Klaudyna Maciąg's Blog, page 33

Udaj się do krainy snów... albo lepiej nie. O książce "Silver. Druga księga snów" Kerstin Gier

Wydawnictwo: Media Rodzina • Rok wydania: 2016 • Stron: 407
Jeżeli czytasz lekką powieść dla młodzieży przez trzy miesiące, to wiedz, że coś się dzieje. Jeżeli przysypiasz nad książką, masz ochotę ją przekartkować i rzucić w kąt - wiedz, że coś się dzieje. Najpewniej nie dopasowałeś się z lekturą i niepotrzebnie się męczysz. Ale jeśli masz upartą duszę i za wszelką cenę chcesz wiedzieć, co wydarzy się dalej - cóż, kontynuuj swe męczarnie. Kiedyś przecież dobiegną one końca...


W tej książce nie dzieje się nic. Młodzi bohaterowie nocami znów wędrują od drzwi do drzwi w krainie snów, a za dnia próbują odgadnąć, kim jest tajemnicza Secrecy i borykają się ze swymi codziennymi problemami - miłosktami, kłopotami rodzinnymi, wpadkami towarzyskimi. Żadnych zaskoczeń, żadnych emocjonujących momentów. Nic, pustka, kiszka.

Kolejna powieść w dorobku Kerstin Gier nie broni się nawet jako literatura młodzieżowa. Bo dzisiaj młodzież jest wymagająca i znajdzie sobie w księgarniach setki książek na naprawdę wysokim poziomie. Może dwunastolatka znalazłaby w tej prozie coś dla siebie, ale już gimnazjalistka stwierdzi, że Silver to straszna dziecinada.

Pierwsza część cyklu "Księgi Snów" ujmuje intrygującym pomysłem, wartką akcją, ciekawą fabułą. W drugiej jednak autorka wyraźnie nie daje sobie rady z własną wizją. To, co było przyjemnym zaskoczeniem w pierwszej części, tutaj jest już zwietrzałym pomysłem, który nie zostaje w żaden sposób rozbudowany. Dawna atmosfera tajemnicy ulatnia się i jedyne, co nam w tej opowieści zostaje, to infantylne problemy infantylnych nastolatek.

Bardzo żałuję, że Druga księga snów zupełnie do mnie nie przemówiła, bo lubię Kerstin Gier, a jej pomysł na stworzenie krainy snów naprawdę mnie ujął. Ta wizja jest niezwykła, oryginalna i intrygująca. Chciałabym więc bardzo, aby okazało się, że w kolejnej części przygód sióstr Silver znów zostaniemy czymś zaskoczeni i chwyceni za serducha. Te cudowne, bajeczne wydania zasługują na to, by książki Gier nie tylko były ucztą dla oka, ale także dla czytelniczej duszy.

Moja ocena: 3/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: 'Grunt to okładka', 'Czytamy nowości' oraz 'Czytelnicze wyzwanie 2016' (kategoria: Książka o siostrach).

Przeczytaj również:
recenzja audiobooka Czerwień Rubinurecenzja audiobooka Błękit Szafirurecenzja audiobooka Zieleń Szmaragdu

Wielka kobieta w cieniu wielkiego mężczyzny, czyli kilka słów o "Pani Einstein" Marie Benedict

Wydawnictwo: Znak • Rok wydania: 2017 • Stron: 368 
O wielkich postaciach historycznych myślimy głównie dobrze - że były inteligentne, pracowite, godne podziwu. Oddajemy im hołd, zachwycamy ich dziełami i odkryciami, chwalimy i cenimy. Nie zastanawiamy się, jakie były prywatnie, w co wierzyły, jak traktowały bliskich i obcych. Nie myślimy o tym, że może nosiły maski, oszukiwały, grały. Nie drążymy, nie szukamy głębiej, przyjmujemy za pewnik to, co podano nam "na tacy". Takie rozwiązania nie zadowalają jednak wszystkich. Marie Benedict postanowiła przybliżyć światu postać wielkiej kobiety, która całe życie stała w cieniu wielkiego męża, mimo że prawdopodobnie to ona odpowiada za większość jego zawodowych sukcesów, w tym stworzenie słynnej teorii względności.


Powieść opowiada o czasach, w których Mileva udała się na studia fizyczne do Zurychu, gdzie jako jedyna kobieta w gronie mężczyzn pisała prace naukowe, głosiła swoje teorie i zdobywała rzadkie, jak na tamte czasy, wykształcenie. Tam też zetknęły się drogi jej i Alberta Einsteina, które splotły się ze sobą na tyle, iż zostali oni małżonkami, rodzicami trójki dzieci i partnerami naukowymi.

Tyle że to ich partnerstwo nie było do końca uczciwe. Był to raczej dość niezdrowy układ, w którym jedna z osób regularnie była gnębiona psychicznie, spychana na margines i zmuszana do rezygnacji z własnych osiągnięć oraz ze swojego wkładu we wspólne dzieła naukowe, natomiast druga - stale czerpała korzyści z działalności tej pierwszej.

Zasmuciła mnie ta książka i zdenerwowała, ale też pokazała, że problemy, z jakimi zmagają się kobiety od setek lat mają zbliżony charakter. Dylemat przed jakim stała Mileva Marić dotyczył przede wszystkim klasycznego problemu "kariera vs dziecko". Do głosu dochodziły też jej kompleksy dotyczące wyglądu, pochodzenia oraz płci, w konfrontacji z którymi przegrywała nawet wybitna inteligencja.

Pani Einstein jest powieścią obyczajową, ale nie taką zwyczajną i prostą, kierowaną głównie do kobiet i mająca na celu w sposób niezobowiązujący opowiadać o zwyczajnym życiu i szarej codzienności. Przez to, że postać Marić obrosła legendami, powieść oparta na jej losach kryje w sobie coś więcej - prawdę historyczną i tajemnicę, portrety wybitnych osobowości, ludzkie dramaty i intrygujące zdarzenia. Momentami porusza i zachwyca, momentami irytuje i intryguje. A oprócz tego, że przedstawia naprawdę fascynującą historię, to jeszcze napisana jest na tyle lekko i prosto, że można ją pochłonąć "na jeden raz" i zarwać dla niej noc.

Dlatego polecam Wam przeczytanie tej książki, tym bardziej jeśli znacie nazwisko Einstein, ale tak naprawdę nie wiecie, kto tak naprawdę się za nim kryje.

Moja ocena: 8/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: 'Grunt to okładka', 'Czytamy nowości' oraz 'Czytelnicze wyzwanie 2017' (kategoria: Książka, w której tytule występuje nazwisko).

Wpis urodzinowy: co powiedziałabym nastoletniej sobie?

Mam wrażenie, że dopiero co świętowałam swoje dwudzieste ósme urodziny, tymczasem znów kończy się styczeń i znów zdmuchuję dodatkową świeczkę na torcie. Jako dziecko uważałam, że ludzie dobiegający trzydziestki są strasznie starzy, stateczni, mają trójkę dzieci i poukładane życie. Dziś widzę, że dziecięce wizje mają niewiele wspólnego z rzeczywistością. Wciąż czuję się jak nastolatka i niby założyłam rodzinę, ale do stateczności i stabilizacji jeszcze mi daleko.


