλά, παρά μόνο για να ζητήσει κάτι από τον Τζουτζέ της. Ακόμα και στα εγγόνια που ήλθαν να τη δουν και να κάνουν την προσευχή τους, όλοι μαζί, πάνω από τον τάφο των γονιών  τους, οι κουβέντες που ανταλλάσσει μαζί τους είναι μετρημένες. Αυτό που απουσιάζει από το σπίτι, μάλλον απουσίαζε πάντα, είναι το γέλιο, η χαρά, τα μικρά επιφωνήματα ευτυχίας, ακόμα και οι έντονες συζητήσεις ή οι οργισμένοι διαπληκτισμοί... είναι το σπίτι της Σιωπής.   Η Φατμά, δεν παύει για ούτε για μια στιγμή, να θυμάται με αγαλλίαση τα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια, με τις φίλες της και την επαφή της με τα βιβλία που εκείνες τις διάβαζαν αποσπάσματα. Οι περιπέτειες του Ροβινσώνα, "...όπου ένας Άγγλος ζούσε ολομόναχος σ΄ ένα ερημονήσι, επειδή είχε βυθιστεί το καράβι του, όχι δεν ήταν ολομόναχος, είχε και τον υπηρέτη του, που τον βρήκε έπειτα από χρόνια..." (ο παραλληλισμός με τη δική της κατάσταση είναι εμφανής)"Στη ζωή, όταν τελειώσει το μοναδικό ταξίδι με την άμαξα, δεν μπορείς να το ξανακάνεις, αν όμως έχεις ένα βιβλίο, όσο μπερδεμένο κι ακατανόητο κι αν είναι, όταν τελειώσει για να συλλάβεις το ακατανόητο και για να καταλάβεις τη ζωή, αν θες, το πιάνεις απ΄ την αρχή και το ξαναδιαβάζεις, έτσι δεν είναι Φατμά;"  Δυστυχώς την ζωή, όσο κι αν το επιθυμούν κάποιοι, δεν μπορείς να την πάρεις από την αρχή και πάλι. Είσαι υποχρεωμένος να τη ζήσεις, μέχρι το τέλος με όσα αυτή σου κληροδότησε. Άλλοι το αντέχουν, άλλοι χάνονται στα πάθη τους και άλλοι ψάχνουν για δρόμους διαφυγής. Κάθε ένας από τους ήρωες του μυθιστορήματος αυτού, ανήκει σε μία από τις πάνω κατηγορίες.   Î¤Î± υπόλοιπα ανήκουν στα γνωστά παιχνίδια της μοίρας, στο "κισμέτ " κατά την ανατολίτικη φιλοσοφία.

Η Αλιστράτη πολύ παλιά (1784)

 ÎŸÎ¹ αναγνωστικές βουτιές στο ιστορικό παρελθόν των τόπων, ιδιαίτερα των "δικών μου" τόπων,  ήταν κάτι που πάντα με γοήτευε. Είτε αυτές γίνονταν διαμέσου κάπου ιστορικού μυθιστορήματος, είτε με την ανάγνωση αμιγώς ιστορικών βιβλίων, είτε ακόμη και από τις γλαφυρές περιγραφές των περίφημων περιηγητών. Έτσι, όταν τυχαία έπεσα πάνω στο έργο του Γάλλου περιηγητή Esprit Maria Cousinery, Voyage dans la Macedoine (Ταξίδι στην Μακεδονία) του 1831, αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω μια σχετική εγγραφή.

  ÎŸ E.M. Cousinery ήταν πρόξενος της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη, από το 1784 ως το 1817. Επίσης ήταν αρχαιολόγος και συλλέκτης νομισμάτων. Το 1784 περίπου, πραγματοποιεί ένα 8/μηνο ταξίδι σε όλη την  Μακεδονία. Το ταξίδι γίνεται θεωρητικά, για να διερευνήσει τις εμπορικές ευκαιρίες που μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα στην Γαλλική Αυτοκρατορία και τις πλούσιες σε προϊόντα, αγροτικές περιοχές της Μακεδονίας. Βλέπουμε όμως ότι σε όλη τη διαδρομή του, ανάμεσα σε πόλεις, χωριουδάκια, κάμπους και βουνά, αυτό που αναζητά κυρίως είναι: τις περιοχές με ερείπια του Αρχαίου και Ρωμαϊκού παρελθόντος. Τις εντυπώσεις του τις δημοσιοποιεί στο παραπάνω δίτομο έργο, αρκετά χρόνια αργότερα (1831). Στην κατοχή του είχε αρκετές χιλιάδες αρχαίων νομισμάτων, που κατά την άποψη μου, τα αγόραζε έναντι ευτελούς τιμήματος, από τους αγρότες της περιοχής, πρακτική συνήθης την εποχή εκείνη και όχι μόνο. Το ταξίδι του στην Μακεδονική ενδοχώρα ασφαλώς θα του έδωσε την ευκαιρία, να βρει ή να αγοράσει πολλά από αυτά, κάποια τα απεικονίζει και μέσα στο εν λόγω έργο του. Πάντως, αν κάτι χαρακτηρίζει τα γραφόμενα του, είναι ο θαυμασμός του όχι μόνο για τα ερείπια του σπουδαίου παρελθόντος μας, αλλά και για τις ομορφιές που συνάντησε, καθώς και η συμπάθεια του για τους Έλληνες κατοίκους της Μακεδονίας. Ο Cousinery είχε νυμφευτεί Ελληνίδα και κατά την Ελληνική Επανάσταση τάχθηκε με το μέρος των Ελλήνων.

Στην εγγραφή μου αυτή, θα παρουσιάσω και στη συνέχεια θα σχολιάσω (τμηματικά), το σύντομο πέρασμα του E.M. Cousinery το 1784 από την Αλιστράτη, καθώς ÎºÎ±Î¹ τη διαδρομή του προς και από αυτήν. Στο τέλος της εγγραφής μου μπορείτε να βρείτε τον σύνδεσμο του χάρτη της περιοχής, σε μεγαλύτερη ανάλυση, για να παρατηρήσετε καλύτερα τα τοπολογικά στοιχεία που αναφέρονται.  Γράφει λοιπόν:

  "Περάσαμε τη νύχτα σε αυτό το χωριό του οποίου οι κάτοικοι, οι περισσότεροι Έλληνες μας φάνηκαν να είναι άνετοι και φιλόξενοι." 

( O Cousenery αναφέρεται στην Zilaova, όπου ο τοπικός αγάς είχε παραθεριστική κατοικία. Σύμφωνα με τον χάρτη που παραθέτει ο ίδιος, πρόκειται για κάποιο ορεινό χωριό, που βρίσκεται ανάμεσα στη Zigna και την Alistrati, σε απόσταση δύο ωρών πεζοπορίας περίπου και από την Ζίχνη και από την Αλιστράτη. Δύσκολο να προσδιοριστεί ποιο χωριό είναι, μιας και η Zilaova,  παραπέμπει  στην παλιά ονομασία της Ζίχνης: Î–ηλιάχοβα. Είναι πιθανόν, να έχει κάνει κάποιο λάθος εδώ.) 

Τμήμα του χάρτη της Μακεδονίας, που παραθέτει ο Cousinery, με έτος
δημιουργίας Ï„ο 1826.  Διακρίνεται η Αλιστράτη.

 "Την επόμενη μέρα, ακολουθήσαμε τις ίδιες πλαγιές και μετά από δύο ώρες περπατώντας ανατολικά, φτάσαμε στην περιοχή του Aghìo-Strati ή πιο λαϊκά, Ali - Strati, μια μικρή πόλη στην περιοχή Drame, που βρίσκεται στις βάσεις του όρους Cercine, όπου φτάσαμε μέσα από όμορφους αμπελώνες, Î¦Ï…τείες με βαμβάκια, απέραντους ορυζώνες, μεγάλες φυτείες καπνού, αμπέλια διάσπαρτα με χωράφια με σιτάρι, που σχημάτιζαν το πιο ευχάριστο θέαμα μπροστά στα μάτια μας. Αυτή η πεδιάδα που επαίνεσαν οι Αθηναίοι*, λόγω των καρπών και των τριαντάφυλλων της, περιβάλλεται από βουνά που σχηματίζουν ένα οβάλ, περίπου εννέα λευγών** σε μήκος και μέγιστο πλάτος, τρεις λεύγες. Έχει διεύθυνση Î±Ï€ÏŒ τα νοτιοανατολικά προς τα βορειοδυτικά." 

( 1. Î Î±ÏÎ±Ï„ηρούμε ότι η Αλιστράτη, περιγράφεται ως μια μικρή πόλη της περιοχής της Δράμας. Αυτό δεν είναι παράξενο, όλοι γνωρίζουμε τους στενούς δεσμούς που διατηρεί το χωριό, ακόμα και σήμερα, με την περιοχή της Δράμας αλλά και ότι η Αλιστράτη, εντάχθηκε στο Νομό Σερρών, μετά την απελευθέρωση της περιοχής. (1913). 

2. Υπάρχουν τρεις ονομασίες για το χωριό: ALISTRATI στον χάρτη. Aghio-Strati -Άγιο-Στράτη, πιθανόν κάποια παλιά γραφή της περιοχής, άγνωστης εξήγησης. Πάντως δίπλα υπάρχει το Αγιο-χώρι, ίσως αυτά να συνδέονται με κάποιον τρόπο.  Ali-Strati, όπως κοινώς, είναι γνωστή πλέον, από στη εποχή του Cousinery.

