Vasileios Diakovasilis's Blog, page 16

ΕΛΠΙΔΑ ... ΣΕΒΑΣΜΟΣ...ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!!!

Στην αρχή, ουσιαστικά, της οικονομικής κρίσης24 Δεκ 2011 Είναι γεγονός ότι μετά από τόσα προγράμματα σωτηρίας της χώρας μας(;), η φτώχια έχει κτυπήσει μεγάλα στρώματα της κοινωνίας μας. Βλέπεις πάμπολλους ανθρώπους, με κατεβασμένο κεφάλι, με την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους, όχι μόνο ν΄ αγωνιούν για το αύριο τους αλλά την αγωνία να τη ζουν στην καθημερινότητα τους. Να δυσκολεύονται για το φαγητό της ημέρας, το δικό τους και των παιδιών τους.  Η πολιτεία ανίκανη να ανακουφίσει τον πόνο αυτών των ανθρώπων ως όφειλε!!!
Δεν ανήκω σε αυτά τα στρώματα! Αλλά τις ημέρες αυτές που όλοι εμείς της άλλης πλευράς, εμείς που ζοριζόμαστε αλλά απολαμβάνουμε τη ζεστασιά και τη θαλπωρή του σπιτιού μας, ας ρίξουμε μια ματιά έστω κλεφτή, προς την απέναντι πλευρά.
Με ελπίδα θα δούμε πολλές σοβαρές ΜΚΟ να συμπαραστέκονται στο συνάνθρωπό μας. Αναφέρω κάποιες: ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΚΙΒΩΤΟΣ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
Με σεβασμό βλέπω την Εκκλησία της Ελλάδας, να έχει επωπισθεί ένα τεράστιο έργο σίτισης χιλιάδων συνανθρώπων μας, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό!!!!
Είμαστε άνθρωποι, ενδιαφερόμαστε για τον δίπλα μας, τώρα περισσότερο από ποτέ. Η συνευθύνη μας για τις ζωές των συνανθρώπων μας υπάρχει!
Τις ημέρες αυτές, τις Άγιες, της Γέννησης του Χριστού ας βοηθήσουμε με τις όποιες δυνάμεις μας ο καθένας!
Χιλιάδες συνάνθρωποι μας συμβάλλουν στο έργο όλων αυτών των οργανώσεων, ας είμαστε κι εμείς ακόμα ένας!
Είμαστε  άνθρωποι !!!!!!!!!!

ΒΙΒΛΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ; Αχ! αχ!

Υπουργός Παιδείας Διαμαντοπούλου, υπόθεση φωτοτυπίες, έγιναν κι αυτά....28 Δεκ 2011
Ποιος να το φανταζόταν, ότι το σχολικό έτος 2011-12, ένα από τα θέματα που θα μας απασχολούσε σε καθημερινή βάση - μέσα στα σχολεία - θα ήταν τα σχολικά εγχειρίδια.
-Μάθαμε τίποτε κύριε διευθυντά;
-Θα έλθει το β΄τεύχος Γλώσσας ή να αρχίσω τις φωτοτυπίες;
-Το χαρτί για το φωτοτυπικό τελείωσε!
-Το φωτοτυπικό πάλι χάλασε!
-Πάλι έχασαν τη χτεσινή φωτοτυπία.
-Μα η άσκηση αυτή θέλει χρώμα και χρώμα στη φωτοτυπία δεν φαίνεται!!!!
-Κύριε, στο βιβλίο που μας δώσατε η άσκηση είναι λυμένη από τους περσινούς μαθητές...
Υπάρχουν ακόμα ελλέιψεις, και όχι σε δεύτερα και τρίτα τεύχη . Το υπουργείο απαντά ότι τα βιβλία έχουν δωθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους! Στα σχολεία οι δάσκαλοι καθημερινά φωτοτυπούν.
Πληρώθηκαν τα βιβλία από τον ΟΕΔΒ! Ξαναπληρώνονται σε χαρτί φωτοτυπικού και σε σέρβις των Φ/Μ. Σε περίοδο κρίσης μάλιστα!!!
Μα το πιο περίεργο είναι οι απόψεις που ακούγονται επίσημα, ότι με τα νέα αναλυτικά προγράμματα πάμε για κατάργηση του βιβλίου. Ο εκπαιδευτικός θα παράγει μόνος του το διδακτικό υλικό που χρειάζεται!!!
Ο δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου, με τη πληθώρα των διαφορετικών μαθημάτων, πως μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδιακασία; Τι θα γίνει; Σίγουρα τα βοηθήματα των ιδιωτών θα μπουν από την πόρτα ( όχι από το παράθυρο)  στα σχολεία .
Είναι πολλά τα βιβλία που εκδίδονται και πολλά τα έξοδα; Τότε να μια λύση, πρόχειρη, μπορούν να υπάρξουν και άλλες.
Εκδίδει το κράτος μόνο το βασικό εγχειρίδιο, όχι τετράδια μαθητών κλπ. Τα βιβλία χρεώνονται στο μαθητή ή το γονέα, με την υποχρέωση να επιστραφούν σε καλή κατάσταση στο τέλος του σχολικού έτους. Αυτά παραδίδονται στην επόμενη τάξη. την επόμενη χρονιά. Το κράτος συμπληρώνει μόνο τις πραγματικές ελλέιψεις π.χ. από φθαρμένα ή αύξηση μαθητών. Σκεφτείτε το!
Υ.Γ. Πότε θα δούμε τιμωρία αυτών που φταιν για το φετινό χάλι
;

ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ!!!

