Vasileios Diakovasilis's Blog, page 13

Ταξίδι δρόμου ( Ιταλία, Σλοβενία και Σερβία ) Εντυπώσεις- Florence, Rome, Ljubljana, Beograd ( Μέρος Β' )

  Το πέρασμα μας από την Ιταλία στη Σλοβενία, έγινε με τρόπο που ούτε το καταλάβαμε. Ευτυχώς και το gps και μας ειδοποίησε ότι αλλάζουμε σύνορα. Αυτό είναι που λέμε πραγματικά ανοιχτά σύνορα. Ούτε φυλάκια, ούτε μπάρες, μόνο η αλλαγή της Γλώσσας στις πινακίδες.
Λιουμπλιάνα, παρά την όχθηΕδώ τα διόδια πληρώνονται με μια βινιέτα κόστους 16 ευρώ ( ισχύος μιας εβδομάδας ), την οποία υποχρεωτικά κολλάς στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου. Ακριβά μεν αλλά κι εδώ το οδόστρωμα σε τέλεια κατάσταση. Τα χωριά βρίσκονται πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο, θυμίζουν έντονα Αυστρία, γραφικά, όμορφα πνιγμένα μέσα στο πράσινο. Από εδώ και κάτω, ως την Ελλάδα, βενζίνα βάζεις μόνος σου, στο αυτοκίνητο και πληρώνεις στο ταμείο. Η Σλοβενία έχει το Ευρώ και αυτό σε διευκολύνει αρκετά.
  Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στη Λιουμπλιάνα, ξεκουραστήκαμε λίγο και κατεβήκαμε για να επισκεφθούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Λιουμπλάνικα και παράλληλα με αυτόν εκτείνεται η παλιά πόλη.
Παρόχθιος πεζόδρομος, στο βάθος το Φραγκισκιανό ΜοναστήριΠάνω της, υψώνεται το παλιό κάστρο της πόλης. Το ιστορικό κέντρο αποτελείται από τέσσερις παράλληλους δρόμους προς το ποτάμι και αρκετούς κάθετους και φυσικά τα πολλά γεφυράκια που ενώνουν τις δύο όχθες. Πιο γνωστές η γέφυρα του Δράκου και η τριπλή γέφυρα. Το ιστορικό κέντρο αποτελεί έναν τεράστιο πεζόδρομο, που κάνει το περίπατο σου ακόμα πιο όμορφο. Όλα τα μαγαζάκια γεμάτα κόσμο, πολλά εστιατόρια, μπαράκια, καφετέριες στις όχθες του ποταμού και τους άλλους δρόμους, γεμάτους κόσμο, κυρίως νέο κόσμο, πέρα από τους τουρίστες, κυρίως Ιταλούς που είδαμε. Αρκετές μικρές μπάντες έπαιζαν μουσική σε διάφορες γωνιές της πόλης ενώ τα περισσότερα μαγαζιά δεν είχαν μουσική ή αυτά που είχαν σε απόλυτα διακριτικά όρια. Περπατήσαμε αρκετά στην πόλη, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων, την καθαριότητα της πόλης ( κι εδώ, όπως και στο κέντρο της Φλωρεντίας, κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν, παρά μόνο βυθιζόμενοι κάδοι ανακύκλωσης ), την απόλυτη αίσθηση μιας πόλης που σέβεται τον πολίτη της και αυτός σέβεται την πόλη του.
 ποταμός ΛιουμπλάνικαΜα και το νέο κομμάτι της πόλης, τακτοποιημένο, καθαρό, με ελάχιστη κίνηση, με σαφείς κανόνες και για τους πεζούς και για τα οχήματα, πολλά ποδήλατα, με λίγα λόγια μου έδωσε την αίσθηση μιας ανθρώπινης πόλης. Για φαγητό κυριαρχούν τα κρεατικά, τα οποία όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν πολύ νόστιμα και οι τιμές πια είναι πιο κανονικές, σε σχέση με την Ιταλία. Αν μπορούσα να ξέρω εκ των προτέρων, πόσο θα μας άρεσε, η Λιουμπλιάνα, πιθανότατα θα κανόνιζα, να μέναμε εκεί για δυο βράδια.
 Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Βελιγράδι. Διασχίσαμε τη Σλοβενία, μπήκαμε στη Κροατία, τυπικός και γρήγορος ο έλεγχος στα σύνορα. Για διόδια, λίγο μετά τη είσοδο, πληρώνεις 1,5 ευρώ και μετά από λίγο εφαρμόζεται το ίδιο σύστημα με την Ιταλία, παίρνεις μια απόδειξη εισόδου την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από την εθνική τους, με κόστος περίπου 30 ευρώ ή 220 kuna. Όλες οι επόμενες χώρες που διασχίσαμε έχουν τα δικά τους νομίσματα. Το οδόστρωμα καλό, όχι όμως τόσο όσο των προηγούμενων χωρών. Για να πω την αλήθεια, διασχίζοντας την Κροατία, το τοπίο δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση όπως τη Σλοβενία, μια και το ορεινό, καταπράσινο τοπίο της Σλοβενίας, παραχώρησε τη θέση του σε μια απέραντη πεδινή έκταση, δίχως τις εναλλαγές που χρειάζεται το μάτι σου για να ξεκουράζεται. Τα λίγα χωριά, που μπορούσαμε να διακρίνουμε, δεν είχαν τίποτα από την ομορφιά αυτών της Σλοβενίας. Πραγματικά απόρησα, πως μπόρεσε η Σλοβενία, να παραμένει για τόσο μεγάλο διάστημα, μέσα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μιας που οι διαφορές της με τις άλλες περιοχές ήταν τεράστιες. Σίγουρα κάποια από εκείνα τα περίεργα τερτίπια της ιστορίας ευθύνονται, που δεν δίνουν ποτέ λογαριασμό στους λαούς του κόσμου.
 
Σερβία... αλλά Τέμπη. Κατά μήκος του ποταμού ΝίσαβαΗ είσοδος μας στη Σερβία, έγινε κι εδώ πολύ γρήγορα, με έναν τυπικό έλεγχο δίχως καμιά ταλαιπωρία. Στη Σερβία πληρώνεις τα διόδια με απόδειξη την οποία εξαργυρώνεις όταν εξέρχεσαι από τη χώρα. Πολύ φτηνά τα διόδια της, συνολικά για να διασχίσουμε τη χώρα μας κόστισε 9 ευρώ, αλλά με ένα άθλιο οδόστρωμα, κυρίως στο βόρειο τμήμα της, κι ένα δρόμο στα νότια, μετά τη Νις, κατά μήκους του ποταμού Νίσαβα, παλαιού τύπου. Μείναμε ένα βράδυ στο Βελιγράδι, προλάβαμε όμως να πάρουμε μια καλή γεύση από την πόλη.
Πλατεία Δημοκρατίας - ΒελιγράδιΜια Βαλκανική μεγαλούπολη, με απίστευτη κίνηση στους δρόμους και με ιδιότροπα φανάρια... ( Η δεξιά στροφή ανάβει πράσινο συγχρόνως με το πράσινο του πεζού, προτεραιότητα φυσικά έχει ο πεζός, άντε όμως να το συνηθίσεις ). Περπατήσαμε κι εδώ αρκετά, όπως σε κάθε πόλη που επισκεφθήκαμε. Κυρίως στους δύο πεζόδρομους, που έχει. Στην παλιά γειτονιά της οδού Skadarska, με το χοντρό βότσαλο και τα πολλά εστιατόρια, που το βράδυ μουσικοί ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, παίζουν φολκλορική μουσική. Όμορφη γειτονιά, όχι όμως τόσο του γούστου μου, ήταν εμφανές  ότι όλα λειτουργούσαν για τον ξένο τουρίστα. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για για την πολύβουη πλατεία Δημοκρατίας και τον άλλο πεζόδρομο της πόλης της οδού Kneza Mihaila.
Άποψη του Δούναβη απ΄το κάστρο της πόλης.Εδώ φαίνεται η σύγχρονη όψη της πόλης, χιλιάδες κόσμου που κάνει τη βόλτα του ή κάθεται στις πάμπολλες καφετέριες που βρίσκονται παντού. Δυνατή μουσική παντού, φασαρία, σίγουρα θύμιζε Ελλάδα ή όλη κατάσταση. Υπήρχαν αρκετά ωραία παλιά κτίρια μαζί με νέα, σύγχρονα, που όλα μαζί κτίζουν σιγά σιγά τη σύγχρονη όψη της Σερβίας. Από εκεί βρεθήκαμε στο παλιό φρούριο της πόλης. Στη είσοδο του βλέπεις καταρχήν ένα πάρκο Δεινοσαύρων, το οποίο σίγουρα θα εντυπωσιάζει τα παιδιά και λίγο παρακάτω, δεξιά κι αριστερά, παρατεταγμένα διαφόρων ειδών οπλικά συστήματα, από πολυβόλα και τανκς του Β' Παγκόσμιου πολέμου ως μια συστοιχία πυραύλων. Εσωτερικά το φρούριο, είναι περιποιημένο, καθαρό και ήσυχο, μα αυτό που αξίζει πραγματικά είναι θέα του Δούναβη από ψηλά. Ο ποταμός που διασχίζει την πόλη, εδώ στις τελευταίες αχτίνες του ήλιου ( είχε αρχίσει πια να πέφτει ο ήλιος ), είχε μια όψη που ενέπνεε μια ήρεμη δύναμη. Στην επιστροφή μας, προς το ξενοδοχείο, καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στην πλατεία Δημοκρατίας, "χαζέψαμε" την όλη κίνηση, σε συνδυασμό με τις μουσικές που μπερδεύονταν από τα διπλανά καταστήματα, επιστρέφαμε πια στα Βαλκάνια.....
Στα στενά της ΦλωρεντίαςΤελευταία μέρα του ταξιδιού μας, ξεκινήσαμε πρωί, έπρεπε να διασχίσουμε την Σερβία, να μπούμε τη Βουλγαρία ( πύλη εισόδου στην Ε.Ε. )και αργά το απόγευμα υπολογίζαμε ότι θα φτάναμε στο σπίτι μας. Η είσοδος μας στη Βουλγαρία, δεν ήταν και τόσο εύκολη. Κάναμε μιάμιση ώρα να περάσουμε τα σύνορα και πάλι ευχαριστημένοι θα έπρεπε να είμαστε,μαθαίνοντας ότι την επομένη υπήρχε αναμονή ως και έξι ώρες. Είναι εποχή που κατεβαίνουν οι Τούρκοι από τη Γερμανία για να επισκεφτούν την πατρίδα τους από τη μια και και από την άλλη, όπως φαίνεται οι έλεγχοι στα σύνορα έχουν γίνει πιο αυστηροί. Η Βουλγάρα αστυνομικός, όταν έφτασε επιτέλους η ώρα μας, μέχρι και face control, μας έκανε. Μπαίνοντας στη χώρα αγοράσαμε τη βινιέτα αξίας 8 ευρώ την οποία κολλήσαμε αμέσως στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας και ξεκινήσαμε, προσέχοντας και τις πινακίδες και τα όρια, μιας και γνώριζα, ότι οι Βούλγαροι ψάχνουν ευκαιρία για να σε γράψουν. Πηγαίνω αργά, κάποια στιγμή ανοίγει ο δρόμος, μονή διακεκομμένη γραμμή κάτω, κάνω μια προσπέραση ένα αυτοκίνητο και με σταματάνε λίγο παρακάτω.
ΡώμηΔύο αστυνόμοι, τους δίνω άδεις κλπ, μου ανοίγουν ένα βιβλίο και μου δείχνουν την πινακίδα της παράνομης προσπέρασης. Προσπαθώ να τους εξηγήσω, αγγλικά κανένας τους δεν μιλά, μου κόβει ηλεκτρονικά το πρόστιμο, 38 λέβα ( περίπου 20 ευρώ ), το οποίο πρέπει να πληρωθεί σε κάποια Βουλγάρικη τράπεζα, έχει και το ΙΒΑΝ της τράπεζας πάνω το πρόστιμο. Το πλήρωσα στο δρόμο με e- banking, κακώς, διότι η είσοδος μας στην Ελλάδα έγινε δίχως κανέναν έλεγχο απ΄τη μεριά τους. Μου χάλασε όμως, όλη τη διάθεση, διότι αισθάνθηκα, ότι έψαχναν για εύκολο χρήμα και με έγραψαν δίχως λόγο. Επιπλέον το οδικό τους δίκτυο είναι απαρχαιωμένο, κάναμε ελάχιστα χιλιόμετρα σε κανονικό δρόμο τύπου ΠΑΘΕ, ( σε κάποιο σημείο μας έβγαλαν έξω από την εθνική και μας έβαλαν μέσα από κάποια χωριά και χωριουδάκια ), για λιγότερο από 250 χλμ, κάναμε πάνω από έξι ώρες.... Τέλος πάντων, τώρα ξέρω γιατί οι περισσότεροι μετανάστες μας, έρχονται πια από Ιταλία, με το πλοίο ( ταξιδεύουν εντός ζώνης Σένγκεν όπου οι έλεγχοι στα σύνορα είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ελάχιστοι ).
 