3. Λέει ότι η Αλιστράτη είναι κτισμένη στην βάση (πρόποδες) του όρος Cercine (Κερκίνη) αν και στον χάρτη γράφει forêt de Cercine (δάσος Κερκίνης). Αυτό δεν είναι περίεργο αν δούμε ότι όλη η περιοχή επηρεάζεται από την λίμνη του Αχινού (Lac Takinos-Cercine).  Î•Î¯Î½Î±Î¹ η λίμνη που υπήρχε πριν την αποξήρανση της περιοχής και την απόδοση των εκτάσεων της στους κατοίκους των γύρω χωριών το 1932, με το φράγμα στον ποταμό Στρυμόνα και τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης της Κερκίνης στα βόρεια του νομού. Î¦Î±Î¯Î½ÎµÏ„αι ότι αυτή η ονομασία επικρατούσε μιας  ο  Cousinery, ÏƒÎµ όλο το έργο του, την περιοχή την ονομάζει Κερκίνη .

4. Στη διαδρομή του από τη Zilaova ως την Αλιστράτη, μένει εκστασιασμένος από το ευχάριστο θέαμα των πολλών και διαφορετικών καλλιεργειών, που δείχνει πέρα από μια πλούσια σε σοδειές περιοχή και μια ποικιλομορφία στις καλλιέργειες, πολλές από τις οποίες έχουν χαθεί σήμερα, πχ ρύζια ή καπνά.

5. Αν παρατηρήσουμε τον χάρτη, αρκετά πριν την Ζίχνη (Zigna), ο δρόμος από τα ανατολικά, διακλαδίζεται σε δύο τμήματα. Ο ένας περνά μέσα από τον κάμπο και ό άλλος πάνω από τα βουνά και οι δύο συναντιούνται στη Αλιστράτη, που είναι το μοναδικό πέρασμα προς της Δράμα. Σίγουρα στη διαδρομή που ακολούθησε ο Coysinery, υπήρχαν και άλλα μικρότερα χωριά, τα οποία δεν αναφέρονται.

6. *Αθηναίοι: Πρέπει να αναφέρεται στους αρχαίους Αθηναίους, που πρώτοι αποίκησαν την περιοχή της Αμφίπολης, όχι βέβαια μόνο για τον πλούτο του κάμπου αλλά κυρίως για να ελέγχουν τα χρυσοφόρα κοιτάσματα του Παγγαίου.

7. **  1 λεύγα: περίπου 4500 μέτρα )

Άποψη της περιοχής της Αμφίπολης, όπως την ζωγράφισε ο Langlume που ακολουθούσε τον Cousinery, από την περιοχή της Ζίχνης. Φαίνεται η λίμνη του Αχινού ή Κερκινίτιδα, ο Στρυμόνας ÎºÎ±Î¹ τα ερείπια της αρχαίας πόλης. "Μετά από μερικές ώρες διαμονής στη μικρή πόλη του Αλή Στράτη, που βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά και κατοικείται ως επί το πλείστον από Έλληνες και Τούρκους καλλιεργητές παρά εμπόρους, κατεβήκαμε στο πεδιάδα. Μισή ώρα είναι αρκετή για να φτάσεις εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε δίπλα σε μια γέφυρα με τρεις καμάρες, καλής κατασκευής, κάτω από τις οποίες ρέει ο Αγγίτης (Angitas), που δεν έχει ακόμη πλημμυρίσει, σε αυτό το μέρος, με νερά την πεδιάδα. Σε μικρή απόσταση από αυτήν τη γέφυρα, επισκεφθήκαμε έναν νερόμυλο, του οποίου οι δύο μυλόπετρες καθαρίζουν το ρύζι που συγκομίστηκε στους ορυζώνες. .... "

( 1. Μας δίνει την  πληροφορία ότι η Αλιστράτη κατοικείται κατά κύριο λόγο, από καλλιεργητές παρά εμπόρους. Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως φυσιολογικό, μιας και στη διαδρομή Σερρών - Δράμας, η ενδιάμεση στάση, πρέπει να ήταν η Ζίχνη, όπου εκεί θα υπήρχε και χάνι και άλλα εμπορικά καταστήματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η Αλιστράτη  δεν είχε εμπορικό κέντρο ( την παλιά αγορά, με πάμπολα καταστήματα ολόγυρα της) αλλά ασφαλώς αναφέρεται στην πλειοψηφία των κατοίκων. Επίσης ορίζει του κατοίκους της, μόνο ως Έλληνες και Τούρκους.

2. Ασφαλώς, εδώ πλέον αναφέρεται στον Κάμπο της Αλιστράτης, όπου φαίνεται ότι μια από τις βασικές καλλιέργειες του ήταν το ρύζι, καθώς ο κάμπος πλημμύριζε ÏƒÎµ μεγάλο μέρος του, από τα νερά του Αγγίτη ποταμού. Να λάβουμε υπόψη μας, ότι δεν υπήρχε κανενός είδους αντιπλημμυρικό Î­ÏÎ³Î¿ στην περιοχή.

3. Η γέφυρα με τις τρεις καμάρες, πρέπει να ήταν πετρόκτιστη, πιθανόν στο ίδιο σημείο με την σημερινή, και αποτελούσε τη μοναδική διάβαση προς την πόλη της Δράμας, από την περιοχή μας. )

Νεότερη γκραβούρα του Αγγίτη ποταμού, αγνώστου δημιουργού.
( του 1850 περίπου, Î±Ï€ÏŒ την προσωπική μου συλλογή)

 " Μπήκαμε σε αυτά τα καλλιεργημένα Î¼Îµ ρύζι έλη και φτάσαμε μου σε ένα ρυάκι με μεγάλη, πολύ γρήγορη ροή, που πλημμυρίζει την περιοχή. Το νερό προέρχεται από μια γειτονική πηγή, την οποία οι Τούρκοι ονομάζουν Bournar-Bachi (μπουρνάμπασι, μτφ: κεφαλή των υδάτων. Από το σημείο γέννησης  του Αγγίτη (Angitas) έως τους Φιλίππους, μέσα σε ένα διάστημα οκτώ λευγών,  πηγάζει αυτός από όλους τους γύρω λόφους, οι οποίες (πηγές) αφού καταστήσουν γόνιμη την πεδιάδα των ορυζώνων και σχηματίσουν βαθιά έλη, ενώνονται στην απέναντι όχθη για να χυθούν τη συνέχεια στον Αγγίτη. Αυτή η πεδιάδα δίνει κάθε χρόνο στο εμπόριο καπνό, βαμβάκι και ρύζι. Τα προϊόντα θα απέδιδαν μεγάλα κέρδη αν η δραστηριότητα των κατοίκων και η μηχανοποιημένη επεξεργασία ανταποκρινόταν στην γενναιοδωρία της φύσης. "

( 1. Ο Cousinery αναφέρεται σε κάποια κοντινή πηγή με την Τούρκικη ονομασία της, την Bournar-Bachi, δεν ξέρουμε πόσο κοντινή αλλά και ούτε ξέρουμε αν την είδε ο ίδιος ή του την ανέφεραν κάποιοι ντόπιοι. Είναι σύνηθες πολλά από αυτά που αναφέρουν οι περιηγητές εκείνων των χρόνων, να μην είναι δικές τους παρατηρήσεις αλλά ακούσματα τρίτων τα οποία εκείνοι απλώς μεταφέρουν, πολλές φορές χωρίς καν να ελέγξουν την ορθότητα της πληροφορίας.

2. Φυσικά και κάνει μια σύγκριση με αυτά που γίνονται στην Ευρώπη την ίδια εποχή, όπου η βιομηχανική επανάσταση, έχει εισάγει κερδοφόρες καινοτομίες σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα των ανθρώπων, σε αντίθεση με την Ανατολή, όπου η εκβιομηχάνιση ήταν ανύπαρκτη ακόμα. )

Πατήστε εδώ για να δείτε ολόκληρο τον χάρτη του Cousinery, 

σε μεγαλύτερη ανάλυση.

Πώς να ξεχάσεις;

   Î¤Î¿ μυστήριο είχε τελειώσει πριν από λίγο, οι συγγενείς ÎºÎ±Î¹ οι φίλοι είχαν σκορπίσει σε μικρά ή μεγαλύτερα πηγαδάκια στον χώρο του γνωστού κτήματος που τελέστηκε ο γάμος, ψάχνοντας τη σκιά των πανύψηλων δέντρων για να προφυλαχτούν από τον απογευματινό ήλιο που έκαιγε ακόμα. Ο Γιώργος, ο άντρας της από δω και πέρα, που μέχρι πριν από λίγο της κρατούσε σφιχτά το χέρι ενώ το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά, την άφησε για λίγο, οι φίλοι του κάτι ήθελαν να του πουν, κάποια έκπληξη ετοίμαζαν για το γλέντι που θα ακολουθούσε και ήθελαν να συνεννοηθούν μαζί του για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Δίπλα της είχε μείνει μόνο η ξαδέλφη της, η Helena, η κουμπάρα της πια. Ήταν η μόνη από τους δικούς της ανθρώπους που μπόρεσε να παραβρεθεί στη χαρά της, έκανε τα πάντα για να τα καταφέρει, δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, μαζί μεγάλωσαν, το ίδιο δωμάτιο μοιράζονταν μέχρι τα δεκαοχτώ τους κι αυτό συνεχίστηκε και στο Βελιγράδι, όταν έφυγαν για να σπουδάσουν.