Co chciałabym powiedzieć nastoletniej sobie?Jestem pewna, że gdybym miała okazję porozmawiać z kilkunastoletnią Klaudyną, pierwszym, co bym jej zakomunikowała, byłoby: wyjdziesz za mąż i będziesz szczęśliwie zakochana (a potem urodzisz piękną córkę!). To potwornie małostkowe, ale rzeczywiście jako nastolatka przejmowałam się głównie tym, że nikt nigdy mnie nie zechce, że będę skazana na samotne życie, że trafię do klasztoru albo do końca swoich dni będę zatruwać życie rodzicom.

Oczywiście, nie wzięło się to z niczego, a wyjaśnienie znajdziecie we wpisach:
Korzyści płynące z bycia... brzydulą Najdziwniejsze sytuacje wynikające z bycia brzydulą Jak wygląda życie z progenią?
Nieco młodszej wersji siebie, powiedziałabym: nie bój się marzyć! Od wczesnych lat podstawówki spędzałam całe dnie na boisku, grając z kumplami w nogę. Zapisanie się do lokalnego klubu piłkarskiego było moim ogromnym marzeniem, ale tak bardzo wstydziłam się poprosić o to rodziców, że po prostu ignorowałam to, czego chcę i zajmowałam się czym innym. Czyli głównie szkołą i książkami.

Klaudyna, lat 16.Szkołą, tak swoją drogą, przejmowałam się bardzo. A właściwie konsekwencjami tego, że łapałam kolejne pały z fizyki. Pamiętam, że któregoś dnia (miało to miejsce w czasach gimnazjum), gdy mama wracała z wywiadówki (zapewne wściekła z powodu tego, jak zawalałam przedmioty ścisłe), zrobiłam sobie (oczywiście powierzchowną i niegroźną) ranę w czole, byle tylko rodzicielka skupiła się na tym a nie na karteczce z ocenami. Podziałało. Pewnie dziś powiedziałabym tamtej Klaudynie, że była głupia i lekkomyślna i że powinna przestać przeżywać tę fizykę, bo i tak szybko zniknie z jej życia, ale tego już nie będę miała okazji naprawić. A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że mogłam za złe oceny dostać co najwyżej lekki ochrzan, więc kompletnie nie rozumiem, czego aż tak bardzo się wtedy obawiałam.

Na pewno jednak nie zmieniłabym tego trudnego okresu, w którym dużo wagarowałam, dużo piłam i zadawałam się z dziwnymi ludźmi, bo wiem, że wyszumiałam się w czasach gimnazjum i że dzięki temu na późniejszych etapach życia nie potrzebowałam żadnego balowania, chadzania do klubów, próbowania używek czy ładowania się w kłopoty.

Jednym z najtrudniejszych momentów mojego nastoletniego życia były osiemnaste urodziny, podczas których dwie bliskie mi osoby postanowiły mnie zdradzić. Przez lata miałam do nich o to ukryty żal, ale dziś powiedziałabym dorastającej Klaudynie: stara, podziękuj za to, że masz łatwe koleżanki, bo gdyby nie jedna z nich, mogłabyś nie poznać parę miesięcy później swojego przyszłego męża.

Podsunęłabym też Klaudynie parę imion i nazwisk, których powinna się trzymać. Bo choć staram się nie żałować niczego, to żal mi, że w pewnym momencie swojego życia postanowiłam zmienić środowisko, a przez to straciłam najbardziej wartościowe przyjaźnie, jakie w całym swoim życiu zawiązałam.

Czy podałabym jej numery Lotto? Klaudyna, lat 19.Podałabym, pewnie że bym podała. Mam wokół siebie ludzi, którym bardzo przydałby się porządny zastrzyk gotówki, by mogli wyjść na prostą. Sama też chciałabym żyć bardziej niezależnie - mieć dom lub mieszkanie, nie martwić się o wynajmowane lokum, móc pozwolić sobie na wystartowanie z własną firmą, pokazać córce trochę świata, nie martwić się o przyszłość w wyludniającym się mieście.

Jestem szczęśliwa i bardzo doceniam wszystko, co mam, ale mam też z tyłu głowy myśl, że wszystko to postawione jest na bardzo kruchych fundamentach. Wiem też, że poradzilibyśmy sobie, gdybyśmy musieli nagle zrewolucjonizować swoje życie, ale wiele bym oddała za stabilizację i pewność co do tego, co czeka nas za następnym rogiem.

Czego sobie życzę?Nie mogę skontaktować się z Klaudyną z przeszłości (może to i dobrze?), więc pozostaje mi żyć dniem dzisiejszym. Na ten kolejny rok mogę więc życzyć swoim bliskim i sobie przede wszystkim zdrowia. To może jest banał, ale ono naprawdę jest najważniejsze.

Powiązane wpisy:
Dlaczego wciąż noszę trampki? Czyli o tym, jak nie dorosłam i dorosłam...Pięć rzeczy, za którymi tęsknię najbardziej...Smutna refleksja w dniu urodzin

Książka, która zainspiruje Cię do tego, byś stał się lepszym liderem

[image error] Wydawnictwo: SQN • Rok wydania: 2016 • Stron: 387
Jeżeli autorem książki jest osoba nierozerwalnie związana z jakąś dziedziną, w tym przypadku - piłką nożną - wielu czytelników z góry zakłada, że nie będzie to pozycja dla nich. Tymczasem o ile może tak być w przypadku np. biografii sportowców, o tyle w przypadku tej książki rzecz ma się zgoła inaczej. Sir Alex Ferguson występuje tutaj w roli nie tyle specjalisty od sportu, co przede wszystkim - lidera, myśliciela, człowieka, który zbudował potęgę gigantycznego przedsiębiorstwa, dla którego pracował przez niemal 30 lat.

Dlatego nawet jeśli kompletnie nie interesuje Cię piłka, ale za to prowadzisz biznes, jesteś nauczycielem, marzysz o własnej firmie - dowiesz się od tego wielkiego człowieka, co kryje się za sukcesami największych ludzi świata biznesu, sportu czy polityki.


Jest to też hołd dla piłki samej w sobie oraz dla ciężko pracujących ludzi z klasy robotniczej. Sir Alex Ferguson, jako czujny i inteligentny obserwator, opowiada o zmianach, jakie zaszły w futbolu na przestrzeni dziesięcioleci, jednocześnie zestawiając to z historiami młodych ludzi, którzy wyrośli z biedy i osiągnęli swoje szczyty.

By Andrea Sartorati [CC BY 2.0], via Wikimedia Commons
Epilog do Być liderem przygotował dziennikarz i inwestor sir Michael Moritz, który opowiada o tym, dlaczego Manchester United pasowałby do Doliny Krzemowej i dlaczego stawia sir Alexa Fergusona w jednej linii z liderami wielkich marek technologicznych. Jego punkt widzenia jest interesujący, a najciekawszy okazuje się wniosek końcowy - że gdyby SAF nie zajął się piłką i nie trafił do Manchesteru United, z pewnością osiągnąłby niebywały sukces w każdej innej dziedzinie. Bo po prostu taki już ma charakter.

