Vasileios Diakovasilis's Blog, page 18

Καζαντζάκης του Σμαραγδή, την είδα και....

24 Νοε 2017 

Απόψε είχα τη χαρά να δω τη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή: "Καζαντζάκης"... η οποία με κατενθουσίασε! Η ζωή του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα, περνά από την οθόνη με τρόπο αβίαστο και δίνοντας σου την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή των μεγάλων δημιουργών. Ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία της γυναίκας του Ελένης για την συγγραφική του πορεία! Επιβεβαιώνεται η ρήση ότι πίσω από έναν σπουδαίο άντρα πάντα βρίσκεται μια σπουδαία γυναίκα! Έκπληξη για μένα ο ρόλος του Άγγελου Σικελιανού, (επιστήθιου φίλου του Καζαντζάκη) του μεγάλου μας λυρικού ποιητή αλλά και με τις πολλές του ιδιορρυθμίες. Τελείως διαφορετική η παρουσία του από αυτήν που έχουμε μάθει στα σχολικά μας χρόνια. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του μεγάλου μας λογοτέχνη, η άρνηση του να υπηρετήσει με αλόγιστο φανατισμό τις όποιες ιδεολογίες, το δέσιμο με την ιδιαίτερη πατρίδα του, ο ισχυρός, καταπιεστικός δεσμός με τον πατέρα του, η απομόνωση του ζευγαριού στην Αίγινα στα χρόνια της κατοχής, η εχθρική αντιμετώπιση του έργου του από την εκκλησία ( δυτική και ορθόδοξη ), οι πολιτικές παρεμβάσεις για να μην είναι καν υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας, η αυτοεξορία του στη Γαλλία, παρουσιάζονται με μια νότα αισιοδοξίας και όχι μεμψιμοιρίας από τον σκηνοθέτη. Αυτή εξάλλου είναι και η σκηνοθετική ματιά στην οποία μας έχει συνηθήσει ο Σμαραγδής.
Καταπληκτικός ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο ρόλο του Καζαντζάκη, πολύ καλή η Μαρίνα Καλογήρου ως Ελένη ( η σύζυγος του Καζαντζάκη) και ιδιαίτερα καλός ο Νίκος Καρδώνης, ως Αγγελος Σικελιανός.Ο Καπετάν Μιχάλης από πολλούς θεωρείται το κορυφαίο έργο του. Όχι άδικα! Τώρα όμως θα διαβάσω ξανά, το "Αναφορά στον Γκρέκο", πάνω στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας.Με λίγα λόγια, δείτε την ταινία. Δεν είναι χολιγουντιανή υπερπαραγωγή αλλά είναι μια υπέροχη ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Μια ταινία, που βάζει το μυαλό μας να σκεφτεί σε πολλά επίπεδα, να θυμηθούμε παλιότερα διαβάσματα μας και να νιώσουμε λίγο πιο περήφανοι για τα "άξια τέκνα της πατρίδας μας" και να νιώσουμε λίγη ακόμα θλίψη για τις μικρόψυχες στιγμές της αγαπημένης μας πατρίδας!

Θεόδωρος Αγγελόπουλος, στιγμιότυπο!

