Mathavaraj's Blog, page 11

“புதிய மனிதா, பூமிக்கு வா”- கார்ப்பரேட்களின் பாட்டு (பொய் மனிதனின் கதை -7)

“உண்மையான நேர்மையான மனிதனை விட

ஒரு பொய்யன் நம்பகத்தன்மை மிக்கவனாக தோன்றுவது

இன்றைய காலத்தின் பெரும் துரதிர்ஷ்டம்”

- முனியா கான்

“என் வாழ்க்கைல …. ஒவ்வொரு நாளும்….. ஒவ்வொரு நிமிடமும்….. ஏன் ஒவ்வொரு நொடியும் நானா செதுக்குனதுடா..” என்று நடிகர் அஜித் ஒரு படத்தில் பஞ்ச் வசனம் பேசுவார். திருமணமானதும் வீட்டை விட்டு சொல்லாமல் கொள்ளாமல் போய், அங்கங்கு சில வருடங்கள் அலைந்து திரிந்தது வரை வேண்டுமானால் மோடியும் இது போன்று “நானா செதுக்குனதுடா” என மார்தட்டிக் கொள்ளலாம். ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸில் இணைந்த பிறகு இந்துத்துவா வெறி அவரை செதுக்கியது. அதன் தொடர்ச்சியாக பிஜேபியில் இணைந்ததும் அரசியல் அதிகாரம் அவரை செதுக்கியது. குஜராத் கலவரங்களுக்குப் பிறகு இறுதியாக இந்திய ஆளும் வர்க்கமான கார்ப்பரேட் உலகம் அவரை செதுக்க ஆரம்பித்தது.

பத்து வருடங்களில் மோடியை ஒரு ’பிராண்ட்’ (வியாபார அடையாளம்) ஆக முன்னிறுத்தி சந்தையில் இறக்குவதற்கு தயாராக்கி இருந்தார்கள். தேர்தல், ஜனநாயகம், வாக்குரிமை, மக்களின் பிரச்சினைகள் என்று நாளும் பொழுதும் அக்கறையோடு அலசி ஆராயப்படும் அரசியலின் அடிப்படை அம்சங்கள் அனைத்தையும் தூக்கி எறிந்தார்கள். இந்தியக் குடிமக்கள் அனைவரையும் தங்களின் ‘சந்தை’யாக கார்ப்பரேட் உலகம் உள்ளங்கையில் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு உற்றுப்பார்த்தது.

தங்களின் புதிய பிராண்டை சந்தையில் அறிமுகப்படுத்தி, அதனை நோக்கி வாடிக்கையாளர்களை இழுக்கும் அனைத்து விளம்பர உத்திகளும், வியாபார உத்திகளும் திட்டமிட்டு வகுக்கப்பட்டன. அதற்கெனவே மும்பையைச் சேர்ந்த ஜெயினின் தலைமையில் ஒரு குழுவும், பிரசாந்த் கிஷோர் தலைமையில் ஒரு குழுவும், ஹிரேன் ஜோஷி தலைமையில் ஒரு குழுவும், அரவிந்த் குப்தா தலைமையில் ஒரு குழுவுமாக மொத்தம் நான்கு குழுக்கள் இணைந்து மோடியின் ஒவ்வொரு அசைவையும், வார்த்தையையும் அளந்து அளந்து செதுக்கி செதுக்கி வடிவமைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் யாரும் கண்ணுக்குத் தெரிய மாட்டார்கள். மோடி என்னும் பிராண்டின் முகம் மட்டுமே தெரியும். தெரிந்தது.

“விரும்பப்படுகிறாரோ, வெறுக்கப்படுகிறாரோ அது முக்கியமில்லை. ஒருவர் எவ்வாறு உணரப்படுகிறார் என்பதே முக்கியம். அதுதான் ஒருவரின் பிராண்ட்!” என்று அமெரிக்க மார்க்கெட்டிங் குருவும், பிராண்ட் குறித்து பல புத்தகங்கள் எழுதியவருமான டேவிட் ஆக்கர் சொல்கிறார். தொடர்ச்சியான, உறுதியான, செயல்பாடுகளின் மூலம் இந்த வகை பிராண்டு தன்னை நீட்டித்துக் கொள்ளும், இல்லையென்றால் ஒன்றுமில்லாமல் தன்னை அப்படியே கலைத்துக் கொள்ளும் என ‘பிராண்ட்’ குறித்த தன்மையை விவரிக்கிறார். 2003லிருந்து ‘துடிப்பு மிக்க’ குஜராத் (Vibrant Gujarat ) மூலம் மோடி அத்தகைய ‘பிராண்ட்’ ஆக உருவாக்கப்பட்டிருந்தார்!

பிஜேபியின் பிரதம வேட்பாளராக அறிவிக்கப்பட்ட, தங்களின் பிராண்ட் நரேந்திர மோடிக்கு மூன்று முக்கிய சவால்கள் இருப்பதாக கார்ப்பரேட் உலகம் ஆராய்ந்து வைத்திருந்தது. முதலாவதாக மூன்று முறை குஜராத் முதலமைச்சராக இருந்த மோடி ஒரு பிரதேசத்தின் பிராண்ட் (Regional Brand)ஆக மட்டுமே தென்பட்டார். அவர் அகில இந்திய அளவில் ‘பிராண்ட்’ (National Brand) ஆக இல்லை. இரண்டாவது, 2002 குஜராத் கலவரங்களினால் ஏற்பட்ட கறைகள் மோடி மீது தேசீய அளவில் படிந்திருந்தது. மூன்றாவது, பெரும்பாலும் இந்தியிலேயே பேசும் அவர் நகர்ப்புறத்தைச் சேர்ந்த, மத்தியதர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களோடு நெருக்கமாக வேண்டும். 63 வயதான மோடி, அடுத்து வரும் தேர்தலில் 15 கோடி புதிய வாக்காளர்களான இளைஞர்களோடு தன்னை இணைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

தேசிய அளவில் மேலும் இருந்தது ஒரு பிராண்ட்தான். காங்கிரஸ் மட்டுமே. அதுவும் தனது பிராண்ட் தன்மையை இழந்து விட்டிருந்தது. மோடியை பிராண்ட் ஆக்குவதற்கு காங்கிரஸே இடம் கொடுத்திருந்தது.

‘ஒரு பொதுவான தேவையை உணர்த்தி அதற்குரிய விளைவுகளையும் ஒரு பிராண்டினால் உருவாக்க முடிந்தால், அதன் எல்லைகளை விரிவாக்க முடியும். என்கிற ’இந்தியன் ஸ்கூல் ஆஃப் பிஸினஸின்’ பேராசிரியர் ஸ்ரீதர் சாமு, ஒரு பிரதேசத்தில் மட்டுமே இருந்த சரவணபவனும் ஹால்டராமும் எப்படி தேசீய பிராண்டாக தங்களை உயர்த்திக் கொண்டன என்பதை சுட்டிக் காட்டினார்.

குறுகிய காலத்தில் தேசத்தின் குறுக்கும் நெடுக்குமாக 5000க்கும் மேற்பட்ட நிகழ்வுகளில், 470க்கும் மேற்பட்ட அரசியல் கூட்டங்களில் பறந்து பறந்து மோடி கலந்து கொண்டார். பறவையின் பார்வையில் மேலிருந்து பார்த்தால் இந்தியாவை அப்படியே இறுக்கப் பிணைத்த ஒரு சிலந்தி வலையைப் போல அவரது பயணத்தின் பாதைகள் தெரிந்தன.

அடுத்ததாக மோடி மீது படிந்திருந்த குஜராத் கலவரக் கறைகளை என்ன செய்வது? ஒரு பிராண்டைப் பொறுத்த வரையில் அதை மறுக்கவும் கூடாது. அதே நேரம் அதுகுறித்து பேச்சை வளர்க்கவும் கூடாது. பேச ஆரம்பித்தால், அது குறித்த விவாதங்களும் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும். மக்களின் நினைவுகளில் ஆழமாகப் பதிந்துவிடும். சர்ச்சைகளுக்கு இடமளிக்கக் கூடாது என்பது ஒரு ‘பிராண்டின்’ சூத்திரம்.

காட்பரிஸ் சாக்லெட்டில் புழு இருந்தது. கோக், பெப்சியில் நச்சுத்தன்மை இருந்தது. அந்த நேரத்தில் பதற்றத்தோடும் கடும் வேகத்தோடும் பேசப்பட்டன. கோக்கும் பெப்சியும் விற்றுக்கொண்டே இருந்தன. மெல்ல மெல்ல எதிர்ப்புகள் அடங்கி, முணுமுணுப்பாகி பின்னர் எந்தப் பேச்சும் இல்லாமலேயே போய்விட்டது. விளையாட்டு மற்றும் சினிமாவில் பிரபலமானவர்களின் கைகளில் பெப்சியும், கோக்கும் இருந்தன.

2003க்குப் பிறகு குஜராத் கலவரங்கள் குறித்து மோடி பேசுவதை குறைத்துக் கொண்டே வந்தார். அவரது ஒரே மந்திரமாக ‘வளர்ச்சி’ மட்டுமே இருந்தது. ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் மக்களின் அபிமானத்துக்குரியவர்கள் மோடியை சந்தித்த அல்லது மோடி அவர்களைப் போய் சந்தித்த நிகழ்வுகள் அரங்கேறின. அவர்கள் நெருங்கி நின்று சிரித்த வண்ணம் காட்சியளித்தனர். இரக்கமற்ற, கொடூரமான, வெறுப்பைக் கக்கிய உருவத்திலிருந்து உறுதியான, வேகமான, எதிர்காலம் குறித்து சிந்திக்கக் கூடிய கனவானின் உருவத்திற்கு மோடியின் பிம்பம் மாறியது. ’புதிய மனிதா, பூமிக்கு வா’ என கார்ப்பரேட்கள் கொண்டாடினார்கள்.

பிறகென்ன? கண்கள் மற்றும் காதுகள் வழியாக 2013 இறுதியில் இந்திய மக்கள் அனைவருக்குள்ளும் “ஆப் கி பார் மோடி சர்க்கார்” என்ற வார்த்தைகள் சொருகப்பட்டன. அதாவது “இந்த தடவை மோடி அரசு!”

மூன்றாவது நகர்ப்புறத்து மக்களோடும் இளைஞர்களோடும் தொடர்பு கொள்வதற்கு மோடி என்னும் பிராண்டுக்கு கிடைத்த வரப்பிரசாதம் சோஷியல் மீடியாக்கள். பிஜேபி தலைவர்கள் ஃபியூஸ் கோயல் மற்றும் அஜய் சிங் தலைமையில் ஒரு பெரும் படையே 24 மணி நேரமும் இயங்கியது. பிஜேபியின் தகவல் & தொடர்பு துறையினருக்கு இந்தியாவில் இருக்கும் ஃபேஸ்புக் ஊழியர்கள் பயிற்சி கொடுத்தார்கள்.

செய்திகளும், தகவல்களுமே அறிவாகவும், ஞானமாகவும் சுருக்கப்பட்டு இருந்தது. தகவல்களை வடிகட்டி, கடந்த காலத்தின் பின்னணியோடு பகுத்துப் பார்ப்பதுதான் அறிவு என்பதை அறியாமல் இருந்தார்கள். இரண்டு ஃபார்வேர்டு மெஸேஜ்களை படித்து விட்டு எல்லாம் தெரிந்தவர்களாய் தங்களை கருதிக் கொண்டார்கள். நுனிப்புல் மேய்ந்துவிட்டு தொடை தட்டி பேசுவதில் கெட்டிக்காரர்களாகி விட்டார்கள். பெரும்பாலான இந்திய மத்தியதர வர்க்கத்தையும் படித்த இளஞர்களையும் பீடித்த சாபம் மட்டும் அல்ல, ஒரு பிராண்டை அறிமுகப்படுத்துவதற்கும், வார்ப்பதற்கும் உற்ற சூழல் அது.

குஜராத்தில் எல்லா வாய்ப்புகளும், வசதிகளும் உருவாக்கப்பட்டிருப்பதாக, குஜராத்திற்கு வெளியே தொடர்ந்து வாட்ஸ் அப், ஃபேஸ்புக்கில் செய்திகள் ஃபார்வேர்டு ஆகிக் கொண்டே இருந்தன. டாட்டா, அம்பானி போன்ற கார்ப்பரேட்கள் வெளிப்படையாக மோடியை பாராட்டி வந்தார்கள். குஜராத்தில் தொழில்துறை, விவசாயத் துறை, தகவல் தொழில்நுட்ப துறை, உள் கட்டமைப்பு எல்லாம் அசுர வளர்ச்சி கண்டிருப்பதாக கானல் அலைகளை எங்கும் மிதக்க விட்டார்கள்.

ஆனாலும் மிக முக்கியமாக புதிய வாக்காளர்களான 15 கோடி இளைஞர்களை மோடி என்னும் பிராண்ட் தன் பக்கம் கவர வேண்டி இருந்தது.

எல்லாம் தெரிந்த, வலிமையான ஒரு தந்தையின் பிம்பத்தை மோடிக்கு கட்டமைப்பதில் அவர்கள் ஈடுபட்டார்கள். மோடியின் சிறு வயதுக் கதைகளை காமிக்ஸ் மூலமாகவும், புத்தகங்கள் மூலமாகவும், வாய்மொழி வழியாகவும் பரப்ப ஆரம்பித்தார்கள். முதலைகள் நிறைந்த குளத்தில் நீந்திய சிறுவனாக ஒரு கதை. இளைஞனானதும் பொது வாழ்க்கைக்காக குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறியதாக ஒரு கதை. இரண்டையும் இணைத்துப் பார்த்தால் துணிவும், அர்ப்பணிப்பும் மிக்க ஒரு பிம்பம் அரூபமாய் மூளையில் படரும்.