  Η Aneta έφυγε μερικά βήματα μπροστά από την Helena, εκείνη την ακολούθησε κρατώντας κάποια απόσταση, ήξερε, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα, στην ομορφότερη μέρα της ζωής της να είναι μόνη, να μην έχει κανέναν από την οικογένειά της δίπλα της. Για όλα φρόντισε μόνη της, η πεθερά της περισσότερο την δυσκόλευε, όχι ότι δεν την ήθελε για νύφη, αλλά απλά δεν μπορούσε να καταλάβει όλα εκείνα που της έλειπαν. Την ώρα αυτή που ετοιμαζόταν να στήσει το δικό της σπιτικό, να φτιάξει τη δική της οικογένεια χρειαζόταν όσο ποτέ άλλοτε, τις συμβουλές της μητέρας της, το γέλιο και την αισιοδοξία του πατέρα της, τα χαμόγελα των αδελφιών της. 
  Έφτασε ως τον ξύλινο φράχτη που οριοθετούσε τον χώρο, τον έπιασε δυνατά με τα χέρια της, πάτησε στην χαμηλότερη τάβλα και σήκωσε το λεπτό κορμί της ψηλά, σαν να ήθελε να αποφύγει κάποιο εμπόδιο που δεν την άφηνε να δει αυτό που περισσότερο απ΄ οτιδήποτε επιθυμούσε εκείνη τη στιγμή. Το νυφικό της, σύρθηκε και αυτό μαζί της, το γείσο του ακουμπούσε ακόμα στο γρασίδι, θα λερωνόταν αλλά δεν την ένοιαζε, μόνη της το είχε διαλέξει, με λεπτή δαντέλα που της θύμιζε όλα εκείνα τα όμορφα κεντήματα, με τα οποία η μητέρα της στόλιζε το σπίτι τους, μόνη της τα έφτιαχνε, της άρεσαν οι δαντέλες, οι λευκές χειροποίητες, τέτοιες διάλεξε κι εκείνη να την στολίζουν την ημέρα του γάμου της.

  Κι από εκεί, λίγο ψηλότερα μόνο, μπόρεσε να δει το σπίτι της. Μοναχικό να στέκει στην πλαγιά του λόφου, με τα λίγα θεόρατα δέντρα να ακουμπούν πάνω του, να ρίχνουν τη σκιά τους στη κεραμιδένια σκεπή του, να το κρατούν δροσερό το καλοκαίρι και να το προστατεύουν τον χειμώνα. Τον φράχτη, ίδιο με αυτόν που κρατούσε τώρα δυνατά με τα δυο της χέρια, να το περιστοιχίζει ολόγυρα, κρατώντας τα ζώα τους, που γύριζαν ελεύθερα, μακριά από τον μπαξέ με τα κηπευτικά τους.

  Την ημέρα εκείνη έλειπε, είχε κοιμηθεί στο σπίτι της αγαπημένης της ξαδέλφης, μετά το μεσημεριανό θα την γύριζαν σπίτι της. Ήταν τυχερή, έτσι της είπε η θεία της, καθώς τα δάκρυα έτρεχαν ασυγκράτητα στο πρόσωπό της, δεν ήταν ανάμεσά τους, γλίτωσε από το κακό που τους βρήκε, έτσι της έλεγε όπως τη έσφιγγε μέσα στην αγκαλιά της, την πονούσε, της το είπε με παράπονο στη φωνή, αλλά εκείνη δεν άκουγε, σώπασε, κατάλαβε, το ένιωσε ότι το κακό που την είχε βρει ήταν μεγαλύτερο. Την κράτησε όλη την ημέρα δίπλα της, όλοι σιγοψιθύριζαν, κάποιοι από αυτούς που μαζεύτηκαν στο μικρό καθιστικό τους ήλθαν κοντά της να την αγκαλιάσουν, μα κανένας δεν της έλεγε τι είχε συμβεί, μόνο έκλαιγαν, βουβά, παραπονεμένα. Έκλαιγε κι εκείνη, δεν ήξερε ακριβώς γιατί, αλλά έκλαιγε.  Καταλάβαινε πολλά περισσότερα δίχως να χρειαστεί να της μιλήσει κανένας. Κάποια στιγμή τόλμησε να ζητήσει τη μάνα της, τα αναφιλητά πύκνωσαν απ΄ όλους εκείνους που είχαν μαζευτεί εκεί μέσα, έγιναν ποτάμι και την έπνιξαν, μέσα από τον θρήνο άκουσε κάποιον να καταριέται του Αμερικάνους που την σκότωσαν, όλους τους σκότωσαν, μια μόνο βόμβα έπεσε από τον ουρανό, κανένας τους δεν γλίτωσε, όλα διαλύθηκαν, να μην φοβάται την παρηγορούσε η θεία της, δεν θα την άφηναν μόνη της, θα έμενε εκεί, μαζί τους, εκείνη θα την μεγάλωνε, ήταν κόρη της αδελφής της, μα εκείνη δεν ήθελε, ήταν μόλις επτά χρονών, ήθελε να πάει στο σπίτι της, στους δικούς της ανθρώπους, στα αδέλφια της, έκλαψε, τα δάκρια και ο πόνος την βασάνιζαν για ώρα, μέχρι αργά το βράδυ, μέχρι που έπεσε σε έναν βαθύ, μακάριο ύπνο, και τότε τους είδε για μια ακόμα φορά, τα μικρότερα αδέλφια της χαρούμενα να παίζουν, τον πατέρα της με την καλοσιδερωμένη στολή του, που πριν λίγους μήνες μόλις φόρεσε και τη μάνα της, με το πιο γλυκό χαμόγελο, να την αφήνει από την αγκαλιά της δίνοντας της ένα τελευταίο φιλί, όπως έκανε κάθε πρωί όταν την τραβούσε από το κρεβάτι για να ξυπνήσει.
  Το άλλο πρωί για μια στιγμή ξεγελάστηκε, νόμισε ότι θα βρισκόταν στην κουζίνα τους και θα τους άκουγε όλους να μιλάνε δυνατά, να κάνουν φασαρία και εκείνη να τους μαλώνει, δεν της άρεσε η φασαρία ούτε και τώρα την αντέχει, αλλά βρισκόταν στο ξένο σπίτι, ησυχία επικρατούσε, όλοι κοιμούνταν, έπνιξε τα αναφιλητά της μέχρι που την πήρε και πάλι ο ύπνος. 

  Σε λίγες μέρες την πήγαν να δει σπίτι της, έτσι τους συμβούλεψε η ψυχολόγος που ήλθε, για να αισθανθεί οριστικά ότι όλα είχαν τελειώσει, μα τι σκληρές καρδιές ήταν αυτές που σε καθοδηγούν με αυτόν το τρόπο, δεν υπήρχε τίποτα, όλα είχαν καεί, στη θέση τους το μόνο που μπόρεσε να δει, ÎµÎºÎµÎ¯ που άλλοτε έστεκε το σπιτάκι τους, Î®Ï„αν μαύρα αποκαΐδια  και τα κλαδιά των δέντρων να έχουν γείρει πάνω του, καμένα και αυτά, να σκεπάζουν τον χώρο, σαν θλιβερό σάβανο της χαμένης της πια ζωής.

  Αργότερα έμαθε ότι την ημέρα εκείνη περνούσε από εκεί κοντά ο πατέρας της με έναν συμπολεμιστή του, ζήτησε να κάνουν μια μικρή στάση, μόνο για λίγο, ήθελε να δει τη γυναίκα του, το καμιόνι στάθηκε έξω από τον φράχτη, προτού προλάβει να μπει στο σπίτι τους, η μάνα της το είδε από το παράθυρο και βγήκε έξω, τον αγκάλιασε εκεί στη είσοδο του σπιτιού τους, ενώ τα μικρά τους μαζεύτηκαν γύρω τους. Τότε το εχθρικό αεροπλάνο, κανένας δεν πρόλαβε να το δει, σημάδεψε το καμιόνι, αυτό ανατινάχτηκε μαζί με τα πολεμοφόδια που κουβαλούσε, η έκρηξη ήταν σφοδρή, τίποτα δεν έμεινε όρθιο, η φωτιά που ακολούθησε αποτελείωσε ότι απέμεινε. Ο άλλοτε αγαπημένος της τόπος, έμεινε έτσι για πολύ καιρό, κανένας δεν τον πλησίασε ξανά από την ώρα που τα συνεργεία του στρατού μάζεψαν ότι είχε απομείνει από τα διαμελισμένα κορμιά της οικογένειας της. Ούτε κι εκείνη τον επισκέφτηκε ποτέ ξανά. Μετά έμαθε ότι όλη η περιοχή είχε μολυνθεί από τις βόμβες εμπλουτισμένες με ουράνιο που έριχναν σε κάθε στόχο που όριζαν οι ξένοι πιλότοι.

  Ήλθε στη Θεσσαλονίκη αμέσως μετά τις σπουδές της, βρήκε δουλειά και νοίκιασε ένα μικρό δυάρι, στο πρώτο όροφο μια πολυκατοικίας σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά στην Αγίου Δημητρίου κοντά. Την εξοχή την απέφευγε. Ένιωθε πιο ασφαλής στη στενάχωρη γειτονιά της, που γυρίζοντας το κεφάλι της προς τα πάνω δυσκολευόταν να δει τον ουρανό. Τώρα όμως έπρεπε να ξεχάσει όλα εκείνα που πλήγωναν την ψυχή της. Έπρεπε να τα αφήσει πίσω, να προχωρήσει στη ζωή της.

«Αγάπη μου, τι κάνεις εδώ; Σε πείραξε κάτι;»

  Εκείνη γύρισε το πρόσωπό της, τον είδε που την πλησίαζε και του χαμογέλασε, κατέβηκε με προσοχή και έπεσε στην αγκαλιά του.

«Όχι, όλα καλά, αγάπη μου! Μα ακόμα μου λείπουν, ήθελα μόνο να τους έχω εδώ μαζί μου, δίπλα μου και τα δάκρυα που έχυσα γι΄ αυτούς να είναι χαράς, μόνο χαράς. Για μια στιγμή ένιωσα ότι τους είδα, ο φράχτης μου θύμισε το σπίτι μας, ναι, τους ένιωσα! Περίεργο, πολύ λίγα πράγματα θυμάμαι πια, αλλά για μια στιγμή ένιωσα ότι ήταν εδώ, μαζί μου.»

«Έλα πάμε, ο φωτογράφος μας περιμένει. Μην στενοχωριέσαι! Τώρα είμαι εγώ εδώ, δίπλα σου, τίποτα δεν θα μας χωρίσει.»