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ...ΕΦΥΓΕ!25 Ιαν 2012Λύπη για τον ξαφνικό θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου!
Από αφιέρωμα της ΝΕΤ: Ο Αγγελόπουλος με  έναν συνεργάτη του γυρίζουν τα χωριά της Ηπείρου. Προσπαθεί να ανακαλύψει ένα χωριό που να ταιριάζει με το θέμα της ταινίας Μεγαλέξανδρος. Προς το τέλος της ημέρας βρίσκονται στο Συρράκο! Τέλος καλοκαιριού, μόλις έχει τελειώσει το πανηγύρι του αποχαιρετισμού των Βλάχων , μπαίνουν στο καφενείο του χωριού. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό τότε στο χωριό ( δεκαετία του 70 ), και φωτίζονταν με λάμπες πετρελαίου! Στην άκρη του καφενείου άναβε η ξυλόσομπα!
Ρωτάει ο καφετζής: - Πώς από εδώ;
Απαντάει ο συνεργάτης του Αγγελόπουλου: - Να, ο κύριος Αγγελόπουλος ψάχνει για ένα χωριό για την επόμενη ταινία του.
- Ο κύριος είναι ο Αγγελόπουλος;
-Ναι!
Σκέφτεται ο σκηνοθέτης, μάλλλον με μπερδεύει με τον τραγουδιστή!
- Ο Αγγελόπουλος ο σκηνοθέτης; συνεχίζει ο καφετζής.
- Έχεις δει τις ταινίες μου; ρωτά ο σηνοθέτης.
- Ναι, βέβαια, όλες!!!
- Που ρε παιδί μου;
- Να κατεβαίνουμε όλο το χωριό στην Πρέβεζα και τις βλέπουμε.... Να ρώτα και των μπάρμπα Γιώργο!
Ο μπάρμπα Γιώργος ήτανε ένας γέροντας, με την παραδοσιακή στολή του καθόταν στην άκρη του καφενείου.
Ο Αγγελόπουλος τον ρωτά: - Για πες μου μπάρμπα, σ΄ αρέσουν οι ταινίες μου;
-Άκου να σου πω παιδί μου! Πολλά από αυτά δεν τα κατάλαβα, αλλά... αυτές είναι δικό μας πράμμα!
- Η καλύτερη κριτική που πήρα ποτέ, μονολογεί ο Αγγελόπουλος!

Ο δικός μου ...Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Ο δικός μου ...Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες21 Απρ 2014 Λίγοι λογοτέχνες είναι αυτοί που ο καθένας μας ξεχωρίζει και τους αγαπά για το σύνολο του έργου τους - ή έστω για το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους, Προσωπικά αγάπησα τη γλώσσα γραφής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μ΄ έχουν συνεπάρει τα ταξίδια του Νίκου Καββαδία,  μ΄ έχουν γεμίσει αισιοδοξία τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, με προβλημάτισαν οι σκοτεινές περιπλανήσεις του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Μα πιο πολύ απ΄ όλους, νομίζω, ότι αγάπησα τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.Πολλές φορές είναι δύσκολο να περιγράψεις ακριβώς γιατί ανάμεσα σε πλήθος σπουδαίων δημιουργών, εσύ επιλέγεις τον ένα. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στο ότι αφήνεις στα συναισθήματα τον πρώτο λόγο έναντι των λογικών και επιστημονικοφανών υπολογισμών, όταν έρχεσαι σε επαφή με ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και ποιός δεν το κάνει; Αυτό επιδιώκει και ο κάθε δημιουργός. Τα έργα του να μιλάνε όσο πιο άμεσα γίνεται στην καρδιά. Οι αναλύσεις, η αναζήτηση αιτιών και επεξηγήσεων είναι για άλλους, όχι για τον απλό αναγνώστη όπως είμαστε οι περισσότεροι! ( Μα πόσο χλευάζω όλους αυτούς του αναλυτές των κειμένων, που σκέπτονται τόσο μακριά από το δημιουργό αλλά τόσο κοντά στην μικρότητα τους )
Ακόμα θυμάμαι το πόσο με συνεπήραν τα "100 Χρόνια Μοναξιάς". Νέος ήμουν ακόμα, όταν με οδήγησε μέσα από μονοπάτια μοναδικά, παραμυθένια, σε ένα κόσμο όλο φαντασία και υπερβάσεις, ο οποίος όμως δεν μου φαινόταν και τόσο ξένος, όσο ήταν στην πραγματικότητα. Μαγικό ρεαλισμό το είπαν.
Λίγο αργότερα διάβαζα το " Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας " για τη δύναμη του ανεκπλήρωτου έρωτα, την αναμονή για την εκπλήρωση του και την τελική νίκη - ή όχι; Το " Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων " για τα πάθη των ανθρώπων. Και,και,και... και σε όλα του τα βιβλία, παρά τις αναπόφευκτες επαναλήψεις, κατόρθωνε να με οδηγήσει πέρα από τα στενά όρια της απλής ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος, σε έναν κόσμο όπου σχεδόν ζούσα δίπλα στους πρωταγωνιστές του. Ένιωθα την ατελείωτη υγρασία, τη ξηρασία και τη σκόνη, την ατελείωτη μοναξιά, ακολούθησα στο μακρύ του ταξίδι τον Aureliano Buendia, στεναχωρήθηκα με την αποπνικτική αίσθηση του θανάτου στο "Φθινόπωρο του Πατριάρχη ", δικαιολόγησα την αθώα Ερέντιρα έναντι της μεγάλης μάμα.... 
Από κει ψηλά που βρίσκεται πια, τι χαρά άραγε να νιώθει, όταν βλέπει όλους εμάς; Όλους εμάς, που κάθε φορά που ολοκληρώναμε κάποιο από τα βιβλία του, κλείναμε τις σελίδες του με την απόλυτη ικανοποίηση που αναζητά ο κάθε αναγνώστης. Εμάς που μας πήρε μαζί του ταξίδι, παρέα με την πένα του, το μυαλό του, η ψυχή του.
Σε ευχαριστούμε Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες!