15 Μαρ 2010 Το Σάββατο βραβεύτηκαν 100 συνάδελφοι μας για τιςκαινοτόμες τους δημιουργίες στην εκπαίδευση και στην τάξη τους!
Δεν θα σχολιάσω την εισβολή των ωρομίσθιων συναδέλφων,εξάλλου τα δεδουλευμένα τους ζητούσαν και εμείς οι μόνιμοι δεν είναι δυνατόν να βρεθούμε απέναντι τους!
Δεν θα σχολιάσω την άποψη της υπουργού για τούς εδώ εκπαιδευτικούς και τους εκεί!!!!
Θα πω μόνο, ότι συμφωνώ με την κάθε πρωτοβουλία που αναγνωρίζει λίγο από τοτεράστιο έργο που προσφέρουν οι συνάδελφοι μου σε ένα σύστημα γενικά αναξιοκρατικό!
Δεν είναι μόνο οι 100 που βραβεύτηκαν αυτοί που άξιζαν αυτή την τιμή! Στο πρόσωπο τους βλέπω όλους του συναδέλφους μου που αρνούνται να αποδεχτούν τη μετριότητα, το συμβιβασμό, το "δε βαριέσαι" και κάνουν το κάτι παραπάνω. Αυτό που κάτω από άλλες καταστάσεις θα ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση όπως γίνεται τώρα!
Ακόμα χαίρομαι που κερδίζει ολοένα έδαφος η άποψη ότι το δημόσιο σχολείο πρέπει ναπροβάλλει το έργο του, διότι μέσα του, παρά τα τεράστια προβλήματα, γίνονται πράγματα.
Και γι΄ αυτό δεν καταλαβαίνω όλους εκείνους που χλεβάζουν αυτού του είδους τις πρωτοβουλίες! Μήπως τους βολεύει η μετριότητα και η απαξίωση;;;;;

Ιθαγένεια...να δοθεί ή να μην δοθεί!!!

Άλλο ένα θέμα, που σήμερα πια είναι λυμένο.10 Ιαν 2010Ασφαλώς και έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το θέμα αυτό.
Από τη μια υποστηρίζεται ότι μια χώρα, δίχως επαρκή φύλαξη των συνόρων της και ήδη με ένα στους δέκα κατοίκους της να είναι αλλοδαπός, θα ήταν άστοχο να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια μέσα από μια διαδικασία, που μόνο βαισκό κριτήριο της θα είναι τα πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής στη χώρα!
Από την άλλη υποστηρίζεται ότι είναι άδικο χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες, πολλοί από αυτούς απόλυτα ενταγμένους στην ελληνική πραγματικότητα, να είναι όμηροι ενός άδικου συστήματος και να απειλούνται καθημερινά με την απέλαση σε μια χώρα με την οποία ίσως δεν έχουν κανένα δεσμό πια!
Προσωπικά δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στα παιδιά αυτών των ανθρώπων, που είτε γεννήθηκαν στη χώρα μας είτε ήλθαν στην πατρίδα μας σε μικρή ηλικία και βρίσκονται μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτκό σύστημα. Παρακολουθούν τα μαθήματα, έμαθαν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική ιστορία, γενικά διαμορφώνουν άποψη με κέντρική ιδέα το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, τα περισσότερα διδάσκονται ακόμα και την ορθοδοξία.
Παιδιά χαμένα ανάμεσα σε δυο πατρίδες! Την πατρίδα που τους λένε ότι κατάγονται οι γονείς τους και την πατρίδα στην οποία ζουν και "μεγαλώνουν". Πολλές φορές αγνοούν ακόμα και τη γλώσσα των προγόνων τους, τα έθιμα τους την ιστορία τους. Ξένα κι εκεί το καλοκαίρι που επισκέπτονται τους συγγενείς τους, ξένα κι εδώ! Στις τάξεις των ελληνικών σχολείων αυτά τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν από τα δικά μας. Μεγαλώνουν, προοδεύουν! Κάποτε όμως θα ρθεί το κράτος μας και θα τους πει: Φίλε μου είσαι ξένος, δεν μου κάνεις!
Μήπως πρέπει να διορθώσουμε κάποτε αυτήν την αδικία;

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΑ κλπ...

