Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 44

05.10.2022

Genoot gisteravond van het flitsende combinatiespel van Napoli tegen Ajax, maar hield het na één helft toch voor gezien. Ik had geen zin in nóg meer verschutting. Wat een karaktertrekje van me is, dat je als chauvinistisch zou kunnen bestempelen.

Windkracht zes. Aan de overkant stonden twee mannen te klooien met piepschuimen funderingsbekistingen. Keek vanachter het wc-raampje toe.

Trof niet veel later voorbereidingen voor een aardappeltaart met gerookte zalmsnippers.

Realiseerde me dat ik nog heel wat doelen in mijn leven heb, waaronder (a) een solo-expositie in een relevante galerie en (b) een dagboek dat wordt uitgebracht in de reeks Privé-domein.

Schoot in de lach toen ik deze doelen opschreef, dacht ach, zo lang ik maar geniet van het geploeter!

04.10.2022

Verdoofd, gehapt, twee hoektanden geslepen, vier ondertanden getrokken, noodbrug geplaatst. Na precies veertig minuten stond ik weer buiten, geen geintje. Zie er nu weer uit als die jongeman van eertijds.

Toen Poetin nog in de DDR viespeukte.

Dat zijn leger thans op imploderen staat, volgens sommigen.

Tegen etenstijd, verdovingen volledig uitgewerkt: alsof ik op mijn bek geslagen ben, een vuistslag op de onderkin.

Toch een wijntje, of vooral.

03.10.2022

Pakte de verbouwing weer op, raakte al snel door vulmiddel en schuurpapier heen en fietste noodgedwongen maar bij zacht weer naar een bouwmarkt in Dokkum. Wat best een lekker ritje was.

Verdiepte me bij terugkomst in de wondere wereld van de aandoening histamine-intolerantie. Ik denk weer eens dat ik wat heb. Feit is dat ik me bij inname van antihistaminica aanmerkelijk fitter voel. Er zou een relatie met mijn leukemie kunnen zijn, begreep ik, wat ik bij het volgende bezoek aan de specialist zal aankaarten.

Maakte de tjokvolle dakgoten schoon en kruide drie kruiwagens bladafval naar de mestbak van de overburen, waarin wij ons groenafval mogen dumpen. Herfstkarweitje.

Dat Rusland deze oorlog niet gaat winnen, óók niet als Poetin kernwapens inzet, is voor de meeste deskundigen zo klaar als een klontje. Het Russische leger is een janboel. Wat rest Poetin nog? Driehonderdduizend man gedurende de winter loopgraven laten betrekken in de veroverde gebieden? Dat zou zomaar kunnen.

02.10.2022

Als de kwelders rood kleuren is het wad op zijn mooist. Dus na de regenvlagen naar Moddergat gekard, waar we het zeehoofd bewandelden en genoten van zon, zee, wind, dribbelende plevieren, gijpende meeuwen en de karmozijnrode zeekraal. Wat zoiets met je doet: ik werd er opgeruimd van.

Las poëzie op de wc. Wat niet denigrerend bedoeld maar de naakte waarheid is. Nam er de tijd voor, wat ik de laatste tijd te weinig doe. Vroeg me nog af of de poëzie met het verdwijnen van de Grote Poëzieprijs zichzelf nu definitief overleefd heeft. Dacht van niet, wel, niet. Waar ik met betrekking tot poëzie behoefte aan heb: een online plek waar overzicht, kennis en discussie wordt geboden, gedegen opgezet, geen eilandje.

‘Wie wil ik zijn?’ vroeg een schrijfster zich voor haar nieuwe boek af, een typische vraag voor het tijdperk waarin we thans leven, dat van het maakbare ik. Mens, hou toch op! Proef het leven, test het, ervaar het! Dat ikje van je hobbelt er heus wel achteraan.

01.10.2022

Dat we dus, als ik Boekestijn en De Wijk goed begrijp, in een fuik zijn gelopen, waaruit ontsnappen haast onmogelijk lijkt. We = Rusland, Oekraïne, Europa, VS. Fuik = gebruik van nucleaire wapens.