  Έπιασε το χέρι του, το έσφιξε δυνατά σαν να φοβόταν να μην τον χάσει και τον ακολούθησε. Την αγαπούσε το ήξερε, κι αυτή το ίδιο, μα όσο κι αν φοβόταν το άγνωστο που το μέλλον κρύβει μέσα του, εκείνη την ώρα ξόρκιζε με σιγουριά οτιδήποτε θα μπορούσε να την πληγώσει ξανά. 

Αυτή είναι η συμμετοχή μου, στην μίνι συγγραφική σκυτάλη#2 του 2021, που οργανώνει με πάθος η Μαίρη Î±Ï€ÏŒ το μπλοκ Î“ΙΗΝΗ ΜΑΤΙΑ ÎºÎ±Î¹ την ευχαριστώ για την όλη προσπάθεια της.

   

Ιωάννης Î’Î±ÏƒÎ¯Î»ÎµÎ¹Î¿Ï Î’Î±ÏƒÎ¹Î»Î¬ÎºÎ·Ï‚, ένας ξεχωριστός ÏƒÏ Î»Î»Î­ÎºÏ„Î·Ï‚.

Ιωάννης Βασιλάκης, υπερήφανος
κατά την παρουσίαση, της τελευταίας 
του δουλειάς. ÎœÎµ ιδιαίτερη χαρά, παρουσιάζω σήμερα έναν άξιο συγχωριανό μου, τον Î™Ï‰Î¬Î½Î½Î· Î’ασίλειου Βασιλάκη, απόφοιτο του Οικονομικού Τμήματος του ΕΚΠΑ, ο οποίος σήμερα έχει δική του εταιρία συμβούλων επιχειρήσεων. Είναι επίσης και ένας μοναδικός συλλέκτης δυσεύρετων νομισμάτων αλλά και ντοκουμέντων για την ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Κάρπαθο. 

  Ο Γιάννης, μεγάλωσε στο Όθος της Καρπάθου, το ίδιο χωριό που μεγάλωσα κι εγώ,  φοίτησε στο μονοθέσιο σχολείο του, περπάτησε και έπαιξε στα στενά του σοκάκια, γεύτηκε τα πανηγύρια και τις συνήθειες ενός τόπου, που για εμάς που ζούμε μακριά του, μας γλυκαίνει καθημερινά με την θύμησή του. Ο μικρός τόπος μας δεν τον εμπόδισε να ονειρευτεί δίχως περιορισμούς και να παλέψει ώστε τα όνειρα του να γίνουν πραγματικότητα. Μα πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν ανοίγοντας καθημερινά την πόρτα του σπιτιού του για να πάει ÏƒÏ„ο σχολείο, μπροστά του απλωνόταν το πιο όμορφο θέαμα, οι αλώβητοι από τον Ï‡ÏÏŒÎ½Î¿ ορεινοί όγκοι του νησιού μας, που κατηφόριζαν ως την απεραντοσύνη της θάλασσας που αδυνατεί να βάλλει όρια σε όποιον θελήσει να τη διαβεί.

  Μικρός, διηγείται ο ίδιος, βρήκε έναν οβολό του 1869 στο χώμα μιας αυλής, αρκετά ταλαιπωρημένο από τον χρόνο.  Παίζοντάς τον  στα χέρια του και πλάθοντας με τη φαντασία του ιστορίες για χρόνους αλλοτινούς, μαγεύεται με τη δύναμη που του ασκεί και αποφασίζει να γίνει συλλέκτης. Να μαζεύει πράγματα, με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία γι΄ αυτόν που τα κατέχει. Έτσι απλά! 

20 ΔΡΧ 1876    Î‘πό το 1988 ως φοιτητής και ακόμα πιο συστηματικά από το 2005, όταν γίνεται μέλος της Πανελλήνιας Νομισματικής Ένωσης, το παιδικό του όνειρο γίνεται πραγματικότητα.  Συμμετέχει σε ντόπιες μα και διεθνείς αγοροπωλησίες αλλά και δημοπρασίες, πάντα βάζει όρια λέει ο ίδιος, για να αποκτήσει το πολύτιμο εύρημα του. Και τότε αρχίζει ένας άλλος αγώνας, αυτός της έρευνας, της μελέτης, της κατάταξης του αποκτήματος του, στην συλλογή του. Είτε είναι κάποιο σπάνιο νόμισμα, είτε κάποιος παλιός χάρτης της Καρπάθου είτε κάποιο δυσεύρετο καρτ-ποστάλ της Ιταλοκρατίας. Μα το σπουδαιότερο είναι, ότι δεν ÎºÏÎ±Ï„ά αυτά που αποκτά καλά κρυμμένα για τον εαυτό του, άντε να τα επιδείξει και σε κάποια εκδήλωση μεταξύ ÏƒÏ…λλεκτών του χώρου, αλλά θέλει να τα μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο.         

Ο πολυτελής τόμος: "Σύγχρονη Ελληνική Νομισματοκοπεία,
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄ (1863-1913) Î¤Î¿ 2017, εκδίδει την πρώτη του μελέτη, με τίτλο: "Χαλκός- ο κόκκινος χρυσός" και την επομένη χρονιά, με τρόπο απόλυτα επαγγελματικό και επιστημονικό, εκδίδει έναν πολυτελή τόμο, στον οποίο παρουσιάζει ως ενιαίο και ολοκληρωμένο σύνολο, την πλήρη συλλογή νομισμάτων της εποχής του Βασιλέως Γεωργίου Α΄. ( 1863 -1913). Η παρουσίαση του τόμου αυτού γίνεται στο Μπενάκειο Μουσείο στις 28 Σεπτεμβρίου του 2018 και ευθύς, ο Γιάννης, αποσπά όχι μόνο κολακευτικά λόγια για το εγχείρημα Ï„ου αλλά και την καταξίωση στον χώρο των Νομισματο- συλλεκτών. Το πόνημα του, στο οποίο αφιέρωσε πολύ προσωπικό χρόνο, κόπο και μελέτη, σήμερα ανήκει σε αυτά τα λίγα και εκλεκτά, που πωλούνται από το Μπενάκειο Μουσείο αλλά και από την Πανελλήνια Νομισματική Ένωση.

  Συγχρόνως συλλέγει παλιά καρτ-ποστάλ της Καρπάθου, ταχυδρομικές σφραγίδες (ακόμα κι από την εποχή της Τουρκοκρατίας), χάρτες του νησιού των προηγούμενων αιώνων, κάποιοι αδημοσίευτοι ακόμη αλλά και ντοκουμέντα Ιταλών στρατιωτών που υπηρέτησαν στο νησί μας, στα χρόνια της Ιταλοκρατίας. Κι αυτά ετοιμάζεται, με τον ίδιο επιμελή και προσεγμένο τρόπο, να τα εκδώσει προσεχώς, ως τη δική του συνεισφορά στον τόπο μας και τους μελετητές της ιστορίας του. Ο ίδιος με περίσσια μετριοφροσύνη δηλώνει ότι δεν είναι ιστορικός για να έχει τις γνώσεις να χρησιμοποιήσει τα ντοκουμέντα που κατέχει ως πρωτογενείς ιστορικές πηγές, αφήνει τους ειδικούς να το κάνουν. Είπαμε, συλλέγει για να έχει την χαρά να μοιράζεται τα δυσεύρετα αποκτήματά του με τον πολύ κόσμο, αλλά και με τους ειδικούς επιστήμονες που μπορούν να αξιοποιήσουν τη συλλογή του. Και είναι άξιος θαυμασμού γι΄ αυτό. 

  Είμαι από τους τυχερούς που κατέχω έναν από τους Ï„όμους της πολυτελούς έκδοσης  με τα "Νομίσματα της περιόδου του Βασιλέως Γεωργίου Α΄". Νιώθω ιδιαίτερη τιμή, που ο ίδιος έκρινε ότι αξίζει να μου χαρίσει ένα από τα αντίτυπα σε εμένα προσωπικά.  

  Η έκδοση είναι πολυτελής, σε τετραχρωμία, δίγλωσση, στα αγγλικά και τα ελληνικά, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, απόλυτα κατατοπιστική, λεπτομερής και άρτια αλλά και ενδιαφέρουσα για τις πληροφορίες που μας δίνει∙ όχι μόνο για αυτή την ίδια την ιστορία των νομισμάτων αλλά και την ιστορική περίοδο μέσα στην Î¿Ï€Î¿Î¯Î± κινείται. Δέκα χρόνια διήρκησε η επιστημονική έρευνα που έπρεπε να κάνει, με περιορισμένη βιβλιογραφία για το αντικείμενο που διαπραγματευόταν,  ώστε να είναι σίγουρος ότι δεν θα παρέλειπε οτιδήποτε από την έκδοση αυτή. Ο κεντρικός προβληματισμός που διατρέχει το σύνολο της μελέτης, δεν αρθρώνεται μόνο γύρω από την Ιστορία ή την Οικονομία της Ελλάδας αλλά κατεξοχήν γύρω από την εξέλιξη της ελληνικής νομισματοκοπίας τη συγκεκριμένη περίοδο.                      

Το μοναδικό νόμισμα των 20 λεπτών του 1868
   ÎœÎ­ÏƒÎ± από μία συγκριτική και εικονολογική προσέγγιση των νομισμάτων, στο Î»ÎµÏÎºÏ‰Î¼Î± αυτό γίνεσαι παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας σε σημαντικές στιγμές της ιστορικής διαδρομής της νεότερης ιστορίας μας. Ο Î¯Î´Î¹Î¿Ï‚ μας πληροφορεί ότι μέσα από την έρευνα του, ήρθε στο φως ένα νόμισμα την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν μέχρι τότε οι νομισματικοί κύκλοι, το 20λεπτο του 1868. Το εντόπισε στο Παρίσι και η γνησιότητα του πιστοποιήθηκε από μεγάλη, έγκριτη εταιρία πιστοποίησης και το πιο σημαντικό: είναι μοναδικό, μιας και μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί άλλο τέτοιο πουθενά. Μια μοναδικότητα που πέρα από την αξία του εγείρει και πολλά ερωτηματικά για την ύπαρξη του, στα οποία ο Γιάννης, επιχειρεί να δώσει τη δική του απάντηση. 