( " Σκανδαλο Βατοπεδίου", συνέχεια, 2018, όλοι αθώοι... )26 Οκτ 2008Παρά την αγάπη και το σεβασμό που έχω για το Άγιον Όρος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα. Αυτό της χρήσης των περίφημων χρυσόβουλων!!Ήταν γνωστό ότι στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους υπήρχαν μεταξύ των άλλων θησαυρών και κτητορικοί τίτλοι. Προσωπικά φανταζόμουν ότι οι τίτλοι αυτοί είχαν μουσειακή αξία ή το πολύ πολύ καθόριζαν το δικαίωμα κτήσης των μονών επί του Όρους. Φανταζόμουν ότι μετά από τόσον καιρό... τα εκτός Όρους εδάφη,  είχε φροντίσει το Ελληνικό κράτος να τα αποδώσει σε αυτούς που μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν. Δεν μιλώ για διαμερίσματα και άλλα ακίνητα που υπήρχε συνεχή σχέση εκμετάλλευσης από τις μονές. Μιλώ για τη Βιστονίδα, για τις ακτές στο νομό Καβάλας και στο νομό Χαλκιδικής και αλλού.Πίστευα ότι το κράτος μας είχε φροντίσει να δώσει τίτλους ιδιοκτησίας στους ανθρώπους που καλλιεργούσαν τις εκτάσεις αυτές ή ζούσαν σε αυτές. Στη χειρότερη περίπτωση ότι τα είχε διεκδικήσει και τα είχε αποκτήσει το κράτος μας. "" Αθεράπευτα ρομαντικός,"" θα πείτε!! Έτσι φαίνεται!!!Δεν θα αναλύσω πως τις απέκτησαν τις περιουσίες αυτές τα μοναστήρια, σε ιστορικές περιόδους που επικρατούσε το φεουδαρχικό σύστημα ( Βυζάντιο και Τουρκοκρατία ). Πίστευα ότι σε μια ελληνική δημοκρατία, που προήλθε από επανάσταση ενάντια στους Τούρκους, κάποια πράγματα ήταν αυτονόητα. Αλίμονο!! Τί ρομαντικός!!
Αλλά και το δικαστικό μας σύστημα! Που προτάσσει το θρησκευτικό συναίσθημα των κρινόντων έναντι των νόμων, των πολιτών και του περί κοινού δικαίου αίσθημα!Οι πολιτικοί μας, που υπογράφουν ανταλλαγές και παραχωρήσεις, ποιων πραγμάτων αλήθεια, του παππού τους;;;;;Ντροπή σε όλους!!!Εύγε στους δημοσιογράφους, που όχι άμοιροι σκοπιμοτήτων κατόρθωσαν να φέρουν στην επιφάνεια το σκάνδαλο αυτό! Περισυλλογή σε εμάς!! Σκεφτείτε! Θα γίνουμε άραγε ποτέ σοβαρό κράτος;

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

( Τότε που ξεκινούσε το "σκάνδαλο του Βατοπεδίου )26 Σεπ 2008 Είναι αλήθεια, ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία αποφάσισα να ενεργοποιήσω και πάλι το blog μου. Αλλά η εσωτερική πίεση που μου ασκείται με όλα αυτά, που τώρα τελευταία αποκαλύπτονται για τη Μονή Βατοπεδίου, έπρεπε κάπου να ξεσπάσει. Και προτιμώ αυτό να γίνει από εδώ!!! Μου είναι δύσκολο, διότι όπως και σε πολλούς άλλους συνοδοιπόρους, το ΄Αγιο Όρος είναι για μας καταφύγιο, πνευματικό αποκούμπι, πηγή δύναμης ενάντια στις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Το Άγιο Όρος είναι το μέρος, που νιώθεις την παρουσία του Θεού είτε βρίσκεσαι μέσα στο καθολικό της Μονής και παρακολουθείς την αγρυπνία είτε πεζοπορείς πάνω στον Άθο. Είναι το μέρος που ο καλός ο λόγος σε ακουμπά στην καρδιά ανεπιφύλακτα. Είναι ο τόπος που η απάντηση στο ερώτημα που σε βασανίζει θα έλθει αναπάντεχα. Είναι ο τόπος που έχεις χρόνο να σκεφτείς, δίχως περισπασμούς. Είναι ο τόπος όπου θα συναντήσεις υπέργηρους μοναχούς, που έχουν αναλώσει όλη τη ζωή τους για την πίστη τους, και ετοιμάζονται ν΄ αποχωρήσουν σίγουροι ότι ο Θεός θα τους περιμένει. Είναι ο τόπος που δοκιμάζεσαι αλλά και γαληνεύεις. Είναι ο τόπος που η φιλοξενία είναι κανόνας. Είναι ο τόπος που αντικρίζεις ένα από τα κομμάτια του ιστορικού μεγαλείου του Ελληνισμού. Είναι ο τόπος που η φύση δεν έχει βιαστεί, που το πράσινο κυριαρχεί πάνω στους τρούλους και τους σταυρούς των μικρών και μεγάλων ναών. Είναι ο τόπος που κάθε φορά που συναντάς ένα νέο καλογεράκι, αναρωτιέσαι τι τον έδιωξε από τη "ζωή". Είναι ο τόπος που ανάβεις το κερί σου, δίχως να χρειάζεται να πληρώσεις.
Δεν είμαστε τόσο αφελείς εμείς που επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο το Όρος. Μπορεί να μην γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά διαισθανόμαστε όλους εκείνους που πήγαν τη μοναχική ζωή τους, πιο πέρα από εκεί που έπρεπε. Βλέπεις για παράδειγμα, ολοφάνερα, την αλαζονεία του Βατοπεδίου. Παντού τη βλέπεις, στο μοναστήρι, στα αυτοκίνητα τους, στο φυλάκιο τους, στη συμπεριφορά τους, στα ελικόπτερα και τις θαλαμηγούς που προσεγγίζουν στη Μονή. Δεν είναι για μας αυτό το Άγιο Όρος.
Υπάρχουν πολλοί μοναχοί στο Όρος. Κοσμικοί και Ησυχαστές. Εσωστρεφείς και "έξω καρδιά". Πονηροί και αγαθοί στην καρδιά. Κάθε ένας από εμάς, όταν επισκέπτεται το Όρος καταλήγει εκεί που του ταιριάζει, εκεί που έχει κάτι να πάρει, εκεί που βρίσκει το Θεό και του μιλά στην ψυχή.
Εύχομαι πράγματι η πολιτεία να έχει τη δύναμη να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να επιβάλλει το νόμο της. Λυπάμαι που ο Πατριάρχης, δεν πρόλαβε το όλο θέμα. Περισσότερο λυπάμαι που δε βλέπω ακόμα και τώρα να κάνει κάτι.
Μακάρι το Όρος να βγεί πιο δυνατό, πιο καθαρό από αυτήν την ιστορία!!!!