Ten charakter Szkota poznajemy na przestrzeni całej książki, która pełna jest wspomnień związanych z futbolem, ale przede wszystkim przedstawia nam portret człowieka, który jest prawdziwym liderem. Który osiągnął szczyt własną ciężką pracą. Który stawia na bezkompromisowość, etykę, rygor i dyscyplinę. Który potrafi być surowy i bezwzględny, a jednocześnie troskliwy i oddany drugiemu człowiekowi. Ten, kto pragnie być lepszy w tym, co robi, kto marzy o tym, by stać na czele doskonale prosperującego przedsiębiorstwa, który chce się uczyć i szukać inspiracji u wielkich ludzi, powinien koniecznie sięgnąć po Być liderem.

[image error]

Bo choć pierwsze skojarzenie jest jasne - że publikacja sir Alexa Fergusona musi ściśle dotyczyć piłki i być zarezerwowana wyłącznie dla fanów United lub - ewentualnie - angielskiej piłki, to jest to książka wyłamująca się z takich sztywnych ram. Powiem więcej - przeciętnej inteligencji kibic futbolowy niczego tutaj dla siebie nie znajdzie, za to prowadzący własny biznes człowiek, który z piłką styczności nie ma - znajdzie tutaj kopalnię wiedzy i doświadczeń oraz ogromną dawkę inspiracji. Oczywiście, przedsiębiorstwo jakim przez dziesięciolecia władał sir Alex Ferguson to klub piłkarski, więc i o piłce jest tu przede wszystkim mowa, ale ma to wszystko kontekst bardziej biznesowy i myślicielski aniżeli kibicowski.

Dlatego właśnie polecać będę tę książkę wszystkim tym, którzy chcą się rozwijać. Niezależnie od tego, czy wiedzą, gdzie znajduje się Teatr Marzeń i co to jest Fergie Time.

Moja ocena: brak
Książka przeczytana w ramach wyzwań: 'Grunt to okładka', 'Gra w kolory', 'Czytamy nowości' oraz 'Czytelnicze wyzwanie 2017' (kategoria: Książka, od której nie mogłaś się oderwać).

Przeczytaj również:
Recenzja autobiografii sir Alexa FergusonaRecenzja książki Sir Alex Ferguson. 25 lat na szczycieWszystkie wpisy oznaczone tagiem "Manchester United"

Językowe łowy Kreatywy - miesiąc z francuskim

Ci z Was, którzy śledzą moje językowe poczynania, na pewno pamiętają, że miesiąc temu ruszyła na blogu akcja Językowe łowy Kreatywy . Mówiąc krótko: chodzi o to, że szukam nowego języka do nauki, po tym jak stałymi elementami mojego życia zostały tylko angielski oraz esperanto. Pierwszym językiem, z jakim miałam się zapoznać był język francuski.

Dziś opowiem Wam o moich wrażeniach z nauki i o tym, dlaczego nie polubiłam się z francuskim, ale nabrałam do niego odrobiny sympatii.


Drugim krokiem, jaki podjęłam, było sięgnięcie po podręcznik przeznaczony do samodzielnej nauki języka francuskiego. Wybrałam pozycję Mówimy po francusku. Kurs dla początkujących , której autorami są Antoni Platkow i Mieczysław Jaworowski.

Jako że miał to być tylko miesiąc zapoznawczy z językiem, moim celem było przede wszystkim zapoznanie się z wiadomościami na temat struktury języka, akcentu i wymowy. Dzięki temu już nieco łatwiej było mi podejść do "części właściwej" projektu, jaką było zapoznawanie się ze słownictwem i zwrotami w języku francuskim.

Francuski z FiszkotekąW serwisie Fiszkoteka , który zgodził się udostępnić mi swoje materiały na potrzeby tego całorocznego projektu, znajdziecie trzy kursy do nauki francuskiego:



Francuski w 1 Dzień - stworzony z myślą o takich świeżakach jak ja, który przybliża podstawy języka, a przy okazji pozwala za darmo zapoznać się z działaniem serwisu.Podstawowe słownictwo francuskie - zawierający 1700 najważniejszych słów i zwrotów na poziomach A1-A2.Francuski: Dzień drugi - pozwalający opanować kolejną porcję podstaw.
Pierwsze kontakty z nauką francuskiego na Fiszkotece przyniosły mi dwa zaskoczenia - po pierwsze, że można tam uczyć się nie tylko słów i zwrotów, ale też wymowy i gramatyki. Po drugie - że francuski ma tyle powiązań z angielskim i esperanto. Znajomość obu tych języków pozwoliła mi dość szybko opanować podstawy, bo w większości przypadków po prostu opierałam się na skojarzeniach z tym, co już znam.

Przez tych kilka tygodni z francuskim na Fiszkotece opanowałam cały kurs Francuski w 1 Dzień, składający się ze 140 elementów. W serwisie udostępniane są szczegółowe statystyki nauki, które prezentują się następująco:



Rozpoczęłam także kurs Dzień drugi, ale ponieważ dość szybko uświadomiłam sobie, że to już zbyt wiele, skupiłam się na powtórkach materiału, który już poznałam, zamiast na odkrywaniu nowego słownictwa, dlatego - według statystyk - poznałam zaledwie 11% tego kursu.



Ostatecznie więc można przyjąć, że na stałe zostało w mojej głowie około 50 słówek i kilkunastu zwrotów, z których umiałabym już ułożyć proste dialogi, gdybym tylko miała na to chwilę czasu. W naturalnej rozmowie raczej bym sobie nie poradziła, poza tym, że umiałabym przywitać się i pożegnać, przeprosić lub poprosić, powiedzieć o sobie kilka słów i podkreślić, że słabo znam francuski.

Wrażenia po miesiącu z francuskimKiedy czytacie o moich wrażeniach, musicie pamiętać, że celem tego projektu nie było opanowanie podstaw języka w miesiąc (bo w żadne takie cudowne metody nie wierzę), a jedynie zapoznanie się z nim bliżej. Już w połowie miesiąca wiedziałam, że francuski nie będzie językiem, który zostanie ze mną na lata. Choć starałam się na niego otworzyć, wiedziałam, że będę miała problem z opanowaniem skomplikowanych zasad wymowy. Języki, z jakimi miałam dotąd do czynienia - hiszpański, włoski czy esperanto - przyzwyczaiły mnie do tego, że bez problemu umiem odczytać każdy tekst, bo niewiele jest tam "pułapek" w wymowie. Natomiast francuski już na tym pierwszym etapie sprawił, że od razu miałam ochotę się poddać.

Konsekwentnie jednak codziennie zaglądałam do Fiszkoteki, wykonywałam powtórki, słuchałam nagrań, przeglądałam przykłady użycia i starałam się zrobić wszystko, by jak najlepiej wykorzystać ten miesiąc zapoznawczy z nowym językiem. Był to ciekawy, inspirujący czas, ale wiem, że będę tylko po cichu podziwiać osoby, które nauczyły się płynnie posługiwać francuskim, bo dla mnie jest to kosmicznie trudna sprawa. Natomiast jeżeli Wy chcielibyście się z nim po prostu zapoznać, darmowy dostęp do kursu Francuski w 1 Dzień stoi przed Wami otworem.

O tym, jak uczyć się z Fiszkoteki przeczytacie w moich starych wpisach: Fiszki online - nauka z Fiszkoteką oraz Fiszkoteka pełna pozytywnych zmian - opinia .



