Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 42
October 30, 2022
30.10.2022
‘Is de inclusie era nu voorbij?’ vroegen de kunstenaars zich af, ‘zijn we alweer bij het volgende onderwerp beland: ecologie?’
‘Dus ik plaatste die foto’s vaak iets hoger,’ onthulde de curator, ‘zodat die personages meer naar de bezoeker keken, dan dat de bezoeker naar hen aan het kijken was.’
Probeerde opnieuw door het lezen van artikelen en interviews tot de hedendaagse kunstwereld door te dringen. Wat ik ervan opstak: dat van bezoekers wordt verwacht dat ze contextualiseren. Wat nogal wat culturele en intellectuele bagage vereist.
Gewandeld en getekend in natuurgebied Zwagermieden, waar het vanwege het mooie weer fucking druk was, wat ik niet apprecieerde.
‘Uitgevers zijn zelf ook niet in de haak,’ zei schrijver David Pefko, nadat hij in een podcast bekende dat hij de boel had geflest.
October 29, 2022
29.10.2022
Acht uur geslapen, zonder onderbreking. Met W. en A. geanimeerd geluncht bij Poppe in Zwolle. Tegen zessen pas weer terug in Brantgum, waar Hennie koude rillingen kreeg en in bed dook: die heeft griep of corona. Restje lasagne van gisteren verorberd. Op de bank gehangen en geluisterd naar het hele repertoire van vier Argentijnse dames, Fin del Mundo.
October 28, 2022
28.10.2022
Druk geweest. De verbouwing boven bevindt zich na anderhalf jaar in de laatste fase. Gisteren de laatste hand gelegd aan een van de twee kledingkasten die ik zelf bouw. Volgende week de andere. Nog even en we kunnen ons bed naar onze nieuwe slaapkamer verhuizen.
In de overgebleven uurtjes getekend, tekst gezet en een omslag ontworpen.
Getekend als een bezetene, maar vooralsnog met weinig resultaat. Ik ben iets op het spoor, maar heb het nog niet gevonden. Ik weet niet eens waar ik naar zoek: een andere penseelvoering of nieuwe wijze van kijken? Enfin, het borrelt.
Vette koekjes gegeten, met lemon cheesecake smaak.
Poetin raakt door zijn conventionele wapentuig heen en weegt nu de nucleaire optie. Terwijl ik aan een grappa nipte speculeerden deskundigen volop.
October 25, 2022
25.10.2022
‘Elke generatie kent haar eigen supersterren,’ stond er in een verslag van een museumbezoek, ‘en wat kunstenaars betreft lijkt Anne Imhof de onze te zijn.’
Omdat ik nog nooit van Imhof had gehoord googelde ik haar: 44-jarige Duitse beeldend kunstenaar, choreograaf en performancekunstenaar. Tien jaar geleden studeerde ze af aan de prestigieuze Städelschule in Frankfurt.
Wat me opviel: het overgrote deel van Google’s afbeeldingen betreft een beeld van Imhof zelf en niet van een van haar kunstwerken. Wat ik in verband bracht met huidige narcistische tendensen.
Imhof heeft momenteel een ‘spektakeltentoonstelling’ in het Stedelijk, getiteld Youth: 1100 vierkante meter zijn met behulp van ‘autobanden, glazen platen en plastic opbergbakken’ omgetoverd tot een ‘labyrintische totaalinstallatie’. Een stukje Efteling voor volwassenen. ‘De ruimte voelt als een spookachtige bibliotheek en autobegraafplaats ineen.’
Kennelijk belichaamt deze installatie de vraag of een kunstwerk dat niet tentoongesteld maar opgeslagen is, nog steeds kunst is. Dat zou Imhof ermee willen uitdrukken.
Terwijl ik naar foto’s van stapels autobanden keek stelde ik me die vraag en antwoordde: een stapel autobanden is geen kunst meer als het wordt opgeslagen, maar een schilderij van Gerhard Richter of Luc Tuymans wel. Het ene kunstwerk is het andere niet.
Zelf zou ik nooit zomaar op deze vraag zijn gekomen. Youth, concludeerde ik, is dus een kunstwerk waar de uitleg deel van het werk uitmaakt.
Verderop in het verslag nam ik nog kennis van een poging tot begrip en duiding van het labyrint: ‘Met deze installatie lijkt Imhof het materiële “volume” van kunst te willen benadrukken. Ze neemt zoveel ruimte in, met al die autobanden en die stalen kooien. Daardoor kun je er als kijker niet omheen dat deze expositie een grote accumulatie is, van tijd, ervaring, maar ook arbeid.’
Wie naar een beeldhouwwerk van Michelangelo kijkt krijgt méér aangereikt over begrippen als tijd, ervaring en arbeid dan de kunstopstelling van Imhof, die bij mij vooralsnog het predicaat hapsnap oproept.
Om Youth te ervaren, want dat is natuurlijk óók een bedoeling ervan, moet ik er uiteraard heen. Ik vrees nu echter dat het de lange reis van Brantgum naar Amsterdam niet waard zal blijken te zijn.
October 23, 2022
23.10.2022
Las een artikel op kunstplatform Mister Motley over een tentoonstelling in Fotomuseum Den Haag, Donkere Duinen getiteld. Je kunt er zwart-witfoto’s bezichtigen, die tussen 1938 en 1946 door een onbekende fotograaf in de Haagse duinen werden geschoten.