Πανελλήνιες, πανελλαδικές κλπ κλπ!!

( σκέψεις από 2007, ερωτήματα που και σήμερα δεν βρίσκουν εύκολα απάντηση )06 Ιου 2007 Οι τελειόφοιτοι των Ελληνικών Λυκείων τελείωσαν πριν από λίγες μέρες τις εξετάσεις για την εισαγωγή  τους στα ΑΕΙ Και ΤΕΙ. Κάποιοι θα χαρούν, κάποιοι θα απογοητευθούν και κάποιοι άλλοι πιθανόν να πικρογελάσουν περνώντας σε μια σχολή για την οποία δεν γνωρίζουν πως βρέθηκε στο μηχανογραφικό τους!
Τι κοστίζει όλος αυτός ο αγώνας των μαθητών;  Ατελείωτες ώρες διαβάσματος, ειδικά στην τελευταία τάξη. Αυτό είναι καλό! Το κακό είναι ότι το διάβασμα αυτό δεν γίνεται για τη μόρφωση αλλά για την εισαγωγή. Την επομένη μέρα των εξετάσεων, κανένας δεν θυμάται οτιδήποτε από τη διδακταία ύλη.
Τι άλλο κοστίζει; Χρήμα, πολύ χρήμα για φροντιστήρια, βιβλία, μεταφορές κ.α. Κανένας γονιός δε δυσανασχετεί όταν ξοδεύει χρήματα για το μέλλον των παιδιών του, αλλά τουλάχιστον ας μην του λένε ότι η παιδεία στη χώρα μας είναι δωρεάν. Ελάχιστοι μαθητές περνούν χωρίς φροντιστήρια, είναι μια δαπάνη που επιβαρύνει όλα τα ελληνικά νοικοκυριά.
Ερώτημα: Αφού το παρόν σύστημα εισαγωγής έχει τα παραπάνω προβλήματα γιατί επιμένουμε σε αυτό;
Απάντηση: Διότι δεν είναι διαβλητό, και μιας και βρήκαμε κάτι μη διαβλητό στην Ελλάδα το φυλάμε σαν τα μάτια μας.
Φτάνει όμως μόνο αυτό;;;;

Από τον Κάφκα στον Κόμπο Αμπέ....