Drugi miesiąc - hiszpańskiChoć spośród dostępnych na Fiszkotece kursów miałam najpierw wybierać te, których nie znam zupełnie, a dopiero później te, które z jakiegoś powodu przed laty porzuciłam, Tysia rzuciła mi wyzwanie i wspólnie z nią będę w lutym poznawać właśnie hiszpański. Miałam już spory kontakt z tym językiem, umiałam się w nim porozumiewać, ale przez lata wzlotów i upadków stało się tak, że więcej rozumiem niż jestem w stanie powiedzieć. Ten luty ma być więc nie tyle miesiącem zapoznawczym z językiem, ale przede wszystkim miesiącem, który ma mnie zainspirować do tego, bym wróciła do nauki języka, który kiedyś tak bardzo kochałam. Trzymajcie za mnie kciuki!

Warte przeczytania:
Najlepsze seriale do nauki języka angielskiegoSamodzielna nauka esperanta od podstawZagraniczne kursy językowe

Najlepsze seriale do nauki języka angielskiego - jak je znaleźć i jak się dzięki nim uczyć, co oglądać i gdzie

Jeżeli interesujecie się nauką języków obcych, dobrze wiecie, że jedną z najczęściej powtarzanych rad jest: "przyswajaj język naturalnie, otaczaj się nim, żyj nim". Są na to sposoby nudne i żmudne (aczkolwiek niezbędne), są i przyjemne i miłe (często pomijane). Dziś będę robić Wam dobrze i opowiem o tej drugiej grupie, polecając kilkanaście sprawdzonych seriali, które pozwolą Wam z przyjemnością chłonąć język angielski. Podpowiem Wam także, jak w ogóle znaleźć odpowiedni serial dla siebie i jak uczyć się za pomocą obcojęzycznych produkcji.


Przygotowany przeze mnie spis jest subiektywną listą seriali przydatnych w nauce angielskiego, które sama widziałam, znam i lubię. Ponieważ jednak nasze gusta mogą się różnić, mam dla Was kilka wskazówek dotyczących tego, jak ułatwić sobie szukanie idealnego dla nas serialu do nauki języka. Moim zdaniem najlepsze będą trzy drogi wyboru:

Coś, co lubimy:
najłatwiej jest szukać pod kątem naszych zainteresowań. Oglądanie serialu w języku obcym ma nam dawać przyjemność i radość. Tutaj nie ma miejsca na nudę, męczenie się i ziewanie. Oswajanie się z językiem za pomocą obcojęzycznego serialu wymaga skupienia i nie może nas rozpraszać czy denerwować kiepski dobór repertuaru.Coś, co już znamy:
to też jest dobra droga do znalezienia serialu, który będzie nam się dobrze oglądało. Jeżeli znamy już wersję z lektorem czy polskimi napisami, spokojnie możemy brać się za oglądanie bez takich ułatwień.Coś prostego:
nie jest złym ani wstydliwym rozwiązaniem wybranie na początek czegoś bajecznie prostego w odbiorze, czyli bajki przeznaczonej dla dzieci. Tego typu produkcje charakteryzują się nieskomplikowaną fabułą, niewyszukanym słownictwem, łatwym w odbiorze przekazem.
Czego sama raczej unikam? Seriali, w których pojawia się słownictwo fachowe. Nie jest dla mnie przyjemne odgadywanie, o jakich chorobach mówi Dr. House, więc zazwyczaj odpuszczam sobie oglądanie jego przygód bez polskich napisów. Bo choć większość codziennych dialogów rozumiem, dużo jest tam kwestii zupełnie dla mnie obcych i oglądanie czegoś takiego nie daje mi już przyjemności.



Jak uczyć się angielskiego z seriali?To całe otaczanie się językiem ze wszystkich stron brzmi oczywiście fajnie, ale samo bezrefleksyjne oglądanie zagranicznego serialu może niewiele dać, jeśli się do tego nie przyłożymy. Jakkolwiek ważne jest, by podczas codziennych czynności wciąż i wciąż słuchać języka obcego i po prostu oswajać się z jego brzmieniem, o tyle uważam, że z oglądania seriali warto wyciągnąć coś więcej. Bo jeśli znamy podstawy języka to zrozumiemy, co oglądamy, nawet bez znajomości niektórych pojedynczych słów, ale i tak dobrze by było dzięki oglądaniu nauczyć się czegoś nowego.

Zatem: jeżeli podczas oglądania trafiamy na ciekawy zwrot lub nieznane nam słowo, warto zatrzymać odtwarzanie i zapisać to, co usłyszeliśmy, np. w specjalnym notesie przeznaczonym tylko do notowania angielskich słówek. Po zakończeniu oglądania wystarczy zajrzeć do słownika - ze swojej strony polecam Diki - w przeglądarce lub na komórce - który oprócz tego, że ma przebogatą bazę słów i przykładów użycia, to jeszcze - w przeciwieństwie do klasycznego wydania papierowego - wyraźnie przedstawi nam wymowę danego słowa.

Na koniec jeszcze jedna kwestia - absolutnie nie ma sensu oglądać serialu z polskimi napisami, bo zamiast skupiać się na słyszanym tekście, skupiamy się na napisach. Pierwszym krokiem może być oglądanie z napisami angielskimi, ale to też nie jest rozwiązanie dobre na długi czas. Podstawą oglądania seriali w celu oswajania się z językiem obcym jest przede wszystkim rozwijanie umiejętności rozumienia ze słuchu. A w tym wszelkie napisy po prostu przeszkadzają.

Jeżeli macie obawy, że zupełnie nic nie zrozumiecie, oglądajcie najpierw serial bez napisów, a potem raz jeszcze - z napisami i sprawdźcie, ile zrozumieliście oraz ewentualnie rozwiejcie niektóre ze swoich wątpliwości. Warto jednak opierać się przede wszystkim na samodzielnym wyszukiwaniu znaczenia danego słowa w słowniku. Po pierwsze - wpływa to korzystniej na Waszą pamięć. Po drugie - jest dużo pewniejsze. Napisy do filmów i seriali zawierają mnóstwo błędów i bardzo często przygotowywane są przez amatorów.



Skąd brać seriale do nauki angielskiego?Jest wiele seriali, które można obejrzeć wyłącznie dzięki źródłom nielegalnym, bo nie ma ich ani w serwisach VOD, ani w telewizji. Nie mogę Wam podpowiedzieć, gdzie ich szukać, ale z pewnością jeśli interesujecie się serialami, to doskonale znacie wszelkie serwisy z serialami dostępnymi online lub fora udostępniające linki do ściągnięcia.