Αργύρης Χιόνης ( απόπειρα γνωριμίας )

Αργύρης Χιόνης ( απόπειρα γνωριμίας )28 Δεκ 2016                          Τον ποιητή Αργύρη Χιόνη, τον ανακάλυψα μέσα από το βιβλίο του, "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες ", μια συλλογή διηγημάτων*. Διηγήματα, γραμμένα θα έλεγα με σαρκαστική διάθεση, που κατακρίνουν όλα αυτά που κτίζουν γύρω μας έναν κόσμο φυλακή. Γραμμένα επίσης, με διδακτική διάθεση αλλά όχι με τον τρόπο που είμαστε συνηθισμένοι. Διηγήματα απλών πραγμάτων, με τέλος πολλές φορές απρόσμενο, τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά στη φύση. Τη φύση, κοντά στην οποία έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, απομονωμένος σχεδόν, σε ένα μικρό χωριό 30 κατοίκων στην ορεινή Κορινθία, αφότου επέστρεψε από την Ευρώπη. Ζούσε και χαιρόταν τη φύση, μέσα στην οποία επέλεξε να ζει. Εμπνεόταν και έπαιρνε ζωή, διδασκόταν και "δίδασκε" μέσα από αυτήν. Είχε πει ο ίδιος: "...  η φύση, που είναι η μάνα που μας γεννάει και αυτή που  μας τρώει . "      "  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δασκάλα από τη φύση  "
  Ποιήματα γράφει από πολύ μικρός, από τα 14 του. Από λαϊκή γειτονιά και φτωχή οικογένεια, τα πρώτα ποιητικά του ακούσματα είναι οι μαντινάδες και τα αποσπάσματα του Ερωτόκριτου, που τραγουδούσε η Κρητικιά μητέρα του στο σπίτι. Πολύ νέος ξενιτεύεται, πρώτα στη Γαλλία, μετά στην Ολλανδία. Εκεί παίρνει και το πτυχίο του στην ιταλική φιλολογία. ".. σπούδασα ιταλικά για να μπορέσω να διαβάσω τον Δάντη από το πρωτότυπο ..." μας λέει. Για ένα διάστημα εργάζεται στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μέχρι, που παίρνει την απόφαση να τα αφήσει όλα και να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ποια η άποψη του για την ποίηση; Ο ίδιος, λέει: "  Ο ποιητής μπορεί να μιλάει για την εποχή του με έναν τρόπο, που να μην χαϊδεύει τα αυτιά των ανθρώπων αλλά να τους απαλαίνει, να τους γλυκαίνει τον πόνο  " "  Η ποίηση είναι ένα είδος παραμυθίας. Οι άνθρωποι προσφεύγουν στην ποίηση -όσοι την αγαπούν- για να έχουν αυτή την παραμυθία, την παρηγοριά, δηλαδή είναι ένας τρόπος να παρηγορηθούμε για τα πράγματα τα αποτρόπαια που συμβαίνουν γύρω μας  ".ΚΟΥΦΟΝ ΓΑΡ ΧΡΗΜΑ ΠΟΙΗΤΗΣ..
.
Σου 'δωσα δυο πόδια ποίησή μου
Για να πορευτείς προς τους ανθρώπους
Σου 'δωσα δυο χέρια να τους αγκαλιάσεις
Σου 'δωσα κι ένα γυμνό διάφανο κορμί
( διάφανο δέρμα για να φάινεται η σάρκα,
διάφανη σάρκα για να φαίνονται τα κόκαλα,
διάφανα κόκαλα για να μην κρύβουν το μεδούλι)
Για να μπορούν να βλέπουν οι άνθρωποι
Όλο το μέσα κόσμο σου κι ακόμα
Τον κόσμο που 'ναι πίσω σου και πέρα
Και μοναχά το πρόσωπό σου ποίησή μου
Σκέπασα μ' ένα πέπλο μισοδιάφανο
Να φαίνεται και να μη φαίνεται
Στα μάτια σου ο πόνος
Να φαίνονται και να μην φαίνονται
Τα χείλια σου όταν τραγουδάς                   
Τα ποιήματά μου θα επιζήσουν
Του χεριού μου που τα γράφει
Είναι πιο δυνατά απ' το χέρι μου που τρέμει
Κάθε φορά που εκτελεί τις εντολές τους
Τα ποιήματά μου με ποιούν δεν τα ποιώ
Το πρόσωπό μου αδιάκοπα αλλάζουν
Λες και είμαι ζύμη και με πλάθουν
Τα μόνα ποιήματα που ποίησα εγώ
Τα μόνα που ήταν πιο αδύναμα από μένα
Είναι όσα τόλμησα να σκίσω ή να μην γράψω...