  Στον τόμο αυτόν θα βρούμε πλήθος πληροφοριών για τη νομισματική ιστορία της χώρας μας, από τη διακυβέρνηση του Καποδίστρια ως το τέλος της βασιλείας του Γεωργίου Α΄. Για παράδειγμα μαθαίνουμε για το πρώτο νόμισμα του Ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, το οποίο ήταν ο φοίνικας. Αυτός κυκλοφορούσε παράλληλα με το Οθωμανικό νόμισμα για κάμποσο διάστημα, μέχρι να το απορροφήσει. Αντικαταστάθηκε το 1833, λίγο μετά τη έλευση του Όθωνα, από τη δραχμή. Το 1867, η δραχμή συνδέεται με το γαλλικό νομισματικό σύστημα κι έτσι αυτή αποκτά μια αξιοπιστία στις διεθνείς συναλλαγές. Τα πρώτα νομίσματα που κόπηκαν, στο Νομισματοκοπείο του Στρασβούργου ήταν τα συμπληρωματικά χάλκινα νομίσματα με σκοπό να αντικαταστήσουν αυτά της προηγούμενης περιόδου. Η Ελλάδα μπορούσε να κόψει χάλκινα κέρματα μέχρι  του ποσού των 2 δρχ ανά κάτοικο, δηλαδή περίπου 3,000,000 δρχ σε κέρματα των 10λ, 5λ, 2λ και 1 λ.  Όταν αυξανόταν ο πληθυσμός της χώρας, τότε κόβονταν επιπλέον  κέρματα, όπως για παράδειγμα έγινε με την προσάρτηση της Θεσσαλίας, όπου παραγγέλθηκαν 6 δρχ για κάθε έναν από τους  300,000 κατοίκους της. Βέβαια, δεν λείπουν και οι εκτενείς αναφορές στις οικονομικές κρίσεις ή χρεωκοπίες της χώρας και πως αντιμετωπίζονταν αυτές από το τοπικό νόμισμα.

Η βασιλική προτομή επί των νομισμάτων, ακολουθεί 
την ηλικιακή Ï‰ÏÎ¯Î¼Î±Î½ÏƒÎ· του Βασιλέως Γεωργίου Α' 

   Î£Ï„η συνέχεια μας δίνονται πλήθος εξειδικευμένων πληροφοριών για τα έτη κοπής των νομισμάτων, για τον τύπο του, για τις αποχρώσεις και τις ποιότητές τους, για τα διακριτά σήματά τους (το σήμα του νομισματοκοπείου και του αρχιχαράκτη τους), για τον σχεδιαστή τους, για την ονομαστική τους αξία, (π.χ. μία οκά ψωμί α΄ ποιότητας κόστιζε 45 λεπτά το 1867), για την εικονιζόμενη βασιλική προτομή, θυρεό, κορώνα και στεφάνι στα νομίσματα, τις εγχάρακτες εικόνες του βασιλέως καθώς ωριμάζει (τις οποίες συγκρίνει με γκραβούρες του βασιλέως Γεωργίου Α΄, που έχει αγοράσει και προσθέσει στη συλλογή του),  τις διάφορες νομισματικές επιγραφές, τον τύπο της περιμέτρου, το βάρος τους, την σύνθεση τους. 

Ένα παράδειγμα της φωτογραφικής απεικόνισης του
20λεπτου του 1895.

  Τέλος ακολουθεί μία λεπτομερή δισέλιδη παρουσίαση του κάθε κέρματος, κατά χρονολογική σειρά (μέτρησα 133 διαφορετικά κέρματα). Μια ιδιαιτέρως σημαντική αλλά μοναδική εργασία, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τον ίδιο ώστε όλα αυτά που απόκτησε και έμαθε, να γίνουν κτήμα κάθε ενδιαφερόμενου.

                                                             Î”εν θα κρύψω, την ανυπομονησία μου για το νέο εκδοτικό εγχείρημα του Γιάννη Βασιλάκη, αυτό με το οποίο θα παρουσιάσει σε όλους μας τα ιδιαίτερα συλλεκτικά ντοκουμέντα για την ιστορία του νησιού μας. Καρτ-ποστάλ, που θα δείχνουν, πως ήταν το νησί μας, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μοναδικούς χάρτες της εποχής των περιηγητών, οι οποίοι δεν φτιάχνονταν με ακριβείς γεωγραφικούς όρους, όπως σήμερα γνωρίζουμε αλλά κυρίως αποτύπωναν αυτά που ενδιέφεραν τους ταξιδιώτες εκείνης της εποχής (απάνεμους όρμους, χωριά, μοναστήρια και όρη), από τα οποία όμως εμείς αντλούμε πλήθος πληροφοριών για την ιστορία του τόπου μας και άλλα πολλά.

 ÎšÎ»ÎµÎ¯Î½Î¿Î½Ï„ας, να ευχηθώ στον άξιο συγχωριανό μου, Γιάννη Βασιλάκη, να συνεχίσει με την ίδια ζέση να ασχολείται με αυτό που αγαπά, να συλλέγει αντικείμενα που του ερεθίζουν το μυαλό και την ψυχή, να μας δίνει τη χαρά να τα μοιράζεται μαζί μας, δίχως να φείδεται κόπου και χρημάτων.

Προς αρνητές, κάθε ÎµÎ¯Î´Î¿Ï Ï‚, Ï„Î¿Ï covid-19

 Î£Ï…νήθως δεν αναφέρομαι δημοσίως στα όποια προβλήματα υγείας έχω. Εκτός από αυτήν τη φορά, που αισθάνομαι υποχρεωμένος να το κάνω. Όχι για να αναφερθώ στη δική μου περιπέτεια, αυτή λίγη σημασία έχει.  Î‘λλά πιστεύω, ότι όλοι εμείς που έχουμε την δύναμη, οφείλουμε να κοινοποιήσουμε μια πραγματικότητα, την οποία ακόμη πολλοί αρνούνται.

Κι αναφέρομαι στην περιπέτεια που βίωσα ως ασθενής με covid-19. Ο ιός με
βρήκε στο σπίτι και μεταδόθηκε σε εμένα από συρροή που υπήρχε στο Λύκειο της κόρης μου (Παρά τις διαβεβαιώσεις μέχρι πρότινος ότι τα σχολεία είναι ασφαλείς χώροι, μη λαμβάνοντας υπόψη την χαλάρωση των μέτρων από τις τοπικές κοινωνίες).  Ανήκω στην ομάδα υψηλού κινδύνου, είχα καθημερινή τηλεφωνική επαφή με την ιατρό μου και ακολουθούσα συγκεκριμένα πρωτόκολλα. Όταν όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα έντονα συμπτώματα, άμεσα οδηγήθηκα σε κλινική covid της περιοχής μου. Η έγκαιρη άφιξη μου, η γρήγορη χορήγηση αντιικών φαρμάκων και ο οργανισμός μου, επέτρεψαν να μην εξελιχθεί χειρότερα η κατάσταση για εμένα. Βρίσκομαι εδώ και δύο εβδομάδες στο σπίτι μου, αναρρώνοντας από διάφορα μετά covid σύνδρομα. (Αυτά μπορεί να διαρκέσουν ως και 9 μήνες μετά.) 

Ρωτώ του φίλους, που ακόμα αρνούνται μια βιωμένη πραγματικότητα σε όλον τον κόσμο και δίνω τις απαντήσεις, όπως εγώ τις αντιλαμβάνομαι ή γνωρίζω, ως παθών:

Είμαστε εμείς, με τα διάφορα υποκείμενα νοσήματα, αναλώσιμοι ή δικαιολογημένα θανόντες;

Φοβάμαι ότι  διαχέεται αυτή η άποψη, όταν λέγεται: “νεκρός με υποκείμενο νόσημα”. Άσχετα την ηλικία, τις οικογένειες που αφήνουμε πίσω μας, τα όποια όνειρά μας υπηρετούμε ακόμα, την ενεργή κοινωνική μας ζωή. Η όποια πάθηση μας δεν είναι δικαιολογία θανάτου.

Είναι οι υπέργηροι γονείς ή oi πρόγονοι μας, αναλώσιμοι ή δικαιολογημένα θανόντες;

Θα θέλατε δικός σας άνθρωπος, ο πατέρας σας, η γιαγιά σας να πεθάνει σε μια κλινική covid ή σε μια εντατική, δίχως να μπορέσει να σας μιλήσει για τελευταία φορά ή να μπορέσετε να της κρατήσεται το χέρι λίγο πριν ξεψυχήσει; Αυτό το θεωρείτε στοιχείο ανθρωπιάς για τους απόμαχους της ζωής; 

Είναι μόνο άνθρωποι με υποκείμενα νοσήματα ή μεγάλης ηλικίας τα θύματα της άγνωστης εν πολλοίς αυτής αρρώστιας;

Όχι βέβαια, και μην μου πει κάποιος, ότι δεν ξέρει κάποιον από την περιοχή του, που η ασθένεια ή ακόμα και ο θάνατος του, τον εξέπληξε. Δυστυχώς κτυπά και νέους ανθρώπους, απόλυτα υγιείς. Δυστυχώς η ιατρική κοινότητα, δεν γνωρίζει ακόμα γιατί χτυπάει το α και αφήνει τον β. Όταν λύσουν αυτό το μυστήριο, θα έχουν βρει και το φάρμακο. Κανένας δεν ξέρει, αν θα είναι το επόμενο θύμα. Αν θα το περάσει στο πόδι ή αν θα χρειαστεί νοσηλεία (τις περισσότερες φορές είναι επώδυνη, είδα ανθρώπους που νοσηλεύτηκαν επί τριάντα ημέρες και έφυγαν για τα σπίτια τους για ανάρρωση σε πολύ κακή κατάσταση) ή αν θα χάσει τη μάχη με το θάνατο.