Źródła, z których ja korzystam, to:
Netflix, którego działanie opisałam we wpisie NETFLIX - co to jest i dlaczego się w nim zakochałam? HBO GO, które działa na podobnych zasadach, co Netflix.Telewizja - zarówno na Cyfrowym Polsacie, jak i w NC+ istnieje możliwość włączenia oryginalnego dźwięku dla wielu filmów i seriali - i jest to funkcja, z której zdecydowanie warto korzystać. Ja stworzyłam na potrzeby nauki angielskiego osobną listę kanałów, na której znajdują się zagraniczne telewizje sportowe, dziecięce i informacyjne (bo te interesują mnie najbardziej) oraz te z naszych kanałów filmowo-serialowych (np. Comedy Central czy Sundance Channel), które umożliwiają wygodną zmianę języka na oryginalny.YouTube - również tam można znaleźć fragmenty lub całe odcinki niektórych seriali albo kompilacje bajek dla dzieci - oczywiście w języku angielskim.
Jeżeli z kolei trafiacie gdzieś na słówko, którego nie znacie, a chcielibyście usłyszeć je w różnym kontekście, np. w filmach czy serialach, koniecznie zapoznajcie się ze stroną PlayPhrase.me :



Seriale do nauki języka angielskiego - dla młodzieżyW tej kategorii przedstawiam pięć propozycji, które znam i które oglądałam z przyjemnością. Nie wszystkie należą do produkcji ambitnych czy idealnych dla każdego, ale u mnie sprawdzają się świetnie.

One Tree Hill , Gossip Girl , Veronica Mars , Boston Public , Suburgatory
Seriale do nauki języka angielskiego - dla kobietSama nie przepadam za Sex and the City i nie poznałam jeszcze Devious Maids, ale to polecane przez wszystkich babskie klasyki, więc warto zwrócić na nie uwagę.

Desperate Housewives , Hart of Dixie , Devious Maids , Orange is the new Black , Sex and the City
Seriale do nauki języka angielskiego - dla wszystkichW tej kategorii zebrałam takie seriale, które z przyjemnością obejrzą i kobiety, i mężczyźni - niezależnie od wieku. Większość z nich uwielbiam i cenię, jedynie do Friends wciąż nie potrafię się przekonać.

Gilmore Girls , Friends , Downton Abbey , Life Unexpected , Switched at Birth
Downton Abbey polecałabym tym osobom, których znajomość języka stoi na trochę wyższym poziomie.

Seriale do nauki języka angielskiego - dla geekówTę listę stworzyłam dzięki wskazówkom osób bardziej obeznanych w temacie. Sama takiej tematyki nie oglądam, więc mogę tylko uwierzyć na słowo, że będą to świetne produkcje dla geeków.

The Big Bang Theory , Silicon Valley , Community , Chuck , Doctor Who
Prawda jest taka, że ktoś może coś polecać, ale do oswajania się z językiem obcym można wybrać dowolny serial - nawet ten mało popularny, niezbyt lubiany przez innych czy osadzony w zupełnie innych klimatach. Grunt to znaleźć coś dostosowanego do własnych potrzeb, gustów i możliwości, a listy takie jak te powyżej traktować jako podpowiedzi a nie wytyczne. Tym bardziej, że dobre młodzieżówki spodobają się także starszym odbiorcom, a dobre babskie klasyki - i mężczyznom, i dziewczętom.

Mam nadzieję, że wpis okazał się dla Was przydatny. W razie wątpliwości - pytajcie, chętnie odpowiem.

A do osób obeznanych z tematem mam pytanie: macie jakieś ulubione tytuły, dzięki którym oswajacie się z językiem angielskim? U mnie ostatnio rządzi Crazy Ex-Girlfriend, ale chętnie poznam też produkcje polecane przez innych.

Warte przeczytania:
Jak osłuchać się z językiem angielskim?Zagraniczne kursy językoweTop 15: najlepsze seriale dla młodzieży

Czytaj z Zosią #15

W kolejnej odsłonie cyklu Czytaj z Zosią mamy dla Was jeden hit, jeden kit i dwie książeczki, które mówią. Przeczytajcie, jeśli chcecie znaleźć dla swoich pociech coś naprawdę superwartościowego i coś całkiem fajnego oraz jeśli chcecie wiedzieć, czego lepiej unikać. Zapraszamy!



Pół roku temu napisałam Wam, że najważniejszą książeczką w zbiorach Zosi jest Pucio uczy się mówić . Mamy takie szczęście, że książkowy Pucio dorasta wraz z Zosią, więc jego kolejne przygody znów idealnie dopasowały się do etapu jej rozwoju.



A nie dość, że książki Marty Galewskiej-Kustry idealnie trafiły w gust dziecka, to jeszcze z punktu widzenia rodzica są wprost znakomite!



W publikacji przedstawione są historyjki z życia chłopca i jego rodziny - od pobudki i śniadania, przez wizytę w przedszkolu i zakupy, po zabawę na podwórku, przyjęcie urodzinowe i pójście spać. Mały czytelnik ma okazję poznać miejsca, w jakich bywają dzieci, ludzi, jacy je otaczają i sytuacje, w jakich mogą się znaleźć. Zdania są krótkie i konkretne, dobrze się je czyta, łatwo wpadają w ucho i idealnie przemawiają do dziecka, które nie pojmuje jeszcze skomplikowanych, długich zdań.

Do każdej historyjki dołożone jest także proste pytanie, które ma zaangażować dziecko w dokładne przyjrzenie się ilustracjom. Czasem trzeba wykazać się spostrzegawczością i coś znaleźć, czasem opowiedzieć, co robią bohaterowie.



Ważne słowa pojawiające się w historyjce o życiu Pucia zostają wyróżnione i umieszczone gdzieś na marginesie całej opowieści. Ułatwia to dziecku skupienie na najważniejszych wyrazach, powtórzenie ich i zrozumienie ich znaczenia.



Wspólne przeglądanie książeczki może być świetnym pretekstem do rozmów na temat codziennego życia i naszego otoczenia. Dziecko może odpowiadać na pytania, wskazywać konkretne przedmioty i postacie, powtarzać słowa, a jeśli jest trochę starsze od mojej Zośki - również opowiadać, co dzieje się w tej przebogatej opowieści.



Książka ma walor edukacyjny, jest bardzo ładnie i solidnie wydana, przedstawia życiową historię i ważne elementy z codziennego życia dziecka i rodziny. To ważna, mądra książeczka, którą szczerze będę Wam polecać.

Pucio mówi pierwsze słowa kupicie na stronie wydawnictwa Nasza Księgarnia.


Królewna Śnieżka i Piękna i bestia - książeczki dźwiękowe


Kopciuszek z tej serii był jedną z pierwszych książeczek, jaką Zosia dostała w prezencie. Niestety, historia biednej sierotki nie przetrwała próby czasu, ale że gadające książeczki bardzo się młodej spodobały, zainwestowaliśmy w kolejne tomy tej samej serii - Królewnę Śnieżkę oraz Piękną i bestię. W cyklu dostępne są także Złotowłosa i trzy misie, Trzy małe świnki oraz Czerwony Kapturek, ale trudno jest trafić na nie w stacjonarnych księgarniach.



Z książeczek można korzystać na dwa sposoby - albo przewracać kartki i czytać samodzielnie, albo naciskać guziki i słuchać głosu lektora. Dziecko, jak to dziecko, woli technologiczną nowinkę niż samodzielne przeglądanie, ale myślę, że na to jeszcze przyjdzie czas.



Choć publikacje wydane są na grubszym papierze, i tak dość szybko się niszczą. Ich mocnym punktem są za to bardzo ładne ilustracje. Niestety, same historyjki są bardzo uproszczone, co nie do końca mi odpowiada, ale trzeba brać pod uwagę, że dla malucha nie liczy się skomplikowana fabuła, a sam fakt, że ktoś opowie im bajkową historię.