ΛιουμπλιάναΑν εξαιρέσουμε λοιπόν, την τελευταία ημέρα με όλη αυτή την ταλαιπωρία για να περάσουμε τη Βουλγαρία, όλα τα υπόλοιπα, σε αυτό το ταξίδι πήγαν καλά. Και κυρίως το απολαύσαμε! Καινούριες εμπειρίες για όλους μας, ωραίες εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μας, άλλες νοοτροπίες των ανθρώπων που μας προβλημάτισαν. Τι χρειαστήκαμε, ( και τι χρειάζεται κι ένας ταξιδιώτης που θα αποπειραθεί να κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι ) πέρα από την καλή μας διάθεση; Τέσσερα πράγματα:
α) Στοιχειωδώς αγγλικά, αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η διεθνής γλώσσα που μιλούν οι πάντες πια.
β) Ένα αξιόπιστο gps.
γ) Μια πιστωτική κάρτα (credid card), για να μην αναγκάζεσαι να χαλάς ευρώ στο τοπικό νόμισμα , τόσων χωρών, που διασχίσαμε. Κούνα, δηνάρια, λέβα, τα οποία πάντα σου μένουν και πρέπει να ψάχνεις και ανταλλακτήρια. Εντύπωση, μου έκανε στη Σερβία, που ακόμα και το περίπτερο, για ένα μπουκάλι νερό αξίας 68 δηναρίων ( 60 λεπτά ), δέχθηκε την κάρτα. Στις χώρες εκτός ευρώ όμως, η κάθε συναλλαγή χρεώνεται με ένα ευρώ επιπλέον. Οπότε κάνεις το λογαριασμό σου και κανονίζεις τι θα πράξεις.
και δ) Google map και μια σύνδεση ίντερνετ ( Τώρα πια ισχύουν οι ίδιες χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας, όπου κι αν ταξιδέψεις εντός Ευρώπης.) Είναι πια ο χάρτης, που κάποτε κρατάγαμε στα χέρια μας. Ηλεκτρονικός με απίστευτες δυνατότητες για να μην ταλαιπωρείσαι δίχως λόγο.
Φλωρεντία, θέα προς τη piazza Duomo

Ταξίδι δρόμου ( Ιταλία, Σλοβενία και Σερβία ) Εντυπώσεις- Florence, Rome, Ljubljana, Beograd ( Μέρος Α' )

  Ήταν ένα από αυτά τα ταξίδια, τα οποία τα έχεις για πολύ καιρό μέσα στο μυαλό σου, τα έχεις σχεδιάσει και ξανασχεδιάσει πολλές φορές με τη βοήθεια των δυνατοτήτων, που σου δίνει το διαδίκτυο και κάποτε έρχεται ο χρόνος, η συγκυρία που το πραγματοποιείς.
  Ικανοποιείς δικά σου όνειρα, (πάντα είχα την επιθυμία, αν ταξίδευα στην Ιταλία, να επισκεπτόμουν τη Φλωρεντία, την πόλη επιτομή της Αναγέννησης ). Ικανοποιείς την επιθυμία σου να δοκιμάσεις τις δυνατότητες και τις αντοχές σου. ( Ένα ταξίδι πολλών χιλιομέτρων με το δικό σου όχημα, να οργανώσεις μόνος σου όλες τις λεπτομέρειες, διαδρομή, διαμονή, να βρεις τα σημεία ενδιαφέροντος του κάθε τόπου, τις πόλεις που εξυπηρετούν το πλάνο του ταξιδιού σου για στάσεις, τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, π.χ. τι διόδια έχουν...).
  Είναι αλήθεια λοιπόν, ότι υπήρχε μια καλή οργάνωση, κυρίως στο πληροφοριακό κομμάτι. Και το διαδίκτυο σου δίνει τις δυνατότητες να μάθεις απίθανες λεπτομέρειες - όπως για παράδειγμα να δεις εκ των προτέρων, πως λειτουργούν τα αυτόματα μηχανήματα στα διόδια της Ιταλίας... Φυσικά, υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι σε ένα τέτοιο ταξίδι τις οποίες αντιμετωπίζεις έκτακτα. με την απαιτούμενη ευελιξία, όπως για παράδειγμα την αλλαγή του δρομολογίου του πλοίου, το οποίο έχεις κλείσει πριν από δυο μήνες και το οποίο την προηγούμενη της αναχώρησης, σου ανακοινώνει ότι θα έχει μια τέτοια καθυστέρηση, που ουσιαστικά θα χάσεις την πρώτη σου ημέρα. Και τότε, στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, μόλις φτάνεις, τρέχεις να αλλάξεις πλοίο και προορισμό αποβίβασης. Αντί για Αγκόνα, που υπολόγιζες να φτάσεις και σε 3,5 ώρες να είσαι στη Φλωρεντία, να κατεβαίνεις τελικά Πρίντεζι, γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόσουν τουλάχιστον 8 ώρες οδήγημα, διασχίζοντας σχεδόν όλη την Ιταλία από το νότο ως τον προορισμό σου.
  Εμπειρία θετική τελικά, μιας και οι εικόνες, που εναλλάσσονταν ήταν πάμπολλες. Καλλιέργειες, δασώδεις εκτάσεις, βιομηχανικές περιοχές, πολλές δεκάδες ανεμογεννήτριες, μα το πιο όμορφο ήταν εκείνα τα γραφικά χωριά, σκαρφαλωμένα στις κορφές των λόφων, τα οποία διατηρούν την παλιά τους αρχιτεκτονική αναλλοίωτη, με την εκκλησία τους πάντα στο πιο ψηλό τους σημείο.  Κι όλα αυτά τα χιλιόμετρα, τα διασχίζεις σε έναν τέλειο από πλευράς οδοστρώματος, αυτοκινητόδρομο,  που τα όρια ταχύτητας κατά κανόνα τηρούνται και οι αμέτρητες νταλίκες κρατούν πάντα τη δεξιά λωρίδα. Έτσι το οδήγημα σου είναι ξεκούραστο και το κυριότερο αισθάνεσαι ασφαλής. Το gps, αποδεικνύεται αξιόπιστο και στον προκαθορισμένο χρόνο σε φέρνει μπροστά στο διαμέρισμα που έχεις κλείσει. Κρίνοντας την ιταλική autostrata, θα έλεγες ότι έχει τέλειο οδόστρωμα, πολύ καλή σήμανση, αλλά αρκετά τσουχτερά διόδια ( 80 ευρώ για 1100 χλμ συνολικά στην Ιταλία ), σταθμούς εξυπηρέτησης οχημάτων σε κάθε 30 χλμ περίπου, τα περισσότερα είναι σταθμοί ανεφοδιασμού και όχι ξεκούρασης και... δεν υπάρχουν σημεία έκτακτης ανάγκης όπως έχει η δική μας ΠΑΘΕ, αλλά κάποια μικρά ανοίγματα στο δρόμο, στα οποία ίσα ίσα που χωράει μια νταλίκα.
Santa Maria del Fiore ( duomo )  Η Φλωρεντία, μια από τις πιο ιστορικές πόλεις του κόσμου, που ζει  από τον τουρισμό, με τεράστια προβολή σε όλον τον κόσμο και έχει να επιδείξει δεκάδες σημεία ενδιαφέροντος. Με ένα ιστορικό κέντρο, κλειστό για αυτοκίνητα ( εκτός από ηλεκτροκίνητα ταξί και αστυνομικά οχήματα ) στο οποίο δεσπόζει το Duomo. ( Duomo, λέγονται όλοι οι καθεδρικοί ναοί των πόλεων της Ιταλίας). O Καθεδρικός Ναός της Santa Maria del Fiore, σε εντυπωσιάζει όχι μόνο με το μέγεθος του, αλλά κυρίως με την αρχιτεκτονική του σύλληψη, τόσο στη γενικότερη εμφάνιση του, όσο και στον εξωτερικό διάκοσμο του που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Είναι από εκείνες τις στιγμές που όταν πρωτοαντικρίζεις το μνημείο αυτό, μένεις άφωνος, θαυμάζοντας το απλώς.  Το όλο οικοδόμημα, συμπληρώνει το Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη και το καμπαναριό του Giotto, όλα στο ίδιο αρχιτεκτονικό στυλ.
Ο ΠερσέαςΕπιβεβλημένο θεωρείται να περπατήσεις το ναό ολόγυρα, να θαυμάσεις τις απίστευτες διακοσμητικές του λεπτομέρειες, να τον δεις στις διαφορετικές ώρες της ημέρας με διαφορετικό φωτισμό κάθε φορά, ( η φωτογραφία είναι λίγο πριν τη δύση ). Μέσα ο Ναός, δεν σε εντυπωσιάζει τόσο, ουσιαστικά είναι γυμνός, πέρα από τον τεράστιο θόλο του. Αν έχεις τις δυνάμεις, μπορείς να επιλέξεις, με εισιτήριο, να ανέβεις τα 444 σκαλοπάτια του τρούλου και να θαυμάσεις την πόλη από εκεί ψηλά. Δεύτερο σημείο της πόλης, που με εντυπωσίασε ήταν η πλατεία della Signoria, στην οποία δεσπόζει η κρήνη με τον Ποσειδώνα, η οποία όμως ήταν κρυμμένη, διότι γίνεται η συντήρηση της.  Αποζημιώνεσαι όμως και με το παραπάνω, στη Loggia dei Lanzi. Μπορείς να καθίσεις στα σκαλοπάτια της και να ξεκουραστείς αλλά κυρίως μπορείς να θαυμάσεις μια σειρά αντιγράφων σπουδαίων γλυπτών, που έχουν τοποθετηθεί εκεί. Ξεχωρίζει αυτό του Περσέα, που σκοτώνει τη Μέδουσα έργο του Benvenuto Cellini (1500 - 1571). Δίπλα βρίσκεται το Palazzo Vecchio, διοικητικό κέντρο της πόλης στα χρόνια της άνθησης της, ένα αληθινό παλάτι. Μπροστά του βρίσκεται ένα πιστό αντίγραφο του περίφημου "Δαυίδ" του Μιχαήλ Άγγελου. Στην πραγματικότητα έχεις την ευκαιρία να δεις μαζεμένα, πολλά από τα σημαντικότερα έργα γλυπτικής της Ιταλικής Αναγέννησης, αν δεν θέλεις να τρέχεις από μουσείο σε μουσείο για να τα θαυμάσεις. Η πόλη είναι γεμάτη μουσεία και Πινακοθήκες, που αν αθροίσεις το κόστος εισόδου σε αυτά, αποτελεί ένα αξιοσέβαστο ποσό. Επιλέγεις λοιπόν τι θα δεις και εκμεταλλεύεσαι και ότι σου προσφέρει η πόλη δωρεάν - και είναι αρκετά αυτά.
Χρυσοχοϊο στην Ponte VecchioΤρίτο σημείο της πόλης, η πολυδιαφημισμένη γέφυρα Ponte Vecchio, μια από τις πολλές γέφυρες, που ενώνει τις δύο πλευρές της πόλης, την οποία διασχίσει ο ποταμός Άρνο. Η περίφημη γέφυρα, μόνο για πεζούς, είναι κτισμένη δεξιά και αριστερά, με οικήματα που άλλοτε αποτελούσαν μέρος της αγοράς της πόλης. Σήμερα τα μαγαζάκια αυτά, φιλοξενούν φίρμες ακριβών χρυσοχοΐων. Καθημερινά επισκέπτονται τη γέφυρα χιλιάδες τουρίστες, για να φωτογραφηθούν με θέα το ποτάμι και τα χρυσοχοΐα. Κατά την άποψη μου είναι από εκείνες τις περιπτώσεις, που η διαφήμιση υπερβάλλει έναντι της πραγματικότητας. Πολύ γνωστή και η πλατεία della Repubblica, με την τεράστια αψίδα από την μια πλευρά της και το περίφημο καρουζέλ της στη μέση, την οποία δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε, μιας και γίνονταν σε αυτήν έργα ανάπλασης και ήταν κλειστό όλο το κέντρο της. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και την κλειστή αγορά του San Lorenzo, η οποία κινείται σε τρία "επίπεδα". Τους πάγκους που την περιβάλουν με τα δερμάτινα, από ζώνες ως μπουφάν. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση εδώ. Mercanto di San LorenzoΠρώτον ότι όλοι σχεδόν οι πωλητές ήταν οικονομικοί μετανάστες, κυρίως από χώρες της Αφρικής και δεύτερον ότι το "ανατολίτικο παζάρι" εδώ είναι κανόνας. Διαπραγματεύεσαι την τιμή του δερμάτινου που θέλεις να πάρεις, δοκιμάζοντας τα όρια και τα δικά σου και του πωλητή. Μην παραξενευτείς, αν φεύγοντας σε φωνάξει πίσω ο πωλητής λέγοντας σου ότι συμφωνεί με την τελική τιμή που του πρότεινες. Ο πρώτος όροφος της αγοράς λειτουργεί ως τις 1,30 μμ και αποτελεί την αγορά, όλων των αγροτικών προϊόντων ( φυσικών και μεταποιημένων) της γης της Τοσκάνης. Μια πανδαισία χρωμάτων, γεύσεων και αρωμάτων. Ο δεύτερος όροφος, αποτελεί το εστιατόριο του συγκροτήματος, όπου κι αυτό αναδεικνύει την ιδιαίτερη ιταλική, ( ειδικά της Τοσκάνης ) κουζίνα. Γύρω γύρω υπάρχουν μικρές κουζίνες, κάθε μία παρασκευάζει διαφορετικό είδος από το άλλη. Εσύ αγοράζεις ότι θέλεις απ΄ όπου θέλεις και κάθεσαι στη μέση, όπου βρίσκονται τα τραπέζια. Αποτελεί μια φτηνή και ποιοτική επιλογή για φαγητό, για την έτσι κι αλλιώς ακριβή, για εμάς, Ιταλία.

Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα μέρη της Φλωρεντίας αλλά για εμένα αυτό, που απόλαυσα περισσότερο, είναι οι βόλτες που κάναμε μέσα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Φλωρεντίας, είτε μιλάμε για τους τεράστιους κεντρικούς πεζόδρομους της, είτε μιλάμε για τα μικρά στενά δρομάκια της. Κάθε γωνία της είχε να σου προσφέρει και μία νέα εικόνα, μια ακόμα λεπτομέρεια, που έκανε τη διαφορά. Η αναγεννησιακή ατμόσφαιρα της πόλης, ο πλούτος της εποχής των Μεδίκων είναι διάχυτα παντού. Ιδιαίτερα απολαύσαμε την ευκαιρία για ξεκούραση στη δροσιά της Loggia dei Lanzi, έχοντας γύρω σου όλα εκείνα τα αριστουργήματα της αναγέννησης, εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Χιλιάδες άνθρωποι, να εξερευνούν την πόλη μαζί σου, απ΄ όλον τον κόσμο και να θαυμάζουν όλα αυτά τα αριστουργήματα της πόλης.
Συμβουλές: Το αθλητικό παπούτσι επιβάλλεται διότι τα χιλιόμετρα που περπατάς καθημερινά είναι πολλά και οι δρόμοι στο κέντρο είναι όλοι πλακόστρωτοι. Η εποχή που είμαστε εκεί, ήταν η καταλληλότερη, τέλη Ιουνίου, όπου οι θερμοκρασίες διατηρούνται σε κανονικά επίπεδα.
Δεν θα παραλείψετε να πιείτε καφέ σε ένα από τα πολλά cafe της πόλης, τα οποία προσφέρουν κι πολλά άλλα εδέσματα για ένα πρόχειρο φαγητό. Αν καθίσετε οι τιμές είναι περίπου 8 ευρώ ανά άτομο, με κάτι μαζί για να φάτε. Να ξέρετε ότι άλλη τιμή έχουν αν καθίσετε κι άλλη τιμή αν τα πάρετε στο χέρι. Τα εστιατόρια τους τιμούν την κουζίνα της περιοχής τους. Η πίτσα, οι μακαρονάδες και η περίφημη bistecca fiorentina ( σιτεμένη, μοσχαρίσια μπριζόλα ιδιαίτερα μαλακή και νόστιμη), προσφέρονται παντού. Το άτομο κοστίζει από 17 ως 20 ευρώ. Φυσικά δεν θα παραλείψετε να φάτε παγωτό, Gelatari-ες υπάρχουν παντού, με πολλές γεύσεις. Συνιστώ τη gelataria Edoardo, στην Piazza Duomo. Μην παραλείψετε να καθίσετε στην Cathedral Irish Pup, αργά το απόγευμα, για ένα ποτό ή ένα φτηνό lunch menu ( 10 ευρώ ανά άτομο ) και να απολαύσετε την εναλλαγή των χρωμάτων στον καθεδρικό ναό της Duomo, καθώς δύει ο ήλιος.
Πλατεία Αγίου Πέτρου (Βατικανό)Μέσα, στο πρόγραμμα μας ήταν και μια γρήγορη επίσκεψη στη Ρώμη, με τρένο. Πρώτον για να δούμε ορισμένα από τα ονομαστά μνημεία της αιώνιας πόλης και δεύτερον για την εμπειρία, την οποία δεν έχουμε ακόμα στην πατρίδα μας, να ταξιδεύουμε με πραγματικά, γρήγορα και σύγχρονα τρένα. Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει στον τερματικό σταθμό της Φλωρεντίας, είναι η διαρκής κίνηση του και οι χιλιάδες άνθρωποι που χρησιμοποιούν το τρένο. Με δέκα τουλάχιστον αποβάθρες, από τους οποίες κάθε 15 λεπτά αναχωρεί και κάποιο τρένο δεν είναι περίεργο. Μπορείς να ταξιδέψεις παντού, θεωρείται φτηνού κόστους μετακίνηση, όχι βέβαια για εμάς, αν αναλογιστείς ότι η διαδρομή μιάμισης ώρας, Φλωρεντίας - Ρώμης κοστίζει 96 ευρώ (πήγαινε - έλα), με το γρήγορο. Αμέσως έξω από τον τερματικό σταθμό της Ρώμης, βρίσκεται ο σταθμός του μετρό, ο οποίος σε διευκολύνει να φτάσεις γρήγορα και εύκολα στον προορισμό σου. Πρώτη μας στάση η πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό. Τεράστια, στην οποία κυριαρχεί το άσπρο μάρμαρο και τα τεράστια κτίσματα, που οριοθετούν την έδρα του πρωτοκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Εδώ μπορείς να επισκεφτείς το μουσείο, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και την Cappella Sistina, αλλά χρειάζεσαι μια μέρα μόνο για αυτά.
Fontana di TreviΕμείς αρκεστήκαμε σε μια πρώτη, μικρή γεύση του Βατικανού. Η επόμενη στάση μας, ήταν στην πασίγνωστη Fontana di Trevi. Κάτασπρο μάρμαρο, ιδιαίτερης ομορφιάς ο γλυπτός και αρχιτεκτονικός διάκοσμος, τα νερά που τρέχουν μας χάριζαν την αίσθηση της δροσιάς, που τόσο χρειαζόμασταν εκείνη την ημέρα που ο υδράργυρος ξεπέρασε τους 32 βαθμούς Κελσίου και εκατοντάδες κόσμου να προσπαθεί να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία, μεταξύ τους κι εμείς. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την πλατεία della Rotonda, όπου βρίσκεται το Πάνθεον. Τεράστιος κτίσμα, το οποίο αντανακλά όλο το μεγαλείο της άλλοτε κραταιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επόμενος προορισμός μας, η πλατεία Barberini για αν πάρουμε το μετρό για το Κολοσσιαίο. Αυτό, που μου έκανε εντύπωση σε όλη τη διαδρομή, ότι αν και κινηθήκαμε σε κεντρικές αρτηρίες της πόλης, η κίνηση ήταν ελάχιστη. Δεν μιλάμε για παράνομο παρκάρισμα, πουθενά δεν το είδα αλλά και τα αυτοκίνητα που κινούνταν ήταν ελάχιστα. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο το έχουν καταφέρει αυτό οι Ιταλοί, αλλά σε σύγκριση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, νομίζω ότι οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες έχουν πολλά να διδαχθούν από αυτό.
ΚολοσσιαίοΕντύπωση επίσης, μου έκαναν και οι κατασκευές εκείνες, σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου μπορούσες να γεμίσεις το μπουκάλι σου με κρύο νερό ή να φορτίσεις το κινητό σου. Ιδιαίτερα χρήσιμες όχι μόνο για τους τουρίστες της πόλης αλλά κυρίως για τους οικονομικούς μετανάστες ή πρόσφυγες, που τους διέκρινες σε όλη την πόλη. Η στάση μας στο Κολοσσιαίο μας γέμισε με δέος, με τη σκέψη ότι μέσα σε αυτό το τεράστιο θέατρο-στάδιο, οι Ρωμαίοι τέρπονταν με παραστάσεις "χολιγουντιανής παραγωγής", που ικανοποιούσαν την ανάγκη τους να επιβεβαιώνουν με κάθε τρόπο την τεράστια δύναμη της αυτοκρατορίας τους. Η έκφραση άρτος και θεάματα, σίγουρα εκείνα τα χρόνια, συσχετιζόταν απόλυτα με την πραγματικότητα της πόλης, που επέβαλε τη θέληση της με τις ισχυρότατες λεγεώνες της. 

Κλείνοντας την επίσκεψη μας στην Ιταλία, θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει Piazza Duomoαπόλυτα, τη σημασία του τουρισμού στην οικονομία τους και δουλεύουν πάνω σε αυτό σε κάθε επίπεδο. Από την πολύ καλή τουριστική προβολή της χώρας τους, ( δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά πλέον, σκεφτείτε μόνο πόσες κινηματογραφικές ταινίες και πόσα βιντεάκια στο Youtube εκθειάζουν την Ιταλία !). Έχουν άριστες συγκοινωνίες προς κάθε προορισμό, ένα ηλεκτρονικό σύστημα πώλησης εισιτηρίων κάθε είδους, ακόμα και για τα μουσεία τους ( https://www.florence-tickets.com.  ), που μπορεί να είναι πιο ακριβό, αλλά σε γλυτώνει από τις ατελείωτες ουρές. Σέβονται την αρχιτεκτονική των τουριστικών πόλεων τους, ακόμα κι εκεί που γίνονται νέα κτίσματα. Προωθούν συστηματικά τα αγροτικά τους προϊόντα σε συνδυασμό με την κουζίνα τους. Έχουν λύσει τα προβλήματα με τα σκουπίδια, με το νερό, με το πάρκινγκ, σέβονται το "προϊόν" που πουλούν και τον πελάτη τους. Αυτά όλα μαζί με τα πολλά και ιδιαίτερα αξιοθέατα, μουσεία κλπ που διαθέτουν σαλάτα Μακεδονίαέχουν κάνει την Ιταλία, έναν προορισμό ακριβό μεν για εμάς αλλά με τεράστια προστιθέμενη αξία για τη χώρα τους. Νομίζω ότι ως  χώρα θα μπορούσαμε να διδαχθούμε πολλά επί του θέματος. Ένα μικρό παράδειγμα: Στην περιοχή που μέναμε, γινόταν ανάπλαση για την επέκταση της γραμμής του τραμ. Παρατήρησα ότι τα νέα πεζοδρόμια ήταν μαύρη άσφαλτος. Αναρωτήθηκα γιατί, δεν έβαζαν για παράδειγμα μια ωραία πλάκα. Η απάντηση ήταν απλή. Οι τουρίστες σήμερα χρησιμοποιούν τροχήλατες βαλίτσες, άρα τα πεζοδρόμιο δεν έπρεπε να τους καταπονεί αλλά να τους διευκολύνει.Κι ένα τελευταίο, διαφορετικό. Παρατήρησα, ότι παντού πουλούσαν τη σαλάτα Makedonia. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο "κακό". Λέω, βρες τους Σκοπιανούς πώς τα κατάφεραν; Ψάχνοντας στη Βικιπαίδεια (   https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonia_(food) ) είδα ότι η σαλάτα Μακεδονία αποτελείται από ανάκατα διάφορα κομματάκια φρούτων ή λαχανικών... όπως την ποικιλομορφία των λαών της Μακεδονίας του Μ. Αλεξάνδρου ή την ποικιλομορφία των Λαών της Οθωμανικής Μακεδονίας. Είναι, λέει μια σαλάτα συνηθισμένη στην Ελλάδα, Ρουμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Λατινική Αμερική. Μόνο, που εγώ μέχρι σήμερα δεν την έχω δει πουθενά, σε κανένα εστιατόριο στην πατρίδα μας. Γιατί άραγε;   
( Η συνέχεια στο επόμενο ... )

Συμμετοχή στο πρόγραμμα F1 in Schools, για τα Δημοτικά Σχολεία.