Τι είναι η covid κλινικές; 

Κλείνουν μια κλινική και την μετατρεπουν σε covid. Ανάλογα με τις ανάγκες, μπορεί και ολόκληρο το Νοσοκομείο, να εξυπηρετεί μόνο covid περιστατικά. Covid περιστατικά είναι, όποιος έχει οποιοδήποτε νόσημα μαζί με θετική σε covid εξέταση.

Στις covid κλινικές υπάρχουν μια μόνιμη ομάδα υπεύθυνων ιατρών, Πνευμονολόγων κυρίως, οι οποιοι συντονίζουν και παρακολουθούν όλα τα περιστατικά. Οι γιατροί εφημερίας, το νοσηλευτικό προσωπικό,  οι τραπεζοκόμοι και οι καθαρίστριες, είναι διαφορετικοί κάθε μέρα, και ορίζονται ως εφημερεύοντας από τις υπόλοιπες κλινικές του Νοσοκομείου. Δεν τους βλέπεις στο πρόσωπο, είναι ντυμένοι με τις προστατευτικές στολές και τις προσωπίδες σαν αστροναύτες. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, πέρα από τις νοσηλείες, σε θερμομετρούν και μετρούν την οξυγόνωση σου. Ανάλογα τα ευρήματα, σου δίνουν απλό οξυγόνο, ή σε βάζουν σε συσκευές υψηλής ροής οξυγόνου ή σε διασωληνώνουν. Αυτά που τους δίνουν την εικόνα σου είναι τα εργαστηριακά ευρήματα κυρίως και όχι η φυσιολογική εξέταση, όπως όλοι μας θα φανταζόμαστε. Το φαγητό έρχεται σε σακούλα με πλαστικά δοχεία μιας χρήσης και μετά πετιέται. Ότι χρειάζεσαι, το παραδίδει δικός σου άνθρωπος στην είσοδο της κλινικής και οι νοσοκόμες σου το φέρνουν στο θάλαμο. Τα φάρμακα είναι ισχυρά με ότι συνεπάγεται αυτό. Αν δεν ήταν και τα κινητά, τα οποία σου επιτρέπουν την επαφή με τα δικά σου πρόσωπα, η κατάσταση θα ήταν απόλυτα δραματική. Αυτά που περιγράφω παραπάνω, απεικονίζουν μόνο ένα μικρό μέρος της πραγματικότητας.

Είναι οι κλινικές covid, στελεχωμένες επαρκώς;

Ασφαλώς και θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Δυστυχώς μετά από 10 χρόνια απαξίωσης του δημόσιου συστήματος υγείας λόγω κρίσης και παρά τις προσπάθειες του τελευταίου έτους, οι ελλείψεις είναι εμφανείς. Εφημερία με δύο νοσηλευτές για 30 και επιπλέον ασθενείς, δεν είναι και ότι καλύτερο.

Πώς τα βγάζει πέρα το προσωπικό;

Δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ στη θέση τους. Ειδικά το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι ήρωες. Κάθε φορά που μπαίνουν στους θαλάμους, θα πρέπει να ντυθούν με τα ρούχα προστασίας τους, φροντίζοντας κανένα μέρος του σώματος τους να μην είναι εμφανές. Οι νοσηλεύτριες φορούν πέντε-έξι ζευγάρια γάντια, το ένα πάνω από το άλλο, μόλις λερωθεί ή χαλάσει το ένα, το πετούν και μένει αυτό που είναι από κάτω. Πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να σε ακούσουν καλά ή ασφυκτιούν μέσα στις στολές τους. Κι όμως είναι πάντα με το χαμόγελο και κυρίως φροντίζουν να σε ενθαρρύνουν, μη γνωρίζοντας κανένας αν θα υποτροπιάσεις ή όχι, ειδικά τις πρώτες ημέρες.

Πόσοι είναι οι θάνατοι;

Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουν το γενικό σύνολο της χώρας. Ειδικά θα αναφερθώ σε στοιχεία του νομού Σερρών (άνω των 260 και 90% από τους διασωληνωμένους νεκρούς) και στο νομό Δράμας (άνω των 160 νεκρών). Ναι, γνωρίζω, πολύ αγαπητό πρόσωπο αλλά και συναδέλφους, που έχασαν τη ζωή τους.

Θα κάνεις το εμβόλιο;

Φυσικά, μόλις περάσει το τρίμηνο, από την έξοδο από το νοσοκομείο, όπως μου συστήθηκε. Αν είχα προλάβει να το κάνει, στην χειρότερη των περιπτώσεων θα είχα τα συμπτώματα μια ελαφριάς ίωσης.

Γιατί πρέπει να ακολουθήσουμε τα ιατρικά πρωτόκολλα τα οποία συστήνει η Πολιτική Προστασία; 

Πρώτον για να προστατέψουμε τον εαυτό μας, την οικογένεια μας, τον συνάνθρωπο μας. Κανένας δεν ξέρει ποιο μπορεί να είναι το επόμενο θύμα.

Δεύτερον, όσο πιο πειθαρχημένοι είμαστε τόσο πιο γρήγορα θα μαζευτεί η κατάσταση και τόσο πιο γρήγορα θα επανέλθουμε στη δική μας καθημερινότητα. Ξέρετε, ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις υποφέρουν, μαζί τους και χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν ουσιαστικά μείνει με μηδαμινά εισοδήματα για μήνες. Κι όμως, κάποιοι αλαζονικά βλέπουν μόνο τον εαυτό τους, την ανάγκη τους για διασκέδαση και κοινωνική συναναστροφή, τις πολιτικές σκοπιμότητες, βγάζοντας από το κάδρο της σκέψης τους οποιονδήποτε άλλο. Είναι θέμα κοινωνικής ευθύνης, την οποία δυστυχώς, ως Λαός έχουμε απωλέσει εδώ και καιρό. Μπαίνει επίσης θέμα ατομικών δικαιωμάτων, σίγουρα ναι! Αλλά τι γίνεται όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ αυτών και του δικαιώματος στη ζωή;

Ποιον εμπιστεύομαι και συμβουλεύομαι;

Την ιατρό μου, τους ιατρούς που αποτελούν την υπεύθυνη ομάδα διαχείρισης της κρίσης και την υπεύθυνη πολιτεία. Αυτοί, με έσωσαν κι όχι κανένας άλλος, μαζί φυσικά με την ιατρική ομάδα, της covid κλινικής που νοσηλεύτηκα. Κάνουν λάθη, πιθανόν σε κάποια στιγμή αλλά αυτό που αντιμετωπίζει η επιστημονική κοινότητα είναι κάτι τελείως καινούριο και οι απαντήσεις δεν υπάρχουν κάπου έτοιμες για να τις ανασύρουν. Σίγουρα, κανένας Youtuber ή νεόκοπος αστέρας της ιατρικής κοινότητας δεν μπορεί να τους υποκαταστήσει.

Θυμηθείτε εσείς οι αρνητές και κάντε τις συγκρίσεις: Όταν εμφανίστηκε στη χώρα μας η ιδιωτική τηλεόραση, όλοι έπιναν νερό στο όνομα του Τριανταφυλλόπουλου και του Ευαγγελάτου. Ήταν οι Θεοί, που μπορούσαν να λύσουν το κάθε πρόβλημα μας. Σήμερα τους έχετε απαξιώσει μαζί με όλο το δημοσιογραφικό και επιστημονικό κόσμο, που δίνουν τη μάχη από την πρώτη γραμμή. Βρήκατε νέους τηλεαστέρες, που τάχατες το σύστημα τους φιμώνει, μέσα από τα κανάλια του facebook και του youtube. Στην επιστήμη, ο ορθός λόγος, υπηρετείται από την πλειοψηφία και αποδεικνύεται στα εργαστήρια και στα πεδία μελέτης. Οι αμφισβητίες πάντα υπάρχουν, ή αμφισβήτηση είναι κινητήριος δύναμη της προόδου, αλλά οφείλουν να αποδεικνύουν αυτά που λένε, όχι με ωραία λόγια και σοφιστείες που γαργαλούν τα αυτιά του καθενός… αλλά και με επιστημονικές μελέτες και αποδείξεις, ή έστω ενδείξεις, στην πράξη. Όσο για εκείνους, που λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους, απόψεις τύπου Πετράκου, φοβάμαι… ότι δεν υπάρχει σωτηρία. 

ΥΓ: Μυνήματα με ευχές θα διαγράφονται, γνωρίζω την αγάπη σας, αναρρώνω ικανοποιητικά μέρα με τη μέρα,  αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου αυτή τη στιγμή.

Τα "παραπονεμένα" έργα της Εθνικής Πινακοθήκης

 Î ÏÎ¿ÏƒÏ‰Ï€Î¹ÎºÎ¬ θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό ότι ο επίσημος εορτασμός των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση Ï„ου 1821, ξεκίνησε από την ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη. Μία πράξη υψηλού συμβολισμού, που τοποθετεί στην πρώτη γραμμή τις εικαστικές τέχνες .   Î‘ν αναλογιστούμε ότι τα ζητήματα τέχνης στην πατρίδα μας, δεν απολαμβάνουν όλα εκείνα, που μια πολιτεία θα όφειλε να προσφέρει από τη μία αλλά και τη μεγάλη μερίδα του κόσμου που την απαξιώνει συστηματικά  από την άλλη (δες τους συνεχείς βανδαλισμούς σε όλη τη χώρα).  Με αφορμή λοιπόν την πράξη αυτή θα ήθελα να ευχηθώ μια καλύτερη τύχη για το σύνολο των Τεχνών στην πατρίδα μας. Εν ολίγοις θα ήθελα να δω συστηματική εισαγωγή της σε όλες τι βαθμίδες  εκπαίδευσης, θα ήθελα να δω γενναίες χρηματοδοτήσεις σε δημιουργούς με την μορφή παραγγελιών έργων τους, θα ήθελα να δω τη στήριξη των ερασιτεχνικών ομάδων, ιδιαίτερα στην επαρχία, θα ήθελα να δω πολιτικές, όπου κάθε μορφή Τέχνης θα φτάνει προς τους πολίτες εύκολα, κλπ, κλπ.