Polecam Wam tę serię, jeśli chcecie jakoś urozmaicić zbiory swoich dzieciaków, ale pamiętajcie, że nic nie zastąpi wspólnego czytania, a lektorowi daleko do rodzica.


Kolory. Poznaj i rysuj!


Zielona Sowa wydała serię książeczek na zmywalnym papierze, dzięki którym można poznać kolory, kształty, liczby czy zwierzęta, a przy okazji bawić się zmywalnym mazakiem.



W zbiorach Zosi pojawiła się książeczka poświęcona kolorom. Jest to publikacja interaktywna - można z niej wyciągać ruchome elementy, można po niej pisać. Dla malucha jest to jakaś ciekawostka, ale sama książeczka nie zachwyca swoją formą. Wygląda trochę jak szał grafika-amatora, który skleja ze sobą różne elementy i tworzy z tego kiepską mozaikę.



Mimo tej wątpliwej estetyki sama publikacja uczy nazwy kolorów, które pojawiają się w świecie roślin, zwierząt, przedmiotów codziennego użytku i produktów spożywczych, czyli niesie za sobą jakąś wartość.



Dzięki zmywalnemu mazakowi można wykorzystać książeczkę również do treningu pisania i rysowania.

Albo twórczego wyżywania się, jeśli jest się zbyt młodym na świadome korzystanie z mazaka:




Całą serię znaleźć można np. w Dedalusie, gdzie każda z książeczek kosztuje tyle, ile rzeczywiście jest warta. Bo prawie dwudziestu złotych za taki słaby twór bym nie wydawała, w tej cenie można znaleźć całe mnóstwo ładniejszych i bardziej wartościowych publikacji dla dzieci.

Przeczytaj pozostałe wpisy z cyklu Czytaj z Zosią.
Mam nadzieję, że znaleźliście dla siebie i swoich maluchów coś interesującego.

SłowoStwory - doskonała gra słowna dla małych i dużych

Znacie SłowoStworki , fantastyczną grę słowną, stanowiącą karcianą wersję kultowej gry państwa-miasta? Dziś opowiem Wam o starszych braciach tamtych maluchów - o niesamowitych SłowoStworach! Zapraszam do lektury, jestem pewna, że każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.

Liczba graczy: 2-7Długość partii: 30 minutWydawca: Egmont
W środku znajdują się...

72 karty liter i 7 kart z jokerem 4 kostki, klepsydra oraz znacznik gracza startowego
Każda z kostek oznacza inną grupę kategorii:
Czerwona - sport, muzyka, filmZielona - rzecz, roślina, zwierzęNiebieska - państwo, miasto, zawódŻółta - bajka, zabawka, joker (dowolne słowo)
7 kart pomocy, 7 płytek aktywności, 4 żetony rund 40 żetonów SłowoStworów Instrukcja
A robi się to tak...Istnieją dwa warianty gry:
łatwiejszy - dla minimum dwóch graczy 8+trudniejszy - dla minimum trzech graczy 12+
Maksymalnie w rozgrywce może brać udział siedem osób. Partia dwuosobowa jest raczej mało porywająca i dostępna wyłącznie w łatwym wariancie, natomiast najfajniejsza zabawa jest przy 3-5 osobach. 6-7 to już przekrzykujący się tłum - oczywiście normalna rozgrywka jest możliwa i wciąż jest wesoło i ciekawie, ale jednak trochę zbyt gwarno.

W wariancie łatwym korzystamy tylko z kilku elementów - kart liter, klepsydry, kostek i żetonów SłowoStworów, przy czym te ostatnie liczą się na sztuki, niezależnie od tego, czy mają wartość siedmiu czy trzech punktów.



Na początku rundy gracz wybiera jedną z kostek. Obraca klepsydrę odmierzającą czas, rzuca kostką, odkrywa dwie karty ze stosu liter. Gracze muszą jak najszybciej wymyślić słowo zawierające obie zaprezentowane litery i pasujące do wyrzuconej kategorii. Co ważne, nie może to być słowo związane z przedstawionym na karcie obrazkiem (np. kukurydza przy wylosowanej literze "k").

Ten, kto jako pierwszy wymyśli odpowiedni wyraz, zgarnia dwa SłowoStwory. Pozostali gracze, którzy również zdążą podać poprawną odpowiedź, zdobywają po jednym żetonie.

Choć instrukcja zakłada trochę krótszą rozgrywkę, my zawsze gramy do wyczerpania SłowoStworów - wygrywa ten, kto zgarnie ich najwięcej.

Jeżeli w grze biorą udział maluchy, można uprościć dla nich zasady i wykładać tylko jedną kartę liter.



Wariant trudniejszy wymaga wyłożenia wszystkich dostępnych elementów, jest dużo dłuższy i bardziej skomplikowany i, niestety, nie nadaje się dla dwóch graczy. Choć i tutaj zawodnicy muszą układać słowa i zdobywać karty liter, które potem wymienia się na SłowoStwory, rozgrywka przebiega nieco inaczej - polega na wzajemnym pojedynkowaniu się.

W każdej rundzie każdy z graczy bierze udział w dwóch pojedynkach na słowa. Pojedynek przebiega identycznie jak rozgrywka w wariancie łatwym - wybór kategorii, obrócenie klepsydry, rzut kostką, odwrócenie liter, podawanie słów. Ten, kto wygra pojedynek, zgarnia dwie karty liter.

Podczas każdej z rund na środku stołu wyłożonych jest sześć kart należących do banku. Gracze mogą trzymane na rękach karty wymieniać z bankiem, a jest to o tyle ważne, że na koniec karty liter wymienia się na punkty. Należy zgromadzić trzy do siedmiu kolejnych liter alfabetu, by zgarnąć punkty. Za trzy kolejne litery otrzymuje się trzy punkty, a za 7 - aż 13. Szczegółowa punktacja podana jest na kartach pomocy, które gracze otrzymują na początku rozgrywki.



Wygrywa ten, kto zgromadzi najwięcej punktów.

Komu? Komu?SłwoStwory to inteligentna i ekscytująca gra, którą trudno byłoby się znudzić. Świetnie sprawdzi się jako gra imprezowa, ale równie dobrze nada się na grę rodzinną. Doskonale bawią się przy niej i dorośli, i dzieci. Starszym daje możliwość emocjonującego pojedynkowania się, dla młodszych ma walor edukacyjny, pozwala poszerzać słownictwo, rozwija refleks i wyobraźnię.



A na koniec...Lubię gry słowne i nie sądziłam, że w tej kategorii będzie mnie coś jeszcze w stanie zaskoczyć. Filip Miłuński stworzył grę o ciekawej mechanice i bardzo ładnych elementach. SłowoStwory cieszą oko, bawią, uczą, rozwijają i emocjonują. Polecam szczególnie, jeśli macie możliwość rozegrania partyjki w większym gronie. Przy dwóch zawodnikach więcej zabawy dostarcza jednak mniejsza wersja tej gry - SłowoStworki .