  Η δουλειά του εκπαιδευτικού, είναι γνωστό, έχει πολλές δυσκολίες αλλά και πολλές ιδιαίτερες, ξεχωριστές στιγμές. Οι οποίες μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα τα άσχημα που προηγούνται και στη συνέχεια να σε "φορτίσουν" θετικά για να μπορέσεις να συνεχίσεις το δρόμο σου. Μια από αυτές, τις πολλές, για να πω την αλήθεια στιγμές, στην μακρόχρονη θητεία μου στην εκπαίδευση, ήταν κι αυτή που έζησα με τη φετινή Στ΄ τάξη και το δάσκαλο της.
Φέτος, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία, να συμμετάσχουμε ως σχολείο στο 3ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Formula1 in Schools για Δημοτικά Σχολεία, τους οποίους διοργανώνει η Janguar  σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα συγκροτήσαμε ομάδα και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε μια σειρά παιδαγωγικών κανόνων, ώστε το πρόγραμμα να έχει πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τους μαθητές μας.
Έτσι,  αν και το πρόγραμμα, προέβλεπε συμμετοχή τεσσάρων μαθητών μόνο, εμείς θέσαμε ως προϋπόθεση να συμμετάσχουν και οι 14 μαθητές της τάξης. Με απόλυτα διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες, δίχως εμπλοκή του δασκάλου της τάξης, επιλέχθηκαν από τους ίδιους τους μαθητές οι τέσσερις που θα τους εκπροσωπούσαν, μαζί με τους αναπληρωτές τους. Υπήρχε αρχηγός της ομάδας, ο μηχανικός κατασκευής, ο μηχανικός σχεδίασης και η υπεύθυνη γραφικών. Συγκροτήθηκαν ομάδες και κάθε μία δούλευε το θέμα που της είχε ανατεθεί. Ανέπτυξαν κατασκευαστικές και σχεδιαστικές δεξιότητες, γνώρισαν έννοιες όπως μάρκετινγκ, χορηγίες, διαφήμιση, μελέτησαν έννοιες της φυσικής όπως αεροδυναμική, αντίσταση, ταχύτητα κλπ, έμαθαν για την Formula1 και όλα εκείνα που κρύβονται πίσω από τους αγώνες στην πίστα, προετοιμάστηκαν για την παρουσίαση της όλης προσπάθειας τους. Τα παιδιά επισκέφτηκαν το αυτοκινητοδρόμιο Σερρών και εκτός από την γνωριμία τους με τον χώρο παρακολούθησαν αντίστοιχους αγώνες, επιπέδου Λυκείου.
Επίσης στα πλαίσια της συμμετοχής μας στην τελική φάση των αγώνων στο Mall Αμαρουσίου, επισκέφτηκαν την ιερό βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα και το Πασαλιμάνι στον Πειραιά.
Τέλος, οι μαθητές και εμείς οι υπεύθυνοι δάσκαλοι, δουλέψαμε με τη λογική της πραγματικής αγωνιστικής Φόρμουλα 1. Οι μαθητές έφτιαξαν λογότυπο της ομάδας,  βρήκαν το όνομα της ( Speed Riders ), τα χρώματα της ομάδας, σχεδίασαν τη στολή τους, την αφίσα μας για τους αγώνες,  προετοίμασαν το εκθεσιακό περίπτερο της ομάδας, αποφάσισαν τη λογική του ( διαφημίζουμε τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα, το σχολείο μας, το χωριό και το νομό μας), βρήκαμε χορηγούς πέρα από το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών και το Σπήλαιο Αλιστράτης , φτιάξαμε πολλά αυτοκίνητα με διάφορες λογικές, τα δοκιμάσαμε στην πίστα, καταλήξαμε στο τελικό σχέδιο μας. Το ότι οι μαθητές δούλεψαν ως ομάδα, φάνηκε την ημέρα των αγώνων, όπου όλοι οι μαθητές εναλλάσσονταν στο εκθεσιακό περίπτερο μας και όλοι τους απαντούσαν σε κάθε ερώτηση που τους έθετε ο οποιοσδήποτε, μεταξύ αυτών και οι κριτές, τους οποίους εμείς δεν γνωρίζαμε.

Δυσκολίες είχαμε πολλές, όπως την έλλειψη εμπειρίας πάνω σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, την απόσταση μας από τις Σέρρες, όπου ήταν η πίστα δοκιμών, το μεγάλο κόστος του όλου εγχειρήματος, την έλλειψη του απαραίτητου χρόνου προετοιμασίας στο σφιχτό πρόγραμμα του σχολείου και τις εξωσχολικές υποχρεώσεις των μαθητών.



Όλη μας η προσπάθεια καταγραφόταν στην ιστοσελίδα του σχολείου μας, στο παρακάτω link: http://dim-alistr.ser.sch.gr/autosch/joomla15/index.php/sxoliko-etos-2017-18/formula-1-in-schools/161-sxedio-ergasias 
Δεν ήταν λοιπόν εύκολο το εγχείρημα μας, μιας που πρώτη φορά συμμετείχαμε σε ένα τέτοιο πρόγραμμα υψηλών απαιτήσεων. Μας έλειπε η εμπειρία, ο κατάλληλος και εξειδικευμένος εξοπλισμός, χρειάζονταν χρήματα τα οποία το σχολείο δεν έχει, απουσιάζουν οι ώρες της Ευέλικτης Ζώνης, που σου δίνουν μια, κάποια ελευθερία κινήσεων στην τάξη. Μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες αυτές σε έναν μεγάλο βαθμό. Ιδιαίτερα μας βοήθησε ο υπεύθυνος δάσκαλος του προγράμματος του 20ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, ο Νίκος Κιτσάκης τον οποίο ευχαριστούμε, όχι μόνο για τις συμβουλές του στα πρώτα μας βήματα αλλά και διότι μας άνοιξε το σχολείο τους, το οποίο διαθέτει πίστα αγώνων για να δοκιμάσουμε τα δικά μας αυτοκίνητα. 
Επίσης ο υπεύθυνος του προγράμματος στην Ελλάδα, ο κύριος Πολυματίδης, ο οποίος είχε τακτική επαφή μαζί μας και απαντούσε άμεσα στα e-mail μας. 
Οι χορηγοί του προγράμματος, το Αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, το Σπήλαιο Αλιστράτης και πολλοί άλλοι, οι οποίοι θέλησαν να μείνουν ανώνυμοι, συνέβαλαν στην επιτυχία μας καθοριστικά. Και φυσικά τους γονείς των παιδιών, οι οποίοι στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους και στην προσπάθεια τους. Όλους τους ευχαριστούμε! 
Τα παιδιά επίσης που αντεπεξήλθαν στις απαιτήσεις με τον καλύτερο τρόπο, θυσιάζοντας τον ελεύθερο χρόνο τους, που είναι συμπιεσμένος ανάμεσα στο σχολείο και τις πολλές εξωσχολικές τους δραστηριότητες.
Ιδιαίτερα, θα ήθελα να σταθώ σε ένα γεγονός, που δείχνει πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο και η αλληλοϋποστήριξη μιας τάξης. Αρχικά, λόγω του χαμηλού οικονομικού προϋπολογισμού μας, είπαμε να μεταβεί στην Αθήνα, μόνο μια μικρή ομάδα μαθητών, γονέων και δασκάλων, για να συμμετάσχουμε στους αγώνες. Φυσικά οι υπόλοιποι μαθητές απογοητεύτηκαν που δεν θα είχαν τη χαρά να βρίσκονται κι αυτοί κοντά στους συμμαθητές τους, μιας κι όλοι μαζί είχαν συμμετάσχει στη προσπάθεια αυτή. Τότε επενέβη ένας γονιός , ο οποίος κίνησε ουρανό και γη, κατορθώνοντας να βρει επιπλέον χορηγίες, οι οποίες κάλυψαν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων του ταξιδιού μας. Και μπορώ να βεβαιώσω, ότι άξιζε πραγματικά, αναλογιζόμενος την τεράστια εμπειρία που απέκτησαν οι μαθητές μας, από τη συμμετοχή τους στην τελική φάση των αγώνων, αλλά και από την ευκαιρία που είχαν να κάνουν ένα ταξίδι που πέρα από τη δικαίωση των κόπων τους, σίγουρα θα το θυμούνται σε όλη τη ζωή τους.  Τέλος η χαρά τους, με τη βράβευση τους, δεν αποτιμάται.
Κέρδισαν το βραβείο καλύτερης Φωτογραφίας Εβδομάδας Αγώνων, το βραβείο Γνώσεων και Δεξιοτήτων και το βραβείο που είχε δικαίωμα να δώσει ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής των Αγώνων. 
Η φωτογραφία μας που βραβεύτηκε
  Αποτιμώντας το πρόγραμμα τελικά, όπως είδαμε παραπάνω, η όλη προσπάθεια των μαθητών και των δασκάλων είχε πολλαπλά θετικά αποτελέσματα για τα παιδιά, σε πολλά επίπεδα. Δεν γνωρίζω αν αυτό το πρόγραμμα θα επηρεάσει κάποιο παιδί στη μελλοντική επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά σίγουρα πήραν πολλά εφόδια χρήσιμα για τη μετέπειτα πορεία τους. 
Δυσκολίες υπήρχαν. Πολλές ώρες εργασίας εκτός του σχολικού προγραμματισμού, μεγάλο κόστος, κούραση ειδικά για εμάς τους εκπαιδευτικούς, ένα μεγάλο ταξίδι στην Αθήνα 1200 περίπου χιλιομέτρων για να συμμετάσχουμε στους τελικούς αγώνες. Άξιζε όμως τον κόπο. Και μόνο για τους πανηγυρισμούς των παιδιών, όταν ανακοινώθηκε η βράβευση τους στην τελετή λήξης των αγώνων, θεωρούμε ότι όλη η προσπάθεια μας πέτυχε. Και είμαστε χαρούμενοι γι΄ αυτό. 
Τέλος, πιστεύω ότι αξίζει να αναφερθεί, ότι ανάμεσα στις 13 συμμετοχές της τελικής φάσης, υπήρχαν μόνο δύο Δημόσια σχολεία. Εμείς και το 20ο Δημ. Σχολείο Σερρών. Τα υπόλοιπα ήταν ιδιωτικά σχολεία.  Στη γενική κατάταξη το 20ο βρέθηκε 2η θέση και εμείς στην 5η θέση. Κάτι που αποδεικνύει ότι το Δημόσιο σχολείο έχει τα φόντα για κάθε διάκριση αν και ασφαλώς υπολειπόμαστε σε υποδομές κάθε είδους ή χρηματικούς πόρους. Και είμαστε υπερήφανοι, μεταξύ των άλλων, που μπορέσαμε να αναδείξουμε τις μεγάλες δυνατότητες, που έχουμε ως δημόσια σχολεία, φτάνει να μας δοθούν τα σωστά κίνητρα και τα αναγκαία μέσα.   
Για το Δημοτικό Σχολείο Αλιστράτης Σερρών, οι δάσκαλοι Βασίλειος Διακοβασίλης και Εφραίμ Καχριμανίδης.