Ευχές είναι αυτές βέβαια!
  Στη σημερινή μου εγγραφή, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω κάποια "παραπονεμένα" έργα της Εθνικής Πινακοθήκης, με θεματολογία σχετική με την Ελληνική Επανάσταση. Παραπονεμένα διότι δεν μπόρεσαν να λάβουν τη δημοσιότητα την οποία αξίζουν. Βλέπεις, παντού και πάντα, υπάρχουν οι "σταρ" που κλέβουν τη δόξα από τους υπόλοιπους.... Τα έργα αυτά δημιουργήθηκαν από το 1823 ως το 1858 είναι δηλαδή, πολύ κοντά στα χρόνια που φλεγόταν η χώρα μας για την απόκτηση της πολυπόθητης ανεξαρτησίας της.
Έργα που έγιναν με διάφορες τεχνικές, στο πεδίο ή στο εργαστήρι του καλλιτέχνη, και σίγουρα συμπληρώνουν την εικόνα που έχουμε διαμορφώσει στο μυαλό μας για τα γεγονότα και τους ανθρώπους της Επανάστασης. ÎŸÎ¹ ζωγράφοι είναι: 1) Krepin Louis-Philippe (Γάλλος, 1772-1851, θαλασσογράφος)                                 2) Krazeisen Carl (Γερμανός, 1797-1878, φιλέλληνας και εθελοντής στην Ελληνικής Επανάστασης, μας έδωσε μοναδικά πορτραίτα των αγωνιστών της εποχής.)                                 3) Gosse Nicolas Louis Francois (Γάλλος, 1787-1878, ιστορικός ζωγράφος.)                                 4) Marsigli Filippo ( Ιταλός, 1790-1863, ιστορικός ζωγράφος.)                                 5) Î“εώργιος Μαργαρίτης (Έλληνας, 1814-1884, από τους πρώτους ζωγράφους της μεταεπαναστατικής Ελλάδας, σπούδασε στο Παρίσι.)                                 6) Î˜ÎµÏŒÎ´Ï‰ÏÎ¿Ï‚ Βρυζάκης (Έλληνας, 1814-1878, ένας από τους κορυφαίους μας ζωγράφους του 19ου αιώνα, θεμελιωτής της σχολής του Μονάχου)                                 7) Delacroix Eygene (Γάλλος, 1798-1863, της ρομαντικής σχολής, εμπνεύστηκε πολλά έργα του από την Γαλλική και Ελληνική Επανάσταση.)                                 8) Î”ιονύσιος Τσόκος (Έλληνας, 1814-1862, σπούδασε στη Βενετία, ένας από τους πρώτους μας εθνικούς ζωγράφους της ελεύθερης Ελλάδας.)
 Î‘πολαύστε τώρα όμως τα έργα, που επέλεξα για να προβάλλω στην εγγραφή μου αυτή, για να κερδίσουν λίγη από τη δόξα που τους αξίζει:
[image error] Krepin Louis-Philippe  Η ναυμαχία του Ναυπλίου 1823. Ελαιογραφία.
[image error] Krazeisen Carl Ο πολεμιστής Ι.Γ. Πέτας, 1826. Υδατογραφία
[image error]Gosse Nicolas Louis Francois Η μάχη της Ακρόπολης, 1827. Λάδι σε μουσαμά

[image error]Krazeisen Carl Καπετάνιος με τα παλικάρια του μαχόμενοι, 1829. Λιθογραφία σε χαρτί 
[image error] Marsigli Filippo Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη, 1829. Σέπια με κιμωλία
[image error]
Γεώργιος Μαργαρίτης Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ορμά έφιππος προς την Ακρόπολη, 1844.
Λάδι σε μουσαμά

Θεόδωρος Βρυζάκης Τυφλός τραυματίας, 1850. Λάδι σε μουσαμά

[image error] Delacroix Eygene Επεισόδιο του Ελληνικού Αγώνα, 1856. Λάδι σε μουσαμά
[image error]Διονύσιος Τσόκος Γέρος αγωνιστής που παίζει λύρα, 1858. Λάδι σε χαρτί

Αλέκος ÎœÎ±Ï ÏÎ¯Î´Î·Ï‚, ο Î¸ÏÏ Î»Î¹ÎºÏŒÏ‚ Ταρνανάς.

Αλέκος Μαυρίδης (1940-2010)  Ο ηθοποιός γεννήθηκε στην Αλιστράτη Σερρών το 1940, από φτωχή αγροτική οικογένεια.  Από μικρός ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Έτσι το 1964 τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.  ÎœÏ€Î¿ÏÎµÎ¯ να μην είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποια ταινία αλλά έχει πάρα πολλές καταγεγραμμένες συμμετοχές, όπως θα δείτε και παρακάτω, και στο θέατρο (και στο τηλεοπτικό) και στο σινεμά και σε βιντεοταινίες της δεκαετίας του 80, όταν το βίντεο μπήκε στις ζωές των Ελλήνων, αλλά βέβαια και στην τηλεόραση, ακόμα και σε τηλεοπτική διαφήμιση. Συμμετείχε επί σειρά ετών στον θίασο του Στέφανου Ληναίου και μάλιστα είναι γνωστή η ιστορία με το έργο του Μίλαν Κούντερα, Κλειδοκράτορες, που ενώ ήταν να παρουσιαστεί στο γνωστό Θέατρο της Δευτέρας, της ΕΡΤ, για άγνωστους λόγους η παράσταση ματαιώθηκε. Μετά από θύελλα αντιδράσεων τελικά προβλήθηκε μετά από τρεις μήνες, τον Οκτώβρη του 1976. Εκεί που ξεχώρισε όμως ήταν στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Μαρίας Ιορδανίδου, την θρυλική Λωξάνδρα, στον ρόλο του Ταρνανά. Ο Αρμενικής καταγωγής βοηθός στην κουζίνα της Λωξάνδρας, με τα υπέροχα μαγειρεμένα πολίτικα φαγητά. Στο παρακάτω απόσπασμα, τον βλέπουμε να εκμυστηρεύεται στην αφεντικίνα του, τον έρωτα του για την Σουλτάνα, την άλλη υπηρέτρια του αρχοντικού του Λωξάνδρας. Απολαύστε τον:

 Î”είτε τον στην διαφήμιση της Tasty:

  Ο Αλέκος Μαυρίδης, τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο χωριό του, την Αλιστράτη Σερρών, κοντά σε πολύ καλούς του συγγενείς. Λίγο πριν πεθάνει, πρόλαβε να δει το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του να τον τιμά, μια μια μικρή εκδήλωση όπου παρέστησαν όλοι οι μαθητές των μεγάλων τάξεων του σχολείου, κι εκείνος τους μίλησε για το θέατρο και την ζωή του. Μπορείτε να δείτε σχετικά, στο παρακάτω σύνδεσμο:

13-11-2008 Εκδήλωση τιμής από το Δημοτικό Σχολείο Αλιστράτης 

Πέθανε στις 25-10-2010

Θέατρο: 

Ο καλός στρατιώτης ΣβέικΤα Όπλα του Αχιλλέα (1985)(Σίγουρα υπάρχουν και πολλές άλλες, μη καταγεγραμμένες συμμετοχές )

Μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:

"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
Η αιώνια ζωή1979ΕΡΤΚλειδοκράτορες1976ΕΡΤΟ Σινάνης1983ΕΡΤΟ ηλίθιος (1973)1973ΥΕΝΕΔΟ κορυδαλλός1980ΕΡΤΟ σιτιάρχης (1982)1982ΕΡΤ2Οι έξι του Καλαί1973ΕΙΡΤΤαξιδιώτης από την Βισκάια1973ΥΕΝΕΔ
Τηλεόραση:

"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Φθίνουσα ταξινόμηση">
"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
Γαλήνη (1976)1976|1976ΕΡΤΛέσχη μυστηρίου: Ένα τριαντάφυλλο για την Έλενα1976|1976ΕΡΤΛέσχη μυστηρίου: Όλοι εναντίον ενός1976|1976ΕΡΤΛέσχη μυστηρίου: Η δολοφονία ενός καταδότη1976|1976ΕΡΤΛέσχη μυστηρίου: Μια μέρα νωρίτερα1976|1976ΕΡΤΛέσχη μυστηρίου: Μια παράξενη δολοφονία1976|1976ΕΡΤΥποψίες: Έγκλημα στο Κολωνάκι1977|1977ΕΡΤΛεηλασία μιας ζωής1978|1978ΕΡΤΟ ταξιτζής: Τζακ1979|1979ΥΕΝΕΔΙούλιος και Ιουλιέτα1980|1980ΕΡΤΛωξάντρα1980|1980ΕΡΤΜεθυσμένη πολιτεία1980|1980ΕΡΤΤα παλιόπαιδα τ' ατίθασα: Χαλί Περσικόν1980|1980ΕΡΤΚομμωτήριο – Ιστορίες του σεσουάρ1982|1982ΥΕΝΕΔΟ φονιάς (1982)1982|1982ΥΕΝΕΔΙστορία γραμμένη με νότες1983|1983ΕΡΤΜαργαρίτα Στέφα1983|1983ΕΡΤ2Ο ξένος της Νέας Κερασούντας1984|1984ΕΡΤ2Χατζημανουήλ1984|1984ΕΡΤΗ Κυρία μας..1987|1987ΕΡΤΗ σκιάχτρα (1987)1987|1987ΕΤ1Σαν τα τρελά πουλιά1987|1987ΕΤ1Όλη η δόξα... Όλη η χάρη...1989|1989ΕΤ1Σταύρωση Χωρίς Ανάσταση1989|1989ΕΤ1Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1990)1990|1990ΕΤ1Το Ρετιρέ1990|1990MegaΤο καπλάνι της βιτρίνας1990|1990ΕΤ1Κλεφτρόνια με Καρδιά (1991)1991|1991Μάμα Μία1991|1991ΑΝΤ1Ο φόβος 1991|1991ΕΤ2Τμήμα ηθών: Τα ιδιαίτερα γούστα του κου διευθυντή1992|1992ΑΝΤ1Χειμερινή έξοδος1993|1993ΕΤ1Τ' ανάποδα2015|2015ΕΤ1