‘நரேந்திர மோடி’யை ‘நமோ’ என சமஸ்கிருதச் சொல்லாடலோடு அழைக்க ஆரம்பித்தார்கள். மிக எளிதாக பெரும்பாலான மனிதர்களுக்குள் ஊடுருவும் வார்த்தையானது.’ப்ரோ’ என அழைத்துப் பழகும் இன்றைய நவயுக மனிதர்களுக்கும் ‘நமோ’ நெருக்கமானது.

கடும் கிண்டல்களும், கேலிகளும் ஒரு புறம் எழுந்தாலும், ஊதிப் பெருக்கப்பட்ட அந்தக் கதைகளின் முன்னே அவையெல்லாம் அலட்சியப்படுத்தக் கூடிய அளவில் சொற்பமாகவே இருந்தன.

இளைஞனான மோடி துடைப்பத்தால் பெருக்குவதைப் போன்று வெளியிடப்பட்ட போட்டோவை குறிப்பிட்டாக வேண்டும். வைரலாக எங்கும் பரப்பப்பட்டது. எளிமையான, பணிவான, உண்மையான, உழைக்கிற தோற்றம் யாரையும் சட்டென்று கவரும். அந்த போட்டோ பொய்யானது என்றும், போட்டோஷாப்பில் உருவமாற்றம் செய்யப்பட்டது எனவும் பின்னாளில் தெரிய வந்தது. அதற்குள் மக்களின் மனதில் அந்த பிம்பம் அழிக்க முடியாதபடிக்கு பதிய வைக்கப்பட்டிருந்தது.

ஃபேஸ்புக், ட்வீட்டரில் நரேந்திர மோடி 2009லிருந்தே இருந்தார். அதில் தொடர்ந்து அவர் பதிவு செய்தும் வந்திருந்தார். அவை யாவுமே அவரது நீண்ட கால, தீர்க்கமான இலக்குகளை நோக்கியதாக இருந்தன.

மிக முக்கியமாக, மோடியின் பேச்சாற்றலை குறிப்பிட வேண்டும். சிந்திக்கத் தூண்டாமல், உணர்ச்சி வசப்பட வைக்கும் தன்மை நிறைந்தது அது. வரலாற்றில் ஹிட்லரும் இது போன்று மக்களை ஆர்ப்பரிக்க வைக்கிற, வெறியேற்றுகிற பேச்சாளனாக இருந்தான். ’ஒரு பொய்யை திரும்பத் திரும்பச் சொன்னால் அது நம்பப்பட்டுவிடும்’ என்பதை உலகுக்கு காட்டியவன். அப்படி மக்களை நம்ப வைக்க க் கூடியவராய் இருந்தார் மோடி.

2013 பிப்ரவரி 6ம் தேதி டெல்லி ’ஸ்ரீராம் காலேஜ் ஆஃப் காமர்ஸில்’ மோடி பேசினார். அன்றைக்கு இந்திய அரசியலில் ஒரு சாதாரண நிகழ்வாக பார்த்திருக்கக் கூடும். 15கோடி முதன்முறை வாக்காளர்களை குறிவைத்து அந்த நிகழ்வு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இருந்தது. தங்கள் எதிர்காலம் குறித்து கனவுகளும், கவலைகளும் நிறைந்த அந்த கல்லூரி மாணவர்கள் திரண்டிருந்தார்கள். மோடி என்னும் ’பிராண்ட்’ அன்றுதான் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

“இந்தியாவின் விடுதலைப் போராட்டத்தில் முக்கிய பங்காற்றிய மகாத்மா காந்தியின், வல்லபாய் பட்டேலின் பூமியிலிருந்து நான் வந்திருக்கிறேன்” என்று ஆரம்பித்து அவர் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தையும் நன்கு திட்டமிடப்பட்டு முன்வைக்கப்பட்டவை.

”உலக வரைபடத்தில் தனக்கான இடத்தை இந்தியா கண்டு கொள்ள வேண்டுமானால், நல்ல நிர்வாகம் வேண்டும்” என்றார். “இது விவேகானந்தரின் 150வது ஆண்டு. இதனை நாம் ‘யுவ வருஷமாக’ நினைவு கூர்வோம்” என்றார்.

“ஒரு முறை வெளிநாட்டு தூதுவர் என்னை பார்க்க வந்தார். இந்தியாவின் சவால்கள் என்னவென்று நினைக்கிறீர்கள் என்று என்னிடம் கேட்டார். இருக்கும் வாய்ப்புகளை பயன்படுத்திக் கொள்வதுதான் சவால் என்றேன். அவர் ஆச்சரியமடைந்தார். உலகில் அதிகம் இளைஞர்களைக் கொண்ட நாடு இப்போது இந்தியாதான் என்று சொன்னேன்” என்றார்.

“இந்திய இளைஞர்கள் இங்கே புதிய வாக்காளர்களாக பார்க்கப்படுகிறார்கள். நம் இளைஞர்களை நான் புதிய சக்தியாக பார்க்கிறேன்.” என்றார்.

திரும்பத் திரும்ப இளைஞர்களை தூக்கி வைத்து கொண்டாடினார் மோடி. அந்த புதிய வாக்காளர்கள் அப்படியே வசியம் செய்யப்பட்டிருந்தார்கள். ஆரவாரித்துக் கிடந்தார்கள். தங்களை இரட்சிக்க வந்த தேவதூதன் மோடிதான் என்று நம்பினார்கள்.

“இந்தியாவை மாற்றுவது அவ்வளவு எளிதல்ல. ஆனால் மோடியிடம் அதற்கான ஆற்றலும் வேகமும் இருக்கிறது” என்றார் அந்தக் கல்லூரியில் பி.ஏ ஹானர்ஸ் படித்துக்கொண்டு இருந்த 19 வயதான அபிஷேக்.

“குஜராத்திற்கு மோடி நிறைய செய்திருக்கிறார். தேசீய அளவில் அவருக்கு ஒரு வாய்ப்பு அளிக்கப்பட வேண்டும்” என்றார் மிடல் குப்தா என்னும் மாணவர்.

“நாம் வல்லரசாக வேண்டுமென்றால், நமது பொருளாதாரம் வளர்ச்சியடைய வேண்டும். அதற்கு சரியான மனிதர் மோடியே!” என்றார் செஜ்வால்.

அன்றைய மோடியின் பேச்சையும், மாணவர்களின் கருத்துக்களையும் இந்தியாவின் ஊடகங்கள் அனைத்தும் மாற்றி மாற்றி ஒளிபரப்பின. ஃபேஸ்புக், ட்வீட்டர் எல்லாவற்றிலும் வைரலாயின.

அதே நாளில் மோடியின் வருகையை எதிர்த்து அதே கல்லூரி மாணவர்களில் சிலர் வெளியே நின்று கோஷங்கள் எழுப்பிக்கொண்டு இருந்தனர். ஊடகங்கள் அதனை கண்டு கொள்ளவில்லை. உலகமும் அறிந்திருக்கவில்லை.

எதிர்த்த அந்த மாணவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தது…. ’திரும்ப திரும்பச் சொன்னாலும் பொய் உண்மையாகி விடாது’ என்பது.

அதற்குப் பிறகான மீதிக் கதையும், இன்று வரையிலான தொடர்கதையும் அதுதான்.

ஆதாரங்கள்;

* Case study: The strategy and tactics behind the creation of Brand Modi

* Meet the advisors who helped make the BJP a social media powerhouse of data and propaganda

* Narendra Modi Is Everything Apart From What He Seems – Wire, April 8, 2021

* Narendra Modi used to swim past crocodiles, comic book on him reveals – One India, Mar 24, 2014

* Development alone is the solutions to all problems: Shri Modi delivers inspiring address at SRCC! – Narendramodi.in

View more on Mathavaraj's website »

Like • 0 comments • flag

Published on January 07, 2022 01:27

க்ளிக் - 1 (தொடர்கதை)

நான்கைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு எழுதி முடிக்கும் தறுவாயில் ‘தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே’ நின்று போனது. பிறகு அதைப் படித்துப் பார்க்க திருப்தியில்லாமல் இருந்தது. பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பிறகு முதலிலிருந்து சரி செய்து எழுதி வருகிறேன். தீராதபக்கங்களில் ஒவ்வொரு வாரமும், புதன் & சனிக்கிழமைகளில் வெளியாகும். நண்பர்களின் கருத்துக்கள் நாவலின் போக்கையும், எழுத்தையும் மேலும் சரிசெய்யும் என நம்புகிறேன். இப்படி எதாவது தொடராக வெளிவரும் நிர்ப்பந்தம் இருந்தால்தான், நாமும் எழுதுவோம் போலிருக்கிறது. பார்ப்போம்!-----------------