"Κάθε λέξη είναι μια αχτίδα.
Κάθε ποίημα μια απόπειρα φωτός"        
                                                           " Απόπειρες φωτός "

Υπηρετούσε μια ποίηση, βάλσαμο στις πληγές των ανθρώπων, η οποία όμως φροντίζει, στην πρώτη ανάγνωση, να ξύσει τις πληγές σου, να σου θυμίσει  τον σκληρό, αληθινό κόσμο, μέσα στον οποίο ζούμε. ΕΞΟΔΟΣΜέσα στον κόσμο ανάμεσαΣ' εκατομμύρια άστρα τ' άστρο ΓηΠάνω στη γη τριγυρισμένηΑπό στεριές και θάλασσες τριγυρισμένηΑπό χιλιάδες χώρες μία χώραΜέσα στη χώρα ανάμεσαΣε πολιτείες και χωριά μια πολιτείαΜέσα στην πολιτεία κυκλωμένοΑπό χιλιάδες σπίτια ένα σπίτιΜέσα στο σπίτι ανάμεσαΣτα έπιπλα μια γυάλαΜέσα στη γυάλα ένα χρυσόψαροΈνας άνθρωπος κάθεται και το κοιτά Κάποτε πρέπει τ' απαραίτητο να βρούμεΚουράγιο ν' αντιμετωπίσουμε το μπόι μαςΝα πάψουμε προέκταση να είμαστεΌλων αυτών των μπαλκονιών και των βημάτωνΚι όχι μονάχα να κατέβουμε από αυτάΑλλά και να επιτρέψουμε στα γόνατά μας να λυγίσουνΝα διπλωθούμε και να κάτσουμε κατάχαμαΚι έτσι με σιγανή φωνή και δίχως χρώμαΝα πούμε ιστορίες για όσους πέρασανΚάτω απ' το χώμα αφού πρώταΣύρανε τις ξεκοιλιασμένες τους ψυχέςΕπάνω σε μπαλκόνια και σε βήματαΝα πούμε ιστορίες για όσους πολεμήσανεΚαι χάσανε τη μάχη γιατί ήτανΠιο ήσυχος ο εχθρός κι ακόμαΓια όσους νικηθήκαν επειδή δεν πολεμήσανε
Τέτοια κοινά τέτοια καθημερινά διηγώνταςΜε σιγανή φωνή και δίχως χρώμαΝ' αφήσουμε η βροχή των ημερώνΝα κάνει τη δουλειά της πάνω μας πως δεν τόλμησα να τοΑναριοτόμουν  Του άρεσε να ζει μονάχος, απομονωμένος σχεδόν, δίχως τηλεόραση καν στο σπίτι του, (  οποία θα τον αποσπούσε από τα διαβάσματα του και τη γραφή). Δεν ήταν όμως ξεκομμένος από τα προβλήματα που κάθε τόσο απασχολούν όλους μας, από τα σημαντικά γεγονότα του κόσμου. Είχε αναπτύξει μια  δική του φιλοσοφία ζωής, την οποία μάλιστα, προσπάθησε να μεταφέρει στη νέα γενιά, σε μια ομιλία αποφοίτων της περιοχής του, ανήμερα της επετείου του 40, το 2011 (δύο μήνες μόλις, προτού πεθάνει ):"... ΟΧΙ λοιπόν στην υπερκατανάλωση αγαθών και τις επίκτητες ανάγκες που μας δημιούργησαν οι έμποροι των εθνών.ΟΧΙ στις πιστωτικές κάρτες και τις τοκογλυφίες των τραπεζών.ΟΧΙ στα δάνεια που δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε.ΟΧΙ στον παλαιοκομματισμό και τους κομματάρχες.ΟΧΙ στη δαγκωτή ψήφο.ΟΧΙ στο μέσο και στο κωλογλείψιμο. ΝΑΙ στην αξιοκρατία.ΟΧΙ στον κομματικό οπαδισμό, γιατί διόλου δεν διαφέρει από τον χουλιγκανισμό των γηπέδων.ΟΧΙ στην προσωπολατρία και οικογενειολατρία.ΟΧΙ στην ψευδαίσθηση ότι ψηφίζοντας κάθε τέσσερα χρόνια τους εκλεκτούς ηγέτες μας εκτελούμε το δημοκρατικό καθήκον μας, και από 'κεί και πέρα δεν έχουμε άλλο ρόλο από το να τους χειροκροτούμε ή να τους βρίζουμε ανάλογα με το αν υπηρετούν ή όχι τα προσωπικά μας συμφέροντα.