07 Σεπ 2015 Πριν από λίγους μήνες διάβασα το βιβλίο του Φρανς Κάφκα " Μεταμόρφωση ". Η ιστορία με λίγα λόγια: Ο Γκρέγκορ ( ο πρωταγωνιστής ), ξυπνά ένα πρωί για πάει στη δουλειά του... αλλά αυτό είναι αδύνατον διότι έχει μεταμορφωθεί σε μια γιγάντια κατσαρίδα... Οι γονείς και η αδελφή του, οι οποίοι είναι απόλυτα εξαρτώμενοι από αυτόν, όπως είναι φυσικό " φρικάρουν " από τη μεταμόρφωση αυτή. Ο πατέρας εξαγριώνεται, η μητέρα ελπίζει και η αδελφή του μόνο δείχνει κάποια συμπάθεια στον αποκρουστικό και σιχαμερό πια αδελφό της. Ο Γκρέγκορ παραμένει κλειδωμένος - φυλακισμένος στο δωμάτιο του, η οικογένεια του όμως σιγά σιγά παύει να εξαρτάται από το εισόδημα που τους πρόσφερε η εργασία του γιου και αδελφού τους. Στο τέλος, ο θάνατος του Γκρέγκορ μοιάζει με ευλογία για όλη την οικογένεια του. Σίγουρα το βιβλίο είναι καλογραμμένο, οι περιγραφές είναι απόλυτα ρεαλιστικές, ειδικά εκείνες που περιγράφουν τις κινήσεις που επιχειρεί ο μεταμορφωμένος σε κατσαρίδα Γκρέγκορ. Ο Κάφκα "φροντίζει" να σε σοκάρει από την πρώτη κιόλας σελίδα καθώς ευθύς, δίχως εισαγωγές αντιμετωπίζεις την αλλόκοτη αυτή μεταμόρφωση. Οι οικογενειακές σχέσεις επίσης είναι ένα ζήτημα που σε απασχολεί καθώς διαβάζεις το βιβλίο και στο τέλος αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να μεταλλάσσουν τόσο πολύ τις οικογενειακές σχέσεις τους με το πέρασμα του χρόνου. Από την ατελείωτη αγάπη που προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους κατά τη βρεφική και παιδική τους ηλικία πως σιγά σιγά, πολλές φορές αυτή, μετατρέπεται σε μίσος και απέχθεια. Φταίει μόνο ότι τα δύο αυτά ισχυρά συναισθήματα είναι τόσο κοντά το ένα με το άλλο; Φταίει μόνο η απογοήτευση όταν δεν εκπληρώνονται οι προσδοκίες των γονιών για τα παιδιά τους;  Σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένο, ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Όχι μόνο επειδή ο πρωταγωνιστής του έχει την αποκρουστική μορφή μιας κατσαρίδας αλλά κυρίως για το πως αντιμετωπίζεται, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο σκληρά από τους οικείους του.
Αν και η " Μεταμόρφωση" είναι το πρώτο βιβλίο του Κάφκα που έχω διαβάσει, έστω κι αν δεν με ικανοποίησε, γνωρίζω ότι ο Κάφκα θεωρείται ένας από τους μεγάλους συγγραφείς του δυτικού κόσμου και μάλιστα όπως ανακάλυψα στο διαδίκτυο, πολλοί άλλοι συγγραφείς έχουν επηρεαστεί από τον τρόπο γραφής του. Ψάχνοντας λοιπόν, για ένα βιβλίο, που ο συγγραφέας του θα είχε επηρεαστεί από τον Κάφκα και θα μου έδινε το έναυσμα για να το διαβάσω, " έπεσα " στο: " Η Γυναίκα της Άμμου " του Ιάπωνα Κόμπο Αμπέ.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο ΝΙκι, ερασιτέχνης εντομολόγος, βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν  αμμώδη λάκκο, υποχρεωμένος να συμβιώσει με μια γυναίκα, της οποία ποτέ δεν αναφέρεται το όνομα. Αιχμάλωτος στην πραγματικότητα ενός συνεταιρισμού, που πουλάει παράνομα άμμο, υποχρεώνεται να συμβιώσει με τη συγκάτοικο του. Παρά την μεγάλη του επιθυμία να δραπετεύσει και τις προσπάθειες που καταβάλλει γι΄ αυτό, στο τέλος βρίσκεται συμβιβασμένος, να συζεί πια με τη γυναίκα της άμμου και να δημιουργεί την οικογένεια του, κάτω από αυτές τις ακραίες συνθήκες. Η σχέση του ζευγαριού κινείται μεταξύ της συντροφικότητας και της αλληλεξάρτησης. Η γυναίκα εμπνέει ένα ερωτισμό στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, αν και η ενοχλητική αίσθηση της άμμου δεν σε αφήνει λεπτό, όσο διαβάζεις το βιβλίο. Ρέει γύρω σου, ρέει πάνω σου, ακόμα κι όταν κοιμούνται μέσα στην ετοιμόρροπη καλύβα τους. Είναι κολλημένη στα ιδρωμένα κορμιά τους, στεγνώνει το λαιμό τους... σε πνίγει εσένα τον ίδιο, ανατριχιάζεις και μόνο με τη σκέψη ότι θα μπορούσες να βρεθείς στη θέση τους. Το βιβλίο σου θέτει ερωτήματα για τις σχέσεις των ανθρώπων, την αίσθηση της ελευθερίας και τι είναι τελικά η ελευθερία για τον καθένα και παραδόξως... ο συμβιβασμός στο τέλος του βιβλίου σε ανακουφίζει... αν και μέσα σου, ακόμα ελπίζεις σε μια μελλοντική απόδραση. Και τα δύο βιβλία δεν με ενθουσίασαν κατά την ανάγνωση τους. Δεν έπαψαν όμως να τσιμπούν τις άκρες της σκέψης μου, για αρκετό καιρό μετά που τα τοποθέτησα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Κάτι περισσότερο είχαν να μου πουν, από αυτό που μου πρόσφεραν κατά την πρώτη και μοναδική ανάγνωση τους. Δούλευαν σιωπηρά, δημιουργούσαν ερωτήματα για την εγκατάλειψη του εαυτού μας, την αποδοχή δυσάρεστων καταστάσεων, την αντίδραση μας σε αυτές τις καταστάσεις... τον συμβιβασμό και την παραίτηση... κι αν, τελικά αυτά τα δύο, συνιστούν το θάνατο μας. 
Θα μου πει τώρα κάποιος... καλοκαιριάτικα, όταν βρισκόσουν ξαπλωμένος σε μια σεζλόνγκ, κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, πίνοντας το ποτό σου, με το βλέμμα σου, μια να μετρά τις λέξεις του βιβλίου που κρατούσες και μια να σαρώνει την παραλία  ... υπήρχε χρόνος και κενά σκέψεων για τέτοιου είδους υπαρξιακά ερωτήματα; Έλα ντε!  
Μήπως τα παραπάνω ερωτήματα δεν μας απασχολούν έτσι κι αλλιώς; Μήπως, απλά και μόνο η περιπλάνηση μου στα Καφκικά λογοτεχνικά μονοπάτια, ανέσυρε στην επιφάνεια, τα ερωτήματα αυτά για μια ακόμα φορά; Μήπως μεγαλώνοντας, στα πλαίσια της οδυνηρής πολλές φορές αυτοκριτικής μας, τέτοιες εσωτερικές αναζητήσεις, θα με ταλαιπωρούν όλο και πιο συχνά;