கேண்டீனில் இவளும், டீம் நண்பர்களும் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். தட்டுகளையும், கிண்ணங்களையும் சுமந்தபடி சர்வர் இவர்களை நோக்கி வருகிறான். அவரவர் ஆர்டர் செய்தபடி எடுத்து வைக்கிறான். இவள் தனக்கு வைக்கப்பட்ட கிண்ணத்தின் மூடியை திறந்து பார்க்கிறாள். அவித்த முட்டையின் மஞ்சள் கருக்களாய் இருந்தன.
"என்ன இது!" என அருவருப்படைந்து, "இதை நான் கேட்கலையே" என்கிறாள்.
சர்வர் அமைதியாக "இல்லை, மேடம், இதைத்தான் கேட்டீர்கள்." என்கிறான்.
"நான் சாப்பிட மாட்டேன். பிடிக்காது. வ்வே.." என குமட்டுவதாய் சொல்லி அங்கிருந்து எழுகிறாள். டீம் நண்பர்கள் கண்டிப்பாய்ச் சாப்பிட வேண்டும் என்கிறார்கள். கிண்ணத்திலிருந்து ஒரு மஞ்சள் கருவை எடுத்து நிஷாந்த் இவள் வாயருகில் கொண்டு வருகிறான். எழுந்து ஓடுகிறாள். அவர்கள் துரத்துகிறார்கள். லிப்ட் அருகே செல்லவும் கதவு திறக்கவும் சரியாக இருக்கிறது. உள்ளே போய் மூடிக் கொள்கிறாள். இவளது பிராஜக்ட் லீடர் அங்கே இருந்தான். அவன் கைகளிலும் மஞ்சள் கரு இருக்கிறது. முகத்தை மூடுகிறாள்.
"இதை மறுப்பது உன் கேரியருக்கு நல்லதல்ல." அருகில் வருகிறான். கூச்சல் போட்டு மறுக்கவும் விழித்துக்கொண்டாள் பூங்குழலி. பஸ்ஸில் போய்க்கொண்டு இருக்கிறோம் என்னும் பிரக்ஞை வந்தது. கனவுதான் என நிம்மதி அடைந்தாலும், சத்தம் போட்டு விட்டோமோ, யாரும் பார்த்து விட்டார்களோ என சுற்றிலும் பார்த்தாள். பக்கத்தில் இருந்த அந்த வயதான அம்மாள் வாயைத் திறந்து ஆழ்ந்து தூங்கிக் கொண்டு இருந்தார்.
கனவினைத் திரும்ப ஒருமுறை யோசித்துப் பார்த்தாள். ஆபிஸ் கேண்டினாக அறிந்தது இப்போது ஹாஸ்டல் டைனிங் ரூம் போலத் தோன்றியது. மஞ்சள் கரு பிடிக்காது என்பது உண்மைதான். நிஷாந்த் என்று ஒருவன் டீமில் எப்போதும் இருந்ததில்லை. தூக்கத்தில் தெளிவாகத் தெரிந்தவை இப்போது மங்கலாகவும் கோர்வையற்றும் வந்தன. விழித்த கொஞ்ச நேரத்துக்கு மட்டும் இந்த கனவுகள் குறித்த யோசனைகள் இருக்கின்றன. பின் அவையும் மறைந்து விடுகின்றன. இதுவரை எவ்வளவோ கனவுகள் வந்து சென்றிருக்கின்றன. ஒன்றுகூட நினைவில் இருக்கவில்லை. யாராவது துரத்துவதாகவும், தான் ஓடுவதாகவுமே கனவுகள் பெரும்பாலும் இருப்பதாக உணர்ந்தாள்.
கழற்றியிருந்த செருப்புகளை கால்களால் தேடினாள். அகப்படவில்லை. இருக்கையை நிமிர்த்தி, குனிந்து பார்த்தாள். முன் சீட்டு இருக்கையின் அடியில் கிடந்தன. கால்களை நீட்டி அவைகளை இழுத்து மாட்டிக் கொண்டாள். நிம்மதியாயிருந்தது. மீண்டும் சாய்ந்து கொண்டு திறந்திருந்த பஸ்ஸின் ஜன்னல் வழியாக பார்க்க ஆரம்பித்தாள். தூக்கம் கலைந்து அசையாமல் அப்படி உட்கார்ந்து இருப்பதும், அலுங்காத அந்த ஏர்-பஸ்ஸின் வேகத்தில் வீசும் இளம் காற்றும் பிடித்திருந்தது.
அருகில் இருப்பவைகள் சட் சட்டென தோன்றி மறைந்து கொண்டிருந்தன. தொலைவில் இருப்பவை மெல்ல தொடர்ந்து கொண்டிருந்தன. அந்தக் குளத்தின் நடுவில் இருந்த சின்னத் திரடும், அதிலிருந்த ஆலமரமும், வெள்ளையும் சிகப்புக் கோடுகளுமாய்த் தெரிந்த கோயிலும் அப்படியே இருந்தன. நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்து இந்த இடத்திற்கு வந்ததும் கவனம் கொள்ளும் சித்திரமாக இருக்கிறது. இதனைத் திறந்து ஊருக்குள் செல்வதும், பின் வெளியேறுவதுமாய் பயணங்கள் இருக்கின்றன. இருபத்து நான்கு வயதில் இதுவரை ஒருமுறை கூட அதன் அருகே சென்று பார்த்ததில்லை. பார்க்க வேண்டும் என்று ஒவ்வொரு முறையும் நினைத்துக் கொள்வாள்.
இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் ஊர் வந்துவிடும். இங்குதான் எப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகப் பட்டது. சென்னையை இழுத்துப் பிடித்து நினைவுக்கு கொண்டு வரவேண்டும். இரைச்சலும், நெரிசலும் நிறைந்த, சோடியம் வெளிச்சச் சாலைகளில் ஆட்டோவில் தடதடத்து, இந்தப் பையை சுமந்து ஓடிவந்து பஸ்ஸைப் பிடித்து நிம்மதியுடன் தண்ணீர் குடித்த நேற்றைய இரவின் கணங்கள் இப்போது ஒரு பொருட்டாகவே தெரியவில்லை. அடர்ந்த அமைதியும், ஏசியின் பதமும், கம்ப்யூட்டரின் வெளிச்சத் திரைகளுமான ஆபிஸ் எங்கோ போய்விட்டிருந்தது. அரட்டைகளும், படுக்கைகளுமான ஹாஸ்டல் அறைகள் விலகி விட்டன. நேற்றைய நாள் வரையிலான தினசரி வாழ்வு கரைந்து போக, பழகிய ஊரின் வழியெல்லாம் நெருக்கமாகித் தெரிந்தன.
மொபைல் அழைக்கும் சத்தம் கேட்டது. ஹேண்ட் பேக்கிலிருந்து எடுத்துப் பார்த்தாள். முருகேசன் மாமா. "எங்க வந்துட்டிருக்கே..." கேட்டார். சொன்னாள். பஸ் நிலையத்தில் காத்திருப்பதாகச் சொல்லி முடித்துக்கொண்டார். வளவளவென்று போனில் அவர் பேசுவதில்லை.
வீட்டில் எல்லோரையும் பார்க்கப் போகிறோம் என்னும் ஆவல் மேலோங்கியது. கலைச்செல்வன் வருகிறான் என்பது முக்கியமாகப் பட்டது. அண்ணியையும், யாழினியையும் அழைத்து வருவதாகச் சொல்லியிருந்தான். நான்கைந்து வருஷங்களுக்குப் பிறகு அண்ணன் இந்த ஊருக்கு வரப் போகிறான். மற்றபடி இன்று இரவு இவளுக்கும் நரேனுக்கும் நடக்க இருக்கும் நிச்சயதார்த்தம் குறித்து சந்தோஷமோ, படபடப்போ பெரிதாய் இல்லை.
சென்ற வாரம் விஷயத்தைச் சொன்னபோது “வாவ்… “ என்று பூங்குழலியை கட்டிப் பிடித்து உற்சாகமானாள் சோபியா. ”கேமுக்குள்ள எண்டர் ஆகுற…” என்று சுவாரசியம் காட்டினாள்.
”அப்ப கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா, குழந்தை பெத்துக்கலாமா?” கண்ணடித்தாள் பூங்குழலி.
அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என சோபியாவுக்கு புரிந்தது. சிரித்தாள். “ஆல் இன் த கேம்..” என்று சொல்லி விட்டு இவளது கண்களை சிறிது உற்றுப் பார்த்தாள். செல்லமாய் இவளது கன்னங்களை தட்டி விட்டு அங்கிருந்து அகன்றாள்.
சோபியாவுக்கு இரண்டாவது குழந்தை பிறந்ததையொட்டி அவளது வீட்டிற்கு ஆபிஸ் முடிந்து ஒருநாள் சாயங்காலம் பூங்குழலி சென்றிருந்தாள்.
“வாங்க, வாங்க” உற்சாகமாக வரவேற்றாலும் அந்த வீட்டில் ஒரு இறுக்கம் இருந்ததை, பேசிக்கொண்டிருந்த கொஞ்ச நேரத்தில் உணர முடிந்தது. இவளிடம் காட்டிய முகங்களுக்கும், சோபியாவும் விக்னேஷும் ஒருவருக்கொருவர் காட்டிக்கொண்ட முகங்களுக்கும் வித்தியாசம் அப்பட்டமய் தெரிந்தது. அழுத சோபை கலையாமல் இருந்த மூத்த பையனைத் தூக்கி வைத்து முதுகில் தட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான் விக்னேஷ். முக்கிய எம்.என்.சியில் பிராஜக்ட் லீடராயிருந்தான். இருவரும் அவ்வளவு பொருத்தமாய் தோன்றுவார்கள். வேளச்சேரியில் ஒரு வில்லா வாங்கி சகல வசதிகளோடு இருந்தார்கள்.
இரண்டாவது குழந்தையும் ஆண் குழந்தைதான். படுக்கையில் கை காலை ஆட்டிக்கொண்டிருந்தது. “துருதுருன்னு இருக்கு” அருகில் சென்று சொல்லி முடிப்பதற்குள், “ஆமா ரொம்பத் துருதுருன்னுதான் இருக்கு” சோபியா அங்கலாய்த்துக் கொண்டு காபி கொண்டு வந்தாள்.
“குழந்தை அப்படி இருக்குறது நல்லதுதான்” சூழ்நிலையை இயல்பாக்க முயன்றாள் பூங்குழலி. பெரும் கேவலுடன் சோபியா சமையலறைக்குள் விரைந்தாள் . விக்னேஷ் அவன் மனைவி போன திசையை கடுப்புடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் பூங்குழலி உட்கார்ந்திருந்தாள். சமையலறைப் பக்கம் செல்வதற்கு மெல்ல எழுந்தாள்.
விக்னேஷ் உடைத்துக்கொண்டு பேச ஆரம்பித்தான். “வேற ஒண்ணும் இல்ல, மூத்தவன் சஞ்சய் கொஞ்ச நேரமா அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டு இருந்திருக்கான். அவனோடு மல்லுக்கட்டிட்டு இருந்திருக்கா அவ. உள்ளே இந்த குழந்தை அழ ஆரம்பிச்சிருக்கு. சஞ்சய விட்டுட்டு குழந்தைக்கு பால் கொடுக்கப் போயிருக்கா. ஹாலில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தவன் அதுக்குள்ள அந்த நாற்காலில ஏறிக் கீழே விழுந்து கூப்பாடு போட்டிருக்கான். அழுத கைக்குழந்தைய அப்படியே பெட்ல போட்டுட்டுப் போய் கீழே விழுந்தவனத் தூக்கி சமாதானம் பண்ணியிருக்கா. கரெக்டா அப்பத்தான் நா ஆபிஸ்ல இருந்து வந்தேன். மொத்த எரிச்சலையும் ஏங்கிட்ட காட்டுறா”
“பாவம் அவ என்ன செய்வா. அப்படித்தாம் இருப்பாங்க. நீங்கதான் ஒத்தாசையும், நம்பிக்கையாவும் இருக்கணும்” என்றாள் பூங்குழலி.
“எம்மேல கோபப்படட்டும். பெறந்த குழந்தை என்ன செய்யும். சனியன் அது இதுன்னு வார்த்தைகளைக் கொட்டுறா..”
“அந்தச் சனியனுக்கு என்ன அர்த்தம் விக்னேஷ். குழந்த மேல வெறுப்புன்னா நினைக்கிறீங்க? அவங்க கஷ்டம், இயலாமையை காட்டுறாங்க. அதுக்குப் போய் அப்படியேவா அர்த்தம் பார்ப்பீங்க”
சமையலறைக்குள்ளிருந்து பாய்ந்து வந்த சோபியா, “இதுக்குத்தான் நா முன்னமே சொன்னேன், இன்னொரு குழந்த வேணாம்னு. கேட்டாரா இவர். நாந்தான கஷ்டப்படுறேன்.” பொரிந்தவள் “இந்த ரெண்டு பேரையும் வளத்து ஆளாக்குறதுக்குள்ள இன்னும் என்ன பாடுல்லாம் படப் போறேனோ” அழ ஆரம்பித்தாள்.
“இவ மட்டுந்தா உலகத்துல குழந்தையப் பெத்து வளக்குறாளாக்கும். ஊர்ல நாட்டுல யாருமே பெத்துக்கலயா. எங்க அம்மாவுக்கு நாங்க நாலு பேரு. இப்படித்தான் அழுதாங்களா?” விக்னேஷ் இரைந்தான்.
“என்ன விக்னேஷ் இது..!” என்று கோபப்பட்டாள் பூங்குழலி. “ஒரு குழந்தைன்னா சும்மாயில்ல. அதக் கவனிக்குறதும் சாதாரணம் இல்ல. புரிஞ்சுக்குங்க” வேகமாகவேச் சொன்னாள். எதோ சொல்ல வந்தவனை நிறுத்தி, “அப்புறமா பேசலாம். மொதல்ல சோபியாவை சமாதானப்படுத்துங்க. தைரியம் கொடுங்க” என்றாள். அமைதியாக இருந்தான் அவன்.
அதற்கு மேல் இருக்க முடியாமல் விடைபெற்ற போது, “பூங்கி! நீ கல்யாணமே பண்ணிக்காத. பண்ணிக்கிட்டாலும் குழந்தயேப் பெத்துக்காத” என்றாள் சோபியா.
இப்போது “ஆல் இன் த கேம்” என்கிறாள். அதைச் சொல்லும்போது சோபியா சிரித்த மாதிரியும் இருந்தது. எதையோ இழந்த மாதிரியும் தெரிந்தது.
அவளும் அலையரசனும்தான் ஆபிஸில் பூங்குழலியிடம் நல்ல நட்போடு இருந்தார்கள். அவர்கள் வேறு டீமில் இருந்தாலும் இவள் நம்பிக்கையோடு பேசுவது அவர்களிடம் மட்டும்தான். ஆபிஸில் மற்றவர்களிடம் திருமணம் குறித்து உடனடியாக எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் என அறிவுறுத்தியிருந்தார்கள்.
“இப்பத்தான் அசிஸ்டெண்ட் பிராஜக்ட் எஞ்சீனியராகியிருக்கே. அந்த கடுவாப் பயல் மேனேஜருக்கும் உன் மேல் நல்ல ஒபினியன் இருக்கு. போன வாரம் அனுப்பிய அப்ரைசலில் நல்லா எழுதியிருக்கான்னு சொன்னாங்க. கல்யாணம்னா வேற மாதிரி பார்ப்பான். கல்யாணத்துக்கு லீவு, அப்புறம் மெட்டர்னிட்டி லீவு எல்லாம் கொடுக்கணும்னு கத்துவான். சீக்கிரமே வீட்டுக்குப் போகணும்னு நினைப்பு வரும்னு எரிச்சலடைவான்.” அலையரசன் அக்கறையோடு சொன்னான்.
“பயப்பட வேண்டாம். மெல்லச் சொல்லிக் கொள்ளலாம். அவங்களால தவிர்க்க முடியாதபடி டேலண்ட் உன்னிடம் இருக்கிறது. இம்ப்ரஸ் செய்யும் ஒரு பர்சனாலிட்டியாக இருக்கே. வீட்டிலயிருந்து பிராஜக்ட் ஒர்க்கை முடிப்பதற்கு ஏத்த மாதிரி பிராஸஸை கேட்டுக் கொள்ளலாம். இப்ப அனுமதிக்கிறாங்க.” நம்பிக்கை தந்தாள் சோபியா.
அலையரசனுக்கும் இவளது ஊர்தான். ஹைஸ்கூலில் இவளுக்கு இரண்டு வருஷம் சீனியர். அப்போது எல்லாம் பழக்கமில்லை. தெரியும். அவ்வளவுதான். டிரெய்னியாக இங்கு சேர்ந்த மூன்று மாதம் கழித்து கொடுக்கப்பட்ட பிராஸஸில் உதவி செய்ய வந்தான். அப்போதுதான் இங்கு வேலை பார்க்கிறான் என்பதே தெரிந்தது. ஊர், ஸ்கூல் குறித்து பேச ஆரம்பித்து நெருக்கமானார்கள். கிண்டல் செய்வான். உரிமையெடுத்து அவனாகவே முன்வந்து உதவிகள் செய்வான். லீவில் ஊருக்கு சேர்ந்தே சென்றிருக்கிறார்கள். வந்திருக்கிறார்கள்.
சென்ற வருடம் வீட்டுக்குப் போயிருக்கும் போது, இவளுக்கு பேன் பார்த்துக்கொண்டே, அலையரசனின் வீட்டில் இருந்து வந்து பெண் கேட்டதாகவும், விசாரித்துவிட்டு அவனோடு பிறந்தது நான்கு பேர், பெரிய குடும்பம், அதனால் வேண்டாம் என பாட்டி சொல்லிவிட்டதாகவும் அம்மா சொன்னாள். “அப்படியா, ஏங்கிட்ட அலை சொல்லவேயில்லயே...” என்று மொபைலில் பாட்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் இவள். தலைமுடிக்குள் சிறிது நேரம் அம்மாவின் விரல்கள் அலையாமல் இருந்தன.
அந்தமுறை சென்னைக்குத் திரும்பும் போது அலையரசன் அவளோடு சகஜமாக பேசவில்லை. இவளாக எதாவது சொல்வாள் என எதிர்பார்த்தது போலிருந்தது. இவள் எப்போதும் போல புன்னகையுடன் பழகினாள். எதையும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. தொடர்ந்து சில நாட்கள் அவஸ்தைக்குப் பிறகு அவனும் பழையபடி ஆனான்.
"மேடையில் அவனோடு ஒன்றாக நிற்கும்போது ஒருவருக்கொருவர் அர்த்தமில்லாமல் எதாவது சில வார்த்தைகள் பேசுவீர்கள். லேசாய் சிரித்து கைக்குட்டையால் முகம் துடைப்பீர்கள். அதை நாங்கள் பார்க்க முடியவில்லை என்பதுதான் வருத்தம். இருக்கட்டும். எல்லாவற்றையும் கல்யாணத்தின் போது சேர்த்து வைத்து தாளிக்கிறோம்" என்றான் நேற்று ஆபிஸ் விட்டுப் புறப்படும்போது அலையரசன்.
"போ, சுமார் மூஞ்சி குமாரு" கலாய்த்தாள். நரேனும் தானும் மேடையில் நிற்கும்போது அப்படி என்ன பேசிக்கொள்வோம் என நினைத்துப் பார்த்தாள். ஒன்றும் தோன்றவில்லை.
மொத்தக் குடும்பத்திற்கும் இந்தக் கல்யாணம் ஒரு பெரிய விஷயமாக இருக்கிறது. கல்லூரி முடித்து சென்னையில் சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் பணிபுரிய ஆரம்பித்ததிலிருந்து, இவளது அம்மா சித்ராவுக்கும், பாட்டி பத்மாவதிக்கும் புத்தியெல்லாம் இவளது கல்யாணம் பற்றித்தான். சித்ராவின் அப்பா பூசைப்பழம் மளிகைக்கடையில் உட்கார்ந்து ஊர் உலகத்தில் விசாரிக்க ஆரம்பித்து விட்டார். தாய் மாமன் முருகேசன் மட்டும் இந்த விஷயத்தில் அவ்வளவாய் பட்டும் படாமல் இருந்தார்.
"டிரெய்னியாகத்தான் இருக்கிறேன். இன்னும் இரண்டு வருஷம் கழிச்சுப் பாக்கலாமே." எனச் சொல்லிப் பார்த்தாள்.
"இப்போதே பார்க்க ஆரம்பித்தால்தான் சரியாய் இருக்கும்" என நிலையாய் அம்மா, பாட்டி, தாத்தா மூவரும் நின்றார்கள். ஜாதகங்களின் நகல்களை கொடுத்துக்கொண்டும், வாங்கிக் கொண்டும், பொருத்தம் பார்த்துக்கொண்டும் இருந்தார்கள். அண்ணன், தம்பி, தங்கைகள் என நிறைந்திருக்கும் பெரிய குடும்பங்களை நிராகரித்து, 'இவள் குணத்துக்கு சரிப்பட்டு வராது. அனுசரித்துப் போக மாட்டாள். ஒருத்தர் ரெண்டு பேராய் இருக்கும் சின்னக் குடும்பம்தான் லாயக்கு' என ஒரு கணக்குச் சொன்னார்கள். புத்திசாலி, திறமைசாலி, பிரியமான பொண்ணு என வாய் நிறையச் சொன்னாலும், திமிர் பிடித்தவள் என்றும், அடங்கிப் போக மாட்டாள் என்றும் முணுமுணுத்துக் கொண்டார்கள்.
இவள் அப்பா ரவிச்சந்திரன் உயிரோடு இருந்திருந்தால், தங்களுக்கு ஏன் இவ்வளவு சிரமம் என தனிமையில் புலம்பிக்கொண்டார்கள். இந்தக் குடும்பத்திற்கும் ஜாதிக்கும் சம்பந்தமில்லாமல் சரண்யாவை கல்யாணம் செய்து கொண்டு போய்விட்டதாய் அண்ணன் கலைச்செல்வனை சபித்தார்கள்.
ஒவ்வொரு தடவை ஊருக்கு வரும்போதும், போகும்போதும் சொல்லப்படும் ஜாதகக் கதைகளும், சம்பந்தமில்லாத குடும்பங்களின் விபரங்களும் வெறுப்பேற்றுவதாய் இருக்கும். அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல் பூசைப்பழத்திடம், "தாத்தா, இன்னும் நயம் மாப்பிள்ளை கிடைக்கலயா?" சொல்லி சிரிப்பாள்.
'இந்தப் பொண்ணு மனசுல என்ன இருக்கு' யோசனை வந்தாலும் அவர் அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அப்படி இப்படி என்று இரண்டு வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. கடைசியில் நரேன் அமைந்திருக்கிறான்.
பிளஸ் டூ வரை படித்த மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி வந்து கடந்தது. ஆசையோடும், ஏக்கத்தோடும் பார்த்தாள். விபத்தில் அப்பா இறந்த பிறகு, அம்மாவோடு ஊருக்கு வந்து எட்டாம் வகுப்பிலிருந்து படித்த ஐந்து வருடங்களும் இங்குதான். இளமையின் ஆரம்பத்து ரகசியங்கள் ஏற்படுத்திய குறுகுறுப்போடும், "உன் படிப்புத்தான் உனக்குத் துணை" என சதா நேரமும் ஒலிக்கும் அம்மாவின் எச்சரிக்கையோடும் வாழ்ந்த நாட்கள். வரிசையாய் நின்ற அசோகா மரங்கள், கொஞ்சம் தள்ளி வேப்ப மரங்களுக்கும் சரக்கொன்றை மரங்களுக்கும் நடுவில் விரிந்திருந்த மைதானம், அதற்கு அப்பால் இருந்த கட்டிடம் எல்லாம் நினைவுகளால் நிறைந்திருந்தன. சைக்கிளை நிறுத்தும் இடம், ப்ளஸ் டூவில் அவள் படித்த வகுப்பறையின் ஜன்னல், உட்கார்ந்து சாப்பிடுகிற மரத்தடி, எப்போதும் உதிரப் போக்கு வாடையடிக்கும் கழிப்பறை எல்லாம் பின் சென்று கொண்டு இருந்தன. எந்த இடத்தைப் பார்த்தாலும் அதிலிருந்து காலம் ஊற்றெடுத்துக் கொண்டிருந்தது.
பள்ளியின் கடைசி நாளில் பிரகாஷ் தவிப்போடும், பதற்றத்தோடும் கம்பி வேலிக்கருகில் செல்லும் ஒற்றையடிப் பாதையில் இந்த இடத்தில் வைத்துத்தான் 'ஐ லவ் யூ' என பெரிதாக எழுதிய காகிதத்தைக் கொடுத்து வேகமாக சைக்கிளில் சென்றுவிட்டான். அவன் தந்த காகிதத்தை படபடப்போடும், ஆசையோடும் எத்தனை முறை வீட்டில் யாருக்கும் தெரியாமல் இவள் படித்திருப்பாள் என்பதைச் சொல்ல முடியாது. கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்து பார்த்து சிலிர்த்துக்கொண்டாள். அதே நேரம் தன்னைக் காட்டிக்கொள்ளக் கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தாள். மார்க்‌ஷீட் வாங்குவதற்கு வந்தபோது அவனைப் பார்த்தாள். எதையோ இழந்தவனைப் போல இவளையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அவன் கோயம்புத்தூரில் பி.இ படித்துக்கொண்டு இருக்கிறான் என கேள்விப்பட்டாள். நான்காமாண்டு படிக்கிறபோது ப்ளேஸ்மெண்ட் ஆகி, சென்னையில் இவள் வேலைக்குச் சேர்ந்த பிறகு ஒருநாள் ஃபேஸ்புக் மெஸேஜில் வந்து “மேடம் பி.ஜி, ஹவ் ஆர் யூ” கேட்டிருந்தான். சந்தோஷமாக இருந்தது. மீசை, டிரிம் செய்த லேசான தாடியோடு ஆளே மாறியிருந்தான். கண்கள் ஊடுருவிப் பார்த்தன.
அவ்வப்போது சாட் செய்து கொள்வார்கள். படித்து முடித்தும் அவனுக்கு இன்னும் வேலை கிடைக்கவில்லை , சென்னையில் தாம்பரம் அருகே வீடு எடுத்து நான்கைந்து நண்பர்களோடு தங்கியிருக்கிறான், தேவைப்படும் கோர்ஸ்களை படித்துக்கொண்டு வேலை தேடுகிறான் என்பதையெல்லாம் தெரிந்து கொண்டாள். ஒரு சனிக்கிழமை மாலையில் இவளும் ஹாஸ்டல் ரூம் மேட் ஸ்ரீஜாவும் டி.நகரில் ஷாப்பிங் முடித்து விட்டுத் திரும்பும்போது எதிரே பாதையில் பிரகாஷையும் அவனது இரண்டு நண்பர்களையும் பார்த்தார்கள். ஆச்சரியமடைந்து டீ குடிக்க அழைத்தான். ஜாலியாய் இருந்தான். அவனது நண்பர்களை கலாய்த்துக்கொண்டு, ஸ்ரீஜாவிடம் கவிதைகளை பரிமாறிக்கொண்டு, இவளிடம் பள்ளியின் ஞாபகங்களை வரவழைத்துக்கொண்டு இருந்தான். இன்னொரு டீ குடிக்க வைத்தான். இரண்டு மணி நேரம் போனது தெரியவில்லை.
விடை பெற்றுக் கிளம்பும் போது, “என்ன இருந்தாலும், படிக்கும்போது பி.ஜியிடம் இருந்த சார்மிங் இப்போ மிஸ்ஸிங்” சொல்லி சிரித்தான். இரவில் சாட்டிங்கில் வந்தவன், அன்றைய மாலை மிகுந்த சந்தோஷமாக இருந்தது என்றான். இவளும் ஆமாம் என்றாள். தொடர்ந்து அரட்டையடித்தவன், “அந்தக் காகிதத்தை எப்போது கிழித்துப் போட்டாய்?” என்று கேட்டு இரண்டு ஸ்மைலி போட்டிருந்தான். பதில் சொல்லாமல் இவளும் இரண்டு ஸ்மைலியோடு நிறுத்தி கொண்டாள்.
பிரகாஷின் ஞாபகம் ஏன் இப்போது வருகிறது எனத் தோன்றியது.