Maar, relativeerde ik om somberte te voorkomen, dingen lopen dikwijls anders dan je vooraf gedacht had.

Buiten trokken donkere regenbuien over, binnen was het 18°C.

Het psychische krachtenveld is een ingewikkeld veld.

Voelde me best oké.

Deed een hele zooi karweitjes.

29.09.2022

Weinig wind, veel zonneschijn. Ochtendwandeling richting Le Repaire, waar we in een schilderachtig landschap een verlaten boerderij monsterden. (‘Nee, Hennie, één boerderij is genoeg!’) Lunch in Hôtel de France, Rochechouart, die opnieuw voortreffelijk was. Daarna languit met een boek, spulletjes ingepakt, klein drankje gedaan. La Buzatière is een snellader gebleken.

28.09.2022

We zagen vandaag niet alle buien aankomen: niet op de gezellige markt in Piégut-Pluviers, niet voor het oeroude maar gesloten kasteel van Montbron en ook niet tijdens het ommetje door de rustieke omgeving.

Alleen tijdens het ommetje viel er een vloek, vloekje.

Ook de lunch was lachen. Het dagmenu in een herberg in een piepklein plaatsje. Authentiek Frans, uitstekend klaargemaakt. Kannetje wijn erbij. Maar de krachtige kreeftensoep en de malse rundertong waren niet echt aan Hennie besteed. Het toetje daarentegen wel.

Luisterde tegen borreltijd naar enkele politieke podcasts waarin ook de politieke journalisten het niet meer wisten. We zijn zo langzamerhand met zijn allen het spoor bijster.

Wat ik nog wel wist: waar ijskoude biertjes lagen.

27.09.2022

Luisterde in de ochtendschemering naar de laatste analyse van Boekestijn en De Wijk: de kans dat het tot een gewapend conflict tussen Rusland en de VS komt is toegenomen.

Het weer in La Buzatière oogde minder somber.

We deden boodschappen en maakten een lange wandeling. Ook werden er kastanjes geraapt. Het barst hier van de kastanjebomen.

Toen de wind toenam en de temperatuur daalde stak ik de haard aan en ontkurkte flessen.

Overdacht voor de opflakkerende vlammen iets wat De Wijk nog had gemompeld en me de godganse dag door het hoofd was blijven gaan: dat nucleaire planners maar met elk scenario rekening moesten houden.

26.09.2022

Vandaag door de omgeving rondgetoerd en rondgewandeld. We zagen eeuwenoude platanen met een doorsnede van zes meter, bestegen de Grand Puyconnieux voor een groots panorama, zochten naar resten van een Romeins klooster en vergaapten ons aan een wonderbaarlijke ieniemienie fontein die Google als bedevaartsplaats heeft bestempeld.

We zijn zelden zo snel vertrouwd geraakt met een streek, die sinds de jaren zestig half leeggelopen is. Een oase van rust.

Lunch? Met Franse frieten aan een half drooggevallen meer.

De wandeling aan het einde van de middag was dik en voerde ons naar kuddes Limousin runderen. Koeien én stieren, jong én oud door elkaar, allemaal voor het vlees. Tot dan: olijke baasjes.

Wie hier het nieuws aanzet zet een andere wereld aan.

25.09.2022

Zacht herfstweer, vogels in het groen, de eerste gele en rode tinten.

In rustig tempo naar Oradour-sur-Glane gereden. Dit dorp werd op 10 juni 1944 door de SS vernietigd. Vrijwel alle dorpelingen, ruim zeshonderd in totaal, lieten daarbij het leven. Sinds die dag zijn de resten van het dorp onaangeroerd gebleven en strekken tot getuigenis van deze gruweldaad.

Wist aanvankelijk niet waar ik het zoeken moest.

Waarna de onwerkelijkheid dan toch onder ogen werd gezien.

In het licht van Oradour was ons zondagsmaal, dat werd genoten in Hôtel de France in Rochechouart en ongewoon heerlijk was, een wissewasje.