Διαβάζοντας το βιβλίο: "Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος" του Αλντους Χαξλεϋ ( 2 )

18 Φεβ 2016 Ο Χάξλευ επανήλθε στο βιβλίο του αυτό, μετά από 30 χρόνια περίπου, γράφοντας την: "Επιστροφή στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο", τον πρόλογο της έκδοσης, που εμείς διαβάζουμε σήμερα. Διαπιστώνει ότι οι τεχνολογικές αλλαγές είναι πολύ πιο γρήγορες, απ΄ ότι είχε φανταστεί, και κατηγορεί τον εαυτό του, ότι ενώ γνώριζε για την πυρηνική ενέργεια, δεν την ανάφερε στο βιβλίο του. Με λίγα λόγια, θέτει τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας. Πολλοί οραματίστηκαν το μέλλον, πολλοί έγραψαν βιβλία επιστημονικής φαντασίας μα η πραγματικότητα ξεπερνά και τα πιο "τρελές" μελλοντικές προβλέψεις. 
Διαβάζοντας στη συνέχεια την περιγραφή του καινούριου κόσμου, δεν μπόρεσα να αποφύγω ένα μειδίαμα, το οποίο πολλές φορές σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου, εξαιτίας των αφελών προβλέψεων του. Όχι ότι στην εποχή που γράφτηκαν δεν ήταν πολύ προχωρημένες αλλά στα δικά μας μάτια σήμερα φαντάζουν σαν μικρά, ωραία παραμύθια.  Η τεχνολογική αλλά και η κοινωνική πρόοδος, έχει ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη. 

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τόσο γοητευτικά τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, με τόσους φανατικούς αναγνώστες, όταν ξέρουμε ότι πολλά από αυτά που γράφονται σε λίγο καιρό θα είναι ξεπερασμένα;Ίσως ο άνθρωπος, αυτός ο δυνατός, ο κυρίαρχος του κόσμου στην πραγματικότητα φοβάται! Φοβάται το μέλλον το οποίο είναι αβέβαιο και απρόβλεπτο! Από την αρχαιότητα, αρεσκόταν σε προβλέψεις, προφητείες. Οι κάθε λογής μάντεις, είχαν σημαντική θέση στη ζωή των ανθρώπων. Μα και στη σημερινή εποχή, την εποχή της γνώσης(!), οι διάφοροι τσαρλατάνοι ευημερούν. Χαρτορίχτρες, καφετζούδες και πρόσφατα, ακόμα και τηλεοπτικώς ..... Ειδικά στην πατρίδα μου, οι τάχατες προφητείες του Παϊσιου ή άλλων αγιορειτών κάνουν θραύση, από τους επιτήδειους μιντιακούς εμπόρους. ( Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε ο Παΐσιος αν ζούσε σήμερα και έβλεπε πως κάποιοι εκμεταλλεύονται το όνομα του ) Αλλά ακόμα και ο Χριστιανισμός, ο οποίος αποκήρυξε τους προφήτες ( "ουδείς προφήτης μετά Χριστόν" ), ενέταξε στα ιερά βιβλία την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το μόνο προφητικό βιβλίο, από τα ιερά βιβλία.   