(தொடரும்)

(function(d,e,s){if(d.getElementById("likebtn_wjs"))return;a=d.createElement(e);m=d.getElementsByTagName(e)[0];a.async=1;a.id="likebtn_wjs";a.src=s;m.parentNode.insertBefore(a, m)})(document,"script","//w.likebtn.com/js/w/widget.js");

View more on Mathavaraj's website »

Like • 0 comments • flag

Published on January 04, 2022 18:02

தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே - 1 (தொடர்கதை)

நான்கைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு எழுதி முடிக்கும் தறுவாயில் ‘தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே’ நின்று போனது. பிறகு அதைப் படித்துப் பார்க்க திருப்தியில்லாமல் இருந்தது. பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பிறகு முதலிலிருந்து சரி செய்து எழுதி வருகிறேன். தீராதபக்கங்களில் ஒவ்வொரு வாரமும், புதன் & சனிக்கிழமைகளில் வெளியாகும். நண்பர்களின் கருத்துக்கள் நாவலின் போக்கையும், எழுத்தையும் மேலும் சரிசெய்யும் என நம்புகிறேன். இப்படி எதாவது தொடராக வெளிவரும் நிர்ப்பந்தம் இருந்தால்தான், நாமும் எழுதுவோம் போலிருக்கிறது. பார்ப்போம்!-----------------