ΟΧΙ στα κομματικοποιημένα και ενίοτε κρατικοδίαιτα συνδικάτα που λειτουργούν συντεχνιακά, φροντίζοντας μόνο για τα μέλη τους και γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την υπόλοιπη κοινωνία.ΟΧΙ στην παιδεία που δημιουργεί εξειδικευμένα ανδρείκελα, αναίσθητους τεχνοκράτες, αυταρχικούς χαρτογιακάδες, γελοίους γιάπηδες και αρπακτικά golden boys. ΝΑΙ στην παιδεία που παράγει την απαραίτητη εξειδίκευση, διευρύνει γενικότερα το πνεύμα και δίνει νόημα ουσιαστικό στη ζωή.ΟΧΙ στην πατριδοκαπηλία και τον στείρο εθνικισμό.ΟΧΙ στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.ΟΧΙ στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο κόσμος αυτός δεν πλάστηκε για μας, και μας ανήκει όσο ανήκει και στο πιο ελάχιστο μυρμήγκι. Δεν είναι παιχνίδι που μας χάρισε ο μπαμπάς μας και μπορούμε να το σπάσουμε για να δούμε τι έχει μέσα.ΟΧΙ στην εκδρομική ή τουριστική φυσιολατρία. ΝΑΙ στην απόλυτη ταύτισή μας με τη φύση.ΟΧΙ στην τεμπελιά. ΝΑΙ στην εργασία, ακόμα και σ' αυτήν που δεν έχει σχέση με τις σπουδές που κάνουμε. Σε εποχές σαν αυτή που διανύουμε και που τίθεται ζήτημα επιβίωσης καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Καμιά δουλειά δεν είναι μόνο για τους περιφρονητέους μετανάστες.ΟΧΙ στην τηλεόραση, όπου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων μαθαίνουμε ποια glamorous ανύπαρκτη παντρεύτηκε με τον αντίστοιχό της  glamorous ανύπαρκτο. ΝΑΙ στον πολιτισμό. ΝΑΙ στη μουσική. ΝΑΙ στο θέατρο. ΝΑΙ στον κινηματογράφο. ΝΑΙ και πάλι ΝΑΙ στο βιβλίο.ΟΧΙ στον αθέμιτο ανταγωνισμό, στο διαγκωνισμό και στον ψευτοπαλλικαρισμό, στην τζάμπα μαγκιά, στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ μωρέ;». ΝΑΙ στο συναγωνισμό, στην ευγενή άμιλλα, τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη ...»Αυτά τα ΟΧΙ μαζί με τα ΝΑΙ, θα έλεγα ότι θα μπορούσαν να είναι η ΒΙΒΛΟΣ, ενός οποιουδήποτε ανθρώπου, με απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε. Ένας οδηγός ζωής, που δεν αρκείται στα εύκολα που μας προσφέρει -εκ του πονηρού- ο σύγχρονος πολιτισμός. Ο μπούσουλας εκείνος, που θα χαρίσει στη ψυχή μας, την απαραίτητη ηρεμία, απλά και μόνο για να χαρούμε... την ύπαρξη μας στον κόσμο αυτό.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη η ομιλία, εδώ:  https://www.thepressproject.gr/article/49619 Ζούσε την μοναχικότητα του με τον δικό του τρόπο. Στο χωριό είχε σχέσεις με τους λιγοστούς κατοίκους του, συμμετείχε στα κοινά της περιοχής του, ήταν ευχάριστος στις κοινωνικές συναναστροφές του... δεν του άρεσε όμως η συναναστροφή με το συνάφι του: "  Δεν μπορώ να έχω σχέσεις με το συνάφι, αγαπώ τους συναδέλφους μου κι έχω πολύ καλές σχέσεις αλλά εξ αποστάσεως ..."  Δεν έβρισκε ενδιαφέρον στις παρέες αυτές...  ασχολούνται με τα μικρά, με κουτσομπολιά, ο ένας προσπαθεί να διαβάλλει τον άλλο ...  