Στον Ίσκιο της ροδιάς TARIQ ALI

  Το μυθιστόρημα αυτό, διαδραματίζεται στα 1499, στην Ανδαλουσία . Είναι η εποχή, που οι Καστιλιάνοι μονάρχες αποφασίζουν να "τελειώνουν" με τους έτσι κι αλλιώς ηττημένους Μαυριτανούς, οι οποίοι είχαν κυριαρχήσει στην περιοχή, για μισή χιλιετία περίπου. Ο γεννημένος στο Πακιστάν, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου και και μια από τις γνωστότερες μορφές της ευρωπαϊκής αριστεράς,Tariq Ali, εστιάζει ακριβώς σε αυτή την περίοδο, όπου ο θρησκευτικός φανατισμός των Βασιλέων ( της Ισαβέλλας Α΄της Καστίλης και του Φερδινάνδου Β' της Αραγώνας ) και της Καθολικής εκκλησίας, με τη βοήθεια των ιεροεξεταστών, θεωρεί ότι η Ιβηρική χερσόνησος, θα πρέπει να εκκαθαριστεί από κάθε μη πιστό στην παπική εκκλησία. Αρχικά εκδιώκουν τους Εβραίους ( τότε οι Σεφαραδίτες εγκαθίστανται στη Θεσσαλονίκη ) και στη συνέχεια εκκαθαρίζουν τους Μουσουλμάνους, είτε αναγκάζοντας τους να ασπαστούν τον χριστιανισμό είτε εξολοθρεύοντας τους είτε απωθώντας τους προς την Αφρική. 
  Ένα ερώτημα που κυριαρχεί είναι κατά πόσο, μπορεί κάποιος να "αλλαξοπιστήσει" για να μπορέσει να παραμείνει στην πατρογονική του εστία; Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη απόφαση, διότι έχει να κάνει με το είναι της ανθρώπινης υπόστασης. Με τη σκέψη του, τον τρόπο ζωής του, τις ριζωμένες αντιλήψεις του από την ώρα που γεννιέται, με τον προορισμό του και σε αυτή τη ζωή και σε κάποια μελλούμενη. Πάντως ιστορικά έχουν καταγραφεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα όταν κατακτήθηκε η Κρήτη το 824 μ.Χ. από τους Άραβες ( εκδιωχθέντες στασιαστές από την Κόρδοβα της Ισπανίας ), τότε βιαίως εξισλαμίστηκε το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού της Κρήτης. Στη συνέχεια, μετά από 138 χρόνια, όταν ο Νικηφόρος Φωκάς επανέκτησε το νησί, αφού σφαγίασε πάνω από 200 χιλιάδες μουσουλμάνους ( στο σύνολο τους εξισλαμισθέντες Κρητικούς ), εκχριστιάνισε εκ νέου τους εναπομείναντες κατοίκους του νησιού. 
  Ένα άλλο ερώτημα, που τίθεται είναι κατά πόσο ο θρησκευτικός φανατισμός (φονταμενταλισμός), έχει το δικαίωμα να καταστρατηγεί κάθε έννοια ελευθερίας, σε κάθε επίπεδο και να προσπαθεί δια της βίας να επιβάλλει τη δική του αλήθεια. Τις περισσότερες φορές, δεν είναι οι θρησκευτικές διαφορές που οδηγούν στη βία ή τους πολέμους για την κατάκτηση εδαφών αλλά αυτές χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα. Οι ηγέτες ξέρουν, ότι οι θρησκείες φανατίζουν τον άνθρωπο, τον κάνουν να αισθάνεται ότι προδίδει την πίστη του και τον Θεό του και με αυτόν τον τρόπο, συγκροτούν στρατούς, έτοιμους να θυσιαστούν για να υπερασπιστούν βαθιά ριζωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Πίσω βέβαια από τους θρησκευτικούς πολέμους κρύβονται και άλλες αιτίες, πέρα των οικονομικών, όπως η επιβολή δια της βίας, πολιτισμικών προτύπων. Όταν οι Άραβες κατέκτησαν την Ανδαλουσία, εξισλάμισαν τον πληθυσμό όχι μόνο διότι το επέβαλε η έννοια του τζιχάντ, αλλά και για να μπορέσει να λειτουργήσει ένα κοινωνικό σύστημα συμβατό με τον μουσουλμανισμό. Από την άλλη, για παρόμοιους λόγους, οι Καστιλιάνοι βασιλείς, εκκαθαρίζουν την Ιβηρική χερσόνησο από κάθε διαφορετική θρησκεία, για να μπορέσουν να επιβάλλουν ένα ομοιογενές πολιτισμικό πρότυπο, συμβατό με την μία ισχυρή αρχή που ήθελαν να προβάλλουν.
  Πολιτικά φαίνεται ότι η Δύση, με το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δίνει μια λύση στο προσωπικό θρησκευτικό βίωμα του κάθε πολίτη, το οποίο δεν πρέπει να εμπλέκεται με το κράτος και τις επιδιώξεις του αλλά και πάλι, σήμερα, όπου τα θρησκευτικά πάθη αναζωπυρώνονται σε όλον τον κόσμο διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι θρησκευτικές ελευθερίες, δεν μένουν σε προσωπικό επίπεδο αλλά πολλές φορές, προσπαθούν να επιβάλλουν τις θέσεις τους στην πολιτική ( δες ΗΠΑ ακραίες χριστιανικές ομάδες υποστηρίζουν τους πιο συντηρητικούς πολιτικούς, Ευρώπη Μουσουλμανικοί πληθυσμοί αμφισβητούν τα δυτικά πολιτισμικά πρότυπα, Ελλάδα όπου ακόμα αναζητούμε το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους ).

  Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του μυθιστορήματος αυτού, ένα ερώτημα υπάρχει.
Ποιο θα είναι το τέλος της διακεκριμένης οικογένειας των μουσουλμάνων Μπανού Χουντάιλ, που ξεκινώντας από τη Δαμασκό, πριν από 500 χρόνια, φτιάχνουν στην περιοχή της Γρανάδας, όπου και κτίζουν το χωριό τους; Η τελευταία γενιά, ο Ουμάρ, η γυναίκα του η Ζουμπάιντα, τα τέσσερα παιδιά τους, ζουν σε έναν φαινομενικό παράδεισο, με όλες τις ανέσεις που τους παρέχει η θέση τους. Αισθάνονται ότι απειλούνται, οι πράξεις του Χιμένεθ, του νέου θρησκευτικού ηγέτη των χριστιανών της περιοχής, δεν αφήνει κανενός είδους περιθώριο αισιοδοξίας, ή οικογένεια δέχεται συνεχείς παροτρύνσεις για να ασπασθεί τον χριστιανισμό, μαζί με όλο το χωριό. Πάντως υπάρχει μια κανονικότητα στην καθημερινότητα τους, μια πίστη ότι ο δικός τους ανώτερος πολιτισμός τον οποίο βιώνουν δεν μπορεί να απειληθεί,  μια ισχυρή αίσθηση ότι η μοίρα θα καθορίσει το μέλλον τους, συζητάνε το θέμα αλλά τις αποφάσεις τις αφήνουν για αργότερα. 
  Ο μόνος που φαίνεται να διαφοροποιείται, είναι ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Ζουχάιρ. Αισθάνεται το μάταιο της όποια αντίστασης, αλλά βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι θα είναι ένας αγώνας προσωπικής τιμής, για όλα αυτά που πρεσβεύει ο πολιτισμός τους, ο οποίος χάνεται από μέρα σε μέρα.
  Λίγο πριν το τέλος του μυθιστορήματος, ανακαλύπτω μια ενδιαφέρουσα αντιπαραβολή. Βλέπω τον αγέρωχο Μαυριτανό πολεμιστή Ζουχάιρ με τον νάνο μάγειρα της οικογένειας, καβάλα στα άλογα τους. Ο Ζουχάιρ, είναι ένας αληθινός πολεμιστής, που ηγείται μιας καταδικασμένης επανάστασης ενάντια στους Καστιλιάνους. Το γνωρίζει ότι ο αγώνας τους είναι καταδικασμένος, αλλά αισθάνεται ιερή υποχρέωση να μην εγκαταλείψει την πίστη του, τον τόπο του, τις πατρογονικές συνήθειες του. Δίπλα του, ο πιστός υπηρέτης της οικογένειας τους, ο νάνος μάγειρας,  στον οποίο, ο Ζουχάιρ αναθέτει μια σημαντική αποστολή. Στο μυαλό έρχεται αυτόματα το γνωστό δίδυμο της Ισπανικής λογοτεχνίας, ο Δον Κιχώτης και ο ιπποκόμος του ο Σάντσο Πάντσα. Το δίδυμο της συμφοράς, όπως μου άρεσε να το αποκαλώ. Ένας Ισπανός χωρικός, που στα γεράματα του αποφασίζει να γίνει ιππότης με το κοκαλιάρικο άλογο του, το Ροσινάντε, που ψάχνει τον έρωτα της ζωής του τη Δουλτσινέα. Εκατό χρόνια μετά από την εκκαθάριση της Ισπανίας από τους αλλόθρησκους, δημοσιεύει ο Θερβάντες το περίφημο έργο του, όταν πια οι Ιππότες έχουν χάσει την λάμψη που είχαν άλλοτε. Από τη μία, στο μυθιστόρημα του Tariq Ali, ένας αληθινός Μαυριτανός Ιππότης, που η ζωή του αφιερώνεται στα πιστεύω του και από την άλλη μια καρικατούρα Ιππότη. 
Μια αντιπαραβολή, που δείχνει πόσο τραγική ή αστεία μπορεί να γίνει η ιστορία, όταν βρεθείς σε λάθος χρόνο. Ο Ζουχάιρ είναι μια τραγική μορφή, αναζητά την αλήθεια, είναι νέος, γυναικάς, δυνατός, αλλά η ιστορία τον ήθελε να θυσιαστεί, δίχως να περιμένει κανείς κάτι χειροπιαστό από την γενναία αλλά και μάταιη πράξη του. Ο Δον Κιχώτης, είναι κι αυτός μια τραγική μορφή, οι συγχωριανοί του πιστεύουν ότι έχει χάσει τα λογικά του, θα γελοιοποιηθεί πολλές φορές, διότι κι αυτός σε λάθος χρόνο, φαντασιώθηκε ένα ρόλο Ιππότη, που ταίριαζε περισσότερο σε μεσαιωνικό παραμύθι παρά στην εποχή του, που οι σιδερένιες πανοπλίες ήταν άχρηστες μπροστά στη δύναμη των πυροβόλων όπλων.
  Το βιβλίο αυτό, στο τέλος του εμένα προσωπικά μου επιφύλαξε μια έκπληξη. Ένας "ήρωας" των παιδικών μου χρόνων, από τη σειρά "ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ", τον οποίο φυσικά και δεν αποκαλύπτω, εμφανίζεται και πάλι με τρόπο, που επιβεβαιώνει την άποψη την οποία είχα σχηματίσει, από τότε. Ενός αδίστακτου Ισπανού στρατηγού, ο οποίος στο όνομα του εκπολιτισμού των αυτοχθόνων κατοίκων της Κεντρικής Αμερικής, εξολοθρεύει έναν ολόκληρο Λαό. Μόνο του κίνητρο είναι η καταλήστευση του χρυσού που κατείχαν οι άνθρωποι αυτοί, που είναι και ο πραγματικός λόγος που βρέθηκαν εκεί.  Ο εκπολιτισμός-εκχριστιανισμός είναι το πρόσχημα, η αιτία είναι να αποκτήσουν τα πλούτη των Λαών των νέων χωρών.

Το μυθιστόρημα αυτό επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την πίστη μου, ότι η ιστορική συγκυρία, ο ιστορικός χρόνος στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε, είναι πάνω από τις ανθρώπινες μονάδες. Τι θέλει ο καθένας; Να ευτυχήσει, να ζήσει μαι ειρηνική ζωή, να δημιουργήσει δίχως φόβο αυτό που η καρδιά του ορίζει. Τα σχέδια όμως, των δυνατών της κάθε εποχής είναι διαφορετικά από τις απλές αυτές επιθυμίες των Λαών. Και οι Λαοί τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αποφύγουν τη μοίρα τους, Τις περισσότερες φορές, όχι όμως πάντα. Και όχι δίχως θυσίες, οι οποίες κι αυτές αν θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα θα καθορίζεται από τη γενικότερη ιστορική συγκυρία. 
  Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος μπορεί να διαβάζει σωστά τα σημάδια των καιρών κι αν μπορείς, πως αντιδράς σε αυτά; Αφήνεσαι να σε παρασύρει το ισχυρότατο ρεύμα των καιρών ή θυσιάζεσαι αρνούμενος την άνευ όρων παράδοση; Παραδίδεσαι αμαχητί σε αυτό που βλέπεις να έρχεται, το οποίο απειλεί τον τρόπο ζωής σου, την ίδια σου τη σκέψη; Ή αντιστέκεσαι μέχρι θανάτου, ελπίζοντας ότι τελικά θα μπορέσεις να αντιστρέψεις τη ροή της ιστορίας;

Ως ελάχιστη θύμηση!