கேண்டீனில் இவளும், டீம் நண்பர்களும் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். தட்டுகளையும், கிண்ணங்களையும் சுமந்தபடி சர்வர் இவர்களை நோக்கி வருகிறான். அவரவர் ஆர்டர் செய்தபடி எடுத்து வைக்கிறான். இவள் தனக்கு வைக்கப்பட்ட கிண்ணத்தின் மூடியை திறந்து பார்க்கிறாள். அவித்த முட்டையின் மஞ்சள் கருக்களாய் இருந்தன.
"என்ன இது!" என அருவருப்படைந்து, "இதை நான் கேட்கலையே" என்கிறாள்.
சர்வர் அமைதியாக "இல்லை, மேடம், இதைத்தான் கேட்டீர்கள்." என்கிறான்.
"நான் சாப்பிட மாட்டேன். பிடிக்காது. வ்வே.." என குமட்டுவதாய் சொல்லி அங்கிருந்து எழுகிறாள். டீம் நண்பர்கள் கண்டிப்பாய்ச் சாப்பிட வேண்டும் என்கிறார்கள். கிண்ணத்திலிருந்து ஒரு மஞ்சள் கருவை எடுத்து நிஷாந்த் இவள் வாயருகில் கொண்டு வருகிறான். எழுந்து ஓடுகிறாள். அவர்கள் துரத்துகிறார்கள். லிப்ட் அருகே செல்லவும் கதவு திறக்கவும் சரியாக இருக்கிறது. உள்ளே போய் மூடிக் கொள்கிறாள். இவளது பிராஜக்ட் லீடர் அங்கே இருந்தான். அவன் கைகளிலும் மஞ்சள் கரு இருக்கிறது. முகத்தை மூடுகிறாள்.
"இதை மறுப்பது உன் கேரியருக்கு நல்லதல்ல." அருகில் வருகிறான். கூச்சல் போட்டு மறுக்கவும் விழித்துக்கொண்டாள் பூங்குழலி. பஸ்ஸில் போய்க்கொண்டு இருக்கிறோம் என்னும் பிரக்ஞை வந்தது. கனவுதான் என நிம்மதி அடைந்தாலும், சத்தம் போட்டு விட்டோமோ, யாரும் பார்த்து விட்டார்களோ என சுற்றிலும் பார்த்தாள். பக்கத்தில் இருந்த அந்த வயதான அம்மாள் வாயைத் திறந்து ஆழ்ந்து தூங்கிக் கொண்டு இருந்தார்.
கனவினைத் திரும்ப ஒருமுறை யோசித்துப் பார்த்தாள். ஆபிஸ் கேண்டினாக அறிந்தது இப்போது ஹாஸ்டல் டைனிங் ரூம் போலத் தோன்றியது. மஞ்சள் கரு பிடிக்காது என்பது உண்மைதான். நிஷாந்த் என்று ஒருவன் டீமில் எப்போதும் இருந்ததில்லை. தூக்கத்தில் தெளிவாகத் தெரிந்தவை இப்போது மங்கலாகவும் கோர்வையற்றும் வந்தன. விழித்த கொஞ்ச நேரத்துக்கு மட்டும் இந்த கனவுகள் குறித்த யோசனைகள் இருக்கின்றன. பின் அவையும் மறைந்து விடுகின்றன. இதுவரை எவ்வளவோ கனவுகள் வந்து சென்றிருக்கின்றன. ஒன்றுகூட நினைவில் இருக்கவில்லை. யாராவது துரத்துவதாகவும், தான் ஓடுவதாகவுமே கனவுகள் பெரும்பாலும் இருப்பதாக உணர்ந்தாள்.
கழற்றியிருந்த செருப்புகளை கால்களால் தேடினாள். அகப்படவில்லை. இருக்கையை நிமிர்த்தி, குனிந்து பார்த்தாள். முன் சீட்டு இருக்கையின் அடியில் கிடந்தன. கால்களை நீட்டி அவைகளை இழுத்து மாட்டிக் கொண்டாள். நிம்மதியாயிருந்தது. மீண்டும் சாய்ந்து கொண்டு திறந்திருந்த பஸ்ஸின் ஜன்னல் வழியாக பார்க்க ஆரம்பித்தாள். தூக்கம் கலைந்து அசையாமல் அப்படி உட்கார்ந்து இருப்பதும், அலுங்காத அந்த ஏர்-பஸ்ஸின் வேகத்தில் வீசும் இளம் காற்றும் பிடித்திருந்தது.
அருகில் இருப்பவைகள் சட் சட்டென தோன்றி மறைந்து கொண்டிருந்தன. தொலைவில் இருப்பவை மெல்ல தொடர்ந்து கொண்டிருந்தன. அந்தக் குளத்தின் நடுவில் இருந்த சின்னத் திரடும், அதிலிருந்த ஆலமரமும், வெள்ளையும் சிகப்புக் கோடுகளுமாய்த் தெரிந்த கோயிலும் அப்படியே இருந்தன. நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்து இந்த இடத்திற்கு வந்ததும் கவனம் கொள்ளும் சித்திரமாக இருக்கிறது. இதனைத் திறந்து ஊருக்குள் செல்வதும், பின் வெளியேறுவதுமாய் பயணங்கள் இருக்கின்றன. இருபத்து நான்கு வயதில் இதுவரை ஒருமுறை கூட அதன் அருகே சென்று பார்த்ததில்லை. பார்க்க வேண்டும் என்று ஒவ்வொரு முறையும் நினைத்துக் கொள்வாள்.
இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் ஊர் வந்துவிடும். இங்குதான் எப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகப் பட்டது. சென்னையை இழுத்துப் பிடித்து நினைவுக்கு கொண்டு வரவேண்டும். இரைச்சலும், நெரிசலும் நிறைந்த, சோடியம் வெளிச்சச் சாலைகளில் ஆட்டோவில் தடதடத்து, இந்தப் பையை சுமந்து ஓடிவந்து பஸ்ஸைப் பிடித்து நிம்மதியுடன் தண்ணீர் குடித்த நேற்றைய இரவின் கணங்கள் இப்போது ஒரு பொருட்டாகவே தெரியவில்லை. அடர்ந்த அமைதியும், ஏசியின் பதமும், கம்ப்யூட்டரின் வெளிச்சத் திரைகளுமான ஆபிஸ் எங்கோ போய்விட்டிருந்தது. அரட்டைகளும், படுக்கைகளுமான ஹாஸ்டல் அறைகள் விலகி விட்டன. நேற்றைய நாள் வரையிலான தினசரி வாழ்வு கரைந்து போக, பழகிய ஊரின் வழியெல்லாம் நெருக்கமாகித் தெரிந்தன.
மொபைல் அழைக்கும் சத்தம் கேட்டது. ஹேண்ட் பேக்கிலிருந்து எடுத்துப் பார்த்தாள். முருகேசன் மாமா. "எங்க வந்துட்டிருக்கே..." கேட்டார். சொன்னாள். பஸ் நிலையத்தில் காத்திருப்பதாகச் சொல்லி முடித்துக்கொண்டார். வளவளவென்று போனில் அவர் பேசுவதில்லை.
வீட்டில் எல்லோரையும் பார்க்கப் போகிறோம் என்னும் ஆவல் மேலோங்கியது. கலைச்செல்வன் வருகிறான் என்பது முக்கியமாகப் பட்டது. அண்ணியையும், யாழினியையும் அழைத்து வருவதாகச் சொல்லியிருந்தான். நான்கைந்து வருஷங்களுக்குப் பிறகு அண்ணன் இந்த ஊருக்கு வரப் போகிறான். மற்றபடி இன்று இரவு இவளுக்கும் நரேனுக்கும் நடக்க இருக்கும் நிச்சயதார்த்தம் குறித்து சந்தோஷமோ, படபடப்போ பெரிதாய் இல்லை.
சென்ற வாரம் விஷயத்தைச் சொன்னபோது “வாவ்… “ என்று பூங்குழலியை கட்டிப் பிடித்து உற்சாகமானாள் சோபியா. ”கேமுக்குள்ள எண்டர் ஆகுற…” என்று சுவாரசியம் காட்டினாள்.
”அப்ப கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா, குழந்தை பெத்துக்கலாமா?” கண்ணடித்தாள் பூங்குழலி.
அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என சோபியாவுக்கு புரிந்தது. சிரித்தாள். “ஆல் இன் த கேம்..” என்று சொல்லி விட்டு இவளது கண்களை சிறிது உற்றுப் பார்த்தாள். செல்லமாய் இவளது கன்னங்களை தட்டி விட்டு அங்கிருந்து அகன்றாள்.
சோபியாவுக்கு இரண்டாவது குழந்தை பிறந்ததையொட்டி அவளது வீட்டிற்கு ஆபிஸ் முடிந்து ஒருநாள் சாயங்காலம் பூங்குழலி சென்றிருந்தாள்.
“வாங்க, வாங்க” உற்சாகமாக வரவேற்றாலும் அந்த வீட்டில் ஒரு இறுக்கம் இருந்ததை, பேசிக்கொண்டிருந்த கொஞ்ச நேரத்தில் உணர முடிந்தது. இவளிடம் காட்டிய முகங்களுக்கும், சோபியாவும் விக்னேஷும் ஒருவருக்கொருவர் காட்டிக்கொண்ட முகங்களுக்கும் வித்தியாசம் அப்பட்டமய் தெரிந்தது. அழுத சோபை கலையாமல் இருந்த மூத்த பையனைத் தூக்கி வைத்து முதுகில் தட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான் விக்னேஷ். முக்கிய எம்.என்.சியில் பிராஜக்ட் லீடராயிருந்தான். இருவரும் அவ்வளவு பொருத்தமாய் தோன்றுவார்கள். வேளச்சேரியில் ஒரு வில்லா வாங்கி சகல வசதிகளோடு இருந்தார்கள்.
இரண்டாவது குழந்தையும் ஆண் குழந்தைதான். படுக்கையில் கை காலை ஆட்டிக்கொண்டிருந்தது. “துருதுருன்னு இருக்கு” அருகில் சென்று சொல்லி முடிப்பதற்குள், “ஆமா ரொம்பத் துருதுருன்னுதான் இருக்கு” சோபியா அங்கலாய்த்துக் கொண்டு காபி கொண்டு வந்தாள்.
“குழந்தை அப்படி இருக்குறது நல்லதுதான்” சூழ்நிலையை இயல்பாக்க முயன்றாள் பூங்குழலி. பெரும் கேவலுடன் சோபியா சமையலறைக்குள் விரைந்தாள் . விக்னேஷ் அவன் மனைவி போன திசையை கடுப்புடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் பூங்குழலி உட்கார்ந்திருந்தாள். சமையலறைப் பக்கம் செல்வதற்கு மெல்ல எழுந்தாள்.
விக்னேஷ் உடைத்துக்கொண்டு பேச ஆரம்பித்தான். “வேற ஒண்ணும் இல்ல, மூத்தவன் சஞ்சய் கொஞ்ச நேரமா அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டு இருந்திருக்கான். அவனோடு மல்லுக்கட்டிட்டு இருந்திருக்கா அவ. உள்ளே இந்த குழந்தை அழ ஆரம்பிச்சிருக்கு. சஞ்சய விட்டுட்டு குழந்தைக்கு பால் கொடுக்கப் போயிருக்கா. ஹாலில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தவன் அதுக்குள்ள அந்த நாற்காலில ஏறிக் கீழே விழுந்து கூப்பாடு போட்டிருக்கான். அழுத கைக்குழந்தைய அப்படியே பெட்ல போட்டுட்டுப் போய் கீழே விழுந்தவனத் தூக்கி சமாதானம் பண்ணியிருக்கா. கரெக்டா அப்பத்தான் நா ஆபிஸ்ல இருந்து வந்தேன். மொத்த எரிச்சலையும் ஏங்கிட்ட காட்டுறா”
“பாவம் அவ என்ன செய்வா. அப்படித்தாம் இருப்பாங்க. நீங்கதான் ஒத்தாசையும், நம்பிக்கையாவும் இருக்கணும்” என்றாள் பூங்குழலி.
“எம்மேல கோபப்படட்டும். பெறந்த குழந்தை என்ன செய்யும். சனியன் அது இதுன்னு வார்த்தைகளைக் கொட்டுறா..”
“அந்தச் சனியனுக்கு என்ன அர்த்தம் விக்னேஷ். குழந்த மேல வெறுப்புன்னா நினைக்கிறீங்க? அவங்க கஷ்டம், இயலாமையை காட்டுறாங்க. அதுக்குப் போய் அப்படியேவா அர்த்தம் பார்ப்பீங்க”
சமையலறைக்குள்ளிருந்து பாய்ந்து வந்த சோபியா, “இதுக்குத்தான் நா முன்னமே சொன்னேன், இன்னொரு குழந்த வேணாம்னு. கேட்டாரா இவர். நாந்தான கஷ்டப்படுறேன்.” பொரிந்தவள் “இந்த ரெண்டு பேரையும் வளத்து ஆளாக்குறதுக்குள்ள இன்னும் என்ன பாடுல்லாம் படப் போறேனோ” அழ ஆரம்பித்தாள்.
“இவ மட்டுந்தா உலகத்துல குழந்தையப் பெத்து வளக்குறாளாக்கும். ஊர்ல நாட்டுல யாருமே பெத்துக்கலயா. எங்க அம்மாவுக்கு நாங்க நாலு பேரு. இப்படித்தான் அழுதாங்களா?” விக்னேஷ் இரைந்தான்.
“என்ன விக்னேஷ் இது..!” என்று கோபப்பட்டாள் பூங்குழலி. “ஒரு குழந்தைன்னா சும்மாயில்ல. அதக் கவனிக்குறதும் சாதாரணம் இல்ல. புரிஞ்சுக்குங்க” வேகமாகவேச் சொன்னாள். எதோ சொல்ல வந்தவனை நிறுத்தி, “அப்புறமா பேசலாம். மொதல்ல சோபியாவை சமாதானப்படுத்துங்க. தைரியம் கொடுங்க” என்றாள். அமைதியாக இருந்தான் அவன்.
அதற்கு மேல் இருக்க முடியாமல் விடைபெற்ற போது, “பூங்கி! நீ கல்யாணமே பண்ணிக்காத. பண்ணிக்கிட்டாலும் குழந்தயேப் பெத்துக்காத” என்றாள் சோபியா.
இப்போது “ஆல் இன் த கேம்” என்கிறாள். அதைச் சொல்லும்போது சோபியா சிரித்த மாதிரியும் இருந்தது. எதையோ இழந்த மாதிரியும் தெரிந்தது.
அவளும் அலையரசனும்தான் ஆபிஸில் பூங்குழலியிடம் நல்ல நட்போடு இருந்தார்கள். அவர்கள் வேறு டீமில் இருந்தாலும் இவள் நம்பிக்கையோடு பேசுவது அவர்களிடம் மட்டும்தான். ஆபிஸில் மற்றவர்களிடம் திருமணம் குறித்து உடனடியாக எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் என அறிவுறுத்தியிருந்தார்கள்.
“இப்பத்தான் அசிஸ்டெண்ட் பிராஜக்ட் எஞ்சீனியராகியிருக்கே. அந்த கடுவாப் பயல் மேனேஜருக்கும் உன் மேல் நல்ல ஒபினியன் இருக்கு. போன வாரம் அனுப்பிய அப்ரைசலில் நல்லா எழுதியிருக்கான்னு சொன்னாங்க. கல்யாணம்னா வேற மாதிரி பார்ப்பான். கல்யாணத்துக்கு லீவு, அப்புறம் மெட்டர்னிட்டி லீவு எல்லாம் கொடுக்கணும்னு கத்துவான். சீக்கிரமே வீட்டுக்குப் போகணும்னு நினைப்பு வரும்னு எரிச்சலடைவான்.” அலையரசன் அக்கறையோடு சொன்னான்.
“பயப்பட வேண்டாம். மெல்லச் சொல்லிக் கொள்ளலாம். அவங்களால தவிர்க்க முடியாதபடி டேலண்ட் உன்னிடம் இருக்கிறது. இம்ப்ரஸ் செய்யும் ஒரு பர்சனாலிட்டியாக இருக்கே. வீட்டிலயிருந்து பிராஜக்ட் ஒர்க்கை முடிப்பதற்கு ஏத்த மாதிரி பிராஸஸை கேட்டுக் கொள்ளலாம். இப்ப அனுமதிக்கிறாங்க.” நம்பிக்கை தந்தாள் சோபியா.
அலையரசனுக்கும் இவளது ஊர்தான். ஹைஸ்கூலில் இவளுக்கு இரண்டு வருஷம் சீனியர். அப்போது எல்லாம் பழக்கமில்லை. தெரியும். அவ்வளவுதான். டிரெய்னியாக இங்கு சேர்ந்த மூன்று மாதம் கழித்து கொடுக்கப்பட்ட பிராஸஸில் உதவி செய்ய வந்தான். அப்போதுதான் இங்கு வேலை பார்க்கிறான் என்பதே தெரிந்தது. ஊர், ஸ்கூல் குறித்து பேச ஆரம்பித்து நெருக்கமானார்கள். கிண்டல் செய்வான். உரிமையெடுத்து அவனாகவே முன்வந்து உதவிகள் செய்வான். லீவில் ஊருக்கு சேர்ந்தே சென்றிருக்கிறார்கள். வந்திருக்கிறார்கள்.
சென்ற வருடம் வீட்டுக்குப் போயிருக்கும் போது, இவளுக்கு பேன் பார்த்துக்கொண்டே, அலையரசனின் வீட்டில் இருந்து வந்து பெண் கேட்டதாகவும், விசாரித்துவிட்டு அவனோடு பிறந்தது நான்கு பேர், பெரிய குடும்பம், அதனால் வேண்டாம் என பாட்டி சொல்லிவிட்டதாகவும் அம்மா சொன்னாள். “அப்படியா, ஏங்கிட்ட அலை சொல்லவேயில்லயே...” என்று மொபைலில் பாட்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் இவள். தலைமுடிக்குள் சிறிது நேரம் அம்மாவின் விரல்கள் அலையாமல் இருந்தன.
அந்தமுறை சென்னைக்குத் திரும்பும் போது அலையரசன் அவளோடு சகஜமாக பேசவில்லை. இவளாக எதாவது சொல்வாள் என எதிர்பார்த்தது போலிருந்தது. இவள் எப்போதும் போல புன்னகையுடன் பழகினாள். எதையும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. தொடர்ந்து சில நாட்கள் அவஸ்தைக்குப் பிறகு அவனும் பழையபடி ஆனான்.
"மேடையில் அவனோடு ஒன்றாக நிற்கும்போது ஒருவருக்கொருவர் அர்த்தமில்லாமல் எதாவது சில வார்த்தைகள் பேசுவீர்கள். லேசாய் சிரித்து கைக்குட்டையால் முகம் துடைப்பீர்கள். அதை நாங்கள் பார்க்க முடியவில்லை என்பதுதான் வருத்தம். இருக்கட்டும். எல்லாவற்றையும் கல்யாணத்தின் போது சேர்த்து வைத்து தாளிக்கிறோம்" என்றான் நேற்று ஆபிஸ் விட்டுப் புறப்படும்போது அலையரசன்.
"போ, சுமார் மூஞ்சி குமாரு" கலாய்த்தாள். நரேனும் தானும் மேடையில் நிற்கும்போது அப்படி என்ன பேசிக்கொள்வோம் என நினைத்துப் பார்த்தாள். ஒன்றும் தோன்றவில்லை.
மொத்தக் குடும்பத்திற்கும் இந்தக் கல்யாணம் ஒரு பெரிய விஷயமாக இருக்கிறது. கல்லூரி முடித்து சென்னையில் சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் பணிபுரிய ஆரம்பித்ததிலிருந்து, இவளது அம்மா சித்ராவுக்கும், பாட்டி பத்மாவதிக்கும் புத்தியெல்லாம் இவளது கல்யாணம் பற்றித்தான். சித்ராவின் அப்பா பூசைப்பழம் மளிகைக்கடையில் உட்கார்ந்து ஊர் உலகத்தில் விசாரிக்க ஆரம்பித்து விட்டார். தாய் மாமன் முருகேசன் மட்டும் இந்த விஷயத்தில் அவ்வளவாய் பட்டும் படாமல் இருந்தார்.
"டிரெய்னியாகத்தான் இருக்கிறேன். இன்னும் இரண்டு வருஷம் கழிச்சுப் பாக்கலாமே." எனச் சொல்லிப் பார்த்தாள்.
"இப்போதே பார்க்க ஆரம்பித்தால்தான் சரியாய் இருக்கும்" என நிலையாய் அம்மா, பாட்டி, தாத்தா மூவரும் நின்றார்கள். ஜாதகங்களின் நகல்களை கொடுத்துக்கொண்டும், வாங்கிக் கொண்டும், பொருத்தம் பார்த்துக்கொண்டும் இருந்தார்கள். அண்ணன், தம்பி, தங்கைகள் என நிறைந்திருக்கும் பெரிய குடும்பங்களை நிராகரித்து, 'இவள் குணத்துக்கு சரிப்பட்டு வராது. அனுசரித்துப் போக மாட்டாள். ஒருத்தர் ரெண்டு பேராய் இருக்கும் சின்னக் குடும்பம்தான் லாயக்கு' என ஒரு கணக்குச் சொன்னார்கள். புத்திசாலி, திறமைசாலி, பிரியமான பொண்ணு என வாய் நிறையச் சொன்னாலும், திமிர் பிடித்தவள் என்றும், அடங்கிப் போக மாட்டாள் என்றும் முணுமுணுத்துக் கொண்டார்கள்.
இவள் அப்பா ரவிச்சந்திரன் உயிரோடு இருந்திருந்தால், தங்களுக்கு ஏன் இவ்வளவு சிரமம் என தனிமையில் புலம்பிக்கொண்டார்கள். இந்தக் குடும்பத்திற்கும் ஜாதிக்கும் சம்பந்தமில்லாமல் சரண்யாவை கல்யாணம் செய்து கொண்டு போய்விட்டதாய் அண்ணன் கலைச்செல்வனை சபித்தார்கள்.
ஒவ்வொரு தடவை ஊருக்கு வரும்போதும், போகும்போதும் சொல்லப்படும் ஜாதகக் கதைகளும், சம்பந்தமில்லாத குடும்பங்களின் விபரங்களும் வெறுப்பேற்றுவதாய் இருக்கும். அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல் பூசைப்பழத்திடம், "தாத்தா, இன்னும் நயம் மாப்பிள்ளை கிடைக்கலயா?" சொல்லி சிரிப்பாள்.
'இந்தப் பொண்ணு மனசுல என்ன இருக்கு' யோசனை வந்தாலும் அவர் அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அப்படி இப்படி என்று இரண்டு வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. கடைசியில் நரேன் அமைந்திருக்கிறான்.
பிளஸ் டூ வரை படித்த மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி வந்து கடந்தது. ஆசையோடும், ஏக்கத்தோடும் பார்த்தாள். விபத்தில் அப்பா இறந்த பிறகு, அம்மாவோடு ஊருக்கு வந்து எட்டாம் வகுப்பிலிருந்து படித்த ஐந்து வருடங்களும் இங்குதான். இளமையின் ஆரம்பத்து ரகசியங்கள் ஏற்படுத்திய குறுகுறுப்போடும், "உன் படிப்புத்தான் உனக்குத் துணை" என சதா நேரமும் ஒலிக்கும் அம்மாவின் எச்சரிக்கையோடும் வாழ்ந்த நாட்கள். வரிசையாய் நின்ற அசோகா மரங்கள், கொஞ்சம் தள்ளி வேப்ப மரங்களுக்கும் சரக்கொன்றை மரங்களுக்கும் நடுவில் விரிந்திருந்த மைதானம், அதற்கு அப்பால் இருந்த கட்டிடம் எல்லாம் நினைவுகளால் நிறைந்திருந்தன. சைக்கிளை நிறுத்தும் இடம், ப்ளஸ் டூவில் அவள் படித்த வகுப்பறையின் ஜன்னல், உட்கார்ந்து சாப்பிடுகிற மரத்தடி, எப்போதும் உதிரப் போக்கு வாடையடிக்கும் கழிப்பறை எல்லாம் பின் சென்று கொண்டு இருந்தன. எந்த இடத்தைப் பார்த்தாலும் அதிலிருந்து காலம் ஊற்றெடுத்துக் கொண்டிருந்தது.
பள்ளியின் கடைசி நாளில் பிரகாஷ் தவிப்போடும், பதற்றத்தோடும் கம்பி வேலிக்கருகில் செல்லும் ஒற்றையடிப் பாதையில் இந்த இடத்தில் வைத்துத்தான் 'ஐ லவ் யூ' என பெரிதாக எழுதிய காகிதத்தைக் கொடுத்து வேகமாக சைக்கிளில் சென்றுவிட்டான். அவன் தந்த காகிதத்தை படபடப்போடும், ஆசையோடும் எத்தனை முறை வீட்டில் யாருக்கும் தெரியாமல் இவள் படித்திருப்பாள் என்பதைச் சொல்ல முடியாது. கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்து பார்த்து சிலிர்த்துக்கொண்டாள். அதே நேரம் தன்னைக் காட்டிக்கொள்ளக் கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தாள். மார்க்‌ஷீட் வாங்குவதற்கு வந்தபோது அவனைப் பார்த்தாள். எதையோ இழந்தவனைப் போல இவளையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அவன் கோயம்புத்தூரில் பி.இ படித்துக்கொண்டு இருக்கிறான் என கேள்விப்பட்டாள். நான்காமாண்டு படிக்கிறபோது ப்ளேஸ்மெண்ட் ஆகி, சென்னையில் இவள் வேலைக்குச் சேர்ந்த பிறகு ஒருநாள் ஃபேஸ்புக் மெஸேஜில் வந்து “மேடம் பி.ஜி, ஹவ் ஆர் யூ” கேட்டிருந்தான். சந்தோஷமாக இருந்தது. மீசை, டிரிம் செய்த லேசான தாடியோடு ஆளே மாறியிருந்தான். கண்கள் ஊடுருவிப் பார்த்தன.
அவ்வப்போது சாட் செய்து கொள்வார்கள். படித்து முடித்தும் அவனுக்கு இன்னும் வேலை கிடைக்கவில்லை , சென்னையில் தாம்பரம் அருகே வீடு எடுத்து நான்கைந்து நண்பர்களோடு தங்கியிருக்கிறான், தேவைப்படும் கோர்ஸ்களை படித்துக்கொண்டு வேலை தேடுகிறான் என்பதையெல்லாம் தெரிந்து கொண்டாள். ஒரு சனிக்கிழமை மாலையில் இவளும் ஹாஸ்டல் ரூம் மேட் ஸ்ரீஜாவும் டி.நகரில் ஷாப்பிங் முடித்து விட்டுத் திரும்பும்போது எதிரே பாதையில் பிரகாஷையும் அவனது இரண்டு நண்பர்களையும் பார்த்தார்கள். ஆச்சரியமடைந்து டீ குடிக்க அழைத்தான். ஜாலியாய் இருந்தான். அவனது நண்பர்களை கலாய்த்துக்கொண்டு, ஸ்ரீஜாவிடம் கவிதைகளை பரிமாறிக்கொண்டு, இவளிடம் பள்ளியின் ஞாபகங்களை வரவழைத்துக்கொண்டு இருந்தான். இன்னொரு டீ குடிக்க வைத்தான். இரண்டு மணி நேரம் போனது தெரியவில்லை.
விடை பெற்றுக் கிளம்பும் போது, “என்ன இருந்தாலும், படிக்கும்போது பி.ஜியிடம் இருந்த சார்மிங் இப்போ மிஸ்ஸிங்” சொல்லி சிரித்தான். இரவில் சாட்டிங்கில் வந்தவன், அன்றைய மாலை மிகுந்த சந்தோஷமாக இருந்தது என்றான். இவளும் ஆமாம் என்றாள். தொடர்ந்து அரட்டையடித்தவன், “அந்தக் காகிதத்தை எப்போது கிழித்துப் போட்டாய்?” என்று கேட்டு இரண்டு ஸ்மைலி போட்டிருந்தான். பதில் சொல்லாமல் இவளும் இரண்டு ஸ்மைலியோடு நிறுத்தி கொண்டாள்.
பிரகாஷின் ஞாபகம் ஏன் இப்போது வருகிறது எனத் தோன்றியது.