Έχει ενδιαφέρον να δούμε τους ποιητές και τους συγγραφείς που τον επηρέασαν:"... Ο Καβάφης για την ειρωνεία του και τη λιτότητα του ύφους του, για την τόλμη του στη γλώσσα ... ο Καριωτάκης, μου πηγαίνει έτσι στην ψυχοσύνθεση ... ο Σεφέρης, μου αρέσει πάρα πολύ ... ο Σαχτούρης, ο Μπέκετ, τον θεωρώ μεγάλο ποιητή ( αν και είναι γνωστός ως θεατρικός συγγραφέας ) ... ο Καμύ ... ο Καζαντζάκης ..." "  Μεγάλο μέρος της δουλειάς μου αναφέρεται στο θάνατο, και οι παραπάνω αντιμετωπίζουν το θέμα ηρωικά, κάτι που μου αρέσει.  " Παραθέτω, παρακάτω, ένα σχετικό με τον θάνατο ποίημά του:Όταν πεθαίνει ο νεκροθάφτης, άλλοι νεκροθάφτες τον κηδεύουνε. Εμένα ωστόσο μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στην τελευταία του κατοικία τον οδηγούνε οι νεκροί που ο ίδιος έθαψε όσο ζούσε, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε, ή ακόμα ότι μόνος του, με το αργό, επίσημό του βήμα, μεταφέρει τον εαυτό του ως το μνήμα όπου χώνεται και από πάνω του τραβά το χώμα σαν κουβέρτα.                                                                                                                " Εσωτοπικά τοπία "   Πολλές φορές είναι ειρωνικός, σκληρός, παρατηρητής καθημερινών καταστάσεων τις οποίες επεκτείνει στο χρόνο, στις οποίες ανακαλύπτει κρυμμένες, άλλες καταστάσεις. Στο παρακάτω ποίημα του, μια αθώα, ευχάριστη καλοκαιρινή ημέρα, σε κάποια παραλία, ο παππούς που κάνει αμμόλουτρα, η βορειοευρωπαία τουρίστρια, ένα παιδί δαρμένο απ΄τους γονείς του, ένα από τα αδέσποτα σκυλιά που βρίσκουν παρηγοριά κοντά στους λουόμενους, γίνονται αφορμή για παραπέρα σκέψεις... δεν μπαίνω στον πειρασμό να αναφέρω τις δικές μου, οι ποιητικές αναγνώσεις είναι καθαρά προσωπικές υποθέσεις. Αυτό πιστεύω, κατά βάθος θέλει και κάθε δημιουργός. Τα έργα του να μιλούν στον καθένα, βαθιά μέσα τους. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνεται με τον ίδιο τρόπο...ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΉταν ωραίο αυτό το καλοκαίριΩραίο αλλά και επικίνδυνοΈνας παππούς που έκανε αμμόλουτραΞεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμοΌταν τον θυμηθήκανε ύστερ' από μέρεςΣηκώσαν το καπέλο τουΔεν ήταν από κάτωΜια πάλλευκη τουρίστρια από το βορράΤα έφτιαξε με τον ήλιοΚοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνεςΣκούρυνε, αφομοιώθηκε από το τοπίοΟι δικοί της τώρα την αναζητούνΜέσω του Ερυθρού ΣταυρούΈνα παιδί δαρμένο έγινε αχινόςΑν τους βαστάει τώραΑς με ξαναδείρουν, είπεΠήρανε ο μπαμπάς κι η μαμάΜαχαίρι και πιρούνιΚαι χωρίς να τρυπηθούνΤου φάγαν την καρδιάΈνα σκυλί κυνηγημένοΔάγκωσε την ουρά του και την έφαγεΎστερα έφαγε όλο το κορμί τουΈμεινε μόνο το κεφάλι του στα βότσαλαΝα ασπρίζει από τα κύματα γλειμμένοΒαθιά ένα καράβι έμενε ακίνητοΑκίνητο ένα καλοκαίριΦυσούσαν άνεμοι φουσκώναν τα πανιάΔεν έλεγε να φύγει. Τι περίμενε;Κανείς δεν ξέρει.Και από τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα, ενορχήστρωση Γιώργου Ανδρέου