Ξημερώνει. Από τη νύχτα βρίσκομαι στο πολυβολείο, το οποίο την προηγούμενη νύχτα, είχαμε αποκαλύψει η ομάδα θέσης. Κοιτάς ευθεία μπροστά, αν στη θάλασσα έχουν εμφανιστεί τα εχθρικά πλοία με την ημισέληνο. Καθαρός ο ορίζοντας. Ούτε κανένα αεροπλάνο ακούστηκε. Όλη τη νύχτα περιμέναμε. Ξέραμε ότι αν συμβεί κάτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί. Για εμάς δεν υπάρχει οπισθοχώρηση. Δεν υπάρχει σχέδιο δεύτερης αμυντικής γραμμής. Βρισκόμαστε σε ένα από τα νησιά της ανατολικής Ελλάδας, στα σύνορα με την Τουρκία. Πολεμάς και νικάς ή πέφτεις εκεί. Πολεμάς με το όπλο που σου εμπιστεύτηκε η πατρίδα  για την οικογένεια σου, που είναι εγκλωβισμένη στον τόπο της, το νησί σου, την Πατρίδα σου.  Είμαστε εθνοφύλακες μαζί με τους έφεδρους και τους φαντάρους από όλη την Ελλάδα. Θα πολεμήσουμε εκεί στην πρώτη γραμμή διότι πίσω μας, βρίσκεται το σπίτι μας, και πίσω από το σπίτι μας η θάλασσα,  το ελληνικό Αιγαίο. Κι εμένα, εσένα, τον γείτονα μου, μας επέλεξε η μοίρα, εκείνη την ημέρα να βρισκόμαστε εκεί.  Δεν χρειαζόμαστε ούτε αποδείξεις εθνικοφροσύνης, ούτε να ωρυόμαστε εναντίον κανενός, διότι, απλά είμαστε εκεί. (   Μάρτης 1987 -  Ιανουάριος 1996 )

Η σκέψη μου πάντα βρίσκεται κοντά σε εκείνους, που επέλεξαν να μένουν στα ακριτικά νησιά μας, από τη Σαμοθράκη ως το Καστελόριζο. Μπορεί εμείς σήμερα, που κατοικούμε στη μεσόγεια Ελλάδα να φιλοσοφούμε επί διαφόρων, να ανταγωνιζόμαστε σε πατριωτικές κορώνες και εύκολες θυσίες, αλλά κάποιοι άλλοι θα ξυπνήσουν στα ορύγματα, της πρώτης γραμμής. Κάθε ημέρα που ξημερώνει για αυτούς, ειδικά σήμερα που η Τουρκία, μας δίνει καθαρά το σήμα, ότι διεκδικεί χώρο του Αιγαίου, είναι και μια ημέρα ειρήνης την οποία θέλουν να ζήσουν. Ξορκίζουν τον πόλεμο, δεν τον θέλουν δεν θα τον αρνηθούν όμως αν τους επιβληθεί. 

Εκνευρίζονται με όλους εκείνους τους πατριδοκάπηλους που "πολεμούν" από τις τηλεοράσεις ή από το πληκτρολόγιο  του Η/Υ τους, πίνοντας και καμιά φραπεδιά. Οι νησιώτες ξέρουν πολύ καλά, ότι μέχρι να παρουσιαστούν αυτοί στα κέντρα επιστράτευσης, στον τόπο τους, όλα θα έχουν κριθεί. Μόνος σύμμαχος τους, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Τις οποίες εμπιστεύονται διότι καθημερινά βρίσκονται δίπλα τους. Από τους πολιτικούς έχουν δίκαια παράπονα. Απομόνωση τον χειμώνα, κατάργηση των φορολογικών πλεονεκτημάτων, κατάργηση κάθε κινήτρου για να ζεις εκεί, στους ακριτικούς βράχους του Αιγαίου. Από τους πολιτικούς ζητούν, με κάθε τρόπο να εξασφαλίζουν την Ειρήνη. Με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε δόγμα, δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος, δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι με πολιτικά μέσα ή δια της στρατιωτικής ισχύος. Την Ειρήνη θέλουν και μόνο αυτή. 

Αυτά τα λίγα, σήμερα που ο ουρανός γκριζάρει επικίνδυνα ( παραμονές της 25ης Μαρτίου ), ως ελάχιστη θύμηση, στους συμπατριώτες μου, που παραμένουν εκεί για να φυλάνε τις σημερινές μας Θερμοπύλες!!!!

Με την ευκαιρία της παρουσίασης μιας ποιητικής συλλογής

 
Η αίθουσα γεμάτη, φίλοι, συγγενείς, συμμαθητές, άνθρωποι που εκτιμούν τον Πάνο και ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Στην παρέα που κάθομαι, προτού ξεκινήσει η παρουσίαση, συζητάμε για τα θέματα της επικαιρότητας. Για τον δικαστήριο, που αθώωσε τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας, ο οποίος ήταν κατηγορούμενος για ένα δημοσίευμα γεμάτο μίσος για τους ομοφυλόφιλους. Δεν μας σόκαρε τόσο ο λόγος του, συνηθισμένοι είμαστε, έχουμε ακούσει και χειρότερα (πιθανόν), όσο αυτή καθεαυτή η απόφαση του δικαστηρίου. Η οποία ένα μόνο μήνυμα εκπέμπει, ότι ενώπιον της δικαιοσύνης δεν είμαστε όλοι ίσοι. Και αυτό σε μια χώρα της δημοκρατικής δύσης, η οποία βρίσκεται σε κρίση, είναι ότι χειρότερο μπορεί να σου προσφέρουν σήμερα οι πολιτειακοί θεσμοί. 
  Συζητήσαμε για την ανυπαρξία πολιτικής στήριξης για το βιβλίο από το αρμόδιο υπουργείο του πολιτισμού, με την κοιμώμενη στα έδρανα της βουλής υπουργό, άνθρωπο της Τέχνης όμως κι αυτή κατά τα άλλα. Ως παράδειγμα έφερα την απουσία της Ελλάδας από την έκθεση βιβλίου της Λειψίας, που γίνεται αυτές τις ημέρες, όπου είναι αφιερωμένη στα Βαλκάνια, τις μειονότητες, τους πρόσφυγες με την Ελλάδα απούσα, ενώ όλες οι άλλες γειτονικές μας, Βαλκανικές χώρες είναι παρούσες. Μάλλον εμείς είμαστε πολύ "χάι" για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
  Συζητήσαμε για τον κουμπουροφόρο Ιβάν, που σοκάρει το Πανελλήνιο, δικαίως αλλά και υποκριτικά, μιας και η όλη υπόθεση των ανώνυμων ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, δεν είναι και η πιο αθώα, όλοι μας το γνωρίζουμε, υπόθεση. Για τον ΜΠΑΟΚ!
  Συζητήσαμε για την αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι αναπληρωτές, διεκδικώντας μόνιμο διορισμό επιτέλους. Οι οποίοι καλύπτουν τις χιλιάδες τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χρόνο αλλά για την πολιτεία, φοβάμαι και για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, είναι αόρατοι. Για την απίστευτη γραφειοκρατεία, που καταδυναστεύει το δημόσιο (και τα σχολεία), ειδικά σήμερα στην εποχή των διαδικτυακών διεπαφών και των ταχυτήτων, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό.
  Για τους νέους της Πατρίδας μας, που άλλοι παλεύουν για να εισαχθούν στη σχολή των ονείρων τους, άλλοι παλεύουν για να επιβιώσουν εντός των τειχών ( όπως οι συνάδελφοι μου αναπληρωτές αλλά και χιλιάδες άλλοι νέοι του ιδιωτικού τομέα ) και για τους άλλους που πήραν των "ομματιών τους" για τα ξένα δίνοντας εκεί τον αγώνα τους.
  Λίγο αργότερα, ο Πάνος, διαβάζοντας ένα από τα ποιήματα του την Αντανάκλαση, τελειώνει ως εξής: "...είμαστε εκείνοι που ξεκινήσαμε το γέλιο
                          για να τελειώσουμε το κλάμα."
  Ο Πάνος Ιωαννίδης, ανήκει στη γενιά της μελαγχολικής αριστεράς, της απογοητευμένης αριστεράς, μιας γενιάς μορφωμένης, άξιας, που ξεκίνησε της ζωή της με ελπίδα, που οι γονείς τους, μπορούσαν να τους προσφέρουν "τα πάντα για να κτίσουν το μέλλον τους". Και σήμερα βιώνουν μια Πατρίδα χρεωμένη και πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά. Είναι αισιόδοξοι, αλίμονο αν δεν ήταν. Φτιάχνουν οικογένειες, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παλεύουν καθημερινά σε μια απόλυτα ανταγωνιστική κοινωνία και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο τίτλος της 2ης ποιητικής του συλλογής, ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ ( το βαγόνι-μηχανή, που σέρνει όλη την αμαξοστοιχία ), για μένα έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλω να πιστεύω, ότι η δική του και οι νεώτερες γενιές, θα σύρουν την πατρίδα μας προς τα εμπρός. Πιστεύω, ότι είναι σοφότεροι από εκείνους που προηγήθηκαν, ελπίζω περισσότερα σε αυτούς, απ΄ ότι σε όλους εκείνους, που δυστυχώς ακόμα κυριαρχούν στην Πατρίδα μας. 
  Η δική μου γενιά, έχει την αντίστροφη πορεία. μεγαλώσαμε στη βουή της μεταδικτατορικής Ελλάδας, φτιάξαμε μύθους αβάστακτους για την αριστερά και τη δεξιά, φτιάξαμε τη ζωή μας στα χρόνια της ευημερίας και σήμερα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούμε καθημερινά να ξορκίσουμε τις σκιές των δικών φταιξιμάτων για το χάλι μας. Κι όσο κι αν αρνούμαστε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν συμμετείχαμε όλοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων, κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια λυγίζουμε. Ναι, δεν βάλαμε εμείς το δάχτυλο στο μέλι αλλά τους ανεχθήκαμε... τους ανεχθήκαμε και αυτό είναι αρκετό για να αναρωτιόμαστε αν τα κάναμε όλα σωστά εκείνα τα χρόνια!
  Φίλε μου Πάνο, μακάρι η δική σας γενιά να τελειώσει το κλάμα και όχι απλώς να τελειώσετε με κλάμα, πάνω στα ερείπια μια χώρας που δείχνει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι, ζώντας το παρόν σε παρελθόντα χρόνο. Δικαιούστε να είστε αισιόδοξοι, δικαιούμαστε να είμαστε απαισιόδοξοι! Το παλεύουμε όμως και οι δύο και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα... Καλή συνέχεια,  φίλε μου.

Υ.Γ. Χάρηκα την παρουσίαση της φίλης φιλολόγου Βιολέτας Στυλιανίδου, χάρηκα γενικότερα που τα ξαναείπαμε μετά από καιρό.

Πάνος Ιωαννίδης. Δραμινός ποιητής και συγγραφέας.
Το κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της παρουσίασης της τελευταίας του ποιητικής συλλογής ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Το Φθινόπωρο αναμένουμε τη συνέχεια των περιπετειών, του ιδιωτικού ντετέκτιβ Πέτρου Ριβέρη, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ αυτή τη φορά.

Δείτε την παρουσίαση, πατώντας εδώ

και ξαφνικά έξωση....