(தொடரும்)

View more on Mathavaraj's website »

Like • 0 comments • flag

Published on January 04, 2022 18:02

போதி நிலா - சிறுகதை

எழுதிய முதல் சிறுகதை ’மண்குடம்’. பலரும் பாராட்டினார்கள். எழுத்தாளர்கள் கந்தர்வன், தனுஷ்கோடி ராமசாமி, மேலாண்மைப் பொன்னுச்சாமி, தமிழ்ச்செல்வன், எஸ்.வி.வேணுகோபால் போன்றவர்கள் உற்சாகப்படுத்தினார்கள். ‘இலக்கியச்சிந்தனை’ அமைப்பால் அந்த மாதத்தின் சிறந்த சிறுகதையாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. கணையாழியின் கடைசிப் பக்கத்தில் எழுத்தாளர் சுஜாதா அந்தக் கதையைப் பாராட்டி எழுதி இருந்தார். கொஞ்சநாள் கிறுகிறுத்துத்தான் போனேன்.
’ஞானப்பால்’ சிறுகதையை எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன் ‘கவிதைபோலிருக்கிறது’ என பாராட்டியதும், மீனாட்சி புத்தக நிலையத்தால்வெளிவந்த ‘இராஜகுமாரன்’ சிறுகதைத் தொகுப்பிற்கு அவர்முன்னுரை எழுதியதும் என் எழுத்துக்களுக்குகிடைத்த பேறாகவும், பெரும்வாய்ப்பாகவும் இன்றும் நினைத்துக் கொள்வேன்.
எழுத்தாளர்கள்ஜெயகாந்தன், இந்திரா பார்த்தசாரதி, ச.கந்தசாமி, பொன்னீலன் நிறைந்தசபையில் - தமிழ் சாகித்தியஅகாதமியில்– ‘உயிரோட்டம்’ கதையை வாசிக்கும்வாய்ப்பு கிடைத்தது. இந்திரா பார்த்தசாரதிபக்கத்தில் வந்து அந்தக்கதையைப் பற்றி சிலவார்த்தைகள் சொல்லி சிறப்பாகஇருந்ததாகச் சொன்னது முக்கிய தருணமாகநிலைபெற்றிருக்கிறது
ஆனால் தொடர்ந்து சிறுகதைகள்எழுதாமல் நின்று விட்டேன்.
   1986 முதல்1999 வரை செம்மலர், குமுதம், இதயம்பேசுகிறது, விசை, விழுது, திருப்பரங்குன்றம் இலக்கிய மலரில் வெளிவந்தபதினைந்து கதைகளை வம்சிபதிப்பகத்தால் ‘போதி நிலா’ தொகுப்பாக வெளியிடப்பட்டது. அந்தத் தொகுப்பைஇப்போது அமேசானில் வெளியிடுகிறேன்.