Ο Χαξλεϋ μιλούσε για την τρίτη βιομηχανική επανάσταση, όταν σήμερα ήδη βρισκόμαστε στην αρχή της πέμπτης. Οι εξελίξεις στην πληροφορική, στη βιοτεχνολογία, στη νανοτεχνολογία, στις τεχνολογίες πολέμου, είναι ασύλληπτες. Στον οικονομικό χώρο, μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση, για την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και χρημάτων.  Αλλά και στις κοινωνικές εξελίξεις, όσο κι αν βρίσκουμε κάποιες ομοιότητες, με καταστάσεις που τείνουν να διαμορφωθούν σήμερα, άλλο τόσο καταλαβαίνουμε ότι κάποιες εξελίξεις, όπως για παράδειγμα η κοινωνική δικτύωση, ούτε καν του πέρασε από το μυαλό. Ο Χαξλεϋ φαντάστηκε έναν κόσμο, όπου τα παιδιά μεγαλώνουν σε ιδρύματα, χωρίς γονείς, σε έναν κόσμο όπου και μόνο η λέξη "μάνα" ή "πατέρας" σοκάρει, ( μόνο οι άγριοι διατηρούν την μητρότητα και την πατρότητα ). Εγώ πάλι δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο άνθρωπος θα απαρνηθεί τη χαρά, να μεγαλώνει ο ίδιος τα παιδιά του ή ότι τα παιδιά θα μεγαλώνουν κατά κανόνα σε ιδρύματα, δίχως τη γονεϊκή σχέση. Επίσης, κατά τον Χάξλεϋ, η λέξη "Θεός" έχει αντικατασταθεί με τη λέξη Φορντ... αλλά η έννοια του Θεού ως κάποια, ανώτερη μυστηριακή δύναμη, δεν έχει χαθεί.
Τέλος, οι "νέοι" άνθρωποι του Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου του Χάξλεϋ, για να βιώνουν μια ευτυχισμένη ζωή, είναι αναγκασμένοι καθημερινά, να τροφοδοτούνται με ψυχοτρόπα χαπάκια.Είναι αλήθεια ότι μεγάλη μερίδα των σημερινών ανθρώπων καταφεύγουν σε ψυχοτρόπες ουσίες ( και όχι μόνο ) αλλά και πάλι υπάρχει και μια άλλη μεγάλη μερίδα ανθρώπων που επιμένει να αναζητά την ευτυχία, στα απλά, μικρά και καθημερινά γεγονότα της ζωής. 
Κάποτε, στη δεκαετία του 70, πολλοί της ηλικίας μου, ήμαστε φανατικοί με τον Ιούλιο Βερν. Ακόμα τότε, οι τεχνολογικές προβλέψεις που είχε κάνει, μας συγκινούσαν αν και είχαν ξεπεραστεί. Ο πόλεμος των Άστρων, η πρώτη ταινία, εμπνευσμένη, από τα γραπτά του σπουδαίου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κλαρκ, μας συγκίνησε αφάνταστα. Άλλοι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, όπως ο Ασίμωφ ή ο Όργουελ διαβάστηκαν φανατικά από τους λάτρεις του είδους. Ο Χάξλεϋ και ο Μπράνμπερι, έθεσαν ερωτήματα για το μέλλον, ειδικότερα για την άποψη ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις μπορούν να υποδουλώσουν τον άνθρωπο στο όνομα της ευτυχίας.
 Στη σημερινή εποχή, τα βιβλία ή οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, οραματίζονται έναν κόσμο, όπου η τεχνολογία των υπολογιστών έχει το πάνω χέρι, όπου ο άνθρωπος υποδουλώνεται σε αόρατους, τεχνολογικούς ιστούς, ζει σε φανταστικούς, παράλληλους κόσμους. Δες Μάτριξ!
Ναι! Όλα αυτά μπορούν να συμβούν! Είμαι όμως αισιόδοξος για δύο λόγους. Από τη μια η εξέλιξη πάντα θα ξεπερνά και την πιο τρελή πρόβλεψη του ανθρώπου... και από την άλλη, ο άνθρωπος, αυτός ο πολυμήχανος κατά τον Σοφοκλή, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο, να προχωρά... χωρίς να χάσει την ανθρώπινη υπόσταση του.





Κλείνω την εγγραφή μου αισιόδοξα, με ένα απόσπασμα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, για τον "Θαυμαστό άνθρωπο". Τελικά όλα θα τα "τιθασεύσει"!!!
Πολλά είναι τα θαυμαστά, μα τίποτα πιο θαυμαστό από τον άνθρωπο. Αυτός περνά και πέρα από τον τρικυμισμένο άσπρο πόντο  με τις φουρτούνες του νοτιά, διασχίζοντας τα κύματα που σηκώνονται ψηλά κι από παντού τον δέρνουν.  Και την υπέρτατη θεά, τη Γη,  την άφθαρτη κι ακούραστη αυτός καταπονεί  οργώνοντας χρόνο το χρόνο με αλέτρια  πάνω κάτω που τα σέρνουν τ' άλογά του.Και των ελαφρόμυαλων πουλιών τη γενιά  με βρόχια παγιδεύει και κοπάδια αγριμιών,  και τα θαλάσσια θρέμματα στο πέλαγος,  όλα ο πολυμήχανος ο άνθρωπος τα πιάνει με δίχτυα από πλεχτά σχοινιά. Και τ' άγρια θηρία που τριγυρίζουν στα βουνά  με παγίδες τα δαμάζει,  και τ' άλογο με την πυκνή τη χαίτη τιθασεύει  στον τράχηλο περνώντας του ζυγό, καθώς και το βουνίσιο ταύρο τον αδάμαστο.  Βρήκε ακόμα και τη γλώσσα να μιλεί  και ιδέες υψηλές και νόμους για την καλή διακυβέρνηση των πόλεων,  και πώς να φυλάγεται τη νύχτα στο ύπαιθρο  από της παγωνιάς τις προσβολέςκαι της φοβερής νεροσυρμής, ο τετραπέρατος. Απροετοίμαστος σε τίποτε δεν έρχεται που μέλλει να συμβεί.  Τον Άδη μόνο δεν θα μπορέσει να ξεφύγει  φάρμακα όμως έχει επινοήσει,  για να γλιτώνει από τις αγιάτρευτες αρρώστιες.