 
  Το πόσο είμαστε δεσμευμένοι από τους διαφόρους παρόχους των διαδικτυακών τόπων, που χρησιμοποιούμε, είχαμε την "τιμή" να το νιώσουμε, εμείς που πριν από αρκετά χρόνια, εμπιστευτήκαμε την πλατφόρμα του Pathfinder, για να στήσουμε ένα blog και να ξεδίνουμε, γράφοντας ότι μας βάραινε την ψυχή κάθε φορά. Ήταν δωρεάν, είχε καλά χαρακτηριστικά, το μάθαμε εύκολα και κυρίως είχαμε τη χαρά, να συναντήσουμε εκεί μέσα άλλους συνανθρώπους μας, με τις ίδιες πάνω κάτω αγωνίες με εμάς. Ανταλλάσσαμε σχόλια αφού διαβάζαμε τις εγγραφές μας και σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια κοινότητα ανθρώπων, ανά την Ελλάδα, όπου συνδεόμαστε δια του διαδικτύου. Κάποιοι χανόμασταν για κάποιο διάστημα, κάποιοι προχώρησαν σε γνωριμία δια ζώσης, γενικά ήταν μια καλή παρέα. 
  Μέχρι που εμφανίστηκε το Facebook, πιο άμεσο, πιο εύκολο, χάθηκαν πολλοί από το Pathfinder. Εγώ προσωπικά βρήκα μια ισορροπία, τα εύκολα, τα τρέχοντα, τα άφηνα για το fb, ενώ αυτά που θεωρούσα πιο σοβαρά, επέμενα να τα δημοσιεύω στο blog μου, που το ονόμαζα ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ. Εκεί ξανάρχισα να γράφω τα διηγήματα μου, να βλέπω ότι είχαν θετική αποδοχή από τους διαδικτυακούς μου φίλους και έτσι να τολμήσω και μια έκδοση.  Καλή λύση βρήκα, την αναδημοσίευση των εγγραφών μου στο fb. Νόμιζα ότι θα λειτουργούσε έτσι το πράγμα.
  Μέχρι την ημέρα, που μας ανακοινώθηκε, ότι οι υπηρεσίες του Pathfinder, κλείνουν... μαζί και τα blog, μας δόθηκε και μια προθεσμία, να τακτοποιήσουμε τις εγγραφές μας, τα μέιλ μας κλπ.
  Τι να κάνεις; να αφήσεις γραπτά σου, δημοσιεύσεις σου, σελίδες, που έφτιαξες με κόπο, υπερηφάνεια και αγάπη να χαθούν; Δεν θα μπορούσα να το κάνω!
Ενεργοποίησα τη δυνατότητα, που είχα στην πλατφόρμα, της google, στο blogger και το ξανάστησα από την αρχή. Αντιγραφή, επικόλληση, κάποια ξεκαθαρίσματα, κάποιες αναδιαρθρώσεις, κάποια εκμετάλλευση των νέων δυνατοτήτων, να προσθέσω παλιούς φίλους, να αναμένω κάποιους ακόμα... νομίζω τα κατάφερα.
Κι αυτού του blog μου, του έδωσα το ίδιο όνομα με το ίδιο avator, που είχα, Favicon, το λένε εδώ.
  Ελπίζω, να συνεχίσουμε τις εγγραφές μας, την αλληλεπίδραση μας σε αυτή τη νέα γειτονιά μας, που ξαναστήνουμε από την αρχή.
  Σκέφτομαι μόνο, τις μελλοντικές πιθανότητες, κι αν κλείσει το blogger κάποια μέρα, αν καταρρεύσει το facebook; Καταρρέουν μαζί και οι όποιες φιλίες των ανθρώπων; ...!!!
  Τελικά, οι απλές καθημερνές, ζωντανές επαφές των ανθρώπων έχουν την πραγματική αξία στη ζωή μας. Αυτές οφείλουμε να κρατάμε στη ζωή μας, εξαρτώνται μόνο από εμάς. 
  Φίλοι μου, διαδικτυακοί, χαίρομαι που είμαστε εδώ μαζί, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Η φιλία μας εδώ, για μένα προσωπικά μιλώ, είναι άλλου είδους. Είναι στηριγμένη πάνω σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα, που κάποιος άλλος, άγνωστος μας, κανονίζει αν θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί ή θα επιβάλει το χωρισμό μας. Ζούμε το Οργουελικό μέλλον.... Έτσι απλά... δυστυχώς!
Ας το χαρούμε λοιπόν, όσο το έχουμε, όσο έχουμε τη διάθεση και όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Καλή συνέχεια φίλοι μου.........

Αργία η θρησκευτική εορτή των Τριών Ιεραρχών, δίχως λογική!

30 Ιαν 2018 Αργία η Θρησκευτική εορτή των Τριών Ιεραρχών . Όπως και να το δεις δεν έχει λογική, πέρα από εκείνη την   κακόβουλη εν πολλοίς, την οποία κάποιοι θα εκμεταλλευτούν για να κατηγορήσουν τους εκπαιδευτικούς, ότι κέρδισαν ακόμα μια αργία υπέρ τους. Δεν είναι το θέμα μου αυτοί, σήμερα! Γιατί παίρνει το Υπ. Παιδείας μια τέτοια απόφαση;Σήμερα θα προσπαθήσω να διερευνήσω τη λογική μιας τέτοιας απόφασης:
Δύο περιπτώσεις υπάρχουν: 
1) Ας πούμε λοιπόν, ότι είσαι υπέρ ενός κράτους που θα είναι στενά συνδεδεμένο με την εκκλησία. Τότε σίγουρα δεν καταργείς την παρουσία των εκπαιδευτικών και των μαθητών τους την ημέρα της θρησκευτικής εορτής των Γραμμάτων και των Προστατών της, κάνοντας την αργία.
2) Ας πούμε ότι είσαι υπέρ του διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας. Τότε,πάλι δεν κάνεις αργία, μια καθαρά θρησκευτική εορτή.
  Τρίτη περίπτωση δεν μπορώ να σκεφτώ.. . 
Ποια λογική λοιπόν εξυπηρετεί, η αργία της θρησκευτικής εορτής των Τριών Ιεραρχών, η οποία από πέρσι ισχύει για τα Γυμνάσια-Λύκεια και από του χρόνου θα ισχύει και για τα Δημοτικά- Νηπιαγωγεία; 
Δεν μπορώ όμως, να μην κάνω κάποιες επισημάνσεις σχετικά με την κυβέρνηση αυτή, η οποία συστηματικά μειώνει τον χρόνο παραμονής των μαθητών στο σχολείο. Εκεί που συζητούσαμε για σχολεία διευρυμένου ωραρίου ως τις 2μμ ( ήδη λειτουργούσαν περίπου 1200 τέτοια δημοτικά σχολεία) με σκοπό να επεκταθεί το πρόγραμμα σε όλα τα σχολεία, συρρικνώθηκε το ωράριο, ως τις 1,15μμ για όλα τα παιδιά. Εκεί που αναζητούσαμε τρόπους ενίσχυσης του ολοήμερου σχολείου, η ίδια πολιτική συρρίκνωσης και εκεί, με ένα απόλυτα αδύναμο πρόγραμμα και επιπλέον με ενίσχυση του εξωσχολικού προγράμματος των ΚΔΑΠ ( Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών) με ευθύνη των Δήμων. Από φέτος αντί για είσοδο στις τάξεις στις 8,10πμ έγινε 8,15π.μ. Και προσθέτεις και μία αργία, αχρείαστη κατ΄ εμέ, επιπλέον.
Κι έρχεται μετά ο ΟΟΣΑ και σου λέει ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λίγο. Κι εσύ για να τους ικανοποιήσεις, δεν προσμετράς επιπλέον στο ωράριο των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας, την ώρα σίτισης των μαθητών, σαν να μην είναι παρόντες, εκεί με όλες τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται.
Ποιον λοιπόν εξυπηρετεί αυτή η αργία; Κανέναν! Απλώς είναι συνέχεια μιας πολιτικής, η οποία ως συνήθως χαράσσεται απ΄το υπουργείο Παιδείας δίχως διάλογο και με καθαρά μικροκομματικούς σχεδιασμούς. 
Κύριοι, όσο και αν δεν σας αρέσει,  η εκπαιδευτική πολιτική μιας χώρας  δεν μπορεί να χαράσσεται στο πόδι, δίχως συναινέσεις, δίχως διάλογο, δίχως σαφές σχέδιο και δίχως κοινή, προσυνεννοημένη στόχευση. Είτε σας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η ουσία. Και αυτό το τελευταίο και για τους σημερινούς κυβερνώντες και για τους επόμενους. 

Βλέποντας τα δικά μας σήμερα, πριν από 47 χρόνια, σε κάποια άλλη χώρα

26 Ιαν 2018    Το 1970, είμαι 7 χρόνων, μέλος της ελληνικής κοινότητας της Καμπέρας της Αυστραλίας. Οι γονείς μας τότε καίγονταν να μας μάθουν τα ελληνικά.Κανένα πρόγραμμα συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών τότε, για την εκπαίδευση. Η μόνη λύση, η Ελληνική κοινότητα της Καμπέρας, να φτιάξει το δικό της σχολείο. Κι έτσι έγινε. Ο χώρος, αρχικά, ήταν σε μια αίθουσα ενός σχολείου της πόλης ( νομίζω ότι ήταν της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας το κτίριο ), η οποία παραχωρήθηκε για να κάνουμε μάθημα κάποια απογεύματα την εβδομάδα. Δασκάλα μια κυρία, η οποία είχε βγάλει ένα εξατάξιο γυμνάσιο στην Ελλάδα, χωρίς καμία παιδαγωγική κατάρτιση. Θυμάμαι μεταξύ των άλλων τα θρανία, ξύλινα, ατομικά, όπου σηκωνόταν το πάνω τους μέρος τους ως καπάκι και σχηματιζόταν ένα ντουλάπι, όπου οι μαθητές κρατούσαν εκεί τα βιβλία τους, τα τετράδια τους κλπ.    Η δε δασκάλα, προσπαθούσε αλλά δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα, να πείσεις τους μαθητές σου, όσο μικροί κι αν ήμαστε, ότι θα έπρεπε στην ίδια ημέρα να καθίσουμε για δεύτερη φορά, στα θρανία, σε κάποιο άλλο σχολείο, για να μάθουμε μια γλώσσα την οποία μιλούσαμε στα σπίτια μας βέβαια, αλλά μόνο εκεί. Τέλος θυμάμαι ότι, τα αγγλικά που έμαθα (όσα πρόλαβα), αυτό έγινε στο σχολείο, δίχως καμία μα καμία εργασία στο σπίτι. Αντίθετα, για να πετύχω την αντιγραφή των γραμμάτων, την ορθογραφία και την ανάγνωση, για ελάχιστες ώρες ελληνικού σχολείου την εβδομάδα, ξοδεύαμε στο σπίτι ώρες και ώρες και αρκετή προσπάθεια.
  Ας βγάλουμε λοιπόν, απ' τα παραπάνω κάποια συμπεράσματα:
1) Από το 1970, οι μαθητές στην Αυστραλία, άφηναν σε καθημερινή βάση τα βιβλία τους στο σχολείο και το διάβασμα που χρειάζονταν για το σπίτι ήταν ελάχιστο ή μηδενικό.
2) Η δασκάλα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της, δεν κατάφερνε πολλά στο ελληνικό σχολείο, ποτέ όμως οι γονείς μας δεν την απαξίωσαν μπροστά μας. Ήταν δασκάλα μας κι ο λόγος της ήταν νόμος.
   Ερχόμαστε λοιπόν στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Οι δάσκαλοι-ες του δημοτικού είναι απόφοιτοι διετών παιδαγωγικών σχολών με επιπλέον διετείς σπουδές εξομοίωσης των πτυχίων τους με τα πανεπιστημιακά ...ή απόφοιτοι Πανεπιστημιακών σχολών. Δηλαδή είναι επαγγελματίες, εξειδικευμένοι στη δουλειά τους. ( δεν μιλώ για τυχόν επιμορφώσεις που όλοι έχουν και πολλές ). Κι όμως σήμερα η ελληνική κοινωνία τους απαξιώνει καθημερινά και κυρίως κάνει το ολέθριο λάθος να το κάνει μπροστά στα παιδιά τους. Όλοι ξέρουν κάτι παραπάνω, όλοι έχουν διαβάσει κάτι περισσότερο στο facebook, όλοι είναι ανώτεροι των δασκάλων.
    Ακόμα και σήμερα, αν ένας μαθητής, δεν ξοδέψει ώρες διαβάσματος στο σπίτι του, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις απαιτήσεις του σχολείου. Διότι ακόμα και σήμερα, η ύλη είναι δύσκολη, μεγάλη σε όγκο και ο χρόνος που είναι διαθέσιμος στο σχολείο περιορισμένος. (Και μιλώ για μαθητές, δίχως ειδικές μαθησιακές  ανάγκες, που σίγουρα χρειάζονται ειδική φροντίδα, μέσα στο σχολείο, αλλά εμείς ακόμα ψάχνουμε το κατάλληλο εκπαιδευτικό μοντέλο.)
   Η τσάντα στο σχολείο, ως ένα πρόγραμμα, που ουσιαστικά επέβαλε το Υπ. Παιδείας, στη μέση της σχολικής χρονιάς, όσο θετικό κι αν ακούγεται βρίσκεται έξω από την ελληνική σχολική πραγματικότητα. Καλό είναι να μην υπάρχει διάβασμα στο σπίτι, αν ένα σύστημα μπορεί να το στηρίξει. Το δικό μας, απλά δεν μπορεί! Παρ΄ όλα αυτά, είπαμε, είμαστε επαγγελματίες, γνωρίζουμε και τα θετικά και τα αρνητικά του προγράμματος και σίγουρα θα βρούμε τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες, που θα παρουσιαστούν, για μία φορά που θα εφαρμόζεται κάθε μήνα. Και στο τέλος της χρονιάς θα αποτιμήσουμε το πρόγραμμα. Και στη συνέχεια, θα πράξουμε κατάλληλα.
  Πάμε τώρα στο πιο δύσκολο. Στην Αυστραλία, το 1970, παραχωρήθηκε αίθουσα σχολικού κτιρίου, στην ελληνική κοινότητα, για να διδάσκονται τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών, τη μητρική τους γλώσσα.   Στα Χανιά, το 2018, η σχολική επιτροπή, ενώ αρχικά συναινεί να παραχωρήσει αίθουσα στην Αλβανική κοινότητα της πόλης τους, για να κάνουν αλβανικά στα παιδιά τους, στη συνέχεια παίρνει πίσω την απόφαση της μετά από πίεση μερίδας γονιών.....
  Μετανάστες ήταν οι γονείς μας τότε στην Αυστραλία, σκοπός της Αυστραλιανής κυβέρνησης ήταν να μας ενσωματώσει στην πολιτεία της, αλλά ποτέ κανείς, δεν διανοήθηκε να βάλει προσκόμματα, στο αυτονόητο, στο δικαίωμα μας, να μάθουμε τη μητρική μας γλώσσα. Σήμερα, στη χώρα μας, μερίδα των κατοίκων της, ακόμα διακατέχεται από ξενοφοβικές ιδεοληψίες, ξένες με την πραγματικότητα, που βιώνουμε ως  λαοί. Το πιο λυπηρό είναι ότι, ένα όργανο λαϊκής εκπροσώπησης, όπως είναι οι σχολικές επιτροπές, αντί να στηρίξει το νόμιμο δικαίωμα των Αλβανών συγκάτοικων τους, να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα,  τους βάζει τρικλοποδιές. Πόσο εγκληματικό μπορεί να είναι, να θέλει κάποιος να μάθει τη γλώσσα των προγόνων του;
   Και δύο παρατηρήσεις ακόμα:
α) δεν τολμώ να σας περιγράψω τις κτιριακές εγκαταστάσεις του σχολείου της γειτονιάς μου, στην Αυστραλία, διότι θα μελαγχολήσετε, όπως κι εγώ μελαγχολώ σήμερα, 47 χρόνια μετά, βιώνοντας τη διδακτηριακή κατάσταση των σχολείων της πατρίδας μας.
β) αν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί αξίζουν, αυτή την αντιμετώπιση από την ελληνική κοινωνία, τότε πως αιτιολογείται η άριστη αντιμετώπιση που τυγχάνουν, οι χιλιάδες νέοι συμπατριώτες μας, που μετανάστευσαν στις ευρωπαϊκές χώρες του βορά, με τις δύσκολες, ανταγωνιστικές, εργασιακές συνθήκες. Οι οποίοι καθημερινά, προοδεύουν, σε περιβάλλοντα οργανωμένα βέβαια, αλλά όχι μόνο επιβιώνουν αλλά ξεχωρίζουν θετικά;
Ε! κάποιο ρόλο έπαιξε κι ο Έλληνας εκπαιδευτικός, που τους έμαθε τα όποια γράμματα, μέσα σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, τόσο μα τόσο εχθρικό!!! 