இதற்காக எழுத்துப் பிழைகள் சரிசெய்து கதைகளைத் திரும்பப்படிக்கிற போது – ஊரும், மனிதர்களும், அந்தக் காலத்தின்வாழ்வும் மட்டுமல்ல, என் எழுத்துக்களுமேஎனக்கு பிடிபட்டன. தொடர்ந்துகதைகள் எழுதத் தூண்டுகின்றன.   போதி நிலா சிறுகதையைஅமேசானில் வாங்க, கிண்டிலில் படிக்க புத்தகத்தைகிளிக்குங்கள்:

View more on Mathavaraj's website »

Like • 0 comments • flag

Published on December 04, 2021 07:26

பொய் மனிதனின் கதை - 6

“பொய் சொல்லவும், ஏமாற்றவும் தூண்டுகிறது அதிகாரம்”

- சமூக உளவியலாளர் கெல்ட்னர்

”மோடி எப்போதும் ஜெயித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என நினைப்பார். இந்த இயல்பு அவருக்கு சிக்கலை ஏற்படுத்தும். எதாவது ஒரு உச்சத்தில்தான் அவரால் இருக்க முடியும். எதிர்காலத்தில் ஒன்று அவர் பிரதமராக வருவார். அல்லது ஜெயிலுக்குப் போவார்” என்று குஜராத்தின் முன்னாள் முதல்வர் ஒருவர் தன்னிடம் சொன்னதாக ’கேரவான்’ பத்திரிகையின் எக்ஸ்கியூட்டிவ் ஆசிரியர் வினோத் ஜோஸ் 2012ம் ஆண்டு மார்ச் 1ம் தேதி எழுதிய கட்டுரையில் ஒரு தகவல் இருக்கிறது.

அந்த குஜராத் முன்னாள் முதல்வர் யார் என்பதை அவர் குறிப்பிடவில்லை. மோடியை மிக நெருக்கமாக அறிந்தவர்களாகவும், சங் பரிவாரத்தை சேர்ந்தவர்களாகவும், குஜராத்தின் முன்னாள் முதல்வர்களாகவும் பின்னர் அவரது அரசியல் விரோதிகளாகவும் கேஷுபாய் படேலும், சங்கர்ஷின் வகேலாவும், சுரேஷ் மேத்தாவும் இருந்தார்கள்.

ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸின் சாதாரண பிரச்சாரகராக இருந்து, குஜராத் மாநில பிஜேபியில் சேர்ந்து, அத்வானியின் ரத யாத்திரை உட்பட பல்வேறு யாத்திரைகளுக்கு வடிவம் கொடுத்தவராக செயல்பட்டு, குஜராத் மாநில இந்துத்துவ அரசியலில் முக்கியமானவராக உருவெடுத்து, ஆட்சி அதிகாரத்தில் மூக்கை நுழைத்து, அதனால் டெல்லிக்கு இடம் பெயர்க்கப்பட்டு, அங்கிருந்து குஜராத்தில் தன் இடத்திற்கான காய்களை நகர்த்தி, ஆர்.எஸ்.எஸ் அறிவுரையின் பேரில் வாஜ்பாயால் முதலமைச்சராக்கப்பட்டு, உள்கட்சி எதிர்ப்புகளை எல்லாம் ஓரம் கட்டி, குஜராத்தில் பிஜேபியின் முகமாகி, நீதிமன்றத்தில் தொடுக்கப்பட்ட வழக்குகளிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டு, இந்திய பிரதம மந்திரிக்கான பிஜேபி வேட்பாளராக அறிவிக்கப்பட்ட மோடியின் அரசியல் பயணமெங்கும் வியாபித்திருப்பது ஒரே லட்சியம்தான். ‘அதிகாரம்!’

எல்லாவற்றையும் மறைத்து ‘டீ விற்ற பையன் நாட்டின் பிரதமராக..’ என்று மட்டும் மோடியை அறிமுகப்படுத்தும்போது அதில் அவருடைய உழைப்பு, அதிர்ஷ்டம், அர்ப்பணிப்பு, அனைவரையும் ஈர்க்கும் ஒரு அதிசயம் எல்லாம் அரூபமாக மக்களின் மனதில் தகவமைக்கப்படுகிறது.

குஜராத்திலும் பின்னர் இந்தியாவிலும் அரசு அதிகாரத்துக்கு மோடி வந்ததும் சரி, பிஜேபி கட்சியிலும், இந்துத்துவா குழுமங்களிலும் சர்வ வல்லமை மிக்கவராக ஒரு இடத்தை அவர் பிடித்துக் கொண்டதும் சரி, தனித்தனி கதைகள் இல்லை. குஜராத் அரசியலில் செல்வாக்கு பெற்றிருந்த சங்கர்சிங் வகேலா மற்றும் கேஷுபாய் பட்டேலில் இருந்து, இந்திய அரசியலில் செல்வாக்கு பெற்றிருந்த வாஜ்பாய் மற்றும் அத்வானி வரை பல அதிமுக்கிய அரசியல் தலைகள் மோடி கடந்து வந்த பாதையில் அங்கங்கு வீழ்ந்து போனார்கள். தாங்க முடியாத துரோகத்தை பார்த்த அதிர்ச்சி அவர்களின் கண்களில் தேங்கி இருந்தன. அந்த பெருங்கதையின் சுருக்கமே அதிர்ச்சி தரக் கூடியது.

1970களில் குஜராத்தில் சங்கர்சிங் வகேலாவும், கேசுபாய் பட்டேலும் ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸின் உறுப்பினர்களாக இருந்து இந்துத்துவாவை மக்களிடம் கொண்டு சென்ற இணை பிரியாத ஜோடிகளாய் அறியப்பட்டிருந்தார்கள். பின்னர் அவர்கள் ஜனசங் கட்சியிலும், பிஜேபி கட்சியிலும் பணியாற்றி குஜராத் அரசியலில் பிரபலமாகத் தொடங்கினார்கள். 1980களில் அதே போன்ற ஒரு இணை பிரியாத ஜோடிகளாய் நரேந்திர மோடியும், பிரவீன் தொகாடியாவும் குஜராத்தில் இந்துத்துவாவை வளர்ப்பதிலும் தங்கள் அமைப்புகளை வலுவாக்குவதிலும் வலம் வந்தார்கள். முன்னாள் பிஜேபி எம்.எல்.ஏ ஹரேஷ் பத், “இருவரும் ஒரே தட்டில் உணவு அருந்தும் அளவுக்கு நெருக்கமானவர்கள்” என ’தி வீக்’ பத்திரிகையில் சொல்லியிருந்தார். 1987ல் மோடி பிஜேபியில் இணைந்து மாநிலத்தின் அமைப்புச் செயலாளராகவும், கிட்டத்தட்ட அதே சமயத்தில் தொகாடியா விஸ்வ ஹிந்து பரிஷத்தின் பொதுச்செயலாளராகவும் தத்தம் பாதைகளில் பிரிந்து, ’இந்துத்துவா’வுக்காக செயல்பட்டார்கள்.

’அயோத்தியில் ராமர் கோவிலைக் கட்டுவோம் என்னும் விஸ்வ ஹிந்து பரிஷத்தின் கோஷத்தை 1989ல் பிஜேபி கையிலெடுத்தது. குஜராத்தின் சோமநாதபுரத்திலிருந்து அத்வானி ரதயாத்திரையை ஆரம்பித்தார். அதற்கான ஏற்பாட்டிலும், பயணத்திலும் மோடி முக்கிய பங்காற்றினார். அத்வானிக்கு மிக நெருக்கமானார்.

1991ல் நடந்த பாராளுமன்ற தேர்தலில் அத்வானியை எதிர்த்து பிரபல இந்தி நடிகர் ராஜேஷ் கன்னாவை டெல்லியில் நிறுத்தப் போவதாக காங்கிரஸ் அறிவித்தது. தேர்தலில் தனக்கு நிச்சயம் வெற்றி தரக்கூடிய நம்பிக்கையான தொகுதியை அத்வானி தேடியபோது குஜராத்தில் காந்திநகர் தொகுதியை அவருக்கு மோடி காட்டினார். அத்வானியின் நம்பிக்கைக்குரியவராய் மோடி உருவெடுக்கவும், காந்திநகர் தொகுதியில் ஏற்கனவே பிஜேபியின் எம்.பியாக இருந்த சங்கர்சிங் வகேலாவை குஜராத் அரசியலில் முக்கியமிழக்கச் செய்யவும் மோடி நகர்த்திய முக்கிய காய் நகர்த்தல் அது.

குஜராத்தில் 80களில் தொடர்ந்து நடந்த மதக் கலவரங்கள், தொகாடியாவின் வெறியேற்றும் பிரச்சாரம், அத்வானியின் ரத யாத்திரை எல்லாம் அம்மாநிலத்தை இந்துத்துவாவுக்கு இரையாக்கி இருந்தது. 1995ல் பிஜேபி ஆட்சிக்கு வந்தது. இரு முக்கிய தலைவர்களாய் இருந்த கேஷுபாய் பட்டேலுக்கும், சங்கர்சிங் வகேலாவுக்கும் அதிகாரப் போட்டி வெடித்தது. சங்கர்சிங் வகேலாவுக்கு மக்களிடமும், குஜராத் கட்சி அமைப்புகளிலும் செல்வாக்கு அதிகமாக இருந்த போதிலும் அத்வானியின் பரிந்துரையின் பேரில் கேசுபாய் பட்டேலே முதலமைச்சராக அறிவிக்கப்பட்டார். மோடியின் அடுத்த காய் நகர்த்தல் அது.

கேசுபாய் பட்டேலிடம் தொகாடியாவுக்கும் செல்வாக்கு இருந்தது. குஜராத் காவல்துறையில் தொகாடியாவின் சிபாரிசில் பலர் முக்கிய பதவிகளில் நியமிக்கப்பட்டனர். கேசுபாய் பட்டேல் முக்கிய அரசியல் ஆலோசனைகளை தொகாடியாவிடம் கேட்பது வழக்கமாயிருந்தது. அதே போல் மோடியும் கேசுபாய் பட்டேலிடம் தன் நெருக்கத்தை அதிகரித்துக் கொண்டார். கட்சியின் முக்கிய பொறுப்புகளில் கேசுபாய் பட்டேலுக்கும், மோடிக்கும் வேண்டியவர்களுக்கு பொறுப்பு அளிக்கப்பட்டது,

நிலைமைகளை கவனித்த சங்கர்சிங் வகேலா தனக்கான எம்.எல்.ஏக்களை சேர்த்துக் கொண்டு கேசுபாய் பட்டேல் அரசை கவிழ்த்தார். முதன்முதலாக ஒரு மாநிலத்தில் அமைந்த தங்கள் அரசைக் காப்பாற்ற டெல்லியிலிருந்து வாஜ்பாய் வந்தார். குஜராத் அரசியலில் இருந்து டெல்லிக்கு மோடியை வெளியேற்றவும், கேசுபாய் பட்டேலுக்கு பதிலாக ’நடுநிலையாளராக’ கருதப்பட்ட சுரேஷ் மேத்தாவை முதலமைச்சராக்கவும் வாஜ்பாய் ஒப்புக்கொண்டதன் அடிப்படையில் வகேலா சமரசத்திற்கு வந்தார்.

பிஜேபியின் தேசீய செயலாளராக மோடி டெல்லியில் பிஜேபி அலுவலகத்தில் நுழைந்தார். ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸுக்கும், பிஜேபிக்குமான உறவைப் பேணி பராமரிப்பது மோடியின் காரியமாக இருந்தது. அங்கிருந்து வாஜ்பாய், அத்வானி போன்ற தலைவர்களின் காதுகளில் பேசிக்கொண்டே தனக்கான காய்களை நகர்த்தி வந்தார்.

தனக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படவில்லை என சங்கர்சிங் வகேலா திரும்பவும் கலகம் செய்தார். பிஜேபியிலிருந்து வெளியேறி ’ராஷ்டிரிய ஜனதா கட்சி’ ஆரம்பித்தார். காங்கிரஸோடு இணைந்து ஒரு வருடம் போல முதலமைச்சராக இருந்தார். பின்னர் நடந்த தேர்தலில் தோற்று முக்கியமற்றவராகிப் போனார். மோடியின் பாதையில் விழுந்த பிரபல தலை அது.

1998ல் மீண்டும் கேசுபாய் பட்டேல் முதல்வரானார். கேசுபாய் பட்டேலுக்கு எதிராக டெல்லியிலிருந்தபடியே மோடி காய் நகர்த்தினார். 2000ம் ஆண்டு குஜராத்தில் ஏற்பட்ட பூகம்பமும், நிவாரணப்பணிகளில் அரசு காட்டிய மெத்தனமும் கடும் அதிருப்தியை ஏற்படுத்தின. வேறொரு புதிய முகத்தை களம் இறக்கி மக்களை சமாதானப்படுத்தும் தங்களுக்கே உரித்தான பாணியை பிஜேபி கையாண்டது. அடுத்த முதலைச்சர் தொகாடியாவா, மோடியா என்று கூட பேச்சு வந்தது. டெல்லியிலிருந்த மோடி குஜராத்திலிருந்த தொகாடியாவை முந்தினார். ஆர்.எஸ்.எஸ் பரிந்துரை, அத்வானியுடனான ஆலோசனைக்குப் பின் மோடியை குஜராத் முதலமைச்சராக வாஜ்பாய் அறிவித்தார். கேசுபாய் பட்டேல் என்னும் அடுத்த தலை வீழ்ந்தது.