Γκιακ

20 Μαρ 2016 Πολλά έχουν γραφτεί για το βραβευμένο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Διηγήματα σκληρά, που δεν εξωραΐζουν τον πόλεμο, που δεν ωραιοποιούν την σκληρή πραγματικότητα που βίωσαν οι Έλληνες στρατιώτες στη Μικρασιατική εκστρατεία, που απομυθοποιούν την έννοια του ήρωα πολεμιστή. Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία, που οφείλεις να διαβάσεις, ως αντιστάθμισμα στην σχολική ιστορία, που όλοι μας έχουμε διδαχθεί. Ενώ όλη η ελληνική σχολική ιστοριογραφία, περιστρέφεται γύρω από πολέμους και μάχες, στις οποίες άλλοτε ήμασταν νικητές και άλλες ηττημένοι, το τι είναι ο πόλεμος, το τι σημαίνει να κρατάς ένα όπλο με την αίσθηση του κυρίαρχου, ποτέ μας δεν το διδαχθήκαμε. ( Ίσως και σε αυτό να οφείλεται το γεγονός, να βλέπουμε πολλούς συμπατριώτες μας σήμερα, να μην μπορούν να κατανοήσουν την αιτία που τόσοι Σύριοι, αναγκάζονται να αφήσουν τον τόπο τους και να οδηγηθούν ως πρόσφυγες, τόσο μακριά. ). Τέλος πάντων! 
Αυτό που μου άρεσε, στα διηγήματα του Παπαμάρκου, είναι ότι τα βιώματα των στρατιωτών, που εξιστορεί, δεν μας τα παρουσιάζει στο χρόνο που έγιναν, αλλά φτάνουν σε εμάς, σε δεύτερο χρόνο. Ο συγγραφέας, μας τα διηγείται, όπως τα άκουσε, από τους πρωταγωνιστές τους. Με μια δόση αυτοκριτικής θα έλεγε κανείς, αναπλάθουν τις ιστορίες τους. Ο χρόνος, σίγουρα έχει παραμερίσει την ένταση, που θα μπορούσαν να έχουν οι διηγήσεις τους, αν γίνονταν σε χρόνο πολύ κοντινότερο, στην εκστρατεία. Οι διηγήσεις αυτές αποπνέουν μια σοφία, μια κατασταλαγμένη άποψη για τη ζωή που έζησαν, που δεν αλλάζει, αλλά οφείλεις να την κουβαλάς μέσα σου ως φορτίο βαρύ αλλά και... λυτρωτικό. 
Ακόμα, με πολύ πετυχημένο τρόπο, ο συγγραφέας μας μεταφέρει πίσω στον χρόνο, στα χωριά μας, των προηγούμενων δεκαετιών. Το κατορθώνει αυτό, αν και είναι μόλις 32 χρόνων, αναπαράγοντας το γλωσσικό ιδίωμα, αναπλάθοντας την αίσθηση της κλειστής κοινωνίας, όπου όλα κρύβονται αλλά και συζητιούνται (κρυφά βέβαια), όπου η επιφάνεια των κοινωνιών μοιάζει ατάραχη αλλά λίγο κάτω της, ίσα το χέρι σου να βρέξεις, κρύβονται  απίστευτες ιστορίες. 
Μα πιο πολύ με εντυπωσίασε, η σχέση του συγγραφέα με την προφορική παράδοση του τόπου μας. Θαύμασα, απόλαυσα το έμμετρο "Παραλογή", το οποίο παρουσιάζει την χωρίς ελπίδα, πάλη μας με το θάνατο. Ο Χάρος,
που μας πληγώνει, που μας ξεγελά, που δεν διστάζει να διακόψει την κάθε ευτυχία των θνητών. Θα νόμιζε κανείς ότι το έμμετρο αυτό δεν συνδέεται με τα υπόλοιπα διηγήματα. Κι όμως! Οι περισσότερες ιστορίες του έχουν σχέση με ο θάνατο και μάλιστα με τη βίαια παρουσία του. Αυτός είναι ο Χάρος. Αφαιρεί ζωές, (δεν ξέρω τι βιώνουν, στον κάτω κόσμο οι ψυχές), μα αυτοί που βασανίζονται είναι αυτοί που μένουν ζωντανοί. Πολλές φορές αναρωτιέμαι για τα αληθινά θύματα του Χάρου. Ο νεκρός; κι αν "ζει μια ζωή" απαλλαγμένη από τους ανθρώπινους πόνους; Ο ζωντανός; κι αν ζει, όσο ζήσει πάνω στη γη, με πόνο και θλίψη για τον (την)  αγαπημέν (-η) του;
Μια τέτοια πρωταγωνίστρια είναι η χήρα της "Παραλογής". Είναι αυτή που μένει πίσω, τραγική φιγούρα, η οποία αρνείται να συμβιβαστεί με την απώλεια του αγαπημένου της, που όταν της δίνεται η ευκαιρία, θαρρώντας* ( νομίζοντας) ότι τον έχει στο χέρι τον Χάροντα, ξανασμίγει με τον άντρα της.... μα δεν είναι εκείνος ο όμορφος, ο λεβέντης...είναι ένας καταχανάς* πια, άσχημος και άψυχος (νεκροζώντανος).

Δίδαγμα: Οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς; 
Δεν έχω απάντηση. Καθένας και η ψυχή του!

* από το καρπάθικο ιδίωμα