Μακεδονία, σκέψεις ατάκτως ερριμένες...

21 Ιαν 2018   Δεν φοβάμαι εμάς, τους ντόπιους, τους Ηπειρώτες, τους Πόντιους, τους Κρητικούς, τους Σαρακατσάνους, τους Ελληνόβλαχους, τους νησιώτες μας, τους Μακεδόνες, τους Θρακιώτες, τους Παλαιολλαδίτες, τους... τους..., διότι, όλους μας ενώνει ένας κοινός παρανομαστής, που είναι η Ελλάδα, και ως χώρα, και ως ιδέα. Κι όλοι μας έχουμε αποδεχθεί, με πίστη βαθιά, ότι πρώτα και πάνω απ΄όλα είμαστε Έλληνες και αυτό αποτελεί μια ισχυρή ενοποιητική δύναμη για το λαό μας. Μπορεί στο παρελθόν, να μας χώριζαν σε εθνικόφρονες και μιάσματα, συνοδοιπόρους και δεκανίκια, για να διαιωνίζουν το μίσος μεταξύ του λαού μας με σκοπό να παραμένουν στην εξουσία οι μεν και οι άλλοι να δρέπουν τη συμπάθεια του αδικημένου, αλλά κανείς ποτέ δεν σταμάτησε να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας.
  Ιδιαίτερα, οι νέες γενεές, παρά  τις πίκρες που τους χαρίζει το κράτος μας, δεν πέφτουν εύκολα στην παγίδα, να αμφισβητούν την ελληνικότητα του διπλανού τους. Κι αυτό είναι ένας τεράστιο θετικό επίτευγμα, της σύγχρονης, έστω πληγωμένης Ελλάδας.
  Αντίθετα, ας φανταστούμε έναν γείτονα μας, του Σκοπιανού κράτους. Έναν Σκοπιανό, που τα τελευταία 60 χρόνια περίπου, τον έχουν διαποτίσει με την πίστη ότι είναι απόγονος του Μέγα Αλέξανδρου, ότι η γλώσσα τους ( μια κατασκευασμένη Σλαβο-βουλγάρικη ), είναι αυτή που τους ενώνει ως Λαό και τους συνδέει με το παρελθόν, που τον έχουν πείσει ότι υπάρχουν αλύτρωτες πατρίδες, για παράδειγμα στη Χαλκιδική.... Όσο αστεία ή και παράδοξα κι αν φαντάζουν αυτά, σε κάθε σοβαρή γνώση της Παγκόσμιας ιστορίας, τόσο αδιέξοδα και δίχως κατάληξη θα αποτελούν για πάντα για τους κατοίκους αυτού του γειτονικού μας κρατιδίου. Κι αν η πλειοψηφία του λαού αυτού, τα έχει αποδεχθεί και τα υπερασπίζεται με φανατισμό, σε κάθε εμφάνιση τους, η ιστορική αλήθεια, η οποία είναι αναμφισβήτητη, θα βρίσκεται απέναντι τους. Ας σκεφτούμε ακόμα και το Αλβανόφωνο τμήμα των Σκοπίων, ( που αποτελούν το 35% του κράτους αυτού ), που προσπάθησαν να το κάνουν να ξεχάσει τις ρίζες τους, αποτυγχάνοντας φυσικά. 
  Όλοι μας ξέρουμε τι παίχθηκε επί Τίτο, με την ίδρυση αυτού του ψευδεπίγραφου κράτους, όλοι μας γνωρίζουμε τα λάθη της πολιτικής ηγεσίας μας, από το 1950 και μετά, ως το 1992, που φάνηκε ότι αφυπνιστήκαμε, όλοι μας ξέρουμε ότι τα τελευταία 25 χρόνια το πρόβλημα κρύφτηκε κάτω από το χαλί και όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι σήμερα, ο "ισχυρός παράγοντας" ( δες Αμερικανοί ) της περιοχής μας, θέλουν λύση, για να ισχυροποιήσουν τη σταθερότητα στην περιοχή και τα δικά τους συμφέροντα στη συνέχεια. 
 Τι βλέπουμε: 
1) Να διοργανώνεται ένα συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία κάποιων..., για να διατρανώσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.  
2) Όλους τους πολιτειακούς θεσμούς, κράτος, κόμματα ( στην πλειοψηφία τους ), εκκλησία, εμποροβιομηχανικά επιμελητήρια, συνδικάτα κλπ να κρατούν αποστάσεις, από το σημερινό συλλαλητήριο, χωρίς να ξεχνούν όμως τα απόλυτα δίκαια μας. Κρατούν αποστάσεις, διότι έμαθαν πλέον από τα συλλαλητήρια του 92, ότι οι κυβερνήσεις και τα εκλεγμένα κόμματα κάνουν την εξωτερική πολιτική και αυτή γίνεται όχι με το θυμικό του λαού αλλά με την πραγματικότητα της κάθε στιγμής, που αυτοί έχουν την ευθύνη να χειριστούν.   
3) Πλήθους λαού να παραβρίσκεται και να διαδηλώνει στη Θεσσαλονίκη. Καλά κάνει! Δικαίωμα του καθενός να διαδηλώνει τα πιστεύω του.
4) Να παρουσιάζεται ως σίγουρη λύση του ονόματος, του γειτονικού μας κρατιδίου, σύνθετη ονομασία με τη λέξη Μακεδονία μέσα.
 Δεν έχω το χάρισμα να μαντεύω το μέλλον, Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, αν θα υπάρξει συμφωνία, αν μελλοντικά το κράτος αυτό θα υπάρχει ή όχι, ή αν θα συνεχίσει να σφετερίζεται την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αν θα συνεχίσει να διεκδικεί τμήμα της Ελλάδας.
 Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι το "Σκοπιανό" δεν είναι μόνο το όνομα. Το όνομα είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι επίσης το πώς πείθεις έναν λαό, νέους ανθρώπους, κατοίκους μιας γειτονικής χώρας, ότι αυτό που τους αυτοπροσδιορίζει ως λαό, αυτό που τους έμαθαν, είναι ένα ψέμα... Πώς αλλάζεις όλες εκείνες τις συνταγματικές ρυθμίσεις τους, τις εκπαιδευτικές διαδικασίες τους, που μιλούν για αλύτρωτες πατρίδες, που φτάνουν ως το Αιγαίο, και φυσικά... να θεωρούν και τη Θεσσαλονίκη δική τους πόλη... ( Ας μην χαμογελάμε απλώς, διότι αυτοί στέκονται στα πόδια τους πιστεύοντας κάτι τέτοια). Πώς τους αλλάζεις αισθητική, όταν έχουν δημιουργήσει μια αλλόκοτη χώρα του Ντίσνεϋ, στο κέντρο της πρωτεύουσας τους, με ήρωες τους δικούς μας, Έλληνες Μακεδόνες προγόνους μας; Με λίγα λόγια, πώς γκρεμίζεις ένα ολόκληρο οικοδόμημα ψέματος από τη μια...  αλλά βαθιά θεμελιωμένο στους γείτονες μας από την άλλη; Αυτό είναι το ζητούμενο!!!
Ανεξάρτητα λοιπόν της όποιας έκβασης των διαπραγματεύσεων που ξεκίνησαν, χρέος όλων μας είναι να συνεχίσουμε να ισχυροποιούμε την αλήθεια, την απλή ιστορική αλήθεια, ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα, ότι οι Μακεδόνες βασιλείς ήταν Έλληνες, ότι ο πολιτισμός τους ήταν ελληνικός. Χρέος των δασκάλων να τα διδάσκουν στα σχολεία, 
χρέος των πνευματικών ανθρώπων της χώρας να το υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία στα διεθνή φόρουμ, χρέος του κάθε Έλληνα να προτάσσει σταεπιχειρήματα του, την ελληνική γλώσσα που κουβαλάει μέσα του εδώ και αιώνες, χρέος της πολιτείας να διαπραγματευτεί όχι μόνο για το όνομα αλλά και για την κατάρριψη ενός ψέματος, που δυστυχώς για κάποιους είναι η μόνη αλήθεια.   Κι αν ακόμα, τους δοθεί η χρήση της λέξης Μακεδονία, στο όνομα της χώρας τους, για μας δεν θα έχει τελειώσει τίποτα.     Διότι όσο θα υπάρχουν τα μνημεία των Μακεδόνων προγόνων μας με τις ελληνικές επιγραφές και αναφορές, όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα. Σαθρά, φαραωνικά ( χωρίς το ελληνικό μέτρο ) κατασκευάσματα, μιας κιτς αισθητικής, όπως αυτής που έφτιαξε ο Γκρουέφσκι στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων.....