2001 அக்டோபர் 7ம் தேதி குஜராத் முதலமைச்சராக மோடி பதவி ஏற்றார். ஆறு மாதங்களுக்குள் தேர்தலில் நின்று அவர் வெற்றி பெற்றாக வேண்டிய நிலைமை ஆனது. கேசுபாய் பட்டேலுக்கு அடுத்தபடி கட்சியிலும், மக்களிடமும் செல்வாக்கு பெற்ற தலைவராக உருவெடுத்திருந்த, உள்ளாட்சித்துறை அமைச்சராயிருந்த ஹரேன் பாண்டியாவிடம் அவரது எல்லீஸ்பிரிட்ஜ் தொகுதியை தனக்கு விட்டுத் தருமாறு மோடி கேட்டார். பாண்டியா மறுத்து விட்டார். ராஜ்காட்-2 தொகுதியில் இடைத்தேர்தலில் நின்று 2002 பிப்ரவரி 25ம் தேதி மோடி வெற்றி பெற்றார்.

அதிலிருந்து மிகச் சரியாக இரண்டாவது நாளில், 2002 பிப்ரவரி 27ம் தேதி கோத்ராவில் சபர்மதி ரெயிலின் 6வது பெட்டி எரிக்கப்பட்டது என்றும், அயோத்திக்குச் சென்று திரும்பிய கரசேவகர்கள் எரித்துக் கொல்லப்பட்டார்கள் என்றும் செய்திகள் பரவின. விஸ்வஹிந்து பரிஷத், பஜ்ரங்தள் அமைப்புகள் முழு வேகத்தில் கலவரத்தில் இறங்கின. காவல்துறை வேடிக்கை பார்த்தது.

மனித உரிமை அமைப்புகள், உலக நாடுகள் எல்லாம் கண்டிக்கவும் விழித்துக் கொண்ட வாஜ்பாய் குஜராத் சென்று, “ராஜதர்மம் நடத்தப்பட வேண்டும்” என பத்திரிக்கையாளர்களிடம் தனது கண்டனத்தை மறைமுகமாகவும் சுருக்கமாகவும் தெரிவித்தார். அருகிலிருந்த மோடி வாஜ்பாயை உற்றுப்பார்த்து, “அதைத்தான் செய்து கொண்டிருக்கிறேன்.” என்றார். வாஜ்பாயே வெலவெலத்துப் போன இடம் அது.

டெல்லிக்குத் திரும்பிய வாஜ்பாய், மோடி ராஜினாமா செய்ய வேண்டும் அல்லது அந்த அரசு கலைக்கப்பட வேண்டும் என கட்சியின் உயர் மட்டத்தில் தனது நிலைபாட்டை தெரிவித்தார். லால் கிருஷ்ண அத்வானி அதற்கு கடுமையான எதிர்ப்பு தெரிவித்ததோடு, மோடி அரசு கலைக்கப்பட்டால், உதவிப்பிரதமராக இருக்கும் தானும் ராஜினாமா செய்வேன் என முரண்டு பிடித்தார். வாஜ்பாய் பின்வாங்கினார்.

கலவரங்கள் நடந்து முடிந்த மூன்று மாதங்களுக்கு பிறகு நீதிபதி கிருஷ்ணய்யர் தலைமையில் நடந்த உண்மையறியும் குழுவிடம் ஹரேன் பாண்டியா சாட்சியம் அளித்ததாக ஒரு செய்தி கசிந்தது. கோத்ராவில் ரயில் எரிக்கப்பட்ட அன்றிரவு மோடியின் இருப்பிடத்தில் நடந்த ரகசிய கூட்டத்தில், “நாளை இதற்கு நீதி கிடைக்க வேண்டும், இந்துத்துவா சக்திகளின் பழிவாங்கலுக்கு காவல்துறையினர் குறுக்கே வரக் கூடாது” என்று மோடி சொன்னதாக பாண்டே சாட்சியத்தில் வாக்குமூலம் அளித்ததாகவும் தெரிய வந்தது.

அதனைத் தொடர்ந்து பிஜேபி கட்சித் தலைமையிடம் பாண்டியா குறித்து மோடி புகார் அளித்தார். அடுத்து வந்த குஜராத் சட்டசபைத் தேர்தலில் பாண்டியாவுக்கு எல்லீஸ்பிரிட்ஜ் தொகுதியை ஒதுக்க மோடி மறுத்தார். பதினைந்து வருடமாக அந்த தொகுதியின் வேட்பாளராக இருந்த பாண்டியா என்னும் பிராமணருக்காக கட்சியின் மேலிடமும் ஆர்.எஸ்.எஸும் மோடியிடம் வலியுறுத்தியது. அதற்கு செவி சாய்க்காத மோடி, தனக்கு உடல்நலமில்லை என ஆஸ்பத்திரியில் போய் படுத்துக் கொண்டார். அவர் இல்லாமல் சட்டசபைத் தேர்தலை எதிர்கொள்ள முடியாது என்பதை உணர்ந்த கட்சியின் மேலிடமும் ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸும் பின்வாங்கியது. எல்லீஸ் பிரிட்ஜ் தொகுதி வேறு ஒருவருக்கு ஒதுக்கப்பட்டது.

2002ல் குஜராத்தில் நடக்க இருந்த அந்த சட்டசபைத் தேர்தலின் போது இந்துஸ்தான் டைம்ஸ் பத்திரிகையிலிருந்து மோடியிடம், “உங்கள் அரசியல் லட்சியம் என்ன?” என்று கேட்கப்பட்டது. “நான் லட்சியங்கள் கொண்டவனில்லை. கொடுக்கப்பட்ட பணியைச் செய்யக் கூடியவன் மட்டுமே” என்று பதிலளித்தார்.

சரி, கதைக்கு வருவோம்.

பாண்டியாவை இழக்க விரும்பாத ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸும் கட்சி மேலிடமும் அவரை பிஜேபியின் தேசீய செயலாளராக்கி டெல்லிக்கு வரவழைக்க முடிவெடுத்தது. டெல்லிக்கு புறப்பட வேண்டிய அன்று பாண்டியா அகமதாபாத்தில் வைத்து கொலை செய்யப்பட்டார். பாகிஸ்தான் தீவீரவாத அமைப்பான லஷ்கர்-இ-தைபானும் , தாவூத் இப்ராஹிமும் சேர்ந்து அவரைக் கொலை செய்ததாக காவல்துறையினரால் சொல்லப்பட்டது. 12 பேர் கைது செய்யப்பட்டு 8 வருடம் கழித்து குற்றச்சாட்டுகள் நிருபிக்கப்ப்டாமல் விடுதலை செய்யப்பட்டனர். குஜராத் ரெயில் எரிப்பு வழக்கு போல பாண்டியாவின் கொலையும் மர்மமாகிப் போனது. மோடியின் பாதையில் வீழ்ந்த இன்னொரு அரசியல் தலையாகிப் போனார் ஹரேன் பாண்டியா.

2004ல் நடந்த பாராளுமன்ற தேர்தலில் பிஜேபி தோற்றது. இடதுசாரி கட்சிகள் மற்றும் மாநிலக் கட்சிகளின் ஆதரவில் காங்கிரஸ் ஆட்சி அமைத்தது. தோல்விக்கு முக்கிய காரணமாக ‘குஜராத் கலவரங்களை’ வாஜ்பாய் சுட்டிக்காட்டினார். அத்வானி உட்பட யாரும் அதனை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. “புஷ்ஷைப் போல, ஏரியல் ஷரோனைப் போல இந்தியாவுக்கு மோடி வேண்டும்” என தொகாடியா கருத்து தெரிவித்தார். அசோக் சிங்கால் இறந்ததையொட்டி தொகாடியா விஸ்வ ஹிந்து பரிஷத்தின் தலைவராகி இருந்தார் அப்போது. மோடிக்கு ஆர்.எஸ்.எஸ் ஆதரவு இருந்தது. அடுத்து நடந்த பிஜேபி உயர் மட்டக் கூட்டத்தில் கூட்டத்தில் வாஜ்பாய் முக்கியத்துவம் இழந்ததோடு மட்டுமில்லாமல், தனித்தும் விடப்பட்டார். மனநிலை, உடல்நிலை எல்லாம் பாதிக்க அவரும் அரசியலில் இல்லாமல் போனார்.

அடுத்து இந்தியாவில் பிஜேபியின் முகம் என நினைத்துக் கொண்டு இருந்த மோடியின் குருவான அத்வானிக்கும் சோதனை வந்தது. தீவீர இந்துத்துவா தலைவராக அறியப்பட்டதாலும் பாபர் மசூதியை இடிப்புக்கு மூல காரணமாக இருந்ததாலும் தன்னை நாட்டின் பிரதமராக ஏற்றுக் கொள்ள மக்களும், கூட்டணிக் கட்சிகளும் முன் வரவில்லை என்பதை அத்வானியும் அறிந்திருக்க வேண்டும். மோடி தன் மீது படிந்துவிட்ட அதுபோன்ற களங்கத்தை துடைப்பதற்காக கார்ப்பரேட்களின் அரவணைப்பில் ‘குஜராத் வளர்ச்சி’ என மடை மாற்றிய நேரத்தில் அத்வானியும் வேறு விதமான முயற்சியில் ஈடுபட்டார்.

2005ல் பாகிஸ்தானுக்குச் சென்று, தான் பிறந்த இடத்தை பார்த்த கையோடு ஜின்னாவின் கல்லறைக்குச் சென்று, ”ஜின்னா மதச்சார்பற்ற தலைவர்” என்றும் “ஜின்னா இந்து முஸ்லீம் ஒற்றுமைக்கு பாடுபட்டவர்” என்றும் யாரும் எதிர்பாராத வார்த்தைகளை வெளிப்படுத்தினார். ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸும், விஸ்வ ஹிந்து பரிஷத்தும், பிஜேபியின் தலைவர்களும் அத்வானிக்கு கண்டனம் செய்தனர். தனக்கு நெருக்கடியும் சோதனையும் வந்த போதெல்லாம் பக்க பலமாகவும், அரணாகவும் நின்ற குருவின் பக்கம் நிற்காமல் மோடியும் அத்வானிக்கு எதிரே போய் நின்று கொண்டார். இந்துத்துவ அமைப்புகளுக்கு நம்பிக்கையானவராகவும். அபிமானம் மிக்கவராகவும் வெளிப்படுத்திக் கொள்ள கிடைத்த தருணத்தை மோடி இழக்க விரும்பவில்லை.

கூடவே தன் பால்ய நண்பரும், இந்துத்துவா பாதையில் கூடவே பயணித்தவருமான தொகாடியாவை ஒரம் கட்டும் காரியங்களையும் கவனமாக செய்து வந்தார். குஜராத் கலவரங்களுக்குப் பிறகு தொகாடியாவை கலந்தாலோசிப்பது, அவருக்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பது எல்லாவற்றையும் படிப்படியாக நிறுத்திக் கொண்டார். 2008ல் அகமதாபாத் சாலையை விரிவுபடுத்த ஆக்கிரமிப்பு பகுதிகளில் இருந்த இந்துக் கோவில்களை இடிக்க மோடி உத்தரவிட்டபோது தொகாடியா அதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தார். மோடி சட்டை செய்யவில்லை.

தன்னை முன்னிறுத்துவதில் மிகுந்த கவனமாக மோடி காய்களை நகர்த்தி வந்தார். ‘வளர்ச்சியின் நாயகன்’ என்றும் ‘இந்தியாவின் நம்பிக்கை’ என்றும் கார்ப்பரேட்கள் அவரை ஏற்கனவே தங்களுக்கான பிரதமராக முன்னிறுத்த தொடங்கி இருந்தனர். இந்துத்துவா கூடாரத்தில் அத்வானி மட்டுமே மோடியின் பாதையில் குறுக்கே இருந்தார். என்ன நடக்கப் போகிறது என்பது அவருக்குத் தெரிந்தே இருந்தது. தொடர்ந்து அரசு அதிகாரத்தில் இருந்த மோடி சக்தி வாய்ந்தவராக காட்சியளித்தார். ஒரு காலத்தில் இந்தியாவையே அதிர வைத்த, சென்ற இடமெல்லாம் நெருப்பை பற்ற வைத்த அத்வானி அன்று மோடியின் முன்னே மிகவும் பலவீனமாகவும், பழைய மனிதராகவும் ஆகிப் போயிருந்தார். அவருக்காக ஒலித்த குரல்களும் முணுமுணுப்பாக மட்டுமே கேட்டன. பிஜேபியின் பிரதம வேட்பாளரை முடிவு செய்யும் கூட்டத்திற்கு செல்லாமல், ராஜினாமா கடிதம் எல்லாம் கொடுத்து சண்டித்தனம் செய்து பார்த்தார். எல்லாம் பரிதாபமான, அவலமான காட்சிகளாகிப் போயின.

இந்துத்துவா அமைப்பில் இருந்து வேறு ஒருவரை பிரதம வேட்பாளராக யோசித்துக் கூட பார்க்க முடியாதபடி மோடி தனித்துத் தெரிந்தார்.

2014 பாராளுமன்ற தேர்தல் நெருங்கும் வேளையில், ’தி எக்கனாமிஸ்ட்’ பத்திரிகையிலிருந்து மோடியிடம் பேட்டி காணப்பட்டது. அதில் மோடி சொன்ன பதில்களில் ஒன்று: “நான் லட்சியங்கள் கொண்டவனல்ல. என் கடன் பணி செய்து கிடப்பதே.”

அன்றும் என்றும் ஒரே பொய்தான்.

View more on Mathavaraj's website »

Like • 0 comments • flag

Published on December 03, 2021 05:02

பொய் மனிதனின் கதை - 6ம் அத்தியாயம்