Een aantal dingen viel me op. Waarom wordt de onbekende fotograaf stelselmatig amateurfotograaf genoemd? Wat betekent het woord ‘amateur’ tegenwoordig in kunstkringen? Heb je dan geen erkende kunstopleiding gevolgd? Of voldoet je werk niet aan bepaalde kwaliteitseisen? Of leef je dan van andere inkomsten dan uit de verkoop van je kunstwerken? Iemand van wie je niets weet een amateur noemen heeft iets hooghartigs.
Wat me ook frappeerde was het verwijt van escapisme. Omdat de foto’s kennelijk idyllisch en verstild zijn en niets van de Tweede Wereldoorlog laten zien wordt de onbekende fotograaf escapistisch gedrag voor de voeten geworpen. Asjemenou, alsof het een verplichting is om altijd en overal misstanden aan de kaak te stellen. En ik maar denken dat kunst vooreerst om vrijheid draait.
Ronduit idioot vond ik de suggestie dat de onbekende weleens fout zou kunnen zijn geweest in de oorlog. Van natuurfotograaf tot collaborateur: ‘Iemand die zich zo stelselmatig afwendt van de dood, verderf en deportatie lijkt door dit wegkijken met de vijand te collaboreren.’
Mijn hemel, dit kán toch niet!
October 22, 2022
22.10.2022
Droomde dat ik voortdurend op een veerpont meevoer, heen en weer, omdat ik telkens dacht op de andere oever iets te zijn vergeten, waaronder mijn portemonnee. Na goed zoeken bleek ik drie portemonnee’s op zak te hebben.
Bladeren geharkt, urenlang, aan één stuk door.
Op Instagram barst het van de kunstenaars die hun werk etaleren. Ik volg dat spektakel al een tijdje en weet nu: er worden heel veel prachtige dingen gemaakt, en ook waardeloze. Maar over wat de kunstwereld momenteel beweegt – wie of wat maakt opgang, furore, is museaal materiaal? – verneem je op Instagram niets. Daar zal ik andere bronnen voor moeten raadplegen.
Dit zou het rode draadje voor dit dagboek kunnen zijn, waar ik nog naar op zoek ben, voor volgend jaar.
Pompoenrisotto aten we, traditioneel Italiaans herfstrecept, inclusief een grappaatje na.
October 21, 2022
21.10.2022
Wat mensen zoal van hun leven maken, boeiend. Zonder enige horeca-ervaring een hotel met twintig kamers kopen, bijvoorbeeld, voor € 2 miljoen eurootjes. Dan moet het roer wel om, ja.
Bakkie geleegd, bier en grind gehaald, keukenkast aan stukken geslagen en joekels van muurgaten gedicht.
In het zachte weder naar ons dorp staan kijken, van een afstandje, en het getekend. Een agrarisch terpdorp dat zowat tot ons nationaal erfgoed gerekend zou mogen worden, inclusief enkele van zijn inwoners.
Zwaaide naar de burgemeester van Brantgum, die de dagelijkse ronde in zijn bemodderde bestelwagen deed. De burgemeester was vroeger boer en gaat er prat op dat hij ons dorp nog nóóit verlaten heeft. Nou, heel eventjes dan, voor de ablatie van zijn hart laatst.
Nee, geen achterlijk boerenland, maar in complexe verhouding tot de directe omgeving.
October 20, 2022
20.10.2022
De moeder van Wim Kan over Gerard Reve’s De avonden: ‘Wat een áárdig boek, ja ja, zo denken je kinderen over je.’
Aanhanger van een lading bouwafval voorzien, die morgen naar de stort zal worden gebracht. Ik verbouw, dus rijd ik tot vervelens toe naar de stortplaats.
Kunstenaars ontwikkelen zich schoksgewijs, met horten en stoten, en je weet nooit wanneer een volgende ontwikkeling zich aandient: ineens is zij er, althans dat is mijn ervaring.
Vandaag verraste ik mezelf met een penvoering die losser, speelser was dan ooit tevoren en me een magisch gevoel gaf, alsof ik over het scherm danste.
Is het empirische dagboek een pleonasme?
October 19, 2022
19.10.2022
Legde de vloer boven, at tussendoor een boterhammetje met rinse appelstroop en deed ook nog een dutje.
Het woord ‘rins’ betekent ‘lichtelijk zuur’ en stamt van ‘Rinsch’ af, in de verbinding Rinsche wijn, rijnwijn, dat in de middeleeuwen een lichtelijk zure wijn was.
Wie aan Frida Vogels dagboeken begint valt pardoes in het leven van een 24-jarige, die in 1954 kennelijk baanloos kon overleven in Parijs en plannen maakte om voor langere tijd naar Italië te verkassen. Las online dat haar moeder van goede familie was en zette oud geld op mijn lijstje mogelijke verklaringen voor Vogels, eh, inactieve gedrag.
Verduivelde oorlog. Is Poetin al gecanceld?
Kreeg na recente uitnodigingen voor een poeptest en coronaprik er vandaag eentje voor een griepprik; jezus, moet ik me per se oud gaan voelen of zo?
October 18, 2022
18.10.2022
Halve doorwaakte nacht door toedoen van uitgehongerde muggen.
Geschilderd, ondervloer gelegd, naar tevredenheid. Tuinazalea verplaatst.
Muggennet, dat ik vorige week nog had weggehaald, weer opgehangen.
Droevig was het nieuws dat onze overbuurvrouw is overleden. Ze was al oud en der dagen zat, maar we waren er toch even stil van.
Headbangde mee op het punknummer ‘Pints of Guinness Make You Strong’.