Podsumowanie:
Dynamika: 5/5Złożoność: 3/5Ciekawość: 4/5
Grę SłowoStwory można znaleźć na stronie egmont.pl
Przeczytaj również:
Recenzja gry Ahoj, piraci!Recenzja gry Tata miśRecenzja gry Kaleidos JuniorRecenzja gry Godzina duszków

20 telewizyjno-kinowych faktów o mnie, czyli: jakim jestem widzem?

Opowiadałam Wam już, jakim jestem czytelnikiem i obiecywałam wtedy, że opowiem też o tym, jak wygląda moje życie filmowo-telewizyjno-serialowe. Dlatego dziś możecie poznać 20 faktów o mnie, które odpowiedzą na pytanie, jakim widzem jest Kreatywa. Zapraszam do lektury!


2. Jestem uzależniona od NetfliksaZastanawiam się, jak funkcjonowałam w przestrzeni serialowej zanim Netflix wkroczył w moje życie. Mimo że mam na Cyfrowym Polsacie wykupiony pełen pakiet filmowo-serialowy, a od niedawna korzystam też z HBO GO, Netflix jest zawsze moim pierwszym wyborem, jeżeli chodzi o spędzenie czasu przed telewizorem. Oczywiście z wyjątkiem sytuacji, w których w TV pojawia się Manchester United.

O Netfliksie przeczytacie we wpisie: NETFLIX - co to jest i dlaczego się w nim zakochałam?



3. Wolę seriale od filmówTej kwestii zamierzam poświęcić osobny wpis, bo zasługuje ona na szersze skomentowanie. W każdym razie musicie wiedzieć, że chociaż kocham kino, to jednak seriale lubię bardziej - wolę bardziej rozbudowane historie, bohaterów z którymi związuję się na dłużej oraz sam proces oglądania serialu.

4. Uwielbiam teleturniejeTeleturnieje to jedne z moich ulubionych programów telewizyjnych. Bardzo żałuję, że obecnie emituje się ich tak mało, bo jeszcze kilkanaście lat temu każda stacja miała bogatą ofertę pod tym względem. Jeżeli ciekawi Was, które tytuły wspominam najlepiej, zapraszam do lektury wpisu: Top 10: ulubione teleturnieje .

5. Przez kilka lat pracowałam w kinieW czasie studiów postanowiłam zrobić coś sensownego ze swoim życiem, a pierwszym krokiem ku temu było znalezienie pracy. Wysłałam CV do Cinema City i już parę dni później byłam członkiem bardzo fajnej ekipy ludzi, którzy odpowiadali za obsługę widzów. O tym, jak wesoła i fascynująca była to praca, możecie przeczytać we wpisie Wspomnienia pracownika kina: kilka najdziwniejszych/najgłupszych/najśmieszniejszych zdarzeń .



6. Kolekcjonuję DVD z wyprzedażyZnam takiego jednego fana Chelsea Londyn, który uśmiechnąłby się z politowaniem na widok moich zbiorów, które szumnie nazywam "kolekcją" (bo sam ma tego pewnie sześćset razy więcej), natomiast i tak lubię sobie wmawiać, że kolekcjonuję filmy na DVD. Ilekroć wybieram się do Media Markt czy Tesco, zawsze tonę w koszach z tanimi filmami i wygrzebuję coś dla siebie. Czasem za 9,99zł można upolować prawdziwe perełki, które z dumą i radością postawi się na półce.

7. Całe dnie mogłabym oglądać programy kulinarneNie licząc sportu, który stawiam najwyżej w każdej hierarchii, to właśnie programy kulinarne zajmują pierwsze miejsce w moim sercu. Uwielbiam gotowanie na ekranie, reportaże na temat kuchni świata, materiały dotyczące fabryk żywności, kulinarne teleturnieje i poradniki oraz wszystko, absolutnie wszystko, co się z jedzeniem i gotowaniem wiąże. Nie przeszkadzałoby mi zupełnie, gdybym cały dzień miała nastawiony telewizor na takie właśnie produkcje.

8. Nie oglądam filmów na komputerzeKiedy ktoś prosi mnie, bym podała mu link do strony z darmowymi filmami online, nie umiem mu pomóc, bo zwyczajnie nie oglądam filmów w sieci. Oglądanie na laptopie, mimo że ekran ma całkiem spory, jest dla mnie niewygodne i męczące. W ten sposób mogę oglądać coś tylko w ostateczności, np. na NC+GO, z którego na telewizorze korzystać się nie da.



9. Potrafię zarwać noc dla dobrego serialuTak było np. w przypadku Making a Murderer . Mimo że mam małe dziecko i powinnam korzystać z tego, że przesypia noce, ja i tak czasem grzeszę i wolę paradować o poranku jak zombie, niż odmówić sobie obejrzenia wciągającego serialu.

10. Marzę o tym, żeby znaleźć się na planie filmowymJeżeli widzieliście moją listę rzeczy do zrobienia przed śmiercią na pewno już to wiecie. Zobaczenie, jak kręci się film czy serial od kuchni, to jedno z moich największych życiowych marzeń. Fascynuje mnie sam proces powstawania danej produkcji, szczególnie kiedy widzę, że jakiś serial kręci się w jednej tylko hali i tak naprawdę wszystkie pomieszczenia są ze sobą złączone. Muszę to kiedyś zobaczyć na żywo!

11. Kocham ścieżkę dźwiękową do BandytyMichał Lorenc, niezależnie od tego, co się o nim obecnie mówi, to mój kompozytorski guru. Uwielbiam jego muzykę do 300 mil do nieba, Kołysanki, Psów, Gliny czy Różyczki, ale ścieżka dźwiękowa do Bandyty to mój absolutny numer jeden. Puszczam ją najgłośniej jak mogę i zatracam się w dźwiękach...


Przy okazji zapraszam do lektury wpisu: Top 10: najlepsze ścieżki dźwiękowe i polecenia swoich ulubieńców.

12. Nie rozumiem fenomenu PrzyjaciółNie lubię tego serialu, nie lubię jego bohaterów i rzadko jest mnie on w stanie rozbawić, dlatego wciąż jeszcze nie pojęłam, jakim cudem Przyjaciele stali się takim fenomenem. Może wpływ na to miały czasy, w których serial powstał? W końcu konkurencję miał wtedy właściwie żadną i na pewno zapełnił jakąś lukę w ofercie telewizyjnej. Nie wiem, za młoda byłam, by go wtedy odkryć, a obecnie wybór dobrych seriali jest tak wielki, że na próby odkrycia Przyjaciół brak mi czasu i chęci.

13. Wciąż lubię seriale dla młodzieżyObojętnie czy będzie to pierwszy serial mojego życia - Beverly Hills 90210 czy jakieś współczesne głupotki w stylu Pretty Little Liars, wciąż czuję się jak nastolatka i wciąż oglądam je z ogromnym zainteresowaniem. Mimo że nie zawsze problemy bohaterów są moimi problemami, to i tak wciąż jest mi bliżej do bohaterki Gossip Girl niż jakiegoś poważnego serialu dla dorosłych.

14. Zdarza mi się oglądać kilka rzeczy jednocześnieTzn. zazwyczaj jest to mecz i mecz lub mecz i inne wydarzenie sportowe, bo oczywiście musi być tak, że czasem leci wszystko naraz. Np. siatkówka i żużel, czy - tak jak na poniższym przykładzie sprzed paru dni - skoki narciarskie i Premiership:



A jeśli spojrzycie w prawy górny róg telewizora, zrozumiecie dlaczego nienawidzę oglądać telewizji przy włączonym górnym świetle. Zgroza!