Στο έργο του, πολλές φορές διακρίνεται μια νοσταλγία για τα χρόνια που έχουν περάσει, που πολύ καλά γνωρίζει ότι επιστροφή σε αυτά δεν υπάρχει, μια προσπάθεια συμβιβασμού με την ιδέα της ζωής που μόνο προχωρά προς τα εμπρός, κοιτάζει πίσω αλλά εξακολουθεί να του φεύγει.
Τρώω καρπό φτύνω κουκούτσιφυτρώνει δέντρο.Αχ, νά'χα κι εγώ κουκούτσι,να τό' φτυνε ο θάνατος, να φύτρωνα ξανά.                                                                                                     " Στο Υπόγειο "
" ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ "
Το παιδικό ποδήλατό μου, ο άλλοτε απαστράπτων Πήγασος που απογειωνόταν μόλις τον καβάλαγα, έχει για πάντα υπογειωθεί. Κι ας λέω ψέματα αδιάκοπα, στον εαυτό μου και σε εκείνο, πώς, κάποια μέρα , θα του αλλάξω λάστιχα, από την σκουριά του θα το γδύσω, θα το λαδώσω και θα το γυαλίσω κι μόλο τον κόσμο μαζί του θα γυρίσω. Το παιδικό ποδήλατό μου έχει για πάντα υπογειωθεί, το ξέρω και το ξέρει.
Ένα ακόμα ποίημά του, τολμηρό(;), που φαντάζομαι ότι το εμπνεύστηκε, κάποιο καλοκαίρι, εκεί στο Θραφαρί, που ζούσε, όταν τα κοριτσόπουλα ερχόμενα από κάθε γωνιά του ελληνισμού για το πανηγύρι του χωριού, στολίζονταν γεμάτα υποσχέσεις, παίζοντας με τον ήλιο, το μελτέμι και τις καρδιές των αγοριών. 
ΑΝΕΜΟΣ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΣ 
τρυπώνει κάτω απ τα φορέματα ωραίων κοριτσιών ,τρίβεται πάνω σε γυμνούς μηρούς,κάνει εφήβαια να θροΐζουν, λαγόνια να λαγγεύουν στήθη να αναρριγούν, να ορθώνονται και, σαν τρυγόνια αιχμάλωτα, με ρώγες αιχμηρές τη φυλακή τους να ραμφίζουν για να βγουν στο φως.Άνεμος ίμερος ανήμερος, των κοριτσιών γλυκός εχθρός.
Κλείνοντας, μια ενδιαφέρουσα, τηλεοπτική συνέντευξη του Αργύρη Χιόνη. Μου αρέσει η απλότητα του λόγου του, η ίδια απλότητα στα γραπτά του -πεζά και ποιήματα- που εμένα με παρακίνησαν να τα δω με περισσότερη προσοχή, με μια σοφία άξια προσοχής, που σε διδάσκει δίχως να σε ενοχλεί.  
   * Ας είναι καλά η Λέσχη Ανάγνωσης Δράμας  

Μαζεύοντας το διαδίκτυο

Τα τελευταία χρόνια,  με την εισαγωγή στη ζωή μας, των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας, θεώρησα καλό να φτιάξω ένα ακόμα blog, όπου θα είναι συγκεντρωμένες όλες διαδικτυακές εγγραφές μου.....
Το ιστολόγιο μου ( blog ), με τίτλο ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ : http://vasilis.pblogs.gr/

Το facebook μου:  https://www.facebook.com/profile.php?id=100006595891641

Το blog, όπου παρουσιάζω το πρώτο μου βιβλίο ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ :  https://anthroponistories.blogspot.gr/