Σινεμά: 

1967 Αλύγιστος1968 Ο αλύγιστος1969 Το ανθρωπάκι1970 Εν ονόματι του νόμου1980 Ξεβράκωτος Ρωμιός1980 Ο Κώτσος στην Ε.Ο.Κ.1981 Άγριες κότες1982 Αλλαγή... και το λουρί της μάνας1982 Το αίμα των αγαλμάτων1983 Καμικάζι αγάπη μου1983 Το ψώνιο1984 Λαλάκης ο εισαγόμενος1985 Η σκιάχτρα1985 Ο αγκαλίτσας: Ένα εξαγόμενο κορόιδο1985 Ληστεία στον Πύργο1985 Μια μέρα νωρίτερα1985 Μια παράξενη δολοφονία1985 Νύχτες τρόμου1985 Ο Ράμπο απ' τα Τρίκαλα1986 Αδελφή μου... αγάπη μου1986 Μερικές τον προτιμούν ηλεκτρονικό1986 Ράκος...Νο14: Και ο πρώτος μπουνάκιας1986 Ένα όνειρο για εξυπνούληδες και υπναράδες1986 Ένας κόκορας στη γειτονιά μας1986 Αυτός, αυτή και το βιολί τους1986 Ζωηρούλης και ερωτιάρης1986 Θανάση μας την πέσανε1986 Ο ζωηρούλης μου αγκαλίτσας1986 Ο τελευταίος γυφτοκράτορας1986 Πονηρός ο βλάχος1986 Πρόβα...γάμου1986 Το βλήμα που δαγκώνει1986 Το μανούλι ο καψούρης και ο αναρχικός1986 Το πουλί μου πεθαίνει τραγουδώντας1987 Για μια χούφτα εκατομμύρια1987 Εδώ παπάς εκεί...λαπάς1987 Ελλάς-Ελλήνων-Χωρικών1987 Επάγγελμα: Άντρες1987 Η Γκόλφω ζει1987 Η Εύα ο δράκος και η φοιτήτρια1987 Η Νίτσα από την Ηγουμενίτσα1987 Η Σάρα η Μάρα και το κακό 1987 συναπάντημα1987 Η βασίλισσα της ρέγγας1987 Η μπάτσα αρχιφύλαξ Νατάσα1987 Η τραπεζίτισσα της Black Bank1987 Η χήρα ο κοντός και οι παρθένες1987 Θησαυρός για ψώνια1987 Κλέβετε και προσεύχεσθε1987 Ο Παπακομπίνας1987 Ο κατάσκοπος ήταν Πόντιος1987 Πρωτάρη μου... ας πρόσεχες1987 Οι γκαρσόνες1987 Πολυεθνικός γαμπρός1987 Ρόδα μπλέξιμο και τρέλα1987 Ταμτάκος ο ηλεκτρονικός γύφτος1987 Ταρνανάς εναντίον Τσιτσιολίνας1987 Το κομπιούτερ του θανάτου1987 Χαμός στο Αιγάλεω σίτυ1987 7 υπέροχοι γκαφατζήδες1987 Έλα ν' αγαπηθούμε1987 Ένας ξένος στο κρεβάτι μου1988 Εξάρχεια ώρα: 121988 Ευρωκόπανοι1988 Κοριοί και ΑΤΑ και δυο αυγά μελάτα1988 Κυρίαρχος της κομπίνας1988 Λεζεντάνο ο εκδικητής1988 Μια κυρία στον υπόκοσμο1988 Πόσα θες... να μας τρελάνης1988 Το συνδικάτο των μπατήριδων1988 Άι λαβ-γιού Μήτσο1989 Γυφτιά το μεγαλείο σου1989 Γύφτος και γοητεία1989 Δίδυμες και Πόντιες1989 Η μεγάλη ρεμούλα1989 Θηλυκή θύελλα1989 Η σπαγγοραμένη1989 Μιμή η ερωτιάρα1989 Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη1989 Μπορώ και με την.... γιαγιά μου1989 Ο καπετάνιος και η χορεύτρια1989 Ο μικρός κεραυνός1989 Ο μυαλοπώλης1989 Ο παραχαράκτης1989 Ο τζογαδόρος1989 Ο τοκογλύφος1989 Στρατηγός καλεί ροκάδες.1989 Ραντεβού με το θάνατο1989 Τα δίδυμα1989 Ταμτάκο προχώρα ξεβρώμισε τη χώρα1989 Για μια χούφτα τούβλα1989 Ένα ατίθασο κορίτσι1989 Τρελλάδικο πολυτελείας1990 Πρωτοχρονιά με τα αστέρια1990 Ο χασοδίκης1990 Ο Ταμτάκος ζει1990 Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νο21990 Κλεφτρόνια με καρδιά1990 Γης Μαδιάμ1990 Κόκκινο Χρυσό
Βιντεοταινίες: (ένα είδος φτηνού και κακού σινεμά, που άνθισε τη δεκαετία του 80, δίνοντας όμως ψωμί σε πολλούς ηθοποιούς της εποχής) "); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
"); background-position: 100% 50%; background-repeat: no-repeat; cursor: pointer; padding-right: 21px;" tabindex="0" title="Αύξουσα ταξινόμηση">
7 υπέροχοι γκαφατζήδες1987Άι λαβ-γιού Μήτσο1988Έλα ν' αγαπηθούμε 1987Ένα ατίθασο κορίτσι1989Ένα όνειρο για εξυπνούληδες και υπναράδες1986Ένας κόκορας στη γειτονιά μας1986Ένας ξένος στο κρεβάτι μου1987Αυτός, αυτή και το βιολί τους1986Γης Μαδιάμ1990Για ένα ... τρύπιο πεντοχίλιαρο1989Για μια χούφτα εκατομμύρια1987Για μια χούφτα τούβλα1989Γυφτιά το μεγαλείο σου1989Γύφτος και γοητεία1989Δίδυμες και Πόντιες1989Εδώ παπάς εκεί...λαπάς1987Ελλάς-Ελλήνων-Χωρικών1987Εξάρχεια ώρα: 121988Επάγγελμα: Άντρες1987Ευρωκόπανοι1988Ζωηρούλης και ερωτιάρης1986Η Γκόλφω ζει1987Η Εύα ο δράκος και η φοιτήτρια1987Η Νίτσα από την Ηγουμενίτσα1987Η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα1987Η βασίλισσα της ρέγγας1987Η μεγάλη ρεμούλα1989Η μπάτσα αρχιφύλαξ Νατάσα1987Η σπαγγοραμένη1989Η τραπεζίτισσα της Black Bank1987Η χήρα ο κοντός και οι παρθένες1987Θανάση μας την πέσανε1986Θηλυκή θύελλα1989Θησαυρός για ψώνια1987Κλέβετε και προσεύχεσθε1987Κλεφτρόνια με Καρδιά (1990)1990Κοριοί και ΑΤΑ και δυο αυγά μελάτα1988Κυρίαρχος της κομπίνας1988Λεζεντάνο ο εκδικητής1988Ληστεία στον Πύργο1985Μια κυρία στον υπόκοσμο1988Μια μέρα νωρίτερα1985Μια παράξενη δολοφονία1985Μιμή η ερωτιάρα1989Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη1989Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νο21990Μπορώ και με την.... γιαγιά μου1989Νύχτες τρόμου1985Ο Κέρβερος και το δόλωμα1987Ο Παπακομπίνας1987Ο Ράμπο απ' τα Τρίκαλα1985Ο Ταμτάκος ζει1990Ο ζωηρούλης μου αγκαλίτσας1986Ο καπετάνιος και η χορεύτρια1989Ο κατάσκοπος ήταν Πόντιος1987Ο μικρός κεραυνός1989Ο μυαλοπώλης1989Ο παραχαράκτης1989Ο τελευταίος γυφτοκράτορας1986Ο τζογαδόρος1989Ο τοκογλύφος1989Ο χασοδίκης 1990Οι γκαρσόνες1987Πολυεθνικός γαμπρός1987Πονηρός ο βλάχος1986Πρωτάρη μου... ας πρόσεχες1987Πρωτοχρονιά με τα αστέρια1990Πρόβα...γάμου 1986Πόσα θες... να μας τρελάνης1988Ραντεβού με το θάνατο1989Ρόδα μπλέξιμο και τρέλα1987Στρατηγός καλεί ροκάδες...1989Τα δίδυμα 1989Ταμτάκο προχώρα ξεβρώμισε τη χώρα1989Ταμτάκος ο ηλεκτρονικός γύφτος1987Ταρνανάς εναντίον Τσιτσιολίνας1987Το βλήμα που δαγκώνει1986Το κομπιούτερ του θανάτου1987Το μανούλι ο καψούρης και ο αναρχικός1986Το πουλί μου πεθαίνει τραγουδώντας1986Το συνδικάτο των μπατήριδων1988Χαμός στο Αιγάλεω σίτυ1987