15. Wydzieram się do telewizoraMhm, tak. Kiedy oglądam mecz reprezentacji Polski, Olimpiadę czy - rzecz jasna - Manchester United, wszyscy w promieniu trzech kilometrów o tym wiedzą. Potrafię zedrzeć gardło podczas jednego popołudnia i stracić głos na parę dni. Ba! Potrafię też zemdleć z wrażenia lub z nadmiaru emocji. Taki ze mnie nawiedzony widz, o!

16. Od kilkunastu lat oceniam obejrzane filmy na FilmwebieMoje konto na Filmwebie zostało założone przed 2004 rokiem (dokładnej daty nie da się zobaczyć) i od wtedy skrupulatnie oceniam każdy obejrzany film. Przynajmniej tak to wygląda w ostatnich latach, bo wcześniej raczej nie pilnowałam się z regularnością takich poczynań. Ale sam Filmweb lubię bardzo - jest to jeden z moich ulubionych polskich portali i z pewnością prędko z niego nie zrezygnuję.



17. Zdarza mi się porzucić serial w trakcie oglądaniaNie lubię tego robić, bo staram się zawsze każdą sprawę doprowadzić do końca, ale są seriale, które porzuciłam bez większych wyrzutów sumienia - idiotyczne Gotham, którego oglądanie było dla mnie prawdziwą męką, True Blood, którego nie uratowała nawet klata Erica Northmana czy Teen Wolf, który okazał się drętwy, nudny i sztuczny. Swego czasu opublikowałam na blogu Ranking porzuconych seriali , ale od tamtej pory sporo się zmieniło.

18. Chciałabym pracować w branży filmowejPasjonuje mnie pisanie scenariuszy. Mam kilka na swoim koncie, zwłaszcza z czasów szkolnych, w których miałam szansę wystawiać swoje sztuki, ale też z późniejszego okresu - takie, które wylądowały w szufladzie. Kiedy planowałam porzucić polonistykę na etapie licencjatu, moim pragnieniem było wybranie się na studia scenariopisarskie do Łodzi albo chociaż dwuletni kurs w tym kierunku, ale oczywiście system: "jeśli czegoś bardzo chcesz, to to osiągniesz", nie zawsze się sprawdza.

19. Do śledzenia seriali wykorzystuję trakt.tvMam za sobą przygody z wieloma serwisami do śledzenia seriali, ale w każdym mi czegoś brakowało. Dlatego od niedawna przerzuciłam się na trakt.tv i jestem z jego szerokich możliwości bardzo zadowolona. Żaden inny portal w opcji bezpłatnej nie miał tylu dostępnych funkcji, co trakt.tv, dlatego bez żalu pożegnałam jego poprzednika - mocno ograniczone Episode Calendar - i powoli uzupełniam swój profil:



20. Powiedziałam "tak" podczas oglądania serialu!Do końca życia nie zapomnę 13 sierpnia 2008 roku, kiedy paskudna pogoda popsuła romantyczne plany Marcina i zmuszony był on do improwizacji. Kiedy mi się oświadczał, ubrana w piżamę oglądałam Beverly Hills 90210 i był to jeden z najpiękniejszych momentów mojego życia. Bez cyrków i ceregieli, których szczerze nienawidzę, bez świadków (nie licząc Dylana, Brendy i reszty) - we dwoje, na luzie, z miłością. Cudowny, cudowny moment, którego nigdy nie zapomnę!

Lektura dodatkowa:
Liebster Award 2016 i 11 faktów o mnieMoje życie w tytułach książek
Czekam na Wasze opowieści!

Ostatnio znów... śnił mi się raj - opowieść o tym, że można zaznać ukojenia w słowach i dźwiękach

Kiedy kilka miesięcy temu wsparłam projekt Debiutancka płyta Ilony Sojdy, wiedziałam, że akcja zakończy się sukcesem i że nie będziemy musieli długo czekać aż wymarzony album młodej artystki ujrzy światło dzienne. Odkąd otrzymałam finalny egzemplarz przesłuchuję płytę w kółko i wciąż odkrywam na niej coś nowego.


Na debiutancką płytę Ilony Sojdy składa się jedenaście kompozycji. Poza jedną - polską wersją Into my arms Nicka Cave'a - za wszystkie odpowiada poeta i kompozytor Marek Tercz, od dwunastu lat współpracujący z Iloną Sojdą. Album wypełnia anielski głos pochodzącej z Kielc wokalistki oraz dźwięki skrzypiec, fortepianu i instrumentów klawiszowych. W studio towarzyszyli artystce Łukasz Kowalski oraz Paweł Piotrowski, a swoje partie skrzypcowe dorzucił Michał Jelonek. Efekt? Piękna, poruszająca, elektryzująca płyta.

Album Śnił mi się rajJako pierwszy na krążku pojawia się utwór tytułowy. Już od pierwszych jego sekund upajamy się subtelnymi dźwiękami, by po chwili całkowicie zatracić się w delikatnym jak muśnięcie skrzydeł motyla głosie. Te same uczucia towarzyszą przesłuchiwaniu Zbudź się, zbudź, ale prawdziwe uderzenie przychodzi wraz z utworem Moja wolność, który uznaję za jeden z trzech najlepszych na całej płycie.

Zaczyna się delikatnie, jak zwykle, ale z każdą kolejną sekundą głos wokalistki jest coraz mocniejszy, coraz bardziej wyrazisty. Silnego wrażenia, jakie wywołuje utwór, dopełnia jeszcze mocny tekst.


Kolejne dwa utwory, które zrobiły na mnie największe wrażenie, to numer siedem na płycie - ballada Na wielkie smutki - oraz zamykające album Wszystko się zmienia, w którym magnetyczny głos wokalistki wprawia moje serce w drżenie.


Śnił mi się raj to tak naprawdę bardzo równy album, w którym nie znajdziecie żadnych słabych punktów. Piękna muzyka, poruszające teksty, niesamowity wokal - całość jest spójna, doskonale skomponowana i przemyślana. Choć teoretycznie trzy wymienione wcześniej utwory w jakiś sposób zachwyciły mnie najbardziej, całość jest tak dobra, że mogę odtwarzać wszystkie kompozycje losowo i wiem, że za każdym razem trafię na prawdziwą perełkę.

Polecam Wam przyjrzenie się bliżej twórczości Ilony Sojdy, bo to dopiero początek jej pięknie zapowiadającej się kariery. Choć czystością głosu i talentem mogłaby przebić uczestników wszystkich popularnych telewizyjnych show, obrała trudniejszą i bardziej wymagającą ścieżkę - jest artystką prawdziwą, doskonałą, wielką. I zasługuje na Wasze uznanie.

Moja ocena: 10/10

Ilonę można znaleźć na: facebooku, soundcloud oraz ilonasojda.pl.

Przeczytaj również:
Recenzja książki z tekstami Marka GrechutyRecenzja książki Jacek Kaczmarski w świecie tekstówRecenzja albumu Lady Pank symfonicznie